Welkom bij Familie Bofkont op Het Beloofde Varkensland...



Familie Bofkont Workshop INFO

Foto's Workshops - Vrijgezellenfeestjes - Team-Building - Bedrijfsuitjes - Familiebijeenkomsten - Feestvarkens klik hier

Zaterdag 31 maart 2007
De Dag van Het Weekend!



Zomaar wat lekker liggen en staan in de zon.
Wat wil de Familie Bofkont nog meer?


Vrijdag 30 maart 2007
De Dag van Veel Geschreeuw en Weinig Wol



Wie heeft het Dierenduel gezien gisteravond bij de VPRO?
Anderhalf uur lang allerlei voor en tegenstanders - van bijvoorbeeld vlees eten of het gebruik van proefdieren - met elkaar in debat in een boksring.

Heel veel gedoe om het op te leuken, erg druk en veel geschreeuw. Jan Terlouw - gewezen ambassadeur van Varkens in Nood - had wel zinnige opmerkingen toen hij met Bennie Jolink in een varkensstal stond.

Nou ja, stond, ze mochten vanuit een skybox naar de fokzeugen kijken. Bennie Jolink - ambassadeur van Varkens in Zicht (een concept van de varkenshouderij waarin de fokzeugen op stro leven, maar waar je nooit eens de behuizing van hun gespeende biggen - de vleesvarkens - ziet...) bleek maar bar weinig te weten van wie en wat hij nu eigenlijk ambassadeur was. Pijnlijk.

Waar ik me ronduit aan stoorde in het Dierenduel was dat zwarte hangbuikzwijn, dat er in een klein k.hokje voor lul bijzat. De redactie had mij gevraagd of ze een varken van mij konden huren voor de opnames in de studio. Ze wilden een groot roze varken dat tussen iedere debatronde met zijn neus op een bel zou drukken...
Het idee! Geen notie van varkens dus.

Ik heb toen uitgebreid uitgelegd dat ik geen afgerichte circusdieren heb en dat een varken doodongelukkig is in een vreemde omgeving. Dus nee. En dat het sterk af te raden was, omdat een varken veel onrecht aangedaan wordt om het te vervoeren naar een studio met veel publiek en lawaai. Alle begrip toen van de redactie. Blij dat ik dat allemaal uitlegde, want dat hadden ze nooit geweten etc.

En wat zie ik?
Ja hoor toch een varken in de studio. Dat kunstje met die bel ging natuurlijk niet, dus zat het dier er gewoon in een hokje voor spek en bonen bij. Totaal zonder functie, alleen maar ter decoratie als een ding. Misselijk gedoe...

Met de afkondiging van het programma kwam het arme dier nog even in beeld en werd het door de presentatoren verzekerd dat ze hem niet zouden opeten. Ja he he, logisch natuurlijk niet. Het was immers een hangbuikzwijn en geen roze opeetvarken. Kortom, het varken als decoratie was er weer met de haren bijgesleept en het sloeg weer nergens op.
Raar. Dat programma is toch juist gemaakt om 'respect' voor het dier onder de aandacht te brengen?


Donderdag 29 maart 2007
De Dag van Het Varkensboek



Kreeg gister een fraai cadeau van een varkensfan.
Ik kende haar niet, maar ze belde me op met een vraag over varkens en vertelde dat haar overleden vader - een bio-chemicus - een boek had geschreven in 1970 over het nut van varkens.

Er rouleerde nog maar een boek binnen haar familie en dat laatste exemplaar wilde ze mij graag cadeau doen. Wat een eer!
Het is geschreven in het Duits, omdat daar een grotere markt was voor zo'n boek.

En dat boek heb ik nu! Ben er heel verguld mee.
Verder kwam ze nog met een recensie (2004) over het Varkensboek van Anno Fokkinga. Met.. een grote foto van mij bovenop Aagje. Nooit gezien.
Ja, die foto wel natuurlijk, maar dat krantenartikel niet.
Zo te zien is die foto rechtstreeks uit het Varkensboek gecopieerd. Foto GPD staat erbij. Nou mooi niet. Laat fotografe Caecilia van der Drift het maar niet horen...


Woensdag 28 maart 2007
De Dag van Dafne & De Zeven Biggen



Zeven snoezige biggen die over twee maanden aan het spit zouden gaan als speenvarken.
Prachtige beestjes. Kan er nog niet alles over vertellen, maar mijn hulp werd ingeroepen door een paar journalisten. Ben er nu volop mee bezig. Als alles gaat zoals gepland, gaan deze zeven biggen niet aan het spit. En ze zullen nog heel lang en heel gelukkig leven...

Laten we het volgende gaan doen:
1. Print deze foto uit en zet 'em op je bureau...
2. Kijk er iedere ochtend naar en kruis je vingers...
3. Stel je even voor dat je zo'n schatje aan het aaien bent...
4. Raak de foto aan en straal je beste wensen in...

Zo.
Als het nou nog niet goed komt door al die Hulp-Jomanda's weet ik het ook niet meer.
Ik doe mijn stinkende best. Dus allemaal duimen, duimen en nog eens duimen!


Dinsdag 27 maart 2007
De Dag van Mannetje Bromsnor & Vermiljoen Rood



Wat een tumult was dat toen Madame Duroc haar entree maakte op Het Beloofde Varkensland, afgelopen zondag.
En dan stond er ook nog een ordentelijk hek tussen. Maar dat kon niemand wat schelen. De eerste die haar de maat kwam nemen, was Maximiliaan.

Maximiliaan is op z'n mooist als hij heel zijn wezen laat gelden. En dat is altijd als hij z'n krachten gaat meten met een rivaal. Zo groot en log als hij er uit ziet, zodra Max zijn territtorium gaat verdedigen, transformeert hij tot een balletdanser. Elegant en gracieus, prachtige lichaamstaal. Maar zijn enorme power en innerlijke drive blijven als een blauwdruk door al die verfijning heen komen. Die combinatie is fascinerend om te zien.

Ik liep me te verbijten omdat ik allerlei dingen te doen had en eigenlijk de hele tijd wilde filmen en fotograferen. Dat is hier altijd het eeuwige dilemma. Natuurlijk had ik er de hele dag bij moeten gaan zitten en draaien maar. Maar wie zorgt er dan dat de drollen van het erf komen en wie zorgt er dan voor hun eten, drinken en gelukkig zijn?
Moi.
Dus dat feest ging niet door en dus heb ik van alles een beetje gedaan. Frustratie is mij dus ook niet vreemd en dat is maar goed ook, want des te beter kan ik me in leven in de varkensfrustraties.

Neem Mannetje Bromsnor. Toen Max zijn geurvlaggen had uitgezet (letterlijk, want zijn bekschuim zat all over the place) was de beurt aan Mannetje Bromsnor. Mannetje is een kwaaie. En hij geeft nooit op. Hij gooide zijn flank tegen het hek en liep samen met Madame Duroc heen en weer langs het hek, alsmaar opnieuw hetzelfde traject, al grommend, snuivend en klappertandend. Al zijn haren stonden overeind.

Ineens zag ik bloed. Dikke droppels op zijn bek, op het hek en op de aarde. Waarschijnlijk een gebroken tand of een verwonding door het ijzer van het hek, zoiets. Dat Madame Duroc hem gebeten zou beten door het hek heen, leek me onwaarschijnlijker. Hoe dan ook, er vloeide bloed. Het kon Mannetje Bromsnor niks schelen en hij wist maar niet van ophouden. Iedere keer kwam hij weer terug.

Maar dat bloed! Vermiljoen rood! Dat woord schoot onmiddellijk door me heen. Wat was dat lang geleden dat ik aan vermiljoen rood dacht. Prachtig helder, oranje rood. Het leek eigenlijk helemaal niet op bloed, zo fel en helder. Maar het kwam toch echt bij Mannetje Bromsnor vandaan, daar was geen twijfel over mogelijk.



Toen ik in een vorig leven dagelijks als artistiek-meisje-met-grote-tekenmap-onder-arm door de hoofdstad A. liep, op weg naar de modetekenschool, behoorde vermiljoen rood tot mijn woordenschat, evenals cadmium geel, mauve en ton sur ton. Ik kocht mijn verfspullen toen altijd op de Rozengracht. Vermiljoen rood was de duurste kleur. Nu ik het woord opschrijf, ruik ik de geur er nog van. Een piepklein tubetje kostte een vermogen en daar was je dan ook heel zuinig op.
Zo niet Mannetje Bromsnor. Hij strooide kwistig zijn vermiljoenrode droppels in de rondte en liet zo een heel spoor na.

Maar het mooiste was dat de kleine Dappere Dodo hem op gepaste afstand stond aan te moedigen. Met al zijn haartjes overeind imiteerde hij het klappertanden van Mannetje Bromsnor. Vol overgave stond ie daar te oefenen met het schuim op z'n bekje. Veilig naast zijn grote vriend Wildeman, want die durfde ook niet dichterbij te komen.

Pas veel later toen Mannetje Bromsnor het voor gezien hield, liep Wildeman regelrecht op die vermiljoenrode druppels af en likte alles op. Kennelijk gesterkt door het kostbare goedje begon ie daarna een potje matten met Billie Bofkont.

En Madame Duroc?
Die was de wijste van allemaal.
Op een gegeven moment vond ze het allemaal wel genoeg en ging heerlijk liggen zonnen. Mannetje Bromsnor heeft nog heel lang verbeten naar haar staan loeren, maar ze gaf geen krimp meer. Dahag Mannetje Bromsnor. De groeten.

Mooi, zo'n varkensgemeenschap. Je blijft kijken...




Maandag 26 maart 2007
De Dag van De Feel Good Pigs



Kijk ze nou toch eens liggen...
Het is lente en wat een feest weer om de varkens zo te zien genieten.
Gister lagen ze allemaal in het zonnetje. Waar ik ook keek, overal was geluk.
En niet alleen bij de varkens. Ook de haantjes hadden zich weer decoratief opgesteld.
En Caesar, en Arie Bombarie, en Sneeuwwitje en en en ...
Kortom, het was weer genieten bij de Familie Bofkont.

Maar er was ook een hoop reuring. Madame Duroc is ontslagen uit de Varkens-Kliniek. Ze zette voor de eerste keer voet op Het Beloofde Varkensland. En dat ging er enthousiast aan toe. Door het dolle heen gooide ze met haar snoet de aarde woest omhoog. Wat een energie er dan vrijkomt in zo'n beest! Iedere keer sta ik weer versteld van hun oernatuur.

Maar toen...
Ineens had iedereen de nieuwkomer in de gaten. Een voor een gingen ze kennismaken. Wat er toen gebeurde vertel ik morgen. De kleine Dappere Dodo en Wildeman keken hun ogen uit. Zo gaat het er dus aan toen in de Grote Varkenswereld, zag je ze denken...

Op gepaste afstand keken ze toe en deden zachtjes mee in het klappertanden en schuimbekken. Om vast te oefenen voor later...





Zaterdag 24 maart 2007
De Dag van Wederom Acte de Presence



Vanavond moet de Familie Bofkont weer acte de presence geven in zaal 100 in Amsterdam. Ieder jaar wordt daar een evenement georganiseerd rondom lekker vegetarisch eten. Ook is er altijd een infomarktje bij van diverse dierenorganisaties.

Ik geloof dat Het Beloofde Varkensland nu voor de derde keer mee doet. Het is er allemaal heel klein en krap, maar dat maakt het des te leuker. Om 17.00 uur staat iedereen klaar om een plekje te veroveren en barst de boel los. Iedereen sleept met van alles en nog wat heen en weer, botst tegen mekaar op, struikelt over elkaars spullen en ik krijg altijd de slappe lach.

Toen ik voor de eerste keer meedeed, had ik alleen een piepklein hoekje ter beschikking, waar ook nog een piano in stond. 'Maak van je zwakte een kracht' roep ik altijd in mijn communicatie trainingen. 'Hoe meer beperkingen, hoe creatiever je wordt, want je moet wel.'

We hebben toen alles de hoogte ingebouwd op die ene vierkante meter. Hartstikke leuk. Zelfs het Aagje-model (op ware grootte) kreeg een plek en er draaide ook nog een continue video over Het Beloofde Varkensland boven op de piano. Iedereen stond zich te vergapen aan de varkensmassage.

Ik herinner me een moeder, die vertelde dat haar dochter verliefd geworden was op een varken, tijdens een vakantie in Frankrijk. Ze wilde met hem gaan trouwen. De dochter - inmiddels een tiener - knikte heftig. Het was precies zo gegaan. En nog kreeg ze een speciale blik in haar ogen toen ze aan haar grote liefde terug dacht. Prachtig. Zat niks gekunstelds aan. Zo was het en niet anders. Heel mooi om te zien hoe volstrekt serieus die vrouw haar dochter nam.

Ben benieuwd in welke bochten we ons straks weer moeten gaan wringen om er een toonbare 'stand' uit te krijgen. Gaat vast lukken. Moeke & haar Biggen wil ik een prominente plaats in de presentatie gaan geven.

Ik hoop dat we Moeke's gezinnetje daar vanavond met z'n allen op de live webcam kunnen volgen. Dennis heeft al vast 100 meter netwerkkabel ingepakt. Zou mooi zijn als dat gaat lukken. Ik verheug me er op.

In ieder geval wordt het smullen vanavond.
Want we krijgen ook nog een bord op schoot met heerlijk eten.
Ze koken daar verrukkelijke maaltijden zonder vlees.
Heeft geen dier voor hoeven lijden.
Zaal 100 - Amsterdam. Onthou die naam.


Vrijdag 23 maart 2007
De Dag Van De Man Met De Pet



Adem. Daar draait het dus allemaal om. Werd gister weer eens overduidelijk tijdens de stemworkshop. Bijzondere dag. Alles valt en staat met je manier van ademhalen. Heel goed om dat weer eens zo expliciet aan den lijve te ervaren.Tijdens het voorstelrondje vertelde ik dat het de schuld is van mijn varkens om deze workshop te volgen. Hun arsenaal aan geluiden en de verschillende plekken in hun lichaam waar die klanken vandaan komen, vind ik fascinerend.

De stemworkshop werd gehouden in de P.C.Hooftstraat, dus tijdens de lunchpauze even naar huis gesneld. Daar liep ik mijn 84- jarige buurvrouw met haar hondje tegen het lijf. Leuk mens. Ze vertelde dat ze een man met een pet op televisie had gezien: "Hij is dol op je en vertelde allemaal leuke dingen over jou en je varkens." En ook dat ze nooit precies wist wat ze nou van die man moest denken, maar dat was nu verleden tijd: hij deugt!

Terug op Het Beloofde Varkensland leuk nieuws van Proefdiervrij over Ad Visser. Die belde me laatst om te vertellen dat hij de Varkensverzen heeft geschreven. Hij wilde overleggen over de tekst en of de woorden klopten die hij had gebruikt voor de varkens-ellende in de bio-industrie. Door de telefoon heen heeft hij toen een varkens-rap in mijn oor getoeterd. Krankzinnig leuk en een heel goede tekst. Toen was er al sprake van dat hij hier eens wilde komen. Nieuwsgierig geworden door de site, de namen van de varkens en alle verhalen.

Ik had hem dus op de guestlist gezet voor het Varkensgaladiner (24 april Wereld Proefdieren Dag - op Het Beloofde Varkensland). En? Hij komt dus! En... nog veel leuker: Hij gaat optreden met zijn varkensverzen! Dat zie ik al helemaal voor me. Alle varkens in hun stro-paleis aan de voeten van die Magier. Ik had het laatst nog over hem met Giel en die vindt Ad Visser ook zo inspirerend. Ik hoop dat hij dat prachtige Top-Pop kostuum aantrekt met die metallic revers.

Over kleren gesproken: Ik moet eens gaan nadenken wat ik zelf eigenlijk aan moet. Voorschrift: black tie. Maar een avondjurk is me veel te omslachtig. Die zit binnen de kortste keren helemaal onder het stro en de modder. Bovendien ben ik in een blote jurk momenteel absoluut niet toonbaar. Ik zit onder de blauwe plekken van Repelsteeltje. Met een big in huis word je gesloopt. Ze bonken en de duwen de hele dag met hun stopcontactneus tegen je aan. Omdat er een bot in die wroetschuif zit, gaat dat bepaald niet zachtzinnig. Resultaat: Bont & Blauw.

Giel gaat een smoking huren en zet daar uiteraard zijn pet bij op. Misschien huur ik er ook wel een. Dat blijf ik toch het mooiste vinden. Een vrouw in mannenkleren met pumps. Marlene Dietrich vond het uit en het blijft iets hebben. In dit geval voor mij ook wel heel praktisch. Feestelijk en toch alle blauwe plekken bedekt met textiel: 'Von Kopf bis Fuss auf Tiere angestellt.' Ik hoop dat ze kleine maten hebben...


Donderdag 22 maart 2007
De Dag van Eens Even Heel Iets Anders



Vandaag geen varkens, geen media, maar naar Amsterdam.
Makkelijke kleren mee en een extra paar sokken of sloffen, werd er aangeraden.
Doet me denken aan vroeger tijden, de lessen op de Toneelschool.

Ik ga naar een stemworkshop. Hele dag werken met stem, klanken en tonen.
Lang geleden dat ik naar zo iets ging. Heb er veel zin in.

Heb mijn mediaportie wel weer binnen deze week. Eerst maandag TV Utrecht over een Kinderboerderijkwestie en daarna meteen een cameraploeg van Omroep Max. Moest iets in de camera zeggen over Giel, die hoofdgast was bij Catherine Keijl. Dat deed ik terwijl ik naast Gieltje lag, die ik voor de gelegenheid een rode pet had opgezet. Marisa was er ook bij en zij lag tussen Moeke's biggen terwijl ze haar 'Gielemans' toesprak.

En gisterochtend weer TV Utrecht bij de wethouder op het stadhuis (met mooi resultaat, maar daarover later meer) en daarna snel naar het mediapark als mystery guest voor Giel, die op de bank bij Catherine zat.

Hij was echt heel erg blij verrast, want hij zat al een poosje in geuren en kleuren over Het Beloofde Varkensland te vertellen. De filmpjes waren erg leuk geworden, dus toen ik ineens uit de hoge hoed sprong, zat ie helemaal te glimmen, want Catherine zou een biggetje van Moeke gaan adopteren.

Zij zat trouwens met lichte verbijstering naar ons te kijken, dat gedoe over die varkens, daar begreep ze nou helemaal niks van.

Ik overhandigde haar Het Moeke-Adoptie-Plan en legde even snel de achtergrond van Moeke en haar biggen uit. Toen de uitzending afgelopen was, sprong er een oude man uit het publiek naar haar toe. "U kunt nu wel zo zeggen over die karbonades en zo, maar het varken is een van meest interessante en intelligente wezens van de schepping" riep hij verheugd haar richting uit. "Ik ben vegetarier en toch al 87 jaar geworden!"
Geweldige reactie.


Woensdag 21 maart 2007
De Dag van de MKZ En Wat Daar Van Kwam...



21 maart 2001.
6 jaar geleden brak op de eerste lentedag de MKZ uit.
Ik organiseerde toen een Stille Tocht door Amsterdam
voor alle nodeloos vernietigde boerderijdieren.
De hele nationale en internationale pers dook er bovenop.
Er liepen meer dan 3000 mensen mee met de tocht.

Het is nu 6 jaar later.
Sindsdien is het nooit meer stil geweest in de media rondom de Familie Bofkont van Het Beloofde Varkensland. Hoewel het daardoor soms heel hectisch en druk geworden is, hoor je mij niet klagen.

Wat een geweldige kansen om het varken onder de aandacht te brengen als intelligent en eigenzinnig wezen.
En de afgelopen jaren kwam van het een het ander.
De Familie Bofkont workshops zijn een groot succes geworden.

Binnenkort start een hele nieuwe serie Varkensmassage Workshops. En... er komen zeer binnenkort Kinderworkshops voor kinderen met hun ouders en/of grootouders.

Veel kinderen vragen raad aan Mevrouw Bofkont over hangbuikzwijnen en andere varkens voor een werkstuk op school. Laatst kwam er weer zo'n leuk grietje met haar ouders als voorbereiding op haar varkenswerkstuk. Als je dat kleine meisje op de foto ziet tussen die grote prachtbeesten, wat een rijkdom!

PS
De Stille Tocht werd een inspiratiebron voor vele nieuwe initiatieven.
Zo had de Dierenbescherming een Kids for Animals actie.
Overal ontstonden Stille Tochten door heel Nederland.
Het mooiste compliment kwam van Stichting Milieubewustzijn.
Tijdens mijn toespraak riep ik namelijk op tot bezinning: Uitsluitend denken in oplossingen voor een Nieuwe Landbouw.
Door de bezinning tijdens het meelopen in de Stille Tocht kwamen zij op het briljante idee om burgers een koe te laten adopteren! Jaren later bleek dat weer een inspiratiebron te zijn voor Adopteer een Kip. En zo geven alle dierenbeschermers elkaar de fakkel weer door...
Kijk naar het uitgebreide fotoverslag van de Stillie MKZ-Tocht uit 2001...


Dinsdag 20 maart 2007
De Dag Zonder Vlees



Vandaag schijnt het 'Meatoutday' te zijn. Wereldwijd eten mensen geen vlees vandaag. Wist dat niet, maar werd er op attent gemaakt door GAIA. Mooie gedachte.

Zondag was er een meisje op de workshop, dat vertelde dat ze ziek werd toen ze vegetarisch was. Toen ze toch weer vlees gaan eten.
Blij dat ik dat niet heb. Want volgens mij werkt dat alleen als je vlees niet lekker vindt, maar het moet eten op dokters voorschrift. Als je wel gek op vlees bent, dan weet je nooit of je te slap was om het vegetarisme niet vol te houden. Nu weet ik tenminste dat ik het nooit meer zal eten en hoef ik me daar in ieder geval niet meer druk over te maken.

Ook was er een stel op de workshop dat 3 ratten thuis heeft. Tamme dan. Ze vertelden er heel boeiend over. De man kon bijvoorbeeld geen stoppelbaard laten staan, want die ratten gingen dan over z'n kin likken en probeerden die stoppelhaartjes er met hun tandjes uit te trekken. Nooit geweten dat een rat zo fysiek met mensen zou om kunnen gaan.

Er wonen hier ook ratten buiten. Wilde. Af en toe zie ik er een op de stal. Laatst was hier een rat in het zomerhuis met een verlamd achterlijfje. Hij sleepte zich op z'n voorpootjes voort. Toen hij me zag probeerde hij zich pijlsnel onder een kast te verbergen. Ik stond in dubio. Hoe zou dit dier aan z'n eten moeten komen? Ik heb graan voor hem neergelegd.
Een week later lag hij dood. Ik was er eigenlijk wel blij om. Want het heeft toch iets mals om expres eten klaar te zetten, terwijl wilde ratten in huis nou toch ook niet echt een gedroomde situatie is.

Wel iets prachtigs ontdekt gisterochtend. Ik had per ongeluk een voerbak open laten staan. En wie zaten daar boven op de varkensbiks?
Drie veldmuisjes. Hele kleintjes nog. Ze konden er niet meer uit komen. Wat een beeldschone diertjes. Verstijfd van schrik tegen mekaar aangedrukt keken ze met hun angstige kraaloogjes omhoog. Snel een paar foto's gemaakt en toen de emmer schuin gezet. Ze stoven alledrie een kant uit. Ik hoop maar dat ze elkaar weer teruggevonden hebben...


Maandag 19 maart 2007
De Dag van Madame Duroc



Even de patient voorstellen: Madame Duroc. Ze ligt in de Varkens-Kliniek na een zware operatie ter observatie en het gaat gelukkig goed met haar.
Achtergrond: aangekocht als big door een Kinderboerderij. Geen gelukkige keuze. Wel een prachtwijffie, maar een kruising tussen Duroc en Pietrain. Twee van de meest felle varkensrassen! En dat voor een Kinderboerderij! Toen het dier 1 jaar was werd ze overgenomen door een tehuis voor verstandelijk gehandicapten, dat ook een openbare Kinderboerderij op het terrein heeft.

Een poosje geleden werd ik er bij gehaald. Niemand durfde haar hok meer in als ze berig was. En inderdaad, ik maakte kennis met een atoombom. Wat een beest. Wat een power. Maar veel te groot voor het kleine hok, ze kon geen kant op met haar energie, verveelde zich de klere, en naar haar modderstukje kon ze niet meer, want niemand durfde haar daar meer heen te brengen. En ja, daar kun je knap chagrijnig van worden als super intelligent en vitaal varken (want dat zijn de 2 rassen bij uitstek).
Ik heb snel wat varkensbasics opgenoemd: veel meer stro, hooi om op te kunnen kauwen en stapels oude kranten om aan flarden te scheuren. Ze knapte er zichtbaar van op.

Het bestuur van de Kinderboerderij had besloten dat ze weg moest. Maar waarheen? Een handelaar - dus slacht - was een reele optie, dan bracht ze nog wat op. Maar dat vond ik te gek. Zo'n prachtbeest, zo jong nog - 2 jaar pas - maar als ze oud en lelijk was geweest, dan had het nog niet gemogen. Gelukkig dachten de medewerkers van de kinderboerderij er anders over en ik werd gebeld.
Maar wat moet je met zo'n atoombom? Die is nergens te handhaven. Die wil een beer en dan biggen en daarna weer een beer en weer biggen etc. etc.

Vorige week vrijdag hebben we haar opgehaald. Een speciale brancard op maat gemaakt voor haar enorme lijf en de voormalige VarkensmassageSalon omgebouwd tot Varkens-Kliniek. Peter Klaver heeft haar daar samen met een andere varkens-chirurg gesteriliseerd. Een unieke ingreep voor een vleesvarken, omdat die er alleen maar voor zijn om zoveel mogelijk biggen te produceren die mensen dan weer kunnen opeten...

De operatie is geslaagd. Zaterdagavond laat is Peter nog teruggekomen om naar haar te kijken. Madame Duroc - zo heb ik haar genoemd - is nog erg moe en ligt nog voornamelijk te slapen. Maar dat komt allemaal wel goed.
Ze heeft een prachtig plekje, ligt onder 4 warmtelampen, eet en drinkt gelukkig weer zelfstandig (de eerste paar dagen moest ik het water in haar bek spuiten) en het gaat weer helemaal goed komen. Een jonge zeug in de overgang, zo moest ik het zien, zei de varkenschirurg.
Ben heel benieuwd hoe Madame Duroc zich gaat ontwikkelen. Wat moet ik me voorstellen bij de varkensovergang? Opvliegers? Grijze haren? Een droge huid? Ik wacht maar rustig af. Ze is gered van de slacht en dat is het voornaamste.


Zondag 18 maart 2007
De Dag van De Grote Beurt



Vrijdag was Giel Beelen op Veronica met zijn Gielmobiel in De Grote Beurt.
Hij is er dolgelukkig mee, zijn mobiel is compleet over de top en een mobiele studio achterin. Het lijkt er op dat hij er geen afstand van kan doen... Helaas voor hem is zijn auto heel hoog getaxeerd. 25.000 euro!
Ik wacht het maar rustig af als de cheque wordt overhandigd voor het goede doel... Leuk filmpje ook erbij met Giel op Het Beloofde Varkensland. Volgens hem net Pieterburen, maar dan voor varkens.

De werkplaats waar Giel's Mobiel is gemaakt wordt gerund door autodecorateur Marco, die zelf ook twee varkens heeft. Ik ben er geweest en die ontmoeting gaat nog een leuk krulstaartje krijgen...


Zaterdag 17 maart 2007
De Dag van De Wereld Van Theo



Mooie dagen achter de rug met het Operavolk.
De filmset was beeldschoon, zo mooi uitgelicht, en daar lagen ze allemaal,
de hele Familie Bofkont. Een sprookje! Alleen Theo was even helemaal van slag,
want hij durfde de set niet op te lopen.

Hij leek zelf wel een operazanger, zo stond ie te piepen bij de ingang.
Met een bereikbaar van minstens 4 octaven. Maria Callas was er niks bij.
Wat bleek?
Er stond een groot statief in de weg en hij vond het eng om daar om heen te gaan.
Toen we dat verplaatst hadden stiefelde hij de set op.
Met een grote boog om de acteurs en de spullen heen,
liep hij linea recta op zijn grote vriend af: Brutus!
Toen was Theo's wereld weer veilig en warm.


Vrijdag 16 maart 2007
De Dag van Het Duivenjong In Het Huis van God



Vandaag is het dan zover. De Opera! Gister zijn ze met de opbouw van de set begonnen. Het strohuis is helemaal omgebouwd tot Het Huis van God. Met hoge ladders zijn de lampen opgehangen, tot boven in de nok. Een groot zwart doek houdt de rest van de wereld buiten de deur, een joekel van een generator is afgeleverd, overal lopen ijverige productiemensen rond, grote bussen staan op het erf. Kortom, het is hier een echte filmset geworden.

Tot onze grote verrassing ontdekten we helemaal boven in de nok van God's Huis een duivennest met twee jongen! En een poos later lag er eentje in het stro. Het kleine mormeltje was uit het nest gevallen. Een pasgeboren duif is mooi van lelijkheid. Wat een schattig beestje.

Dankzij die ontzettend hoge ladder kon hij weer terugebracht worden naar z'n ouders en Dennis heeft meteen voor een vangnet gezorgd, zodat het niet nog een keer gebeurt. Zoiets gaat nooit een tweede keer goed, met Wildeman en de poezen in de buurt...

Ik moet straks ook nog even meespelen als God in haar jonge jaren. De echte God is 75 jaar en zit straks helemaal tussen de varkens in een stropaleis. In een flashback zie je haar dan met een big in de armen in vroeger tijden (dat ben ik dan met het bonte biggetje in een doek gewikkeld in het kostuum van de sopraan).
Toch nog Godin in Frankrijk dus.



Verder is er groot nieuws:
Het zwarte hangbuikzwijntje Mora - dat bij nader inzien Cora blijkt te heten - is getraceerd na een intensieve speurtocht. Ze schijnt bij/op een woonboot te zitten en wordt morgen naar Unox gebracht. Daar ben ik heel blij om dat die twee herenigd worden. Ben er pas gerust op als ze weer echt samen zijn, maar dat weet ik snel genoeg.

En nog meer nieuws...
Patient Madame Duroc maakt het goed naar omstandigheden.
Patient? Madame Duroc? Jazeker.
Sinds een week heeft Het Beloofde Varkensland een heuse Varkens-Kliniek. Een prive kliniek waar geopereerd kan worden als dat nodig is. En het was nodig. Maar daarover morgen meer.
Wordt Vervolgd.


Donderdag 15 maart 2007
De Dag van Uit Het Leven Van Een Varkenshoedster



PlayBoy Jan Heemskerk blijkt een aardige boy. De fotoshoot verliep voorbeeldig en in het april of mei nummer schittert hij samen met Brutus, denk ik. Vrouw Vos maakt ook een goede kans. In ieder geval geslaagde middag. Jammer dat Jan niet in zwembroek verscheen...

Goed. Het verhaal van Unox en Mora dus.
Wie het zich nog herinnert: vorig jaar december een arm varken uit een kraakpand in Spaarndam gered (hij zat in kist en werd met stok geslagen). Dat varken hebben we behandeld, herplaatst, maakt het nu uitstekend en is inmiddels - zonder dat ik het wist - gecastreerd, dus helaas niet door Peter Klaver volgens het Protocol van Het Beloofde Varkensland (Ik kreeg te horen door een veearts, dus ik hoop er maar het beste van...).

Gister een telefoontje van het opperhoofd van Spaarnwoude. Er was een probleem met een ontruiming van een kraakpand. De bewoner was met de Noorderzon vertrokken, de slopers waren de volgende dag besteld en nu had hij daar tot zijn grote ontzetting een groot zwart hangbuikzwijn zien wegschieten.
Achtergelaten. Zoek het maar uit.

Ik vroeg het adres. Toen ik het opschreef kreeg ik een aha - erlebnis. Dat adres klonk bekend. Natuurlijk! Datzelfde kraakpand! En ineens zag ik die twee moddervette mokkeltjes voor me, die daar toen ook in die klerebende lagen op dat terrein.

Dennis en ik gingen er vast op af om polshoogte te nemen. Bij aankomst in Spaarndam stonden het opperhoofd en allerlei andere mannen zoals boswachters etc. al klaar. 'Het gaat om twee varkens' riep ik al van verre en ik liet de foto zien die ik in december van de twee moddervette mokkeltjes gemaakt had.
Opperhoofd in opperste verwarring. Had hij nou een zwart varken gezien of een bonte? Was hij nou gek of ik en waar was dat varken dan gebleven? Het hele pand struikelend over de inmmense bende doorzocht. Geen groot zwart varken. Wel het andere moddervette mokkeltje onder de hooikap.

Ineens vielen er allerlei puzzelstukken op een plek. Heeeel lang geleden was ik al eens opgebeld door een verwarde Mozes Kriebel die het over 2 hangbuikzwijnen had, die hij moest achterlaten en of die bij mij mochten.

Maar kort geleden kwam ik bij toeval in aanraking met een Jempig de Pemig die op een kraakterrein op een kunstenaarscomplex woont (daar moest ik toen zijn bij die kunstenaars, een mens komt nog eens ergens). Die sprak mij ineens aan over zijn 2 varkens en dat waren weer de vader en moeder van die twee uit Spaarndam. 'Unox en Mora heetten ze', vertelde hij. Wie het nog snapt mag het zeggen.

Gistermiddag viel ineens die hele puzzel op z'n plek. Krakers schijnen elkaar allemaal te kennen en weten van elkaars activiteiten af, een soort geheim genootschap. Wij dus vanuit Spaarndam naar Jemig de Pemig in Halfweg om te vragen of het Bonte Moddervette Mokkeltje weer bij haar vader en moeder mocht komen wonen omdat ze verlaten was door die andere gemene kraker. Na wat heen en weer gesteggel was dat goed. Dus een adres was geregeld.

Peter gebeld, plan van aanpak gemaakt, terug naar huis, beesten voeren, generator, zeil, bouwlampen,zaklantaars etc. bij elkaar geharkt en weer terug naar Spaarndam. Peter en Frederie reden achter ons aan naar de plek des onheils. In het stikkedonker op dat verlaten lugubere kraakterrein het moddervette mokkeltje genarcotiseerd. Bij het licht van een zaklantaarn de hoefjes bijgeknipt en toen nog de zwarte polder in op zoek naar het andere moddervette mokkeltje. Niks gevonden.

Inmiddels was het opperhoofd van Spaarnwoude gearriveerd met een vervoersbus. En ja hoor, daar kwam ook nog Bromsnor langs, de plaatselijke dienstdoender die gealarmeerd was door de buurman, die meende dat wij het slooppand opnieuw aan het kraken waren. Mooi tafereel, Peter met een (verdovings)geweer gebogen over dat varken, die agent met een zaklantaarn in Peter's ogen schijnend met een blik van ' wat mot dat daar'.

Enfin, een heel lang verhaal wat korter. De buurman kwam met een vreemd verhaal dat het zwarte varken de vorige nacht was opgehaald. Door wie, wanneer en waarheen wist hij niet. Het Moddervette Mokkeltje hebben we in colonne naar haar nieuwe adres in Halfweg gebracht. Daar kwamen we voor een dicht hek.

Onderweg meenden we de gevluchte kraker langs te zien rijden in een vespacar met een zeil. Zou dat zwarte hangbuikzwijn daar onder gelegen hebben? Wie zal het zeggen.
Toen Mozes Kriebel en Jemig de Pemig aan kwamen op de fiets in het stikkedonker in dat vreemde verlaten niemandsland, roken we de hasj-walm al van verre. We hebben met z'n allen een nachthuis met heel veel stro gemaakt voor het Moddervette Mokkeltje.

Wat een avond weer. En wat hebben we gelachen. Het werd heeeeel laat, zeker voor Peter en Frederie die nog terug moesten tot ver voorbij Nijmegen.
Maar het zwarte hangbuikzwijn, dat zit me niks lekker. Loop dat dier nog te zwerven in de polder? Waar is dat beest? Wie weet daar wat van? Vanmiddag nog een telefoontje van een van de krakers. Met het bontje gaat het goed. Maar van die zwarte geen spoor. De hele krakersscene wordt nu uitgekamd. Dat dier kan toch niet zomaar verdwenen zijn?

Vandaag zijn de slopers begonnen met hun karwei in Spaarndam. De hele kraakboerderij wordt met de grond gelijk gemaakt. Als de politie iets wist van het zwarte hangbuikzwijn, zou ik gebeld worden. Dat is nog niet gebeurd.

Wel een ander telefoontje. Een stel studenten zitten met 7 roze biggen opgescheept. Een heel verhaal. Of ik.....
Aanstaande maandag komen ze voor overleg en daar wordt meteen een TV opname van gemaakt. En zo rijgt het ene verhaal zich aan het andere.
Wordt Ongetwijfeld Vervolgd...




Voor de Moddervette Mokkeltjes Story zie ook de weblog van 8 november 2007


Woensdag 14 oktober 2007
De Dag van De Playboy en Het Geredde Kraakpandvarken



Straks komt de hoofdredacteur van Playboy hier met een fotograaf.
Hij moet er deze keer zelf aan geloven. Niet in z'n blootje in de hooiberg, maar wel met een varken op de kiek. Leuk verhaal. Hij schijnt erg afgevallen te zijn en wil nu nooit meer varkensvlees eten, maar vriendschap sluiten met de varkens. Vandaar.

Gister weer een ouderwets varkensavontuur beleefd. Leek een onmogelijke opgave. Een kraakpandvarken gered en herplaatst. 's Avonds laat in het donker met een zaklantaarn door een vreemde polder in Noord-Holland lopen struinen op zoek naar een weggelopen varken. Een heel verhaal.

Nu geen tijd, want ik moet stront ruimen. Morgen de hele story. Maar we hebben de klus weer geklaard. Peter, Dennis, Frederie, de boswachter en ik.
Heel laat thuis, maar alles is weer goed gekomen.
Godzijdank is er weer een hangbuikzwijn gered.
Morgen meer.


Dinsdag 13 maart 2007
De Dag van Nogmaals De Biggen Van Kinderboerderij X



Biggen-Contact 007 is weer op pad geweest en stuurde dit filmpje.
Voor het afspelen heb je breedband internet, Quicktime en een minuutje geduld nodig.
Moeder heeft het zwaar met zoveel kinders en schijnt sterk vermagerd te zijn. De biggen eisen nu zelfs staand haar melk op. Morgen worden ze apart gezet van moeder. Dan komen ze ook niet meer buiten. Het is al weer voorbij, de mooie idylle. Je zou willen dat het anders was, maar het is niet zo.

Mijn Moeke is ook moe. Ik heb haar steeds veel extra hapjes gegeven om haar op gewicht te houden. Repelsteeltje neemt haar nu veel werk uit handen door zich veel met haar kroost te bemoeien. De slimme kleintjes proberen nu haar spenen uit, maar nee daar zit niks in.

Moeke geeft geen melk meer. Ze is weer berig geweest en het leven gaat weer door. 's Avonds slapen ze lekker allemaal op een kluitje tegen elkaar aan. Repelsteeltje is net zo groot als Moeke en net zo oud als de andere biggen. Het duurt niet lang meer of ze groeit Moeke voorbij. Ze is al zo sterk als een beer. Het gat in haar oor van het oormerk is gelukkig helemaal dichtgegroeid. Alleen aan een verdikking kun je nog zien dat het er maar 1 dag in gezeten heeft. Wat is het toch een heerlijk idee dat zij nog jaaaaaaren voor de boeg heeft.

Gistermiddag op gesprek geweest op uitnodiging van een Amsterdams Stadsdeel. Wellicht ga ik een lesproject doen op een Amsterdamse Kinderboerderij. Eerst eens uitgebreid kijken en nadenken over hoe en wat. Nadeel is dat de dieren daar niet naar mijn zin gehuisvest zijn. Voordeel is dat ik voor diezelfde dieren kan proberen om dat voor ze te verbeteren. Dichter bij het vuur kan ik natuurlijk niet komen...


Maandag 12 maart 2007
De Dag van Lieve Max en de Oerwezens



Veel volk weer over de vloer afgelopen weekend.
Bij het vrijgezellenfeestje doken weer twee 'min of meer getuigen' op van de Maximiliaan kwestie. Stukje bij beetje komt de puzzel rond.

Deze keer erg belangrijke informatie:
De buurman van de kerk waar Maximiliaan zo verschrikkelijk veel onrecht werd aangedaan, hoorde een enorm gegil. Maximiliaan was ook nog tussen een trap en een muurtje gevallen en zat daar helemaal bekneld. Dit wist ik nog niet.

De vrouw van de buurman was hier dus zaterdag en toen Max aan de beurt kwam om voorgesteld te worden, kwamen de verhalen los. Ze wilde per se even bij Max zitten, om dat aan haar man te kunnen vertellen. Hij was zo ontdaan door de hele gebeurtenis. Nu heeft ze met eigen ogen gezien hoe Max het hier naar z'n zin heeft.

Nog meer leuke mensen voor een verjaardag en de mail die na afloop kwam, spreekt voor zichzelf:

Mijn vrienden en ik hebben een fantastische dag gehad !
Het is precies zoals ik hoopte dat het was. Ik vind het geweldig dat jullie het dier achter het varken, de koe en de anderen weer hebben teruggebracht naar wat het moet zijn, vol met respect. En wat een vreugde om te zien wat deze dieren je dan weer terug geven, wat een diepte,humor en rust.
Een soort oerwezens worden het weer, liefdevol en wijs.
Wat doen we met z'n allen toch met deze wereld dat we dit niet willen erkennen!!
Maar wat heerlijk om bij jullie rond gelopen te hebben en deze fantastische beesten te hebben ontmoet.



Zondag 11 maart 2007
De Dag van Wildeman



Wildeman is nu bijna een jaar. Hij wordt steeds leuker, brutaler en ondeugender.
Zijn uiterlijk verandert nog steeds. De kleur van zijn vacht wordt zwarter en hij krijgt een lange baard. Maar wat vooral zo leuk is, hij is zo levenslustig.
Gister was er een bruidengroep en Wildeman had er echt zin in.
Hij is de hele middag met ons op pad geweest.
We zijn helemaal tot achter aan de polder gelopen.
Wildeman mee. Hij danste ons vooruit. Of hij bleef expres een heel stuk achter om dan weer met een noodgang naar de groep toe te sjesen.
De nachten brengt hij steevast met Dappere Dodo door.
Ik hoop dat het net zo'n hecht stel blijft als de Drie Musketiers.


Donderdag 8 maart 2007
De Dag van De Varkensvrouw Voorstelling



Heerlijk uit eten geweest gister bij Brahms & Liszt en daarna naar de Toneelschuur in Haarlem met Varkensvriendin Karin Busch.
De voorstelling over de Varkensvrouw is indrukwekkend. Hilarisch, ontroerend en leerzaam. Meesterlijk, hoe de RVV dame haar opwachting maakt. Absurd en tegelijkertijd zo geheel naar de waarheid.
En ik kan het weten...

Ontroerend om te zien hoe de varkensmassage een plek in de voorstelling heeft gekregen. Poetisch. Ik zat regelmatig met kippenvel. Ook al omdat er voor mij tijdens de voorstelling zo'n groot deel van mijn leven voorbijglijdt. De scenes met de dorpsjongens zijn kostelijk en heel herkenbaar van 12 jaar geleden dus.
En als de Varkensvrouw een big de fles geeft, ja dan ben ik thuis.

Het geknor dat van achter het decor komt, is van Brammetje. Iedere keer als die knor klonk, lachte het publiek. Ik realiseerde me hoe vertrouwd die geluiden voor mij geworden zijn, ik ben er helemaal mee vergroeid. Een leven zonder varkensgeknor kan ik me gewoonweg niet meer voorstellen.
Kortom een prachtavond. Morgenavond de premiere. Verheug me er nu al weer op.
Woensdag 7 maart 2007
De Dag van Varkens in de Opera



De opera-crew kwam ter voorbereiding voor volgende week.
Omdat ze nog niet allemaal compleet waren,
besloten we vast koffie te drinken in de melkerij.
Dat was geen straf, want er viel genoeg te genieten in de Bofkont-Creche.
En wie Repelsteeltje toch was? Die was er vorige keer nog niet bij.

Ik had nog niet verteld over haar speelse en onverschrokken karkater,
toen ze zo vanaf het stoepje bovenop de geimproviseerde koffietafel sprong.
Boem! Daar stond ze tussen de suiker en de koffiemelk.

De opera mensen zijn bijzonder. Een hechte club.
Je voelt gewoon dat ze iets moois gaan maken.
Ben trots dat de varkens er een rol in mee gaan spelen.
Trouwens Caesar is vandaag ook gecast om zijn bijzondere uitstraling.
Hij stond weer met zijn neus bovenop, wilde niks missen.
En Moeke's eerstgeborene, die gaat ook meedoen.

Maar voor Brutus is de hoofdrol weggelegd.
Die heeft nou wat je noemt een tweede kans gekregen.
Het scheelde echt een haartje of hij was geslacht.
En nu blijkt er een glansrijke carriere als acteur voor hem weggelegd.
Fotoshoot na filmshoot, Brutus is erbij!




Dinsdag 6 maart 2007
De Dag van De Spekkopers?



De Spek & Bonen Show is deze week voor het laatst.
Twee keer te gast geweest als Varkensfluisteraar en dat was hartstikke leuk.
Voor Dierennieuws schreef ik er dit nog over (link).


Maandag 5 maart 2007
De Dag van Eindelijk Het Huiswerk Af !



De rest van de foto's van De Nacht van Het Varken zijn hier te bekijken.
Het zijn er 36 dus het duurt even voordat alle foto's zijn ingelezen.


Zondag 4 maart 2007
De Dag van Varkensgedoe...



Wat was er nu aan de hand vrijdag? Moeke was berig. Vaak heb ik gelezen dat zeugen gillen tijdens de berigheid, maar dat was hier nooit het geval. Tot Moeke. Zij blijkt dus een echte berigheids-giller. En dan was het nog volle maan. En het stormde. Moeke gilde de hele boel bij mekaar.

Repelsteeltje had net die vrijdag haar vaste intrek genomen bij Moeke en de kleintjes. De kleintjes vinden zo'n grote zus reuze interessant en Repelsteeltje vond op haar beurt Moeke het besnuffelen waard.
Ze lagen zelfs lekker tegen elkaar aan. Moeke vond alles best, berig als ze was. En dan de kleine Harrie nog. Die wist van gekkigheid niet op wie hij zou gaan zitten. Moeke of Repeltsteeltje, of toch maar een van zijn zussen?

Hoe het kwam kwam het, maar 's avonds stond Moeke ineens samen met Harrie buiten. Ze had de buitendeur open weten te krijgen.
Wat er toen volgde, was complete slapstick. Alle varkens moesten als de sodemieter achter slot en grendel, want Harrie stond met iedereen te matten. Zelfs Theo was doodsbang voor hem. Dat ging niet makkelijk, want op Het Beloofde Varkensland zijn nu eenmaal weinig sloten en grendels, omdat het hier een VarkensVrijstaat is. Maar op een goed moment zat er toch een aantal in hun nieuwe stropaleis en was Harrie weer veilig thuis.

Maar Moeke wilde niet meer naar huis. Misschien is de tijd gekomen om afscheid te nemen van haar biggen, dacht ik. Ze is berig, dus kan ze weer op vrijersvoeten. Een appel om haar mee te lokken, en andere lekkere hapjes, ze taalde er niet naar. Ze struinde het erf af en liep steeds verder weg.
Ik stond in dubio. Stel dat dit inderdaad haar natuurlijke moment is om afscheid te nemen, wie ben ik dan om haar te forceren naar huis te gaan?
Ik besloot niks te doen en haar zelf te laten bepalen wat ze wilde. Ze was natuurlijk ook al 4 maanden niet meer buiten geweest. Eerst alleen in het bos geleefd, en daarna moeder geworden in de melkerij.

Ik ben naar binnen gegaan om na te denken. Stel, dat Moeke echt niet meer wou, dan moest ze maar elders op het erf gaan wonen en kon Repelsteeltje wel stiefmoeder worden.
Op een gegeven moment lagen de biggen allemaal te slapen, Repelsteeltje had ik tijdelijk in het voorhuis gezet.
Toen heb ik de melkerijdeur open gezet. Wie weet, komt Moeke nog binnen, hoopte ik. Na een paar uur ben ik toch weer naar buiten gegaan om te kijken waar Moeke uithing. En? Ze lag te slapen. In de melkerij, tussen haar biggen. Godzijdank. Het is nog niet voorbij. Ze wil nog steeds moeder zijn. Wat was ik opgelucht.
Repeltsteeltje lag er ook binnen no-time weer tussen en even later kon ik die mooie foto maken. (foto zaterdag weblog).


Zaterdag 3 maart 2007
De Dag van De Knusse Hereniging



Luister & Huiver! Tekst & Uitleg volgt vanavond...


Vrijdag 2 maart 2007
De Dag van De Eerste Try-out Van De Varkensvrouw


klik op flyer voor vergroting en speellijst

Vanavond de eerste try-out van Varkensvrouw in Utrecht.
Spannend! Ik ga volgende week samen met Varkensvriendin Karin Busch,
eerst lekker vegetarisch eten in Haarlem en daarna naar de voorstelling.
Echt een avondje uit dus. Daar heb ik heel erg veel zin in.
Varkensvrouw wordt vaak gespeeld, dus er op af allemaal!
Kijk maar op de speellijst bij je in de buurt.

En nog even over de Varkensman:
Ook vanavond de eerste aflevering van De Grote Beurt.
Veronica: 22.25 uur.







Donderdag 1 maart 2007
De Dag van De Biggen van Kinderboerderij X uit Gemeente Y



Kreeg gister weer een foto opgestuurd van mijn Biggen-Contact-007.
Biggen-Contact 007 mailde dat de biggen van Kinderboerderij X uit Gemeente Y nu precies 1 maand oud zijn en het goed maken. En dat is is te zien. Over een poosje begint het grote aftellen. Als ze 3 maanden zijn, gaan ze weg. Maar goed dat die vrolijke biggen en hun Moeke daar nu nog geen weet van hebben.

(voor wie het nog niet weet: De beertjes van Kinderboerderij X uit Gemeente Y zijn onlangs op mijn nadrukkelijke verzoek onder algehele narcose gecastreerd, maar de betreffende kinderboerderij wil anoniem blijven...
Absurde situatie. Je zou denken dat een Kinderboerderij die zijn beertjes zonder narcose castreert, iets te verbergen heeft, maar nee, het omgekeerde blijkt het geval... wie het snapt mag het zeggen).

Nu het licht en de lucht in de namiddag al weer duidelijk aan het veranderen zijn, kan ik niet anders dan aan de schaapskooi denken. De webmaster van Dierennieuws die erg actief is bij de schapen op de Veluwe, mailde gister dat het eerste lammetje geboren is. Als er wat meer zijn, ga ik er op af. Ik verheug me er erg op, het heeft zoiets speciaals zo'n enorme kraamkamer met al die schapenmoeders en hun beeldschone lammetjes. En ik hoop op de geboorte van een zwart rammetje. Je weet maar nooit...