Ook Vriend van Familie Bofkont worden?
DONATIES (IBAN NL02INGB0000000469) t.n.v. FAMILIE BOFKONT (ANBI, dus giften zijn aftrekbaar)
varkensmassage & stierknuffelen
Al duizenden mensen hebben de Familie Bofkont Workshop gevolgd :-)
Lees hier de reportage Familie Bofkont Workshop in Roots magazine.
;){kind=link}
De Familie Bofkont Workshop is elke zondag, het hele jaar door.
Programma aanvragen? mail@familiebofkont.nl
Voor data klik hier - Voor foto's klik hier
Besloten groep: Verjaardag - Vrijgezel - Teambuilding - Bedrijfsuitje - etc.
maandag t/m zaterdag - mail@familiebofkont.nl
Zondag 31 mei 2015
De Dag van BIG & BLONDIE (3)
Wat er aan vooraf ging:
Gedumpte Big uit Haamstede krijgt vriendinnetje en we zijn op weg naar boer met Hongaarse wolvarkens (zie post van 26 mei 2015).
Aangekomen bij de boer met de wolvarkens, blijken de biggen nog bij de moeders te lopen. Geen wonder dat ze met hun drie maanden al zo flink uit de kluiten gewassen zijn. Op het terreintje waar wij moeten zijn, lopen twee moeders met hun kroost.
De biggen schieten als ongeleide projectielen heen en weer tussen boer-met-een-handje voer en de spenen van hun moeders. Ze zijn duidelijk niet aan mensen gewend. Er bekruipt me een gevoel dat ik niet voelen wil. Doe ik hier wel goed aan?
Zijn deze biggen niet te oud om nog aan mensen te wennen? Zijn ze niet te groot voor Big? Schiet het 't doel niet voorbij als het te lang gaat duren voor een van deze ongeleide projectielen een beetje handtam geworden zijn? Moet ik dit wel doen?
Een terreintje verderop wonen nog meer wolvarkens. Hele grote. Er loopt een mooie rooie tussen, net zoals Mosckowicz. Ze schieten blaffend heen en weer, elkaar de tent uit vechtend, nieuwsgierig naar het bezoek en begerig naar het voer van de boer.
Dat voer heeft de boer uit een schuurtje gehaald.
Intussen halen wij de bench uit de bus. Ik kan nog nee zeggen. Maar dan heb ik het a. niet geprobeerd en b. geen van deze biggen groot en oud laten worden op Het Beloofde Varkensland. Deze prachtige wolvarkentjes zijn immers bestemd voor de consumptie.
De bench staat op de grond.
De boer kijkt er lachend naar. Wat zijn die van plan? Maar zelf maakt hij nou ook bepaald niet veel aanstalten om het domein van de moeders in te gaan :-)
Intussen staat de bench tussen de wolvarkens. Dennis ook. De moedervarkens happen onmiddellijk naar zijn kuiten. Deze felle beesten zijn niet van plan hun kinderen zomaar mee te geven. Dat gaat nog wat worden.
Onbekend terrein, vluchtende biggen, bijtende moeders, een boer die dit tafereeltje aan de veilige kant van het hek staat op te nemen, het zit allemaal niet zo mee. Ik heb de kleinste big aangewezen - dat lijkt me het beste voor Big - maar door hun blonde krullen lijken ze allemaal op elkaar en de biggen zijn watervlug.
We gooien voer om de moeders af te leiden, strooien biks in de bench en na een paar mislukte pogingen schiet er een big in. Deurtje dicht. De verkeerde. Dat gaat nog een paar keer zo. De altijd zo rustige en adequate Dennis is duidelijk niet in z'n element.
Ik vraag de boer of hij ons alleen wil laten. Jazeker, geen probleem en hij beent terug naar de boerderij.
Nu we alleen zijn, kunnen we even rustig overleggen. De bench staat niet goed. En zodra dat is verholpen, schiet de juiste big erin.
Terwijl ik naar de boerderij loop om de boer te halen, hoor ik haar schreeuwen en vechten om de bench uit te komen. Arm dier. Verschrikkelijk om deze big uit haar varkensfamilie weg te rukken, zeker een nog ongespeende big. Ik voel me er knap rot bij. Maar anders was ze opgegeten, probeer ik mijn schuldgevoel weg te redeneren.
"Is het al klaar?" vraagt de boer verbaasd. "Dat is snel."
Hij loopt mee om de bench met krijsbig de bus in te helpen tillen. Ik gooi er snel nog wat voer bij. De big is nu afgeleid en begint als een razende in het stro te rommelen. We hebben de grootste maat hondenbench, dus ruimte en bewegingsvrijheid genoeg.
Dan nog het administratieve deel van de deal. Betalen en het afmelden van zijn big volgens de regels van de overheid. Aan het gemak waarmee de boer dat razendsnel met zijn mobieltje regelt, is te zien dat er regelmatig biggen over zijn toonbank gaan. Toch rekent hij voor een Mangalitzabig met stamboek verbluffend weinig. Zo'n stamboek geef ik trouwens niks om. Als deze big maar een leuk vriendinnetje voor Big is, dat is het enige dat telt.
De boer bladert nieuwsgierig door de Bofkonten Biografie. In de volgende druk staat jouw big er ook bij, lach ik. En dan horen we dat hij net tegen zijn vrouw heeft gezegd ook zo'n bench te willen. Veel beter. Dat gejacht en gejaag om zo'n big uit die panische varkensgroep te vangen, dat was bepaald niet zijn lievelingswerk. "Nu heb ik gezien hoe het moet." :-)
Wordt Vervolgd.
Vrijdag 29 mei 2015
De Dag van DE TWEEDE KANS
Een tweede kans voor ieder mens en ieder dier! Daar ben ik altijd voor te porren. Volgende week gaan we het onfortuinlijke Belgische hangbuikzwijn ophalen en naar Ost Friesland (Duitsland) brengen. Achthonderd kilometer sturen op een dag is wat veel, maar dan heb je ook wat :-)
Het zit zo:
Onlangs kreeg ik mail van een boerin uit Ost Friesland. Zij en haar gezin hadden een droom: een zelfvoorzienende boerderij. Mooi streven, maar ja dan moet je wel je varkens naar de slacht sturen, anders komt er geen vlees in de pot. En dat van die varkens, dat ging haar toch opbreken.
Ze schreef het volgende:
'Heb dit jaar besloten geen varkens meer te willen slachten, mede geinspireerd door je prachtige verhalen. Heb nog wel een varkensweiland inclusief 2 mooie hutten, zit erover te denken om een paar minivarkens te adopteren, die hier hun leven uit mogen leven als goedmaker.'
Als dat geen mooi inzicht is!
En ze heeft woord gehouden. Een echte boerin dus. Geen mooie praatjes, maar meteen ja zeggen toen ik haar op de hoogte bracht van dat arme afgedankte oudje in Belgie.
Wat gun ik dit bejaarde Belgische hangbuikzwijn(tje :-)) deze tweede kans. Ik kan niet wachten.
Ze krijgt een VIP Vervoer (Very Important Pig) van Belgie naar Duitsland:
1. Comfortabele bus vol dik stro en zacht hooi.
2. Lekker eten en drinken aan boord.
3. Aangepaste snelheid, zodat ze het allemaal nog bij kan houden met haar oude varkenslichaam.
Tijd zat om onderweg te brainstormen hoe we oude minivarkens sexy kunnen maken. En dus geliefd :-) Ik heb al een idee. Wait and see...
Wordt Vervolgd.
Fijne vrijdag allemaal!
Donderdag 28 mei 2015
De Dag van ZOETE BROODJES
De Amstelveense korfbalvereniging stond op de stoep. Ze hadden brood over. Voor de varkens. De varkens krijgen hier nooit brood, maar zo'n symphatiek gebaar, daar zeg je geen nee tegen. En gesmuld werd er. Ook door de koetjes. De bammetje gingen er in als koek :-) Dank KVA!
Fijne donderdag allemaal!
Nieuwe post op http://www.minivarkens.nl
Nachtmerrie voor Belgisch minivarken
(inclusief moreel appèl aan fokkers en fora)
http://www.minivarkens.nl/nachtmerrie-voor-belgisch-minivarken/
Dinsdag 26 mei 2015
De Dag van BIG & DE BLONDIES (2)
Goed. Waar waren we gebleven en hoe zat het ook alweer? Big lag dus in prinsheerlijk in m'n bed en wachten tot we eindelijk die Friese Dumpie konden vangen, dat zou veel te lang gaan duren.
Big had zo snel mogelijk een vriendje nodig. Maar haastige spoed is zelden goed. Ik had naar mijn instinct moeten luisteren. Dat zei: wacht nou even rustig af. Er komt vanzelf wel een vriendje voor Big opduiken. Zo is het altijd nog gegaan en zo zal het weer gaan.
Maar deze keer voelde ik me opgejaagd, waarom dat doet er niet meer toe. Feit was dat ik haast had. Een vriendje voor Big dus.
Ondertussen was Big uren zoet met omgegooide prullenbakken en kattenbakken, scheurde hij kranten en post uit elkaar, kreeg een 25-kilo zak aardappelen te pakken (slecht voor varkentjes!), joeg Sneeuwwitje het huis uit, beet electrische snoeren door, jatte mijn ontbijt, lunch en avondeten onder mijn handen vandaan, porde zijn neus overal in, op en onder, ook onder mijn matras en kieperde mij m'n bed uit. Daar lag ik.
Big in huis, altijd wat te beleven. Never a dull moment :-)
Geen bio-industriebiggetje als vriendje deze keer. Wel eentje die aan de haak zou gaan. En waar kom je dan op uit? Op het hippe, nieuwste opeetvarken: de Mangalitza, oftewel het Hongaarse wolzwijn. Schijnt een delicatesse te zijn, dat met vet dooraderde vlees. Maar dat zal mij een worst zijn.
De schoonheid van het Hongaarse wolvarken! Van buiten en binnen. Beeldschoon uiterlijk met een prachtige inborst, de Mangalitza staat direct onder het wilde zwijn. De biggetjes komen ook gestreept ter wereld.
En dan.
Als ze groter worden, maken de streepjes plaats voor de was- en water golfjes a la Bram Moszkowicz. En als Bram zijn haar zou laten groeien zou hij net zulke woeste krullen krijgen als onze Moszko.
Ik vond een kleinschalige Mangalitzaboer in het oosten des lands. Hij had nog een nest biggen van 3 maanden in de aanbieding. Moeder een zwaluwbuik (zwarte krullen met witte buik), vader een 'schaap'.
Ik 'bestelde' er eentje, maar dat vond de boer zielig. Toen ik hem vertelde dat Big gedumpt was, een vriendje nodig had en er nog veeeeel meer varkens in alle soorten en maten op Het Beloofde Varkensland woonden, waren we welkom.
Een Mangalitzabig dus van 3 maanden.
De leeftijd van Big is lastig te schatten omdat zijn ras niet eenvoudig te duiden is. Aanvankelijk dacht ik een kruising tussen een mini en een grote (Piëtrain), en dan ergens rond de 3 maanden. Maar bij nader inzien zou Big ook - wat vroeger bij mensen een lilliputter heette - een varkentje met dwerggroei kunnen zijn. Een groeistoornis dus, en dan kan hij al veel ouder zijn. In ieder geval zo eentje als Big heb ik nog nooit gezien. Time will tell.
Ik nam het Familie Bofkontboek mee, cadeautje voor de boer, want een boer die z'n biggen enkel per twee wil verkopen, deugt. Daar kan menig minivarkensfokker een voorbeeld aan nemen :-)
Wordt Vervolgd.
PS
De foto's van de Familie Bofkont Workshops staan online t/m 24 mei: http://familiebofkont.nl/workshops/
Nieuwe post op http://www.minivarkens.nl
Minivarkens - neusring en neuskrammen
http://www.minivarkens.nl/minivarkens-neusring-en-neuskrammen/
Zondag 24 mei 2015
De Dag van VAST DE GROETEN VAN DE BLONDIES :-)
De rest volgt morgen...
Nieuwe post op http://www.minivarkens.nl
15 Minivarkens - een duivels dilemma
http://www.minivarkens.nl/15-minivarkens-een-duivels-dilemma/
Zaterdag 23 mei 2015
De Dag van DUMPIE & DE MOEDER VAN SJONNIE
Wat dank ik God op mijn blote knieen dat Dumpie een week terug over het hek van het Bofkontbos werd gekieperd en niet gisteravond. Je moet er niet aan denken...
Toen Dennis mij vanochtend de foto liet zien die hij vannacht maakte, riep ik meteen: the midnight rambler! Onmiddellijk de muziek er bij gezocht. Luister maar eens naar dit 11 minuten durende live optreden van The Stones en je begrijpt wat Dumpie en de Moeder van Sjonnie daar samen hadden willen doen in dat bos :-) https://youtu.be/jNaAEJv_sDQ
De Moeder van Sjonnie is zo berig als een bos uien. Ze heeft de hele nacht stijf tegen het hek van Dumpie aan gelegen. Als Dumpie de kans had gekregen... daar waren vast hele leuke varkentjes van gekomen. Een stuk of twaalf oversized hangbuikjes, bonte met hele grote oren. Zooo jammer, dat het niet kan. Helaas al veel te veel varkentjes op de wereld. En ik, met mijn grote varkensmond, moet toch het goede voorbeeld geven, nietwaar? Verdomme!
Dumpie heeft trouwens een stukje appel uit de hand gegeten. Langzaam maar zeker komt hij wat bij, het gaat de goede kant op. IJs en weder dienende brengen we hem donderdag naar Het Beloofde Varkensland. Wie weet worden Dumpie en Big dan dikke vrienden, dat zou fijn zijn. Hopelijk schept hun gedeelde dumpverleden een band :-)
En Blondie dan?
Daarover morgen meer.
Wordt Vervolgd.
Fijne zaterdag allemaal!
Nieuwe post op http://www.minivarkens.nl
Minivarkens - hoezo naar de slacht?
http://www.minivarkens.nl/minivarkens-hoezo-naar-de-slacht/
Vrijdag 22 mei 2015
De Dag van BILLIE BOFKONT
Vandaag trek ik bij Billie Bofkont & Co in. Ik ga voorlopig in het Oudemannetjeshuis slapen. Billie wordt ineens zo rap ouder. Geen wonder, hij is 18 jaar. En zijn krachten nemen nu zienderogen af.
Gisteravond zat ik een poosje bij hem o.a. in het gezelschap van een arts, gespecialiseerd in de geriatrie. Hij zag het ook. Billie kan bij het opstaan z'n achterpootjes niet meer goed doorstrekken. Hij heeft er de kracht niet meer voor.
En voor het eerst zag ik Billie plassen op de plek waar ik hem appelmoes gegeven had. Hij deed nog wel z'n best om te gaan staan, maar toen het klaar was, liet hij zich ter plekke weer zakken. Dat is niet des Billies. Dat is niet des varkens. Gewoon netjes naar de wc gaan is wat ze van nature doen.
Ondertussen lag Mannetje Bromsnor te mopperen, want hij wilde dat Billie terug in bed kwam onder de warmtelamp. Iedereen die ze kent, ziet het tafereeltje voor zich. Miss Universe lag al in coma in haar boudoir, een eigen hoekje achter de trap. Die kan zo diep slapen dat zelfs de appelsap aan haar neus voorbij gaat.
Billie is het eerste varkentje van Het Beloofde Varkensland. Tevens het eerste gedumpte varkentje. Althans in het wild geboren uit gedumpte ouders. Hij, Mannetje Bromsnor en Miss Universe zijn van het eerste uur.
Ik zie alles nog zo voor me. Als Miss Universe berig was, dreef ze Billie tot het uiterste. Het anders zo zachtaardige, beschaafde heertje stoof de cockteaser dan met wijdopen gesperde bek achterna. Billie hoorde de klok nog wel luiden, maar wist niet waar de klepel hing en dat maakte hem boos.
Als Miss Universe dan weer tot bedaren was gekomen, was Billie ook weer de beleefdheid zelve. Alleen tijdens het eten deed hij wat alle varkens doen: zorgen dat een ander niks kon krijgen :-) In het Oudemannetjeshuis krijgen ze nu ieder hun portie eten op een vaste plek. Ze laten elkaar nu rustig eten, te slecht ter been om bij de ander te gaan bietsen. Zelfs Mannetje Bromsnor - die altijd en overal ging jatten, nadat hij zijn eten snel naar binnen had geschrokt - lukt dat niet meer. Tegen de tijd dat bij de Billie of Missie is, zijn zij al klaar.
Hanneke Groenteman vroeg me laatst of ik een kinderboek wilde schrijven over Familie Bofkont. Ze was hier met haar kleinkinderen. Dat hoef ik niet meer te doen, want Billie Bofkont is jaren geleden al met zijn memoires begonnen. Voor jong (én oud). Veertig bladzijden tellen zijn herinneringen nu. Daarna kreeg de dynamiek van het leven bij Familie Bofkont weer de overhand. Zo gaan die dingen hier :-)
http://www.familiebofkont.nl/boek/
Fijne vrijdag allemaal!
Nieuwe post op http://www.minivarkens.nl
Minivarkens vervoeren is maatwerk
http://www.minivarkens.nl/minivarkens-vervoeren-is-maatwerk/
Donderdag 21 mei 2015
De Dag van DUMPIE OP DE ZUIDAS
Dumpie op de Zuidas is geen beste eter. En hij is claustrofobisch. Dat merkten we aan zijn strohuisje. De eerste nacht heeft hij buiten doorgebracht, want het huisje bleek onbeslapen. Hij durfde er niet in.
Toen hebben we de achterkant opengemaakt en nog een tweede huisje gebouwd, half open zodat hij nu keus heeft waar hij wil slapen en zo weg kan rennen als hij het op z'n heupen krijgt.
Vermoedelijk is Dumpie opgesloten geweest in een kofferbak.
Dat moeizame eten zal ook nog wel steeds van de schrik zijn. Zodra je voorzichtig bij hem gaat kijken, schiet hij alle kanten op.
Geeft niet. Dumpie krijgt alle tijd. En vorstelijke ontbijtjes. Vanochtend varkenmuesli met komkommer, nectarines en ontbijtkoek.
Wordt Vervolgd.
Nieuwe post op http://www.minivarkens.nl
Minivarkens moeten ophoepelen
http://www.minivarkens.nl/minivarkens-moeten-ophoepelen/
Woensdag 20 mei 2014
De Dag van DE POOLSE BIG
Tijd om weer even bij te praten over Big, het gedumpte minivarkentje uit Haamstede. Van de boswachter weet ik inmiddels dat het genoteerde kenteken van de dumperd helaas niks heeft opgeleverd.
De (huur?) auto bleek van Polen geweest te zijn, die in een vakantiehuis in Haamstede zaten. Maar deze mensen zijn daar vertrokken. En als ze al hoog en droog weer in Polen zitten, kan er helemaal niks meer. Doodlopend spoor dus.
Daarmee wordt het raadsel Big alleen maar groter.
Want wat moet nou een stel Polen met een big in een vakantiehuis? Hebben ze een behoorlijk poosje in dat vakanthuis gezeten en daar ter plekke een big voor de kinderen gekocht? Of hadden ze Big al en is Big dus een Poolse big? We zullen het nooit weten.
O was ik nou toch maar animaldetective geworden! Dan zou ik subiet naar Polen gaan. Een jaar of 10, langer nog, geleden - ten tijde van die gruwelijke paardenmishandelingen in de Achterhoek - heb ik serieus overwogen om een animal-detective-bureautje te beginnen. Ik zag het helemaal voor me. Eerst een gedegen recherche opleiding bij de politie en dan voor mezelf beginnen om al die onopgeloste dierenzaken aan te gaan pakken.
Maar tussen droom en daad stonden wetten en praktische bezwaren.
Ook toen al had ik een hele veestapel te verzorgen. Hoe zou ik dan nachtenlang kunnen gaan posten bij een weiland in de Achterhoek op zoek naar een fractie van een aanwijzing of glimp van de dader? (later is de dader gepakt nadat hij ook een mens vermoordde).
Niet naar Polen dus om de dader van dumpbig te achterhalen, maar wel voor Big naar het oosten des lands gereisd.
Big lag dan wel zo prinsheerlijk in mijn bed, en dat was reuze gezellig, ik wilde toch zo snel mogelijk een varkensvriendje voor hem regelen. Varkens moeten varkens onder mekaar zijn, nietwaar?
En het gedumpte zwijntje van de Veluwe dook maar niet op, terwijl Big juist op Het Beloofde Varkensland kwam, om aan haar te koppelen (voor een buitenstaander nauwelijks meer om een touw aan vast te knopen, lijkt me zo).
Na een week wilde ik niet langer wachten op het gedumpte zwijntje. Big moest nodig een varkensmaatje. Maar wie zou dat dan moeten zijn? Het liefst eentje die voorbestemd was voor op het bord. Geen roze biggetje meer, weer zo'n joekel van 300 kilo op termijn, nu maar even niet.
Toen viel mijn oog op een advertentie over een nest wolvarkentjes. Drie maanden oud. Bingo. En zo reisden we op een avond af om voor de Poolse Big een vriendinnetje te halen.
Wordt Vervolgd.
Nieuwe post op http://www.minivarkens.nl
Minivarken doodgeknuffeld
(waarschuwing: deze casus loopt niet goed af)
http://www.minivarkens.nl/minivarken-doodgeknuffeld/
Nieuwe post op http://www.minivarkens.nl
Tweejarig minivarken grijpt de macht
http://www.minivarkens.nl/tweejarig-minivarken-grijpt-de-macht/
Maandag 18 mei 2015
FILMPJE over Gedumpt Minivarkentje
Hier dan het beloofde filmpje over het gedumpte minivarkentje in het Bofkontbos op de Zuidas. Zoals te verwachten stond de meute roze lummels bepaald niet met open armen op hem te wachten...Arm minivarkentje. Moest hij het in z'n eentje opnemen tegen 18 van die rouwdouwers.
Op het filmpje staat hij gelukkig al veilig (en stoer) in z'n eigen afgeschermd stukje bos. Met schrammen en gescheurd oortje, daar krijgt hij ibuprofen voor. En een eigen noodhuisje, gebouwd van warme strobalen.
Het minivarkentje is extreem schuw voor mensen. Maar daar kijkt niemand van op toch? Maak kennis met onze kleine dappere vondeling!
Maandag 18 mei 2015
De Dag van LA MAMA IS 11 JAAR GEWORDEN!
Ondanks alle perikelen rond gedumpte minivarkentjes zijn we niet vergeten wat voor belangrijke dag het vandaag is: La Mama is jarig!
Deze ex-fokzeug heeft een prachtige leeftijd bereikt: 11 jaar!
En er is nog meer reden tot feest. La Mama is nu net zo lang op Het Beloofde Varkensland als de tijd dat ze bij boer Edwin nog volop in de productie zat.
Maar nu het verbazingwekkende: ondanks dat ze de eerste 5,5 jaar van haar leven geen bewegingsvrijheid heeft gekend, loopt La Mama als een kievit.
8 december 2009
Na een werkzaam leven (170 biggen!) staat fokzeug nummer 1281 op uit haar box en zwaait haar boer gedag. Een uurtje later loopt ze als La Mama over de rode loper Villa Varkensgeluk binnen. Ze is niet alleen, want ze heeft haar laatste biggetje aan haar zijde. Hij heet nu Edwin. De boer is zo trots dat hij La Mama een zakcentje van 1281 euro meegeeft.
Hoe is het nu?
La Mama is zo sterk als een beer, zowel fysiek als mentaal. Ze loopt het best van allemaal en ze heeft zich ontpopt tot een varken met praatjes. Brullen als het haar niet zint (waar blijft godverdomme mijn ontbijt) en van haar kaalheid is ook allang geen sprake meer. En geen industrievarken heeft hier ooit zulk lang, vol en prachtig glanzend haar gekregen als La Mama.
Maar hoe komt het nu dat La Mama zo goed loopt terwijl haar zoon Edwin zo moeizaam vooruitkomt?
Het antwoord:
La Mama was een fokzeug, ook wel moederdier genaamd in de industrie. De moederdieren worden gefokt op gespecialiseerde moederdierbedrijven. De meisjesbiggen die daar geboren worden, gaan een zwaar leven tegemoet. Zij worden fokzeugen, die moeten gaan presteren in de productie. En juist die moederdieren hebben sterke benen nodig, niet om op te lopen, want ze liggen voortdurend in box of kraamkooi, maar om al die zwangerschappen letterlijk te kunnen dragen.
Maar hoe zit dat dan met Edwin?
Edwin is geboren om vleesvarken te gaan worden. Al die 169 andere biggetjes van La Mama zijn vleesvarkens geworden. Vleesvarkens worden 6 maanden, wegen dan 110 kilo en belanden als varkensvlees op ons bord. Vleesvarkens lopen nauwelijks in hun korte leven (lopen kost energie en dat zou ten koste gaan van de karbonades) en daarom hebben vleesvarkens geen sterke benen nodig.
Geen wonder dus dat er op Het Beloofde Varkensland wat afgestrompeld wordt. Want naast de ex-fokeugen La Mama, Betsy en de Moeder van Sjonnie (ook al zo geknipt voor de 4-daagse), grossieren we hier in ex-vleesvarkens :-)
De een loopt nog beroerder dan de ander. Maar wat geeft het? Op Het Beloofde Varkensland hebben ze alle tijd van de wereld om op hun gemakkie van A naar B te komen. Geen haast. En de Kruidvat en Trekpleister varen er wel bij, want we nemen iedere week zakken vol glucosamine van ze af.
En zo dansen ze hier vandaag allemaal de horlepiep op wankele benen, want La Mama is jarig en dat mag gevierd worden. La Mama is nu al het oudste industrievarken ooit van Het Beloofde Varkensland.
Leve La Mama!
Fijne maandag allemaal!
Nieuwe post op http://www.minivarkens.nl
Oud blind minivarken
http://www.minivarkens.nl/oud-blind-minivarken/
Zondag 17 mei 2015
De Dag van MINIVARKENTJE GEDUMPT IN HET BOFKONTBOS!
GISTEROCHTEND
Gisteren zei ik het al. Het moet niet gekker worden. Maar het werd nog veel gekker. Het stel van 4-hoog dat ineens met een minivarkentje opgescheept zat. De jongen stond aan de poort. Help ons met een zeer dringende kwestie!
Maar wij zaten midden in het voerproces - lees oorlog op Het Beloofde Varkensland - en konden hem nauwelijks te woord staan. Stuur een mail, riep Dennis hem toe.
Die kwam even later met als subject: misplaatste studentengrap. Plus foto van een klein zwart varkentje onder een lap. Een slag groter dan Big, zo te zien. Ik antwoordde dat we er over na gingen denken en vroeg naar herkomst, geslacht etc.
Terwijl ik de mail verstuur, klinkt er geroep aan de poort: Politie.
De agenten komen melden dat er twee volwassen hangbuikzwijnen zijn gedumpt aan de overkant van de Amstel. Tijdelijk ondergebracht op een verlaten manege, maar daar kunnen ze niet blijven. Ze hebben foto's. Twee sneue hangbuikzwijnen. Een roze en een zwarte. De roze heeft iets aan haar rechteroog.
GISTERMIDDAG
De politie belt op: hebben jullie al wat geregeld met die hangbuikzwijnen? Maar wij zitten inmiddels midden in het integratieproces van Big & Blondie + Mysteryguest (later meer daarover), die we buiten met elkaar in contact proberen te brengen, het liefst zonder kleerscheuren.
We verwijzen de politie door naar de Dierenbescherming en de NVWA (voorheen AID). De politie gaat er achteraan. De hangbuikzwijnen staan nu te boek als gevonden voorwerpen, aldus de dienstdoende agent.
Om 17.30 komt er een mailtje van het 'studentenstel'. O ja, die zijn er ook nog. Ik citeer letterlijk: 'Bedankt voor uw reactie. Echter is het hangbuikzwijntje vanmorgen al opgehaald.'
GISTERAVOND
Dennis belt. Hij is op zijn beurt net gebeld door een meneer, die vertelde dat zijn zoon de twee hangbuikzwijnen heeft gevonden, naar de manege heeft gebracht en of wij de zwijnen willen ophalen. Het verhaal roept bij mij veel vragen op.
Dennis heeft ook hem doorverwezen naar Politie en Dierenbescherming. De gedumpte hangbuikzwijnen hebben voor nu in ieder geval een dak boven hun hoofd en er schijnt ook een manegedame bij betrokken te zijn. We gaan er van uit dat zij voor eten en drinken zorgt.
VANNACHT
Ik lig in bed en denk ineens, stel dat ik morgenochtend wakker word en die twee manegezwijnen staan op het pad...
ZONDAG 17 MEI - VANOCHTEND VROEG
Dennis belt om 4.30 uur vanuit het Bofkontbos: 'Surprise! Ik loop te voeren en ruik ineens een intacte beer. Ik kijk om en zie een klein zwart hangbuikzwijntje door het bos rennen. Rara, waar zou die nu vandaan komen?'
En dan de volgende schrik. Is de Moeder van Sjonnie nog berig? Help!
Lang verhaal kort:
Het intacte beertje zit nu veilig (I hope so!) achter gaas, Ariane is vandaag de boswachter van dienst en wij hebben een workshop op Het Beloofde Varkensland. Daarna snellen wij terug naar het Bofkontbos.
Wordt Vervolgd.
Fijne zondag allemaal!
PS
Later op de dag filmpje...
Nieuwe post op http://www.minivarkens.nl
Het hoge woord moet er maar eens uit
http://www.minivarkens.nl/het-hoge-woord-moet-er-maar-eens-uit/
Zaterdag 16 mei 2015
De Dag van BIG & BEESTENBESOGNES
Zo. De draad maar weer eens oppakken in het Wordt Vervolgd Verhaal van het gedumpte tamme wilde zwijntje van de Veluwe. Voordat ik bericht kreeg over dit jonge zwijntje, wist ik al van het bestaan van de tweede hoofdrolspeler: Big uit Haamstede.
Big werd uit de auto gegooid voor de verbijsterde ogen van een getuige, die nog net de tegenwoordigheid van geest had om het kenteken te noteren.
Zou Big geen vriendjes kunnen worden met het gedumpte zwijntje van de Veluwe? Ik stelde het de boswachter voor. Maar - zoals dat gaat - vrouw en dochterlief waren inmiddels zo verliefd op Big, zij konden hem niet meer wegdenken.
Dezelfde avond echter nog volgde er een tweede mailtje. Inmiddels wat van mijn posts over minivarkens gelezen, hadden ze er nog eens goed over nagedacht. Zouden ze Big de volgende dag al naar Het Beloofde Varkensland kunnen brengen?
Zoals bij elke nieuwe liefde moet het een verwarrende tijd voor de boswachter en zijn gezin geweest zijn. Ooit heb ik eens, denkend aan mijn prins op het witte paard, een autoportier dichtgegooid terwijl mijn hoofd er nog tussen zat. Ik bedoel maar :-)
Big verscheen nog in Hart van Nederland, zonder vermelding dat hij naar Het Beloofde Varkensland zou gaan om een tsunami van ongewenste minivarkentjes te voorkomen. Met grote dank aan Boswachter & Co. Ze droegen nog een prachtige FB pagina aan Big op. Ineens kreeg ik kamervragen omdat in het AD gestaan zou hebben dat Big naar Het Beloofde Varkensland zou gaan. Ik wist van geen krantenartikel af. Kortom, verwarring alom.
En toen kwam Big. Inderdaad een schatje om op te vreten.
Het leuke boswachtersgezin bedrukt, dochter in tranen. Ze koesterden Big als ware het een baby van eigen vlees en bloed. 'Neem Big weer mee terug naar Zeeland', stelde ik voor. 'Jullie zijn zo wijs met hem, zijn goed voor hem, wonen buiten, hebben plek. Daar komt bij, zijn tamme wildzwijnenvriendje is er (nog) niet, want die schijnt spoorloos verdwenen te zijn. Big is hier natuurlijk van harte welkom, beloofd is beloofd, maar jullie zijn vrij om alsnog op die moeilijke beslissing terug te komen.'
Maar dat deden ze niet en ze vertelden eerlijk waarom niet. Dat ontroerde me. Zowel hun openheid als de reden waarom ze Big niet konden en wilden houden. Zoiets had ik eerder niet gehoord, maar het was volstrekt begrijpelijk en erg in deze ouders te prijzen. Om privacyredenen ga ik er verder niet op in, maar neem maar van mij aan: deze mensen deugen.
Daarom heet Big nog steeds Big. Een mooie naam voor een stoer en aandoenlijk ventje, gegeven door de het boswachtersgezin. Niks meer aan veranderen.
Maar hoe ging het verder? Waar hangt dat wilde tamme vriendje van Big nu uit? (niet te verwarren met het gedumptje minivarkentje dat nu ergens in het Drents-Friese woud loopt te zwerven). Kunnen jullie het nog volgen? Ik amper.
Want inmiddels is er ook nog ene Blondie ten tonele verschenen. Maar dat is nog niet alles. Het is hier net Theater van de Lach. Deur open, deur dicht, achter iedere deur kan een minivarkentje te voorschijn komen.
En om de hele heisa compleet te maken: zojuist verscheen er een Wanhopige Boy aan de poort met een zeer urgente kwestie. Hij en zijn vriendin hoorden gisteren gebonk op de deur van hun appartement op 4-hoog. Toen ze open deden stond er een beteuterd minivarkentje aan de andere kant. Surprise!
Wordt Vervolgd.
Fijne zaterdag allemaal!
Nieuwe post op http://www.minivarkens.nl
Minivarkentje met kort lontje
http://www.minivarkens.nl/minivarkentje-met-kort-lontje/
Vrijdag 15 mei 2015
De Dag van DE NIEUWE DUBBELDOEL KOE
In de veehouderij heb je drie soorten koeien. Melkkoeien, vleeskoeien en de zogenaamde dubbeldoel koeien: melk en vlees.
Vandaag bij Familie Bofkont een nieuw soort dubbeldoelkoe ontdekt: Grietje! Ze is én tochtig én ze drinkt nog bij Mem. Een tochtig zoogkalf. Bij Familie Bofkont kan alles, lijkt wel. Maar veel gekker moet het niet worden.
Maar ja, Grietje is dan ook geen gewone koe. Ze staat te boek als gezelschapskoe op de Nederlandse Databank voor Gezelschapsdieren. Je moet maar durven als koe.
Grietje was jarig zondag. Twee jaar geworden. Mooie meid, glanzend vel van al die melk. Vanmiddag zag ik ze staan. Grietje al groter dan Mem, maar ze weet de spenen nog net zo makkelijk te vinden.
Zolang Mem en zij het allebei blijven willen, vind ik alles best :-)
Heel benieuwd hoe lang dat nog duurt.
Fijne vrijdag nog allemaal!
Donderdag 14 mei 2015
De Dag van ARME FRANS UIT HET BOFKONTBOS
En, hoe was Moederdag bij Betsy en de Moeder van Sjonnie? Dat was in 1 woord geweldig. Alles viel samen: de varkens, de mensen, het goddelijke weer.
Alle roze lummels waren aan de straatkant gaan liggen, in de zon.
Omringd en verwend door masserende mensen trokken ze zo de aandacht van half Amsterdam :-) Het leek wel straattheater. Op een gegeven moment stonden er rijen dik voor dit opmerkelijke schouwspel. Een man uit Overijssel was helemaal geschokt: varkens masseren? Zoiets idioots kunnen ze ook alleen maar in Amsterdam verzinnen :-)
Toch zat er een zwart randje aan die prachtige dag.
Frans. 's Ochtends vroeg had ik al een telefoontje van Dennis gekregen: 'Frans kan nauwelijks meer vooruit komen. Tijdens het voeren bleef hij achter bij de sloot, niet in staat om nog met de groep mee te gaan.'
De schrik sloeg me om het hart, temeer ook omdat ik die nacht ineens dacht, als 1 van de varkens wat zou krijgen, hoe krijgen we die dan het bos uit? (heb wel vaker last van een vooruitziende blik...)
Frans lag gedurende de mooie Moederdag een beetje achteraf onder een bosje, niet in staat om overeind te komen. Toch niet de Ziekte van Knorrie? (die raakte een poosje geleden verlamd en ging niet lang daarna naar de varkenshemel).
Ongemerkt stopte ik Frans lekkere hapjes toe, die wilde hij wel graag, en zo gingen de pijnstillers er ook goed in. Overleg met dierenarts Peter Klaver leverde vooralsnog niet meer op dan dat hij op dat moment niet kon komen en per omgaande medicatie zou sturen.
Een enkele heel oplettende bezoeker zag Frans of liggen of op zijn kont zitten, tot meer was hij niet in staat. Verder had niemand het in de gaten en ik hield het maar zo. Het zou een hoop onrust geven op niks af, terwijl Dennis en ik op dat moment niet meer voor Frans konden doen dan hem aandacht en lekkere hapjes geven.
Tot het moment van het appelfeest.
Iedereen had appels meegebracht, zoveel dat we de dag konden afsluiten met een ware appelorgie. En kijk, dat liet ook Fransje zich niet ontzeggen. Aarzelend en wankel kwam hij overeind, hield zich staande in het tumult en liet zich de appeltjes goed smaken.
Mijn analyse was dat de pijnstillers hun werk hadden gedaan, zodat hij weer voorzichtig overeind kon komen. Dan moest er dus iets aan de hand zijn van motorische aard.
Dat werd beaamd door dokter Tan, bij wie we navraag deden. Dokter Tan is arts en acupuncturist en een tovenaar als het om klachten gaat waarbij iedereen met de handen in het haar zit. Hij vermoedde een verkrampte spier en bood aan Frans in het bos te komen behandelen.
Inmiddels loopt Frans weer. Vermoedelijk heeft hij een enorme beuk gehad van een van zijn broers en was dat de oorzaak dat hij niet meer op of neer kon. Eberhard en Klaas zijn loeisterk en daar moet je inderdaad geen 'take this' van krijgen. Verder dan een tand door de lip of een gekneusde rib is het bij ons gelukkig niet gekomen.
Maar dat die sterke rouwdouwers ELKAAR ook met zo'n 'take this' kunnen uitschakelen, dat had ik nog niet eerder meegemaakt. Varkens? Ze blijven je verbazen :-)
Fijne donderdag allemaal!
PS
Ook weer een nieuwe vraag op http://www.minivarkens.nl
http://www.minivarkens.nl/geen-aardappelschillen-voor-getraumatiseerd-spaans-minivarkentje/
Over een getraumatiseerd Spaans minivarkentje, ja daar dus ook al...
Dinsdag 12 mei 2015
De Dag van HET BESLUIT VAN MIJN LEVEN
Dat kleintje bij mijn been is Rosamunde. Gisteren werd ze 18 jaar! En vandaag - 12 mei 2015 - is het 18 jaar geleden dat ik haar bij de boer ophaalde. Ze lag nog wezenloos om zich heen te kijken in de stal. Pasgeboren.
Zo'n dag vergeet je je hele leven niet meer. Dolblij, maar ook met de zenuwen, mijn eerste boerderijdieren, Rosamunde & Brutale Griet. Ik weet nog goed dat ik dacht:
'Nu ben iets aangegaan en er is geen weg meer terug.'
Hoe zou het gaan? Zomaar twee kalfjes voor zichzelf laten leven en ze op te zien groeien?
Na 18 jaar weet ik het. Het is het besluit van mijn leven geweest.
Die twee kalfjes hebben de toon van de rest van mijn leven gezet. Zij bleken het startschot te zijn voor wat later die hele Familie Bofkont zou worden.
Achteraf gezien was Rosamunde de vuurdoop. Door haar komst moest ik blijkbaar getest worden. Want ze was vreemd. Hoezo vreemd? Wat wist ik van pasgeboren kalfjes af? Niks. Ja, op de boerenschool had ik natuurlijk wel koeienles gehad, maar dan in de zin van het kalf als een schakel in het productieproces om kaas op je brood te krijgen.
Maar een kalfje als individu? Als autonoom wezen? Dat wiel moest ik maar zien uit te vinden. Daar was het me ook allemaal om te doen, dus mij hoorde je niet klagen, maar ik voelde aan mijn water dat er iets met Rosamunde was.
Haar gedrag, of eigenlijk de afwezigheid daarvan, deed me nog het meest denken aan Mollie, mijn autistische poes. De kleine Rosa maakte geen contact, anders dan met Brutale Griet.
Wat kon en kan ik me sindsdien de wanhoop voorstellen van een moeder met een autistisch kindje. Rosamunde gaf mij een gevoel dat ik nooit eerder als zodanig ervaren had en dat zich nog het meest laat omschrijven als verlatenheid terwijl je objectief gezien niet verlaten bent, maar wel met lege handen staat.
Gelukkig was Brutale Griet er. Zij werd Rosa's steun en toeverlaat en ik genoot van hun leven samen.
Later bleek er nog meer aan de hand te zijn met Rosa. Een buurboer liet me zien dat ze een 'losbandige' was, een onvruchtbare stierkoe. Dat laatste bleek maar al te waar, want tijdens een volgend bezoek nam ze buurboer op de hoorns.
Rosa & Griet groeiden samen gelukkig op en werden pinken op leeftijd. Twee ouwe vrijsters. Altijd samen. Waar Griet was, was Rosa en omgekeerd.
Tot Griet totaal onverwacht op 15-jarige leeftijd overleed en Rosamunde het houvast in haar leven verloor. Hartverscheurend was haar rouwproces en dat heeft langer dan 2 jaar geduurd.
En toen ik haar daar gisteren zo zag staan met haar kistje appels als verjaardagscadeau, vond ik haar zo dapper. De autistische weduwe, die haar grote liefde verloor en nooit meer met geen enkele andere koe contact wil.
Maar die wel door moet, en sinds een jaar ook weer wil. Ze geniet van haar zondagse borstelbeurten. Als we met z'n allen het weiland inlopen, komt ze al op ons afgestapt.
Reikhalzend kijkt ze naar me uit als ik haar een appeltje kom brengen. En soms, heel af en toe, krijg ik een zacht gehum, zo'n typische koeienbegroeting vanuit hun diepste binnenste, die Rosa haar hele leven exclusief voor Griet hield. En dan voel ik me even gediplomeerd, alsof ik die vuurdoop van toen doorstaan heb :-)
Fijne dinsdag allemaal!
Zondag 10 mei 2015
NIEUW! AANKONDIGING MINIVARKENS.NL
Wildlife dierenarts Peter Klaver maakte er afgelopen week een punt van op Radio 1: er worden steeds vaker minivarkens gedumpt.
Het minivarkentje dat onlangs in Haamstede uit de auto werd gegooid, woont nu op Het Beloofde Varkensland (later meer daarover). De recent gedumpte varkentjes op de Veluwe en in het Friese Woud hebben zich nog niet laten vangen door Peter & Team van Het Beloofde Varkensland. Op dit moment wordt daar nog aan gewerkt, samen met Natuurmonumenten en Staatsbosbeheer.
DE WARE AARD VAN HET BEESTJE
Om (toekomstige) minivarkensbaasjes voor te lichten over de ware aard van het beestje, is er nu de site minivarkens.nl Op deze site gaan we in op vragen, klachten, teleurstellingen en drama's over minivarkens. Geen verleidelijke plaatjes, maar praktische praatjes :-)
Bezint eer ge begint!
Welkom op www.minivarkens.nl
Fijne Zondag allemaal!
Vrijdag 8 mei 2015
De Dag van VARKENSMOEDERDAG IN HET BOFKONTBOS
Vandaag is de dag van Betsy & De Moeder van Sjonnie! Twee varkensmoeders die samen Moederdag vieren temidden van hun roze en zwarte kinderen en de Vrienden van Familie Bofkont, die vanmiddag in groten getale naar het Bofkontbos in Amsterdam-Zuid toe komen, als ware het een bedevaartsoord.
Betsy en Sjonnie's Moeder hebben elk ontelbaar veel kinderen gebaard in de varkenshouderij. Geproduceerd, zoals dat in vaktermen heet.
Maar nu zijn ze vrij en wonen onder de bomen, zoals wilde zwijnen dat ook van nature doen. Betsy met haar eigen kinderen, de Moeder van Sjonnie met haar samengestelde pleeggezinnetje. Maar ze is er niet minder moeder om. Wat een varkensgeluk.
Hier doen we het voor. En hier zullen we het voor blijven doen :-)
Vanmiddag gaan we op ze proosten met varkenschampagne.
Niet alleen voor deze twee varkensmoeders, maar ook voor alle varkensmoeders uit de hele wereld. Dag in dag uit biggen dragen en baren en zogen en dragen en baren en zogen en dragen en... ach konden ze allemaal maar met pensioen.
Vandaag zijn we ook in gedachten bij al deze andere dappere varkensmoedertjes. Dat komt ze toe.
Fijne vrijdag allemaal!
Woensdag 6 mei 2015
De Dag van ALVAST DE GROETEN VAN BIG & BLONDIE
Vandaag te druk met een Project(je)
- bescheiden van omvang met hopelijk op termijn resultaat :-) -
dat per se vandaag af moet.
Dus even vooruitlopend op het vervolgverhaal van gisteren:
alvast de groeten van Big & Blondie!
Wordt Vervolgd.
Fijne woensdag allemaal!
Dinsdag 5 mei 2015
De Dag van HET GEDUMPTE TAMME EVERZWIJNTJE (2)
'Hoe kun je het over je hart verkrijgen om zo'n hulpeloze baby aan zijn lot over te laten?' De talloze reacties op de post van het gedumpte tamme everzwijntje van zondag 3 mei, zeggen genoeg. De ontzetting is groot. Bij mij ook. Vooral everzwijnen raken bij mij een gevoelige snaar.
Dat komt door Juffrouw Loes. Toen zij hier als gestreept microbiggetje (ja mensen, ook Juffrouw Loes is een microbiggetje geweest :-)) door de jager werd gebracht, heb ik mijn hart voorgoed aan everzwijnen verloren. Haar opgroeien op Het Beloofde Varkensland tot een volwassen bagge heeft diepe indruk gemaakt. Niet alleen bij mij, Juffrouw Loes heeft een hele fanclub en steelt niet zelden de show tijdens onze workshops.
Maar voordat Juffrouw Loes met deze hele post aan de haal gaat :-), snel terug naar het onfortuinlijke gedumpte everzwijntje.
Als je al zo lang in het 'varkensvak' zit, roept ieder nieuw geval herinneringen op aan een vorige kwestie. Juist de schrijnende gebeurtenissen blijven je bij. Dit dumpzwijntje bracht me onmiddellijk terug in de tijd.
Dat kwam zo:
Vijf jaar geleden kreeg ik bericht over een 'aangelopen' everzwijntje van slechts een paar weken oud. Het beestje werd opgenomen in huis en je raadt het al, het werd steeds groter en onhandelbaarder. Buiten vernielde het de moestuin, het werd ook nog ernstig ziek, dierenarts wist er geen raad mee, Peter was onbereikbaar, de koorts liep op tot 41 graden, ik riep longwormen (dat bleek het te zijn), kortom ik was er druk mee in hoofd, hart en mailverkeer.
Tot het moment kwam, het everzwijn moest weg. Het was te groot en te lastig geworden.
Over de herkomst van het babyzwijnenbiggetje mailde ze destijds een zielig verhaal: 'de mamma was onder een auto gekomen en broer of zus waren er ook niet bij'. Gedurende ons veelvuldig mail- en telefonisch contact hield ik mijn twijfels over dat verhaal. Toen duidelijk werd dat het inmiddels eenjarige zwijntje de deur uit moest, vroeg ik er op door.
En toen kwam de aap uit de mouw.
Het babyzwijntje was op een dag samen met broertje of zusje (!) aan de rand van de bostuin van de 'redster' opgedoken. Haar huis en bostuin liggen midden op de Veluwe, waar ongetwijfeld op dat moment hun moeder en de rest van de zwijnenfamilie nog in de buurt waren.
Mevrouw vond het 'lachen' en daagde haar zoon uit er eentje te grijpen. Het werd een woeste klopjacht. De panische babyzwijntjes kwamen in een sloot terecht, waarop zoonlief er bovenop dook en eentje te pakken kreeg. Van de ander is nooit meer iets vernomen. Verdronken?
Het egoisme van sommige mensen kent geen grenzen.
Weer terug naar het gedumpte tamme everzwijntje.
Zodra we besloten dat we het zouden ophalen, wilde ik onmiddellijk een vriendje voor hem regelen. Het liefst een vriendje van zijn eigen leeftijd. Om het even van welk ras, als het maar een varkentje zou zijn en geen konijn, geit of hond.
En toen kwam het eveneens gedumpte biggetje uit Haamstede in beeld.
Kunt u het nog volgen? :-)
Wordt Vervolgd.
Fijne dinsdag allemaal!
Maandag 4 mei 2015
De Dag van ER REED EEN TREIN NAAR SOBIBOR
Vandaag wilde ik verder schrijven over het gedumpte tamme everzwijntje, maar ik ben zo onder de indruk van 'Er reed een trein naar Sobibor'.
Gisteravond gezien op TV. Jules Schelvis vertelt voor de laatste maal zijn verhaal.
Over hoe hij als 22-jarige met zijn vrouw Rachel en schoonfamilie in een veewagon op transport werd gesteld van Westerbork naar Sobibor. Van de in totaal 34.313 Joodse Nederlanders die dezelfde reis moesten ondergaan, overleefden er 18.
Jules Schelvis overleefde zijn transport - het grootste, 3000 mensen verdeeld over 50 wagons - naar het vernietigingskamp in Sobibor. Hij was de enige.
Hij maakte er zijn levenswerk van om de rest van zijn leven dit verhaal te blijven vertellen. En dat deed hij in prachtig eenvoudige taal. Zijn indrukwekkende zinnen zijn in mijn hoofd blijven hangen.
Jules Schelvis is nu 94 jaar oud. Hij vindt het tijd om het stokje over te geven: "Ik heb nog maar weinig jaren voor de boeg en dan wil ik dus andere dingen gaan doen dan alleen maar aan de kampen denken. Of dat lukt dat is natuurlijk nog de vraag. Want het bloed kan soms kruipen waar het niet gaan kan."
Over die reis naar Sobibor is hij altijd blijven voordragen in de hoop dat men de niet te bevatten geschiedenis aan elkaar zal blijven doorvertellen. Bij deze.
http://www.npo.nl/nos-er-reed-een-trein-naar-sobibor/03-05-2015/15act0503Sobibor
Zondag 3 mei 2015
De Dag van EEN GEDUMPT TAM EVERZWIJNTJE
Wat is er nu toch allemaal aan de hand bij Familie Bofkont? Vreemde varkens in bed? Gedumpte varkens in Friesland? Een wolbig met rossigblonde krullen? Wat! Een wolbig?
Laten we bij het begin beginnen.
Een poosje terug 's avonds laat een sms uit een bos (nee, niet het Friese Woud): 'Dafne, kun je een jong tam everzwijntje opnemen? Er is er hier eentje gedumpt.'
De volgende dag belde mijn Boscontact al vroeg op: "We waren zwijnen aan het tellen en toen zagen we ineens eentje met afwijkend gedrag. Het beestje liep recht op ons af en was niet meer bij ons weg te slaan. Duidelijk een geval van een achtergelaten tam everzwijntje. Gedumpt. Kun jij hem nog in Het Beloofde Varkensland opnemen?"
Ik had de telefoon nog niet neergelegd of daar kwam een mail van een wandelaar: 'Goedemorgen, gisteren wandelden we in het bos en werden plotseling achtervolgd door een zwijntje. Het diertje liet zich steeds voor onze voeten vallen. Toen we doorliepen, bleef het piepend en jankend achter.'
'Hij wilde met ons mee, zo zielig, maar we wisten niet wat we moesten doen. Even later kwamen we een boswachter tegen en die zei dat het slecht met dit beestje zou aflopen, want het zou immers recht in de armen van een jager rennen. Kunt u dit dier alsjeblieft redden? Hij loopt rond op de parkeerplaats, want daar zijn mensen en het arme beestje zoekt voortdurend contact met iedereen. Hierbij een foto van het zwijntje.'
Ach jee, daar zag ik Keiler en Mister Frisling liggen. Een everzwijntje dat bij mensen was opgegroeid. Geen twijfel over mogelijk.
Teruggebeld met Boscontact.
Voortvarend knoopte hij de gegevens van Het Beloofde Varkensland en Natuurmonumenten aan elkaar. "Dan hebben jullie direct contact. Wel zo handig."
Nu zou alles goed komen.
Natuurmonumenten zou zich zolang over het zwijntje ontfermen en wij zouden het beestje gaan ophalen met dierenarts Peter Klaver.
Wordt Vervolgd.
Zaterdag 2 mei 2015
De Dag van LIGGEN BIJ BIGGEN :-)
Iedere zaterdagochtend lees ik met plezier de rubrieken Lust & Liefde (Volkskrant) en Betrapt (Parool). Hoog tijd dus voor een eigen bekentenis.
Al een week deel ik bed en brood met een nieuwe liefde. Een asielzoeker. Hoe hij heet verklap ik nog niet, maar hij heeft een bijzondere neus in de vorm van een stopcontact. Buiten Zeeman & Co weet de rest van Familie Bofkont nog van niks en dat hou ik voorlopig ook nog even zo. Wat niet weet wat niet deert, nietwaar?
In afwachting van zijn eigen nieuwe liefde die helemaal uit Friesland moet komen, logeert hij zolang bij mij. En gezellig dat het is!
Toch moet ik verstandig zijn.
Liefde maakt blind, maar gelukkig nog niet zo blind dat ik heus wel weet dat mijn asielzoekertje bij iemand van zijn eigen leeftijd moet liggen :-)
Wordt Vervolgd.
Fijne zaterdag allemaal!
Vrijdag 1 mei 2015
De Dag van GEDUMPT MINIVARKEN FRIESLAND (6)
Goed. Hoe zit het nu eigenlijk met het gedumpte minivarkentje in Friesland? Wist ik het maar. Op de dag dat Peter, Dennis en ik in de startblokken stonden om af te reizen, kreeg ik 's ochtends vroeg bericht van de boswachter.
'Varken is weg en loopt nu in een bos van 6000 Ha. Graag overleg.'
Weg? Hoezo weg?
Een bos van zesduizend hectare. Dat is 60 miljoen vierkante meter! Een speld in een hooiberg kom je nog eerder op het spoor.
Boswachter vermoedt dat het varken is opgejaagd door mensen of een vos. Maar er zou ook iets mis gegaan kunnen zijn met de wisseling van de voerwacht. Je weet het allemaal niet. Bij de kleinste verandering is een varken op zijn hoede, zeker gedumpte varkens. Er hoeft maar iets anders dan anders te gaan of ze gaan er vandoor. Een (mini)varken blijft in wezen altijd een wild beest, dat vaart op zijn instincten.
Een forse streep door de rekening, want hij zat daar perfect op een geïsoleerd stuk, behoorlijk werkbaar voor ons om hem te pakken te krijgen.
En nu?
De paar meldingen dat er ergens een varken gesignaleerd zou zijn, hebben niks opgeleverd. Geen wroetsporen, niks. Er wonen geen wilde zwijnen in dat bos, dus zodra er ergens wroetsporen worden ontdekt, kunnen die alleen maar van het gedumpte varken zijn. Maar dan moet je alleen wel eerst zo'n spoor vinden. Pas dan kun je een nieuw vangplan maken.
Dit gaat de langste vangactie worden uit de geschiedenis van Familie Bofkont. Misschien wel eentje van maanden. Gelukkig heeft het varken aan eten geen gebrek. Genoeg te vinden in een bos van 6000 Ha. :-) Daar hoeven we dus niet over in te zitten.
Tijdens de afronding van deze post nog een telefoontje van de boswachter:
Hij houdt de boel goed in de gaten. Heeft ook het beste met het gedumpte minivarken voor, is vegetarier en zelf ook altijd druk in de weer met de beestjes, vertelt hij. En voor afschot hoef ik niet bang te zijn. Voorlopig moeten we het Drents-Friese Wold maar tijdelijk als Het Beloofde Varkensland beschouwen en onze kans afwachten. We houden contact. Dat zijn mooie woorden. Die geven de burger moed.
Wordt Vervolgd.
Fijne vrijdag allemaal!
PS
10 jaar geleden al voorpaginanieuws in het AD: 'Zwijntje dumpen is ongelooflijk laf'. Dat was met Theo en Wim die op een akker waren gedumpt op de Utrechtse Heuvelrug. Theo een woest, ongeleid projectiel en Wim ziek en verzwakt. Een vangactie van 3 dagen. Een peuleschilletje nu vergeleken bij het gedumpte minivarken in Friesland.
Iets veranderd in die 10 jaar?
Jazeker.
Een grote verandering zelfs.
Want sindsdien wonen er alleen maar meer gedumpte minivarkens op Het Beloofde Varkensland...
GIRO 469 (IBAN NL02INGB0000000469) t.n.v. FAMILIE BOFKONT (ANBI, dus giften zijn aftrekbaar)