Ook Vriend van Familie Bofkont worden?
DONATIES (IBAN NL02INGB0000000469) t.n.v. FAMILIE BOFKONT (ANBI, dus giften zijn aftrekbaar)
varkensmassage & stierknuffelen
Al duizenden mensen hebben de Familie Bofkont Workshop gevolgd :-)
Lees hier de reportage Familie Bofkont Workshop in Roots magazine.
;){kind=link}
De Familie Bofkont Workshop is elke zondag, het hele jaar door.
Programma aanvragen? mail@familiebofkont.nl
Voor data klik hier - Voor foto's klik hier
Besloten groep: Verjaardag - Vrijgezel - Teambuilding - Bedrijfsuitje - etc.
maandag t/m zaterdag - mail@familiebofkont.nl
Donderdag 30 april 2015
De Dag van FATALE SJONNIE IS THE BOY FOR ME
Hoor! Hoor! Het kwam zo:
Een van onze bofkontboerinnen wil van baan veranderen en sloeg aan het solliciteren. Ze kwam haar droombaan op het spoor, dat wil zeggen: vier dagen werken per week en de rest gaan bofkonten (nieuw werkwoord) op Het Beloofde Varkensland. Precies wat ze wou, want we hebben iets nieuws in petto en ze kan niet wachten om die kar te gaan trekken (om maar even in sollicitatietaal te blijven).
Bofkontboerin was natuurlijk niet de enige sollicitant, maar ze brengt het tot de laatste drie. Als haar wordt gevraagd wat ze in haar vrije tijd doet, vertelt ze over de varkens. Dat valt in goede aarde. Haar gesprekspartner - en toekomstige leidinggevende - blijkt ook van de varkens te zijn en onze bofkontboerin mag door naar de volgende ronde.
Tevens de laatste, want - op een formaliteit na - heeft ze de baan!
Bofkontboerin kan haar geluk niet op en we wensen haar veel plezier als ze nog even langs HR moet voor wat afrondende zaken.
's Avonds krijg ik een smsje. De baan gaat niet door.
Wat is er gebeurd?
Alles was zo goed als rond tot de dame van HR nog even tussen neus en lippen door de hobbyvraag stelt, waarop de blije bofkontboerin het visitekaartje van Sjonnie tevoorschijn trekt.
De HR dame werpt een blik op de big, trekt een gezicht alsof ze in een citroen gebeten heeft, en zegt:
"Nu zit er ineens een heel andere sollicitant voor me. U straalt. Waarom straalt u niet als we het over onze organistie hebben?"
En toen was het gedaan.
Ik wist wel dat Familie Bofkont ontregelend kan werken. Maar dat uitgerekend die lieve Sjonnie onze bofkontboerin fataal zou kunnen worden :-) Wie had dat gedacht?
Fijne donderdag allemaal!
PS
en dan hier het prachtige romantische liedje: Johnny is the boy for me.
Laat die HR dame het maar niet horen... :-)
https://youtu.be/aMuyC7C-08s
Woensdag 29 april 2015
De Dag van UITNODIGING VOOR VARKENSMOEDERDAG
Drie jaar geleden konden we de Moeder van Sjonnie heel blij maken door haar te kopen van de boer, want anders was ze de weg gegaan die alle andere uitgewerkte fokzeugen haar al voor gingen :-(
En ze werd nog blijer toen ze op Het Beloofde Varkensland nog een eigen pleeggezin kreeg ook. Zes kinderen onder haar hoede: drie uit de varkenshouderij, en drie uit het minivarkenscircuit. Het is een hechte club geworden, een echte varkensfamilie. Zij horen voor de rest van hun leven bij elkaar.
Betsy is een oud collega van de Moeder van Sjonnie. Hoewel niet van dezelfde afdeling, wel van hetzelfde bedrijf. Zij viel vorig jaar in de prijzen. En hoe. Meteen een heel eigen bos met een boshuisje waar ze kon bevallen van haar tien roze biggetjes. Inmiddels zijn die biggetjes roze lummels geworden, waarvan de eerstgeborene, Eberhard, al zo'n 150 kilo weegt. Ook Betsy heeft een heel hecht gezin, waar iedere passant van mee kan genieten. 's Ochtends vroeg die kanjers door het bos te zien banjeren is een mooi begin van iedere werkdag.
De Moeder van Sjonnie begon haar carriere als vrije pleegmoeder op Het Beloofde Varkensland. Vorig jaar zomer verhuisde ze met haar pleegkinderen naar het Bofkonteiland, een eindje de polder in, pal onder de rook van Het Beloofde Varkensland.
Toen het daar van de winter te nat werd, hebben we ze naar het bos van Betsy gebracht.
En dus kreeg Betsy inwoning op haar bosterrein. De twee families hebben ieder hun eigen huis met waranda, net alsof ze een vakantiehuis gehuurd hebben bij Center Parcs. Het ziet er heel genoeglijk uit en ze hebben het erg naar hun zin met elkaar.
Nu wonen er dus in totaal 18 varkens in het Bofkontbos.
Ik ben nooit van de halve maatregelen geweest :-)
Binnenkort is het Moederdag.
Ook varkensmoeders mogen wel eens in het zonnetje gezet worden. Daarom vieren we het feestje van de vrije varkensmoeders op:
Vrijdag 8 mei vanaf 17.00 uur in het Bofkontbos.
Wie ook graag van de partij wil zijn - en geen persoonlijke uitnodiging heeft ontvangen - is toch van harte welkom! Wel van te voren aanmelden via mail@familiebofkont.nl o.v.v. Varkensmoederdag. Dan ontvang je bevestiging en routebeschrijving.
Wie weet tot vrijdag 8 mei bij Familie Bofkont in het Bofkontbos!
Fijne woensdag allemaal!
PS
op de foto Betsy met haar dochter Joke, die altijd bij haar moeder ligt. Op de achtergrond een nieuw gebouw van Chanel waar de varkenscarriere op de Zuidas is begonnen. Vier jaar geleden liepen daar een stel van onze varkens op een maisveld. Familie Bofkont staat voor niets :-)
Dinsdag 28 april 2015
De Dag van GEDUMPT MINIVARKEN IN FRIESLAND (5)
Het redden van het gedumpte minivarken in Friesland dreigt een heel avontuur te gaan worden met hopelijk een happy end. Een vuurproef waar Peter, Dennis en ik nog niet eerder voor stonden. Daar was de redding van Moeke & Biggen destijds een peuleschilletje bij.
Wordt Vervolgd.
Ondertussen zijn Boerenbontje, Kareltje en Siepert jarig geweest. Alweer drie jaar geworden. Op de dag van hun verjaardag bracht Boerenbontje een cadeautje voor me mee. Eerst dacht ik een muis, maar toen ze dichterbij kwam legde ze een beeldschoon vogeltje voor me neer. Zo klein en teer, dat ik aanvankelijk aan een pasgeboren musje dacht.
Maar dat kon natuurlijk niet, zo vroeg in het jaar. Het bleek een winterkoninkje te zijn. Wat een wonder, zo fijntjes van snaveltje en pootjes. Alleen die nageltjes al. En dan te bedenken dat er zo'n geluid uit dat snaveltje kan komen. Er kwam een druppeltje bloed uit, ook piepklein. Het beestje leefde gelukkig al niet meer. Van harte gefeliciteerd met je verjaardag Boerenbontje!
Boerenbontje is een echte buitenkat. Ze zwiert de hele polder door op zoek naar avontuur. Geef haar eens ongelijk. Een mooier leven kan een kat niet hebben.
Ik ben o zo blij dat de zwaluwen er weer zijn. Een paar weken terug, ineens, ja hoor daar waren ze weer terug uit Zuid-Afrika. Ook dat blijft een wonder. Hoe kunnen die kleine beestjes nou op eigen kracht die enorme afstand overbruggen en dan precies weten waar ze moeten zijn? Ze weten het. Dan kun je als mens alleen maar nederig je hoofd buigen.
Op dit moment vliegen de zwaluwpaartjes in en uit de stallen. Het is nog niet helemaal duidelijk wat het wordt dit jaar: renoveren of nieuwbouw. Dat is ook ieder jaar weer een verrassing. Soms knappen ze een oud nestje helemaal op, een ander jaar hebben ze zin in een spiksplinternieuw onderkomen.
Hofleverancier van het bouwmateriaal is Rosamunde. Tijdens haar zondagse borstelbeurt vliegen de plukken haar in het rond. En zo gaat het leven bij Familie Bofkont jaar in jaar uit, vol van terugkerende rituelen.
Hopelijk kan het gedumpte minivarken binnenkort ook aanschuiven.
Fijne dinsdag allemaal!
Maandag 27 april 2015
De Dag van GEDUMPT MINIVARKEN IN FRIESLAND (4)
Hiephoi! Het geld voor de reddingsactie is binnen. Dankzij jullie allemaal. Mijn dank is groot. Op dit moment wordt er hard gewerkt aan de reddingsactie. Uit strategische overwegingen kan ik er op dit moment nog niet veel meer over melden.
Wordt Vervolgd.
MICROBIGGETJE- MICROVARKENTJE - MINIVARKEN - GOTTINGER ZWIJNTJE- HANGBUIKZWIJN Een 'microbiggetje' is niks anders dan een verzonnen marketingwoord voor de baby van een minivarken. En een minivarken is gewoon een varken dat relatief klein is ten opzichte van het grote roze varken uit de bio-industrie. Maar een volwasen minivarken (pas uitgegroeid na 5 jaar) weegt toch altijd nog ergens tussen de 50 en 75 kilo.
Fokkers van die zogenaamde 'microbiggetjes' moeten zich schamen. Want wie krijgt er nu geen slappe knieën bij een zien van die snoezige biggetjes? En om dan te zeggen dat ze klein blijven en geschikt zijn als huisdier, dat is misleidend en misdadig. Dat schattige kleintje ontpopt zich vroeg of laat tot een terrorist, die het behang van de muur trekt, bij gebrek aan aarde het bankstel sloopt en uit pure frustratie je kinderen en visite bijt.
Het Beloofde Varkensland heeft al tientallen van die (gedumpte) rouwdouwers van wanhopige mensen opgenomen, omdat ze niet naar hun aard konden leven: buitenshuis en met soortgenoten. Maar het is dweilen met de kraan open.
Minivarkens? Ze slopen je huis en ze slopen je huwelijk. En je krijgt ook geheid ruzie met de buren, want als iedereen naar werk en school is, blijft het microbiggetje alleen thuis en gilt de hele boel bij elkaar uit overlevingsinstinct.
Doe het ze niet aan. Laat 'microvarkentjes' varkens mogen zijn en probeer geen hond of kat van ze te maken. Dat is vragen om moeilijkheden en een grove ontkenning van de natuurlijke aard van het varken. En dat vinden we toch ook allemaal zo erg aan de bio-industrie? Nou dan. Ook het minivarken heeft recht op een varkenswaardig bestaan.
En voort maar weer de Friese wouden in op zoek naar het zoveelste gedumpte minivarkentje. Met dank aan de broodfokkers!
Dafne Westerhof
Het Beloofde Varkensland
Zaterdag 25 april 2015
ONVERWACHT TOCH NOG EEN PAAR PLAATSEN
Hoewel de workshops vol zitten tot 17 mei, zijn vanmiddag een paar plaatsen vrij gekomen door verhindering.
Voor wie morgen nog op de Familie Bofkont Workshop wil komen, moet dus snel zijn.
Fijne zaterdag nog allemaal!
Vrijdag 24 april 2015
De Dag van GEDUMPT MINIVARKEN IN FRIESLAND (3)
Om te beginnen dank jullie wel allemaal voor het ondersteunen in woord en/of daad van het onfortuinlijke gedumpte varken(tje) in het Drents-Friese woud.
Hartstikke nodig, want Staatsbosbeheer kan (of wil) maar een klein gedeelte van het bedrag van Peter Klaver's inspanningen vergoeden. Ineens werd de mogelijkheid om het dier te kunnen verdoven en meenemen tot een minimum teruggebracht.
En wat dan? Ik heb het SBB niet durven vragen, maar afschot lijkt me dan hun protocol. Want als je een dier niet met je blote handen vangen kunt, wat zijn er dan verder nog voor opties. Dan houdt het op natuurlijk.
De ambtenaar die me na hun vergadering over het kleine bedrag moest vertellen, zat er zelf ook mee. Dan maar crowdfunding riep ik stoer. En met frisse moed weer voorwaarts! (een mens moet wat in tijden van nood en jezelf toespreken is nooit weg natuurlijk:-)).
Ik heb zelf ook natuurlijk een duit in het zakje gedaan.
Waarom de dierenarts het niet voor niets deed, opperde iemand. Omdat hij ook zijn hypotheek moet kunnen aflossen :-), antwoordde ik. Ik hoor wel vaker dat dierenartsen niks zouden moeten rekenen, omdat het voor de dieren is, maar zo zit de wereld niet ik mekaar natuurlijk. Structureel een gematigd tarief berekenen voor Familie Bofkont is natuurlijk al geweldig. Bovendien kosten die schietpatronen en alle andere materialen die bij zo'n professionele wildlife vangactie komen kijken veel geld. Het zou toch te gek zijn als de dierenarts die uit zijn eigen zak zou moeten betalen.
Maar vanochtend was er ineens een lichtpuntje.
Kinderboerderijmedewerkster Gerrie heeft haar vrije uren laten uit betalen en aan het Friese varken geschonken! Dat is nog eens een hart op de juiste plaats hebben. Nu komt de redding toch een stuk dichterbij. We zijn er nog niet, maar ik heb goede hoop dat het nu toch zal kunnen lukken.
Nogmaals dank jullie wel allemaal en ik houd jullie op de hoogte!
Wordt Vervolgd.
Fijne vrijdag nog allemaal!
PS
Met de boswachter heb ik afgesproken dat hij het minivarken blijft voeren tot we kunnen komen. Dat is fijn om te weten.
Donderdag 23 april 2015
De Dag van GEDUMPT MINIVARKEN IN FRIESLAND (2)
De ene dumping is de andere niet. Zo ook weer dit met varkentje in Friesland. Zeer drukke en zeer lange dag gisteren.
Woest heideterrein waar het varkentje gedumpt is. Een plaat hout over de sloot gegooid, zodat we er op konden komen.
Hoge heidepollen, zompig, we zakten af en toe tot onze knieen weg in kletsnatte gaten. Als je dan met volle kracht je voet omhoog gewrikt had, bleef je laars in het moeras achter. En dat alles in het aardedonker.
Maar met zo'n mijnwerkerslampje op je hoofd of in je hand kom je door het gansche land.
We hebben het varkentje gevonden, de boswachter loodste ons er per mobiel naar toe. 'Als het goed is, ligt ie onder een grote den.'
En daar lag het varken inderdaad.
Ik had de boswachter al gevraagd om een strobaal uit te schudden zodat hij/zij een slaapnest kon maken. De nachten zijn nog flink koud. De boswachter vertelde dat het varken zelf ook al aan de slag was gegaan met rietachtig materiaal van het terrein. Daarom hou ik zo van die dappere varkens. Ze klagen niet, maar gaan aan het werk.
We zijn er naar toe geslopen. Daar zagen we een stukje roze rug van het minivarken. Slim beestje. Hij had zich helemaal in het strooisel ingegraven. Terug naar de bus gestruind om een extra strobaal te halen.
Toen we terug kwamen bij de denneboom met baal en eten, schoot het varken zijn schuilplaats uit. Een flinke knaap, wat we er zo van konden zien. In een flits had ie de benen genomen.
Het varkensvoer was net op bij Familie Bofkont, maar we hebben het gedumpte varken niet zonder eten achtergelaten. Een heel brood, appels en een berg spekkies en koek (over van de waanzinnig leuke middagworkshop), voldeden in dit geval ook. Nood breekt gezondsheidswetten. Ik weet zeker dat hij ervan gesmuld heeft.
De grote speciekuip met een paar stoeptegels ter verzwaring (varkens gooien hun waterbak altijd om), en de jerrycans vol water bleken niet nodig. Het varken kan volop drinken van het kletsnatte terrein.
En toen?
Terug naar Het Beloofde Varkensland. Om half twee vannacht hoorden we Arie Bombarie met zijn altijd hartelijke welcome back bij Familie Bofkont. Toen moest Dennis nog terug naar zijn bosvilla bij Betsy.
Ja mensen, varkens redden is een lifestyle :-)
En nu?
Onmogelijk om dat grote schuwe, watervlugge varken van dat terrein af te krijgen, anders dan met een welgemikt schot uit het verdovingsgweer van Peter Klaver.
Vanochtend overlegd met de boswachter en Dierenarts Peter Klaver gaat nu een offerte uitbrengen (gematigd tarief voor Familie Bofkont) bij Staatsbosbeheer. Ik hoop dat ze dat kunnen overleven :-)
En dan starten wij voor het eten drinken en gelukkig zijn van dit zoveelste gedumpte minivarken een crowdfundings actie. Want dan mag ook dit gedumpte minivarken voor de rest van zijn/haar leven op Het Beloofde Varkensland blijven. Idee?
IBAN NL02INGB0000000469 t.n.v. Familie Bofkont o.v.v. Gedumpt Minivarken Friesland
Wordt Vervolgd.
Woensdag 22 april 2015
De Dag van EERSTE HULP BIJ GEDUMPTE MINIVARKENS
Op de sterfdag van mijn moeder (vandaag 40 jaar geleden, maar het lijkt de dag van gisteren), rijden we met gezwinde spoed naar het land waar ze vandaan kwam: Friesland.
Er is een minivarkentje gedumpt in de buurt van het Friese woud.
De boswachter krijgt het beestje niet te pakken. Nee, vertel ons wat. Het zal niet de eerste keer zijn we drie dagen op een akker verblijven om een gedumpt minivarkentje te redden.
Eerste Hulp Bij Gedumpte Minivarkens dus. En daar gaan we weer.
Degene die nu nog durft te beweren dat minivarkens zulke leuke huisdieren zijn, krijgt een taakstraf op Het Beloofde Varkensland. Niet allemaal tegelijk graag :-)
Wordt Vervolgd.
Fijne woensdag allemaal!
PS
Op de foto Stalker. Hij werd midden in de winter als minivarkenskleuter (ongeveer 3/4 maanden) gedumpt op het strand van Almere. We haalden het verkleumde stakkertje op. Hij bleek een binnenbeer te zijn. Wat hebben we daar een hoop mee te stellen gehad. Stalker was er eentje van sex & drugs & rock'n roll. Wat een schaamteloze levensgenieter. Maar niet voor in of zelfs aan huis. Deze rouwdouwer had een echt varkensleven nodig. En dat kreeg hij op Het Beloofde Varkensland.
Dinsdag 21 april 2015
GROETEN VAN IENIEMINI !
Maandag 20 april 2015
De Dag van BEROEMDE BIG & HET MICROMEISJE
Gisteravond kreeg ik een mailtje van de boswachter van Natuurmonumenten: 'Big is beroemd! Hij komt straks in Hart van Nederland!'
Big is het dumpbiggetje dat van de week in Haamstede uit de auto werd gegooid. Ik heb gekeken. Big is een echt jonkie nog. Een snoezig rouwdouwertje.
Wat heeft die dumper bezield?
Hopelijk komen we dat te weten, want het kenteken van zijn auto is genoteerd door een oplettende getuige. Dat is nog nooit eerder gebeurd. Nu kan er eindelijk eens een dierendumper vervolgd gaan worden.
Benieuwd wat dat voor straf oplevert. Mocht het een taakstraf worden, dan weet ik wel een plek waar er hard gewerkt moet worden om al die opgenomen dumpertjes van bad, bed en brood te voorzien.
Misschien woonde Big op een flat waar hij het behang van de muur scheurde en de vloerbedekking aan flarden trok. Het zou zo maar kunnen.
De boswachter heeft inmiddels mijn Varkensvraagbaak gelezen en de stukken ter harte genomen. 'Zo te zien staat ons nog heel wat te wachten', mailde hij me al.
"Nu mag Big nog even binnen, maar straks gaat hij naar buiten", zei de boswachter op TV tegen Hart van Nederland. En zijn vrouw voegde er aan toe dat Big toch ook echt een soortgenoot nodig heeft. Well done!
Zo belangrijk, goede informatie. In het filmpje zie je Big heen en weer rennen van binnen naar buiten en omgekeerd. Binnen een stenen vloer, buiten groen gras (nog wel :-) ). En dat samen met de realiteitszin van de boswachter en zijn vrouw. Daar heb je tenminste wat aan.
Hoe hardnekkig beeldvorming kan werken, bleek gistermiddag weer eens tijdens de workshop. Leuke groep. Tijdens de presentatie een moeder met haar dochtertje op de eerste rij: "Je hebt tegenwoordig toch van die biggetjes die klein blijven?"
Geamuseerd wees ik op haar dochtertje: "Hoe klein was zij toen ze geboren werd?" Heel erg klein bleek, want haar dochtertje was met een extreem laag geboortegewicht ter wereld gekomen.
"Toch is ze groot geworden", vervolgde ik. "En ze is nog lang niet volwassen, dus ze gaat nog veel groter worden."
En dan ontspint zich altijd het volgende dialoogje:
MOEDER
"Ja, maar ik bedoel van die microbiggetjes. Die echt klein blijven. Dat stond in de krant. Die blijven echt klein hoor."
IK
"Jouw micromeisje van toen is toch ook echt groot geworden. Kijk maar naast je. Een 'microbiggetje' is niks anders dan de baby van een minivarken. En een minivarken is een varkenssoort dat relatief klein blijft ten op zichte van de grote roze varkens uit de bio-industrie."
MOEDER
"Maar die microbiggetjes worden er speciaal voor gefokt dat ze klein blijven."
IK
"Als de baby's van minivarkens zelf volwassen minivarkens geworden zijn, wegens ze ergens tussen de 50/60 tot 80 kilo. Kijk maar naar onze Pinokkio. Zij is zo'n zogenaamd 'microbiggetje' dat klein zou blijven, bij een fokster voor wild geld gekocht." (En hier gebracht door een wanhopige dame toen het in huis helemaal mis ging).
"Pinokkio is nu bijna 3 jaar, maar kijk zelf maar, daar staat toch echt al een heel flink minivarkentje. Daar is niks 'micro'-achtigs meer aan. En Pinokkio gaat nog veel groter worden, want ALLE varkens groeien door t/m hun vijfde levensjaar. Ook minivarkens."
Ik heb het allemaal al duizend keer gezegd. En ik zal het met alle liefde nog tienduizend keer zeggen: Het woord 'microbiggetje' is een verzonnen woord. Voor de marketing. Alles voor de marketing.
Wie heeft de reclame op TV gezien over die whitening-tandpasta voor mannen? Tandpasta waar MANNEN witte tanden van zouden krijgen. Kom nou toch. Alsof mannen andere tanden zouden hebben dan vrouwen :-) Dat gelooft toch ook geen mens?
Fijne maandag allemaal!
PS
Op de foto is Pinokkio dus al na 2 jaar zo groot geworden.
En dan te bedenken dat ze dan nog 3 jaar door blijft groeien.
Krijgt ze tussendoortjes? Nooit!
Zondag 19 april 2015
De Dag van VARKENS & PAARDEN
We zitten nog midden in de perikelen over de dumpvarkentjes. Op dit moment nog niet de tijd voor uitsluitsel, maar er wordt volop aan gewerkt, met hopelijk zicht op een happy end. Maar zoals dat gaat met deze kwesties: prijs de dag niet voor de avond valt. Voorlopig moet ik nog vele ballen in de lucht zien te houden.
Ondertussen gaat het leven bij Familie Bofkont gewoon door, staat er straks weer een hele berg mensen vol verwachting op de stoep voor de workshop, beantwoord ik mails over (mini)varkens, denk na over een paard (!), en krijg bericht dat Dante naar de varkenshemel is vertrokken.
Ach, die lieve Dante. Zij is een van de varkens, die we hebben kunnen herplaatsen. Dante's geschiedenis in een verkorte versie: als big moest ze optreden, samen met Knor, in een theatervoorstelling. En zoals dat gaat met schattige roze biggen, die worden rap groter en toen was het gedaan met hun carriere, want ze braken het decor af.
Dante & Knor kwamen terecht in de fokkerij. Dante bleek geen kinderen te kunnen krijgen en vloog er dus uit. Slacht was de enige optie. Tot Boertje Donald (op de foto) er samen met zijn moeder lucht van kreeg en zorgden dat ze bij een minivarkentje op een paardenmanage terecht kon.
Ondanks alle goede bedoelingen ging het daar helemaal mis. Dante en het minivarkentje zaten samen op een postzegeltje. Dante was veel te onstuimig voor het minivarkentje dat geen kant op kon om voor die energieuitbarstingen te kunnen vluchten (ik geloof dat ik het nu heel netjes zeg :-)), en Dante brak voortdurend uit. Dan rende ze regelrecht naar het paardenvoer en vrat zich helemaal te barsten.
Iedereen in rep en roer er om heen, want zie maar eens een vretend varken de baas te kunnen. Lukt je niet. Dat alles bij elkaar gaf grote onrust op de manege. De paarden werden doodzenuwachtig en de klanten boos. Weg met dat beest!
In die tijd kwamen Boertje Donald met zijn moeder op een workshop en vroegen of ik niet eens naar de manege wilde gaan om te kijken naar een oplossing. En daar liep ik ineens met Dante aan een riem omdat het minivarkentje even adempauze moest krijgen en Dante niet los de manage op mocht. Dat heb ik geweten. Die sterke Dante sleurde mij meteen richting paardenvoer.
Lang verhaal kort. Wij regelden een nieuw thuis voor Dante in Limburg. En dat niet alleen. Ze kreeg er nog een grote roze vriend bij ook. Wilbur. Die stakker zat helemaal alleen ergens weg te miezeren omdat hij als cadeaubig te groot geworden was en ook daar zaten met hun handen in het haar. Wilbur had een wiebelige plaat ijzer op een paal, waaronder hij de nachten maar moest zien door te komen. Ook daar was ik bij gehaald en toen konden we van 1 + 1 twee maken. Wilbur dus ook op naar steunpunt Limburg.
Alles eindelijk goed? Bijna.
Daar woonde ook nog een minivarkentje, dat voortdurend werd aangevallen en gebeten door de Rottweiler des huizes. Gelukkig kon dat verzenuwde beestje ergens anders gaan wonen. Mensenkinderen, wat een toestanden toch allemaal weer.
Dante en Wilbur kregen een mooi leven. Van tijd tot tijd informeerde ik hoe het met ze ging. Ook al die herplaatsingen, en zeker die bewerkelijke, blijven toch allemaal in je hoofd zitten. Van varkens herplaatsen krijg je op den duur vanzelf een waterhoofd.
Een poosje terug dacht ik 's nachts ineens weer aan Dante. Hoe zou het met haar zijn? Ik informeerde niet voor niks. Het ging niet goed. En van de week is ze dus ingeslapen. Toch nog een mooi leven gehad en een mooie leeftijd bereikt. Dag lieve Dante. Met grote dank aan steunpunt Limburg!
En nu dat paard, waar ik de post mee begon.
Ik kreeg gisteren bericht over een schat van een paard met een trauma. Dat betekent dat het dier niet bereden kan worden, maar wie een plekje heeft voor een prachtig paard dat gewoon mag leven zonder polonaise aan het lijf, laat het mij even weten. Dan breng ik je in contact met de eigenaresse en hoor je verder over de in en outs.
Want ook dat is weer een hele story...
Fijne zondag allemaal!
Zaterdag 18 april 2015
De Dag van OVER DUMPEN GESPROKEN
Van de week zag iemand dat de auto voor hem stopte en een bundel huisvuil uit zijn auto smeet. Tenminste dat dacht hij. Het bleek een minivarkentje te zijn. Dat varkentje is vooralsnog goed terecht gekomen, maar krijgt nog wel een staartje want het nummerbord van de dumper is genoteerd.
Wordt Vervolgd.
Gisteren kreeg ik een telefoontje van een boswachter over een gedumpt varkentje. Op datzelfde moment kwam er een mail binnen van weer iemand anders: gedumpt varkentje. We rukken straks uit en houden jullie op de hoogte!
Wordt Vervolgd.
Vrijdag 17 april 2015
De Dag van DE HUILENDE MEISJES
Door de Varkensvraagbaak en de minivarkens zou ik bijna helemaal vergeten te vertellen over de huilende meisjes.
Vorige week zaterdag. Een zwangere bruid met aanhang op Het Beloofde Varkensland. Een paar van haar vriendinnen hadden ook een eigen biggetje in hun buik. Toen ik met de presentatie begon, gebeurde het.
Ik hoefde maar iets te laten zien dat schattig of zielig was, of hup daar kwamen de tranen. Bij allemaal tegelijk. Alsof er op een knop gedrukt werd. Een meisje greep zelfs daarbij iedere keer onbewust naar haar zwangere buik. Vooral als ik iets vertelde over een moeder/kind siuatie zoals Mem en Bulle, Miss Universe en Zwarte Prins, was het goed raak. Ik stond met open mond te kijken. Zo sterk werken hormonen bij zwangere vrouwen dus. Alsof er meteen een hele voorraad emphatie wordt aangemaakt. Voldoende voor de rest van hun leven.
De huilende meisjes moesten er zelf ook hard om lachen, want het overkwam ze gewoon. Nou dan zit je goed bij Familie Bofkont, waar je werkelijk van de ene emotie in de volgende kunt vallen. Behalve huilen en lachen waren de meiden ook erg betrokken en hartelijk en stelden goede vragen. Mooi vrijgezellenfeestje om op terug te kijken.
Het verhaal van Moeke ging er natuurlijk helemaal in als koek. Door de bruid en haar vriendinnen realiseerde ik me weer eens des te meer wat dat drachtige varkensvrouwtje doorgemaakt moet hebben. Natuurlijk spelen hormonen bij drachtige dieren ook een grote rol, misschien nog wel meer dan bij mensen.
Ik zal nooit de volle blik in de ogen van Miss Universe vergeten, toen Zwarte Prins tegen haar buik aan lag. Daar sprak een wereld van voldoening, liefde en bescherming uit. Daags daarvoor liep ze nog met een dikke buik rond, niet te genieten, grauwen en snauwen. Maar zodra Zwarte Prins er was, kende ik haar niet meer terug.
En dan Moeke. Zij was destijds al druk bezig geweest met een werpnest toen we haar we ophaalden uit het bos. Dat ze drachtig was, was een complete verrrassing voor ons. Toen ze eindelijk op de brancard lag (de verdoving om haar mee te krijgen sloeg vanwege haar baardrift maar niet aan), liepen we langs een berg takken en bladeren. Een ontroerend moment. Daar had dit dappere vrouwtje dus het ouderlijk huis voor haar biggen gepland.
Maar Moeke wist niet dat zij diezelfde middag nog door de boswachter doodgeschoten zou worden. Dat was het plan. Gedumpte minivarkens mogen nu eenmaal niet in het wild leven. We werden nog net op tijd getipt door de Dierenbescherming.
Gelukkig kwam alles goed. Zelfs Moeke's biggen hebben het in haar buik overleefd, ondanks alle stress. De volgende dag kwamen ze alle acht gezond en wel ter wereld op Het Beloofde Varkensland. 'Wat een sterke vrouw', zei iemand. Nou en of. Moeke is mijn heldin. Ik ben dol op haar aan.
Hulde aan alle moeders, of het nou vrouwen of varkens zijn!
Fijne vrijdag allemaal!
Donderdag 16 april 2015
De Dag van DWEILEN MET DE KRAAN OPEN
Mijn posts over minivarkens (de Varkensvraagbaak) slaan aan. Er is zelfs al een verzoek gekomen om ze in het Noors te vertalen. Schijnt daar hetzelfde liedje te zijn. Dat geloof ik meteen. Ik krijg vragen over minivarkens uit Bonaire, Ibiza, Frankrijk, Spanje en dichter bij huis Duitsland en Belgie. Overal dezelfde pot nat. Dus waarom Noorwegen dan niet?
En al die landen hebben ook van die minivarkensfora. Daar wordt wat af ge-oh't en ge-ah't over al die schattige filmpjes en foto's. Me too, regent het dan aan commentaar. Me too!
Maar wat mij opvalt is dat de minivarkentjes op die fora zelden ouder zijn dan een jaar. Het gaat nooit over volwassen minivarkens (5 jaar en ouder) en de zorg die bij ouder wordende minivarkens komt kijken. Ik weet wel hoe dat komt. Zo lang houden de meeste mensen het helemaal niet vol. Dan is de liefde over vanwege de toenemende problemen en het minivarken op de een of andere manier verdwenen. Maar daar hoor je dan nooit meer wat over, want dat is natuurlijk een slecht verhaal.
Dat gebeurt ook bijna altijd als ik ga doorvragen op een vraag. Na 18 jaar ervaring weet je wel waar de pijnpunten zitten bij het 'hoeden' van minivarkens. Maar als ik ga doorvragen om de casus zo helder mogelijk op tafel te krijgen en voorstel om mee te denken naar een oplossing ter plekke, of zelfs langs te komen voor een advies op maat, dan hoor ik er nooit meer wat van.
Dat vond en vind ik altijd jammer, want los van het feit dat het een gemiste kans is voor het betreffende minivarken heb ik er ook niks van kunnen opsteken. Ik wil altijd graag leren van al die verschillende situaties. Het ene gezin is het andere niet en het minivarken moet er maar tussendoor zien te laveren.
Als ik hoor dat een minivarken in de gangkast wordt opgesloten als mensen naar hun werk zijn, omdat ze het minivarken niet alleen bij de hond durven te laten, sta ik al niet eens meer met mijn oren te klapperen. Ik vond het dapper dat de betreffende mensen zo eerlijk durfden te zijn. Ook zij waren bij aanschaf aan alle kanten om de tuin geleid en zaten met de gebakken peren.
Ik heb ze uitgenodigd. We hebben alles in kaart gebracht. Letterlijk. Een plattegrond gemaakt van hun woonsituatie (een flat) en met een hoop passen en meten zijn we er uit gekomen. Hun minivarken hoefde nooit meer in de gangkast en hond en varken bleven toch gescheiden als ze alleen thuis waren.
Deze mensen namen hun verantwoordelijkheid. We zijn stom geweest, hebben ons laten voorliegen. Kun je ons helpen? Met zo'n vraag kun je bij mij een potje breken. Dan ga ik roeien met de riemen die er zijn.
Dat is iets anders dan mag ons varken bij jou, want anders moet het naar de slacht. Op die vragen opper ik altijd voorzichtig dat als de verliefheid over is, de plichten toch blijven, maar dat ik met alle liefde mee wil denken aan een oplossing ter plekke. Maar daar hoor ik dan nooit meer wat op. Jammer.
Fijne donderdag nog allemaal!
PS
Er zou ook een hoop leed voorkomen kunnen worden als de minivarkensfora stoppen met de kat op het spek te binden. Oftewel: stoppen met het publiceren van de adressen van minivarkensfokkers.
PPS
En dan nu: eind goed, al goed :-)
Het waargebeurde verhaal van twee gedumpte minivarkens: Theo & Wim!
(klik voor vergroting)
;)
Woensdag 15 april 2015
DE VARKENSVRAAGBAAK - MINIVARKENS (5)
'ook minivarkens verdienen een varkenswaardig leven'
VRAAG AAN DE VARKENSVRAAGBAAK
'Beste Dafne,
Ik heb een vraag. Op TV zag ik een een dwergeverzwijntje met lange haartjes op een kinderboerderij. Waar kan ik die kopen en wat hebben ze voor verzorging nodig? Heb zelf ook al twee dwerggeitjes, kippen en konijnen. Genoeg ruimte dus voor nog iets erbij.
ANTWOORD VAN DE VARKENSVRAAGBAAK
Je haalt een paar dingen door elkaar: everzwijnen en minivarkens. Everzwijnen (wilde zwijnen) leven in het wild en minivarkens zijn gedomesticeerde varkens van een relatief kleinblijvend ras. Het varkentje dat je op TV gezien hebt, was vermoedelijk een Gottingerzwijntje of Hangbuikzwijntje. Ook die biggetjes kunnen met wildstreepjes geboren worden. Met hun nog weelderige nesthaartjes zien ze er dan uit als jonge everzwijntjes. De streepjes verdwijnen na een poosje en dan zal blijken welke kleurslag het varkentje uiteindelijk krijgt. Bij minivarkens kan de kleur nog wel tot een jaar of langer blijven veranderen. Van rood naar grijs bijvoorbeeld, met of zonder zwarte stippen. Er is dan nog van alles mogelijk.
De biggetjes van minivarkens groeien door tot en met hun vijfde levensjaar. Probeer ze niet kunstmatig klein te houden door ze systematisch te weinig eten te geven. Dat komt helaas voor in de moordende concurrentiestrijd van fokkers wie het kleinste minivarkentje fokt. Geef ze volwaardig varkensvoer, daar zitten de vitaminen en mineralen in die ze nodig hebben. Varkensmuesli of onderhoudsbrok. Geen brood, geen snoep, geen koek. Af en toe een stukje komkommer of appel. Maar wees daar ook voorzichtig mee, want in appels zit veel suiker. Sowieso heel spaarzaam met tussendoortjes. Varkens manipuleren je bij het leven als het om eten gaat en voor je het weet heb je een stel dreinebalken die gaan gillen als ze hun zin niet krijgen. Maar wel altijd vers hooi, broodnodig voor een goede spijsvertering.
Bij volwassenheid (5 jaar) wegen minivarkens dan ergens tussen de 50 en 80 kilo. O ja, en bind hun drinkbak ergens aan vast, want die gooien ze voortdurend om. Expres. Zo zijn varkens. Ontwormen, wel/geen inentingen, hoefjes, tanden, daar kom ik nog op als je ook daadwerkelijk de stap wil gaan zetten tot varkenshoedster.
Want vergis je niet in de ruimte die minivarkens nodig hebben. Om te beginnen hebben ze soortgenoten nodig voor een volwaardig varkensleven. In ieder geval een ander varkentje erbij dus. Als varkentjes met alleen geiten, kippen en konijnen leven, komen ze ernstig tekort in het kunnen uitleven van hun specifieke varkensaard. Minimaal twee varkentjes dus.
Dan komen we op de plek. Hoeveel ruimte ze nodig hebben? Meer dan je denkt. Veel meer. En het gaat niet alleen om ruimte, maar ook om de kwaliteit van hun leefgebied. Een keurig grasveldje alleen is veel te saai voor varkentjes. Ten eerste is dat grasmatje binnen de kortste keren een blubberveldje geworden. Ook minivarkens wroeten de boel om en laten geen grasspriet meer staan.
En dacht je dat ze van modder hielden? Ja, om hun buik in af te koelen als het een hittegolf is, maar anders niet. Ik heb menig minivarkentje horen jammeren van ellende als ze tot hun kin toe in de blubber moesten staan, omdat er nergens meer een droog plekje voor ze te vinden was.
Een spannende leefomgeving dus met een goede afwatering en voldoende uitdagingen om hun onderzoekende aard op te kunnen botvieren. Struiken, bomen, schuurtjes, takken, grond om in te wroeten, erfverharding om hun hoefjes op te slijten, plek voor een goed huisje met ook stahoogte voor mensen, etc. etc.
Hoeveel grond? Zoveel als mogelijk is, maar reken per varkentje al gauw op zo'n paar honderd vierkante meter en liefst nog veel meer.
En dan komen we op het volgende: waar koop je minivarkentjes? Ik vind het niet ethisch om met adressen van fokkers op de proppen te komen. Omdat het zo vaak mis gaat, is het moreel onverantwoord om - op welke manier dan ook - mee te werken aan de promotie van het minivarken als huisdier.
Door eerlijke voorlichting hanteren wij van Het Beloofde Varkensland het bezint-eer-ge-begint-principe. Neem eens een kijkje op Marktplaats. Daar tuimelen ze over elkaar heen op zoek naar een nieuw thuis. Niet voor niks staan er daar zoveel op. Mensen willen er weer van af. Dat geeft te denken. Denk heel goed na wat JIJ twee varkentjes te bieden hebt - vergis je niet in die rouwdouwers - en waarom het bij jou wel zou slagen.
En als je het dan NOG niet laten kunt :-), kun je op datzelfde Marktplaats te kust en te keur terecht. Geef dan een paar van die stakkers een tweede kans. Dan gaat het niet meer om mooi gestreepte dwergzwijntjes. Dan gaat het om dierenliefde :-)
© Dafne Westerhof - (mini)varkensdeskundige & varkensvraagbaak
Het Beloofde Varkensland - kenniscentrum voor vrijlevende (mini)varkens
Woensdag 15 april 2015
De Dag van FEESTVARKENS OP DE ZUIDAS
De voorzitter van de Nederlandse Vereniging van Banken is Bofkontfan! Hij twitterde gisteren een foto van de 10 jarige jobjes in het Bofkontbos en feliciteerde Betsy's Biggen met hun eerste verjaardag.
Bofkontbonus op de Zuidas. Wie had dat gedacht :-)
Hoewel we hun verjaardag pas op vrijdag 8 mei gaan vieren, was het gisteren wel degelijk feest in het bos. Slingers, spekkies en limonade voor de passanten, stralend weer, stralende varkens en stralende mensen.
En er werd wat afgestraald.
Een jong stel ging helemaal uit hun dak toen ik ze uitnodigde voor een foto bij de feestvarkens. Het meisje gaf een gilletje en maakte een vreugdedansje. Nu kon ze ze eindelijk haar helden echt aanraken. Zij en haar vriend hadden het afgelopen jaar alles op de voet gevolgd, vertelden ze. En nu mochten ze zomaar het domein van de varkens in. Ze kon er niet over uit.
Een klein jongetje liep van roze lummel naar roze lummel met armpjes vol stro. Niemand mocht vergeten worden, want ze waren allemaal jarig.
Zuidassers daalden uit hun kantoorflats naar beneden om een spekkie te eten en hun verbazing uit te spreken. Al weer een jaar geleden dat we vanuit ons kantoor op die snoezige biggetjes neerkeken? Niet te geloven.
Zeg dat wel niet te geloven. Want daar staan me nu toch een stel knapen in dat bos. Eberhard is de flinkste. Ik schat hem op zo'n 200 kilo nu. Een tank met lieve ogen. De linker bruin, de rechter blauw. De mensen raken hem nog niet aan, of de tank stort ter aarde. Wat een massagejunk.
Zo mooi dat iedereen nu hun leven kan meemaken. Hun eerste verjaardag is een mijlpaal. Niet één vleesvarken maakt dat ooit mee. Ze mogen toch wel blijven he? Wat gebeurt er als er hier straks een gebouw komt te staan? Iedereen leeft met ze mee. En ik kan iedereen geruststellen. Want al zouden ze op de maan moeten gaan wonen, léven blijft dit leuke varkensgezin.
Betsy kwam ook nog even kijken. Dat ze precies een jaar geleden lag te baren. Het ging allemaal weer door me heen. Haar nerveuze gedrentel omdat het zo totaal anders ging dan dat ze gewend was in haar kraamkooi. Nu kon ze opstaan, zich omdraaien, kijken wat er allemaal achter haar gebeurde, ruiken aan die roze wondertjes. Ze wist even helemaal niet wat ze daar mee aan moest.
Nu liep ze gisteren door haar roze lummels heen te banjeren met een blik van wie doet ons wat? 's Avonds lag ze in haar huisje, omringd daar zeven reuzen. De rest liep nog her en der door het bos te scharrelen.
Binnenkort bouwen we een zijvleugel aan haar boshuisje. De lummels zullen wel over niet al te lange tijd op kamers willen. Dan kunnen ze kiezen: nog bij moeder thuis of de bloemetjes buiten zetten met Maxie, Willy en Kleine Beer en daarna allemaal in hun eigen huisje uitslapen.
En vlak die spannende Black Boys ook niet uit. Die gaan vast Joke en Sjaan nog het hoofd op hol brengen.
En de Moeder van Sjonnie? Zij stormde gisteren even enthousiast als altijd luid blaffend op me af. Ook zij is een echt bosvarken geworden. Hoe ze daar lag op haar houten waranda. Puur geluk.
Hoe eenvoudig kan het zijn? Een stukkie bos en wat varkens. Wat wil een mens nog meer? Daar kan geen bonus tegenop. Dat heeft de Voorzitter van de Vereniging van Banken goed begrepen :-)
Fijne woensdag allemaal!
PS
Bedankt lieve Vrienden van Familie Bofkont, dat hebben we toch maar mooi met z'n allen voor mekaar gebracht!
Dinsdag 14 april 2015
DE VARKENSVRAAGBAAK - MINIVARKENS (4)
'ook minivarkens verdienen een varkenswaardig leven'
VRAAG AAN DE VARKENSVRAAGBAAK
'Beste Dafne,
Mijn dochtertje van twaalf en ik hebben een schattig minivarkentje gekocht bij een broodfokker. Hartstikke duur natuurlijk maar we hadden ervoor gespaard om zo'n schatje in huis te kunnen nemen. We hebben ons uiteraard heel goed voor laten lichten bij de fokster. Alleen bleek dat achteraf gezien op zo'n manier, zodat zij snel en veel varkentjes kan verkopen voor heel veel geld.
Maar goed, ook stom van ons natuurlijk, maar wij waren te verliefd op de varkens om nog verder te informeren. Wij hebben bij de fokster een borgje gekocht. Het was het begin van de zomervakantie dus hadden we alle tijd voor hem. Van tevoren heb ik wel met mijn ex man afgesproken dat als het echt niet zou lukken om hem binnen te houden, wat volgens de fokster natuurlijk wel kon, hij bij hem mocht komen tussen de mini shetlander en de Vlaamse reuzen.
Hij heeft een klein weitje achter zijn huis. Dat was gelukkig prima. Het varkentje was een echte knuffelkont. Alleen ging hij wel steeds meer gillen! Heel hard! Volgens de fokster moesten we dan gewoon een grote plens water over zijn kop gooien en hem negeren. We wonen in een rijtjeshuis, maar dat hadden we de fokster al gezegd voordat we hem kochten. Het water hielp niet en ik vond dat ook zielig om steeds te doen. De buren vonden hem steeds minder leuk en gingen zich natuurlijk ergeren.
Later ging het varkentje ook de post verscheuren en begon het behang van de muren te trekken als ik niet thuis was. De fokster zei dat ik hem dan gewoon in zijn bench moest laten. Maar als zo'n beestje daar de hele nacht al in heeft gelegen, kan ik hem toch niet ook nog eens een hele ochtend daarin opsluiten? Kortom, het ging niet goed!
Voor ons niet, maar ook voor het varkentje niet, want ik merkte dat hij niet gelukkig was, hij kon gewoon niet alleen zijn. We hebben hem dus bij mijn ex man gebracht waar hij bij de andere dieren in de stal mocht en op het weitje kon.
Maar nu hetgene waar het uiteindelijk om gaat... Mijn ex wordt er helemaal gestoord van dat zijn weitje geen weitje meer is maar een complete baggerpoel. De andere beesten grazen niet meer maar staan alleen nog maar in de blubber. Het is al niet erg groot, dus een stuk afzetten lukt niet en dat hebben we al geprobeerd maar het varkentje staat niet graag alleen. Mijn ex zegt dat hij het echt spuugzat is en wil dat het varkentje weg gaat.
Ik vind het ook zielig voor de andere beesten op deze manier. Alleen wil ik hem niet zomaar weg doen. Ik ben bij verschillende kinderboerderijtjes in de buurt wezen vragen maar bij sommige worden daar de dieren na een tijdje ook gewoon geruimd!!!! Anderen hadden weer geen plek. Heb advertenties geplaatst, ben bij mensen wezen vragen die al een varkentje hadden lopen enz... Ik hoef er geen geld voor te hebben maar zeg er steeds bij dat ik wel zeker moet weten dat hij goed terecht komt en dat ik dus wil zien waar hij komt te staan. Tot heden heb ik nog steeds geen plek voor hem en mijn ex wordt steeds bozer. Je hoort dan zeggen dat je 'm moet ringen zodat hij niet meer zal graven, maar dat vind ik zo gemeen!
Ik weet echt niet meer wat ik er mee aan moet. Ik vind het sowieso hartstikke erg want ik doe normaal nooit dieren weg. Wij houden van onze dieren. Hij is inmiddels zo'n 9 maanden oud en ongeveer 40 centimeter hoog. Hij is wel te dik want hij eet ook konijnenvoer enz...
Uiteindelijk hebben we na heel lang zoeken naar een geschikte plek de hoop opgegeven en heb ik mijn ex man zover gekregen dat hij mocht blijven. Heel lang ging het goed. Buiten het gillen dan. Hij stond bij ons mini shetje op het weitje (omgewroet weliswaar) en ze sliepen samen in een stal met een dikke laag stro.
Maar nu is onze shet gaan 'puberen'. Vorige keer viel het me al op dat ons varkentje zo vaak wondjes had en zo down leek, maar nu blijkt dat de pony hem echt aan het mishandelen is.Vannacht is mijn ex zijn bed uit gegaan omdat hij wakker werd van het geschreeuw. Toen hij in de stal kwam was de pony hem aan het molesteren. Allebei zijn oortjes zijn zwaar beschadigd en zijn rug ligt open.
Dit blijkt dus achteraf al langer te gebeuren. Zo zielig!! Ik weet me dus echt geen raad omdat we echt al zo lang aan het zoeken zijn geweest voor een ander goed huis en niemand hem wil hebben. Mijn ex belde me boos op omdat hij nu ook al 's nachts zijn bed uit moet door het gegil en ik kreeg natuurlijk gelijk te horen dat nu echt de maat vol is en dat hij hoe dan ook weg moet. Ik weet dat het voor ons varkentje geen doen is om met de pony te blijven staan (hij wordt constant gegrepen door hem.) Alsjeblieft help ons!'
ANTWOORD VAN DE VARKENSVRAAGBAAK
"Dat varken eruit, of ik eruit!" Niet zelden zijn minivarkens de oorzaak van strijd tussen echtelieden. Zelfs in dit geval, als er al geen sprake meer is van een huwelijk weet het varkentje de gemoederen nog steeds behoorlijk bezig te houden.
Deze klacht staat niet op zichzelf. Steeds meer mensen worden de dupe van valse voorlichting. En de grootste verliezer is natuurlijk het minivarkentje. Dat heeft er niet om gevraagd om uit het nest gehaald te worden. Zo'n babyvarkentje heeft zijn familie nog zo hard nodig en zet het op een krijsen als hij ineens aan zijn lot wordt overgelaten als iedereen uit werken en naar school gaat.
Als prooidiertje dat alleen achterblijft roept het om de mensen die nu de plaats van zijn varkensfamilie hebben ingenomen. Die mensen hebben het biggetje verwend als een prins met voortdurende aandacht. En plotseling zijn ze verdwenen en is het moederziel alleen thuis. Help! Waar is iedereen ineens gebleven? Het babyvarkentje is zijn nog broodnodige bescherming kwijt en schreeuwt het uit van paniek. Dat zullen de buren ongetwijfeld horen. Daar helpt geen plens water of eenzame opsluiting in de bench tegen.
En als iedereen weer thuiskomt en het varkentje bij gebrek aan grond de bank kapot gaat wroeten, gaat het gillen als dat niet mag. En zo wordt iedereen stapelgek. Het varkentje omdat zijn varkensinstinct totaal onbegrepen is, de mensen omdat ze dat gillen niet kunnen stoppen en de buren omdat ze het helemaal zat zijn.
Varkens in huis? Begin er niet aan. Ze slopen je huis en je huwelijk. Maar wie luistert daar naar als je smoorverliefd bent op zo'n schattig biggetje? Niemand. En fokkers zullen het je niet vertellen.
PS
Godzijdank heb ik uiteindelijk voor dit beestje een ander thuis kunnen regelen. Lekker buiten bij een ander varkentje. Zo hoort het. Maar die adressen liggen niet voor het oprapen, integendeel. De vraagstelster is een illusie armer en haar twaalfjarige dochter heeft een grote teleurstelling moeten verwerken. Gelukkig heeft dit meisje na een hoop tranen kunnen inzien dat dit de beste oplossing was voor alle partijen.
Maar haar moeder had haar dit verdriet graag willen besparen.
© Dafne Westerhof - (mini)varkensdeskundige & varkensvraagbaak
Het Beloofde Varkensland - kenniscentrum voor vrijlevende (mini)varkens
Maandag 13 april 20115
DE VARKENSVRAAGBAAK - MINIVARKENS (3)
'ook minivarkens verdienen een varkenswaardig leven'
Hoewel ik Het Beloofde Varkensland in 1995 heb opgericht om varkens (en koeien) uit de vee-industrie een podium te geven, kon ik ook mijn ogen niet sluiten voor de alsmaar toenemende minivarkensproblematiek. Alweer 18 jaar geleden namen we de eerste twee gedumpte minivarkentjes op. Billie Bofkont is er nog steeds :-) Na hem kwamen er nog 30 gedumpte, verwaarloosde of mishandelde minivarkentjes bij. Allemaal verschillende, complexe persoonlijkheden.
Het is nu tijd om mijn 18-jarige ervaring met minivarkens - van geboorte tot dood - structureel te delen. De ontelbare veelgestelde vragen zijn een goudmijn voor EERLIJKE VOORLICHTING. Daarom wordt de Varkensvraagbaak een groeiende rubriek op FB. Af en toe behandel ik een casus. Ik hoop dat iedereen die het betreft daar zijn/haar voordeel mee kan doen. Want ook minivarkens hebben recht op een volwaardig varkensleven.
VRAAG AAN DE VARKENSVRAAGBAAK
'Beste Dafne,
Wij hebben sinds vrijdag een Göttinger varkentje van bijna zeven weken, maar hoe krijg ik het varkentje goed tam en op de kattenbak?'
ANTWOORD VAN DE VARKENSVRAAGBAAK
Als je het mij vraagt - en je vraagt het aan mij - zou ik om te beginnen rechtsomkeert maken naar het nest waar je varkentje vandaan komt. Neem er onmiddellijk een tweede bij. Een beertje. Nog beter een borgje (maar het beertje kan ook nog onder volledige narcose gecastreerd worden in je eigen huis).
Het voordeel van twee varkentjes uit hetzelfde nest is dat ze elkaar al kennen. Varkens zijn sterk familie-mindend en de kans op (latere) kift- en vechtpartijtjes is kleiner als ze uit hetzelfde nest komen. Het levensgeluk van je varkentje hangt af van het wel of niet kunnen samenleven met een soortgenootje. Doe je het niet, dan kom je vroeg of laat in de problemen. Ongelukkige varkentjes raken gefrustreerd en gaan niet zelden bijten.
Wat betreft het tam krijgen van varkentjes: geef ze ALLE tijd van de wereld. Het succes van de inburgering valt en staat met een goede start. En een slechte start betekent bij minivarkens een levenslang schuwblijvend varkentje. Het belangrijkste is dat ze de kans krijgen om uitgebreid hun nieuwe omgeving te mogen verkennen.
Uitgaande van twee babyvarkentjes gaat het zo:
Plaats hun bench (de grootste maat hondenbench) met voldoende stro en/of warme dekens in een veilige hoek van de kamer. Dus niet waar er voortdurend heen en weer gelopen wordt of bij een deur die alsmaar open en dicht gaat. Pas op voor tocht, want dat is funest. Hang aan één zijwand een badlaken tegen de bench, zodat ze beschutting voelen. Aan alle kanten open en bloot is erg angstig voor biggetjes.
Laat ze de eerste dagen in de bench en laat ze volkomen met rust. Zo kunnen de biggetjes vanuit een eigen onderkomen gaan wennen aan jullie aanwezigheid. Aan jullie stemmen, geuren en omgevingsgeluiden. Haal geen buren, vrienden en familie over de vloer om de nieuwe aanwinst te komen bewonderen. Geef de biggen twee keer per dag eten en drinken. Zet de bakjes met kalme bewegingen zo dicht mogelijk bij het deurtje in de bench en raak daarbij de varkentjes niet aan. Blijf wel met zachte, vriendelijke stem tegen ze praten.
Hun behoeften zullen ze in een zelfverkozen hoekje van de bench doen. Leg daar een handdoek neer, haal de drolletjes weg en ververs de handdoek regelmatig. Na een paar dagen zet je het deurtje van de bench open. Je blijft wel in de kamer, maar op een afstandje en bemoeit je er verder niet mee!
Varkentjes zijn van nature nieuwsgierig en onderzoekend. Het zal niet lang duren of ze zullen de kamer gaan onderzoeken. Dat uit zich in overal met hun neusjes tegenaan duwen terwijl ze daar grommende geluidjes bij maken. Die geluidjes betekenen opperste staat van paraatheid.
Ze kunnen erg schrikken van onverwachte geluiden, bewegingen etc. Van belang is dat ze voortdurend terug in hun bench kunnen vluchten. Blijf zelf altijd kalm.
Stofzuig voorlopig even in andere kamers dan de woonkamer. Zo raken je biggetjes vertrouwd met de gewoontes en geluiden van hun nieuwe leefomgeving. Heel belangrijk: wacht met fysiek contact maken tot ze jou opzoeken en niet andersom. Ook al duurt dat een week of langer.
En dan nog iets: waarom zou je van je varkentje een kat willen maken?
Een hardnekkig misverstand is om varkentjes coûte que coûte op de kattenbak te krijgen. Van nature zindelijk wil niks anders zeggen dan ze nooit in hun eigen slaapnest zullen poepen en piesen. Maar ze bepalen zelf de plek van hun WC. Respecteer hun varkensnatuur en dwing ze niet tot iets anders.
In het beste geval zal dat voorlopig hun WC hoekje in de bench blijven.
Maar kijk er niet vreemd van op dat de plek achter TV of kamerplant veel interessanter blijkt te zijn. Als je geluk hebt, blijft het bij een vaste plek. Daar kun je dus die handdoek leggen of een groot stuk karton met eventueel wat kattenbakkorrels er op. Ja ik weet het, het blijft behelpen in het begin.
Maar ja, ik heb nooit beweerd dat varkens ideale huisdieren zijn en het is natuurlijk wel de bedoeling dat ze zo snel mogelijk buiten gaan wonen :-)
Succes!
© Dafne Westerhof - (mini)varkensdeskundige & varkensvraagbaak
Het Beloofde Varkensland - kenniscentrum voor vrijlevende (mini)varkens
Zondag 12 april 2015
DE VARKENSVRAAGBAAK - MINIVARKENS (2)
'ook minivarkens verdienen een varkenswaardig leven'
VRAAG
'Best Dafne,
Een jaar geleden hebben wij een minivarken gekocht en dit was een weloverwogen keuze. We waren (dacht ik) goed ingelezen en hadden een fokker gevonden waar we vertrouwen in hadden. We hebben het minivarken toen in huis genomen.
Toen ze 7/8 maanden was, werd ze berig. Een drama. Piepen, agressief en ze moest niks meer van ons hebben. We hebben contact gezocht met de fokker en die had een soort prikpil genaamd improvac. Die moest een jaar werken. 4 maanden lang hebben we nergens last van gehad en werd ze veel liever en vriendelijker en vooral vrolijker.
Echter onlangs was ze weer onrustig en vervelend, agressief naar mannen en brak tot twee maal toe uit de kippenren waar ze regelmatig in rond loopt. Ze was weer berig. Toen heb ik contact opgenomen met de fokker, we moesten het afwachten en anders maar weer de prik.
Sinds de laatste berigheid is ze niet de oude meer. Ze komt niet meer bij ons liggen en ligt het liefst in haar bench. Ze is onrustig als er visite komt en heeft al twee kinderen gebeten die op bezoek waren.
Nu zitten we te denken om haar alsnog te laten steriliseren. Dit hadden we nooit verwacht en we waren er ook niet van op de hoogte. We hadden voor de aankoop nog gevraagd wie er liever waren; mannetjes of vrouwtjes. Vrouwtje was het antwoord, die waren veel makkelijker en liever. Dus vertrouw je de fokker. We hopen met de sterilisatie niet alleen van de berigheid af te zijn maar ook ons oude varkentje terug te krijgen.
Bij welke dierenarts hebben jullie dit laten doen bij jullie varkentjes? Ik hoop dat jullie me meer informatie kunnen geven, want we zijn dol op ons varkentje, maar we vertrouwen haar niet meer zo.'
ANTWOORD VAN DE VARKENSVRAAGBAAK
Hier spelen meerdere kwesties. Ik begin bij de berigheid. Het is me een raadsel waarom de fokker een vrouwtje heeft aanbevolen. Mogelijk waren de mannetjes 'op', toen jullie een varkentje kwamen halen? Minivarkensvrouwtjes hebben extreem veel last van de berigheid en een arsenaal aan ongewenst gedrag. Duwen, snauwen, bespringen, tegen je op rijden, achter je aanrennen en bijten.
Mijn ervaring is dat de prikpil niet, nauwelijks of kortstondig werkt bij minivarkens. De echte oplossing is om jullie varkentje te laten steriliseren. Vraag daar dierenarts Peter Klaver voor. Hij komt aan huis en is een narcose-expert (telefoon 0488-410040 / 06-51335956 en noem mijn naam maar).
Iets anders is haar veranderde gedrag. Dat staat los van wel of niet berig zijn. Jullie varkentje is depressief omdat ze haar varkensaard niet kan uitleven. Ze is eenzaam. Dit is een groot onderschat probleem bij huisvarkens. Varkens zijn sociale dieren. Ze moeten tegen andere varkens aan kunnen liggen, samen kunnen wroeten, samen eten, met elkaar kletsen, ruzie maken. Kortom, ook minivarkentjes moeten gewoon varken kunnen zijn. Dat lukt niet met alleen wat kippen en mensen om haar heen. Het plotseling uithalen naar de kinderen zal daar mee te maken hebben. Pure frustratie die er uitkwam toen er visite was, die jullie aandacht opeiste. Onderschat ook jaloezie bij varkens niet!
Gun je minivarkentje een fijn varkensleven met een vriendje van haar eigen soort. Een borgje (gecastreerd mannetje) is de beste combinatie met een gesteriliseerd vrouwtje. Het liefst eentje van Marktplaats, want daar wemelt het van de minivarkens waar mensen weer van af willen. Dan heeft jullie varkentje gezelschap en heb je er eentje van Marktplaats gered.
En laat ze dan lekker samen buiten leven. Geef ze een goed buitenhuisje met stahoogte voor de dierenarts zodat hij niet op z'n knieen hoeft te werken tijdens een consult en/of behandeling. Hoe je het nieuwe varkentje van Marktplaats moet vervoeren en hoe je je twee varkentjes aan elkaar laat wennen, daarover een volgende keer. Maar eerst sterilisatie! Succes!
© Dafne Westerhof - (mini)varkensdeskundige & varkensvraagbaak
Het Beloofde Varkensland - kenniscentrum voor vrijlevende (mini)varkens
Zaterdag 11 april 2015
De Dag van HET BELOOFDE VARKENSLAND IN ZANDVOORT
Gisteren was het hier net Zandvoort. Her en der zonnebadende varkens. Wilde Sjouk heeft al weer een roze gloed over haar hele lichaam. En de roze lummels met oren zo groot als kamerschermen moet ik al weer insmeren met factor 50. Beertje, Zeeman, Edwin, noem ze allemaal maar op.
Gelukkig ligt er nog een grote voorraad zonnebrandcreme. Met dank aan Bofkontboerin Maya! En Bofkontboerin Ingeborg ligt als een echte centerfold met Lange Lijs en Swientie te shinen in het AD van vandaag. Haar viel de eer te beurt als bofkontfan van het allereerste uur. Zij heeft Miss Universe nog als babybiggetje gekend. Dus kun je nagaan.
Nog geen tijd om het allemaal te kunnen lezen, straks een workshop en dan wil iedereen net zo als Ingeborg kunnen liggen op lekker schoon stro, dus er is nog wel even werk aan de winkel :-)
Fijne zaterdag allemaal!
Vrijdag 10 april 2015
De Dag van KLEINE BEER, DE MAN VAN 1 MILJOEN
Gisteren EenVandaag gezien? Over fokzeugen en kraamkooien? Ik vond het een nogal onsamenhangend stukje en vroeg me af waar ik nou naar had zitten kijken:
A. Boeren zijn te gierig om hun fokzeugen een fatsoenlijke kraamtijd te geven?
B. Varkenshouders kunnen hoog en laag springen, maar supermarkten willen blijven stunten met goedkoop vlees?
C. Allemaal massaal SP stemmen, want zij willen de huidige kraamkooien verbieden?
De boerin die we trouwens zagen is Annechien ten Have. Zij heeft haar nek enorm uitgestoken door die peperdure nieuwe Prodromi kraaminrichting aan te schaffen. Ik heb al eerder over haar geschreven, want ze is niet alleen voorloper met haar kraamstallen.
Annechien wil ook haar VLEESVARKENS op stro gaan houden (!) en dat is een unicum te noemen in de varkens-industrie. En dan heeft ze ook nog eens het lupinevarken 'ontwikkeld'. En weer dwarsbomen de supermarkten dit mooie concept - varkensvriendelijker dan wat Annechien ten Have doet bestaat niet in de industrie.
Het is niet zo verwonderlijk dat ik gisteren het gevoel kreeg dat ik het EenVandaag item al duizend keer gezien heb. Want dat is ook zo. Goed van EenVandaag dat ze er aandacht aan blijven besteden. Maar het komt altijd op hetzelfde neer. Geld. Jammer dat Annechien er niet bij vertelde hoeveel zij had moeten neertellen voor haar nieuwe ProDromi stallen. Dat zijn zulke duizelingwekkende bedragen dat je verstand er stil van blijft staan.
Geen wonder dat boeren zich klem gezet voelen. Want als ze al willen, hoe komen ze ooit uit de kosten? Wie gaat dat allemaal betalen? De consument? En dan nog: de supermarkten willen het duurderde, varkensvriendelijke varkensvlees niet eens afnemen. Die zijn ook niet gek. Consumenten zeggen wel dat ze meer willen betalen, maar supermarkten weten wel beter... Dus waarom zouden boeren dan uberhaupt aan die dure stallen beginnen? Het is om horendol van te worden.
Kleine Beer komt uit zo'n Prodromi stal. Zijn boer Gerbert is radicaal overgestapt op dat nieuwe kraamsysteem. Kosten 1 miljoen euro. Goedemorgen. Kleine Beer, de man van 1 miljoen.
Laten we het verder maar over Kleine Beer en zijn vrienden hebben. Dat is tenminste overzichtelijk en vrolijkmakend. Kleine Beer is een van de pleegkinderen van de Moeder van Sjonnie. Inmiddels ook bevriend met de kinderen van Betsy. Lekker met z'n allen in het Bofkontbos keten. Leuk hoor, twee van die vrijlevende varkensgezinnen. Daar kun je tenminste je hart aan ophalen.
Volgende week feest. Dan zijn Betsy's Biggen jarig. Ik wilde het groot vieren. Doen we ook, alleen niet volgende week al. Het bos is nog te kaal, de blaadjes moeten nog komen en door alle regen is de bosgrond nog te drassig. Niks leuk om je gasten daar doorheen te laten glibberen. Wat te doen?
Vannacht bedacht ik dat Moederdag ook een mooie datum is. Bijvoorbeeld de vrijdag voor Moederdag, 8 mei. In een maand kan het bos groen worden en dan vieren we niet alleen de eerste verjaardag van Eberhard & Co, maar ook de Moederdag van twee varkensmoeders.
De Moederdag van Betsy, maar ook de Moederdag van de Moeder van Sjonnie. Zij hoort er nu ook helemaal bij in het bos met haar samengestelde pleeggezinnetje.
Betsy en de Moeder van Sjonnie. Twee ex-fokzeugen, die jarenlang in de kraamkooi gelegen hebben, big na big gebaard en gezoogd hebben en nu vrij zijn voor de rest van hun leven. En dan ook nog de verjaardag van 10 biggen. Als dat geen feest wordt. Jullie krijgen nog een uitnodiging.
Wordt Vervolgd.
Fijne vrijdag allemaal!
PS
Hierbij de blog die ik vorig jaar schreef over Annechien ten Have.
Het verhaal over een inspirerende, dappere varkensboerin.
Maandag 28 april 2014
De Dag van EEN DARTELSTAL VOOR HET LUPINEVARKEN
Vandaag richt ik me tot mensen die varkensvlees eten. Als ik dat rechtstreeks aan iemand vraag, wordt er meestal ontkennend op geantwoord. "Oh maar ik eet geen varkensvlees hoor!" Alsof ik ze een gewetensvraag stelde, maar dat is nooit het geval. Gewoon een nuchtere vraag zonder enige inkleuring: "Eet je varkensvlees?"
Als ik na de ontkenning dan nog wat doorvraag blijkt dat meestal toch wel het geval te zijn. Want uitgebakken spekjes in de stamppot komen ook van het varken, worst in de erwtensoep ook. Maar het wonderlijke is dat er bij varkensvlees alleen maar aan hamlappen of karbonades gedacht wordt. Zelfs een stel meiden, werkzaam bij een grote dierenbeschermingsorganisatie, vertelden mij dat ze alleen maar 'nepvlees' aten. En daar verstonden ze dan spekkies en worst onder :-) Echt vlees kwam volgens hen van koeien, zoals biefstuk. Ik verzin dit niet.
Voor onze publieksgerichte campagne de Scharreltram (2001) heb ik destijds consumenten geinterviewd en kreeg soms de verrassendste antwoorden. http://www.scharreltram.nl
Goed. Varkensvlees dus. Er zijn mensen die het eten, heel veel mensen zelfs. Er zijn dus ook heel veel varkens die aan die vraag moeten voldoen. Van de week kreeg ik een krantenatikel opgestuurd van een bofkontfan. 'Het lupinevarken zoekt supermarkt'.
;)
(klik op foto voor vergroting)
Mooi initiatief van Annechien en Have. Varkensboerin uit Groningen, die ik hoog heb zitten. Zij en haar maatschap hebben een nieuwe varkensstal laten bouwen, 2 sterren van de Dierenbescherming, fokzeugen op stro met een buitenuitloop. Investering 1 miljoen euro.
Het bijzondere aan de varkens van Annechien is dat ze niet gecastreerd worden (ook niet toen iedere varkenshouder dat nog volop deed), en dat ze haar varkens voert met lupine, geteeld op eigen akkers. Er komt dus geen onduurzame soja uit Zuid-Amerika aan te pas.
Een heel vernieuwend concept dus. Zowel voor het welzijn van de varkens als het eten dat ze krijgen. En die lupine schijnt een heerlijke smaak aan het vlees te geven. Mijn liefje wat wil je nog meer? Nou, Annechien wil nog meer en dat is haar aan alle kanten te prijzen.
Ze wil namelijk het allerbeste voor haar gespeende biggen, die ook op haar bedrijf afgemest worden tot ze naar de slacht gaan. Die biggen wil ze een dartelstal geven, zoals zij dat noemt, op dik stro (dat hebben ze nu niet) en temidden van die biggen ontvangst van bezoekers en voorlichting over het lupinevarken. Dat is een mooi streven. Geen enkele intensieve varkenshouder heeft zo'n vernieuwend concept met oog voor dierenwelzijn, milieu en mens.
Nu komt het.
Die dartelstal voor de biggen gaat ook nog eens 1 miljoen euro kosten. En de bank is alleen bereid die te financieren als Annechien al een vaste afzet heeft bij een supermarkt voor haar lupinevarken. Maar de supermarkt hapt nog niet toe, behoudend als ze zijn en altijd huiverig voor nieuwe concepten.
Zullen wij die biggen dan niet een handje gaan helpen, dacht ik toen ik het artikel las. Want dat is uiteindelijk toch waar het om draait, dat zij een goed leven hebben voor ze opgegeten worden. Dat hoor ik tenminste iedereen altijd roepen: "Ik eet alleen maar vlees van dieren die het goed gehad hebben!" Maar wat het merendeel van de consumenten denkt is dat als het moedervarken op stro gehouden wordt, dat dan ook automatisch ook voor hun gespeende biggen zou opgaan. Niets is minder waar (gespeende biggen zijn biggen die na 3 tot 4 weken van de moeder gescheiden worden en dan in groepjes afgemest worden tot 110 kilo in kale hokken zonder stro).
Die gespeende biggen heten dan vleesvarkens en dat zijn de varkens die opgegeten worden. Die gun je toch het beste van het beste, voor ze hun leven moeten inleveren voor jouw spekkies, worst, karbonade, frikandel en nog veel meer? En dat is precies wat Annechien ten Have voor ze wil gaan veranderen: een ruime dartelstal op dik stro.
Ik zie het nu met mijn eigen ogen bij de biggetjes van Betsy. Amper 14 dagen oud zijn ze nu. Maar wat een vitaliteit, onderzoekingsdrift en aangeboren nieuwsgierigheid! De biggetjes rennen, spelen en ravotten dat het een aard heeft. Ze schakelen razendsnel van moment tot moment tot allerlei soorten gedrag. Ga er maar eens een half uurtje bij zitten, je kijkt je ogen uit en hun levenslust straalt op je af, je wordt er een ander mens van. Dat heb ik wel heel anders gezien bij de gespeende biggen in de bio-industrie. Door hun prikkelarme omgeving stralen die helemaal niks meer uit.
Zo goed en vrij als Betsy's biggen zal geen vleesvarken het ooit hebben, die vergelijking moet je niet eens willen maken, maar zo'n dartelstal als Annechien ten Have voor ogen heeft, is het beste wat de vleesvarkentjes ooit in de varkenshouderij kunnen krijgen.
Zullen we ze dan maar op weg gaan helpen? Iedereen die wat dan ook van het varken eet, kan meedoen!
1.
Stuur een brief naar je supermarkt en vertel dat je het LUPINEVARKEN in de schappen wil en waarom.
2.
Spreek ze er op aan op de vleesafdeling. Vertel wat je belangrijk vindt aan dierenwelzijn, vertel over biggen op stro in een ruime stal.
3.
En als je je helemaal wilt inzetten, organiseer met een paar mensen iets leuks, ludieks voor de ingang van de supermarkt. Maak er een mooie installatie van, laat het winkelende publiek foto's zien van gelukkige biggen op stro. Geen zure praatjes, geen nare beelden, maar laat de schoonheid zien van een stel spelende biggen op stro. Consumenten moeten verleid worden :-)
4.
Verzamel handtekeningen en overhandig die aan de filiaalmanager van de supermarkt. Het liefst een grote, Appie Heijn of zo.
5.
Bel Annechien op en ga er eens heen met een groepje mensen. Ze wil jullie vast ontvangen.
6.
Bedenk bij dit alles dat je het voor de biggen doet. Gun ze die dartelstal. Gun ze dat spelen in stro. Ik krijg zo vaak mails van mensen die schrijven dat ze ook zo graag wat willen doen voor de varkens, maar dat ze dan eerst de lotto moeten winnen voor ze een boerderij kunnen aanschaffen, etc. Dat is helemaal niet nodig! Je kunt altijd iets doen! Vandaag nog. Voor de biggen en vleesvarkens daar in Groningen. Wie pakt het op voor die lupinevarkentjes? Ik hoor het graag!
Fijne maandag allemaal!
Donderdag 9 april 2015
De Dag van VRIENDSCHAP TUSSEN STIER & BEER
Daar zijn ze weer! Zeus & Piet. De opmerkelijke vriendschap tussen een stier en een beer. Bij Familie Bofkont tussen os en borg om precies te zijn.
Opmerkelijk omdat Zeus & Piet vrienden gebleven zijn. Kalfjes en biggen kunnen het meestal wel goed met elkaar vinden. Lekker tegen elkaar liggen, beide soorten hebben er als baby baat bij. Zo is het bij Zeus & Pietje ook begonnen.
Maar de heren zijn inmiddels ruim 6,5 jaar. Geen enkele reden meer om zich nog met elkaars leven te willen bemoeien. Opgroeiende en volwassen stieren (en koeien) beschouwen hun voormalig samenzijn met biggen toch als een jeugdzonde.
Zo niet bij Zeus & Piet.
Hun band is gebleven. Zo af en toe liggen ze nog tegen elkaar onder de hooikap en vorige week zag ik ze weer samen eten.
Het bijzondere van Familie Bofkont, waar ze alsmaar ouder worden, is het volgen van hun ontwikkelingen. Hun gedoe, de interactie, vriendschappen die komen en gaan, iedere dag is er wel weer wat te beleven. Ik kijk nog steeds mijn ogen uit.
Daarom is het zo belangrijk dat ze een echt onderling leven hebben, die bofkonten. Wij zijn er wel, de werkers, maar door de week uitsluitend in de rol van dienaars en dienaressen. Wij sloven, voeden, laven, drenken en scheppen orde in de chaos, maar dringen ons niet op in hun onderlinge beestenbesoignes.
Wél gedag terug zeggen als we door ze begroet worden, af en toe een aai in het voorbij lopen, ogen en oren de kost blijven geven in het proces van de verzorging, maar we dringen ons niet aan ze op door hun samenzijn te verstoren met onze inmenging.
En dan op zondag feest. Dan worden ze door de mensen in het zonnetje gezet. Borstelbeurten, massages, verwondering en bewondering. Ze lusten er wel pap van.
Van meet af aan was het mijn overtuiging dat we door de afwisseling van beesten onder mekaar en af en toe gezelschap van mensen, de bofkonten het meeste recht zouden doen.
Zo behouden ze hun eigenheid en zijn ook goed met mensen.
Nooit 1 seconde spijt van gehad :-)
Fijne donderdag allemaal!
Woensdag 8 april 2015
De Dag van FOOD FOR THOUGHT
Wat een hoop reacties op de blog van gisteren! Dankjulliewel! De dame in kwestie is er erg blij mee, maar ik denk wel meer dames (en een enkele heer), zo te lezen. Erg handig om deze tips allemaal bij elkaar te hebben. Die groenteschotel uit Allerhande ga ik zeker proberen.
Bofkontfan Anneke tipte ook nog op een filmpje over de kuikenfabriek waar de Jannemannen vandaan komen. Met open mond gekeken, niet in de laatste plaats om de botheid van de presentatrice. Wat nieuw voor mij was, is dat de haantjes wit en de hennetjes bruin geboren worden. Kijk maar:
http://www.omroepflevoland.nl/nieuws/122401/zeewolde-miljoen-kuikens-geboren-tijdens-paasweek
Daarmee wordt de kuikentjes dat akelige seksen bespaard gebleven. Een hele vooruitgang. Maar die hoeveelheid leventjes bij elkaar, puur ten gunste van ander leven - de mens - blijft pervers. En allang niet meer nodig, er zijn alternatieven genoeg.
Nu we het toch nog even over eten hebben, van de week las ik dit in Trouw over de zin en onzin van superfoods, gluten, etc. :
http://www.trouw.nl/tr/nl/4332/Groen/article/detail/3944742/2015/04/05/Waarom-krijg-ik-heimwee-naar-de-slavinken-van-mijn-moeder.dhtml
Fijne woensdag allemaal!
PS
Op de foto de Jannemannen & Familie Kraak.
Hoe is het eigenlijk met Moeder Kraak?
Ik neem een lichte zwelling van de flanken waar...
Over een paar weken zal ik meer weten...
Dinsdag 7 april 2015
De Dag van HELP IK WIL VEGETARIER WORDEN!
"Hoi Dafne,
Ik ben al een tijdje aan het brainstormen over bewuster gaan eten en las geregeld vleesloze dagen in. Graag zou ik willen proberen om daar meer structuur in aan te brengen en gaandeweg meer en meer overstappen op vegetarische maaltijden. Het probleem is alleen, er zijn zoveel dingen geschreven over vegetarisme dat ik niet weet waar en hoe ik moet beginnen. Ik ben bang dat als ik gewoon mijn vlees schrap, dat ik dan niet precies weet hoe ik de goede dingen moet vervangen. Kunnen jullie mij wat tips geven? Misschien over wat ik aan voedingsstoffen als basis kan gaan gebruiken ofzo?"
Tja, dat komt er nu van, van die Familie Bofkont :-) Steeds vaker wordt er over wel/geen/minder vlees nagedacht na een bezoekje aan de indrukwekkende beesten van Het Beloofde Varkensland. Die bewustwording staat geheel en al op hun conto. Ik ga het vegetarisme niet lopen verkondigen, nam ik me voor op de boerenschool tijdens de biggenles toen we de stakkers moesten onderwerpen aan gruwelijke handelingen.
Ik weigerde, maar staande die horrorles bedacht ik een strategie. Nooit tegen de boeren keren, niemand tot het vegetarisme bekeren, maar biggen en kalfjes vrijkopen, naar hun eigen aard in vrijheid oud laten worden en hopen dat zij middels hun schoonheid consumenten verleiden tot bewustwording. En het allerbelangrijkste: iedereen vrijlaten in hun keuzes. Want mensen willen wel veranderen, maar niet veranderd wórden.
Met die filosofie ben ik nu al 20 jaar bezig. En ik moet zeggen, de bofkonten doen hun werk goed.
En dan komt die volgende stap. Dan willen bofkontfans weten hoe je verantwoord vegetarier kunt worden. Maar dan heb je niks aan mij. Ik ben 'een vleeseter die geen vlees meer eet.' Zoiets als een alcoholist die geen druppel meer drinkt. Het niet meer eten wil in mijn geval niet zeggen dat het uit mijn systeem is.
Dus eet ik me een ongeluk aan vleesvervangers. Ik kan niet toveren met groenten, ik beheers de vegetarische levensstijl niet, ik doe maar wat. Ja, ik kan een boekje noemen. De Dunne Vegetarier van Antoinette Herzenberg.
Maar bovenstaande mailster verdient meer. Plus al die andere bofkontfans met min of meer dezelfde vraag. Dus gooi ik het in de groep. Hebben jullie tips, aanbevelingen, lekkere recepten voor hen? Vast wel. Ik zou zeggen: brand maar los! Dank vast!
Fijne dinsdag allemaal!
PS
Toch twee tips van mij, bescheiden maar loeilekker.
1.
KOMKOMMER MET AMANDELEN (als voorafje of tussendoortje).
Snij een geschilde komkommer een paar keer door de lengte. Verwijder de zaadlijsten.
Snij staafjes van de komkommer met de lengte van ongeveer een lucifer.
Meng de komkommerstaafjes met amandelen (met een velletje).
Heel goed kauwen.
De twee smaken vermengen zich dan op wonderbaarlijke wijze met elkaar.
Heerlijk!
2.
NATUURBONBONS (heeft niks met vegetarisme te maken, maar te lekker om niet door te geven :-))
Ook zo gek op Belgische bonbons, maar beducht voor suiker?
Snij een geschilde banaan in stukken van ongeveer 3 cm.
Druk er aan weerszijden een walnoot tegenaan.
Lijkt precies op die Belgische marsepeinbonbon.
Leg de natuurbonbons op een mooi schaaltje.
Heerlijk bij de thee!
Paasmaandag 6 april 2015
De Dag van SCHATJES UIT DE VEE-INDUSTRIE
Zeg Pasen en je denkt aan eieren. En aan kuikentjes. Sinds wij vier jaar geleden een dag voor Pasen naar een kuikenbroederij gingen om zes hanenkuikentjes van de versnipperdood te redden, denk ik ieder jaar weer terug aan die gebeurtenis.
Zes hanenkuikentjes, terwijl er een miljoen mannetjes per week geboren (en versnipperd of vergast) worden. Een druppel op de gloeiende plaat? Vind ik niet. Ieder donsje is een leven. Zes kuikentjes hebben nu de kans gekregen om uit te groeien tot mooie, volwaardige hanen.
Zes rotzakjes, die nog nooit van dankbaarheid gehoord hebben. Want denk maar niet dat ze dat zijn, dankbaar. Zodra ze me niet meer nodig hadden, kon ik er van langs krijgen. En hanen kunnen gemeen pikken en bijten. Baby's uit de vee-industrie worden nooit lieverdjes. Daar geldt het recht van de sterksten. Kom je vanzelf wel achter.
Dat wist ik natuurlijk nog niet, vier jaar geleden. Maar als wel, dan had ik de kuikentjes nog mee naar Familie Bofkont genomen. Als je dieren niet kunt accepteren zoals ze zijn, kun je beter pluchen knuffels op de bank zetten. Die eten niks, poepen niet, piesen niet, stinken niet, maken niks vuil, vernielen niks en bijten niet :-)
En verder moet je maar afwachten wat het wordt. Toch denk ik nog vaak terug aan de tijd dat de kuikentjes onder m'n haar wilden slapen om zich veilig te voelen. Of dat ze alle zes op me afrenden als het ging onweren. Bij de eerste donderslag vlogen ze letterlijk in mijn armen.
Hoe we destijds de zes kuikentjes uit die kuikenbroerderij ophaalden, lees je onderaan uit mijn boek. Op de foto in gezelschap van een roze biggetje, vlak daarvoor gered. Ook zo'n schatje. Zeven schatjes uit de vee-industrie. Zacht, onschuldig, poezelig, lichtgeel en lichtroze.
Zes Jannemannen en Lange Lijs. Uitgegroeid tot ego's van hier tot Tokio. Lange Lijs is ook al zo'n lekkere tante geworden. Maar ze zijn me er niks minder lief om. Want leven is leven. Dat is niet dood. En zo is het.
Fijne vrije maandag allemaal!
PS
Het verhaal van de Jannemannen (klik voor vergroting)
;)
Paaszondag 5 april 2015
De Dag van ONZE PAASOS ZACHTE ZEUS
Speelgoedgigant Bart Smit zou willen dat ze hem in de collectie hadden. Een knuffel van zo'n pakweg 900 kilo. Zooo groot en zooo zacht dat hij een plaatsje in het guiness book of records verdient.
Vanaf het moment dat ik hem op de veemarkt aanraakte, wist ik dat ik door de knieen zou gaan. Hij was net een berg watten, zo wit en dik was zijn weelderige babyvacht.
Ik heb het over Zeus.
Toen nog een babykalfje, nu onze eigen Paasos. EN HIJ IS NOG STEEDS ZO ZACHT. Nog net zo wollig als het beeldschone kalfje dat ik bijna zeven jaar geleden op de veemarkt vrijkocht.
Ik sta er nog iedere dag versteld van. Kalfjes worden koeien of stieren en dan is het gedaan met hun zachte babyvacht. Maar Zeus heeft zijn babyvacht behouden en is uitgegroeid tot Megaknuffel van Bart Smit.
En het is niet alleen zijn buitenkant.
Ook van binnen is Zeus zacht. Het is zijn hele uitstraling. Bofkontvriendin Wilma liet zijn foto een keer zien aan een boer. "O maar dat is geen stier", zei de boer meteen. "Dat is een homo." En hij sprak het woord uit met langgerekte oo's. Hoomoo.
Ook een manier om een os te duiden :-)
Op deze paasdag is Zeus onze gastheer. Tenminste als Mozzarello daar geen stokje voor steekt. Of Herman, of anders Bulle wel. De vier paasossen van Familie Bofkont zullen stralend de gasten van de workshop ontvangen. Stralend omdat ze zo op mensen gesteld zijn.
Allevier door ons met de fles grootgebracht (behalve Bulle, die bracht zijn eigen pleegmoeder Mem mee). Maar allemaal vanaf het begin af aan door mensenhanden aangeraakt, geaaid, gestreeld en daardoor bevestigd in hun zijn. Voor kalfjes hetzelfde effect alsof ze door hun eigen koeienmoeders gelikt waren. Dat gevoel is in hun systeem verankerd geraakt.
En nu beschouwen ze ons als onderdeel van de kudde. Daarom loopt Zeus op de mensen af om ze te begroeten. En Mozzarello en Herman en Bulle ook. Wat fijn dat jullie er zijn, zeggen ze daarmee. Gezellig. Voel maar eens hoe zacht we zijn. En hoe warm onze hoorns aanvoelen. En mag ik ook even aan jou likken?
De zon schijnt en de lucht is blauw. Deze eerste paasdag kan nu al niet meer stuk. En dan moet de workshop nog beginnen.
Vroeger liepen trotse boeren op eerste paasdag een rondje door het dorp met hun versierde paasossen. Te pronken met hun goed verzorgde vee, hun dikke billen beloofden lekkere biefstukken. Nu is alles ontdaan van die boerencultuur. De schaalvergroting heeft meer kapot gemaakt dan je lief is.
Maar kom. Vandaag is het feest. Onze paasossen houden hun biefstukken lekker zelf. Laten we daar blij om zijn. En de lekkere dikke zachte billen van Zeus aaien. Je weet niet wat je meemaakt :-)
Fijne Pasen allemaal!
Goede Vrijdag 3 april 2015
De Dag van EEN VARKEN IS NOOIT JARIG
Betsy en de Moeder van Sjonnie hebben de koppen bij mekaar gestoken.
Het gaat over het komende verjaardagsfeestje van Betsy's lummels.
BETSY
'Jullie zijn natuurlijk ook uitgenodigd.'
MOEDER VAN SJONNIE
'Leuk. Wanneer is het ook alweer?'
BETSY
'Dinsdag 14 april.'
MOEDER VAN SJONNIE
'Dat je dat nog zo precies weet! Ik heb zoveel kinderen gekregen, ik ben de tel kwijtgeraakt. En een verjaardag vieren was er nooit bij, dan waren ze altijd al bij me weg. Trouwens, geen van mijn kinderen heeft ooit jarig kúnnen worden. Voor hun eerste verjaardag waren ze allang dood.'
BETSY
'Ik weet er alles van. Een vleesvarkentje is nooit jarig. Daarom moeten we het nu juist gaan vieren. Ieder jaar weer. Welke varkens kunnen dit nou meemaken? Zeg nou zelf.'
MOEDER VAN SJONNIE
'Ja! We moeten alsnog alle nooit gevierde verjaardagen van al onze kinderen vieren!
EBERHARD loopt langs:
'Waar hebben jullie het over?'
BETSY
'O niks.'
EBERHARD
'Ja dat zal wel. Waarom staan jullie dan zo te smoezen?'
BETSY
'Kom, ik ga een dutje doen. Ga je mee?'
en in het voorbijgaan draait ze zich nog even om naar de Moeder van Sjonnie.
'Je vergist je trouwens. Sjonnie! Jij hebt Sjonnie. Die wordt toch ook al 3 jaar?'
Wordt Vervolgd.
Fijne vrijdag allemaal!
Donderdag 2 april 2015
De Dag van NA DE STORM
Woensdag 1 april 2015
De Dag van PREI, KNOFLOOK EN OSSENGAL
Ik citeer even uit de Volkskrant van vandaag:
'Neem gelijke delen prei en knoflook, meng dat met wijn en ossengal, laat negen dagen staan in een messing pot en voila: een huis-tuin-en-keuken antibiotica. Uit de Middeleeuwen. Zelfs de antibiotica-resistente MRSA bacterie lijkt niet tegen het recept opgewassen.'
Zou het om een 1 april grap gaan?
Hoe dan ook, via de MRSA moest ik meteen weer aan Paul Vermes denken. Behandelend geneesheer van Vrouw Vos. Orthopedisch chirurg uit het Lucas Andreas Ziekenhuis/Amsterdam die zich spontaan meldde bij Vrouw Vos. Mijn lieve bijzondere Vrouw Vos die door dierenartsen was opgegeven omdat ze niet wisten hoe ze haar weer op de been konden krijgen.
Humane specialist Paul Vermes wist dat wel. Door zijn goedertierenheid kreeg Vrouw Vos de drie extra mooie jaren erbij die hij haar voorspeld had.
Paul Vermes was een held.
Zodra zijn ziekenhuis er lucht van kreeg dat hij een varken als patient had aangenomen, werd hij teruggefloten. Niet dat Paul dat onder stoelen of banken had gestoken. Integendeel. Toen de röntgenfoto's van Vrouw Vos klaar waren, organiseerde hij een vergadering met zijn collega-orthopeden in het ziekenhuis. Hij hing de röntgenfoto's in de lichtkasten en al die witte jassen bogen zich over de casus van Vrouw Vos.
Maar Paul mocht van het ziekenhuisbestuur niet meer naar Het Beloofde Varkensland. Hoe hij ook verdedigde dat het hier om vrijlevende varkens ging en niet om de intensieve varkenshouderij, waar - toen nog - antibioticagebruik aan de orde van de dag was, het mocht niet baten. MRSA was MRSA en varkens waren varkens volgens het bestuur. Punt uit.
Maar Paul wilde Vrouw Vos niet in de steek laten en liet het er niet bij zitten. Hij kwam met een oplossing. Na ieder bezoek aan Het Beloofde Varkensland liet hij zich in het ziekenhuis op MRSA testen. Zo kon iedereen rustig blijven ademhalen en kon hij gelukkig ook zijn geliefde Ieniemieniebaby's de fles nog blijven geven :-)
Paul was keer op keer clean. Stel je voor dat dat niet zo was geweest en we toen zelf aan de slag waren gegaan met prei, knoflook en ossengal :-) En dan die gezichten van het bestuur. Zo jammer dat ik Paul vandaag niet even kan bellen met dat nieuwtje. Wat zou hij geschaterd hebben.
Nog geen half uur na zijn laatste operatie - hij ging met pensioen - kreeg hij een beroerte in het ziekenhuis. Daarna werd er kanker ontdekt. De aimabele wonderdokter die zelf nooit ziek geweest was en zijn hele leven voor zijn patienten had klaargestaan, werd zelf patient.
Hij kwam Vrouw Vos nog één keer opzoeken met slepend been. Steunend op zijn stok wilde hij alle bofkonten nog bij langs. Lamme Zus, Zeus, zijn favoriete Ieniemienies. "Zijn dát de Ieniemienies??", wijzend naar de twee zwarte mega-hangbuikzwijnen.
Vrouw Vos is er niet meer. Paul Vermes is er niet meer. Maar wel in hoofd & hart. Voor altijd.
Fijne woensdag allemaal!
Dinsdag 31 maart 2015
De Dag van BLAFFEN IN EEN BULDEREND BOFKONTBOS
Van het huisje van de Moeder van Sjonnie was vannacht al een dakplaat gewaaid. Maar onze onvolprezen Nachtwacht pakte zijn accutol en de hele familie kon net zo warm en droog doorslapen als altijd.
Zo bulderend als de storm door het Bofkontbos raast, zo berig is de Moeder van Sjonnie weer. Dynamiek van storm en zeug vallen vandaag samen. Als een weerwolf staat ze tegen de wind in te blaffen. De oerkrachten hebben een joint venture gesloten. Spanning & sensatie op de Zuidas.
Op Het Beloofde Varkensland is een dikke megatak gaan vliegen. Familie Kraak is ongedeerd gebleven. Ook zeilde er een kruin uit een vlier over hun terrein. Maar ook deze varkensfamilie blijft vandaag lekker thuis in hun veilige huisje.
Vanavond en vannacht wordt er nog een hoogtepunt verwacht.
Betsy en haar lummels trekken zich er vooralsnog niet veel van aan. Toch kan het behoorlijk spoken in het Bofkontbos. Vorig jaar zijn er een zwikkie bomen (of eigenlijk delen daarvan) tegen de vlakte gegaan. En toen stormde het lang zo hard niet als nu.
Ook lagen er al een stel knoeperds van ontwortelde reuzen toen we vier jaar geleden het bosterrein toegewezen kregen door de directeur van de Zuidas: "Maak er iets moois van, maar er mogen geen dooien vallen."
En met dooien bedoelde hij geen varkenslachtoffers door windkracht 9, maar dooien als gevolg van slacht. Wat een uitspraak. Kom daar nog maar eens om in deze 'hippe' tijden waarin stadsvarkens als kunstobjecten naar het slachthuis worden gedreven.
Niet dat ik denk dat deze woorden waren ingegeven door persoonlijk vegetarisme, maar wat hij bedoelde, is dat hij geen gedonder wilde hebben in de buurt. Hij voelde al op zijn klompen aan dat Zuidassers en buurtbewoners zich aan de toekomstige roze familie zouden gaan hechten.
En het is precies zo gegaan.
Betsy & Co zijn er bij gaan horen. Niet meer weg te denken. Zo hoort het ook te gaan met stadsvarkens. Het houden van stadsvarkens schept verplichtingen en verantwoordelijkheid. Niet eerst de mensen een worst voorhouden met schattige opgroeiende biggen. En dan, als ze 6 maanden zijn, ineens de opportunistische overstap maken naar de gewoontes van de intensieve varkenshouderij. In de stad betekent dat willens en wetens een bruut einde maken aan het geluk voor mens & dier. Het zou niet moeten mogen. Leve de Klaas de Boer, directeur van de Zuidas :-)
Fijne dinsdag allemaal!
Maandag 30 maart 2015
De Dag van TERUGKIJKEN OP EEN PRACHTDAG
Fijne dag gisteren. Druk. Begon met een interview en eindigde er mee. Daar tussenin een buitendeur die door Miss Piggy gesloopt werd en een kachel die ermee ophield en toen moest de workshop nog beginnen. En ik maar roepen dat het leven met Familie Bofkont één grote improvisatie is. Heel leuke enthousiaste groep. Volle bak. Ook twee leerlingen van een VWO uit de Bijlmer, die een werkstuk maakten over de intensieve varkenshouderij.
Wacht eens even. Een VWO uit de Bijlmer? Even snel in het fotoarchief kijken en ja hoor. Negen jaar geleden een hele klas van diezelfde school voor een les op Het Beloofde Varkensland.
Toen ik de foto's zag, wist ik het meteen weer. Dat was met die stoere jongens, die eerst alles stom vonden, maar toen ze met Brutus op de foto mochten, werd alles ineens cool en vet.
Ach Brutus! Dat prachtbeest met oren zo groot als kamerschermen. Met zijn 360 kilo net zo stoer als die jongens, maar als het er op aan kwam ook net zo'n klein hartje. Rare uitdrukking trouwens een klein hartje, terwijl eigenlijk het tegenovergestelde wordt bedoeld.
Bij mensen heet het dan 'echt een gevoelsmens'. Nou, Brutus was echt een 'gevoelsvarken'. Voor zover je dat nog van een varken kunt zeggen, want alle varkens hebben van nature al zo'n rijk gevoelsleven. Bij hem won het sentiment trouwens glansrijk van het intellect. Erg snugger was hij niet, maar dat maakte hem des te aimabeler. Voor Brutus kon je echt een zwak hebben.
Vetgemest bij een slager, net op tijd de dans ontsprongen toen wij de kans grepen deze kolossale beer van de slacht te redden. Maar toen hij op Het Beloofde Varkensland arriveerde, bleek hoe sociaal onhandig hij was. Brutus was altijd alleen geweest en niet gewend met andere varkens om te gaan. Het kostte tijd voor hij zijn plek gevonden had binnen de dynamiek van Familie Bofkont.
Hij was als de dood voor de kleine Miss Universe, die hem keer op keer de varkensmassagesalon uitjoeg. Dan denderde de lobbes het erf weer over, tot hij weer een nieuwe poging ondernam. Ook had hij moeite met de ontbijtgewoontes van Familie Bofkont. Bij de slager kreeg hij altijd slobber. Hier biks. Brutus had geen idee hoe hij dat weg moest krijgen. De eerste maanden stond ik dan ook iedere ochtend in een bak te roeren. Eerst nog zijn vertrouwde slobber, toen biks met warm water aangelengd en daarna geleidelijk over op vaste biks.
Het is allemaal goed gekomen.
Na een tijdje was Brutus al niet meer weg te denken van Het Beloofde Varkensland. Hij werd de steun en toeverlaat van de angstige, gedumpte Theo. En met zijn enorme lichaam bood Brutus ook de Ieniemienies - nauwelijks groter dan een stel cavia's - de warmte die zij op hun beurt tijdens hun inburgering nodig hadden. De Ieniemienies werden Maximaxies en stalen gisteren het hart van een van de bezoekers.
Volwassen man, glunderend als een kleine jongen. Hij kon er maar niet over uit. Daar zat ie op een strobaal. Twee zwarte varkens aan zijn voeten, met hun neuzen tegen zijn krukken geduwd. Een lang gekoesterde wens ging in vervulling. "Meid, hoe lang doe je dit al? Dit is echt thuiskomen! Wat is dit uniek! Prachtig! Al die varkens! Kijk nou toch eens hoe ze er bij liggen! Prachtig! Uniek! Voel toch eens aan die zwarte oortjes! Oh wat mooi! En dan die bizon! Wat een prachtbeest ook! Hoe die uit zijn ogen kijkt! Dat is toch uniek! Wat prachtig!"
'Bizon' Mozzarello gooide ook weer hoge ogen. Met zijn oer-uitstraling wordt hij wel vaker bizon genoemd. Het gesprek kwam op mozzarella. Een vegetarische dame, dol op kaas, hoorde voor het eerst over de relatie tussen kalfjes en kaas. Had ze nooit eerder bij stil gestaan. Ja, Familie Bofkont is van vele markten thuis :-)
Dan Rosamunde die ons allemaal kippenvel bezorgde toen ik over haar leven met Brutale Griet vertelde, terwijl Dennis een foto van Brutale Griet omhoog hield. En weer duwde Rosa haar snoet tegen de beeltenis van haar gestorven levensvriendin en kon haar ogen niet meeer van de foto afhouden. Wat er toch in dat oude koetje om gaat, dat blijft een wonder en een mysterie.
Jarig feestvarkentje Stevie mocht samen met haar vriendinnetjes appelmoes geven aan de oudjes. En de negenjarige Dappere Dodo aaien, net zo oud als zij geworden was.
Dan nog de sympathieke Natuurboer Jos met zijn gezin, druk bezig met een spannend vernieuwend product van zijn natuurkoeien. Een paar weken terug was hij hier al voor een brainstormsessie. Thuisgekomen vertelde hij zijn jongens over de bofkontvarkens en de waterbuffel Mozzarello. De ventjes konden niet wachten. Gisteren was het zover. Stoer poseerden ze met vader en moeder bij Mozzarello.
En zo werden bofkonten & bont gezelschap samen één grote Familie Bofkont. Een dag om aan terug te blijven denken. Mooier kan de week niet beginnen :-)
Fijne maandag allemaal!
Zaterdag 28 maart 2015
De Dag van CAESAR & DE VARKENSPARTIJ
Ja en dan was het gisteren weer de dag van mooie herinneringen aan Caesar. Er was een tijd dat er ook twee rammen bij Familie Bofkont woonden. Dat lijkt lang geleden en na het overlijden van Caesar, gisteren 5 jaar geleden, zijn er geen rammen of ooitjes meer gekomen.
Tussen zoveel varkens en koeien zouden ze nu qua soort ondergesneeuwd raken. Dan zouden er als tegenwicht minstens 10 schapen bij moeten om ze enig recht van spreken te geven. Het lijkt de politiek wel. De Varkenspartij is hier nu de allergrootste geworden.
En die zou nog veel groter kunnen zijn. Van de week 8 minivarkens 'aangeboden', die dringend een ander thuis zoeken, waaronder ook een gedumpte die zich maar in een zwervend bestaan moet zien te redden. ACHT minivarkens in 2 dagen tijd! En zo loopt de mailbox hier maar vol. En mijn hoofd ook, want zulke pijnlijke berichten gaan me nooit in de kouwe kleren zitten.
Degene die nu nog een biggetje bij een minivarkensfokker koopt, zou in het cachot moeten. Gezellig zitten naast de fokkers. Op water, brood en spinnen. Kunnen ze samen hun ondoordachte gedoe overpeinzen. Zich afvragen wat het verschil is tussen egoisme en dierenliefde.
Kijk toch op Marktplaats, daar wemelt het van die stakkers!
Terug naar Caesar. Bijzonder beest. Zei nooit wat, maar keek des te meer. Had altijd alles door. Vooral degene die een egostrijdje met hem aan ging, nadat ik had gezegd dat Caesar het niet verdroeg om op zijn kop geaaid te worden. En het dan toch doen. (Vaak een haantje uit het bedrijfsleven).
Caesar reageerde nooit meteen. Ik zag hem denken en wist was er ging gebeuren. Schapen kunnen gezichten onthouden. Wel 50, heb ik eens gelezen. Caesar wachtte zijn kans altijd af. Het is voorgekomen dat hij een paar uur later verhaal kwam halen.
Stonden we met de groep in het weiland, zag ik uit mijn ooghoeken Caesar aan komen kuieren. Vanaf een afstandje stond hij te observeren. Wie was het ook weer?
En als ik dan vol vuur stond te vertellen en even niet meer op Caesar lette, hoorde ik een brul. Had Caesar het haantje fijntjes op z'n nummer gezet. Snel, kort en doeltreffend. Een corrigerende tik van een rammenkop, vergeet je niet snel meer.
Na de dood van zijn levensvriend Gevaarlijke Eddy, verkoos Caesar de status van eeuwige weduwnaar. Pogingen van onze kant om daar verandering in te brengen liepen op niks uit.
Caesar kreeg een autonome positie bij Familie Bofkont. Altijd en overal hield hij een oogje in het zeil. Zoals butler Carson, de vader-overste van Downton Abbey. Streng maar rechtvaardig. En altijd met veel gevoel, want Caeser voelde zich met name betrokken bij zieke bofkonten.
Ik zal nooit vergeten dat ik waakte bij Stalker, die ernstig ziek was. 's Nachts stak Caesar zijn kop van tijd tot tijd om de hoek van de ziekenboeg. Hoe gaat het Stalker? Wel volhouden hoor.
Die ziekenboeg van toen is nu het Oude Mannetjeshuis geworden. Als ik nu bij Mannetje Bromsnor zit zie ik in gedachten nog steeds dat betrokken koppie van Caesar in de deuropening verschijnen.
Dat doet me goed en Mannetje Bromsnor kennelijk ook. Want het gaat beter met hem. Hij komt weer overeind om de dingen te doen die hij wil doen en hij pikt het eten van Miss Universe weer weg :-)
Heeft Miranda dan toch gelijk gekregen? (blog van maandag 23 maart). Dat er misschien nog een wonder zou gebeuren?
Fijne zaterdag allemaal!
Vrijdag 27 maart 2015
De Dag van WENDY
Vandaag is een van onze trouwste fans, Wendy, jarig! Zij en haar geliefde steunen Familie Bofkont door dik en dun met alles wat binnen hun bereik ligt.
Nooit zal ik vergeten hoe Wendy er voor Familie Bofkont was toen we in een afschuwelijke kwestie verzeild waren geraakt door een in de steek gelaten, verwaarloosd varkentje.
Dat is nu al 5 jaar geleden, maar ik kan het nog steeds niet ten volle in mijn gedachten toelaten. Iedere keer als het op komt, probeer ik de herinneringen met kracht weg te duwen. Daar zal nog lange tijd over heen moeten gaan, maar eens moet deze nachtmerrie opgeschreven worden van A tot Z. Inclusief verbijsterende apotheose. Als het op papier staat gaat het in de kluis en als ik onder de grond lig tussen de bofkonten :-), mag iedereen het lezen.
Ik belde Wendy en ze kwam meteen. Zoiets vergeet je niet meer.
En dan Wendy's moeder! Nooit ontmoet, nooit bij Familie Bofkont geweest, maar ze maakt de prachtigste minatuurtjes van vilt, met nauwelijks waarneembare steekjes. Kunstwerkjes naar het evenbeeld van de bofkonten. Toen Moeder Kraak bevallen was van Dikke Peter en Keessie, gaf ze Wendy 2 piepkleine zwarte biggetjes mee op een beschuit met lichtblauwe muisjes. Allemaal van vilt gemaakt. Beeld- en beeldschoon.
Lieve Wendy, lieve Patrick, jullie dieren waar jullie zo mee vergroeid zijn, en lieve moeder van Wendy, allemaal van harte gefeliciteerd met de 40ste verjaardag van Wendy. Nog heel veel jaren samen in voorspoed & geluk!
Fijne vrijdag allemaal!
Donderdag 26 maart 2015
De Dag van VERZOENING OP DE ZUIDAS
Dat er al een jaar varkens op de Zuidas wonen is al bijzonder genoeg. Heerlijk voor de varkens, fijn voor passanten omdat de roze lummels steeds weer voor een verrassing zorgen.
Laatste zette iemand nog een foto op twitter: 'Links de zwijnen van de Royal Bank of Scotland, rechts de varkens van Familie Bofkont. En daar tussendoor loop ik iedere dag naar de VU!'
Maar van de week kwam de kers op de taart, bovenop de toch al grote dot slagroom. Hoe dat zo?
Ik kreeg een aanvraag voor een korte workshop voor 4 personen van 1 à 2 uur. De mail was afkomstig van een organisatie gevestigd in het Word Trade Center. Ah, leuk, van de buren van Betsy dus.
Benieuwd belde ik ze op.
In eerste instantie werd er wat terughoudend gedaan over de reden van de bliksemworkshop. Maar ik liet meteen blijken dat ik geen 'sentimental goose' ben en wat varkenszaken betreft, niet van de straat.
Ik nodigde de consultant in kwestie daarom uit open kaart te spelen.
Uiteraard moest ze discreet zijn vanwege het non disclosure agreement. Ze hadden een fabrikant van varkensslachtlijnen doorgelicht. De klus was klaar, de ingevlogen collega's gingen weer terug naar Duitsland en Zwitserland en op weg naar Schiphol wilden ze hun samenwerking afsluiten met een bezoek aan Betsy & Co.
Ik kon wel juichen. Dit is waar je op hoopt. Dit is waar je het voor je doet. Die twee culturen die ogenschijnlijk zo op elkaar botsen, maakt Project Betsy nou juist zo interessant. Haar varkensbos grenzend aan de kantoorflats waar het grote geld zit dat de intensieve veehouderij financiert.
En dan kijken of het mogelijk is om die twee werelden toch even met elkaar te verbinden. Een verzoening. Want het blijft gelukkig altijd people's business :-)
Ze kwamen. Voor ieder een nieuwe verse overall en een paar rubber laarzen op maat. Zelf kon ik er helaas niet bij zijn vanwege Mannetje Bromsnor, maar Dennis heeft de honneurs waargenomen.
Heel goed kennelijk, want ze hebben genoten. De ontvangst in de pipowagen, het amazing uitzicht op het varkensbos, het verhaal van Betsy & Co, en als kers op de taart LIGGEN BIJ DE BIGGEN!
De sympathieke consultants hadden wat te vertellen, terug in Die Heimat, en ze lieten ook nog een vorstelijke donatie achter voor de varkens.
Dankeschön! Dankeschön!
Fijne donderdag allemaal!
PS
om privacyredenen geen gezichten :-)
Woensdag 25 maart 2015
De Dag van TROOST BIJ DE KOEIEN
En weer is het 25 maart. Deze datum zal voor altijd in mijn geheugen gegrift blijven staan. Veertien jaar geleden zat Nederland tot over z'n oren in de MKZ crisis. Op 25 maart 2001 organiseerden we een protesttocht door Amsterdam omdat er honderdduizenden koeien, varkens, geiten en schapen preventief 'geruimd' werden.
Ik hoor nog de stemmen van de wanhopige koeienboeren. Sommigen met foklijnen van meer dan honderd jaar in de familie, die rucksichtsloos werden 'geruimd'. Ook zij liepen mee met de protesttocht. Ze klampten zich aan me vast. Help ons! Heel hun levenswerk naar de filestijnen. Als ze zich verzetten, kwamen ze in de gevangenis terecht.
En dan al die arme 'hobbygeitjes, varkentjes, lammetjes', ook zij gingen er allemaal aan. Er vlogen helicopters over de achtertuinen van particulieren om ze op te sporen. Vluchten kon niet meer. Was dat Nederland? Ja dat was Nederland. Ik ben niet de enige bij wie toen het basisgevoel van vertrouwen in de overheid voorgoed is geschaad.
Vorig jaar (pas!) kwam het definitieve MKZ eindrapport. Wat bleek? Er was helemaal geen MKZ in ons land, nergens niet. Na al die jaren kan ik er nog steeds niet over uit.
Zo. Terug naar vandaag. Troost bij de koeien. Op de workshop van afgelopen zondag vertelde een aardige dame dat haar neef een van zijn melkkoeien had aangehouden. Onlangs stond de jarige koe in de krant. Negentien jaar! Helemaal grijs inmiddels en hoe trots hij op haar op was. Dat zijn toch prachtige verhalen waar je je hart aan op kunt halen.
Rosamunde wordt achttien in mei. Ook iets om naar uit te kijken. Het gaat goed met de lieve weduwe. Ze heeft zich weer met het leven verzoend. Laatst was hier een koeienboer en die schatte haar op dertien jaar. "Wat heeft ze nog een jonge kop", zei hij. En toen was ik ook blij. Niet omdat ze er niet oud uit zou mogen zien, maar omdat ze er nog is en zo dapper is doorgegaan na het zware verlies van haar levensvriendin Brutale Griet.
Rosa geniet nu van weer een nieuwe lente, als de zon schijnt danst ze af en toe nog als een jonge blom door de wei. Oude koeien, wat zijn ze waardevol en wat kunnen ze toch veel voor ons betekenen.
Fijne woensdag allemaal!
Dinsdag 24 maart 2015
De Dag van WILLY & MAXIE ALS KUNSTPROJECT OP DE ZUIDAS
Vanochtend vroeg hebben Willy & Maxie de show gestolen in het Bofkontenbos. Als gastheer en gastvrouw verwelkomden ze alle langssnellende Zuidassers op weg naar hun werk.
Die konden niet anders dan hun pas inhouden bij het aanschouwen van zoveel gratis ZEN. Al gauw werd het een oploopje van hakken en pakken. Een beter begin van de werkdag hadden de Zuidassers zich niet kunnen wensen.
In augustus 2013 kochten we Willy & Maxie vrij uit de varkenshouderij. Als compensatie voor de twee onfortuinlijke varkentjes die op de tosti's verdwenen, als kunstproject.
Willy & Maxie zijn een doorlopend kunstproject.
Zij verstaan de kunst om iedere dag een glimlach op gezichten te toveren. Zomaar, omdat ze bestaan. Door hun aanwezigheid op het Manhattan van Amsterdam roepen ze vragen op en zetten mensen aan het denken. Als dat geen kunstproject is :-)
Fijne dinsdag allemaal!
Maandag 23 maart 2015
De Dag van MIRANDA & LA MAMA
Gisteren stopte er een taxibusje op de dijk voor Het Beloofde Varkensland. Daar was onze grote Bofkontfan weer! Miranda, een schat van een vrouw, helemaal idolaat van varkens en in het bijzonder van Familie Bofkont.
Vier jaar geleden kreeg ik een mailtje van Miranda's begeleidster. Ze vertelde dat Miranda over niks anders meer kon praten dan over Aagje & Vrouw Vos.
Een keer in de week mag Miranda naar de bibliotheek om in te loggen en dan leest ze een hele week weblog bij. Of ze een keer met Miranda naar Het Beloofde Varkensland mocht komen, want Miranda werd altijd zo gelukkig van de verhalen over Familie Bofkont. En om ze dan in het echt te kunnen ontmoeten, dat zou natuurlijk helemaal het einde voor haar zijn.
Zo geschiedde. Miranda had haar huiswerk goed gedaan, want ze wist werkelijk ALLES van alle Bofkonten.
Haar bezoek werd een belevenis. Daarna leerde ze mailen van haar begeleidser. Sindsdien mailen we. Miranda volgt alles op de voet, wil voortdurend het naadje van de kous weten, is erg begaan als er een Bofkont overleden is, en sinds de Bofkonten Biografie uit is kent ze ook alle achtergrondverhalen uit haar hoofd. Kortom, ik heb er een wandelende Bofkontencyclopedie bij, want ze houdt me bij de les.
Vorig jaar mocht Miranda voor het eerst alleen komen met de taxibus. En gisteren dus weer. Ze was vroeg en ging lekker in het zonnetje zitten tot de hele groep compleet was en het feest kon beginnen. En een feest werd het. Ooit een stralend weerzien gezien dan van Miranda met La Mama?
We zijn zelfs nog even bij Mannetje Bromsnor op bezoek geweest. Hij had een goede dag en de groep was erg een met elkaar, dus het kon. Miranda opperde dat Mannetje misschien toch nog kon opknappen. Wie weet, zei ik. Er gebeuren wel meer wonderen bij Familie Bofkont.
Toen reed het taxibusje weer voor. Dag Miranda, tot de volgende keer :-)
Fijne maandag allemaal!
Zondag 22 maart 2015
De Dag van JUFFROUW LOES & MISTER FRISLING
Wat is er heerlijker dan bij je grote vriend of vriendin liggen in het voorjaarszonnetje? Juffrouw Loes & Mister Frisling deden het. En het leven was goed.
Fijne zondag allemaal!
Zaterdag 21 maart 2015
De Dag van MANNETJE BROMSNOR
"Jaloersmakend", verzuchtte een dame, toen ze Mannetje Bromsnor & Billie Bofkont zo innig buik-aan-buik zag liggen slapen. "Dat wil ik ook wel, gezellig buik aan buik liggen. Maar ja, dan zit er altijd weer zo'n heel mens aan vast."
Mooier had ze het niet kunnen zeggen. Precies zo ongecompliceerd kan een zwijntjesleven er uit zien. Maar het was wel de laatste keer dat we met de groep in het Oude Mannetjeshuis warme chocolademelk gingen drinken.
Twee weken geleden nu.
Sindsdien slaan we de aanleunwoning tijdens de workshop over. Ik merkte dat het voor Mannetje Bromsnor te druk werd. Ja, de appelmoes en appelsap gingen er nog met graagte in, maar het gedoe om hem heen maakte hem kribbig en van slag.
Nu was mopperen altijd al Mannetje Bromsnor's tweede natuur - hij heet niet voor niks zo - maar er was meer aan de hand. Sindsdien ben ik hem aan het observeren. Eten en drinken doet hij nog steeds graag, maar hij wil nauwelijks nog lopen. Staan kost ook veel inspanning. We doen wat we kunnen.
Het Beloofde Varkensland zonder Mannetje Bromsnor.
Ik moet die gedachte zo langzamerhand maar eens voorzichtig gaan toelaten. Maar wat kost dat een moeite. En hoe moet het dan verder met Billie Bofkont?
Fijne zaterdag allemaal!
Vrijdag 20 maart 2015
De Dag van DE STIERENKUSSER
De dag begon rommelig gisteren. Stel je voor: om 10.30 uur een mailtje krijgen met 'tot straks, we komen met 15 man!'
We komen met 15 man??? Ik wist van niks.
Bleek er afgelopen oktober een programma aangevraagd te zijn, dat nooit bevestigd was. Wat nu? Snel een rondje bellen voor hulp, als witte tornado's het erf over scheuren, en het programma een uurtje later laten beginnen. We hebben het gered en klokslag 15.00 uur reed het busje met verstandelijk beperkte ouderen voor.
En het werd me toch een leuke middag!
Ramses was een van de jongsten. Hij bleek gefascineerd door stieren. Was nog niet binnen of vroeg me de oren van het hoofd. Hoe groot ze waren en hoe gevaarlijk. Ik wees naar Herman die voor het raam stond. Ramses gaf me een arm en liet niet meer los: 'Ik heb je op televisie gezien!' Gezellig ingehaakt zijn we alle dieren bij langs gegaan. Loeispannend vond ie het, maar hij MOEST ze kussen.
Toen we even later binnen wat gingen drinken, vloog hij op Erin af: 'Weet je wat ik gedaan heb? IK HEB 4 STIEREN GEKUST!'
Het weer was een cadeautje. Zo konden we overal uitgebreid de tijd voor nemen. De begeleiders ondersteunden de mensen die slecht ter been waren, wat maakte het uit hoe lang alles duurde. Na het eten wilden er een paar opnieuw naar buiten. Ramses sleurde me bijna naar de deur. Hij wilde weer naar Bulle toe.
We waren het keukentje nog niet door, ik opende de deur en wie lagen daar op ons te wachten? Herman en Bulle! En toen heeft Ramses zichzelf overtroffen. Stralend zat hij even later tussen zijn grote vrienden in. En Sandra die aanvankelijk ook alles eng vond, durfde het ook. En Menno stond ineens stoer naast Mozzarello.
De Tsjechische buschauffeur genoot ook volop mee, voor hem waren al die vrije beesten een aangename aha-erlebnis. Op de terugweg zou de begeleidster meteen uit het Bofkontenboek gaan voorlezen, dat moest ze aan Ramses beloven, anders wilde hij niet meer mee :-)
Het werd een dag uit duizenden.
Dankjewel lieve mensen van de Prinsenstichting uit Purmerend!
Fijne vrijdag allemaal!
Donderdag 19 maart 2015
De Dag van SNEEUWWITJE
Tien jaar geleden namen we twee poezen op van een Amsterdamse dierenstichting die ter ziele ging. De poezen waren de bijvangst van een stokoud varkentje, Opaatje, dat ook nergens anders terecht kon. En ach, twee van die lieve poesjes, die konden er ook nog wel bij.
Een boerderij, de ideale leegomgeving voor katten. Zoveel ruimte, zowel binnen als buiten. Wat kan daar nou mis gaan? Alles dus. Een van de twee nieuwkomers ontpopte zich als een echte terroriste.
Spook, hier geboren en getogen als avontuurlijk buitenkatje, kon het vanaf dag 1 schudden. Ze mocht niet meer buiten komen, zo had Tantetje, de nieuwkomerterroriste, besloten. En dus woonde Spook, die toch het buitenleven niet kon missen, jarenlang in een oude Volvo Kattenrug op het erf. Verbannen.
Het werd nog veel erger en na jaren nam ik een besluit waarvan ik nooit gedacht had dat ik ooit zoiets kon doen. Tantetje ging naar een ander woonadres. Met pijn in het hart, want hoe onmogelijk ze ook was, toch was ik ook dol op Tantetje, maar ik koos noodgedwongen uiteraard voor Spook.
Het andere Amsterdamse katje was uit heel ander hout gesneden. Verlegen en bescheiden. Sneeuwwitje. Zij werd op haar beurt door Spook op haar kop gezeten, maar ze schikte zich in haar lot. Altijd genoeg te doen. Urenlang zat ze in het weiland te loeren op muizen. En ze kwam altijd met een buit terug. Gelukkig at ze ze ook meteen op. Elke vorm van wreedheid was haar vreemd. Binnen trok ze zich altijd bescheiden terug op de zolder van de grote boerderij. Zo was ze altijd onzichtbaar en niemand tot last.
Bijna tien jaar ging het zo. Tot Gekkie overleed. Hoe ze het rook weet ik niet, maar vanaf de dag dat Gekkie verdween, kwam Sneeuwwitje ineens te voorschijn. Ze verruilde het ene voorhuis voor het andere (er staan hier twee boerderijen, een grote en een kleine) en trok bij Spook in. Des te opmerkelijker omdat Gekkie nooit maar dan ook nooit lelijk tegen haar gedaan had. Spook wel dus.
Sneeuwwitje kende haar plek. Ze kwam nooit verder dan een bepaalde hoek van de kamer. Over de rest van de ruimte heerste Spook, die haar min of meer gedoogde. Maar Spook werd ziek en niet lang geleden is zij haar broer Gekkie achterna gegaan.
Het duurde ongeveer een maand.
Sneeuwwitje durfde stapje voor stapje meer kamer te veroveren. Nu slaapt ze boven op het bureau. Wat hoor ik toch, denk ik vaak. Dat is dan Sneeuwwitje die keihard zit te spinnen. En sinds een week komt ze af en toe op bed liggen. Dat is toch wel de ultieme overwinning. HET domein van Spook. Maar de assepoes van weleer ktijgt steeds meer zelfvertrouwen en weet zo langzamerhand wel dat Spook niet meer terugkomt. Ik heb haar al weken niet meer in het weiland gezien. Sinds de dood van Spook is Sneeuwwitje is met geen stok meer naar buiten te krijgen.
Alles pais en vree dus nu? Natuurlijk niet. Er blijven altijd wel weer een paar rotzakjes over. Siepert en Boerenbontje doen niks liever dan Sneeuwwitje pesten. Gelukkig zijn zij echte buitenkatten, dus duiken ze slechts af en toe op.
Wat dat betreft zijn varkens minder ingewikkeld. Na een paar knokpartijen is het duidelijk wie de baas is, en slapen winnaar en verliezer net zo makkelijk weer tegen elkaar aan. Hoewel. Tussen Piet en Maximiliaan is het nooit goed gekomen. Ach Maximiliaan. Hoe zou het toch met hem zijn? Vast heel goed, want geen bericht is goed bericht :-)
Fijne donderdag allemaal!
Woensdag 18 maart 2015
De Dag van VERDOMME VERDRIETIG OF VROLIJK
Vrolijk? Was maar waar. Ik probeer een dialoog uit House of Cards over slachtvarkens tussen Freddy (uitbater van spareribs) en Frank Underwood (spareribs-eter) uit mijn hoofd te zetten. Lukt niet.
Ik probeer de talrijke mails van afgelopen week over verborgen varkensleed bij de mensen thuis uit mijn hoofd te zetten. Lukt niet.
De varkensrodeo uit Japan, waar ik gisteren over las, volwassen mannen gaan op varkens zitten, en grijpen ze bij hun oren om er niet af te vallen. Heel populair. Ik zie alleen panische varkens met wijdopen bekken. Hun gegil probeer ik uit mijn hoofd te zetten. Lukt niet.
En dan worden er in Nederland ook nog koeien afgericht tot rijdier. Door wie? Idioten natuurlijk. Ook dat lukt niet om uit mijn hoofd te krijgen.
Net als de frustraties mijn oren dreigen uit te komen, krijg ik een foto onder ogen van Sjaan met haar zus Dikke Bertha. De foto is afgelopen maandag genomen. Het hele nest van Betsy is volgende maand jarig. 14 april.
Weet je wat? We gaan hun eerste verjaardag vieren. Knarsetandend vormgeven aan hun mazzel. Dat heeft tenminste zin. Iedereen mag komen. Jullie horen nog wel over hoe wat en waar.
Toch maar vrolijk dan?
Ik ben vandaag zo vrolijk, zo vrolijk zo vrolijk, ik ben vandaag zo vrolijk, zo vrolijk was ik nooit :-( + :-)
Fijne woensdag allemaal!
Maandag 16 maart 2015
De Dag van DE SCHATKIST VAN HET VARKEN
16 maart.
De dag om voortaan ieder jaar bij stil te staan.
En wat een prachtige lentedag!
Komt goed uit, want Betsy gaat op de foto.
Wat is de gelegenheid?
Vandaag een jaar terug veranderde het leven van Betsy totaal.
We haalden haar op 16 maart 2014 uit de moderne varkenshouderij!
Inclusief dikke buik :-)
ALWEER 365 DAGEN KAN BETSY NU:
lopen
liggen
staan
zitten
scheuren
wroeten
zonnen
modderbadderen
rommelen
struinen
graven
rennen
draven
slapen
snurken
soezen
mijmeren
ruiken
horen
voelen
onderzoeken
kiften
zien
luieren
niksen
woelen
zoelen
schuren
eten
drinken
blaffen
knorren
dansen
snauwen
slopen
baren
zogen
moederen
zorgen
opvoeden
berig zijn
IN VRIJHEID :-)
Met altijd blijvende dank aan Betsy's Boer en de Zuidas!
Zondag 15 maart 2015
De Dag van RENE GUDE R.I.P
Afgelopen vrijdag de 13e lag er 's ochtends vroeg vanuit het niks een dode ekster in het Oude Mannetjeshuis. Keurig bovenop de strobank, pootjes in de lucht, alsof hij daar 's nachts door een onzichtbare hand was neergelegd.
De heks in mij :-) snapte de boodschap: de aankondiging van een naderende dood. Mannetje Bromsnor?
Later op de dag sprak ik met iemand over Rene Gude. Ik vroeg ik me hardop af hoe het met hem zou zijn. Dat weten we nu.
Ik zie hem nog heen en weer benen, de boomlange filosoof op zijn Internationale School voor Wijsbegeerte toen ik daar een keer met Aagje onder mijn arm arriveerde. Nu wordt de Denker des Vaderlands begraven in een door hem zelf ontworpen kist met ruimte voor 1 been.
Hij rust in vrede, dit MENSCH:
"Door in mijn situatie terecht te komen, de test voor filosofische gedachten die bedoeld zijn om in enige mate methodisch te denken en een soort gemoedsrust te bewaren - gedachten hebben nu eenmaal de neiging om alle kanten op te schieten - en te voorkomen dat er allerlei warhoofderij in jezelf plaatsvindt, heb ik begrepen dat filosofie werkt. Ik heb altijd al gedacht dat filosofie daar buitengewoon nuttig voor is, maar op het moment dat je wordt geconfronteerd met de ideale omstandigheden voor totale warhoofderij - je bent ziek, je gaat dood, het houdt allemaal op, het is niet zoals je dacht dat het was, enzovoort - als dan toch mijn gedachten niet alle kanten op vliegen en ik inderdaad merk dat ik oude filosofische trucs toepas om dat te organiseren, dan denk ik Aristoteles, bedankt!"
Rene Gude's boeken blijven. En de vele prachtige interviews.
Kijk hier maar eens naar. Daar knap je echt van op:
http://www.eo.nl/geloven/programma/dekist/aflevering-detail/aflevering/evert-santegoeds/
Fijne zondag allemaal!
Woensdag 11 maart 2015
De Dag van DENKEN AAN BRUTALE GRIET
Dinsdag 10 maart 2015
De Dag van FAMILIE BOFKONT BIJ DE RIETVINCK
Familie Bofkont op bezoek bij woon- en zorgcentrum de Rietvinck in Amsterdam.
Nog heel even met de gedachte gespeeld om Eberhard mee te nemen, maar nee, teveel logistieke toestanden. Achteraf was ik er blij om. Het was er te warm voor hem geweest en de muziek was te hard.
Maar we kwamen evengoed niet alleen.
Brutale Griet was mee, Aagje, Billie Bofkont, Mannetje Bromsnor, Scheefbekje, Golden Girl, Gevaarlijke Eddy en Arie Bombarie. Allemaal op ware grootte als replica's. Dan nog wat strobalen en het decor van een boerderij in de Jordaan was compleet.
De oudjes zaten in hun rolstoel tussen levensgrote koe, varkens, kippen, ram en gans. Heel sfeervol. Naast Brutale Griet hing een achterdoek, beamer er voor en het feest kon beginnen.
De bewoners keken hun ogen uit. Zeeman in de branding! Een varken in zee? Zoiets hadden ze nog nooit gezien. En een poes met biggetjes ook niet. Of ik ook een boerman had, werd er gevraagd. Jazeker. Hij heet Giel. Kijk maar. O jee, ze ligt met een varken in bed!
Of ik de varkens nog opat als ze dood gingen. En of Zeeman wel eens weggezwommen was. Waarheen dan? Naar IJmuiden!
De verhalen gingen er in als koek, evenals de advocaatjes met slagroom. Ik heb het Familie Bofkont Boek aan de verzorgers gegeven om uit voor te lezen. Nu meteen! werd er geroepen. Maar de mooie middag was helaas ten einde. Er moest gegeten worden. De kok kwam al kijken waar ze bleven.
"Wat heb ik genoooten!", straalde een lieve man vanachter zijn rollator. Een dame in rolstoel liet me trots haar rode nagels zien. "Heeft mijn zoon voor me gedaan." Ze was 86 en had een paar tia's achter de rug. "Vorig jaar liep ik nog als een kievit en nu kan ik niks meer."
Ik zie een tournee voor me. Familie Bofkont langs verzorgingstehuizen. Verhalen en een advocaatje met slagroom. Meer heb je niet nodig. Wat kan geluk toch gewoon zijn :-)
Fijne dinsdag allemaal!
Vrijdag 6 maart 2015
Denken over Dieren (3)
Donderdag 5 maart 2015
Denken over Dieren (2)
Woensdag 4 maart 2015
Denken over Dieren (1)
Dinsdag 3 maart 2015
De Dag van EVERZWIJN WILDEMAN BOUWT EEN KETEL (filmpje!)
Vandaag een filmpje, starring Wildeman, gistermiddag gemaakt. Natuurlijk varkensgedrag ten top. Het kwam zo:
PLAATS VAN HANDELING:
De ziekenboeg van wijlen Bonestaakje.
De dag na Bonestaakje's afscheid heeft Stier Herman meteen de bovenste plank afgebroken. Niet een of ander lullig plankje, nee een steigerplank. Geen halve maatregel dus. Maar bij Familie Bofkont wordt altijd alles gesloopt, dus niks nieuws onder de zon. (Ik begin steeds meer de stalen-stangen-inrichtingen van de vee-industrie te begrijpen :-)).
Enfin. Herman stapte de ziekenboeg in en even later lag hij te herkauwen.
Een week later lag er een metershoge strobult.
Geen idee wat zich daaronder afspeelde, maar het zag er serieus uit. Tot er 's avonds een luid gesnurk onder vandaan kwam. De geheime burcht bleek van Wildeman te zijn. En niemand mocht in de buurt komen. ZIJN plek en van niemand anders.
Wildeman had een echte ketel gebouwd zoals alleen wilde zwijnen dat in het bos doen. De oude baas (9 jaar alweer op Het Beloofde Varkensland) doet nog steeds recht aan zijn wildzwijnenmannenaard: Aan mijn lijf geen polonaise, en als ik contact wil, dan merk je dat vanzelf wel. (De dag daarvoor was hij nog op een innig samenzijn met Miss Piggy betrapt in het huisje van wijlen Lamme Zus...).
Gisteren waren we getuige van Wildeman's bed-opmaak-ritueel. Dat zou iedere moderne varkenshouder eens moeten zien. Toen de boer van La Mama dat hier een keer meemaakte, keek hij z'n ogen uit. Hij wist dat niet. Geen vanzelfsprekend vader-op-zoon-ding meer bij de nieuwe generatie varkensboeren. Maar op Het Beloofde Varkensland nog in volle glorie mee te maken.
Kijk zelf maar. De ijver, de concentratie, het soepele springen over de afscheiding, het is allemaal een lust voor het oog. En toen het weer allemaal naar z'n zin lag, ging Wildeman een welverdiend dutje doen. Want zo zijn varkens.
Fijne dinsdag allemaal!
Maandag 2 maart 2015
De Dag van ADVOCAAT MET SLAGROOM
Even voor de goede orde: aanstaande zondag 8 maart is er GEEN Familie Bofkont Workshop. Zaterdag 7 maart WEL. Dus wie nooit op zondag kan, maar wel op zaterdag: dit is je kans, want er zijn nog een paar plaatsen voor zaterdag 7 maart.
Het zit zo: zondag 8 maart moet ik optreden in verpleeghuis de Rietvinck in de Jordaan. Ik ben gevraagd voor het programma Ouder worden met Smaak, een vrolijke middag met live muziek ter lering en vermaak, rond de thema's herinnering, zintuigen, iets cultureels en iets met drank. Leuke vraag.
Nu heb ik zelf niks met drank, ik drink geen druppel, niks moreels hoor maar het zou gewoon niet in me opkomen. Maar we hebben hier wel eens een Boerenborrel na afloop van een bedrijfsuitje en dan zijn de boerenjongens en boerenmeiden altijd erg gewild, inclusief het advocaatje met slagroom.
Zou het niet leuk zijn om daar ter plekke die advocaat zelf te maken van eigen eieren en dan slagroom kloppen van de vette melk van Mem? En dan daarbij vertellen over de Golden Girls, hoe ze onder mijn haar sliepen omdat ze moederloos geboren waren op een fabriek, etc. etc.
Dat idee had ik beter niet meteen hardop uit kunnen spreken, want aan de andere kant van de telefoon werd meteen gejuicht: Top! Gaan we doen!
O jee. Hoe maak je eigenlijk advocaat? Ik googelen, en dat bleek mee te vallen, alleen wel onhandig voor een volle zaal, want per persoon bleek er al een ei te nodig te zijn. Met een publiek van 60 oudjes of meer, nou ja reken maar uit. En dan slagroom van Mem. Leuk plan, maar als het al zou lukken ook veel te weinig. Tussen droom en daad...
Maar er zijn andere manieren om aan scharreladvocaat te komen. En via die advocaat en de eitjes van de Golden Girls trek ik ze de verhalen van Familie Bofkont binnen. Daar gaat het om. Ik heb er erg veel zin. Gevarieerd publiek. Er zijn demente oudjes bij, maar natuurlijk ook die nog erg bij de pinken zijn, zo stel ik me een Amsterdams verpleeghuis voor. Heel benieuwd.
Wat het in ieder geval al oplevert is dat ik binnenkort weer nieuwe Golden Girls wil halen uit de fabriek. Ik mis hun eitjes. Eieren kopen, al staat er nog zoveel moois op de doosjes, doe ik liever niet. Met de eitjes van de Golden Girls heb ik nooit moeite gehad. Hardcore veganisten vinden dat dat ook niet kan (geen enkel dierlijk product!), maar dat vind ik te streng in de leer. Eitjes van eigen kippen met het mooiste kippenleven dat je je kunt voorstellen, wat zou je er anders mee moeten doen?
Uit laten broeden waar ze natuurlijk voor bedoeld zijn? Onmogelijk. Komen veel te veel kippen EN hanen van. Wegggooien? Na zoveel moeite van die lieve kippen? Wat een verspilling en wat een verontachtzaming vooral. Aan de varkens geven? Heb ik wel gedaan, maar dierlijke eiwitten verkregen van kippen met een prachtleven, dat is zonde om die voor jezelf te laten lopen. Vooral vrouwelijke oldtimers hebben toch dierlijke eiwitten nodig voor hun hersenen, las ik onlangs in een onderzoek :-)
Of... de Golden Girls eten ze zelf op.
Ik weet nog goed dat de Golden Girls precies na 4 maanden hun eerste ei gingen leggen. Zo had de directeur van de kuikenfabriek het ook voorspeld. Verdomd! Het was zo. Helemaal voorgeprogrammeerd. En wat waren ze er blij mee. En wat vonden ze ze lekker. Ik vond het allemaal best. Waarom ook niet? Ze hadden die prachtige eitjes toch ook zelf gemaakt? Dat komt er dus van, van zo'n vrij leven bij Familie Bofkont. Leve de vrijheid!
Fijne maandag allemaal!
PS
En dit waren de Golden Girls toen we ze in de fabriek gekocht hadden. Ze waren diezelfde dag geboren. 's Nachts voelde ik ineens iets op mijn dekbed. Onder luid gepiep trippelden ze van mijn voeten naar mijn hoofd. Tot ze onder mijn haar lagen. Toen werd alles rustig :-)
Zondag 1 maart 2015
De Dag van PECH OF GELUK?
Door alle gebeurtenissen van de afgelopen tijd was het gewoon even uit mijn hoofd gevallen. Maar met een beetje pech kon het nog wel eens een heel spannend voorjaar gaan worden. Of met een beetje geluk. Het is maar hoe je het bekijkt...
Eind december werden hier steigers geplaatst aan de voorkant van de boerderij. Een weeklang veel volk op het erf. Af en aan de poort door met auto's, aanhangers, materiaal uitladen, heen en weer gesjouw, geloop, gepraat, geschreeuw. Kortom, mannengedoe.
Om Familie Kraak niet voor de voeten te lopen, hadden we tijdelijk een hek geplaatst tussen hun territorium en de werkzaamheden. Daar zat ogenschijnlijk ook nog een ander voordeel aan: volgens de steigerdirectie zouden de moslims onder het manvolk niet met onze varkens willen verkeren. Maar dat bleek in de praktijk alles mee te vallen. Gelukkig maar, want Eberhard logeerde die week in de melkerij en als hij naar buiten wilde liep hij de werkmannen zo tegen het lijf. Ze vonden hem leuk.
Eberhard was hier een poosje in afwachting van zijn mannenoperatie.
Dat viel niet anders te plannen, we waren afhankelijk van de agenda's van het operatieteam. Opvallend was dat met name Moeder Kraak wel erg veel interesse had in wat de mannen allemaal uitspookten. Ze stond de hele tijd bij het hek en hield alles in de gaten. Haar man en drie zonen lagen lekker thuis te slapen.
Maar al gauw bleek dat haar belangstelling niet de steigerplanken betrof. Ze had haar oog op Eberhard laten vallen. Moeder Kraak was berig.
Vlak voor kerst zat het werk erop.
De kerstvakantie stond voor de deur en de mannen maakten alles gereed voor vertrek. Er heerste een uitgelaten stemming. Gelach, gejoel, hek open, hek dicht. Zoals altijd hielp Dennis met ze mee. Maar op een gegeven moment moest hij even naar achter want aan Zeeman te horen liep Mozzarello daar te klieren.
"Nou we gaan hoor!" riepen de mannen hem achterna, staken hun hand op en weg waren ze. "Prettige kerstdagen!"
Wat zij niet wisten en wij ook niet - tot ik ineens enthousiast geknor buiten hoorde, door het raam keek, en ter plekke een hartstilstand kreeg - was dat ze Moeder Kraak hadden ingesloten. AAN DE KANT VAN EBERHARD!
Of er wat gebeurd is weet ik niet. Wel dat Eberhard en Moeder Kraak gezellig bij elkaar stonden te smoezen.
Het is nu twee maanden later.
Van de week eens goed gekeken. Zag ik daar nou een lichte zwelling in de flanken van Moeder Kraak? Of verbeeldde ik me dat nou? Eind april weten we meer...
Wordt Vervolgd.
Fijne zondag allemaal!
Zaterdag 28 februari 2015
De Dag van EEN MOMENT VOOR BETSY
Even een moment voor mezelf, moet Betsy gedacht hebben. Ze trekt zich wel vaker even terug uit haar drukke gezinnetje. En dan nog al die visite er ook nog bij: de Moeder van Sjonnie & Co. Al met al behoorlijk veel aan Betsy's mooie hangorenhoofd. En dan is het heerlijk om af en toe even te doen of je helemaal alleen bent op de wereld.
Niet te lang natuurlijk, want straks ligt ze weer lekker samen met haar kroost in hun huisje. Dit is het ideale varkensleven. Met elkaar, maar afgewisseld met momenten voor jezelf. Zo zou ieder varken het zich wensen.
Daar zijn al die wetenschappelijke onderzoeken naar varkenswelzijn helemaal niet voor nodig. Betsy weet dat allang :-)
Fijne zaterdag allemaal!
Vrijdag 27 februari 2015
De Dag van LEUKE OSSEN
Leuk die ossen! Bofkontfan Martin vroeg er al naar. Zijn jullie stieren nog intact? Nee toch? Inderdaad, nee. Veuls te gevaarlijk. En voortdurend nageslacht is hier ook de bedoeling niet. Maar een stiertje ontmannen betekent nog niet dat ze niet meer weten hoe het moet, heb ik gemerkt.
Gisteren was het weer zover. In de heel vroege ochtend merkte ik de onrust buiten al. Geloei, gedoe, gestamp. Grietje is tochtig. Ja laat die Grietje maar schuiven. Van de week maakte ik nog een filmpje van haar terwijl ze langdurig en vakkundig alle kwartieren van Mems uier stond leeg te drinken.
Maar zo onschuldig is dat kalf (wat heet kalf, in mei wordt ze 2 jaar en nog steeds aan de tiet) allang niet meer. Als geen ander weet ze de heren het hoofd op hol te brengen. En dan weten de ossen Mozzarello, Bulle, Herman en Zeus nog precies waar Abraham de mosterd haalt, hoor.
Dus... dansten ze gisteren met z'n allen de horlepiep in het plantanenbosje van de Familie Kraak. Daar was ik dus wakker van geworden. Een joint venture van de varkens en de koeien, zo bleek bij nadere inspectie.
Wat was er gebeurd?
Zo tochtig als Grietje kan zijn, zo berig laat ook Miss Piggy zich gelden als zij haar damesdagen weer heeft. Miss Piggy had de planken doormidden gebeten van de afscheiding naar Familie Kraak. Zodoende kon een kleiner varken (wie, dat stond er niet bij) door die opening naar binnen. Vervolgens heeft die boef met zijn of haar neus de schuif van het toegangspoortje opengemaakt. : 'Kom er maar in jongens. Het feest kan beginnen!'
Grietje voorop met in haar kielzog haar vier aanbidders. En een troep dat ze er weer van gemaakt hadden. Ze waren helemaal los gegaan met z'n allen. Het leek wel een breakfast uit de jaren 70, toen ook wel breekfeest genaamd, waarbij alles kort en klein geslagen werd (denk aan het legendarische optreden destijds van de Stones in het Kurhaus).
Toen ik aansnelde stond Grietje te headbangen tegen de rietmatten. Ik zag nog net hoe ze met haar hoorns het nachtelijk onderkomen van Familie Kraak ontvelde. Het was te laat om nog in te grijpen.
Onze vechtersbaas Piet, een meer dan 300 kilo zware Piëtrainbeer, had van de gelegenheid gebruik gemaakt om tikkertje te spelen met de kraakvarkens. Hij stoof op Dikke Peter af, maar die zag de bui al hangen. Dat voorkwam niet dat hij toch nog net in zijn poot gebeten werd...
Kortom, het was weer bal bij Familie Bofkont.
De rest van de dag bezig geweest om de boel weer op orde te krijgen en straks nieuwe rietmatten halen. Maar ach, de zon schijnt. Dus daarom niet getreurd, het hemd hoog opgebeurd en weer vrolijk rondgesprongen!
Fijne vrijdag allemaal!
Donderdag 26 februari 2015
De Dag van EBERHARD & DE VARKENSVRIJSTAAT
Wat is Eberhard toch een held. Eberhard van der Laan bedoel ik. Midden in de nacht naar het bezette Maagdenhuis gaan en daar dingen zeggen als: 'Ik begrijp jullie probleem, maar dat betekent niet dat ik jullie actie steun. Maar dit is Amsterdam. En in Amsterdam kan er altijd net iets meer. Wij zijn een tolerante stad.' En toen hij weer vertrok kondigde hij een vreedzame uitzetting aan en wenste de studenten wijsheid, een beetje harmonie en een betere studie toe.
Voor Familie Bofkont op de bres springen als Den Haag een stokje steekt voor het lintje dat hij voor ons in gedachten had. En dat dan ook winnen. Dat is van der Laan. Geen wonder dat Betsy's eerst geborene naar hem vernoemd is: Eberhard. Een geuzennaam. Hoe zou dat Amsterdamse jongensvarken anders moeten heten?
Dat er een hemelsbreed verschil is tussen Amsterdam en Den Haag hebben we in 2001 al aan den lijve ervaren. In die tijd reden er twee varkens rond in de BozeBeestenBus. Nadat we heel Amsterdam op stelten hadden gezet met ons amazing busje, waar de rondvaartboten in de grachten voor omkeerden, trams voor stopten en hele cafés leegliepen omdat iedereen joelend en klappend naar buiten stormde, wilden we ons geluk eens in Den Haag beproeven.
En ons geluk betekende het geluk voor alle productiedieren, want daarom deden we het allemaal. Door middel van schoonheid harten openen en dan bleek er ineens een serieuze boodschap aan ten grondslag te liggen. Zo'n zwaar onderwerp als de bio-industrie kun je alleen maar licht brengen. Verwarring alom, en de perfecte manier om bewustzijn op gang te brengen :-)
Daar dachten ze in Den Haag toch anders over.
We reden de stad nog niet in, of we werden klemgereden door Haagse dienders. Niks nieuws, dat was de twee inzittende varkens in Amsterdam ook al overkomen. Maar waar dat in Amsterdam tot een hilarische ontknoping kwam (ik weigerde mijn varkenskop af te zetten en werd vervolgens door een verheugde agent naar het politiebureau gereden met een spectaculaire ontknoping), ontaardde dat in Den Haag tot een humorloze, zure en grimmige dialoog.
Terug in Amsterdam veroorzaakten de twee actievarkens meteen weer wave op wave, staken agenten lachend hun duim op, wilden met de varkens op de foto (selfies bestonden nog niet) en stond ons busje op de voorpagina van hun personeelsblad.
En nu heeft Amsterdam zelfs een eigen varkensvrijstaat. Op de Zuidas notabene. Een terrein met een commerciele waarde van 70 miljoen euro. Onlangs werd ons nog door de Zuidas gevraagd, bijkans gesmeekt, of we de varkens daar de komende jaren nog willen laten doorwroeten.
En heeft Eberhard van der Laan nog steeds een bezoekje aan onze roze Eberhard op zijn verlanglijstje staan. Blij dat ik Amsterdammer ben :-)
Fijne donderdag allemaal!
PS
En hier de verheugde Amsterdamse agent
Woensdag 25 februari 2015
De Dag van DE FAMILIE BOFKONT WORKSHOPS
Bijna 600 Familie Bofkont Workshops hebben we nu gegeven. En dan heb ik het nog alleen maar over de zondagen. Jeutje wat veel!
Gaat het nooit vervelen, wordt er wel eens gevraagd. Vervelen? Bij Familie Bofkont? In al die jaren kijk ik nog steeds mijn ogen uit. Vorige zondag bijvoorbeeld zag ik ineens een rood kammetje boven een strobaal uitsteken in de Varkensmassagesalon. Daar zat een haantje achter te relaxen. Ondertussen zat hij te beloeren wat we daar toch allemaal met die varkens deden.
Dat soort dingen valt me nog steeds op, qua beeld net schilderijtjes, qua gebeurtenis allemaal kleine verhaaltjes. Overal waar je kijkt zie je wel iets moois. Daar komt bij, iedere groep is anders. Van samenstelling, van dynamiek, van interesseniveau. Ik hoop altijd dat er veel vragen komen.
Een jongetje vroeg zondag hoe er van gras melk gemaakt kon worden. Zoiets puurs kan alleen een kind nog vragen. En toen ik die vraag buiten bij onze enige zoogkoe Mem wilde beantwoorden, maar daar op dat moment niet bij kon zijn, werd ik er later nog wel aan herinnerd :-) Kinderen vergeten niks. Maar ik was het jongetje en zijn vraag niet vergeten. Integendeel. En hij is met het antwoord naar huis gegaan. Kinderen zijn nog heel serieus en gefocused. Ieder bedrijf zou af en toe een stel kinderen moeten uitnodigen, dan heb je geen dure consultants meer nodig.
We openen altijd in de presentatiestal met alle smoeltjes van Familie Bofkont op het doek geprojecteerd. En dan vraag ik of er iemand nieuwsgierig is naar een bepaalde bofkont. Hup, daar vliegen de vingers de lucht al in. Als er dan een bofkont uitgekozen is, begin ik te vertellen. Dennis zit ondertussen als een razende te surfen door het omvangrijke bofkontfotoarchief om mijn verhaal te ondersteunen met beeld. Kwestie van jaren met elkaar werken.
En dan zal de bezoekers blijken dat de verhalen van de bofkonten allemaal met elkaar samenhangen. Voorbeeld: zondag werd o.a. Grietje aangewezen. Maar als ik Grietjes verhaal goed uit de verf wil laten komen, moet ik bijna 18 jaar eerder beginnen bij Brutale Griet & Rosamunde. En via de veemarkt waar we Grietje vrijkochten komen we dan automatisch op Mem & Bulle uit. En Grietje's grote vriend Mozzarello. Al die verhaallijnen vormen samen de geschiedenis van Grietje.
De verhalen van Familie Bofkont zijn samen net een trui waar een los draadje aanhangt. Daar kun je maar beter niet aan gaan trekken, want voor je het weet heb je de hele trui uitgehaald.
Met andere woorden: ik kan uren door vertellen, maar we gaan natuurlijk ook nog naar buiten. Daar staat Mozzarello ons al op te wachten. 'Wat is die Zen', zei een heer, zwaar onder de indruk van zijn imposante verschijning.
En dat maakt de workshops nou zo boeiend voor mij. Iedereen reageert op zijn/haar eigen manier op de bofkonten. Dat zijn allemaal unieke ontmoetinkjes tussen mens & dier. Daar raak je toch nooit op uitgekeken?
Fijne woensdag allemaal!
Dinsdag 24 februari 2015
De Dag van PIGMAN & PIGLADY
Vervolg op 23 februari
"Poor pigs", verzucht Lady Mary dus tegen haar tafelheer Charles tijdens het diner op Downton Abbey. "Do you eat bacon?" antwoordt hij. Ze knikt gelaten.
Sinds kort heeft Lady Mary samen met haar zwager Tom de leiding over de boerderij van het landgoed. Om Downton Abbey te laten overleven zoeken ze naar bronnen van inkomsten. En dus zijn er varkens aangeschaft. De komst van de varkens brengt leven in de brouwerij bij de adelijke familie.
Na het diner piepen Lady Mary en tafelheer Charles er even tussenuit om een kijkje te nemen bij de varkens. Het zijn prachtige dieren. Ik zie er verschillende Engelse rassen in, gemixt met o.a. de rode Tamworth. De varkens liggen buiten op een kluitje in een met stevige palen afgezette kraal. Vermoedelijk is dit het prille begin (1924) van de later wereldwijde intensieve varkenshouderij.
"Do you have a good pigman?" vraagt Charles en op dat moment ziet hij een varkentje apart liggen. Hij rent er op af.
Het beestje is op sterven na dood. Dan blijkt dat de varkens hun waterbakken hebben omgegooid (hier openbaart zich de onwetende beginnende varkenshoedster), en hij stormt weg om emmertjes water te pompen: "Snel! Snel! Dat varken is uitgedroogd!"
Lady Mary doet dapper mee in haar avondjurk, valt in de modder en weigert overeind geholpen te worden. Als Charles voorstelt dat hij het verder wel alleen af kan, wil ze daar niks van weten: "These are my pigs!"
Een prachtige scene. Alleen jammer dat het laatste stukje niet op Youtube staat. Baldadig geworden door hun rurale samenzijn, gooit Charles modder naar Lady Mary's gecoiffeerde hoofd. Een seconde later zit Charles letterlijk met een bek vol modder. Dan schateren ze het samen uit. Als dat geen nieuwe romance wordt? Kijk zelf maar.
Waarom ik dit allemaal vertel?
Ik heb de actrice Michelle Dockery (Lady Mary) een brief geschreven. Daarin heb ik - als Piglady from The Promised Land for Pigs - haar gevraagd of zij niet alleen als Lady Mary, maar ook als prive persoon voor varkens voelt. Zo ja, zou het dan niet mooi zijn als zij een openbaar statement voor de productievarkens wil maken? Hoe, dat fluister ik haar dan nog wel in. Daar heb ik wel een idee over. Nu eerst een adres zien op te duikelen, zodat mijn brief ook echt bij haar terecht komt.
Voor mijn brief aan George Clooney destijds kon ik terecht in het adressenboekje van Theodor Holman. Ik vermoed niet dat Michelle Dockery daar in zit. (George Clooney had jarenlang een huisvarken en ik nodigde hem uit op Het Beloofde Varkensland toen heel Bekend Nederland hier hun opwachting maakte).
http://www.ad.nl/ad/nl/1012/Nederland/article/detail/2234239/2007/04/24/Varkens-krijgen-een-dag-lang-alle-liefde.dhtml
George schreef me onmiddellijk terug dat hij graag had willen komen, maar helaas verhinderd was. Maar niet heus :-)
Zo zal het met mijn brief aan Lady Mary ook wel gaan.
Maar ik zag gisteren iets over productievarkentjes op internet, waarvan ik zelfs niet wist dat zoiets gruwelijks bestond (en dat ik jullie zal besparen). Toen heb ik Michelle Dockery die brief geschreven. Want niet geschoten, is altijd mis.
Fijne dinsdag allemaal!
Maandag 23 februari 2015
De Dag van DE HOND UIT DOWNTON ABBEY
"Poor pigs", verzuchtte Lady Mary tegen haar tafelheer. "Do you eat bacon?" antwoordde hij. Ze knikte gelaten. Het dialoogje duurde nog geen seconde, maar ik zat meteen rechtop. Waar ik het over heb? Downton Abbey natuurlijk!
Ik zal het maar meteen bekennen: ik ben verslaafd. Eerst ging het nog wat langs me heen. Af en toe zag ik een aflevering op de zaterdagavond, waar het geweldige kostuumdrama me wel meteen opviel. Maar dat bleek al de derde serie te zijn, dus dan kom je er niet meer in.
Tot ik in de lappenmand terecht kwam en ik vanaf de allereerste aflevering stukje bij beetje Downtown Abbey ingetrokken werd. Nu leef ik mee met Lady Mary en kijk ademloos naar haar granny, wat een weergaloze rol. Het mooie van de serie is dat alle personages een hoofdrol hebben, tot en met de keukenmeid Daisy aan toe. Van lieverlee ga je van al die karakters houden.
Fascinerend om de beslommeringen van een adelijke familie met hun staff te volgen, vanaf 1912 en de veranderende tijden waar ze wel aan zullen moeten geloven om het landgoed Downton Abbey in stand te houden. En dan die prachtige aankleding. Die jurken!
In de eerste paar series duikt er heel af en toe een hond op. Altijd buiten, meestal bij de jachtscenes, nooit binnen. Maar ineens na tig afleveringen zag ik de hond van de heer des huizes binnen liggen. Een nauwelijks merkbaar tussenshot, maar toch. He, dacht ik, is dat om te laten zien hoe ze met hun tijd meegaan, dat honden anno 1924 af en toe naar binnen mogen?
Tot de hond steeds vaker in beeld komt. Zelfs onderwerp van gesprek wordt in de salon als blijkt dat ze ziek is. En haar laatste nacht op het bed van Mylord en Mylady mag doorbrengen. Wat een schitterende manier om de geschiedenis en ontwikkeling van buitendier naar geliefd huisdier te verbeelden.
Dacht ik.
Maar de hond in de serie te laten sterven lijkt een heel andere reden te hebben, zie ik op internet. De hond heette Isis. En daarom moest ze de serie uit. Ik was er gewoon stil van. Kon het nauwelijks geloven.
Tot ik nog eens verder ging kijken en het volgende tegenkwam, opgetekend uit de mond van de acteur die Mylord speelt: 'Anyone who thinks Isis the dog is being killed off because of terror group is complete berk'.
Wat een opluchting! Dus toch de emancipatie van dieren. En HET bewijs wat een goede serie dit is :-) Morgen over de pigs van Lady Mary.
Wordt Vervolgd.
Fijne maandag allemaal!
Vrijdag 20 februari 2015
De Dag van DE VARKENSVERBINDING
Hoe zit dat eigenlijk met dat nieuwe boekje dat ik beloofd had? Dat ligt bij de opmaker. Nog even geduld dus. Ondertussen ben ik alweer een poosje aan het volgende boekje bezig.
En dan komt er deze zomer ook nog een tussendoortje.
Een paar weken terug hadden we alle buurboeren uit de polder op de koffie. Volle bak, wie had dat ooit gedacht, Familie Bofkont door boeren opgenomen in hun leefgemeenschap, een hele eer. Ik had de boeren uitgenodigd met een reden. Elkaar een goed nieuw jaar wensen, maar er was nog iets.
Het komt eigenlijk door de Moeder van Sjonnie & Co. Het lijkt alweer een eeuw geleden, hun evacuatie van het Bofkonteiland, maar in werkelijkheid is het nog geen maand. Iedereen leefde mee, zelfs de mollenman kwam even langs om te kijken hoe het er mee stond.
De boer op wiens landje de Moeder van Sjonnie & Co mochten wonen, had mij eens verteld dat hun zeug vroeger ineens op de dijk liep te wandelen op zoek naar een beer. Dat bracht mij op de gedachte dat iedere boer uit de Bovenkerkerpolder wel een verhaal moest hebben over zijn varken. Natuurlijk hebben ze vroeger allemaal varkens gehad, al was het alleen maar voor eigen gebruik.
Dat is allemaal weg. Geen varken meer te zien, nergens, de bio-industrie heeft ze opgeslokt. Varkens zijn in een zwart gat verdwenen. Ze zijn er wel, miljoenen zelfs, maar hun bestaan wordt ontkend. Dat is standaard geworden, maar als je er bij stil staat is het zo diep en dieptreurig.
Alle reden dus om het varken terug de polder in te halen. Dat doen we natuurlijk al met Het Beloofde Varkensland, maar ik wil een varkensverbinding maken, dwars door de polder heen, van boer naar boer, door hun verhalen van vroeger over hun varkens op te schrijven.
Ik heb het ze voorgesteld en ze zijn allemaal enthousiast. Op het boerenavondje hier heb ik al mooie verhalen gehoord, maar vanaf volgende week ga ik daadwerkelijk de boer op. Dan ben ik aan al die keukentafels welkom voor een interviewtje. Hopelijk komen er dan ook nog foto's boven water van toen. En dan het boekje: Varkens in de Bovenkerkerpolder, waargebeurde varkensverhalen. Opdat we nooit vergeten dat ze er waren en hoe bijzonder varkens altijd zullen blijven.
En de Moeder van Sjonnie? Van de week kwam haar boer langs. Op dit moment worden er appartementen gebouwd waar zij eerst lag in haar kraamkooi. Hij bracht haar vroegere 'varkenshuisje' op een aanhanger naar Het Beloofde Varkensland. Daar had ik om gevraagd want met die kraamkooi heb ik ook nog plannen.
De Moeder van Sjonnie weet van niks en danst in alle vrijheid door het Bofkontbos heen. Wat denken jullie? Binnen een paar dagen in het Bofkontbos had Willy - wie anders - al door hoe hij de boel moest slopen om bij de buren te komen. Nu lopen de twee varkensfamilies dwars door elkaar heen. De lummels van de twee moeders maken samen het bos onveilig, staan bij mekaar aan de dis, en het zal niet lang meer duren of de eerste one-night-stand is een feit :-)
Over varkensverbinding gesproken. Ook hier weer: die eigengereide varkens hebben het uitgevonden. Leve de varkens!
Fijne vrijdag allemaal!
Donderdag 19 februari 2015
De Dag van GELUKKIG OOK NOG GELUK
Gelukkig is er ook altijd nog geluk op Het Beloofde Varkensland. Neem La Mama. In alle vrijheid genieten van haar pensioen. Dat is nog eens wat anders dan na 170 biggen afgevoerd te worden naar de slacht.
Ik hoorde iets opmerkelijks zondag, tijdens Boer zoekt Vrouw. Terwijl de jonge schapenboer zijn prachtige lammetjes tot worst draaide, samen met zijn dames - de worstengrappen waren niet van de lucht, de vrouwen lustten er wel worst van - verzuchtte hij dat zijn lammetjes gelukkig niet op zijn bedrijf geslacht waren.
Met de slacht, daar had hij gelukkig niets mee te maken. "Je verzorgt die beestjes zo goed mogelijk en als ze dan weg gaan, dan is het voor mij ook klaar."
Dat heb ik vaker gehoord. Begrensde verantwoordelijkheid, noem ik dat. Tot hier en niet verder. Een manier om je af te schermen. Maar wie tekent dan uiteindelijk het feitelijke doodvonnis? De handelaar? De transporteur? De slachter? Doet het er iets toe? Ja, dat vind ik wel.
Eigenlijk is het een geraffineerd systeem. Zodra de boer zijn werk er op heeft zitten, komen de dieren in een soort niemandsland terecht, waar uiteindelijk niemand zich meer bij ze betrokken voelt. Hoe dichter bij de slacht, hoe afstandelijker het voor ze wordt. En zo wordt het dier vanzelf tot product gemaakt. Want toen zijn lammetjes als hompen vlees terugkwamen, had de schapenboer er geen enkele moeite mee om er worstjes van te draaien en ze dezelfde avond nog met smaak op te eten. Geen wonder dus dat productiedieren geen naam krijgen.
Hoe kom ik hier nu op? O ja, La Mama.
Door haar gang naar het slachthuis af te blazen, werd zij de uitzondering die de regel bevestigde. Van een nummer naar een naam. Ze heeft de afgelopen 5 jaren een enorme ontwikkeling doorgemaakt op Het Beloofde Varkensland. Van Assepoes tot de Keizerin van het bal.
Tegenwoordig ontbijt ze bij de Familie Kraak. Niet voor de gezelligheid, maar omdat de Keizerin zich gewoonweg misdraagt bij de anderen. Ze brult de oren van je hoofd, bonkt iedereen aan de kant, er is geen land meer met haar te bezeilen. Maar ik wist waar ik aan begon. Geef ex bio-industrie varkens de vrijheid en ze ontpoppen zich tot alles wat je niet hoopte.
Laat ik het zo zeggen: Ik ben blij dat La Mama de kans heeft gekregen nog tot haar ware aard te komen :-)
En als je haar dan zo ziet staan, nadat de kruitdampen van de ontbijtoorlog weer opgetrokken zijn, dan kan ik niet anders dan hopen dat ze nog stokoud zal worden op Het Beloofde Varkensland.
Fijne donderdag allemaal!
Woensdag 18 februari 2015
De Dag van HET KLEINE GRIJZE GRUWELGRIETJE
Veel volgers leven mee en mailen dat het ons niet meezit. Dat suggereert dat het ons ook mee zou kunnen zitten, alleen nu even niet. Maar wat is tegen- en meezitten als het om kwesties als leven en dood gaat? Dan rest slechts de kunst van acceptatie. De omvangrijke Familie Bofkont is wat dat betreft de beste leerschool.
Er is alle reden om met grote vreugde terug te kijken. Vader, Moeder en hun vijf kattenkinderen. Wat een rijkdom om die niet te hoeven herplaatsen omdat er plaats genoeg was op Het Beloofde Varkensland. Ze konden allemaal bij elkaar blijven, die prachtige, fantastische Familie Kat.
Spook was als laatste nog over. Natuurlijk moesten we ons schrapzetten voor het grote afscheid. Maar wat een voorrecht om haar gekend te hebben. Ik heb haar geboren zien worden en ik heb haar zien gaan. Spook is verlost. Het Kleine Grijze Gruwelgrietje is niet meer. Het is goed zo.
PS
Uit de memoires van Billie Bofkont: Spook
http://www.familiebofkont.nl/boek/2007-022.html
Dinsdag 17 februari 2015 - 4.31 uur
De Dag van SPOOK
Zondag schreef ik een blogje over Spook. Ik vond haar zo stil. Maar ik postte het niet. Vannacht voelde ik ineens iets warms en nats. Meteen daarop viel Spook uit bed, scheurde vanuit het niks door de kamer en een seconde later lag ze terug op bed te schokken.
Epileptische aanval. Het was even voor 3 uur.
Ik schrok enorm ondanks dat het beeld me vertrouwd was. Haar tweelingzus Heks kreeg ook epilepsie op het laatst van haar leven. Steeds vaker en steeds langere en heftiger aanvallen. Tot ze knettergek geworden was en aan een ernstige hersenaandoening stierf.
In het boek Strange Days van Mr. Toppop Ad Visser zegt hij dat rond je tachtigste jaar de computer in je bovenkamer gaat wapperen. Dat vond ik een mooie zin.
Bij Spook is de computer op haar bijna achttiende gaan wapperen. Nu ligt ze op mijn schouder te slapen. Ze weet weer waar ze is en wie ik ben.
Spook mag daar blijven liggen tot zij en ik een ons wegen.
Straks ga ik Peter Klaver bellen voor overleg.
Wordt Vervolgd.
Fijne dinsdag allemaal!
Maandag 16 februari 2015
De Dag van BRAMMETJE &
Brammetje, de weduwnaarbroer van Bonestaakje, wordt ineens in rap tempo ouder. Het valt ook niet mee: je broer verliezen met wie je bijna 10 jaar onafscheidelijk was. Brammetje & Bonestaakje. Ik kan bijna niet anders dan ze in 1 adem noemen, zelfs nu Bonestaakje niet meer fysiek aanwezig is op Het Beloofde Varkensland.
Gisteren stond Brammetje ineens bij de achterdeur tijdens de workshop. Mag ik erbij? Mag ik ook bij Zeeman & Co? Ik weet niet zo goed wat ik doen zal vanmiddag.
Natuurlijk mocht hij erbij. Nu kan het nog. Wat is hij groot, riepen de mensen.
Maar wat was hij klein! Bram Achterham of Aad Karbonaad? Hoe moet hij gaan heten? Dat was destijds de vraag voor Ina, bij wie hij logeerde voor hij werd opgenomen bij Familie Bofkont (zie http://www.familiebofkont.nl/soap aflevering 7 - Brammetje).
Het werd Brammetje en het bleef Brammetje, zelfs toen hij tegen de klippen opgroeide.
Ina is ook al een jaar niet meer onder ons. Gelukkig heeft ze nog van een volwassen Brammetje kunnen genieten. Ze zitten nu vast op een wolkje samen, Ina en Bonestaakje. En als ze naar beneden kijken, zien ze dat Brammetje het goed heeft. Nog wel.
Pluk de dag, laat de zon maar gauw gaan schijnen.
Dan ga ik lekker naast Brammetje liggen.
Nu kan het nog.
Fijne maandag allemaal!
Zondag 15 februari 2015
De Dag van WERKEN ALS PAARDJES
Wat is er hard gewerkt in het Bofkontbos! Dankzij de Bofkontfans zijn er enorme stappen gemaakt. De tweeling van 11 heeft ook als paardjes gewerkt, hoorde ik van Dennis. En ze hebben de dag van hun leven gehad. De varkens ook trouwens met zulk leuk gezelschap :-)
Veel dank namens Betsy & Co en vast weer een keer tot ziens!
Fijne zondag allemaal!
Zaterdag 14 februari 2015
De Dag van VALENTIJN
Voor Zeeuws Meisje & Lamme Zus was het alle dagen Valentijn. Het gruwelijke verleden van Zeeuws Meisje (moedwillig opgesloten in schuurtje om te laten doodhongeren) bracht hen samen op Het Beloofde Varkensland.
Zo schuw als Zeeuws Meisje voor mensen bleef, bij Lamme Zus kwam alles goed. Ze hoorden bij elkaar als eb en vloed. Beiden niet meer op Het Beloofde Varkensland, maar ook voor eeuwig samen in de Varkenshemel :-)
Fijne Valentijn allemaal!
Donderdag 12 februari 2015
OPROEP: WIE HELPT DENNIS UIT DE BRAND?
Duizendpoot Dennis heeft wondroos opgelopen en loopt al 10 dagen met een linkerarm zo dik als een boomstam. Zeer pijnlijk, maar de bofkonten moeten gevoerd en verzorgd en dus bikkelt hij maar voort.
Vrijdag en zaterdag MOETEN er een stel balken in het Bofkontbos van a naar b verplaatst worden. Wie komt Dennis een handje helpen? Ben je lekker buiten tussen de varkens en hoef je niet meer naar de sportschool :-)
Meehelpen met balken sjouwen?
VRIJDAG 13 februari en ZATERDAG 14 februari - Welkom vanaf 12.00 uur!
BOFKONTBOS
Hoek Parnassusweg / Gustav Mahlerlaan
Amsterdam Zuid (Zuidas)
(als je niet weet waar dat is, mail even voor een kaartje: mail@familiebofkont.nl)
Deze oproep graag sharen. Dank!
Fijne donderdag allemaal!
(en de boerin, zij hoestte en proestte voort)
Woensdag 11 februari 2015
De Dag van HET LOT VAN HET KINDERBOERDERIJVARKEN
'Dit gaat om een moedervarken met biggetje op kinderboerderij Binnenmaas. Graag delen, vooral in de Hoeksche Waard', schreef de sympathieke mailster op FB (zie post van maandag 9 februari).
Gisteren had ze een lang telefonisch gesprek met de kinderboerderijbeheerder. Hoewel de inhoud niet was zoals ze gehoopt had, gelooft ze toch dat hij oprecht het beste wil voor de dieren binnen de mogelijkheden van deze kinderboerderij. Maar haar blijft toch vooral het beeld bij van een bibberend biggetje, dat verknocht is aan zijn moeder. En terecht :-(
Het biggetje gaat weg om elders afgemest te worden en over 6 maanden is zijn leven voorbij. Het is een beertje. Zijn moeder wordt vervangen en meteen geslacht (ze is pas 20 maanden!) omdat ze heeft gefaald als fokzeug. Haar voorgangster Toppie voldeed wel, zij heeft 110 biggen gebaard op de kinderboerderij. Toen het biggenaantal per worp wat minder werd, ging zij ook naar de slacht (pas 6 jaar!).
De kinderboerderijbeheerder wil graag biggen kunnen tonen aan het publiek. Oudere dieren houden is geen optie i.v.m. hoge dierenartskosten en ze zijn minder aantrekkelijk voor publiek. De kinderboerderijbeheerder is gewend zo'n 20 biggen per jaar af te leveren, hij loopt nu dus al vreselijk achter, langer uitstellen is dan ook geen optie voor hem. Volgens hem maakt het in de belevingswereld van het varken ook niet uit of ze nu of over een jaar geslacht wordt. En we moeten er ook niet teveel menselijke gevoelens aan toedichten.
Als ik niet ziek was, reed ik er vandaag nog heen. Al was het alleen maar om een foto van Moeder & Kind te maken. Opdat ze voor gelukkig een heleboel mensen (dank voor jullie betrokkenheid!) niet voor niets geleefd hebben. Wel is er een foto van de moeder, nog zonder kind. Daar kun je goed op zien hoe treurig en eenzaam een varken kan zijn zonder soortgenoot. Ik weet haar naam helaas niet. Omdat ze die niet heeft? Op hun Facebookpagina kan ik er in ieder geval niet achterkomen.
Helaas, dit is de harde waarheid van de meeste kinderboerderijen.
Voor het handjevol kinderboerderijen die het anders doen, heb ik een ongevraagd advies. Waarom onderscheiden jullie je niet? Steek de koppen eens bij mekaar. Verzin een nieuwe verzamelnaam. Blijf ver uit de buurt van de benaming kinderboerderij. Laat zien dat jullie het anders doen. Maak een persbericht. Zorg voor een tegenstroming. Doe wat!
Dit is het FB adres van de kinderboerderij Binnenmaas in Mijnsheerenland, Hoeksche Waard: https://www.facebook.com/kinderboerderijbinnenmaas9
Je kunt daar een bericht achterlaten. Laten we dat doen. Maar bedenk dat je met stroop meer vliegen vangt dan met azijn :-)
Fijne woensdag allemaal!
Maandag 9 februari 2015
OPROEP - RED EEN BIGGETJE OP DE KINDERBOERDERIJ
Vandaag blog ik niet want ik lig hoestend en proestend in de lappenmand. Gisteren kreeg ik een cc. van onderstaande symphatieke mail. Die plaats ik hier om de kinderboerderij aan te moedigen het biggetje bij de moeder te laten. Ik hoop dat jullie massaal reageren, dan kan de symphatieke mailster jullie comments uitprinten en aan de kinderboerderij overhandigen. Help mee dit biggetje te redden en het moedervarken veel verdriet te besparen! (foto van moeder & kind wordt hopelijk nog gestuurd). Dank vast en een fijne maandag allemaal!
DIT IS DE SYMPHATIEKE MAIL
Geachte heer/mevrouw,
Een week of twee geleden was ik sinds lange tijd weer een keer met mijn kinderen naar de kinderboerderij gegaan. De vorige keer dat ik er was, was net Toppie, het oude varken, "vervangen" door een nieuw varken. U vertelde mij toen dat dit was gedaan omdat de verwachting was dat zij na zoveel tomen met biggen, waarschijnlijk minder biggen zou gaan produceren. Ik vond dat erg verdrietig om te horen, ze kwam vaak enthousiast bij het hek staan en leek mij een zeer vriendelijk varken. Ook vertelde u dat er een poging was gedaan om het nieuwe varken te bevruchten en dat wanneer dit niet snel genoeg zou lukken ook dit varken waarschijnlijk snel "vervangen" zou worden.
Toen ik onlangs bij jullie langskwam was ik dan ook blij te zien dat er een varkentje geboren was. Een medewerkster vertelde mij toen dat dit geen goed resultaat was en dat het biggetje er 1 van 3 was geweest. Het was volgens haar de vraag of het moedervarken mocht blijven en ze vertelde erbij dat het biggetje binnen niet al te lange tijd naar een andere boerderij zou worden verplaatst. Daar zou het blijven tot het met 6 maanden geslacht kon worden. Ook vertelde ze dat het biggetje zijn/ haar moeders warmte verkoos boven de warmtelamp, waardoor hij/ zij veel lag te rillen.
Dit verhaal heeft me vanaf die dag nog dagelijks bezig gehouden en is ook de reden dat ik u schrijf. Waarom worden moeder en kind al zo snel van elkaar gescheiden? Is er geen mogelijkheid dat het biggetje langer bij zijn/ haar moeder blijft?
Ik ben zelf een keer op Het Beloofde Varkensland in Amstelveen geweest en heb daar gezien wat een mogelijkheden er zijn met varkens, ze zijn zo intelligent, speels en grappig dat ik het zonde vind dat daar zo weinig van te zien is op de kinderboerderij. Zou het niet leuk zijn als er op de kinderboerderij meer aandacht zou zijn voor de natuurlijke behoeften en het karakter van een varken?
Heel graag zou ik jullie een workshop aanbieden voor twee personen bij Dafne Westerhof op Het Beloofde Varkensland om te ervaren wat een geweldige (gezelschaps)dieren varkens zijn en welke mogelijkheden er zijn om mensen in contact te laten komen met ze, buiten het krijgen van schattige biggen die binnen no-time weer worden doorgeschoven.
Het is zeker niet mijn bedoeling om kritiek te leveren op de kinderboerderij, maar ik denk dat het wat betreft de varkens alleen maar leuker voor publiek zou kunnen worden als het varken meer tot haar natuurlijke recht kon komen. Ik hoor heel graag van u.
Met vriendelijke groeten,
DE SYMPHATIEKE MAILSTER
Zaterdag 7 februari 2015
De Dag van ONDERTUSSEN BIJ FAMILIE BOFKONT
En wij dan? Gaat het nu alleen nog maar over die stomme varkens in dat bos?
Bulle heeft vanochtend zijn plek opgeëist. En hoe. Zie hem staan.
Is het geen plaatje?
Fijne zaterdag allemaal!
Vrijdag 6 februari 2015
De Dag van DE GESLAAGDE VARKENSVERHUIZING
Zeven varkens in de Bofkontbus? Tegelijk? Ik had het nooit voor mogelijk gehouden. We dachten 2, 3 keer te gaan rijden van de boerderij naar het Bofkontbos. En als het moest allemaal een individueel VIP (Very Important Pig) vervoer.
Maar wat gebeurde er?
Toen de Bofkontbus bij de melkerij voorreed, stormde de Moeder van Sjonnie naar buiten. En ze renden allemaal achter haar aan de loopplank op. Ziezo. Drie joekels van varkens, plus een halfwas joekel plus drie hangbuikzwijnen. Allemaal in 1 Volkswagen LT/Crafter!
Ho, ho jongens is dat niet een beetje te enthousiast? Wie was ik om ze er weer uit te halen? Waarom eigenlijk en voor wie? Het zegt iets over deze varkensfamilie. Hoe hecht ze met elkaar zijn, hoezeer ze aan elkaar verknocht zijn.
En...eerlijk is eerlijk, het zegt iets over onze manier van met varkens reizen. Of het nu met Zeeman naar Scheveningen is, of de paar honderd meter van het eilandje naar de boerderij, of dat ritje naar het Bofkontbos in Amsterdam Zuid. Het verblijf in de bus moet altijd zo aangenaam mogelijk zijn.
Lekker dik stro op de hele laadvloer, geen enge hekjes of afscheidingen, en in het stro wacht ze een verrassing. Dat wisten ze natuurlijk. Door het stro heen hadden we varkensbiks gestrooid.
DE ideale manier om varkens te vervoeren. Heel voorzichtig rijden om zo min mogelijk schommelingen te veroorzaken en als een slak door de bochten. Ondertussen stond de hele familie lekker in het stro te rommelen en te smikkelen van de varkensbrokjes. Ja, dan gaan er wel vele makke schapen in een hok. Maar dit hadden we zelf ook nooit verwacht.
(Laatst kreeg ik nog een mail uit Belgie van een student diergeneeskunde. Ze moesten twee biggen van A naar B vervoeren. Of ze nou echt die biggen de bus in moesten schoppen, al of niet in combinatie met een stroomstootapparaat? Omdat iedereen zei dat ze die biggen anders nooit mee zouden kunnen krijgen. Ik heb ze ons protocol over Varkens vervoeren met Moed, Beleid en Trouw opgestuurd. De biggen zijn zonder enige vorm van stress op hun bestemming aangekomen).
En nu wonen de Moeder van Sjonnie & Co in het bos. Wat zijn ze blij. Het is ook zo'n prachtige dag. Een zonovergoten bosterrein, uit de wind kunnen ze al heerlijk in de zon liggen. Grote opwinding bij de buren. Betsy & de Moeder van Sjonnie zijn erg nieuwsgierig naar elkaar. Moeders onder mekaar. Oud collega's ook, ze komen uit hetzelfde bedrijf. Hun kinderen zullen ook ongetwijfeld met elkaar gaan mixen. Ik voorspel dit voorjaar nog one big happy clappy family in het Bofkontbos!
Fijne vrijdagavond allemaal!
Donderdag 5 februari 2015
De Dag van DE COME-BACK VAN RIJKMAN GROENINK & CO
Anderhalf jaar geleden liep er een big in streepjespak op de Zuidas. Rijkman Groenink was de naam. Hij was niet alleen. Twee roze biggen - waarvan een bonte met veel zwarte vlekken - en drie kleine zwijntjes vergezelden hem. Waren dat wilde zwijntjes, die zwartjes, werd er meteen gevraagd. Nee dat waren de Black Boys. En die grote roze die het hele zaakje bij elkaar moest zien te houden, dat was de Moeder van Sjonnie.
Ze scharrelden onder de steenrode chocoladeletters van 'WELKOM IN HET BOFKONTBOS', woelden de bosgrond om en deden een dutje in het met schoolbordenverf geschilderde boshuisje. Welkom Moeder van Sjonnie, Willy, Maxie, Black Boys en Rijkman Groenink! (Kleine Beer), stond met krijt op de voorkant geschreven. En naast de entree op de linkerkant: boswandeling! De grote pijl gaf het pad aan. Als je dat volgde, kon je nog eens wat meemaken tijdens je lunchpauze.
Lang heeft dat avontuur niet geduurd.
De volgende dag al stak Willy zijn brutale en sterke stopcontactneusje onder de omheining en rende richting trambaan, onder luid gejoel van een stel passerende studenten. Bloedstollende minuten later bleken alle paaltjes - 2,5 jaar eerder gekocht en met bloed zweet en tranen geplaatst - allemaal verrot. Het ene na het andere paaltje zei krak. De rest is geschiedenis.
Vandaag maakt dit knorrende gezelschapje hun comeback op de Zuidas. Geen duf stelletje, deze lummels. Ze houden ons keer op keer van de straat. Waren zij de enige bofkonten van Het Beloofde Varkensland, dan zou je aan dit zevental al een complete dagtaak kunnen hebben. Maar zij zijn niet de enigen :-)
Dus hebben we er gewoon een nachttaak bij. Net zo makkelijk, want wat gedaan moet worden, moet gedaan worden. Zo gaat dat met beesten. Toen deze rouwdouwers zondag bij aanvang van de workshop de boel compleet op stelten zetten door hun oorverdovende aandachttrekkerij, hebben we de bezoekers eerst naar binnen geloodst. Iedere poging tot stemverheffing mijnerzijds in de nabijheid van dit stelletje gillende keukenmeiden, het was vergeefse moeite.
Zodra we binnen waren en de herrieschoppers geen aandacht meer kregen, was het stil. Varkens! Je zou ze wat. 'Iemand van plan varkens aan te schaffen?' vroeg ik het gezelschap. 'Denk hier dan even aan terug. En er zit geen uitknop op.'
Maar ik dwaal af.
Vorige week dag en nacht gewerkt om ze van het eiland af te halen voor een tijdelijke tussenstop op Het Beloofde Varkensland. Afgelopen week dag en nacht gewerkt om ze (opnieuw) in het Bofkontbos te kunnen ontvangen.
Kastanjehouten paaltjes uit Drenthe gehaald deze keer.
Plus een nieuw huis gebouwd (want hun vorige is - zoals we allemaal weten - inmiddels door een andere varkensfamilie betrokken). En buren zorgen altijd weer voor nieuwe avonturen. Ik ben net zo benieuwd als onze 5769 varkensvolgers :-)
Wordt Vervolgd.
Fijne donderdag allemaal!
Woensdag 4 februari 2015
De Dag van COEN, SANDER & BABYBIG
BabyBig feliciteert Coen & Sander met hun transfer naar Radio 538. In 2005 kwamen ze haar voor Radio 3FM adopteren. Er kwam een uitzending van en die werd door hun collega Giel Beelen gehoord. Giel - al lang van plan om ook te gaan - wist niet hoe snel hij op Het Beloofde Varkensland moest komen :-) De rest is geschiedenis.
BabyBig is nu ook al 10 jaar. Als big hier en daar een donkere vlek, nu helemaal mooi antraciet grijs met smokey eyes en spierwitte wimpers. Een beauty. Pietrain, een Belgisch varkensras. Na een lezing op een Belgische landbouwbeurs over varkensmassage, werd ze me cadeau gedaan. We wikkelden het microbiggetje in een handdoek en namen haar mee naar Het Beloofde Varkensland.
BabyBig groeide als kool en kreeg het figuur van een bodybuildster. Schouders en billen als van beton. Schouder- en achterham, de specialiteit van het Pietrainvarken. En het felle karakter, ook een van hun kenmerken. Ze heeft me een keer in de sloot geduwd toen ze berig was. Ook kon deze temperamentvolle dame dan als een Deense dog tegen me opspringen. Zette ze zo haar hoeven op m'n schouders.
De laatste tijd ligt ze veel te slapen. Dat is de leeftijd.
Op de foto steek ik mijn handen uit. Als Sander haar maar niet laat vallen, dacht ik. Maar dat deed hij natuurlijk niet. Babybig was een van die zeldzame biggen die opgetild kon worden. Daar werd dan ook dankbaar gebruik van gemaakt. BabyBig is in vele armen terug te vinden, zag ik net, toen ik even een rondje foto's deed.
Zij is ook het biggetje op mijn profielfoto. Die foto is iconisch geworden voor Het Beloofde Varkensland nadat BabyBig covergirl werd van een krantenmagazine. BabyBig werd de muze van velen. Ze inspireerde een kunstenaar voor een beeld. En door haar kwam er een Familie Bofkont Soap. Voor wie haar uit die tijd even in levende lijve wil zien: http://www.familiebofkont.nl/soap
Misschien moet ze Coen & Sander maar met een bezoekje gaan vereren als ze straks bij Radio 538 zitten. Om ze het spreekwoordelijke varkens-brengen-geluk te wensen. Als dat lukt tenminste. Want zo even een varken meenemen naar het Mediapark, dat zal zo makkelijk niet meer gaan, denk ik. En om het vooraf helemaal dicht te timmeren, qua security, dan is de verrassing er af. Wat dat betreft is er veel veranderd in 10 jaar tijd.
We zien wel.
Voor nu veel geluk voor Coen & Sander en voor jullie een fijne woensdag!
Dinsdag 3 februari 2015
De Dag van HOOP
Maandag 2 februari 2015
De Dag van EBERHARD MANAGEMENT
Wat hebben we een zorgen om Eberhard gehad.
Eerst toen we dachten dat hij met z'n eigen moeder aan de zwier was geweest. Die twee konden het wel erg goed met elkaar vinden. Meer dan betamelijk was voor een moeder en zoon :-) En toen was Betsy overtijd. Oh neeeee!! Het zou toch niet waar zijn?
Dagenlang in spanning gezeten.
Nog een nest biggen, nee er zijn grenzen. Zelfs bij Familie Bofkont. Net toen we Peter Klaver voorzichtig polsden dat hij zich eens moest bezinnen op de logistiek van de mogelijke sterilisatie van Betsy, kwam het groene licht. Betsy stond weer te brullen en de passerende Zuidassers de stuipen op het lijf te jagen. Ze was berig. Nog nooit ben ik zo blij met een berige zeug geweest.
Precies op dat moment lag Eberhard op de boerderij bij te komen van zijn castratie. Het was een stevige operatie geweest met 1 binnen en 1 buitenbal. Tien dagen zou hij op de boerderij blijven om zeker te weten dat hij helemaal genezen was. Na een paar dagen was hij het al helemaal zat. Maar om zijn hechtingen te beschermen tegen de modderige bosgrond hielden we ons aan de aanbevolen 10 dagen.
Eindelijk kwam de dag dat Eberhard terug kon naar zijn bosfamilie.
Wat had ik me daar op verheugd. Eenzame varkens gaan me zo aan het hart. Het plan om Dikke Berha als gezelschap uit het bos mee te nemen lieten we toch varen om het genezingsproces niet te bemoeilijken. Dus was Eberhard eenzaam. Appeltjes, trosse druiven, massages, wat we konden deden we, om het hem naar de zin te maken. We riepen zelfs extra masseurs op voor wat extra qualitytime. Dank nog Cees en Annet!
Toen de Bofkontbus bij het bos stopte, rende Eberhard de loopplank af. Even stond hij om zich heen te kijken. Hij liet het goede nieuws een seconde op zich inwerken, gaf een brul, stoof onder de pipowagen door, draaide een pirouette en nog een en draafde toen dansend op het boshuisje af.
De hele familie was thuis. Ze lagen allemaal in het stro, behalve Betsy. Zij stond buiten bij de deuropening. Eberhard sprong verheugd op zijn moedertje af en wilde meteen door naar zijn broers en zussen. Maar Betsy gaf Eberhard een beuk. Haar zoon kwam er niet meer in.
Eberhard heeft de nacht onder de pipowagen moeten doorbrengen. We trokken een paar balen stro uit elkaar en daar lag hij. Lekker warm, dat wel, maar in zijn eentje. Gedurende de nacht ging hij steeds opnieuw naar het boshuisje, maar Betsy was onverbiddellijk. Dan droop hij weer af, terug naar de pipowagen.
Overdag liep hij mee te wroeten in de groep, zijn positie binnen broers en zussen was behouden gebleven, maar Betsy moest niks meer van hem hebben. Hoe lelijker ze tegen hem deed, hoe meer pogingen hij ondernam om bij haar in het gevlei te komen. Er zijn momenten geweest dat ik Betsy even helemaal niet leuk meer vond. Eberhard moederziel alleen door het bos te zien sjokken na zo'n reprimande. Zelfs zijn oren hingen dan naar beneden. Hartverscheurend.
Maar Eberhard gaf niet op. Iedere nacht bleef hij maar terugkeren naar het boshuisje. Tevergeefs. Tot het ontbijt. Gelukkig kon hij nog wel steeds mee-eten aan de trog. Ver uit de buurt van Betsy, maar tussen de anderen kon hij zijn mannetje nog steeds staan.
Wat te doen? Gezelschap voor Eberhard? Nieuw vriendje voor hem erbij? Een zielig hangbuikje dat nodig een thuis zocht? Maar met zo'n oplossing zouden we van de regen in de drup komen. De inburgering van een nieuw varken in de grote groep. Wie zegt dat de nieuwkomer welkom zou zijn? En erger nog: misschien zou die wel ingelijfd worden door Betsy & Co en zou Eberhard alsnog met legen handen staan.
Wat dan wel? Een biggetje halen bij de boer en dat bij Eberhard laten opgroeien? Maar hoe dan? Eberhard terug halen naar de boerderij en integreren met de grote Familie Bofkont? Maar ook dan moest er eerst een eigen maatje voor hem bij. In zijn eentje zou hij altijd een eenling blijven.
Bovendien: Eberhard uit zijn geliefde bos halen, ik moest er niet aan denken. Hoezeer hij het bos gemist had, bleek wel uit de eerste nacht dat hij weer terug was. Ondanks dat hij van een koude kermis thuisgekomen was. Hij kon niet meer stoppen met van boom tot boom sjesen, blaffen, rondjes draaien, zo blij was hij.
Uiteindelijk maakten we een eigen huisje voor hem tegen Betsy's huisje aan. Hoefde hij niet iedere nacht opnieuw teleurgesteld te worden. Hoorde hij er toch weer een beetje bij. Dikke Bertha & Co vonden dat maar wat spannend. Het nieuwe buurhuisje werd uitgebreid geinspecteerd. Betsy deed net of ze het niet zag en liet zichzelf ook niet zien.
Dennis bleef de eerste nachten bij Eberhard liggen om te kijken wat er gebeurde. Als een broer of zus dan even binnen liep, zorgde hij dat ze meteen slap lagen voor een massage. Dan lag Eberhard ook weer even met gezelschap.
Toen kwam ik op het idee kwam om dan het boshuisje achter ze dicht te doen, zodat Eberhards gezelschap dan ook wel de hele nacht bij hem moest bljven. Fijn voor Eberhard, maar na een paar nachten kwam ik daar op terug. Dichte huisjes zijn niet goed. De varkens moeten altijd vrij in en uit kunnen, op ieder moment van dag of nacht. Dat bleek ook, want vanaf dat moment keerde broer of zus toch altijd weer terug naar Betsy. Arme Eberhard.
Ik wist het even helemaal niet meer.
Tot ik op een nacht weer niet kon slapen en Dennis wakker belde in zijn pipowagen. "Ik kom er nu aan. Ik weet niet waarom, maar laten we ze vroeg gaan voeren. Ik moet zien wat er gebeurt."
In het pikkedonker zijn we met emmers voer door het bos geslopen. Toen de eerste bikskorreltjes in de trog vielen, stormde de hele familie op dat geluid naar buiten. Mijn ogen stonden strak gericht op het buurhuisje. Maar wie er al naar buiten kwam, geen Eberhard. Even later zag ik hem tussen de rest staan eten.
"Denk jij ook wat ik denk?" Dennis en ik keken mekaar stomverbaasd aan. Het was waar. Eberhard was ook uit Betsy's huisje gestormd. En Betsy was berig.
Sindsdien slaapt Eberhard weer bij zijn familie. Hij hoort er weer bij. Alsof het nooit anders geweest is. Varkens? Breek me de bek niet open. Never - maar dan ook never ever - a dull moment bij Familie Bofkont :-)
Fijne maandag allemaal!
GIRO 469 (IBAN NL02INGB0000000469) t.n.v. FAMILIE BOFKONT (ANBI, dus giften zijn aftrekbaar)