Facebook.com/FamilieBofkont & Twitter @FamilieBofkont
GIRO 469 (IBAN NL02INGB0000000469) t.n.v. FAMILIE BOFKONT (ANBI, dus giften zijn aftrekbaar)
varkensmassage & stierknuffelen
Al duizenden mensen hebben de Familie Bofkont Workshop gevolgd :-)
Lees hier de reportage Familie Bofkont Workshop in Roots magazine.
;){kind=link}
Familie Bofkont Workshop: Iedere zondag open inschrijvingen,
besloten groepen maandag t/m zaterdag.
Teambuilding 'Communicatie met Mens & Dier'
Programma aanvragen? mail@familiebofkont.nl
Eerstvolgende data: 8 feb. | 15 feb. | 22 feb. | 1 mrt. | 8 mrt. | 15 mrt. | 22 mrt. | 29 mrt. | 5 apr. | 12 apr. | 19 apr. | 26 apr. | etc.
Voor data klik hier - Voor foto's klik hier
Besloten groep: Verjaardag - Vrijgezel - Teambuilding - Bedrijfsuitje - etc.
maandag t/m zaterdag - mail@familiebofkont.nl
Zaterdag 31 januari 2015
De Dag van DESIGNPIGS? MAAK EEN KNIEVAL VOOR DE VARKENS!
Van de week de Nationale Eetshow gezien? Ik was er ook voor gevraagd, maar sinds hij zo lullig tegen Dennis en Zeeman deed :-( kan de heer de Leeuw van mij de pot op :-)
Wat ik in de eetshow zag: per jaar gaan er 20 miljard hotdogs doorheen in Amerika. TWINTIG MILJARD. Als je die hotdogs allemaal achter elkaar zou leggen, kan die worstensliert 625 keer om de aarde gewikkeld worden.
En die 20 miljard hotdogs komen heus niet van scharrelvarkens die buiten hebben gelopen, neem dat maar van mij aan.
In Het Parool werden maandag Designpigs gepresenteerd. PR stunt vanuit de varkenshouderij. Varkens van polyester, beschilderd door kunstenaars, om het imago van de varkenshouderij op te krikken. De opbrengst van de kunstvarkens gaat naat het Leontienhuis voor eetstoornisen.
Waarom deze PR stunt?
De intensieve varkenshouderij wil af van het woord bio-industrie.
Waarom?
Omdat het woord bio-industrie een industrieel en fabrieksmatig beeld zou oproepen.
Wie is er hier nu gek? Dat is toch precies wat het is? Een industriële aanpak, waarbij iedere big na zes maanden als vleesvarken wordt afgeleverd met hetzelfde slachtgewicht?
Natuurlijk werken intensieve varkenshouders fabrieksmatig - dat weten ze zelf ook heus wel - maar om in de smaak van het publiek te vallen mag dat niet zo genoemd worden. Daarmee verloochenen ze zichzelf. Als ik een intensieve varkenshouder zou zijn, die oprecht in zijn bedrijf en product zou geloven, zou dat woord me worst wezen (zeker als mijn product maar gretig aftrek blijft vinden).
Dat woord bio-industrie dekt namelijk de lading, maar die voortdurend krampachtige knieval naar de samenleving maakt intensieve varkenshouders nu juist ongeloofwaardig.
Wie verlost de intensieve varkenshouders van hun blinde vlek? Wie dat voor mekaar krijgt, is een tovenaar. Ik denk dat moderne varkenshouders (want zo willen ze genoemd worden) zich enorm in de knel voelen zitten.
Als ze echt niet industrieel willen werken en het vooral niet zo genoemd mag worden, moeten ze een knieval naar de varkens maken. De VARKENS zijn degenen die dat toekomt. Niet de consument die zich tegoed blijft doen aan die goedkope hotdogs.
Persoonlijk ken ik twee intensieve varkenshouders die het roer omgooiden en vanuit hun varkens zijn gaan redeneren. Annechien ten Have (Groningen), die zelfs haar vleesvarkens stro geeft. En Gerbert Oosterlaken (Limburg), die zijn fokzeugen uit hun kraamkooien verlost heeft: "Voor de eerste keer in mijn leven hou ik nu rekening met mijn zeugen." Beiden zijn overgestapt op het ProDromi systeem. Nog steeds intensief, maar op een varkensvriendelijker manier.
Niet iedere intensieve varkenshouder zal dit kunnen. Maar ontkennen dat de bio-industrie fabrieksmatig is, slaat als een tang op een varken. De sector zou zijn leden moeten beschermen tegen dit soort vervreemdende uitspraken. Recht praten wat krom is zou de boerenstand onwaardig moeten zijn.
Fijne zaterdag allemaal!
Vrijdag 30 januari 2015
De Dag van DRUK DRUK DRUK
Het klopt hoor dat de foto's van de workshops van 18 en 25 januari nog niet online staan. Nog even geduld alsjeblieft. We hebben overuren gedraaid, tot diep in de nacht. En nog.
Dennis heeft eigenhandig de van Brienenoordbrug nagebouwd om de Moeder van Sjonnie & Co van hun eilandje te kunnen evacueren. Dat is me een tour de force geweest. Het idyllische Bofkonteiland dreigde een Pecheiland te worden en dat was niet de bedoeling. Varkens houden wel van modder, maar gedoseerd, en alleen bij extreem warm weer, niet bij extreme regenval.
Alle weilanden om het eilandje heen waren ook moeras geworden. Onmogelijk om de wroeters over land te bereiken met materieel om ze in te kunnen vervoeren.
Er moest dus een brug komen vanaf de landbouwweg.
En niet zomaar een plankie over de sloot. Nee, een compleet bouwwerk om de overbrugging te maken over het steile talud naar het eilandje. Met aan weerszijden hoge schotten. Een steile, hoge, lange tunnel om het varkensgezinnetje in 1 keer in de Bofkontbus te doen belanden. En niet alle kanten op rennend over de snelweg.
Een militaire operatie dus.
Kwamen er ook nog drie Bofkontuitvaarten tussendoor. Geen klussen om te kunnen laten liggen. Alles moest tegelijkertijd. Met elkaar de oorlog zien te winnen, daar komt het leven bij Familie Bofkont altijd weer op neer.
Gisteren hebben we de eerste overwinning behaald. Het weer zat gelukkig mee :-) Plensregens, natte sneeuw, ijzel. Heerlijk!
Maar wat ben ik blij dat de Moeder van Sjonnie & Co weer veilig op de boerderij zijn. Haar pleegkinderen gingen van de zomer als ukkies op vakantie en keerden terug als uit de kluiten gewassen lummels. O wat zijn die gegroeid. De hele melkerij staat ineens vol.
Wat is de Moeder van Sjonne klein geworden, dacht ik eerst. Maar nee. Willy is inmiddels een tank. Een muiter! En nog geen anderhalf jaar. En dan die Black Boys! Hoezo minivarkens? Drie zwarte schoonheden in de bloei en GROEI van hun leven. Kleine Beer (ik zag gisteren nog een foto van hem als pasgeboren biggetje bij de boer), Maxie, wat een beesten. Het eilandleven heeft wilde rouwdouwers van ze gemaakt.
Nu nog een nieuw huis voor ze bouwen.
Onmogelijk geworden hun eilandhuisje op te halen. Het nieuwe huis staat vandaag op de planning. Meteen ook maar een slag groter. Kleine varkens worden groot en groter. Al het werk er omheen ook...
Maar daarom niet getreurd, het hemd hoog opgebeurd en vrolijk rondgesprongen :-)
Fijne vrijdag allemaal!
PS
met grote dank aan Dennis en zijn partners in crime: David, Jaro, Orson en Saskia!
Woensdag 28 januari 2015
De Dag van ONZE EIGEN DIERENACTIVISTES :-)
;)
(klik voor vergroting)
Anderhalve week geleden mocht ik de tentoonstelling Het Varken in de Kunst openen in Hardinxveld-Giessendam. Door de organisatie werd ik aangekondigd als communicatietrainer en dierenactiviste. Lekker. En dan moet je je verhaal nog houden. Ik wist dat er ook een slager in de zaal zat die zijn privécollectie schilderijen van gehalveerde varkens aan de expositie had uitgeleend :-)
Bij de kunstenaars en de meeste genodigden bleek Het Beloofde Varkensland bekend, dus dat zat wel goed. Ons verhaal ging er in als koek, en ik eindigde met de foto van de opgebaarde Aagje. Een pláátje zoals ze erbij lag tussen rozen en appels. Meteen daarop liet ik het beeld zien van een megastal vol fokzeugen in kooien, zover het oog reikt. Er ging een golf van ontzetting door de zaal.
De ruimte tussen die twee uitersten omschreef ik als de ruimte waarin de kunstenaar zijn werk doet om mensen na te laten denken. En daarmee opende ik de tentoonstelling Het Varken in de Kunst en was het tijd om het prachtige werk te gaan bewonderen. Tussen de kunstwerken door liepen dames met drankjes en blokjes kaas. En worst :-)
Daar trof ik de slager. Hij vond het verspilling dat Aagje na haar dood gecremeerd was. Dan had dat beest dus voor niks geleefd. Het kwam er wat korzelig uit, alsof hij z'n gelijk wilde halen.
Dat krijg je dus door zo'n woord. Dierenactiviste. Het maandblad Opzij introduceerde mij als zodanig, lang geleden, passend in hun portretreeks De Aanklagers. Daarna namen alle media dat over, want het beestje moest een naam hebben.
Maar er was een foto bij van Vrouw Vos en Aagje. Zoals zij daar stonden en de lens in keken. Zij aan zij met strijdbare blik: Dierenwelzijn? Kom maar op. Dat varkentje zullen wij wel eens even wassen.
En dat hebben ze gedaan. ZIJ waren de dierenactivistes, the ones and only. Iconen van Het Beloofde Varkensland. Zij gingen in alles voorop. De eerste biggen. Aagje introduceerde het fenomeen varkensmassage in de wereld. Door Vrouw Vos weten we nu dat oude varkens ook artrose kunnen krijgen, net als mensen. De eerste varkenscrematies ever. Alle andere varkens van Familie Bofkont hebben veel aan Aagje & Vrouw Vos te danken.
Dat alles ging weer door me heen met het heengaan van Maximiliaan, Knorrie en Bonestaakje.
Hoe mooi de schilderijen uit de collectie van de slager ook zijn (want dat zijn ze), de varkens van Het Beloofde Varkensland hebben niet voor niks geleefd. Hun leven heeft zin gehad. Zelfs nog als ze al dood zijn :-)
Dankjewel lieve dieren!
PS
Voor wie de tentoonstelling nog wil bezoeken:
Het Varken in de Kunst - Museum De Koperen Knop (een prachtige oude boerderij) in Hardinxveld-Giessendam. Nog t/m 21 februari 2015. Voor wie daar in de buurt woont, zeker de moeite waard!
Maandag 26 januari 2015
De Dag van BONESTAAKJE
Zaterdag 24 januari 2015
De Dag van KOEIENTROOST
Als er op Het Beloofde Vakensland geen varkens zouden sterven, zou ik nooit achter de geheimen van koeien gekomen zijn.
Als het weer zover is, transformeert onze bofkontkudde tot een stel toegewijde uitvaartbegeleiders.
Vanaf het moment dat Maximiliaan 's nachts op zijn baar naar buiten gereden werd, stonden ze vooraan. Grote commotie. Springen, hopsen, ruiken; de fase van al het geregel zeg maar. Zijn de rouwkaarten klaar, de boeketten besteld, de gasten uitgenodigd?
En toen het moment van de 'ter aarde bestelling' gekomen was, renden ze allemaal naar het hek. Daar was het dringen geblazen, want niemand wilde er ook maar iets van missen.
Luc en Alex (ad hoc bofkontboeren) waren er bij toen Maximiliaan werd opgehaald. Ze waren erg onder de indruk. Niet alleen hoe Max er bij lag, bedolven onder bloemen en druiven tussen brandende kaarsen, maar ook door het gedrag van de bofkontkudde.
Zoveel focus, zoveel concentratie. "Ik heb ze nog nooit zulke geluiden horen maken", zei Luc, "Heel anders dan als ze willen eten."
Inderdaad, die klanken komen vanuit hun hoeven. Daar openbaart de introverte koe zijn innerlijk. De koeien van Familie Bofkont namen afscheid van Max en spraken hun geraaktheid uit.
Toen ik terug het pad opliep, zag ik Herman nog staan kijken. De wagen met Max was al weg. Herman blijft altijd het langst hangen bij de koffie met cake. Zijn intens ernstige blik bleef maar rusten op de dijk, waar Max gelegen had.
Dit zijn de momenten waarop ik weer weet waar ik het allemaal voor gedaan heb. Dat Luc - die een blauwe maandag bij Mac Donalds heeft gewerkt - ineens getuige is van het diepste innerlijk van 'de gedwongen leverancier van de hamburger'.
Ook Knorrie heeft op de bofkontkudde kunnen rekenen.
Maandag wordt de dag van Bonestaakje. We wilden ze alledrie een eigen individueel afscheid geven. Daar moesten we tijd, rust en aandacht voor maken. Geen lopende band werk. Gelukkig is het koud en kan dat nu ook (ja, als boerin moet je wel altijd praktisch blijven natuurlijk :-)).
Herman, Zeus, Bulle, Mem, Mozzarello, Dolle Mina, Grietje en Rosamunde zijn het er helemaal mee eens.
Fijne zaterdag allemaal!
Donderdag 22 januari 2015
De Dag van RADIOSTILTE OP HET BELOOFDE VARKENSLAND
Toen mijn opa overleed gingen bij ons thuis de gordijnen dicht en mochten we drie dagen lang niet naar de radio luisteren.
Afgelopen week was er ook op Het Beloofde Varkensland een radiostilte. Er is zoveel gebeurd dat ik er letterlijk sprakeloos van was. Eerst Maximiliaan, maar dat bleek nog maar het begin.
Toen David gisteren aan me vroeg hoe het met Knorrie was, kon ik het pas vertellen. Knorrie is niet meer. Ze kon alleen nog maar liggen spartelen. Woedend lag ze te brullen dat ze nooit meer overeind kon komen. Erg angstig ook door het verlies van controle. Knorrie's tijd was onherroepelijk gekomen.
Een grote troost dat ze prachtig is gegaan. Knorrie heeft er he-le-maal niks van gemerkt. Broer Knor lag stijf tegen haar aan, lepeltje lepeltje onder het solarium. Toen ze ingeslapen was, is Knor de hele nacht tegen haar aan blijven liggen. Pas toen het ontbijt geserveerd werd - laat door de omstandigheden - heeft hij zich van haar losgemaakt.
Ondanks de beroerde start heeft Knorrie een mooi leven gehad. Heel mooi zelfs. Ze waren een hecht clubje. Zij, haar broer Knor, Juffrouw Loes en Swientie. Zo petiterig en bibberig toen ze kwam - amper een paar dagen oud en tot de dood veroordeeld door een fotograaf: 'spuit maar dood, volgende shoot haal ik toch weer nieuwe', (pagina 79 uit de Bofkonten Biografie). Knorrie heeft zich weten op te werken tot een heel pittige tante. Geen makkelijke, ze kon fel uit de hoek komen. Zo kunnen varkens ook zijn. Ze was me er niet minder lief om. Varkens zijn complexe naturen, ik kan het niet vaak genoeg zeggen, en Knorrie bevestigde dat nog maar weer eens met verve.
Er zijn prachtige herinneringen en foto's. Knorrie blijft leven, in onze gedachten en straks in de boeken. Ik verheug me er al op over haar te gaan schrijven.
Was dat alles?
Nee, was dat maar waar. Knorrie was nog niet vertrokken, of Bonestaakje stortte in. Compleet. Zo stond ie nog bij het keukentje te posten voor zijn boterham met pindakaas, de volgende dag kon hij niet meer eten. Hij is Knorrie onmiddellijk opgevolgd in de ziekenboeg. Verder ga ik er nu niet op in, het is allemaal nog te vers, maar toen hij het steeds zwaarder kreeg en hij verlost moest worden, ben ik 's nachts bij hem gaan liggen. Weer samen onder het dekbed, net als toen hij kwam. Ik ben op zijn tempo gaan meeademen om te ervaren hoe dat voelt. Geen pretje als je steeds benauwder wordt, dat kan ik iedereen verzekeren.
Zoals altijd alles weer onder de vertrouwenwekkende leiding van Peter Klaver. Zo kan afscheid een echt afscheid worden. Zonder harde stemmen, felle lichten, koude handen en ander minder emphatisch vermogen van een vreemde veearts die niet into de wereld van Familie Bofkont is.
Bonestaakje, Bonestaakje, wat mis ik je nu al vent. Je altijd vrolijke geklets, je begroetingen. Ook toen je niet meer kon, bleef je nog steeds gedag zeggen met steeds kleinere en zwakkere geluiden. Maar je bleef trouw aan je handelsmerk: altijd begroeten, al was het 100 keer per dag.
Meer dood dan levend kwam je 9 jaar + 9 maanden geleden als broodmager biggetje op Het Beloofde Varkensland aan. Ik heb je meteen in bed genomen en gevochten voor je leventje met een water, suiker en zout oplossing (pagina 49 uit de Bofkonten Biografie). Tegen het ochtendgloren kreeg ik hoop dat je het ging redden. En je hebt het gered. Samen met je broer Brammetje. Een maandje later kwam Gieltje daar nog bij. Jullie waren onafscheidelijk: de drie Musketiers. Drie ketende biggen, die volop van het leven genoten. Wat hebben jullie Het Beloofde Varkensland onveilig gemaakt.
Ook hij & Brammetje hadden net als Knor & Knorrie een heel slechte start. Het is allemaal goed gekomen. Ook voor jou was het deze week blijkbaar je tijd. Maar voor altijd in mijn hart, en straks voor altijd in de vervolgboeken.
Drie niet te missen bewoners van Het Beloofde Varkensland binnen 1 week. Ik heb leukere tijden gekend.
Gelukkig ook goed nieuws. Eberhard mag van Betsy weer in haar huisje komen! Een hele zorg minder. Hoe dat ging, daarover morgen meer. Wordt Vervolgd.
Fijne donderdag allemaal!
Zaterdag 17 januari 2015
De Dag van MAXIMILIAAN IN 'TEN SLOTTE'
Maximiliaan krijgt het afscheid dat hem toekomt. Telegraaf, Parool, AT 5 stond onaangekondigd op de stoep (en ik onder de douche) en vandaag verschijnt Max in het AD in - pikant detail - editie Delft :-)
Zijn heldenstatus is definitief gevestigd door de Ten Slotte in Het Parool. Die eer was tot nu toe alleen bekende mensen te beurt gevallen. Nooit eerder een dier, laat staan een varken. En dat in de week dat het varken officieel verboden is verklaard in kinderboeken. Uit alle kinderboeken moet het varken verwijderd worden om geen moslims voor het hoofd te stoten. Ik verzin dit niet.
Over moslims en varkens bestaan vele misverstanden. Het ligt veel genuanceerder dan menigeen denkt. En dat moslims per definitie varkens zouden haten, dat is gewoon niet waar. Wat te denken van een Turkse varkensmasseur? Eigenhandig opgeleid op Het Beloofde Varkensland. En dan die hele moslimfamilie die na de ramadan kwamen uitrusten, liggend tussen onze varkens?
MAXIMILIAAN dus.
Wat een reacties ook van jullie op facebook. Nog geen tijd gehad om te antwoorden (jullie willen niet weten wat er hier momenteel buiten Max om nog meer speelt), maar al het meeleven werkt ondersteunend. Dank daarvoor.
Een reactie is zo mooi: 'Het is een triest verhaal Dafne! Maar de mooiste wending die een mishandeling ooit kan krijgen, is dit: deze studentenvereniging heeft na Maximiliaan 'alle gebruik van dieren' verboden! Dit las ik op hun eigen pagina. De prijs was hoog, maar Maximiliaan heeft zijn mededieren een hele grote dienst bewezen.'
En zo is het. Leve Maximiliaan!
Fijne zaterdag allemaal!
Vrijdag 16 januari 2015
De Dag van DE EVACUATIE VAN DE MOEDER VAN SJONNIE & CO
Door de hevige regenval is het eiland van de Moeder van Sjonnie & Co één groot zwembad geworden. Weinig droge plekken meer te bekennen. Waar zijn de manshoge grassen, planten en kruiden gebleven? Waar bleef hun paradijs? Eigen schuld, hadden ze ook maar niet zulke diepe kuilen moeten graven :-)
Gelukkig ligt hun huisje op een terp, krijgen ze iedere dag vers stro en ontbijten ze wel met droge voeten op een speciaal daarvoor gemaakt verhoogd houten terras. En ze trekken er nog steeds dagelijks op uit om vrolijk verder te wroeten. Ik zou zeggen, blijf lekker thuis met die natte troep, maar daar denken Sjonnie's Moeder & Co dus anders over.
Een week geleden dachten we het op te kunnen lossen met greppels graven om de plassen regenwater in de sloten weg te laten vloeien. Maar Maximiliaan eiste terecht alle aandacht op. En hij niet alleen. (Later meer daarover).
Dan dit weekend maar aan de slag daarmee. Maar bij nader inzien blijkt het ondoenlijk, tenzij je de rest van de winter alleen nog maar greppels blijft graven, dag in dag uit.
Dan maar een evacuatie. Ook gezellig.
Ook al kan het de varkens zelf blijkbaar weinig schelen, we gaan ze toch ophalen. Met bus of trekker door het land kunnen we niet meer, ook dat is nu een moeras. Zal over de landbouwweg moeten. Van daaraf over een brug naar het eiland. Maar... er is geen brug. Die zullen we dus eerst moeten bouwen. Net zo makkelijk :-) Daar gaan we vandaag mee beginnen. Bij Familie Bofkont hoef je je nooit ook maar 1 seconde te vervelen.
Dank voor alle kaarsjes en meeleven met Maximiliaan. Hij zou er mee in zijn nopjes geweest zijn. Fijne vrijdag allemaal!
PS
Maximiliaan staat vandaag in de Telegraaf (pagina 13) en Betsy & Biggen zijn er vanmiddag voor bij Zapp: De Buitendienst NPO 2 - 17.35 uur.
Algemene Kennisgeving
MISHANDELD STUDENTENVARKEN MAXIMILIAAN - The Big Sleep
Maximiliaan, het helaas beroemdste minivarken van Nederland, is woensdag 14 januari 2015 overleden. Hij werd eind 2004 mishandeld door een groep studenten van dispuut Die Coffye Vlagh uit Delft. Zelf noemden zij het 'een uit de hand gelopen grap op een studentenbruiloft in evenementenkerk de Duif in Amsterdam'. De kwestie zorgde voor landelijke commotie en Maximiliaan werd zelfs genomineerd voor de Gouden Zwatelaar van Kopspijkers.Na zijn Amsterdamse avontuur werd de getraumatiseerde Maximiliaan opgenomen bij Familie Bofkont op Het Beloofde Varkensland in Amstelveen. Daar is hij er na maanden toewijding en varkensmassage weer bovenop gekomen. De temperamentvolle Max kreeg opnieuw vertrouwen in mensen.
Eind 2007 zocht Dafne Westerhof de studenten op in Delft met een voorstel om het goed te maken met Maximiliaan. Helaas gingen zij daar niet op in.
Maximiliaan heeft nog tien gelukkige jaren op Het Beloofde Varkensland gehad. De laatste maanden als weduwnaar van Lamme Zus. Afgelopen week stopte Max met eten. Zijn tijd zat erop.
Dierenarts Peter Klaver (ex-Artis, vanaf het begin zijn vaste vertrouwde dierenarts) heeft Max gisteravond in zijn aanleunwoning in slaap gebracht. Honderden fans staken thuis om 19.00 uur een kaarsje voor hem aan. Maximiliaan is 15 jaar geworden. Stokoud voor een varken :-)
Dafne Westerhof
Familie Bofkont / Het Beloofde Varkensland
Woensdag 14 januari 2015
De Dag van MAXIMILIAAN
Dit wordt een droeve dag voor veel mensen. Vanavond komt Peter Klaver met Slaapzacht om Maximiliaan een handje te helpen naar de varkenshemel. Vanaf zondag hebben we alles voor hem gedaan om te kijken of hij nog een toekomst had. Max heeft 10 prachtige jaren gehad op Het Beloofde Varkensland, maar nu kan en wil hij niet meer. We zullen hem moeten laten gaan.
Eind oktober 2004 werd Maximiliaan voor de grap door een groep studenten uit Delft mishandeld. Het zwaar getraumatiseerde varkentje werd daardoor een landelijke bekendheid en de held van Nederland. We hebben Maximiliaan naar Het Beloofde Varkensland gehaald. Nog steeds wordt er naar hem geinformeerd. Dit is zijn verhaal:
;)
Uit het boek Bofkonten Biografie - copyright Dafne Westerhof - (klik voor vergroting)
PS
Zullen we vanavond om 19.00 allemaal een kaarsje branden voor Maximiliaan?
Maandag 12 januari 2015
De Dag van DE CAMPINA LADY
Nog eens wat anders dan Tena Lady: Campina Lady. Kwam zo: gisteren workshop met o.a. een vriendinnengroep. In de hoofdrol van deze club een dame, die al meerdere Familie Bofkont Workshops deed, Vriend van Familie Bofkont werd, de Familie Bofkontboeken kocht, kortom een hardcore Familie Bofkont fan dus.
Haar zeven vriendinnen hadden niks met Familie Bofkont, maar gunden haar deze dag van harte, dus gingen ze mee. Het werd hilarisch. Terwijl ik de verhalen vertelde, las ik hun gezichten. (Wat ben ik toch blij dat ik binnen mijn vakgebied gespecialiseerd ben in de nonverbale communicatie :-))
De dames trakteerden mij op een keur aan gezichtsuitdrukkingen.
"Nee, Vrouw Vos is overleden", zei ik toen het feestvarken het verhaal over een specifieke bofkont mocht kiezen. De dames keken me aan of ze water zagen branden. Dan maar het verhaal van de autistische koe, ook zo'n bofkont-evergreen. Een autistische koe! Het moest niet gekker worden.
Maar het werd nog gekker, want van zoveel onthutsing word ik altijd baldadig. Wisten jullie dat Familie Bofkont verslavend is? Dat bofkontjunks iedere ochtend op hun werk meteen naar Familie Bofkont surfen? En dat hun bazen ze van porno verdenken, omdat ze dat gedurende de dag ook blijven doen?
Ze keken me aan of ik van een andere planeet kwam.
Toen moest de klap op de vuurpijl nog komen. Ik vertelde over de vrouw die een week vakantie had genomen om de aankomende bevalling van Miss Universe op de webcam te kunnen volgen: "Dit geloven ze niet als ik dit straks thuis vertel!"
Het werd een mooie middag.
Een van de dames heeft zichzelf overtroffen. Toen ik hoorde dat ze bij Campina werkte, werd zij de ideale kandidaat voor een spontaan koeienquizje. Ze durfde tot op een meter afstand bij Rosamunde te staan en heeft haar zelfs met uitgestrekte arm een stukje geborsteld. Vandaag waarschijnlijk de heldin bij de koffie-automaat :-)
Leuk om mee te maken dat de vriendinnengroep zich openstelde voor de interesse van het feestvarken. En er hier en daar zelfs een beetje van gingen genieten. Dan ben je echte vriendinnen!
Fijne maandag allemaal!
Zaterdag 10 januari 2015
De Dag van EBERHARD MANAGEMENT
'Het was dé foto van dierendag 2010. In Het Parool struinde een varken door een maïsveld op de Zuidas. Het bijschrift luidde: "Een varken smult in een maïsveld aan de Zuidas. Als tijdelijke bestemming voor een braakliggend terrein midden in het zakencentrum werd afgelopen voorjaar maïs ingezaaid. Gisteren, tijdens dierendag, mochten varkens het gewas gaan oogsten." In NRC Handelsblad zag je hetzelfde varken, nu vanuit een andere hoek genomen. Erbij stond: "Gisteren was het dierendag. Dit varken mocht voor de gelegenheid vrijuit maïs komen plunderen in een akkertje aan de Zuidas, het zakendistrict in Amsterdam."
De actie met de varkens op de Zuidas op 4 oktober was natuurlijk een briljant idee. Alleen maar het maïsveld haalde de journalisten niet over de streep. Een varken introduceren op de Zuidas zette iedereen op het verkeerde been en werd ineens landelijk nieuws.'
(tot zover het juichende bericht van Zef Hemel van Vrijstaat Amsterdam).
En 'dat varken' was Zeeman en Swientie en Aagje de Tweede en Edwin en Juffrouw Loes en de destijds nog piepkleine Bokkie. Zes bofkonten in totaal. Ze werden ingehaald als helden. Inderdaad landelijk nieuws. Varkens in het maïs op de Zuidas. Ik was gevraagd om iets leuks te verzinnen voor een bouwterrein dat daar maar lag te liggen. Het was crisis en er was geen geld om te bouwen.
Een jaar later betrokken we het stuk bos aan de overkant.
Na allerlei ad-hoc projecten waar ook de Moeder van Sjonnie & Co nog een tijdelijke glansrol in speelden, werd het bos vorig voorjaar de vaste stek van fokzeug 1818. Zodra de fokzeug het boshuisje inliep, heette ze Betsy. En haar dikke buik vol toekomstige karbonades kreeg nu ook een andere betekenis: Betsy was in blijde verwachting en mocht haar aanstaande baby's allemaal bij zich houden!
We zijn inmiddels 10 maanden verder. De bescheiden Betsy van weleer krijgt steeds meer het karakter van een eigenzinnige zeug. Net als La Mama. Bij haar duurde het ook lang. Ook deze ex-fokzeug transformeerde van zoete moeke tot een van de meest karaktervolle varkens van het erf; lees: brullen als het haar niet zint en geen katje meer om zonder handschoenen aan te pakken.
Betsy volgt La Mama met rappe schreden in haar voetsporen. Dat heeft directe gevolgen voor Eberhard. De afgelopen week heeft voor ons dan ook in het teken gestaan van Eberhard-Management. Bij vrijlevende varkens blijft nooit iets hetzelfde. Alles verandert voortdurend. Als je daar niet tegen kunt, moet je ze opsluiten in een hok. Dan weet je waar je aan toe bent. Doen we lekker niet. Er gaat niks boven vrije varkens. Daar hebben we die gebroken nachten graag voor over :-) Morgen meer daarover.
Fijne zaterdag allemaal!
PS
Wat heeft dit eigenlijk te maken met dat maïsveld van 4 jaar geleden? Veel. Ook de dynamische Zuidas verandert voortdurend. Wat dat betreft zijn Betsy en haar gezin daar erg op hun plek. Ze hebben schuin aan de overkant buren gekregen. Waar? Daar waar Zeeman & Co van de maïskolven liepen te smullen. Inmiddels is daar een spiksplinternieuwe kantoorflat verrezen :-)
Ik bedoel maar.
Vrijdag 9 januari 2015
De Dag van TROOST BIJ BEESTEN - AAGJE & ANNEKE
"Weet je wat het is Dafne, ik heb veel verdriet in mijn leven gehad.
Maar toen ik bij Aagje in het huisje stapte viel alle leed van me af.
Ik was weer terug in mijn kindertijd. Ik heb de avond van mijn leven gehad.
Weet je wat ik eigenlijk had willen doen toen ik Aagje zo zag in dat stro?
Ik had op mijn knieën met haar mee willen wroeten.
"Waarom heb je dat niet gedáán", roep ik uit.
"Ach, ik weet niet, de anderen moeten ook nog aan de beurt komen, dacht ik".
Als ik de telefoon neerleg zie ik het weer voor me.
Twaalf man op strobalen aan weerszijden van Aagje in het licht van de warmtelamp.
Zes aan de ene, zes aan de andere kant.
In het midden Aagje als gastvrouw.
Haar stal, haar plek. Buiten alles al donker.
De harmonie in vorm en sfeer bijna tastbaar.
"Niks doen" had ik uitgelegd, "alleen rustig ademen.
Ze komt vanzelf wel naar jou toe.
Als je bang bent, gewoon rustig door blijven ademen".
Aagje nam de tijd. Ze liep de hele rij bezoekers langs.
Af en toe bleef ze dralen, snuffelde wat, maar nee, door naar de volgende.
'Ze zoekt iemand' schoot het door me heen. Toen kwam ze bij Anneke.
Aarzelde geen moment. En deed iets wat ik nooit eerder van haar zag.
Ze gaf kopjes! Als een kat! Met die enorme kop
We hielden onze adem in. Hier gebeurde niet zomaar wat.
Dit was een geheim tussen een varken en een vrouw.
Anneke straalde stil.
Eerder op de avond tijdens het voorstelrondje vertelde Anneke dit:
"Mijn opa had vroeger een varken.
Ik sloop 's nachts mijn bed uit om bij haar te liggen, omdat ik haar eenzaam vond.
Truus heette ze. Op een dag was ze zomaar weg".
uit 'Lessen in Varkensliefde'
© Dafne Westerhof
Fijne vrijdag allemaal!
Donderdag 8 januari 2015
De Dag van DE VARKENSFLAT
In het jaar 2000 vroeg ik het domein Varkensflat.nl aan. Waarom? Noem het voorgevoel. Dacht dat dat domein nog wel eens van pas kon komen. Als vegetarier had ik tijdens een interview hoog opgegeven over het fenomeen Varkensflat, dat destijds gelanceerd werd. Daar was iedereen erg verbaasd over. Een Varkensflat? Zoiets doe je toch niet?
Wat iedereen vergat, is dat ik het over de Varkensflat had, die als concept gepresenteerd werd door een paar kunstenaars in een VPRO programma. Een prachtig ontworpen gebouw met eindeloos licht en ruime vertrekken vol stro voor groepen varkens. Nooit meer individueel opgesloten dus. Modder op dakterassen en het slachthuis onder in de kelder. Hoefden die stakkers nooit meer op transport.
Dat alles in het licht van: het moet afgelopen zijn met het miserabele bestaan van onze levende karbonades. Sterker nog: het moet afgelopen zijn met dat goedkope vlees en daar gaan we niet de boeren de schuld van geven. Nee, de vleesetende consument moet gaan betalen voor een echt goed leven voor de varkens. Leek en lijkt me nog steeds volkomen logisch en rechtvaardig voor de productiedieren.
Gisteren zei Sharon Dijksma van EZ dat ze de kiloknallers wil verbannen uit de supermarkten. Mooi dat er nu eindelijk vanuit de politiek een protest komt. Geen gestunt meer met goedkoop vlees. Vleeseters eat your heart out :-)
Bovengenoemde Varkensflat is er nooit gekomen. Het bleef helaas bij de fraaie maquette.
Eind 2006 werd Amsterdam ineens opgeschrikt door een bericht in het Parool over plannen voor een Varkensflat in de haven van Amsterdam. Die flat zou plaats gaan geven aan 150.000 varkens, maar had niets te maken met de Varkensflat van de kunstenaars (wat zou de wereld zonder kunstenaars zijn?). Dit zou een complete VARKENSFABRIEK gaan worden. Geen woord over vernieuwingen waar de varkens hun voordeel mee zouden kunnen doen.
Ik stuurde toen een vlammend betoog naar de krant. Heb het stukje net even opgezocht, omdat ik niet meer precies wist wat ik toen schreef. Verrassing! Dat met die beren is in ieder geval uitgekomen :-) Lees hier maar even: http://2006.bfknt.nl/20061030-wl-parool-meningen-varkensflat-1000.jpg
Maar nu het volgende. Luister & huiver.
Sinds eergister is Amsterdam inderdaad een Varkensflat rijker. Waar? Bij Betsy & Biggen!
Voorlopig nog alleen op een afbeelding en alle kantoren moeten eerst verhuurd zijn voor de eerste boom gekapt gaat worden, maar toch. Toen het gigabord de lucht in gehesen werd met een megakraan, na een hele middag passen en meten (met dank aan de aardige mannen die de varkens leuk vonden en rekening hielden met elk takje dat ik wilde sparen), dook Betsy ineens op vanuit het niks. Vol interesse volgde ze de werkzaamheden op de voet.
Zodra de aankondiging op haar stuk-bouwgrond-van-70-miljoen geplaatst was, draaide ze zich om en liep bedaard terug naar haar boshuisje.
Even later stond Eberhard ter plekke onder het bord. Vol energie begon hij als een dolle te ploegen. Als de Zuidas slim is, huren ze Betsy & Co vast in. Betere bouwvakkers kunnen ze immers niet krijgen. Bovendien, die roze lummels zijn er thuis, zij kunnen de bouwers straks wegwijs maken bij welke boom ze het beste kunnen wildplassen, etc.
Dat domein Varkensflat.nl hebben we nog steeds. Zal nog goed van pas gaan komen :-)
Passanten reageren onthutst. Moeten de varkens weg? Nee toch? Dat willen we niet hoor!
Nee.
Laat ik het zo zeggen: niemand hoeft bang te zijn. De kalmte en wijsheid die Betsy uitstraalde toen ze terug liep naar haar huisje, neem ik van haar over. Alles komt goed. Neem dat maar van Betsy en mij aan :-)
Fijne donderdag allemaal!
PS
en hoe gaat het eigenlijk met Eberhard?
Morgen meer daarover...
Woensdag 7 december 2015
De Dag van DE VARKENSVRAAGBAAK (1) - MINIVARKEN MET HARTAANVAL
Op Dierennieuws.nl heb ik een tijdlang een rubriek gehad: de Varkensvraagbaak. Iedereen met een vraag over varkens mocht de oren van mijn hoofd vragen. Er werd van alles gevraagd. Of ik een goeie dekbeer wist :-), over de aanschaf van minivarkentjes, en vooral de problemen die daardoor ontstonden, varkentjes die niet meer aten, niet meer konden poepen, varkentjes die hun eigen poep opaten, etc. etc.
Omdat ik de vrouw van 1000 projecten ben, is de Varkensvraagbaak al weer lang verleden tijd. Ik heb de vragen wel bewaard, blijkt nu, want ik kom ze net tegen op zoek naar iets anders. Wat blijkt? Die vragen zijn van alle tijden.
Ik ben meteen weer enthousiast. Want waarom niet De Varkensvraagbaak nieuw leven ingeblazen? Gewoon af en toe weer eens zo'n vraag behandelen, waarvan ik denk, daar kunnen meer mensen iets aan hebben. Uiteraard volkomen geanonimiseerd. Bijvoorbeeld deze:
VRAAG - MINIVARKEN MET HARTAANVAL
"Beste Dafne,
Afgelopen zondag is ons minivarkentje overleden aan waarschijnlijk shock met hartaanval. Hij heeft enkele weken geleden een enge confrontatie met een hond gehad. Toen was hij ook al behoorlijk apatisch, maar na een uur weer normaal. Nu liep hij weer in dezelfde straat als het voorval en toen ging t mis.
En dit is hem die zondagavond op dezelfde route fataal geworden.
Hij is 7,5 maand oud geworden. Erg jong wanneer er bekend is dat een minivarken tussen de 20 en 30 jaar oud had kunnen worden. Is u bekend dat er hartproblemen oid bij mini-varkentjes zijn? Of is dit puur en alleen zijn ongeluk geweest?"
ANTWOORD
Interessante vraag. Ten eerste de veronderstelde leeftijd van het varkentje. Minivarkens (hangbuikzwijntjes, Gottingerzwijntjes, kortom varkentjes die bij volwassen leeftijd zo vanaf 50/60 kilo (of veel zwaarder) gaan worden), worden gemiddeld ergens tussen de 10 en 15 jaar. Als ze dat halen is het al mooi. 30 jaar is een varken nog nooit geworden op de hele wereld niet, net zoals een mens geen 180 jaar kan worden :-)
Dan is er nog een misverstand.
Dat minivarkentjes zo goed met honden zouden kunnen. Wat ik weet is dat fokkers altijd zeggen dat minivarkens en honden zo'n goede combi zijn. (Maar zoals bekend: daar hebben fokkers belang bij, juist veel hondeneigenaren willen ook een minibiggetje aanschaffen).
Honden zijn jagers en biggen zijn prooidieren. Daar is dus alles al mee gezegd. Ik wil de mensen de kost niet geven bij wie die dat slecht is afgelopen. Ik heb eens een gillende vrouw aan de telefoon gehad die onder het bloed zat, met een krijsende big op de achtergrond. Heb die panische vrouw tot rust moeten manen om haar met haar gewonde big in een taxi naar de dierenarts te krijgen.
Natuurlijk zie ik ook foto's voorbij komen van biggen verstrengeld met de hond in de mand, maar hoelang gaat dat goed? Wat als die big groot is en kribbig vanwege de berigheid? Hoe gaat het dan? Ik zou graag reacties horen van mensen wiens varkentje ouder dan 6 jaar is en nog steeds goede maatjes met dezelfde hond. De uitzondering die de regel bevestigt, daar ben ik wel benieuwd naar.
Bovenstaand varkentje is zo goed als zeker gestorven van de stress door de confrontatie met een vreemde hond. Dat is een goede reden om niet met minivarkentjes aan een riempje uit wandelen te gaan. Je stelt ze bloot aan situaties die varkentjes van nature zouden vermijden. Namelijk de schrik om oog in oog komen te staan met hun natuurlijke vijand in een open omgeving waar ze niet thuis zijn, en niet kunnen vluchten. Zoals bekend: varkens - groot of klein - zijn extreem stressgevoelig en varkenshartjes kunnen inderdaad aan stress bezwijken.
Hoe gekmakend angstig dit voor het varkentje geweest moet zijn, blijkt dat hij bezweek op dezelfde route. Het lichaam van het varken heeft een feilloos geheugen. Goede observatie en analyse dus van deze vraagsteller. Heel tragisch voor het varkentje, maar ook voor de eigenaren. Zij wisten niet beter. Want ook dat is ze door fokkers op de mouw gespeld: Heb je te weinig ruimte voor een varkentje? Dat geeft toch niks? Dan ga je toch gezellig met ze aan een riempje uit wandelen?
Fijne woensdag allemaal!
PS
Wie mensen kent die een varkentje overwegen, misschien handig om de Varkensvraagbaak met ze te delen. Alles wat bijdraagt tot een beter begrip van de fijngevoelige, complexe varkensnatuur is meegenomen :-)
Dinsdag 6 januari 2015
De Dag van JUFFROUW LOES IS JARIG!
"Leeft mevrouw Loes nog?" informeerde een fan zondag voorzichtig. Natuurlijk leeft JUFFROUW Loes nog :-) Sterker nog: ze is vandaag jarig. Juffrouw Loes is vandaag 7 jaar geworden!
Ik had een heel speciaal cadeautje voor haar in gedachten, maar dat vond Juffrouw Loes zelf geen goed idee. En aangezien de bofkonten hier baas over eigen leven zijn, heb ik me daar uiteraard bij neergelegd. Later vertel ik daar meer over.
Nu ga ik Juffrouw Loes in de watten leggen met appels, een verjaardagscadeau dat gegarandeerd wel in de smaak zal vallen :-)
Zeven jaar geleden werd Juffrouw Loes door een jager gebracht.
Slachtoffertje van een jachtongeval. Niet lang daarna regelden we een vriendinnetje voor haar: Swientie, uit de varkenshouderij. Na wat aanvangsgekift (het blijven varkens :-)), maakten die twee al gauw Het Beloofde Varkensland onveilig. Zo'n moordjeugd gun je iedere big.
Ik maakte er een speciale fotoblog van. Iedere dag een foto van hun avonturen. Iedere dag feest. Samen in de polder, samen over de sloot, samen in de modder, samen vriendinnen met Knor & Knorrie, en iedere avond samen doodop in bed. Dat waren nog eens tijden.
Juffrouw Loes is nu groot. Swientie ook. Maar ze zijn me nog steeds even lief. Nog vele jaren op Het Beloofde Varkensland, Juffrouw Loes! Nog heeeeel veel jaren!
Fijne dinsdag allemaal!
Zaterdag 3 januari 2015
De Dag van AANBOD VOOR STUDENTEN DIERGENEESKUNDE
Ik hoor nogal eens van studenten Diergeneeskunde dat ze halverwege hun studie niet meer verder kunnen. Ze zijn het niet eens / kunnen er niet meer tegen hoe er met productiedieren wordt omgegaan. (Lees ook mijn post 'Verbeter de dierenwereld, begin bij jezelf' van 1 januari 2015).
Of de interesse in de studie is bij nader inzien niet groot genoeg, of de studie blijkt te zwaar. Maar om die afhakers gaat het nu niet. In die gevallen beter ten halve gekeerd, dan ten hele gedwaald :-)
Het gaat hier om de studenten die willen doorzetten, maar worstelen met hun idee over wat dierenliefde zou moeten zijn. Die studenten zijn broodnodig, want die kunnen een nieuwe lichting veeartsen gaan worden.
Zelf heb ik wat dat betreft op de landbouwschool menig zure appel moeten doorbijten, dus ik weet waar het over gaat. In plaats van kostbare tijd te stoppen in peptalks per mail als ik weer een vraag van een ongelukkige student diergeneeskunde krijg, ga ik het dit jaar anders aanpakken.
Ik stel me zo voor dat die betreffende studenten hun hart wel eens willen luchten bij iemand die ook van de hoed en de rand weet. Als communicatie-coach ben ik gewend een luisterend oor te bieden. Als communicatie-adviseur kan ik raad geven en als communicatie-trainer kan ik dat alles omzetten en overbrengen in praktische vaardigheden. Wat zeg je tegen een docent als je bepaalde handelingen niet wilt uitvoeren? Hoe stel je je teweer tegen de groepsdruk? Hoe hou je je goed in slachthuizen? Hoe blijf je trouw aan jezelf zonder een outcast te worden?
Studenten Diergeneeskunde die hier behoefte aan hebben, zijn welkom op Het Beloofde Varkensland in Amstelveen. Een educatieboerderij met een groep ex-productiedieren als bewoners, die mogen leven tot ze 'omvallen van ouderdom.' Erg bijzonder om het rouwproces van een oude koe mee te maken als ze haar levensgezel-koe verloren heeft. Of een oud varken te behandelen tegen artrose. We werken samen met Peter Klaver, wildlife dierenarts (ex-Artis, ex-docent faculteit Diergeneeskunde Utrecht).
VOOR WIE?
Studenten Diergeneeskunde - Utrecht, Antwerpen, Gent - met de specialisatie Landbouwhuisdieren
HOE GAAT HET IN ZIJN WERK?
Welkom op iedere eerste zondag van de maand vanaf 17.00 uur. Je kunt dan direct aanschuiven in de Varkensmassagesalon. Daar worden op dat moment de varkens gemasseerd en kun je meteen leren hoe dat moet. Handig voor later, als je een varken moet onderzoeken/behandelen voor iets kleins, en je door de massage het varken - en jezelf - een narcose kunt besparen.
BOFKONTSOEP
Aansluitend eten we Bofkontsoep (zonder dode dieren :-)).
Om 18.00 uur gaat de varkensmasseurs naar huis.
Dan is het tijd voor de Studenten Diergeneeskunde.
AAN DE SLAG
Van 18.00 - 19.30 uur gaan we aan het werk.
Ik ga in op wat je/jullie aandragen.
Individueel of met een groepje, afhankelijk van hoeveel er die dag komen. De ene sessie zal daarom langer kunnen duren dan de ander. Maar om 20.00 uur wil ik in ieder geval stoppen om naar Boer zoekt Vrouw te kunnen kijken :-)
Jullie zijn te gast op Het Beloofde Varkensland. Er zijn dus geen kosten aan verbonden. Wel vraag ik een positieve en constructieve inbreng.
Opgeven per mail, met hoeveel en op welke datum:
mail@hetbeloofdevarkensland.nl
Van harte welkom!
Dafne Westerhof - communicatiecoach
oprichter Het Beloofde Varkensland
PS
Deze post graag delen, zodat zoveel mogelijk Studenten Diergeneeskunde bereikt worden.
Vrijdag 2 januari 2015
De Dag van EEN HOSPICE VOOR ONZE KNORRIE
Het jaar begint niet zonder zorgen bij Familie Bofkont. Om te beginnen KNORRIE. Gisteren een langdurig consult van dierendokter Peter Klaver. Auto-immuun ziekte. Behandelen met medicatie tot zolang het nog gaat. Verwennen. Lekkere hapjes.
SNEEUWWITJE. Heeft weer natte oogjes. Vaste prik bij boerderijkatten/ex-zwerfkatten, die altijd de hort op willen. En oogdruppeltjes toedienen bij een fel tegenstribbelend katje is niet bepaald mijn leukste hobby.
SNORKELTJE. Aangeboren aandoening van de luchtwegen. Ze doet haar best en komt er het leven wel mee door, maar nu rochelt ze wel heel heftig. Pappen, nathouden, goed in de gaten blijven houden.
ROSAMUNDE. Wordt ineens zichtbaar een heel stuk ouder. Onvermijdelijk natuurlijk, maar voor ons nog veel te vroeg. Vanochtend heeft ze slecht gegeten. Hopelijk wil ze wel wat extra appeltjes.
BETSY. Ontsteking in 1 van haar oorflappen. Arme Betsy met haar gigantische bloemkooloren. Waarschijnlijk door gevechten met collega's uit haar fokzeugencarriere. Gevolg: bloeduitstortingen, die overgaan in littekenweefsel. Betsy's oren zijn daardoor hele dikke knoeken geworden. Als je haar oor optilt, weet je niet wat je meemaakt. Alsof je een baksteen optilt, zo zwaar en vast qua structuur. Je hebt er twee handen voor nodig. Bloemkooloren is een begrip in de varkenshouderij. Vroeger werden biggen bij hun oren opgetild. Dat is nu verboden (heel pijnlijk) en omdat ze daar dus bloemkooloren van kunnen krijgen. Ook Betsy zit nu in een behandelingstraject, inclusief pijnstiller.
EBERHARD. En nu die lieve Eberhard. Hij is genezen van de operatie. Nieuwjaarsdag had ik in gedachten om hem weer terug te brengen naar zijn bosfamilie. Dat vond hij zelf ook. Hij was het helemaal zat: 'weg met dat stomme ge-lig onder die stomme warmtelampen. Die appels en druiven zij OK, maar nu wil ik weer terug naar het bos!'
Goed teken. Maar we wilden eerst helemaal zeker weten dat de hechtingen rustig waren. Dat waren ze, dus gisteravond was het zover. Toen de Bofkontbus voorreed, sprong Eberhard al tegen het schot op. Hij kon niet wachten. in het bos was het donker en stil, op een harde wind na. De hele familie lag al op 1 oor in hun boshuisje.
Eberhard rende de loopplank af. Stoof onder de pipowagen door, gaf een brul en een blaf, draaide een pirouette en scheurde het bos door naar huis. Door het dolle heen van blijdschap.
Maar daar kwam hij van een koude kermis thuis.
Betsy gaf hem een beuk. Eberhard kwam er niet in. Ook bij zijn broers en zussen was hij niet welkom. Die stoven allemaal naar buiten. Commotie alom. Druk om elkaar heengedraai, gesnuif, gepiep, gepor. Eberhard gaf niet op. Hij porde zelfs Betsy in haar buik, maar die was daar niet meer van gediend. Ze gaf haar oudste zoon een lel. Piep, zei Eberhard.
Dan maar in zijn eentje vieren dat hij de vrijheid weer had. Hij scheurde heen en weer door het bos, stormde het bouwterrein van de buren op, stoof weer terug en deed iedere keer opnieuw een poging bij het boshuisje. Maar dat feest ging niet door. Vooral Klaas was er fel op tegen. Die heeft zijn kans schoon gezien tijdens de afwezigheid van zijn grote, sterke broer en de macht gegrepen.
Eberhard heeft de nacht in zijn eentje onder de pipowagen doorgebracht.
Een extra strobaal opgestrooid en gedurende de nacht hielden we telefonisch overleg. Dennis had slaapdienst en is twee keer zijn bed uitgekomen om Eberhard nog eens lekker in te stoppen.
Vanochtend vroeg was het spannend. Mocht Eberhard mee-eten met zijn familie of niet? We hadden ons al ingesteld op niet, maar dat viel mee. Eberhard stond er tussen aan de trog. Wat opviel is dat hij toch zijn gezag niet helemaal kwijt is. Binnen de familie behoort hij nog steeds tot de top, maar hij gaat nog een kluif aan Klaas krijgen. Vertaald naar het mensenleven: de burgemeester van Amsterdam zit in een machtstrijd verwikkeld met de directeur van de Zuidas. Zal vanavond wel op het NOS journaal zijn :-)
Maar het boshuisje komt Eberhard niet meer in. Of dat blijvend is, moeten we afwachten. Hij ruikt natuurlijk nog vreemd. Misschien is Betsy niet lekker vanwege haar oor en daarom zo kribbig? Het zou zomaar allemaal kunnen.
We overwegen nu een tweede boshuisje erbij. Maar wie weet komt het nog goed.
Nu eerst een hospice maken voor Knorrie. Een lekker ruim stuk in de stal waar ze atijd al graag was, solarium ophangen, massages, lekkere hapjes en gezelschap van haar broer Knor. Het beste voor onze Knorrie, nu het nog kan.
Fijne vrijdag allemaal!
Donderdag 1 januari 2015
De Dag van VERBETER DE DIERENWERELD, BEGIN BIJ JEZELF
De Bofkonten zijn oudjaar goed door gekomen. Was van te voren wel even spannend. Betsy & Biggen in Amsterdam. Hoe zouden zij op het vuurwerk reageren? Nou, dat zal ik vertellen. Betsy lag rustig in haar huisje, alsof er niks aan de hand was.
Maar 5 van haar lummels zijn de hele nacht van huis geweest. Zij lagen te koekeloeren onder de pipowagen. Totaal ontspannen, op de eerste rij. Alsof ze niks van dit spektakel wilden missen. Zal me niks verbazen als ze volgend jaar zelf rotjes gaan kopen van hun zakgeld. Ze weten nu hoe het moet.
Op de boerderij had ik de boerenbuitenkatjes nog net voor donker in huis gekregen. Ze waren wel wat verbaasd over dit avondje huisarrest, maar namen het er al snel van. Lekker onder de warmtelamp bij Eberhard. Ook goed dus.
Om middernacht ben ik naar de beesten gegaan. De eerste jaren van mijn boerinnencarriere zag je hier en daar een vuurpijl in de verte, af en toe een bescheiden knal. Dat is nu anders. De kruitdampen uit het dorp dreven over het erf. Zeus & Co stonden op een kluitje tegen de gevel van de boerderij. Zeven doodstille kollossen, onder de indruk van het geweld om zich heen. Rosamunde rechtop in haar huisje. Alert.
Bij de oudjes hoorde ik alleen Maximiliaan snurken, verder alles stil. En in de Varkensmassagesalon hier en daar wat geritsel en Keiler die zijn kop uit een berg stro omhoog stak. Wat doe jij hier? Toen ik hem dat vertelde legde hij zijn mooie zwijnenkop weer neer en sliep rustig verder.
In de verte bij de Moeder van Sjonnie was alles donker. Geen vuurflits te zien. Het geknal hebben ze ongetwijfeld meegekregen, maar vorig jaar - nog bij huis - gaven ze daar ook niks om. Alles goed dus. Tot zover het oudjaarmanagement bij Familie Bofkont.
Iets anders.
Op de valreep van het oude jaar kreeg ik nog een hartenkreet van een studente diergeneeskunde. Van de zomer was ze hier, zwaar onder de indruk, nadien af en toe een mailtje met een varkensvraag. Gisteravond liet ze weten na 1,5 jaar studie te stoppen. Ze werd zo verdrietig van de manier van omgaan met dieren en hoe er op de opleiding over productiedieren werd gesproken. Of ik nog tips had, want ze vindt het zo stoer wat we hier doen en heeft ook de wens om grote groepen mensen op een speelse manier (haar woorden) in aanraking te brengen met de bio-industrie.
Ik ben er even voor gaan zitten.
Niet de eerste keer namelijk dat ik zo'n mail krijg van een teleurgestelde studente diergeneeskunde. Of ze stoppen, of ze kiezen dan maar voor de hondjes- en poesjes specialisatie. Terwijl er juist een schreeuwend tekort is aan veeartsen. Laat staan aan veeartsen met een visie.
Mijn tip?
Ik heb gepleit om door te zetten. JUIST omdat ze het niet eens is met de gang van zaken. Hoe kan anders ooit de wereld voor productiedieren gaan veranderen? Door de zure appel heen bijten. Alles in je opnemen. Wat gebeurt er in de bio-industrie en vooral waarom? Pas als je alles weet en gezien hebt, kun je een visie ontwikkelen. Dat wil niet zeggen dat je aan alles mee hoeft te doen. Onverdoofd biggen castreren? Doe je natuurlijk niet aan mee. Maar je zorgt wel dat je er bij bent. Al is het alleen maar om kennis te nemen van de verschillende castratietechnieken.
Je moet weten wat er speelt in de bio-industrie opdat je het later zelf anders kunt gaan doen. Vergelijk het met de muzikant die een eigen slinger wil geven aan klassieke muziek. Moet ie wel eerst als een musicus de klassieke muziek tot in de puntjes beheersen, om op het thema te kunnen improviseren.
Wat wel verstandig is om de studie diergeneeskunde samen te doen met een min of meer gelijkgestemde. Kun je samen studeren, discussieren, nadenken en tot een eigen visie komen. Samen de slachthuizen in, gedeelde smart is halve smart. Anders kun je je heel eenzaam gaan voelen. Wat was ik blij met de schaapsherder op de boerenschool die ik als enige (!) kon weerhouden de biggen te behandelen. Voel je je toch minder alleen, want je hebt heel wat uit te leggen als je niet mee doet met de groep. Juist in zo'n studie is de groepsdruk groot.
Stel je voor, dat ze toch doorzet. En met haar anderen. Dan is het niet ondenkbaar dat er op termijn een kentering kan plaatsvinden op de faculteit diergeneeskunde. Over heeeeel veel jaren. Misschien. Maar altijd de moeite waard om voor te knokken. En wie weet is er over 100 jaar wel een Studie Diergeneeskunde Nieuwe Stijl.
Veranderingen beginnen met nauwelijks zichtbare stapjes. Toen ik destijds weigerde de biggen te castreren, kreeg de middaggroep ineens de keuze van de varkensdocent: "Jullie hoeven het niet te doen, want Dafne wilde het vanochtend ook niet." Ik kon mijn oren niet geloven. Nooit eerder had de varkensdocent dit gezegd. Niet dat het toen al verschil maakte, want de hele middaggroep ging evengoed vrolijk aan de slag, maar de varkensdocent had zichzelf overtroffen door dit ineens zomaar te zeggen. Zo beginnen veranderingen.
Verbeter de dierenwereld en begin bij jezelf. We zijn allemaal een kleine schakel in het geheel. Maar wel een schakel :-)
Gelukkig 2015 allemaal!
Woensdag 31 december 2014
De Dag van HET GROOTSTE VARKENSGELUK VAN 2014
Op de laatste dag van 2014 wil ik iedereen bedanken die Familie Bofkont op wat voor manier dan ook ondersteund heeft. Met giften, deelname aan workshops, kopen van boeken en cadeaubonnen, kaarten, mails, laarzen, medicatie, aanmoedigingen, lekkers, met te veel om op te noemen.
In het bijzonder wil ik ook nog 2 boeren bedanken. De ene boer maakte het Bofkonteiland mogelijk. De andere boer vond het goed dat we Betsy een vrij leven gaven met haar eigen gezin.
Dat is niet niks.
Land afstaan (land is heilig voor een boer) en een beste fokzeug zien vertrekken (goed voor nog veel meer biggen, dus inkomsten).
Deze 2 boeren weken daar van af. Ze gunden een ander wat. Ze gunden vele anderen wat, want het gaat in totaal om 18 varkens, die dankzij deze boeren nu een moordleven hebben:
Op het Bofkonteiland:
De Moeder van Sjonnie
De 3 Black Boys
Willy
Maxie
Kleine Beer
In het Bofkontbos:
Betsy
Eberhard
Klaas
Jan
Ceessie
Frans
Stompie
Meisje (met de blauwe ogen)
Dikke Bertha
Joke
Sjaan
Omdat dit moordleven voor bovengenoemde bofkonten de gewoonste zaak van de wereld lijkt, wil ik in deze post nog eens benadrukken hoe bijzonder dit toch is.
Betsy's boer is momenteel aan het afbouwen en opbouwen tegelijkertijd. Hij doekt een deel van zijn varkenshouderij op. Op de plek waar Betsy in haar kraamkooi lag, liggen straks toeristen te slapen. De varkensstallen worden vakantiebungalows.
Boven het bed van de toeristen hangen straks foto's van Betsy & Biggen in hun Bofkontbos. Op verzoek krijgen wij Betsy's kooi, voor die naar het oud ijzer gaat. En als het even meezit ook nog de kraamkooi van de Moeder van Sjonnie. Daar heb ik een plan mee (want het kan geen kwaad om consumenten die voor een dubbeltje op de eerste rij willen blijven zitten, van tijd tot tijd weer eens wakker te schudden :-) ).
Gisteravond zag ik de fraaie documentaire over Youp van 't Hek. Was geen groot fan, maar sinds hij eens 10 kilo drop bracht naar de rij wachtenden voor de kaartverkoop van zijn voorstelling, vind ik hem wel leuk (zo werkt het, over gunnen gesproken). In de docu vertelde hij dat hij alles bereikt had. Hij had geen dromen meer.
Dat kan ik hem niet nazeggen :-)
Dromen zat nog voor andere varkenslevens. Of ik ze allemaal kan realiseren (tijd, ruimte, geld) is de vraag, maar er zijn vele manieren om plannen naar buiten te brengen. Al is het maar om ze op te schrijven en anderen op ideeen te brengen. Als er maar beweging in blijft. Aan Familie Bofkont zal het niet liggen :-)
Fijn Oudjaar allemaal!
Dinsdag 30 december 2014
De Dag van WAT MINIVARKENSFOKKERS OOK BEWEREN
Dank voor alle meeleven met Knorrie. Ik hou jullie uiteraard op de hoogte.
Iets anders.
Van de week hoorde ik over een 'klein blijvend huisvarkentje' dat bij gebrek aan buitenruimte de huiskamer onder handen had genomen. Dat schatje was gaan wroeten en dwars door de houten vloer heen gerost.
Dat zegt een paar dingen.
1. Een varkentje MOET wroeten. Dat zit nu eenmaal in de aard van het beestje.
2. Een varkentje maakt alles kapot.
Waarom maakt een varken alles kapot? Heeft te maken met hun allesontziende onderzoekingsdrift. Ook aangeboren. En als de uitkomst dan is dat alles stuk gaat, daar heeft het varken geen boodschap aan. Neem de varkens van Het Beloofde Varkensland. Aan ruimte geen gebrek. Ze kunnen hiet letterlijk alle kanten uit.
Gisteren een foto van Piet gemaakt.
Kijk eens naar het hout van de planken. Gewoon afgekloven, tot er geen hout meer over was. Waarom? Zit Piet daar opgesloten? Nee. Geen dier zit hier opgesloten. Piet kan zo opstaan en naar buiten lopen. Hij kan ook weer meteen terugkomen. Piet kan doen en laten wat hij wil. Maar Piet - en met hem alle anderen - willen nu eenmaal hout doorbijten. Vinden varkens leuk. Dus doen ze dat. (Kan dus ook je mooie stoel zijn of je salontafel).
Ook hier hebben de varkens gaten in de vloer gewroet. Tijdens een van hun vele inbraken. Bij een kraak gaat alles tegen de vlakte. Keukentafel, stoelen, volle vuilnisemmers, prullenbakken, de hoger gelegen planken met voorraden proviand, de ijskasten worden leegggetrokken en dan gaat het feest beginnen. Vooral Miss Piggy is er een ster in. Ze vreet eerst alles op en wroet vervolgens de gaten in de vloer. Als door de duivel bezeten.
Miss Piggy & Co kun je nog naar buiten bonjouren en zorgen dat je voortaan de deuren goed achter je dicht doet. Maar het varkentje uit die huiskamer heeft niks anders dan die huiskamer. Gevolg: het raakt steeds gefrustreerder. Bij gebrek aan beter is wroeten in mensenvlees ook goed. En als je daar niet van gediend bent, wordt je gebeten. Klaar ben je.
Ik zeg dit allemaal maar weer eens even, omdat de kleine Knor & Knorrie, toen ze eenmaal praatjes kregen, mij in bed dus ook gingen bewerken met die snoezige roze stopcontactjes. Dat is alles behalve een pretje. Biggenneusjes zijn loeisterk (au, au, au!) en ook de wroetdrift van Knor & Knorrie was ongekend. Gevolg: binnen een paar dagen zat ik onder de blauwe plekken en bloeduitstortingen. Dan is de romantiek van biggen in bed gauw voorbij hoor :-)
Terug naar Piet.
Ook hij heeft heel even in de huiskamer gewoond. Noodgedwongen. Een weekje bij een kittenopvang in een bench. Pietje was om op te vreten. Zo klein, zo beeldschoon met z'n zwarte vlekjes. Gelukkig zagen de mensen van de kittenopvang de bui al hangen. Ze zouden Piet nu eens moeten zien. Piet is een tank geworden met een paar schouders als een bodybuilder. Tanden om u tegen te zeggen. Een vechtersbaas als hij bij Max in de buurt komt. Grote vriend van Pinokkio, die er met haar zwarte vlekjes uit ziet als een madurodampiet.
Of Piet de moeder van Pinokkio is, wordt er vaak tijdens de workshops gevraagd. Nee. Pinokkio is een ander, kleinblijvend ras. Relatief kleinblijvend dan. Ten opzichte van Piet is Pinokkio klein. Maar binnen haar ras (een 'minivarken'), een normaal formaat. Veeeeeeel groter dan passend in een theekopje of handtas dus.
Over Pinokkio weer een andere keer. Wel vast even dit:
Als Pinokkio in de huiskamer was gebleven (waar ze vandaan komt), was ze een kreng geworden. Een monster. Een terrorist. Nu niet. Een heel pittig varkentje, dat zeker, maar omdat ze hier uit de voeten kan tussen haar soortgenoten, komt ze tot haar recht. Ze gilt de boel bij mekaar als ze haar zin niet krijgt, en dat moet ze maar lekker doen. Wordt allemaal binnen de groep opgelost.
Zo hoort een varken te leven, groot of klein. Met elkaar. Niet met mensen in een huiskamer. Wat de fokkers ook beweren. Blijft je vloer ook heel :-)
Fijne dinsdag allemaal!
Maandag 29 december 2014
De Dag van KNORRIE
Zaterdagavond kreeg Dennis tijdens het Bofkontfeestje een briefje onder zijn neus geschoven: 'Orson kwam zeggen dat er iets met Lange Lijs is, ze wankelt etc.'
Dat wankelen klopt en was ons uiteraard bekend. Maar het betreft niet Lange Lijs. Het is Knorrie. Knorrie zwabbert letterlijk aan alle kanten. Achter en voor. Foxy Foxtrot met de elastieken benen, maar dat klinkt vrolijker dan het is. Knorrie komt moeizaam vooruit en dat is niet iets om jolig over te doen.
Dierenarts Peter Klaver weet niet wat het is.
Knorrie eet goed, drinkt goed, plast en poept goed, temperatuur is goed, is niet angstig, integendeel, goed bij de pinken, heeft geen pijn, maar haar motoriek laat haar in de steek. Moet iets neurologisch zijn, maar wat?
Knorrie woont nu precies zeven jaar bij Familie Bofkont. Ze arriveerde hier met haar broertje Knor in een caviakooitje. Twee zielige roze hoopjes. Pasgeboren biggetjes, gebruikt door een fotograaf voor leuke ansichtkaarten en na de fotoshoot naar een dierenkliniek gebracht om ze dood te laten spuiten.
Zo kwamen ze op een koude, donkere winteravond op Het Beloofde Varkenland terecht. Ik ben meteen gaan liggen en heb de bevende biggetjes voorzichtig tegen me aan onder het dekbed gelegd. Lichaamscontact en warmte van de moeder zijn letterlijk van levensbelang voor biggetjes.
Die arme Knorrie. Ze braakte van stress en narigheid. Mijn grootste zorg was om ze aan het voedsel te krijgen. Tijdens de fotoshoot hadden ze niks gekregen. De biggetjes werden in de fotostudio als rekwisieten beschouwd, en een rekwisiet heeft natuurlijk geen eten en drinken nodig.
Maar ze hadden veel en vaak bij de moeder moeten drinken en rust, alleen maar rust moeten hebben, zoals ieder pasgeboren mensen- of dierenkind. Door het foto-avontuur waren de biggetjes zo gedesorienteerd geraakt, dat het me niet meer lukte ze aan het drinken uit een flesje te krijgen. Ze snapten het niet en raakten steeds meer overstuur.
Eerst dus maar weer even rustig liggen. Nadenken. Toen had ik het. Een bordje warme brintapap. Op handen en knieen onder het dekbed. Onder mijn buik dat bordje brinta. De biggetjes er voorzichtig bij gezet. Toen ben ik gaan knorren. De knor van een zeug die de melk laat schieten. Dat herkenden ze. Het startsein om aan tafel te gaan. En ze begonnen te slobberen.
Zo kwamen ze aan hun namen. Knor & Knorrie. Van lieverlee ging het steeds beter met ze. Als ze niet bij mij in bed lagen, paste Boy George op ze. Door de brinta kwam de groei er in. Maar door dat beroerde begin ze zijn altijd aan de kleine kant gebleven.
De haartjes van Knorrie zijn altijd een beetje overeind blijven staan. Teken dat ze niet blaakte van gezondheid. Maar goed genoeg voor een gelukkig leventje op Het Beloofde Varkensland. Sinds het zwabberen staan haar haren nu recht overeind. Is dit gezwabber toch nog een gevolg van hun slechte start?
Wat nu?
Is er een leuke neuroloog in de zaal? Voor Vrouw Vos hadden we destijds Paul Vermes, mensenorthopeed, maar Paul leeft helaas niet meer. Hem had ik kunnen vragen naar een collega in het Lucas Andreas ziekenhuis. Het zoeken is nu naar een neuroloog die dol op varkens is. Waarschijnlijk zoeken naar een speld in een hooiberg, maar niet geschoten is altijd mis. Kent iemand een neuroloog, die wel in is voor 'iets geks'?
Fijne maandag allemaal!
PS
Om toch niet werkeloos toe te zien starten we vandaag op advies van Peter met een vitamine B complex.
Zondag 28 december 2014
De Dag van NOG EEN VARKENSSPROOKJE
Wat een mooie avond. De Vrienden van Familie Bofkont hebben de bofkonten schandalig verwend. Ze brachten mee: een krat (!) vol trossen eersteklas druiven, glucosamine, appels, mango's, nog meer appels, chocolade (voor ons, want giftig voor vakens), een prachtige varkenskaart met inhoud, nog veeeeel meer appels, kaarsen, potten appelmoes voor Billie & Co, een jinglebellzakje met pecunia, en ik vergeet vast nog wat. Ja. Een baal wortelen voor Herman & Co. Varkensmuesli. Mensenmuesli. Nog een berg appels. Nou ja, teveel om op te noemen dus.
De Meisjes van Verkade (daar deden de nijvere bijtjes me ineens aan denken), ik bedoel Annet, Yvon, Leonie en Els, sloofden zich uit om iedereen te voorzien van warme Bofkontsoep en hete chocoademelk. Het gezelschap was te groot om Billie & Co te verblijden met een bezoekje (die appelmoes krijgen ze straks), maar de Vrienden hebben Mozzarello & Co aanbeden, Zeus vereerd, Bulle bewonderd en alle knorrepotten met stro ingestopt, zodat we alleen nog maar oren en neuzen zagen. Welterusten allemaal, slaap zacht.
Door de loeikoude wind over het erf terug, vlug naar de schoolkachels van Ot & Sien.
En daar had Dennis nog meer bofkontbeelden uit de toverlantaarn. Een varkenssprookje.
Er was eens een slager met een big in de armen. Om op te vreten, zo'n heerlijke big. Dat vond de slager ook en hij begon meteen met vetmesten. Net als de heks van Hans & Grietje keek hij iedere dag of het varkentje al dik genoeg was.
Op een dag was het zover. De big was groot en vet geworden. 360 kilo! De slager toonde hem vol trots op televisie. Dat had hij beter niet kunnen doen. Want nu kon hij zijn dikke varken inleveren bij Het Beloofde Varkensland. Het dikke varken werd op internet in stukjes verdeeld. De mensen kochten liever een levend stukje. Zo werd het hele aankoopbedrag voor de kollosale beer bij elkaar gesprokkeld. Om het te vieren liepen de mensen een ererondje met hem door het dorp. En het varken leefde nog lang en gelukkig op Het Beloofde Varkensland.
We hebben het natuurlijk over Brutus. De grote lieve lummel. Hij heeft prachtige jaren gehad bij Familie Bofkont. Een mooi leven en een mooie dood. Op een dag kwam hij niet ontbijten. Hij lag in de Varkensmassagesalon onder het solarium. Toen we hem riepen, bleef hij lekker liggen. Die nacht was Brutus voor altijd ingeslapen. Zomaar. Hij wordt gemist en ik denk vaak en graag terug aan zijn aanwezigheid. De mooie tijd bij Familie Bofkont pakt niemand hem meer af. Leve Brutus!
Fijne zondag allemaal!
Zaterdag 27 december 2014
De Dag van VARKENSSPROOKJE IN DE SNEEUW
Wat zijn de eindejaarsdagen zonder sneeuw?
En wat is sneeuw zonder het sprookje van La Mama & Edwin?
Zie ze staan kijken. Moeder & kind in de sneeuw.
Amper gearriveerd op Het Beloofde Varkensland en het begon te sneeuwen, die onvergetelijke dag in december 2009.
En dan te bedenken dat La Mama gewoon in de worst verdwenen zou zijn als haar pad en de onze elkaar niet gekruist hadden. Ze moest die week naar de slacht, toen we bij toeval op dat varkensbedrijf waren. Na 170 biggen bleek haar tijd erop te zitten. Haar laatste worp had ze op Dierendag gehad.
Nog steeds spring ik een gat in de lucht dat ik de boer toen vroeg of we haar pensioen & pension mochten aanbieden. En of ze dan ook nog haar laatste biggetje, nummer 170, mee mocht nemen.
Het mocht.
Big 170 was al van zijn moeder gescheiden, evenals zijn broertjes en zusjes. De biggetjes zaten in een ander gedeelte van het bedrijf te wachten tot ze na 6 maanden 110 kilo zouden wegen. Dan zouden ook zij naar de slacht gaan, want zo gaat het.
Maar voor deze twee kreeg dat verhaal een heel andere wending. Op de ochtend dat we ze kwamen halen werden moeder & zoon met elkaar herenigd.
Nooit zal ik hun weerzien vergeten in de lange, smalle gang van het varkensbedrijf. Het hekje ging bij big 170 open en elders in het bedrijf stapte fokzeug 1281 haar kooi uit. In die gang zagen moeder & zoon elkaar terug. Zij aan zij liepen ze - voortaan als La Mama & Edwin - de auto in. Niet naar de slacht, maar naar Het Beloofde Varkensland.
En ze leefden nog lang & geukkig...
Echte sprookjes kunnen niet vaak genoeg verteld worden :-)
Fijne zaterdag allemaal!
Vrijdag 26 december 2014
De Dag van ZWIJNTJES ZOEKEN EEN THUIS (2)
Dank voor alle shares van de blog van gisteren! Goed om te zien dat mensen elkaar gaan waarschuwen. De moeder van deze hangbuikbaby's werd gedumpt, onlangs opgenomen in een honden- en kattenasiel, en zorgde daar voor een grote verrassing: 8 baby's! En nu zitten ze daar plotseling met een heel varkensgezin opgescheept.
Acht jaar geleden zaten we hier met precies hetzelfde.
Toen hebben we een gedumpt hangbuikzwijntje gered - Moeke - dat door een bos in Brabant liep te zwerven. De boswachter belde dat hij haar dood moest schieten (hangbuikzwijnen mogen niet in het wild leven). We zijn er meteen naar toe gereden. Ter plekke bleek het schuwe hangbuikzwijn hoogdrachtig te zijn.
De volgende dag is ze op Het Beloofde Varkensland bevallen van 8 hangbuikbaby's. Toen hadden we er in 1 klap 9 varkentjes bij. Een moeder met 8 kinderen.
Er zijn dus mensen die hoogdrachtige varkentjes dumpen. Waarschijnlijk ook ten einde raad (ik geef ze maar even het voordeel van de twijfel), maar het blijft natuurlijk geen manier van doen. Ten eerste al: waarom is dat zwijntje drachtig? En zo'n drachtig vrouwtje dan te dumpen en aan haar lot over te laten, fraai is het niet, om niet te zeggen misdadig.
Nu ik toch aan het waarschuwen ben, kan dit er ook nog wel even bij:
Alle varkentjes die onder de noemer 'minivarkens' vallen (hangbuikzwijntjes, Gottinger zwijntjes etc.) zijn al met zo'n 3,5 maand geslachtsrijp! Soms zelfs nog eerder.
DAT WIL ZGGEN DAT 'MINIVARKENS' MET 3 MAANDEN AL KUNNEN DEKKEN OF GEDEKT KUNNEN WORDEN.
En dan zien ze er zelf nog als baby's uit. Dat is de grote instinker. Niemand verwacht dat die hangbuikbaby's het dan al met elkaar willen en kunnen doen. Ja dus.
Met andere woorden: als het dierenasiel deze hangbuikjes niet snel genoeg herplaatst heeft, kunnen ze nog voor leuke verrassingen komen te staan. De kereltjes klimmen namelijk straks net zo makkelijk op hun moeder als op hun zusjes. Een mannetjesbaby in het nest kan dus voor plusminus 100 nieuwe biggen zorgen.
Bij Moeke moet er destijds ook sprake geweest zijn van incest.
Van haar 8 kinderen zijn er inmiddels 2 overleden, Donker Wijfie en Sokje. Snorkeltje is zwak geboren, heeft een chronische aandoening aan haar luchtwegen (maar doet erg haar best en is er nog steeds). Met andere woorden: waarschijnlijk een gevolg van inteelt. Gelukkig zijn Mokkeltje, Prins Harrie & Co wel goed gezond.
En Moeke is geweldig.
Ik heb zo'n zwak voor haar. Zo'n dapper dier, achtergelaten in een bos en nog steeds zo zorgzaam voor haar kinderen, die nu ook al 8 jaar zijn. Familie Hangbuik is een heel hechte club, altijd samen. Moeke veroudert rap, ze zit volop aan de glucosamine, maar ze is onmisbaar voor haar familie. En dan heeft ze ook nog een adoptiekind in haar gezinnetje opgenomen: Repelsteeltje, de roze big uit het proefdierlaboratorium, die na de proef afgemaakt zou worden. Woont ook al weer 8 jaar op Het Beloofde Varkensland.
Hulde aan alle Moeke's die zich - drachtig en gedumpt - maar een weg door het leven moeten zien te slaan. Maar wij mensen mogen het niet zover laten komen. Varkentjes? Nogmaals: BEZINT EER GE BEGINT...
Fijne Tweede Kerstdag allemaal!
Donderdag 25 december 2014
De Dag van ACHT ZWIJNTJES ZOEKEN EEN THUIS
Gisteren rolden deze babyzwijnjes zomaar mijn mailbox binnen. Nu nog bij de moeder, ze zijn een maand oud, maar binnenkort moeten ze toch echt weg bij het dierenasiel dat ze tijdelijk opvangt. Het zijn er 8 in totaal.
Willen jullie dit bericht sharen? Zeg ik er onderstaande nog even bij:
WARE LIEFDE
Gek op varkens?
Meestal gaat het net zo als in het gewone leven.
Als de eerste verliefdheid voorbij is, komt het er op aan.
Wordt het echte liefde - of waait het weer over?
Vaak krijg ik mails van teleurgestelde mensen:
"Het zwijntje is veeeel groter geworden dan ik gedacht had." "Hij doet niks meer, ligt de hele dag maar in z'n hok". Of nog erger, van een vrouw met een varken op een Haags bovenhuis: "Hij heeft de hele bank aan flarden gescheurd en als ik naar m'n werk ga, gilt ie de hele buurt bij mekaar."
En bijna altijd volgt dan de vraag of hun varken bij mij kan.
Ze hadden het zich allemaal heel anders voorgesteld. Hun schattige mini-biggetje is uitgegroeid tot een enorm varken met onbegrijpelijk gedrag.
Alle varkens opnemen op Het Beloofde Varkensland gaat natuurlijk niet. Ik denk wel altijd actief mee in oplossingen ter plekke. En 'bezint eer ge begint' blijft nog steeds het beste advies.
Dus daar gaan we:
Wie een hangbuikzwijntje overweegt, doet er verstandig aan zichzelf VAN TE VOREN een aantal vragen te stellen.
1.
WAAR KOMT MIJN 'LIEFDE' VOOR VARKENS VANDAAN?
Het varken is hip geworden. Varkens worden in de media voorgesteld als schattige biggetjes. Een volwassen, kribbige, berige zeug krijg je nooit te zien.
VRAAG:
Heb ik me niet laten verblinden door de media of andere mooie praatjes van fokkers? Wil ik me echt verdiepen in het wezen van het varken?
2.
PERSOONLIJKE OMSTANDIGHEDEN
Een gezelschapsvarken wordt bij een goede conditie gemiddeld 10 jaar. Eenmaal groot geworden is herplaatsen zo goed als onmogelijk. Ze zijn niet aan de straatstenen te slijten. Varkensasiels bestaan niet.
VRAAG:
Hoe ziet mijn leven er uit? Wil ik (nog) carriere maken? (dus weinig tijd) Werk ik de hele dag buiten de deur? Ga/wil ik nog verhuizen? Heb ik een stabiele relatie? (veel varkens komen in de problemen als hun baasjes gaan scheiden) Zijn er kinderen? Kinderen en hangbuikzwijntjes zijn vaak geen ideale combi.
3.
MINI-VARKENS
Mini-varkens bestaan niet. Het woord mini is misleidend. Een Gottinger Zwijntje wordt bij verstandig voeren gemiddeld 50 kilo. Een hangbuikzwijntje 70. Verstandig voeren bestaat uit onderhoudsbrok of varkensmuesli en onbeperkt hooi en water. Af en toe een stukje appel of komkommer. Verder NIKS. Nooit. (er gaan meer hangbuikzwijntjes dood aan vetzucht dan door ouderdom!)
VRAAG:
Heb ik de discipline om mijn varken geen tussendoortjes toe te stoppen?
4.
PLEK & RUIMTE VOOR TWEE VARKENS
Een varken is en blijft een boerderijdier. Ongeschikt voor in huis. Af en toe even 'op bezoek in huis' is leuk, maar hun eigen huis moet buiten staan. Een varken MOET met een soortgenoot leven. En hun primaire levensbehoefte is kunnen wroeten in aarde (niet in het bankstel).
VRAAG:
Heb ik voldoende ruimte om twee varkentjes naar hun eigen aard te laten leven? Mogen zij een stuk grond van tenminste 500 vierkante meter helemaal voor zichzelf omploegen? Is er voldoende afleiding in de vorm van spannende bosjes, zijn er voldoende schaduwplekken? Kunnen ze wat rondrommelen? Is er plek voor een goed tochtvrij stalletje en hooi en stro opslag? Heeft dat stalletje stahoogte, zodat de dierenarts er kan werken? Heb ik wel zin om iedere dag stront te ruimen?
5.
HEB IK EEN DIERENARTS IN DE BUURT DIE AANTOONBARE ERVARING HEEFT MET HANGBUIKJES? Een varkentje is net een exclusieve oldtimer. Er zijn geen garages voor en er zijn geen onderdelen meer te verkrijgen. Met andere woorden, je zit met de handen in het haar als je varkentje wat mankeert. Wie kan dat diertje dan behandelen? Peter Klaver komt aan huis, behandelt aan huis, maar daar hangt natuurlijk een prijskaartje aan.
VRAAG:
Ben je in staat en ben je bereid dat geld er voor over te hebben?
6.
WAT HEB IK TWEE VARKENTJES TE BIEDEN?
Zoals gezegd: is er voldoende plek en een geschikte leef omgeving? En dan misschien nog wel het allerbelangrijkste: Passen varkentjes bij mijn karakter? Varkens - ook kleine rassen - zijn rauwdouwers. Ze slopen alles wat los en vast zit, en veruineren je tuin. Ze doen altijd waar ze zelf zin in hebben. Lijken in niks op een hond of poes.
VRAAG:
Wil ik dat? Kan ik dat? Wil mijn geliefde dat ook? Vergis je niet: varkens kunnen je huis en je huwelijk slopen. Hangbuikjes zijn complexe dieren, absoluut ongeschikt als 'speelgoed' voor kinderen.
CONCLUSIE
De hamvraag moet dus altijd zijn:
Wat heb ik twee varkens te bieden?
En dan nog iets:
Ga eerst eens een poosje voor andermans varkens zorgen.
En als de liefde dan nog niet over is...
Dan pas kun je met volle overtuiging zeggen:
"Ja ik wil!"
"Ik wil voortaan met varkens gaan leven."
"In voor- en tegen spoed. Tot de laatste snik."
Dafne Westerhof - Varkenshoedster
Het Beloofde Varkensland
PS
fijne eerste Kerstdag allemaal!
Dinsdag 23 december 2014
De Dag van EBERHARD & BETSY
Eberhard is de nacht goed doorgekomen. Voorzichtig overeind gekomen voor het ontbijt. Hij heeft wel pijn, maar het gaat.
Viriel mannetje die Eberhard. De binnenbal werd dankzij de twee uitstekende chirurgen meteen opgespoord. Flinke afmeting. En zijn buitenbal, daar hebben we allemaal met open mond naar staan kijken. Kanonne! We konden er niet over uit, zo groot.
Zo raar. In Italië zouden ze daar een moord voor doen voor het kerstdiner. Wildzwijnenballen schijnen daar een delicatesse te zijn. Of koken, in plakjes snijden als lekker maaltje voor Siepert, Kareltje, Boerenbontje, Spook en Sneeuwwitje. Zouden zij vast wel raad mee weten.
Nu gun ik de bofkontkatjes natuurlijk een feestmaaltje, maar afkomstig van die lieve Eberhard, nee, dat voelt raar. Misschien omdat hij leeft, en er dan zomaar een deel van hem in iemand anders verdwijnt. Ik weet het nog niet, moet daar eerst nog langer over nadenken, voor ik precies weet waarom dit me tegen zou staan.
Hoe dan ook, ik zou het toch niet doen. De ballen van Eberhard worden vandaag gewoon begraven. Maar interessant is het wel, want het raakt meteen de essentie van waarom vlees altijd een onderwerp blijft.
We blijven nog even bij de ballen.
Uitgerekend gisteren op de dag van Eberhard kwam de biggencastratie weer in het nieuws. Per 1 januari 2015 zouden de biggetjes in Nederland - onder grote maatschappeijke druk - niet meer gecastreerd worden. Blijkt dat de slachterijen boeren korten op hun ongecastreerde beren. De reden: stinkvlees. Nu worden de boeren gedwongen toch weer te castreren. Als je er alles over weten wilt, lees hier even: http://www.foodlog.nl/short-news/detail/varkensboer-gedwongen-weer-te-castreren/
En dan te bedenken dat tijdens de les 'Geboortezorg Biggen' op de boerenschool (staartje (!), tandjes (!), balletjes (!)) bij mij de knop omgegaan is. Ik weigerde en de gruwel maakte me gemotiveerder dan ooit. Daar is Het Beloofde Varkensland uit ontstaan.
In 2005 en 2007 hebben we onze biggetjes Gieltje en Beertje live op TV onder volledige narcose laten ontmannen. Ik wilde iedereen laten zien dat dit een operatie is die - zoals elke operatie - gewoon niet zonder narcose kan en mag. Later werd verdoving verplicht, maar dat is een farce geworden, waar ik nog wel een heel hoofdstuk over schrijven kan. Ga ik doen ook. En laten we hier in godsnaam niet de boeren de schuld van geven, want de 'schuldigen' - lees veroorzakers - komen uit een hele andere hoek.
Nog meer droevig nieuws: Joe Cocker. Zijn on-voor-stel-bare stem zal voortleven. Bijvoorbeeld in don't forget me: http://youtu.be/4E8F9PHLhLk
En we eindigen met heel goed nieuws! BETSY IS BERIG! Is dat groot nieuws dan? Ja! Even dachten we namelijk dat Moeder & Zoon op de valreep een moment van innig samenzijn hadden doorgebracht. Voor de zekerheid namen we gisteravond, toen Eberhard lag bij te komen, de verschillende scenario's al met Peter door.
Maar vanochtend stond Betsy te flirten met leuke Zuidasmannen. Knorren, blaffen, ze trok alle registers weer open. Vannacht berig geworden! Daar mag de vlag voor uit. Wat een opluchting :-)
Fijne dinsdag allemaal!
Maandagavond 22 december 2014
De Dag van EN NU IS EBERHARD EEN BORG
Eberhard ligt bij te komen onder de lappen, de warmtelampen en een veilig stromuurtje om hem heen. De operatie is goed verlopen. Hij was ook in de beste handen. Even afwachten nu hoe hij uit de narcose komt, maar zo te zien komt dat wel goed. Hij liep vannacht meteen de bus in, alsof hij al een poosje bij de bushalte had staan wachten met een retourtje Bovenkerkerpolder.
Op Het Beloofde Varkensland aangekomen, wilde hij niet eens op de loopplank wachten. Hij sprong zo een meter naar beneden. Boem. Alsof het niks was. Enig beest. Heel rustig en relaxed. Als alles goed gaat, mag hij over 10 dagen weer terug naar het bos. Misschien iets eerder, maar dan moet het wel supergoed met hem gaan. Eerst maar eens zien hoe hij morgen de dag doorkomt.
Maar so far, so good.
Fijne maandagavond nog :-)
Zondag 21 december 2014
De Dag van MASSAGE VOOR EBERHARD
Net even uitgerekend: tweeendertig-duizend-driehonderdzesennegentig pillen gaan er op jaarbasis doorheen bij Familie Bofkont. 32.396 pillen per jaar! Glucosamine (29.848), Ibuprofen (1.456), Ranitidine (1.092). Komende week komen er nog een paar pillen bij. Pijnstillers en antibiotica voor Eberhard.
Morgen wordt Eberhard geopereerd. Dan wordt hij ontdaan van zijn ene bal en moeten de chirurgen op zoek naar de tweede, die ergens diep in zijn buik verstopt ligt. Eberhard is een zogenaamde binnenbeer. Zware operatie gaat dat worden. Als alles goed gaat ligt Eberhard morgenavond aan de pijnstillers bij te komen van de gasnarcose. Duimen op een goede afloop!
Wie van jullie heeft al een Familie Bofkont Workshop gevolgd? Wie wil Eberhard komende week verblijden met een bezoekje en een fijne massagebeurt? Hij zal zeker een week op de boerderij moeten herstellen voor hij terug kan naar zijn familie in het Bofkontbos.
Zelf kan ik niet de hele dag bij hem zijn, dus wie hem wil bezoeken (daguren) is van harte welkom! Wel even afspraak van te voren maken via mail@familiebofkont.nl
Fijne zondag allemaal!
PS
en wie in deze tijd van het jaar toe is aan wat verdieping, lees dan de 10 levenslessen van onze denker des vaderlands, Rene Gude: http://www.volkskrant.nl/leven/tien-levenslessen-van-de-stervende-denker-des-vaderlands%7Ea3813950/ (proefaccount aanmaken)
Zaterdag 20 december 2014
De Dag van ZWIJNTJESKERMIS
Vorige maand las ik voor het slapen gaan op een foodsite dat het verstandig is om af en toe 2 - 4 dagen te vasten om celveroudering tegen te gaan. En aangezien ik 110 moet worden om de hele Familie Bofkont te overleven, en het heel zinnig en logisch klonk wat ik daar over las, ben ik de dag daarop maar meteen begonnen.
Of beter gezegd, gestopt. Drie dagen niet eten had ik me voorgenomen. Wel drinken, groene thee. Verder niks. Het waren twee loeidrukke dagen vol workshops en zonder voorbereidings- en cateringhulp, dus was er afleiding genoeg. Ik had gewoon geen tijd om aan eten te denken. Pas op de tweede dag om 11 uur begon mijn maag een beetje te knorren.
De derde dag was een schrijfdag en toen begon het verlangen naar eten. Morgen mag ik weer eten! Wat zal ik morgen wel niet allemaal kunnen nemen? En natuurlijk lag ik (ik schrijf altijd liggend), weer de hele dag alleen maar over vlees te fantaseren. Nooit eens over een salade, laat staan over een vergeten groente. Eens verslaafd, altijd verslaafd, (ook al sta je inmiddels 20 jaar droog :-)
Omdat ik nog nooit een dieet had gevolgd, of erger nog vasten, ben ik toen toch maar eens gaan googelen. Overal las ik dat je je een week voor het vasten al moest voorbereiden met steeds minder en lichter eten. Dan vasten, sommigen zeiden wel 5 dagen (! ) en dan weer heel langzaam een week aan eten wennen. Ja, dahag! Dan ben je alleen nog maar daarmee bezig en kun je hooguit 1 week per maand normaal eten. Mij niet gezien.
Die 5 dagen vasten waren wel minder spartaans zoals ik het deed, vruchten- en groentensappen waren toegestaan. Maar niks voor mij, ik ben van alles of niets.
Gelukkig kwam ik ook nog het zogenaamde theevasten tegen. Alleen op basis van kruidenthee. Deed ik het toch niet helemaal verkeerd. En een jongen die zei dat hij iedere maand 3 dagen vastte met thee en dat hem dat goed beviel. Daar had ik wat aan. Daarna perste ik 's middags om 4 uur een sinaasappel uit. Enfin, die 3 dagen heb ik niet gehaald dus.
Heeft niks te maken met Serious Request, maar gisteren ben ik weer aan mijn - hoop ik - nu maandelijkse actie tot-behoud-van- zoveel-mogelijk-immuuncellen begonnen. Zit nu dus halverwege dag 2, maar deze keer spring ik niet in de rondte tussen mensen en dieren. lk schrijf en dus dwalen mijn gedachten af naar eten en dus heb ik een voortdurend knorrende maag.
Maar gelukkig las ik iets ergs over vlees waar zelfs ik niet moet denken: tartaar van kangeroe met krokant gebakken krekels! Die krekels zijn nog tot daar aan toe, maar die arme kangeroe! Waar is dat nou voor nodig? Het laatste maal van de 3 DJ's voordat ze opgesloten zouden worden in het Glazen Huis. Toe maar. Mag ik dit - zeker gezien de context - decadent noemen?
Ook nog gelezen over een gerecht dat Zwijntjeskermis heet met een verhandeling hoe je een gekookte varkenskop uit elkaar pulkt. Met als pikant detail dat het stukje achter het varkensoor ook wel de Slagers Delicatesse genoemd wordt. Vraag er naar bij uw slager. Ik zat meteen rechtop. Dat stukje achter het varkensoor! Nou daar kan ik van meepraten. Daar heb ik ook nog een heel lekker recept van. Komt ie:
Ingredienten:
Een heel lief varkenshoofd van bijvoorbeeld Zeeman
Twee grote lieve varkensoren
Twee handen van een aardig mens
Een grote portie concentratie
Een royale hoeveelheid toewijding
Bereiding:
Wrijf eerst je handen lekker warm.
Neem dan in iedere hand een lief varkensoor. Begin bij de schedel en ga met duim en wijsvinger de randen van de oorschelpen af. Geef voortdurend kleine drukjes, werk naar de punten van de lieve varkensoren toe, en dan weer terug naar de schedel. Werk aandachtig en symetrisch.
Terug bij de basis van de lieve varkensoren leg je beide handen plat onder de lieve varkensoren. Hou je handen stil en concentreer je op de warmte.
Voel door je handen heen naar deze magische plek.
Je weet niet wat je meemaakt.
Erg gezond voor mensen met een (tijdelijk) zwaar gemoed.
Je knapt er onmiddellijk van op.
Dat plekje heet ook wel de Varkensmasseurs Delicatesse.
Vraag er naar op de volgende workshop bij Familie Bofkont :-)
Fijne zaterdag allemaal!
PS
En nu maar hopen dat ik deze keer wel de 3 dagen volhou...
Vrijdag 19 december 2014
De Dag van WANT ZO ZIJN VARKENS
Varkensgeluiden, iedereen die hier een workshop heeft gevolgd, kan er van meepraten. Vooral de romantici die dromen over zo'n roze biggetje thuis op de bank, weten niet wat ze meemaken als ze ineens midden in een varkensvergadering terechtkomen. Die schrikken zich werkelijk de krampen.
Felle erupties, waarbij horen en zien je vergaat. Meestal maar kort, maar brullende tijgers en vechtende ijsberen zijn er niks bij. Even later liggen ze weer zacht instemmend knorrend naast elkaar. Dat zijn varkens. Ze sleuren je mee in hun emoties, van de ene in de andere, soms sneller dan het licht.
Het TV-programma NTR Buitendienst wilde komen filmen; wat ik ze over de varkensgeluiden van Familie Bofkont kon vertellen. Leek me zinnig om aan mee te doen, dus ja gezegd. Afspraak gemaakt voor op de boerderij.
Maar daar staken de lummels van Betsy een stokje voor. Die hebben van de week een stuk bouwland op de Zuidas geannexeerd notabene met instemming van Betsy, moeder vond dat ook een goed idee. Varkens!
Alles goed en wel en ze hebben het er reuze naar hun zin, maar we moeten nu wel voortdurend een oogje in het zeil houden. Want wat als ze straks ook nog Kerstinkopen gaan doen in de Beethovenstraat? Het zou zomaar kunnen, met varkens weet je het nooit.
Nood breekt wetten. Grote uitzondering gemaakt. Media in het Bofkontbos. Negen maanden lang geen pers toegelaten (past niet binnen Project Betsy) en gisteren door omstandigheden dus wel.
Betsy nog nooit zo assertief gezien! De anders altijd zo bescheiden Betsy stond ineens op haar strepen. Ze nam uitgebreid de tijd om haar huisje in orde te maken. Eerst moest haar bed nog opgemaakt worden. En daar moest iedereen op wachten.
Ik weet dat. Door het samenleven met varkens heb ik door de jaren heen een engelengeduld ontwikkeld. Voor dieren dan. Met mensen gaat het ook steeds beter :-) Maar ik snap zo'n crew, die wil even snel hun dingetje draaien, maar zo werkt het niet bij varkens. Zeg ik ook altijd van tevoren. Geen probleem, wordt er dan altijd gezegd.
Maar Betsy voelde de spanning van het ongeduld en stak daar de draak mee. Ze nam steeds meer tijd. Zo zijn varkens. Zoals altijd heb ik alles uit de kast moeten trekken om de gedroomde intermediair te zijn tussen mijn varkens en een ongeduldige crew. Innerlijke processen waar niemand iets van merkt (behalve de varkens, die merken altijd alles :-) ). Daarbij kan ik niemand iets kwalijk nemen, want wie weet nou hoe complex varkens in mekaar steken?
Toen Betsy ein-de-lijk klaar was met haar monnikenwerk, ging ze buiten staan mokken (de crew stond de hele tijd buiten in de regen te wachten tot de Koningin van het Bofkontbos klaar was voor de ontvangst). En haar roze lummels waren in geen velden of wegen te bekennen.
Dennis had inmiddels een lichtelijk hysterische dit-komt-nooit-meer-goed-grijns op z'n gezicht. Maar het kwam wel goed. Ik sloot me af en concentreerde me op m'n ademhaling. En zie, daar dook ineens een roze lummel op. En nog een. En weer een. Koud en nat lieten ze zich plompverloren bovenop iedereen vallen. Zo zijn varkens.
Betsy gaf nog even een van haar lummels een ongenadige reprimande (doet ze anders ook nooit en ha! daar hadden we dat varkensgeluid!) en toen kon het Varkenscollege beginnen. Twee toehoorders, de presentatoren, leuke jonge knapen. Wat waren ze onder de indruk van die wonderlijke wezens. Want dat zijn varkens. Grote verleiders, waar niemand omheen kan.
En zo werd het toch nog Zen in Betsy's huisje :-)
Fijne vrijdag nog allemaal!
Woensdag 17 december 2014
De Dag van VARKENS GAAN ALTIJD VOOR
Joehoe! Een bestelling uit Amerika! Een bestelling uit Bulgarije!
De Bofkonten Biografie gaat de wereld over :-)
En wat zo leuk is: helemaal op eigen kracht.
Op de vraag van een uitgever om een boek te schrijven over Familie Bofkont zijn we destijds niet in gegaan. Was ook wel even eng natuurlijk, om daar nee op te zeggen. Oei, doen we hier goed aan? Toch ook wel een grote eer, wie wordt er nu gevraagd om een boek te schrijven? Anderhalf miljoen Nederlanders lopen met hun manuscript te leuren, ik bedoel maar.
Maar met zoveel eigenwijze varkens in huis is het vragen om moeilijkheden om met een uitgever in zee te gaan. Wij zijn van de improvisatie, moeten leven van dag tot dag. Wat hebben de varkens nu weer uitgevroten? Welke brandjes moeten er nu weer geblust worden? En dan moet je alles uit je handen laten vallen, want dat gaat ALTIJD voor.
Maar de uitgever wilde na het eerste gesprek al hun toekomstige Familie Bofkontboek aanprijzen in de gids van Manuscripta (hip jaarlijks evenement voor schrijvers en uitgevers), terwijl er nog geen letter op papier stond. Ik voorzag een hele boel problemen en boze gezichten, contractbreuk door ovemacht, advocaten, terugbetalen van het voorschot en noem maar op. Niet doen dus, als je trouw wilt blijven aan het concept Familie Bofkont.
En het heeft goed uitgepakt.
Geschreven, gemaakt, geen persbericht, geen boekpresentatie, alleen een blog dat het er was en het boek heeft z'n eigen weg gevonden. Op z'n Bofkonts dus: Zijn wie je bent, doen wat je moet doen, dan komt de rest vanzelf wel.
Lange inleiding om te melden dat ik nu weer druk aan het schrijven ben aan boek 2, alle ruis uit mijn buurt probeer weg te houden, maar ik nu toch weer even de pen moet wegleggen voor iets wat zich voordoet.
Wat is er aan de hand?
Jullie weten ongetwijfeld nog wel van dat hele sneue varkentje, waar ik al vaker over schreef. Grapje, natuurlijk weten jullie dat niet meer. Hoe vaak schrijf ik niet over varkentjes die weg moeten omdat de fokster heeft gelogen over hoe klein ze blijven en hoe makkelijk ze in huis zijn? Maar het gaat dus om een van die trieste gevallen en de vraag was natuurlijk of wij het kon opnemen, en het antwoord was natuurlijk nee om moverende redenen.
Wel stel ik altijd voor om mee te denken, te adviseren en ik sluit altijd af, wie weet gebeurt er een wonder. Wie weet wordt mij op een dag om een varkentje gevraagd i.p.v. dat ze aan de lopende band aangeboden worden.
Welnu. Dat wonder is geschied.
Het zit zo: Dame heeft 2 varkentjes. Had. Eentje is overleden. Ander is nu alleen. Er is bij haar dus plaats gekomen voor een sneu varkentje. Laten we nu al eerder bij die dame een varkentje geplaatst hebben. Ik beloofde dat ik voor haar aan de slag zou gaan en ik stuurde alvast ons protocol 'hoe vreemde varkens bij elkaar te plaatsen?'
Krijg ik van de week weer een noodkreet van de dame van dat bewuste sneue varkentje (is het nog te volgen?) Het drama werd alsmaar groter. Het sneue beestje dat weg moest vanwege een scheidingszaak en niet alleen kan zijn als de vrouw des huizes naar haar werk is (en dan de hele buurt bij elkaar gilt, en de buren dat niet pikken), is herplaatst bij iemand met een pony. Pony is aan het puberen en molesteert het varkentje, jaagt het op en bijt waar hij kan. Gevolg: varkentje heeft een hele kapotte rug en kapotte oortjes. Dit gaat zo niet langer. Varkentje zit nu in schuurtje.
Van de week schoot me ineens 's nachts de match door het hoofd. Maar natuurlijk!
Nu hebben we aangeboden om dat sneue diertje met de Bofkontbus op te halen (om te zorgen dat dat vlekkeloos verloopt) en naar het nieuwe adres te brengen. Komt heel handig uit - maar niet heus - want het sneue varkentje zit nu aan de ene kant van het land en het nieuwe adres uitgerekend aan de andere kant van het land...
Maar daarom niet getreurd, het hemd hoog opgebeurd en vrolijk rondgesprongen.
Van die dingen dus. Schrijfpauze omdat het niet anders kan.
Maar goed dat we geen uitgever hebben :-)
Fijne woensdag allemaal!
Dinsdag 16 december 2014
De Dag van BETSY BIJ DE BUREN
Betsy & Co hebben ontdekt dat het bij de buren ook leuk is. Vanochtend heb ik ze gefilmd terwijl ze een ruig terrein van 2 hectare, dat ligt te wachten op de bouw van een kantoorflat, aan het bewerken zijn. Ze gaan er volledig in op.
Uit onderzoek naar varkens is gebleken dat ruimte het allerbelangrijkste voor ze is. Nog boven frisse lucht, daglicht of stro. Ruimte. Daar gaat het ze om.
Het klopt.
Ik zit lekker bij het kacheltje in het boshuisje te schrijven. Door de kale takken en woest gewas zie ik in de verte een stel roze ruggen heen en weer schuiven.
Betsy loopt te struinen alsof ze nooit iets anders gewend is. En wat het nog steeds zo bijzonder maakt, is haar complete familie. Al haar kinderen, die volle broers en zussen van elkaar zijn en Betsy nog steeds zo echt de moeder van die lummels. Over een jaartje zullen moeder en kinderen zo'n beetje even groot zijn. En dat ze dan allemaal bij elkaar blijven leven. Het blijft toch een wonder.
Fijne dinsdag allemaal!
Maandag 15 december 2014
De Dag van DE BERIN EN DE OLIFANT
Even over Natascha de beer, jullie weten wel de oude circusberin die in augustus van haar bejaarde circusdame gescheiden dreigde te worden. Die twee hadden hun hele leven met elkaar opgetreden in het circus en zijn nu allebei met pensioen.
Een scheiding zou de dood betekenen van de slechtziende-berin-met-artrose (en waarschijnlijk ook die van de dame). Berin & Bazin zijn namelijk met elkaar vergroeid. Die Natascha-de-berin bedoel ik dus. Ze is nu 37 jaar.
Mijn hulp werd ingeroepen door een wanhopige bofkontfan, die zich hun lot aantrok. Zoals zoveel mensen - wie niet - is ze natuurlijk NIET voor circusdieren.
Maar zij had met eigen ogen gezien hoe Berin & Bazin met elkaar samenwoonden in een woonwagen met uitloop. De tranen waren haar in de ogen gesprongen bij de aanblik van zoveel verbondenheid.
Of ik er niet voor kon zorgen dat ze bij elkaar mochten blijven, want de overheid wilde daar een stokje voor steken. Helaas kan ik niet toveren, maar ik heb mijn best gedaan. Peter Klaver geconsulteerd (wildlife dierenarts en o.a. behandeld geneesheer van circusdieren).
Hij kwam met een paar slimme oplossingen, in het voordeel van het gepensioneerde stelletje. Daarop heb ik de bobo gebeld die het over de twee vriendinnen voor het zeggen had. Hij kon niks beloven maar - dat moest ik van hem aannemen - hij was er mee bezig.
Ik hoorde er niks meer van.
Tot onlangs. Een juichende bofkontfan: Berin & Bazin mogen samen blijven! Ik hoop dat ze saampjes nog lang & gelukkig leven :-) Wie niet?
Gisteren zag ik een filmpje van een dame en een olifant. Zij zijn ook al 30 jaar samen in het circus. Aan elkaar verknocht. Ze moet er niet aan denken dat haar olifant straks weg moet. "Alsof ze je kinderen bij je weghalen."
Vandaag lees ik in de krant dat alle circustijgers en andere katachtigen naar Zuid Afrika gaan. Maar de olifanten worden eerst tijdelijk ergens in Europa ondergebracht. Daarna wordt er een definitieve plek voor ze gezocht, mogelijk in Azie of Afrika.
Toen moest ik aan Natascha denken en haar bazin.
Olifanten zijn ook zulke hooggevoelige wezens. Weggehaald worden uit je vertrouwde omgeving, weg bij de mensen die je al 30 jaar kent, dan ook nog tijdelijk, daarna weer op transport naar weer een andere plek. Kan dat niet anders?
Ik ben blij dat ik die olifant niet ben.
Fijne maandag allemaal!
Zondag 14 december 2014
De Dag van JUFFROUW LOES KRIJGT ZACHTE WANGEN
Mooi winters plaatje. Juffrouw Loes die zich aan een van de platanen schuurt.
Lekker even scrubben, daar krijgt ze zachte wangen van :-)
Fijne zondag allemaal!
Zaterdag 13 december 2014
De Dag van EXOTISCHE RUNDEREN
Vandaag groot nieuws in de krant. Vanaf september 2015 is het afgelopen met de wilde circusdieren. En ook de exotische koeien hoeven dan hun kunstjes niet meer te vertonen.
Uit blijdschap heeft Mozzarello een vreugdedansje op het erf gemaakt. Hiephoi! Mijn soortgenoten uit de Wereldwijde Waterbuffel Familie hoeven nooit meer mensen te vermaken!
Maar hoe zit het dan met de niet exotische koeien? Moeten zij nog wel in het circus optreden? De Bofkontkudde heeft de koppen bij elkaar gestoken en zijn nog lang niet uitvergaderd :-)
Fijne zaterdag allemaal!
Vrijdag 12 december 2014
De Dag van AALTJE UIT AALSMEER
Een hele meid is ze alweer geworden, de big die 3 jaar geleden bij Familie Bofkont mocht aanschuiven, omdat ze als cadeaubig geen toekomst had (natuurlijk niet) bij de jarige job. Nooit biggen cadeau geven! Je scheept het feestvarken met een groot probleem op en voor de cadeaubig is er niks feestelijks aan, die wordt altijd de dupe :-(
Aaltje uit Aalsmeer.
Zij is een van de cadeaubiggen die uiteindelijk een bofkont werd.
Miss Piggy, BabyBig, Bokkie, Bessie, LadyBoss en Swientie gingen haar voor. Maar neem van mij aan, Aaltje uit Aalsmeer is de laatste. We nemen geen cadeaubiggen meer op!
Wees dus gewaarschuwd.
Misschien toch wel handig om dit even te melden in de december-feestmaand. Koop maar een varkentje van marsepein. Ook mooi roze, maar die sloopt je huis niet en smaakt erg lekker. Kun je toch met een gerust hart een varkentje eten.
Eet smakelijk :-)
Fijne vrijdag allemaal!
Donderdag 11 december 2014
De Dag van FAMILIE BOFKONT VRAAGT HULP VOOR BOEK
En de boerin, zij schreef maar voort. Ik heb een vraag aan jullie. Wie houdt net als varkens van wroeten, net zolang totdat je iets boven water hebt? Het gaat om de volgende digitale klus:
Voor mijn nieuwe boek ben ik dringend op zoek naar de advertentie waarin de boerderij te huur stond. (waar de bofkonten nu al weer 19,5 jaar wonen).
Die advertentie stond in de Telegraaf van het jaar 1991 of 1992. Vermoedelijk in de Woonkrant (Telegraaf van woensdag) of de zaterdagkrant.
Ik meen me te herinneren me dat er stond:
Boerderij te huur in Amstelveen, 2500,- per maand. Mogelijk stond er nog iets meer in, maar dit was wel de essentie.
Dit is een zeer tijdrovende digitale wroetklus. En een heel secuur werkje. Wie kan en wil Familie Bofkont daarbij helpen? Misschien iemand die langdurig aan huis of bed gekluisterd is en het fijn vindt om te wroeten?
Als meerdere mensen dit leuk vinden, kan elk een deel van 1991 en 1992 gaan omspitten etc. Dat is allemaal te coordineren en af te spreken.
Zou heel fijn zijn als Familie Bofkont op een eigen Wroetteam zou kunnen rekenen. En als je die advertentie dan boven water hebt, is eeuwige dankbaarheid je deel en krijg je uiteraard het komende boek cadeau! Wie?
PS
Benodigdheden:
1.
Een detective mentaliteit
2.
Een onbeperkte breedbandverbinding (ADSL / Kabel)
3.
Een computer/laptop waarmee je op de volgende site de krant kunt bekijken, bijvoorbeeld de Telegraaf van 1 juni 1990:
http://www.delpher.nl/nl/kranten/
PPS
De foto's van de Familie Bofkont Workshops t/m 30 november staan on-line!
Dinsdag 9 december 2014
De Dag van PRACHTPINK GRIETJE
Toen ik het kalfje zag staan op de veemarkt wist ik het al: dit is de evenknie van Brutale Griet. Ik was op zoek naar een troostkalf voor Rosamunde, die intens rouwde om het verlies van haar levensvriendin. Uiterlijke gelijkenis zou mooi zijn, karakter was nog veel belangrijker. Na 3 strooptochten op de veemarkt gaf ik de moed op. Besloot om nog 1 keer te gaan.
En die laatste keer, letterlijk bij het scheiden van de markt, had ik beet. De markt was al bijna leeg, de transporteurs waren druk bezig met het laden van de nuka's, de verbaasde kalfjes verdwenen stuk voor stuk in de vrachtwagens.
Ik werd getipt door een handelaar. "Loop eens mee, daar achter heb ik nog wat liggen." En op de markt lag Grietje nog in een achteraf hokje, als 1 van de weinige kalfjes die niet verkocht waren. Ze was het! Ik zag het meteen. We gaven de handelaar geld en namen haar mee.
Dit voorval is nu anderhalf jaar geleden. Grietje werd niet door Rosamunde geaccepteerd, maar kwam nog veel beter terecht: Mem, onze zoogkoe, nam haar op als ware het haar bloedeigen dochter.
Gevolg: Grietje is een prachtpink geworden. Ze glanst als een spiegel, dankzij de powerdrank melk, waar kalfjes als geen ander op gedijen omdat de natuur dat zo voor hen bedoeld heeft (niet voor het zoveelste monatoetje dus :-) ).
Op alle fronten doet Grietje de nagedachtenis aan onze lieve nooit te vergeten Brutale Griet eer aan (er gaat geen dag voorbij of ze duikt weer in me op).
Een paar dagen terug was de gelijkenis wel heel erg raak.
Grietje is haar rechterhoorn kwijtgeraakt. Op dezelfde leeftijd en aan dezelfde kant als Brutale Griet destijds! We waren met stomheid geslagen. Arme Grietje. Want oh wat is dat een dramatische gebeurtenis voor een koe.
Wat doet dat een af-grij-se-lijke-e pijn. De hoorn breekt af door de botsing met iets hards (muur, boom o.i.d) en de hoornpit komt bloot te liggen. Een open zenuw dus. En bloeden, bloeden! Daar komt de uitdrukking bloeden als een rund vandaan. Dikke rode strengen bloed stroomden over Grietjes vacht. Ze zwaaide als een dolle met haar kop heen en weer, wist niet waar ze het zoeken moest.
En je kunt niks.
Afbinden is onmogelijk, als de hoornpit al per ongeluk met een enkel sprietje hooi in aanraking komt, springen ze een meter in de lucht van de ondraaglijke pijn. Pijnstillende injecties, dat is het enige. Neemt niet alle pijn weg, maar met ongeveer 80% toch de moeite waard, vertelde dokter Peter aan de telefoon.
Hoewel het niet de eerste keer is (Bulle was ook al aan de beurt), bellen we met zo iets belangrijks toch iedere keer weer Peter, ook al weten we al wat we moeten doen.
En bij dat telefoonritueel hoort ook altijd weer dezelfde vraag: "Op welke plek moeten we injecteren?" Zoals iedere veearts spuit Peter zelf altijd in de hals. Dus dat was dan ook zijn antwoord. Waarop hij zichzelf meteen corrigeerde: "Oh nee, dat hoeft natuurlijk niet bij Familie Bofkont. Doe dan maar in de bil."
En lachend vervolgde hij: "Als ik dat bij een boer zou doen, zijn koe in de bil spuiten, zou ik het erf afgeschopt worden".
VRAAG AAN JULLIE:
Waarom zou dokter Peter dan van het erf afgeschopt worden?
Fijne dinsdag allemaal!
PS
Het gaat inmiddels weer een stuk beter met Grietje. Nu maar hopen dat het hoornmateriaal opnieuw aangroeit. Is bij Bulle wel gebeurd, zodat hij gelukkig zijn volle schoonheid behouden heeft :-)
Maandag 8 december 2014
De Dag van GELUKT!
De hangbuikjes van verderop hebben hun nieuwe huisje betrokken. Vannacht regende het hier zo hard, alleen van het geluid al kreeg ik het koud. Ik was zo blij dat ik nu weet dat die twee er lekker warm en droog bij liggen. Hoef ik daar niet meer over in te zitten. Een pak van mijn hart.
Gisteren de eerste zondag sinds jaaaren dat er geen workshop was. Was gewoon onwennig, maar voelde ook wel als hè heerlijk, want nu kon ik weer eens naar Kunststof TV kijken. Dat begint om 18.05 uur, dus dat mis ik altijd. Net als Opium van Cornald Maas heerlijke programma's. Gezellig, informatief en inspirerend. Daarvoor en daarna heb ik aan het boek geschreven, ik zit er nu goed in.
De eerstvolgende workshop begint weer op zondag 4 januari 2015, mail ik iedereen die deze maand nog wil komen. Even geduld dus nog.
Over de Familie Bofkont Workshop gesproken: degene die raadt wie deze bofkont is, krijgt een vrijkaart voor de workshop :-)
Fijne maandag nog allemaal!
Zondag 7 december 2014
De Dag van OM OVER NA TE DENKEN
Een mooie jonge Wildeman in je nek.
Kik even hier dan zie je wat ik bedoel: http://2014.bfknt.nl/20141206-het-parool-cover-everzwijn.jpg
;){kind=link}
Het zal de tijd van het jaar wel zijn, maar de Volkskrant heeft ook iets over wild. Een eerlijk interview met een jager. De jager is, zegt Geert Groot Bruinderink, ecoloog en hobbyjager, een neotonist. Ik citeer een stukje uit de krant:
Een wat?
'Een neotonist. Iemand die voor een deel is blijven steken in de jeugdfase. Het verschijnsel neotenie komt soms voor bij organismen in de natuur. Bij kinderen herkennen we nog de fase van de jagende en verzamelende oermens. Dat volwassen mensen nog jagen, mag je van mij zien als een vorm van neotenie.'
U bedoelt: de jager is een beetje kind gebleven?
'Zo kun je het ook noemen. De verbroedering in het veld, de gelijkgestemdheid onder de leden van het groene gilde, de spanning van het ontdekken, van het treffen, of van het ontsnappen van een prooi, dat zijn de ingrediënten die mij in elk geval aanspreken.'
Verderop in het interview zegt hij dat 'het beheren van de wildstand' lariekoek is. Niks nuttig, jagen doe je voor de lol. En vossen worden afgeschoten omdat ze concurrenten van ons zijn, nergens anders om. Vos en jager jagen namelijk op dezelfde dieren. En herten? Moeten zij afgeschoten worden omdat ze de akkers vernielen? Flauwekul. Herten komen nooit op akkers, want daar hebben ze niks te zoeken. Nee, herten zijn de stoerste prooien voor jagers, daarom. En over het expres uitzetten van wild: komt voor. Waar komen al die herten ineens vandaan? Die zijn heus niet allemaal ontsnapt uit de hertenkampen, hoor.
Zo. Dus toch. Eindelijk een eerlijke jager, die er geen doekjes om windt. Jagen is leuk. Punt.
Jagen om je eigen eten bij elkaar te sprokkelen, wordt trouwens steeds hipper. Is nu ook een (kook) boek over: Het Wilde Eten, boer visser jager. Verkoopt als een dolle. Interessant fenomeen in een tijd waarin er steeds meer belangstelling komt voor vegetarisme en veganisme.
Laten we het over de jonge Wildeman hebben. Geboren bij een jager/verzamelaar die wilde zwijnen fokte. Wat hij en zijn gezin niet zelf op konden, werd in de Ardennen uitgezet. Leuk voor jagers. Wildeman kwam gelukkig bij Familie Bofkont terecht, al weer ruim achteneenhalf jaar geleden.
Mooi beestje in zijn gestreepte pyamaatje. Ook hij zocht zijn heil bij Boy George. Toen hij groter werd, loerde hij op Arie Bombarie. Op een dag vonden we Jan, een van onze leukste hanen, opgenomen uit het Amstelpark, zonder kop. Wildeman had Jan niet eens opgegeten.
Voor de lol? Wie zal het zeggen :-)
Fijne zondag allemaal!
Zaterdag 6 december 2014
De Dag van SINT & DE HANGBUIKPIETEN
Na de Roet-Piet, de Stroopwafel-Piet en de Clowns-Piet hebben we nu ook de Hangbuik-Piet.
Maar zomaar te paard een vreemd erf in de polder opgaan, dat mogen zelfs Sint & Hangbuik-Pieten niet.
Tom Poes verzin een list, sprak daarom de goedheilig man,
zo spoedig mogelijk verwacht ik van jullie een heel goed plan.
En de Hangbuik-Pieten stelden de Sint niet teleur,
want ter aankondiging van hun komst, hingen ze eerder deze week bij de twee hangbuikjes een gedicht aan de deur.
Toen was het alleen nog een kwestie van hout, een baal stro en een heel handige Hangbuik-Piet.
Maar toen het huisje af was, kwamen de morrende zwijntjes gauw kijken: dat stomme huisje? Nou dat dachten wij niet!
Ze draalden en snuffelden, maar gingen er niet in.
Was het een kwestie van durven, of was de geur van vers hout niet naar hun zin?
Toen strooide Piet om te lokken wat voer in het stro,
de zwijntjes staken alleen hun koppies naar binnen en verder vonden ze het maar zo-zo.
Maar Sint weet dat hangbuikjes van nature heel argwanend zijn,
wie weet, sprak hij, misschien vinden ze het straks of morgen wel heel fijn.
Laten wij nu maar naar Spanje gaan, voor een oogje in het zeil vraag ik wel een Achterblijf-Piet,
want als ik me niet vergis hebben deze twee zwijntjes nu een mooie, warme en droge toekomst in het verschiet!
Wordt Vervolgd.
Fijne zaterdag allemaal!
Vrijdag 5 december 2014
De Dag van VARKENSDINGEN
VARKENSDING 1.
Van de week hoorde ik zoiets grappigs. "Ik eet helemaal geen vlees meer", concludeerde de heer in kwestie toen hij naar de varkens in het Bofkontbos keek: "Ik eet wild. Konijn, fazant, ree, haas, wild zwijn. Wild. Ik ben gek op wild."
Juist :-)
VARKENSDING 2.
In de laatste week van november zijn er 312.000 varkens geslacht in ons land. Allemaal Eberhards, Dikke Bertha's, Fransen, Jannen, Zeemannen, Moeders van Sjonnie, noem ze maar op, maar dan net weer anders. Zoals ieder mens is ook ieder varken uniek. 312.000 unieke varkens dus. In 1 week tijd. Allemaal een eigen persoonlijkheid. Toch maar weer eens nadenken over het toekomstige kweekvlees. Hoeven geen varkens voor gedood te worden. Is dieren fokken en doden voor consumptie zo langzamerhand niet hopeloos ouderwets aan het worden?
VARKENSDING 3.
Hoe intelligenter hoe speelser. Dat gaat voor dolfijnen op, maar zeker ook voor varkens. Zoals varkens met elkaar kunnen spelen, een lust voor het oog. Gisteravond spelende dolfijnen op tv. Adembenemend. Zij staan op nummer 3 van de intelligentieladder (mens op 1, mensaap op 2). Maar direct na de dolfijn, duikt het varken al op. Nummer 4! De levenslust spat er van af als een varken het naar zijn/haar zin heeft. Zoals Keiler over Het Beloofde Varkensland kan scheuren, dat is ongeevenaard. Maar het speelse karakter van een vrij geboren everzwijn (Keiler is een everzwijn) blijkt bij het gefokte vleesvarken (1 vierkante meter per varken) nog steeds aanwezig te zijn. Al die 312.000 in-1-week-geslachte-novembervarkens waren in wezen ook nog steeds zo speels als de everzwijnen en de intelligente dolfijnen.Toch goed om daar eens even bij stil te staan (zie kweekvlees onder punt 2, daar is alleen maar een stamcel voor nodig).
VARKENSDING 4.
Twee varkens houden op een dak, een maand of wat afmesten en dan laten slachten. Waarom op een dak? Is niet eerder vertoond, dus hip, dus mediageniek. Wat ik daar van vind, wilde een bezorgde bofkontfan weten. Dat kan toch zomaar niet? Uiteraard vind ik daar van alles van, maar weet 2 dingen zeker: het dakleer gaat er sowieso aan, tenzij er eerst een meter zand op dat dak gestort wordt. Maar dan stort het dak in, dus dat gaat niet. En ten tweede ga ik er buiten dit stukje om geen aandacht meer aan besteden (omdat het daar om te doen is) en wil jullie oproepen dat ook vooral niet te doen. Dat zal ze leren :-)
VARKENSDING 5.
Of ik wist van varkens & tattoos, kreeg ik gisteren een vraag. Ik ben mijn archief ingedoken. Op 8 augustus 2005 schreef ik daar al een blog over. Kom ik later nog op terug, Armin.
VARKENSDING 6.
5 december pakjesavond. Hout kopen en aan de slag. Dennis, David en ik gaan vanavond op pad als Sint & Pieten. Sint weet van twee varkentjes (verderop in de polder) die letterlijk uit hun huisje gegroeid zijn. Die moddervette mokkeltjes gaan we dus vanavond verrassen met een nieuw dak boven hun hoofd. Kunnen ze vanavond nog droog en warm slapen. Morgen meer daarover.
Fijne vrijdag allemaal!
Donderdag 4 december 2014
De Dag van BEVROREN WATER
Het eerste ijs is een feit. Bos, erf of eiland, maakt niet uit. Overal bevroren water bij Familie Bofkont.
Vroeg uit de veren dus en dik ingepakt blijven roepen dat lekker fris ook zo z'n charme heeft :-) In de weer met slangen en waterbakken, overal is altijd wel een mouw aan te passen als het moet.
Nu maar hopen op sneeuw en blauwe lucht.
Dan is de hele wereld mooi en wordt sloven in de kou opeens een feest. Tot die tijd moeten we het doen met een plaatje. Maar daar word je zelfs al vrolijk van. Hebben we iets om weer naar uit te kijken :-)
Fijne donderdag allemaal!
Dinsdag 2 december 2014
De Dag van DE BOFKONT BEESTSELLERS
Een bofkontfan schreef dat ze haar Bofkonten Biografie meenam als ze naar het ziekenhuis moest. Hoe naar en zenuwachtig ze ook was, in de wachtkamer las ze snel nog een hoofdstukje. De bofkonten kregen het zelfs daar nog voor mekaar haar een glimlach op de lippen te toveren.
Wat geweldig. Ik voel me het doorgeefluik van Familie Bofkont. Ze kunnen het zelf niet opschrijven, (zo slim varkens nu ook weer niet :-) ), maar dan doe ik het toch gewoon voor ze? Ik kan wel jaren non stop blijven doorschrijven, zoveel verhalen brengt de Familie Bofkont met zich mee. Dat kunnen nog wel tientallen beestsellers worden :-)
En dan nog al dat videomateriaal dat al jaren in de la ligt te wachten.
Wie van jullie leest er trouwens e-books?
Als dat er genoeg zijn, is het de moeite waard om daar ook wat mee te gaan doen, want dan kunnen die filmpjes daar ook een plek in krijgen.
Hoewel ik denk dat een tablet minder effect zal hebben in het ziekenhuis dan zo'n Bofkontbijbeltje in je hand. Dan zijn de bofkonten toch dichterbij, juist in zo'n situtatie.
Toen mijn zus zaliger meerdere keren opgesloten lag in een stalen buis voor bestraling, met alleen haar hoofd nog vrij, zat ik naast haar oor met het dagboek van Miss Piggy (http://www.misspiggy.nl) in de aanslag. Ik las haar voor om te voorkomen dat ze in paniek raakte. Familie Bofkont bleek de perfecte afleiding.
We zijn alweer door de nieuwe voorraad boeken heen. Zondag leek het hier wel een winkeltje. De bofkontfans stonden in de rij. Meteen weer een nieuwe lading besteld.
Vrienden van Familie Bofkont krijgen de Bofkonten Biografie trouwens als welkomstgeschenk (http://www.familiebofkont.nl/vriend).
Maar het gebeurt ook andersom, blijkt. Het boek uit de handen van een Vriend grissen, uitlezen en dan zelf ook Vriend gaan worden. Kan allemaal. Krijg je evengoed het boek nog als welkomstgeschenk. Heb je er zelf ook een. Kun je het van tijd tot tijd weer eens opslaan.
Doe ik zelf ook nog steeds. Even snel iets opzoeken, of zomaar omdat ik Grijze Kat weer even wil zien. Het is net of ik het zelf niet geschreven heb. De verhalen zullen wel ergens in de lucht hangen. Wat ik al zei: ik ben gewoon een doorgeefluik :-)
Fijne dinsdag allemaal!
Maandag 1 december 2014
De Dag van EEN FILMPJE OM BLIJ VAN TE WORDEN
Vandaag iets om blij van te worden: Betsy & Biggen in de bocht.
Mannen aan het werk in het Bofkontbos. Ze groeven een sleuf om kabels te controleren. Om hun werk een stevig hekwerk geplaatst, ter voorkoming dat Eberhard & Co de trambaan op zouden zwieren.
Grote opwinding bij de roze lummels. Niet bij de mannen weg te slaan.
Toen het werk gedaan was, deden ze het zelf nog eens dunnetjes over. Hoewel dunnetjes.
De werkmannen hadden net zo goed meteen hun werk aan de varkens kunnen uitbesteden. Beter dan een varken kan een mens niet graven. Kwestie van baas en bovenbaas.
Op het filmpje Betsy & Biggen. Wroeten, dansen, keten, elkaar omduwen. Domweg gelukkig in het Bofkontbos op de Zuidas.
Fijne maandag allemaal!
Zondag 30 november 2014
De Dag van MOZZARELLO EN HET OFFERFESTIVAL IN NEPAL
Dit weekend vindt het religieuze 5-jaarlijkse Gadhimai festival weer plaats in het zuiden van Nepal. De laatste keer zijn er 200.000 buffels vermoord. Hoe dat ging? Over sommigen zaken kun je maar beter zwijgen. Wat daar nu gebeurt is een rituele misdaad tegen het dierenrijk.
Laten we het daarom over Mozzarello hebben.
Over zijn wijze ogen, zijn machtige hoorns, zijn witte pluim aan de staart, zijn donkerblauwe tong, zijn stugge lange haren, zijn kalme karakter, zijn temperamentvolle karakter, zijn rebelse karakter, zijn waardigheid, zijn denkvermogen, zijn niet te vermijden aanwezigheid en niet te vergeten zijn verleidingskunsten.
Kortom, Mozzarello is een imposante verschijning van een ongekende schoonheid.
Dat zijn die slachtoffers in Nepal ongetwijfeld ook allemaal. Wat kunnen we doen?
Laten we straks in de Familie Bofkont Workshop niet alleen Mozzarello (want dan gaat ie teveel naast zijn hoeven lopen :-) ), maar ook Bulle, Herman, Zeus, Dolle Mina, Mem, Grietje en Rosamunde maar eens goed in het zonnetje zetten.
En de varkens mogen natuurlijk ook mee doen. Ook zij worden geofferd tijdens dat festvial, waar het publiek voor 36 cent per persoon hun ogen mogen komen uitkijken. En laten we de kippen en geiten daar ook niet vergeten. Geloven in een god kan blijkbaar niet zonder bloedvergieten.
Contact maken, afstemmen, borstelen, masseren. Stil staan bij het collectief bewustzijn van dieren en mensen. Vandaag in het bijzonder het collectief bewustzijn van buffels. Meer kunnen we op dit moment niet voor doen voor die arme buffels in Nepal.
Maar minder ook niet.
Fijne zondag allemaal!
Zaterdag 29 november 2014
De Dag van DE POSITIEVE DRAAI AAN EEN ZWIJNENDRAMA
Vorige week las ik over een auto-ongeluk in Duitsland waarbij 15 wilde zwijnen om het leven kwamen. Het leverde een ravage op. Ik hoop dat de arme dieren op slag dood waren. De automobilist heeft het gelukkig wel overleefd.
Donderdagochtend stonden er 3 mannen in een sportauto op de dijk. Ze bleken van Autoweek.nl te zijn. Of ze een shot mochten maken van de varkens voor de boerderij. Er waren ergens 15 zwijnen omgekomen, vertelden ze, en nu wilden ze daar een positieve draai aan geven. Mochten ze daarom een filmpje van gelukkige varkens op de site van Autoweek plaatsen?
Wat toevallig en wat een leuk idee!
De bedoeling was dat ze rijdend vanuit die sportwagen een glimp van Het Beloofde Varkensland zouden opvangen.
Hoewel we druk bezig waren met de voorbereidingen voor de ontvangst van een groep, daar toch maar even de tijd voor gemaakt. Want wat was er toepasselijker om daar dan de wilde zwijnen van Familie Bofkont in te laten shinen? Wildeman en Keiler waren in geen velden of wegen te bekennen, maar Juffrouw Loes en Mister Frisling wel.
Onder de letters van Het Beloofde Varkensland wat varkensbrokjes gestrooid en daar stonden de bofkonten al.
Familie Kraak schoof ook snel aan. Met hun woeste zwarte uiterlijk deden ook zij de omgekomen zwijnen eer aan. Geen roze lummels deze keer in de spotlights, maar de echte zwijnen van Het Beloofde Varkensland.
Even later stond er op twitter: Opname Achteruitkijkspiegel, waar zijn we nou weer terechtgekomen? Zaterdag Online.
Het is nu zaterdag. Dus laten we maar eens gaan kijken. Nou dat is dus echt wat je noemt een glimp :-), maar Mister Frisling en de letters van Het Beloofde Varkensland staan er mooi op, hahaha. Op ongeveer 11 minuten van het filmpje:
http://www.autoweek.nl/video/4328/achteruitkijkspiegel-kleine-coupes-gekke-henkies
Fijne zaterdag allemaal!
PS
Hoe komt het dat juist in het najaar zoveel wilde zwijnen omkomen? Omdat ze dan naar de randen van het bos trekken. Daar moeten ze zijn, want daar zijn de grasbermen en daar zitten de engerlingen. De zwijnen nemen de bermen op de schop op zoek naar die heerlijke dikke vette larven. Zit veel eiwit in. Hebben ze nodig om de winter door te komen. Slimme beesten. Helaas grenzen die grasbermen altijd aan een autoweg...
PPS
De redacteur van Autoweek begon ook nog over het Limburgse zwijntjesdrama (de bijna verdronken zwemzwijntjes, gered door de brandweer en op de kant doodgeschoten door een jager). Of wij die opgenomen zouden hebben. Ja. Nood breekt wetten. Daar hadden we wel een mouw aangepast. Bijvoorbeeld bij pleegmoeder Betsy in het Bofkontbos? Het mocht helaas niet zo zijn.
Vrijdag 28 november 2014
De Dag van HET JAAR VAN 2014
Geen jaar gaat voorbij bij Familie Bofkont zonder het nodige lief en leed. Volgens de tarotkaarten stond het jaar 2014 in het teken van Het Rad van Fortuin. Het Rad van Fortuin! Of dat uitgekomen is?
Nou en of!
Buiten de beslommeringen rond het leven van de bofkonten heeft er dit jaar nog iets heel anders gespeeld.
Wat dat is houden we nog even stil tot zaterdag 27 december.
De Vrienden van Familie Bofkont (onze maandelijkse donateurs) krijgen dan de primeur van dit belangrijke nieuws (en als je ook wilt komen, kun je altijd nog Vriend worden :-) )
Vrienden van Familie Bofkont hierbij dus van harte uitgenodigd!
U I T N O D I G I N G ZATERDAGAVOND 27 DECEMBER OP DE BOFKONTBOERDERIJ
Welkom om 18.30 uur met de beroemde Bofkontsoep met toebehoren... HET JAAR VAN 2014 Presentatie met lichtbeelden over het wel en wee van Familie Bofkont van januari t/m december 2014...
NAAR BILLIE BOFKONT & CO IN HET OUDEMANNETJESHUIS
Warme chocolademelk met lekkers terwijl de oudjes Billie B., Mannetje Bromsnor, Miss Universe en Maximiliaan een glaasje warme appelsap krijgen... (chocola is giftig voor varkentjes)
...en daar in het knusse huisje van Billie B. (het eerste varkentje met wie het allemaal begon) wordt het grote nieuws uit de doeken gedaan.
WELTERUSTEN FAMILIE BOFKONT
we gaan Rosamunde, de buurvrouw van Billie B., welterusten zeggen met een appeltje en steken dan het erf over naar de Varkensmassagesalon. Daar stoppen we alle bofkonten lekker in met extra stro voor een lange, behaaglijke nacht.
TERUG IN DE BOERDERIJ
rond de warme Ot & Sien kachel lees ik jullie het eerste hoofdstukje uit mijn nieuwe boek voor.
2015 - IN WELK TEKEN KOMT JOUW NIEUWE JAAR TE STAAN?
Voor Familie Bofkont staat het jaar 2015 in het teken van DE HOGEPRIESTERES (helemaal niet verkeerd :-) ) Wil je jouw jaarkaart ook weten? Voor de liefhebber reken ik ter plekke je persoonlijke jaarkaart van 2015 uit en verklaar de betekenis.
VOORSPOED & GELUK
En dan op naar het nieuwe jaar 2015!
Van harte welkom!
Meld je aan per mail@familiebofkont.nl
Fijne vrijdag allemaal!
Donderdag 27 november 2014
De Dag van MOSZKOWICZ & HET BOFKONTMOMENT
Drie maal raden wie gistermiddag de show stal bij de dames & heren van het gerenommeerde advocaten- en notarissenkantoor uit het Amsterdamse Manhattan? Moszkowicz natuurlijk!
De verkorte Spoedcursus Onthaasten (in 2 uur tijd moest ik twee haaks op elkaar staande culturen aan elkaar zien te smeden :-) ) sloeg aan. Mozzarello gooide ook hoge ogen.
En in de Varkensmassagesalon gebeurde het.
Er kwamen zelfs twee Varkensfluisteraars van de Dag uit voort.
Ik heb ze de Bofkonten Biografie meegegeven, voor op kantoor als tussendoortje. Dat als ze het even niet meer zien zitten, ze willekeurig een pagina uit het boek kunnen opslaan. Even snel een Bofkontmoment. Knap je helemaal van op. Onder grote hilariteit werd de Bofkonten Biografie in ontvangst genomen.
Door het plotselinge winterse weer nog op de valreep warme chocolademelk van Alpro geregeld. Plus Country Cookies van Appie (een ijzersterke combi, je weet niet wat je meemaakt zo lekker).
Aan de chocomelk van Alpro is geen koe te pas gekomen. Aan de koekjes trouwens ook niet. Altijd leuk om dat er bij te kunnen vertellen :-)
Straks een club van Stichting Vier Voeters over de vloer. Een internationale dierenwelzijnsorganisatie. Lang geleden heb ik hun campagneleider gecoacht, ze waren toen met een berenproject bezig. Onlangs haalde Vier Voeters de media vanwege hun onderzoek naar de misstanden rond de Italiaanse mozzarella (zie uitzendinggemist EenVandaag).
Ik verheug me erg op het moment dat ze vanmiddag oog in oog zullen staan met onze Mozzarello. Dat zal ze goed doen. We gaan van iedereen een mooi individueel portret maken, samen met Mozzarello. Dan weten ze waar ze het allemaal voor gedaan hebben, campagne gevoerd voor betere leefomstandigheden van die prachtige Italiaanse waterbuffels.
Ze zijn van harte welkom!
Fijne donderdag allemaal!
Woensdag 26 november 2014
De Dag van DE SCHRIJFVAKANTIE
Opgelet! Wie dit jaar nog aan de Familie Bofkont Workshop mee wil doen, moet snel zijn. Aanstaande zondag 30 november wordt de laatste workshop van 2014 (er zijn nog een paar plaatsen).
En dan... schrijven, schrijven, schrijven.
De hele maand december sluit ik me op. Januari 2015 zal er een nieuw boek liggen. Ziezo. Nu staat het zwart op wit. Een betere stok achter de deur is er niet :-)
Gelukkig kom ik niet in de gevangenis vanwege het doorschuiven van de decemberworkshops naar januari. Iedereen snapte het wel, mits dat boek er dan wel ligt natuurlijk :-) Erg leuk om te horen dat er naar uitgekeken wordt. Jullie krijgen allemaal een uitnodiging voor de boekpresentatie.
Iets anders.
Nieuws van de Ballenboy! Hij heeft de deur geforceerd, de omheining tegen de vlakte gewerkt en daar stond ie op het erf. Zijn broer snelde meteen toe: "krijg nou wat, waar heb jij gezeten!"
Hij was niet de enige. Binnen de kortste keren stond iedereen om hem heen te knorren. Maar een paar uurtjes later had Ballenboy een fikse snee in zijn schouder. Aan de knok geweest. Het zijn varkens. Nieuwkomers en terugkomers kunnen de wind van voren krijgen.
Maar het kan ook heel goed zijn dat de Ballenboy zelf begonnen is. Daar zie ik hem wel voor aan. Bijzonder was wel, dat hij voor de deur van de ziekenboeg stond te posten. Daar is het hem blijkbaar toch goed bevallen. Mooi zo. Voorlopig eerst maar weer wat rust.
Nu snel aan de slag.
Straks de buren van Betsy over de vloer. Een gerenommeerd advocaten- en notarissenkantoor. Ze komen van de Zuidas naar de boerderij voor een Spoedcursus Onthaasten en de varkens gaan ze inwijden in de Hogeschool Communicatie. Zin in!
Fijne woensdag allemaal!
Dinsdag 25 november 2014
De Dag van VERLIEFDE VARKENS (filmpje)
Zijn krulhaartjes vroegen gewoon om de naam Moszkowicz. En nu 2 jaar later heeft hij zijn naam ook als player helemaal waargemaakt.
Ik ben eens op een paardenfokkerij geweest. Daar liep een schouwbeertje rond op zoek naar hengstige merries. Het zwarte hangbuikzwijntje liep voortdurend heen en weer langs de aangebonden merries en was er als de kippen bij als het zover was. Heel handig voor de fokker.
Moszko lijkt ook in de wieg gelegd voor zo'n carriere als schouwbeer. De prikpil van Miss Piggy is uitgewerkt en hij had dat bijna nog eerder door dan zijzelf.
Aangewakkerd door zijn enthousisame wist Miss Piggy van gekkigheid niet wat ze doen moest. Zelfs de strobalen waren niet veilig meer voor haar.
Op dit filmpje zijn de rituelen van verliefde varkens goed te zien. Het ruiken aan de kling, dan het opporen in de zij, de achtervolging, het bespringen. Ook Brammetje had belangstelling.
Helaas: op Het Beloofde Varkensland kunnen ze het spel spelen, maar er zullen geen kleintjes van komen. Toch jammer. Zo'n nestje met van die kleine krullebolletjes was toch wel heel erg leuk geweest :-)
Fijne dinsdag allemaal!
Maandag 24 november 2014
De Dag van DE GOEDE FEE
Familie Bofkont heeft vele goede feeën. Zo hebben we de Appelfee, de Pindakaasfee, en laten we de Glucosaminefee niet vergeten. Daar zijn er zelfs twee van.
Komt altijd door de Familie Bofkont Workshop. Geraakt door het geluk van onze vrije, langlevende varkens en koeien, komen de goede feeën na afloop in actie.
De ene fee stuurde potten pindakaas, de andere fee zorgde voor een appelberg aan de dijk en laatst bracht de post een verrassingsdoos vol met potjes glucosamine tabletten.
Geschenk van Solgar, fabrikant van voedingssupplementen, via bemiddeling van de Glucosaminefee, die zich op Het Beloofde Varkensland liet betoveren en daarna een bondje sloot met een medewerkster van de firma Solgar.
Heerlijk af en toe zo'n douceurtje.
We betalen ons inmiddels blauw aan glucosamine, ibuprofen en ranitidine (dat krijg je er van als je biggetjes laat leven in plaats van ze op te eten als ze groot geworden zijn :-) )
Inclusief pindakaas + broden om de tabletten in te verstoppen, toch al gauw bij elkaar zo'n 80 euro per week. Met het geschenk van Solgar kunnen de oude varkentjes nu weer 2 weken voort. Dat is mooi meegenomen. Met grote dank aan Solgar van Familie Bofkont!
Fijne maandag allemaal!
PS
En zo hebben we natuurlijk ook nog de Oppasfee, de Drollenfee, de Boodschappenfee, de Operatiefee en last but not least de Workshopfee! (mocht ik een fee vergeten zijn, meld je hier dan onmiddelijk aan)
PPS
morgen een filmpje van Miss Piggy met player Moszkowicz...
Zondag 23 november 2014
De Dag van HOGE HEER BALLENBOY
Ik zou nog vertellen over Ballenboy.
Hij is zo'n varken met zo'n hoge ronde rug, die heb je er soms ook bij.
Je kent de Ballenboy als broer van Meneer Klaver: De Gebroeders Beer. En hij is ook de broer van wijlen Lamme Zus.
Die dus.
De Gebroeders Beer zijn een paar apart. Zeker in hun jonge jaren. Gebroeders Beer voor al uw sloop- en graafwerkzaamheden, daar was geen woord te veel aan gezegd.
Op een dag waren ze verdwenen. Zeker een klus buiten de deur. En dat bleek maar al te waar. Een paar percelen verderop hadden ze het weiland van een melkveehouder op de schop genomen. We schrokken ons wild. Het land van een melkveehouder is heilig. En terecht. Van dat gras moeten hun koeien eten.
Wat te doen?
We sprongen over de sloten heen, waar de Gebroeders Beer dwars doorheen waren gebanjerd. We lokten ze met appels en ander lekkers, maar de broers gaven geen krimp. Onverstoorbaar zetten ze hun graafwerkzaamheden voort.
's Nachts nog een paar pogingen gedaan, maar de broers waren onverbiddellijk: "We komen pas weer op huus an als de klus geklaard is."
De volgende dag hebben we de heren met de bus opgehaald. En daarna uren plaggentrappen om de schade nog engiszins te beperken. Gelukkig nooit een klacht gehoord van de sportieve buurboer :-)
Van samen klussen met zijn broer is helaas de laatste tijd niet veel meer gekomen. De Ballenboy zit tegenwoordig in de WAO. Hij is het laatste jaar steeds slechter gaan lopen. Medicatie slaat niet aan, dus we vermoeden dat er bij hem toch iets anders aan de hand is dan artrose.
Als big liep hij ook al raar. Hij trok met z'n linkerachterpootje. Daaraan terugdenkend plus de geschiedenis van zijn Lamme Zus, komen we tot de conclusie dat er ook bij de Ballenboy iets misgegaan moet zijn toen ze nog bij moeder waren. Het komt vaker voor dat zeugen per ongeluk op hun biggen gaan staan.
De Ballenboy is nu 7,5 jaar. Dan kun je zeggen PAS 7,5 jaar, maar je kunt ook zeggen AL 7,5 jaar. Als je bedenkt dat hij niet ouder geworden zou zijn dan 3 maanden. De kinderboerderij was namelijk van plan om die hele toom biggetjes als speenvarkentjes af te leveren voor een braderie. Gelukkig konden we daar toen een stokje voor steken.
Na uitvoerig overleg zijn we een week geleden uitgegaan van: onze Ballenboy is AL 7,5 jaar. Hij heeft een prachtig leven gehad van 7,5 lange, mooie jaren. Hem door laten hobbelen is geen optie, want hij heeft zichtbaar pijn, ook al krijgt hij pijnstillers. En daar komt bij dat Mozzarello kribbig wordt van hobbelende varkens...
In de ziekenboeg dus maar. Veel lekkere hapjes, een extra massagebeurt, zo kwam Ballenboy de dagen wel door. Dierenarts geraadpleegd. The Big Sleep werd een optie. Afspraak gemaakt voor donderdagavond.
Tot Ballenboy er ineens genoeg van had en naar buiten wilde.
Deur opengezet en hij liep meteen de uitloop van de ziekenboeg in. En wat we zagen: dat ging beter dan tevoren. Ik ben gaan denken. Dat weekje rust heeft hem goed gedaan. Hoe zou het zijn om hem af en toe weer op te nemen in de ziekenboeg voor een week rust? Idee, maar daarmee is de kribbigheid van Mozzarello niet van de baan.
Nog een andere optie: de Ballenboy blijft in de ziekenboeg. We maken de uitloop groter, dan kan hij zelf kiezen of hij binnen of buiten wil zijn. Een modderbad nemen behoort dan nog steeds tot zijn mogelijkheden.
De ziekenboeg zit onder hetzelfde dak als de aanleunwoning van Maximiliaan. Ze kunnen elkaar nu al zien en ruiken door de afscheiding heen. Stel je voor dat ze elkaar zo leuk gaan vinden dat ze echt samen willen wonen om lekker tegen elkaar aan te liggen?
Dierenarts afgebeld. Grote opluchting :-)
Eerst kijken of er nog iets anders kan. Blijvend beschermd wonen betekent meer rust voor de Ballenboy. Maar neemt hij genoegen met dit vervroegde pensioen? Dat is de vraag. Als hij zich kan schikken en nog kwaliteit van leven over houdt, hoeft er nog geen sprake te zijn van The Big Sleep.
Het wordt dus spannend.
Als het aan mij ligt, blijft hij nog jaren. Het woord is nu aan de Ballenboy...
Fijne zondag allemaal!
Vrijdag 21 november 2014
De Dag van BETSY'S BIGGEN BOEKENLEGGER
Donderdag in de heel vroege ochtend. Telefoon. Dennis: "Ik ben een big kwijt. Ik tel er maar 9." Meteen klaarwakker schiet ik mijn overall in, gris wat appels bij elkaar (altijd handig voor je weet maar nooit) en scheur naar het Bofkontenbos.
Onderweg doe ik duizend schietgebedjes en pijnig mijn hersenen af wat er gebeurd kan zijn. Ik bereid me voor op bloed en ellende. In het kleine stukje van boerderij naar bos bel ik Dennis vijf keer. "Heb je vannacht dan niks gehoord?" "Waren ze met het eten wel compleet?" "Wie is het?" "Waar ben je nu?" "Heb je hem al gevonden?"
Vlak voor het laatste stoplicht komt zijn telefoontje: "Big terecht! Ik tel er weer 10!"
Even later struinen we samen door het donkere, vochtige herfstbos met een stel tevreden knorrende lummels achter ons aan. "Hee, wat ben je vroeg. Gezellig!" Ze duwen hun neuzen tegen me aan.
En dan gaan Betsy & Co weer verder met hun wroetwerkzaamheden.
Biggen? Een stel rouwdouwers zul je bedoelen. Hun roze huid lichtte op tegen de zwarte silhouetten van takken en bomen. Daar stond een complete werkploeg van potige mannen en vrouwen. Eerder varkens van tegen de 120 kilo dan biggen. Eberhard heeft nu al een nek- en schouderpartij waar je u tegen zegt. Toch zullen het altijd biggen blijven. Betsy's biggen.
Een poosje later stond ik al weer op het Bofkonteneiland te voeren. De Moeder van Sjonnie & Co lieten zich het ontbijt ook goed smaken.
En daarna liep ik licht als een veertje met zware kruiwagens vol mest op het erf van de Bofkontboerderij heen en weer. Mijn dag kon niet meer stuk. Geen grotere opluchting dan de opluchting na een grote schrik. En ook al zo blij omdat Hoge Heer Ballenboy er nog is. Hoge Heer Ballenboy? Wat nu weer? Daarover morgen meer.
En dan nu Het Boek.
Met de Betsy's Biggen Boekenlegger als extraatje erbij vanwege de feestdagen. Als warme broodjes over de toonbank, dames en heren. Er wordt groot ingekocht. Leuk gevoel hoor om 20 boeken tegelijk in een doos naar het postkantoor te brengen.
De Bofkonten Biografie als relatiegeschenk.
Als dat zo door gaat, komt er voor het eind van het jaar nog een extra druk bij :-)
Fijne vrijdag allemaal!
Dinsdag 18 november 2014
De Dag van KIPPENGRIEP & KIPPENTROOST
Gisteravond zag ik op het journaal het bedrijf waar we de Golden Girls vrijkochten. De directeur vertelde dat hij omhoog zat met al die pasgeboren donsjes. Ze moeten gedood worden omdat er een vervoersverbod is vanwege de vogelgriep.
Zondag hadden we een studente diergeneeskunde op de workshop. Toen ik vertelde hoe shockerend de biggen-castratie-les op de boerenschool was geweest, vertelde ze dat het er bij haar in de studie net zo aan toe gaat. Anno 2014.
"Het is maar een koe hoor", krijgt ze van medestudenten te horen, als zij haar compassie met een zieke koe laat blijken. Ook is ze erg teleurgesteld over de onverschilligheid van haar docenten ten aanzien van productiedieren.
Als een hond ziek is, wordt er in de studie ingegaan op het welzijn van het individuele dier, vertelde ze. Bij een zieke koe wordt er alleen maar naar de verminderde melkproductie gekeken. En bij varkens wordt er uitsluitend over 'koppeldiagnostiek' gesproken.
Het productiedier als anonieme massa.
De vogelgriep heeft nu al in totaal 150.000 kippen en 2,5 miljoen kuikentjes (per dag!) het leven gekost. Schadepost: 100 miljoen euro. Die financiele schade is wat telt.
KIPPENTROOST 1
De Golden Girls trippelden de eerste nacht al over mijn dekbed en verdwenen onder mijn haar. Daar wilden ze slapen, want daar was het veilig onder moeders vleugels. Ze groeiden voorspoedig op en legden exact na 4 maanden hun eerste ei. Precies zoals de directeur van de kuikenfabriek had voorspeld. Maar het ging mij niet om hun prestaties. De Golden Girls waren gewoon geweldige wijffies. Hun eitjes gaf ik mee als cadeautjes aan de workshopdeelnemers. Zo werd het iets bijzonders, ook al omdat de Golden Girls tijdens mijn verhaal zo trots in de rondte stapten.
KIPPENTROOST 2
Harm & Thea. Plofhaan en plofkip. Vlak voordat ze naar de slacht zouden gaan, konden we ze vrijkopen uit een schuur van 80.000 vleeskuikens. Wat waren ze aandoenlijk met hun gepiep en hun grote gele poten. Na maanden durfden ze pas naar buiten. Daarvoor zaten ze iedere avond aan mijn voeten. Met het grote licht aan, want dat waren ze zo gewend. Alsmaar eten in het volle licht, in het donker zouden ze maar gaan slapen en dat was niet de bedoeling. Slapende kippen groeien niet. Harm werd bijna zo groot was als Pino uit Sesamstraat. Als hij 's ochtends kraaide, klonk hij als een fagot. Toen hij weduwnaar werd, sloot hij zich aan bij ons hangbuikzwijntje Billie Bofkont.
KIPPENTROOST 3
De Jannemannen waren de zogenaamde snipperhaantjes. Je weet wel de mannelijke eendagskuikentjes die in de industrie niet mee mogen doen omdat ze geen eieren kunnen gaan leggen. Ook deze kuikens zochten de beschutting onder mijn haar. Dat was wel wat veel, 6 van die kwetterende donsjes, maar wat waren ze ontroerend. Zelfs toen ze al opgroeiende nozems waren, renden ze op me af tijdens onweer. Dan moest ik mijn armen spreiden, en kropen ze allemaal weg onder mijn oksels. Net zolang tot het uitgebliksemd was.
En dan heb ik het nog niet eens over hoe slim kippen zijn. Dat Scheefbekje als kuikentje steeds tegen me opsprong en ik ineens doorkreeg wat er aan de hand was. Zijn piepkleine snaveltje sloot niet goed. Hij moest uit de hand gevoerd worden en dat maakte hij me dus op die manier duidelijk. Of het kipje dat per se wilde broeden en een nestje had gemaakt in de dakgoot. En dan de Moderne Vaderhaan, die zich over de kuikens ontfermde, toen Moeder het welletjes vond en er vandoor ging. Hij wierp zich op als een echte kippenpappa en alles kwam goed. Bij Familie Bofkont gelukkig wel...
Fijne dinsdag allemaal!
Maandag 17 november 2014
De Dag van DE ALTIJD AMAZING VARKENS
Vanochtend werd ik wakker door varkensgekrijs, al snel gevolgd door het geblaf en gehum van een varkensopstootje. Toen ik uit het raam keek, zag ik al hoe laat het was. De hele Familie Kraak stond gealarmeerd om Big Trouble heen. Hij hing met 1 van zijn slagtanden in het gaas en door de paniek trok hij zich zelf steeds vaster.
Vader, Moeder en broers stonden ontredderd om hem heen te blaffen. Ze waren aangesneld om hem te helpen, maar wisten niet hoe.
Ik rende naar achteren voor de grote rode tang.
Knak. Ik knipte het gaas door en Big Trouble schoot los. Helemaal van slag stond de hele familie nog een poosje bij elkaar te hummen tot ik met een grote emmer vol appels aan kwam zetten. Hier, voor de schrik. Ze stortten zich op de lekkernij en het leed was geleden.
Van een jager hoorde ik eens dat hij een aangeschoten wild zwijn geholpen had zien worden door zijn familie. Het arme beest kon niet meer lopen. Zijn familieleden duwden aan weerskanten hun neuzen onder het slachtoffer, tilden hem op en verplaatsten hem zo steeds een stukje verder. De jager sprak met groot ontzag over dit voorval.
Varkens. Ze blijven me verbazen. De combinatie van hun fijngevoeligheid met hun ruige gedrag, ik raak nooit op ze uitgekeken.
Dit weekend heeft Keiler de show gestolen.
Dit prachtige everzwijn heeft zijn plek helemaal gevonden op Het Beloofde Varkensland. Drie jaar geleden nog een verweesde baby in een gestreept pyamaatje. Zijn familie was doodgeschoten en de boswachter smeekte mij de overgebleven frisling op te nemen, zonder zijn familie was hij ten dode opgeschreven.
We haalden hem op en regelden meteen gezelschap voor hem: Bertje uit de bio-industrie. Keiler zakte letterlijk door zijn hoefjes van emoties toen hij weer een broertje kreeg.
Afgelopen zaterdag heeft Keiler een paar varkenshouders van LTO veroverd. Hij lag buik aan buik met zijn grote roze broer Bert in het stro. De varkenswereld is maar klein. De LTO'ers bleken de varkenshouder te kennen, bij wie we de kleine Bertje destijds voor Keiler kochten. En wat waren ze verrast door de kalmte en schoonheid van Keiler. En dat hij zomaar geaaid kon worden :-)
Het is weer herfst en tijd voor wild. Onze everzwijnen Keiler, Wildeman, Juffrouw Loes en Mister Frisling passen ook helemaal bij dit jaargetijde. Juist hun aanwezigheid temidden van alle roze lummels geeft Het Beloofde Varkensland iets speciaals als het erf bezaaid ligt met bladeren.
Wilde zwijnen en herfst horen bij elkaar.
Op Het Beloofde Varkensland waar ze mogen blijven leven tot ze omvallen van ouderdom, doen ze in de herfst niet denken aan gebraad, maar aan samen liggen in het stro onder een solarium van warmtelampen.
Een onderonsje met een tam everzwijn vergeet je je hele leven niet meer.
Ik verheug me al op de tweede helft van deze week. Dan schijnt het flink kouder te worden, met hier en daar mogelijk al een sneeuwvlok.
Dat worden weer leuke workhops. Eerst bij de zwijnen liggen in grote bergen stro en daarna warme chocolademelk rond de Ot & Sien kachels. Kom maar op met die winter!
Fijne maandag allemaal!
Woensdag 12 november 2014
De Dag van GIEL IN VARKENSBOS
Hij wilde zijn nieuwe vriendin de bofkontvarkens laten zien. Ze kwamen naar Betsy,
het Bofkontenbos stond ook nog steeds op zijn verlanglijstje.
Giel liep meteen op haar boshuisje af. De hele familie was thuis.
Hij liet zich tussen de warme roze lummels zakken.
En vriendin Nicolien - leuke meid! - zag dat het waar was.
Giel & Varkens. Daar kan niks tegenop :-)
Wordt zeer binnenkort vervolgd bij de Moeder van Sjonnie...
Fijne woensdag allemaal!
Dinsdag 11 november 2014
De Dag van HAPPY FARMSANCTUARY
Jeetje jongens! Zoveel felicitaties en dan al die aandacht voor Gekkie gisteren! Dankjulliewel! Stond gisteren ook nog een Amsterdamse dame in het Parool van 106. Ze zag er picobello uit, heel verzorgd en mooi in de kleren, en ze neemt nog steeds liever de trap dan de lift.
Nu ga ik zeker 130 worden, want de eerste aanmeldingen voor onze opleiding HAPPY FARMSANCTUARY zijn nu ook een feit :-) Erg veel zin in.
En zullen we dan ook ophouden over die botoxgekte? Je kunt geen talkshow bekijken of daar zitten de dames weer te kleppen over een denkfrons, die weggespoten moet worden. Wees blij dat je nagedacht hebt in je leven!
Reken maar dat ik daar aandacht aan ga besteden in onze opleiding HAPPY FARMSANCTUARY.
Je kunt je toch niet eerst zorgen lopen maken over dierenleed (van zorgen krijg je rimpels), nadenken over hoe het anders moet met koeien, melk en kalfjes (daar krijg je een denkfrons van) en dan vervolgens de botoxspuit ter hand nemen?
Waarom niet?
Omdat botox met dierenleed gepaard gaat. Daarom. Need I say more?
Oude dieren gaan een prominente plaats in de opleiding HAPPY FARMSANCTUARY krijgen. Via hun schoonheid (waar ter wereld zie je een koe met grijs geworden wimpers?) ga ik ook een poging doen om oude mensen recht te doen. Het is tijd voor een nieuwe visie op 'schoonheid'.
Zaterdagmiddag zaten we met een groep in de beschermde aanleunwoning van Billie Bofkont & Co. Ik vertelde hoe blij ik was dat ze zo goed door de tandartsbehandeling gekomen zijn. Ondertussen smulden de oudjes van hun appelmoes. Iedereen die ooit op een workshop geweest is, weet hoe bijzonder de sfeer in het oudemannetjeshuis is.
"De varkentjes hebben het hier beter dan die arme mensen in het verpleeghuis", merkte iemand op. "Zoveel aandacht en liefde ze hier krijgen." Zonder het er verder met zoveel woorden over te hebben, wist iedereen meteen dat ze het over de moeder van staatssecretaris van Rijn had, wier urine langs haar enkels klotst omdat er te weinig handen aan het bed zijn.
Youp van 't Hek schreef er in zijn column 'Bejaardenindustrie' het volgende over: 'Waarom leggen we onze bejaarden eigenlijk niet op roosters? Net als de varkens. Dat de stront vanzelf wegspoelt.'
Oude mensen en dieren verzorgen. Het zou een vak moeten zijn op de middelbare scholen. Komt allemaal neer op het ontwikkelen van empathisch vermogen.
Geen mensen op roostervloeren, dieren liever ook niet.
Na blijven denken over hoe het anders kan. Blijven zoeken naar samenwerking met boeren. Straks worden mensen nog toegejucht om hun denkrimpels. Kijk! Die heeft een mooie diepe! Die denkt na! Dat wil ik ook! Vertel ons waar je over nagedacht hebt! Deel je bevindingen met ons!
Tot slot goed nieuws voor de Ingeborgen onder ons die bereid zijn een stukkie te rijden voor kaas van melk waar moeder en kind een poosje voor samen mochten blijven: boerderij de Zonnehoeve in Flevoland (http://www.zonnehoeve.net).
Via crowdfunding kunnen ze daar nu een eigen melkfabriekje opzetten zodat de melk van hun koeien niet meer vermengd wordt met elders gangbaar verkregen melk. Dan weet je welke kaas je eet.
Daar is over nagedacht. Leve de rimpels :-)
Fijne dinsdag allemaal!
Maandag 10 november 2014
De dag van DE OLDTIMERS
Vannacht droomde ik dat ik een varkentje in mijn amen gedrukt kreeg met lange zachte haren, ter grootte van een kat. (vandaag ben ik jarig en moet ik Monsieur Fou begraven, ik bedoel maar :-))
Vorig jaar kwam er op 10 november een echtpaar langs met een ziek roze biggetje van een paar dagen oud, dat ze vanuit de varkenshouderij meegenomen hadden, maar ze wisten niet hoe het diertje te verzorgen. Meer dood dan levend kwam het stakkertje hier aan en een paar uurtjes later was het ter ziele.
Op de een of andere manier is de dood nooit ver weg van mijn geboortedag, voorbeelden te over, die ik nu maar even laat voor wat ze zijn. Het zal de schorpioenentijd wel zijn. De phoenix die uit de as herrijst en zo. En komt het woord feestvarken niet van het varkentje dat vroeger geslacht werd voor het feestmaal? :-)
Hoe dan ook, de zon schijnt en Gekkie krijgt een mooi grafje naast zijn grote vriend Boy George, die hem vorig jaar zomer voorging. En ik zal denken aan de wijze woorden van mijn oma: "Maar daarom niet getreurd, het hemd hoog opgebeurd en vrolijk rondgesprongen!"
Mooie workshops achter de rug dit weekend. Op het eiland van de Moeder van Sjonnie is het altijd feest. Ze weet van gekkigheid nog steeds niet waar ze het zoeken moet, zo blij is met haar vrijheid. De Moeder van Sjonnie telt voor 10. Ze rent op iedereen af: Welkom! Wat leuk dat jullie er zijn! En dan duwt ze haar enthousiaste snuit tegen je billen."Het is net of ze staat te lachen", zei iemand gisteren. "Ze lijkt op een dolfijn met haar eeuwige smile."
Over een paar weken vieren we haar leven met de twee Johnnen die haar Bofkonteiland mogelijk gemaakt hebben. De ene boer John stelde zijn land ter beschikking, de andere boer John gaf toestemming voor haar vrijheid. Ze nemen ieder een eigen gezelschapje mee en dat wordt vast een feestelijke middag.
Maar eerst nog La Mama. Voor haar komt er zelfs een delegatie van LTO Varkenshouderij. Ze komen zaterdag haar 10e verjaardag vieren, waarvan al weer 5 jaar op Het Beloofde Varkensland.
Dat zijn de echte feestvarkens. De varkens die na jarenlange arbeid (La Mama: 170 biggen!, De Moeder van Sjonnie: 140 biggen!), uiteindelijk met pensioen mochten. Dat zou je iedere fokzeug toch toewensen.
Ik ga nooit met pensioen :-)
Er blijft teveel werk aan de winkel. Kon ik mezelf maar klonen. Vooral fokzeugen in de moderne varkenshouderij blijven me zo aan het hart gaan. Zoveel ideëen voor ze, maar ik moet reëel zijn, onuitvoerbaar vanwege de praktische bezwaren.
Een ondernemer zet iets op en verkoopt de toko zodra die van de grond is. Het bezit van de zaak, is het einde van het vermaak. Op naar het volgende bedrijf. Enzovoort, enzovoort.
In het geval van Familie Bofkont gaat het om iets anders. Delen in plaats van cashen. Build it, grow it, share it.
Wie weet komt het nog van een opleidingsinstituut. Als oldtimer alle kennis en opgedane ervaring doorgeven. Nieuwe varkensplannen blijven opzetten, nog meer afgeschreven fokzeugen een vrij leven bieden maar dan door de young ones opgepakt en gerund.
Zie je wel, ik moet gewoon wel 110 worden. Het kan niet anders. Je bent nooit te oud om te dromen :-)
Fijne maandag allemaal!
Zaterdag 8 november 2014
De Dag van SWEET MEMORIES
Wat het is met dieren, ze worden zo'n onderdeel van je leven. Met Gekkie helemaal. Hij is lang geleden op de boerderij geboren. Niet gepland, ik had er zelfs helemaal niks mee te maken. Dat hadden zijn zwerfvader en zwerfmoeder zo bedacht.
Hoe het gaat met zwervers. Ze komen en gaan. Ik was al een paar jaar alleen maar druk bezig met verbouwen. Behalve de haan Willempie, een paar kipjes en mijn drie meegenomen salonkatjes uit Amsterdam, woonden er hier nog geen dieren.
En op een dag was de rode zwerfpoes in een van de schuurtjes gekropen en lagen er de volgende ochtend vijf kittens op de oude stoel van tante Frieda.
En wat voor kittens! Drie beeldschone lichtrode jongens en twee beeldschone lichtgrijze meisjes. De evenbeelden van hun rode moeder en grijze vader.
Ik bouwde een flatgebouw van bananendozen voor ze, en het was alle dagen feest.
Ondertussen begon ik naarstig naar adressen te zoeken. Ik moest de kittens zien onder te brengen bij mensen bij wie ze tot hun dood toe een goed leven zouden krijgen.
Op een ochtend werd ik wakker: Ik lijk wel stapelgek! Kijk eens om je heen! Een gigaboerderij en land tot zo ver je kunt kijken! Waarom moeten die katjes eigenlijk weg?
Zo was het.
Het leven op een boerderij moet je leren. Dat zit niet zo maar 1,2,3 in je systeem als je uit de stad komt. Je bent gewend aan een bepaald aantal vierkante meters leefruimte, je bent gewend aan het feit dat iedereen altijd een nestje kittens onder vrienden en kennissen probeert onder te brengen.
Dat alles telt niet meer zodra de vrijheid van een boerderij tot je doorgedrongen is. Geen buren, gigaruimte binnen en buiten, het duurt even voor dat in je systeem zit (zeven jaar duurt het voor je echt geaard bent op een boerderij, zei iemand ooit tegen me en dat is achteraf maar al te waar gebleken).
Dus op die ochtend drong die vrijheid ineens tot mijn volle bewustzijn door. Wie zegt eigenlijk dat ik die kittens uit huis moet plaatsen?
Vanaf dat moment kon ik volop genieten van de luxe van een hele kattenfamilie. Vader, moeder en vijf kinderen. Zoiets maak je maar eens in je leven mee. Natuurlijk heb ik er toen wel een stokje voor gestoken dat Rode Poes en Grijze Kat niet nog eens zo'n kunstje konden uithalen, evenals dat ze geen kleinkinderen hoefden te verwachten :-)
En nu is Spook de enige nog die over is, inmiddels ook een hoogbejaarde dame. De rest ligt allemaal al begraven. Gekkie nog niet. Die ligt in zijn doosje zijn eeuwige slaap te slapen, alsof er helemaal niks gebeurd is.
Vanmiddag en morgen workshops. Daar heb ik wel zin in, iets anders aan het hoofd is altijd goed voor een mens.
Vanavond steek ik de kaarsjes weer aan bij Gekkie. Maandag wordt zijn dag. Dan daalt hij af in het familiegraf. Wat zullen ze elkaar een hoop te vertellen hebben :-)
Fijne zaterdag allemaal!
Vrijdag 7 november 2014
De Dag van GEKKIE GEGAAN
De hemel zal gloren
De zee zal deinen
De wind zal draaien
De zon zal schijnen
Gekkie is om 15.20 uur heel kalm gegaan.
Luister naar dit prachtige liedje van Herman van Veen (zie bovenstaande tekst)
wiens stem ik soms niet uit kan staan, maar nu wel :-)
http://dewerelddraaitdoor.vara.nl/media/320456
Buiten lopen de varkens te scharrelen en de koeien eten hooi onder de hooikap.
Gekkie is verlost en de vele herinneringen aan hem zullen altijd blijven.
Donderdag 6 november 2014
De Dag van RARE DAGEN
Het zijn rare dagen. Ik heb mijn agenda leeggemaaid en lig al dagen op bed. Nee, ik ben niet ziek. Ik hou de wacht bij Gekke Goudoog.
Gekkie is de laatste zoon van Rode Poes, die nog in leven is. Moeder Rode Poes, vader Grijze kat, broers Roodpels, Zachte Kees en zus Heks liggen al tijden begraven op de Bofkontbegraafplaats.
Gekkie is nog over van deze prachtige poezenfamlie, samen met zus Spook. Vader en moeder waren zwerfkatten die hier samen de hooiberg indoken. En op 17 april 1997 werden er 5 beeldschone kittens geboren in een schuurtje op het erf. Een dag om nooit te vergeten.
Gekkie is nu 17,5 jaar. Heel langzaamaan is hij aan het verdwijnen. Een poosje terug is hij bij de dierenarts onder narcose behandeld omdat hij niet meer kon poepen.
Toen hij weer bij kwam, was hij zo beroerd en dat duurde en duurde maar. Dit komt niet meer goed, dacht ik. Gekkie krabbelde toch weer enigszins overeind, maar met zijn ontlasting is het tobben gebleven. Hij gruwt van het dagelijkse medicijn, iedere keer weer een bezoeking om dat er in te krijgen, en het helpt trouwens niet of nauwelijks.
Hij eet als een reiger, maar wordt met de dag magerder. En hij drinkt erg veel. Er is dus meer aan de hand. Van de week heb ik besloten hem niet meer te kwellen met allerlei nare onderzoeken en behandelingen op zijn oude dag. Ik gun hem 'slaap zacht', zoals Peter Klaver dat altijd zo mooi zegt.
Maandagavond leek me de avond. Maar naarmate de maandag vorderde kon ik maar niet aan Gekkie ontdekken dat dat de juiste tijd was. Maandagnacht werd hij ineens behoorlijk verkouden. Dat leek me de aanwijzing dat het nu toch wel genoeg was allemaal.
Dinsdag dan maar.
Maar nee. Het dure blikje verantwoorde zalm ging er nog met zoveel smaak in :-) Daarna ging hij zachtjes op me liggen spinnen. Woensdag dan?
Nu is het donderdag. Gekkie ligt op mijn benen te slapen. Vandaag ook niet, voor zover ik het nu kan zien. Ik denk aan al die jaren op de boerderij en wil dat hij blijft, maar daar hoeft Gekkie geen boodschap aan te hebben. Hij mag zijn tijd zelf bepalen en aan mij om dat signaal op het juiste moment op te pikken.
Niet te vroeg en niet te laat.
Wordt Vervolgd.
Fijne donderdag allemaal!
Woensdag 5 november 2014
De Dag van HET VERLATEN VARKENTJE
Nee, ik wil het niet hebben over het achtergelaten varkentje dat gisteren tig keer voorbij kwam in mijn mailbox. Weer zijn er mensen verhuisd en hebben hun hangbuikzwijntje achtergelaten. Mij zul je er niet over horen, en dus maalt dat veel te dikke zwijntje maar in mijn hoofd rond en kan ik niet anders dan het er over hebben :-) :-(
Over 2 weken komen de nieuwe bewoners en als zich dan niemand heeft aangemeld betekent dat het einde voor het hangbuikzwijntje.
De tijd is voorbij dat ik in de bus kon springen om het zwijntje op te halen. Dat heb ik namelijk al te vaak gedaan. Dertig hangbuikzwijntjes in totaal. Maar die 30 hangbuikzwijntjes hadden er ook 300 kunnen zijn. Of 3000. Dweilen met de kraan open dus.
Toen ik dat door kreeg heb ik me qua opnames weer uitsluitend gericht op consumptiedieren (met de opname van de 3 Black Boys is het boek opnemen-van-hangbuikzwijntjes voorgoed gesloten).
Die keuze moest ik maken omdat ik mijn missie - consumptiedieren een podium geven en consumenten verleiden na te denken over vlees - niet kon laten verwateren door mensen die zo graag een hangbuikzwijnenbiggetje in huis wilden hebben.
Dus een roze bio-industriebiggetje dat van het transport afgesprongen was, ja.
Een roze bio-industriebiggetje dat cadeau gegeven was aan een jarige, ja.
Roze bioindustriebiggetjes die na een fotoshoot doodgespoten zouden worden, ja.
Allemaal gedaan.
Heel vaak.
Maar ook wat dat betreft: nu niet meer.
Al die biggetjes zijn hier inmiddels enorme varkens geworden met grote ego's en een gewicht van honderden kilo's. Ze krijgen allemaal de toewijding en verzorging waar ze recht op hebben. Een hele klus en verantwoordelijkheid kan ik jullie vertellen.
Dat geldt uiteraard ook voor onze opgenomen hangbuikjes. Ik ben dol op ze en ik zou alle hangbuikjes van de wereld wel willen redden, maar er zit een limiet aan ruimte, tijd en geld.
Als iemand een oplossing weet voor dat achtergelaten varkentje, heeeeeeeel graag.
https://www.facebook.com/photo.php?fbid=835212933166245
Fijne woensdag allemaal!
Dinsdag 4 november 2014
De Dag van ONDERTUSSEN OP HET BOFKONTEILAND
Ook al weer ruim een jaar op Het Beloofde Varkensland: Kleine Beer.
En daarvan al weer bijna een half jaar op het Bofkonteiland.
Hij heeft het naar z'n zin bij Familie Bofkont, deze knapperd.
Om meteen een goed humeur van te krijgen.
Fijne dinsdag allemaal!
Zondag 2 november 2014
OPROEP:
AMSTERDAMSE VARKENS ZOEKEN AMSTERDAMSE NAAMGENOTEN
Al jáááren breng ik onze vrijgekochte varkens en koeien middels workshops in contact met consumenten. Niet om het vegetarisme te verkondigen, maar om eens mee te laten maken wat voor wezens consumptiedieren van zichzelf zijn. Welke ontwikkelingen maken ze door als ze vrij en lang mogen leven tot ze omvallen van ouderdom? Mijn oudste koe, Rosamunde, is inmiddels weduwe en heeft al grijze wimpers. Billie Bofkont, varkentje van het eerste uur, woont nu in een beschermde aanleunwoning op het erf van Het Beloofde Varkensland. Door hun schoonheid en eigenzinnige karakters komt er bewustwording bij de bezoekers op gang. En of je nu na afloop als veganist naar huis gaat of je zo snel mogelijk naar de barbecue spoedt, dat moet iedereen maar voor zichzelf weten.
Stierkalfjes vrijkopen op de veemarkt, plofkippen en eendagshaantjes opnemen, roze biggetjes ophalen bij de boer. In de loop der jaren heb ik het allemaal gedaan. Maar de aanblik van de varkensmoeders opgesloten in hun kraamkooien, dat beeld kon ik maar niet van mijn netvlies krijgen.
Vier jaar geleden werd ik door Gemeente Amsterdam / Dienst Zuidas gevraagd of ik een invulling kon geven aan een tijdelijk maïsveld midden tussen de kantoorflats. Op Dierendag namen we zeven van onze varkens mee naar de Zuidas voor het oogstfeest. De bofkonten renden het veld in, sloegen met hun voorpoten de maïsstengels tegen de grond en vraten zich vol aan de rijpe maïskolven. De rouwdouwers groeven zelfs een modderpoel. Mannen in pakken en vrouwen op hakken snelden hun kantoren uit om dit van nabij mee te maken. Klaas de Boer, directeur van de Zuidas, liet weten dat ze nooit eerder zulke leuke PR op de Zuidas hadden, dankzij de varkens van Familie Bofkont.
Op de toenmalige maïsakker verrrijst nu een kantoorpand. De bouw is hervat op de Zuidas. Maar nog niet in het bosperceel tegenover de VU. Een ongerept natuurterrein vol prachtige hoge bomen. In gedachten zag ik daar een vrijgekochte fokzeug rondscharrelen. Zo uit de kooi het bos in, met dikke buik en al.
Afgelopen voorjaar haalden we een drachtige fokzeug op bij een aardige varkenshouder die maar wat graag aan dit onderzoeksproject mee wilde werken. Betsy was de bus nog niet uit of ze stak haar neus in de geurige bosgrond, maakte een diepe kuil en plofte neer. Ze was vrij! Een maand later beviel Betsy in haar boshuisje van een prachtige toom biggetjes.
Nu is het november. Het blad valt van de bomen en Betsy's roze lummels zijn slachtrijp. Op internet vond ik een oud versje:
November die ook slachtmaand heet,
Maakt naakt en kaal de bomen.
Het jaar is bijna uitgezweet,
Het laat de regen stromen.
November brengt de eerste kou,
En jaagt het haardvuur door de schouw.
De bomen staan daar kaal en kil.
Maar binnen is het warm en stil.
Betsy's biggen blijven natuurlijk leven. Dit varkensgezinnetje is inmiddels niet meer weg te denken uit het Bofkontenbos op de Zuidas. Iedereen loopt 's ochtends met een grote glimlach langs het bos, op weg naar werk of universiteit. Betsy's biggen zijn vernoemd naar alle mensen die we dankbaar zijn voor de kans om dit onderzoeksproject van de grond te krijgen. Eberhard, Klaas, Jan, Frans, Cees en Stompie, Het Meisje met de Blauwe Ogen, Dikke Bertha, Joke en Sjaan (vernoemd naar Jeannette).
OPROEP: AMSTERDAMSE VARKENS ZOEKEN AMSTERDAMSE NAAMGENOTEN
Waarom ik dit allemaal vertel? Sinds haar komst volg ik Betsy's nieuwe leven op de voet en daar komt een boekje van. Nu ben ik op zoek naar AMSTERDAMSE opa's en oma's met dezelfde voornamen als de biggen van Betsy. Opa's en oma's die varkens leuk vinden, maar ook dol zijn op erwtensoep, bruine bonen met spek en boerenkool met worst. Dus als u Klaas of Joke heet (of een van de andere namen) en mee wilt doen aan het project Betsy & Biggen, neem dan contact op via mail@familiebofkont.nl Het hoe en wat leg ik dan graag uit in het Bokontenbos bij een kopje koffie in de verwarmde pipowagen. Van harte welkom!
Dafne Westerhof
Het Beloofde Varkensland
PS
Fijne zondag allemaal en sharen zou fijn zijn :-)
Vrijdag 31 oktober 2014
De Dag van DE CLUB VAN VIJF
Niks leuker dan een stelletje tevreden varkens. Nog leuker wat ik net meemaakte: Sinds de komst van Sjonnie, Moszkowicz en Pinokkio (2 jaar geleden) vormen ze niet alleen een hechte club met elkaar, maar ook met Piet en Zeeman.
Sjonnie (ex kiloknallertje), Moszkowicz (ex Slowfood delicatesse), Pinokkio (niet op haar plaats bij mensen in huis), Zeeman (ex slachthuis) en Piet (ex kinderboerderij) zijn samen een eigen mini Familie Bofkont binnen Familie Bofkont geworden.
Vanmiddag deden ze een middagdutje in een andere ruimte, dan waar ze altijd samen de nacht doorbrengen.
Sjonnie en Piet lagen samen tegen de ene muur. Zeeman naast Pinokkio, met daarachter Moszkowicz aan de overkant, ongeveer 12 meter van hen vandaan. Nu was de club van 5 dus opgesplitst in 2 clubjes.
Ik was er aan het rommelen, maar ondanks de grote afstand tussen de 2 clubjes, voelde je gewoon dat ze allemaal bij elkaar horen.
Nu komt het.
Opeens werden ze allemaal op hetzelfde moment wakker, renden op elkaar en begroetten elkaar of ze een paar weken van elkaar gescheiden waren geweest en heel wat bij te kletsen hadden.
En na de begroeting renden ze blaffend, dansend en rondjes draaiend van blijdschap om elkaar heen. Het komt ook vast door dit goddelijke weer. Zo simpel kan geluk dus zijn.
Fijn weekend allemaal!
PS
Voor de Vrienden van Familie Bofkont die vrezen dat hun bankrekening wordt geplunderd: de vriendenbijdrage voor oktober en november zijn deze keer wat kort op elkaar afgeschreven (24 en 30 oktober) i.v.m. de overstap naar IBAN. Volgende keer gaat alles weer normaal :-)
Woensdag 29 oktober 2014
De Dag van BOUWBEDRIJF BILLIE BOFKONT & CO
"Je hebt het vast hartstikke druk", mailde Bofkontboerin Ingeborg, "het is zo stil op Facebook". Klopt. Druk, druk, druk. De Familie Bofkont vraagt iedere dag veel zorg en er zijn momenteel een paar van onze vaste krachten ziek, zwak of misselijk :-) Veel extra werk aan de winkel dus.
Maar gelukkig zijn de workshopfoto's nu ook klaar t/m 19 oktober. Dat is al weer heel wat. Hopelijk vandaag de rest ook nog t/m 26 oktober en dan zijn we wat dat betreft weer bij. En op mijn werktafel ligt een stapeltje boeken klaar om vandaag naar de post te brengen, dus wie nog op de Bofkonten Biografie zit te wachten, dat komt ook goed.
Volgende week wordt de hele Bofkontboerderij in de steigers gezet.
Niet het meest ideale jaargetijde om de boel op te knappen, maar de steigers kunnen we lenen en dan mag je een gegeven paard niet in de bek kijken. Nieuwe daklijsten kunnen ook binnen getimmerd en geschilderd worden. Dan klimmen we op een droge winterdag wel op de steigers om ze te bevestigen. We zien wel.
In ieder geval al heel stoer om straks een bord aan de dijk te zetten: Hier renoveert Bouwbedrijf Billie Bofkont & Co.
Dat ga ik doen ook, zo blij ben ik dat Billie & Co het tandartsavontuur zonder kleerscheuren doorgekomen zijn. Ze maken het alledrie goed. Een hele zorg minder. De oudjes zijn er nog!
En zo is er iedere dag wel weer iets om bezorgd of blij over te zijn bij Familie Bofkont :-)
Fijne woensdag allemaal!
PS
de workshopfoto's staan op:
http://www.familiebofkont.nl/workshops
Maandag 27 oktober 2014
De Dag van DE STILTE
Voetwassing. Zaterdag werden mijn voeten op TV gewassen door Annemiek Schrijver in het IKONHUIS, terwijl ik vertelde over mijn eerste biggetje Aagje, boer Edwin en Betsy's boer.
Annemiek die tijdens de opname moest doen alsof zaterdag zondag was, kondigde aan dat het deze zondag de Dag van de Stilte was en ze de voeten van een varkenshoedster mocht wassen.
Heerlijk dat warme water en die fysieke aandacht van de presentator. Zo wil ik altijd wel geïnterviewd worden en nu weet ik helemaal zeker dat ik in mijn volgende leven een varken wil zijn :-)
Gisteren was dus die aangekondigde dag van de stilte. Ik dacht er nog even aan toen de workshopdeelnemers hun enthousiasme voor Familie Bofkont luid en duidelijk met elkaar deelden. Geen stilte op Het Beloofde Varkensland dus.
Maar daar vergiste ik me in.
Na een middag vol bofkont-indrukken, streek iedereen tussen de varkens in het stro neer. Ik liep even weg om in de soep te roeren, en toen ik terugkwam was er een diepe stilte over gezelschap en varkens neergedaald. Zo stil alsof het net gesneeuwd had en ze met z'n allen onder een deken van stilte lagen.
Dus toch. De IKON had gelijk :-)
Fijne maandag allemaal!
Vrijdag 24 oktober 2014
De Dag van AAGJE en MISS UNIVERSE
Toen de VARA belde (11 jaar geleden) om te vragen of ik langs wilde komen om over de varkensmassage te vertellen, wilden ze graag dat ik Aagje meenam. Aagje! Een roze bio-industrievarken van honderden kilo's dat een zeer lange en hoge trap op zou moeten om de studio in te komen. Uitgesloten.
Het werd Miss Universe. Klein, fijn en schattig
(en toch was Jack Spijkerman nog bang voor haar :-))
Morgen ga ik naar het Ikonhuis in Hilversum. Wat ik daar ga doen?
Vertellen over varkensmassage. En wie neem ik mee? Aagje. Als replica.
Miss Universe blijft lekker thuis. Ze herstelt goed, heeft net een halve pot appelmoes op en ligt lekker knus in haar boudoir onder de warmtelamp. Voor haar geen tv-optredens meer. Gelijk heeft ze :-)
Fijne vrijdag nog allemaal!
Donderdag 23 oktober 2014
De Dag van APPELMOES VOOR ZERE BEKJES
Ach wat had Mannetje Bromsnor het gisteravond te kwaad toen er een narcosepijtje in zijn grote vriend Billie Bofkont werd geschoten. Angst, woede, paniek, verontwaardiging, en wantrouwen streden om voorrang. Hij kon er niet over uit dat zijn Billie dit moest overkomen. En slim als hij is, hij wist dat hij de volgende zou zijn.
Met de grootst mogelijke voorbereiding, aandacht en toewijding hebben we de exercitie tot een goed einde kunnen brengen.
Vanochtend hebben ze heel voorzichtig geprobeerd wat te eten met hun zere bekjes. Dat gaat nog niet goed. Dan maar over de appelmoes. Billie smakte met zijn nu zo goed als tandenloze bekje (hij heeft nog 1 kies over. En zijn stoere slagtanden gelukkig ook nog). Mannetje Bromsnor wilde de anders zo felbegeerde appelmoes amper aannemen. Hij is kwaaier dan ooit. Ik hoop dat hij het me op termijn nog zal vergeven.
Mannetje Bromsnor had trouwens amper meer kiezen over van het knarssetanden. Tot op het bot toe afgeknarst, de scherpe pijnlijke punten zijn er nu afgeslepen.
Miss Universe, gisteravond als laatste aan de beurt, stond vanochtend nog onzeker te wankelen op haar beeldige nieuwe pumps.
Herman en Mozzarello staken tijdens het gebeuren ineens hun nieuwsgierige koppen naar binnen. Een plaatje uit duizenden!
Helaas gemist door de commotie die Mozzarello veroorzaakte door zijn hoorns onder een electriciteitssnoer te steken. Alle stroom viel uit met een patient aan de gasnarcose op de operatietafel.
Allemaal weer goed gekomen, dankzij technisch wonder Dennis, Peter, en Pleegzuster Bloedwijn Els.
Vooral Peter verdient alle lof. Hij had een zware nachtdienst acher de rug met nauwelijks nachtrust, een stel uitgebroken herten verdoofd en veilig thuisgebracht, daarna een loeidrukke dag op de praktijk. Toen hij op het punt stond naar Familie Bofkont af te reizen, stond er nog een varaan op de stoep die accuut van zijn aambeien afgeholpen moest worden.
Om middernacht was alles bij onze oudjes achter de rug en toen weer terug naar Nijmegen. Daarvoor hadden Els en ik de instrumentaria nog afgewassen en moest Peter bij thuiskomst de hele boel nog eens uitkoken, want vanochtend om 8.00 uur ging zijn kliniek al weer open. Geen baan van 9 - 5 dus, toegewijd dierenarts zijn :-)
Wat zijn we blij en dankbaar, de oudjes zijn er nog! Hoera!
Fijne donderdag allemaal!
PS
met grote dank ook aan de spontane donaties als bijdrage in de kosten.
Heel erg welkom!
Woensdag 22 oktober 2014 - 13.30 uur
De Dag van HET ZWIJNENHOSPITAAL
Op dit moment wordt de gasnarcoseapparatuur over het erf naar het Oude Mannetjeshuis gereden. Onder grote belangstelling van Zeus & Co. Later op de dag worden Billie Bofkont, Mannetje Bromsnor en Miss Universe behandeld. Hoefjes en tanden.
Allemaal de vingers kruisen dat het goed komt met die oudjes!
Fijne woensdag nog allemaal!
Zondag 19 oktober 2014
De Dag van VROUW VOS
Vrouw Vos is nog steeds aanwezig op Het Beloofde Varkensland. Van de week kreeg ik een jubelende mail van een fan over zijn ervaringen op de workshop:
"Bedankt voor de fantastische workshop van afgelopen zondag. Zeker ook namens mijn broer, hij vond het ook geweldig. Half aangerand door Vrouw Vos, tot rust gekomen bij Keiler en verwarmd door Moszkowicz kom ik graag nog eens terug voor een sessie met Wildeman. Zonder alle anderen tekort te doen, ook ik kan natuurlijk niet van Zeus, Herman en Mozzarello afblijven... (blij dat ik Zeeman nog in mij armen heb gehad tijdens mijn eerste workshop). Betsy met haar pubers komen we graag een andere keer in mekaar knuffelen."
Ha! Vrouw Vos als eerste genoemd. Dat doet me goed.
Vandaag is het 3 jaar geleden dat ze voorgoed ging slapen. Ze wilde tot het allerlaatste moment blijven. Zoals Jan Wolkers die ook op 19 oktober overleed (in het Jaar van het Varken). Hij vroeg nog om een boterham met jam. Na een paar stukjes zei hij dat het genoeg was. Daarna sliep hij voor altijd in.
Zo ging het ook bij Vrouw Vos. Een laatste slok appelsap en toen was het genoeg. Wat een karakter had die Vrouw. Ze dwaalt nog bij voortduring door mijn gedachten. Van tijd tot tijd mail ik nog over haar met de boer waar ze vandaan kwam. De boer van Vrouw Vos was de tijd helaas veel te ver vooruit. Ik kwam in 1998 met hem in contact. Zoals hij boerde, daar kan ieder varken van dromen. Maar hij kreeg voortdurend het Ministerie van Landbouw in zijn nek. Zo'n vrijbuiterboer, dat kon niet goed zijn.
De vrijbuiterboer die zijn varkens een paradijs gaf, kon de druk niet meer aan en is er mee gestopt. Ik weet nog goed dat we hem een keer opzochten in Biddinghuizen en dat er niks meer was. De boerderij, alle varkens waren weg, alsof ze nooit bestaan hadden. Nu staat er een fabriek. Een regelrechte schok. Met tranen in de ogen stonden we verbijsterd te kijken.
Nu worden dit soort vrijbuitersprojecten gesubsidieerd.
Omdat het vandaag de sterfdag is van Vrouw Vos, hierbij haar verhaal uit de Bofkonten Biografie. Opdat we Vrouw Vos nooit vergeten.
Fijne zondag nog allemaal!
;)
Klik voor vergroting
Zaterdag 18 oktober 2014
De Dag van AALTJE UIT AALSMEER
"Wij zijn benieuwd hoe met Aaltje uit Aalsmeer gaat", mailt iemand. Het gaat goed met Aaltje uit Aalsmeer. Ze woont nu al weer 3 jaar bij Familie Bofkont. Flinke dame wordt ze.
Aaltje. Cadeaubig. Afgeleverd in een doos tijdens een groot feest. De doos werd bij bij de geluidsboxen gezet. Hoe onwetend kun je zijn? Of moet ik het stom of zelfs wreed noemen? Ik hou het maar bij het eerste.
Die week in 2011 was ik juist begonnen in het oefenen met nee zeggen. Nee, we kunnen er geen varkentjes meer bij hebben, nee, u had er nooit aan moeten beginnen, nee, ze kosten een vermogen omdat ze op Het Beloofde Varkensland altijd heel erg lang leven, nee, ze kunnen niet in huis, dat had u zelf ook eerder kunnen bedenken, nee, nee, nee, nee, nee.
Totdat er een huilend meisje aan de poort stond, vlak voor de workshop. Een roze big achterin de auto. Een cadeaubig.
Ik heb het nog een weekje volgehouden en toen ben ik door de knieen gegaan. Op mijn verjaardag hebben we het biggetje opgehaald uit Aalsmeer, waar ze tijdelijk in een kas woonde. Kreeg ik zelf een cadeaubig :-)
De reden waarop ik uiteindelijk ja zei, was omdat het om een roze big ging die 300 kilo zou gaan worden en dus nergens terecht kon. Plus dat Wilde Sjouk en Broertje nog klein waren. Kon Aaltje zo bij ze aanschuiven. Daar lagen die 3 kontjes naast elkaar. Sjouk & Broertje met staart, Aaltje in het midden met een stompje. Maar wat was ze blij dat ze zo met haar soortgenootjes!
Ineens waren er 5 roze biggen bij op Het Beloofde Varkensland, Lijs & Haas waren er toen ook nog niet zo lang.
Het verhaal van Aaltje plus alle andere bofkonten staan in de Bofkonten Biografie. Handig naslagwerkje, voor mezelf ook een soort werkboek. Moet ik snel even iets weten, in het boek staat alles. Volgorde van opkomst, verjaardagen, sterfdata, geboortes, achtergrondverhalen, een echt familieboek dus.
Gelukkig staan er nu weer een paar dozen vol. De 8e druk alweer. Nu met een nieuwe kaft - iedereen wil wel eens een nieuwe jas - en helemaal bijgewerkt t/m de komst van Betsy. De vorige drukken eindigen met de komst van Sjonnie :-)
Ik had kunnen weten dat het daar niet zou blijven. Nu hebben de Moeder van Sjonnie, Black Boys, Willy, Maxie, Kleine Beer en Grietje ook hun plaastje in de Bofkonten Biografie gekregen, En Betsy natuurlijk.
Eberhard & Co nog niet. Die komen in de negende druk, want eerst krijgt Betsy een eigen boek, van bio-industrie varken tot vrij bosvarken met een langlevend gezinnetje. Het wil wat met die Familie Bofkont.
Wie krijgt er nog een boek? Vandaag doe ik er een zwikje op de bus, maar om zeker te weten dat ik ook iedereen heb, nog even graag melden + adres. Kan naar mail@familiebofkont Dat wordt genieten komende week!
Fijne zaterdag allemaal!
(ik ben vandaag bij Betsy in het Bofkontbos, wie weet zien we mekaar daar!)
;)
(klik op omslag voor vergroting)
Vrijdag 17 oktober 2014
De Dag van MORGEN OP BEZOEK BIJ BETSY & BIGGEN
Nee, Betsy woont niet op Het Beloofde Varkensland. Het Beloofde Varkensland ligt in Amstelveen-Zuid. Betsy woont in AMSTERDAM-Zuid. Midden op de Zuidas wel te verstaan. Niet vergeten als je haar morgen met een bezoekje komt vereren. Ik zeg het nog maar even, want keer op keer worden daar vergissingen mee gemaakt.
Hier komt Betsy's adres nog een keer:
BOFKONTENBOS - op de hoek van de Parnassusweg en de Gustav Mahlerlaan. Amsterdam-Zuid. Het is zaterdag, dus gratis parkeren voor de deur of uitstappen op Station Zuid / World Trade Center en dan is het nog 2 minuten lopen voor je de roze lummels tussen de bomen ziet scharrelen.
Betsy ontvangt morgen vanaf 12.00 uur. En daar heeft ze prachtig weer voor uitgezocht.
Gisteravond heel laat nog een veterinaire sessie in het bos o.l.v. Peter Klaver. In het pikkedonker met koplampen op. Familie Bofkont aan het souper, zodat ze zich niks aantrokken van de prik die ze kregen tegen schurft en wormen. Wat is Peter toch een talent. Het gemak en de rust waarop hij dat doet. Binnen een vloek en een zucht was het karweitje geklaard.
Daar had ik nou de hele dag tegenop gekeken. Nergens voor nodig geweest.
Peter had de hele dag TV opnames gehad. Daarin kwam zijn lange ervaring als Artis arts ook weer ter sprake natuurlijk. Pas toen hij bij Artis weg was, bleek hoe goed hij geweest was. Vlak na zijn vertrek deed een andere dierenarts er een hele ochtend over om een wild beest onder narcose te krijgen, met alle stress van dien, terwijl Peter het bij wijze van spreken even tussen 2 kopjes koffie door deed.
Volgende week komt hij naar Het Beloofde Varkensland voor de oude mannetjes. Hoefjes en tanden. De oudjes moeten er voor aan de gasnarcose. Heb ik nu ook al de zenuwen voor.
Maar eerst nog een prachtig weekend voor de boeg.
Wie weet zien we elkaar morgen bij Betsy. In Amsterdam.
Het is maar dat jullie het weten :-)
Fijne vrijdag allemaal!
Dinsdag 14 oktober 2014
De Dag van SPRONG NAAR DE ULTIEME VRIJHEID
Vandaag maken Eberhard, Klaas, Jan, Frans, Ceessie, Stompie, Meisje, Dikke Bertha, Joke en Sjaan de sprong naar de ultieme vrijheid. Op 14 april geboren, zijn ze vandaag precies 6 maanden oud. Dat betekent slacht voor alle varkentjes van die leeftijd.
Maar niet voor de biggen van Betsy. Zij blijven leven :-)
Betsy en haar biggen maken veel los. Mannen in pakken en vrouwen op hakken lopen iedere ochtend met een grote grijns langs het Bofkontenbos naar hun werk. Betsy & Co zorgen voor verwondering en vertedering.
Maar dat niet alleen.
Op een gerenommeerd eetblog van vrijdenkers over voeding, word ik momenteel neergesabeld als het vleesgeworden kwaad. Vleesetende heren buitelen over elkaar heen van woede. Eén meneer gaat ver in zijn frustratie:
"Die stralende vrouw Dafne, in het midden, met dat prachtige lange blonde haar, is natuurlijk een moderne Circe uit de Odyssee (een dame die, toen al, voor heel wat onrust in de tent zorgde), plus dat ze uitstekend wist hoe mannen te betoveren, al had Odysseus dan dat tegengif, anders zou het niets geworden zijn met die thuiskomst."
Ik verzin het niet. Kan zo op de achterflap van mijn Betsy boek.
Betsy & Biggen raken een gevoelige snaar. Wat heet: een overgevoelige snaar. Een andere reageerder stelt voor om dan eens samen een kijkje te nemen op Het Beloofde Varkensland. Maar die uitnodiging wordt afgeslagen. Alleen als de hele Familie Bofkont 'geruimd' wordt, is deze Odysseus bereid om mee te gaan. Hij schrijft het echt. Hij heeft ook het ministerie al gebeld.
Nee, deze meneer is geen boer, hoewel zijn reactie wel erg in de buurt komt van 'wat de boer niet kent, dat eet ie niet'. Deze heer presenteert zichzelf als journalist. Met een Wageningen achtergrond. Interessant. Nu ik dit weet, ga ik een poging doen hem te verleiden tot een interview voor het Betsy boek. In de pipowagen met uitzicht op het Bofkontbos. Als hij dan net als Odysseus wat toverkruid uit het bos neemt als tegengif voor mijn toverkunsten, hoeft hij nergens bang voor te zijn en komt het vast allemaal wel goed :-)
Fijne dinsdag allemaal!
PS
Het dreigt mooi weer te worden zaterdag. Wie het leuk vindt, komt zaterdag langs bij Betsy & Co in het Bofkontenbos. 6 maanden zijn en dan mogen blijven leven. Dat moet gevierd worden :-) Betsy & Biggen ontvangen zaterdag 18 oktober vanaf 12.00 uur. Hoek Parnassusweg / Gustav Mahlerlaan - Amsterdam-Zuid. 2 minuten lopen vanaf het World Trade Center. Welkom!
PPS
uit Wikipedia:
Circe betovert alle mannen: ze worden varkens, maar wel met hun eigen verstand. Als de mannen na een tijd nog steeds niet naar buiten zijn gekomen, weet Eurylochos dat er gevaar is. Hij rent terug naar Odysseus en overstuur vertelt hij aan hem dat er iets met de mannen is gebeurd. Odysseus gaat vervolgens in zijn eentje terug naar Circe toe. Onderweg komt Odysseus de god Hermes tegen, die hem een toverkruid, molu, geeft. Dit kruid zal hem beschermen tegen Circes magie. Als het haar daardoor niet lukt om Odysseus te betoveren, dwingt hij haar om de mannen weer te veranderen in mensen. Zie www.flickr.com/photos/23227570@N07/2225124720/
Maandag 13 oktober 2014
De Dag van IEDER DIER EEN UNIEK WEZEN
Kennen jullie Annemiek Schrijver van De Nachtzoen op TV?
Vijf jaar geleden mocht ik de nachtzoen geven in haar programma, samen met de Ieniemienies.
Gisteren was Annemiek één van onze gasten op de Familie Bofkont Workshop.
Het werd een gelukkig weerzien met de Ieniemienies (inmiddels Maximaxies:-) ).
Vanochtend schreef ze deze tweet:
@ikonnemiek: "Wat een wonderworkshop van Dafne en Dennis bij de @FamilieBofkont. Elk dier ontmoeten als uniek wezen. Wat knap je daar als medewezen van op."
Fijne maandag allemaal!
Zondag 12 oktober 2014
De Dag van GROETEN VAN ZILVER-RUGJE & REPELSTEELTJE
Fijne zondag allemaal!
Vrijdag 10 oktober 2014
De Dag van HOERA ART!
Wat zal Art blij zijn met jullie kaarten! Vandaag is hij 5 jaar geworden. Hier ligt hij bij Betsy, dat was zijn hartewens. En die lieve Betsy wilde hem maar wat graag ontvangen. We wensen Art, zijn broertje Benten en hun ouders een prachtige dag en alle goeds toe!
PS
Hier nog meer foto's van Art bij Betsy
http://2014.bfknt.nl/20140729-1100-Art-en-Benten-bij-Betsy-en-Biggen-in-het-Bofkontbos/
Woensdag 8 oktober 2014
De Dag van BETSY, DE BESTE :-)
Nog even over Art, jullie weten wel dat kereltje met hersentumor die zo graag bij Betsy wilde slapen. Hij heeft net weer een heel traject van bestralingen achter de rug. Vrijdag is Art jarig. Hij wordt 5 en is al vanaf zijn eerste jaar ziek. Zijn moeder plaatste een oproep: wie maakt Art blij met verjaardagspost? Ik maak een diepe buiging voor haar en de stoere Art. Dit is zijn adres: Art Adriaans, De Overstoep 41,1616 RK Hoogkarspel.
Gisteren 40 man van EZ (Economische Zaken, voorheen Ministerie van Landbouw) op bezoek bij Betsy & Co. In de voorbespreking werd Betsy al als het beste stadslandbouwproject ever geprezen. Is natuurlijk ook zo, ze blijft leven met haar eigen gezin:-)
En hoe. De EZ'ers hebben genoten van dit varkensparadijs. Eerst met z'n allen in een tent met koffie, thee, croissants, pains au chocolat en uitzicht op het Bofkontbos met een waarde van 10.000 euro (!) per vierkante meter. (dat blijf ik de grootste grap vinden, een stelletje kiloknallers in een paleis van goud). Daarna per groepje een kijkje genomen in de Pipowagen, de observatiehut waar ik momenteel mijn boek over Betsy's leven schrijf.
Toen laarzen aan en het bos in.
Eberhard, Klaas, Jan, Frans, Ceessie, Stompie, Meisje, Dikke Bertha, Joke en Sjaan, ze lieten allemaal vol trots hun bos aan dit grote gezelschap zien. Moeder Betsy sloot de lange slingerrij van mensen en varkens.
Het werd een wandeling met hindernissen. Eberhard en Klaas wierpen zich vrijwel meteen tegen de grond, wachtend op aaiende handen. De biggen van Betsy zijn een stel massagejunks geworden tot grote hilariteit van de EZ'ers, die allemaal wel een achtergrond uit Wageningen, van Hall instituut of iets dergelijks hadden. Een deelneemster had onderzoek gedaan naar welzijn en zogen en de geluiden die daarmee gepaard gaan. Daar kon ik nu van meepraten.
Na Betsy allemaal de bus in naar Het Beloofde Varkensland. Vegalunch, amandelmelk en verse fruitsalade (die ik midden in de nacht had staan maken) en presentatie van een aantal Bofkontprojecten: De Scharreltram, de Oormerkenrechtszaak, De Stille Tocht voor geruimde MKZ-Dieren, Zeeman & Unox & Unilever, het succes van La Mama & Edwin (een van de deelnemers heette ook Edwin; joelen natuurlijk om de zwarte stip op zijn bil), en meer. Onze projecten leverden stof tot uitwisseling op.
Toen naar het Bofkonteiland.
En nooit eerder gebeurd: er viel een dame in de sloot. Van de weeromstuit lag ik ook ineens in de modder. De dag kon niet meer stuk. De dame kreeg een overall aan (die haar overigens heel goed stond) en ik gooide haar bundeltje kleren in de wasmachine. Mooie dag, die maar liefst 3 varkensfluisteraars opleverde! Of er nog toekomstdromen waren, werd er bij het afscheid gevraagd. Nou en of, maar te prematuur om al uit de doeken te doen.
Het Ministerie van Economische Zaken zal er nog van horen :-)
Fijne woensdag allemaal!
Zondag 5 oktober 2014
De Dag van WROETEN IN MILJOENENGROND
Onze vroege Dierendag (3 oktober) voor genodigden van de Zuidas was een feest. Betsy & Co zijn omarmd door de Zuidas. De directeur noemde in zijn openingspraatje het Bofkontbos de Zachte kant van de Zuidas.
Betsy & Biggen vormen een tegenwicht voor het 'kavels knallen', zoals hij dat zo mooi verwoordde. Kavels knallen, zoveel mogelijk geld beuren voor de bouwkavels van de Zuidas. Logisch voor HET zakendistrict van Nederland. Maar toen ik hoorde hoeveel de grond waard is waar Betsy en haar biggen in lopen te wroeten, sloeg ik steil achterover. Ik wist dat het veel was, maar zoooooveel... De directeur zei nog meer over Betsy's toekomst, maar dat goede nieuws bewaar ik voor het Betsyboekje.
Nu de namen:
BETSY'S JONGENS
Eberhard (vernoemd naar de burgemeester van Amsterdam)
Klaas (vernoemd naar de directeur van de Zuidas)
Jan (vernoemd naar de financieel directeur van de Zuidas)
Frans (vernoemd naar ingenieur van Hompe & Taselaar)
Ceessie (vernoemd naar de 2 Ceesen die ook hun best voor Betsy gedaan hebben)
Stompie (heeft zijn naam zelf verdiend :-) )
BETSY'S MEIDEN
Meisje met de Blauwe Ogen (geerfd van Betsy, roepnaam Meisje)
Dikke Bertha (spreekt voor zich)
Joke (vernoemd naar de secretaresse van Frans en Cees)
Sjaan (vernoemd naar Jeanette, communicatie Zuidas)
Alle voornoemde mensen hebben zich ingezet om Betsy's nieuwe leven mogelijk te maken. Zeer vereerd.
Betsy's boer was er ook. Leuk dat Bofkontboerin Annet (veganist) facebookte dat hij zoveel indruk op haar gemaakt heeft. Boer was ook helemaal verguld dat zijn Betsy en haar biggen zo prinsheerlijk in het zonnetje lagen. Iedereen kon aan hem zien dat zijn affectie voor de varkens 100% gemeend was.
En nu het mooiste: Boer heeft gesmuld van de vegaballetjes! Had altijd gedacht dat dat niet veel kon zijn, maar hij nam meerdere koppen Bofkontsoep vanwege de vegaballetjes. Er is hoop. Aan alle kanten :-)
Fijne zondag allemaal!
Donderdag 2 oktober 2014
De Dag van WE LEVEN NOG HOOR
Druk, druk, druk met de voorbereidingen voor de feestelijke bijeenkomst morgen in het Bofkontbos voor genodigden van de Zuidas. We hebben wat te vieren. Betsy's vrijheid, Dierendag natuurlijk, maar er is nog wat.
Betsy's Biggen zijn op een haar na 6 maanden! Dat betekent dat hun leven er op zou zitten, ware het niet dat deze bofkonten mogen blijven leven tot ze omvallen van ouderdom :-) Dat is een feestje waard. Morgen maak ik ook de namen van Eberhard & Co bekend! Dan gaan Betsy's Biggen voortaan als echte individuen door het leven.
De dag dat Betsy's Biggen precies 6 maanden zijn, gaan we uiteraard ook vieren. Die dag valt in de herfstvakantie. Dat wordt een open dag in het Bofkontbos.
Wordt Vervolgd.
Zondag 28 september 2014
De Dag van INDIAN SUMMER
Niks mooiers dan een Indian Summer. Verwachting en melancholie vallen samen.
Bij Familie Bofkont belichaamd door de extraverte varkens en introverte koeien.
Vandaag nog zo'n dag. Dan is geluk heel gewoon.
Fijne zondag allemaal!
Zaterdag 27 september 2014
De Dag van TWEE PLAATSEN VRIJGEKOMEN VOOR MORGEN
Vandaag mooi weer. Morgen wordt het nog warmer. De workhops zitten vol.
Maar voor wie nog wou en er niet meer bij kon:
Er zijn net twee plaatsen voor morgen (zondag 28 september) vrijgekomen!
Dus wie het eerst komt, het eerst maalt :-)
Fijne zaterdag allemaal!
Vrijdag 26 september 2014
De Dag van GROETEN UIT HET BOEVENBOS
Dinsdag 23 september 2014
De Dag van BERIGE BETSY
Hoe is het toch met Betsy? Betsy is berig! Voor de tweede keer alweer. Zelfs de bescheiden Betsy laat nu een heel andere kant van zichzelf zien. Ze staat op scherp aan de rand van het bos. Humt en bumpt en hapt in het gaas met het schuim op de bek. Je kunt nu maar beter niet je neus laten zien, want dan zet ze onmiddellijk de achtervolging in en drijft je het hele bos door.
Toch vertoont Betsy met haar drijfjacht een fractie van wat de Moeder van Sjonnie allemaal op haar repertoire had staan als zij berig was. In haar buurt was het dan een wonder als je het er zonder kleerscheuren vanaf bracht.
Maar de prikpil slaat goed aan bij de Moeder van Sjonnie. We hoeven nu niet meer iedere 3 weken bang te zijn om op onze kop in de sloot te belanden :-)
Bij Betsy is de prikpil vooralsnog mislukt.
Waarschijnlijk vanwege de overgangssituatie van wel/niet meer zogen. Maar het zogen is nu voorgoed voorbij. Haar roze lummels hebben af en toe nog de neiging, maar dan 'drinken' ze bij elkaar. Ligt Eberhard bijvoorbeeld langdurig aan de tepel van zijn zus te sabbelen. Krijgt ze een vuurrood speentje van, maar ze vindt het allemaal best.
Na deze berigheid gaan we de prikpil opnieuw proberen.
Waarschijnlijk wordt Betsy's berigheid dan verleden tijd en zullen er geen mannen-in-pakken meer verbijsterd stil blijven staan op weg naar kantoor.
Zoveel drift en hartstocht zagen zij eerder niet in een vrouw. Daar kunnen zelfs de dames van Toren C nog wat van leren.
Grote kans dus dat Betsy vandaag het onderwerp van gesprek is bij de koffieautomaat :-)
Goed zo Betsy. You go girl!
Fijne dinsdag allemaal!
Maandag 22 september 2014
De Dag van BULLE'S BABE
Moet ik meer vertellen over de workshop van gisteren?
Kijk maar naar Bulle en zijn Babe. Zegt meer dan 1000 woorden.
Fijne maandag allemaal!
Zondag 21 september 2014
De Dag van HET LIJKT HIER WEL HARRY POTTER
'Het lijkt hier wel Harry Potter', verzuchtte iemand gisteren. Het was ook een dag uit duizenden. Om te beginnen het weer. Ongekend verrukkelijk.
Dan het gezelschap.
Een grote club vrienden en familie van een dame die het beu was om haar verjaardag altijd in de winter te vieren. Ze koos dit jaar 20 september als datum en werd gefêteerd op een Indian Summer.
Als meester in de veganistische kookkunst wilde ze haar gasten op een zelfgemaakt buffet trakteren. De hele tafel stond vol met de meest heerlijke taarten, salades, sushi, wraps, vruchten en noem het allemaal maar op. Luilekkerland op Het Beloofde Varkensland. Ik wil meteen op een veganistische kookcursus :-)
En dan die Familie Bofkont.
We werden ingepakt door Mozzarello, betoverd door Zeus, vrolijk van de Moeder van Sjonnie, ontroerd door Billie Bofkont & Co, verleid door de Ballenboy, vervoerd door Keiler, stil van Wildeman, en melancholisch door Rosamunde. Geen wonder dat Harry Potter in beeld kwam. Dankjewel Catherine & Co & Familie Bofkont voor een prachtige dag om nooit te vergeten!
Fijne zondag allemaal!
Vrijdag 19 september 2014
De Dag van OUDE HAANTJES & OUDE KATJES
Gisteren een Janneman begraven :-( Hij was niet lekker en de volgende dag viel hij om. Janneman was een voormalig eendagskuiken (snipperhaantje) uit de kuiken-industrie. Hij heeft 4 mooie jaren gehad bij Familie Bofkont.
Het werd een duo-begrafenis.
Want een dag na Janneman is Oudje, het stokoude haantje uit het Amstelpark, gaan hemelen. We namen hem op, (samen met 540 andere hanen) uit het Amstelpark toen ze vergast zouden worden. Oudje had toen al behoorlijke sporen aan zijn pootjes, dus opgeteld met zijn 12 jaren hier, zal hij toch gauw 16 jaar geworden zijn, misschien nog wel ouder. Een meer dan prachtige leeftijd voor een haantje.
Tijd voor de Big Sleep dus.
Ze liggen er mooi bij in het Familie Graf, Janneman en het uitgeprocedeerde asielzoekertje. Tot diep in de nacht heeft een waxinelichtje licht op hun grafjes geschenen. Een drukke boel daar inmiddels in het Familie Graf. Het wordt steeds meer zoeken naar een plaatsje :-)
Wie ook met de dag ouder en aandoenlijker wordt is Gekkie (Gekke Goudoog), met zon- en feestdagen ook wel Monsieur Fou genaamd. Een poosje terug is zijn obstipatie onder narcose behandeld. We geven hem dagelijks spul voor een betere stoelgang, maar dat wil niet best helpen. Wie nog een wondermiddel weet, ik hoor het graag!
Over oude katjes gesproken. Hebben jullie al getekend om de 20-jarige cafekat Smokey te redden? Hij woont al 20 jaar in een Amsterdams cafe en nu moet hij weg van de NVWA (Ned. Voedsel en Waren Autoriteit) omdat hij in de keuken gesignaleerd was. Te gek voor woorden natuurlijk, zo'n oud dier nog verkassen. RED SMOKEY! en teken hier de petitie: http://petities.nl/petitie/smokey-moet-blijven
Fijne vrijdag allemaal!
Woensdag 17 september 2014
De Dag van ZWIJNENGATE LIMBURG (slot)
Waarom de brandweermannen meehielpen? Dat is mij ook een raadsel. Voor zover ik weet werden ze verrast door de jager. Bleek een BOA te zijn. (Bijzonder Opsporings Ambtenaar). Die schijnt op eigen initiatief gehandeld te hebben. Mogelijk waren ze door hem geintimideerd (boa's zijn vaak oud politiemannen en kunnen nogal eens bullebakken zijn).
Na de komst van Wildeman (die trouwens gefokt was voor het wildzwijnenvlees) en Juffrouw Loes had ik nooit gedacht dat er nog meer everzwijnen op Het Beloofde Varkensland zouden komen.
Maar anderhalf jaar na Juffrouw Loes (2009) dook Mister Frisling ineens op.
Hij was in een wildrooster gevallen en lag in een diepe kuil onder de grond. Ten dode opgeschreven. Spelende kinderen hoorden hem krijsen en hun moeder belde Het Beloofde Varkensland. Diezelfde avond nog had ik een wildzwijnenbaby aan de fles. Mister Frisling lag op mijn hand met het navelstrengetje er nog aan. Vermoedelijk 1, hooguit 2 dagen oud.
En toen nog Keiler in september 2011.
De boswachter smeekte me bijna om een plekje voor hem bij Familie Bofkont. Keiler en een broertje waren als enigen overgebleven tijdens de jacht. De rest van hun familie was ter ziele. Keiler en zijn broertje waren toen ongeveer 2, 3 maanden. Veel te jong om het zonder familie te redden. Ze kwamen iedere dag in hun gestreepte pyamaatjes naar de boswachter om een hapje bedelen. Maar toen de kleine Keiler op een dag alleen kwam wist de boswachter hoe laat het was. Zijn broertje had het niet gered.
Vanaf die dag ging het bergafwaarts met Keiler. Eten kreeg hij volop, dat was het punt ook niet. Het was de zielepijn die hem iedere dag meer deed wegkwijnen. Zwijntjes zijn groepsdieren. Zonder familie redden ze het niet.
We hebben meteen een nieuw broertje voor hem gehaald uit de vee-industrie. Keiler zakte van emoties door zijn pootjes toen hij Bertje zag. Ze hebben niet eens gevochten. Keiler had naar zijn familie gesnakt.
Al een poosje krijg ik mails over een groepje everzwijntjes (9 in totaal) dat plotseling in het Kuinderbos is opgedoken. Ze schijnen uitzonderlijk mak te zijn, dus er wordt ernstig aan dumping gedacht. Heeft iemand ze als nestje gehad en toen er geen plaats meer was, ze naar het bos gereden?
Maar in het Kuinderbos mogen geen everzwijnen wonen. De boswachter vraagt of iemand iets gezien heeft, een auto, een aanhanger, een kenteken.
Ik heb de jonge zwijntjes op de video zien dansen. Een groepje nozems in de bloei van hun leven. Inmiddels zijn er nog 4 over. De rest is al afgeschoten. Ik hou mijn hart vast voor de laatste die overblijft. Ik kan aan niks anders meer denken.
Net als die meer dan 300 gedumpte minivarkentjes die in Engeland zijn afgeschoten, zoals ik gister las. Zelfde verhaal. Gedumpt, omdat de fokker teveel gefokt had en er geen kant meer mee op kon. HOU TOCH OP MET DAT GEFOK.
Om al die narigheid toch nog een beetje positief af te kunnen sluiten, bij deze blog een foto van Jufrouw Loes, vrolijk zwemmend door de vaart. Ik gingen wandelen in de polder. Was het hek nog niet over of Juffrouw Loes sprong in het water. Mag ik mee? Natuurlijk mocht dat. Ze zwom naar de overkant, krabbelde op de kant en rende naar me toe. Het werd een heerlijke wandeling.
Fijne woensdag allemaal!
Dindag 16 september 2014
De Dag van ZWIJNENGATE LIMBURG (2)
Voordat ik er erg in had kreeg ik toch nog de bewegende beelden van de Limburgse zwijntjes voorgeschoteld op het Journaal. Ik zag de trappelende pootjes van een zwijntje op z'n zij, dat geen enkele kans had. Ik weet hoe bijzonder die pootjes zijn, hoe het voelt als je de warme hoefjes in je hand houdt.
De zwijntjes waren kleiner dan ik eerder op de foto's vermoedde. Geen overlopers dus. Dit jaar geboren. Heel jong nog. 6-7 maanden, hooguit 8.
Standrechtelijke executie van een stel prachtbeestjes.
'Wie dit met droge ogen kon aanzien is ver heen', zei Midas Dekkers gisteravond bij PAUW. 'Het was harteloos en hersenloos. Zwijntjes zijn 1 van de meest intelligente dieren die er zijn. Waarschijnlijk waren ze intelligenter dan die man met dat hoedje.'
Jagers hebben altijd een hoedje op. Ook de jager van Juffrouw Loes. Hij blies de jacht af toen er een moederzwijn door het struweel kwam aanscheuren. In haar kielzog een stel pasgeboren gestreepte biggetjes. Krijg nou wat! Jongen! Ze hebben al jongen!
Daar waren de jager en zijn kornuiten niet op bedacht, op die 6e januari van het jaar 2008. Zo vroeg in het jaar al frislingen, dat komt bijna niet voor.
Nu woont 1 van die frislingen al 6,5 jaar op Het Beloofde Varkensland: Juffrouw Loes. Hoe dat kwam, dat lees je hier.
;)
Klik voor vergroting
Maandag 15 september 2014
De Dag van ZWIJNENGATE LIMBURG (1)
Zondagmiddag op Het Beloofde Varkensland: Juffrouw Loes en Keiler liggen in het gouden zonlicht te genieten, omringd door aaiende aanbidders.
Zondagmiddag in Limburg: een naamloos everzwijntje wordt met een touw om zijn nek door de voet van een brandweerman tegen de grond gedrukt. Een jager houdt zijn geweer tegen het zwijnenkopje en haalt de trekker over.
Naast het beestje liggen nog meer doodgeschoten everzwijntjes. Ze waren met z'n allen de rivier overgezwommen en konden de steile kant niet op. Door een stel brandweermannen werden ze met boten uit het water gehaald. Een paar everzwijntjes verdronken daarbij alsnog. De rest werd met touwen aan boord gehesen. Toen ze aan wal kwamen stond de jager ze al op te wachten.
De foto's op internet spreken boekdelen.
Zo te zien zijn het overlopers (everzwijntjes van zo'n jaar, anderhalf jaar oud). Deze overlopers waren de grens van hun - door de overheid aangewezen - leefgebied overgegaan. Er is ook een video met schokkende beelden, aldus de krant. Ik heb er niet naar gekeken. Later op de avond lees ik dat de jager ze wel op deze manier had mogen afschieten, alleen niet op zondag.
Ik heb een zwak voor everzwijnen. Sinds de komst van Wildeman, Juffrouw Loes, Mister Frisling en Keiler hebben ze mijn hart gestolen.
Pure noodzaak om deze vier destijds asiel te verlenen op Het Beloofde Varkensland, anders waren ze er niet meer geweest. Wildeman kwam als eerste en is nu 8 jaar oud. Juffrouw Loes 6, Mister Frisling 5 en Keiler 3 jaar. Ik zou ze voor geen goud willen missen, deze hooggevoelige wezens.
Alle varkensrassen stammen van de magische everzwijnen af, ook de roze uit de vee-industrie. Hun uiterlijk is dan wel sterk veranderd (expres naar roze gefokt omdat de consument geen zwarte spekzwoerdjes bliefde), aan hun innerlijk viel weinig te sleutelen. Hoewel ik moet zeggen dat onze vier everzwijnen alle varkenseigenschappen in de overtreffende trap hebben. Maar dat lijkt me een logisch gevolg van een vrij leven t.o.v. een leven in gevangenschap.
De onfortuinlijke Limburgse everzwijntjes spoken maar door m'n hoofd.
Om ze nog recht te kunnen doen zet ik deze week de achtergrondverhalen over Wildeman & Co op FB. Hoe ze op Het Beloofde Varkensland terechtkwamen en waarom (uit mijn boek de Bofkont Biografie).
Wie weet worden er dan nog veel meer mensen door everzwijnen geraakt :-)
Fijne maandag allemaal!
;)
Klik voor vergroting
Zaterdag 13 september 2014
De Dag van MOI, MISS PIGGY
Tijdens een familiefeestje bij Familie Bofkont gisteren, kwamen de namen van de bofkonten ook weer ter sprake. Ik heb het al vaker gezegd: ik wacht tot ik ze weet. Soms binnen 5 minuten, soms na 3 maanden, een kwestie van geduldig afwachten. Op een dag openbaart de naam zich als vanzelf :-)
Bestaande varkensnamen zoals Babe, Wilbur (Charlotte's web) en Miss Piggy zouden niet snel in me opkomen, want te gratuit.
Maar toen we Miss Piggy ophaalden uit de eenzame paardenbox, had ze die naam al, gegeven door het meisje dat haar cadeau kreeg voor haar verjaardag. Vrienden hadden haar daar mee verrast, omdat ze ooit die wens had geuit.
Miss Piggy mocht niet bij haar blijven van haar vader. Nou, vooruit een maandje nog, maar dan toch maar aan het spit, want wat moesten ze met een varken?
Goeie vraag, want wroeten in de tuin mocht de 4 weken oude big niet, en waar moet je er dan wel mee heen? In de paardenbox dan maar. Ook dat heb ik al vaker gezegd: een biggetje alleen is zo ontworteld, zo eenzaam, omdat het de eigen varkensfamilie zo broodnodig heeft.
De kleine Miss Piggy stond al achter de deur op ons te wachten. Eindelijk! Daar was weer eens iemand! Het sippe smoeltje klaarde meteen op.
Op Het Beloofde Varkensland werd ze meteen ontvangen door gastheer/kat Boy George.
Miss Piggy was zo wijs met haar nieuwe plek en gezelschap, na een paar dagen stak ze haar snoetje al zo eigenwijs omhoog: Is dit echt? Ben ik hier echt zo welkom? Overkomt me dit echt? Moi?
En met zo'n smoeltje zat de naam Miss Piggy haar als gegoten. Niet omdat die voor de hand lag, maar omdat ze het was. En nog steeds is.
Vanochtend deze foto gemaakt. Een oude dame inmiddels (10 jaar), en nog steeds met dat eigenwijze Moi-smoeltje. Een bulldozer als er eten in het geding is maar met een zeer gelaagd gevoelsleven. Verleidster eerste klas, erg gesteld op gezelschap. Je altijd te slim af en daardoor een meesterinbreker. Alle eigenschappen van een echte Miss Piggy dus.
Nog elke dag ben ik blij dat ze bij Familie Bofkont hoort. En dat allemaal door Gordon als trait d' union via de radio. Als hij toen niet zo hartelijk en betrokken geweest was, had het wel eens heel anders kunnen aflopen.
Maar het ging zoals het ging en Miss Piggy woont nu al 10 jaar op Het Beloofde Varkensland. En als het zou kunnen, teken ik er nog minstens 10 jaar bij :-)
Fijne zaterdag allemaal!
Vrijdag 12 september 2014
De Dag van HET APPELFEEST
Al een paar weken hangt er een heerlijk appelparfum in en rond de hele Bofkontboerderij. Een Vriendin van Familie Bofkont heeft zakken vol appeltjes gebracht. Appels die zelf van de boom gevallen zijn, zo rijp als wat, en van ouderwestse rassen, zo geurig zoals je ze nooit meer in de winkel ruikt.
Gisteren stond er weer een nieuwe voorraad aan de dijk, zo uit de boomgaard. Dat wordt weer smullen voor Familie Bofkont. Ze doen allemaal mee. Koeien zijn minstens zo gek op appels als varkens.
Bij de boer zullen ze alleen nooit appels krijgen. Appels kunnen gaan gisten in de koeienmaag en dan worden de dames dronken. Zie je het voor je? Allemaal een feesthoedje op en dansen maar in die robotstallen. Komt niks van in. Dronken koeien geven minder melk :-)
Ons oudje Rosamunde (17 jaar) staat iedere avond halsreikend naar me uit te kijken als ik haar wat appeltjes breng. Ze is er wild van. Toen hier nog appelbomen in de boomgaard stonden, was ze er ook niet bij weg te slaan. Hele dagen stond ze samen met Brutale Griet te posten tot er weer een appel naar beneden viel. Of een pruim, ook zo'n lekkernij voor koeien.
Maar dat is lang geleden.
Onze fruitbomen zijn ter ziele. Daar hebben de dames zelf voor gezorgd. Blaadjes en boomschors vinden koeien namelijk ook heel lekker, veel lekkerder dan gras. En zo hebben de dames hun eigen kip met de gouden eieren geslacht.
Maar gelukkig heeft Familie Bofkont vrienden. Dat worden er steeds meer en daar zijn we blij mee. Want met elkaar zorgen we voor het eten, drinken & gelukkig zijn van de bofkonten. In harde munten en in dit geval dus ook nog met geurige appeltjes. Dankjewel Vriendin van Familie Bofkont!
Fijne vrijdag allemaal!
PS
Ook Vriend van Familie Bofkont worden? Voor het geld hoef je het niet te laten :-) Voor 17 cent per dag hoor je er al bij. Kijk maar even op www.familiebofkont.nl/vriend
Donderdag 11 september 2014
De Dag van BOER ZOEKT VROUW (2)
Ingrid Jansen, de kersverse voorzitter van de NVV (Nederlandse Vakbond Varkenshouders), heeft goed gekeken hoe je het varken aan de man brengt. Op de foto's ligt ze er net zo bij als ik destijds, toen ik lang geleden besloot het varken een podium te geven :-)
De varkensmassage ontdekte ik bij toeval toen ik mijn allereerste biggetje uit de vee-industrie (1998) op haar gemak wilde stellen. Ik paste de klassieke massagetechnieken - die ik ooit op mensen had geleerd - toe op de kleine Aagje. Binnen een week was ze kalm, binnen 14 dagen verslaafd en haar geheime plek (de aan-en-uit-knop) niet geheim meer.
Jaren later - ik had het nooit aan de grote klok gehangen - liet ik half voor de grap het woord varkensmassage tegen een journalist vallen. Hij schreef het woord op en drie dagen later zat ik bij Jack Spijkerman (Kopspijkers) met Miss Universe (toen ook nog een jonge blom :-)) op tafel.
Op TV werd een film vertoond hoe ik Aagje masseerde. Die beelden zijn de hele wereld over gegaan en de varkensmassage werd het vehikel om de varkens over het voetlicht te krijgen. De rest is geschiedenis.
Vroeger wilde nog geen mens dood gevonden worden naast een varken.
Inmiddels heeft de huisfotograaf van Familie Bofkont duizenden en duizenden mensen liggend in het stro bij de varkens van Het Beloofde Varkensland op de kiek gezet. Iedere zondag ben ik weer geraakt als we met z'n allen tussen de varkens in de Varkensmassagesalon liggen. Dat hebben we toch maar mooi aan Aagje te danken.
Vandaag verschijnt de voorzitter van de NVV in de Telegraaf, schaterend liggend tussen varkens op stro (foto's via inloggen site Telegraaf) "Het Nederlanse varken moet uit het verdomhoekje", zegt ze.
Ze zegt wel meer. Dat de burgerconsument denkt dat het slecht gesteld is met het Nederlandse varken. "Het gevestigde beeld zijn stallen zonder daglicht, varkens die vastgezet worden en vreselijke transporten."
"Terwijl de hele wereld juist hier komt kijken hoe goed de Nederlanders het doen. Het mag allemaal best wat trotser. We willen een einde maken aan het voortdurende negatieve imago van ons varken, een imago dat wordt neergezet door een handvol maatschappelijke organisaties. Alle varkensboeren zouden daarom hun staldeuren open moeten zetten. Om daarmee de burger te bereiken. Varkenshouder is het mooiste beroep van de wereld. VROUWEN ZOUDEN IN DE RIJ MOETEN STAAN VOOR DE VARKENSBOER UIT BOER ZOEKT VROUW."
Nu wil ze een offensief beginnen om het Nederlandse varken uit het verdomhoekje te halen.
"Er zit geen emotie in het Nederlandse varken. We moeten het onderbuikgevoel gaan raken", zegt de varkensvoorzitter. "Varkensvlees wordt gezien als een bulkproduct. Het is niet sexy. Maar ze horen net zo bij Nederland als tulpen, koeien en klompen."
Het is bijna een klucht. Wat zegt ze daar toch allemaal? Geen touw aan vast te knopen. Ze haalt van alles door mekaar heen. Daarbij ligt ze tussen varkens op stro. Ongeveer 99,9% van de Nederlandse varkens hebben nog nooit een sprietje stro gezien, laat staan dat ze er op gelegen hebben.
Maar een kat in het nauw maakt rare sprongen.
De kersverse voorzitter wil recht praten wat krom is. Ze draait nog steeds dezelfde riedel af, die we al kennen sinds Wien van den Brink (de voorzitter met de grote mond) en dan praten we toch echt over 20 jaar geleden.
Hier bewijst ze varkenshouders absoluut geen dienst mee. Waar zou ze de varkenshouders wel een dienst mee bewijzen? Wat zouden die mogen verwachten van een jonge 31-jarige meid, die zich anno 2014 opwerpt als hun voorzitter die het allemaal wel eens heel anders gaat aanpakken?
Dan mogen varkensboeren van Ingrid Jansen verwachten:
1. Dat ze toegeeft dat varkens (net als mensen en ieder ander dier) het rot hebben als ze hun natuurlijke aard niet kunnen uitleven.
2. Dat ze toegeeft dat varkensboeren het zelf ook veel liever anders zien.
3. Dat ze varkensboeren daarbij gaat helpen.
4. Dat ze inderdaad de staldeuren opengooit en burgers uitnodigt.
5. Dat ze vervolgens pal achter de varkensboeren gaat staan in hun vraag om hulp aan die burgers.
6. Dat ze burgers wijst op hun eigen verantwoordelijkheid voor de industrievarkens.
Heel concreet voorrekenen wat het kost om de varkens zo te houden zoals burgers/consumenten dat wensen.
Eindelijk open en eerlijk. En natuurlijk is het dan niet opgelost. Maar het is wel een begin. En wie weet hoeveel lucht dat zou geven :-)
Fijne donderdag allemaal!
Woensdag 10 september 2014
De Dag van BOER ZOEKT VROUW (1)
Vanochtend in de Volkskrant de ergenis gelezen van Roos Vonk over Boer Zoekt Vrouw? Hoe kan een programma dat dierenleed gedoogt zo'n kijkcijferhit zijn, vraagt ze zich af.
Meteen mijn archief ingedoken.
In 2006 werd ik door EenVandaag gevraagd om wekelijks over dieren te schrijven. Iets actueels gepaard aan mijn eigen ervaringen. Ik herinner me dat het eerste seizoen van Boer Zoekt Vrouw toen ook al regelmatig bij mij in de prijzen viel.
Nu herlees ik onderstaande column uit 2006 en ben verbaasd (of eigenlijk ook helemaal niet) hoe actueel die nog is. Ik had hem vandaag kunnen schrijven. En toch is het al 8 jaar geleden...
'KOEHANDEL
Op 22 juni vond er een conferentie plaats over Cowmunity - grootschalige melkveehouderij in Nederland. We moeten immers nog over 20 jaar ons partijtje mee kunnen blazen in de internationale competitie. Op basis van vier ontwerpen werd er gediscussieerd over deze grootschalige melkveehouderij. In twee ontwerpen is er nog sprake van een beperkte weidegang. In de andere twee al helemaal niet meer.
Het is dus zover. De koe gaat net zo de klos worden als het varken. Het varken als vlees- en de koe als uitsluitend melkmachine. Voor de meesten mensen zijn de leefomstandigheden van moderne varkens al heel lang een 'vertrouwd' beeld. Want wat een succes werd die Talpa-uitzending van Geer & Goor toen ze een paar dagen op een varkenshouderij moesten meehelpen.
De heren kwamen niet meer bij toen ze een zeug - die kont aan kont met haar collega's stond - kunstmatig moesten insemineren. Om de feestvreugde te verhogen bootsten ze ook nog de dekbewegingen van de beer na. Lachen! Wel moest Gordon ook nog even huilen. Dat kwam omdat hij de stank niet verdragen kon. Hij wou naar huis en toen dat niet mocht, kwamen de traantjes.
En wat te zeggen over het immens populaire programma Boer Zoekt Vrouw? Daarin zie je een kandidate die vurig hoopt dat zij door de varkensboer wordt uitverkoren. Ze staat midden in de varkensstal en vindt alles eng. Ja vind je het gek? De varkens vinden hun leven daar namelijk zelf ook heel erg eng. En hebben met hun gevoelige neuzen nog veel meer last van die ammoniakstank dan Gordon.
Het gekke is dat die vrouw - evenals ons vrolijke duo - zich geen seconde afvroegen in welke gruwel ze terecht gekomen waren. Maar nog gekker is het, dat de kijkers dat kennelijk ook helemaal niet deden. Beide programma's scoren like hell. Herhaling op herhaling. We lusten er wel pap van.
De koe staat nu hetzelfde lot als het varken te wachten. Een gedwongen binnenleven met giga aantallen tegelijk op stal. En maar melk leveren. En dan te weten dat hun natuurlijke groepsgrootte nooit groter is dan 30. Nooit meer naar buiten. Maar koeien zijn lopers en hebben dus ruimte nodig. Toen mijn opa nog boerde, gold de regel: 1 koe per hectare (10.000 vierkante meter).
Negen jaar geleden kocht ik twee kalfjes uit de melkveehouderij. Niet onthoornd en zonder oormerken, zo wilde ik ze hebben. "Dat is dan 700 gulden" zei de boer. "Wat ga je er mee doen?" "Helemaal niks", antwoordde ik. "Ze gaan een eigen leven lijden. Ik hoef er niks voor terug te hebben. Zelfs geen melk. En ze mogen blijven tot ze omvallen van ouderdom."
Ik overhandigde hem het geld en stak de gele oorflappen in mijn zak. Zelden iemand zo verbaasd zien kijken.'
Zoals gezegd is bovenstaande column uit 2006. Terug naar vandaag.
Wat wel opviel in de Boer Zoekt Vrouw uitzending van afgelopen zondag 7 september 2014: Yvon Jaspers moest zo nodig een pasgboren biggetje optillen(hou daar toch mee op, laat zo'n diertje nou veilig bij de moeder liggen!). Ze bakte er ook niks van en toen de boer het gillende beestje van haar overnam, kwam het meteen tot rust. Gelukkig. De boer wist wel hoe het moest. Daar was ik blij om.
Fijne woensdag allemaal!
Dinsdag 9 september 2014
De Dag van GLAMOUR & STRONT
Familie Bofkont is een geheel eigen leven gaan leiden. Gistermiddag stond hier een echtpaar uit Hamburg op de stoep met een Engelstalige glossy in hun hand. Ze hadden er een hoop moeite voor moeten doen, want 'the pig sanctuary from the glamourous blonde founder Dafne Westerhof' zou volgens de glossy in Amsterdam gevestigd zijn. En die sanctuary van 'the Brigitte Bardot from the Netherlands' zou dagelijks bezoekers ontvangen.
Niets van waar. Het Beloofde Varkensland is alleen geopend voor publiek op zondag, na inschrijving op de workshop. Die zijn trouwens op de boerderij in Amstelveen en niet in Amsterdam. Geen idee hoe dat stukje in die glossy terecht gekomen is. Van mij hebben ze het niet. Maar hartstikke leuk dat Familie Bofkont zo aanslaat natuurlijk :-)
Zo glamourous is het leven van deze founder trouwens helemaal niet. Als je ziet wat Betsy & Co aan troep naar boven wroeten uit het Bofkontbos! Nog steeds loop ik iedere dag met een paar lege vuilniszakken het bos in en die zijn binnen de kortste keren gevuld met van alles en nog wat. Vaak te vies om aan te pakken, zoals stukken doorweekt matras of kletsnatte onderbroeken. Een taakstraf is er niks bij.
Maar het kan nog erger. Vorige winter - Betsy woonde er toen nog niet - kwam ik er op een dag achter dat haar huisje als WC gebruikt werd. Need I say more? Varkensvijgen of koeienvlaaien, daar draai ik mijn hand niet voor om. Maar menselijke uitwerpselen uit het stro vissen... brrrrr.
Dat was 1 van de vele keren dat ik met het Bofkontbos wilde stoppen.
Maar nu Betsy er woont en een voorbijganger twitterde hoe leuk Betsy met haar biggen in het bos lag, terwijl hij met zijn broodje ham langsliep, denk ik ja, toch hartstikke goed dat we volgehouden hebben :-)
Bij de post zat een dik boekwerk: 'Engaging Society in Pig Reseach', het voltooide proefschrift van een VU studente, die ook inspiratie opdeed bij Familie Bofkont op Het Beloofde Varkensland.
Op de uitnodiging om de feestelijke gebeurtenis bij te wonen, ga ik graag in. Kwestie van overall uit en op hakken de straat oversteken want de VU ligt pal tegenover de Bofkont Universiteit.
Toch nog een beetje glamour dus :-)
Fijne dinsdag allemaal!
Maandag 8 september 2014
De Dag van DE BLOEMKOOL ZONDER OORMERKEN
3,3 miljoen mensen hebben gisteravond gezien hoe een pas geboren lammetje geoormerkt werd. Boer zoekt Vrouw is weer begonnen.
In de schaapskooi waar ik lang geleden lammetjesvroedvrouw was, was ik getuige van een lammetje dat flauwviel toen het geoormerkt werd. Het lukte niet in 1 keer en de herder moest meerdere pogingen doen. Dat was teveel voor zo'n pasgeboren wezentje.
"Het zal vast wel even pijn doen", zei de schapenboer gisteravond op TV. "Maar ze hebben er verder helemaal geen last van hoor, kijk maar, het gaat meteen weer drinken."
Toen ik 3x in de rechtbank stond omdat ik Familie Bofkont niet wilde oormerken, had ik stapels foto's bij me als bewijsmateriaal hoe mis het kan gaan.
Een lammetje met oortjes waar het oormerk door het zweren uitgevallen was. (en dan toch van de wet weer opnieuw geoormerkt moest worden in die open wond).
Ook liet ik de rechters een foto zien van een geitelammetje met een kapotgeslagen oogkas. Dat had ze zelf gedaan, gek geworden van de aanhoudende pijn. Het was een Nubisch geitje, met van die lange oren. Het beestje had voortdurend met haar kopje geschud en daarbij sloeg het oormerk elke keer in haar oog.
Van een gewetensbezwaarde koeienbooer weet ik dat er toen het oormerken verplicht werd (begin jaren 90) regelmatig nog kalfjes overleden aan de gevolgen van het oormerken.
Iedere workshop opnieuw verbazen mensen zich over de enorme gaten in de oren van onze varkens. Bij sommige bofkonten kan ik zelfs mijn vinger door het gat steken. Daar hebben de oormerken gezeten. Tijdens het oormerken hebben ze als biggetjes hun kopje met een ruk teruggetrokken (hoezo geen pijn?) en is het gat meteen uitgescheurd. Of de oortjes zijn door deze ingreep ontstoken geraakt waarbij het kraakbeen rondom het oormerk is gesneuveld.
Iedere dag opnieuw genieten we hier van de schoonheid van Familie Bofkont. Ze hebben hun eigenheid behouden met hun prachtige ongeschonden uitstraling. Dat heeft wat gekost (een hoop zenuwen + Gerard Spong), maar dan heb je ook wat :-)
Toch hebben oormerken ook voordelen. Toen hier vorige week ineens 2 wildvreemde pinken opdoken, was het een kwestie van een rondje bellen met boeren om te vragen of de betreffende oornummers ze bekend voorkwamen. Met gechipte kalveren was dat toch een stuk onhandiger geweest.
En zo is het altijd wat. De vaat droog, de doek weer nat (Brigitte Kaandorp).
Uiteindelijk komt het er op neer dat er teveel mensen zijn die teveel dieren gebruiken als maaltijd. Dan worden dieren vanzelf producten.
Vorige week heb ik de groentebijbel aangeschaft van Mari Maris. Een mooi standaardwerk met 65 groentesoorten, 850 recepten en een eindeloze lijst met variaties en bijpassende serveersuggesties. De schrijfster is kok en groenteboerin (ze heeft een jaloersmakende moestuin in Noord-Frankrijk).
Een musthave voor iedere dierenvriend, want een bloemkool hoef je tenminste niet te oormerken :-)
Fijne maandag allemaal!
Zondag 7 september 2014
De Dag van GROETEN VAN FAMILIE BOFKONT
Varken en koe, dat is Familie Bofkont in essentie. Met het varken in de meerderheid. Tussen Bulle en Mem in telt Zeeman dan ook voor 10 :-)
Fijne zondag allemaal!
Zaterdag 6 september 2014
De Dag van DE BOFKONTBOYS
Drie maal drie is negen, ieder zingt zijn eigen lied, drie maal drie is negen, Dafne zingt haar lied. Daar ben ik weer met de kune kune's (zei ik het niet, de kune kune dreigt het nieuwe hangbuikzwijn te worden :-( ). Met de vrijdag werd de week afgesloten waarin tot 3 keer toe 3 varkentjes tegelijk werden 'aangeboden'. (buiten de andere eenlingen van deze week om gerekend).
Ik heb nu het volgende besloten:
1 x per week plaats ik zo'n mail op facebook. Wie interesse in de aangeboden varkentjes heeft kan een mail aan Familie Bofkont sturen: mail@familiebofkont.nl Mijn bemiddeling bestaat uit het aan elkaar knopen van aanbieder/afnemer en ik stuur ons protocol op van 'Hoe vreemde varkens bij elkaar te plaatsen', en een verhandeling over het vervoeren van varkens. Verder gaat mijn bemoeienis niet en ik sta niet in voor de gevolgen :-)
Hier komt de mail, uiteraard geanonimiseerd:
'Na lang twijfelen zet ik nu toch de stap. Ik ben op zoek naar een goed adres voor mijn varkens x en x (kune kune broer en zus van ongeveer 1,5 jaar oud) en onze mini x (nog geen jaar oud). Wij hebben onze varkens ongeveer een half jaar geleden opgevangen (veel te vet en anders zouden ze naar de slager gebracht worden. ) dat kon ik niet over mijn hart verkrijgen en we hebben een stal in elkaar geknutseld en een mooi stukje land beschikbaar gesteld! Vlak hierna kwam er een vraag voor wederom opvang van mini x. Over een hek gegooid bij kennissen en behoorlijk mank, rugklachten en een hele slechte huid. x is inmiddels gecastreerd en helemaal opgeknapt. We hebben heel veel plezier van de dieren maar (vooral mijn man) ook ergernissen. Al met al komt het erop neer dat wij de dieren met veel liefde hebben opgevangen maar de gevolgen van het houden van varkens en de kosten hebben onderschat. Ik ben niet iemand die mijn dieren snel zou herplaatsen maar na een aantal stevige discussies met mijn man denk ik dat het voor onze relatie beter is de dieren te herplaatsen. Mijn vraag is aan u wat de mogelijkheden zijn. Kunnen de dieren bij u terecht of is er een mogelijkheid tot helpen bij herplaatsing? Ik wil ze graag op een goede plek hebben waar ze van het leven kunnen blijven genieten! Graag verneem ik van u een spoedige reactie.'
Welke mail komt voor deze wekelijkse bemiddelingspoging in aanmerking?
Ik hanteer twee criteria. 1. De herplaatsingkansen voor de betreffende varkentjes. Dit zijn alledrie nog jonge dieren en aangezien die helaas nog steeds het meest gewaardeerd worden, komt dit drietal dus in aanmerking. 2. De eerlijkheid van de mailer. Deze dame is open over haar beweegredenen. Geen dubbele agenda, geen bullshit. Ze kiest voor haar vent en niet voor de varkens.
Wie wel voor varkens kiest en niet voor de vent, veel plek heeft en het kan volhouden (praktisch, emotioneel, financieel) tot zo lang de varkens leven, wordt van harte uitgenodigd via mail@familiebofkont.nl te reageren :-)
Iets anders.
Ik wil iedereen nog heel hartelijk danken voor de enthousiaste reacties op de tegels, waar ik laatst een oproep voor plaatste. Er zitten mooie aanbiedingen tussen waar Betsy en de Moeder van Sjonnie veel plezier van kunnen gaan hebben. De verhuizing van Betsy's boshuisje is afgerond. Haar huisje is op een andere, droge plek in het bos herbouwd. Nu nog het terras en dan zijn Betsy & Co klaar voor de winter.
Zo langzamerhand hebben we een mooi team van Bofkontboys. Mannen met baarden die van wanten weten: Jaro, Cornelius, David en Dennis. Mannen met wie je de oorlog kunt winnen. Ze hebben oog voor dieren, zijn gek op bouwen en kunnen wat. Voorlopig zijn ze druk in het Bofkontbos want Betsy krijgt binnenkort buren...
Wordt Vervolgd.
Fijne zaterdag allemaal!
Vrijdag 5 september 2014
De Dag van DE KAAK VAN BETSY
'Ik stuur u dit bericht omdat ik mij zorgen maak over het welzijn en de gezondheid van varkentje Rozi. Zij staat op het Domein Bokrijk in België waar ik vorige week een bezoekje bracht. Zij stond in een omheinde ruimte van 1,5 vierkante meter met een klein slaapplaatsje met stro eraan vast. Ik heb mijn bezorgdheid meteen na thuiskomst gemeld aan Bokrijk en heb vragen gesteld over de verzorging en ruimte. Zij geven aan dat ze goed verzorgd wordt. In mijn ogen klopt dit zeker niet. Dag en nacht moet ze verblijven in deze ruimte. De hele dag staat ze met haar pootjes weggezakt in de modder want er is in deze kleine loopruimte alleen maar modder. Ze heeft geen contact met andere dieren en heeft weinig bewegingsruimte'.
Zomaar een greep uit mijn dagelijkse mailbox. Bokrijk ken ik niet, maar op hun site zie ik dat het een soort themapark terug-in-de-tijd-is. Je kunt daar kennelijk 100 jaar in 1 dag beleven.
Nou, wat betreft het varken Rozi, dat is geen 100 jaar terug, dat is Middeleeuws. Eenzame opsluiting op anderhalve vierkante meter :-( Dat is amper meer dan in de vee-industrie. Maar daar hebben de vleesvarkentjes het beter, want ze leven hun korte leventje van 6 maanden wel in de groep. En dat is het allerbelangrijkste.
Betsy & Co hebben gisteren de hele dag 'dakloos' doorgebracht. Alsof ze aan het kamperen waren en enorm boften met zo'n heerlijk warme nazomerse dag. Vrijwel de hele dag met elkaar liggen chillen op het strobed, waar tot voor eergister hun huisje nog stond. Af en toe even naar de w.c. een stukje verderop, maar dan weer gauw terug naar de groep.
Een mooi schouwspel, tussen de bomen door vanaf de straat te zien. De passanten keken hun ogen uit. Erg indrukwekkend zo'n heel varkensgezin, al die roze lijfjes in totale ontspanning bij elkaar. Geen wonder dat iedereen met een grote smile weer doorliep, gewoon betoverd door dit eenvoudige geluk.
Er liep ook een wetenschapper langs van de ACTA (Academisch Centrum Tandheelkunde Amsterdam). Betsy en de ACTA zijn bijna buren. De onderzoeker vertelde dat hij met varkenskoppen uit het slachthuis werkt t.b.v. een onderzoek naar artritis bij kleine kinderen. Voor het eerst van zijn leven zag hij nu levende varkens! Of hij Betsy's kaak mocht hebben als ze dood was, want hij kon nooit aan een oude varkenskaak komen. Ik vroeg hoe lang hij daar nog zou blijven werken. Anderhalf jaar. Ik barstte in lachen uit. Betsy blijft leven en gaat nog heel oud worden. Het was een leuke ontmoeting.
We houden contact en ik wil graag eens kijken bij zijn werk en ik heb hem ook op de boerderij uitgenodigd. Kan hij ook de kaken en tanden van echt oude varkens zien :-)
Wat betreft Rozi in Bokrijk: gister kreeg ik bericht dat ze over een poosje toch een ander onderkomen krijgt. Nu nog gezelschap, minstens zo belangrijk. Daar zal ik maar eens brief naar de directie van Bokrijk aan wagen. Een echte brief in een echte envelop. Misschien zelfs aangetekend. Wie weet wat dat oplevert voor Rozi.
Ik hou jullie op de hoogte!
Fijne vrijdag allemaal!
Donderdag 4 september 2014
De Dag van DE VERHUIZING
Negen 'minivarkentjes' (3 x 3) gisteren op mijn dak die weg moeten van hun huidige adres. NEGEN OP EEN DAG! Zo erg is het nog niet geweest. Ik kan wel gillen.
Opvallend is dat er meestal veel meer dieren in het spel zijn. Honden, poezen, kippen, konijnen, geiten, schapen, paarden, soms een ezel. Toch zijn het altijd de varkentjes die het veld moeten ruimen.
Ik bied altijd aan om samen naar oplossingen te zoeken. Uren per week besteed ik aan het beantwoorden van mails over 'moeilijke' varkens. Niemand krijgt een standaard antwoord, ik verdiep me altijd in het individuele geval. Vraag plattegronden op, bestudeer mogelijkheden etc. Soms ben ik wel een uur bezig met een gefundeerd antwoord.
Maar waarvoor eigenlijk?
Iemand kwam in april met een vraag over gillende varkens. Wat te doen? Stappenplan opgesteld en kort geleden kreeg ik de verheugende mail dat het probleem helemaal van de baan was en hoe blij ze daarmee waren.
Tot mijn stomme verbazing vroegen ze vorige week of hun varkens bij mij mogen wonen, want de fokker had gezegd dat ze in de tuin konden, maar dat bleek niet zo te zijn. He? Had ik iets gemist? Waar kwam die compleet nieuwe informatie ineens vandaan?
Zou het soms komen dat ik de laatste tijd veel blog over de leugens van fokkers en mensen zo de stok in handen geef om mee te kunnen slaan? Omdat ze in hun hart toch al liever van die varkens af wilden? Wie zal het zeggen...
Vooralsnog goed nieuws voor het Berenmeisje. Er wordt op dit moment met de verschillende instanties overlegd. Ik heb goede hoop dat het wel op z'n pootjes terecht komt.
En nieuws uit het Bofkontbos!
Besty is verhuisd. Dat wil zeggen, haar boshuisje is verplaatst naar een andere plek in het bos. Hard gewerkt gisteren met een stel bofkontboeren. Betsy's huisje staat nu op een soort terpje in het bos, romantisch verscholen onder een dikke boom, zodat de varkentjes ook in de herfst en winter droge voeten houden.
Maar varkens zijn gewoontedieren.
Tijdens hun gezamenlijke middagdutje werd Betsy's huisje stukje bij beetje afgebroken. Heel voorzichtig. Betsy & Biggen kwamen steeds bloter te liggen. Kon ze niks schelen. Ze doezelden gewoon door.
Zo zie je maar weer hoe honkvast varkens zijn. Hierbij wil ik iedereen op het hart drukken om A. geen varkens aan te schaffen en B. als je dat wel al gedaan hebt, ze niet in de steek te laten. Bewijs je jezelf ook een dienst mee. Want niks zo hardnekkig als een schuldgevoel :-)
Morgen meer over Betsy's verhuizing.
Fijne donderdag allemaal!
Woensdag 3 september 2014
De Dag van de KUNE KUNE VARKENTJES
Een winteravond In de buurt van IJzendijke: Stikkedonker. Ruitewissers op de hoogste stand. Rukwinden. We (Jaro en ik) moeten ergens op een zeedijk zijn. Niet te vinden. Bellen naar Familie Bofkont. Dennis loodst ons via zijn beeldscherm naar de plaats delict.
We rijden over een smal modderig weggetje in een volstrekt uitgestorven gebied op een leegstaand huis af, het enige in de wijde omtrek. Hier moeten we zijn. Jaro springt over het hek en lost op in de duisternis. Ik ga proberen de bus te keren.
Ineens zie ik in mijn achteruitkijkspiegel twee lichten opduiken. Zo'n meter of 20 achter mij stopt een auto. Ik weet meteen: foute boel. Jaro! Ik moet Jaro waarschuwen. Ik graai om me heen, maar vind geen mobieltje. Als ie zich nu maar schuihoudt achter dat huis. Ik geef gas en rij een stukje door op zoek naar een inham, zodat die auto mij kan passeren.
Maar de auto blijft staan. Even later begrijp ik waarom: er is nergens plek om te keren. En dit weggetje loopt dood. Ik zit als een rat in de val. Ineens zie ik Jaro opduiken. Vliegensvlug draai ik het raam open en sis: "Naar binnen!"
Binnen no time zit ie naast me en we proberen vergeefs de deuren van binnenuit te vergrendelen. Jaro praat me vliegensvlug bij. Er zitten 2 kerels in die auto. Wat Jaro daar aan het doen was. Dat moesten ze maar aan mij vragen, had hij geantwoord.
Binnen een seconde neem ik een besluit. De aanval is de beste verdediging. "Jaro we gaan er op af. 1, 2, 3, in godsnaam!"
We springen de bus uit en lopen met bonzend hart in het donker op de twee koplampen af. Een meter of 10, 15. Dan zwaaien de portieren open en lopen er 2 gestaltes op ons af. Eentje heeft formaat klerenkast. Ik haal diep adem en loop met uitgestoken hand op hem af: "Dafne Westerhof van Het Beloofde Varkensland uit Amstelveen. Ik heb een tip gekregen van de Dierenbescherming over twee varkentjes. Of ik even wilde gaan kijken".
De klerenkast weigert mijn hand, neemt hem dan toch vol tegenzin aan. "Bewijs dat dan maar eens". Ik wijs op het logo van Famlie Bofkont op de bus. "Kom maar mee". Ik ruk de achterdeur open en toon de dikke laag stro. De mannen zijn niet overtuigd.
Ik loop naar voren, pak mijn tas. "Hier, de krantenbijlage. Dit ben ik met BabyBig. Ik hou de cover onder het licht van de de koplampen: "Kijk maar. Daar staat het. 'Welkom op Het Beloofde Varkensland'".
De mannen twijfelen. En voor nog meer bewijs blader ik vliegensvlug het 8 pagina's tellende artikel voor hun ogen door. Ik zie Arie Bombarie voorbij flitsen, Miss Piggy, Aagje, Vrouw Vos, Maximiliaan, Mannetje Bromsnor, Rosamunde, Brutale Griet. "Ziet u wel?"
"Er zijn hier geen varkens meer", luidt het antwoord. Wat doen jullie hier met die bus? Wilden jullie weer gaan inbreken?"
Weer gaan inbreken? Hoezo weer gaan inbreken? Dan horen we dat er ingebroken is in het leegstaande huis. De mannen denken ons op heterdaad betrapt te hebben.
Als we weer op de snelweg rijden - de mannen hebben ons nog lang achtervolgd - kijken Jaro en ik mekaar aan. Pffft. Wat ben ik blij dat ik niet alleen gegaan ben. Maar dit doen we dus nooit weer, bij nacht en ontij varkens redden met gevaar voor eigen leven. Dit had heel anders kunnen aflopen.
Bovenstaand avontuur speelde zich ruim 5 jaar geleden af. Het ging destijds om 2 kune kune varkentjes, achtergelaten bij een leegstaand huis door een gescheiden echtpaar. Wie bekommerde zich om hun varkentjes? De Dierenbescherming riep toen mijn hulp in.
Ik moest er gisteren weer aan denken omdat ik een mail kreeg over twee andere kune kune varkentjes die ook een nieuw thuis zoeken. What's new? Iemand?
Fijne woensdag allemaal!
PS
Gelukkig heb ik de kune kune's uit IJzendijke nog goed kunnen herplaatsen bij sympathieke mensen op een zorgboerderij in Friesland. We hielden contact over het wel en wee van de varkentjes. Ze zijn nu dood, maar kregen nog een paar mooie jaren.
Dinsdag 2 september 2014
De Dag van NON IN EEN BOERENKLOOSTER
Zondag een telefoontje vanuit de Bofkontbar. (De Bofkontbar is de huisbar van een fan in Uithoorn met uitzicht op de polder. Met drank, vrienden en verrekijker wordt het leven van Familie Bofkont op de voet gevolgd :-) )
"Jullie stieren lopen in het land van de buurman! Ze staan bij de kuilblokken!"
Ik er meteen op af.
Die kuilblokken staan daar al een poosje te wachten tot ze worden opgehaald en het is niet de bedoeling dat Herman & Consorten daar hun hoorns eens even in gaan zetten.
Maar onderweg kwam ik Mozzarello en Zeus tegen en toen ik door het land liep, zag ik wat er aan de hand was. Vreemd vrouwvolk op het achterland! Niet onze stieren stonden bij de kuilblokken te klieren, maar 2 dartele pinken. Ze schuurden zich in verleidelijke S bochten tegen de berg kuilblokken aan. Hun benen leken in zwarte nylonkousen gehuld, maar dat kwam van de modder. De dametjes waren door de sloot gekomen.
Herman & Bulle keken hun ogen uit. Lekkere wijven! Herman stond op scherp, altijd in voor een rel, maar ook Bulle wist blijkbaar hoe laat het was. Ineens was ie een man geworden.
Een rondje bellen en toen wisten we waar de pinken thuis hoorden. Achterbuurvrouwtjes van de Moeder van Sjonnie. Toen we 's middags met de groep naar het Bofkonteiland liepen, zagen we ze weer in hun eigen kudde staan.
Pinken zijn zo leuk. Geen kalfjes meer, maar nog lang geen volgroeide koeien. En wat kunnen ze kijken. Een mengeling van onschuld, brutaliteit en melancholie. De blik van het rode vrouwtje bleef maar in mijn hoofd zitten, vooral ook omdat ze steeds weer op ons af kwam lopen.
Wat kon ik de dame dan ook goed snappen die mij gistermiddag het onderstaande mailde:
'Oké dit is een rare vraag maar daar gaat ie:....bij ons in de wijk staan een aantal koeien in de wei waar je ook bij in de wei kunt wandelen. Het zijn tamelijk jonge koeien. Er is echter 1 koe die het ontzettend fijn vindt om geaaid te worden, zo'n rustig lief dier die staat te genieten als je m overal knuffelt, ook bij de kinderen blijft ie rustig staan, bijzonder voor zo n jong dier. Nou vind ik het zo sneu dat dit dier waarschijnlijk de pan in gaat dat ik jullie wil vragen of er bij jullie of ergens anders dat jullie weten een plek is voor deze koe. Het is zo n bijzonder dier.......'
O jee, de grote valkuil. Eentje maakt contact, en die wil je dan behoeden voor een carriere als melkkoe (want dat gaat dit beestje worden, mogelijk is het zelfs al drachtig van haar eerste), en na een arbeidzaam leven naar de slacht als worstkoe. Dat wil je niet!
Hoewel het hier varkentjes regent, krijg ik ook steeds vaker verzoeken voor koetjes. Een poosje terug nog van een bofkontfan die haar vakantie bij een koeienboer doorbracht. 's Nachts was ze getuige van de geboorte van een stierkalfje. Prachtbeestje, de aardige boer was ook onder de indruk. Ook hij vond het jammer dat het stiertje weg moest, maar het was niet anders. Een boer kan die gevoelens niet toelaten anders krijgen de mensen nooit kaas op hun brood...
Ze stuurde een foto mee. Het beestje zit nog in haar en mijn hoofd. Maar ik legde haar uit wat de consequenties zijn om dit diertje ergens onder te brengen, want dat vroeg ze. Meteen een tweede + liefst nog een derde erbij van dezelfde leeftijd en dan twintig jaar onafgebroken zorg. Om te beginnen met heel veel plek waar ze ook 20 jaar gegarandeerd kunnen blijven. Maar wie kan twintig jaar in het leven vooruitkijken? Het leven is zo grillig en veranderlijk als ik weet niet wat.
Gisteravond zag ik een reportage over mensen die met een camper de wereld rondgingen en ineens dacht ik: dat wil ik ook. Helemaal vrij in je doen en laten, geen enkele verantwoordelijkheid meer voor wie dan ook.
Hoor wie het zegt! Hier spreekt De-Non-Uit-Het-Zelf-Gecreëerde-Boerenklooster. Spijt? Nee, geen seconde. Maar ik weet donders goed welke offers het vraagt. Ik kan al terugkijken op 20 jaar bofkonten. Hoe hard er gewerkt moet worden. En dat zal ik tot mijn laatste snik moeten blijven volhouden (want Arie Bombarie wordt 50 en Mozzarello 30, mogelijk zelfs nog ouder :-) )
Ik weet het. Hartstikke moeilijk allemaal. Maar bescherm jezelf. Als je weet dat je er niet tegen kunt, ga dan niet bij een koeienboer logeren. Neem op tijd afstand van het aaikoetje. (Ook beter voor het koetje; anders gaat ze zich zo aan je hechten en moet je het voor je gevoel toch weer 'in de steek laten').
En kom af en toe naar Familie Bofkont voor troost.
Niet de lasten, wel de lusten. Dat is ook heel wat waard :-)
Fijne dinsdag allemaal!
Maandag 1 september 2014
De Dag van DE VARKENSNEUS
Op de foto nog poeslief en zoet in de slagroom. Even later gaat je gazon eraan. Er zal geen grasspriet blijven staan. En ook nooit meer terugkomen.
Een dame gister op het eiland van de Moeder van Sjonnie: 'Ik heb een hele grote tuin. Varkens lijkt me ook wel leuk.'
Ondertussen rolden de Black Boys hele stroken grastapijt op (de Black Boys zijn 'onschuldige' hangbuikzwijntjes). Ze staken hun neuzen onder het gras en scheurden meters en meters graszoden los. Er kwam geen eind aan.
'Hoe groot is je tuin?', vroeg ik.
'Drieduizend vierkante meter'.
Toen vertelde ik haar het drama van de mensen die 2 roze biggen op een lap grond van vijfduizend vierkante meter hielden. Al gauw was het weelderig groene terrein kaal. Maar dan ook echt kaal. Er kwam geen grasspriet meer terug.
Het werd najaar en het begon te regenen. Het terrein werd 1 grote moddervlakte. Geen droog stukje meer te bekennen. De varkens werden chagrijnig, want - oh misverstand! - varkens houden dan wel van modder, maar alleen in de zomer bij bloedheet weer. En dan ook nog alleen maar op een beperkt stuk, de rest van hun leefgebied moet gewoon droog blijven.
De lap grond werd drassiger en drassiger en op een gegeven moment zakten de varkens tot hun oksels in de blubber. Van chagrijnig werden ze doodongelukkig. En uitermate kribbig. Inmiddels uitgegroeid tot een gigant was de kribbigste van het stel ook niet meer te vertrouwen. Zonder uitgestoken bezem was het terrein niet meer te betreden.
En dat op VIJFDUIZEND vierkante meter grond. Een halve hectare voor maar 2 varkens!
Voor iedereen die 'varkens ook wel leuk lijkt voor in de tuin', rij even langs het Bofkonteiland (langs de nieuwe N201 op de hoogte van Uithoorn). Of schrijf je in voor het eerste Varkenscollege (binnenkort) bij Betsy in haar bos. Daar sta ik zelf ook nog steeds verbijsterd naar de ravage te kijken.
Varkens zijn on-voor-stel-bare rouwdouwers. De roze lummels voorop.
Ik heb er zelf geen ervaring mee (geef dus geen enkele garantie), maar het schijnt dat Kune Kune varkens minder wroetzucht hebben. Aanmoedigen zal ik het zeker niet, maar wie dus aan eigen varkens denkt, zou een paar Kune Kune's kunnen overwegen.
Dit zeg ik omdat de Kune Kune's 'het nieuwe hangbuikzwijn' dreigen te worden. Een paar jaar geleden in de mode - iedereen begon nestjes te fokken :-( Nu is het nieuwtje er van af en krijg ik steeds meer Kune Kune's op mijn dak die een ander thuis zoeken. Zorgwekkende ontwikkeling.
Dus mocht je het niet kunnen laten, geen nieuwe Kune Kune BIGGETJES aanschaffen, maar sneue TWEEDEHANDJES een nieuwe kans geven :-)
En tot slot nog maar weer eens: Het Beloofde Varkensland is geen varkensopvang of asiel.
De afgelopen weken regent het weer van de mails van mensen die van hun modevarkentje af willen. Daarbij worden wij gechanteerd (anders moet het naar de slacht). Iemand zei zelfs dat haar varkentje de dupe werd door ons, omdat ze nu gedwongen werd haar varkentje te dumpen (Een kat in het nauw maakt rare sprongen :-) )
Het Beloofde Varkensland is dus GEEN opvang of asiel (wel 30 keer de hand over het hart gestreken voor in de steek gelaten hangbuikjes, maar het daarbij gelaten omdat het dweilen met de kraan open bleek).
Wat is Het Beloofde Varkensland dan wel?
Ik heb in 1995 Het Beloofde Varkensland uit de grond gestampt als verleidingsboerderij. Daartoe heb ik biggetjes en kalfjes vrijgekocht bij boeren - die daar aan mee wilden werken - om ze oud te laten worden.
Die groep boerderijdieren is Familie Bofkont geworden. Middels hun schoonheid en karakters verleiden zij consumenten om na te denken over varkens en koeien in de vee-industrie.
En wat voor verleiders! Toen we gistermiddag met de groep naar buiten liepen op weg naar de Moeder van Sjonnie & Co, lag de hele Bofkontkudde onder de hooikap. Al die schoonheden van stieren en koeien bij elkaar. Wat ging daar een kracht van uit. We konden niet anders dan bij ze blijven.
Toen ik ze aan de workshoppers voorstelde en hun namen noemden, stonden ze 1 voor 1 op. Eerst Zeus, de witte beauty. De dames uit het gezelschap vielen zowat in katzwijm. Toen Herman. De glanzende Bulle. En last but not least Mozzarello. Dolle Mina maakte ook nog acte de presence en Mem bleef op de achtergrond.
Daar stonden die schoonheden tussen de mensen. Mensen en dieren waren 1 met elkaar. Dat lieten de varkens natuurlijk niet op zich zitten. Daar kwam Ieniemienie al aan. En Bert. En Zeeman. Juffrouw Loes. Wildeman. We werden omringd door Familie Bofkont. Opgenomen in hun magische wereld.
Toen ik destijds tijdens de castratieles op de boerenschool het idee kreeg om pure schoonheid tegenover die gruwel zetten, kon ik alleen nog maar dromen van dit soort bijeenkomsten. Nu zijn ze er. Iedere zondag opnieuw. En dat hebben we allemaal aan die geweldige varkens en koeien te danken. Daarom Familie Bofkont. Daarom Het Beloofde Varkensland.
Fijne maandag allemaal!
GIRO 469 (IBAN NL02INGB0000000469) t.n.v. FAMILIE BOFKONT (ANBI, dus giften zijn aftrekbaar)