---

---

---

Vrijdag 31 augustus 2007
De Dag van De Troost



Vanochtend vroeg kwam Missie het trapje oplopen. De Zwarte Prins in haar kielzog. Even later volgden de Broertjes Haan. Eerst kwam Missie een zak appels tegen in de gang, dus tijd voor een uitgebreide stop.

Daarna kwam ze binnen met haar volgelingen. Ik sliep nog half.
Grote opwinding bij Beertje, die op bed lag, evenals Boy George en Booswicht.
Stinkwijfje en Rode Poes keken vanuit de kast toe.

Beertje vloog al kwakend en kwetterend op Missie af (de vertrouwde geluiden van jonge biggen bij grote opwinding). De Zwarte Prins hield zich een beetje schuil achter de veilige rug van Missie, maar vond het ook reuze spannend.

Vanuit mijn bed kon ik alles mooi gadeslaan. Missie had het druk met het onderzoeken van alles wat ze tegenkwam en reageerde voor haar doen tamelijk mild op Beertje. En ik zat in de bioscoop. Nee ik zat niet. Ik lag. Nog aangenamer. Ik lag in een heel klein gezellig bioscoopje te kijken naar een prachtig dierenfilmpje.

Alles speelde zich daar voor mijn ogen af. De intelligente nieuwsgierigheid van Missie, de opwinding van Beertje, het voorzichtig stoere gedrag van de Zwarte Prins. Boy George die alles weer kalm zat gade te slaan.
Even later kwamen de Broertjes Haan naast me op de matras zitten.
Zij keken ook mee naar de voorstelling van Missie en de twee wonderschone biggetjes.

Toen ik uit de douche kwam vond ik Missie op bed. De Zwarte Prins had zich lekker achter haar rug verstopt. De Broertjes Haan zaten er bij en keken ernaar. En Boy George zat er natuurlijk weer bij als de rust zelve. Als dat geen troost is...

---

Donderdag 30 augustus 2007
De Dag van Terug Naar Familie Bofkont



Terug naar de Famiie Bofkont.
Vrijdagnacht vertrokken naar Hilversum en gisteravond 22.00 uur weer teruggekeerd.
Nooit eerder voor gekomen dat ik zo lang ben weggeweest.
Dierendokter Dennis heeft hier al die tijd de honneurs waargenomen.
En dat heeft ie hartstikke goed gedaan.

De Zwarte Prins en Beertje zijn allebei gegroeid.
Booswicht is ineens een oud stram dametje geworden.
Dat was ze natuurlijk al, maar een poosje ertussenuit geeft toch bij terugkomst weer een andere kijk. Van het ene oudje naar het andere. De zorg gaat gewoon door...

---

Dinsdag 28 augustus 2007
De Dag van Mijn Vader



Vanochtend heel vroeg is mijn vadertje Westerhof voor altijd ingeslapen.
Hij heeft zich uiteindelijk kunnen overgeven. Zo zacht en vol gratie.
Ik kan daar met grote bewondering en vol liefde aan terugdenken.
Ben al sinds vrijdagnacht bij hem en had deze dagen voor geen goud ter wereld willen missen.

---

Maandag 27 augustus 2007
De Dag van De Kraai En Het Klokkengelui



Vadertje westerhof ligt op sterven.
Gisteren is hij 90 jeer geworden.
Het was zondag dus klokkengelui.
Buiten vliegen de kraaien langs.
Later meer.

---

Vrijdag 24 augustus 2007
De Dag van De Ontsteltenis



Op mijn verhaal dat ik op de Boerenschool weigerde om de biggen te castreren en hun staartjes en tandjes te verwijderen (ook nog eens zonder narcose!) heb ik altijd al veel reacties gekregen. Van dikke tranen tot een onverschillig schouder ophalen.

Maar nog nooit werd me gevraagd waarom ik het niet gewoon gedaan had. Tot gister.
Het is toch immers heel normaal in die sector. Dus als dat de les Geboortezorg Biggen was, dan was dat de les. Gewoon meedoen dus. En dat we de dieren toch vooral niet moesten vermenselijken en dat ik sprak vanuit een luxe (?) positie en dat de mensen in de derde wereld niet te eten hebben, en zo nog veel meer wonderlijke argumenten.

Ondertussen liep het kleine, hartveroverende beeldschone Beertje rond onze voeten te trippelen en had ik te maken met een club bestuurders uit de 'onderwijssector' van hoofdstad A...
Ik kan er nog steeds niet over uit .
Gelukkig heeft het merendeel echt genoten van 'de Leukste Familie van Nederland', zoals er eentje zei.

Missie is gister voor het eerst echt naar buiten gegaan met haar kleine Prins.
Het was prachtig weer, zacht en stil en ze heeft haar biggie de grote (boze?) buitenwereld laten zien. Gelukkig weet die van de prins geen kwaad en hoeft hier nooit ergens voor te vrezen.

'Die varkens hebben het hier veel te goed' mopperde eens een boer, toen hij hier samen met een buurboer over het erf naar het achterste land liep (er is hier recht van overpad). En hij meende het.

Ik moest onmiddellijk aan de woorden van de uitvinder Willem van Eelen (in vitro vlees) denken: 'Jij bent het wandelde geweten van mensen. En daar houden ze niet van. In een andere tijd was je ongetwijfeld op de brandstapel geeindigd.'

Gelukkig is er vandaag weer een nieuwe dag, de biggen hebben hun flesjes gehad, het is wederom prachtig nazomerweer, dus vooruit met de geit. Ik schud al dat akeligs van me af en ga genieten van de Familie Bofkont. En ik zing met Ciske de Rat mee: 'Krijg toch allemaal de kolere'...

---

Donderdag 23 augustus 2007
De Dag van de Internet Oppas Centrale & De Mannen Van Westerhof



Was ik gister een stal aan het uitmesten, kreeg ik een telefoontje van een varkensvriendin: 'Je kleine biggetje is uit de box gesprongen!' En ja hoor, Beertje liep al in de binnentuin. Missie en de kleine Prins stonden op een afstandje toe te kijken.

Wat handig, zo'n internet oppas centrale! Al die oppasmoeders en vaders uit het land houden een oogje in het zeil via de webcam terwijl ik buiten aan het boerinnen ben.
Beertje is nog inventiever dan ik dacht.
De box moet dus extra beveiligd gaan worden. Hoewel. Als ik zo naar Missie kijk, vindt ze het nieuwe mannetje best leuk. Ze heeft wel hele stukken hout uit de box gehapt, dat wel, en de opwinding is wederzijds want Beertje blaft en kwaakt als een dolle tegen haar, maar ze gingen ook zo dicht mogelijk tegen het gaas aanliggen. De kopjes naar elkaar toe.

Stiekem hoop ik dat die box helemaal niet meer nodig is. Alleen heb ik vandaag niet de gelegenheid om dat uit te proberen. Ik moet straks een groep mensen ontvangen. Dus een extra latje erbij en dan moet Beertje nog maar een dagje in zijn box. Vanavond en morgen zien we dan wel weer verder.

Erg leuk en opmerkelijk nieuws. Het jonge haantje blijkt geen zusje te hebben,
maar een broertje! Ik zag ze gister op een onbewaakt ogenblik een wedstrijdje
Kraaien-Met-Vleugeltjegeklapper houden.
Broertje heeft een heel klein friemeltje op zijn kopje, logisch dus dat ik hem al die tijd voor een zusje aanzag. Dat friemeltje zal dus nog wel gaan uitgroeien tot een rozekam. Of een erwtenkam. Wie zal het zeggen? (er zijn tig soorten kammen, de getande hanenkam is er maar een van).

Dat is goed nieuws, want nu kunnen de broertjes - zonder gevaar op gezinsuitbreiding - opgenomen worden bij de Mannen van Westerhof op het erf. Voorlopig zijn ze nog het liefst bij Missie, in de binnentuin of bij mij binnen om de zachte kattenbrokjes te jatten. En dat is reuzegezellig, dus ik hoop dat ze nog lang willen blijven.
Alleen, waar is hun moeder gebleven? Die is in geen velden of wegen meer te bekennen.
Eerdaags komt ze vast weer te voorschijn met een nieuwe club donsjes...
En dat is nu net niet de bedoeling...

---

Woensdag 22 augustus 2007
De Dag van Kleintjes Worden Groter...



Ontroerende ochtend. Het haantje van de Twee Verlaten Kuikens heeft voor het eerst gekraaid. Hij is er vroeg bij. Meestal rond het halfjaar, maar deze keer is het wel erg snel. Ik herkende het geluid meteen. Zo'n schor overslaand stemmetje. Maar hij bleef oefenen, keer op keer. Het zal niet lang meer duren of hij kan het voluit.

Wat ik ook hoorde, is dat hij er met zijn vleugeltjes bij sloeg. Nou dat is helemaal het echte werk. Eerst een paar keer met de vleugels klappen, dan kraaien. Hij heeft de kunst afgekeken van al die Amsterdamse hanen die hier wonen. Vorige week verlaten door moeder en vandaag een man geworden.

Wat is het allemaal weer snel gegaan. Voor mijn idee is het eergister dat ik hem vond in het grind. Als eendagskuikentje onder de voet gelopen door de varkens. Hij lag slagzij, kon niet meer lopen. Heb geaarzeld. Moet hij inslapen? Iets in mij zei dat het zijn tijd nog niet was.
En moet je nu kijken. Mooi om dat allemaal zo van dichtbij te kunnen meemaken.

Het haantje en zijn zus zijn gisteravond bovenop de box van Beertje gaan zitten. Knor heeft een geweldig tijdelijk onderkomen gemaakt voor dit kleine dwingelandje. Veel ruimte, veel open gaas, zodat Missie aan hem kan ruiken tot ze een ons weegt, en een lekkere warmtelamp.

En... gezelschap. Boy George sprong er meteen bij. Lekker saampjes onder de lamp.
Missie stond onmiddellijk met haar neus vooraan. De kleine Prins hield zich nog wat op een afstand. Die begint trouwens te groeien! Het is begonnen! Hij zuigt nu zijn flesjes tot de laatste druppel leeg en ineens begint hij langer, hoger en voller te worden. Het gaat allemaal goed komen...

---

Dinsdag 21 augustus 2007
De Dag van Kleine Prins & Beertje



Gister had ik hier een documentairemaker over de vloer.
Hij vertelde dat zijn vader hardcore varkensboer was geweest in Brabant,
dat hij zich daar tegen verzet had, vegetarier was geworden, dat 3 jaar had volgehouden,
tot hij een keer naar Engeland op vakantie ging. Bacon! Bingo!
Weer een vegetarier minder... Nu wil hij een documentaire maken over het varken.
Schuldgevoel? Hahaha.

Als ik zo naar Beertje kijk, is het moeilijk voor te stellen dat zo'n wonderschoon marsepeinen troetelbeestje bestemd was voor de hammen en de speklappen. Beertje is van het ras Duitse Pietrain. Dat wil zeggen, vader Pietrain, moeder een kruising Yorkshire/Nederlands Landvarken.

Enorme bespiering op nek, schouders en billen. Beertje was geboren voor de Duitse afzetmarkt. Juist Duitsland houdt voet bij stuk wat betreft de castraties. Zij eisen gecastreerde varkens. Willen geen enkel risico lopen met berengeur in hun Bratwursten. Nou, zou je denken, dan lever je toch niet aan Duitsland. Maar zo simpel ligt het niet. Duitsland is een enorme markt, en daarom zo machtig natuurlijk. Ze eten daar ook zo veel vlees. Ik herinner me wel vakanties daar van heel vroeger, dan kreeg je een Kalte Fleischplatte, dat was dan een enorm bord met allerei vleeswaren en het was voornamelijk varken wat daar lag.

Beertje heeft flapoortjes. Veel te grote naar verhouding. Dat maakt hem heel aandoenlijk.
Hoop dat het zo blijft, want dat zou de erfenis van het Nederlandse Landvarken zijn.

Vandaag is een bijzondere dag. Beertje gaat kennismaken met Missie en de kleine Prins. De bedoeling is dat die twee lekker samen gaan opgroeien. Maar hoe gaat Miss Universe daar op reageren? Ik heb de komende 2 dagen helemaal vrijgehouden om me volledig op deze nieuwe familiesamenstelling te kunnen richten. Eerst nadenken over het hoe en wat.

Om te beginnen ga ik Missie's geur 'verzamelen' door met een doek over haar lichaam te rossen. Daarna die lap even door wat van haar ontlasting en urine heenhalen en vervolgens bij en op Beertje leggen. Een soort marinade dus, maar gelukkig op een levend varkentje. Zo kunnen ze vast elkaars geur aannemen.

Ondertussen eens goed kijken waar de huisvesting van Beertje moet komen inclusief warmtelamp. Want hem zomaar bij Missie in haar nest leggen, dat gaat natuurlijk niet. We hebben hier te maken met varkens. Nou, aan de slag maar, morgen meer hierover.

---

Maandag 20 augustus 2007
De Dag van Detectie Aan De Slachtlijn



Het kan raar lopen. Missie die maar een Prinsje overhoudt.
Peter Klaver die opperde om er een biggetje bij te halen uit de bio-industrie, omdat dat beter is voor de ontwikkeling - want alleen is maar alleen - en de redactie van Giel Beelen, die mij belde om een biggetje in de uitzending te castreren. Onder volledige narcose uiteraard.

Alles viel dus samen. Gisteravond heb ik de uitzending gezien. Veel van wat ik gezegd heb, is in de montage gesneuveld. Zo gaat dat altijd, maar de essentie is luid en duidelijk overeind gebleven:
Castratie zonder verdoving is wreed.
Castratie met verdoving (en dan wordt er ALTIJD plaatselijke verdoving bedoeld),
is net zo wreed - hoe idioot en onbegrijpelijk dat ook klinkt.
Er is maar EEN MANIER van castreren:
Onder volledige narcose plus een extra plaatselijke verdoving in elk balletje.
Waarom? Omdat een castratie een echte operatie is.
Giel heeft het aangedurfd, onder begeleiding en aanmoediging van Peter Klaver.
Het was loeispannend.

Woensdag het biggie opgehaald.
Hij is vorstelijk vervoerd in een varkenslimousine met chauffeur,



in een mandje met 4 kruiken en warme zachte doeken.



Maar hij kroop er meteen uit en wilde bij mij op schoot.
Meer dan welkom, kleine man.



Thuisgekomen ben ik onmiddelijk met hem in bed gedoken. Hij vleide zich lekker tegen de poezen aan.



In de Amsterdamse TV Studio is hij vrijdag ingehaald als een ster. Kreeg een eigen VIP Room met bodyguard. Dat laatste was hard nodig, want de een na de ander klopte en stak zijn of haar hoofd om de deur. 'Mag ik even kijken? Ooooooohhhhhhhh......' Maar ik was streng. 'Nee, straks, na afloop.'



Het kereltje moest zo rustig mogelijk blijven. Maar hij vond het allemaal veel te leuk en dribbelde onbevangen op iedereen af.



Giel heeft tot het laatste moment geaarzeld. Zelfs toen hij het mesje al in z'n hand had. Peter had hem van te voren goed uitgelegd, welke signalen Giel kon verwachten als hij dreigde flauw te vallen. De bovenbenen. Die worden slap en dan ga je.



Maar alles ging goed. Peter deed het eerste balletje en loodste Giel er moeiteloos doorheen.



Het kleine biggetje wist van niks. Die lag lekker te slapen. Een rustige en ontspannen operatie. Zo hoort het en niet anders. Giels conclusie was duidelijk. Zo'n uitgebreide VIP (Very Important Pig) behandeling is absoluut onhaalbaar in de bio-industrie.

Dus is er daar maar een oplossing. Helemaal stoppen met castreren. En dat kan. Want detectie aan de slachtlijn is het antwoord. De ongecastreerde geslachte beren (die zijn dan 6 maanden) worden dan onderzocht op berengeur. Maar dan zijn ze al dood en hebben ze die afschuwelijk wrede castratie niet hoeven ondergaan.
En dat is precies mijn boodschap: Detectie aan de slachtlijn.

Annechien ten Have - voorzitter varkensvakgroep LTO - is het daar volledig mee eens.
Afschaffen die castraties en geen slappe tussenoplossing met plaatselijke verdoving. Daar schieten de biggen helemaal niks mee op. Integendeel. Ze moeten vaker gehanteerd worden en dat alleen al brengt veel stress voor ze mee. (Toen Beertje de narcoseprik kreeg, schreeuwde hij het uit. Dat komt voornamelijk omdat ik hem moest fixeren. Hij probeerde zich uit alle macht los te worstelen. Biggen en volwassen varkens zijn panisch voor fixatie. Logisch, want het zijn prooidieren).

De pijn van de prikken rechtstreeks in de ballen, terwijl de biggetjes bij hun volle bewustzijn zijn, is gruwelijk voor ze. Iedere man krimpt ineen als ik ze vertel waarom plaatselijke verdoving alleen niet deugt. Die plaatselijke prikken slaan nergens op.
De ballen zelf worden verdoofd, terwijl er in de huid van de balzak en de zaadstrengen gesneden wordt. En dat is NIET verdoofd. 'Dat is net zoiets als dat ik jou een prik in je oor geef, om uiteindelijk je grote teen te gaan operen', zei ik tegen Giel. Duidelijker kon ik het niet zeggen.

Wat betreft het afschaffen van de castraties sta ik dus op een lijn met de varkensboeren.
Detectie aan de slachtlijn.

Toen alles klaar was heb ik het biggetje weer in zijn kruikenmandje gelegd en boven op tafel gezet in de foyer van het Werktheater. Daar was een maaltijd voor de crew van Giel's show. Allemachtig wat doen daar veel mensen aan mee. Die hele ruimte zat vol.

De een na de ander kwam bij het biggetje kijken.
In stille verwondering. Wat een prachtig mooi wezentje.



De zanger uit Giels koortje had ik eerder die middag buiten tegen de gevel zien staan. Chagrijnig! Toen hij zich over het biggetje heenboog, brak zijn gezicht helemaal open. Hij straaaaalde.



'Hoe heet ie?' was Giels eerste vraag in de uitzending.



'Beertje' zei ik. 'Want dit beertje staat voor alle beertjes die gecastreerd worden. En dit beertje gaat bij mij een hele grote beer worden.'

Gistermiddag kwamen Giel & Marisa meteen kijken hoe het met de kleine man is. En kennis maken met de kleine Prins. Ze vielen van de ene verbazing in de andere. Beertje was volledig opgeknapt (hij had tijdens de operatie al pijnstillers gekregen).
Hij was zo op z'n gemak bij Giel dat hij allemaal vreugdesprongetjes maakte.
Beertje & Prins gaan een zonnige toekomst tegemoet op Het Beloofde Varkensland.
Zoveel is zeker.

PS
Dennis heeft mijn hele optreden in de studio integraal opgenomen. Dat ben ik nu aan het uitwerken, want daar staat mijn volledige tekst op. Bijv. dat het op de kinderboerderijen ook nog steeds zonder narcose gebeurt. 'Nou, daar hebben ze toch alle tijd,' zei Giel. En daarmee bedoelde hij dat als tijd en logistiek in de bio-industrie een rol speelt bij de castraties, dat op kinderboerderijen toch helemaal niet het geval is...
Nog even wachten dus op de volledige tekst.

---

Zondagavond 19 augustus 2007 - 22.55 uur



Ja het is waar.
Giel heeft Beertje onder leiding van dierenarts Peter Klaver gecastreerd.
Onder volledige narcose.
Uniek qua handeling.
Uniek door een bekende presentator.
En uniek dat het door de Publieke Omroep is uitgezonden.
Morgen volgt een uitgebreid varslag over dit grote avontuur van Giel & Beertje.

PS
Giel & Marisa zijn vanmiddag (de opname van de castratie was afgelopen vrijdag in de studio) langsgeweest op Het Beloofde Varkensland om te kijken hoe het met hun nieuwe liefde gaat. Beertje maakt het uitstekend en gaat een lang en gelukkig leven tegemoet.

---

Zondag 19 augustus 2007
De Dag van Extra Extra Read All About It...



BREAKING NEWS
Prinsesje Nooitgenoeg blijkt een Prinsje te zijn.
Nu ze/hij toch wat begint te groeien,
zag ik gister plotseling een heel klein puntje onder aan het buikje.
Dacht eerst nog dat het een restje van de navelstreng was. Maar nee.
Ook aan het plassen kon ik niks ontdekken, omdat er niks valt waar te nemen
als zo'n klein zwart ratje aan het piesen in bovenop een bult stro.

De balletjes zijn nog steeds amper waarneembaar, maar het is nu wel duidelijk:
We hebben hier te maken met een echte PRINS.
En toch als ik er over nadenk. Toen hij pas geboren was rook ik al een berenluchtje,
maar je ruikt zoveel tijdens de geboorte, dat ik daar niet op door gegaan ben.
De laatste paar dagen kwam dat luchtje weer sterker terug en ja nu weet ik het dus zeker.

PRINSJE NOOITGENOEG
Varkenslandgenoten, mag ik u mede namens Miss Universe voorstellen aan onze beeldschone big: Prinsje Nooitgenoeg!

---

Zaterdag 18 augustus 2007
De Dag van De After Party



Miss Universe kreeg gister bezoek. Mannelijke aandacht. De eerste keer dat er vreemd volk in haar kraamkamer kwam. Het was even afwachten hoe ze er op zou reageren. De verslaggever van Radio Noord-Holland kwam beschuit met muisjes eten. Ons maandelijkse varkenspraatje hebben we rond Missie en haar prinses geplooid.

Maar Bart was bang voor Missie, hahaha. Gevolg dat ze hem geen blik waardig heeft gekeurd, maar de beschuiten met muisjes lekker zelf heeft opgepeuzeld.

's Avonds had ze dierenarts Peter Klaver aan haar voeten. De reden dat hij opdook, was omdat Peter, Dennis en ik gister op een spannend Amsterdams varkenskarwei waren (daarover maandag meer). Na afloop wilde Peter mee naar Het Beloofde Varkensland want hij wilde die kleine zwarte prinses wel eens ontmoeten.

Nou, hij kon z'n ogen niet geloven. Onder een enorme berg stro schoot ineens een klein zwart ratje tevoorschijn. Tenminste dat dacht hij. Nog nooit had hij zo'n klein varkentje gezien uit zo'n omvangrijke moeder. En de prinses is nu toch al 9 dagen. Maar Peter was was helemaal gerustgesteld toen hij zag met hoeveel power dit kleine wonder op haar flesje aanviel. Wat een kracht uit zo'n sprinkhaan. En zo onbevangen. Ze danste om zijn grote voeten heen. Die redt het wel.

Daarna zijn we gaan koffiedrinken in de mooie kamer met de glas in lood ramen. Uitgebreide evalutie van het spannende Amsterdamse varkenskwarwei (maar daarover maandag meer). Ineens zagen we een enorme koeienkop voor het raam staan. Rosamunde. Ze stond aandachtig te luisteren en te kijken. Even later kwam Brutale Griet er ook bij staan.

Van het ene onderwerp kwamen op het andere.
Over mijn vader en zijn kracht om zondag 26 augustus zijn verjaardag te willen vieren.
Over het arme hangbuikzwijn met de geheimzinnige huidziekte.
En natuurlijk Lamme Zus. Er zijn veel lieve reacties op haar gekomen.
Acupunctuur werd er ook geopperd door een attente mailster.
Maar die oplossingen zijn allemaal al de revu gepasseerd.
Daar zit 't em niet. Het is een technisch mankement van aan elkaar vergroeid gewricht. We hebben wat tekeningetjes zitten maken voor toegepaste hulpstukken. Een gedeeltelijk kunstbeen met een leren tuigje aan haar lichaam vastgemaakt. Dat soort dingen. We gaan verder die richting uitdenken.

Het was al weer donker toen Peter deze after party verliet.
De koetjes hadden heel wat door te vertellen aan de rest van Familie Bofkont. Zoals bijvoorbeeld over Ons Spannende Amsterdamse Varkensavontuur (maar zoals gezegd, daarover maandag meer).

---

Vrijdag 17 augustus 2007
De Dag van De Verlaten Kuikens



Van de week nog innig als hecht gezinnetje samen. Gister kwam er een eind aan het prille geluk. Moeder Kippie is weer op vrijersvoeten en heeft haar kuikens verlaten. Hoe hard de kleintjes ook roepen, moeder komt niet meer terug.

Een paar dagen geleden was ze nog op kraamvisite bij Missie.
Haar kuikens stonden nieuwsgierig naar het prinsesjes te koekeloeren.
Kippie en haar kuikens sliepen altijd op het stoepje van de melkerij.
Iedere ochtend kwamen ze eerst bij Missie kijken.

Maar die middag zag ik ze ineens in het land lopen, een behoorlijk stuk van de boerderij af. En ja, dan weet ik wel hoe laat het is. Zo weer in het echte volle leven, stond Kippie meteen weer in de belangstelling van de heren.
Ze kwam een leuke vent tegen en diezelfde dag nog heeft ze haar kinderen verlaten.

De twee halfwasjes zaten helemaal beduusd onder een braamstruik te roepen.
Maar Kippie was niet meer van plan terug te komen.
De kleintjes zijn eigenlijk ook klaar. Alles zit er op en er aan, een haantje en een hennetje, Prachtbeestjes. Alleen was het natuurlijk veel gezelliger en knusser om onder moeder te slapen.

Gelukkig hebben ze elkaar. Heb het ook wel eens meegemaakt dat een enkel kuikentje hier werd verlaten. Dat werd een drama. Bleef de hele dag heen en weer rennen en schreeuwen om z'n moeder. Dat beestje heb ik toen onder mijn hoede genomen en het kwam uiteindelijk wel goed met dat kereltje.

Het blijft altijd pijnlijk om getuige te zijn van zo'n groot afscheid. Je zou zo graag willen dat het anders was. Maar zo is het leven niet. De natuur kent geen vals sentiment. Het is wat het is.
Als de kinders groot genoeg zijn, gaat moeder er vandoor.
De drang om opnieuw moeder te worden is groter dan wat dan ook.
Mijn drang is om daar over te vertellen.
Dat moet ik straks ook weer doen op de radio en daarna op TV.
Aan het werk dus!

---

Donderdag 16 augustus 2007
De Dag van De Grote Zwarte Tor



'Ik heb het kleine prinsesje gezien! Het leek wel of er een grote zwarte tor rondkroop!', mailde een varkensvriendin verheugd. Regelmatig komen er van die opgetogen mailtjes. Zoals Miss Universe zich in haar stroburcht heeft teruggetrokken en zo haar kleinje van de buitenwereld afschermt, heeft het loeren op de webcam inderdaad iets van het opvangen van een glimp van de gorilla in Artis, die haar jong nog niet prijsgegeven heeft aan het publiek.

De kleine zwarte tor is vanavond precies een week oud. Veel groter is ze inmiddels niet gegroeid, maar als ik goed kijk zijn er wel dingen veranderd. Zo zijn de oortjes wat losser van het kopje komen te staan en hoor ik voornamelijk haar vorderingen door de geluiden die ze nu maakt. Als ik in haar buurt kom, kwaakt ze als een eendje. Dat betekent, hoi leuk dat je er weer bent, ik kan niet wachten tot ik weer wat lekkers van je krijg. Dat kwaken is een duidelijke stap in haar ontwikkeling. Voor die tijd is het wat zacht gemummel, maar het kwaken van een big is de eerste uitgesproken klank. Daar zal ze het prinsesje er nog vele van gaan ontwikkelen.

Toevallig mocht ik gister getuige zijn van de geboorte van een vleesbiggie.
Alle broertjes en zusjes lagen al heerlijk te drinken, tot dat nakomertje nog ineens van zich liet horen. Boem, daar lag het. Uitgeput. Een wonder.
Ook daar twee doodgeboren biggetjes.

Ik heb de varkenshouder het hele verhaal van Missie verteld. Hij knikte.
Oude moeder, eerste dode big die de anderen heeft opgehouden, met als resultaat nog meer dode biggen en 4 tot 5 dagen overtijd.
Dat laatste betekent trouwens dat de moeder dan niet veel biggen in haar buik heeft.
Hoe meer biggen, hoe eerder de bevalling op gang komt, want dan willen ze er allemaal maar wat graag uit.
Ook het vroegtijdig opdrogen van de melk komt vaker voor bij een oud moedertje.

Voor deze grote roze moeder was het trouwens ook de eerste keer. Ze lag in een stal met allemaal zeugen, die voor de eerste keer gebigd hadden of nog lagen te wachten. Ook nog allemaal onervaren, net als Missie. Die lieve dieren. 900 van die moeders woonden daar.
Wat zijn ze toch sterk, mentaal. Ze komen nooit aan hun natuurlijk gedrag toe en toch liggen ze daar op hun kleine plekje tussen de stangen volleerd moeder te wezen. Dat is hun taak. Biggen werpen. Moeder zijn. Ik voelde een diepe bewondering voor deze moedige moeders. Petje af hoor meiden!

---

Woensdag 15 augustus 2007
De Dag van Het Meisje Met De Mooie Glimlach



Veel mensen informeren naar Lamme Zus. Terecht. Het is een snoes van een varkentje.
Vooral haar lieve snoetje blijft in het geheugen van de bezoekers hangen.
En ze vragen zich bezorgd af hoe het nu verder met haar moet. Ook terecht.
Ik vraag met dat namelijk ook iedere dag opnieuw af.
En ik weet het niet.

De laatste paar weken gaat haar motoriek zichtbaar achteruit. Het lamme pootje doet nu helemaal niet meer mee. Eerst kon ze het af en toe nog op de grond tikken ter ondersteuning, maar dat is al helemaal voorbij. Dat betekent dat haar linkervoorpootje nu alles te verduren krijgt en dat is niet best. Dat linkerhoefje is al helemaal verdikt, omdat daar voortdurend te veel belasting op komt. Gevolg pijn. Ze ligt nu voornamelijk, alleen met eten komt ze overeind en 'loopt' dan op haar ellebogen.

Dat proces is veel sneller gegaan dan ik dacht. Ik zie haar nog op haar drie pootjes op me af racen als ik met eten kwam. Zo behendig ze toen nog was. Maar dat is voorgoed over. Ook al omdat ze zo klein gebleven is, hoopte ik dat ze met haar lichte gewicht nog een hele poos mee zou kunnen. Nu betwijfel ik dat ten zeerste.

Was Lamme Zus maar een paardje! Dan kon er een schoentje gemaakt worden voor haar linkerpoot om het hoefje te ontlasten. Maar Zus is een varkentje met gespleten hoefjes ( nog een van de redenen waarom Moslims zo afkering van varkens zijn, gespleten hoeven = de duivel! ) dus past er geen schoen omheen.

Ze zondert zich af van haar drukke broers en ligt maar te liggen. Van het weekend had ze een goede dag. Toen lagen ze nog even lekker samen. Zo heerlijk hoe dat er uit zag. Die glimlach op haar smoeltje. Zus, zus wat ik moet ik toch met je? Iedere dag ibuprofen 400 mg. als pijnstiller dat kan toch niet goed zijn?

Wacht eens even. Nu ik dit opschrijf herinner ik me dat ik een paar jaar geleden op een Amsterdamse streekmarkt werd aangesproken door een aardige sjieke heer. Een Amerikaan. Hij bleek chirurg te zijn (geweest) die ook veel met varkens had gewerkt en stapeldol op die slimme dieren was geraakt. Hij gaf me z'n kaartje en zei dat ik hem altijd mocht bellen als ik hem nodig had. Waar ter wereld hij ook zat, hij zou mijn varkens komen opereren als dat nodig was, en daar wilde hij absoluut geen geld voor hebben. Volgens kenners is Lamme Zus niet te opereren.
Maar waarom zou ik die man niet om raad vragen?

MAAR WAAR IS DAT KAARTJE GEBLEVEN?

---

Dinsdag 14 augustus 2007
De Dag van Moeder Natuur Is De Wijste



Moeder natuur is de wijste, schreef iemand en dat leek me een wijze uitspraak.
Had het zo moeten zijn dat Missie volop van haar moederschap kan genieten,
nu ze de zorg heeft voor een enig kind? En dat een groter gezin niet geschikt
was voor haar aard? Ik begin het te geloven.
Missie is een heel toegewijde moeder en zoals het nu gaat heeft ze overal de tijd voor,
vooral van genieten. Want genieten, dat doet ze.
Ze is ijverig en loom tegelijk.

Gisterochtend heeft ze opnieuw haar hele kraamkamer ingericht.
Alle ouwe troep aan de kant en een heel vers strobed gemaakt.
Ik wist dat een zeug een werpnest moet maken voor ze gaat baren.
Maar dat dit met zo'n allesoverheersende absolutie zou gaan, was een verrassing.

Toen Missie vorige week met haar werpnest begon, sleepte ze niet alleen hooi en stro naar binnen. Alles wat ze tegenkwam moest erin. Zo kwam er een tuinslang in terecht, een videocamera op statief, lege plastic tasjes en heeft ze verwoede pogingen gedaan om lange, dikke electriciteitskabels door te knagen, want die moesten ook in haar nieuwe huis. (dat is ten dele gelukt...)

Werkelijk niks was meer veilig voor haar. Toen ze in de melkerij niks meer kon vinden,
waggelde ze met haar volle buik het stoepje op en het voorhuis in.
Ineens zag ik mijn badjas voorbijkomen, overalls, handdoeken en een volle vuilniszak.
Die scheurde open tijdens het sleuren, alle troep lag her en der verspreid.
Maar deze keer ging Missie's interesse niet naar de inhoud uit, maar naar de zak zelf.
Hup, mee naar haar nest. Ze begon zelfs aan m'n broek te trekken, en als het haar gelukt was, had ze die met mij en al naar haar hol gesleept.

Ik heb haar heel lang haar gang laten gaan en die troep er op onbewaakte ogenblikken weer uitgevist. Dacht dat het ongetwijfeld te maken zou hebben met haar baringsdrift. Maar toen ze gister heel actief de boel ging herschikken, sleepte ze mijn zwarte mandje mee haar nest in. Handig, dacht ze misschien, voor de boodschappen. De kleine Prinses dribbelde voortdurend achter haar aan. Missie's moederhormonen werken dus op volle toeren.
En het is een feest om het mee te mogen maken.

---

Maandag 13 augustus 2007
De Dag van Het Afscheid, De Oudere Moeder & Haar Liefdesbaby



Afscheid genomen van de 4 prachtige Prinsen en Prinsessen.
Boy George die de hele bevalling gevolgd heeft - hij wilde niks missen - heeft zich nog over ze ontfermd. Toen ze allemaal mooi schoon gewassen opgebaard in het mandje lagen, sprong hij er heel voorzichtig bij.

Eerst schrok ik. Kan dat wel?
Maar toen ik zag hoe gevoelvol Boy George te werk ging - hij regelde het zo dat hij steeds z'n pootjes heel zorgvuldig tussen ze in zette - vond ik het goed.

Het weekend was goed om alles op een rij te krijgen.
De bevalling - de week er naar toe, en de afloop heb ik wel tig keer door mijn gedachten laten gaan. Ik heb er veel van geleerd.
Peter zegt dat een oudere moeder - die voor de eerste keer baart - altijd risico loopt.
Of het nu een mensenmoeder, een katje of een varken is.
Poezendokter Jeannette denkt dat de naderende geboorte al langer gaande was, maar dat onervaren Missie niet wist daar op te anticiperen, en dat door de stuitligging de weeen niet op gang kwamen. Missie heeft natuurlijk al die overtijd-dagen al van alles gevoeld, maar wist niet wat ze moest.

Dat klopt. Vlak voor dat het dan eindelijk echt begon, kwam ze bij me staan en keek me aan:
'Ik weet niet wat ik moet doen'.
Toen heb ik haar gezegd dat ze maar rustig moest gaan liggen. Dat deed ze onmiddellijk.
Ik legde mijn handen op haar buik en toen begonnen eindelijk de weeen.

De eerste Prins was een hele flinke. Stuitligging. Eerst de pootjes. Moeizaam. Het kopje bleef binnen hangen. Peter gebeld. Meetrekken aan de achterpootjes in het ritme van de weeën. Maar daar zat nauwelijks ritme in, omdat het geboortekanaal niet gestimuleerd werd door die smalle achterpootjes (daar is het bredere kopje voor nodig).
Toen het prinsje eruit was, bewoog het niet. Snel vlies en slijm uit het bekje verwijderd.
Het beestje heen en en weer slingeren aan de achterpootjes - ik heb het allemaal geleerd op de lammetjesvroedvrouwcursus. Een plens koud water er over heen. Het mocht allemaal niet baten.

Daarna werd Prinses Poddedijntje gelanceerd. Als een raket schoot ze eruit. Geen wonder, ze was niet groter dan een vogelspin. Toen een levenloze Prinses in stuitligging. Weer het hele reddingsritueel uitgevoerd. Vervolgens Prinsesje Nooitgenoeg. Die twee levende kleintjes onmiddellijk tegen Missie's warme buik aangelegd. Toen weer een Prins in stuitligging.

En daarna kwam er niks meer. Vijf biggetjes. Peter en ik konden niet geloven dat dit het was, gezien Missie's enorme omvang. 'Nagels knippen, hand en arm tot aan elleboog schoonschrobben, slaolie erover heen en naar binnen', zei Peter. 'Voelen of er nog meer aan moet komen.'

Dat mocht Dierendokter Dennis doen. Was voor hem de eerste keer. Ik had tijdens de geboorte van Caesar (2002), die eindigde in een keizersnee, al mogen meemaken hoe het is om getuige te zijn van de wonderlijk warme diepte in het binnenste van een barend moederdier.
Door zijn hand kwamen er wel weeen op gang, maar er kwam niks meer uit.
Na de opwekkingsspuit - in allerijl gehaald bij de spoedkliniek in Amsterdam, ook niet.

Missie had 5 biggetjes gebaard en daar bleef het bij. Omdat we door haar omvang op ongeveer het dubbele aantal hadden gerekend, was dat een vreemde gewaarwording. De rest is een vetlaag om haar baby's warm te houden. Maar in dit geval een onnodig extreem dikke laag vet, en dat is dan weer het gevolg van een oud moedertje zijn.

Wat ik mezelf nu afvraag: Had ik mijn instinct moeten volgen en Peter moeten vragen om de geboorte in te leiden, al een paar dagen eerder? Ik heb er tijdens Missie's dracht vaak dromen over gehad. Een week van te voren droomde ik nog over haar bevalling. Weinig biggen, maar wel hele flinke. Later die droom met de dode biggen. (ik heb zo'n vermoeden dat de biggetjes pas laat gestorven zijn, omdat ze er te lang in moesten blijven zitten). Hoe het ook zij, het is gegaan zoals het ging en ik heb er nu vrede mee.

Veel hartelijke reacties in de vorm van mails, kaarten, sms, er is zelfs een geborduurd geboortekaartje onderweg:

---

Zondag 12 augustus 2007
De Dag van Prinsesje Nooitgenoeg



Je hebt Prinsessen en je hebt sloven.
Ik behoor tot de laatste kaste.

Wat een ijzersterk willetje heeft dit dametje al.
Ze is erg slim. Zodra ze me hoort, schiet ze onder het stro vandaan en valt op haar flesje aan.
Wat een levensdrift.

Maar zo snel als zij wil, mag ik niet zijn.
Ik heb duidelijk rekening te houden met Missie.
Ze vindt het goed hoe het gaat, maar ze wil er wel een rol in blijven spelen. De hoofdrol.
Daar maakt ze een heel ritueel van.

Zodra ik er ben, staat ze op, en gaat haar nest opnieuw schikken.
Ondertussen ben ik al gemolesteerd door haar kleintje, dat niks liever wil dan meteen aanvallen.
Van haar geschreeuw en gedrentel wordt Missie doodzenuwachtig,
maar ik kan niet eerder beginnen dan dat zij is gaan liggen.

Pas als Missie klaar is, hou ik het flesje tegen haar buik en gaat het feest beginnen.
Slim ook van Missie, door deze rituelen houdt ze een vinger in de pap
en heeft ze een perfecte samenwerking tussen mij en haar bewerkstelligd.

Ik weet nu hoe mijn komende nachten er uit gaan zien...
Iedere paar uur kom ik slaapdronken met een flesje aan.
Het kleintje verandert onmiddellijk in een piranha.
Vlijmscherpe tandjes die in mijn vingers kluiven.

Die tandjes zijn nauwelijks met het blote oog te zien. Maar scherp!
In tegenstelling tot het warme velletje. Dat is fluweelzacht.
De vergelijking met een mol gaat in diverse opzichten op.
Ik ben nog steeds verbaasd hoe klein ze is - op de foto lijkt ze 2x groter dan in werkelijkheid -
en dat ik toch al met een echt varkentje te maken heb.

Drinken doet de kleine prinses voor 10. Ze wil altijd meer. Het is nooit genoeg.
Prinsesje Nooitgenoeg. Dat gaat nog wat worden...

---

Zaterdagavond 11 augustus 2007 - 20.00 uur



Leek het er eerst op dat de Donkere Prinses in Luilekkerland terecht was gekomen met al die spenen op een rij voor haar alleen, bleek dat heel anders uit te pakken.

Halverwege de ochtend kwam ik er tot mijn schrik achter dat Miss Universe geen melk meer heeft. Ik merkte het aan het onrustige gedrag van haar kleintje, die van tepel tot tepel ging.
Meteen onderzocht en toen bleek dat Missie geen melkgift meer heeft.
Alles opgedroogd, waarschijnlijk door de ontbering van de stimulans van een hele biggenschare.
Ik was er op tijd bij.

Onmiddellijk verse vette koemelk gehaald bij de buurboer en op een verhouding van 1 deel koffiemelk en 7 delen koemelk het eerste flesje in orde gebracht.
Het biggetje is zo klein dat je niet meer dan een mol in je handen hebt.
Wat te doen, opdat Missie en kind niet in paniek zouden raken?

Eerst heb ik een paar lepels melk over Missie's buik en spenen gesprenkeld.
Toen het flesje naast een van haar spenen gelegd.
En ja dat lukte. Opeens had het kleine opdondertje een speen van Missie
samen met de speen van het flesje te pakken.

Ze heeft nu al 4 voedingen op. Bij de laatste 2 heb ik haar bovenop Missie gezet en dat werkt goed. Missie laat het allemaal toe, ze gaat er lekker bij liggen en haar Prinsesje begint al helemaal door te krijgen dat ze voor drinken bij mij moet zijn. Zo eigenwijs is ze al.

Iedere 2 uur, ook 's nachts. 15 ml per keer. Ze lust wel veel meer, maar dat mag niet,
want dan raakt ze aan de diarree. Dus ik ga straks lekker bij moeder & kind in het hooi slapen.
Weinig slaap. Het kan me niks schelen. Ik ben o zo blij dat ik dit kan doen, want o wat dat is dat kleintje klein. Een wondertje op de allerkleinste zwarte hoefjes van de hele wereld.
Nu ben ik dus een min. Mooi beroep. Kan het aanbevelen.

---

Zaterdag 11 augustus 2007
De Dag van Dierendokter Dennis & De Donkere Prinses...



Het is zo wonderlijk. Missie met haar kleintje.
Een koe met één kalfje is een vertrouwd beeld, maar een varken met slechts een biggie...
Ik kijk m'n ogen uit. En dat gepraat tussen die twee.
Miss Universe kletst wat af met haar kleintje.
Zodra ze wakker zijn, steekt ze hele verhalen tegen haar af.
De mooiste klanken komen uit haar keel, die heb ik nog nooit van haar gehoord.

Missie is in extase van wat haar overkomen is.
Ze kan het nog steeds niet geloven, dat merk je aan alles.
Vanochtend heeft ze haar Donkere Prinses al mee uit wandelen genomen.
De kleine muis trippelde zo achter haar aan.
Missie at haar bakje voer met smaak leeg, de eerste keer dat ze weer at.
Daarna doken ze weer samen onder het hooi.

Ik heb een office gemaakt in de kraamkamer.
Uit het zicht van de webcam een tafeltje, stoel en laptop.
Zo heb ik goed zicht op wat er allemaal gebeurt.
Het is zo pril allemaal.
Ondanks het feit dat Missie door het dolle heen is van blijdschap,
merk ik ook hoe onervaren ze nog is.

Ze heeft bijvoorbeeld veel te veel hooi in het werpnest gesleept.
Hoe die kleine piepmuis zich daar een weg onderdoor worstelt is me een raadsel.
Vanochtend was het Missie zelfs te veel.
Al een tijdje niks meer gehoord ging ze haar zoeken.
Dat is dus veel te gevaarlijk - zo'n kleintje alleen zonder broers en zussen,
die elkaar ook bij de les houden - in dat grote dichte hooi-oerwoud.
Er moet dus hooi weg, want dat is te verstikkend.

Ik mag overal bij zijn, daar ben ik heel blij om.
En Dennis is ook geaccepteerd. Gelukkig maar, want nu komt het:
Dennis gaat over een paar weken verhuizen naar Belgie.
Waarom dat dan?
Dennis gaat diergeneeskunde studeren in Antwerpen!

Eigenlijk was het onvermijdelijk. Meegesleurd in alle voortdurende varkensavonturen,
kreeg hij steeds meer interesse in de leden van de Familie Bofkont.
Bij de operaties bleek hij een goede assistent, die ter plekke met de meest vernuftige technische oplossingen bleek aan te komen, als we voor accute problemen stonden, die operaties op locatie altijd met zich meebrengen.

Na afloop van zo'n karwei of een of andere ingewikkelde reddingsactie zaten we altijd nog uren na te praten hoe het was gegaan, beter had gekund, hoe dat in de toekomst op te lossen etc. etc.

En natuurlijk de starheid van overheid en diergeneeskunde als het om dierenleed gaat.
Waarom hebben de dierenartsen geen vuist gemaakt tijdens de MKZ ruimingen in 2001,
waarom verdiept geen dierenarts zich in de vermaledijde biggencastraties?

Op een dag heb ik dus eens een balletje opgegooid over diergeneeskunde.
Dat had ik dolgraag zelf gedaan - om dat kritische geluid te kunnen maken en om nog veel meer, maar dat is onmogelijk geworden.
Mijn plaats is op Het Beloofde Varkensland en het bestieren van de Familie Bofkont.

Dennis vond het geweldig plan. Niet in de laatste plaats omdat Peter Klaver zo'n inspirerende leermeester is, altijd bereid om zijn zelf opgebouwde kennis en ervaringen met ons te delen.
En zo is het allemaal gekomen.

Het wordt Antwerpen omdat daar geen uitlotingsysteem bestaat. Hij kan daar zo aan de slag.
Wat heel mooi uitkomt is dat ie bij z'n ouders kan wonen. Dat is een fantastisch aanbod.
Peter heeft wel gewaarschuwd. In Utrecht selecteren ze vooraf.
In Antwerpen gebeurt dat tijdens de studie. Vergis je niet. Het is geen makkie.
Het eerste jaar haken veel studenten al af, ook al omdat Belgie er een heel specifiek studiebeleid op nahoudt.

Maar Dennis is vastberaden.
Met dat alles in zijn achterhoofd gaat het dan toch gebeuren.
Nog overwogen het een jaar uit te stellen, daar zijn altijd honderdduizend redenen voor.
Maar nee. Je moet er nu op af, zei ik. Anders komt het er niet meer van.
De varkens en de koeien hebben recht op goede kritische dierenartsen, die voor ze opkomen.
Evenals de gorilla's en de olifanten.

En dat gaat de specialisatie ook worden. Boerderijdieren en wildlife.
Al tijdens de studie kan hij meteen in de praktijk aan de slag als assistent van Peter.
Wilde plannen zijn natuurlijk al gemaakt.
Alle kennis gaat ten goede komen van de dieren, geld moet daarbij geen rol hoeven spelen,
een dierenarts met een stiching. Ik ga de fondsen wel werven.
Dierenliefde, oud papier. Dennis zal de eerste zijn.

Ik wens Dennis alle geluk van de wereld toe en ben er stiekem wel trots op dat de Familie Bofkont deze onvermoede talenten bij hem heeft losgemaakt...

PS
Bedankt voor alle hartverwarmende reacties.
En... voor iedereen die zich afvraagt waar het kleintje is.
Het kleintje is zo klein dat ze helemaal verdwijnt als ze tegen Missie aanligt.
Ze is dus nog niet of nauwelijks te zien.
Maar ze leeft en is zo te zien goed gezond!

---

Vrijdagmiddag 10 augustus 2007
Het laatste Missie-Nieuws



Zojuist met Prinses Poppedijn naar de poezendierenarts geweest in Uithoorn.
In een mandje met 4 Spaflessen gevuld met warm water als kruiken
en gewikkeld in verwarmde doeken. Biest van Missie in een flesje mee.

Ik moest gaan leren een maagsonde in te brengen om het kleintje zo te kunnen voeden.
Iedere 2 uur, dag en nacht.

Maar toen we bij Jeannette kwamen - die smolt van een biggetje zo klein als een kitten -
ontdekte haar kiene assistente plotseling dat Prinses Poppedijn een open verhemelte had.
Arm beestje. Dat was de oorzaak waardoor ze nooit zou kunnen zuigen.
Levenskracht had ze voldoende, daar lag het niet aan.

Een operatie overwegen om het te kunnen dichten was idioot volgens Jeannette.
Ik was het met haar eens.
Het mooie Prinsesje is in mijn handen ingeslapen.

De webcam wordt omgehangen, dus even geduld allemaal.
Straks is er beter zicht op Missie en haar enig kindje.

Nu het zorgenkleintje er niet meer is, kan ze zich overgeven aan het moederschap.
De blik in haar ogen is veranderd.
Ze kijkt me aan met zachte lieve ogen en trots. Ik zie trots ik haar ogen.
Ze toont me haar jong.
Zelden heb ik een varken zo bewust en bezield zien kijken.

Eten? Ze taalt er niet naar. Er is maar een ding belangrijk en dat is haar kleine zwartje.

Missie heeft aan haar water aangevoeld dat Poppedijntje niet levensvatbaar was.
Daarom raakte ze volkomen overstuur.
Ik heb haar tweestrijd gezien.
Het kleintje krijste van de honger, maar kon niks.
Missie raakte helemaal in paniek.
Ze blafte en klapperde met haar tanden en kaken, stampte heen en weer, radeloos.
Van haar natuur moest ze haar niet levensvatbare jong doodbijten, maar ze kon het niet.

Moeder en kind zijn nu van een verschrikkelijk dilemma verlost.
Het is goed zo.

---

Vrijdag 10 augustus 2007
De Dag van Lieve Missie & Haar Dappere Biggen...



Lieve Missie. Ze had het zwaar. En wat doet ze haar best.
Drie doodgeboren biggen. Stuitligging.
Twee Prinsen en een Prinses.
Flinke prachtbiggen, groot en fors. Dezelfde aftekening als hun moeder.

Twee piepkleine levende biggen, waarvan een voor haar leventje moet vechten.
Het kleine Poppedijntje heeft vannacht in mijn bed moeten slapen.
In de holte van mijn hand. Zo'n kleintje heb ik nog nooit gezien.
Zwart met roze beentjes en net zo'n roze neus als haar moeder.
Ze kan niet zuigen.
Missie kon haar geschreeuw niet meer aan en er dreigden grote ongelukken.

De andere - een gitzwarte schoonheid, nog onduidelijk prins of prinses,
maakt het naar omstandigheden goed. Ze heeft het rijk alleen.
Missie is een lieve moeder voor haar.
Zodra Poppedijntje erbij komt (net weer aangelegd) raakt Missie volkomen de kluts kwijt.

Eergister had ik een droom. Ik stond met een paar mooie, flinke biggen in mijn handen. De een was oranje met witte stippen en streepjes, de ander precies hetzelfde, maar dan in het zwart. Ze waren beeldschoon, maar er was iets vreemds mee. Ze bewogen niet...

Grote dank aan Peter Klaver, die per mobiel het hele proces heeft begeleid tot in de kleine uurtjes. Ook met Dennis kon ik de oorlog weer winnen. Midden in de nacht is hij nog naar de spoedkliniek in Amsterdam gescheurd om spullen te halen. Injecties voor Missie en een flesje met verschillende maten spenen.
Missie 'gemolken' om er wat biest uit te krijgen. Dat lukte goed.
Maar Prinses Poppedijntje kan niet zuigen en slikken.
Vanochtend belde Peter om 8.00 uur al weer op.
Overlegd over de kleinste Prinses ter wereld.
Al onze positieve energie gaat naar haar uit.
Doen jullie mee?
Dank.

---

Missie is 5 uur non-stop bezig geweest om haar werpnest te bouwen.
Om 12.24 uur is ze helemaal onder het hooi en stro gedoken.
Ze ademt zwaar, maar er valt dus niks te zien.
Voor velen een troost want de webcam is al op hol geslagen door alle bezoekers...
Daar wordt op dit moment hard aan gewerkt.

---

Donderdag 9 augustus 2007
De Dag van Missie Is Begonnen!



Vanochtend ik de vroegte hoorde ik het geluid van een misthoorn.
Een soort gromblaf. Missie! Dat was haar aankondiging. Ik ga beginnen!
Het geluid bleef aan en toen ik beneden kwam was ze al druk in de weer
met het bouwen van haar werpnest.
Daar is ze nu al een paar uur mee bezig.
Bekken vol met stro en hooi sleept ze naar haar plek.
Tussendoor snel nog even gepoept en geplast, een paar meter verderop zoals het hoort.
Daarna snel weer verder met haar belangrijke arbeid.
Eten wil ze niet. Geen tijd.
Het natuurlijke gedrag van een zeug dat gaat biggen (= bevallen).
Wat een voorrecht dat ik dit mag meemaken.
Boy George zit op de eerste rij.
Kippie loopt er ook omheen met haar twee kuikens.
Wat een feest.

---

Woensdag 8 augustus 2007
De Dag van Scherven Brengen Geluk...



Miss Universe heeft gisteravond langdurig gevochten met Brutus. Gelukkig zat er een houten hek tussen. Ze heeft in haar drift de planken tot splinters gebeten. Eerder had ze al een gigantische fotolijst tegen de grond gesmakt en lag de glasplaat van 1 bij 1 meter aan gruzelementen.

Meer vechtende varkens kwamen op mijn pad via mail en telefoon. Ineens komt iedereen met vragen over hun varkens die elkaar na jaren ineens naar het leven staan. Om te beginnen is het zaak om naar het weer te kijken. Volle maan? Plotselinge weersomslagen? Hangt er onweer in de lucht?
Dat kan allemaal van invloed zijn. Maar de dame die mailde dat haar moedervarken van 6 jaar ineens begon te matten met haar twee dochters van 4, was duidelijk een geval van behoefte aan meer privacy. De betreffende varkentjes waren van hetzelfde ras als Miss Universe, nou dan staat haar nog wat te wachten...

Ik heb haar geadviseerd meer onderkomentjes te maken in de vorm van kotjes, schuurtjes, afdakjes etc. Varkens van rond de 4, 5, 6 jaar krijgen steeds meer een eigen wil en hebben dan ook een eigen ruimte nodig om zich in terug te kunnen trekken. Zeker in zo'n vrouwengemeenschap van 3 Göttinger zeugjes. Die kunnen mekaar de tent uitvechten als ze berig zijn. Gelukkig is de betreffende varkenshoedster erg begaan met haar varkens, dus ik denk dat het daar met die aanpassingen wel goed gaat komen. Anders is er altijd nog de mogelijkheid tot sterilisatie.

Waar ik erg opgetogen over ben, is dat ik voor een internationaal symposium gevraagd ben als spreker. Jane Goodall is ook van de partij, dus dat vind ik toch wel erg stoer.
Eind oktober gaat dat symposium plaatsvinden.
Tegen die tijd racen de biggen van Miss Universe hier al in het rond.
Ja toch Missie?

---

Dinsdag 7 augustus 2007
De Dag van Maak Jij Je Maar Nergens Druk Om...



'Maak jij je nou maar nergens druk om,' zei lijfarts Peter gister tegen me.
Drie, vier dagen over tijd is heel normaal voor een varken. Het gaat allemaal goed komen. Die biggen komen er vanzelf wel uit. Het enige waar jij voor moet zorgen is een videocamera, een volle accu en voldoende tapes. Nou die liggen inderdaad al klaar sinds zaterdag.

Waar zou Miss Universe toch de hele dag aan denken terwijl ze daar ligt te wachten? Ze slaapt veel en diep met een zware ademhaling. Misschien mijmert ze wel over haar carriere, die ze nu moet opgeven omdat ze moeder gaat worden.

Ze heeft mooie herinneringen. Toen ze jong was, had ze veel aanbidders. Iedereen viel voor haar. 'Wat een schatje! Zoiets heb ik nog nooit gezien! Wat is ze knap! Mag ik haar even optillen?' Maar daar hield ze - zoals praktisch elke big - helemaal niet van.
Biggen zijn prooidieren en zodra ze opgetild worden, zetten ze het op een krijsen om hun familie te waarschuwen dat ze door een vijand gegrepen zijn. Daar komt bij dat ze hoogtevrees hebben, dus zodra ze geen grond meer onder de voeten voelen, is het mis.
Tenzij...

Missie zat graag bij bij op schoot. Als er mensen kwamen, wilde ze er altijd bij zijn. Hele sessies hebben we op de grond gehouden, want dan kon Missie op mijn schoot blijven zitten. Op een keer stond ik heel voorzichtig op, terwijl ik haar ondersteunde. Tot ik helemaal rechtop stond met Missie in mijn armen. Ik hield haar rustig maar stevig tegen me aan, zodat ze zich veilig bleef voelen. Missie gaf geen kik en vond het goed.

Vanaf die dag was Missie fotomodel, want deze truc kon ik moeiteloos met haar herhalen. Zodra er een persfoto gemaakt moest worden, ging ik even met haar op de grond zitten en kwam weer overeind met haar in mijn armen.



Miss Universe werd o.a. Covergirl van MUG, schitterde in de Gay Krant, in het dierenartsenblad, kwam in de NRC, en - ik meen de Telegraaf - in de armen van Erica Terpstra (de enige vreemde bij wie Missie in de armen wou, zo zwaar onder de indruk was ze van die grote hartelijke vrouw).



In de zomer van 2003 werd Miss Universe uitgenodigd bij Jack Spijkerman.
Hoewel, Missie was toen tweede keus. De vraag was of ik met Aagje wilde komen.
Aagje! In een televisiestudio, op de eerste verdieping. Geen lift. Nog los van die lift, een volstrekt onzinnig plan.
Het heeft me echt even gekost voor ik de redactie overtuigd had dat dit onmogelijk was en dat ze me daar heel dankbaar voor moesten zijn. De ramp zou niet te overzien zijn.

Los van een volkomen verbouwde studio, ik denk dat Jack Spijkerman gillend in de gordijnen was gevlogen. Hij bleek heel bang te zijn voor Missie. Ik had haar midden op tafel gezet, zodat zij lekker van de fruitmand kon snoepen en wij even konden praten over de cursus 'Communicatie met het Varken'. Dat was de reden waarom ik daar aan tafel zat.

Miss Universe was heel deftig met een oorbel in haar rechteroortje (het gele oormerk had ik bevestigd op een oorbellenclip, zodat het net echt leek), en ik dacht een leuk praatje te hebben met Jack over varkens. Maar hij was niet van de dieren, dat werd me meteen duidelijk. Hij vond Missie eng en mij maar raar en er mocht niks maar dan ook niks aan het toeval overgelaten worden. In de kleedkamer was me al verteld wat ik moest zeggen en ik mocht daar geen milimeter van afwijken. Jack keek steeds op een kaartje en stelde dan een van te voren uitgeschreven vraag. En daar moest ik dan een van te voren geoefend antwoord op geven.

Gelukkig ontregelde Miss Universe binnen de kortste keren dit krampachtige gesprekje, zodat ik toch loos ging met te vertellen over het ongelukkige leven van varkens in de bio-industrie en dat ik daarom die cursus had opgezet etc. etc. De paniek in de ogen van de heer Spijkerman! En waarvoor eigenlijk? Het werd toch gemonteerd, het was niet eens live. En inderdaad. In de gemonteerde versie was daar ook helemaal niks meer van terug te zien en kwam Jack Spijkerman er als een held uit.
Later hoorde ik van Giel dat hij ook verbijsterd was toen hij een keer met die krampachtige Spijkerman te maken had gehad. Niks leuke en losse improvisaties, maar vastgebijtelde vragen en antwoorden.

Maar wat had Kopspijkers een hoop kijkers. Iedereen had het gezien.
Zo ook de AID... dat bleek een paar maanden later toen ze hier kwamen vanwege de oormerkenkwestie. Bleken al die AID Boys al tijdens die uitzendig met elkaar gebeld te hebben:
'Zie je dat? Ze heeft dat oormerk op een clip vastgemaakt! Hahahahaha!' Ze vonden het helemaal in mijn stijl en hebben hartelijk gelachen om zoveel inventiviteit.

En toen de aardige AID'er zijn dossier Familie Bofkont opsloeg om over te gaan tot de orde van de dag, zag ik al die krantenartikelen en foto's van Miss Universe tussen zijn formulieren zitten. Bleek ie een complete knipsel map van haar te hebben! Aha, een stille aanbidder dus...

---

Maandag 6 augustus 2007
De Dag van Giel & Missie & De Overbelaste Webcam



Miss Universe weet hoe het hoort.
Ze gedraagt zich als een ster en laat de hele wereld in spanning.
Paris Hilton zou het niet beter gedaan hebben.

Zelfs het bezoek van Giel Beelen en zijn vrouw Marisa gistermiddag deed haar niet van gedachten veranderen. 'Jullie kunnen wachten op mijn biggen tot jullie allemaal een ons wegen', zag je haar denken. 'En nu opzouten allemaal!'
Ze heeft ze vervolgens letterlijk haar boudoir uitgebonjourd door naar ze te bijten en tegen ze uit te halen. Op zich een goed teken want dat kan het typische gedrag zijn van een zeug, die op werpen staat.

Giel & Marisa zijn toen maar troost gaan zoeken bij Gieltje & Brammetje.



Als Alice in Wonderland liepen die twee weer gelukzalig over Het Beloofde Varkensland heen.
Het was leuk ze weer te spreken en alle laatste nieuwtjes en roddels uit te wisselen.
En ze zijn helemaal verliefd geworden op Lamme Zus, over wie ik me zorgen maak,
want ze krijgt meer last van haar lamme pootje.

Dat de hele wereld in grote spanning afwacht, blijkt uit de mails over de overbelasting
van de webcam.



Hoe het vandaag met Missie zal gaan, wie zal het zeggen.
Wat ze nu wel voortdurend doet is dwingend naast me gaan staan.
Dan moet ik mijn hand op haar rug leggen.
Vervolgens valt ze om en word ik haar personal haptonoom.
Ik leg mijn handen op haar buik en voel naar de biggen toe.
Daar wordt ze rustig van.

Haar buik gloeit als een straalkacheltje en er is heel wat te voelen daar binnen.
Een drukte van belang.
Zouden de biggies mijn hand ook voelen?
Haptonomen moedigen zwangere vrouwen altijd aan om op die manier al contact te maken met hun baby. Als dat zo is dan moeten de biggen zich al meer dan welkom voelen.
Waar wachten jullie nog op biggies?

---

Zondag 5 augustus 2007
De Dag van Hoera voor Missie!



Miss Universe viert vandaag haar 5e verjaardag.
Vanochtend stond ze al heel vroeg voor het stoepje in de melkerij te kwispelen. Ze heeft een heel grote appel gekregen. Maar voor haar echt grote verrassing moet ze nog effe geduld hebben. Haar zware buik is sinds gister een verdieping naar beneden gezakt, zodat haar spenen nu echt de grond raken. Verder graaft ze zich helemaal in onder het stro, slaapt veel en diep, maar blijft het alsnog afwachten...

Van tijd tot tijd komt ze doodstil bij me staan. Dan wil ze aangeraakt worden. Wel precies zoals zij wil, want als het niet naar haar zin gaat, haalt ze naar me uit. Dat stilstaan doet me denken aan de natuurlijke stareflex van zeugen, die gedekt willen worden.
De eerste keer dat Missie dat overkwam was op 5 augustus 2003, toen kon ik haar nog optillen.



Ook precies op haar eerste verjaardag.
Ze zakte door haar achterpootjes heen en bleef uren in die houding staan.
Billie Bofkont, Mannetje Bromsnor en Stalker stonden in de rij achter haar.



Een enorme commotie op het erf, want van de oude Lady Lolita ging niet veel flirtgedrag meer uit. In tegenstelling tot Missie, zij wist precies hoe ze de heren het hoofd op hol moest brengen. De borgen (ontmande beren) roken van alles en werden er knap onrustig van. Die onrust ging over in kwaadheid. Zelfs de beschaafde Billie Bofkont werd woedend.



Missie apelleerde hem aan z'n verloren mannelijkheid...
Hij heeft haar toen het hele erf overgejaagd. Van de weeromstuit is Missie toen maar aan mijn been gaan hangen, zoals ze later veel vaker zou doen bij mijn cursisten...



Ondertussen weet Prins Harrie nergens van en heeft een heerlijke tijd.



De Familie Hangbuik geniet met volle teugen van hun vrijheid en weet zich uitstekend te handhaven tussen Familie Bofkont. Mokkeltje neemt alle grote varkens voor zich in. Onverschrokken duwt ze haar snoetje tegen hun bek aan. Zelfs Aagje die toch echt lelijk kan zijn tegen nieuwkomers, doet dan net of ze haar wil bijten, maar dan draait ze snel haar vervaarlijk open bek van Mokkeltje af. Ik zie dat ze het niet over haar hart kan verkrijgen.

En nu maar weer wachten...

---

Vrijdag 3 augustus 2007 - 17.00 uur (2)
De Middag van Het Grote Wachten...

Missie en ik lopen doelloos in de rondte.
Ze doet lelijk tegen me, sjouwt door alle kamers heen, vreet de kattebakjes leeg,
barricadeert deuren, hapt en bijt naar me als ze de kans krijgt.
Even later krijg ik een beuk en ligt ze weer aan m'n voeten in de zon,



of moet ik m'n benen op haar dikke rug leggen.



We wachten samen op de dingen die komen gaan.
Ook nog even op het stoepje gezeten bij de voordeur.



Deden we 5 jaar geleden ook. Kijk maar.





Kleintjes worden groot. Groten krijgen weer kleintjes.
Ik zat erbij en ik keek ernaar...

---

Vrijdag 3 augustus 2007
De Dag van Zou Het Bijna Zover Zijn?



Vadertje Westerhof doet zoals gewoonlijk zijn eigen zin.
Twee weken geleden wilde hij naar huis voor zijn laatste dagen.
Nu hij thuis is, wil hij nog maar een ding: LEVEN.
Met bewonderenswaardige kracht (die hij uit zijn geest moet halen,
want van z'n uitgeputte lichaam moet hij het niet meer hebben),
zet hij alles op alles. Straks ga ik er weer naar toe.
Eerst even langs de Blokker voor twee dichte kinderdrinkbekers.
Kan hij zonder morsen drinken, want vocht blijft het allerbelangrijkste.

Iets mals: iedereen heeft zich ingesteld op de dood en nu gaat dat (voorlopig) niet door. Net zoals dat verhaal van Jean Paul Sartre, waarin een ter dood veroordeelde - die zit te wachten op zijn vonnis in de dodencel - plotseling gratie krijgt. Die man raakt vervolgens in een enorme depressie.
Ik merk ook aan de reacties uit mijn omgeving dat het omschakelen is. Erg geestig, de verwarring die ontstaat als mensen snel en soepel moeten gaan schakelen tussen verschillende gevoelens.

Miss Universe is ook zo vastberaden in haar gemoedstoestand.
Ze gaat baren. Daar is geen ontkomen meer aan.
Ik zie nog geen uiervorming. Wel flinke spenen.
Is normaal volgens haar lijfarts, die ik gisteravond laat nog sprak in een Noord-Hollands dorp.

Ja het leven van een varkenshoedster gaat op alle fronten gewoon door.
Gisterochtend kreeg ik namelijk een paar foto's opgestuurd van een varken met een
gruwelijke huidaandoening. Peter, Dennis en ik hebben letterlijk naar adem gehapt.
We dachten alledrie onmiddellijk aan euthanasie.
Zoiets hebben we nog nooit gezien, dus zijn we 's avonds nog uitgerukt.

We staan voor een gigaraadsel. Pijnstillers en antibiotica gegeven.
Euthanasie kan altijd nog. Daar was het dier nog te vitaal voor.
Ik heb de stakker nog een appeltje kunnen voeren.
Wat een arme schat. Wat een verschrikking.
Nu gaan uitzoeken wat het kan zijn. Dat wordt een hele toer.

---

Donderdag 2 augustus 2007
De Dag van Actrice Miss Universe



Door het succes in de etalage van boekhandel Scheltema (2002) werd Miss Universe een ster. Niet lang daarna werd ik opgebeld door een toneelregisseur. Zij wilde Missie casten voor een eindexamenstuk van de Amsterdamse Theaterschool: Peer Gynt. Peer Gynt is een Noorse sage waarin twee geliefden in blijde verwachting zijn. Als het kindje geboren is, volgt de scene waarin de vrouw het kind voor de eerste keer aan haar minnaar toont. Dit kind is heel bijzonder. Het blijkt een biggetje te zijn!

Ik kon de regisseur niks garanderen, maar ik wilde 't wel proberen en kijken of Miss Universe talent had. Zij dacht dat de actrice gewoon met Missie in een doek gewikkeld in haar armen zou kunnen opkomen. Daar was natuurlijk geen sprake van. Dat laat een big niet toe zonder dat het hele theater en half Amsterdam bij elkaar gekrijst zou worden. Zoiets kan alleen maar als de big in kwestie onder narcose is. En dat was ondenkbaar en uitgesloten.

Dus heb ik een oplossing bedacht hoe het wel zou kunnen.
Twee avonden heb ik hier met Missie geoefend. In de grote presentatiestal had ik een bepaalde lengte uitgevoet. De afstand vanaf de coulissen tot het midden van het toneel. Op de tijd waarop Missie op zou moeten (ik meen dat het 21.30 uur was) ben ik met haar die route gaan lopen.

Die exacte tijd leek me belangrijk omdat ze dan het tijdstip in haar systeem kon opnemen. Een klein strotouwtje als leibandje en een paar druiven om haar op gang te krijgen, dat waren haar requisieten. Na 2 keer oefenen had Missie haar rol te pakken. Leuk om op deze manier te kunnen ontdekken hoe intelligent en snel die beestjes toch zijn.



De derde avond was de generale repetitie in Amsterdam.
Toen Miss Universe in het theater arriveerde, werd ze door de acteurs en crew met gejuich ontvangen. Iedereen smolt. Natuurlijk. Nu ik het filmpje weer terugkijk, sta ik ook weer te gillen en te springen.
Wat een schatje! Wat een beauty!

Ze deed het perfect. Ik lag de hele tijd met haar in de coulissen onder een lekker warme deken te wachten. De druiven lagen klaar op een richel in het decor. Tegen de tijd dat Miss Universe op moest, ging ik rechtop zitten, maakte het strotouwtje gereed en kwam de actrice haar halen.
Het lukte in een keer helemaal goed.


klik aan voor vergroting

De volgende avond was de premiere. Miss Universe stal de show.
Toen ik zelf nog toneellessen volgde in een ver verleden, werd er op de Toneelschool al altijd gezegd: 'Neem nooit een kind of een dier het toneel mee op, want je kunt de sterren van de hemel spelen, zij spelen je eruit!'

En dat was ook zo. Op het moment dat Missie's beeldschone snuitje op de scene verscheen, sidderde er een golf van vertedering door de zaal: 'Aaaaaaaaaaaaaah". Tot dan toe was de zaal muisstil gebleven, maar met de verschijning van Miss Universe ontlaadde die in gelach en ach en wee geroep. Ineens was er een losse sfeer en die bleef de hele voorstelling, ook toen Missie allang weer terug bij mij op schoot zat.

Een hele week lang gingen Missie en ik iedere avond naar Amsterdam. Avond na avond deed Missie het perfect. Een hele prestatie want de voorstelling begon om 20.30 uur en Missie moest een uur wachten op haar opkomst. Dan moet je als actrice je energie en concentratie maar op peil zien te houden.



Na het applaus stormde het publiek het toneel op, want dan was er nog een nazit met Miss Universe als stralend middelpunt. De laatse voorstelling zijn we na afloop met z'n allen nog wat gaan drinken.
Adriaan van Dis zat ook in dat cafe. Hij boog zich over Missie heen en smolt: 'Kijk! dat is nog eens een leuke baby! Veel leuker dan een echte. Zo eentje zou ik er ook wel willen hebben...
Mooie herinneringen.

---

Woensdag 1 augustus 2007 (2)
Ook De Dag van Die Ondankbare Kerels...



Miss Universe heeft een nieuw lichaam gekregen.
Zo elegant als ze altijd op haar hakjes met haar mooie lange haren in de rondte stapte, zo vormloos en log sleept ze zich nu door de dagen heen.

Op aanraden van haar lijfarts heb ik de laatste weken alle dagen een extra blik zeugenbrokjes bijgevoerd. Hij vond dat ze wat magere billen kreeg. Nou, daar is nu niks meer van te merken. Vorige week is ze ook nog al haar haren verloren. Dat gebeurt ieder jaar wel een keer, maar de nu opkomende stoppeltjes in combinatie met haar kogelronde lichaam maakt haar een regelrechte look-alike van Sugar Lee Hooper.

Ze is niet zo goed thuis in dat zware lijf en dat maakt haar humeurig.
Vanmiddag kwam Prins Harrie buurten en begon te kiften en te vechten door het gaas heen. Van liefde is allang geen sprake meer. Moeke en een paar van haar biggen stonden op een afstandje toe te kijken. De rollen zijn omgedraaid.
Miss Universe woont nu in de kraamkamer met uitloop, terwijl Familie Hangbuik aan de goede kant van het gaas heerlijk alle kanten op kan.

Wat zijn ze toch ondankbaar die kerels. Prins Harrie verliet met het schuim op z'n bek het strijdtoneel. Zo heb ik hem maanden geleden ook bij haar zien staan, met het schuim rond z'n bekje. Maar dat had toen wel een heeeel andere reden.
Kerels! Eerst het pleziertje en daarna... wegwezen en bekijk het maar.
En Missie? Ze sjokte naar binnen en viel in een diepe slaap.
Snurkend.

---

Woensdag 1 augustus 2007
De Dag van Even Iets Anders Tussendoor...



Lees dit bericht van Varkens in Nood in samenwerking met Stichting Dier en Recht.
Luister, huiver, gruwel, treur, wordt woedend, dwing vervolgens jezelf tot kalmte en nadenken en doe hier niet meer aan mee.
(Niet meer kopen dus!)

Voor iedereen die al eens op Het Beloofde Varkensland was en de Familie Bofkont kent:
Brammetje & Bonestaakje zijn deze hel bespaard. En nu komt het:
Vanaf de kinderboerderij!
Het hele nest van hun moeder Bessie was op voorhand op contractbasis doorverkocht aan de handel.



Als Brammetje & Bonestaakje niet bij de Familie Bofkont waren opgenomen, dan zouden ze op transport gaan naar Italie, zodra ze 3 maanden oud waren. Deze woorden heb ik zelf uit de mond van de kinderboerderijbeheerder himself mogen vernemen.



Ook Gieltje, Miss Piggy, Babybig, Aagje en nog meer roze lummels van Het Beloofde Varkensland zijn deze dans ontsprongen.
Maar zij zijn in de varkensindustrie geboren en niet op de kinderboerderij...
Varkenstranssport is een hel!

PS
later op de dag volgt er weer bericht over Miss Universe.

---