---

---

---

Zaterdag/Zondag 29/30 september 2007
De Dagen van Aagje's Goede Doel...



Zwarte Prins ligt altijd in het midden.
Miss Universe aan de ene, Beertje aan de andere kant.
Het lijkt me heerlijk om een gelukkig varkentje te zijn.

Vandaag een vrouw gesproken in de workshop, die gefascineerd luisterde naar mijn ontdekking van de varkensmassage bij de kleine Aagje, nu ruim 9 jaar geleden. Ze nam me even apart en vertelde dat ze twee kinderen heeft. Met de eerste zat ze op babymassage. Geen probleemkindje, maar gewoon voor de gezelligheid en ontspanning. Met de tweede kwam het er niet meer van.

Nu ze mijn verhaal hoorde, wist ze plotseling waarom er zo'n verschil in gedrag was tussen haar twee kinderen. Met de jongste van nu 15 maanden was ze niet op de massagecursus geweest.
Een onrustig, schrikkerig kind, een dag en nacht verschil met haar eerste spruit.
Ze wilde onmiddellijk alsnog de draad weer gaan oppakken.

Een andere moeder een paar weken geleden met een opgroeiend zoontje.
Een vrolijk vitaal kind, dat uit zichzelf uiting geeft aan zijn levensvreugde.
'O mam, wat zit ik toch lekker in mijn vel', schijnt dat mannetje vaak te roepen, vanuit het diepst van zijn tenen. Blijkt dat ze dat jongetje van kleins af aan gemasseerd heeft en nog regelmatig trakteert op een kietelbeurt. Kijk. Daar krijg je nou leuke, kalme, zelfverzekerde kinderen van.

En Aagje, die leuke Aagje, maakt vanmiddag zowaar een paar vreugdesprongetjes na de massagesessie. Dat had ik lang niet meer bij haar gezien, dacht dat ze daar inmiddels te oud voor was. Niet dus. Het was heel aandoenlijk haar zo blij te zien.

Aagje, een varken met een missie. Inspiratiebron voor mensen. Maakt mogelijk dat ze goed in hun vel komen te zitten. Is dat niet mooi?

---

Vrijdag 28 september 2007
De Dag van De Imposante Wilde Dieren



Een onverwacht mooie dag gister. Koude harde wind, maar op het zuiden was het in de luwte zo lekker warm, dat ik een poosje aan de slootkant in de zon ben gaan liggen. Even later voelde ik een lange snuit tegen me aanduwen. Wildeman. Hij plofte naast me neer en wilde gemasseerd worden. Wat wordt hij groot! Waar is die kleine frisling in zijn streepjes-pyamaatje gebleven? Daar lag een imposant wild zwijn voor me. Zijn vacht is ook volwassener geworden. Veel stugger dan een jaar geleden met lange haren en die gaat alleen nog maar dikker en ruwer worden.
En genieten dat dat baasje kan! Hij lag daar zo lekker in het zonnetje, liet zich masseren en hield ondertussen alles met zijn slimme oogjes in de gaten.

Even later zag ik De Stier komen buurten. Hij was Het Beloofde Varkensland opgelopen om zich te schurken aan een rij bomen. Zo dichtbij was hij nog nooit geweest.
Ik ben naar hem toe gelopen om eens een praatje te maken: 'Dag Meneer Stier, hoe maakt u het?' Wat een beest! Ik stond vlak bij hem en we werden gescheiden door slechts een paar paaltjes en een stukje schapengaas.



Als hij gewild had, was hij daar dwars doorheen gestapt. Maar hij keek naar me met grote schrikogen, helemaal niet aan mensen gewend, laat staan om aangesproken te worden.
Een prachtig dier. Hij maakte snel dat hij weer weg kwam.
Madame Duroc was ook nieuwsgierig naar hem, maar daar moest hij ook niks van hebben. Snel liep hij terug naar zijn vrouwen. Dat was tenminste vertrouwd, je zag zijn spieren ontspannen toen hij weer terug bij zijn kudde was. Indrukwekkend heerschap.

---

Donderdag 27 september 2007
De Dag van Wim In De Varkenshemel...



Met een reuzenzwaai is Wim gisterochtend om 2 minuten over 8 richting hemel gezwiept.
Ik had geluk, moest net even wat uit m'n auto pakken en daar stond die wagen al aan de dijk.
Even later zag ik Wim al door de lucht zwaaien.
Zoiets idioots. Alle boerderijdieren moeten door die wagen opgehaald worden.
Als die kar vol zit met kadavers rijden ze naar Brabant. Daar staat een reusachtige vernietigingsfabriek. Grote zwarte rookwolken uit enorme schoorsteenpijpen, de kadaverwagens rijden af en aan, een stank niet te harden.

Voor paarden is er echter een andere regeling.
Die kunnen met een andere auto worden opgehaald, niet die massaproductie, want tja een paard is een sjiek dier. Kost meer, maar dan heb je ook wat. Voor een varken is zoiets niet mogelijk. Toch word je door de wet verplicht dit zo te doen. Als ik al niet met die oormerken in de clinch lag, zou ik het verdommen. Gewoon begraven op Het Beloofde Varkensland, waar ze thuishoren. Desnoods laten cremeren (mag ook niet) en dan de as verstrooien over het land.
Maar nu die oormerkenkwestie nog speelt, wordt dat wat teveel van het goede.

Wim wist gelukkig van niks en zit nu allang in de Varkenshemel. Ik denk dat hij daar heel gezellig een sigaartje aan het roken is met Stalker en kennis heeft gemaakt met Lady Lolita en Bessie. Die dametjes zijn van voor Wims tijd, maar Stalker heeft hij nog goed gekend. Die hebben heel wat afgeknokt samen. Stalker heeft hem toen ook nog een ingescheurd oor bezorgd. Wat was Wim agressief in het begin. Ik denk dat het ook angst geweest is.

Ik vond hem op een akker op de Veluwe, zomer 2005, na een telefoontje van Staatsbosbeheer. Ze moesten hem afschieten van hun baas. Wim heette die man en Theo was zijn collega.
Twee varkens hadden ze die ochtend aangetroffen in het veld. We hebben ze alletwee opgenomen. Arme gedumpte dieren. Wild van angst.
Theo was niet te houden in het begin, die was gewoon gevaarlijk. En Wim was in een erbarmelijk slechte conditie.
Gelukkig is het met zowel Wim en Theo helemaal goed gekomen. Kwestie van geduld.
De Telegraaf en het AD hebben er nog uitgebreid aandacht aan besteed.





En met het heengaan van Wim weer veel hartelijke reacties:







Nou Wim, je ziet het vent, je wordt niet vergeten.
Je blijft er altijd bijhoren. Bij je fans en bij de Familie Bofkont.
Je hebt heel veel mensen veel gelukkige moment bezorgd als ze je een appeltje mochten voeren en we zullen je nooit vergeten...

---

Woensdag 26 september 2007
De Dag van Wim's Wake...



Ik had het gister zo mooi uitgedacht.
Wim opbaren tussen zonnebloemen en zijn geliefde appeltjes.
Kaarsjes aansteken en dan 's avonds de allertrouwste Bofkontfans uitnodigen om afscheid van Wim te komen nemen. En natuurlijk koffie met scharrelcake.

Maar toen ik weer even bij hem kijken zag ik dat het proces al verder was dan ik vermoed had. Drie dagen boven de grond is mijn stelregel, maar dat werden er deze keer dus twee. Maandag overleden, dinsdag Rendac (destructiebedrijf) gebeld en woensdag - vandaag dus - opgehaald.
Rendac, die zeiden wat ze altijd zeggen:
'Morgenochtend om 6.00 uur aan de kant van de weg leggen.'

Vanochtend dus heel vroeg opgestaan. Stikdonker en het goot van de regen. Dat leek me niks, om Wim daar zo in die koude plensregen te laten liggen. De zolder op en daar vond ik een warme plaid, die mijn vader een keer meebracht voor de dieren. Alle kaarsjes boven Wims koppie aangestoken en hem lekker ingestopt. En natuurlijk zijn favoriete appeltjes in een krans om zijn zwarte neus heen gelegd.

Toen kwam het moeilijkste. Wim lag op de voormalige operatietafel van Madame Duroc, een groot plateau op wielen, maar laag bij de grond. En Wim woog natuurlijk zelf ook heel wat. Dat hele gevaarte moest de deur uit, drempels over, hobbels op het erf etc. en dan de dijk opduwen.

Rosamunde & Brutale Griet lagen onder de hooikap te rusten in het donker.
Toen ik de deuren open deed en Wim over de eerste hindernis heen manoeuvreerde, stonden de dames meteen op. Dat was nog eens plechtig. Ze bleven heel stil staan, tot ik alle ingewikkelde bochten en hobbels had genomen en toen ik eindelijk recht op het pad stond, draaiden ze zich om en liepen samen achter de baar van Wim aan tot het hek. En... toen we daar aangekomen waren, hield de regen op.



Rosa & Griet bleven kijken tot ik Wim helemaal boven aan de dijk gebracht had.
En daar ligt dat mannetje nu. Straks wordt hij opgehaald. Hoe laat, dat weet je nooit. Het kan 8.00 uur zijn, maar ook 16.00 uur. Dan stopt er een vrachtwagen, de chauffeur draait zijn raampje open, blijft vervolgens wel 5 minuten met open mond naar het tafereeltje aan de kant van de weg staren, (wie stopt er nu een varken onder een goede plaid en geeft dat dode beest ook nog eens appels mee?) drukt op een knop, er zwaait een grijper opzij en hup daar zal Wim door de lucht zwiepen tot hij met een bons in de wagen wordt gekieperd...

Ik hou de dijk goed in de gaten. Straks is Wim weg.
Maar met Rosa & Griet werd het toch nog een mooie uitvaart.

---

Dinsdag 25 september 2007
De Dag van Wim, Lieve Wim...



'Wat heb je toch een heerlijk, boeiend, uitdagend en avontuurlijk leven!' mailde een uitgelaten Familie Bofkont Fan. Ze heeft gelijk, dacht ik. Dat is ook zo. Maar er kan nog een ander woord bij. Onverwacht. Geen dag hetzelfde.
Gister was zo'n onverwachte dag.

Peter kwam met Fabian, zijn stagiaire en Dierendokter Dennis. Opaatje en Wim zouden een hoefbehandeling krijgen. Lang geaarzeld of dat nog wel moest, want bij beide heertjes zijn de hoeven zo lelijk vergroeid, dat het hopeloos leek er zelfs nog maar naar te kijken.
Wim - in 2005 gedumpt op de Veluwe - bleek toen zo zwaar verwaarloosd dat het 'leven' meegegroeid was en Peter na een poging helemaal van verdere hoefbehandeling af zag. 'Niks meer aan te doen.'

Maar Wim's hoefjes waren inmiddels zo enorm lang geworden dat we onlangs toch besloten om er na narcose eens opnieuw heel uitgebreid naar te kijken. De stemming was goed. Eerst alle foto's van de strandwandeling met Ceasar bekeken.Toen koffie, de laatste roddels en aan de slag.

Dennis mocht de narcosevloeistof samenstellen. Gewicht van Wim en dan een berekening hoeveel er dan in de spuit moest. Peter stond er naast en dat ging allemaal perfect. Bij Wim besloot ik dat Peter hem maar moest prikken, hij is er zo goed en snel in en Wim gaf inderdaad geen kik.
Fabian en Dennis bleven bij hem ter observatie en Peter en ik gingen vast binnen de tafel ontruimen en de werklampen opstellen.

Toen we terug kwamen om Wim per brancard op te halen, zag ik Wim in het stro liggen. Op dat moment schoot er vanuit het niks een bliksemsnelle gedachte door me heen: 'Die wordt niet meer wakker'. Maar zoals dat gaat, die gedachte wierp ik onmiddellijk weer van me af. Onzin, dat zijn de zenuwen. Ondertussen nam ik alles met de videocamera op.

Toen Wim goed en wel op de behandeltafel lag, verscheen er ineens een woordje in het scherm, dat ik er nooit eerder in had gezien: VOL. Heel gek, als een bandje vol is, staat er altijd FULL, maar gister stond er VOL in het scherm. Navraag bij Dennis: 'Dat kan niet, dat staat er nooit'. 'Nou het staat er nu wel,' antwoordde ik en ik liep even naar voren om een nieuw bandje te halen.

Toen ik na ongeveer een halve minuut terugkwam, was de stemming compleet omgeslagen. Paniek. Wim ademde niet meer. Dennis stond met beide handen op de zijkant van zijn borstkas te duwen om hem weer op gang te krijgen, terwijl Peter razendsnel beslissingen moest nemen, spuiten met 'terugkommiddel' moest maken, Dennis afloste met de massages en Fabian alles met een looplamp stond bij te lichten. Maar wat er ook probeerden, Wim gaf geen enkel teken van leven meer.

Na een poos moesten we het opgeven. Wim was door de narcose voor altijd ingeslapen. We stonden er verslagen bij. Hoe had dit kunnen gebeuren?
Alles keer op keer opnieuw doorgenomen, toen deed jij dit en toen deed ik dat, maar we konden nergens een slordigheid of nalatigheid ontdekken. Maar bij nadere inspectie kwamen we tot de conclusie dat Wim veel ouder moest zijn dan we ooit gedacht hadden.

Wim wilde nooit aangeraakt worden. Hij was zo schuw en angstig toen ik hem vond op de Veluwe, dat ik me nooit aan hem opgedrongen heb.
Aanraken vond hij eng. Hij was dat duidelijk niet gewend. Een appeltje uit de hand voeren, intiemer dan dat kon hij niet aan. Maar nu we zijn gebit eens goed konden bekijken, zijn huid konden aanraken, zijn grillig vergroeide hoefjes konden bestuderen, bleek Wim veel ouder dan de 8 a 9 jaar, die we hem 2 jaar geleden gaven.
Waarschijnlijk heeft zijn oude hart de narcose niet aangekund. We stonden sprakeloos. Peter baalde als een stier. Maar hij heeft er geen schuld aan, niemand had dit kunnen voorkomen, niemand had dit verwacht. Onuitstaanbaar.

Opaatje hebben we niet meer gedaan. Wel zijn de dreadlocks van Caesar een stuk ingekort. Toen dat klaar was, ging hij meteen bij Wim kijken.
Echt Caesar. Meteen kijken wat er aan de hand is. Net zoals hij z'n kop steeds om de hoek van de staldeur stak, toen Stalker vorig jaar zo ziek was.

Ach, die Wim. Ik kan er niet over uit. Wat is dat toch pijnlijk. Nu ligt hij daar zo. Wat is hij mooi en indrukwekkend. Het zwarte kwastje aan zijn staart, zijn uitgescheurde oor, zijn koele huid.
Vannacht wist ik trouwens ook de betekenis van dat eenmalige VOL in beeld: Varken Op Leeftijd. Natuurlijk! Ik was dus gewaarschuwd.
Het verbaast me niks. Als kind wist ik al dingen vooruit. Maar wat heb je daaraan?
Wim is dood en daar helpt geen moedertje lief meer aan.

---

Maandag 24 september 2007
De Dag van Het Vegetarische Vlees...



Dat was me wat. Met Ceasar (niet te verwarren met mijn eigen Caesar) naar het strand in Noordwijk op ongeveer de mooiste zomerdag van het hele jaar. Het was barstensdruk. Eerst koffiedrinken bij de slager. Altijd gezellig. De Zakenman uit Antwerpen was er al. (Hij volgde een workshop bij de Familie Bofkont, raakte involved met de Familie en ik had hem uitgenodigd mee te gaan op deze spectaculaire wandeling).

In het zonnetje met koffie en koek achter op het plaatsje. Het klinkt bizar uit mijn mond, maar bij de Slager & Zijn Vrouw ben ik altijd gelukkig. Ze hebben zo'n eenvoud en eerlijkheid om zich heenhangen. Een gelukkig gezin. Doet me altijd denken aan de boekjes van Ot & Sien. De sfeer van de winkel, met het erfje erachter, een groot varken en de werkplaats van de slager waar het overheerlijk ruikt naar rookworsten (sprak de Vegetarier, hahahaha).

Ceasar (zo wordt zijn naam geschreven met ea) liep een behoorlijk eindje de zee in. Ik had rubber laarzen aan en was binnen de minuut doorweekt van de branding. Het was heerlijk. Als een magneet trok C. alle liggende badgasten overeind en had hij een publiek om zich heen verzameld als een popster.
Als de kinderen zand en water naar hem schopten, vond ik dat niet goed. Wel heb ik met een groep kinderen handjes water over Ceasar heengegooid en dat vond ie prachtig.

Er werd wat afgepraat. Heb links en rechts veel kunnen vertellen. Een vrouw sprak me aan die zelf ook varkens had gehad, een man vroeg over de hoeveel spenen bij een beer, iedereen wilde weten waar dit allemaal voor was, wel vlees, geen vlees eten, of de dierenbescherming niet gebeld moest worden, kortom Ceasar maakte de tongen los en de slager stond gezellig te glimmen met een hele club vrouwen om zich heen, al of niet topless...

Maar het meest frappante was, dat ik iemand hoorde zeggen, dat ze altijd alleen maar vegetarisch vlees at. Vegetarisch vlees? Ja, alleen maar vlees van de scharrelslager. Tja, zo kun je het misschien ook bekijken, hahahaha. In ieder geval was Ceasar gister het allerleukste scharrel der scharrelvarkens. Zo'n scharrelvarken zagen de mensen eerder niet.

Daarna nog naar de Kinderboerderij in Leiderdorp waar zich een revolutie af heeft gespeeld ten gunste van hun twee varkentjes.
Maar daarover morgen alles.
Wordt Vervolgd.

---

Zondag 23 september 2007
De Dag van Geluk voor Dier & Mens



Gister op de valreep nog op de Streekmarkt in Amsterdam Zuid gestaan.
Op het laatste moment werd ik gebeld dat er een kraam vrij was, had er niet meer op gerekend, en toen moest ik eerst de Familie Bofkont nog helemaal verzorgen. Daarna vliegensvlug van alles en nog wat in de auto gesmeten en toen we om 12.00 uur aankwamen was alles al in volle gang. Niks en niemand van de organisatie te vinden, wel een lege kraam, met een plekje erachter voor een auto. Of dat mocht, geen idee, maar we zijn er gaan staan.
Dat was hartstikke goed, want toen kon ik de volvo als 'achterdoek' gebruiken waar van alles op en aan te hangen was.

En zo werd het toch weer heel wat.
Wat opvalt is dat de Familie Bofkont zo'n naamsbekendheid heeft. En dat iedereen met een glimlach van oor tot oor staat te stralen en te glimmen bij hun foto's.
'Wat is uw product?' vroeg iemand. Het was perslot een boerenmarkt. 'Geluk' zei ik. 'Geluk voor Dier & Mens'. 'Dierenwelzijn', zei ik ook wel tegen een volgende die hetzelfde vroeg.

Maar Geluk vind ik veel mooier. Het woord dierenwelzijn is zo tuttig.
Echt een niks woord. Net als diervriendelijk, ook zo'n vervelend politiek correct woord.
Maar ja, alternatieven weet ik ook zo niet en als iedereen die woorden kent, is het wel zo handig. Maar Geluk, Varkensgeluk, Koeiengeluk, Kippengeluk, Schapengeluk, Geitengeluk, daar kan natuurlijk niks tegen op.

Er kwam ook nog een meisje langs, dat hier vorige week met haar oma op de Familie Bofkont Workshop was en toen een beeldschoon tekeningetje meebracht van Miss Universe, Zwarte Prins en Beertje. Ze straalde en vertelde dat ze volgende dag op school alles over de Familie Bofkont had verteld. Die namen! Het ging voornamelijk om die namen, vertelde de vrouw die bij haar was.


Het meisje en haar zusje op de foto gezet. Hoop dat ze vandaag even op de weblog kijken.
En straks nog meer Varkensgeluk. Ik ga zo naar De Slager en als alles meezit lopen we vanmiddag samen met Caesar op het strand van Noordwijk.
Maar daarover morgen meer!

---

Zaterdag 22 september 2007
De Dag van Het Bofkont Geweten & Stoute Koeien...



'Gelukkig heeft het Bofkont Geweten gezegevierd', mailde een Familie Bofkont vriend gister opgelucht, naar aanleiding van de kippenvlees affaire. Dat is ook zo. Ben blij dat het zo gegaan is.

Om kwart over vijf vanochtend opgestaan en zag Brutale Griet & Rosamunde in de donkere boomgaard liggen rusten. Nachtbrakers, die dames. De hele nacht niet thuiskomen en dan tegen de vroege ochtend hun roes uitslapen onder de appelbomen.
Die appelbomen zijn trouwens hartstikke dood. Evenals de pruimenbomen (mandenvol heerlijke pruimen heb ik daar af gehaald in mijn beginjaren als boerin) en de perenbomen, ook hartstikke dood.

Drie keer raden wie dat gedaan hebben. De dames zelf. Ze hebben alle basten opgepeuzeld en de blaadjes er af gesnoept. Ja, dan gaat het snel. Weg, hoogstammige fruitbomen. Jammer hoor. De wilgenboog ligt nu onder vuur. In 10 jaar tijd een geweldig mooie, dikke erepoort geworden (in 1997 twee sprietjes van wilgentakjes in de grond gestoken) en nu is de dikke stam gesloopt. Weg schors. Dat duurt niet lang meer, hooguit een paar jaar en dan is het gebeurd. Kan ik weer opnieuw beginnen.

Hoe doen andere mensen dat toch? Zag Loretta Schrijver op omroep Max heel geanimeerd praten met een man van de stichting Bomen voor Koeien. Er moeten weer bomen in de weilanden komen, dan kunnen de koeien lekker in de schaduw liggen. Helemaal mee eens. Als je een boom adopteert, dat wil zeggen, geld stort om een boom aan te schaffen, zou dat allemaal weer goedkomen.

Wat ik dan nooit begrijp, is hoe zoiets dan gerealiseerd gaat worden. Stel, ik stort een bedrag op dat gironummer en dan? Gaat die meneer dan een boompje kopen, maar waar gaat hij die boom dan planten? Zomaar ergens in een wei? Naast een koe?
De boer ziet je aankomen. Die willen dat nu juist helemaal niet, want bomen zijn lastig met gras maaien. Bovendien je kunt toch niet zomaar naar andermans wei toestappen met een boom en een schop onder je arm?

En dan nog. Die koeien zullen dan toch ook onmiddellijk dat boompje opvreten. Zelfs als zou je die stammetjes helemaal afschermen met gaas, dan nog gaan de blaadjes eraan. Koeien kunnen heel hoog komen. Ze strekken hun hals, en die blijkt dan ineens enorm lang te zijn, steken vervolgens hun ellenlange tongen uit en dan komen ze overal bij.

Even gekeken op hun site. Bomenvoorkoeien.nl Het gaat om de aanschaf van een certificaat van 10 euro en daar wordt dan een boompje voor gekocht. Er schijnen al 64.000 van die boompjes geplant te zijn, langs de randen maar ook in het weiland zelf. De boeren zijn geselecteerd om mee te doen. Sympathieke actie. Ga ze toch eens bellen met bovenstaande vragen.

Of zouden mijn Bofkontkoeien de enige zijn die zo te keer gaan? Omdat ze alles mogen en ik ze nog nooit een strobreed in de weg heb gelegd? En zouden die andere koeien gewoon zo hard moeten werken (lees de hele dag gras vreten om aan die krankzinnig hoge melkproductie te kunnen voldoen) zodat ze niet eens aan vandalisme toekomen?
Ik ga er achteraan en kom terug op deze weblog met de antwoorden.

---

Vrijdag 21 september 2007
De Dag van LLinke Kippen-Soep



Omroep LLink - de kleinste met de grootste idealen - vroeg mij voor hun programma LLinke Soep om 3 stukken kip te proeven. Een scharrelmaiskip, een bio-industriekip en nog een.
Ze weten dat ik vegetarier ben en daarom leek het ze juist een stunt om mij i.p.v van een topkok te vragen. Daar kan ik inkomen, temeer ook omdat van mij bekend is dat ik vegetarisch geworden ben door de Familie Bofkont, en niet omdat ik vlees niet lekker zou vinden. Integendeel. Sterker nog, door de Familie Bofkont is het me pas gelukt. Daarvoor deed ik poging op poging, maar iedere keer bleek het vlees zwak en ging ik weer voor de bijl.

Goed. Kip proeven dus vandaag en vertellen welke de lekkerste is. Aanvankelijk wilde ik het wel doen omdat ik dan de gelegenheid zou kunnen nemen om het invitro vlees te promoten. Vlees, gemaakt uit een stamcel van de embryo van kip of varken of koe, en dat vervolgens in een laboratorium gekweekt is. Zelfde smaak, zelfde eigenschappen, veel gezonder, want geen antibiotica of andere troep en natuurlijk hartstikke lekker.

Maar wat zou ik eigenlijk voor zinnigs te melden hebben over de smaak van kip, terwijl ik die al meer dan 10 jaar niet geproefd heb? En stel dat mijn praatje over het invitro vlees zou sneuvelen in de montage?
Of dat iemand al zappend mij ineens zou tegenkomen met mijn mond vol kip en de context gemist had? Zou het dan lijken alsof ik weer carnivoor geworden was? Ik kwam er niet goed uit en besloot het toch niet te doen. Nu gaat Pierre Wind zijn best doen om de beste kip uit te roepen en dat zal hij vast vol verve doen.

Ik wil wel dolgraag een keer meedoen aan een programma over dat gekweekte vlees. ALs dat op de markt komt, ren ik naar de winkel,want daar heeft geen dier voor hoeven lijden, dus daar kan niks mis mee zijn.

Ben nog steeds blij dat ik het vlees eten als zodanig achter me gelaten heb. Als je toch ziet hoe mooi en bijzonder die dieren zijn, is het toch wel ongelooflijk bot en cru om ze te doden. Gister zag ik Vrouw Vos een dutje doen. Ze wordt duidelijk een dagje ouder. Dat merk ik aan heel kleine dingen.

Ik weet eigenlijk niet eens zo goed waaraan, maar het is haar hele uitstraling die wat verstilder is geworden, ze slaapt meer, is milder geworden in haar doen en laten. Qua uiterlijk zijn haar haren bleker geworden - grijs zou je zeggen in mensentermen - en ze beweegt wat minder soepel. Toen ze zo lag te soezen zat er een haantje boven op haar en pikte allerlei dingetjes uit haar vacht.
Heel secuur en vol aandacht. Een plaatje. Ondenkbaar om het leven van deze twee prachtige dieren - een varken en een kip - te beeindigen en vervolgens om te vormen tot voedsel. Heel ouderwets ook.

Ben ik blij dat ik vandaag geen kip hoef te testen. Dat was me vast niet goed bekomen.
Fysiek denk ik wel, maar qua geweten vast niet...

---

Donderdag 20 september 2007
De Dag van De Droevige Vondst



Ik heb Hendrik, de broer van Broertje gevonden. Of liever gezegd heeft Mokkeltje dat gedaan. Toen ik naar de auto liep, zag ik haar nieuwsgierig aan iets rommelen. Wat ligt daar toch voor kleurig pakketje? dacht ik. En toen zag ik het: Hendrik. Dood. Zijn lijfje aan een kant helemaal opengescheurd. De mooie gele pootjes gestrekt. Nu is het ook duidelijk wat er met Broertje is gebeurd. Wildeman is de verdachte. Wel vreemd dat hij Hendrik niet heeft opgegeten. Van Broertje heb ik helemaal niks meer terug gevonden.

'Pas toch op met die Wildeman'. Ik hoor het mijn vader nog zeggen. 'Het blijft een wild zwijn.' Hij maakte zich toen zorgen over Arie Bombarie, die aanvankelijk voor Wildeman wegliep. Nu zijn de rollen omgedraaid. Wildeman maakt zich uit de voeten als hij Arie B. ziet aanstuiven.

Ach, die leuke kereltjes. Ze waren zo samen, zo onafscheidelijk, net Victor & Rolf. Ik mis ze in mijn directe omgeving. Zodra ze me zagen, trippelden ze mee naar binnen, vlogen boven op de Ot & Sien kachel of gingen even op bed rusten.

Ze horen nu bij Bessie, Zachte Kees, Lady Lolita, Roodpels, Mollie, Pareltje, Grijze Kat, Donker Dier, Grootmoedertje, Thea, Harm, Gevaarlijke Eddy, Het Arme Schaapje, Stalker, Willempie, Scheefbekje, Golden Girl, Groentje en niet te vergeten Dansmarieke natuurlijk...
Bijna allemaal hier begraven, dus ze zijn nooit helemaal echt weg.

Kippie, de moeder van Hendrik & Broertje is allang weer op vrijersvoeten. Gister zag ik haar nog in de vensterbank zitten met een minnaar. Zij heeft geen weet van haar overleden zoontjes. En gister werd ik door Miss Universe besprongen. Ze is weer berig, de eerste keer sinds ze moeder werd.

En zo gaat het leven der dieren maar voort. Ik ben er slechts getuige van en blij met de mooie momenten. Niks is voor altijd. Wat blijft is een leven vol mooie herinneringen en die zal ik altijd blijven koesteren.

---

Woensdag 19 september 2007
De Dag van Klein & Groot...



Zwarte Prins was door het gaas heen gefloept.
Beertje rende in paniek heen en weer langs de andere kant.
Maar toen Brutus er aan kwam, bleek er niet veel aan de hand te zijn.
Zwarte Prins was ook helemaal niet bang.
Hij snuffelde wat aan deze reus en dat was het eigenlijk wel.
Je bent een prins of je bent het niet...

---

Dinsdag 18 september 2007
De Dag van Broertje Is Echt Weg



Toen ik zondag met Giel zat uit te wisselen hoe het is als je geen vader meer hebt, wist ik in mijn achterhoofd al wat ik nu zeker weet.
Broertje is weg en hij komt niet meer terug (zie log van donderdag 6 september).
'Er komt een moment dat je denkt. Nu is hij lang genoeg weggeweest. Laat hem nou maar weer eens terugkomen. En dat je dan pas beseft dat het voor altijd voorbij is. Nooit meer.' Dat zei ik tegen Giel. En nu Broertje zomaar ineens in het niets blijkt opgelost, blijkt maar weer eens hoe waar dit is.

Al een paar dagen heb ik Hendrik in zijn eentje gezien. Wat zou er gebeurd zijn? Waar is Broertje gebleven? Ik zie ze hier nog met z'n tweetjes kantoortje spelen. Hendrik zat boven op de perforator en Broertje op de brievenweger. Dat was vorige week nog. Toen ik zat te telefoneren met omroep LLink, over een kippentest waarin ik gevraagd werd om uit 3 verschillende stukken kip de beste te kiezen, zaten ze zo hard mee te kakelen dat ik niks meer kon verstaan.

'Je doet het niet' riepen ze. 'Je eet altijd 13 jaar geen vlees meer!'
'Wij verbieden je dat je kippenvlees gaat testen!' En ze hadden natuurlijk groot gelijk. Daarna hebben ze nog een poosje op bed gezeten en zijn vervolgens naar buiten gegaan.
En nu is Broertje dus verdwenen. Dood? Ik vrees van wel. Wildeman? Goed mogelijk. Weggejaagd door de grote hanen? Kan ook. Gegrepen door een roofvogel? Ook niet ondenkbaar.

Wat is dit ontzettend jammer. Ik verheugde me op hun gezamenlijke opgroeien, zo toepasselijk na het overlijden van mijn vader en zijn broer, een paar dagen na elkaar.
En wat sneu dat Hendrik nu alleen achter blijft. Hij handhaaft zich wel tussen de andere hanen, dat zie ik wel, maar die twee waren onafscheidelijk en dat dus nu voorbij.
Een rotstreek. Ik weet niet van wie, maar een rotstreek blijft het.

---

Maandag 17 september 2007
De Dag van A Lazy Sunday Afternoon...



Wat een dag gister! Het weiland was zongovergoten. De hele groep zat, hing en lag in het gras, bij de varkens of tegen Rosamunde & Brutale Griet aan. Iedereen leek bedwelmd door de Familie Bofkont, de zon, het gras, de blauwe lucht. Een dame had een eigen klapstoeltje van huis meegenomen en zat als een vorstin in de polder dit schouwspel waar te nemen. Heel bijzonder.



Giel & Marisa kwamen ook nog bij de biggies op bezoek. Als troost, want Giel heeft zijn vader ook verloren, ook heel kort geleden. We hebben er even over gepraat, het lijkt gister dat Giel me belde en vertelde dat zijn vader longkanker had.
Dat was in april. De schok was groot. En nu is het al voorbij. Ik heb zijn vader een keer ontmoet op een feestje. Leuke ouders, nuchter, beide benen op de grond, veel humor, verwonderd en trots dat hun zoon zo beroemd geworden was. Gelukkig heeft hij dat nog meegemaakt. Maar het blijft erg pijnlijk, want veel te jong gestorven.

Toen weer terug naar de groep, die ik dus een stuk verderop in het weiland aantrof. Alle varkens zijn uitgebreid aan hun trekken gekomen en de mensen ook. Na afloop kwamen er nog twee meisjes met hun familie langs van de Rudolf Steiner School uit Heemstede voor een interviewtje voor een werkstuk. Dierenrechten hadden die meiden gekozen en ja dan kom je natuurlijk ook even op Het Beloofde Varkensland langs. Ze mochten een flesje geven aan Zwarte Prins & Beertje. Feest!

Vandaag regent het en zo te zien blijft dat de hele dag doorgaan. Maakt niks uit, want dat heeft ook zo z'n charme. We springen wel van plas tot plas en ik ga eens even nadenken hoe ik dit gegeven straks kan gebruiken in een leuke teambuildingsoefening voor de groep van vanmiddag...

---

Zondag 16 september 2007
De Dag van Het Summum Van Genot...



Niet eerder vertoond. Het Feestvarken van gistermiddag heeft Miss Piggy gemasseerd,
terwijl die net uit de sloot kwam en helemaal onder de modder zat.
De modder bleek een perfecte massageolie te zijn.
Dan moet je bepaald niet bang voor een paar vieze handen zijn.
Het bleek aanstekelijk want even later zat iedereen onder de modder.
Miss Piggy genoot als nooit tevoren.

Daarna waren Lamme Zus en haar broers aan de beurt. Wat zijn die boys toch druk.
Uitgerekend Lamme Zus moet twee van die dynamische broers treffen. Maar als ze uitgeraasd zijn, storten ze altijd vol overgave neer en heb je geen kind meer aan ze.
Ze lusten er wel pap van. De zon scheen zo lekker warm en zacht, iedereen stond om ze heen en het geluk van de varkens straalde zoals altijd weer op de mensen af.
Een heel geslaagde verjaardag.

---

Zaterdag 15 september 2007
De Dag van Een Lang Loeidruk Weekend



Druk weekend voor de boeg. Veel groepen, grote groepen, enthousiaste groepen.
Het Feestvarken van vandaag komt ver uit Friesland (kan ook Groningen zijn),
is 50 jaar geworden en sleept al haar dierbaren mee.
Ze maakte er zelfs een prachtig gedrukte uitnodiging voor.

Morgen weer bedevaartsdag voor dierengekken. Uit alle hoeken en gaten en van heinde en verre zullen ze weer tevoorschijn komen. En maandag een club van Economische Zaken uit Den Haag voor een teambuilding inclusief lunch.

Gelukkig is Dierendokter Dennis gearriveerd voor hand en spandiensten en komt Ridder Jaro ook vanmiddag ter versterking. Het is prachtig weer, dus wat kan ons gebeuren?
Helemaal niks. Het enige dat ons kan overkomen is verschrikkelijk lang en leuk weekend...

---

Vrijdag 14 september 2007
De Dag van De Verbazing Over De Lichaamstaal Van Het Varken Van Westerhof...



Een verrassing bij de post. Prachtig boek van Eke Hagendoorn (jounaliste) en Amke (fotografe). Het heet Hartsvrienden, de liefde tussen mens en dier. Allemaal portretten van BN'ers en OBN'ers met hun dier, van Harry Mulisch tot Jules Deelder, Maarten 't Hart, Bart Hollander met zijn Koeienrusthuis, nou ja wie niet eigenlijk.
En welke boerderijdieren staan er op de cover? De geit (of bok?) van Maarten 't Hart met meneer himself, en Maximiliaan met Moi!
Ik was het alweer vergeten, maar Eke belde me er een hele poos geleden al over op.

Zij heeft die serie geschreven voor HP-De Tijd, en vroeg of ze mijn verhaal over Maximiliaan in haar boek mocht opnemen. Tuurlijk was dat goed. Het boek is prachtig geworden. Een pagina kleurenfoto en de andere pagina de tekst. Ik weet nog dat ik er echt over na moest denken over welke Bofkont ik zou vertellen.

Het werd Maximiliaan. En daar ben ik nog steeds blij om. Vorige week sprak ik nog een studente, die dan weer een meisje kent dat verkering heeft met een lid van het dispuut van Max' ontvoerders. Ze schijnen hem ook nog achter de auto te hebben vastgebonden. Ik krijg dat nummer nog van die knaap. Die zal ik eens bellen. Geweldig dat dit schandalige verhaal vereeuwigd is in een boek. Misschien moet de uitgever even een exemplaar naar dat dispuut in Delft opsturen...

De fotografe Amke heeft wonderschone portretten gemaakt. Ik was verbijsterd hoe stil, snel en efficient zij werkte. Ze was er wel en ze was er niet. Maakte zich volkomen ondergeschikt aan de situatie, keek even rond, zag de plek, vroeg of ik daar met Max kon gaan staan, keek door haar camera en drukte af. Dat was het.

Ze staat op de achterkant van het boek. Oosterse uitstraling, een buitengewoon fijnbesnaard en gevoelig wezen. Begreep Max tot en met.
Nooit eerder een fotograaf meegemaakt (en ik spreek uit ervaring, ahum) die zo goed met dieren was. Ze heeft Max niet een keer aangeraakt, maar hij wist verdomd goed dat ze er was, en hoe ze over hem dacht. En zo kwam die sprookjesachtige foto tot stand. Let op het detail: het haantje dat nog net om het hoekje kijkt.

Ik snap niet hoe ze dit boek met harde kaft en full colour kunnen maken voor 14,90, maar toch is het waar.
'De combinatie van openhartige interviews en eigenzinnige foto's maakt Harstvrienden tot een uniek boek over dieren- en mensenliefde', staat op de achterkant.
Helemaal mee eens. Een leuk cadeau voor de feestdagen.

PS
De uitgever schrijft:

---

Donderdag 13 september 2007
De Dag van De Slager In De Sloot...



Uit wandelen geweest met de slager en zijn varken Caesar.
Maar zo gezeggelijk als Brutus was destijds (nu ook al lang niet meer) zo ongezeggelijk bleek zijn opvolger Caesar. Caesar nam ons mee uit wandelen in plaats van andersom en wij hadden hem maar te volgen. Of een hele poos stilstaan als meneer zich tegoed deed aan de rozebottels in een plantsoentje.

Maar het was weer bijzonder om met zo'n reus buiten op straat te lopen. O, die arme Caesar, wat is hij zwaar geworden. Het kostte hem moeite om dat hele gewicht mee te zeulen. Toen we bij een groot weiland aankwamen, stak hij zijn kop onder het prikkeldraad, gaf een gil en schoot vooruit. Stroom. Er zat stroom op die draad. En wat doen varkens dan? Die deinsen niet naar achteren, nee die stormen voorwaarts.
En daar stond Caesar op een gigantisch groot groen weiland. Het lukte de slager bijna om hem weer terug te krijgen, ik stond aan de andere kant met een stok om dat schrikdraad omhoog te houden, maar op het laatste nippertje trapte Caesar daar toch niet in.

Terug naar huis. Bus opgehaald en een paar emmers met slobber. Toen we terugkwamen, bleek Caesar door een kudde jonge koeien ingesloten te zijn. Prachtig beeld. En ik was vergeten de accu op te laden van m'n camera, dus ik kon niks van al dat moois vastleggen. Doodzonde! Wat we ook probeerden, het lukte niet om het varken mee te krijgen.
Toen naar de boer. Vragen of we met een trailer het land in mochten. Dat mocht. Terug naar huis. Daar bleek de trailer vol met hout te liggen en het al bijna 6 uur te zijn. Ik moest naar huis. Flesjes geven en daarna door naar Amsterdan. Helaas. er zat niks anders op, de slager moest het klusje verder alleen klaren.

Vervolgens heb ik bijna 2 uur in een file gestaan. Toen ik thuis kwam, bleek de hele Familie Bofkont in het weiland van de buren te staan. Godsamme, zie die maar eens thuis te krijgen. Afspraak afgezegd. Op nu.nl zag ik dat er een vervoersverbod was afgeroepen vanwege MKZ in Engeland. Dus Caesar mocht al niet eens meer op de openbare weg zijn...

Een uur later ging de telefoon. De slager. Drie keer raden. Hij had in de sloot gelegen. Caesar bleek toch in z'n eentje onder het schrikdraad doorgedoken te zijn. Toen de slager met de trailer arriveerde, was hij verdwenen en bleek in de modder op een voetbalveld te liggen. Hij was een brede sloot overgezwommen en zodoende tussen de voetballers terecht gekomen.

Even later duwde hij de slager in de plomp en zwom er zelf achter aan. De krant kwam er nog bij en Caesar was doodop van zijn grote avontuur. Dat had ik al eerder gezien, hoe moe hij was van de lange wandeling met hindernissen, zijn bek hing open van vermoeidheid.
Te zwaar. Daar komt het door. Maar omdat hij in november geslacht gaat worden, is dat nu net de bedoeling.

Arm dier. Gelukkig heeft hij er geen weet van, wat hem allemaal boven zijn kop hangt.
De slager wil niet blijven als hij wordt gedood. Hij brengt hem weg, levert hem af en gaat weg. Ik durf niet te blijven, zei hij.
Maar dat ga ik nu juist wel doen. Bij Caesar blijven tot het gebeurd is. Een aardige boer zei eens tegen me, dat ze je dan het hardst nodig hebben. Dat moet ik dan maar voor hem over hebben. Morgen ga ik bellen met de slachterij over het hoe en wat.
Brrrr....

---

Woensdag 12 september 2007
De Dag van Martijn, Het Liegbeest, De Slager En Boer Zoekt Vrouw



Martijn van den Bergh - van de Rattengate - het niet aflatende schandaal rondom Belinda Meuldijk, Rob de Nijs en een paar muizen in de huiskamer, zou gister komen.
Vorige week zat Martijn bij Jensen en heeft hem the truth the whole truth and nothing but the truth verteld. Dat deed hij goed. Het was eerlijk en overtuigend en dat leverde hem veel goodwill op, tijdens de uitzending en daarna nog eens 400 positieve reacties. Ik heb er naar gekeken met het oog op een mogelijk project en was content met wat ik zag.

Martijn zou dus hier komen om te brainstormen hoe het verder moet en voor de gezelligheid, want hij is erg leuk gebleken, leuk met de varkens, en leuk voor de mensen.
Wat hebben we gelachen om die verhalen. Voordat Jensen van de ene verbazing in de andere viel, had ik alles al uitgebreid gehoord. Te bizar.
Ik had de primeur.
Maar gisteravond is Rob de Nijs het grootste liegbeest van de hele wereld gebleken en kon Martijn dus niet komen vanwege allerlei hotlines. Lamme Zus vond het jammer, want ze had zich er erg op verheugd.

Straks ga ik naar De Slager. We gaan een wandeling maken met Caesar, de opvolger van Brutus. Over dik een maand moet Caesar al naar de slacht. Dan zit zijn leven er op. Als 't effe kan gaan we ook nog een keer met hem naar het strand. En als het zover is, dan wil met hem mee tot en met zijn laatse snik. Vanmiddag dus ook het hoe en wat daarvan bespreken.

Kreeg een mail van een vrouw met een vraag over Boer zoekt Vrouw.
Of het normaal is dat biggen in zeecontainers gehouden worden?
Dat had ze gezien in de uitzending.
Een varkensboer toont zijn biggen - inderdaad in een zeecontainer - aan Yvon Jaspers.
Nee dat is niet normaal, maar de huisvesting van biggen is sowieso niet normaal als je het varken hoog hebt zitten.

Dat hele programma Boer zoekt Vrouw, ik snap de ophef er niet over.
Het is een saai programma, en die Jaspers stelt nooit eens een interessante vraag. Ze begrijpt niks van boeren, van het leven op een boerderij, verder dan de cliches komt ze nooit.
Een gemiste kans. Want het leven, wonen en werken op een boerderij is met niks anders te vergelijken. Zeker als het om hele families gaat.

Daar is in zo'n programma heel veel mee te doen, zodat het diepte kan krijgen en de kandidaat boeren veel beter uit de verf kunnen komen.
Maar ja, het zal wel weer leuk en luchtig en fun moeten blijven.
Hartstikke goed dat deze mailster zich vragen stelde over het varkenswelzijn.
Ze is vast niet de enige (hoop ik van ganser harte)...

---

Dinsdag 11 september 2007
De Dag van Theodor In Het Paradijs...



Theodor Holman kwam langs. We moesten van alles bespreken.
Hij viel met z'n neus in de boter. Een flesje geven aan Zwarte Prins en Beertje!
Hij raakte er maar niet over uit.
'Als er al een hemel is, dan zullen daar alleen maar dieren zijn', zei hij.

'Je hebt hier een eigen universum geschapen. Je hebt je eigen paradijs. Uniek in de hele wereld.' Vervolgens wilde hij - die regelmatig met Katja Schuurman naar internationale filmfestivals gaat, met haar in hete bubbelbaden zit, vergadert met de mensen van de Soprano's, het adres heeft van George Clooney, gekust wordt door Sienna Miller - niet meer naar huis (hahahahaha) maar dat wilden de dames ook niet, die hier gistermiddag hun Sara-feestje kwamen vieren.

Ik kan hier naast de varkens zo een mensenopvang beginnen. Iedereen die komt wil blijven. Zou een mooie boel worden. Al die mensen. Binnen de kortste keren zou iedereen mekaar de koppen inslaan. Weg paradijs.

Wat iedereen altijd vergeet, is dat de varkens onderling ook helemaal niet zulke lieverdjes zijn. Zelfs Beertje loopt al met diverse schrammen op zijn rug. Miss Universe! Zo zijn hun manieren en daar moet je het mee doen.

Maar wat hoorde en zag ik gister tot mijn grote verrassing? Wild gesabbel en geduw.
Beertje lag samen met Zwarte Prins bij Missie te zogen.
En al heeft ze helemaal geen melk, dat mocht de pret niet drukken.
Als een volleerde varkensmoeder lag ze op haar zij.
Vol overgave knorde ze op die speciale manier om haar melk te laten schieten en haar kinders aan te moedigen nog meer te drinken.
Toch weer het paradijs dus...

---

Maandag 10 september 2007
De Dag van De Nieuwe Week



Half zes op. Nog donker. Hoop te doen. Rustig opstaan is er hier nooit bij.
Zodra ik m'n wimpers beweeg, beginnen Zwarte Prins en Beertje al te krijsen om hun flesjes. Daar komen dan de poezen er nog bij voor hun brokjes en samen met de buitengeluiden van de hanen is het concert dan weer compleet.

Maar ik moest eerst naar Schiphol om Dennis uit te zwaaien naar Antwerpen.
Zijn studie Diergeneeskunde begint vandaag.
Struikelend over big en poes heb ik het donkere erf verlaten.
Caesar en Arie Bombarie stonden me buiten al op te wachten.
'Ha, eindelijk. Heb je een lekker hapje voor ons?'

Toen ik om kwart voor zeven weer terug kwam, was het bijna licht.
Rosamunde & Brutale Griet lagen te herkauwen in de boomgaard.
Die zijn waarschijnlijk de hele nacht buiten gebleven. Mij best.
Ze mogen het zelf bepalen. Op de workshop van afgelopen zaterdag vroeg iemand op waar je nou aan kon merken dat ze vriendinnen zijn.
'Kijk maar eens hoe ze liggen,' zei ik.

Ze liggen altijd samen, met een kleine afstand tussen ze in.
Niet stijf tegen elkaar aan. Dat doen koeien nooit, tenzij het moeder/kind is.
Toen Rosa & Griet kleiner waren, lagen ze wel dichter in elkaars buurt dan nu.
Maar volwassen koeien hebben een eigen ruimte om zich heen nodig.
Wel samen liggen, maar met voldoende privacy.

Het bijzondere aan ouder wordende dieren is dat je alles van ze meemaakt.
Opgroeien, karakterontwikkeling, hun oude dag. Het is allemaal even boeiend.

Nu snel aan de slag want er staat veel op de agenda vandaag.
Workshop, besprekingen etc. etc.
En ik hoor weer gekrijs. Tijd voor een flesje...

---

Zondag 9 september 2007
De Dag van De Varkensvriendinnen



De laatste dagen tot laat op het erf gewerkt en gescharreld.
Tot het echt te donker werd. De dagen worden korter, het licht verandert en het wordt koeler.
Fris, nat en kil zijn de woorden niet, maar koel.
Mijn jaargetijde breekt weer aan.

Geboren half november, met mijn astrologische jaar dat altijd op 14 september aanvangt, voel ik dat ik weer in mijn element kom. Water. De transformatie.

Zelfs Vrouw Vos en Miss Piggy, die ik eerder nooit op echt vriendschappelijke betrekkingen kon betrappen, slapen zij aan zij. Ik trof ze vrijdagavond laat aan in het hooi, knus tegen elkaar aan. Die avondrondjes zijn het mooist. Alle dieren moe van de dag op weg naar dromenland. Het kon minder.

---

Vrijdag 7 september 2007
De Dag van De Boerenromantiek...



Ik heb altijd in een 'los hoes' willen wonen.
Op heel oude schilderijen en foto's zag ik dat.
Samen met de koeien op stal wonen.
Lekker warm en reuze romantisch.

Toen Rosamunde & Brutale Griet nog kleiner waren (zo'n jaar of 10 geleden) heb ik dat dus ook gedaan. Nou ja, een blauwe maandag geprobeerd dan. Het was niet te doen. Ik sliep in de stal op een verhoogd stuk vloer. Daar stond ook een tafel met stoelen. In die tijd gaf ik nog veel communicatietrainingen, dus het papierwerk daarvan deed ik gezellig 's avonds in de stal terwijl Rosa & Brutale Griet tevreden lagen te herkauwen.

Hoe mooi het ook leek, het was niet te doen.
's Ochtends dropen de muren van de condens vanwege de warme koeienlijven. Alles wat klam en nat. Mijn administratie zat helemaal aan elkaar geplakt met slierten hooi ertussen. Dat was altijd een heel gedoe als ik de schoenendozen met bonnen bij m'n accountant moest afleveren...



Dus maar weer terug naar mijn kamertjes in het voorhuis. Ook niet slecht.
Planken vloeren, balken plafonds, ook die lijken op de plaatjes uit de sprookjesboeken, waar ik me altijd aan sta te vergapen.

Van de week kwam ik een schattig winkeltje terecht in Leiden, vlakbij de St. Pieterskerk. In die kerk moest ik polshoogte nemen ter voorbereiding van mijn varkensperformance binnenkort. Het winkeltje had een leuke de etalage, dus ik naar binnen.
Aardige vrouw, we raakten aan de praat en ik kocht alle Schleichvarkentjes op, die ze nog had staan. Toen ik al gepind had, viel mijn oog op een rek met ansichtkaarten.

Daar zag ik ineens mijn eigen kamertje. Planken vloer, bed in de hoek, tafeltje voor het raam en Arie Bombarie aan mijn voeten. Daar! Dat kamertje! Zulke kamertjes maken mijn hele dag goed. Ik kreeg de kaart cadeau. Toen ik thuis kwam in mijn eigen kamertje, dat inderdaad veel weg heeft van die romantische ansichtkaart, bleek dat Missie haar werk had gedaan.

Ze was blijkbaar even komen buurten met haar Zwarte Prins. De lakens en het dekbed waren aan flarden gescheurd. Daar kan Missie niks aan doen, ze moet nu eenmaal wroeten van haar varkensnatuur. Dozen kattenbrokjes lagen her en der, de inhoud van een paar voorraadzakken kattenbakkorrels lag all over the place en er was bovenop een stapel boeken gepiest.

Samen met boerderijdieren leven, het lijkt zo mooi, dat is het ook, maar wat is het veel werk. De was- en droogmachines draaien hier continu overuren en ik lig meer op m'n knieen met een emmer sop, dan dat ik in de zon lig. Ik zal blij zijn als Beertje straks permanent bij de Zwarte Prins en Missie kan wonen. Op een eigen plek, gewoon in het stro.
Maar de plaatjes blijven prachtig. Een bed, een tafel en een stoel. Niks overbodigs. En beesten.
De eenvoud straalt er van af. Gewoon. Alles wat mijn hartje begeert...

---

Donderdag 6 september 2007
De Dag van Hendrik & Broertje



Sinds de dood van mijn vader zijn de twee jonge haantjes niet meer bij me weg te slaan. Toen ik vanochtend heel vroeg wakker werd, zaten ze naast mijn hoofdkussen naast elkaar heel stil naar me te kijken. Zoet. Zodra ik m'n ogen opendeed, begonnen ze heel ijverig hun veertjes te poetsen en even later staken ze hun kopje eronder om nog even weg te doezelen.

Ik heb nu ook hun namen ontdekt: Hendrik en Broertje. Hoe langer ik naar ze kijk, hoe meer hun broertjesgedrag me op gaat vallen. Ze doen alles samen, soms in grote harmonie, dan weer vliegen ze mekaar in de haren en de onvermijdelijke hanengevechtjes zijn ook al begonnen. En bij het krieken van de dag doen ze een wedstrijdje wie 't mooist kan kraaien.



Mijn vader - die tot zijn 12e jaar Broertje werd genoemd - en zijn broer Hendrik waren ook zo'n stel. Die zetten vroeger samen de hele boel op stelten. Bij het 100 jarig jubileum van hun lagere school in Nijeholtpade (1995) kwamen de verhalen los. Ze werden door iedereen herkend en aangesproken. De broertjes Westerhof, die waren legendarisch, temeer ook omdat oma Westerhof een feministe avant la lettre was, (zij hield na haar trouwen en het krijgen van twee zoons gewoon haar baan als onderwijzeres aan, en haar eigen naam: Juffrouw Bakker), terwijl opa Westerhof bij zijn varken lag te knorren in het stro als die moest biggen.

Oma gaf les op die school en haar zonen Hendrik en Broertje zaten bij haar in de klas. Daar hadden ze een ontzettende hekel aan, in de klas bij je moeder. En oma was natuurlijk ook strenger tegen hen dan tegen de andere kinderen. Zo gaf ze mijn vader een keer en plein public een draai om zijn oren. Toen hij uit school kwam, liep hij regelrecht naar de keuken waar ze aardappels stond te schillen en gaf haar een klinkende klap. 'Zo Moeke, die heb je terug.'
In diezelfde keuken schijn ik als kind de spekblokjes onder de handen van mijn oma weg gejat te hebben, zo lekker vond ik die...

Ik was mee naar die schoolreunie in 1995 en heb genoten van al die oude dorpsverhalen. Oom Hendrik die de lange blonde vlecht van het meisje dat voor hem zat in zijn inktpot doopte. Hij wees me haar aan, een stokoud grijs vrouwtje geworden. Mijn vader die samen met een vriendje fikkie had gestookt aan de slootkant en door de veldwachter werd opgebracht naar het politiebureau in een Citroen Traction Avant.

Het prachtige borduurwerk van Juffrouw Bakker, uitgestald in een vitrine. Mijn oma kon verschrikkelijk mooi handwerken, vroeger had ik een laken met een brede bovenrand. WELTERUSTEN stond daar op, prachtig borduurwerk van haar hand.
Nu ik dit opschrijf herinner ik me dat het laatste woord van mijn vader welterusten was.

Alles grijpt dus mooi in mekaar en ik ben blij dat ik zulke goede herinneringen heb. Met het heegaan van Hendrik & Broertje zijn de verhalen op, maar ik heb veel opgeslagen en daar kan ik de rest van m'n leven op teren. Hun laatste ontmoeting in december 2006 was ook bijzonder.



Beiden doof, de een erger dan de ander en oom Hendrik ook nog eens zo goed als blind, maar toch kwamen de verhalen weer los. Over de varkens en de biggen van opa Westerhof.
Waar anders over?

---

Woensdag 5 september 2007
De Dag van Familie Bofkont Op De Boulevard Van Scheveningen...



Familie Bofkont blijft de gemoederen bezig houden. Jong en oud.
Van de week kreeg ik onderstaand mailtje van moeder en dochter:


Wat een prachtige droom. Familie Bofkont aan zee. Maar het mooiste is dat deze droom geen bedrog was... Zou de droomster dat geweten hebben? Dat Brutus in zijn jonge jaren regelmatig fikse strandwandelingen maakte?



Nu zou dat nooit meer gaan. Brutus is met z'n 3,5 jaar al een heel eind op weg naar de volwassenheid en veel te eigenwijs om wat dan ook te doen tegen zijn zin. De slager vertelde dat hij op zijn laatste strandwandeling de trailer niet meer in wilde, en dat de brandweer daarbij aan te pas moest komen.

Zo zie je maar weer. Dat soort dingen zijn ontzettend leuk, maar alleen maar als er geen enkele vorm van dwang bij komt kijken. Dat merk ik nu ook al aan Zwarte Prins. Wat kan die een keel opzetten als hij een flesje wil! En Beertje kan er anders ook wat van. Hij ontwikkelt zich goed. Zijn oortjes maken af en toe al een beginnetje om rechtop te gaan staan.

Toen hij hier kwam hingen ze nog helemaal slap, maar nu het kraakbeen steviger wordt is het de bedoeling dat hij toch echte steekoren gaat krijgen. De kereltjes spelen nog niet samen, maar dat komt nog wel. Missie weet nu dat er ook een pleegzoon in het pand aanwezig is, maar het duurt nog even voor ze zich daar aan over wil geven. En De Zwarte Prins doet nog alles wat moedertje doet, dus die blijft ook nog wat gereserveerd.

Familie Hangbuik hoort er nu helemaal echt bij. Moeke heeft hier helemaal haar draai gevonden en Repelsteeltje slaapt 's nachts nog steeds bij haar en de biggen. Nou ja, biggen... Over 2 weken zijn die ook al 10 maanden (waar blijft de tijd??).
Als de zon schijnt nemen moeder & dochters vaak een modderbad. Prachtig om te zien dat de familie bij elkaar blijft. Ze mengen zich wel met de Familie Bofkont, maar blijven toch een eigen hechte groep. Precies wat ik hoopte. Geluk zit em inderdaad in heel eenvoudige dingen.

---

Dinsdag 4 september 2007
De Dag van Gelukkig Is Heks Er Nog...



Grote paniek in de nacht van zondag op maandag.
Heks - die om de paar maanden een prik krijgt tegen benauwdheid - kreeg niet of nauwelijks lucht meer. Het was verschrikkelijk om aan te zien. Wat te doen? Haar meenemen naar de spoedkliniek in Amsterdam was geen optie. Veel te veel stress, dat zou ze niet overleven met haar gebrek aan lucht.
Een dierenarts hier laten komen in het holst van de nacht. Vind ze maar eens.
Poezendokter Jeannette was op vakantie.
Peter Klaver - die nog verder dan Nijmegen woont - toch maar gebeld.
Hij nam niet op.

Dierendokter Dennis gebeld. Die nam wel op, maar kon natuurlijk niks uitrichten.
Hij kwam wel, want twee weten meer dan een.
Paniek. Zo komt Heks de nacht niet meer door. Het was er op of eronder. Vraag niet hoe, maar uiteindelijk zijn we aan de prik geholpen die Heks haar leven heeft gered.
Op een gegeven moment kwam er weer wat beweging in haar en sprong ze op de kachel. Met Beertje en Boy George aan haar voeten heeft ze daar verder de nacht doorgebracht.

Ik ben voortdurend bij haar gebleven. Tegen kwart over vijf wist ik dat het gevaar geweken was. En het gat in de markt voor de diergeneeskunde is hiermee gevonden.
Waarom zijn er geen dierenartsen die 's nachts oproepbaar zijn voor een visite in geval van nood? Niet zomaar eentje als je geluk hebt en die bij de gratie God's wil komen voor 'maar een benauwde poes,' maar als vast onderdeel van de dierenzorg.

Geen gesleep met doodzieke dieren in het holst van de nacht en vervolgens uren moeten wachten in de wachtkamer van de Spoedkliniek?
Nee, gewoon, je dier is ernstig ziek en je belt een arts.
Die komt voor de eerste hulp en doet wat ie moet doen.

Ter plekke behandelen of de voorbereidende handelingen verrichten voor een opname in het dierenziekenhuis. Je komt daar aan en je dier wordt onmiddellijk geholpen op de Eerste Hulp en gaat door naar de Intensive Care, indien nodig.
Die kant moet het uit. Ik voorspel dat dit de toekomst is.
Alle hoop is gericht op Dierendokter Dennis.
Die zit vanaf volgende week dicht bij het vuur in de collegebanken.
Er is nog zo ontzettend veel baanbrekend werk te verrichten in de dierenzorg.
Tijd voor een revolutie...

---

Maandag 3 september 2007
De Dag van Jaro's Gedicht



Vandaag wordt mijn vader gecremeerd.
Ridder Jaro stuurde een fraai gedicht:


Ridder Jaro was niet de enige die iets moois opstuurde.
Ik wil graag iedereen bedanken die een kaart, brief of mail stuurde.
Het zijn er teveel om iedereen persoonlijk terug te schrijven per post,
maar weet in ieder geval dat ik er erg blij mee ben.

Veel mensen denken dat mijn vader zijn verjaardag nog heeft kunnen vieren.
Dat was niet zo. Hij kreeg om de 4 uur morfine toegediend,
dus het is allemaal langs hem heen gegaan.
Gelukkig maar, want de strijd was lang en zwaar.
Nu is dat allemaal voorbij en dat is maar goed ook.

Ik hoorde zaterdag tot mijn schrik dat de schaapskudde waar Caesar
5,5 jaar geleden geboren werd, getroffen is door blauwtong.
Arme schapen. Er zijn er al heel veel ziek, zelfs een paar dode al.
Ik zag Martine Otten - de schaapsherderin - op het journaal,
en ze vertelde dat er van dat zeldzame ras
- Het Veluwese Heideschaap - nog maar 1300 over zijn.

Martine en ik zaten 13 jaar geleden op de Boerenschool
en zij was de enige met mij die ook de biggen weigerde te mishandelen.
Leuke meid, ze was toen nog het hulpje van de schaapsherder.
Een wrede man die zijn border collies - de honden die de kudde
bijeen moesten houden - soms schopte tot ze bewusteloos waren.

Wat heb ik Martine destijds zitten opstoken dat ze moest zorgen
zelf de leiding over de kudde te krijgen. Het is gelukt.
De wrede schaapsherder is door het bestuur aan de dijk gezet
en Martine werd de eerste vrouwelijk schaapsherder van Nederland (of misschien de tweede, in ieder geval het was toen nog iets heel bijzonders voor een vrouw).

Dus toen ze haar eigen kudde had vroeg ze me te komen helpen met de bevallingen.
En zo kwam het dat ik na afloop van die lammetjesperiode
Gevaarlijke Eddy en Caesar mee naar huis nam in 2002.
Mooie tijd was dat daar in dat hutje op de hei.
(zie ook Dagboek van een Lammetjesvroedvrouw)

Mijn vader was zo benieuwd hoe het daar allemaal ging en leefde erg mee.
Van tijd tot tijd belde ik hem om verslag te doen.
Dat is nu voorbij, al die verhalen altijd.
Tot het laatst toe heeft hij geïnformeerd hoe het met Missie en de Zwarte Prins ging,
hoe de castratie van Beertje ging op televisie en wat ik weer allemaal had meegemaakt
en of er nog nieuwe plannen op stapel stonden.
Die waren er natuurlijk altijd en die vertelde ik hem dan in geuren en kleuren.

'Kind, wat heb jij toch een grenzeloze fantasie', zei hij dan altijd,
'Dat had je als kind al en dat heb je nog steeds'.
Hij gaf me nog een naam van de boer die destijds de boerderij
van mijn opa had gepacht, en inmiddels al lang boer-af is.
'Als je ooit iets in Friesland wilt beginnen, moet je met hem gaan praten,' zei hij.
Dat zal ik dan maar eens gaan doen.

PS
De broer van mijn vader - Oom Hendrik van op een haar na 97 jaar -
werd op dezelfde dag als mijn vader erg ziek.
Precies hetzelfde.
Vorige week vrijdag. 's Ochtends nog erg goed, diezelfde avond doodziek.
Allebei longontsteking.
Ook Oom Hendrik is gestorven, vorige week zaterdag.
De broers hebben het dus niet van elkaar geweten.
Daarmee is ze een hoop verdriet bespaard gebleven.
En wie weet hebben ze het nu heel gezellig samen...

---

Zondag 2 september 2007
De Dag van Het Land Waar De Varkens Heilig Zijn...



Net naar de uitzending gekeken van Villa Achterwerk.
Mooi item geworden. Veel informatie en prachtige beelden.
"Is er ook een land waar varkens heilig zijn?" vroeg de jeugdige presentator.

"Ja hier. Op Het Beloofde Varkensland is het varken heilig", antwoordde ik.
Ook leuk om Miss Universe nog kogelrond te zien, ongeveer een week voor haar bevalling.
Als ik hier niet zou wonen en ik zou vanochtend naar de televisie hebben gekeken,
zou ik er onmiddellijk naar toe willen. Naar het land waar de varkens heilig zijn.

"Het is hier net fantasieland", zei Nadine, studente rechten van de Universiteit van Leiden, "een sprookje". Ze was hier laatst om te overleggen voor hun jaarlijkse congres in de Sint Pieterskerk. Vormgevers van de maatschappij komen daar spreken over de Kracht van de Kudde.
Freek de Jonge treedt op, Bas Haring, Naomi Klein (no logo) en zo nog wat sprekers.
We hebben overlegd wat ik daar met en over de varkens zou kunnen betekenen.
Spannend!

---

---

Zaterdag 1 september 2007
De Dag van Blinde Booswicht



Arme Booswicht. In de paar dagen dat ik van huus was, is ze stekeblind geworden. Ze moet helemaal opnieuw de ruimte ontdekken, botst overal tegenaan en heeft vanochtend op bed gepiest. Onstuimige Beertje kan ze niet meer verdragen. Logisch.
Ik ben zelf al helemaal bont en blauw van dat heerschapje. Hij is te wild voor haar, wil spelen, bonkt haar omver, kluift in haar staart, maar Bosie (19 jaar) wordt er alleen maar bang en boos van.

Ik zal komende week even met haar naar Poezendokter Jeannette gaan. Niet vanwege de blindheid, dat is nu een feit, maar Booswicht loopt ook steeds gammeler. Mogelijk is daar nog iets aan te doen, mocht ze er pijn aan hebben.

En verder iets verzinnen zodat dat wijffie beschermd kan wonen.
Zonder Beertje en de andere poezen, die ineens allemaal naar haar uithalen.
De natuur is hard. De zwakkeren mogen niet meer meedoen. Nou ja, ook zo gek niet natuurlijk. De dierenwereld is niet ingericht met verpleegtehuizen voor Oude - Dieren - Van - Dagen. In de dierenwereld geldt nu eenmaal het recht van de sterkste.

Grijze Kat heeft destijds ook een poos in een eigen aanleunwoning gewoond. Dat beviel goed. Deze keer zal dat voor Booswicht een aanleunwoning op mijn werkkamer gaan worden. Een heel klein aanleunwoninkie. Op mijn schoot. Dat wilde ze als kitten al en dat is nooit meer veranderd. Een handenbindertje, die Bosie.
Maar nu mag ze zo vaak ze wil en ik hoop dat ze nog heel lang kan genieten van haar nieuwe behuizing.

Naar bericht gister. Een paar mensen hadden een vrachtwagen vol varkens zien rijden.
Er stroomde allemaal bloed naar buiten. De varkens waren compleet over hun toeren. Veel te veel opgeladen (meer dan 8600 kilo stond er in de krant - er wordt gesproken over een totaalgewicht, niet over het aantal dieren), en door al die ellende waren de varkens aan het vechten geslagen. Ook daar weer, de zwakkeren waren de klos.

Varkens zijn vechtjassen, dat is bekend. Zet vreemde varkens bij elkaar en dan wil je liever niet zien hoe hard het er aan toe kan gaan. Tijdens het varkenstransport worden de varkens op gewicht gesorteerd, dat betekent dat ze altijd vervoerd worden met vreemde soortgenoten.
Dat is heel wreed. Wreed, omdat je van te voren weet wat er gaat gebeuren in de vrachtwagens. Het vervoeren van varkens zou alleen maar kunnen met de eigen groep.
En dan hebben ze nog meer dan genoeg stress te verduren.
Arme varkens.

---