---

---

---

Maandag 31 december 2007
De Dag van De Laatste Dag Van 2007...



De Familie Bofkont kijkt terug op een zeer geslaagd Caesar Feestje.
Druk bezocht, geanimeerd, iedereen gelukkig. De drie Amsterdamse Minstrelen maakten prachtig muziek. Ze zaten op het hooizoldertje, het zag er idyllisch en middeleeuws uit.
Caesar lag pontificaal in zijn Vorstenhuis en liet zich door tientallen lieftallige vrouwen verwennen. Naast hem Knor & Knorrie in een box onder de warmtelamp, gechapperoneerd door Boy George natuurlijk.

Het mooiste wat ik gister hoorde:
Familie Bofkont Fan, Willy, had een week vakantie genomen om de bevalling van Miss Universe te kunnen volgen op de webcam...
Als dat geen trouwe fan is.

Caesar blijft nog een week in zijn Paleis. Met webcam!



Dus voor iedereen die hem gister gemist heeft, niet kon komen, ziek was, of wat dan ook, kijk op de webcam en maak zijn nieuwe lange leven mee.

Nu aan de slag met de foto's van gister, dan staan die vanavond nog op de site en dan op naar het Nieuwe Jaar. Ik heb een heel turbulent jaar achter de rug en heb me vast voorgenomen dat jaar 2008 voor mij Het Jaar van de Bezinning moet gaan worden.
Dat wordt tijd. Voor iedereen een fijne avond en tot het nieuwe jaar!

---

BELANGRIJK NIEUWS VOOR ZONDAG 30 DECEMBER



ZONDAG 30 DECEMBER houdt Caesar receptie op Het Beloofde Varkensland voor al zijn weldoeners. Helaas heb ik niet alle adressen, zodat niet iedereen een persoonlijke uitnodiging heeft gehad.
DAAROM:
Iedereen die 'een stukje levende Caesar' heeft gekocht, is van harte welkom!
LET OP:
Het betreft een besloten bijeenkomst, voor genodigden.
Stuur nog een mail naar mail@familiebofkont.nl, dan volgt programma en route.

Petra en Peter de Jong-Termeer jullie zijn meer dan welkom. Kom!

---

Zaterdag 29 december 2007
De Dag van Caesar Is Gearriveerd!



Grote gebeurtenis gisteravond. Caesar is gearriveerd. Bleek dat hij bij de slager zijn hok al afgebroken had. Er was geen land meer met hem te bezeilen. De slager heeft hem toen maar vast in de trailer gedaan. En daar kwamen ze.
Gelukkig lag de hele Familie Bofkont al onder de wol. Maar niet voor lang...



Ze roken onmiddellijk dat er iets aan de hand was.
Bonestaakje, die lekker bij Madame Duroc lag, schoot overeind en ging meteen staan klappertanden bij de trailer. Aagje kwam ook polshoogte nemen.
Maar alles is goed gekomen. Ben tot half 3 vannacht bezig geweest om de presentatiestal te dressen. Het is nog lang niet klaar, maar mooi dat het wordt.
Caesar ligt er als een vorst middenin. Zondag houdt hij receptie voor genodigden.

---

Vrijdag 28 december 2007
De Dag van Deftige Dierenpraat...



Mijn log over de rituele slacht stemt droevig, dat hoor ik van verschillende kanten.
Ook dat het ingewikkeld is om er kalm onder te blijven. Zeker als je de voorstanders van deze 'diervriendelijke' slacht van repliek wilt dienen.

Maar als je overmand wordt door kwaadheid en onmacht, kun je het beste maar niet ter plekke reageren. De enige manier is om te zorgen dat je goed geïnformeerd bent en op een geschikt moment de pure feiten meldt, zonder dat emotioneel 'in te kleuren.' Makkelijk gezegd, maar een hele klus om dat onder de knie te krijgen. (ik train managers al meer dan 15 jaar in deze vaardigheden, dan is het onderwerp wel anders, maar dat maakt niks uit, het gaat om dezelfde techniek).

Het dubbeldikke decembernummer van het Filosofie Magazine brengt het debat over Dierenrechten. Dit debat heeft plaatsgevonden op Het Beloofde Varkensland op strobalen, midden tussen de Familie Bofkont. Twee filosofen die zich puur intellectueel over dit onderwerp buigen. Erno Eskens en René ten Bos. Aardige mannen. Ik heb er voor het grootste gedeelte bij gezeten. Echte hoofdmensen.







Interessant om te zien dat ze in het contact met de Bofkonten ongemakkelijk waren. Liever hadden ze dat ook vermeden, maar ja dan moet je maar niet midden in het domein van de Famlie Bofkont plaatsnemen...
De een na de andere Bofkont kwam langs om ze te begroeten.
BabyBig was berig en liet haar oog - lees neus - op René ten Bos vallen.

Dat bracht een dynamische interactie teweeg, waar de heren wel iets mee moesten, want aan het contact met een eigengereid varken ontkom je niet, laat staan met een berige zeug. Interessant om terug te lezen, dat als het om pure feiten gaat, er voorbeelden worden aangehaald (in dit geval over de bio-industriebiggen), die niet adequaat zijn en qua feiten rammelen.

En René ten Bos heeft me verrast door met de sensualiteit van het varken op de proppen te komen. Zou BabyBig hem op dit idee gebracht hebben? Of had hij dit van te voren al bedacht als interessant punt? Dan is hij door haar mooi met zijn neus op de praktijk van die zogenaamde varkenssensualiteit gedrukt, hahahaha.



Het artikel is de moeite van het lezen waard.
Een ding is duidelijk. Denken en praten over dierenrechten is iets anders dan praktisch betrokken zijn bij dieren en echte kopzorgen hebben over dierenleed. Dat blijkt wel uit de mails die ik regelmatig krijg.
Het zijn bijna twee verschillende werelden. De kunst is beide te vereningen. The best of both worlds. Er is nog veel werk aan de winkel.

---

Woensdag 26 december 2007
De Dag van Vleesverbod In Eigen Huis...



Veel vleespraatjes de laatste dagen. Het kan ook niet anders. Het is Kerstmis.
Familie Bofkont Fan Nicole Querido - ga eens kijken op haar mooie site - mailde het volgende:


Nou, dat is lulkoek. Hoezo minder stress? Vergeet niet dat de dieren voor de rituele slacht in een manipulator - een soort kooi - geduwd moeten worden. Dat gaat niet vanzelf, dat laat zich raden. Staan ze dan 'op slot' in die kooi, dan wordt dat hele gevaarte gekanteld, zodat het dier op zijn rug komt te liggen met de poten in de lucht.

Dat is een verschrikkelijke positie, die puur angst en paniek veroorzaakt. Dan wordt de hals doorgesneden. Is dat mes wel scherp genoeg? Zijn de slachters wel 'scherp' genoeg? Daar bedoel ik mee, werken ze geconcentreerd en zorgvuldig? Als ze ondertussen met elkaar staan te kletsen, dan kan er dus door onoplettenheid van alles mis gaan. Lees - een slordige snee, een dier dat stikt in zijn eigen bloed, etc. etc. Geen leuke taferelen om voor je netvlies te halen.

Ook stieren worden in zo'n kooi gedwongen. Dat is onvoorstelbaar om zo'n gigantisch beest om te kantelen. Toch gebeurt het zo. Die angst, die paniek, die zou ze toch bespaard moeten worden. Ik weet er nog meer van, maar dat is te gruwelijk. Dat vertel ik niet, want verschrikkingen moet je gedoseerd brengen. Bovenstaande lijkt me al meer dan genoeg voor Tweede Kerstdag.

Tot slot nog een andere, vrolijkmakende reactie van Helene, ook een trouwe Familie Bofkont fan:


Kijk! Zo kan het dus ook. Je geliefde(n) met van alles en nog wat verwennen zonder vlees. Zij staat dus een vleesverbod in eigen huis voor. Goed om te merken dat iedereen er op z'n eigen manier een draai aan geeft. Het sterke van dit voorbeeld vind ik dat ze het positief benadert en niemand klaagt over geen vlees. IJzersterk!

Tot slot het filmpje - Kerstdiner zonder Foie Gras - op de site van Dagblad De Pers met Arie Bombarie in de hoofdrol. Rosamunde en Knorretje komen ook nog even voorbij. Kijk eens naar de manier waarop Rosa op haar benen staat. Wat heeft dat dier een vertrouwen in het leven. Wat zit zij goed in haar vel. Ik werd er heel aangenaam door getroffen. Ik hoop jullie ook.

---

Dinsdag 25 december 2007
De Dag van Vreten op Aarde...



De Twee Kleine Knorretjes eten inmiddels of hun leven er van af hangt.
Dat was ook letterlijk zo, maar het gevaar is geweken.



Mooie, vaste ontlasting nu en een onstilbare trek naar hun Romelko, een melkpoeder dat ik aanleng met water.
Het is ze aan te zien. Ze groeien momenteel als kool. En vrolijk dat ze zijn!
Het zijn soms net op hol geslagen bokjes. Opspringen met 4 pootjes tegelijk van de grond,
heen en weer racen, rondjes draaien, en zoals het helemaal hoort:
Alles slopen wat ze tegenkomen. En lief dat ze zijn! En zacht en roze!



Bleven ze maar zo klein. Niet alleen vanwege het mooie, maar vooral omdat er straks weer twee reuzen uitgroeien. En dat was helemaal niet de bedoeling...
Het meisje is een felle. Zo mager en zwak ze ook was, ze stond vanaf dag 1 op haar strepen.
Broertje heeft een zachter karakter, een echte troetelbig, dol op spelen en kroelen.
Hij stort nu al door zijn piepkleine hoefjes heen als ik hem aai, 100% overgave.

Wie momenteel ook behoorlijk uit de kluiten wast, is Beertje. Van de week zag ik hem lopen en even dacht ik dat Repelsteeltje daar ging... Maar nee, het was Beertje! Hij is duidelijk biggetje af en hard op weg om een varken te worden. 's Ochtends om 4.00 uur begint hij al te krijsen om eten. Hij redt zich goed op het erf.
Heeft nog met niemand aansluiting, maar dat geeft niet want als hij er genoeg van heeft, meldt hij zich onmiddellijk weer bij Missie en Zwarte Prins.



Zwarte Prins is ook geen baby meer. Er loopt nu gewoon een zwart hangbuikzwijntje rond, een kleintje weliswaar, maar zijn babytijd is definitief achter de rug.

Eigenlijk is hij groot genoeg om de grote Varkenswereld in te gaan. Dat betekent dat Missie en hij kunnen verhuizen. Samen met Beertje natuurlijk. Vaarwel kraamkamer en biggencreche. Ik moet nog erg aan het idee wennen. Gelukkig hoeft er deze week nog niks te veranderen, want vrijdag gaan we Caesar ophalen. First things first.

Wie qua eetgedrag sterk op varkens lijkt, is de mens. Zag gister op het Journaal hordes mensen voor de kassa's in de supermarkten staan. Miljoenen schijnen er uitgegeven te zijn aan voedsel. Daar moet een schrikbarende hoeveelheid aan dieren voor geslacht zijn, dat kan niet anders.
Bij slager Fred de Leeuw - de Amsterdamse vleesjuwelier - puilden de klanten de zaak uit. Het leek wel een gekkenhuis. Ze verdrongen zich voor de toonbank. Dit jaar was 'groot vlees' erg in trek, vertelde de slager. Een vrouw kocht een rollade van Wagyu rund. Dat moet een vermogen gekost hebben. Ik probeerde me voor te stellen hoe dat zo smaken. Die Wagyu koetjes schijnen te smelten op je tong.
Zou mij te zacht zijn. Ik hou van kauwen.

Hoe dan ook, ik heb zuurkool, hutspot en boerenkool in huis. Plus een stel vegaworsten, dus ik kom die feestdagen wel door. Mij hoor je niet klagen. Hoe zou ik kunnen klagen? Vrijdag komt Caesar, het Gelukkige Kerstvarken.
Straks ligt hij hier prinsheerlijk in het stro, in plaats van in dode onderdelen op diverse borden. En dan die twee babybiggetjes. Voor hetzelfde geld draaiden die nu ergens op een kerstbuffet rond aan het spit... Nu dansen ze rond op Het Beloofde Varkensland. Als dat geen Vrede op Aarde is... De Familie Bofkont wenst iedereen een heel Gelukkig Kerstfeest!

---

Maandag 24 december 2007
De Dag van De Part-Time Stadsboerin...



Gelukkig zag ik gister nog een haas in het weiland zitten. Die is dus de dans ontsprongen, maar voor hoelang? Hij zat doodstil ineengedoken. Een stukje verderop liep Wildeman. Mooi gezicht, die twee wilde dieren.
Veel reacties op mijn log van gister:





Het dierenleed zit zoveel mensen hoog. Gelukkig!
En steeds meer mensen willen wat gaan doen. Goed teken!
Regelmatig krijg ik er vragen over: "Ik wil ook wat gaan doen. Wat kan ik doen?"
Ik geef eigenlijk altijd hetzelfde antwoord:
Doe datgene wat bij je past. Hou het zo dicht mogelijk bij jezelf.
En wees praktisch. Het kan in heel kleine dingen zitten.

Toen ik in 1994/1995 uit mijn voegen barstte - kersvers van de Boerenschool - om iets te willen doen, heb ik een knipselkrant gemaakt:
Boerenberichten uit de P.C.Hoofstraat, met groene slagers van Amsterdam tot Zwolle.
Ik woonde in de P.C., had nog geen boerderij, maar dat pamflet lag toen binnen mijn mogelijkheden. Het werd mijn nieuwjaarsbericht voor al mijn zakelijke relaties.

Het was puur pionierswerk. Zoiets was niet eerder vertoond. Bij sommigen sloeg het in als een bom, anderen werden er zenuwachtig en giechelig van. Nu leven we in 2007/2008. Moet je eens kijken wat er inmiddels allemaal al veranderd is, ten gunste van de dieren. We hebben de tijdgeest mee. Dieren zijn hot geworden.

Een trouwe fan van Familie Bofkont, die hier regelmatig over de vloer komt, heeft het heel creatief opgelost. Zij gaat naar de kinderboerderij bij haar in de buurt om daar het varken te masseren. Dat heeft ze hier geleerd en nu kan ze 'haar varken' verzekeren van quality time. Want zoals de meeste varkens op de kinderboerderij, woont dat dier alleen, te klein, kan niet in de aarde kunnen wroeten, heeft te weinig stro etc. Wat zij dus doet is dat varken troost brengen. Geweldig!
Nu voelt ze zich ook een beetje boerin. Parttime stadsboerin.
Zo kan het dus ook. Complimenten, Neel!

---

Zondag 23 december 2007
De Dag van Goede Tijden, Slechte Tijden...



Wat is het genieten op Het Beloofde Varkensland.
Gister op z'n mooist. De Bofkonten allemaal tevreden aan het ontbijt in hun wondere witte wereld. Daarna een stukje in de polder gelopen.

Weg schoonheid. Ik stuitte op een leger van wel 20 (!) jagers. Ze liepen allemaal door de polder te struinen, op zoek naar een kersthaas. Lafaards. Kunnen ze wel met 20 man.
De arme haasjes konden natuurlijk geen kant op met die sneeuw.
Je zag ze met een klap op je oog...



Een smet op de dag. Ik ben meteen weer terug gegaan naar de Familie Bofkont.
Daar kwam ik het volgende op internet tegen:
Duizend schapen geslacht voor offerfeest in Rosmalen.
De dieren stonden in een grote tent op hun dood te wachten.
Maar nu komt het:
Voordat ze ritueel geslacht werden, werden ze eerst nog geschoren. Geschoren! In dit koude weer! Je hoeft niet veel voorstellingsvermogen te hebben om te bedenken hoe ruw dat scheren er aan toe gegaan is. Duizend schapen is niet niks, en netjes scheren hoeft het niet want ze worden toch straks geslacht. Ruw scheren betekent verwondingen. Een verschrikkelijke gedachte.

De arme schaapjes hebben dus na de stress van het scheren - want dat is altijd stress, hoe zachtaardig en zorgvuldig je het ook doet - ik weet niet hoe lang op hun beurt moeten wachten zonder jas. Brrrrrrrr. Ook dat nog.

Van de week reed ik langs een slachthuis. Enorme drukte.
Allemaal mannen met geslachte schapen over hun schouders, kofferbakken vol.
Op de weg stond een auto met aanhanger.
Een schaap keek door een spleet naar buiten.



Ze stonden te wachten op hun dood. Hartverscheurend.
Ik begrijp er niks van. Het offerfeest is toch pas in het voorjaar?
Is dit een extra offerfeest? En waarom laat de Nederlandse overheid dit rituele slachten (onverdoofd slachten) toch eigenlijk toe?
Laatst las ik dat het helemaal niet hoeft, dat offeren van die schapen tijdens hun feesten.
Als moslim kun je ook voor andere manieren kiezen om dit feest te vieren.
Het offeren van schapen is er maar een van.

Maar ook fijn nieuws. Goed toekomstnieuws ook voor mij.
In het Agrarisch Dagblad staat een Australische boer van 85 met zijn koe van 38!
38! Het koetje - een Jersey - grijzig en broos en heel kwetsbaar.
Maar ze zijn er alletwee nog en hij brengt enkele uren per dag met 'zijn meisje' door.

Als de boer 't eerst dood gaat, mag zijn koetje ook inslapen. Hij heeft dat allemaal al geregeld. Kijk! Dat geeft tenminste weer hoop. Zo heb ik me dat ook altijd voorgesteld toen ik bijn 11 jaar geleden mijn 2 kalfjes aanschafte.

Ze kunnen wel 30 of 40 worden, dacht ik toen al. Stel je toch voor.
En nu lees ik het inderdaad in de krant. Een oude boer met zijn stokoude koe.
Als ik 85 ben, zijn Rosa & Griet ook 38.
Als we dat nog mogen meemaken...

---

Vrijdag 21 december 2007
De Dag van Arie Bombarie In De Krant!



Arie Bombarie staat vandaag in de krant (met prachtige foto van Erik Buis).
Hij is tegen ganzenlever en dat moest maar eens opgeschreven worden, vond hij. Het ging als volgt in z'n werk: Dagblad De Pers vroeg mij een poosje geleden al of ik commentaar wilde geven op een aantal menukaarten van toprestaurants. Het viel samen met de uitreiking van de Michelin sterren.
Ciel Bleu van het Okura Hotel kreeg er een ster bij en wat hebben ze op het menu staan? Juist. Ganzenlever. Daar wilde ik dus wel iets over zeggen, ja.

De afspraak ging echter twee keer mis, dus gister nog op de valreep, nog net voor de Kerstdagen. Mark Koster kwam langs plus nog een cameraboy voor een filmpje. Alles moest in vliegende haast. Snel wat geroepen, snel wat shots gedraaid in de ijzige kou en alles snel snel in de krant (klik hier voor vergroting).



En natuurlijk was er veel te veel leuks te vertellen, en stonden de boys te tollen van zoveel informatie en zoveel leuke Bofkonten. Maar het belangrijkste staat er in: Ik vind dat Michelin dierenwelzijn moet laten meewegen in hun beoordeling van topkoks. En dan is het natuurlijk overduidelijk dat een restaurant dat ganzenlever serveert, never nooit in aanmerking kan komen voor een Michelin ster.
Maandag staat het filmpje op de site van Dagblad de Pers.

---

Donderdag 20 december 2007
De Dag van De Tattoo Billen...



Sta ik gister ineens oog in oog met twee tattoo varkentjes op een vrouwenbil.
Waar? Bij de Caesar Groep in Utrecht.
Ik was daar met Caesar om het ICT bedrijf te bedanken voor hun gulle gift.



We werden opgewacht door een varkensfan. Een dame, die daar werkt,
dat wist ik niet, maar zij had een Familie Bofkont Workshop gevolgd.
Ik herkende haar wel meteen. Ze was compleet in love met Gieltje, kreeg de workshop cadeau voor haar verjaardag van een vriendin. Die dag op Het Beloofde Varkensland werd de dag van haar leven. En? Ze was nog niet thuis of ze liet twee varkentjes boven haar bil plaatsen. Had behoorlijk pijn gedaan vertelde ze, maar het was het dubbel en dwars waard geweest.



Caesar maakte ondertussen zijn entree in dat deftige kantoorgebouw.



Er waren ook kindjes bij van hun kinderopvang.
Die waren erg onder de indruk van die reus. Logisch.
Ga zelf maar eens bij een varken staan dat groter is dan jezelf!



De directeur kwam er ook nog bij. Bleek ik ook nog te kennen van vroeger.
We gingen samen op de foto met Caesar.
Die shoot verliep chaotisch en hectisch, want inmiddels was het hele kantoor naar de receptie gestormd.



Het werd een vrolijke, rommelige middag met het ophalen van herinneringen terwijl Caesar de kerstversiering bewonderde en de dames van de receptie vermaakte.
Een liep er meteen met een spuitbus te zwaaien. Varkens stinken...
Krijg dat vooroordeel maar eens de wereld uit.
Binnenkort komen ze hier om te kijken in welk paradijs Caesar gaat wonen.
Caesar wordt zondag naar Het Beloofde Varkensland gebracht.
Spannend!

---

Woensdag 18 december 2007
De Dag van Moeder Knor



Het is me weer wat met de biggenkinders.
Ik zit weer onder de vertrouwde blauwe, beurse plekken.
Zo onschuldig zoet, blank, roze, kwetsbaar en maagdelijk ze er ook uit zien,
hun kleine stopcontactjes zijn zo langzamerhand te sterk aan 't worden.
Een hele nacht in mijn bed is al eigenlijk niet meer mogelijk.

Daar heb ik voor de nacht het volgende op gevonden:
Een box vlak bij de kachel, lekker warm en veilig en onder handbereik van mij. Dat bevalt goed. Als ze honger hebben beginnen ze vanzelf te knorren, zonder dat ik helemaal beurs gestompt word.
Andersom kan ook. Als ik hun bordje pap voor ze neerzet, knor ik daarbij. Binnen no time stormen ze er dan op af. Net zoals hun echte moeder knort om haar kinders aan tafel te roepen (lees: haar melk laat schieten).

Dat leverde laatst een leuk misverstand op. Een paar deelnemers van een workshop begonnen spontaan tegen mijn Twee Weeskinderen te knorren. Ik heb die mensen uitgelegd om dat liever niet te doen. Er was geen eten voor ze en dan is het misleiding.
De biggies liepen inderdaad vertwijfeld in de rondte: Waar dan? Waar dan?

Ze weten nu ook dat de poezen lekkers krijgen. Zachte brokjes! Ook biggen zijn daar verzot op. Opzij malle harige beesten! Die brokken zijn voor ons! Maar niet heus, want ik vind dat niet goed.
Veel te kwetsbare maagjes en darmpjes nog. Slecht voor de spijsvertering.
Eerst maar eens een bordje brintapap binnen zien te houden met daarna een behoorlijke ontlasting. Daarna zien we wel weer verder.

---

Maandag 17 december 2007
De Dag van Betsie En De Twee Weeskinderen



Onderweg naar het crematorium zag ik een geweldig leuk en mooi hangbuikzwijn op een landje staan. Kwam onmiddellijk op me af. Ik heb haar een paar appeltjes gegeven van Donker Wijffie. De volgende dag heb ik een baal stro voor haar meegenomen.

Ik trof de eigenaar. Hij vertelde dat ze als big was geschrokken van het harde stemgeluid van de buurman. Ze schoot de weg op en bleef vervolgens drie weken zoek. Uiteindelijk hebben ze haar teruggevonden in een bos en met een paar stukjes brood terug weten te lokken.

Een eerder varken had hij begraven. Op een dag kwam hij het hok van Betsie in en zag daar allemaal botten liggen. Had ze haar dode voorganger opgegraven!
De baal stro kwam goed van pas. Het is flink koud geworden, en 's nachts helemaal.



Gister een leuke workshop voor een belangstellende groep. Lamme Zus had een hele groep bewonderaars om haar heen. En de klap op de vuurpijl waren natuurlijk de Twee Weeskinderen. Na een onzekere week heb ik er nu wel vertrouwen in dat ze het gaan redden.

Ze weten nu hoe ze moeten lebberen, dat was mijn grootste zorg. Uit een flesje drinken, daar hadden ze geen notie van en brinta uit een bord, daar wisten ze ook niet echt raad mee. Ze bliezen er in, in plaats van drinken. Plus dat het zusje ook nog eens behoorlijk aan de diarree was. Maar de laatste dagen komt er gelukkig toch verbetering in. Ze gaan het wel redden, die twee. Niet in de laatste plaats omdat Boy George voortdurend een oogje in het zeil houdt...

---

Zondag 16 december 2007
De Dag van De As Van Donker Wijffie...

Heel bizar zo'n blik met as. Dat is dus Donker Wijffie geweest.
Als je er aan schudt, klinkt het als een sambabal. Wit gruis. Gritachtig.
Ruikt naar niks. Ik had me bij as iets anders voorgesteld, iets zachts, poeder zonder geluid.
Zo zie je het altijd in films als de hoofdrolspeler de as van zijn geliefde verstrooit.
Dan waait het met de wind mee. Onzin dus. Niet waar.
Het ziet er in het echt heel anders uit.

---

Zaterdag 15 december 2007
De Dag van Donker Wijffie & Opaatje...



Een enerverende dag gister.
De crematie van Donker Wijffie. Vanmiddag ga ik haar as ophalen.
Op een mooie zonnige ochtend zal ik die gaan verstrooien op haar geliefde polder waar ze altijd liep te struinen met haar broer en zussen.

En dan Opaatje. Vorige week heb ik even gedacht of het tijd was om hem in te laten slapen. Hij komt moeilijker overeind en zijn lange vergroeide hoeven waren een probleem geworden. Wat te doen? Weer hebben de vrouwtjes de oplossing aangedragen. Na zijn wilde avontuur met Aagje van de week, zat hij ineens bij de staldeur. Hij wilde naar buiten! De wijven achterna! Met veel gesputter, appels en zelfs een stuk appeltaart kreeg ik hem toen zijn aanleunwoning weer in.

Het was me weer duidelijk. Opaatje wil nog blijven. Gelukkig.
Maar toen het volgende: Zijn hoeven. Peter gebeld. Ik was net thuis van de crematie toen hij er aan kwam. We hadden ons ingesteld op een narcose. En dat was mijn grote angst. Zou Opaatje die narcose nog aankunnen of niet? Grote kans dat die hem uiteindelijk de das om zou doen. Maar op de lange hoefjes was het ook geen doen meer. Dilemma!
Uiteindelijk besloten tot narcose. Opaatje nuchter gehouden. Ook zoiets. Stel je voor dat het zijn laatste dag is, en hij heeft niet eens meer mogen eten... Kortom, ik voelde me op voorhand al schuldig.

Voordat ik naar de crematie ging, hadden we alles al in stelling gebracht. Opaatje lag al vast onder de warmtelamp. Toen Peter hem daar aantrof, had hij binnen no time door dat narcose te riskant was. 'Opaatje is te kortademig'.
Voor ik het wist en voor dat Opaatje het wist, pakte hij een enorme tang en lagen de eerste stukken hoef al in het stro. Toen ik door kreeg wat de routine was, vloog ik weg voor bananen en mandarijntjes. Ik voerde Opaatje zijn lekkers - wat een geluk dat hij barstte van de honger - en met veel vernuft en gevoel voor de situatie heeft Peter razendsnel gewerkt.

Opaatje vond het eng en verre van leuk, maar het ging zo rap en behendig - en de bananen waren zo lekker - dat het ook weer snel voorbij was. Resultaat: de meeste hoeven en bijhoefjes (het zijn er 16 in totaal) zijn behoorlijk ingekort. Nu de afwerking nog, maar dat doen we een volgende keer. Op een gegeven moment zijn we gestopt, het moest niet teveel worden voor dat oudje.

Maar Opaatje leeft! Ik ben door het dolle heen van blijdschap. En hij ook, want hij heeft zich zelfs door mij op zijn oude rimpelige buikje laten aaien. Iets waar hij voorheen niet zoveel van hebben moest. Nu dus wel. Wie weet wat een prachtige tijd hij nog tegemoet gaat. Hij gaat z'n 22e jaar in, dus het is eindig, maar iedere mooie dag is meegenomen.
Ik zit zelfs te denken of hij het fijn zou vinden om met Lamme Zus samen te leven...
Plannen genoeg dus nog voor Opaatje.

'Wat ziet hij er goed uit,' zei Dierendokter Peter nog. 'Dat is een compliment waard, Dafne. Wat was hij dik, toen hij hier kwam. En wat was hij er slecht aan toe. Weet je nog dat ik toen euthanasie voorstelde? Maar jij wilde het eerst nog proberen. En nu is hij zo mooi in vorm, geen grammetje te dik meer.'

Dat is waar ook. Als het aan Peter had gelegen, was Opaatje toen al ingeslapen.
Ben ik blij dat dat niet gebeurd is. Opaatje is er nog steeds. Heel goed mogelijk dat hij zelfs nog ouder is dan 21. We hebben toen een schatting gemaakt, gebaseerd op zijn pre-historische oormerk. Misschien is hij wel het oudste hangbuikzwijn van Nederland.
Of van de wereld. Wat doet het er toe. Opaatje Leeft!

---

Vrijdag 14 december 2007
De Dag van Natuurmonumenten



Een leuke bijeenkomst gister met een club mannen van Natuurmonumenten.
Komend voorjaar mag ik naar hen toe. Ga ik hun Schotse Hooglanders bewonderen.
Ze vertelden er leuke dingen over.
Als Moeder Koe een kalf moet gaan werpen, doet ze dat in afzondering.
Meestal voegt ze zich dan weer na een paar dagen met haar kind bij de kudde.
Dat kan ook een paar weken duren.
Als ze dan weer terug is, gaan de andere koeien in een kring om haar kind heen staan.
Na dat ritueel is het kalfje 'opgenomen'.
Er zijn dan altijd wel een paar tantes, die mee gaan zorgen en moederen.

Paco, die, aangemoedigd door Giel Beelen, de andere mannen had mee gelokt naar Het Beloofde Varkensland, was helemaal into Miss Piggy.
En Miss Piggy helemaal into Paco. Ze vormden een knap stel.
Daar waren de heren het allemaal over eens.

---

Donderdag 13 december 2007
De Dag van De Nieuwe Romance...



Opaatje is nog steeds in trek bij de vrouwtjes.
Na zijn zware tumor-operatie - vorig jaar juni - gaat hij door het leven met nog slechts een bal. Maar dat kan mijn berige wijffies niks schelen.

Wat er precies gebeurd is, weet ik niet, maar ik trof gisteravond laat een complete ravage aan in het Hangbuikenpaleis. Opaatje's aanleuning was finaal tegen de vlakte gewerkt en wie lag daar prinsheerlijk tegen haar eigen Prins aan (uit) te rusten? Aagje! Laten we hopen dat alles goedkomt...

Of lag Aagje daar soms te dromen van een eigen hangbuikje met steek-oren?
Dat zou de limit zijn. Een stokoud Opaatje met een bal en een dame op leeftijd Aagje.
Maar ja, ik kijk zo langzamerhand nergens meer van op bij de Familie Bofkont...

---

Woensdag 12 december 2007
De Dag van De Scheet Van Rosa...



Arie Bombarie maakte al heel vroeg een enorm kabaal op het erf.
Het was nog donker. Beertje en Zwarte Prins waren nog stil,
en de twee weeskinderen lagen in diepe slaap tegen me aan onder de dekens.
Ik deed dus nog even of ik gek was, want zodra ik er uit ben, ben ik er uit.
Geen sprake van dat ik er dan nog even lekker in kan kruipen.
Dat wordt niet getolereerd door de Familie. Eten! En wel onmiddellijk!

Maar Arie Bombarie wist niet van ophouden, dus daar ging ik, het koude, donkere erf op.
Van verre zag ik wat contouren in de ochtendschemer staan.
Er was dus sprake van een opstootje. Arie had het hoogste woord.
Toen ik dichterbij kwam zag ik Wildeman op de grond liggen.
De Bofkonten stonden er allemaal omheen.
Rosa & Griet stonden een stukje verderop te doen alsof ze er niks mee te maken hadden.

"Wat is hier aan de hand?" Ik keek het kringetje eens rond. "Wildeman is flauwgevallen!" riep Aagje onmiddellijk. Ik boog me over hem heen. Toen ik hem aanraakte, schoot hij ineens overeind. "Gefopt!" riep hij en hij rende uitgelaten rondjes om ons heen van gekkigheid, alsmaar opnieuw.

Even later hoorde ik van Billie Bofkont wat er aan de hand was.
Bleek dat Rosamunde een enorme scheet had gelaten en dat Wildeman toen flauwgevallen was van de stank. Of beter gezegd, hij had gedaan alsof, bleek nu. Pestkop!
Iedereen was erg bezorgd en daar was het hem natuurlijk ook om te doen geweest.

Maar eens even het een en ander bij Rosa nagevraagd. Die wilde eerst niks zeggen.
Maar het klopte. Zij en Brutale Griet waren al uren bezig om te kijken wie de hardste scheet kon laten. Nu blijkt dat koeien daar lachgas mee produceren, wilden ze dat wel eens uitproberen.

Toen Wildeman was flauwgevallen, waren ze erg geschrokken.
Dat was niet de bedoeling geweest.
Nu bleek dat hij ze voor de gek gehouden had...
Ze stonden er wat bescheten bij, de twee dames.
Even later scheurde Wildeman voorbij. "Hahahahahahahaha!"

---

Dinsdag 11 december 2007
De Dag van Donker Wijffie Hoort In De Polder...




Ja, daar slaat Sylvia - die met haar eigen familie kind aan huis is bij Familie Bofkont - de spijker op z'n kop. Donker Wijffie hoort in haar Bovenkerkerpolder. De timing van Sylvia's mail kon niet mooier.
Loop al een paar dagen te denken dat ik zo'n 'begrafenis' van Wim - hup, mee in de grijper - niet meer wil voor mijn Bofkonten. Evenals Lady Lolita, Gevaarlijke Eddy en Het Arme Schaapje...

Wat was dat cru om ze zomaar mee te moeten geven aan een onverschillige vrachtwagen, waarin ze zo bovenop een stapel dode dieren werden gekieperd. Maar ja, zo moet het van de wet... Ik wil dat niet meer!

---

Maandag 10 december 2007
De Dag van Het Leven Met Familie Bofkont...



Het leven met Familie Bofkont is net de achtbaan.
Denk je dat je alles gehad hebt, komt er weer een volgende bocht.
En moet ik me weer schrap zetten om daar niet uit te vliegen.
Zo gaat het maar door. Saai is het in ieder geval niet...

Gisteravond werden hier 2 biggetjes gebracht.
Onbegrijpelijk klein en teer.
Ze waren gebruikt voor een fotoshoot.
Daarna moesten ze dood, want de foto/film/commercial? was klaar.
En de biggetjes niet meer nodig...

---

Zondag 9 december 2007
De Dag van Het Leven Is Kwetsbaar...



VRIJDAGOCHTEND...
Ik sta in het Hangbuikenpaleis te genieten: Familie Hangbuik aan het ontbijt.
Wat een leuke, mooie dieren. En wat zijn ze al groot. En zo gezond.
Ik telde ze ook nog even allemaal. Moeke & haar 8 biggen.
Wat toch een geluk om een hele familie compleet te hebben.
Ik neem me voor om binnenkort eens tijd vrij te maken om dat Hangbuik-ontbijt op camera vast te leggen. Leuk om dat in combinatie te zien met een jaar geleden toen Moeke ze nog allemaal aan de borst had.

VRIJDAGAVOND...
Ik sta in het Hangbuikenpaleis. Een grote bult stro, waar de hele Familie Hangbuik tevreden onder ligt. Behalve Donker Wijffie. Ze is apart gaan liggen. Bloot. Haar lichaamstaal, de houding, het apart gaan liggen. Binnen een seconde weet ik: dit is niet goed.
Op een stukje toegestoken appel reageert ze afwijzend. Ik mag haar niet aanraken.
Dat mocht ik trouwens toch al nooit. De meeste van Moeke's Biggen zijn schuw gebleven. Geen polonaise aan hun lijfjes. Heb ik meteen geresepecteerd en nooit een poging gedaan om dat te willen veranderen. Consequentie van de family de family laten. Geen fysiek contact met die vreemde wezens, die mensen heten.
Ik neem dus wat afstand om Donker Wijffie te observeren.
Ineens komt ze overeind en loopt met onzekere tred naar de berg stro.
Even later laat ze zich tussen haar broers en zussen vallen. Moeke en Repelsteeltje ieder aan een kant. Later op de avond is die situatie ongewijzigd en ik hoop er het beste van...

ZATERDAGOCHTEND...
Hangbuikenontbijt! Ze stuiven allemaal onder het stro vandaan. Een nieuwe dag! Een nieuw ontbijt! Maar niet voor Donker Wijffie. Ze blijft liggen. Nog voor ik haar heb aangeraakt zie ik al dat ze dood is. Ze voelt nog een beetje warm aan. Gestorven in de nacht van vrijdag op zaterdag temidden van haar eigen familie en tante Repelsteeltje.
Als ik Dierendokter Peter even later aan de lijn heb, lijkt een darmverdraaiing, een koliek de hoogstwaarschijnlijke boosdoener. Daar had geen moedertje lief iets aan kunnen helpen.
Onuitstaanbaar.



ZATERDAGMIDDAG...
Moeke en tante Repelsteeltje staan om Donker Wijffie heen. Zo gek. Van de week kreeg ik een prachtig boeket bloemen cadeau, als dank voor een 'varkensklusje' op een kinderboerderij. Alle bloemen in de kleur wit, het zwarte papier er als een rok omheen gewikkeld. 'Net een doodsboeket' was mijn eerste gedachte. 'Zo plechtig en stijlvol.'
Het boeket komt goed van pas en ik leg het bij Donker Wijffie neer.



Moeke en Repelsteeltje krijgen wat lekkers. Stukken mango, appelschillen en nog meer lekkere overblijfsels van de vorige dag. Toen dat op was ging Repelsteeltje tegen Donker Wijffie aanliggen. Daar deed ze goed aan. Voor mij was dat troost. Zo eenvoudig. Eerst lekker eten en dan gewoon tegen dat dode lijfje aan gaan liggen. Moeke kwam er ook nog even bij staan. Daarna liep ze naar buiten. Toen de hele familie tegen de schemering huiswaarts keerde, was Donker Wijffie verdwenen...

---

Vrijdag 7 december 2007
De Dag van De Wilde Wind...



Wat een storm. Vannacht al en vanochtend nog steeds.
Alle letters van Het Beloofde Varkensland zijn tegen de vlakte gegaan.
Het touw geknapt en de letters gebroken.

Geen wonder dat Brutale Griet & Rosamunde zo onrustig waren. Dacht ik...
Het was nog vroeg toen ik ze al heel alert op het erf zag staan.
Hun hele aandacht was op de dijk gericht.
Brutale Griet stond heel geconcentreerd te kijken en te loeien.

Vreemd, dacht ik. Ze hebben net hooi gehad. Zou die niet lekker geweest zijn? Onzin natuurlijk. Toen ik ze even later door het raam in de voortuin zag staan, wist ik wat ze zo van streek had gemaakt. Daar stond een veewagen. Een stukje verderop op de dijk, schuin voor de boerderij. Ze hadden die onmogelijk van het achtererf kunnen zien, maar ze wisten het dus wel! Zo goed als zeker dat daar collega's in zaten.
Mijn koetjes stonden er met stille ogen naar te kijken. Nog steeds word ik door ze verrast. Er gaat veel veel in ze om, veel meer dan je in eerste instantie zou denken. Koeien hebben duidelijk zorg om elkaar, en dat gaat verder dan eigen familie en eigen erf.

---

Donderdag 6 december 2007
De Dag van Het Sinterklaasgedicht...



En toen kwam er gister zomaar ineens dit Sinterklaasgedicht.
Wat een eer.
Dankjewel Sinterklaas!

---

Woensdag 5 december 2007
De Dag van de Kleine Katjes & Herinneringen...



Vandaag 5 december. Alweer de tweede verjaardag van mijn Zus, die ze niet meer meemaakt. Toen ik heel vroeg wakker werd, heb ik een poos aan haar liggen denken. Vooral aan haar laatste weken. Letterlijk leven met de dag. Wat wou ze nog? Wat kon ze nog?

Op een prachtige nazomermiddag werd ze door vrienden opgehaald in de auto. Ze wilde nog zo graag even een kwartiertje in hun mooie tuin zitten. Het was een ritje van nog geen 10 minuten bij haar huis vandaan. Dat was al vermoeiend genoeg. Maar toen ze eindelijk in die sprookjesachtige tuin zat - wat heeft ze het daar niet vaak over gehad - wachtte haar een enorme verrassing.

Ton, de heer des huizes ging even naar binnen 'om iets te halen'.
Even later kwam hij terug: 'Kijk eens!' Hij had mijn Zus geen groter plezier kunnen doen. Daar stond hij met zijn armen vol jonge poesjes. Hij zette ze zo bij haar op schoot.

Ze vertelde het me de volgende dag, en hoe jammer het was dat ik daar niet bij geweest was. Dat waren we al jaren van plan, ik moest dat schitterende landhuis met die sprookjestuin eens zien. Het kwam er nooit van.

Op haar crematie vertelden haar vrienden me onmiddellijk over dat katjesgeluk en hoe mijn Zus had gestraald met al die kleintjes op haar schoot. En dat ik daar bij had moeten zijn.

Voor haar dus vandaag kleine poesjes op de weblog. Ik kwam dit snoezige plaatje tegen.
Het hadden zo Stinkwijfje, Mollie en Booswicht kunnen zijn...
Daar was ze zeker blij mee geweest. Mollie was haar favoriet.
Mijn kleine witte autistische katje, dat voor iedereen wegvluchtte, behalve voor mijn Zus.
De katjes van de foto liggen op een blauwe handdoek, precies zo een als ik een keer van haar op mijn verjaardag kreeg. Zo gaat het. Het zijn dit soort dingen die je je blijft herinneringen.
Gelukkig heb ik er daar nog heel veel van...

---

Dinsdag 4 december 2007
De Dag van de Baarnse Beauties...



Over de Friese Zwerver valt weer veel te melden, maar nu even niet.
Veel leuker om het nu even over gistermiddag te hebben.
Ik had een afspraak in Baarn. Eerst naar een oud bestuurslid van de Baarnse Kinderboerderij, Jacqueline, op wier verzoek ik eens naar Knorretje moest komen kijken. En vooral hoe zij - Knorretje dus - een leuker varkensleven kan krijgen op de Kibo.

Jacqueline heeft zelf ook een varken. Een beauty! Lotte. Kruising Hangbuik met Yorkshire. Wat een geweldig beest. Ik was meteen helemaal weg van haar. Ik kon aan alles merken hoe goed dat dier het heeft. Jacqueline en haar geliefde hebben 6 jaar geleden verkering gekregen met Lotje en het nooit meer uitgemaakt. Dat is te merken.
Lotje is de rust zelve en barst van het zelfvertrouwen.



Dat deed me erg goed. Het hief het nare bericht een beetje op dat ik van de week kreeg over Murphy, het hangbuikje bij ik ook betrokken raakte, maar met wie het niet goed afgelopen is. Ik was er helemaal van uit m'n doen. Ook over Murphy valt van alles te vertellen, maar ook nu even niet.

Terug naar Baarn. Met J. ben ik samen door het park naar de Kinderboerderij gelopen.
En daar wachtte ons nog zo'n Beauty, Knorretje. Bij de omvang van Knorretje valt zelfs Caesar in het niet. Maar mooi dat ze was! Ik werd verwacht en ontvangen door het hele bestuur van de Kinderboerderij. En we hebben hele goede zaken kunnen doen. Al mijn voorstellen en aanwijzingen zijn met open armen ontvangen.

Meer ruimte, meer stro - meteen mee begonnen, Knorretje raakte helemaal door het dolle heen van blijdschap - en een groot stuk extra buitenruimte. Wat een geluk. Ik ga de nieuwe ontwikkelingen allemaal volgen, want het is veel te leuk. (En natuulijk kon ik het niet laten om te vragen naar de plek waar het vermoorde echtpaar werd gevonden in 2004. Dat was bij de schapen, maar die zeiden er wijselijk niets over...).



Daarna vlug naar huis, even wat eten en weer op pad. Naar Delft. Jawel, de studenten van Maximiliaan. Een Vandaag maakte 3 jaar geleden zo'n prachtige reportage over de aankomst van Max op Het Beloofde Varkensland. De bedoeling was om dit jaar weer een reportage te maken. Drie jaar na dato. Hoe gaat het nu met Max en wat is er toen eigenlijk in die kerk gebeurd? Zouden de studenten het durven om Max hun excuses aan te bieden? Ook daar valt veel over te melden, maar ook nu even niet. En wat dit betreft, zeker de eerst 7 jaar niet...

Maar over mijn Friese Zwerver en Murphy, morgen veel meer.
Lezen dus!

---

Maandag 3 december 2007
De Dag van Moeder Theresa Van De Varkens...



Gisteravond laat nog en vanochtend vroeg al weer overleg gehad met Dierendokter Peter: 'Je bent net de Moeder Theresa van de Varkens.'
Het gaat nog steeds over het Friese Dumpvarken.
Dat beessie zwerft nog in de rondte, zaterdag heb ik er telefonisch contact over gehad met de politie, de Dierenbescherming en een paar mensen die het dier af en toe zien opduiken.
Ingewikkeld allemaal. Het blijft op dit moment hangen op bureaucratie.
Het makkelijkste is om het dier dood te schieten.
Maar dat moet natuurlijk qoute que qoute voorkomen worden.
Ik heb kunnen regelen dat Peter vanochtend kon komen darten, maar dat is afgeblazen vanwege formaliteiten.

Formaliteiten? Hallo lieve mensen! Er is een dier in nood! Praktisch denken en handelen! Waar is het wachten op? Zorg dat dat arme varkentje veilig en warm onderdak krijgt! Eten en drinken. Daarna eens rustig kijken wat er allemaal omheen geregeld moet worden qua wet en regelgeving. Dan komt het allemaal goed.

Het malle is dat het ook kan. Er is een paardenstal in de buurt voor tijdelijke opvang.
Die mensen zijn alleraardigst en doen hun best om al mijn telefonische aanwijzingen op te volgen. En ik heb een mogelijk adres in het hoge Noorden voor definitieve opvang. Dierendokter Peter is toevallig vandaan en morgen in die buurt, dus aan de slag zou ik zeggen. Ik zit me hier nu op te vreten.
Hoop er morgen heen te gaan om spijkers met koppen te kunnen slaan...

---

Zondag 2 december 2007
De Dag van De Evergreens...



Wie kent ze niet? Een brutale big die over een hekje hangt.
Zolang er varkens zullen zijn, zullen deze beelden blijven opduiken.
Beertje is nu aan de beurt. In de klassieke biggenpose hangt hij er op los.
Dat wil zeggen: hij weet nu hoe hij de deur moet openkrijgen.
Helaas voor hem stuit hij dan op een schotje, anders krijg ik voortdurend te maken met 'Beertje B.V. voor al uw Sloopwerken'...

Dus hangt hij als 't even kan gezellig over het schotje heen. Hele verhalen heeft hij.
Meestal gaat 't over waar zijn flesje blijft - ja, dat krijgt die lummel nog steeds - of hij vraagt wanneer we weer eens naar buiten gaan. Dat gebeurt regelmatig. Tijdens het erfwerk gaat hij altijd al mee. Reuze interessant vindt hij 't, die hele Familie Bofkont. Al die grote ooms en tantes!

Hij gaat al behoorlijk z'n eigen gang, maar is toch altijd blij als ik weer in zicht ben.
Als ik hem dan roep, komt ie met een noodvaart aangescheurd. Even later is hij moe en wil weer mee naar binnen. Hij is echt bij Missie en Zwarte Prins gaan horen.
Missie laat wel heel duidelijk merken dat hij 'maar een aangenomen kind is', maar ze is op haar manier toch moederlijk en lief voor hem.

Zwarte Prins moet nu nog 5 weken wachten op zijn debuut op Het Beloofde Varkensland.
Dat kleine kereltje kan nog steeds achter de vrouwtjes aan... met resultaat.
En bij varkens is het zo:
In het verleden behaalde resultaten - zie zijn vader Prins Harrie - geven absoluut garantie voor de toekomst... Voorlopig moet Zwarte Prins het dus nog met z'n riante uitloop doen, en daarna kan hij samen met Beertje op pad.

Heel benieuwd hoe de ontwikkeling dan verder zal gaan. Zullen ze samen blijven als klein gezinnetje, net zoals Moeke en haar biggen samen met de aangenomen Repelsteeltje, of zullen er straks hele nieuwe betrekkingen ontstaan? En wat zal Missie doen? Blijft ze samen met haar kinders of pakt ze haar oude leventje van solitaire singel weer op? De tijd zal het leren.

Een ding is zeker. Beertje is een Evergreen. Hij zet de traditie voort.
Een big hoort met zijn pootjes over een hekje te hangen. En een big hoort te kunnen wroeten.
Reken maar dat ook hij daar een meester in gaat worden!

---

Zaterdag 1 december 2007
De Dag van Het Friese Gedumpte Hangbuikzwijn

Het is weer zover. Weer een hangbuikzwijn gedumpt.
Hij/zij loopt te zwerven op een weiland tussen de koeien, ergens in de buurt van Heerenveen. En dat al 3 dagen, met dit koude natte weer.
Mijn hulp is ingeroepen door de Dierenbescherming, en we zitten nu over en weer te bellen voor snelle hulp. Want... de politie heeft het woord afschieten al laten vallen...
Dat mag natuurlijk helemaal niet gebeuren. Stap voor stap, heb ik gezegd. Eerst dat dier eten, drinken en onderdak geven. Makkelijk gezegd, want hoe krijg je dat dier te pakken? Dierendokter Peter al ingeschakeld, mogelijk kan hij het beestje gaan darten.
Wordt Vervolgd dus.



Verder:
Weekblad Elsevier in de bocht met hun coverstory: Vlees goed voor u (en de planeet).
Fraai is dat. Eerst de LINDA met een vleesnummer en nu dus ook Elsevier. Veel mensen zullen nu oplucht ademhalen: Het mag weer! Gelukkig! Vlees eten is niet meer not-done... Elsevier gaat nog een stap verder dan de LINDA. Een stelletjes BN'ers poseren niet alleen bij een braadkip, maar hebben nu ook een groot stuk vlees wellustig uit hun mond hangen of tussen hun tanden, klaar om er een stuk van af te scheuren... Robbie Muntz voorop.
Robbie Muntz? Had die niet die zogenaamde hippe milieushow op omroep LLINK?

Elsevier komt met een onderbouwd stuk waarmee ze de Partij voor de Dieren en Milieudefensie de oren willen wassen. En aan de uitkomst te zien lukt ze dat ook nog. Conclusie: 'Het afzien van vlees of het eten van biologisch voedsel doet de planeet, het milieu en het klimaat meer kwaad dan het rijden in een Hummer dan wel enige ander asobak of het hele huis plus de voor- en achtertuin behangen met grote gloeilampen.' Met andere woorden: ga weer vlees eten, wel minder dan voorheen, maar vooral wel gaan doen want het is beter voor het milieu!

Dat komt er nu van. Het gaat nu (weer) een kwestie van welles/nietes worden. Op basis van argumenten elkaar de vliegen afvangen. De planeet erbij halen en proberen te bewijzen dat het ook beter voor het milieu is om geen vlees meer te eten, snijdt geen hout.
HOU ONMIDDELIJK OP MET DIE ABSTRACTE PRAAT!
Je speelt daarmee de vleeslobby in de kaart en drijft de discussie de verkeerde kant op.

Geen mens laat vlees staan omdat dat beter zou zijn voor het milieu.
Ze laten het al niet eens staan, terwijl ze weten hoevel dierenleed ermee gepaard gaat.
De discussie moet meteen worden teruggebacht naar dierenwelzijn.
Dat is het enige dat hierin telt.
Vlees eten? In godsnaam dan maar, maar laat ze eerst goed leven naar hun eigen aard.
Voor wie het allemaal met eigen ogen wil lezen, koop de Elsevier.

En nu stap ik in de auto, want het zit me helemaal niks lekkers met dat zwervende hangbuikzwijntje.
Er op af!

---