Welkom bij Familie Bofkont op Het Beloofde Varkensland...
Familie Bofkont Workshop
INFO
Foto's Workshops - Vrijgezellenfeestjes - Team-Building - Bedrijfsuitjes - Familiebijeenkomsten - Feestvarkens klik hier
Foto's Workshops - Vrijgezellenfeestjes - Team-Building - Bedrijfsuitjes - Familiebijeenkomsten - Feestvarkens klik hier
Zaterdag 30 juni 2007
De Dag van De Dingen Die Komen Gaan...
Familie Bofkont gaat spannende tijden tegemoet.
Teveel en te ingrijpend om zomaar eventjes met een paar woorden af te doen.
De komende twee maanden staan in het teken van De Dingen Die Komen Gaan...
Straks komt trouwe fan Gaynor een handje meehelpen. Hartstikke fijn, want er blijven altijd zaken liggen. Van de week heeft andere trouwe fan Marielle de varkenskliniek helemaal uitgestoken. Beiden komen regelmatig als ze weer eens een frisse wind door hun eigen werk en studeerritme willen laten waaien. En de meiden kunnen goed werken! Marielle kwam, nam een hooivork en dan heb je er verder geen kind meer aan.
Wie vanmiddag ook komt 'solliciteren' is Martijn van den Bergh, de boef die een prominente rol speelde in de Belinda-gate. Hij heeft er razend spijt van, Belinda heeft hem vergeven (hij schijnt er gigantisch ingeluisd te zijn) en nu wil hij het heel graag goed maken, door iets voor dieren te gaan doen.
Hij is dol op varkens en zo heeft Belinda ons aan elkaar geknoopt.
Martijn belde, klonk aardig en ik heb hem uitgenodigd.
Hij gaat meehelpen aan het Hangbuikparadijs voor Moeke & haar biggen.
Straks een kennismaking dus en afspreken wanneer het feest gaat beginnen.
Vrijdag 29 juni 2007
De Dag van Repelsteeltje's Avontuur...
Wat kan de Familie Bofkont mij nog steeds verbazen.
Dat varkens megaslim zijn, weet ik als geen ander.
Dat ze hypergevoelig zijn, weet ik ook als geen ander.
Maar gister heeft Repelsteeltje mijn gedachten helemaal beheerst,
omdat ze me voor een raadsel zette.
Wat was er gebeurd?
Repeltsteeltje kwam woensdagavond niet opdagen bij het eten.
Ze zal de hort wel op zijn, dacht ik. Die komt zo wel.
's Nachts werd ik ineens wakker. Hee, Repelsteeltje is ook niet thuis gekomen om te slapen! Thuis betekent voor Repelsteeltje nog steeds bij Moeke en de biggen. Tegenwoordig gaat Repelsteeltje na het ontbijt de wijde wereld in, maar na het avondeten duikt ze nog steeds veilig het stro in bij haar eigen Familie Hangbuik.
Wat te doen? Ik kon naar buiten sluipen gaan om te kijken, maar dan zou het hele erf in rep en roer raken. Dat leek me dat geen goed idee. Het erf was verder stil en niks leek op onraad, dus er was geen reden om me zorgen te maken. En als Repelsteeltje naar binnen had gewild, had ze wel onder het raam staan krijsen. Dat was niet gebeurd, dus zal ze wel bij de Familie Bofkont zijn gaan logeren, zo redeneerde ik.
De volgend ochtend - gister - toch ineens schrik. Geen Repelsteeltje, nergens.
Overal kijken en roepen, maar nee. Een raadsel. Nog eens een rondje. Niks. Ik begon mezelf al allerlei verwijten te maken. 'Zie je nou wel, je had wel naar buiten moeten gaan. Wat nou, kleine biggen worden groot. Misschien is ze wel verdwaald!'
Maar daar stond Repelsteeltje dan toch ineens toch voor me. Kennelijk was ze achter de boerenkar gaan liggen, bij de hooiberg. Niet reageren op mijn geroep, was al vreemd. Maar ze deed helemaal vreemd. Suf, sloom. Ze maakte een uitgeputte indruk en ging meteen weer liggen in een volgend schuurtje.
Met een bakje eten heb ik haar toch met veel moeite mee naar huis gekregen.
Ze at wat met lange tanden en viel toen neer in haar vertrouwde stro. Snorkeltje ging meteen bij haar liggen. Veilig thuis! Maar verder gaf Repelsteeltje geen sjoege, op niks. Na inspectie zag ik een grote rode schram op haar bil. Waarschijnlijk van Wildeman. Op zich niks bijzonders. Vechten en kiften is er altijd bij en Repelsteeltje staat nog laag in de rangorde.
Zou de berigheid voor de eerste keer hebben toegeslagen en zou ze daar helemaal van onderste boven zijn? Of was het heimwee? Helemaal van slag omdat ze een nachtje van huis was? Repeltsteeltje viel als een blok in slaap en dat heeft de hele dag geduurd. Totaal gevloerd.
Vanochtend stond ze weer als vanouds te krijsen om haar ontbijt.
Kleine biggen worden groot. Ik denk dat haar eerste nacht van huis grote indruk op haar gemaakt heeft. Waarschijnlijk was deze puberende big er nog niet aan toe...
Donderdag 28 juni 2007
De Dag van Het Loslaten
Er is een nieuwe site. Lsltn.nl Ik werd om een column gevraagd. Een column?
Over loslaten, of liever gezegd de Kunst van het Loslaten, kan ik een heel boek schrijven.
Maar mijn allermooiste voorbeeld over loslaten
is de geschiedenis van Het Beloofde Varkensland.
Hoe ik aan de boerderij gekomen ben, 12 jaar geleden.
Of liever gezegd, hoe de boerderij aan mij kwam.
Lees maar...
column
KWESTIE VAN LOSLATEN door Dafne Westerhof
Toen ik in 1994 op de boerenschool kennis had gemaakt met het lot van varkens in de bio-industrie, wist ik het zeker: Ik moest en ik zou een boerderij! Dat zou ik wel eens even heel anders gaan aanpakken. Op mijn boerderij zouden de beesten mogen leven tot ze om zouden vallen van ouderdom. Maar boerderijen waren niet of nauwelijks te koop en onbetaalbaar. Daarbij kwam dat ik een koningswens had. Een boerderij onder de rook van Amsterdam. Dat was net zoiets als de Koningin van Spanje willen worden. Volstrekt onhaalbaar dus.VASTGEZET Maar mijn toekomstig leven met boerderijdieren had zich vastgezet in mijn kop. Ik zag het al helemaal voor me. Een koe en een kalf en een heel paard half, en een big in mijn armen. Ik nam een abonnement op het Agrarisch Dagblad en kocht elke woensdag de Telegraaf vanwege de woonkrant. Verder las ik alles wat los en vast zat over boerderijen, schuren, landerijen en beesten.
BOERENBERICHTEN Ik maakte ook een knipselkrant: Boerenberichten uit de P.C.Hoofstraat (daar woonde en werkte ik toen als zelfstandig communicatie-adviseur). Dat krantje stuurde ik naar al mijn zakelijke contacten, die zich ermee vermaakten bij hun ochtendkoffie op kantoor.
MAGNETISCH Er volgde een wilde tijd. Iedere dag was ik op pad. Naar Groningen, of naar Limburg, of naar Zeeland, het maakte niet uit. De gedrukte woorden 'Boerderij te koop' hadden een magnetische aantrekkingskracht op mij. Ik móest er op af.
PLANNEN Op een dag deed ik een bod op een kapitale bouwval in Drenthe en maakte een afpraak met de bank. Ik legde mijn businessplan - een zelfgemaakt boek op basis van collages - op tafel. 'Vergeet ze niet, de heerlijke idealen, wier gloed in 't hart gevoeld, uw jong gelaat deed stralen', zo begon ik met de woorden van Nicolaes Beets. Mijn gesprekspartner luisterde ademloos toe en keek zijn ogen uit naar al die collages, waarin ik mijzelf op foto's en teksten tussen de beesten op een boerenerf had geplakt. 'Ik heb nog nooit zoiets bijzonders meegemaakt', verzuchtte hij bij het afscheid met gloeiende wangen.
AHUM De dag daarop kwam het telefoontje: het plan was prachtig, de presentatie perfect, maar ja, tja, wat moest hij er verder van zeggen, ik had ook meer dan genoeg eigen geld, dus daar lag het niet aan, maar ja zoiets was nog nooit eerder vertoond en ja, wat moesten zij dan als bank en tja, hum, tja, en hij schraapte nog maar eens zijn keel. Het kwam er dus op neer dat de ABN-AMRO niet wist wat zij met mij aanmoesten. Mijn ideeen en aanpak waren zo futuristisch, dat ze er zenuwachtig van werden. Ik kreeg geen stuiver.
ROOTS Maar een pionier is niet voor een gat te vangen en ik ging stug door. Ik reed van Groningen tot de Pyreneeën op zoek naar de plek waar ik mijn droom kon verwezenlijken. Toen gebeurde er iets geks. Nog jaren voor ik naar de boerenschool ging op zoek naar mijn boerenroots, was ik eens op een leegstaande boerderij geweest in Amstelveen. En hoe verder ik van Amsterdam zocht, hoe sterker die beelden van die bewuste boerderij zich aan me opdrongen. De deel, het grindpad, de boomgaard, de enorme beukenbomen. Precies zoals vroeger bij mijn opa en oma op de boerderij. En ineens wist ik: dat was 'm dus geweest. Die boerderij had 't moeten zijn. Maar ja, wat had ik aan dat nakaarten?
GEK Door al dat bezeten gezoek naar een boerderij kwam ik nauwelijks meer aan werken of iets anders toe. Ik werd er gek van. Op een dag besloot ik er mee te stoppen. 'Loslaten Westerhof' zo sprak ik mezelf toe. 'Nu even niks meer doen. Laat maar gaan. Wie weet wat er gebeurt. Maar voorlopig moet je het maar eens even helemaal uit je hoofd zetten.'
TOEVAL Een kleine week later liep ik op een zondagochtend door de stad naar de RAI. Heerlijk om weer eens even heel wat anders te doen dan kilometers vreten. Ik was op weg naar de Huishoudbeurs om daar een klant gedag te zeggen, die ik een beurstraining had gegeven. Eens even kijken wat ze er van bakten. Ik liep nog niet door de draaideur naar binnen of daar werd ik al in m'n nek gesprongen. 'Of ik een abonnement wilde op de Telegraaf', vroeg de aardige jongen. 'Nee' zei ik 'want die las ik alleen op woensdagen voor de woonkrant.' Maar de jongen drong aan. 'He toe, doe het dan voor mij'. Ik ging overstag, want hij was leuk en dus gunde ik het hem. Als geen ander weet ik dat de principes in de verkooptechnieken nu eenmaal zo werken. Sterker nog, mijn eigen training People's Business is daar helemaal op gebaseerd. Jongen blij en ik naar huis met een proefabonnement op de Telegraaf.
GIL De eerste krant viel een paar dagen later in de bus. Mijn oog viel onmiddellijk op een advertentie: 'Te huur leegstaande boerderij in de omgeving van Aalsmeer'. Omdat het toch niet meer telde (ik had het immers losgelaten) besloot ik voor de grap toch maar even te bellen. Ik raakte aan de praat met de vrouw aan de andere kant van de lijn. Ineens gaf ik een gil. Door haar omschrijving van de plek, besefte ik dat ze het had over die bewuste boerderij uit Amstelveen! Mijn boerderij!
ANDERS Ik zit nu al weer 12 jaar op Het Beloofde Varkensland. Iedereen vraagt altijd hoe ik toch in godsnaam aan zo'n boerderij kom, zo vlak onder de rook van Amsterdam. 'Nee' zeg ik dan altijd. 'Het is anders. Ik heb de boerderij niet gevonden. De boerderij heeft mij gevonden. Het moest zo zijn. Kwestie van loslaten.'
Dafne Westerhof
Woensdag 27 juni 2007
De Dag van SHE IS A FARMER...
Van een Nederlandse fan, die in Zweden woont , kreeg ik onderstaande vrolijk makende mail. Vervolgens heb ik 6 minuten met mijn mond open voor mijn laptop gezeten.
Sindsdien hoor ik steeds dat liedje van Tom Jones in mijn hoofd: She is a lady,
maar dan met de tekst She is a farmer!
Heel gek om zoiets zomaar te krijgen. Wat heeft ze daar een werk van gemaakt!
Ik voel de verantwoordelijkheid over Familie Bofkont weer des te sterker.
Als mijn Bofkonten zoveel geluk onder de mensen verspreiden, dan staat mij niets anders meer te doen in dit leven dan voor ze te zorgen tot ik omval van ouderdom.
(Dat was ik trouwens toch al van plan, hahaha).
En voor de mensen die zich wel eens bezorgd afvragen wat er met de Bofkonten moet als 'er iets met mij gebeurt': Ik ben vorig jaar al bij de notaris geweest, en dat is allemaal geregeld tot en met de oormerkenkwestie aan toe.
Maar ho, wacht eens even. Ik word 110, dus dat gaat helemaal goed komen met die Familie Bofkont. Met Arie Bombarie gaat het nog spannend worden. Dat wordt waarschijnlijk een nek aan nek race. Volgens de boekjes kan hij 50 worden. Maar het zal me niks verbazen als hij daar geen genoegen mee neemt. En Arie zijn nek is vele malen langer dan die van mij...
Hallo Dafne,
Ik moest voor mijn opleiding als eind projekt een powerpoint presentatie maken over iemand die ik bewonder. De keus was voor mij niet moeilijk, ik heb de presentatie over jou gemaakt.
Mijn leraar was zo onder de indruk dat hij, hoewel hij geen Nederlands kan lezen, bijna de hele avond op jou site heeft zitten kijken.
Ik heb een heel goed cijfer voor mijn presentatie gekregen en daar wilde ik jou voor bedanken. Want jij bent de gene die mij inspireerde.
De presentatie duurt 6 minuten en is in het Engels.
Nu heb ik vakantie en het eerste wat ik doe als ik de computer aan zet is lekker over de Familie Bofkont lezen.
Dafne, bedankte voor dat stukje Hollandse gezelligheid dat dat voor mij mee brengt.
Groetjes Micky (uit Zweden)
Ik moest voor mijn opleiding als eind projekt een powerpoint presentatie maken over iemand die ik bewonder. De keus was voor mij niet moeilijk, ik heb de presentatie over jou gemaakt.
Mijn leraar was zo onder de indruk dat hij, hoewel hij geen Nederlands kan lezen, bijna de hele avond op jou site heeft zitten kijken.
Ik heb een heel goed cijfer voor mijn presentatie gekregen en daar wilde ik jou voor bedanken. Want jij bent de gene die mij inspireerde.
De presentatie duurt 6 minuten en is in het Engels.
Nu heb ik vakantie en het eerste wat ik doe als ik de computer aan zet is lekker over de Familie Bofkont lezen.
Dafne, bedankte voor dat stukje Hollandse gezelligheid dat dat voor mij mee brengt.
Groetjes Micky (uit Zweden)
Klik hier om de powerpoint presentatie te downloaden.
Opslaan op je bureaublad en als de download binnen is er op dubbelklikken...
Als je de presentatie niet open krijgt dan kun je hier een powerpoint viewer ophalen.
Dinsdag 26 juni 2007
De Dag van Het Gerechtelijk Pardon
De advocate van boer Thom zei dat Amsterdam een Grachten Gordel Gerechtshof heeft i.v.m. de uitspraak voor Familie Bofkont inzake de oormerkenkwestie: Schuldig aan het ten laste gelegde, maar er volgt geen straf of maatregel.
Nou, de rechter uit Leeuwarden had de Familie Bofkont Zaak goed bestudeerd. Hij citeerde er regelmatig uit. En Boer Thom en Boer Henk (die ook terechtstond als oormerkweigeraar) hadden een soortgelijk alternatief registratiesysteem gemaakt. Een smoelenboek met identiteitskaarten. En... de uitspraak werd precies dezelfde: Wel schuldig, maar er volgt geen straf of maatregel vanwege de bijzonder adequate alternatieve registratie.
Er werd geapplaudiseerd. Toch een soort doorbraak.
Thom en Henk hoeven de boete niet te betalen gezien dit Gerechtelijk Pardon.
Maar wat deze uitspraak nu daadwerkelijk in de praktijk inhoudt, weet eigenlijk niemand.
Na afloop ben ik nog even op de rechter toegelopen met die vraag, maar daar mocht hij geen antwoord op geven.
In feite komt Gerechtelijk Pardon neer op een soort van gedoogsituatie, maar in principe kan er ieder moment weer opnieuw een proces verbaal opgemaakt worden bij een controle. Zoiets. Of niet. Dat hangt dan ook weer van de controleur af. Het blijft dus onduidelijk en niemand geeft daar een goed antwoord op.
In ieder geval ben ik heel blij voor Thom en Henk dat ze nu zo ver gekomen zijn.
Iedereen stond na afloop druk met elkaar en met de pers te discussieren.
De cirkel is voorlopig rond. Brutale Griet & Rosamunde mochten meefietsen op de oormerkweigering van Thom - 15 jaar geleden - en nu heeft de Familie Bofkont iets terug kunnen doen.
Thom en Henk konden nu dus meefietsen op de laatste uitspraak in de Familie Bofkont Zaak. Het is maar goed dat de Familie Bofkont Oormerkenzaak bij de rechtbank in Amsterdam diende, want elders in het land was die uitspraak nooit gedaan. 'Ze kijken daar bij jullie toch heel anders tegen dieren aan dan bij ons' zei Thom's advocate.
Dat is toch hartstikke leuk dat het zo gaat. Boeren die mekaar helpen, dat is altijd zo geweest en nu dus nog steeds. Ik begin steeds meer een echte boerin te worden...
Nu kijken hoe we weer een stapje verder komen en wat de cassatie van Gerard Spong nog gaat opleveren...
Maandag 25 juni 2007
De Dag Van De Rechtbank in Leeuwarden
Friese Koeienboer Thom de Groot moet zich vanochtend om 10.30 uur voor de rechter verantwoorden waarom hij zijn schapen niet wil oormerken.
Ik ga er straks heen. Wel een stukkie weg, helemaal Leeuwarden, maar toen de Familie Bofkont Zaak diende in Amsterdam, was Thom ook present met een paar collega-boeren.
Ik ben heel erg benieuwd hoe dat daar aan toe gaat. Amsterdam schijnt een heel progressieve rechtspraak te hebben, heb ik me laten vertellen door Gerard Spong.
Dat verklaart de beide uitspraken voor de oormerkenkwestie van Familie Bofkont: eerste keer helemaal vrijgesproken, na het Hoger Beroep van OM, Brutale Griet en Rosamunde vrijgesproken, de rest niet, maar gezien de bijzondere aard van Het Beloofde Varkensland volgt er geen straf of maatgregel.
Hoe zou de rechter uit Leeuwarden geoordeeld hebben?
Gister een workshop met een gouden randje.
Van tijd tot tijd zit er een pareltje tussen.
Alles klopt, er is sfeer en balans in het gezelschap,
iedereen geniet en bij het afscheid vallen er een paar traantjes.
Zo zie je maar weer, geluk zit 'em in heel kleine dingen.
Tegen een koe aanzitten bijvoorbeeld:
Het hoogtepunt was dat ik tegen 1 van de koeien aan mocht liggen, ik voelde mijn spieren zich ontspannen. Maar alles was leuk, het begon met het wachten voor het hek toen Boy George ons kwam begroeten en iedereen even koppies ging geven en Repelsteeltje die zich tegen het hek drukte zodat we hem konden aaien.
Mijn neefje van 14 zei over Dafne; wat een bijzondere vrouw en ze kan zo goed vertellen. Mijn nichtje van 10 heeft het ook heerlijk gehad en ik had haar eigenlijk niet meegevraagd omdat ik dacht dat ze het eng zou vinden en nu moest ik haar juist tegenhouden omdat ze te enthousiast op de dieren afliep.
Kortom; een superdag.
Mijn neefje van 14 zei over Dafne; wat een bijzondere vrouw en ze kan zo goed vertellen. Mijn nichtje van 10 heeft het ook heerlijk gehad en ik had haar eigenlijk niet meegevraagd omdat ik dacht dat ze het eng zou vinden en nu moest ik haar juist tegenhouden omdat ze te enthousiast op de dieren afliep.
Kortom; een superdag.
Vrijdag 22 juni 2007
De Dag van Lamme Zus & De Coverboy...
Lamme Zus boft met twee van zulke broers.
Ze heeft er aangenaam gezelschap aan.
Gezelligheid, veel kletsen, lekker tegen mekaar aan liggen,
en natuurlijk veel kiften tijdens de maaltijden.
Ze redt zich best op haar drie pootjes.
Voorwaarde is wel dat deze drie Bofkonten altijd samen moeten blijven wonen.
Los in de varkensgroep zal Lamme Zus niet mee kunnen komen.
En zonder haar broers zal ze gaan verkommeren.
Geeft niks Zus. We zullen zorgen dat jullie een riante aangepaste woning krijgen.
Het komt allemaal goed.
Allemaal varkens weer wat de klok slaat.
Speelgoed moeten ze nu, staat er in de krant.
Vreemd, want zeker een of twee jaar geleden was dat varkensspeelgoed
ook een item en zijn er hier al een aantal opnames over gemaakt.
Een opgewarmd kliekje? Mogelijk, maar deze keer hebben zich er kunstenaars over gebogen.
In ieder geval komt er volgende week een van de kunstenaars met hun speeltje
en dan gaan we dat uittesten op de radio.
En Proefdiervrij heeft een heel nummer van hun magazine aan Het Varken gewijd.
Gieltje is de coverboy. Een hele eer!
Donderdag 21 juni 2007
De Dag van Het Cijfer Acht
Theodor Holman - eens een onderwijzer, altijd een onderwijzer -
vroeg mij vanochtend welk cijfer ik mijn leven momenteel zou geven.
Een 8, zei ik meteen.
Theodor: Waarom?
Dafne: Daarom. Mijn leven is wat het is. Ik leef met beesten en dat is mijn vorm gebleken.
Mijn leven heeft nog nooit zo goed geklopt als nu met de Familie Bofkont.
Theodor - eens een womanizer, altijd een womanizer - : En ben je nog steeds mooi en aantrekkelijk?
Dafne: Er wordt wel eens wat gezegd, ja.
Theodor: Dat moet heel vaak tegen je gezegd worden.
Nou, nee dus. Nergens voor nodig. Het zal de Familie Bofkont worst wezen hoe ik eruit zie.
Als ze maar hun lekkere hapjes en gezelligheid van me krijgen, zijn ze allang meer dan gelukkig.
Vandaar dat cijfer 8, denk ik. Een mooi getal, in vorm helemaal in balans, niet overtrokken zoals een 9 of een 10, maar ook niet een niks-getal zoals een 6 of een 7.
Wat een belevenis gister daar in Duitsland bij dat varkentje van Stichting Melief.
Over de stichting later veel meer - want die jongens Lothar en Marc zijn helden - maar dat varkentje! Het is allemaal goed gekomen. Ook later meer daarover.
Het resultaat was een interne verhuizing (gelukkig bleek Knor op het allerlaatste moment mee te kunnen, en die kon daar meteen weer zijn technische kunsten vertonen), wat het kereltje meer dan goed deed.
En toen alles klaar was, en ik even bij hem ging zitten om hem te laten wennen aan contact, werd er goedkeurend gekeken en geknikt door Melief herself. Wat een dier, die geit! Die blik in haar ogen. De concentratie en de ernst. Beeldschoon. Een geit om verliefd op te worden (wacht eens even, ik las eens in de krant, dat een man verliefd werd op zijn geit - alles trouwens in het betamelijke - en dat zijn vrouw toen een echtscheiding heeft aangevraagd).
Enfin, de naam Stichting Melief is dus erg goed gekozen en ik sta nog steeds te stuiteren van alle indrukken die ik daar gister heb opgedaan. Ik maak een diepe buiging voor Lothar en Marc...
Woensdag 20 juni 2007
De Dag van Het Getraumatiseerde Varken
Het Trauma Team van Het Beloofde Varkensland is met spoed uitgerukt naar Duitsland.
Het aloude liedje: Varkentje cadeau gedaan op bruiloft.
Zwaar getraumatiseerd van hot naar her gesleept.
Beestje zit nu doodsbang in een opvang. Hoe nu verder? Morgen meer...
Dinsdag 19 juni 2007
De Dag van Het Geheimzinnige Gras...
Ik weet niet wat het was gister, maar ineens liepen alle varkens door de boomgaard.
Waarschijnlijk is er een of ander lekker grasje opgekomen door al die regen,
maar ze liepen te smullen of hun leven er van afhing.
Toen het begon te stortregenen vluchtten ze allemaal naar binnen.
Zij wel. Voor de buurkoetjes was het minder. Die hebben niks om te schuilen. Zo sneu.
Ze waren allemaal op een kluitje gaan staan, bij een boom.
De kalfjes sprongen wel een meter in de lucht van schrik door de bliksem.
Als het mijn dieren waren, zou ik overal allemaal mooie koeienkotjes in het land zetten.
En ook voor alle schapen. Die krijgen het zo koud in de regen, ondanks hun dikke woljas.
Maar het wolvet van schapen is het enige vet dat oplost in water. Vette pech dus...
Maandag 18 juni 2007
De Dag van Voort Met Frisse Moed
Een geweldig weekend achter de rug.
Ik heb veel bijzondere contacten opgedaan.
Onder anderen een varkensboer uit Limburg (zijn vrijgezellenfeestje)
en zijn broer, een varkensboer uit Italie (vlakbij Parma).
Het was inspirerend om met die twee te praten.
Ik merkte al snel dat ze een wereld van varkenskennis meebrachten.
Ze stelden zich heel open op en die gesprekken gaan zeker een vervolg krijgen.
En dat wordt natuurlijk ook een bezoekje aan Limburg en Italie.
Dafne, nogmaals bedankt voor het succesvolle programma van gisteren!
Zoals je weet kon ik voor een deel van de groep niet inschatten hoe het zou gaan vallen,
maar dankzij je flair en de toonzeting vond iedereen het geweldig, inclusief de 2 varkensbroers.
Zoals je weet kon ik voor een deel van de groep niet inschatten hoe het zou gaan vallen,
maar dankzij je flair en de toonzeting vond iedereen het geweldig, inclusief de 2 varkensbroers.
Dan nog een heel leuke familie, die nog een echte bereboer in ruste kennen.
Zoals mijn vader vroeger door het dorp met de zeug naar de bereboer liep,
ging deze man met de beer de boer op.
Hij scheen te kunnen lezen en schrijven met dat dier.
Ik wil graag met die bereboer praten. Dat zijn nog eens verhalen.
Als die mensen er niet meer zijn, zijn die verhalen voorgoed de wereld uit.
Allemaal spekkie naar mijn bekkie dus.
Repelsteeltje stal de show. Ze was twee handen op een buik met Nienke.
Een meisje dat een groot bed van stro bouwde, daar in plofte en vervolgens gezelschap kreeg van Repelsteeltje. Ze werden onafscheidelijk.
Haar broertje Dennis bleek een massagewonder.
Opa en oma (die hier hun 44ste huwelijksjaar kwamen vieren) waren reuze trots.
Mooie dagen dus.
Zondag 17 juni 2007
De Dag van Youp van 't Hek...
Vandaag maar eens een ander aan het woord.
Youp van 't Hek nog wel. Niet direct mijn held,
maar nu ik dit praatje tegenkwam in de NRC, vooruit maar,
want ik ben te druk om zelf iets te schrijven.
En geef toe, het is erg geestig geschreven:
zaterdag 16 juni 2007 door youp van 't hek
Spleetje
Persoonlijk vind ik Rob de Nijs een van de meest aandoenlijke bejaarden van ons land. Regelmatig laat hij zich op zijn midlifesnorfiets fotograferen en dan kijkt hij zo stoer mogelijk in de lens. Rob is namelijk een echte man en een echte man rijdt op een Harley-Davidson. Ik verdenk hem er al tijden van dat hij zijn motor uitsluitend voor de foto uit de garage haalt en vermoed dat de kilometerteller na twintig jaar hooguit op 60 staat. Dat is driehonderd keer het tuinpad heen en weer. Arme opa. Zo druk met zijn imago. Je moet wat. Het valt ook niet mee om avond aan avond te zingen voor een zaal vol druppelende Tena Lady's. Je kan moeilijk met een lange rij rollators op de foto. Nee, onze Nederlandse Cliff doet er alles aan om zo jong en vitaal mogelijk over te komen.
Ooit was hij getrouwd met Belinda Meuldijk, wier vader ons de televisieserie Pipo geschonken heeft. Regelmatig mochten we lezen dat het setje happy was, dat ze samen goed voor hun verstandelijk gehandicapte zoon zorgden en dat het in huize De Nijs altijd dierendag was. Manke ezels, blinde vinken, dove kwartels en stotterende stieren werden goed verzorgd door Belinda. De roddelpers werd niet gemeden. Sterker nog: daar schurkte het echtpaar graag tegenaan.
Tijdje geleden ging het huwelijk mis. Dat kan. Maar in de pers straalden ze saamhorigheid uit. Het was beter voor de creativiteit van Robje als hij in een ander huis sliep en het was ook beter voor de dieren. Inmiddels had Belinda ook nog eens zesenzestig manke zwerfhonden, achtenveertig gehandicapte cavia's en zestien schele kanaries aan de dierentuin toegevoegd.
Verder kregen beiden een nieuwe liefde. De vierenzestigjarige Belinda sloeg een puber van zeventien aan de haak en voerde uit waar haar man jaren over gezongen had. Je gunt het elke vrouw op die leeftijd. Dat je je een paar keer per week laat bestijgen door een dampende toyboy! Dat moet toch feestelijk zijn. En dan nog het geluid van de bronstige dierentuin op de achtergrond! Heerlijk.
Rob trof het minder. Hij kwam niet thuis met een stevige stoot van vijfentwintig, terwijl ik wel vind dat dat bij het imago van zo'n heupwiegende rocker hoort. Nee, Rob ging het doen met een vrouw die twintig jaar jonger dan zijn Belinda was, maar dertig jaar ouder leek. Wat ze deed? Ze was zijn secretaresse. Cliché? Ik zeg niks.
Weet alleen dat het Rob geen goed deed. Je kreeg nou niet het beeld dat hij smeltende seks in huis had gehaald. Ze oogde meer als zijn licht loensende, streng gereformeerde verpleegster die vooral oplette of hij zijn medicijnen wel op tijd nam. Rob schreeuwde iets te hard dat hij zielsgelukkig was. Sterker nog: hij ging met haar trouwen! Maar dan moest hij wel eerst scheiden van Belinda. En dat was moeilijker dan hij dacht.
Wat er precies tussen het vechtpaar gebeurd is weet ik niet, interesseert me ook niet, maar dat het oorlog is mag duidelijk zijn. Op een dag heeft Rob een cameraatje in het beroemde spleetje tussen zijn oude tanden gemonteerd en is hij naar Belinda's zwijnenstal getogen. Daar heeft hij al lachend foto's genomen en er voor gezorgd dat die via allerlei omwegen in de Privë kwamen. Die Santegoeds drukt alles af. Zelfs een door de rechter opgelegde rectificatie plaatst hij fluitend. Alleen wilde de rechter dit keer ook dat de altijd schilferende Evertje vertelde hoe hij aan de foto's kwam. Dit alles op straffe van heel veel geld. En toen werd bekend: De foto's waren van Robje!
En nu? Nu is Belinda boos en de toyboy nog kwader en Robje doodziek en de dierentuin van slag en de toekomstige bruid alweer bijna Robjes ex. Het is een heel gedoe in roddelland. Toch niet zo'n handige actie van Robje, die ook in dit geval schaamteloos de verstandelijk gehandicapte zoon inzette. In zijn belang had hij de foto's gemaakt. Hoe het afloopt? Belinda sleept tonnen uit de scheiding en de toyboy regelt een grote Surinamer die Robje een pak rammel gaat verkopen. De demente rocker neuriet voorzichtig: Zachtjes tikt een neger op het zolderraam!
Spleetje
Persoonlijk vind ik Rob de Nijs een van de meest aandoenlijke bejaarden van ons land. Regelmatig laat hij zich op zijn midlifesnorfiets fotograferen en dan kijkt hij zo stoer mogelijk in de lens. Rob is namelijk een echte man en een echte man rijdt op een Harley-Davidson. Ik verdenk hem er al tijden van dat hij zijn motor uitsluitend voor de foto uit de garage haalt en vermoed dat de kilometerteller na twintig jaar hooguit op 60 staat. Dat is driehonderd keer het tuinpad heen en weer. Arme opa. Zo druk met zijn imago. Je moet wat. Het valt ook niet mee om avond aan avond te zingen voor een zaal vol druppelende Tena Lady's. Je kan moeilijk met een lange rij rollators op de foto. Nee, onze Nederlandse Cliff doet er alles aan om zo jong en vitaal mogelijk over te komen.
Ooit was hij getrouwd met Belinda Meuldijk, wier vader ons de televisieserie Pipo geschonken heeft. Regelmatig mochten we lezen dat het setje happy was, dat ze samen goed voor hun verstandelijk gehandicapte zoon zorgden en dat het in huize De Nijs altijd dierendag was. Manke ezels, blinde vinken, dove kwartels en stotterende stieren werden goed verzorgd door Belinda. De roddelpers werd niet gemeden. Sterker nog: daar schurkte het echtpaar graag tegenaan.
Tijdje geleden ging het huwelijk mis. Dat kan. Maar in de pers straalden ze saamhorigheid uit. Het was beter voor de creativiteit van Robje als hij in een ander huis sliep en het was ook beter voor de dieren. Inmiddels had Belinda ook nog eens zesenzestig manke zwerfhonden, achtenveertig gehandicapte cavia's en zestien schele kanaries aan de dierentuin toegevoegd.
Verder kregen beiden een nieuwe liefde. De vierenzestigjarige Belinda sloeg een puber van zeventien aan de haak en voerde uit waar haar man jaren over gezongen had. Je gunt het elke vrouw op die leeftijd. Dat je je een paar keer per week laat bestijgen door een dampende toyboy! Dat moet toch feestelijk zijn. En dan nog het geluid van de bronstige dierentuin op de achtergrond! Heerlijk.
Rob trof het minder. Hij kwam niet thuis met een stevige stoot van vijfentwintig, terwijl ik wel vind dat dat bij het imago van zo'n heupwiegende rocker hoort. Nee, Rob ging het doen met een vrouw die twintig jaar jonger dan zijn Belinda was, maar dertig jaar ouder leek. Wat ze deed? Ze was zijn secretaresse. Cliché? Ik zeg niks.
Weet alleen dat het Rob geen goed deed. Je kreeg nou niet het beeld dat hij smeltende seks in huis had gehaald. Ze oogde meer als zijn licht loensende, streng gereformeerde verpleegster die vooral oplette of hij zijn medicijnen wel op tijd nam. Rob schreeuwde iets te hard dat hij zielsgelukkig was. Sterker nog: hij ging met haar trouwen! Maar dan moest hij wel eerst scheiden van Belinda. En dat was moeilijker dan hij dacht.
Wat er precies tussen het vechtpaar gebeurd is weet ik niet, interesseert me ook niet, maar dat het oorlog is mag duidelijk zijn. Op een dag heeft Rob een cameraatje in het beroemde spleetje tussen zijn oude tanden gemonteerd en is hij naar Belinda's zwijnenstal getogen. Daar heeft hij al lachend foto's genomen en er voor gezorgd dat die via allerlei omwegen in de Privë kwamen. Die Santegoeds drukt alles af. Zelfs een door de rechter opgelegde rectificatie plaatst hij fluitend. Alleen wilde de rechter dit keer ook dat de altijd schilferende Evertje vertelde hoe hij aan de foto's kwam. Dit alles op straffe van heel veel geld. En toen werd bekend: De foto's waren van Robje!
En nu? Nu is Belinda boos en de toyboy nog kwader en Robje doodziek en de dierentuin van slag en de toekomstige bruid alweer bijna Robjes ex. Het is een heel gedoe in roddelland. Toch niet zo'n handige actie van Robje, die ook in dit geval schaamteloos de verstandelijk gehandicapte zoon inzette. In zijn belang had hij de foto's gemaakt. Hoe het afloopt? Belinda sleept tonnen uit de scheiding en de toyboy regelt een grote Surinamer die Robje een pak rammel gaat verkopen. De demente rocker neuriet voorzichtig: Zachtjes tikt een neger op het zolderraam!
Zaterdag 16 juni 2007
De Dag van De Monnik, Het Varken & De Vrijgezel...
Ik had vannacht zo'n leuke droom.
Was temidden van een groot gezelschap, dat werd aangevoerd door een monnik.
De ruimte leek op een piste en in het midden lag een groot varken.
Ik zat er naast in het zaagsel, aaide hem over z'n rug en iedereen wachtte op wat er ging komen.
Plotseling stond het grote varken op en zat ik op zijn achterste in amazonezit
(heet dat zo, ik bedoel twee benen aan een kant).
Het varken begon rondjes in de piste te lopen met mij op z'n rug.
Ik zwaaide naar al die mensen en iedereen zwaaide lachend terug.
Even later liepen we bij de Amstel. De monnik, het varken en ik.
Er stonden drie fietsen voor ons klaar.
En daar gingen we. Het varken kon geweldig goed fietsen.
Het zag er prachtig uit zo langs het water en al die weelderig groene bermen.
Een gelukkige droom.
Gert-Jan Droge wilde zo graag bij het circus als opperstalmeester.
Ik zag een stukje van zijn uitvaart op tv.
Ontroerend moment toen de begrafenisstoet even stil bleef staan voor Carre.
Hij had daar het liefst een eigen show gehad met boerderijdieren.
Toen ik dat las, zag ik allerlei mogelijkheden, hoe dat er uit had kunnen zien.
Ooit trad hij met ze op, samen met Sonja Barend. Dat weet ik nog wel.
Barend sprong met een noodvaart bovenop een rennende koe, die rondjes
in de piste liep. Merel Laseur zat doodsbang bovenop een olifant.
Bij die gelegenheid schijnt Gert-Jan Droge ook door een paard en een varken gebeten te zijn.
Dat weerhield hem er niet van om twee jaar geleden weer in Carre te staan met een hoge hoed op. Weer werd hij gebeten door een varken, maar dat was een misverstand tussen twee heren, zal ik maar zeggen. Jammer dat ik daar toen niet heen geweest ben. Het schijnt zijn glansrol geweest te zijn.
Vandaag twee vrijgezellenfeestjes.
Eerst een Bruid met haar aanhang.
Maar daarna een Bruidegom met zijn vrienden.
En wat voor een...
Ik verheug me al weken op de laatste.
Spekkie naar mijn bekkie.
Heb een speciaal op maat gemaakt programma voor hem gemaakt
en kan niet wachten tot de heren arriveren...
Hoop dat alles uitwerkt zoals ik het verzonnen heb.
Vrijdag 15 juni 2007
De Dag van De Waarheid Over Biggencastratie
Veel ophef gister over de supermarkten die per 1 januari 2009
alleen nog varkensvlees willen verkopen van verdoofd gecastreerde biggen.
Het lijkt prachtig. Dat is het niet!
Er zijn maar twee opties:
Castreren onder algehele narcose of helemaal niet castreren.
Dat laatste heeft natuurlijk mijn voorkeur.
Lees hier wat Annechien ten Have - de voorzitter Varkenshouderij van LTO Nederland - erover zegt.
Daar ben ik het helemaal mee eens.
Kijk ook even op het forum van Dierennieuws.nl
Ook de artikelen die ik schreef over biggencastratie zijn daar nog te zien:
De Waarheid over Biggencastratie 1 - Geboortezorg Biggen
De Waarheid over Biggencastratie 2 - Zoveel mogelijk biggen
De Waarheid over Biggencastratie 3 - Mannetje Bromsnor ontmand
Donderdag 14 juni 2007
De Dag van Bokito Op De Kinderboerderij...
Gisteravond laat nog een paniekmailtje gekregen van een informante.
Van tijd tot tijd krijg ik varkensberichten van haar als ze ergens iets geconstateerd heeft. Deze keer is het weer raak:
Een grote zeug op de Kinderboerderij schijnt een kind en een vrijwilliger 'gebeten' te hebben. Nu moet dat dier accuut weg, naar iemand anders of naar de slager...
Uit het mailtje begreep ik dat het een echte personality is.
Dat zijn ze altijd, die grote roze varkens. Geen makkelijke knuffels,
wel heel boeiende dieren, die je moet laten leven waarvoor ze bedoeld zijn:
Wroeten, eten en genieten van het leven. En leuk gezelschap voor mensen.
Af en toe eens aanhalen, wanneer ZIJ dat willen.
Daarom zijn ze totaal ongeschikt voor een kinderboerderij.
Dit varken zou al die opdringerige aandacht slecht hebben kunnen verdragen.
Geef haar eens ongelijk. Kleine behuizing natuurlijk, te weinig plek
om zich naar haar varkensaard uit te kunnen leven en waarschijnlijk in haar berigheid
even uitgehaald hebben: 'NU is het genoeg! Handen thuis!'
Zoiets vermoed ik. Niks aan de hand dus. Een normaal varken dat reageert op
een druppel die de emmer doet overlopen. Maar ja, ze moet weg.
Zit nu achter tralies opgesloten, zoals Bokito, die ook gewoon deed wat zijn instinct hem ingaf. Ik heb mijn netwerk ingeschakeld en hoop van ganser harte dat er ergens nog een plekje is voor deze volwassen varkensdame...
Woensdag 13 juni 2007
De Dag van De Zoon Van Belinda Meuldijk
Door dat gedonder over die stofwolkfoto's in Prive, moet ik weer denken aan Yoshi,
de zoon van Belinda Meuldijk en Rob de Nijs.
Een leuk joch, met een heel slimme kijk op de varkens.
Ze waren hier een paar jaar geleden.
Hij plofte zo naast Aagje neer in het stro.
Toen ik hem daarom in plaats van Aagje een quasi massage wilde geven,
stond hij dat alleen toe 'omdat ik nog een mooie vrouw was voor mijn leeftijd'
anders had hij dat niet goed gevonden, hahahahaha.
Yoshi plaatste de ene rake opmerking na de andere en vroeg de oren van m'n hoofd.
En als hij mijn bio-industrie verhalen te eng vond,
rende hij rondjes om zo uiting te geven aan wat hij niet verdragen kon.
Ze waren er ook met de Stille Tocht voor MKZ Dieren (2001)
en later bij de lawaai Mars op het Museumplein.
Ik had een podium gemaakt en iedereen mocht zijn zegje komen doen over de MKZ.
Belinda en Yoshi stonden ook samen voor de microfoon.
Wat me beide keren opviel, was hun hechte onderlinge band en hoe volstrekt serieus hij door Belinda werd benaderd. Je voelde dat daar een hele wereld onder zat.
Gisteravond zei ze in RTL Boulevard hoe trots ze op Yoshi en zijn ontwikkeling is.
Dat begrijp ik.
En Rob de Nijs - die elders woonde omdat Yoshi zo druk was - kwam heus niet langs
om te stofzuigen. Die stond in de schijnwerpers zijn eigen ding te doen...
Dinsdag 12 juni 2007
De Dag van Opaatje Achter De Geraniums
Het is al weer langer dan een jaar geleden dat Opaatje zijn zware tumor-operatie onderging. Daar is hij prachtig van hersteld. Opaatjes aandoening (een tumor van 2,9 kilo) heeft nog model gestaan in een manual voor dierenartsen over hangbuikzwijnen. Iedereen staat versteld dat hij het overleefd heeft en hoe.
Iedere dag geniet Opaatje nog van z'n eten, drinken en ook nog steeds van de vrouwtjes... Toen uitvinder Willem van Eelen (84) hier laatst was, verzuchtte hij dat hij hier ook wel wilde komen wonen. Al die aandacht van die vrouwen, dat leek hem ook wel wat.
De aandacht van de andere varkens hier, is wat Opaatje zo goed op de been houdt. Hij kletst wat af op z'n balkonnetje. Als de zon schijnt, schuifelt hij daar naartoe en meestal komt Miss Piggy of BabyBig dan wel even buurten. Vorige keer nam Peter K. een stel rode geraniums mee. Die heb ik natuurlijk bij Opaatje in de vensterbank gezet. Nu is zijn aanleunwoning helemaal compleet: Gezellig achter de geraniums genieten van zijn oude dag. Ik hoop dat hij zo nog heel lang bij de Familie Bofkont kan blijven.
Maandag 11 juni 2007
De Dag van Een Geweldig Boeren Initiatief...
Laatst werd ik gepolst of ik er voor voor voelde om een feestelijke bijeenkomst van Friese vlag luister bij te zetten en een groot bord te onthullen: 'De koeien van Friese Vlag lopen allemaal in de wei!'
Ik was onmiddellijk in dubio. Natuurlijk wil ik dat alle koeien in de wei mogen lopen. Maar die weidegang is maar een deel van het verhaal dat Koeiengeluk heet. Ik vind ook dat de melk die bestemd is voor de kalfjes - en dus niet voor de koffiemelk van Friese vlag - ook daadwerkelijk door die kalfjes wordt opgedronken uit de uiers van hun moeders. Dus dat betekent ook kalfjes in de wei...
En dat is niet het geval. Ook vind ik dat die kalfjes - die na de geboorte onmiddellijk bij hun moeders worden weggehaald - niet ontsierd en gepijnigd mogen worden door die verschrikkelijke oormerken. En dan komt er nog die verminking van het onthoornen bij.
Maar wij hadden thuis altijd al Friese vlag, ik kom uit een Friese familie, ik ken koeien goed, want ik heb er zelf al 10 jaar twee, koeien in de wei is beter dan niks etc. etc.
En zo wikte en woog ik wat af. Ik besloot uiteindelijk ja te zeggen, zij het met gemengde gevoelens. Gelukkig werd het helemaal afgeblazen. Maar dat wil niet zeggen dat ik er van af ben.
Ik ben me er weer in gaan verdiepen en kwam iets heel verheugends tegen op internet: Kalveren bij de koe!
Een klein handjevol boeren en Het Louis Bolk Instituut is gaan nadenken en hebben iets nieuws opgezet: Kalveren bij de koe. Dat is nog eens goed nieuws!
Kalveren bij de koe
Een alternatieve kalveropfok-methode voor melkveehouders
In project het kalf bij de koe ontwikkelen biologische melkveehouders samen met het Louis Bolk Instituut nieuwe houderijsystemen waarbij het jonge kalf zo lang mogelijk bij moeder of pleegmoeder kan blijven. De melkveehouders laten de koeien zelf voor de kalveren zorgen. Dit is een unieke situatie, omdat sinds jaar en dag kalveren direct na de geboorte van hun moeder gescheiden worden.
In het project krijgen moeder en kalf de eerste dagen de ruimte en tijd om goed aan elkaar te wennen en een sterke band te vormen. Het kalf drinkt biest bij de moeder die boordevol waardevolle stoffen zit en die voor het kalf een belangrijke rol speelt bij het opbouwen van de weerstand. Na een aantal dagen gaan moeder en kalf de kudde in.
De koeien worden twee keer per dag machinaal gemolken, maar produceren daarnaast melk voor hun kalf. Een andere oplossing ontwikkelt zich op bedrijven, waar meerdere kalveren bij pleegmoeders lopen, die niet machinaal worden gemolken en die de zorg voor de kalveren geheel over nemen. Het Louis Bolk Instituut heeft de groei en de eerste ontwikkeling van de kalveren vastgelegd en het ziet er veel belovend uit met hoge verwachtingen voor de toekomst. De deelnemende veehouders zijn dan ook enthousiast en de groep veehouders die dit systeem omarmen, groeit.
Een alternatieve kalveropfok-methode voor melkveehouders
In project het kalf bij de koe ontwikkelen biologische melkveehouders samen met het Louis Bolk Instituut nieuwe houderijsystemen waarbij het jonge kalf zo lang mogelijk bij moeder of pleegmoeder kan blijven. De melkveehouders laten de koeien zelf voor de kalveren zorgen. Dit is een unieke situatie, omdat sinds jaar en dag kalveren direct na de geboorte van hun moeder gescheiden worden.
In het project krijgen moeder en kalf de eerste dagen de ruimte en tijd om goed aan elkaar te wennen en een sterke band te vormen. Het kalf drinkt biest bij de moeder die boordevol waardevolle stoffen zit en die voor het kalf een belangrijke rol speelt bij het opbouwen van de weerstand. Na een aantal dagen gaan moeder en kalf de kudde in.
De koeien worden twee keer per dag machinaal gemolken, maar produceren daarnaast melk voor hun kalf. Een andere oplossing ontwikkelt zich op bedrijven, waar meerdere kalveren bij pleegmoeders lopen, die niet machinaal worden gemolken en die de zorg voor de kalveren geheel over nemen. Het Louis Bolk Instituut heeft de groei en de eerste ontwikkeling van de kalveren vastgelegd en het ziet er veel belovend uit met hoge verwachtingen voor de toekomst. De deelnemende veehouders zijn dan ook enthousiast en de groep veehouders die dit systeem omarmen, groeit.
Zondag 10 juni 2007
De Dag van Spook (2)
Spook liep helemaal achterin de polder.
Een klein grijs stipje in de verte.
Ze was op muizenjacht.
Waarschijnlijk overnacht ze tussen de grote hooibalen op het land.
Ze ziet er goed uit, helemaal niet vermagerd.
Wel slaakte ze op de terugweg een kreet van angst/schrik zodra we het erf naderden,
wrikte zich los en stoof weer terug het land op.
Een tweede draagactie had meer succes en met stevig vasthouden was Spook weer terug in huis. Maar voor hoelang? Vannacht heeft ze op mijn bed geslapen - nou ja geslapen, de hele nacht kopjes gegeven - en liet zich alle lekkers goed smaken.
Maar nu, wat nu? Tantetje had ik al naar buiten gedaan, heeft kennelijk een geheime opening, want vanochtend stoof ze zo de kamer in waar Spook zat. Tantetje is de terrorist op het erf geworden en Spook zal nooit meer vrijwillig thuiskomen, dat is nu zeker.
Nu dus denken over een oplossing.
Voor nu meteen en voor op de lange termijn.
Gelukkig leeft Spookje nog en dat is het belangrijkste.
Wordt Vervolgd.
Zaterdag 9 juni 2007
De Dag van Spook
Het hooi is binnen.
Vlak voor het begon te hozen, werd de laatste hooibaal opgestapeld.
Gelukt!
Ik had zo gehoopt dat Spookje nu ook zou komen opdagen.
Dat gebeurde wel vaker de laatste tijd. Stond ze ineens midden in de nacht te krijten in de vensterbank. Kletsnat en koud, maar dan was ze er tenminste weer.
Nu niet en het zit me helemaal niet lekker.
Ik ga straks alles afstruinen. Binnen en buiten. Alle hooizolders op, schuurtjes, auto's, rommelplekken, overal.
De laatste tijd woonde ze achterin de Blije Beesten Bus.
Althans wat daar van over was na die crash.
Er lag nog stro achterin en daar had ze een droog en veilig onderkomen gezocht.
De laatste keer dat ik haar daar aantrof, is vorige week zondag.
En maandag zag ik haar zitten, verscholen aan de slootkant.
Ik liep een stukje door de polder toen ik haar heel hard hoorde roepen.
Daar zat ze, helemaal verstopt in het hoge gras.
In de polder is nu alles kaal. Al het gras is gemaaid.
Je zou haar toch moeten zien lopen, zou je zeggen.
Tenzij er iets gebeurd is tijdens het maaien.
Er op af!
Vrijdag 8 juni 2007
De Dag van Hooi & Radio
Het is weer hooitijd. Alle hooiboeren zijn druk in de weer. Achter op Het Beloofde Varkensland liggen enorme rollen hooi van elk 300 kilo per stuk. Hoewel ik die hooirollen erg mooi vind, hou ik het bij de gewone baaltjes, die zijn handzamer. De hooiboer die vorig jaar geleverd heeft, belde al of ik nog nodig heb.
Tuurlijk heeft de Familie Bofkont hooi nodig. Het is altijd weer spannend of het droog van het land af komt. Het zou gaan onweren. Nu ik deze log schrijf, is de vrijdag pas een uur oud, dus wie weet of het vannacht inderdaad nog gaat gieten. In dat geval zouden de hooiwagens bij de boer afgedekt worden met een zeil, zo is het afgesproken.
Vanochtend worden er dus 600 balen gebracht. Eerste snee. Dat vindt de Familie Bofkont het lekkerst. Bij het opruimen van een kast kwam ik gister een paar heel oude familiekiekjes tegen. Het land van mijn opa in hooitijd. Iedereen hielp elkaar. Alle buren waren in touw om bij elkaar het hooi op tijd van het land te krijgen. De foto is gemaakt toen de Westerhoffies op vakantie waren bij opa en oma in Friesland. Het meisje dat met haar rug naar de camera staat, is mijn vorig jaar overleden zusje. Toen had ze nog een heel leven voor zich. Nu is ze al weer bijna een jaar dood.
Binnenkort ga ik weer naar Friesland. Naar Spanga, vlakbij het dorpje waar mijn grootouders woonden. Spanga wordt ook wel het Verona van de Lage Landen genoemd, omdat daar ieder jaar een opera wordt opgevoerd. Afgelopen maart is het Spanga Operagezelschap op Het Beloofde Varkensland geweest om mijn varkens te filmen voor de opera.
Ik heb een stukje geschreven voor het programmaboekje over mijn opa die vlak bij Spanga boerde en 's nachts bij zijn varken in het hooi sliep als ze moest biggen (= bevallen). Toen zijn varken aan een besmettelijke ziekte stierf, samen met al haar biggetjes, was het een dag van rouw. Mijn opa heeft ze allemaal begraven achter de boerderij.
Om half tien straks komt Radio Noord-Holland voor mijn maandelijkse varkensradiopraatje.
Ik denk dat ik deze keer over het varken van mijn opa ga vertellen dat altijd met mijn vader meeliep naar de berenboer, een dorp verderop. Als ze daar gedekt was door de beer, dan kreeg mijn vader (een ventje van 10) een berebriefje mee. En dan liepen ze weer terug naar huis. Ik zie het helemaal voor me. Wat een prachtig beeld...
Donderdag 7 juni 2007
De Dag van De Gebroeders Beer & Lamme Zus
Gebroeders Beer & Lamme Zus maken het goed.
Lamme Zus heet eigenlijk Lammechien, maar haar broers vinden Lamme Zus veel leuker klinken. Lammechien kan zo aan de Mis(s) Verkiezing meedoen van Lucienne Werner.
Ze is gehandicapt en loopt op drie benen. Haar rechtervoorpootje doet al lang niet meer mee. Toen ze klein was liep ze na een onschuldig schaafwondje een ontsteking op, en omdat ze toch voor de slacht bestemd was, kwam ze niet in aanmerking voor een VIP behandeling.
Toen ik zo'n 4 maanden geleden naar het nest biggen ging kijken, lag ze helemaal apart van de rest. Ze had een giga gezwel aan haar schouder, en had pijn, dat kon je zo zien. Nu heeft ze er geen pijn meer aan, maar ze kan dat pootje niet meer gebruiken. Heel af en toe tikt ze er de grond mee aan, en dan is ze net een ballerina op spitzen.
Lammechien kan op haar manier meekomen, maar is veel kleiner gebleven dat haar zussen en broers. Binnenkort gaan we nog eens goed kijken als ze rustig onder narcose ligt, maar kans op herstel is zo goed als uitgesloten. Als een operatie maar enigszins mogelijk is, waag ik het er op.
Lamme Zus is levendig en actief, eet goed en er is (vooralsnog) geen enkele reden om haar niet oud te laten worden. Alleen, ze loopt op drie benen. Afwachten als ze groter en dus zwaarder wordt, hoe haar handicap haar dan parten kan gaan spelen, maar als het aan mij ligt geeft ze zich de komende 10 jaar op voor die Mis(s) Verkiezing.
Wie weet, wordt ze volgend jaar wel gekroond door Jan-Peter Balkenende himself...
Woensdagavond 6 juni 2007
Toen de opnames van Kids for Animals voorbij waren, kreeg ik deze mail van een Familie Bofkont Fan. Heel leuk en attent! En inderdaad Boy George zorgde weer dat hij op de eerste rij zat...
Subject: omdat het zo leuk is.
Hallo,
Keek vanmiddag op de webcam, nadat ik het stukje over kids for animals had gelezen en zag dat de cameraman-vrouw (ik zag alleen maar benen en een camera) bezig was met opnames.
Ik zag ook dat Boy George er meteen lucht van kreeg en kopjes kwam brengen.
steeds om jullie benen heen draaien en maar opkijken, op zoek naar contact.
Vervolgens zag hij de baal hooi tussen de hangbuikzwijntjes en ging daar eens lekker op liggen. Heb schermafbeeldingen gemaakt.
Zien jullie het ook eens door onze ogen!
groetjes, marion (neel)
Hallo,
Keek vanmiddag op de webcam, nadat ik het stukje over kids for animals had gelezen en zag dat de cameraman-vrouw (ik zag alleen maar benen en een camera) bezig was met opnames.
Ik zag ook dat Boy George er meteen lucht van kreeg en kopjes kwam brengen.
steeds om jullie benen heen draaien en maar opkijken, op zoek naar contact.
Vervolgens zag hij de baal hooi tussen de hangbuikzwijntjes en ging daar eens lekker op liggen. Heb schermafbeeldingen gemaakt.
Zien jullie het ook eens door onze ogen!
groetjes, marion (neel)
Woensdag 6 juni 2007
De Dag van Kids for Animals en Gert-Jan Dröge
Vanmiddag eindelijk de TV opnames van Kids for Animals.
Het zit al een heeeele poos in de pen, maar iedere keer kwam er wat tussen. Ik ben blij dat ze komen en hoop dat ik de gelegenheid krijg om op camera iets te vertellen over de omgang van kinderen met dieren en varkens in het bijzonder.
Het kindje op de foto is zo hartveroverend onbevangen. Ken de herkomst van dit plaatje niet, maar kreeg 't opgestuurd van een Familie Bofkont Fan. De foto is schattig, maar wat dit kindje doet, is LEVENSGEVAARLIJK.
Zijn/haar open bekje tegen de neus van een varken aan!
Dat is vragen om moeilijkheden. Dat tongetje ruikt natuurlijk heerlijk, want daar zitten voor een varken allerlei lekker (etens)luchtjes aan. Hap! Weg tongetje, weg neusje... Het is zeker niet ondenkbaar...
Het varken is dan niet gemeen of agressief, maar ziet van nature slecht, ruikt razend goed en volgt zijn instinct: Eten, eten en nog eens eten!
Hetzelfde geldt voor (kinder)handjes in de buurt van de snoet van een varken.
Aagje heeft ook wel eens van zo'n klein mollig knuistje willen snoepen...
Gelukkig kon ik dat handje op tijd terugtrekken.
Kinderen laat ik nooit alleen bij de varkens. Volwassenen trouwens ook niet.
Het duurt een hele poos voor je ze goed kent en weet met wie je te maken hebt.
Ik ga deze foto straks groot uitprinten en hem voorleggen aan de presentatrice van Kids for Animals.
PS
Ik bedenk me ineens dat de gister helaas overleden Gert-Jan Dröge eens door een varken werd gebeten in het circus. Ook een misverstand.
Dinsdag 5 juni 2007
De Dag van Het Ministerie van Schoonheid...
Vanaf Het Beloofde Koeienland worden we regelmatig gadegeslagen door peinzende koeien. Je ziet ze denken: 'Wat zijn dat toch voor wonderlijke schepsels die daar in de modder liggen?' Koeien zijn rustig en ernstig. Ze kijken en kauwen. Zo verbaal varkens onderling zijn, zo weinig koeien onderling communiceren door middel van geluid.
Varkens niet. Die kletsen de hele dag tegen elkaar. 'Ben je er nog? Hier ben ik. Waar ben jij?' Varkens kijken ook niet. Die ruiken en horen. Zelden zie je een varken met de kop omhoog staan. Dat doen ze alleen als ze iets horen aankomen (en ruiken natuurlijk). Heel even gaat de kop dan omhoog, daarna verdwijnt hun neus al weer snel richting aarde.
Fotografen worden hier altijd wanhopig. 'Waarom blijft dat beest nou niet even met zijn kop omhoog staan? Dan kan ik een veel mooiere foto maken' (er zijn maar heel weinig fotografen die beesten kunnen fotograferen, want dat vereist kennis en geduld, heel veel geduld).
Mijn buurvrouwen zijn een sieraad in het landschap. Door hun effen ingetogen kleuren van wit naar licht mokka, komen hun vormen en contouren des te mooier uit tegen de luchten van de Bovenkerkerpolder. En dan hun kalfjes met die verstilde smoeltjes! Beauties. In een woord.
Waarom is er geen Ministerie van Schoonheid?
Dan kunnen de ambtenaren van dat ministerie hoge boetes uit gaan schrijven aan: Bio-industrieboeren, robotboeren, biologische boeren, biologisch dynamische boeren, hobbyboeren en andere mensen, die al of niet van beesten leven en allemaal hun oren naar het Ministerie van Landbouw laten hangen.
Grote gele plastic labels worden er ingejetst. Weg schoonheid. Weg eigenheid van de beeldschone kalfjes. Nu dragen ze potsierlijk grote oorbellen. Zo groot, dat de eigen vorm van hun oortjes er helemaal onder verdwijnt.
;){kind=link}
En pijn dat het doet, dat inbrengen... En napijn... En mogelijk nog veel meer, omdat het oor een uiterst ingenieus lichaamsdeel is. Vraag dat maar eens aan een acupuncturist.
Als de samenhang in het oor verstoord is, wat voor gevolgen dat verder heeft voor lichaam en geest.
Gelukkig zijn er toch een paar boeren die autonoom denken en daar conclusies en consequenties uittrekken. Biologisch-dynamische boer Thom de Groot uit Grouw is er zo een. Heeft vanaf het allereerste begin van het oormerkentijdperk geweigerd om zijn koeien op die manier te schofferen. En hij heeft volgehouden.
Hij is enorm dwarsgezeten, moest zijn melk in de put laten lopen omdat hij niet meer mocht leveren, werd gekort op alles en nog wat, maar heeft volgehouden. Een echte Fries. Ik ben trots op hem en ik prijs me gelukkig dat ik ook van Friese afkomst ben.
Brutale Griet & Rosamunde zijn Thom ook erg dankbaar. Zij mochten nog meefietsen op de strijd die Thom en een club collega's - allemaal gewetensbezwaarde oormerkweigeraars - destijds hebben gevoerd.
Thom heeft sinds een paar jaar naast koeien ook schapen. Ook die weigert hij te oormerken. Logisch. Waarom je koeien niet en je schapen wel? 25 juni moet Thom voor de rechtbank verschijnen in Leeuwarden. Hij belde me om te vragen of ik kom. Of ik kom? Natuurlijk Thom. Ik kom!
Maandag 4 juni 2007
De Dag van Repelsteeltje Gaat De Wijde Wereld In...
Repelsteeltje is Het Beloofde Varkensland aan het verkennen.
Ze struint alles en iedereen af en de kennismakingsrituelen zijn zoals gewoonlijk. Repelsteeltje kent haar plaats - hoewel ze laatst Theo heel onbeschoft behandeld heeft. Ze wordt op haar nummer gezet door Wildeman en Arie Bombarie laat even goed zien wie hier eigenlijk de baas is...
Gister iets opmerkelijks. Repeltsteeltje was over hekje van Opaatje's aanleunwoning gesprongen, heel slim, via een strobaal. Opaatje was erg gecharmeerd van deze jonge blom en maakte haar onmiddellijk het hof. Het kwam gelukkig niet tot een vrijpartij, gelukkig ook niet tot een vechtpartij en wat mij betreft had ze daar best een dagje op bezoek mogen blijven.
Maar Wildeman stak meteen zijn jaloerse snuit door de planken heen, en stel je voor dat hij ook bij Opaatje terecht zou komen. Dat leek me niet zo'n goed plan, want Opaatje zou zich helemaal niet tegen hem kunnen verweren. Wildeman is oersterk.
Met een appel heb ik Repelsteeltje naar buiten kunnen lokken en was alles weer even pais en vree. 's Avonds komt ze nog wel bij de biggen slapen. Overdag ligt ze ook nog vaak bij ze te zonnen aan de andere kant van het gaas. Ze is opgegroeid bij Moeke en de biggen, dus dat is voorlopig nog haar thuis.
Nu ze haar eigen plek gaat zoeken op Het Beloofde Varkensland, gaat er veel voor haar veranderen. Benieuwd met wie ze aansluiting gaat krijgen. Misschien wel met de invalide big uit Utrecht. Morgen meer over de invalide big uit Urecht.
Zondag 3 juni 2007
De Dag van De Bofkont Beren
De biggetjes, nou ja biggen, maken het goed.
De beertjes, nou ja beren, zijn vrijdag gecastreerd volgens het Protocol Biggen-Castratie van Het Beloofde Varkensland en wonen met hun invalide zus tijdelijk in de Varkenskliniek.
Ze moeten daar 5 weken blijven zitten, want het gevaar ligt al op de loer.
BabyBig is zo berig als wat en ligt gewoon voor de deur te posten.
Aangezien de beren na castratie nog 5 weken vruchtbaar blijven, neem ik geen enkel risico. Babybig heeft mij van de weeromstuit van voren besprongen. Ik gaf een gil van schrik. Ze stond zo met haar voorpoten tegen mijn schouders op. Wat een gewicht! Mijn hele gezicht zat onder de modder. Gelukkig kon ik nog wat tegenkracht geven, anders was ik zo onderuit gegaan. Oppassen geblazen dus met dat wijffie de komende dagen...
PS
De gruwelijke foto van de weblog van zaterdag heb ik van google images geplukt.
Dat arme varkentje met die afgesneden oren!
Inmiddels heb ik nog een andere gevonden:
Minstens zo verschrikkelijk.
Maar waar het om gaat is dat we niet de ogen kunnen sluiten voor het lot van de o zo schattige biggetjes, of ze nu in de bio-industrie of op de Kinderboerderij geboren worden.
Trouwens toen ik ze kwam halen bij de kinderboerderij merkte ik aan de reacties van de bezoekers dat deze inmiddels 3.5 maanden oude biggen al flink aan 'schattigheidsgehalte' hadden ingeboet...
We kunnen dus wel beschuldigend naar de kinderboerderijen wijzen, maar laat iedere kinderboerderijbezoeker toch ook vooral zijn eigen gedrag onder de loep nemen. Ach en wee roepen bij die kleine schatjes en dezelfde avond toch een karbonade op je bord. Ik bedoel maar...
Vrijdag 1 juni 2007
De Dag van Met Dank Aan Kinderboerderij Griftsteede
De Utrechtse Biggen zijn gered!
Het is allemaal goed gegaan.
Opgehaald en veilig aangekomen.
Niet aan het spit als speenvarken, maar gered voor het leven.
Met grote dank aan wethouder Robert Giesberts en Kinderboerderij Griftsteede!
Later meer hierover, want ook vandaag drukke dierendag.
Wordt Vervolgd.