---

---

---

Vrijdag 30 november 2007
De Dag van Het Herstel Van Zwarte Prins...



Zwarte Prins maakt het goed. De dag na zijn castratie was hij stilletjes. Logisch.
Ondanks de narcose een hele ingreep voor zo'n mannetje. Eten en drinken deed hij wel, maar niet met de onstuimige hartstocht, die ik van hem gewend ben. Verder kroop hij het liefst diep weg onder het stro.



Maar... zo eigenwijs als een varken, want zijn pijnstillers heb ik er niet in kunnen krijgen.
Direct na de operatie - als de narcose nog niet uitgewerkt is - krijgen de Bofkonten hier altijd meteen een pijnstiller in injectievorm, en die werkt 24 uur. Daarna als aanvulling een paar dagen op pilletjes, maar daar had Zwarte Prins nou helemaal geen zin in.

Verstopt in de lekkerste hapjes, een stukje taart of banaan, iedere keer at hij het lekkers met smaak op en dan begon het: Met zuinige puntige lipjes zat hij eerst wat onwennig te smakken en ja hoor, daar liet hij het verstopte pilletje zo in het sto vallen. Heel knap. Daar vindt dus een heel vernuftig sorteerproces plaats in dat kleine zwarte bekje.

Ik heb hem verder niet gedwongen, was trouwens onmogelijk geweest en heb hem lekker met rust gelaten. Zwarte Prins redt zich wel. Vanochtend liep ie al weer als een dolle heen en weer te trippelen.
Waarschijnlijk is alles net op het nippertje geweest, want Missie is zo berig als wat, ze staat zomaar in je kuiten te bijten. Dus die had Zwarte Prins nog wel in haar netten weten te strikken. Gelukkig is dat niet gebeurd...

---

Donderdag 29 november 2007
De Dag van De Deftige Poepdoos...



Science meets Business. Het thema van een bijzondere bijeenkomst afgelopen week op Het Beloofde Varkensland. Speeddating voor kennisdragers en ondernemers. Innovatiecentrum Syntens was de opdrachtgever en wilde wel eens een 'Out of the Box' locatie.

Inclusief mijzelve, want ik werk al heel lang met Syntens, die mij van tijd tot tijd inhuren om de boel op stelten te zetten of de kussens te komen opschudden.

De stal omgetoverd tot romantisch cafe met allemaal twee-zitjes. Maar eerst alle spinnenwebben verwijderd, ramen ontdaan van de modderafdrukken van alle varkensstopcontacten, de vloer eens lekker opgeschrobd, kortom alles moest er tip top uitzien, want de boerderij zou bevolkt gaan worden met mooie pakken en dure tassen.

Beamers, laptops, projectieschermen, ineens was de beestenstal een swingend business center geworden. Daar kwamen ze aan. 15 heren en een dame. In hun nette kleren moesten ze wel allemaal eerst langs Beertje, Zwarte Prins en Miss Universe. Die wonen nu eenmaal tijdelijk in de melkerij, eh pardon ik bedoel de ontvangsthal, dus daar moesten ze het mee doen.

Die gezichten! Van lichte verbijstering, tot grote grijns, daar zat het zo'n beetje tussen in. Wat is dit??? Binnen was het lekker warm. De vier Ot & Sien kachels loeiden op volle kracht. Bovenop de kachel stond een enorme pan met erwtensoep, gemaakt door de scharrelslager. Op tafel taart en grote kommen slagroom voor in de koffie. Hun behoefte moesten ze doen op de Poepdoos (met ingebouwde moderne techniek, dat dan weer wel).

Terwijl ik de bijeenkomst opende, stonden Arie Bombarie en Ram Caesar zich door de ramen te vergapen. Ze mochten deze keer niet binnenkomen. Ik kon mooi alles aan mekaar breien, over de overeenkomsten tussen varkens, ondernemers en kennisdragers, wie liever een koe of een varken wilde zijn en waarom. En ook de redding van Varken Caesar kreeg een plaatsje in deze warming-up, want onder meer gesponsored door de Caesar-Groep!

Toen een deftige power-point presentatie van de Syntens-consultant en toen ging het loos: Speeddating! In totaal 7 rondes. Daarna viel iedereen op borrel, broodjes en snert aan. Vrolijk, ontspannen, de verhalen van vroeger-op-de-boederie kwamen los, er werden zaken gedaan en er werd gesmuld. Na afloop kregen ze ook nog een echt Varkensdiploma mee, voor op hun C.V., want een beetje ondernemer is op Het Beloofde Varkensland geweest...

Kortom een moordmiddag. De laatste ging pas om half 8 weg.
O ja en Boy George sprong spontaan bij zo'n mooi pak op schoot, en...
Hij mocht blijven!

Met grote dank aan Martijn en Dennis!

---

Woensdag 28 november 2007
De Dag van Knorretje, Zwarte Prins en Caesar



De castratie van Zwarte Prins is voorbeeldig gegaan. Zelfs de narcoseprik ging er in als koek. (ik gaf hem en flesje en Peter stak snel de naald in zijn nekkie). De Zwarte Prins was zo verwoed aan het drinken dat hij het niet eens merkte. Daarna meteen de speen weer teruggetrokken, want hij moest natuurlijk nuchter zijn. Die truc werkte later ook bij Beertje toen hij gechipt werd. Zo geconcentreerd op het drinken dat hij nergens anders meer oog, oor of gevoel voor had. Varkens en eten.
Al vergaat de hele wereld om ze heen, ze eten gewoon door...

Het ging trouwens allemaal heel ontspannen. Toen ik Zwarte Prins na het karweitje bij de warme kachel legde, kwam Boy George onmiddellijk bij hem liggen. Vol belangstelling sloeg hij gade dat Zwarte Prins al weer heel snel op z'n pootjes stond. Dat was inderdaad uitzonderlijk snel deze keer. We zaten nog wat na te praten over Caesar, toen we gekrabbel hoorden en Zwarte Prins tot onze verbazing al door de ruimte begon te zwalken.

Hij liep regelrecht op een brandend kaarsje af, dat ik 's middags om 13.00 uur had aangestoken. Dat kaarsje had ik aangestoken voor Knorretje, een lief hangbuikmanneke van de de Amsterdamse Kinderboerderij 'de Werf'. Knorretje was ziek en ik wist dat Peter hem om die tijd zou laten inslapen. 's Ochtends had ik nog even met de beheerster gebeld.

Vorig jaar had ze mijn hulp ingeroepen voor Knorretje en met een paar simpele aanpassingen - zoals meer ruimte, vrijheid en stro - heeft Knorretje toch nog een mooi jaartje gehad. Maar nu wilde hij niet meer, had al een paar dagen niet meer willen eten. Nou, dan is het goed mis. Een varken dat niet meer eet... Van Reineke hoorde ik dat ze al een poos met hem getobd hadden vanwege artrose. Ze had echt haar uiterste best gedaan, maar het ging niet meer. Een zware beslissing, maar er zat niks anders op.
Vaarwel lieve Knorretje.



En op dat brandende kaarsje stiefelde Zwarte Prins dus af. Ik kon het net op tijd voor hem weggrissen. Niet kort daarna liep hij al weer als vanouds. Heb hem nog een paar uurtjes in de kamer gehouden, maar hij wilde maar een ding: zo snel mogelijk naar Missie en Beertje toe. Ik was van plan hem een nachtje bij me te houden - altijd goed opletten met operatiewondjes - maar Zwarte Prins dacht daar heel anders over. Toen ik hem terugzette, dook hij meteen onder de berg stro, op zoek naar zijn moedertje.
Even later lag hij prinsheerlijk tegen haar aan. Alles was weer goed.



De kinderen van basisschool de Jutter uit Noordwijk zijn door het dolle heen. De slager was er onlangs op bezoek geweest met Caesar en had verteld dat hij binnenkort geslacht zou gaan worden. Toen de kinderen in de krant lazen dat hij blijft leven, konden ze hun geluk niet op. De juf mailde me. Ze hebben het gelukkigmakende bericht uit de krant geknipt en de kinderen staan stralend en triomfantelijk met dat knipsel op hun site. Plus nog een stel prachtige foto's.

Ik liet het Dierendokter Peter zien. Prachtig natuurlijk, maar hij had toch wat bedenkingen. Ik ook trouwens. Op de foto's ziet het er allemaal heel schattig en rooskleurig uit, maar toch is het niet helemaal zonder risico met zo'n groot beest. Het kan nu nog geen kwaad - Caesar is nog een relatief jong beest (ruim 19 maanden), maar als hij ouder wordt en meer karakter gaat krijgen...

Peter vertelde uit zijn Artis-tijd (daar was hij 13 jaar dierenarts) over een begeleidster van een olifant ergens in Verweggistan, die dat enorme beest een trailer in moest lopen. 'Niet mee naar binnen lopen' was haar nog van alle kanten toegeroepen. Ze deed het wel. 'Ik weet wat ik doe' had ze teruggeroepen. 'Hij is zo mak als wat.' Toen ze binnen stonden, klonk er een geluid achter hen. Niks aan de hand. Maar de olifant draaide zich om, om te kijken waar dat geluid vandaan kwam. Gewoon uit nieuwsgierigheid, niks bijzonders. Maar de onfortuinelijke vrouw stond tussen de olifant en de trailerwand... Ze heeft het niet overleefd.

Ik ga de school uit Noordwijk op Het Beloofde Varkensland uitnodigen om te vieren dat Caesar hier komt wonen (binnenkort ga ik hem ophalen). Mooie gelegenheid om er een beestenlesje aan vast te knopen. Wat kan wel, wat kan niet met zulke grote varkens. Als ze een paar basisdingen leren, zoals niet aan hun bek zitten om misverstanden te voorkomen, leren luisteren naar hun geknor, zijn ze in een goede of kribbige bui, dan zijn ze al een heel eind op de goede weg. Ik verheug me op hun komst. Zowel van Caesar als de juf met haar kinders. Want er is straks heel veel te vieren...

---

Dinsdag 27 november 2007
De Dag van De Zwarte Trippel-Prins...



Vandaag is het zover. Zwarte Prins wordt ontmand.
Toevallig of niet, maar ik kreeg vorige week een prachtige kaart van Familie Bofkont Fan Marit. In verband met de Caesar tsunami had ik die even apart gelegd.
Maar vandaag moet ie toch worldwide bewonderd kunnen worden. De kaart is geborduurd! De steekjes zijn zo klein dat je nauwelijks met het blote oog kunt zien dat het om borduurwerk gaat.

Miss Universe staat erop samen met haar Zwarte Prins. De doodgeboren prinsjes en prinsesjes heeft de borduurkunstenares in de hoeken geplaatst. Wat ontzettend aardig.
Een heel bijzondere uiting aan een dierbare herinnering.
Marit, bedankt!

Over bedanken gesproken:
Mag ik iedereen uit de grond van mijn hart bedanken voor alle reacties op Caesar?
Iedereen is dolblij dat Caesar blijft leven.
Er is voldoende geld binnengekomen om Caesar met recht 'vrij te kopen.'
Niet in de laatste plaats omdat er zich ineens een geldschieter uit het bedrijfsleven aandiende... De Caesar Groep. Die komen binnenkort nog uitgebreid aan bod...

Er is nu ook wat extra's over en dat gaat goed besteed worden.
Bijvoorbeeld aan de ontmanning van Zwarte Prins...
Het wordt hoog tijd, want hij begint al een echt kereltje te worden.

Hij is zo grappig. Gister nog, trippelde hij als een dolle Vrouw Vos achterna.
Geen gezicht, want ondanks het feit dat hij al 3,5 maand is, is het nog steeds een klein opdondertje. Op 't moment heeft hij alleen nog maar oog voor het vrouwelijk schoon, jong, oud, dat kan hem geen barst schelen, als het maar een lekker ding is.

Altijd jammer zo'n ingreep, maar helaas het kan niet anders.
Niet nog een keer zo'n ongelukje, waardoor hij zelf ter wereld kwam...
Natuurlijk nu hij er is, zou ik hem voor geen goud willen missen.
Maar een slippertje is voldoende...

---

OOK MEEDOEN VOOR CAESAR?

Wil je ook een steentje bijdragen aan Caesar's Geluk,
koop dan ook een stukje levende Caesar...
(i.p.v. van een speklapje of karbonaadje...)

Het gaat als volgt:
Zoals ieder varken heeft Caesar vele lekkere en mooie plekjes.
Achter zijn oren en onder zijn kin is hij bijvoorbeeld heel zacht.
Ook zijn wangen zijn niet te versmaden. En... Caesar heeft een staart!
Zijn billen zijn lekker warm en harig en zijn neus is een wonder van vernuft.
En dan nog die hoge hakjes! Dat wordt moeilijk kiezen...
Bekijk Caesar dus goed en kies je favoriete plekje uit.

Maak vervolgens je bedrag(je) over op:
GIRO 4738721
t.n.v. Het Beloofde Varkensland
Amstelveen

Vergeet niet de juiste adresgegevens te vermelden.
Binnenkort bericht over De Dag van Caesar, waar je uiteraard voor uitgenodigd wordt...

Veel dank!
Dafne & Caesar
Het Beloofde Varkensland

---

---

De reacties stromen binnen

Hieronder een aantal via eigen mailbox.
Maar ook veel op de site van de telegraaf.
Lees die vooral want je kijkt je ogen uit...
Vooral die stervensbegeleiding doet het goed, hahaha.
Ik heb dus een gat in de markt ontdekt...
Op veler verzoek:

Giro 4738721
t.n.v. Het Beloofde Varkensland
in Amstelveen

Namens Caesar en al zijn andere geredde varkensvrienden, veel, veel dank!

---

Slim varken weigert slachthuis in te lopen...

Sinds een paar jaar ken ik een scharrelslager in een klein dorpje in Zuid-Holland.
Iedere 2 jaar koopt hij een biggetje bij een boer en laat dat opgroeien in zijn achtertuin.



Hij wandelt er dan vaak mee door het dorp of aan zee. (Nee, dit is geen sprookje. Het is waar).



Na anderhalf jaar, als het varken tussen de 3 en 400 kilo weegt, brengt hij het naar een kleine slachterij, verderop bij hem op de dijk. Lopend. Het varken heeft dan een paar mooie jaren gehad, en zijn scharrelvlees schijnt verrukkelijk te zijn. Zo verging het zijn Truus en ook zijn Willem. Toen Brutus echter slachtrijp was, kwam de slager met hem op televisie, vanwege hun spectaculaire strandwandelingen en toen ging het mis. Nou ja mis...

Brutus woont nu al 2 jaar op Het Beloofde Varkensland, omdat de mails om mijn oren vlogen na zijn televisieoptreden. Wat bleek? De slager had aangekondigd dat Brutus binnenkort geslacht zou gaan worden. En als een varken een naam heeft, is hij niet anoniem meer. Er werd mij van alle kanten gesmeekt dit lieve dier op te nemen in de Familie Bofkont. En zo geschiedde.

De slager kocht in het vroege voorjaar van 2006 een nieuwe big. Caesar. Ik ging hem opzoeken. O wat een leuk beestje ook weer en wat een lieve ogen. "Ga je Caesar ook opnemen op Het Beloofde Varkensland?" werd mij al snel door veel mensen gevraagd. Maar dat was niet de bedoeling. Ik kan immers niet alle varkens van Nederland redden.
Bovendien is het leven dat de slager zijn varkens biedt, precies het soort leven waar iedere vleeseter met een geweten het altijd over heeft: "Ik eet alleen maar vlees van dieren, die een goed leven gehad hebben."

Wel dacht ik onmiddellijk aan de woorden van een aardige boer die me eens vertelde dat je altijd je dieren zelf naar de slacht moet brengen: "Dan hebben ze je het hardst nodig." Die woorden maakten diepe indruk op me. 'Ja', dacht ik. 'Zo moet het.' Ik stelde de slager dan ook voor om mee te gaan naar het slachthuis als Caesar zijn tijd gekomen was en bij hem te blijven tot zijn laatste snik. Het leek me bepaald geen pretje, maar ik vond dat ik dat voor Caesar over moest hebben.

Caesar groeide op. We maakten afgelopen oktober nog een heerlijke strandwandeling in de wetenschap dat dat zijn laatste zou zijn. In november - van oudsher de slachtmaand - zou Caesar geslacht gaan worden.

Afgelopen maandag - 19 november 2007 - kreeg ik 's ochtends het telefoontje van de slager. 'Caesar gaat donderdag naar de slacht.' In de nacht van woensdag op donderdag bereidde ik me mentaal voor. Ik had me dit nu een keer voorgenomen en nu moest ik B zeggen ook.

Caesar trof ik in zijn nachthok aan. Wat was hij groot geworden, hij paste er nog maar net in. Ik gaf hem een paar van mijn meegebrachte appels en ging in de keuken zitten.



De slager wachtte op een seintje van het slachthuis. Toen dat kwam had ik inmiddels 10 appels in stukken gesneden, we haalden Caesar uit zijn hok en gingen op pad.



Het ging vlot. Iedere keer gooide ik - als het spoor van Hans & Grietje - een stukje appel voor hem neer op straat. De slager en ik liepen ieder aan een kant met hem mee. De zon scheen. Het was prachtig helder weer. Caesar genoot, dook iedere keer de berm in om gras te eten en had geen idee wat hem boven zijn hoofd hing.



De slagerij zit op nummer 70 en de slachthuis op nummer 107.
Bij nummer 93 bleef Caesar voor een boerderij staan, stak zijn neus in de grond en wierp links en rechts grote plaggen gras de lucht in. Het kostte de slager grote moeite om hem weer op het rechte pad te krijgen, maar het lukte.
We liepen door, op nummer 99 kreeg Caesar het weer op zijn heupen en wroette in de grond of zijn leven er van af hing.



Weer lukte het de slager om hem met zachte hand in beweging te krijgen. Nog een paar boerderijen en dan waren we op de plaats van bestemming...

Ik had me de hele weg een voorstelling proberen te maken, hoe het er straks aan toe zou gaan. We naderden een bordje met nummer 104. Nu was het bijna zover. 104, 105, 106, 107, telde ik in mijn hoofd mee.
Toen gebeurde het. Caesar bleef staan bij 104. Stokstijf staan.



Hij wilde geen centimeter meer naar voren en draaide zich om voor de terugweg.
De slager stak daar zijn corrigeerstokje voor en probeerde Caesar weer de goede richting uit te duwen.

Toen dat niks hielp, belde hij aan bij de boerderij. "Misschien heeft hij dorst."
De deur ging open en daar stond een oud boerenvrouwtje. Ze haalde snel een emmer water, maar Caesar gooide die meteen om.



Hij wilde maar een ding: Zo snel mogelijk rechtsomkeert.
Intussen had de slager versterking gevraagd aan zijn zoon.



Die verscheen met een trailer. Met grote moeite kregen we Caesar daar in.
De klep was nog niet achter hem dicht, of we hoorden een enorm kabaal.
Caesar ramde tegen de wand en bonkte met zijn snoet de grendel uit het zijdeurtje.



Van buiten was ik de kalmte zelf, van binnen trilde alles in me als een espenblad: 'Hij wil niet. Hij heeft het door' , raasde het door mijn lijf. De boerenvrouw wist raad. "Een touw er omheen en meetrekken."

Voor ik het wist stelde ik de slager voor om Caesar te laten leven.
Hij raakte in verwarring van mijn vraag. "Maandag komen mijn klanten hun vleespakket ophalen. Hoe moet dat nou?"
Ik begreep dat hij daar 2000 euro mee om zou zetten. Help! Wat een hoop geld! Hoe krijg ik die bij elkaar gesprokkeld?... "Die hark ik wel bij elkaar met een stel varkensvrienden", riep ik stoer. "Caesar moet mee naar Het Beloofde Varkensland. Hij weet wat hem te wachten staat. Dit mogen we hem niet aandoen."

De slager stond even vertwijfeld, vroeg mijn mobieltje en belde zijn vrouw.



"Je weet hoe je terug moet komen", zei hij even later en gaf me lachend zijn stok.
Caesar was al op weg. Op nummer 99 maakte hij zijn kersverse modderpoel af en liet zich er uitgeput, met een diepe zucht in vallen.



Hij was weer veilig...



En een paar uur later lag hij weer prinsheerlijk in zijn eigen hok...
De dochters van de slager vielen juichend om mijn hals.
Wat was iedereen blij dat Caesar niet dood is. Blij en beduusd tegelijk.
Wat een krankzinige dag!
Op het onwaarschijnlijke af...

---

Vrijdag 23 november 2007
De Dag van Stervensbegeleiding voor Varkens...



De Telegraaf al gelezen? Ik schijn cursussen te geven in stervensbegeleiding voor varkens!
Wat een giller. Komt allen! De inschrijving is al totaal overboekt...

De slager duwde gister in alle commotie een telefoon onder mijn neus.
Hij had de Telegraaf gebeld en ze wilden me wat vragen.
Zo te zien is niet alles goed begrepen wat ik gezegd heb... hahahahaha.

Toen ik vanochtend wakker werd, hoefde ik gelukkig niet te denken aan 'wat ik allemaal gezien had in het slachthuis.' Ik heb het gewoon niet gezien, want het is niet gebeurd!

En nu ga ik weer over tot de orde van de dag. Toen ik thuis kwam gister,
bleek BabyBig de aanleunwoning van Opaatje onderhanden genomen te hebben.
Mevrouw is berig en dan gaat ze ver.
Eerst maar weer eens gaan puinruimen...

---

Donderdag 22 november 2007
De Dag van De Vleestrend...



Ik was er al bang voor.
Een paar jaar geleden voorspelde ik al een vleesrevival.
Je zult zien, vlees eten wordt weer hip. En ja, eerder nog dan ik had verwacht.
In het LINDA. Kerstnummer is het dit jaar een en al vlees wat de klok slaat.

Zo van jammer voor de dieren, maar ja, het is nu eenmaal lekker en tja,
daar doe je dus niks aan en koop je scharrel is er niks aan de hand.
In die trant zo ongeveer.

Katja S. die bevallig bij de braadkippen ligt,
Linda, die er op los babbelt, 'zoooo erg, bij iedere dierziekteuitbraak stopt met vlees', en daarna meteen weer begint, (sorry dieren!), Jack Wouterse die in smoking met een giga stuk rood vlees poseert, etc. etc.

Gek genoeg is hij de enige die overtuigt. Hij komt er recht vooruit, heeft nooit anders geveinsd en omdat hij zich om de varkens bekommert, koopt hij hun vlees bij de groothandel. (want die hebben echt een beter leven gehad, zegt hij).
Geen lekkerder vlees dan varkensvlees zegt hij, alleen is dat in Nederland niet te krijgen.

Op zich kun je zeggen: he he de kogel is door de kerk.
Eindelijk wordt er volmondig toegegeven dat vlees lekker is.
Pech voor die zielige dieren, maar EIGEN GENOT gaat voor. ALTIJD.
Maar:

Jammer dat die stomme LINDA helemaal niks zegt over het vlees van de toekomst:
het gekweekte vlees uit een enkele stamcel. Dat is pas revolutie. Nu helemaal.
Nu vleeseten weer gaat 'mogen' (d.w.z. BN'ers geven openlijk toe dat het lekker is en er daarom niet over piekeren om het te laten staan) is dat kweekvlees harder dan ooit nodig.

Er komen ook slachters aan het woord. Eentje presteert het te beweren dat varkens het leuk vinden om met z'n allen op reis te gaan in zo'n vrachtwagen. "Ze zijn graag samen. Lekker dicht op elkaar, en ze lopen kwispelend het slachthuis in."
Kwispelend? Varkens?
Met wat wordt er dan gekwispeld? Met een staart die ze niet meer hebben?

En zo kan ik nog wel een poosje doorgaan. Luchtig, modieus gebabbel, gebakken lucht.
Hoe lang zal het duren voor bont weer 'mag'?

Feit is dat ik zometeen in de auto stap en naar de slager rij om afscheid te nemen van Caesar,
het leuke varken, met wie ik eind september nog zo'n mooie strandwandeling maakte.
Het telefoontje kwam van de week; "Donderdag wordt Caesar geslacht."

Dit gaat geen leuke donderdag worden...

---

Woensdag 21 november 2007
De Dag van Toen De Biggen Nog Klein Waren...



De tijd vliegt. Moeke's biggen waren afgelopen maandag allemaal jarig. 19 november.
Hun eerste verjaardag alweer. Ze zijn nog steeds een hechte familie en dat zal ook wel zo blijven. Overdag struinen de biggen vaak met z'n allen door de weilanden. Moeke is daar niet bij, om de doodeenvoudige reden dat ze niet door het toegangshek past.

Maar 's avonds komt de hele familie weer samen. "Hoe was jullie dag?" vraagt Moeke dan.
Dicht tegen elkaar aan in het stro, hoort ze alle verhalen van haar kroost aan.
"Waar is toch die stier gebleven?" zal Prins Harrie aan haar vragen. "En de kalfjes met hun moeders? Die hebben we niet meer gezien."
Dat is waar. Die zijn ineens allemaal verdwenen. Op een heel vroege ochtend, toen de hele Familie Hangbuik nog in een diepe slaap lag, zijn ze allemaal opgehaald. Waarheen? Dat weet niemand.

"Gaan wij dan ook opgehaald worden?", vraagt Snorkeltje.
"Nee, jullie worden niet opgehaald.
Jullie blijven altijd bij mij, hier op Het Beloofde Varkensland."

Zo ongeveer zal hun conversatie wel gaan, denk ik.
's Avonds maak ik altijd nog even een rondje om te kijken of ze er allemaal wel lekker onder liggen. Gister trof ik Caesar bij ze aan. Die was er gezellig bij gaan liggen. Caesar aan de ene kant, Repeltsteeltje aan de andere, en Moeke en haar biggen en tussen die twee lijfwachten in. Groot gelijk, Moeke. Nooit meer weggaan...

---

Maandag 19 november 2007
De Dag van Bijkomen In De Tram...



De moeder van de twee-lieve-mannetjes-met Brutus (foto van zondag) vertelde me iets heel leuks. Ze voelde zich laatst na hard werken helemaal opgebrand en hing uitgevloerd in de tram op weg naar huis. Ze moest zichzelf weer bij mekaar rapen en dacht, waar zal ik aan denken, waar moet ik mijn gedachten op richten om weer tot mezelf te komen?
En... toen wist ze het.
Het Beloofde Varkensland! De Familie Bofkont zal me weer tot rust kunnen brengen.

Ze waren hier al eerder geweest en hadden het hier heerlijk gevonden.
Nou! Dat is nog eens een compliment. Burn-out? Op naar de Bofkonten!
En ze komen zeker weer terug, werd me verzekerd, en een van haar zoontjes zou hier zeker komen werken, later als hij groot was, zei hij met een glunderend koppie.

'Wat een rust en een zelfvertrouwen stralen die dieren toch uit', zei een andere vrouw.
Ze zijn zo vertrouwd met de mensen. En dat is ook zo. Ze hebben niks te vrezen van mensen.
Integendeel. De mensen zijn hun beste vrienden en dat weten ze.

Maar omgekeerd is ook waar. De mensen worden hier ook meteen rustig.
Wildvreemde mensen die elkaar nooit eerder zagen, zijn binnen no time met elkaar verbroederd en hebben een gezellige middag met elkaar.
Daar ben ik iedere keer weer verwonderd over, hoe eenvoudig dat gaat.
Dat lukt nergens anders zo snel. Ik ben daar groots mee. Dat is bijzonder.
Dankjulliewel Bofkonten!

---

Zondag 18 november 2007
De Dag van Veel Belangstelling voor Familie Bofkont...



Deze foto zegt genoeg. Een tevreden Brutus met twee lieve mannetjes.
En er waren vandaag nog veel meer lieve mannetjes en vrouwtjes (Kids for Animals) en lieve mannen en vrouwen, die allemaal op bezoek kwamen bij Familie Bofkont.
Plus nog een grote doos vol Sinterklaasverrassingen voor de Bofkonten inclusief chocoladeletter en uitstekende pepernoten (en die heb ik lekker opgegeten...).
Heel attent van deze vaste Bofkontfans om te waarschuwen dat er chocola in de doos zat en dat Beertje dus niet binnen moest komen...(chocola is dodelijk voor varkens).
Maar Beertje kwam niet binnen, die had wel wat anders aan z'n kopje.
Hij dartelde het erf over en volgde iedereen op de voet.
Leuk kereltje, leuk om zo'n vrolijk varkentje om je heen te hebben.

---

Zaterdag 17 november 2007
De Dag van De Boekpresentatie



Straks naar een boekpresentatie.
Hartstikke leuk, want het is het boek van schaapsherderin Martine Otten.
Ik ken haar al heel lang. We zaten samen op de boerenschool en waren de enige twee die weigerden de biggen te mishandelen in de les Geboortezorg Biggen.
Ze is herder van de Rhedense schaapskudde. Gevaarlijke Eddy en Caesar zijn daar geboren. Caesar met de keizersnee, waar ik getuige van was. Hij werd verstoten door zijn moeder. Iedere keer als ik de kooi binnenliep om hem een flesje te geven, mekkerde hij heel zachtjes. Het sprak vanzelf dat hij met mij mee naar huis zou gaan. Eddy ging ook mee, want een schaap alleen is maar alleen en dat is niet goed. En zo kwam het dat ik die vrijdagnamiddag op 1 maart 2002 met twee snoezige lammetjes achter in de Volvo thuiskwam.
Twee lammetjes met ongeschonden oortjes. De oormerken had ik in mijn zak.
Ik schreef er nog een dagboekje over: Dagboek van een Lammetjesvroedvrouw.
Nu heeft Martien een boek geschreven over haar werk als herderin.
Ik verheug me erg op het weerzien met haar, de kudde en natuurlijk op het boek.
Erg benieuwd.
"Het wordt tijd dat jij ook een boek schrijft." mailde ze met de uitnodiging.
Wie weet Martien, wie weet...

---

Donderdag 15 november 2007
De Dag van Booswicht Forever...



Er was eens een katje, zwart van pels en fel van karakter.
Helemaal zwart met op haar buik een piepklein plukje wit tussen voor en achterpootjes.
Die bikini kwam haar goed van pas, want ze was dol op water.

Vaak zat ze voor haar plezier in de WC pot om daarna via de bril op de stortbak te springen, waar ze urenlang met de vlotter kon spelen. Een vaas met bloemen werd altijd expres omgegooid en in een glas water doopte ze keer op keer haar pootje om dat vervolgens helemaal droog te likken. Die voorpootjes waren trouwens verboden gebied. O wee, als ik het al eens in mijn hoofd haalde om die zachte voetjes aan te raken, dan kon ik een lel krijgen.

Van ander kattengezelschap moest ze niet veel hebben. Eerst met Stinkwijfje en Mollie in Amsterdam,



daarna op de boerderij met nog veel meer huisgenoten. Waar Booswicht kwam, moesten de anderen wijken. Altijd. En ze kreeg altijd haar zin. Zonder er al te veel woorden aan vuil te maken, wist ze alle anderen altijd te verjagen van haar favoriete plek.



Bovenop mijn buik in ligstand of met haar voorpootjes tegen mijn linkerschouder aangeplakt als ik ergens zat of stond. Een levensgrote broche en die rol beviel haar best.
Ze spon erbij of haar leven er van af hing.



Ruim 18 jaar heeft ze met verve de baas gespeeld.
Toen ze een paar maanden geleden blind werd en zo goed als doof, raakte ze letterlijk en figuurlijk de weg kwijt. Wat had het leven haar nog te bieden?
Af en toe een lekker hapje, maar het spinnen werd steeds zachter.

Op een nacht kreeg ze het benauwd. Toen wist ik wat ik moest doen.
Vier dagen na Stinkwijfje is Poezendokter Jeannette opnieuw langsgekomen.
Met haar pootjes tegen mijn linkerschouder is Booswicht heel stilletjes ingeslapen.

Voor haar geen Minstreel. Wat konden die mooie klanken van Ridder Jaro's harp haar nou schelen? Een grote fles water en een afbeelding van haar op mijn arm zijn met haar meegegaan. Meer had ze niet nodig.

Stinkwijfje zal wel raar opgekeken hebben:
'He nu al? Ik had 't net even lekker rustig zo. Dat had voor mij veel langer mogen duren, Booswicht.'

Stinkwijfje heeft groot gelijk.
Het had voor mij ook veel langer mogen duren...

---

Woensdag 14 november 2007
De Dag van Zwarte Prins op Televisie...



Ik belde Theodor: "Wat zeg je", riep hij door de telefoon.
"Ik zit in Moskou en kan je nauwelijks verstaan!"

"Zwarte Prins moet ontmand!" schreeuwde ik terug.
Het wordt de hoogste tijd! "Wanneer ben je weer thuis?"

Een poosje geleden spraken we af dat hij in navolging van Giel Beelen dit keer het statement zou maken: Castratie zonder narcose is een misdaad tegen de dieren!

Binnenkort gaat hij op televisie het mesje ter hand nemen samen met Dierendokter Peter. Dit keer niet om de ongenarcotiseerde bio-industrie castraties te hekelen, nee nog iets veel ergers:

Fokkers van hangbuikzwijntjes en andere gezelschapsvarkens castreren hun biggen ook zonder narcose. Dat is op zich al verschrikkelijk. Maar terwijl in de bio-industrie de biggen verplicht BINNEN 7 DAGEN gecastreerd moeten worden, omdat anders de pijn nog ondraaglijker is, wordt deze regel bij de hangbuikzwijntjes met voeten getreden.

Van de week was ik bij een hangbuikzwijntje dat zonder narcose gecastreerd was. Dat beestje was toen bijna 9 weken. 9 weken! Dat is te gruwelijk voor woorden. Het hele geslachtsapparaat is dan al zo goed als volgroeid.
Je moet het je niet voorstellen...

Zwarte Prins wordt onder volledige narcose gebracht, ligt lekker te slapen, dan volgt de ingreep en daarna gaan we nog een uurtje over de beesten praten.
Binnenkort op televisie.

---

Maandag 12 december 2007
De Dag van O Wat Is Het Fijn Om Billie Bofkont Te Zijn...



Wat een ochtend! De wind is uitgeraasd en de rust is weergekeerd.
Dat was te merken op het erf. De Familie Bofkont genoot van het ochtendzonnetje en ze vonden mekaar allemaal leuk, zelfs tijdens het ontbijt.

Dat Familie Bofkont Ontbijt, dat besjut wat. Dat soort woorden hoorde ik vroeger altijd van mijn Friese ouders. Nu ze er allebei niet meer zijn moet ik daar steeds vaker aan denken. Besjut wil zoveel zeggen als: wat heeft dat veel voeten in de aarde, wat een gedonder is dat iedere keer weer.

Het Familie Bofkont Ontbijt dus. Iedere keer bedenk ik weer een nieuwe strategie om de Bofkonten te snel af te zijn, voor ze heel Amstelveen en omstreken bij mekaar gebruld hebben.
Die strategie bestaat voornamelijk uit ze iedere keer weer te verrassen door uit een andere deur te voorschijn te komen met een emmer voer. Zijn ze gewend aan de voorkant, neem ik de achterdeur.
Zijn ze gewend aan de achterdeur, neem ik de zijdeur, etc. etc.

Omdat ik los uit de emmer voer, verspreid over een oppervlakte van een paar duizend vierkante meter, is dat tevens mijn ochtendgymnastiek. Het is oppassen geblazen om niet omver gebulldozerd te worden, dus lenigheid en behendigheid worden hierdoor voortdurend getraind.

Concentratie! Daar komt het op aan. Ik kan het me niet permitteren die maar even te laten verslappen, want dan gebeuren er ongelukken. Wat zijn die beesten fel op elkaar! En daar moet je dan absoluut niet tussen staan.
Dat is ook de reden waarom ik daar nooit een cameraploeg bij wil hebben.
Hoe vaak me dat al niet gevraagd is om tijdens het voeren te komen filmen.
Maar daar wil ik absoluut geen pottenkijkers bij hebben.
Ik sta niet in voor mens en apparatuur...

Sinds kort heb ik weer iets nieuws bedacht. Ik vul de voeremmers al de avond van te voren. Door hun scherpe oren horen varkens alles. Werkelijk alles. Zodra ik het voer in de emmers schep, staan ze op de stoep. Maakt niet uit hoever ze van die stoep verwijderd zijn. De enige manier om dat enigszins voorkomen is om dat 's nachts te doen. Dan slapen ze, en als ik geluk heb, zijn ze dan lekker in dromenland.
Behalve Wildeman. Die staat regelmatig 's nachts onder mijn raam te koekeloeren.

Zo ook vannacht. Ik was laat thuis van een 'werkbezoek' bij een huisvarkentje met ernstige gedragsproblemen. Althans het varkentje bleek helemaal op orde - dat wil zeggen hij wilde zijn aangeboren varkensgedrag uitleven, maar woonde helaas in huis - en het gezin was werkelijk ten einde raad. Enfin, dat gaat daar wel helemaal goedkomen, maar ik was pas om 24.00 thuis.

Daarna ben ik nog gaan surfen, omdat ik iets te weten wilde komen over wilde zwijnen en voor ik het wist was het 2.30 uur. Toen nog de voeremmers gevuld.
Beertje had het als eerste door en begon te mierken (weer zo'n woord). En daar kwam Wildeman weer op af, zoals altijd beducht op het minste geringste geluidje. 'Jij wou toch iets weten over Wilde Zwijnen? Nou hier ben ik.' Het is me gelukt om beide heertjes te negeren en het werd weer stil op Het Beloofde Varkensland.

Terug naar het ontbijt. Billie Bofkont zorgt er iedere ochtend voor dat hij - tumult of niet - minstens 5 tot 10 minuten quality time van me krijgt. Als iedereen is uitgeraasd en tevreden staat te eten, loopt hij me stilletjes achterna. Ook nu weer. Ik liep de hooischuur in om een baal te pakken voor Rosa & Griet, maar daar stak Billie snel een stokje voor.

Ik moest eerst even naast hem gaan liggen. Zo lief dat mannetje toch is. Met zijn beschaafde, zachtaardige manier van doen, weet hij altijd weer een rustmoment te creeren in de hectiek van iedere ochtend.
Hij was mijn eerste en zal daardoor altijd speciaal blijven. Net als Stinkwijfje...

---

Zondag 11 november 2007
De Dag van Nat & Koud



Foto's kijken op een natte herfstmiddag is altijd leuk.
Kwam deze tegen met een prille Wildeman - toen was hij hier pas twee dagen.
Wat een kereltje! (29 mei 2006).

Nu schuimt ie in z'n eentje iedere nacht het erf af of sliert door de polder heen.
Altijd onderweg om iets te beleven. Stoer beest.

---

Zaterdag 10 november 2007
De Dag van Diane van der Molen & De Bonkers...



Kijk nou toch eens! Naar aanleiding van mijn verjaardag stuurde een van mijn zussen deze advertentie voor piano's. En wie zit daar achter de toetsen? Diane van der Molen! Dat was nog uit de tijd dat ik regelmatig gebeld werd door een modellenbureau en ik met een tas vol kleren ergens op een locactie moest verschijnen.

Die keer moest ik een ordentelijke fysiotherapeute verbeelden. Ik weet nog wel waar die fotoshoot was. Op de Overtoom in een pianozaak. Braaf plaatje. Die tekst. Enorm gedateerd ook met dat lettertype en die opmaak. Echt jaren 80. Libelle. Leuker kan niet. Ik was daar 35 als ik me goed herinner (in 1984 dus).
Ben ook nog eens model geweest als boerin, reclame voor een grote Renault-tractor. Zal die foto eens opzoeken. Was ook zo'n giller. Boerenschort, doek om m'n kop, laarzen aan, strobalen, kippen.
En dat allemaal in een studio inclusief boerenechtgenoot, tractor etc.
Geen idee dat er nog een boerinnencarriere voor me in het verschiet zou liggen...
Heb die printreclame helaas nooit teruggezien.

Gisteravond naar een optreden van Jaro en zijn band Vurdalak geweest.
Een belevenis in een donker hol, ergens in Amsterdam Noord. Zuid is uit! Voort naar Noord!



Jaro in Schotse kilt met sprookjesachtige hoed, temidden van allerlei instrumenten die hij om de beurt pakt, bespeelt, weer terug zet, als een toegewijde ambachtsman met veel liefde voor zijn bezigheden. Zijn bandcompanen net zo zichzelf en volkomen een met wat ze deden. Hun muziek lijkt op niks anders. Snoeihard, anarchistisch, met hier en daar wat klanken en sfeer van Nina Hagen (met name de violist/vocalist), als ik het dan toch ergens mee vergelijken moet.



Na hun optreden kwam er nog een geluidsexplosie. Ik heb m'n ogen uitgekeken. Zij werden gecompletteerd door een horde 'bonkers'. Een stel jongens en meiden (jaar of 17, 18) die vanuit het niks de (dans)vloer opstormden en als levende botsautootjes de competitie met elkaar aangingen. Ze sprongen, botsten, bonkten en knoekten met een enorme vaart op elkaar in, opgezweept door de keiharde muziek en het enorme gegil door de omstanders. Een stel mattende mannetjesvarkens was er niks bij. Die vergelijking drong zich onmiddellijk aan me op, zeker ook door de samengebalde energie en doordat de meute als een kluwen in het midden van de kring tegen mekaar op bleef bonken.

Wat een agressieve choreografie. Niet zonder gevaar, want je voelde: er hoeft maar dit te gebeuren en de vlam slaat in de pan. Fascinerend. Een nieuwe vorm van stage diving? Eenmalig? Een stroming?
Ik zal het aan Jaro vragen. Giel zal het ook wel weten.
Maar Hans van Manen moet er onmiddellijk op af.
Ga kijken! Meer inspiratie is nauwelijks mogelijk.

Van de week las ik in het Parool een stuk over de beginjaren van het optreden van jazzmuzikanten in Nederland (midden jaren 50). Zedenverwildering werd gevreesd.
Een Parooljournalist schijnt toen het volgende na een optreden geschreven te hebben:

'Wat er toen gebeurde, was werkelijk angstig en onwerkelijk. Keurige heren die 's ochtends nog gewoon op kantoor hadden gezeten, grepen de juffrouwen bij hun schouders en hosten de zaal rond. Vanaf het balkon klonken wilde kreten.'

Geweldig, wat een tekst. Ik kon niet meer stoppen met lachen.

---

Vrijdag 9 november 2007
De Dag van Hoe Het Verder Ging...



Zulk wild weer gisteravond. De wind gierde om de boerderij en de regen sloeg tegen de ramen. Hoe zou het met Unox & Mora op hun kraaklandje gaan? Zouden ze wel veilig onder het stro liggen? Ik besloot er heen te gaan met een tros bananen.
Daar aangekomen bleek de grote toegangspoort op slot. De boel lag er verlaten bij.
Wat te doen? Ik tikte de 06 in van een van de krakers. En ik had geluk!
Hij was nog op het terrein en kwam de poort opendoen.

In de striemende regen kon ik met eigen ogen constateren dat de wijffies onder het stro lagen.



Ik heb ze een banaan gegeven, evenals de twee andere hangbuikzwijnen. Nou ja, ik moest wat overbleef onder ze verdelen, want het paardje had razendsnel een banaan uit mijn handen gegrist. Leuk beest.

De kraker had nieuws: Gistermiddag was er al iemand komen kijken voor Unox. Ze bleek Daphne te heten. Het verhaal gaat dat deze dame vandaag met een trailer komt om Unox mee te nemen naar de Ardennen, waar veel plek en veel andere dieren zouden zijn.

Ik was zo opgelucht door het stro en ze daar lekker beschut te zien liggen in dat barre weer, dat ik wat betreft de Ardennen... ik geef het het voordeel van de twijfel. Als het waar is, dan is er een wonder gebeurd. Een hangbuikzwijn in de aanbieding? Een volwassen, veel te dik hangbuikzwijn? Vergeet het. Zijn aan de straatstenen niet te slijten. Kijk maar eens op Marktplaats. Daar wemelt het van die zwijntjes, gratis af te halen.

En deze keer zou het binnen een dag beklonken zijn? Naar een goed adres met veel grond en een ander varkentje aanwezig als gezelschap? Het klinkt te mooi om waar te zijn. Dan is er dus sprake van een wonder. Morgen zal ik eens bellen hoe het afgelopen is.

---

Donderdag 8 november 2007
De Dag van Woede & Teleurstelling



In het voorjaar hebben we ons erg ingezet voor de Moddervette Mokkeltjes uit Spaarndam. (zie de complete reddingsactie op de weblog van maart en scoll naar 14 en 15 maart).
Twee in de steek gelaten hangbuikdames, met allebei een vreselijke vorm van vetzucht. We kwamen die stakkerds op het spoor omdat de boerderij waar ze woonden, gesloopt werd, terwijl de eigenaar - een kraker - met de Noorderzon vertrokken was. De twee varkentjes waren aan hun lot overgelaten in die letterlijke puinzooi. Ik werd getipt door de Dierenbescherming.

Een lang verhaal kort: Dennis en ik zijn er meteen op af gegaan om polshoogte te nemen.
We hebben een inventarisatie gemaakt en Dierendokter Peter gealarmeerd.
Die is diezelfde avond nog uitgerukt met zijn assistente Frederie om samen met ons die varkens te redden. Via via was ik achter een adres van krakers gekomen die meer van deze zaak afwisten. Ze lieten daarbij niet het achterste van hun tong zien, maar waren bereid om de hangbuikzwijntjes onderdak te geven.

De Dierenbescherming was er ook nog mee gemoeid en diezelfde avond heel laat nog, hebben we een van de twee dametje onder narcose naar de krakers gebracht. Ik had voer en een paar balen stro voor ze meegebracht en we hebben met z'n allen een lekker, warm veilig onderkomen voor haar gemaakt.
Het andere varken was spoorloos verdwenen en we hebben nog met zaklantaarns door een koude, natte en pikdonkere polder naar haar lopen zoeken. Vergeefs.

De volgende dag bleek ze door die krakers bij een of andere woonboot gespot te zijn. (wonderlijke verhalen altijd van die lui, vaak geen touw aan vast te knopen, maar ik besloot het zo maar te laten, het varkentje was terecht en dat was het voornaamste).
Ze werd opgehaald en de twee Moddervette Mokkeltjes waren herenigd.
So far so good.

Tot vorige week. Ik was in de buurt en ging eens kijken naar Unox en Mora. Tot mijn schrik zaten ze niet meer bij elkaar. Opgesloten in een hok zonder dak, en veel erger nog, geen enkele vorm van stro of bedekking voor de nachten.
Terwijl ik de krakers nog het hele Varkens - Verzorgings ABC had uitgelegd.

De zwijntjes maakten allebei een treurige, eenzame indruk. Het viel me op dat ze allebei enorm afgevallen waren. Op zich een goed ding, maar ik kon me niet aan de indruk onttrekken dat dat meer door ontbering kwam, dan door een goed doordacht dieetplan...

Het zat me niks lekker. Geen stro of wat dan ook en de nachten worden al zo koud en guur. Het kwam er op neer dat ze zo onder de blote hemel moesten slapen zonder enige vorm van bedekking of veiligheid. Verder was er niemand in geen velden of wegen te bekennen.

Gistermiddag er weer heengereden met 3 strobalen. Als er niemand is, spring ik over het hek en strooi die balen eigenhandig in hun hokjes uit, dacht ik. Maar tot mijn verrassing waren de kraakheren er wel.
"Ik heb haar net op internet gezet," zei de woorvoerder van de twee. "Ze moet weg", en hij wees op het donkere vrouwtjeszwijn. Op mijn vragen waarom dan, kreeg ik niet meer te horen dan dat de twee mokkeltjes zo aan het vechten waren geslagen. Ik geloofde er geen barst van.

Ook werd er gezegd dat er een paardje bijgekomen was.
Nou, dat laatste lijkt me eerlijk gezegd de reden. Plaatsgebrek.
Ze hebben daar twee paardjes, 4 hangbuikzwijnen, kippen en nog het een en ander aan levende have zitten, op een lapje grond ter grootte van een postzegel (!)

Wat een K-streek!
Toen ik over het stro begon en de koude nachten, werd dat weggewuifd, want die varkens hadden toch een speklaag...

De strobalen zijn uitgeladen en ik ben verbijsterd weggereden. Toen ik thuiskwam meteen gegoogled en ja hoor: Daar staat het arme dier op Marktplaats. Ze wordt aanbevolen als erg lief en goed met andere dieren... Geen woord over haar zogenaamde vechterskwaliteiten.

Twee lieve hangbuikzwijnen die hun leven met elkaar gewoond hebben, worden uit elkaar gehaald. Het zoveelste varken dat op Marktplaats belandt. Ik ben razend, woedend, teleurgesteld ongerust en wat al niet meer. Wat kan ik doen? Niks. En eerlijk gezegd, geloof ik er ook niks van dat die strobalen in hun hokjes terecht gekomen zijn...

---

Woensdag 7 november 2007
De Dag van Zomaar Wat Vrolijks...



Zo'n grijze dag vandaag, die roept gewoon om vrolijkheid.
Dat is niet zo moeilijk, want wat ik net tegenkwam op zoek naar foto's voor het memorium van Stinkwijfje!

Om te beginnen Brammetje & Bonestaakje (mei 1995).
Die twee schatjes, die beiden ternauwernood aan de dood ontsnapten,
omdat ze lagen weg te kwijnen op een kinderboerderij.

Brammetje werd daar op tijd weggehaald door Ina.
Daar blijf ik haar eeuwig dankbaar voor.
Ze gaf hem dag en nacht de fles en toen het ineens tot haar doordrong hoe groot dat marsepeinen schatje zou worden, belde ze me ongerust op en heb ik Brammetje bij haar opgehaald.



De dag daarna kreeg ik bericht van een vrijwilliger van die kinderboerderij dat zijn broertje op sterven na dood was. Moeder Knor had te weinig melk en het biggetje werd niet bijgevoerd door de beheerder. "Dan gaat ie maar dood", was zijn commentaar geweest.

"Heb je een sleutel van de boerderij?" vroeg ik aan de vrijwilliger.
"Ja", was het antwoord.
"O.K. luister goed, we doen het als volgt", vervolgde ik.

Het kwam neer op een ontvoering van het biggetje, diezelfde avond nog.
We spraken ergens af.
Daar vond ik het beestje in shock. Ontstoken oogjes, graatmager en hevig trillend en bevend over al zijn ledematen. Een Bonestaakje.
De vrijwilliger gaf ik een briefje van 50 euro.
"Geef dat morgen maar aan de beheerder", zei ik.
"Dan heb ik Bonestaakje officieel gekocht."

Die nacht heb ik hem er doorheen gesleept.
Bonestaakje had onmiddellijk aan het infuus gemoeten, maar waar en hoe had dat gemoeten? Dierendokter Peter uit zijn bed gebeld: "Dat wordt een nachtje doorhalen voor jou. Om het kwartier een flesje met een oplossing van water, suiker en zout. Probeer het maar. Niet geschoten is altijd mis. Wie weet gaat hij het redden."

Ik ben in bed gaan liggen met het trillende biggetje tegen me aan. Brammetje kwam er ook bij. Tegen het ochtendgloren, toen de eerste haan gekraaid had, merkte ik tot mijn grote vreugde dat Bonestaakje door de grootste crisis heen was. De beide broertjes waren herenigd.
De rest van die biggenfamilie zijn op transport naar Italie richting slachthuis gegaan, hoorde ik later...

Een paar weken na de komst van B & B arriveerde Gieltje.



De drie biggen werden onafscheidelijk.



Ook toen ze de Grote Varkenswereld introkken.



En dat zijn ze nog steeds. De Drie Musketiers.
Wat zijn ze nu al groot, na 2,5 jaar en dat is nog niet alles.
Ze zullen nog doorgroeien tot en met hun 5e levensjaar.
Iedere keer als ik naar ze kijk, ben ik weer blij.
Want wat zijn ze leuk!

---

Maandag 5 november 2007
De Dag van Afscheid van Stinkwijfje



Stinkwijfje lag er zo mooi bij. Lekker beschut tegen Miss Piggy aan, op haar favoriete stippeltjes-lap en omringd door haar lievelingshapjes. Een stroopwafel, een croissant, een blikje sardientjes en een handjevol amandelen. Ze was dol op amandelen. Als ik die zat te eten, stoof ze op me af en zat net zo lang met haar pootje in mijn gezicht te tikken tot ze een fijngekauwd papje kreeg.



De 19 kaarsjes en de foto van haar gewonnen hardloopwedstrijd met Miss Piggy maakten haar opbaring compleet. Rondom haar tafeltje had ik grote schalen vol sardientjes op de grond gezet. Een feestmaal voor Rode Poes, Gekke Goudoog, Heks, Spook, Tantetje, Sneeuwwitje en Boy George. Een voor een kwamen ze binnen. Gekke Goudoog at niet mee maar bleef op een afstandje zitten kijken.





Booswicht kon niet komen, die voelde zich niet goed.
Wie er wel was, was Jaro. Hij had zijn harp meegenomen.
Zo kreeg Stinkwijfje haar eigen minstreel, net zo rood van haar als zij was.
En natuurlijk sprong Boy George op zijn schoot.
Ik heb er een filmpje van gemaakt.
Een heel klein stukje daarvan is hier te zien.

  

Voor Windows Media Player klik op: logo    Voor Mac / Quicktime klik op: logo
PS Als je niets hoort, volume verder open zetten...

---

Zondag 4 november 2007
De Dag van Boy George & de Minstreel...



Wat doet Boy George daar op de schoot van Ridder Jaro?
En waarom speelt Jaro zo mooi?
Morgen zullen we het zien en horen...

---

Zaterdag 3 november 2007
De Dag van Minivarkens in Nood...



Ik heb inmiddels een wachtlijst met allemaal varkens er op, die herplaatst moeten worden.
Er zitten hele sneue gevallen tussen.
Bijvoorbeeld een hangbuikje van 6 maanden met enorme gedragsproblemen.
De eigenaars bedoelen het goed maar hebben allerlei achterlijke adviezen opgevolgd uit een of ander lekenboekje, waardoor het beestje volkomen gefrustreerd is geraakt.
Heel erg jammer.

Ik ga er binnenkort naar toe om te kijken wat er nog kan en hoe het verder moet.
Heb ze gesmeekt om onmiddellijk alle trainings- en kunstjes-aanleer praktijken te staken,
want daar maak je varkens horendol mee. Geen wonder dat dat beestje is gaan bijten.

De varkentjes bij wie ik vorige week ben geweest in Brabant, maken het heel goed en zijn 'keigelukkig' met hun nieuwe aanpak. Heerlijk. Dan heb je eer van je werk.
Gelukkige varkens, gelukkige eigenaars vol goede moed, die ook heel erg hun best doen om het ze zo goed mogelijk naar de zin te maken.
Naar de aard van die varkentjes!


En dat is nu precies waar het om gaat.
Gezelschapsvarkens moeten kunnen leven naar hun eigen aard.
En daar schort het meestal aan. Soms denk ik wel eens dat huisvarkens het nog slechter kunnen hebben dan varkens uit de vlees-industrie, want die zijn met 6 maanden van hun ellende af.
Dat is geen mooie gedachte. Minivarkens in nood. Maar het is vaak de waarheid, helaas.

---

Vrijdag 2 november 2007
De Dag van Dierenrechten & Dierendombo's...



Vanochtend stond Wildeman al heel vroeg op de deur te bonken:
"Moet je nou eens kijken. Hier! De Telegraaf van vandaag!"


Ik las het stukje en dacht onmiddellijk aan het filosofendebat van gister. Toen kwam dat ook al ter sprake.
"Sterven door ondervoeding!" sneerde Wildeman. "Hoe komen ze erop. Wat een dombo's!"
En weg was hij alweer, want ik had net de eerste emmer voer over het erf uitgestrooid.

De filosofen hebben er gister op los geredeneerd onder grote belangstelling van de Bofkonten. Ze lagen en stonden er voortdurend omheen. De debaters werden omringd door Aagje, BabyBig, Wildeman, Billie Bofkont, Maximiliaan en de Gebroeders Beer.

Ook Caesar wilde alles weten en kwam steeds dichterbij. Miss Piggy en Brutus lagen een eindje verderop met gespitste oren. Evenals Rosamunde en Brutale Griet.

Aan het eind van het debat hebben we de balans opgemaakt. Welke debater had de meeste varkens om zich heen weten te verzamelen? Ook de Bofkonten verschilden van mening over al die deftige stellingen over Dierenrechten.

Wildeman kreeg het laatste woord: "Maar over een ding zijn mens en varken het helemaal eens. De wilde zwijnen op de Veluwe hebben recht op een snelle dood. Mijn familie laten sterven door uithongering is wreed en dom. Is dit dierenwelzijn? Zijn dit nou die dierenrechten?" Billie Bofkont knorde instemmend. "Het wordt tijd dat onze eigen Dierenpartij weer eens een vergadering belegt."

Daarna heb ik de debaters binnen uitgenodigd voor koffie en taart. Daar is de discussie over wel/geen vlees eten, het kweekvlees van de toekomst etc. nog even doorgegaan. Het was een zinnige ochtend. In december te lezen in Filosofie Magazine.

---

Donderdag 1 november 2007
De Dag van Allerheiligen



Ik ben niet de enige die treurt om Stinkwijfje.
Bevind me in het illustere gezelschap van een paar vlooien.
Gek, vorige week heb ik haar nog helemaal gekamd en niets gevonden.
Nu lopen er een paar vertwijfeld over de rode haartjes heen en weer.
Nou ja, ook vlooien hebben recht op hun rouwproces.
Niet te lang en ze mogen ook niet blijven, want ik heb van de week
alle poezen tegen ze behandeld.

Stinkwijfje heeft de juiste periode uitgezocht om de aarde te verlaten.
Gestorven op de 31ste - dus het getal 4. Getal van de dood en het nieuwe begin.
Vandaag allerheiligen, morgen allerzielen en zaterdag is de begrafenis.
Drie stille grijze novemberdagen. Ze heeft gevoel voor stijl.

Ik was er al vroeg uit. Hartstikke donker nog, de hanen waren net hun ochtendconcert begonnen. Kon niet meer slapen en ben onder het water gaan staan. Alles heel zachtjes, want als Zwarte Prins en Beertje me horen, word ik meteen volledig opgeeist.

Vanochtend komt er deftig bezoek. Filosofen, en interviewers van het blad Filosofie Magazine en een fotograaf. De filosofen gaan debatteren over dierenrechten, en de fotograaf legt de heren tussen de varkens in het stro. Misschien kunnen zij de vraag beantwoorden of vlooien recht op rouwen hebben...

Benieuwd hoe ze dat zal bevallen tussen mijn grote roze lummels. (Paul Cliteur keek nogal benauwd toen hij hier met Erica Terpstra en Miss Universe op de foto moest, terwijl Missie nog zo klein was dat ze met gemak boven op de boezem van Erica kon zitten...).

Jammer voor de filosofen dat Stinkwijfje er niet meer bij kan zijn. Zij had geen enkele vrees voor vreemden. Integendeel. Als ze je leuk vond, dan kon je op haar warme belangstelling rekenen. Vooral mannen.
Ze sloeg altijd de pootjes om je hals. Ze heeft menige man spinnend om de nek gehangen.
Als ik haar in 1 woord zou moeten karakteriseren, dan is het ontwapenend.
Stinkwijfje was ontwapenend.

Een Familie Bofkont Fan heeft Stinkwijfje gegoogeld. Leuk! Meteen ook gedaan.
Gister 100 hits. Vanochtend om half 5 al 121.

---