---

---

---

Woensdag 31 oktober 2007
De Dag van Dikke Bertha...



Stinkwijfje - mijn 19-jarige poes met de vele bijnamen zoals Dikke Bertha en Penelope -
is vandaag om 11.46 uur ingeslapen. Rustig en vredig. Beter kon niet.
Vanochtend kwam ze nog bij me liggen.
We hebben nog een paar mooie uurtjes samen doorgebracht.
Het is goed zo.

---

Dinsdag 30 oktober 2007
De Dag van Uit Het Dagboek Van Miss Piggy...



Miss Piggy schreef op 11 oktober 2004 in haar dagboek over een hardloopwedstrijd.
Stinkwijfje kwam als winnares uit de bus. Toen was ze een 16-jarig oudje.
Ze kon altijd zo leuk draven met haar staart in de lucht. Zodra ze me zag opduiken draafde ze heel vrolijk op me af.

Vandaag is het net zulk zonnig en fris oktoberweer.
Het is bijna 12 uur. Straks ga ik Poezendokter Jeannette bellen.
Vragen of ze Stinkwijfje een opkontje wil geven naar de Poezenhemel...

---

Maandag 29 oktober 2007
De Dag van Tussen Hoop en Vrees...



Ik wacht op een teken. HET teken. Wanneer is het tijd? Wanneer wil Stinkwijfje niet meer?
Wanneer kan ze niet meer? Na een paar drukke dagen wil ik er vandaag helemaal alleen voor haar zijn. Ik wens natuurlijk dat ze zomaar gaat slapen en niet meer wakker wordt.
Een koningswens. En als die wens niet vervuld wordt, wanneer is dan het moment om tot actie over te gaan? Ik hoop dat ze me dat gaat vertellen.

De klant met wie ik vandaag in Amsterdam zou werken heeft er gelukkig alle begrip voor en onze afspraak is verplaatst. Dat is het fijne van individuele sessies. Die zijn relatief makkelijk naar een ander tijdstip te verhuizen. Als ik vandaag een groep in mijn agenda had staan, zou dat onmogelijk geweest zijn.

Stinkwijfje heeft gister nauwelijks haar eten aangeraakt. Maar vanochtend at ze ineens met smaak een paar stukjes van wat sardientjes uit blik. En zo leef ik tussen hoop en vrees. Er zijn natuurlijk veel meer van mijn poezen doodgegaan, dus wat dat betreft ben ik door de wol geverfd. Maar toen kende ik de Poezendokters Paula en Jeannette nog niet en zij zijn gelukkig niet van hup diagnose en dan hup meteen de spuit erin.

Met Grijze Kat ging dat toen wel zo. Die bleek ook een tumor te hebben. De dierenarts kwam hier. O, een tumor? Daar is niks meer aan te doen. Hup meteen laten inslapen.Wat heb ik daar een spijt van gehad. Dat had heel anders gekund. Meer tijd moeten nemen. Kijken wanneer Grijze Kat zelf niet meer wilde.
Zo'n abrupt einde, dat is niet goed voor dier en mens. Ik heb daar veel van geleerd.
Deze keer moet dat anders.

Poezendokter Jeannette is oprecht en reeel. Geen valse sentimenten. Het belang van Stinkwijfje staat voorop. Dat ben ik helemaal met haar eens. Aan mij nu de schone taak om dat belang te behartigen. Geen eenvoudige opgave, want ik wil geen moment te vroeg, maar ook geen moment te laat zijn...

---

Zaterdag en Zondag 27 en 28 oktober 2007
De Dag van de Liefdesverklaring...



Leuk congres - Emoties bij Dieren - leuke dag, leuke lezing.
Erg enthousiaste reacties, veel complimenten.
En dat nadat ik vannacht niet meer dan 3 uur geslapen had...
Maar een goed optreden levert altijd veel energie op.
Een volle zaal aan je lippen doet een mens goed.
Een vrouw vond het een regelrechte liefdesverklaring aan het varken.
"Toen ik jou zo bezig zag, durfde ik zelf niet meer op na zo'n swingende presentatie",
vertelde de spreekster die na mij kwam.

Maar ook:
Een vrouw die in een ver verleden dezelfde opleiding als ik gedaan had op de Boerenschool: "Ik herkende alles wat je zei, het gegil van de biggen als ze in het klaslokaal naast ons gecastreerd werden"...
Toen ze het diploma op zak had, werd ze kinderboerderijbeheerder.
Nu - jaren later - woont ze ergens in Friesland, heeft een groot stuk grond en wil twee varkens. Ze komt binnenkort om zich te orienteren.

Weer een andere dame kwam op me af, zei dat ze me op televisie had gezien, dat ik ondervraagd werd door een zeikerige verslaggever en dat ik compleet overeid bleef. Of ik dat nog wist. Geen idee, maar het zal ongetwijfeld waar zijn. "Zo wil ik dat ook!" schijnt zij toen geroepen te hebben. "Dat wil ik ook leren. Gewoon overeind blijven, wat er ook gebeurt."

Interessante mensen op het Congres ontmoet, o.a. van de Blinde Geleidehonden en een Dolfijnenman. Binnenkort ga ik naar Harderwijk, het dolfinarium. Nooit geweest, veel over gehoord en nu maar eens met eigen ogen gaan bekijken.

Jane Goodall was nog brozer en kleiner geworden, maar haar power is onveranderd.
En Stichting AAP wil binnenkort ook weer op de Familie Bofkont af.
Een opwekkende dag dus.

Voor nu, voort met de geit. Vanmiddag een workshop en ik heb zo'n voorgevoel dat het wel eens druk kan gaan worden. Aan den arbeid!

---

Vrijdag 26 oktober 2007
De Dag van De Bofkontkunst...




Ik vermoed dat het gaat om het artikel gaat van Dappere Dodo. Ik heb de kunstenares voor aanstaande zondag op de after-party van de workshop uitgenodigd, want ik ben reuze benieuwd. Weer iemand die zich heeft laten inspireren door de Familie Bofkont. Binnenkort maar eens een expositie organiseren van de Bofkontkunst, hahaha.

Maar het is waar.
Er zijn hier al zulke leuke kunstwerken gebracht.
Als ik alles bij elkaar zet inclusief alle prachtige kindertekeningen, dan kom je een heel eind. Fijn om zo'n verrassingsmail te ontvangen in barre tijden. Want dat zijn het natuurlijk, barre tijden.

Ik heb de hele nacht gedroomd van Stinkwijfje en Booswicht. Mollie was er ook nog bij. We zaten in een overvol cafe met een hoop herrie en plotseling vloog de deur open en woei er een ijskoude wind naar binnen. Daar stond Caesar op de stoep. "Waar is Gevaarlijke Eddy toch gebleven", vroeg hij. "Ik ben al zo lang naar hem op zoek. Weet jij waar hij is?"

Ik slaap natuurlijk onrustig. Bij ieder geluid zit ik rechtop. Stinkwijfje is een paar keer op de bak gegaan. Licht aan en kijken. Ze heeft iedere keer ook wat achtergelaten. 't Mag nauwelijks een naam hebben, zo weinig, maar er ligt tenminste wat in en dat is een goed teken. In ieder geval geen slecht teken. En zo ben ik blij met alle kleine aanwijzingen. Iedere dag is meegenomen...

---

Donderdag 25 oktober 2007
De Dag van Stinkwijfje & Booswicht...



Er is niets mis met het gebitje van Stinkwijfje. Integendeel.
Voor haar 19 jaar ziet dat er nog heel goed uit.
Knarsetanden wijst altijd op iets anders.
Stinkwijfje heeft een darmtumor.

De klap kwam hard aan.
"Rustig maar" zei Jeannette. "Ik ga haar niet meteen doodmaken.
Sommige katjes gaan na die diagnose nog wel een poosje mee."
We hebben alles doorgesproken. Operatie, behandeling, wel wat doen, niks doen.

Ze lag te spinnen op de behandeltafel, volkomen ontspannen,
altijd blij met zoveel liefde en aandacht.
"Wat een leuk omaatje", zei J. "Wat heeft ze een hoop vertrouwen."
Ze was helemaal weg van haar en toen assistente Marijke iets lekkers te voorschijn toverde en S. dat van haar vingers oplikte, kwam ze tot de conclusie dat Stinkwijfje nog niet dood wil. Dat is helemaal waar. Doodgaan kan altijd nog.

Opereren is geen optie. Te zwaar voor haar zwakke lijfje en de winst aan tijd is minimaal.
Mee eens. Het grote punt is nu, komt er nog ontlasting uit?
Zolang het er niet aan de voorkant uitkomt, is het nog goed.
Een prednison injectie met extra vitamine B en toen weer op huis aan.

Thuisgekomen ben ik meteen bij haar op bed gaan liggen en hebben we naar de uitvaart van Jan Wolkers gekeken. Mooie bijeenkomst. Mooie kist. Net zo een als Knor maakte voor Lady Lolita met handvaten van touw. Eenvoudiger kan niet. En het allermooiste vond ik dat de kist gewoon rechthoekig was en niet zo'n malle vorm, breed van boven en naar onder toe uitlopend in een smalle punt. Dat model heb ik altijd raar gevonden.

Wolkers' vrouw Karina had een indrukwekkende toespraak. Opvallend was de toon.
Dezelfde talmende, lijzige zinnen zonder eindpunten. Je hoorde zo de stem van Jan Wolkers er doorheen. Als je zo lang met elkaar leeft, neem je elkaars tonen over.

Stinkwijfje lag op mijn buik. Daar ligt ze ook al 19 jaar.
Half over mijn hoofd heen lag Booswicht. Die ligt daar zo ook al 18 jaar.
Voor hoelang nog? Zo blind als ze is, wat heeft ze nog aan haar poezenleven?
Ik besprak het met Jeannette. Haar gezicht betrok.
Blind zijn en alleen nog maar in rondjes kunnen lopen, wijst op iets ernstigs.
Een tumor in de hersenen, een herseninfarct? In ieder geval iets onherroepelijks.
Vermoedelijk is Booswicht ook doof. "Daar moet je niet te lang mee wachten", zei Jeannette. "Dat is teveel".

Ik heb ze 's avonds allebei een lekker stukje makreel gegeven.
Dat hebben ze met smaak opgepeuzeld.
Nu heb ik twee terminale patientjes in een poezenhospice.
Ze spinnen heel zacht...

---

Woensdag 24 oktober 2007
De Dag van de Tiende Verdieping



Een klus gister in Amsterdam. Ik moest naar een managementbijeenkomst op de 10e verdieping. Had mijn Miss Piggy badge expres afgedaan, om neutraal mijn werk te kunnen doen: Het observeren van een manager tijdens zijn presentatie voor een twintigtal collega's. (Ik ben sinds kort zijn coach en ga altijd een keer naar de werkvloer om mijn client in zijn of haar eigen omgeving mee te maken. Dan heb ik meteen de 'umwelt' van iemand te pakken en daar kunnen we dan later mee aan de slag).

Bij de receptie stond een vriendelijke vrouw. Ze knikte en lachte naar me.
Ik moest naar de tiende verdieping. 'Waar is de trap?' vroeg ik aan de receptioniste.
Grote ogen. Altijd grote ogen als je naar de trap vraagt, terwijl het zo simpel is. Trappen lopen is de kortste weg naar een goede ademhalingstechniek, plus alle andere bijkomende voordelen.
Halverwege de klim stond die vriendelijke vrouw ineens voor me. "Mijn dochter heeft een plaatje van jou en je varken boven haar bed hangen. Als ze later groot en rijk is, wil ze ook een boerderij met varkens".
Daar ga je dan zonder badge via een sluiproute...hahahaha. Ik viste een kaartje met Vrouw Vos uit m'n tas en gaf haar dat mee voor haar dochter.

De meeting was geweldig. Het onderwerp was fraude door uitkeringsgerechtigden.
Ik kan uiteraard niet uit de school klappen, maar ik heb gesmuld van alle verhalen.
Hele story's trokken aan me voorbij.

Toen ik na afloop door de Jan van Galenstraat richting Hoofdweg liep, kwam ik door de buurt waar ik 19 jaar geleden Stinkwijfje kocht bij een dierenwinkel. Ze zat daar een in klein hokje. Een klein rood katje van 5 weken oud. Onduidelijk verhaal over haar herkomst. Een boerenerf of zoiets. Ze liet verschrikkelijke stinkscheten.

Vijf tientjes telde ik voor haar neer.
Die dierenwinkel is er allang niet meer, maar Stinkwijfje nog wel.
Ik maak me zorgen om dat oude dametje. Ze is de afgelopen dagen schrikbarend vermagerd. Als ik haar optil, voel ik alleen nog maar broze ribbetjes en puntige botjes. Ze is net Jan Wolkers. Die werd ook steeds brozer en doorschijnender, net zo lang tot hij oploste in het grote niets.

Mogelijk is het haar oude gebitje, want ze heeft wel interesse in eten, maar het gaat niet of moeizaam. Je hoort haar knarsen. Vanmiddag gaat Poezendokter Jeannette naar haar kijken.
Ik hou m'n hart vast...

---

Dinsdag 23 oktober 2007
De Dag van Het Onverwachte Bezoek...



Grote opwinding bij de Familie Bofkont gister.
Onverwacht bezoek. En wat voor bezoek.
Een prachtig koekalf, dartel op de benen en nieuwsgierig van blik.
Wat een wijffie!

Brutale Griet & Rosamunde waren mild. Nou ja, die hadden ook net een hele baal hooi gekregen, dus die hadden wel wat anders aan hun hoofd. Beauty nam ruim de tijd om hun woning te inspecteren en er werd haar daarbij geen strobreed in de weg gelegd.

Daarna ging ze tikkertje spelen met de varkens in de boomgaard.
Ze vloog er achter aan. De varkens stoven alle kanten uit.
Alleen Vrouw Vos bleef onverstoorbaar liggen.
'Laat ze maar de jeugd,' zag je haar denken. 'Laat ze maar genieten.
Nu kan het nog.'

Toen ze uitgespeeld waren, wilde de Beauty weer terug naar huis.
De kudde koeien en de Stier stonden aan de andere kant van de sloot.
Hoe moest ze dat nu eens regelen?

Inmiddels was de telefoon al gegaan. 'Met Yvonne, ik woon in de flats en volg iedere dag je weblog. Ik zie een vreemd kalf bij de Familie Bofkont. En de Stier wordt vergezeld door een paar van je zwarte varkentjes. Alles goed daar?'

Ja hoor, alles goed hier. Meer dan goed zelfs. Het is hier geweldig en dat soort onverwachte zaken geeft het leven kleur. Maar hoe wist die Yvonne dat allemaal?
O heel gewoon. Een verrekijker. Kijk, dat is nog eens leuk.
Wonen op een flat met iedere dag de real life Familie Bofkont Soap voor je neus.
Ik zou het ook doen. Net als die twee Muppets op het zijbalkon.
Kijken en commentaar leveren. Altijd reuring. En zo komt iedereen aan z'n trekken.
Met dank aan de Familie Bofkont...

---

Emoties bij dieren met o.a. Jane Goodall en Dafne Westerhof
Congres 26-27-28 oktober



Voor de 4e keer organiseert Tinley in de Reehorst in Ede het HAP congres. 1 avond en 2 hele dagen zal verdeeld over verschillende zalen gesproken worden over gedrag van honden, katten en paarden en over de relatie mens-dier. Het thema emoties bij dieren loopt als een rode draad door alle lezingen van het HAP congres.

Op de openingsavond spreken de bekende chimpansee deskundige Jane Goodall en de gedragsbioloog Marc Bekoff. Beide wetenschappers maken zich sterk om dieren te erkennen en te behandelen als unieke wezens met een eigen karakter, in staat om emoties te voelen en pijn te lijden. De opbrengst van de openingsavond gaat naar de Jane Goodall Foundation. Prof. Jan van Hooff zal de avond openen.

Dafne Westerhof zal op zaterdag spreken over de Emotionele Intelligentie van het Varken.

Meer info op www.tinley.nl
HAP Congres - Emoties bij Dieren
26 - 27 - 28 oktober
Congrescentrum de Reehorst - Ede

---

Maandag 22 oktober 2007
De Dag van Een Oneindig Leuk Varkentje...



Gister kreeg ik weer een foto opgestuurd van varkensvriendin Willeke.
Al eerder stuurde ze een foto van Chandler.
Toen zag ik al wat een bijzonder beestje hij is.
En nu deze. Wat een ongelooflijk lief beestje is dat.
Hoe hij daar ligt met die glimlach en die elegante hoefjes. Levensgenieter.
Je zou er zo naast gaan liggen en nooit meer bij hem weggaan.

Dus iedereen die op deze maandagochtendmet met de smoor in achter zijn bureau zit,
voor jullie in het bijzonder is deze foto. Kijk er een paar keer naar vandaag.
Of nog beter, print em uit en leg hem voor je neus.
Gegarandeerd dat je dag niet meer stuk kan.
De mijne niet in ieder geval (nu zit ik ook niet met de smoor in achter mijn bureau, hahahaha, maar toch). Dit varkentje brengt ons deze week allemaal geluk.
Let maar op mijn woorden...

PS
De prachtige hond kijkt trouwens een beetje sip.
Chandler neemt letterlijk de ruimte in en eist alle aandacht op.
Toch denk ik dat ze goede vrienden zijn, anders ging Chandler
nooit zo ontspannen in zijn nabijheid liggen.

---

Zondag 21 oktober 2007
De Dag van Sneeuwwitje...



Van de week dat afschuwelijke bericht gelezen van dat katje dat in de wasmachine is meegedraaid? Een nachtmerrie. Het beestje heeft het overleefd, vraag niet hoe.
Gelukkig komt dat bij mij niet meer voor dat de poezen op het wasgoed gaan liggen, dacht ik opgelucht. Voordeel van oudere katjes.

Maar wat gebeurt nu de laatste dagen? Sneeuwwitje heeft een nieuw plekje gevonden. Op het wasgoed! Nooit eerder kwam ze op dat idee, maar sinds dat bericht is het raak. Weliswaar bovenop de machine, maar alarmerend genoeg om iedere keer in de wasmachine te kijken voor ik hem aanzet...

---

Zaterdag 20 oktober 2007
De Dag van Jan Wolkers & De Varkensfluisteraar...



Gister weer eens een ouwerwets mediadagje.
Vanuit het niks dacht ik, maar de telefoon bleef maar gaan.
De Wereld Draait Door, Vara Ontbijtshow, TV Noord-Holland,
Radio Noord-Holland, en misschien meer, want mijn voicemail werkt niet goed meer.

Wat was er toch aan de hand? Ik bleek in de Telegraaf te staan.
De Varkensfluisteraar is boos, stond er. Tenminste dat hoorde ik van de Wereld Draait Door, want ik had zelf nog niks gezien. O ja, natuurlijk de 'minivarkentjes'. Of ik 's avonds in de uitzending wilde komen om te vertellen over die idiote 'minivarkentjes' hype.

Het werd 'een gevlieg van de andere wereld' (zo'n uitdrukking hoor je nooit, maar mijn ouders spraken zo), om alles rond te krijgen. Beesten, erf, telefonische interviews, terwijl de volgende crew al weer aan het hek stond te rammelen etc.

De radioman bleek met zijn schoenen vol stront op de redactie teruggekeerd te zijn, hoorde ik van de TV crew van dezelfde omroep, toen die even later arriveerde. Maar in de tussentijd was ik al over het erf gevlogen en waren de drollen opgeruimd. Dus zij hoefden niks te vrezen. Zwarte Prins was de ster. Natuurlijk Zwarte Prins omdat hij nu het formaat heeft van zo'n zogenaamd 'minivarkentje.' (2 maanden nu).

Met De Wereld Draait Door heb ik wel 6x aan de lijn gehangen. Zij wilden het onderwerp tot op het bot toe voorbereid hebben - dat wil zeggen kloppend - en ze konden nergens de Engelse talk-host vinden die twee van die 'minivarkentjes' had aangeschaft (waardoor het een rage is geworden).
Uiteindelijk de Engelse fokker gebeld en wat zei die man? Dat hij nooit gezegd had, dat die varkentjes klein blijven... Rara hoe komt dat stuk dan in de krant? Enfin, De Wereld Draait Door kwam er niet uit.

Wat was ik achteraf blij dat het niet doorging. Want even later hoorde ik dat Jan Wolkers overleden was. De hele uitzending kwam uiteraard in dat licht te staan. Ik had me daar ongemakkelijk bij gevoeld met mijn onderwerp. Niet passend.
Het werd een prachtige uitzending.

Jan Wolkers. Ik heb altijd met interesse naar zijn leven gekeken.
Een vrouw die je alles voor je overheeft, twee kinderen waar je stapeldol op bent, een prachtig huis midden in de natuur, en nadat er aan al die randvoorwaarden voldaan was, het allerbelangrijkste: je werk als kunstenaar. Altijd werken. Iedere dag opnieuw naar je atelier in de zekerheid dat alles op rolletjes loopt en je je hele leven kunt wijden aan de kunst. Wat een leven. Een Bofkont.
Als ik een man was geweest, had ik zo willen leven.

Ik hoorde hem gister op TV ook zeggen, toen hem midden in het glamourgedoe van zijn overzichtstentoonstelling de vraag werd gesteld 'of hij morgen lekker feest ging vieren': "O nee, morgen ben ik weer thuis. Weg van het lawaai en het gedruis. Terug naar de stilte van het werk."

En dan zijn opvatting over de dood. Zonder dood geen leven, want volstrekt zinloos.
Gelukkig is de dood er. Anders zou je nooit meer iets uitvoeren. Je moet leven met de dood op de hielen, want dat houdt je aan het werk. Daarom vond ik hem zo leuk. Zulke uitspraken. Schorpioen ten voeten uit. Volgende week zou hij 82 geworden zijn op 26 oktober.
Hij had willen sterven op zijn geboortdag, iets mooiers zou er niet zijn.
Dat is dan niet gelukt. Maar een kniesoor die daar op let.

PS
Hij vond dat hij net als Rembrandt van Rijn rood, zo toch op z'n minst rossig haar moest hebben. Een kunstenaar heeft rood haar. Punt uit. Dus gebruikte hij henna.

---

De Telegraaf - Vrijdag 19 oktober 2007
Varkensliefhebbers maken zich grote zorgen om de hype rondom minivarkentjes uit Engeland


klik op artikel voor vergroting

---

Vrijdag 19 oktober 2007
De Dag van Boer Leo En Boerin Fenna...



Loretta Schrijver heeft onlangs een bezoek gebracht aan Het Beloofde Varkensland.
Samen met Jan Slagter - de directeur van met Omroep Max - begeleidde zij een groep licht verstandelijk gehandicapte ouderen.

Dit bezoek aan de Familie Bofkont werd deze ouderen aangeboden door Omroep Max. Het werd een feest. Na aankomst wierpen twee van hen zich meteen op als boer en boerin. Boer Leo en Boerin Fenna kregen een overall aan, gaven elkaar een arm en liepen met ferme passen het erf op. De hele groep liep achter de boer en boerin aan. Eerst een appeltje voeren aan Opaatje, het oudste varken van de Familie Bofkont. 21 jaar pas? Maar dat is toch helemaal niet oud? Boer Leo bleek zelf al in de 60 te zijn.

Daarna naar de grote varkens. Allemaal bevrijd uit de bio-industrie. Wat fijn dat ze nu vrij rond kunnen lopen, vonden ze allemaal. En toen wilde boerin Fenna Aagje aaien. Boer Leo deed meteen mee. Wat een groot varken! Wat een Bofkont! Na afloop was er koffie met taart. Jan Slagter was helemaal om. Hij liet zich in zijn mooie pak naast Aagje vallen in het stro. 'Gaan jullie maar vast. Ik blijf nog even'.

VANAVOND DUS:

Omroep Max - Max Maakt Mogelijk
Vrijdagavond 19 oktober
Nederland 2 - 17.35 uur

PS
ik heb er gister al een vooraankondiging van gezien. Aagje die daar zo mooi ligt.
En Boer Leo en Boerin Fenna die arm en arm in de camera staan te zwaaien alsof hun leven er van af hangt. Dat herinner ik me nog goed van hun komst (de opnames waren al weer een poosje geleden). Het boerenechtpaar stond de hele tijd gearmd te zwaaien. Het plezier straalt van hun gezichten af. Hartverwarmend.
Attent van Omroep Max om even te bellen dat het vanavond wordt uitgezonden.
Ik zie bijna nooit wat terug. Niet in de laatste plaats omdat ik geen flauw idee heb wanneer het uitgezonden wordt. Zo is er hier voor Animal Kids een tweedelig serietje gemaakt over hangbuikzwijntjes en het gevaar van de 'minivarkentjes', die uiteindelijk toch groot worden (Als waarschuwing om niet in de val van de minivarkens te trappen).
Dat moet allang uitgezonden zijn. Geen idee wanneer...

---

Donderdag 18 oktober 2007
De Dag van De Wilde Zwijnen...



Wildeman riep me gister bij zich:
'Zeg, kun jij niet eens naar die Veluwe gaan?
Al dat gedonder met die drukjacht en die drijfjacht.
Wat is daar nu precies aan de hand?
Om hoeveel zwijnen gaat het eigenlijk en gaat er nu wel of niet geschoten worden?
En als je gaat doe dan meteen de groeten aan mijn familie!'

Daar had Wildeman natuurlijk een punt. Het overkwam me vorige week ook al op dat symposium in Leiden (de Kracht van de Kudde). Iedereen sprak me daar aan over de wilde zwijnenjacht. Wat ik daar van vind en hoe het nu allemaal verder moet.

Tja. Dat weet ik niet precies. Ja, ik lees wat er over geschreven wordt, ik zie protestmails voorbijkomen van dierenactivisten, maar het is me te makkelijk om meteen met de wolven in het bos te gaan meehuilen. Eerst wil ik precies van de hoed en de rand weten.

Ik heb dus gister een mail gestuurd naar Gerrit Jan Spek (ja hij heet echt Spek,
daar kan ik ook niks aan doen, hahahaha), eigenaar van Spek fauna-advies en tevens lid van WBE (Wild Beheers Eenheid Veluwe). Hij zegt dat iedereen die op en rond de Veluwe woont gewoon heel goed hekwerk om huis en haard moet aanbrengen.

Daar kan ik van meepraten, want varkens slopen echt letterlijk alles, en Wildeman kan er helemaal wat van. Die loopt hier alle dagen rond te dansen met zo'n blik in z'n ogen:
'Valt er hier nog wat te klooien?'
Altijd uit op een rel trappen en de boel eens flink op z'n kop te zetten.

Gister heeft ie weer voor een overstroming gezorgd, door met zijn lange snoet een waterleiding om zeep te helpen. Voor de zoveelste keer. Gelukkig liep ik nog even een avondrondje, tot ik een verdacht bekend geruis uit de slaapkamer van Moeke en haar biggen hoorde komen.
O nee he! Niet weer! En ja hoor. De boel stond al weer helemaal blank.
Met dank aan Wildeman...
Ik begrijp dat er op de Veluwe op dit moment 4000 van die vandalen rondlopen. 4000!
Terwijl er maar plaats is voor 800. Tenminste dat wordt beweerd.

Van Gerrit Jan Spek wil ik graag weten hoe het allemaal zit en wat de drukjacht nu precies inhoudt - meer dan wat je er over te weten komt in de pers - en of ik een keer mee kan.
Ik wil met eigen ogen zien wat er precies gebeurt, zoals ik ook een paar jaar geleden naar Swientietikk'n ben gegaan.
Eerst kijken. Pas dan kan ik met een gefundeerde mening komen.
Mevrouw Bofkont wacht op antwoord...

PS
Dat is wat ik gister schreef voor Dierennieuws.nl over die zogenaamde trend van het 'minivarken'... Theodor Holman en Giel Beelen aan het minivarken?

---

Woensdag 17 oktober 2007
De Dag van Vrouw Vos & Zwarte Prins...



'Wat loopt die Vrouw Vos vandaag ineens kwiek' dacht ik toen ik haar door de boomgaard zag snellen. Even later zag ik de reden: Zwarte Prins zat op haar hielen! Dat doerakje! Hij was em gesmeerd onder het hek door en geloof het of niet: Hij zit achter de vrouwen aan!

Want toen hij Vrouw Vos al schuimbekkend dwars door de boomgaard het erf op had gejaagd,
kwam hij daar Miss Piggy tegen. Hetzelfde laken een pak. Ook zij nam de benen.
Ik vraag me af wat er gebeurd zou zijn als de dames berig geweest waren.

Zwarte Prins is voor niks en niemand bang. Hij heeft nog langdurig staan vechten met de Ballenboy, die hem heel beleefd heeft laten winnen, ook al omdat hij te verbaasd was om Zwarte Prins echt te grijpen. Het is dus duidelijk: Zwarte Prins is baby af.
Twee maanden oud en dan is het al weer voorbij.

Zo klein als hij is, hij ziet er uit als een compleet varkentje, en dan inderdaad in een mini-uitvoering. En de mensen maar denken dat hij dan zo klein blijft...

Er staat een verontrustend bericht in de Telegraaf over een zogenaamd klein blijvend varkentje. 200 euro moeten die beestjes kosten en er is een wachtlijst van een jaar.
http://www.telegraaf.nl/buitenland/73059481/Mini-varkens_grote_hit.html



Wat een grof schandaal om de mensen zo te belazeren, en een nog veel groter schandaal
voor al die arme varkentjes die weer gedumpt gaan worden als blijkt dat ze niet klein blijven.
Die schatjes op de foto zijn baby's.
Over 5 jaar kun je pas zien hoe groot ze geworden zijn.
Nou geloof mij maar, heeeeeeeeeeel veel groter.

---

Dinsdag 16 oktober 2007
De Dag van Het Jonge Gezin...



Eindelijk heb ik Prins Harrie met Miss Universe en Zwarte Prins samen gezien!
Er was duidelijk sprake van rivaliteit tussen vader en zoon.
Zou Prins Harrie weten dat het zijn eigen kind is?

En zou Miss Universe nog wel weten wie dat grijze varkentje is?
Zou ze hem herkennen als haar ex?

Prins Harrie heeft in zijn jonge leven al diverse metamorfoses ondergaan.
Rossig geboren met zwarte stippen kreeg hij al snel een donkergrijze boerka om zijn kopje, later over zijn hele varkenslijfje, toen werd hij praktisch zwart.
Wel bleven de haren wit, dat gaf een zilvergrijze gloed en was heel bijzonder.

En nu wordt hij steeds lichter grijs en komen de vlekken weer terug.
Het enige dat constant gebleven is, is zijn neus. Die is nog steeds roze.

Geen wonder dat het nu niet direct een warm weerzien was.
Ik denk dat zowel Miss Universe als Zwarte Prins geen idee hadden
wie zich daar nu zo druk stond te maken aan de andere kant van het gaas...

---

Maandag 15 oktober 2007
De Dag van He He Eindelijk Een Vrije Dag...



Nou ja vrij, maar lekker even helemaal alleen met de beesten.
Het is allemaal gelukt, die krankzinnige week met al die non-stop activiteiten,
en nu moet ik alleen nog bergen mails beantwoorden die zijn blijven liggen.

Vandaag ga ik me alleen maar bezig houden met de beesten.
Vrouw Vos heeft steentjes tussen hoef en eelt en daar loopt ze moeilijk door. Nu moet ik met kunst en vliegwerk haar zien te verleiden, opdat ik die er tussenuit kan halen. Niet eenvoudig, want het is gevoelig, pijnlijk zelfs, dus dat laat ze niet toe. En een precies werkje, want het moet er heel voorzichtig uitgepeuterd worden met een scherp mesje. Lastig karweitje waar ik zeeen van tijd voor neem, want iedere keer opnieuw moet ik een poging wagen.

Meneer Klaver heeft een paar behoorlijke japen opgelopen door de tanden van Wildeman.
Ja, Meneer Klaver en de Ballenboy (De Gebroeders Beer) doen sinds vorige week mee
in de Grote Varkenswereld. Dat kwam zo:

Ik had net lopen denken of het toch niet mogelijk zou kunnen zijn, dat Lamme Zus alleen zou wonen, omdat haar broers toch wel veel te veel energie hebben voor een lang leven achter een hek. Ga ik de volgende dag voeren, zie ik ineens Repelsteeltje tussen de anderen lopen.
He Repelsteeltje? Die zit toch bij Moeke en de biggen?
En wat doet die rode schampwond aan haar hals daar?

Bleek het de Ballenboy te zijn! En even later zag ik ook Meneer Klaver.
Dus die twee waren het duidelijk zat, hadden de boel geforceerd en waren op vrije voeten.
De broers hadden kennelijk mijn gedachten opgevangen en onmiddellijk in praktijk gebracht...

Ze doen het uitstekend in de vrijheid. De eerste paar dagen stoven ze wel meteen op me af als ik langsliep voor wat steun, maar ze hebben het reuze naar hun zin. Wildeman is de enige die ze echt op hun huid zit.
Afgelopen zaterdag lieten de broers zich door alle meisjes van het kinderfeestje masseren.
Ze lagen heel mooi, samen met Aagje in een vierkant. En maar genieten.
Enfin, Meneer Klaver moet ik straks weer even sprayen aan die opgelopen halswonden.

Lamme Zus geniet van haar eigen vrijheid. Ze wordt nu niet meer verjaagd tijdens het eten en de broers komen regelmatig even bij haar buurten. Verder ligt ze de hele dag heerlijk in de zon en zo te zien heeft ze het erg naar haar zin.
Ook zij kan vandaag op mijn extra aandacht rekenen.
Heerlijk zo'n dagje helemaal alleen met de beesten. Ik heb er zin an!

---

Zaterdag & Zondag 13 en 14 oktober 2007
De Dagen van Een Big In De Kerk...



Op Het Beloofde Varkensland wonen nu twee varkens met een kerk-verleden.
Maximiliaan, die werd mishandeld in de Duif (Amsterdam) door een stel misselijke studenten in 2004. En Beertje - vandaag precies 2 maanden jong - die gister zijn grote publieksoptreden had in de prachtige imposante PietersKerk in Leiden.

Publiek dat uit studenten, hippe ondernemers, maatschappelijke vormgevers, Hoogleraren & Andere Deftigen bestond. De studenten waren deze keer leuk, hartelijk en heel belangstellend in wat ik vertelde over varkens in het algemeen en Beertje en de Familie Bofkont in het bijzonder wat betreft hun specifieke groepsgedrag en in hoeverre dat verschilde/overeenkwam met mensen, koeien en schapen.

Bas Haring, de dagvoorzitter van dit symposium - De Kracht van de Kudde - www.veerstichting.nl - wil nu ook varkens. Kijk. Dat is nog eens wat anders dan een sjiek paard. Het varken als statussymbool bij Bekend Nederland en Intellectuelen. Dat ik dat nog mag meemaken, hahahaha.

Marielle - vaste varkensvriendin van de Familie Bofkont - wilde graag naar het syposium toe, maar een kaartje kostte 465 euro, maar ja dat was dan ook inclusief Freek de Jonge en Bea...en Beertje. Toch een smak geld. Daar hadden we het volgende opgevonden:

Marielle stond 's ochtends om 7.00 uur al bij de kerk te wachten. Ze werd ter plekke aangenomen als member van de Familie Bofkont Crew en heeft de installatie helpen opbouwen, waar Beertje een paar uur later zijn opwachting in zou maken.

Dierendokter Dennis heeft gespijbeld van college, zodat alles weer picobello in orde kwam. Dat alles bij elkaar maakte een vrijdag om niet snel te vergeten. En Beertje? Die had de dag van z'n leven. Zoveel aandacht, zoveel flesjes en lekkere hapjes. En dan ook nog beroemd. Wat wil een big nog meer?


Zie ook de weblog van 19 januari 2009.

---

Vrijdag 12 oktober 2007
De Dag van De Geitjes, De Moord En De Kracht Van De Kudde...



Bingo! Gister voorpaginanieuws Telegraaf. Over het misbruik van dieren door studenten. Prompt ging om even over 9 uur de telefoon. Eén Vandaag. Of ik met ze op pad kon voor een nieuwsitem naar het overgebleven geitje, dat in een opvang zit en hoe gaat het nu met Maximiliaan? 's Avonds meteen op televisie.
Ik stond soep te koken voor de workshop. Ging dus niet. Dan maar iets anders verzinnen. Heleen van de Dierenbescherming mee naar het geitje en verder veel archiefbeelden gebruiken van de dag dat ik Maximiliaan naar Het Beloofde Varkensland ophaalde (dec. 2004), en nog een paar opnames van Max hier.
Dat kon. Ik kon het gelukkig regelen met de groep. Wees een opperhoofd aan voor de flesjes van Zwarte Prins & Beertje en er brak een gevecht uit wie eerst mocht. Die waren dus even zoet.

Toen het weiland in met de crew van Eén Vandaag. Snel een paar dingen gezegd, terwijl Max er eens lekker voor ging liggen. Om 5 uur belde de verslaggever. Item afgeblazen vanwege moord op Amsterdamse scholier.
Dat ging voor. Terecht.

Nu - 4.00 uur in de ochtend - alles inladen en op naar Leiden.
Morgen verslag hoe het daar was...

---

Donderdag 11 oktober 2007
De Dag van De Arme Geitjes & De Lafheid Van De Kudde



Vorige week werd ik toch gebeld door de Dierenbescherming dat er twee geitjes op de Oude Zijdsvoorburgwal waren achtergelaten door studenten? Nou een daarvan is dood. Om uit je vel te springen.

Ik heb Heleen vorige week toen meteen voorgesteld de Telegraaf erbij te halen, omdat het zo langzamerhand te gek voor woorden is. Alles wat die studenten uitvreten blijft onder de pet, want het dispuut houdt alles geheim. En het gaat maar door. Wat Maximiliaan is overkomen, daar praten dierenvrienden nog steeds over.
Ook leek het me een goed idee dat de Dierenbescherming alle universiteiten en studentenverenigingen zou aanschrijven: Big Brother is watching you!
De publieke opinie moet in het geweer komen. Dat zal ze leren!

Gister kreeg ik onderstaand mailtje van Heleen (Dierenbescherming Amsterdam) en ze heeft er werk van gemaakt. Hiep hoi!
Aanstaande Vrijdag maak ik mijn opwachting met Familie Bofkont op een symposium van en voor Leidse Studenten (onderwerp De Kracht van de Kudde) en daar zal ik nog eens een balletje opgooien.
Ik weet dat daar in ieder geval studenten rondlopen die een paar van die boys kennen die Maximiliaan te grazen hebben genomen. De Kracht van de Kudde? De Lafheid van de Kudde!
Gelukkig is het verhaal van Maximiliaan vereeuwigd in het boek Hartsvrienden.
Ik zal het daar in Leiden pontificaal op die pagina openleggen.

Straks een club uit Brabant, allemaal medewerkers van de Sociale Dienst. Het is lekker weer dus het wordt vast leuk. Kunnen ze kennismaken met echte varkens. Ze zitten er midden tussen daar in Brabant, maar iedere Brabander die hier komt zag er nog nooit een van dichtbij. Vandaag dus wel. Moeten ze helemaal voor naar Amstelveen, hahahaha.

---

Woensdag 10 oktober 2007
De Dag van Hulp Bij Zwaar Werk & Opaatje's Privacy



Heerlijk. Gister twee stalknechten over de vloer gehad.
Ze hebben hard gewerkt. Alle stallen zijn uitgestoken en weer lekker opgestrooid. De kraamkamer van Miss Universe ook nog helemaal uitgesopt en nu ligt ze er weer prinsesseheerlijk bij in haar kraamkamer.

Opaatje was bang. Werd zomaar zijn hele vertrouwde woning overhoopt gehaald. En ook nog door twee vreemde mannen. Ik hoorde hem jammeren terwijl ik net even langsliep. Toen ik ging kijken, zag ik wat er aan de hand was.
Het oude stro werd over de plek - waar Opaatje altijd ligt - heen, in de kruiwagen gegooid. Dat vond hij eng. Aantasting van zijn veiligheid.

Zo gevoelig ligt het dus. Terwijl hij zelf toch al aan de zijkant was gaan staan.Territorium. Het was snel opgelost. Kruiwagen aan de andere kant gezet en het oude stro de andere kant uitgezwiept. Toen was het goed.

Inzicht in wat ruimte met mensen - en dus ook met dieren - doet, zou geen slecht idee zijn in het onderwijs. Voor mij een tweede natuur vanwege mijn communicatie - activiteiten. Natuurlijk kon Martijn dit niet weten.

Samen met zijn geliefde, Johan, heeft hij veel werk verzet. Op een gegeven moment hoorde ik Rosa & Griet verderop loeien. Eens kijken wat daar aan de hand was. Niks bijzonders. Nou ja, niks. Ze stonden sip te kijken, want ze wilden ook een schone stal. Aan die wens is toen dus ook nog voldaan. En het was erg gezellig, want weer ontzettend gelachen.

En de heren hebben me op zitten te stoken om toch echt iets te gaan doen met mijn Anti-Botox Brigade.
'Hup, meteen naar de Wereld Draait Door met die plannen' riep Martijn. Ja, dat kan allemaal wel zo zijn, maar als ik die kant uitga, heb ik er een volwaardige tweede missie bij. En een hele lastige, want nu kan iedereen naar de bio-industrie wijzen. Een gemeenschappelijke vijand schept een band.
Maar hoe verkoop je dat je tegen dierproeven bent terwijl je hoofd stijf staat van de botox? Juist, ik bedoel maar...

Ik ben er erg blij met deze hulpboeren, want vanaf vandaag moet ik even heel diep ademhalen, een grote aanloop nemen en hopen dat ik zondagavond goed geland ben. Druk druk druk dus. Naast de dagelijkse veelomvattende verzorging van de Bofkonten, groepen ontvangen, optredens, kinderfeestje, vrijgezellenparty, in een moordend tempo achter elkaar tot en met zondag dus.
Daarna kan ik weer opnieuw ademhalen.
Genoeg geschreven, aan de arbeid!

PS
ik ontving onderstaande oproep en dat katje doet me zo aan Booswicht denken...
Wie weet is er nog ergens een plekje voor dit beestje...

---

Dinsdag 9 oktober 2007
De Dag van Aap Noot Mies & Het Wilde Bosvarken



Wat een aardige mail kreeg ik gister van Joke, die hier eerder een workshop volgde. Ze werkt met kleuters en zo te horen heeft de Familie Bofkont een plaatsje in de klas veroverd. Wat leuk dat de Familie Bofkont - kaart te pas kwam in haar dierenproject. 'Net het leesplankje van Aap Noot Mies,' zei laatst iemand tegen me. Ja. Toen hij dat zei, zag ik het ook. De kaart straalt ontegenzeggelijk die sfeer uit. Onbewust en ontegenzeggelijk komt daar mijn voorliefde voor Ot & Sien in terug.


Wat goed van haar dat ze de dood van dat jongetje's vader bespreekbaar maakt in de klas via de Familie Bofkont. Daar ben ik eerlijk gezegd wel trots op. Dood is voor kinderen lang zo eng niet als de meeste volwassenen wel denken. (meestal vinden volwassenen het eng, hahaha). Integendeel. Ze gaan er heel natuurlijk mee om. En via dode dieren heb je zo een ingang natuurlijk. Dat blijkt wel, want dat ventje wist precies te vertellen hoeveel Bofkonten er al dood zijn.

Zou hij weten van Stalker, die ook aan kanker is overleden? En Gevaarlijke Eddy aan een tumor? Ik heb het Joke gemaild. Wie weet kan ze er nog iets mee, het hele verhaal staat onder de knop Ode aan Stalker. Hij overleed op 21 juni 2006, de langste dag van het jaar, zoiets vergeet je niet. En Gevaarlijke Eddy stierf op 30 juni 2005.

Verder kwam Wildeman gisteravond met groot nieuws.
Het Eerste Nederlandse Zwijnensymposium zou plaats gevonden hebben. De noodklok schijnt geluid te zijn, want er komen veel te veel wilde zwijnen. De winters zijn te zacht en er zijn te veel eikels zodat alle biggen overleven.
Meteen nagekeken. Ja hoor, Wildeman heeft gelijk. Het staat toch echt in het Parool van gister op pagina 4: Teveel zwijnen op de Veluwe. Meteen gegoogled. Maar over dat symposium kan ik niks vinden. Jammer.
'Ik ben blij dat ik op Het Beloofde Varkensland woon', zei Wildeman. 'Mij kan niks gebeuren.' Dat is zo. De bosvarkens van de Veluwe moeten nu afgeschoten gaan worden, want het worden er teveel.

Vorige week liep Wildeman zo het hek uit. Aan zijn vastberaden danspassen kon ik zien dat hij niet van plan was voorlopig terug te komen. 'Ga je winkelen in Amstelveen? 'Neem wat zachte kattenbrokjes mee!' riep ik hem nog achterna. 'Die kleine kuipjes voor senior katjes!' Maar hij was al weg. Ik zag hem nog net het voorste weiland inschieten.
Een paar uur later ben ik eens gaan kijken. Het was al donker.
Voor de boerderij was hij nergens te bekennen. Dan maar de polder in. In het donker banjerde ik door het natte gras. Even later zag ik een donkere schim. Wat gesnuif. 'Kom maar Wildeman!' riep ik. En daar stoof hij blaffend op me af. Wat was hij blij dat hij me zag. Ik maakte het hek over de sloot los en hij stormde het erf op. Zie je wel, die komt altijd terug.
Nergens zo leuk als bij de Familie Bofkont.

---

Maandag 8 oktober 2007
De Dag van Oude Dieren En De Dingen Die Voorbijgaan...



Vandaag 8 oktober. De verjaardag van mijn moeder.
Ze leeft al heeeeeel lang niet meer, maar vandaag zou ze 90 jaar geworden zijn.
Hoe zou ze er dan uit gezien hebben? Daar denk ik vaak aan.
Een paar dagen terug droomde ik dat ik een foto van haar kreeg.
Ze zag er jong en stralend mooi op uit. Alleen de kleur van d'r haar was veranderd.
Kastanjerood. De kleur van de haren van Vrouw Vos.
(Mijn moeder was zwart).

Vrouw Vos! Ach dat wijffie. Ik kijk iedere dag naar haar en zie het leven in haar verstrijken. We stonden gister allemaal om haar heen tijdens de workshop. Ze lag lekker te rusten en ik vertelde over haar oranjerode krullen toen ze jonger was en dat ze nu alle pigment aan het verliezen is. En waar ze vandaan kwam en dat ze de laatste der mohikanen is van die prachtige roodbruine varkens. Haar familie is op een dag allemaal naar de slacht gegaan, maar daar schrijf ik later nog wel eens over.

Gek. Als je het ziet, denk je wanneer heeft die verandering dan in hemelsnaam plaatsgevonden?
Wanneer kwamen haar eerste grijze haren?
Maar er is geen aanwijsbare dag waarop zoiets verandert.
Zo geleidelijk aan, dat je het nauwelijks meemaakt.

Maar toen we gister later op de middag bij de borrel een video zagen van 5,5 jaar geleden, zagen we ineens Vrouw Vos voorbijkomen: Stralend mooi, in de kracht van haar leven, kastanjerode krullen. Wat een uitstraling. Dat is pas 5 jaar geleden. Maar op een varkensleven telt dat dus wel degelijk.

Wat was ze aanwezig altijd, in haar kalme resolute gedrag.
De baas zonder daar enige moeite voor te hoeven doen. Vanzelfsprekend.
Nu raakt ze in zichzelf gekeerd. Veel dutjes gedurende de dag.
Soms nog samen met Aagje, net zo oud, altijd samen geweest, maar die heeft nog steeds meer vuur in zich. Van berigheid merk ik niet of nauwelijks meer iets. Zou Vrouw Vos al in de overgang zitten? Boeiend om mee te maken hoe Vrouw Vos zich tot een oudere dame ontwikkelt.
Ik wil er geen dag van missen...

---

Zondag 7 oktober 2007
De Dag van De Belgische Varkentjes



Een paar jaar geleden hebben we (Peter, Dennis en ik) een giga actie ondernomen om een Belgische hangbuikzwijnenopvang met een uit de hand gelopen populatie uit de brand te helpen.
Alle beren op een dag gecastreerd, samen met Theo, een Belgische dierenarts en wat Belgische dierenvrienden.

Zodra de varkens onder narcose waren, mocht ik de locale anesthesie toedienen. Heel spannend.
Ook heb ik het benodigde geld - 1500 euro - voor ze bij elkaar gebedeld, daar kon het narcose middel, anesthesie en andere benodigdheden uit betaald worden. Het werd een geslaagde dag. De hangbuikjes herstelden goed van de ingreep. Het gevaar van alsmaar nieuwe biggen was geweken. So far so good. Tot vorig jaar.

Toen brak er écht brand uit met grote schade voor de opstallen. Nu kreeg ik vorige week een mail van Heidi, een medewerker van de dierenopvang. Er komt eindelijk hulp. De Club van 100, met een voor-wat-hoort-wat systeem, komt de handen uit de mouwen steken. Of ik dat wilde vermelden op de Familie Bofkont Site.
Heidi, Bij deze!

---

Zaterdag 6 oktober 2007
De Dag van Ik Lijk Op Een Varken En Ik Ben Verliefd Op Een Aap...



Het boek Hartsvrienden van Eke & fotografe Amke - de liefde tussen mens en dier - loopt als een trein. Gister kreeg ik een uitgelaten mail van de schrijfster:


Ik heb van veel mensen gehoord over die foto in de AD, die ik zelf dus niet gezien heb.
Wel de Volkskrant gister even gehaald en daar staat in dat Maximiliaan en ik op elkaar lijken:

'Dafne Westerhof en haar varken Maximiliaan hebben op de foto, hoe gek het ook klinkt, eenzelfde soort zwierige elegantie. Het varken kijkt ronduit hunkerend op naar zijn metgezellin'.

Wat een leuke omschrijving. Ik heb het boek er nog eens bijgepakt. Wat me opvalt is dat bijna iedereen zijn of haar dier vasthoudt richting camera.
Sommige dieren zijn echt die kant uit gestoken/gehouden/gedirigeerd/'gedwongen'.
Maar Max staat los naast mij. Toch zijn ze we erg op elkaar betrokken. Waarschijnlijk geeft dat onze foto zo'n kracht mee.

Hoe dan ook, hartstikke leuk voor Eke & Amke dat hun boek zo goed aanslaat. Pauw & Witteman deden er - zoals gewoonlijk als het over dieren gaat - weer lachering en ongemakkelijk over. Geert Dales zat aan hun tafel en het ging over zijn kip Trudy. In dat boek vertelt hij heel leuk over haar, maar bij de heren kreeg hij dat - logisch - niet goed meer van de grond. In ieder geval was het 10 jaar geleden ondenkbaar geweest dat de kip van Geert Dales besproken zou worden in een talkshow, dus dat is op zich al pure winst.

't Is maar goed dat ze mij niet aan tafel hadden, want het kan nog veel gekker. Ik ben gisteravond op het Dierenbal verliefd geworden op een aap. Er liep een dame rond met een aapje op haar arm. Een Joelly Coeur van Vitalis uit Alleen op de Wereld. Zo'n soort aapje. Je zag ze ook wel in de boekjes van Ot & Sien. Ik herinner me dat Ot & Sien uit school kwamen en dat er een man op straat liep met een aapje op zijn arm. Dat aapje had ook kleertjes aan. Betoverend.

Toen ik die vrouw gisteravond zo door het Odeon zag lopen, ben ik haar meteen achtervolgd. Dat aapje had hele verhalen. Het krijste zoals alleen die kleine aapjes kunnen krijsen. Die motoriek. Die snelle beweginkjes, het continu heen en weer schieten van het kopje, de handjes die alles wilden vastpakken en grijpen. Ik was meteen helemaal verkocht.
Toen ik er vlakbij stond, zag ik pas dat het een pop was. En... ik was niet eens verbaasd.

Sterker nog, het kon me niks schelen. Dat deed er eigenlijk helemaal niet toe. Dat aapje was zo levensecht, dat ik zijn handjes vastpakte en meteen tegen hem begon te praten. En dat aapje maar brutaal terugkletsen. Heel gek. Dat beestje ontroerde me en dat was een oprechte emotie! De omstanders waren verbijsterd. De meesten vonden hem eng. Iedereen dacht ook dat hij echt was. Sommige mensen deinsden terug.

Dat aapje zit nu dus gewoon in mijn kop. Ik vind dat hij hier moet komen kennis maken met Zwarte Prins & Beertje. Hoe zouden die op hem reageren? Vandaag even gegoogled. Er schijnen mensen te zijn die onmiddellijk de dierenbescherming bellen. Schande! Je mag niet zomaar een aapje bij je hebben.
Geweldig.

Hoe zou die actrice - want dat is ze - aan dat aapje gekomen zijn? Ik zou er een moord voor doen om zo'n beestje te bemachtigen. Maar ik durf het niet te vragen. Ze zal het niet willen zeggen en op de een of andere manier wil ik de magie niet verbreken. Maar als iemand anders het voor me zou kunnen regelen, dan zou ik geen nee zeggen. Zeker niet.

---

Vrijdag 5 oktober 2007
De Dag van Straalverliefd Op Het Dierenbal...



Tout le monde die ook maar iets met dieren te maken heeft - of er mee te maken wil hebben - was present op Het Dierenbal. Het was bomvol. Giel zwaaide vanachter z'n draaitafel, later kreeg ik een sms'je dat hij ons (Martijn en ik) niet meer kon vinden en al naar huis was. Toen maar zonder hem op de foto voor het Dierenblad.

Dansen! O wat is dat toch leuk en vrolijkmakend. We hebben de dansvloer onveilig gemaakt. Martijn is erg leuk om mee uit te gaan. Ik wil meteen weer iedere avond naar de disco. Komt niks van natuurlijk maar er is niks zo ontspannend als dansen.
Net toen we helemaal los gingen, kwam Dolf Jansen binnen. En dat was jammer, want hij moest nog een verhaal houden en toen was de vaart eruit. Maar goed, dat zijn de kinderziekten, volgend jaar weet de organisatie waar de dooie plekken op zo'n avond zitten en dat er een slimmere volgorde en timing te bedenken valt.

Er liep van alles rond. Smoking, complete gala-outfits tot spijkerbroeken.
Marijke Helwegen had een nieuwe pruik, compleet met paardestaart en strik en Martijn wist me te vertellen dat die maar 80 euro had gekost, waarop ik veronderstelde dat die dan wel uit de feestwinkel vandaan moest komen. En dat bleek ook zo te zijn.

Toen ik het nog minder druk had met de beesten, ging ik ook regelmatig met een vriendje naar de feestwinkel om pruiken te passen. Wat hebben we daar altijd gelachen. Alle pruiken kregen een naam van ons. Vooral de 'oude weduwe' was populair. Als ik die opzette, kon de dag niet meer stuk. Toen ik voor het Parool in de rubriek 'Mijn Amsterdam' verscheen en ik op de vraag 'wat doe je om te ontspannen?' moest antwoorden, vertelde ik dus over die pruikenuitjes.

Marijke had er weer werk van gemaakt. Helemaal in het oranje deze keer. Ze heeft gewoon een baan en die baan heet 'Bekende Nederlander' zijn. Als je hoort waar die allemaal moet opdraven, en iedere keer in een andere outfit, o, daar moet je helemaal niet aan denken. Al dat gewinkel, ik zou er compleet hysterisch van worden.

De modeshow van Claudia - Bont voor Dieren - was prachtig. Beeldschone kleren, veganistische pupms en laarsjes, en moooooi! Wie er ook heel mooi uitzag was Jet (beeldend kunstenaar). Het was leuk om haar en haar vrijer Klaas (filosoof - filosofie voor de Zwijnen) weer eens te spreken. En Claudia natuurlijk en Veggierose en Dirk-Jan (eet geen dierenleed) en Helma (Sophia Vereniging) en Heleen de Jager (Dierenbescherming) en nog veel meer.

Maar heel blij was ik dat ik Bert Hollander van het Koeienrusthuis tegen het lijf liep. 'We moeten eens in conclaaf'. Bert heeft een opvang voor oude en/of ontsnapte koeien uit het slachthuis en hem heb ik heel hoog zitten als koeienkenner. We hebben vorig jaar al eens ons licht laten schijnen over het geknuffel van koeien in de commerciele melkveehouderij.
Bert kent als geen ander de lichaamstaal van koeien en stieren en weet exact te benoemen waarom dit misleidend is en de koeien - naast het letterlijke uitmelken - wederom worden gebruikt, erger nog misbruikt. En iedereen trapt erin. 'Zelfs de directeur van de Dierenbescherming heeft gekoeknuffeld en was er enthousiast over', vertelde Bert.

Reden genoeg dus om binnenkort naar Friesland af te reizen. Dat wordt een lastige, want de knuppel in het hoenderhok gooien bij iets dat zo populair is bij de onwetende burger/consument is niet eenvoudig.
Maar een levenslange opgesloten stier in een hok waar ie z'n enorme kont niet keren kan voor de attractiewaarde, dat gaat ons echt te ver.
Eens kijken hoe Bert en ik dat varkentje gaan wassen...

(terwijl ik dit aan het opschrijven ben, word ik gebeld door de Dierenbescherming Amsterdam: Er zijn twee dwerggeitjes op de Oudezijdsvoorburgwal aangetroffen, die daar zo goed als zeker door studenten zijn achtergelaten na een ontgroeningsritueel. En wat moet er nu met die beestjes? Houdt dit dan nooit op?? Ik ben meteen in de rondte gaan bellen voor opvang).

Verder ben ik gisteravond straal verliefd geworden op het Dierenbal.
Maar daarover morgen meer...

---

Donderdag 4 oktober 2007
De Dag van Dierennacht!



Vandaag Dierendag. De eerste keer sinds 10 jaar dat ik niet met een actie de boer op ga.
Deze keer is anders. Vanmiddag krijg ik een club mensen van een bank, die afscheid gaan nemen van een collega.
En vanavond ga ik naar het Dierenbal in het Odeon - Amsterdam.
Het allereerste Dierenbal, dat net zo'n traditie moet gaan worden als het Boekenbal.
De organisatie is al net zo deftig, want ze doen niet aan kaartverkoop, je moet er voor uitgenodigd worden. BN'ers en BD'ers (Bekende Dierenbeschermers).

Ben heel benieuwd wie daar allemaal rondlopen vanavond.
Er zijn ook allerlei activiteiten. Ik verheug me op de modeshow van Bont voor Dieren. Zal een vegashow worden. Geen enkel dier heeft hoeven lijden voor ijdeltuiterij, want zelfs de schoenen zullen vega zijn. Geen leer dus. www.dierenbal.com

Dat het bij de Familie Bofkont Dierendag is, is wel helemaal duidelijk. Brutale Griet & Rosamunde hebben er een hippe draai aangegeven en er vast een Dierennacht van gemaakt - de nacht voorafgaand aan Dierendag - net zoiets als de Koniginnenacht.
Want wat trof ik gisteravond laat aan tot mijn grote verrassing?
Griet & Rosa hebben hun oude woning weer betrokken!
En dat niet alleen: Ze wonen er nu samen met de Familie Hangbuik! En Repelsteeltje!

Het zit zo: Rosa & Griet woonden tot voor een half jaar geleden in dezelfde ruimte als Opaatje & Wim. Dat wil zeggen: als het s' avonds donker werd, brachten ze daar altijd de nacht door. Dat was al jaaaren zo. Toen ongeveer een half jaar geleden de stal opnieuw gewit werd, kwamen de dames 's avonds thuis, keken eens in de rondte, trokken hun neus op en maakten rechtsomkeert. Ze zijn nooit meer teruggeweest. De volgende dag bleek dat ze een andere woning op het erf hadden gekraakt. Het middelste gedeelte van de White House.

Tot voor een paar weken sliepen ze daar elke nacht. Maar de laatse 14 dagen bleven ze 's nachts buiten. Ook met regen en storm. Ik vond dat al zo vreemd. Ook als ik ze riep, ze gingen niet meer naar binnen. Ik kon er niet achter komen wat ze nu weer op hun heupen hadden. Gister hun woning maar weer eens helemaal lekker verfrist met veel schoon stro.
Dan komen ze misschien wel weer, dacht ik. Maar nee.

En nu trof ik ze dus aan in hun oude woning.
Waarschijnlijk vinden ze die toch meer geschikt voor de winter.
Maar wat me helemaal verbaast, is dat ze daar zo gezellig bij de Familie Hangbuik lagen. Want die dachten: Opgestaan, plaats vergaan en hebben samen met Repelsteeltje hun domicilie gemaakt van de voormalige koeienstal. En nu dan samenwonen.
Ben heel benieuwd of en hoelang dat goed gaat. Vooral Rosa, die wil nooit een ander dier dan Griet in haar huisje. Kwestie van tijd? Kijk, nu zijn ze nog bij de Familie Hangbuik ingetrokken. Maar voor hetzelfde geld beschouwen de dames hun oude woning weer als hun eigen territorium en dan zijn de poppen aan het dansen. Ik wacht het rustig af. Voorlopig is dit een prachtige dierennacht geweest en morgen is er weer een dag...

---

Woensdag 3 oktober 2007
De Dag van Het Varkensgekkenhuis...



Bericht uit Antwerpen:
Dierendokter Dennis heeft een tetanusprik gehaald. Binnenkort moet hij gaan snijden in dode dieren. Ongeboren biggetjes van geslachte zeugen. Hij heeft al een setje gereedschap besteld: 'Mes, pincet, schaar in zo'n rvs kistje als Peter heeft. En ik moet ook nog twee witte stofjassen hebben. Per se wit, want anders leer je niet netjes werken.'

Vreemd. Wie laat er nou drachtige zeugen slachten? Dat is toch helemaal niet economisch? Of zouden die zeugen expres drachtig gemaakt worden voor de studenten diergeneeskunde? Er bestaat natuurlijk nog een een verborgen wereld van dieren - voornamelijk varkens - die bestemd zijn voor dit soort doeleinden. Daar heb je geen weet van. Zouden daar speciale boeren voor zijn? Met stallen vol varkens die niet worden opgegeten maar wel voor iets anders dienen?

Repelsteeltje was een proefdier, maar kwam wel rechtstreeks uit een bio-industriestal, bestemd voor consumptie. Dat kreeg ik tenminste te horen op mijn vraag toen we haar kwamen redden. Enfin. Dierendokter Dennis moet dat allemaal maar eens haarfijn gaan uitzoeken. Heerlijk om iemand zo dicht bij het vuur te hebben. Zo kom je nog eens wat te weten.

Repelsteeltje heeft hier trouwens gister de hele boel op stelten gezet. Dat kwam helemaal niet uit. Ik was al vanaf 6.00 uur continu in touw om alles op orde te krijgen voor de middagworkshop. Beesten voeren, stront ruimen, waterslangen maken, stallen vegen, erf opruimen, handouts maken, kaartjes snijden, etc. Er is altijd zoveel te doen. Om 12.45 uur had ik de boel aan kant: Koffie gezet, taarten klaar, slagroom geklopt, kaarsjes aangestoken, schone kleren aangetrokken. Het feest kon om 13.00 uur beginnen.

Maar nu komt het:
Zowat de hele Familie Bofkont stond opgesteld bij het hek als Feestcommissie. Hoe het kwam weet ik niet - het veranderende weertype?-, maar ineens begon de hele familie te piepen, knorren, blaffen en gillen. Moeke heeft daar een handje van en haar biggen hebben dat allemaal van haar overgenomen. Maar Brammetje, Bonestaakje, Aagje, Wildeman, wie niet eigenlijk, allemaal deden ze om 't hardst mee. Het leek hier wel een Varkensgekkenuis.

Daar kwam de groep aangelopen. Ze stonden er wat bedremmeld bij te kijken, nog veilig aan de goede kant van het hek. Ze hadden zich duidelijk ingesteld op knuffelvarkens, maar niet op een troep wilde beesten. Toen we naar binnen wilden, had Madame Duroc de deur gebarricadeerd. Ze stond er dwars op en week geen stap opzij. Pas toen ik met mijn volle gewicht tegen haar 300 kilo ging aanhangen, moest ze wel een paar pasjes voorwaarts maken. 'Snel allemaal naar binnen,' riep ik.
En toen ging het mis. Repelsteeltje zag haar kans schoon, schoot onder iemand door en stormde de melkerij in...

Paniek. Zwarte Prins (!) deed een poging om zijn moeder te beschermen, maar moest al snel het veld ruimen. Beertje vloog achter hem aan. Dekking!
Maar toen kwam Missie ten tonele. En dat was niet misselijk. Tjongejonge, wat een agressie, wat een tumult. Ze vocht of haar leven er van afhing en Repelsteeltje was ook helemaal niet voor de poes. 'Welkom in Het Beloofde Varkensland' riep ik en duwde iedereen met alle macht de presentatiestal in. Toen de buitendeur. Die stond nog open... en Aagje maakte net aanstalten om zich te mengen in dit genoeglijk samenzijn...

Het lukte me haar buiten te houden maar toen? Vechtende varkens, je kunt helemaal niks. Tegen zo'n kracht is niks en niemand bestand. Ik stormde naar achter voor appels en het lukt me - de goden zijn geprezen - om Repelsteeltje binnendoor met een appel in de buitencreche van Missie te krijgen. Daar vlogen Zwarte Prins en Beertje langs me heen en ik smakte de deur achter Repeltsteeltje dicht. He, he.

Toen moest ik hoognodig mijn gasten opvangen. Ze stonden beduusd bij elkaar. 'Ik had jullie een leukere ontvangst gegund' opende ik de bijeenkomst. 'maar nu weten jullie tenminste wel wat varkens voor beesten kunnen zijn'...

Maar het kwam helemaal goed. Het Feestvarken was verzot op varkens. Haar vader was tandarts en ging vaak letterlijk de boer op om hun tanden te trekken, en dan mocht zij mee. Al gauw bleek ze een welkome hulp bij de biggenbevallingen vanwege haar kleine handjes. Zo'n varkensfan kwam hier natuurlijk goed aan haar trekken. En toen ze aan het eind van de middag ook nog verkering kreeg met de Ballenboy, kon de middag niet meer stuk. Node hebben ze afscheid genomen. 'We komen snel terug!' Toen ik ze uitliet was er geen Bofkont meer te bekennen. Ze liepen allemaal achter op het land of lagen nog na te soezen in hun massagesalon. 'Kijk' zei ik. 'Dat zijn varkens'. Ze stellen je iedere keer weer voor verrassingen. Never a dull moment.'

En Repelsteeltje? Die zat nog steeds opgesloten en ik moest nog heel wat capriolen uithalen. Ik had net alle deuren voorzien van een schot, waar de biggen niet overheen kunnen, want die zijn nu al zo brutaal dat ze overal naar binnen vliegen, de boel verbouwen en vervolgens alle kattenbakjes leegeten. Op zich niet zo erg, maar Beertje is er erg van aan de diarree geweest. Met mensenmedicijnen heb ik dat weer onder controle gekregen. Maar nu had ik alleen maar last van die schotten, want Missie moest tijdelijk elders geparkeerd worden, anders kreeg ik Repelsteeltje niet langs haar heen geloodst, het erf weer op.

Nergens de accutol te vinden. En toen ik hem eindelijk had, kreeg ik hem niet in z'n achteruit... Enfin, ik moest dus slimmer zijn dan de varkens en dat is gelukt. Een ingewikkeld spel met deuren open, deuren dicht, bakken voer en bidden dat alles goedkomt.
En het is goedgekomen. Repeltsteeltje zit weer waar ze hoort en Missie ging er eens lekker voor liggen met haar kinders. Gaat het weer een beetje Mevrouw Droge? Ja het gaat weer.
Ik was al lang blij dat de schade beperkt is gebleven bij een paar bloederige schrammen hier en daar. Gelukkig geen ingescheurde oren.
En Zwarte Prins en Beertje hebben vast kennis gemaakt met de grote varkenswereld.
Zo zijn hun manieren...

---

Dinsdag 2 oktober 2007
De Dag van De Ware Trendsetter...




Nou moe, nou breekt m'n klomp. Over trendsetten gesproken.
Toen ik jaaaaren geleden (1995) een filmpje maakte van mijn nieuwe carriere als Stadsboerin, was het eerste shot het naambordje van de P.C.Hoofstraat, gevolgd door mijn zelfgemaakte krant 'Boerenberichten uit de P.C. Hoofstraat.'

Wat zie ik zondagavond op televisie in het KRO programma 'Kijk een Koe?'
Drie Amsterdamse meiden die een paar dagen mee gaan helpen op een boerderij.
En wat is het eerste shot? Juist! Helaas was het programma flauw en van zo'n hoog open deuren gehalte, dat ik er al na 5 minuten genoeg van had. Jammer hoor.
Altijd van die oppervlakkige prietpraat, maar ja de KRO heeft met hun hit Boer Zoekt Vrouw een echte melkkoe gevonden en dat onderwerp moet dus ook tot de laatste druppel uitgeperst worden.

Toen ik in 1994 naar de Boerenschool ging, was dat volstrekt nieuw.
Dat stond zo mijlenver van ieders stadse belevingswereld, dat iedereen mij met open mond aankeek als ik dat vertelde. Zeker omdat mijn domicilie zich toen inderdaad in de P.C.Hooftstraat bevond. Maar het werd wel razend spannend gevonden. Ik merkte al snel dat mensen door mijn verhalen werden getriggerd.
En nu 13 jaar na dato, is het in de media een en al boer en boerderijdier dat de klok slaat.

Gister was ik nog op mijn stadsadres. Ik ontving daar een manager voor een communicatietraining. Het werd een vreselijk leuke middag. Het was de eerste keer en dus liet ik hem zijn werkplek uittekenen, wie waar zit etc., om een idee te krijgen van zijn wereld. Ik moest daarbij de hele tijd aan de Familie Bofkont denken. Territoriumgedrag is bij mensen mintens zo aanwezig - alleen in zijn uitingen veel complexer - dan bij dieren.

Ik begon dus over de varkens en toen bleek dat hij die al kende uit de media. Wat me opviel: Het was volstrekt logisch dat ik met varkens woonde en met mensen werkte. Het werd door hem gewoon geaccepteerd als feit, hij had zelfs Giel Beelen Beertje zien castreren op TV. Dat zou 10 jaar geleden toch anders gevallen zijn. Toen was de Familie Bofkont nog niet bekend, dat heeft er ongetwijfeld ook mee te maken. De Familie verschijnt zo regelmatig op TV, dus dan zal het wel wat zijn, zo wordt toch geredeneerd. Maar ik moest me er heimelijk toch om verknukelen. Zie je wel, als je ja hart maar volgt, dan komt het wel goed. Want daar valt namelijk niks tegen in te brengen.

---

Maandag 1 oktober 2007
De Dag van De Doorbraak In Kinderboerderijenland...



Ik zou nog vertellen over mijn bezoek vorige week aan de Kinderboerderij van Leiderdorp.
Maar Wim ging dood en toen werd het een rare rommelweek. Ach die Wim. Nou is ie al weer een week weg.
Maar ik kreeg ook een mailtje van de kinderboerderijbeheerder en dat was goed nieuws. Na mijn bezoek vorige week zondag en mijn advies heb ik het voor mekaar gekregen dat hij er van afziet om te gaan fokken met zijn varkens! Geen schattige biggetjes dus, die toch allemaal naar de slacht zouden moeten.

En nog veel belangrijker, de twee varkentjes van die kinderboerderij mogen oud gaan worden!
Echt zo oud als ze gaan worden. Een doorbraak! En dat was nog niet alles. Hun behuizing was verre van ideaal. Veel te klein en geen privacy, terwijl er nog veel terrein over was, inclusief huisje. Ook dat is gelukt. Ze mochten er naar toe verhuizen en we hebben het ter plekke in orde gemaakt. Huisje ingericht en Knor & Knor meteen opgehaald naar hun nieuwe landje.

En daar wonen ze nu nog lang en gelukkig.
He he eindelijk. De aanhouder wint. Hoop energie altijd gestoken in een beter leven voor kinderboerderijvarkens. Dit is de hoofdprijs! Knor & Knor mogen blijven leven.
Nu maar hopen dat er meer schapen over de dam komen...

---