Welkom bij Familie Bofkont op Het Beloofde Varkensland...



Familie Bofkont Workshop INFO

Foto's Workshops - Vrijgezellenfeestjes - Team-Building - Bedrijfsuitjes - Familiebijeenkomsten - Feestvarkens klik hier

Woensdag 28 februari 2007
De Dag van Parra



Mijn dag is helemaal goed. Parra - het prachtige varken op de foto mag blijven!
Kreeg laatst een mail van de zoon van Parra's bazin.
Parra was zo groot geworden en niet meer zo handelbaar als vroeger.
Of ze niet naar Het Beloofde Varkensland kon.

Ik zag de foto. Wat een prachtdier. En meteen dacht ik: Parra moet op haar eigen plekje blijven in Friesland. Zo te zien is dat een moordplek. Dus ik heb een mail teruggestuurd en uitgelegd wat dat voor Parra zou betekenen om haar te herplaatsen. Als het enigszins niet hoeft, DOE HET NOOIT, een varken herplaatsen. Het is zo erg voor ze. Ze kunnen levenslang heimwee houden.

Enfin, ik heb mijn best gedaan voor Parra om die mensen op andere gedachten te brengen. Dat Parra volwassen aan het worden is en dat ze steeds eigenzinniger gaat worden en dat dat erbij hoort. Dus of ze er alsjeblieft nog eens over wilden denken, want Parra hoort daar etc. etc. Maar ik hoorde er niks meer op. Dat gaat vaker zo. Dan weet ik dat ze mijn pleidooi niet willen horen omdat ze toch al besloten hebben dat hun varken weg moet.

Maar tot mijn verrassing kreeg ik gister antwoord.
Parra mag blijven - ze moeten er inderdaad niet aan denken haar te moeten missen - en ze zijn heel blij met mijn support. Dat geeft kennelijk al een hoop rust. Maar als de nood aan de man komt of ze dan nog eens mogen bellen of mailen. Natuurlijk mag dat. Maar voorlopig blijft Parra daar en als alles goed gaat blijft dat ook zo.
Leve Parra. Wat een schitterend beest. Een plaatje!


Dinsdag 27 februari 2007
De Dag van Nogmaals Giel en Mike & Thomas



Het Veronica programma De Grote Beurt waarin Giel Beelen voor Het Beloofde Varkensland gaat strijden, komt vrijdag 2 maart op televisie i.p.v. 3 maart. Dat is een.

Verder zo'n mooie mail van Mike Bodde na afloop van de workshop gekregen. Leuk om terug te horen wat het met hem en zijn collega's gedaan heeft. Zoiets ontstaat in een wisselwerking en is per groep dus altijd anders:

Lieve Dafne, we hebben allemaal intens genoten van de middag op jouw boerderij. Een dag om nooit te vergeten en we zullen er nog lang over doorpraten. Ik heb grote bewondering voor de manier waarop je ons hebt laten kennismaken met al je dieren. Alles in een heel kalm tempo; ik raakte geleidelijk aan heel erg ontspannen. Jouw boerderij is echt een oase.
Veel dank, ik kom zeker nog 'ns langs, liefs van Mike (van Thomas).

De medicijnen slaan niet aan bij Snorkeltje. Het is een dapper grietje. Eten en drinken doet ze graag, maar haar zussen en broer zijn vele malen sneller. Ze komt niet meer aan de bak bij Moeke. Ik geef haar nu 2 bananen per dag plus net zoveel brokjes als ze op kan. Maar veel groei zit er niet in.
In overleg met Peter en Jeannette (resp. varkens en poezendokter) ga ik over op een flesje als extra bijvoeding. Gister maar weer eens wat lammetjesspenen gekocht (mooie zwarte, zoals bij een zwart schaap) en een pak melk.
Ben heel benieuwd of het gaat lukken.


Maandag 26 februari 2007
De Dag van Koeba



Vandaag zomaar een hondje. Dat hondje - Koeba - ken ik niet, maar lijkt me wel een ontzettend leuk beestje. Zijn baasje was vorig jaar aanwezig op een lezing van mij. Dat baasje is wanhopig, want deze schattige Jack Russel pup blijkt niet samen te gaan met haar eigen hond. Nu schrijft ze mij of ik haar kan helpen. Koeba opnemen kan ik niet, maar een oproepje plaatsen wil ik graag doen.
Dus:
Wie wil graag zijn of haar leven delen met dit leuke dier? Of wie weet iemand die dit wil? Koeba is nu 8,5 maanden, dus een jarenlange verkering zit er dik in. Geef mij maar een gil, dan speel ik wel even voor postiljon d'amour.

PS
De foto's van de Nacht van het Varken komen eraan.
Nog effe geduld. De wil is er er, maar tijd ontbreekt.

De Magier gaat voor. Hij moet verhuizen en wel zo snel mogelijk.
Hij heeft me van de week zo aangevallen, dat ik een paar dagen mank liep. Wie ooit door een haan is aangevallen, weet wat dat is.
Ze trappen je helemaal beurs en die sporen gaan dwars door je leren laarzen heen. HIj is een gevaar geworden voor iedereen.
Tjerk kwam gister helpen klussen aan zijn nieuwe onderkomen.
Heel riant wordt dat. De Magier krijgt een eigen harem mee. Grote uitloop,
waar menige kip jaloers op zal zijn, maar het blijft eeuwig zonde dat hij nooit meer los op het erf zal kunnen...

PPS
Met het vangen van de Magier en zijn harem zijn ze dwars door alle ruiten heen gevlogen. Zo worden we hier ook nog professionele glaszetters.
Nog meer tijdopslokkende karweitjes dus...


Zondag 25 februari 2007
De Dag van Het Mike & Thomas Team



Al een poos geleden geboekt en gister was het zover:
Het hele team van de Mike & Thomas Show kwam hier de afsluiting van hun televisie-seizoen vieren. Hartelijke mensen. Niet een uitgezonderd, ze waren allemaal dol op de Familie Bofkont. Mike had Het Beloofde Varkensland op tv gezien.
Toen de datum een feit was hadden ze zich er allemaal enorm op verheugd. En dat was te merken. Het geheimzinnige geknor van de Familie Hangbuik viel ze meteen op. Al gauw werd er volop mee gehummeld en gemommeld.

Voor we het wisten was het 19.00 uur. Ter afsluiting de afleveringen van hun show bekeken. Die worden vanaf april op televisie vertoond. Kijken, want erg goed.
De nieuwe varkenssalon inspireerde tot de wens om met hun vleugel in het stro voor de varkens te gaan spelen. Dat is natuurlijk te leuk. Bij het afscheid zei Mike dat vast van plan te zijn. Iets om naar uit te kijken.

Waar ik ook naar uitkijk is de gepimpte auto van Giel. Hij kwam vrijdag langs met een Veronica-crew voor het programma De Grote Beurt. 12 BN'ers gaan ieder een auto oppimpen. Die worden geveild en de opbrengst gaat naar een goed doel naar keuze.

De crew was zwaar onder de indruk van de varkens. Ze stonden er allemaal bij te zwijmelen. De regisseur lag er zelf al gauw naast, dus nu begrepen ze Giel's fascinatie helemaal. 3 maart de eerste uitzending op Veronica.




Zaterdag 24 februari 2007
De Dag van de Polen


klik op artikel voor vergroting

Van de week kwam er een Pools gezelschap naar Het Beloofde Varkensland. Een club Polen van de Poolse landbouw-universiteit en wat aanverwante disciplines. Ze maakten een studiereis om te onderzoeken hoe Nederlandse non profit instellingen hun organisatie inrichten.

Mooi gezicht en vooral geluid toen al die Polen stomverbaasd bij Moeke en haar biggen stonden. Er werd druk over gesproken. Ik kon er geen touw aan vast knopen. Maar het klonk net zo mooi en geheimzinnig als de klanken die de biggen onderling met elkaar uitwisselen.

Het gezelschap werd geleid door een Pool die heel goed Nederlands spreekt - Woj. Hij vertelde dat ze in Polen helemaal geen hangbuikzwijnen kennen. Deze mensen zagen dus voor het eerst van hun leven een hangbuikzwijn. Ik vertelde mijn verhaalÊ zin voor zin en Woj vertaalde dat a la minute aan zijn landgenoten.
Na 5 minuten waren we op elkaar ingespeeld en hadden we een cadans te pakken. Nederlands-Pools-Nederlands-Pools en zo maar door. Erg leuk om te doen omdat het een extra dimensie aan het geheel gaf. Op zo'n manier word je gedwongen heel kern-achtig te blijven, een geweldige oefening in kort en bondig formuleren.

Er was ook een boerenzoon bij. Bij het gruwel verhaal over de verplichte verminkingen tijdens de les Geboortezorg Biggen wist hij onmiddellijk waar het over ging. Uit zijn gebaren maakte ik op dat hij zelf - of in ieder geval zijn vader - dergelijke handelingen regelmatig uitvoer(t)de. Alleen werden de tandjes van de Poolse biggen niet geslepen, maar geknipt met een nijptang.
Aaaaaah! Nog veel erger. De pijn van het knippen is al hels, de napijn en de kaakontstekingen zijn helemaal te verschrikkelijk voor woorden. Het schijnt dat die biggen soms met open etterende wonden in hun bekjes blijven lopen die vanuit de kaak richting hersenen gaan. Iedereen die ooit kiespijn heeft gehad, kan zich een voorstelling maken hoe erg dat moet zijn.
Ik geloof dat het knippen van de biggentandjes met een nijptang inmiddels in Nederland verboden is, maar helemaal zeker weet ik dat niet...

Het Beloofde Varkensland was een wondere wereld voor de Polen, dat zag ik wel. Een stel boerderijdieren bij elkaar die 'nergens' toe dienen en zomaar wat voor zichzelf leven. Of het niet tegennatuurlijk was dat Rosamunde en Brutale Griet geen kalfjes kregen? (nadat ik vertelde dat ik ze niet melk).
Ja, beaamde ik volmondig. Maar het kalf na de geboorte meteen bij de moeder weghalen om vervolgens haar melk te stelen, is dat dan niet tegennatuurlijk? was mijn wedervraag. En zo legde ik uit dat ik uit twee kwaden het beste heb gekozen. Ouwe vrijsters. Geen kinderen. Wel een mooi lang leven.
En de varkens? Die waren voor de Polen per definitie gevaarlijk voor mensen, dus daar waren we gauw klaar mee.
Een vrouw vertelde dat haar moeder twee varkens heeft. Voor de slacht uiteraard. Ze nam wat varkensbrokjes mee om aan haar moeder te laten zien.
Toch nog een echte uitwisseling dus.

PS
En tot mijn grote blijdschap zijn de varkens in het Parool gerehabiliteerd.
Mijn reactie is geplaatst. Hiephoi!


Vrijdag 23 februari 2007
De Dag van De Coverboy & De Centerfold


klik op artikel voor vergroting

Eindelijk Het NoordHollands Dagblad in handen gekregen.
Een hele varkensspecial als zondagbijlage. Brutus op de cover en ik als centerfold. De oudjes doen het nog best hahaha... Brutus ziet er echt uit als een gelukkig varken. 'Wat kan mij gebeuren?'

Een stel varkensgekken aan het woord. Van knuffelverzamelaars tot kersverse Gottingerbaasjes. En ik, zei de varkensgek.
Het mini-varken (fout woord, ze worden groooooooooot!) wordt voorgesteld als de nieuwe hond. Zo'n makkelijk huisdier...

Ik kan iedereen een ding zeggen: Een varken is een buitendier en geen huisdier. Zodra ze in de pubertijd komen worden het lastige knaapjes en tantetjes en is er niks meer over van die kleine schatjes. Dan wordt het menens.

Als je ze wilt hebben, neem er dan twee. Een varken alleen wordt vreemd op den duur. Zeker als ze veel aandacht gewend zijn. 'Als de liefde over is, blijven de verplichtingen' zegt Lorenz Konrad, de ganzenman. En hij heeft gelijk.

Die verwende nestjes kunnen uitgroeien tot kribbige persoonlijkheden, zeker als ze niet gecorrigeerd worden door een soortgenoot.
En ja, ook voor kribbekoppen moet je blijven zorgen.
Ik hou mijn hart vast...


Donderdag 22 februari 2007
De Dag van De Nasleep



Nog steeds komen er mails binnen over de Nacht van het Varken:


Hartelijk bedankt voor de heerlijke avond zaterdag.
Ik ben, toen iedereen na afloop binnen chocolademelk stond te drinken, nog even naar de stal gelopen waar Opaatje ligt. Daar lagen Dappere Dodo en Wildeman zij aan zij heerlijk te slapen. Ik ben er even naast gaan liggen en Sneeuwwitje kwam bovenop me liggen. Het was zo'n heerlijk moment. Ik had daar gewoon in slaap kunnen vallen.
Jammer dat het stukje in het Parool zo vreemd was. Het geeft absoluut de mooie sfeer niet weer die er die avond hing. Het klonk allemaal nogal cynisch.
De nieuwe massagesalon is prachtig! Wat een werk moet dat zijn geweest om die schuur leeg te halen.
Mocht je weer wat klussen te doen hebben dan kom ik graag weer een keer helpen.


DAFNE!!!
Wauw, het was geweldig. Ik vond het echt hartstikke leuk en dan ben ik ook nog voorpagina nieuws bij de Familie Bofkont, jeetje!
Ik wilde gewoon nog even zeggen hoe cool ik je gewoon vind, wat je allemaal doet, bereikt hebt en natuurlijk nog van plan bent te bereiken.
Ik ben van plan om op de kinderboerderij nu ook hard te gaan strijden voor Kibbe en Bargje. Ze hebben een hele kleine uitloop met tot gevolg dat ze geen lekkere hoop stro krijgen waar ze lekker in kunnen kruipen, maar een dun laagje dat net de vloer bedekt (ik probeer altijd zoveel mogelijk extra te geven maar dan krijg ik op mijn donder ivm het "verspillen" van stro). Het ergste is nog dat er een hele weide onbewoond staat nu. Belachelijk, elke keer dat ik daar langsloop probeer ik een rede te bedenken dat ze daar niet staan maar die is er gewoon niet. Varkens horen in een wei. Ik ga er wat aan doen. Wij hebben eens in de maand vergadering en misschien wil jij een keer komen vertellen over Het Beloofde Varkensland en de dingen die jij gedaan hebt en doet. En ik vind het natuurlijk ook hartstikke leuk als je gewoon een keertje langskomt (misschien een zaterdag, mijn vaste werkdag?), als je tijd hebt hoor met die belachelijk drukke agenda van je.
Nou ja, moet maar eens aan mijn huiswerk.
Groetjes knuffels en kusjes aan iedereen,


Beste Dafne (en natuurlijk ook Dennis),
Nog even een mailtje als dank voor de geweldig leuke avond op Het Beloofde Varkensland. Wat een gastvrijheid, terwijl er normaal al zo vreselijk veel werk te doen is.
Ik vond het zo bijzonder dat je het aandurfde ons allemaal bij die heerlijke biggetjes te laten. Als oud kraamverpleegkundige had ik altijd al wel een zwak voor tevreden smak geluidjes, maar deze droppies gaven een heel nieuw beeld van tevreden smakken. Ik smolt bij de aanblik van zoveel mini spekjes. maar ik was totaal verkocht toen ik Moeke zag. Wat een ontzettend lief snoetje.

Ik wist natuurlijk wel dat varkens erg leuk waren, maar ik ben nu echt verliefd. Ik las een verslag in het parool van vandaag. Ik was geschokt ! Gelukkig een erg leuke foto van het zwarte jongetje, maar de verslaggever moet maar snel een bijlesje varkensliefde hebben, want die heeft het niet gesnapt volgens mij ! (wat me niet geheel verbaasde toen ik de fotograaf bezig zag, heeft hij het ook geschreven?)

Het jochie wasvolledig geconcentreerd en onder de indruk van Brutus. Ik heb daarvan genoten. Het manneke was een groot deel van de avond erg druk en springerig, en op het moment dat hij Brutus aanraakte werd het een heel ander kind, rustig en geconcentreerd en met een totaal andere uitstraling ,echt heel bijzonder vond ik dat !
Ik hoop tot ziens bij een volgende varkens activiteit!


Woensdag 21 februari 2007
De Dag van Geschokte Leonie


klik op artikel voor vergroting

Leonie was hier op de Nacht van het Varken, had waanzinnig genoten, werd verliefd op de varkens en was geschokt door het stukje uit Het Parool. Ze vindt dat de fotograaf maar eens een lesje Varkensliefde moet komen volgen. En of hij dat cynische stukje ook zelf geschreven had. Ik zal uitleggen hoe het zit:

Loes de Fauwe - een prominente journaliste van Het Parool - zou aanvankelijk komen samen met een fotograaf. Dat was zaterdagmiddag keurig aangekondigd. Maar de fotograaf kwam alleen. Loes de Fauwe bleek weggeroepen te zijn i.v.m. de Turkse liquidatie.

Maar de fotograaf wist helemaal niet waar hij naar toe ging en had zich ingesteld op een party van dansende mensen met allemaal Chinese hoeden op. Hoe hij daar bij komt is me een raadsel, maar dat zei hij tegen me. Hij had dus geen idee waar hij terechtkwam.
De fotograaf vertelde me dat ie een boerenzoon is. Hij stond heel vreemd te kijken naar de aandacht hier voor de varkens. So far so good.

Loes de Fauwe heeft zondagavond de voicemail ingesproken om te vragen hoe het geweest was. Omdat ik dat pas op maandagochtend hoorde, bleek dat de fotograaf haar al het een en ander verteld had. Het stukje is uiteindelijk geplaatst als 'van een verslaggeefster'. Een in elkaar gedraaide constructie want Loes de Fauwe is Loes de Fauwe en schrijft altijd onder eigen naam. Maar omdat ze hier niet ter plekke was en de fotograaf haar de informatie gaf, is de boel geanonimiseerd. Want een fotograaf is een fotograaf en een verslaggever is een verslaggever. En dat zijn twee verschillende disciplines. Daar moesten ze natuurlijk in dit geval een draai aan geven.

De eerste zin begint al goed. Er kwamen toch nog 30 mensen... (in werkelijkheid tegen de 60 en ik heb zeker 40 man moeten teleurstellen omdat ik niet meer dan 50 man mag hebben van de brandweer).
Maar de afsluitende zin dat 'varkens zo vals als wat zijn' deed me mijn laptop openen voor een ingezonden brief naar Het Parool. Of die geplaatst gaat worden weet ik niet. Lees maar hieronder:

Valse Varkens?
Wat jammer nou. Het Jaar van het Varken begon zo goed voor de knorrepotten. Tientallen mensen togen met hun armen vol appels in het donker naar Het Beloofde Varkensland. Het leek wel een bedevaartsoord. He he eindelijk, dacht ik nog. Na jarenlange actieve varkens PR wordt het langzaamaan duidelijk dat varkens mensen meer te bieden hebben dan alleen hun speklappen.

Maar helaas. Het barst nog steeds van de misverstanden rondom deze interessante beesten. Zo ook in de laatste zin van het verslag over het varkensfeestje: 'Een mens moet oppassen met vretende varkens, want die zijn zo vals als wat.'

Dat is niet zo. Varkens zijn energiek en onbesuisd. Zodra er eten in het spel is, ontwikkelen ze een speciaal stress hormoon. Daardoor komen ze op scherp te staan. Ze willen dan maar een ding: eten! En hoe sociaal ze verder ook zijn, voor een appel vechten ze elkaar de tent uit.

Het is dan niet verstandig om vlak voor de varkensbek een gevallen appel van de grond te rapen. Varkens zijn sneller dan kakkerlakken. Voor je het weet hebben ze die appel plus de hand die hem aanbiedt te pakken. Dat heeft niets te maken met valsheid, maar met hun hartstochtelijke natuur.

Roze consumptievarkens zijn dan wel gedomesticeerd, maar ze houden altijd een wilde inborst. Geen mens komt bij mijn varkens voor ik dat uitgebreid uit de doeken gedaan heb. De 'verslaggever' kwam later, miste die uitleg en verbond er de conclusie 'vals' aan. Er blijft dus nog een hoop werk aan de winkel voor Het Beloofde Varkensland. Volgende keer misschien eens Het Festival der Varkens-Vooroordelen organiseren?


Dinsdag 20 februari 2007
De Dag van De Spek & Bonen Show



Gisteravond opgetreden in de Spek & Bonen Show van de VPRO, samen met een Chinese astrologe om het Jaar van het Varken in de luiden. Hilarische quiz. Als winnares moest ik ook nog uit een kast springen. Ook heb ik een varkensmassage aan een van de quizmasters gegeven.
Leuke, vrolijke avond. Tussen de malligheden door heb ik nog veel over de varkens kunnen vertellen. Als bedankje kreeg ik een pot Chinese bonen mee. Het spek lieten ze deze keer achterwege, uit pieteit met de varkens en met mij.
Ze moesten eens weten dat mijn lievelingskostje altijd spek en bonen was...


Zondag 18 februari 2007
De Dag van De Appels



Mooiste herinnering van de Nacht van Het Varken is een klein zwart jongetje dat onverschrokken zijn smalle donkere klauwtjes op de enorme rug van Brutus legde.

Ik hoop dat de Parool-fotograaf die foto bij zijn redactie zal aanbevelen. Zeker is dat niet, want hij heeft heel veel plaatjes geschoten.
Morgen weet ik het.

Het leek hier wel een groentekraam op de markt. Specialisatie: appels!
Bergen appels. De varkens hebben zich wezenloos gesoupeerd.

Toen ik heel laat naar bed ging, zag ik dat Moeke een half aangegeten appel had laten liggen. Ze lag te snurken tussen haar kroost. Voldaan en tevreden in de wetenschap dat zij en haar biggen de show gestolen hadden...

PS
Jaro was er ook weer. 3 jaar geleden nog een ridder met rode krullen, nu een piraat.


Vrijdag 16 februari 2007
De Dag van Giels-Giga-Verrassing



Veronica TV belde. Of ik 25 mei vrij wil houden. Dan word ik - met nog 12 andere goede doelen - verwacht in de studio. 12 BN'ers gaan de strijd aan met elkaar voor het goede doel. Wat precies mag ik nog niet verklappen.
Daarna komt er een veiling en de opbrengst gaat naar hun favoriete goede doel.
Giel strijdt voor Het Beloofde Varkensland.
En of ik dan op 25 mei op TV een cheque van hem in ontvangst wil nemen.
Nou dat wil ik wel.
Het Jaar van het Varken kan niet mooier beginnen...

PS
En nog een grote verrassing op een stapeltje vergeten post - dat krijg je met die drukke dagen - zag ik een mooie brief liggen. Snel open gemaakt en wat zie ik daar? De mooiste Valentine van allemaal! Gestuurd door Miss Piggy's grote vriendin Myrte.
Als dat geen toeval is...




Woensdag 15 februari 2007
De Dag van De Day After Valentine



Veel leuke Valentine berichten ontvangen via mail en slakkenpost voor de Familie Bofkont.
De aanmeldingen voor de Nacht van het Varken stromen binnen. Het is gewoon wie het eerst komt, het eerst maalt. En vol is vol. Maar te vol wil ik niet, want het moet wel leuk blijven voor de Bofkonten.

Wat is dat toch met die Thaise varkentjes die klein blijven? Ik krijg er van iedereen bericht over. Ze schijnen daar met handenvol de toonbank over te gaan, worden aangekleed (!) met kimono's en schijnen niet groter te worden dan een knuffel.
Ik geloof er geen barst van. Die blijven natuurlijk niet klein. Net zoals al die zogenaamde mini-varkentjes zeker, die mensen aangesmeerd worden door fokkers met de mededeling dat ze klein blijven. M'n hoela, die worden allemaal minstens 70 kilo of nog veeeeeel zwaarder.

Kreeg een aanvraag om met een van mijn varkens mee te doen aan een dierenprogramma. Moest dan naar de studio komen. Ik heb uitgelegd dat ik dat nooit doe, omdat varkens daar doodongelukkig van worden en waarom dat zo is. (in het kort komt het er op neer dat ze niet van huis willen en kunnen).

Las ik gister een verhaal van een voormalige varkensboerin die haar varkens had verkocht aan een andere boer. De varkens kregen daar een prachtleven. Ontzettend veel ruimte, stro, alles wat een varkenshartje begeert.

Enfin, na ruim een half jaar gaat ze eens kijken hoe het met ze gaat. Had een van haar favoriete zeugen een nest met 4 biggen. De andere 8 had ze gedood. Dat varken was totaal van slag sinds de verhuizing. Agressief tegen alles en iedereen geworden en niet meer voor haar biggen willen zorgen.
Heimwee. Komt nooit meer goed.

Zo zie je maar weer hoe gevoelig varkens zijn. Dat roep ik ook altijd tegen mensen die mij hun varkens willen aanbieden, omdat ze gaan verhuizen, scheiden, er geen tijd meer voor hebben, noem maar welke reden dan ook op. Weet wat je ze aandoet als je ze in de steek laat!


Woensdag 14 februari 2007
De Dag van De DierenProjecten



Allemaal varkensliefde wat de klok sloeg gister.
Eerst een projectbespreking met de Amsterdamse Dierenbescherming. Heleen en Marion smolten bij de biggetjes en waren zwaar onder de indruk van de grote roze lummels. Op tafel liep Sneeuwwitje voortdurend over de koffie en de papieren heen te paraderen. De DB Dames vonden het allemaal goed.

Daarna projectbespreking met Proefdiervrij. Ook Paul en Anouk werden onmiddellijk verliefd op de babes. Maar Tantetje en Sneeuwwitje op tafel, dat ging voor hen te ver.
Ze brachten een mooie honden-uitklapwaaier mee en een penning voor aan de hondenhalsband, ontworpen door Henk Schiffmacher.
Het Jaar van de Hond werd daar mee afgesloten en is een groot succes voor hen geweest.

Nu staat Het Jaar van Het Varken voor de deur. Vandaar hun bezoek. De uitnodiging is klaar. Gieltje zit aan de dinertafel. De Celebrities zijn uitgenodigd. Nu afwachten wie er op 24 april - Wereldproefdierendag - over de rode loper naar de varkens toeloopt... George Clooney?




Dinsdag 13 februari 2007
De Dag van De Vrolijke Borgjes



Kreeg gister weer een foto opgestuurd door dezelfde mensen die mij 2 weken geleden
lieten weten dat Moeder Knor op Kinderboerderij X bevallen was van 17 biggetjes.
Afgelopen zondag waren ze weer even op kraamvisite gegaan. Dit schreven ze:

Hallo Dafne,
De biggetjes liepen er gisteren erg vrolijk bij, we snappen wel waarom!
Geweldig!
Wat een gerust gevoel dat die biggen daar zo lopen met hun moeder,
in de wetenschap dat ze onder nacose gecastreerd zijn.
Daar hoef je dus geen slapeloze nachten meer over te hebben...


Maandag 12 februari 2007
De Dag van Aagje & De Kraai



Mooie middag gehad gister met de mensen van de workshop.
Ik had net verteld dat een varken leeft in een wereld van geuren en klanken. De ogen doen niet of nauwelijks mee. En dat ze een mens al op 400 meter afstand kunnen ruiken en horen. En verdomd!

Toen we door de polder naar haar toe struinden, zagen we al vanuit de verte dat ze haar neus in de lucht stak. Het gras eten werd even gestaakt. Vol concentratie rook en luisterde ze onze kant uit. En wat zagen wij? Ze had gezelschap van een kraai. Prachtig beeld.




Zondag 11 februari 2007
De Dag van Zeven Biggen die Zwijnden...



De kereltjes van kinderboerderij X maken het goed. Ze zijn weer terug bij hun moeder en hebben de operatie goed doorstaan. Weinig angst - weinig stress en helemaal geen pijn en geen napijn.

En ook heel belangrijk:
Geen moeder in alle staten omdat ze haar krijsende kleintjes niet kan verdedigen.
Toen de biggetjes afgelopen vrijdag op kinderboerderij X volgens het protocol van Het Beloofde Varkensland werden gecastreerd, waren ze 13 dagen oud.

In 1994 werd ik voor de eerste keer geconfronteerd met biggencastratie ZONDER narcose. Sindsdien bedrijf ik actieve Varkens-PR. 13 jaar non-stop actief protest. En afgelopen vrijdag was het zover! De 13 dagen oude beertjes hadden de primeur. Wat hebben zij gezwijnd!
Zie je wel 13 is een geluksgetal...


Nieuw op de site:  


Zaterdag 10 februari 2007
De Dag van Als Het Eerste Schaap Over De Dam Is Volgen Er Vele Varkens...



...tenminste dat hoop ik met heel mijn hart.
Twee weken geleden kreeg ik deze foto opgestuurd van een stel dat vorig jaar een workshop volgde op Het Beloofde Varkensland.

Op kinderboerderij X waren die zondag 17 biggetjes geboren.
De volgende dag heb ik de kinderboerderijbeheerster opgebeld.
Ik wilde er een stukje over gaan schrijven voor Dierennieuws.
Toen ik vroeg hoe de beertjes gecastreerd zouden gaan worden,
kreeg ik het gevreesde antwoord: zonder narcose en zonder plaatselijke verdoving.

Op zich verbaasde me dat niet omdat ik weet dat net als iedere varkensboer ook de kinderboerderijen het zo doen - omdat het niet bij de wet verboden is - maar ik vond de gedachte onverdraaglijk. De biggetjes had ik op de foto gezien, de kinderboerderijbeheerster had ik gesproken, dus van anonimiteit was voor mij geen sprake meer. Ik zou het mezelf nooit vergeven als ik geen actie zou ondernemen.

Ik heb meteen teruggebeld en gevraagd of het goed was dat ik samen met Peter Klaver zou komen om te demonstreren dat biggencastratie anders kan en moet. De veearts die het daar altijd doet, was uiteraard van harte welkom om er haar voordeel mee te doen tijdens dit prive-college Biggencastratie Zonder Dierenleed door Peter Klaver. Dennis was mee om er een instructiefilm van te maken.

Het betreft een gemeente-boerderij en de beheerster mocht dit niet zelf beslissen.
De volgende dag werd ik gebeld door Hoofd Communicatie van deze gemeente X.
Wat zal ik er van zeggen?
Het ging niet zonder slag of stoot. Er zijn verschillende telefoontjes over en weer geweest. Ook de wethouders kwamen er nog aan te pas. Uiteindelijk kregen we toestemming om te komen.

Dat was dus gistermiddag.
Er zijn 7 beertjes gecastreerd volgens de procedure van Het Beloofde Varkensland:
Algehele narcose plus nog extra plaatselijke verdoving in de teelballetjes. Na de operatie nog antibiotica en een pijnstiller.
Het laatste woord is er nog niet over gezegd. Maar deze 7 mennekes hebben geen pijn geleden en deze gruwelijke handeling - want dat blijft het - niet bewust hoeven meemaken.
En dat is al pure winst. Alle moeite meer dan waard.

13 jaar geleden zat ik op de opleiding praktische dierverzorging op de Boerenschool.
Tijdens de les Geboortezorg Biggen - castreren, staartjes couperen, tandjes slijpen,
oormerken aanbrengen, alles zonder enige vorm van narcose - weigerde ik deze wrede handelingen uit te voeren. Mijn protest is uitgemond in Het Beloofde Varkensland.

Al die jaren heb ik tegen de on-genarcotiseerde biggencastratie gestreden.
Gister was het eindelijk zover. Voor de varkensboeren zover zijn, daar durf ik voorlopig nog niet eens aan te denken...

Maar de eerste kinderboerderij is overstag gegaan.
Dit is een begin. Ik ben blij met elk klein stapje in de goede richting.
Kom op Kinderboerderijen van Nederland. Wie volgt?
Wordt Vervolgd.

VARKENSAMBULANCE
Tot onze grote verrassing komen er spontane giften binnen
voor de aanschaf van een nieuwe Varkensambulance !
Voor wie dat ook wil:

GIRO 469 (inderdaad een 3-cijferig nummer)
ten name van Familie Bofkont
te Amstelveen
o.v.v. Varkensambulance

Vrijdag 9 februari 2007
De Dag van De Kinderboerderij



Wat een dag weer gister. Cap Gemini belde af vanwege de sneeuw, de stro-chauffeur belde om de haverklap met allerlei sneeuw en ijsmeldingen, de varkensfotograaf was gearriveerd, de journaliste kwam aanzetten met een taart, hoedjes, slingers en balonnen en er moest weer van alles tegelijk.

Een varken met een feesthoedje op, slingers rond zijn nek, een fluitje in zijn bek en een taart voor zijn neus op de grond met brandende kaarsjes. Zo had de krant het bedacht. Dat moest de cover worden van de zaterdagbijlage, hahahahahaha.

Na een hoop gedoe stond Dennis met een varkenskop op en de taart in zijn handen. Een wanhoopsgreep als cover. Niet ideaal natuurlijk. Toen Moeke & haar Biggies. Die maakten een zooitje van de slingers en de hoedjes. Ze mochten de hele taart opeten met z'n allen. Dat werden wel aardige foto's, maar te rommelig.

Door de sneeuw naar het varkenspaleis in oprichting. Daar aangekomen werden alle varkens wild. Aagje stoof als een dolle op ons af. Geen land mee te bezeilen. Dat voorspelde niet veel goeds. Wat bleek? De journaliste had een banaan in haar tas. Ze kon het vege lijf nog net redden door er mee weg te rennen, maar het kwaad was al geschied. Een en al chaos. Miss Universe zo berig als een ui, probeerde ons allemaal in de benen te bijten en maakte voortdurend ruzie met alle andere varkens.

Inmiddels had de stro-chauffeur er lucht van gekregen dat we geen ploeg hadden om te lossen. Ze waren in alle staten, met 2 man valt er namelijk geen 400 balen te lossen. En als ze de vracht weer mee retour moesten nemen, zou dat een smak geld gaan kosten... Ik weer bellen met Cap Gemini, want die sneeuwramp leek toch best mee te vallen. Maar nee, iedereen was al afbesteld, daar was niks meer aan te doen.

Ondertussen liep Brutus al met een feesthoedje op. Dat leverde een paar onrustige fotomomenten op. Niet helemaal je dat, maar vooruit maar, soms zit het gewoon niet mee. Toen moest ik nog op de foto met een varken. De wind was ijzig, maar ik ben even gaan liggen en hehe, dat zat er op.

De fotoshoot was klaar en we stonden er zomaar nog wat te kijken. Hoe het kwam weet niemand, maar ineens was er stilte na de storm. Ik zette Brutus een nieuw hoedje op, hing de slingers rond zijn nek en hij vond het prachtig. De fotograaf pakte zijn camera weer uit en Brutus bleef maar trots kijken met dat malle hoedje op. Klik, klik. klik. Daar waren de uitverkoren momenten. Toch nog gelukt!

Toen nog het interview, maar dat kon gelukkig binnen, lekker bij de kachel. Opeens belde Cap Gemini op. Ze kwamen toch. Met minder mensen, maar ze zouden komen. Een lang verhaal kort: De wagens konden de gladde dijk niet af, een buurboer is uitgerukt om met zijn tracor de helpende hand te bieden, iedereen en alles liep, reed en riep door mekaar heen.

Maar om 8 uur zat iedereen een pizza te eten op de zelfgebouwde stro-tribune! Iedereen was apetrots en het was beregezellig. Cap Gemini & Stromannen, fantastisch werk geleverd, heeeeel erg bedankt!

De foto's van de Cap Gemini Stro-Happening staan hier





PS
Waarom vandaag De Dag van De Kinderboerderij heet? Dat ga ik morgen vertellen. Feit is dat ik vanmiddag met de lijfarts van Familie Bofkont - Peter Klaver - en Dennis naar een kinderboerderij ga voor een spannende klus. Vol verwachting klopt mijn hart...


Donderdag 8 febuari 2007
De Dag van De Sneeuw & Het Franse Stro



Uniek was de sneeuwval op 2 en 3 maart 2005: in een groot deel van het noorden van ons land viel 20 tot ruim 50 cm, staat er op de site van het KNMI.

Dat was ook zo. Toen het hier in maart 2005 begon te sneeuwen woonde ik binnen een paar dagen in Siberie. Het was hier nog nooit zo mooi geweest.
Een sprookje en een hel tegelijk als ik daar aan terug denk. Roodpels was ernstig ziek. En ik maar leuk lachen voor de fotoshoot met Aagje in de sneeuw. Toen de Zaterdagbijlage van het Parool 14 dagen later uitkwam, was de sneeuw weg en lag Roodpels op sterven. Nu ik het opschrijf is dat nog steeds pijnlijk. Die prachtkat...

Voor vandaag is er een sneeuw-weeralarm door de KNMI afgekondigd. Straks komt er weer een fotograaf voor een coverfoto voor de Zaterdag bijlage van het NoordHolland Dagblad. Wie weet weer in de sneeuw... Gisteravond heb ik de auto al aan de dijk gezet, anders kom ik die nooit meer op als het zo glad is. En eind van de middag komen er 20 man van Cap Gemini een stro-tribune bouwen. Of zouden komen, moet ik morgen misschien zeggen. Want het is allemaal nog zeer de vraag, wat het gaat worden vandaag.

Cap Gemini heeft al een poos geleden gebeld. Ze wilden graag wat voor Het Beloofde Varkensland komen doen in het kader van Verantwoord Maatschappelijk Ondernemen.ÊHeel welkom, want er moeten 400 balen stro gelost, opgebouwd worden tot een stro-tribune en de rest uitgestrooid. De varkens krijgen er een nieuw paleis bij. Driehonderd vierkante meter varkensgeluk. Liggen, luieren en gemasseerd worden. Wie wil dat niet?

Het was een hele klus om het stro te regelen. Goudgeel lang tarwestro, dat was mijn wens. Maar nergens te krijgen in dit jaargetijde. Wel stro, maar niet mooi en kort, en dat wil ik niet. Dus een stro-deskundige geraadpleegd en die heeft de klus overgenomen. Op een gegeven moment belde hij. Had een partij uit Frankrijk geregeld. Een paar dagen later: 'Het is toch niet blank genoeg, bij nader inzien.' Blank stro is de benaming in het jargon. Blank stro. Klinkt mooi. Uiteindelijk heeft hij zaken kunnen doen met Groningen. Het land van Billie Bofkont.

Dus vanmiddag komt er een giga-vrachtwagen uit Groningen met een vracht stro. En dat is nu de vraag. Komt die ooit aan, als de Bovenkerkerpolder straks weer in Siberie is veranderd? En lukt het de club van Cap Gemini wel om de boerderij te bereiken? We wachten het maar rustig af. Als het Stro-Theater maar op 17 februari klaar is...


Woensdag 7 februari 2007
De Dag van De Ezel Op Sokken



Jessica Schimmel van de Ezelsociteit uit Zeist stuurde me een foto van hun oude ezeltje Istar. Het beestje draagt sokken in de zomer tegen de vliegen. Wat een leuk dier! En wat aardig van ze om hem die kousen aan te trekken.
Jessica stuurde ook nog een artikel uit de NRC over de varkensflats. Mogelijk komen die in Amsterdam of Zaandam te staan. Een enorm terrein met varkensfabrieken.

Ik herinner me dat ik in 2002 met Theodor Holman in de etalage van Scheltema zat met Miss Universe op schoot. Een van de onderwerpen die we toen bespraken was de varkensflat. Verre toekomstmuziek destijds nog.

Ik was toen voor, op basis van een ontwerp dat ik op de VPRO TV had gezien. Veel ruimte en stro, daar kwam het op neer. De varkensflat die in Amsterdam gepland staat, heeft vooralsnog niks van doen met ruimte en stro, wat ik er zo over lees.

Als ik dit jaar weer een etalage-interview heb, zal ik niet meer voor de varkensflat zijn. Het is volkomen uit de tijd om zulke enorme investeringen te doen met geen enkele garantie op verbeterd varkenswelzijn.

Daar komt nog bij, dat die schaalvergroting buiten alle proportie is.
Waar we juist naar terug moeten is naar de menselijke maat. Lees: VARKENSMAAT.

Een omgeving en een aantal waar de varkens zich goed bij kunnen voelen. En de mensen die ze moeten verzorgen ook. Want je maakt mij niet wijs, dat dat niet iets met mensen doet. 's Ochtends naar je werk rijden, aankomen op een fabrieksterrein en weten dat daar 114.000 varkens opgesloten zitten. Ook al verzorg je er maar een paar honderd van, dan nog weet je dat die slechts een klein onderdeel zijn uit een monstergeheel.

De druk van het besef dat daar honderdduizend (100.000!) ongelukkige varkens om je heen zijn, maakt een raar mens van je. Laat staan hoe vervreemdend dat voor die intelligente varkens moet zijn.

Wat ook raar is: Varkentjes aankleden met malle hoedjes en ruches en ze vervolgens door hoepels laten springen. Ook dat is vervreemdend. En absoluut leed voor die kleine varkensartiesten. Die foto kreeg ik gister ook onder ogen.

Bij de Ezelsocieteit in Zeist hebben ze het wel begrepen. Daar krijgen de ezels sokken aan als ze door de vliegen worden gestoken. En niet niet om beeldig door hoepels heen te springen.

De mens is een mal wezen. Het wordt tijd dat we beter naar de varkens en andere dieren leren kijken. Hoe een natuurlijk varken, dat vrij leeft, zijn eigen leven inricht. Daar kunnen wij nog heel wat van opsteken...



Dinsdag 6 februari 2007
De Dag van Sonja Bakker En De Huurmoordenaar



Een poosje terug belde Annemarie Postma mij om te zeggen, dat ze altijd zo gecharmeerd was van mijn columns op EenVandaag.nl Ze was bezig om een heel nieuwe site en beweging te lanceren. 'Tijd voor echte gezondheid.' Allerlei columnisten zouden daar hun bijdrage aan leveren en mijn column 'Sonja Bakker' zou daar geknipt voor zijn.

Die column Sonja Bakker heb ik vorig najaar geschreven omdat ik vind dat zij haar invloed en macht over mensen die willen afslanken heel goed zou kunnen inzetten om scharrelvlees te promoten. Over haar dieetadviezen en zo heb ik geen mening. Ik heb me nooit in afslanken verdiept, weet er niks van.

Sonja Bakker bewonder ik omdat ze een boekie schreef - dat noodgedwongen zelf uit moest geven - en 5000 exemplaren achter in haar schuurtje had liggen omdat geen enkele uitgever er brood in zag.
En moet je nu eens kijken. Wat een giga succes is die meid geworden. Ik las in een interview dat ze een kip (ik meen Lia) heeft en een hond waar ze dol op is.
En dat ze zo kwaad was op die vent die zijn hond mishandeld had met een schroevendraaier.
Dus ik dacht, waarom zou ze haar vleesetende aanhangers dan niet kunnen omturnen tot biologisch scharrelvlees?

Vorige week is de site tijdvoorechtegezondheid.nl gelanceerd. Sonja Bakker is daar all over the place. Alle columnisten hebben een een column aan haar gewijd. 't Schijnt dat Sonja ook belang heeft bij Unilever - en Unilever in de eerste plaats bij haar natuurlijk - dus die scharrelworsten kan ik op m'n buik schrijven.

Nog meer over vlees:
Ik kreeg een reactie van Jet Nijkamp (van die mooie tekeningen) op mijn log over Frans Lavell. En een tip want in de Volkskrantbijlage van zaterdag stonden 2 varkens die bij mensen woonden en toch naar de slacht moesten. Dat alles was erg mooi in beeld gebracht door de fotograaf. Ook de foto's in het slachthuis en de uiteindelijk doorgesneden koppies van hun knorrepotten waren beeldschoon en esthetisch.

Toch hebben die mensen een huurmoordenaar (de slachter) geregeld om hun prachtige varkens te laten vermoorden (slachten). Zo kijk ik er nu tegen aan omdat ik mijn leven met varkens ben gaan delen.

Jet denkt dat ik het algehele vegetarisme verkondig.
Dat is niet zo. Het zit veel genuanceerder in elkaar.
Voor mensen die niet met boerderijdieren leven (en dat is dus iedereen) ligt het anders. Maar dat komt later allemaal nog aan bod. Ik schrijf wel door.

Jet eet geen varkens. Wel rund en af en toe lam.
Ze bezocht slachthuizen en maakte er mooi werk van.
Die wilde ze aan Frans Lavell laten zien. Bij deze.
O ja, en dit is de column waar het allemaal mee begon: Sonja Bakker


Maandag 5 februari 2007
De Dag van De Goede Doelen



Esther Jacobs - van coins for care - was hier gister. Leuke meid.
Ze heeft een item op de radio over Goede Doelen.
Gaat haar nieuwsgierigheid achterna, bezoekt iedere week een ander goed doel en daar vertelt ze dan over in de uitzending. Gister wilde ze dus wel eens zien wat ik hier allemaal uitspook. Wildeman viel als een blok voor haar.
Vanavond op Radio 5 (was 747 AM) in Desmet Live. Ergens tussen 6 en 8 uur geloof ik.

Arm Snorkeltje. Het heeft een dikke dag geduurd voor ze van de schrik bekomen was. Bleef onder het stro liggen en vertrouwde niks en niemand meer. Na veel kunst en vliegwerk heb ik haar toch een stukje banaan met een verborgen pilletje kunnen voeren. Zo te horen helpt het nog geen klap...


Zaterdag 3 februari 2007
De Dag van 'Op Zoek Naar Een Dafne Die Wil Slachten?...'



Onderstaande tekst kreeg ik opgestuurd van de bekende copywriter Frans Lavell van o.a. Nationale Nederlanden, wat er er ook gebeurt.

Koeien- en varkensvlees in bonbondoosjes,
dat is pas schaalvergroting


De partij voor de dieren vergist zich. Niet het zichtbare leed van consumptiedierenÊ dienen ze te bestrijden maar juist het onzichtbare; de onder smakelijke verpakkingen weggestopte zielloze wreedheid bij supermarkten.
Kijk eens in zo'n doos met doorkijk deksel en een 'gourmet assorti'. Als Belgische bonbons versierd liggen daar de verwerkte lichaamsdelen van levende wezens. Ofwel runderen ofwel varkens denken de kopers. Of denken ze helemaal niet? Welnee, de kopers denken helemaal niet meer aan dieren als ze dit zien. Kan ook niet. De afstand tussen deze vleselijke tierlelantijnen en de dieren is zo groot geworden dat je het verband niet meer ziet. Er zijn vast militante dierenbevrijders die in alle onschuld een 'nugget' naar binnen smakken.

Zonder dat ze beseffen dat ze een tot een soort cement vermalen ofwel "gehomogeniseerd" beest eten. Maar als iemand doet wat er gewoon moet gebeuren om een dier te eten, namelijk het slachten, z'n halsader doorsnijden, staan veel enthousiaste afnemers van de industriële vleesproductie op hun achterste benen. Terwijl dat juist het meest respectvolle wat je kunt doen ten opzichte van het dier wat je wilt eten. Bij het islamitische offerfeest mag je dat in Nederland niet zelf doen maar mag je je zelf wel medeplichtig maken door achter de slachter te gaan staan en hem met beide handen te omvatten. "Het was een mooi schaap en het had hele lieve ogen" kan de moslim later aan tafel zeggen en de gedachten gaan bij het kluiven even naar het dier.

Maar bij de snacks van Mora gaan de gedachten misschien naar Cora maar helemaal niet meer naar dieren. Terwijl Cora meer koeien-, varkens-, en paardenbloed aan haar handen heeft kleven dan welke religieus slachter ook. Figuurlijk gezien dan. Want ook het fabrieksmeisje Cora ziet geen beest meer. De dieren zijn al industrieel verwerkt tot delen vacuüm verpakt vlees voordat ze de fabrieken van Mora (Unilever) binnen komen. En ze komen overal vandaan. Australië, Zuid Amerika, Polen.

Schaalvergroting en globalisering heeft onze verhouding met de dieren die we eten ontzield. John Berger vertelt in een van zijn verhalen dat speelt in een Frans bergdorpje over een slager die even bidt voordat hij de koe slacht. Waarschijnlijk kende hij de koe. Wij kennen de beesten niet die we eten. We weten niet wat ze achter de rug hebben. Welke ervaringen ze hebben opgeslagen in hun genen. En recente onderzoekingen hebben aangetoond dat genen dat doen... ervaringen opslaan! Die stress, die frustratie van gevangenschap, dwang en mishandeling opgeslagen in industrieel geproduceerd vlees, eten we en omdat we niet arm zijn soms bijna dagelijks.

Dacht u dat dat gezond was? Dat het geen invloed op uw geest had? Nou vergeet het maar. (misschien komt uw vergeetachtigheid er wel vandaan).
Hoeveel beter zou het niet voor ons zijn om alleen de varkens van Dafne Westerhof, de voorvechtster voor varkensgeluk, die de beesten streelt en masseert en met ze converseert te consumeren? Dafne zal ze niet willen slachten. Dan maar zoeken naar een Dafne die dat wel wil. Dat betekent geen vlees deze week als u dat vacuümpakbiefstuk, vers tot over maand, bij AH laat liggen. Maar goed, dat is nou juist schaalverkleining. Echt minder van hetzelfde. Goed voor u!

Frans Lavell,
bijdrage aan het Nieuw Elitair Elan in Gorichem op 28 januari 2007



klik op artikel voor vergroting


Vrijdag 2 februari 2007
De Dag van Never A Dull Moment In Huize Bofkont



'Never a dull moment in Huize Bofkont', mailde Jet Nijkamp (van de mooie varkens-tekeningen) en ze heeft gelijk.
Geen enkele dag is hier gelijk aan de vorige. De laatste paar dagen is het allemaal dierenartsen wat de klok slaat. Heks naar de dokter voor haar astma. Boy George en Gekke Goudoog gisteravond. Rode Poes ook vorige week, evenals haar dochter Spook, die ineens een Draculakatje was geworden met een loszittende hoektand.

De poezen worden ouder. De een krijgt last van haar tandvlees, de ander een allergie, een chronische niesziekte, noem maar op. En daar zit ik weer met de Margriet op schoot in de wachtkamer van de poezendokter. De poesjes zijn dapper, ze houden zich kranig.
'Wat heb je toch een rustige poezen' zei poezendokter Jeannette gisteravond. 'Ze zijn altijd zo lief en makkelijk.' Dat doet me goed te horen. Zegt iets voor de hele Familie Bofkont, denk ik dan.

Vroeger kwam de poezendokter hier altijd aan huis voor iedere poes of kip, die wat makeerde, maar dat kan Bruin niet meer trekken met zoveel te verzorgen dieren. Jeannette heeft hart voor de Familie en improviseert ongevraagd met haar declaraties, ontzettend sympathiek en ook nog eens een heel kundige arts.

Gistermiddag een bespreking in Amsterdam op verzoek van hoofd sector Natuur Milieu Educatie. Of ik mijn licht eens wil laten schijnen over een kinderboerderijsituatie aldaar. Welke ideeen en oplossingen heb ik daarover? Nou heel veel. Maar of die allemaal gerealiseerd kunnen worden, dat is maar zeer de vraag.

Snel weer terug, want Peter Klaver - lijfarts van de Familie Bofkont - stond al voor het hek van Het Beloofde Varkensland te wachten. We moesten het een en ander overleggen over een bijzondere klus die we volgende week samen gaan klaren. Ook op een kinderboerderij. Later meer daarover.

Maar hij kwam ook voor Rosamunde en Brutale Griet. De dames hebben jeuk en staan zich tegen van alles en nog wat aan te schuren. Dus dat werden anti-jeuk-injecties. P. is daar heel handig in. De rust zelve, even wat kriebelen ter afleiding en dan ineens hup die naald erin. Ging heel goed en snel. Even een schrikreactie en dat was het. Over 10 dagen een tweede spuit. Ben benieuwd of de dames het dan door hebben...

En toen naar Snorkeltje. Een van de hangbuikbaby's ademt moeilijk en erg hoorbaar. Dat was al steeds zo en nu was het moment om daar eens goed naar te kijken. Daarvoor was ze te jong voor zoveel stress. En ja, ze moest toch even opgepakt zodat Peter met de stethoscoop kon luisteren. Ach dat beessie. Ze is astmatisch. Niks aan te doen. Wat wil ik? Laten inslapen of laten leven? Een biggie met een handicap, zo moet ik het zien.

Ze is niet optimaal, maar ook niet echt ziek. Als het een mens was geweest zou ze moeten puffen. Maar het is een biggie, en zoiets bestaat niet voor dieren. We gaan nu een experiment doen. Astmatische Heks heeft veel baat bij een injectie om de zoveel tijd. Dan is ze weer een paar maanden veel minder benauwd.

Als we dat nou ook eens bij Snorkeltje proberen? P. vindt dat een goed idee. Gelukkig kan dat ook in pilvorm. Injecties voor zo'n klein biggie lijkt me niks. Maar een pil in een stukje banaan is goed te doen. En dan afwachten of het resultaat gaat krijgen. Laten inslapen kan altijd nog. Maar ze moet kwaliteit van leven hebben, dat staat voorop.

Ze komt nu redelijk goed mee met de rest. Slaapt veel meer, dat wel, maar op haar manier doet ze toch mee en in groei blijft ze niet echt dramatisch achter. Afwachten en hopen dat de medicatie aanslaat.


Donderdag 1 februari 2007
De Dag van Wat Een Leuke Dag Was Dat Gisteren



Sommige dagen blijven bij je hangen. Gister was zo'n dag.
In de ochtend de theatermensen, 's middags het operavolk over de vloer.
Alles ging perfect. De locatie die ik voor de fotoshoot in gedachten had, werd het ook, evenals starring Brutus.
Aanvankelijk was Moeke's kraamkamer de favoriete set, maar die viel af omdat Brutus daar niet op bezoek kon. En Moeke en biggies zijn natuurlijk beeldschoon en snoezig maar niet theatraal genoeg. Nee, dan Brutus met zijn giga lichaam.

Binnen twee uur stond alles er op. Brutus was geweldig. Op het juiste moment keek hij goed, stond naast de acteurs, deed precies wat er van hem verwacht werd. De acteurs keken hun ogen uit. Victor Löw (o.a. van de film Lek, waarin hij als onderwereldfiguur met zijn baby op z'n buik rondloopt) vond hier alles 'Jeroen Bosch'. Nooit zulke grote varkens gezien!
Porgy Franssen - o.a. Keyzer & De Boer Advocaten - was stomverbaasd over de elegante varkenshoefjes. En Mirjam de Rooij - o.a. Baantjer en GTST - werd door Rosamunde gekust.

De fotoshoot vond dus plaats in het huis van Rosamunde en Brutale Griet als tweede keus. Dat hoofd van Rosa, toen bleek dat haar woning gekraakt was! Ze heeft er een poos bij staan kijken en toen pikte ze het niet langer. Ze stiefelde zo naar binnen. De peperdure camera's van fotografe Piek konden op het laatste nippertje nog weggegrist worden. Styliste Ineke had er haar handen vol aan.

De sfeer op de set was zo bijzonder omdat tijdens het maakproces de Familie Bofkont hun eigen plaats opeiste. Letterlijk en figuurlijk. Ze bemoeien zich overal tegenaan, staan met hun neus vooraan en willen inbreng. Het leuke was dat iedereen zich daar moeiteloos in schikte. "De beesten zien er 'strak' uit", zei producent Hans Kik. Pikant detail: vegetarische boerenzoon.
Ik heb een hele serie prachtige foto's kunnen maken, maar die blijven nog even geheim.

Toen de operamensen. Die waren ook al zo leuk. We hebben alles in kaart gebracht wat betreft de mogelijkheden. Half maart maart zijn de filmopnames. Daar verheug ik me erg op, want ik dat gaat vast wonderschoon worden. Magisch vond de regisseur. Het operavolk komt later nog uitgebreid aan bod.
Ook daar verklap ik nog niks over. Komt allemaal goed.

Wat theater en opera gemeen hadden was de oprechte interesse in alles wat er hier gebeurt.
En... ze wilden allemaal bij de beesten blijven. Geef ze eens ongelijk.