---

---

---

Dinsdag 31 juli 2007
De Dag van How Much Is That Piggy In The Window?



Toen Miss Universe 2 maanden oud was, ging ze al op tournee.
Ze maakte haar debuut in de week van Dierendag 2002 in de etalage van Boekhandel Scheltema op het Koningsplein in Amsterdam. Ik had voor het tweede jaar een week lang (!) een etalage 'gekregen' om die helemaal naar eigen inzicht te dressen in het kader van Dierendag (de wens van Scheltema was om Aagje mee te nemen en haar een massage in de etalage te geven... ik kon ze gelukkig overtuigen dat Aagje dan meteen de hele zaak wel even zou gaan verbouwen...).

Dagen zijn we met die etalage bezig geweest en Missie ging ook vast een keer mee om te kijken. Ik nam haar mee in een grote rieten mand en terwijl we over de Herengracht naar de boekhandel liepen, werden we al voortdurend staande gehouden. Met een hele groep bewonderaars in haar kielzog, kwamen we toen eindelijk bij Scheltema aan.



Midden in de winkel ging ik op de grond zitten, opende de mand, Miss Universe sprong eruit en trippelde bevallig heen en weer voor de kassa. Binnen no time stond het zwart. Nog zie ik de vertederde-van-oor-tot-oor grijns van Herman Koch voor me, die daar toen ook toevallig de winkel binnenliep.

De week voorafgaand aan Dierendag zelf, heb ik samen met Missie een Sitdown-actie gevoerd in de etalage voor de varkens. Vanaf zaterdagmiddag 28 september ben ik met Missie in de etalage gaan zitten. Die etalage was omgetoverd tot een grote hooiberg. In het hooi hingen allemaal giga blow-ups van de Familie Bofkont, Het Beloofde Varkensland en een complete varkensmassageserie. Plus mijn teksten dat alle varkens een goed leven verdienen etc. etc. Er viel dus ik weet niet allemaal te zien in die etalage.

Die week arriveerde ik dus iedere middag met Miss Universe om een paar uur met haar in de etalage-hooiberg te gaan zitten. Dat ging zo: We kwamen aan, ik groette de cassieres en de security, haalde een glas water uit het toilet, liep naar het cafe voor een koffie en verdween met Missie achter een rij boekenkasten, waar we zo de hooiberg indoken. Ik was dus kind aan huis en woonde gedurende die week samen met Missie in een piepklein 'appartementje' met een gigantisch uitzicht, namelijk de etalageruit, op het Koningsplein.



Aanvankelijk was het even wennen. Iedereen stond pal met z'n neus op die ruit gedrukt en het enige wat die neuzen en mij scheidden was de ruit zelf. Ik zat dus als het ware bij het winkelend publiek op schoot, of zij op het mijne, het is maar hoe je het bekijkt. Maar wie er echt in levende lijve op mijn schoot lag, was natuurlijk Miss Universe. Zij zorgde ervoor dat de communicatie binnen no time op gang kwam. Iedereen wees en keek, mensen stootten elkaar aan, riepen oh en ah, wildvreemde mensen raakten met elkaar aan de praat, het hield niet op. Het werd een hele gezellige boel daar op straat.

Ondertussen hield ik een briefje op met mijn 06-nummer en nodigde het publiek uit om te bellen. Dat gebeurde prompt. Op de vraag of Miss Universe te koop was en hoeveel ze kostte, moest ik voortdurend nee verkopen. En als het een leuk varkensgesprek werd, mocht diegene bij mij en Missie plaats te nemen in de etalage. Ik wenkte ze naar binnen, ze kregen wat te drinken en ik begon te vertellen.

Ik had een speciale strobaal als stoel voor de gasten. Hele gesprekken heb ik in die etalage gevoerd met wildvreemde mensen over de varkens en ze betoverd met alle verhalen over de Familie Bofkont. Die hele Sitdown actie werd een doorlopende voorstelling omdat er voortdurend mensen naar stonden te kijken. Missie werd the talk of the town.



Op een dag zei iemand, je moet een spaarvarken neerzetten, dan kan iedereen daar wat ingooien voor Het Beloofde Varkensland. Goed idee. Ik nam het grote spaarvaken mee, dat ik cadeau had gekregen van mijn ABN-AMRO klant, die ik kort daarvoor een presentatietraining had gegeven. Aanvankelijk stond het binnen, maar dat werkte niet. Toen zei iemand: zet het dat spaarvarken buiten. En inderdaad, daar kwam het geld los.
Maar op een van die mooie middagen was het spaarvarken plotseling verdwenen.
Met volledige inhoud van al die dagen.
Ik hoop maar dat een zwerver er heel gelukkig mee geworden is. Moet toch een wonderlijk gezicht geweest zijn. Zo'n groot varken verstop je niet zomaar even in je achterzak. De dief moet toch met dat grote roze varken in zijn armen richting Leidse Straat verdwenen zijn... Mooi beeld.



DIERENDAG 2002
Toen kwam de Big Day. Dierendag! Door het hele pand en in de lift hingen inmiddels grote posters met de aankondiging: Ik zou op Dierendag in de etalage geinterviewd worden door Theodor Holman. Een marathon-interview. Drie uur lang zouden wij non stop over de Familie Bofkont, Het Beloofde Varkensland, De Scharreltram, De Boze Beestenbus en al mijn andere beestenacties gaan praten.



En zo geschiedde. De hele dag daarvoor was Ruad (de techniekboys) in de weer geweest om overal geluidsboxen op te hangen, binnen in de winkel en aan de pui. Ook waren er in de winkel her en der TV's geplaatst voor het geval dat het rotweer zou zijn. Het publiek zat op straat voor de etalage op stoeltjes, konden alles verstaan en zo werd het een openluchttheater. We hadden zo'n mazzel. Het was prachtig weer, droog en zonnig.




Bijna vier uur hebben Theodor en ik onafgebroken over de beesten gesproken. We werden af en toe onderbroken als er weer een lekker hapje of drankje werd aangereikt vanachter de boekenkast. Dat was ook het moment dat Missie haar brintapap kreeg uit de thermosfles die ik van Het Beloofde Varkensland had meegenomen. Op die momenten zag ik het publiek smelten. Brintapap voor Missie! Kijk eens hoe ze er van smult!



Maar dat was nog niet alles. Er kwam geen eind aan die week.
Diezelfde avond hadden we een literaire varkensavond georganiseerd.



De winkel bleef open en op de eerste verdieping kwam er een keur aan gasten: o.a. Rudi Kousbroek, Johnnes van Dam, Maarten Frankenhuis (directeur van Artis), Jinke Hesterman etc. etc. Die dierenavond was compleet uitverkocht, niet iedereen kon er zelfs in. En op die mooie, gedenkwaardige avond vond het allermooiste plaats:



Ik zat op een strobaal met Missie in mijn armen. Rudi Kousbroek sprak haar toe.
Het ene prachtige varkensgedichtje na het andere varkensliedje droeg hij aan haar op uit zijn bundel. Ik zal nooit vergeten hoe hij naar haar keek. Blinde verliefdheid.



PS
het leuke was dat ik veel bekenden - die ik jaren niet gezien had, of nog van heel vroeger - ineens weer sprak die week. Zij liepen toevallig langs, zagen Miss Universe, bleven staan, zagen toen pas mij (altijd in die volgorde) in de etalage zitten, tikten aan de ruit, ik nodigde ze uit op de strobaal en zo is er ook nog heel wat bijgepraat in die week.
Die varkens toch. Ze laten hun snuitje zien en iedereen is plotseling gelukkig. Mensen raken met elkaar aan de praat, bekenden, vreemden, maakt niet uit, want de varkens hebben de communicatie tussen de mensen (weer) op gang gebracht.
Een week om nooit te vergeten.



PPS
De jaren daarna kreeg ik iedere keer op Dierendag weer een etalage bij Scheltema, inclusief het marathon-interview. Alle jaren opnieuw een groot succes. Maar Missie kon niet meer mee. Ze was te groot geworden en wilde Het Beloofde Varkensland nooit meer verlaten.
Van al die jaren Scheltema was het jaar 2002 met Miss Universe een voltreffer.

---

Maandag 30 juli 2007
De Dag van De Jeugd Van Miss Universe...



Missie werd 5 jaar geleden verstoten door haar moeder (te veel kinders en te weinig melk) en zo kwam ze op de leeftijd van 4 weken in mijn bed terecht. Niet veel groter dan een cavia lag ze overdag aan mijn voeten tegen een colafles met warm water of ze zat in een doos naast mijn computer als ik aan het schrijven was.

Al gauw dribbelde ze op haar piepkleine elegante hoefjes door de hele boerderij heen. Ze was dol op brintapap. 's Nachts stompte ze me met haar fluwelen rubber neusje een aantal keren wakker. Brintapap! En rap een beetje!
Binnen de kortste keren zat ik onder de blauwe plekken.
Als het haar te lang duurde, kon ik een knauw krijgen.

Al gauw was haar naam Miss Universe een feit.
Haar grillige divagedrag - toen al - in combinatie met haar beeldschone uiterlijk plus de verwijzing naar de Universiteit van Göttingen, zo moeilijk was dat alles niet om op die naam te komen.

Maar er was nog een reden. De belangrijktste.
Omdat ik toen ook nog dacht dat Missie als Göttinger Zwijntje relatief klein zou blijven, was ze een uitstekend handzaam varkentje dat mee op pad kon om mijn missie uit te dragen: Een goed leven voor ieder varken.
Zowel de grote roze opeetvarkens als de zwarte hangbuikzwijnen, die als zogenaamd 'hobbyvarken' ook lang niet altijd een goed leven als huisdier hebben, omdat ze veel te snel als schattig biggetje aangeschaft worden en vaak later als volwassen hangbuikzwijn weer gedumpt worden.

En Miss Universe vertegenwoordige in haar uiterlijk deze twee soorten varkens door haar kleurstelling. Haar zwarte kopje en kontje van het hangbuikzwijn en het roze lijfje van de roze opeetvarkens. Universeel dus.
Voila Miss Universe.
Roepnaam Missie.
Mijn Missie.

---

Zondag 29 juli 2007
De Dag Van De Dingen Die Komen Gaan



Miss Universe was - voor de komst van Moeke - de enige hangbuikzwijndame op Het Beloofde Varkensland. Pardon Missie, Gottingerzwijntje moet ik zeggen. Miss Universe wil niet tot de ordinaire hangbuikzwijnen horen. Het Gottinger Zwijntje is oorspronkelijk voor de Universiteit van Gottingen (Zuid-Duitsland) gefokt. Bestemd als proefdier, kleiner dan een hangbuikzwijn, zodat het makkelijk van de ene operatietafel op de andere getild kon worden. Brandwonden, huidtransplantaties, hartoperaties, dat soort dingen worden op deze zwijntjes geoefend.

Het rare bij alle klein gefokte dieren is dat hun ego er niet kleiner op geworden is. Integendeel. Falabella paardjes en Dexter koetjes bijvoorbeeld kunnen behoorlijke kribbekoppen zijn, hoe schattig ze er ook uit zien. Het oorspronkelijke karakter moet een plaats zien te vinden in dat kleiner gefokte lichaam en dat wordt wringen, zo blijkt.

Hetzelfde is bij Miss Universe het geval. Geen dametje om zonder handschoenen aan te pakken. Ze heeft zo haar buien en nukken. Divagedrag wordt dat ook wel genoemd. Zo ligt ze heerlijk te genieten van een massage, het volgende moment krijg je een snauw, of als het haar niet zint, een knauw. 'O wat een schatje' riep iedereen altijd bij het zien van Miss Universe. Menigeen heb ik voor haar moeten waarschuwen.


Maar nu voltrekt zich toch een klein wondertje. Miss Universe is de laatste paar weken steeds liever geworden. Zachter, met een minder kort lontje. Ze is zich merkbaar aan het voorbereiden voor haar aanstaande moederschap. De hormonen doen hun werk en ze ontwikkelt moederlijke gevoelens. Heel merkbaar.

Dat is een pak van mijn hart.
Missie's zwangerschap is een ongewenste (Familie Bofkont Beleid: GEEN nakomelingen!) maar kon niet meer zonder risico verijdeld worden. Na overleg met de lijfarts van Familie Bofkont is besloten om geen risico te nemen - 'ik kan geen garantie geven dat Miss Universe deze operatie overleeft...' - en dan 'in godsnaam maar te laten komen wat er van komen gaat.'

Een van mijn zorgen was of Missie met al haar sterallures wel in staat zou zijn om haar kinderen goed te verzorgen. Het is natuurlijk afwachten, maar zo te zien, gaat dat wel lukken. Ze is veel regelmatiger nu van humeur en hopelijk blijft dat ook zo als ze in haar kraambed ligt.

Hoewel...
gister waren er hier opnames voor de VPRO en haalde ze even lelijk uit naar de presentator. Maar daar had ze gelijk in. Het is onfatsoenlijk om zomaar als vreemde de buik van een zwangere aan te raken.
Dat is bij mensen zo en waarom dan niet bij een varken?
Goed zo, Missie. Zo ken ik je weer.

---

Zaterdag 28 juli 2007
De Dag van De Blijde Verwachting...



Vannacht woest gedroomd.
Miss Universe kreeg kleintjes op een kinderboerderij in Duitsland.
Wonderlijke biggetjes, heel groot met een onduidelijk, modderig vlekkenpatroon.
Na afloop kreeg ik een microfoon en heb een dankwoord gesproken.
Daarna moest ik topless op een trampoline met Hans Teeuwen en werd een tekening van een vrouw met een dier ontvreemd uit de tas van m'n vader, die ik met potlood moest overtrekken op overtrekpapier in zijn auto, die een heel stuk verder geparkeerd stond.
Een hele poos later realiseerde ik me dat ik Miss Universe en haar biggen nog naar huis moest halen.
Help!

Gelukkig heeft Miss Universe zich goed geinstalleerd in haar Kraamkamer.
Ze is in blijde verwachting. Uitgerekend op zaterdag 4 augustus.
Zondag 5 augustus zou nog mooier zijn. Dan is Miss Universe jarig en wordt 5 jaar.

En dat, terwijl het beleid op Het Beloofde Varkensland voor eens en altijd is/was:
Geen baby's! Voor geen enkel dier! Dat is ook altijd goed gegaan.
Tot Moeke arriveerde en een zoon ter wereld bracht, die er wel pap van lustte.

Nou, dan moet je Miss Universe hebben. Die zit haar hele leven al achter de mannen aan,
zowel in varkens- als in mensengedaante.
Menige man heeft hier het vege lijf moeten redden, als Miss Universe het weer op haar heupen had. Volwassen kerels heb ik keihard over het erf en door het land zien draven met Missie in hun kielzog. In haar berigheid wist ze van geen ophouden.

En toen kwam Prins Harrie. Die twee hebben mekaar onmiddellijk gevonden. Maar... er was een obstakel. Gaas en een hek. Prins Harrie bleek een echte prins. Hij versloeg alle draken om bij zijn geliefde te kunnen komen, (hij wurmde zich door een onmogelijk kleine opening) en De Prins en Miss Universe vielen elkaar in de armen.

Repelsteeltje was getuige. Die was niet van plan de boel te verklappen, totdat ik ineens buitenkwam. Toen ik het zoete smoeltje van Prins Harrie zag, wist ik hoe laat het was.
En ook dat het al te laat was.
Zo zoet kijken ze alleen maar als er nagenoten wordt...

In de namiddag wordt de webcam opgehangen.
Met een beetje geluk is de bevalling van deze liefdesbaby's te volgen.
Maandag gaan we proberen om meer mensen tegelijk te kunnen laten kijken,
dat moet eerst technisch geregeld worden.

En komende dagen volgt een terugblik op het leven van Miss Universe,
van haar jeugd tot en met nu.
Wordt Vervolgd.

---

Vrijdag 27 juli 2007
De Dag van Rode Ridder Jaro



Gister de hele dag gewerkt om Moeke's Kraamkamer uit te ruimen, schoon te maken en opnieuw in te richten. Ridder Jaro kwam met zijn vlammend rode krullen tegen de wind in fietsen uit Amsterdam en heeft hard meegeholpen.

Maar hoe vast we ook van plan waren om door te werken, iedere keer werden we weer afgeleid. Ridder Jaro is menig keer door de knieen gezakt om zijn varkenshoederstalent verder te ontwikkelen. Overal waar hij kwam, lieten de varkens zich vallen en door hem masseren. Toen Jaro een volle kruiwagen wilde omkiepen ging Wildeman er gewoon voor liggen. Boem. En ja, zeg dan maar eens nee...

Ridder Jaro's grote droom is een tweede Beloofd Varkensland op te richten in Schotland. (of eigenlijk derde, want in Italie is er inmiddels ook een soort look-alike, geïnspireerd op Het Beloofde Varkensland).

Z'n leven lang op dol op varkens, hoorde Jaro een paar jaar geleden van het bestaan van Het Beloofde Varkensland in Amstelveen. En zo is het gekomen.

Maar niet alleen de varkens hielden ons voortdurend van het werk af.
De zwaluwbaby's, die met hun ouders vlak boven Opaatje wonen, werden af en aan gevoerd.


Op een tak zaten de jonge duiven, nieuwsgierig en verwonderd de wereld in te koekeloeren, de hanen hadden een spoedvergadering over een stukje appel etc. etc.


Ogen en oren kwamen we weer tekort op het erf van de Bofkonten.
Maar het is allemaal gelukt.
Aan het einde van de dag was alles weer op orde en heeft Miss Universe in de late avond haar entree gemaakt in de kraamkamer: Missie's Boudoir.

He?
Miss Universe in de voormalige kraamkamer van Moeke?
Wat heeft zij daar te zoeken?
Zou Miss Universe soms...?

Daarover morgen heel veel meer...

---

Donderdag 26 juli 2007
De Dag van God's Videotheek & Starring Brutus



Het was in een woord GEWELDIG!

---

Woensdag 25 juli 2007
De Dag van De Opera En De Nostalgie...



IJs en weder dienende reis ik in de namiddag af naar Spanga in Friesland.
Knor gaat mee. Niet alleen voor de gezelligheid maar ook uit praktische overwegingen.
Hij neemt een hele stapel dweilen mee. Voordat we namelijk naar de premiere gaan van God's Videotheek, (God is een vrouw die samen met varkens leeft, de filmopnames zijn in het voorjaar op Het Beloofde Varkensland opgenomen) wil ik eerst weer even door Oldeholtpade en de boerderij van m'n opa.

Spanga en Oldeholtpade liggen op een steenworp afstand van elkaar.
Ik weet nu al weer wat er gebeurt. Na afloop zal ik bij mekaar geveegd moeten worden van de nostalgie. Iedere keer als ik in die buurt kom, gebeurt er iets met me.

Tot nu toe ging ik er zowat ieder jaar met m'n vader een keer naar toe.
Langs de boerderij(en) uit de familie, de Westerhof Straat (in die straat heeft ook een boerderij uit de familie gestaan) het latere deftige burgerhuis van opa en oma met grind in de voortuin, de idyllische begraafplaats midden in het bos, waar veel van de Westerhoffies liggen begraven etc. etc.

En iedere keer voel ik de diepe verbondeheid met mijn Friese voorouders en denk ik, moet ik toch niet hier gaan wonen. Maar nee, ik ben opgegroeid als een Westers kind, dus ik mag in mijn handen knijpen dat ik met Amsterdam en Het Beloofde Varkensland 'the best of both worlds' heb kunnen verenigen.

Maar die dweilen zijn hard nodig want ik moet absoluut na afloop weer m'n vaste vorm aan kunnen nemen.

Ik ben heel erg benieuwd naar de Multimedia-Opera God's Videotheek.
Live gespeeld met geprojecteerde filmbeelden in het decor.
Die beelden zijn hier dus gedraaid en Brutus heeft er een prominente rol in.

De regisseur Corina van Eijk heeft met deze opera haar nek uitgestoken.
Deze opera heeft ze speciaal laten schrijven voor het 15 jarig bestaan van haar operagezelschap. In deze opera stelt ze de omgang van mensen met dieren aan de kaak. Daar komen de mensen niet goed vanaf. En God heeft van al die misstanden video-opnames gemaakt...

God's Videotheek is de eerste kritische opera. De wereldpremiere vanavond heeft dan ook meerdere primeurs. Laatst belde Corina me op. Door deze kritische toon heeft ze veel minder sponsors gekregen dan voorheen. En hoe dat met haar volgende produkties moet gaan?
Ze houdt haar hart vast, maar ook goede moed, want Corina is een geweldige kunstenaar en kunstenaars zijn gelukkig niet voor een gat te vangen.

Ik verheug me ook op het rolletje van Mokkeltje, die haar debuut maakte in de Operafilm.
Redenen genoeg dus voor deze 'sentimental journey'.

Vorige week stond dit stuk over Corina en haar werk in de Pers.
Lees maar.

---

Dinsdag 24 juli 2007
De Dag van Familie Bofkont



Billie Bofkont riep me bij zich:
'We moeten eens even praten. Hoe gaat met je?
Je ziet er zo moe uit. En hoe gaat het nu met je vader?'

'Nou dat is een mirakel, Billie. Hij wilde naar huis om te sterven en nu hij thuis is,
gaat het iedere dag een stukje beter met hem. Hij eet zelfs weer een beetje.
Met smaak. Terwijl hij al meer dan 10 dagen niks meer wilde hebben.'

Als hij in het ziekenhuis gebleven was, weet ik zeker dat hij daar afgelopen weekend dood gegaan was. De situatie was ondraaglijk voor hem geworden vanwege alle angst en stress daar. "Ik ben praktisch 90 en het is genoeg geweest", zei hij. Ik ben zo vreselijk moe en ik kan niet meer. Toen heb ik hemel en aarde bewogen om hem mee naar huis te krijgen. Dat was het enige wat ie nog wilde. Naar huis.

Dat is me godzijdank gelukt. Thuis is hij ingehaald als een keizer.
Iedereen was zo blij. En nu zijn ze allemaal zo lief voor hem.
Als er nu aan hem gevraagd wordt hoeveel tijd hij nog denkt te hebben,
dan is het antwoord: 'Geen idee'.

'Mooi zo', zei Billie Bofkont. Dat komt door de kracht van liefde.
'Dan wordt het nu tijd dat je weer even om jezelf gaat denken.
Je hebt zijn leven gered door hem naar het ziekenhuis te brengen, anders was hij allang dood geweest. Nu is hij weer veilig thuis en hoef je echt niet meer alle dagen bij zijn bed te zitten.'

Die Billie Bofkont toch. Hij heeft gelijk. Dat hoeft nu ook niet meer.
Gister heb ik zowat de hele dag geslapen. Even bijkomen van al die zware dagen.
En Billie heeft natuurlijk een eigen belang. Ik hoor bij de Familie Bofkont te zijn.
Er is hier van allerlei werk blijven liggen en los daarvan heb ik mijn Bofkonten heel erg gemist.

Gelukkig schijnt dat dus nog steeds wederzijds te zijn. Zometeen ga ik aan de slag.
De Gebroeders Beer & Lamme Zus are dying voor een massage, ik moet aan de gang met het boudoir van Miss Universe, Rode Poes moet wat extra aandacht, Moeke & haar Biggen willen bezoek, de grote roze lummels willen dat ik op de koffie kom etc. etc.
Kortom, meer dan genoeg te doen.
Familie Bofkont, ik ben er weer!

---

Maandag 23 juli 2007
De Dag van Ik Heb Twee Biggetjes Gered Van De Slacht...



Ondertussen leren Moeke's biggen van Repelsteeltje de kneepjes van het vak.
Les 1. Hoe gedraagt een varken zich?
Antwoord: Sloop alles in je omgeving wat je tegenkomt, ongeacht wat.

Repelsteeltje is een uitstekende juf en de biggen zijn vlotte, snelle leerlingen.
Bij thuiskomst gister bleek dat de replica van Lady Lolita vakkundig gemold was. Erg jammer, vanwege het originele exemplaar en ontzettend veel werk om weer een nieuwe te maken. Maar vreselijk stom van mij natuurlijk om Lady Lolita in de buurt van de biggen te laten staan.

De biggen treft geen blaam. Die doen gewoon waartoe zij op aarde zijn: Slopen!
Laatst had Brutus heel vakkundig een schutting afgebroken en was prinsheerlijk tussen de brokstukken gaan liggen in de zon. Dat plaatje had een mooi visitekaartje kunnen zijn voor zijn bedrijf: Brutus & Co, voor al uw sloopwerken.

Ik kan onderhand een fotoboek uitbrengen op koffietafelformaat van alle vernielingen die de varkens hier hebben aangericht. Een enig boek waar heel wat om valt te lachen, behalve als het je eigen huis en haard betreft...

Zou dat ook de reden zijn van het zoveelste telefoontje dat ik van de week kreeg van die mevrouw die twee Yorkshire biggetjes had 'gered' van de slacht?
Nu ze wat groter werden had ze er eigenlijk geen tijd meer voor.
Nou ik denk dat ik heel goed weet waarom de factor tijd nu ineens een rol gaat spelen:

Biggetjes wat groter betekent veel minder schattig.
Biggetjes wat groter betekent veel meer hun eigen wil.
Biggetjes wat groter betekent dat ze gaan slopen en graven.
Biggetjes wat groter betekent dus dat je weer van ze af wil.
Biggetjes wat groter betekent dus dat je Dafne Westerhof opbelt
om te vragen wat je er nu mee moet omdat je 'er geen tijd meer voor hebt'...

Ja, kunst. Zo kan iedereen wel een biggetje van de slacht redden.
Helaas ben ik zelf de hoofdschuldige. Ik heb namelijk zelf vanaf 1995 'het goede voorbeeld' gegeven en daar ongewild een trend mee gezet. Maar het redden van biggen uit de bio-industrie is voor mij nooit een dingetje geweest, maar bittere ernst en noodzaak.
Daarmee heb ik het varken op de kaart kunnen krijgen.
Helaas trekt dat ook de impulsaankopers aan die verliefd worden op een biggetje
en denken een goede daad te verrichten om er 'eentje van de slacht te redden.'

Wat een stomme zet.
Een big redden, uitstekend.
Maar dan wel voor de rest van het leven van dat varken.
Dat heeft heel veel consequenties voor tenminste 15 jaar.
Niet doen dus. Laat die biggen zitten waar ze zitten.
Het zogenaamde redden is mal, schijnheilig, ondoordacht en sentimenteel gedrag.

Als je er toch na een paar maanden (als ze minder schattig worden en de verliefheid over is) van af wil, zijn deze dieren slechter af dan dat hun leven geeindigd zou zijn na 6 maanden in de bio-industrie.Yorkshire varkens kunnen nergens terecht.
Wie kan zo'n dier als huisdier hebben? Niemand!
Een big redden van de slacht?
Ja, maar dan wel met alle vreugde en ellende van dien.
No matter what!

Dus doe het niet want de afdankertjes kunnen niet op Het Beloofde Varkensland terecht want ik heb de handen al vol.

---

Zondag 22 juli 2007
De Dag van De Freudiaanse Verspreking...



Interessante verschrijving gemaakt op Ouderenzorgschandaal.nl
Er staat 'Aanstaande vrijdag gaat hij naar huis'.
Dat had moeten zijn 'Aanstaande maandag gaat hij naar huis'.

Maar nu komt het:
Afgelopen vrijdag is mijn vadertje inderdaad naar huis gegaan!
Dat was helemaal niet de bedoeling, maar die bewuste afgelopen vrijdagochtend
heb ik een coup gepleegd en zijn afdeling letterlijk bezet.
Ik ben dus niet ingegaan op de voortdurende aanzeggingen door
zaalarts en verpleegkundigen om op te stappen.
IK BLEEF.

'Ik ben onder curatele gesteld' was het eerste wat mijn vader tegen mij zei
toen ik daar vrijdagochtend om 8.30 uur naast zijn bed stond.
'En jullie ook' (ik had familie-versterking meegebracht).

'Alles komt goed pap' zei ik. 'Rustig maar. Ik laat je niet in de steek'.
En vervolgens ontspon zich een complete soap met de afloop dat mijn vader
diezelfde middag om 14.30 per ambulance het ziekenhuis heeft verlaten.

Ik ga straks in mijn vader's kamer alles opschrijven
wat er allemaal gebeurd is in die 10 dagen...
Laptop mee en wederom op naar Hilversum!
Wordt Vervolgd.

---

Vrijdag 20 juli 2007
De Dag van Het Ouderzorgschandaal.nl



Blablablablablablablablablablabla SCHANDE
blablablablablablabla OUDERENZORGSCHANDAAL
blablablablablablablablabla

Wonderlijke blog vandaag.
Heb wel een andere gemaakt maar weet niet precies of ik die tekst al kan en wil plaatsen.

In ieder geval:
Kijk vast even op Ouderenzorgschandaal.nl
Daar komt straks nog veel meer.

Wat er gisteren gebeurd is met mijn vadertje,
daar lusten de honden geen brood van.

Op naar Hilversum!

---

Donderdag 19 juli 2007
De Dag van De Geborduurde Koe Voor Mijnheer Westerhof



Wat een hartverwarmende ondersteuningen van de Familie Bofkont Fans allemaal.
Mails, e-cards, een zelf geborduurde koe (meteen naald en draad gepakt toen ze het hoorde), foto's van brandende kaarsjes, een verpleegkundige (die verliefd is op Arie Bombarie) en zich wil opwerpen als supervisor en om infusen te verwisselen voor het geval mijn vader weer naar huis zou kunnen.

He? Naar huis? Gaat dat gebeuren dan? God only knows.
Gisterochtend besproken met de zaalarts dat er verder niks meer gebeurt dan alleen zorgen dat de ontstekingen onder controle komen.

Mijn vader richt zijn blik nu op 26 augustus, dan wordt hij 90 en wie weet...
Wonderen gebeuren en als je nagaat dat het vorige week woensdag niet zeker was of hij afgelopen weekend zou halen, dan is er op zich al een wonder gebeurd, want we zijn al 8 dagen verder.

Nog een wonder. Het kleine kuikentje Hinkiepinkie kan weer normaal lopen.
Hoe is het mogelijk, maar dat hele klein tere pootje, is volledig hersteld.

Het zijn vreemde dagen.
Zodra ik 's ochtends vroeg het ziekenhuis inloop, loop ik een andere wereld binnen.
Als ik van tijd tot tijd mijn voicemail afluister, hoor ik allemaal vreemde berichten.
Of ik varkens wil helpen vervoeren of een paar biggen kan opnemen of een vrijgezellenfeestje wil organiseren of even wil terugbellen naar SBS Show Nieuws.
SBS Show Nieuws? Wie zijn dat? Wat moeten die?
Een andere wereld, die even helemaal niet te combineren is met mijn nieuwe beroep.

Ik ben namelijk lijfwacht geworden. Zo voelt het. Ik bescherm mijn vader zoals een lijfwacht zijn maffiabaas. In iedere maffiafilm zit wel zo'n scene. Maffiabaas ligt in het ziekenhuis en de lijfwacht zit er permanent naast. Ieder moment kan er een moordenaar binnenwandelen. De lijfwacht kan niet naar de wc zonder afgelost te worden, anders gaat het mis.

Zo zit ik daar ook iedere dag in dat ziekenhuis in Hilversum. Zodra er een arts of verpleegster binnenzeilt, kan er van alles gebeuren. Wordt hij accuut weggehaald voor een onderzoek, moet hij tegen z'n zin gaan oefenen in een looprekje, waar hij veel te moe voor is (terwijl hij helemaal niet meer kan lopen!).
Sterker nog, hij kan niet eens meer zitten, nog sterker, hij kan niet eens meer zelfstanding op zijn zij draaien.
Hij schrikt zich altijd te pletter omdat hij voortdurend is weggezakt in een diepe slaap en dan ineens met luide, strenge stem wordt toegesproken: "MIJNHEER WESTERHOF!"

Hij kan nauwelijks meer praten, het duurt een eeuwigheid voordat hij iets verstaanbaars heeft gezegd en hij hoort ook beroerd, zelfs met een gehoorapparaat.
Ik zit er dus als zijn mond en oren en vertaal en spring in, behoed hem voor zaken die hij niet wil, help hem met eten en kom voor hem op. Dat is een helse taak omdat iedereen daar mijn bloed wel kan drinken...

Tussendoor ren ik even snel naar een computer om wat op te zoeken (beenmergpunctie, wat doen ze dan precies? O nee, help, dat nooit!) of om wat te kunnen afhandelen voor de Familie Bofkont.
Zorgen voor mensen en zorgen voor dieren. Het komt op hetzelfde neer allemaal.
Observeren en afstemmen. Het klinkt zo eenvoudig, maar mijn god wat blijkt dat een toer!

Maar als ik dan weer op Het Beloofde Varkensland terugkom, zijn daar de Bofkonten.
En de hartverwarmende mails van hun fans. En dat is een hele troost...

---

Woensdag 18 juli 2007
De Dag van De Medische Misser



Woensdag alweer.
Vorige week hals over kop met vadertje naar het ziekenhuis.
Het lijkt wel een jaar geleden.

Vandaag is een belangrijke dag.
Straks een gesprek met de zaalarts. Ik ga hem mededelen dat mijn vader geen onderzoeken meer wil. De griezels gaan je over de grauwels (= Weststellingwerfs) als je hoort wat hem deze week nog te wachten zou staan:
Slokdarm-echo, beenmergpunctie en een maag en darmonderzoek met slangen overal in en uit. Zulke onderzoeken voor een broze, oude, doodzieke, uitgeputte man van zo goed als 90?
En daarna. Wat zou er daarna nog komen?
Nee.

Na het cardiogram en de hart-echo van gisterochtend (uitslag lekkende hartklep doordat de bacterie nu ook daar toegeslagen heeft) besloot ik hem te vragen wat hij verder wou. Dus straks gaan we - dat wil zeggen ik, want hij kan niet of nauwelijks meer praten van uitputting - dat dus aan de ziekenhuisstaf vertellen.
'Wat er van komt, komt er dan maar van' waren zijn woorden gister.

Het is nauwelijks te verteren dat dit allemaal het gevolg is van een medische misser.
Shit happens.
Maar dan vervolgens bij herhaling niet thuis geven als er om raad en hulp gevraagd werd omdat hij al sinds 21 mei niet meer slapen kon van de pijn is onverteerbaar.
Dat heeft zich dus bij mij ook letterlijk vertaald in diverse braakpartijen, te beginnen in de auto toen ik terug naar huis reed. Gal. Staat voor machteloze woede...

Moeke & Family zijn goed aangekomen in haar Hangbuikenpaleis.
Ze lag een kilometer van haar biggen af te slapen toen ik gisteravond laat nog even ging kijken. Zag er heerlijk ontspannen uit allemaal.

Mijn vader informeert er nog steeds naar. 'Hoe is het op de boerderij?
Hoe is het met de beesten? Hoe is het met Miss Universe?
En Arie Bombarie? Hij is dol op Arie Bombarie.

Maar hij maakt geen grapjes meer. Vorige week nog wel.
En als mijn vader geen grapjes maakt, is hij ziek.
Doodziek.

---

Dinsdag 17 juli 2007
De Dag van Moeke's Move



Vandaag eindelijk de grote verhuizing.
Terwijl ik nu alle dagen aan het bed van m'n vader zit, heeft Knor de nieuwe woning
voor Moeke & haar Biggen in orde gemaakt.

Jammer dat ik er niet bij kan zijn, maar vandaag gaat de Familie Hangbuik over.
Ze blijven een paar dagen binnen om goed te wennen.
Kennismaken met Opaatje en Oom Wim en hun nieuwe omgeving verkennen.
Ze zullen het druk zat krijgen.

Vanmiddag rond een uur of 14.00 zal de webcam in het Hangbuikenpaleis hangen.
Dan kan ik vanuit het ziekenhuis een kijkje nemen.

Het Hangbuikenpaleis is de voormalige woning van Rosamunde & Brutale Griet,
een mooie ruime stal, die uitkomt op het achtererf.
R & BG hebben deze woning uit eigen vrije wil verlaten, al weer een poos geleden,
nadat de muren opnieuw gewit waren.

Kennelijk vonden de dames dat niet mooi. Ik weet het nog goed.
Toen ze 's avonds thuis kwamen, keken ze even in de rondte en maakten toen rechtsomkeert.
Diezelfde avond nog hebben ze de White House gekraakt, verder op het erf.
Daar wonen ze nu al weer een hele tijd en zo te zien naar volle tevredenheid.

Moeke blij natuurlijk, want nu krijgt zij een echt Hangbuikenpaleis.
Dat verdient ze ook, want wat ben ik van dat dier gaan houden.
Zo rustig en waardig dat beessie is. En hoe goed ze dat hele nest groot gekregen heeft,
met zoveel toewijding en geduld.

Haar kinders hebben een goede tante aan Repelsteeltje overgehouden.
Natuurlijk gaat zij ook mee met de Familie Hangbuik. Overdag is R. de hort op,
maar iedere avond komt ze terug om op te kleintjes te passen.
Daarmee neemt ze Moeke veel gedoe uit handen, zodat die zo langzamerhand weer aan haar eigen leven toegekomen is.

En wat er met Moeke's - straks voormalige - kraamkamer gaat gebeuren, dat kan ik nog niet verklappen. Maar heel lang zal ik dat geheim niet kunnen bewaren...

---

Maandag 16 juli 2007
De Dag van Hoe?Zo!



Hoor van verschillende kanten dat ik op tv was vorige week.
Wist ik niet. Opnames waren vorig jaar al gemaakt voor het programma Hoe?Zo! van Telelac.
Was ik allang weer vergeten. Voor wie het nog even wil zien:
Teleac / NOT - Hoe? Zo! - Aflevering 7

Het onderwerp bleek wel actueler dan ooit. Het ging over varkensspeelgoed.
Weet niet meer wat ik er precies over gezegd heb, maar varkens hoeven helemaal niet naar Bart Smit. Onzin. Ruimte in de buitenlucht is wat ze nodig hebben en dan kunnen die voetballen achterwege blijven.

En als er dan toch iets als afleiding nodig is, geef ze dan een stapel oude kranten.
Alle kans dat ze die eerst nog lezen, vanwege hun hoge intelligentie, maar daarna beginnen ze dan toch aan hun rauspartij. Een stel biggen en oude kranten. Ze worden wild.
De kranten worden helemaal aan flarden gescheurd.
Het geeft veel rotzooi, maar ook veel vreugd!

---

Zondag 15 juli 2006
De Dag van De Getemde Gevangenisbewaarder



Nu zijn inmiddels zo'n beetje alle beroepen wel op Het Beloofde Varkensland langs geweest. Van Edelman, Bedelman, Dokter en Pastoor, maar een gevangenisbewaarder zat er eerder nog niet bij.

Tot gisterochtend 9.00 uur.
Een hele club mannen van het soort grote bek en stoer doen, die een vrijgezellenfeestje bij de Familie Bofkont kwamen vieren. Ze kenden elkaar allemaal van voetbal.
De bruidegom was gevangenisbewaarder.
'Of ik hem in een programma van zo'n anderhalf uur allerlei dingen met varkens kon laten doen', was de aanvraag geweest.

Na hun luidruchtige aankomst kon ik inschatten welk vlees in in de kuip had, en ik ging er vol in. Ik boorde mijn improvisatietalent aan en stond op scherp. Wacht maar dacht ik, tot jullie Brutus tegen het lijf lopen en Madam Duroc en Aagje en Vrouw Vos...

De praatjes waren groot.
Ze hesen de bruidegom in een zelfmeegenomen varkenspak en daar gingen we.
Toen bleek dat de Gevangenisbewaarder em kneep als een ouwe dief voor Caesar,
scandeerden zijn vrienden keihard over het erf:
'Een, twee drietje, wat een mietje!
Drie, vier, vijf, het lijkt wel een wijf!'

Maar toen bleek dat ze de Gevangenisbewaarder bij elke opdracht moesten assisteren,
werd het voor de meesten een heeeeeel ander verhaal.
Een, twee drietje, wat een mietje, heb ik vaak moeten denken...

Het werd een bijzondere bijeenkomst. Gezellig, dynamisch en heel verhelderend.
Hoe luidruchtig ze in het begin ook waren, de stoere mannen verlieten het erf rustig.
Zwaar onder de indruk van wat ze hadden meegemaakt.
Inspirerend werd er gezegd en heel geslaagd.

De stoere mannen hadden stuk voor stuk een andere blik in hun ogen toen ze me bij het afscheid een hand gaven. Zachter en doorleefder.
Je kunt ook zeggen, minder hard en angstig.
Waar de Familie Bofkont al niet goed voor is.
Mijn beesten brengen liefde onder de mensen...

---

Zaterdag 14 juli 2007
De Dag van Vader & Varken



Onderstaande tekst leverde ik onlangs in voor het programmaboekje voor de opera God's Videotheek. (25 juli premiere in Spanga, een klein Fries dorpje, in de omgeving waar mijn familie vandaan komt).

Gister kreeg ik een mailtje met het adres van een nog in leven zijnde oud bereboertje op de Veluwe. Hij schijnt in een stokoud boerderijtje te wonen, waar alles nog is als toen.
Ik ben er van harte welkom, dus dat is iets om me op te verheugen in barre tijden.

---

Donderdagavond 12 juli 2007
De Dag van Hopen, Bidden, Kaarsjes Branden En Wat Er Allemaal Nog Kan...



Dank allemaal voor de hartelijke mails.
Mijn vader ligt in het ziekenhuis en is zo ziek dat de artsen vreesden
dat hij afgelopen nacht niet zou doorkomen.
Dat is hij wel. Maar hoe het verder moet?
Blaasontsteking, nierbekkenontsteking, dubbele longontsteking,
en een bacterie in z'n bloed. Hij ligt aan de zuurstof.

Hoe een en ander allemaal in z'n werk gegaan is voor hij in dat ziekenhuisbed lag,
daar lusten de honden geen brood van, maar ik ben te moe om dat nu allemaal op te schrijven.
In een filmscript zou deze scene geschrapt worden, want niet geloofwaardig...

Die bacterie is het allergevaarlijkst van deze hele opsomming.
Binnen een paar dagen moet die de nek omgedraaid zijn, anders redt hij het niet meer.
Geen garantie op herstel werd er vanmiddag gezegd.
Maar mijn vader is een wilskrachtige ouwe taaie (anders was hij gezien deze omstandigheden allang dood geweest). Gelukkig werken de pijnstillers. Dat is al pure winst.
Volgende maand wordt hij 90.

Peter Klaver was hier eergister nog. Een koe met nierbekkenontsteking redt het niet, vertelde hij.
Toen wisten we de rest nog niet eens...

Aagje had malle jeuk achter haar oren. Miss Piggy ook.
Schurft, riep Peter door de telefoon en kwam er aan.
Maar dat bleek het niet te zijn. Wat dan wel was onduidelijk en aan de zwarte droge korsten
te zien was 'het' al op z'n retour. Aagje heeft zichzelf dus genezen.
Dat is natuurlijk altijd het beste. Voor haar dus geen spuit.

Toen naar Miss Piggy. Zelfde oren, maar ook jeuk op haar lichaam en roodachtige plekken.
Die kreeg wel een prik tegen schurft. Nu maar afwachten. Dat gaat weer helemaal goedkomen.
En nu naar bed, want morgenochtend weer vroeg naar Hilversum.

---

Woensdag 12 juli 2007
De Dag van Zie Je Nou Wel...



Iedereen die nog wacht op antwoord wat betreft een zwak en een ziek varkentje,
het herplaatsen van oude bokjes, of een kalf wel of niet bij de moeder kan blijven
drinken, etc, moet nog even wachten, want mijn vader blijkt heel ernstig ziek.
Hij heeft een nierbekkenontsteking. Zie je nou wel.
Al die tijd geweten dat er iets ernstigs aan de hand moest zijn.
Gisteravond in aller ijl er op af gestormd, heb tot 23.00 uur bij hem gezeten en straks
ga ik er weer heen.
De diagnose werd gister in de voormiddag gesteld, hij verrekt van de pijn
en gisteravond om 22.30 uur (!!!) kreeg hij pas zijn eerste antibiotica...
Ik bedoel maar. Nergens anders zal ik de komende dagen zijn dan daar in Hilversum.

De fotgraaf uit Engeland die vandaag een fotoreportage voor Compassion In World Farming zou komen plus de modellen, allemaal afgebeld.
Ik probeer in de loop van de dag de telefoontjes over het zieke varkentje, het te water geraakte varken en de oude bokjes te kunnen beantwoorden.

Gelukkig neemt Dennis de honneurs op Het Beloofde Varkensland waar,
dus met de Familie Bofkont komt het wel goed.
Daar zat mijn doodzieke vadertje dus nog over in gisteravond, terwijl hij niet wist hoe hij moest liggen van de pijn, of dieren wel goed gegeten hadden en of ik wel voldoende eten voor ze in huis had...

---

Dinsdag 10 juli 2007
De Dag van Familie Hangbuik



Familie Hangbuik gaat de wijde wereld in.
Het is de hoogste tijd.
Gister hadden Moeke en een paar van haar kinderen de deur geforceerd
en liepen ze ineens heel stoer op het erf rond te scharrelen.

Mokkeltje en haar zus Miss X waren zaterdag al samen aan de sjouw gegaan.
Mokkeltje is zo brutaal als de beul. Ze ging bij iedereen buurten
en is voor de duvel niet bang. En... als ze de juiste persoon
voor zich heeft, valt ze om, laat zich aaien en lust er wel pap van.

Het Hangbuikenpaleis is bijna klaar.
Wim en Opaatje krijgen nieuwe buren, en in dit geval een complete familie in een klap.
Er is al een extra voorziening voor Wim gemaakt voor de eerste paar dagen,
om de territoriumgevechten even af te wachten.

Maar als het goed gaat, heeft Moeke er alleen maar voordeel van.
Een lieve Oom en een schat van een Opaatje, die zo af en toe eens kunnen oppassen
en een oogje in het zeil kunnen houden.
Dan kan Moeke eindelijk, eindelijk die boswandeling maken, waar ze al die tijd al naar uitgekeken heeft...

---

Maandag 9 juli 2007
De Dag van de SP & Krista van Velzen & De Scharreltram...



Las een column van Max van Weezel in Vrij Nederland (of HP-De Tijd?)
Hij vond Agnes Kant van de SP altijd zo overdreven als ze op megafoonsterkte liep te roepen over hoe slecht het met de gezondsheidszorg is gesteld.

Tot zijn eigen moeder haar heup brak en hij er aan alle kanten zelf mee te maken kreeg.
Nu geeft hij Agnes Kant groot gelijk. Ik inmiddels ook.

Als ik niet al 'in de dieren' zat, zou ik onmiddellijk een actiegroep in het leven roepen voor de oudjes.
Gister de hele dag bij mij oude vadertje doorgebracht op z'n bejaardenkamertje en daar kwaad en ongelukkig vandaan gekomen. Een paar maanden geleden heeft hij in het ziekenhuis een prostaatbehandeling ondergaan en die operatie is mislukt. Sindsdien is alles misgegaan - iedereen werkt langs elkaar heen - inlichtingen worden niet gegeven - en wordt hij aan z'n lot overgelaten.

Mijn vader zit met de gebakken peren. Hij lijdt ernstige pijn, moet in z'n eigen pies liggen vanwege lekkende katheters kan niet meer slapen van de zorgen en niemand in dat bejaardentehuis weet hoe het verder moet, waarom hij nu continu met een slang door zijn navel loopt etc. etc.
En hoe hij laatst behandeld is in dat ziekenhuis tijdens een controle, daar zal ik hier verder maar over zwijgen... Het is om uit je vel te springen.

Een ding staat voor mij vast. Volgende keer stem ik weer op de SP. Sla ik twee vliegen in een klap.
De SP is de enige partij die zich opwerpt voor de ouderenzorg en Krista van Velzen is het enige Kamerlid dat zich onverschrokken opwerpt voor de dieren. Lees haar dagboek maar eens toen ze naar de afslachting van de zeehondjes ging en bedreigd werd door zo'n jager, die met zijn mes naar haar stond te zwaaien.
Krista is moedig en kwam daardoor ook nog in de cel terecht.

Ook stelde zij - uit eigen beweging - in 2004 onmiddellijk kamervragen n.a.v. De Familie Bofkont-Oormerkenrechtszaak. En toen ik tijdens het Landbouwdebat verschillende partijen mailde over het grote misverstand van de zogenaamde 'verdoofde' biggencastratie was Krista de enige die antwoord gaf.
Maar helaas kon zij er verder ook niks aan doen.

Wat betreft het dierenleed in de bio-industrie, daarvoor moet je niet bij de politiek zijn.
Daarvoor moet je bij jezelf zijn. Iedereen is consument, Of je nu chirurg, secretaresse, bloemist of dierenactivist bent, we zijn allemaal ook consument. Jij hebt iedere dag opnieuw de macht in pacht om te kiezen of je vlees wilt eten en zo ja, of dat vlees dan van de dieren uit de bio-industrie komt of van scharreldieren.
Zo simpel is het. Wijs niet naar anderen als het om dierenleed gaat. Wijs naar jezelf!
Wat kan jij doen? En dat is heel wat. Elke dag opnieuw...

PS
na het schrijven van deze log, zie ik onderstaand artikel in Trouw staan.
Als dat geen toeval is:


Al in 2001 ontwierp ik een Scharreltram voor lijn 5 in Amsterdam.
Die heeft ruim een jaar lang door de stad gereden:
'Hoogste tijd om over te stappen: Ieder consumptiedier een echt scharrelleven!'

Ik heb net de site weer eens bekeken: www.scharreltram.nl

Doodjammer dat die Scharreltram niet meer door Amsterdam rijdt. Veel te duur.
De bestickering en de huur kostten toen 130.000 gulden...

---

Zondag 8 juli 2007
De Dag van Gerard Spong & De Familie Bofkont Community



In de P.C.Hooftstraat vond ik een dikke enveloppe op de mat.
Geen opdruk, geen afzender, niks.
Toch weet ik altijd onmiddellijk van wie die brief afkomstig is: Gerard Spong.
Op de een of andere manier heeft die enveloppe genoeg uitstraling van zichzelf door de kleur (roomwit) en de papiersoort (conqueror).
Dat is nog eens een sterk staaltje van less is more, oftewel goede wijn behoeft geen krans.

Het waren zijn cassatiestukken van de Familie Bofkont Oormerkenrechtszaak.
Over de inhoud kan ik in dit stadium nog niks prijsgeven, maar Spong heeft wederom zijn best gedaan, zoveel is overduidelijk en natuurlijk heeft hij weer een paar zeer originele invalshoeken gevonden.
En wat me heel goed doet, is de vanzelfsprekende manier waarop hij de Familie Bofkont benoemt in zijn argumentatie. Dat staat er dus gewoon zwart op wit: Familie Bofkont!
(Trouwens van de week werd mij door een volwassene gevraagd of ik werkelijk Bofkont heet van mijn achternaam. Een mooiere manier om mijn missie serieus te nemen, bestaat toch niet?).

Nu is het verder afwachten geblazen. Heel spannend. Geen idee hoe lang het kan duren voor er een uitspraak komt. (De Hoger Beroep uitspraak was 31 oktober 2006).

Gister kwam hier een dame voor de vijfde (!) keer op de Familie Bofkont Workshop.
Ze kent Miss Universe nog van heel klein, dus ze komt hier al jaren over de vloer. Leuk om eens door een ander de Familie Bofkont Story te horen, want wat is er veel veranderd in de afgelopen 4 jaar sinds de eerste cursus 'Communicatie met het Varken' van start ging.
Klein begonnen met Aagje en Vrouw Vos als de gelukkigen die gemasseerd werden en nu de mega Varkensmassagesalon, waar inmiddels veel meer grote roze lummels met een volgnummertje op hun beurt liggen te wachten.

Ook nog een mailtje van Marina, die de drie Musketiers (Brammetje, Bonestaakje & Gieltje) nog als biggetje heeft gemasseerd en nu verliefd is op Prins Harry...


En nog meer mail van verliefde dames:


Die Bofkonten toch. Al die vrouwen op je verliefd laten worden...
Dan moet je toch wel iets heel bijzonders in huis hebben.
Nou, geloof mij maar. Dat hebben ze ook.

---

Zaterdag 07 - 07 - 07
De Dag van Ongeluk Naar Geluk...



Afgelopen week:
Ik hoorde een zacht, doch doordringend gepiep.
Daar zat Moeder Kip met twee kuikentjes in het grind.
Zo te zien niet ouder dan een dag.
En waarschijnlijk de laatste twee die het hadden overleefd...

Ik moest even naar binnen en toen ik terug kwam, grote schrik.
Ineens stond er een tiental grote varkens onder mijn raam.
Moeder Kip rende in paniek in de rondte, viel ze aan, viel mij aan
en ik zag een kuikentje op het grind liggen spartelen.
Het andere kuikentje was weg. Nergens meer te bekennen in al het tumult.
Ik wist meteen dat een van de varkens een bijzondere traktatie had gevonden...

Moeder Kip kreeg ik met geen mogelijkheid te pakken, maar het lamme kuikentje
nam ik snel mee naar binnen. Daar bleek dat het niet meer kon staan.
Inwendige verwondingen? Wat te doen? Meteen uit het lijden verlossen? Ik aarzelde.
Zo'n rigoreus grote beslissing en zo akelig om te doen.
Ik wikkelde het in een deken en legde het bij de kachel.
Zodra het in de donker zat, was het diertje stil...

Toen ik even later kwam kijken, zat het kuikentje een paar meter verderop
keihard te piepen en Moeder Kip zat door de voordeur heen te krijten.
Ik zette de deur open en even later waren moeder en kind herenigd.
Beter onder de vleugels van moeder sterven, dacht ik...

Maar toen:
Zeker drie uur later loop ik weer langs de plek des onheils.
Wat hoor ik? Keihard gepiep. En ik zie het tweede - opgegeten gewaande - kuikentje
moederziel alleen in het grind bij het stoepje zitten schreeuwen om Moeder Kip in gezelschap van een haan. Zou die haan zich al die tijd over dat beestje ontfermd hebben?
Een raadsel en een wonder.
Het kuikentje zat nog niet binnen, of het begon te stortregenen...

Maar nu komt het:
Het lamme kuikentje kan weer lopen! Weliswaar met een mank pootje, maar hij/zij hinkepinkt er op los en dat gaat wonderwel goed.
Het beestje is onder de hoef gelopen door de varkens en heeft het overleefd!
En broertje/of zusje is gered door een haan.
Als dat geen geluk bij een ongeluk is...

---

Vrijdag 6 juli 2007
De Dag van De Onder-Water-Varkens & De Knorwedstrijd



Wouter Klootwijk maakt goede programma's.
Keuringsdienst van Waarde is geweldig en ook zijn geschreven teksten lees ik heel graag.
Dus toen ik gisteravond dood was na een groep van 40 man - dat wonderwel eindigde met een paar achterblijvers in serene rust bij de varkens - kon ik niks anders meer dan voor de buis hangen.

Niks erg, want het programma Klootwijk aan Zee had ik nog nooit gezien.
Het ging over vis kweken. Onder-Water-Varkens noemde Klootwijk deze tak van bio-industrie sport. Een boer (of zeg je dan visboer?) had zijn varkensstal 'opgeruimd' en was in de vis gegaan. Meervallen kweekte hij in bakken water.

Zijn vissen werden iedere dag gemolken. He, een vis melken? Hoe ging dat in z'n werk? De meerval werd na veel tegenstribbelen - 'stil maar meisje', zei de boer tegen de vis - uit de bak omhooggeschept, en in een bak gelegd met een handdoek over de kop vanwege de stress.

Maar dan:
Het lijfje van de vis werd vervolgens leeggedrukt en Wouter Klootwijk moest de eitjes die er daardoor uitgeperst werden, opvangen in een beker. Uit die eitjes werden weer nieuwe meervalletjes gemaakt. Dit gebeurde iedere dag. Dat is dus een vis melken.
Gadverdamme, wat lelijk, wat onluisterend, wat pervers.
De handeling was trefzeker en volkomen vanzelfsprekend in zijn hebzucht.
Ik walgde ervan.

Wat erg jammer was, Klootwijk stelde geen enkele vraag die op mijn lippen brandde:

Vraag 1
Stikt die vis niet bijna, als ze op het droge is?

Vraag 2
Hoe weet je dat het uitdrukken van die eitjes niet pijnlijk is?

Vraag 3
Waarom wacht de boer niet tot de eitjes er langs de natuurlijke weg uitkomen?

Wie het weet, laat het me weten, want het houdt me erg bezig.

Gelukkig iets veel vrolijkers:
Straks vindt er hier een KNORWEDSTRIJD plaats in samenwerking met Radio-Noord-Holland.
De verslaggever en ik nemen plaats tussen Moeke & haar Biggen voor de webcam, ik geef de startknor en dan kunnen luisteraars bellen en meedoen.
De beste knorder wint een vrijkaartje voor de Familie Bofkont Workshop.
(Radio-Noord-Holland, straks ergens tussen 11.30 en 12.00 uur).

Bart Breukel en ik hadden ons voorgesteld om lekker in het zonnetje tussen de biggen voor de webcam te gaan zitten. Nou dat kunnen we dus vergeten.
Met onze kont in een natte modderplas, beter weer zit er niet in vandaag.
De webcam heb ik dus naar binnen gehaald en we gaan lekker in het warme stro zitten.

Morgen vertel ik over Kippie en haar twee kuikentjes.
Een hachelijk avontuur van de week met een prachtig goede afloop!

---

Donderdag 5 juli 2007
De Dag van De Slimme Verleiders...



Martijn van den Bergh is gister begonnen bij de Familie Bofkont.
En hoewel ik dacht dat hij nog geen kikker van de kant af zou kunnen duwen,
valt dat 100% mee. Hij werkt als een paard en is erg leuk met de dieren.
Dat is een. Maar dan.

Af en aan gaat zijn mobiel. Allemaal mensen die zich voor Evert Santegoeds uitgeven (van het roddelblaadje Prive) en willen weten hoe nu de stand van zaken is. Grote giller: op een gegeven moment was de echte Evert aan de lijn, terwijl Martijn riep, jaja, dat zal wel!

SBS Show Nieuws stond dus ook meteen op het erf.
Ze kwamen hier natuurlijk om Martijn van alles te ontfutselen, maar dat feest ging niet door. Ten eerste al de entourage die grote indruk maakte: 'Wat een schitterend decor!' verzuchtte de cameraman, toen hij de VarkensmassageSalon binnenliep. En de aardige verslaggeefster was zo dol op varkens dat ze zich helemaal in hen verloor en iedere pijnlijke vraag achterwege bleef. Wederom zegevieren de varkens! Slimme verleiders zijn het. Ze pakken je in waar je bij staat...

Maar je kunt het ook anders zeggen: Het geluk dat van de Familie Bofkont afstraalt maakt een mooier mens van je. Mensen worden hier zachter en eenvoudiger. Niemand hoeft hier iets op te houden. Nergens voor nodig.

Martijn nam dus alle gelegenheid en ontpopte zich als een volleerd gastheer van Het Beloofde Varkensland. Hij vertelde honderduit over de Familie Bofkont en gaf echt goede voorlichting. Zijn interesse is dus echt.

En hoe direct en eerlijk varkens op elkaar reageren werd gister ook weer bewezen. Toen Martijn in katzwijm naast Gieltje lag, werd dat genadeloos afgestraft door een stikjaloerse Aagje. Groot tumult, maar des te meer het bewijs dat varkens niet voor de poes zijn. Heb de uitzending niet gezien maar dat hoor ik straks wel van Martijn.

---

Woensdag 4 juli 2007
De Dag Van Loretta Schrijver, Jan Slagter, Boer Leo & Boerin Fenna



Giester zomaar een prachtmiddag.
Omroep Max was hier met een hele club verstandelijk gehandicapte zestig plussers,
vergezeld door omroepdirecteur Jan Slagter en Loretta Schrijver.
Het werd een wonderbaarlijke en vrolijke chaos bij Familie Bofkont.
Alsof ze het roken dat er goed volk was: De hele Familie Bofkont maakte zijn of haar acte de presence, de een sloofde zich nog meer uit dan de ander.

Miss Piggy maakte het helemaal bont. Ze kwam zo uit haar modderbad naar binnen
gestoven en maakte diepe indruk door zich uitvoerig tegen iedereen aan te schurken
en af te drogen. Twee durfals, Leo en Fenna wilden als boer en boerin.
Ze kregen een overall aan en laarzen en daar gingen ze, stijf gearmd het erf op,
onderwijl voortdurend in de camera zwaaiend.

De sfeer was om te zoenen. Wat wil je ook?
Zo'n onbevangen gezelschap, ontwapenend zoals je zelden meer meemaakt.
Ze gingen zo in de Familie Bofkont op.
Af en toe werd er eentje dwars en die wilde dan plotseling niet meer verder lopen
of durfde een bepaalde stal niet in.
Wispelturig als een varken, ik begreep ze maar al te goed.

Jan Slagter - die ik nog ken uit de MKZ periode toen hij ook voortdurend op de barricaden stond - moest even de kat uit de boom kijken, maar ging gaandeweg de middag helemaal overstag en eindigde bij Aagje in het stro.
De crew, de begeleiders en de staf van omroep Max, iedereen was even goedgemutst en coopertief.

En Loretta was gewoon Loretta. Hartelijk, duidelijk in haar element vanwege haar nieuwe
programma Max & Loretta en uiterst betrokken bij deze groep ouderen en de Familie Bofkont.
Kortom, een ongecompliceerde gelukkige middag om in mindere tijden op te kunnen teren.

---

Maandag 2 juli 2007
De Dag van Myrte's Collage



Miss Piggy's fan van het eerste uur Myrte (11) stuurde deze mooie Arie Bombarie Collage.
Krijg ik onmiddellijk 'tweede leg' neigingen van. Zou het zo over willen doen.
Maar ja, ieder nieuw gansje wordt ook weer groot, dus toch maar niet...

---

Zondag 1 juli 2007
De Dag van Arie Bombarie's Verjaardag



1 juli 2007.
Arie Bombarie is jarig!
Hij is vandaag 5 jaar geworden.
Maar het Feestvarken is helemaal niet blij.

Arie Bombarie is in de rui en dat heeft een enorme invloed op zijn humeur.
Logisch. Hij is zijn veren kwijt. Als hij nu zijn vleugels uitspreidt om indruk te maken,
stelt dat helemaal niks meer voor.

Ik heb het nu ieder jaar bij hem gemerkt.
Als Arie Bombarie in de rui is, is hij van slag.
De mooie rode strik die ik voor hem klaar had liggen, wilde hij niet om.
Hij heeft me hard gebeten. Net goed.
Moet je macho's die zich onzeker voelen over hun mannelijk vertoon
maar niet lastig vallen met rode strikken...

---

Zaterdag 30 juni 2007
De Dag van De Dingen Die Komen Gaan...



Familie Bofkont gaat spannende tijden tegemoet.
Teveel en te ingrijpend om zomaar eventjes met een paar woorden af te doen.
De komende twee maanden staan in het teken van De Dingen Die Komen Gaan...

Straks komt trouwe fan Gaynor een handje meehelpen. Hartstikke fijn, want er blijven altijd zaken liggen. Van de week heeft andere trouwe fan Marielle de varkenskliniek helemaal uitgestoken. Beiden komen regelmatig als ze weer eens een frisse wind door hun eigen werk en studeerritme willen laten waaien. En de meiden kunnen goed werken! Marielle kwam, nam een hooivork en dan heb je er verder geen kind meer aan.

Wie vanmiddag ook komt 'solliciteren' is Martijn van den Bergh, de boef die een prominente rol speelde in de Belinda-gate. Hij heeft er razend spijt van, Belinda heeft hem vergeven (hij schijnt er gigantisch ingeluisd te zijn) en nu wil hij het heel graag goed maken, door iets voor dieren te gaan doen.

Hij is dol op varkens en zo heeft Belinda ons aan elkaar geknoopt.
Martijn belde, klonk aardig en ik heb hem uitgenodigd.
Hij gaat meehelpen aan het Hangbuikparadijs voor Moeke & haar biggen.
Straks een kennismaking dus en afspreken wanneer het feest gaat beginnen.

---

Vrijdag 29 juni 2007
De Dag van Repelsteeltje's Avontuur...



Wat kan de Familie Bofkont mij nog steeds verbazen.
Dat varkens megaslim zijn, weet ik als geen ander.
Dat ze hypergevoelig zijn, weet ik ook als geen ander.
Maar gister heeft Repelsteeltje mijn gedachten helemaal beheerst,
omdat ze me voor een raadsel zette.

Wat was er gebeurd?
Repeltsteeltje kwam woensdagavond niet opdagen bij het eten.
Ze zal de hort wel op zijn, dacht ik. Die komt zo wel.
's Nachts werd ik ineens wakker. Hee, Repelsteeltje is ook niet thuis gekomen om te slapen! Thuis betekent voor Repelsteeltje nog steeds bij Moeke en de biggen. Tegenwoordig gaat Repelsteeltje na het ontbijt de wijde wereld in, maar na het avondeten duikt ze nog steeds veilig het stro in bij haar eigen Familie Hangbuik.

Wat te doen? Ik kon naar buiten sluipen gaan om te kijken, maar dan zou het hele erf in rep en roer raken. Dat leek me dat geen goed idee. Het erf was verder stil en niks leek op onraad, dus er was geen reden om me zorgen te maken. En als Repelsteeltje naar binnen had gewild, had ze wel onder het raam staan krijsen. Dat was niet gebeurd, dus zal ze wel bij de Familie Bofkont zijn gaan logeren, zo redeneerde ik.

De volgend ochtend - gister - toch ineens schrik. Geen Repelsteeltje, nergens.
Overal kijken en roepen, maar nee. Een raadsel. Nog eens een rondje. Niks. Ik begon mezelf al allerlei verwijten te maken. 'Zie je nou wel, je had wel naar buiten moeten gaan. Wat nou, kleine biggen worden groot. Misschien is ze wel verdwaald!'

Maar daar stond Repelsteeltje dan toch ineens toch voor me. Kennelijk was ze achter de boerenkar gaan liggen, bij de hooiberg. Niet reageren op mijn geroep, was al vreemd. Maar ze deed helemaal vreemd. Suf, sloom. Ze maakte een uitgeputte indruk en ging meteen weer liggen in een volgend schuurtje.

Met een bakje eten heb ik haar toch met veel moeite mee naar huis gekregen.
Ze at wat met lange tanden en viel toen neer in haar vertrouwde stro. Snorkeltje ging meteen bij haar liggen. Veilig thuis! Maar verder gaf Repelsteeltje geen sjoege, op niks. Na inspectie zag ik een grote rode schram op haar bil. Waarschijnlijk van Wildeman. Op zich niks bijzonders. Vechten en kiften is er altijd bij en Repelsteeltje staat nog laag in de rangorde.

Zou de berigheid voor de eerste keer hebben toegeslagen en zou ze daar helemaal van onderste boven zijn? Of was het heimwee? Helemaal van slag omdat ze een nachtje van huis was? Repeltsteeltje viel als een blok in slaap en dat heeft de hele dag geduurd. Totaal gevloerd.

Vanochtend stond ze weer als vanouds te krijsen om haar ontbijt.
Kleine biggen worden groot. Ik denk dat haar eerste nacht van huis grote indruk op haar gemaakt heeft. Waarschijnlijk was deze puberende big er nog niet aan toe...

---

Donderdag 28 juni 2007
De Dag van Het Loslaten



Er is een nieuwe site. Lsltn.nl Ik werd om een column gevraagd. Een column?
Over loslaten, of liever gezegd de Kunst van het Loslaten, kan ik een heel boek schrijven.

Maar mijn allermooiste voorbeeld over loslaten
is de geschiedenis van Het Beloofde Varkensland.
Hoe ik aan de boerderij gekomen ben, 12 jaar geleden.
Of liever gezegd, hoe de boerderij aan mij kwam.
Lees maar...

---

Woensdag 27 juni 2007
De Dag van SHE IS A FARMER...



Van een Nederlandse fan, die in Zweden woont , kreeg ik onderstaande vrolijk makende mail. Vervolgens heb ik 6 minuten met mijn mond open voor mijn laptop gezeten.
Sindsdien hoor ik steeds dat liedje van Tom Jones in mijn hoofd: She is a lady,
maar dan met de tekst She is a farmer!

Heel gek om zoiets zomaar te krijgen. Wat heeft ze daar een werk van gemaakt!
Ik voel de verantwoordelijkheid over Familie Bofkont weer des te sterker.
Als mijn Bofkonten zoveel geluk onder de mensen verspreiden, dan staat mij niets anders meer te doen in dit leven dan voor ze te zorgen tot ik omval van ouderdom.
(Dat was ik trouwens toch al van plan, hahaha).

En voor de mensen die zich wel eens bezorgd afvragen wat er met de Bofkonten moet als 'er iets met mij gebeurt': Ik ben vorig jaar al bij de notaris geweest, en dat is allemaal geregeld tot en met de oormerkenkwestie aan toe.

Maar ho, wacht eens even. Ik word 110, dus dat gaat helemaal goed komen met die Familie Bofkont. Met Arie Bombarie gaat het nog spannend worden. Dat wordt waarschijnlijk een nek aan nek race. Volgens de boekjes kan hij 50 worden. Maar het zal me niks verbazen als hij daar geen genoegen mee neemt. En Arie zijn nek is vele malen langer dan die van mij...


Klik hier om de powerpoint presentatie te downloaden.
Opslaan op je bureaublad en als de download binnen is er op dubbelklikken...
Als je de presentatie niet open krijgt dan kun je hier een powerpoint viewer ophalen.

---