Facebook.com/FamilieBofkont & Twitter @FamilieBofkont
GIRO 469 (IBAN NL02INGB0000000469) t.n.v. FAMILIE BOFKONT (ANBI, dus giften zijn aftrekbaar)
varkensmassage & stierknuffelen
Al duizenden mensen hebben de Familie Bofkont Workshop gevolgd :-)
Lees hier de reportage Familie Bofkont Workshop in Roots magazine.
;){kind=link}
De Familie Bofkont Workshop is elke zondag, het hele jaar door.
Programma aanvragen? mail@familiebofkont.nl
Voor data klik hier - Voor foto's klik hier
Besloten groep: Verjaardag - Vrijgezel - Teambuilding - Bedrijfsuitje - etc.
maandag t/m zaterdag - mail@familiebofkont.nl
Zondag 31 augustus 2014
De Dag van VOOR ALTIJD EEN VRIJ VARKEN
De Moeder van Sjonnie woont nu ruim een jaar bij Familie Bofkont. En nog steeds kan ze haar geluk niet op. Zelden een enthousiaster varken meegemaakt. Sterker nog: ik ken geen enkel varken dat zo uitbundig is dan de Moeder van Sjonnie.
Straks zal ze ons weer staan opwachten op haar Bofkonteiland. Gul en hartelijk als altijd. Sommige mensen schrikken even als ze ter begroeting haar sterke neus tegen ze aan duwt.
Nergens voor nodig.
Het is pure blijdschap. Blij met het bezoek. Nog steeds uitzinnig blij met haar nieuwe leven. Plus een eigen familie aan pleegkinderen om zich heen: de Blackboys, Willy, Maxie en Kleine Beer.
Vrij! Allemaal vrij!
Vrij zoals je als varken maar vrij kunt zijn. Land, lucht, water, waar je maar kijkt.
De Moeder van Sjonnie kan er nog steeds niet over uit. Wat een rijkdom!
Fijne zondag allemaal!
Zaterdag 30 augustus 2014
De Dag van LESSEN IN VARKENSGEDRAG (3)
Kijk eens hoe schattig dit filmpje op lindanieuws.nl!(http://www.lindanieuws.nl/videos/dierenfilmpjes/kan-het-schattiger/)
Deze dame houdt het biggetje in dit filmpje hoog in de lucht en overlaadt het met kusjes.
Maar wat vindt het biggetje daarvan?
Het biggetje is compleet in paniek want als prooidiertje denkt het dat dit de klauwen van de vijand zijn. Daarbij hebben biggetjes hoogtevrees. En dan ook nog: biggen worden hysterisch van angst als ze gefixeerd worden. Drie keer raak dus.
Het biggetje krijst het dan ook uit van angst en vecht voor haar leven om zich los te worstelen.
De dame in kwestie houdt op geen enkele manier rekening met de doodsangsten die dit biggetje gedwongen moet doorstaan (she doesn't like kisses - en dan toch gewoon doen).
Ze lacht gewoon om het angstgegil van dit beestje, dat door merg en been gaat. (niet voor niks had de redactie van Lindanieuws.nl het geluid uitgezet).
Een wolf in schaapskleren dus, dit egocentrische mens, onder het mom van zogenaamde dierenliefde :-) Het gegraai met die nagels in dat zachte biggenbuikje (inderdaad de klauwen van de vijand) is niet om aan te zien.
Ik heb diep, diep medelijden met dit arme biggetje dat het zonder familie van eigen soort moet doen en aan deze vrouw is overgeleverd. Een mens dat de aangeboren aard van biggetjes met handen en voeten treedt. Om te scoren met zogenaamde schattige filmpjes. Ze moest zich doodschamen.
Zoals gezegd staat het filmpje op
http://www.lindanieuws.nl/videos/dierenfilmpjes/kan-het-schattiger/
Er kan daar gereageerd worden :-)
Fijne zaterdag allemaal!
Vrijdag 29 augustus 2014
De Dag van DE GROTE HERKANSING
Herkansing!
De zomer keert terug voor een spetterend afscheidstournee.
Neem een voorbeeld aan de varkens en neem het er nog van :-)
Fijne vrijdag allemaal!
Donderdag 28 augustus 2014
De Dag van VARKENSFABELS (1)
"Nee hoor, minivarkentjes wroeten niet. Dat hebben wij er uit gefokt." Aldus de de dames en heren fokkers van de zogenaamde minivarkentjes. (vandaag en gisteren 6 mails gekregen van mensen die van hun 'minivarkentjes' af willen, o.a. door het kapot wroeten van hun mooie gazonnetje :-) ).
Vanmiddag met een groep mensen op het Bofkonteiland getuige geweest van het wroettalent van onze Black Boy. In de korte tijd dat we daar even waren, nam ie in een razend tempo al zo'n 10 vierkante meter op de schop.
Het is bijna najaar en dus zitten er weer engerlingen in de grond, een speciaal soort larven waar alle varkensrassen dol op zijn. Everzwijnen of 'minivarkentjes': als gekken wroeten ze alles ondersteboven voor deze lekkernij.
Nu en straks in de herfst trekken alle everzwijnen van de Veluwe weer naar de randen van het bos. Juist in de bermen waar de grond lekker los en rul is, vinden zij hun engerlingen. (engerlingen barsten o.a. van de eiwitten). Maar veel everzwijnen verongelukken helaas tijdens hun niets ontziende wroetpartijen door aanrijdingen.
Black Boy hoeft nergens anders heen dan op z'n eigen stukkie. Een heel eiland vol geurige, losse grond. En daar valt heel veel in te vinden. Minivarkentjes niet wroeten? Black Boy heeft het uitgevonden! :-)
Fijne donderdag nog allemaal!
Woensdag 27 augustus 2014
De Dag van ZOMAAR VARKENSGELUK
Moeder Kraak in een gezellig onderonsje met haar zoon Keessie.
De rest van de familie (Vader Kraak, Dikke Peter en Big Trouble) is de hort op.
Als ze terugkomen, zullen ze er bij komen liggen.
Zo eenvoudig kan varkensgeluk zijn.
Fijne woensdag allemaal!
Dinsdag 26 augustus 2014
De Dag van LESSEN IN VARKENSGEDRAG (2)
Knor en Zilverrug waren aan de knok in de blog van gisteren (LESSEN IN VARKENSGEDRAG (1) - maandag 25 augustus) en niet zo'n beetje ook. Kun je zien aan het geopende bekje van Knor en Zilverrug die letterlijk op haar achterste benen stond.
Knor kwam voor het eerst buiten en ging meteen tot de aanval over. Niet zo'n slechte strategie overigens, de aanval is nog steeds de beste verdediging.
Was dit te voorkomen geweest? Nee. Knor woonde destijds al een paar maanden op Het Beloofde Varkensland, had alle stappen van het inburgeringsproces als nieuwkomer al doorlopen en nu was het tijd voor de laatste fase: de confrontatie vis à vis met de andere bofkonten.
Varkens zijn vechtjassen, alle soorten, ook de kleinere rassen. Kijk maar naar Zilverrug. Zo'n vechtpartijtje hoort er bij. Gaat vanzelf over omdat er een winnaar uit de bus komt. Maar, en dat is het allerbelangrijkste: er moet plenty ruimte zijn om te kunnen vluchten of afdruipen.
Zilverrugje had meteen de benen kunnen nemen. Deed ze niet. Ze ging er vol in. Toen bleek dat Knor de sterkste was, accepteerde ze dat en droop af. Ze verdween uit zijn zicht.
Ik kom hier op omdat er vorige week weer een aantal mails binnen kwamen over bijtende huisvarkentjes. Het was overal hetzelfde liedje. Schattig biggetje aangeschaft voor in huis. Wordt door hele gezin vertroeteld en verwend (ik kreeg zelfs een foto opgestuurd van een varkentje met roodgelakte hoefjes!). Tot biggetje varkentje wordt, minder snoezig, de ijskast plundert en het behang van de muren trekt.
Dan maar in een hokje op het plaatsje of in het postzegeltuintje. Varkentje weet niet wat hem/haar overkomt, want is verstoten uit de familie (zo ervaren ze de verbanning van binnen naar buiten). Het varkentje is niet langer meer het middelpunt van de aandacht, wordt steeds ongelukkiger en eenzamer, gaat piepen, het piepen wordt gillen en het gillen wordt bijten uit frustratie. VARKENTJES WORDEN GESTOORD ALS ZE NIET MET SOORTGENOTEN KUNNEN LEVEN.
Dit had allemaal voorkomen kunnen worden als er twee biggetjes (of meer) geweest waren. En niet in huis!
Meteen buiten met z'n tweetjes in een eigen huisje met HEEL VEEL BUITENRUIMTE. Want ook al zijn ze vanaf het begin samen, er komt onherrroepelijk een moment in hun leven dat ze elkaar de maat gaan nemen. Dat hoort erbij. En dan moet er dus voor de verliezer voldoende plek zijn om af te druipen of te vluchten. Is dat er niet, dan houdt het vechten nooit meer op. Een onhoudbare situatie voor de eeuwige verliezer, die geen kant meer op kan in een afgesloten kleine ruimte. Voldoende ruimte betekent dat ze ieder hun privacy kunnen hebben, bijvoorbeeld na een gevecht zodat ze elkaar voorlopig even niet meer hoeven luchten of zien (en neem dat alsjeblieft letterlijk).
Moraal van dit verhaal: als er geen ruimte is voor 2 varkentjes in de vorm van een gigatuin of stuk land, dan kun je beter cavia's nemen.
En als je al een eenzaam varkentje hebt, maar wel voldoende plek voor een tweede erbij, denk dan niet dat je die zomaar bij elkaar kunt zetten. Daar gaat een inburgering aan vooraf met veel geduld en wijsheid. Hoe dat moet, dat stuur ik wel op verzoek op.
Varkens zijn agressieve schattebouten.
Agressief van nature. Familieminded. Niet van plan om zonder slag of stoot (ook letterlijk te nemen) een vreemdeling in de armen te sluiten. Al ben je nog zo'n klein snoezig biggetje. Kijk maar naar Aagje (de Tweede) en Vrouw Vos. Aagje wil wel, maar de geopende bek van Vrouw Vos spreekt boekdelen. Reken maar dat de kleine Aagje er van langs gekregen had als die afscheiding er niet geweest was. Toch was Vrouw Vos een schat van een varken. Iedereen die haar gekend heeft, kan dat beamen.
En reken maar dat Aagje (de Tweede) het op een vechten had gezet als een ander biggetje haar territorium betreden had. Zelfs niet ondenkbaar dat ze zelfs Vrouw Vos aangevalen had, als dat in haar karakter gelegen had. (Zwarte Prins, destijds nauwelijks groter dan mijn hand, viel Brutus aan. Brutus woog 360 kilo :-))
Maar het is altijd allemaal goed gekomen.
Na een poosje lagen Vrouw Vos en de kleine Aagje stijf tegen elkaar aan. Maar niet voordat alle stappen van het protocol doorlopen waren. Van agressie tot acceptatie. Moet kunnen als je een varken bent :-)
Fijne dinsdag allemaal!
Maandag 25 augustus 2014
De Dag van LESSEN IN VARKENSGEDRAG (1)
We zien hier Knor en Zilverrugje
VRAAG
Wat doen ze?
mail@familiebofkont.nl
Zondag 24 augustus 2014
De Dag van SEANCE MET EEN EVERZWIJN
Met de hele familie rond Keiler; seance met een everzwijn.
The Sound of Music is er niks bij :-)
De foto's van de laatste Familie Bofkont Workshops staan weer online!
Veel kijkplezier en een fijne zondag allemaal!
http://familiebofkont.nl/workshops/
Zaterdag 23 augustus 2014
De Dag van MOZZARELLA / MOZZARELLO (3)
Mozzarello was eigenlijk puur toeval. Anderhalf jaar na de dood van Obama gingen we op de bonnefooi naar de buffelboer. Dolle Mina was haar dubbele longontsteking (door een te vroege geboorte bij de buurboer) te boven gekomen en ik wilde haar verblijden met een leeftijdsgenootje. Dus wie kwam er meer in aanmerking dan opnieuw een buffelkalfje?
Tot mijn grote schrik bestond de buffelfarm niet meer. Over de kop gegaan? Hadden ze het niet gered in deze moeilijke tijd voor boeren?
De maatschap bleek verhuisd te zijn naar een dorp verderop. Toen we er aankwamen werd er net in 1 van de stallen een buffelmeisje geboren. Ze werd meteen in een kruiwagen weggereden. Omdat ze zo om haar moeder riep, stormde die er met haar collega-buffelmoeders als een zwerm woedende wespen achteraan. Maar ze kwamen niet verder dan het hek. Het buffelmeisje verdween uit het zicht.
Buffels komen voor elkaar op. Kijk maar eens naar het filmpje hoe een kudde buffels hun kalf terughalen uit de klauwen van een paar leeuwen.
Het buffelmeisje kwam in de kraamstal terecht. Mijn eerste neiging was om haar mee te nemen, maar de bedoeling was een stierkalfje. Die leven maar zo kort omdat ze geen melkbuffel worden en juist zo'n buffelstiertje wilde ik een kans geven bij Familie Bofkont. Alletwee dan maar? Mijn hart zei ja. Mijn hoofd zei nee.
Ik aaide het buffelmeisje over haar donkere bolletje (ze hebben zo'n perfect rond schedeltje), wreef haar droog met plukken vers stro en de buffelboer legde haar in een hokje naast een stierkalfje.
"Je hebt geluk", zei hij. "De veehandelaar is net geweest en heeft alle stiertjes meegenomen. Behalve deze." Hij wees op het stiertje dat ons met grote ogen stond aan te kijken. "Hij heeft een verdikt pootje, de veehandelaar liet hem daarom nog even staan voor de volgende ronde. Eerst moet zijn pootje genezen zijn."
Dit stierkalfje bleek al een heel eigen willetje te hebben. Eigenwijs tot en met, zo klein als ie was. Zijn hokje was afgezet met betongaas. Via dat gaas probeerde hij er steeds uit te klimmen. Was een paar keer gelukt, maar het leverde hem ook een verwond pootje op.
En dat dikke pootje werd zijn geluk. Nu de veehandelaar hem had laten staan, kon hij mee naar Familie Bofkont :-)
Op de terugreis gingen mijn gedachten steeds naar het pasgeboren buffelmeisje. Had ik toch niet? Maar ik wist ook dat ze niet klein zou blijven en tochtig zou worden en de oren van mijn hoofd zou gaan eten, en noem alles maar op.
Hoe meer je ziet, hoe moeilijker het wordt.
De hele gang van buffelmelk naar mozzarella passeerde weer eens de revu en voor we terug waren bij Familie Bofkont heette het stierkalfje al Mozzarello. Hij moest de bezoekers van de Familie Bofkont Workshop gaan verleiden om zich te willen verdiepen in de mozzarella op hun bord. (Toen wist ik nog niks van die gruweltoestanden bij die arme Zuid-Italiaanse buffels uit de mozzarella-industrie, zoals van de week bleek in EenVandaag).
Het buffelmeisje heeft inmiddels ook al weer twee kalfjes gekregen, vermoed ik, misschien zelfs wel drie, en staat iedere dag in de melkcarrousel om zich te laten melken. Buffels zijn een maand langer drachtig dan gewone melkkoeien (10 maanden). Ze kunnen ook niet kruisen met andere koeienrassen (in tegenstelling tot wilde zwijnen, die kunnen met welk ander varkensras dan ook nakomelingen krijgen).
In allerlei opzichten zijn buffels nog zo oer als wat. Grote kans dat Mozzarello hier stokoud gaat worden. Dertig jaar is niet ondenkbaar, nog ouder ook niet. Heeft ie nog een lekker lange tijd te gaan. En verleiden zit deze knappe Italiaan in het bloed (zijn moeder en grootmoeder komen uit Italie). Zal toch eens aan de buffelboer vragen waar precies vandaan uit Italie, ik neem aan dat hij ze daar zelf wel heeft uitgezocht.
MIsschien dan daar ook maar eens gaan kijken, op zoek naar de roots van Mozzarello. Zo krijgt de buffelkaas steeds meer een gezicht, het is goed om dit product uit de anonimiteit te halen via Mozzarello van Familie Bofkont. Datzelfde geldt natuurlijk ook voor het vlees van de biggen van de collega's van de Moeder van Sjonnie en Betsy.
Laatst vroeg iemand of ik nog meer ambities heb. Nog meer ambities? Breek me de bek niet open. Na de TV-beelden van de buffels uit Italie sta ik te stuiteren van de nieuwe ideeen om het gedachtengoed van Familie Bofkont nog verder uit te dragen. Dat wordt tot mijn grote vreugde ook steeds meer opgepikt (ook al doe ik bewust bijna niks meer met de media). Binnenkort komt er op eigen verzoek een grote club van het Ministerie van Economische Zaken (en dus landbouw!) kennis maken met Familie Bofkont.
Maar morgen eerst weer een workshop (die gaan maar door) + de laatste Zwoele Zomeravond. Zin in!
Fijne zaterdag allemaal!
PS
Hier het filmpje van de buffels versus de leeuwen:
Vrijdag 22 augustus 2014
De Dag van MOZZARELLA / MOZZARELLO (2)
Mozzarello's buffelboer heb ik nog niet te pakken gekregen, hij was op vakantie. Heeft ie het item op EenVandaag ook gemist, maar ik praat hem wel bij als hij terug is. (Als hij het al niet van zijn collega's gehoord heeft).
Wie mijn boek gelezen heeft, heeft al kennis gemaakt met Mozzarello's buffelboer. Zelden zo'n liefdevolle boer meegemaakt. Mozzarello is het tweede stierkalfje dat we bij hem ophaalden.
De kleine Obama ging hem 5 jaar geleden voor. De verstilde manier waarop de buffelboer toen afscheid nam van dit stierkalfje, staat me nog steeds bij. Ik zag het bij toeval om de hoek van de staldeur, hij deed het dus niet om zich voor mij uit te sloven: kijk-mij-eens-een-goede-boer-zijn. Niks van dat al.
Buffels zijn uitzonderlijk gevoelige wezens. Obama had na zijn geboorte intensive care nodig gehad en de band tussen buffelboer en buffelkalf was daarmee gesmeed.
Tot ons grote verdriet heeft Obama het toch niet gered; hij is hier maar 5 weken geworden. De buffelboer vond hij ook heel erg en was blij met de herkansing voor Mozzarello, anderhalf jaar later, die we dan ook prompt van hem cadeau kregen.
Het kwam gisteren allemaal weer boven door die mozzarellakwestie op TV. Tijdens het bedrijfsuitje kwam het 's middags ook nog ter sprake toen Mozzarello de groep kwam inlopen om zijn kop in iemands nek te leggen. "Deze dieren heb ik gisteravond in het nieuws gezien", zei iemand, en nu sta ik zomaar ineens oog in oog met zo'n buffel.
En wat voor eentje! Mozzarello maakte veel indruk. Alle Bofkonten maakten indruk. De Moeder van Sjonnie, Willy die tussen iemands benen doordook en er met de betreffende man op zijn rug vandoor ging :-) Het wandelingetje rond het Bofkonteiland met de Black Boys & Co in ons kielzog. Zo leuk dat de varkens altijd met ons meewandelen. Je ziet ze er echt van genieten.
"Hoe mijn emotionele betrokkenheid bij Familie Bofkont is", wilde iemand weten. "In welke zin?" vroeg ik. Hij bedoelde als er een bofkont doodgaat. Of ik dan nachtenlang lag te snikken.
Nee. Ik lig niet nachtenlang te snikken. Ik lig te denken over hoe hun leven was. Dat vertelde ik en dat het afscheid altijd op een organische manier verloopt, door er vorm aan te geven. Drie dagen ben ik er altijd intensief mee bezig en dan gaat het leven weer door, de andere bofkonten moeten gevoerd, verschoond, verzorgd en al die zaken meer. Maar iedere dag denk ik wel een paar keer aan de bofkonten die niet fysiek, maar wel in herinnering toch altijd aanwezig blijven.
Zo ook Obama. Vannacht heb ik de foto's van zijn afscheid weer eens bekeken. Zo jammer dat hem geen langer leven bij Familie Bofkont gegeven was. Maar hij was verlost en daar kon ik alleen maar dankbaar om zijn. Obama's kopje was rustig en Boy George (wie anders?) waakte bij hem.
Ik dacht misschien moet ik dit beeld van schoonheid & troost met jullie delen, om op deze manier samen de onfortuinlijke Italiaanse buffelkalfjes te gedenken. Je moet wat met die onmacht. Hierbij dus.
Fijne vrijdag allemaal!
Donderdag 21 augustus 2014
De Dag van MOZZARELLA / MOZZARELLO
Je zult maar waterbuffel zijn in Zuid-Italie en op de wereld zijn om je buffelmelk in te leveren voor de mozzarella. EenVandaag toonde de beelden gisteren op TV. Schokkend.
Overvolle stallen. De buffels staan in hun eigen drek. Ik zag kreupele dieren met verbijsterend ver doorgegroeide hoeven. Kalfjes die als volle vuilniszakken in een laadbak werden gesmeten. Een moederbuffel met een wanhopig kalf dat door een hek bij haar probeerde te komen. Achter dat beestje lag een ander kalfje. Dood.
Een andere buffelmoeder had 1 grote gapende wond waar eens haar neus gezeten had.
De pasgeboren buffelstiertjes worden met hamers doodgeslagen of verdronken in een dikke laag drek. Er is daar geen afzet voor hun vlees, dus afmesten heeft geen zin. Dan maar meteen dood, want als stiertjes zijn ze waardeloos, ze kunnen immers geen melk gaan geven.
De mozzarella van deze Zuid-Italiaanse buffels wordt ook in Nederland verkocht.
Zijn jullie er nog? Het spijt me. Ik moet dit opschrijven, ook al omdat er om gevraagd werd door onze Mozzarellofans. Ik ben helaas niet de enige die deze beelden gezien heeft. Elders in Italie schijnt de mozzarella-industrie anders te zijn. In het Zuiden van Italie is dit zo barbaars omdat de mensen er zo arm zijn, was een verklaring.
In Engeland worden pasgeboren stiertjes ook gedood omdat er geen afzet voor is. Tot voor een paar jaar geleden ook in Nederland bij de Jerseykoetjes. Een klein ras waarvan de kalfjes bij geboorte te licht in gewicht zijn voor de veemarkt. Misschien kennen jullie die kaas wel, de Remeker Kaas, (heeft nog een prijs gekregen, als de beste biologische kaas).
De prijswinnaars zaten er zelf ook mee om hun stiertjes meteen na de geboorte te doden. Daarom lieten ze hun stierkalfjes nog 10 dagen leven, voordat ze ge-euthaniseerd werden. Maar er is een oplossing gekomen voor hun pasgeboren Jerseystiertjes. Deze beeldschone wezentjes (het zijn net hertjes, Bambi's met hun grote ogen), worden nu opgehaald door een ondernemer en elders in een wei afgemest.
Wat moeten er toch grote offers gebracht worden voor die boterham met kaas. Of de kaas op de pizza, of al die kaas ter vervanging van vlees in al die vegetarische gerechten :-(
Naar Mozzarello dan maar voor troost. Ook de waterbuffel wilde ik een podium geven bij Familie Bofkont. Geen overbodige luxe, zo is gebleken. Tijdens de workshops zijn mensen vaak stomverbaasd om hier een waterbuffel aan te treffen. Wat doet die hier, wordt er dan gevraagd. Komt ie uit de dierentuin? En als ik dan vraag of ze wel eens mozzarella eten, duurt het toch nog even voor het kwartje valt.
De verslaggever van EenVandaag was ook bij een Nederlandse buffelhouder langsgeweest. Zijn buffels liepen buiten, kwamen knorrend op hem af (buffels loeien niet, maar knorren), en hij was erg over hun aanhalige karakter te spreken.
Mozzarello is ook kind van een buffelmoeder uit zo'n kudde. De boer van Mozzarello is een tedere boer. Een fijngevoelige man, die echt afscheid van Mozzarello nam voor hij hem cadeau deed aan Familie Bofkont. Zijn oudere melkbuffels staan apart in een soort aanleunstal vol grootmoeders. Hij schrijft hun namen met een viltstift op hun oormerken. Ik heb nog kennisgemaakt met Anneke, een van zijn oudste buffels. Wat een imposant en lief dier.
Toch was Mozzarello met de veehandelaar meegegaan, als hij wij hem niet opgehaald hadden. Nu woont hij hier al weer bijna 4 jaar. Iedereen gaat plat voor deze rebelse schoonheid. Ik ga straks zijn boer eens even bellen. Hoe het met hem gaat en om te vertellen hoe het met Mozzarello gaat. En of hij Eenvandaag ook gezien heeft. Dat moet hem ook door zijn ziel gesneden hebben. En waar de mozzarella te koop is die gemaakt wordt van zijn buffelmelk. De mozzarella van een tedere buffelboer. Ik laat het jullie weten!
Fijne donderdag allemaal!
Woensdag 20 augustus 2014
De Dag van VRIJE STADSVARKENS
Niet onwaarschijnljk dat ik binnenkort even een broodje ga smeren bij het Oude Berenmeisje. Ik ben er mee aan de slag gegaan en heb gisteravond met dierendokter Peter Klaver de mogelijkheden besproken. De wereld van circus, tijgers en beren is hem niet vreemd als wildlife dierenarts. Peter kwam met een paar slimme oplossingen. Als alle partijen willen meewerken, zou daar de sleutel nog wel eens kunnen liggen.
De vergadering over dit oude circusberenmeisje vond geheel in stijl plaats in de pipowagen. Peter was al vaker in het Bofkontbos geweest, maar nooit bij daglicht. Hij viel zowat achterover toen we door het sprookjesbos liepen. Wat een locatie! Wat een lot uit de loterij! Wat hebben deze varkens een spuugmazzel!
Betsy lag lekker binnen te chillen en Peter was erg over haar conditie te spreken. Ze doet het ook hartstikke goed, dit Varkensmeisje. Heeft het - met een beetje hulp van ons - toch helemaal zelf geregeld met dat stelletje comazuipers. Haar uiers zijn zo goed als opgedroogd nu, af en toe zoogt ze nog een paar lummels, meer uit nostalgische overwegingen dan dat er daadwerkelijk nog melk uit komt. Toch al met al 4 maanden een zogende zeug geweest. Knap hoor! Peter zei dat Betsy volstrekt uniek is in haar biggen te kunnen zogen tot ze het zelf welletjes vindt en dat ze met haar kinderen samen blijft. En dat heel Amsterdam daarvan kan meegenieten. Wie interesse heeft, kan met zijn neus op de eerste rij staan. Nooit eerder vertoond. Leve het vrije varken!
Verder ging het over Eberhard. Zoals jullie weten is hij een binnenbeer. Dat wil zeggen dat 1 van z'n ballen niet ingedaald is. Tijdens de grote ontmanningsdag op de boerderij bleek dat die bal zo ver verstopt was, dat we besloten daar op een later tijdstip een aparte operatie van te maken.
Inmiddels zijn we al weer een poosje verder. De zichtbare bal van Eberhard neemt proporties aan en zijn gedrag navenant. Hij is erg bazig in de groep en begint steeds meer belangstelling voor Betsy te krijgen. Linke soep, zeker nu Betsy stoppende is met de lactatie. Ze is weliswaar al uit voorzorgsmaatregel aan de pil, maar pas op met die slimme varkens. Voor je het weet is ze aan de rol met haar eigen zoon en ligt er een tweede nest biggetjes in het bos... Shame and scandal in the family!
Eberhard wordt dus binnenkort geopereerd in de pipowagen. Maken we daar een varkenshospitaaltje van. In de boerderij is weliswaar handiger, maar om hem in zijn eentje uit de groep te halen, weg bij zijn moesje uit het sprookjebos, dat wil ik hem niet aandoen. Maken we een afgescheiden uitslaapkamertje voor hem in Betsy's huisje. Als hij dan weer wakker wordt, ligt hij temidden van zijn eigen familie.
En als laatste agendapunt kwam Project Mem ter tafel. Zitten we middenin. Dat gaat heeeel spannend worden. Peter gaat daar ook nog een rol in spelen. Voor wie al mee doet in geldelijke zin: dank, dank, dank! Hoop jullie over niet al te lange tijd een uitnodiging te sturen om met eigen ogen te aanschouwen wat we allemaal aan het bekokstoven zijn :-)
Maar voor nu: voort weer met het Oude Berenmeisje. In laten slapen, zoals het ministerie suggereert, is nergens voor nodig. Maar zoals gezegd, eerst alle neuzen dezelfde kant op zien te krijgen. Aan de slag dus!
Fijne woensdag allemaal!
PS
Over beren redden gesproken:
kijk naar dit filmpje en je dag kan niet meer stuk :-)
Dinsdag 19 augustus 2014
De Dag van DE LAATSTE ZWOELE ZOMERAVOND
Aanstaande zondag alweer de laatste 'Zwoele' Zomeravond in een lange reeks van geweldige avondjes bij Betsy met de Vrienden van Familie Bofkont.
Vorige week kon ik niet slapen van de hitte en ik loop nog steeds rond met een kop als een krentenbol door alle muggebeten, maar nu is het zonder kacheltje al niet lekker meer in de pipowagen. Geen punt, want het wordt er des te knusser van.
Afgelopen zondagavond liepen we met z'n allen door de stromende regen door het bos op zoek naar Betsy & Biggen. Het was al bijna donker. Nergens iets te bekennen. Natuurlijk niet. Stom! Ze waren gewoon thuis en niet zo dom als wij om door die natte modder heen te banjeren.
We werden door de hele familie ontvangen. Betsy bedolven onder haar kroost. We hebben nog een extra strobaal uitgestrooid, de warmtelamp aangedaan en zijn tussen die dampende roze lijven gaan liggen. Een hele belevenis voor de Vrienden van Familie Bofkont. Ook nog steeds voor mij. Al lig ik al jaren tussen de varkens, het blijft bijzonder.
De biggen hebben afgelopen zomer (lijkt een eeuwigheid geleden, maar was dus gewoon vorige week nog) onder de pipowagen geslapen. Vonden ze leuk. Halverwege de nacht werd er nog wel eens van plek gewisseld. Ging er een stel bij Betsy in het boshuisje liggen of vice versa. Mag allemaal. Ze zijn eigen baas.
Nu het plotseling herfst is, liggen de biggen 's nachts allemaal bij moeder. Hun eerste herfst, straks hun eerste winter. Ook voor Betsy is dat nieuw, de seizoenen. Sterker nog: voor het eerst van haar leven heeft ze te maken met seizoenen. In haar vorige leven waren alle dagen gelijk. Alle dagen binnen, alle dagen dezelfde temperatuur. Betsy had geen weet van zon of regen, misschien straks nog sneeuw ook. Ze gaat het allemaal nog meemaken.
Toch hoop ik op nog een nazomer. Dit afscheid was te abrupt. Wie weet komt er nog een herkansing, want we hebben nog iets heel leuks in petto voor Betsy & Co, maar daar moet wel een zonnetje bij...
Wordt Vervolgd.
Fijne dinsdag allemaal!
Zondag 17 augustus 2014
De Dag van EEN BEER VAN 37 JAAR?
Wie er vanmiddag niet bij kan zijn op de workshop (vol), hoeft niet te treuren, want de foto's van vorige week staan online. Veel kijkplezier!
http://2014.bfknt.nl/20140810-1400-Familie-Bofkont-Workshop-op-Het-Beloofde-Varkensland/ en
http://2014.bfknt.nl/20140803-1400-Familie-Bofkont-Workshop-op-Het-Beloofde-Varkensland/
Voor thuisblijvers is het echt zo'n zondagmidag om lekker te lezen. Bij voorbeeld het dagboek van Miss Piggy. De avonturen van dit biggetje dat we eenzaam aantroffen in een paardenbox en haar nieuwe leven op Het Beloofde Varkensland vind je hier: www.misspiggy.nl Of Billie Bofkont die terugblikt op zijn lange leven, alle bofkonten regelmatig bij elkaar roept en vertelt hoe het allemaal zo gekomen is. Hier: www.familiebofkont.nl/boek
Afgelopen week zijn ons 8 varkentjes aangeboden. Ze zijn te groot geworden, er is geen tijd meer voor hun verzorging en zo nog wat teleurstellingen. En omdat niet geschoten altijd mis is: Iemand? We hebben een protocol voor vervoer en een protocol hoe vreemde varkentjes bij elkaar te plaatsen (voor als je je eigen eenzame varkentje een grote dienst wil bewijzen). Geef een gil en dan stuur ik het op.
Ook kreeg ik mail over een beer van 37 jaar. Een beer van 37 JAAR?? Maar dat bleek over een echte beer te gaan. Een ex-circusbeer, Natascha geheten. Van een dame die van haar 13e tot haar 73e in het circus met exotische dieren heeft gewerkt. De dieren bleven hun hele leven bij haar.
Ze is gestopt met het circus door alle regelgeving. Nu gaat het over dat stokoude berenmeisje, dat last heeft van artrose en niet goed meer ziet. De twee oude dametjes wonen samen en zijn zo aan elkaar verknocht dat uitplaatsing van Natascha ze beiden de das om zou doen. Natascha heeft een binnen- en buitenverblijf en een eigen poedelbadje, dat ze in het circus ook had. Tot zover niks aan de hand dus (los van het feit hoe je over dieren in het circus denkt).
Maar Natascha mag daar niet blijven van het Ministerie en de oude dame is terecht ten einde raad. Nu kreeg ik de vraag of ik daar iets aan kon doen. Ik ben van mening dat die twee in dit geval bij elkaar moeten blijven voor de laatste maanden, misschien nog een jaar, die het oude berenmeisje nog heeft.
Dus ik kwam met de volgende oplossing: Waarom de boel niet omdraaien? Natscha toch naar een officiele exotische dierenopvang, maar dan SAMEN met haar bazin. Zij samen dus op een afgezet terrein, bijvoorbeeld Landgoed Hoenderdael. Natascha in dezelfde setting met binnen- en buitenverblijf en nog steeds haar oude vertrouwde poedelbadje en haar bazin in een grote stacaravan erbij.
De directeur van Hoenderdael is ook op een Familie Bofkont Workshop geweest. Leuke man met lef en een groot hart voor dieren. En verdomd, hij vond het een goed idee. De twee oudjes zijn welkom op zijn Landgoed Hoenderdael. Maar... nu wil het ministerie daar geen vergunning voor geven. Waarom niet? Op Landgoed Hoenderdael wonen allemaal tijgers, apen en andere exoten, waarschijnlijk zelfs ook al beren (moet ik even nakijken). Dit zou toch de perfecte oplossing zijn?
De hele kwestie spookt maar rond in mijn hoofd.
Eerst de workshop en dan morgen toch maar eens een rondje bellen. Want niet geschoten is altijd mis.
Wordt Vervolgd.
Fijne zondag allemaal!
Zaterdag 16 augustus 2014
De Dag van DE BABYZWALUWTJES
Wie morgen naar Familie Bofkont komt: vergeet niet om naar de babyzwaluwtjes te vragen! Ze zijn er weer. Of liever gezegd nog steeds. Met hun opengesperde bekjes hangen ze over de rand van het nest naar hun ouders te schreeuwen. Kom op met dat eten!
De ouders vliegen af en aan. Ze maken overuren dit jaar. De derde leg alweer. Het voelt of er iets niet klopt. Herfstachtig weer en zwaluwen die nog voor hun babies zorgen. Zouden ze zich zo langzamerhand niet op moeten maken voor de grote reis terug naar Afrika?
De eerste zwaluw is ieder jaar weer een feest. Daar zijn ze weer! Dan breekt er een periode aan van druk heen en weer gevlieg en vergaderingen. Wat doen we dit jaar? Nieuwbouw of renovatie?
Dit jaar werd het renovatie, alsof ze al voorzagen dat er weinig tijd over zou bijven voor iets anders dan eitjes leggen, broeden en bekjes vullen.
Komt door de zachte winter en het heel vroege voorjaar, waar ook Betsy volop van heeft geprofiteerd.
Vader en Moeder Zwaluw voelen zich echt thuis op Het Beloofde Varkensland. Tijdens de workshops vliegen ze gewoon rondjes boven onze hoofden, terwijl ze voor ons onzichtbare vliegjes vangen. Als ze genoeg verzameld hebben, zeilen ze door naar hun kinders en na de maaltijd meteen weer door voor de volgende ronde. Dat alles in een razend tempo.
Van de week groot tumult. Mem was tochtig, ze blerde de hele polder bij mekaar en veroorzaakte grote onrust bij de je-weet-wel-stieren. Die denken dan dat ze heel wat zijn en springen alle kanten op. Op Mem, op elkaar, Mem bovenop Mozzarello, kortom de gebruikelijke Bofkonthiphop met alle variaties van dien.
Om de boel wat tot bedaren te brengen, leek het een goed idee om Mem even op stal te zetten, samen met Grietje als gezelschap. Want met Mem moet je uitkijken. Voor je het weet lig je met een dwarslaesie op het erf. Mem heeft ook Dennis namelijk al eens met een luide brul besprongen. Door zijn vliegensvlugge reactie kwam hij met de schrik vrij, maar wil dat liever niet nog eens meemaken.
Mem op stal dus. Deur maar even dichthouden. Maar wat was dat toch voor een herrie daarbinnen, zoals na een poosje bleek. O jee de zwaluwen! Vader en Moeder Zwaluw konden er niet meer in of niet meer uit. In beide gevallen paniek. Op tijd ontdekt en na wat aanpassingen was het leed weer geleden.
Een paar jaar geleden hadden ze hun nestje in de workshopsstal gemaakt. Daar branden bijna altijd Ot & Sien kachels, tenzij de mussen van het dak vallen. Ik herinner me dat we daar toen met dikke jassen aan zaten met de buitendeuren open, omdat de zwaluwen anders niet bij hun kinderen konden komen :-)
Voor melkveehouders is het al jaren verboden om zwaluwen op stal te hebben, op straffe van een fikse bekeuring. Stel je voor dat er een zwaluwpoepje in de melktank terecht zou komen. En zo verdween God uit Jorwerd.
Boeren mogen niks meer. Geen zwaluw in de melkstal, geen poes in de varkensstal. Al die dingen die het boerenleven zo ongedwongen maakten en mij als kind compleet betoverden. En nog steeds. Niet alleen mij.
Morgen gaan we ons over dat ijverige zwaluwpaartje verwonderen, hun kleintjes bewonderen, de poes aaien tussen de varkens en genieten van Familie Bofkont. Want daar kan dat gelukkig allemaal nog wel :-)
Fijne zaterdag allemaal!
Vrijdag 15 augustus 2014
De Dag van MAXIE & WILLY
Of ik over Max en Wim wilde schrijven, vroeg een varkensvriendin. Max en Wim van de fabriek die ham van ze maakte (en kaas van de melk van Els). Varken en koe op geroosterd brood maken samen een tosti. Max en Wim werden vorig jaar op 14 augustus geslacht tegen de wil in van velen.
Wat moet ik verder over deze prachtbiggen schrijven? Ze speelden vorig jaar dagenlang de hoofdrol in mijn blogs, ik bood de fabriek een lang & gelukkig varkensleven voor ze aan op Het Beloofde Varkensland, maar Max en Wim zijn opgegeten en uitgepoept. Alsof ze nooit bestaan hebben.
Om ze toch blijvend recht te doen, kochten we meteen na hun slacht twee compensatiebiggetjes vrij: Maxie & Willy. Een blanke en een bonte, net zoals Max en Wim tijdens hun korte leven (5 maanden) waren.
We zijn nu een jaar later.
Ook Maxie is inmiddels bont geworden. Van de modder. Ze is er eentje om u tegen te zeggen. Een tank. Nu al. En ze groeit nog minstens 4 jaar door. Spieren van beton. Ze heeft haar vaste begroetingsrituelen: stormt op je af, werpt zich tegen je aan en wil dan onmiddellijk gerost worden. Qua uitbundigheid steekt ze de Moeder van Sjonnie al aardig naar de kroon. Je moet je echt schrap zetten om bij deze dames overeind te blijven. Voor je het weet lig je tegen de vlakte.
Willy is net zo'n wonder. Bescheidener dan zijn zus, maar hij blaast zijn partijtje aardig mee. Ook al zo flink van schouder en bil. Daar wordt hun ras op gefokt. Schouder- en achterham. Turbovarkens waar je maar beter geen ruzie mee kunt krijgen. Maar waarom zou je? Ze leven helemaal vrij op hun Bofkonteiland in gezelschap van de Moeder van Sjonnie, de Black Boys en Kleine Beer. Ze zijn van zichzelf en hoeven niks, zeker niet hun billen in te leveren voor de achterham.
Maxie is vorig jaar al gesteriliseerd, godzijdank, die zou ik niet berig op m'n nek willen hebben :-). Willy is nu een je-weet-wel-beer en op die manier blijft het leuk en veilig om ze in je buurt te hebben. Het blijft met varkens - en zeker met die roze lummels - altijd afwachten tot ze fysiek en mentaal helemaal ontwikkeld zijn (na 5 jaar). Pas dan weet je echt met wie je te maken hebt. Grote ego's, dat is zeker, maar hoe groot die ego's echt gaan worden, dat is altijd afwachten, want het ene varken is het andere niet.
Max en Wim van de fabriek waren ongetwijfeld ook van die onbehouwen rouwdouwers geworden. Anarchistische rebellen, zo zijn deze varkens. Dat maakt ze nu juist zo leuk, maar niet geschikt voor een achtertuintje (laat staan in huis :-) ).
Maxie & Willy van Familie Bofkont hebben de ruimte. Een eigen varkensvrijstaat. Ruig stuk land, omgeven door water. Modderpoelen, brandnetelvelden (zijn ze gek op), distels, manshoge grassoorten. Daar kan een blind paard geen kwaad doen.
Varkens wel. Die krijgen alles plat. Een paar maanden geleden moest je nog met een machete door dat woeste oerwoud ploegen, nu kijk je al dwars door alle begroeiing heen.
Willy is een slimme. Weet altijd als eerste een weg te vinden. Stond als biggetje al binnen de kortste keren parmantig tussen de stieren. Guitig koppie omhoog: wie doet mij wat? Laat zich nu als een krokodil in het water glijden en had al snel door dat aan de overkant van dat water nog een eilandje was. Nog helemaal ongerept en onbegaanbaar. Geen probleem. Willy deed zijn werk en nu kan iedereen er op.
Ik vind het altijd jammer als een plek geen geheimen meer kent. Varkens vinden dat ook. Zodra ze alles verkend hebben, krijgen ze last van het 'is-dat-alles-syndroom'. En varkens die zich vervelen, worden narrig en narrige varkens gaan je bijten.
Daarom hou ik altijd mijn hart vast als mensen mij verheugd mailen dat ze zo'n grote tuin hebben, wel 40 vierkante meter, en daarom een varkentje hebben aangeschaft. Oei. Zet daar maar gerust een nul achter, denk ik dan. En sinds die familie Knor op dat eiland woont, weet ik dat daar nog wel een nul achter kan.
Langlevende vleesvarkens (bij Familie Bofkont dus) moeten uit de voeten kunnen met hun aangeboren aard. Die bulldozers hebben een onverzadigbare wroet- en graafzucht waar de honden geen brood van lusten.
Deze Maxie & Willy hebben wat dat betreft een moordleven. Voor wat betreft de rest ook. Soortgenoten om mee te kroelen en kiften, een pleegmoeder, een eigen eiland met veel afwisseling en niet te vergeten: de liefde van al hun fans.
Opdat wij DE Max en Wim niet vergeten. En al die andere slachtvarkens ook niet. Waarvan akte :-)
Fijne vrijdag allemaal!
PS
Voor Mireille:
aanstaande zondagavond gaan we met de Vrienden van Familie Bofkont naar het Bofkonteiland toe en daarna naar Betsy's Bofkontbos (Amsterdam Zuid). Als je het leuk vindt om Maxie & Willy in levende lijve te ontmoeten, ben je ook van harte welkom! Geef dan je mailadres, dan stuur ik je een uitnodiging.
Donderdag 14 augustus 2014
De Dag van DE HEELMAKERS
Op weg naar Betsy's Bofkontbos zag ik tot mijn verrassing de Tweeling naar Moeder huppelen om te gaan drinken. Ze hadden zelfs nog ongeschonden oortjes. Wat ik vermoed is dit: deze kalfjes zijn zo klein (ze lopen zo onder Moeder door) dat buurboer heeft besloten om ze een paar dagen bij Moeder te laten. Krijgen ze in ieder geval een betere start door de regelmatige biestopname. En ze drinken goed. Nog even in het paradijs dus.
Betsy's bos komt uit in Zuid-Frankrijk. Een ongerept terrein vol wilde planten, kruiden en bloemen, badend in zonneschijn. Daar ben ik gaan liggen op lang zacht gras, zoals Goudkopje in het boek van Ot & Sien. Goudkopje was verdwaald, werd moe en viel in slaap in een bloemenveld.
Toen ik wakker schrok, wist ik even helemaal niet meer waar ik was. O ja, Betsy. De zon stond al lager.
Stel je voor dat Goudkopje dit overkomen was. Dan zou ze na het ontwaken een donker bos ingelopen zijn. Onderweg zou ze grote omgewoelde plekken gezien hebben. Ze zou sperwers gehoord hebben, een ratje met een glanzend velletje hebben gegroet en dan ineens: een huisje in de verte! Een knus huisje waar een groot moedervarken bleek te wonen met roze hangoren en 10 biggen.
Toen ik door het bos naar Betsy liep, zag ik overal varkenssporen. Betsy & Co zijn systematisch alle ondergroei aan het verwijderen alsof ze in dienst zijn van de gemeente Amsterdam. Zulke ijverige ambtenaren zijn zeldzaam. Geen wonder dat ze even lagen uit te rusten.
Er lagen 4 lummels aan haar spenen te sabbelen toen ik bij ze kwam. De rest lag er loom omheen. Het is vandaag precies 4 maanden geleden dat ik ze in dit huisje geboren zag worden op 14 april. Geen idee waar die tijd gebleven is. Even met mijn ogen geknipperd en nu ligt Betsy daar met 10 opgeschoten nozems te genieten van hun vrije leven.
Wat een leven hebben deze lucky basterds! Om jaloers op te worden. Als je Betsy zo ziet liggen temidden van haar kroost, ziet wroeten met haar familiebedrijf of hun leven er van afhangt, dan weer vol overgave ziet chillen, wil ik onmiddellijk Betsy zijn. Zo 100% in het hier en nu. Zo onbekommerd. Betsy heeft geen weet van de Tweeling, geen weet meer van haar miljoenen opgesloten collega's. Betsy is Betsy.
Ik ben bij ze gaan zitten. De lummels stonden allemaal op, om zich 1 voor 1 op mijn schoot te laten vallen. Hun warme zachte roze vel, hun instemmend het-leven-is-goed geknor, Betsy die er goedkeurend bij lag, het was ronduit heelmakend. Een ander woord kan ik er niet voor verzinnen.
Varkens als heelmakers. Dat zouden meer mensen moeten weten. Daarom Familie Bofkont. Daarom Betsy. Daarom het Bofkontbos. Daarom zondagavond weer met de Vrienden van Familie Bofkont bij de biggen liggen. Daarom dus :-)
Fijne donderdag allemaal!
Woensdag 13 augustus 2014
De Dag van IJS MET SLAGROOM (2)
Of de duvel er mee speelde. Rij ik gisteravond langs het weiland van buurboer en wat zie ik daar? Een piepklein kalfje, drinkend bij de moeder! In de wei! Spierwit met een roodbont smoeltje. Ik stond op mijn rem, maakte foto's en een filmpje terwijl de gedachten ondertussen door mijn hoofd raasden: Zou dit piepkleintje soms te vroeg geboren zijn en om op krachten te komen bij de moeder mogen blijven?
Maar toen ik doorreed zag ik aan de andere kant van moeder nog precies zo'n kalfje drinken. Een tweeling!
Nou ja! Toen ik gister in mijn blog schreef dat koeien maar 1 kind per keer krijgen in tegenstelling tot varkens, overwoog ik nog te vermelden dat er heel af en toe een meerling geboren wordt. Ik deed het niet. En dezelfde avond dus een tweeling in de wei.
Dat verklaart waarom die beauties zo klein zijn. Ik hoefde me verder geen illusies te maken. Koe is in de wei bevallen i.p.v. op stal en buurboer wist dat nog niet of had nog geen tijd gehad ze weg te halen. Dat zal gisteravond laat nog gebeurd zijn of anders in ieder geval vandaag. Ik durf er straks niet meer langs te rijden, want zodra een kalfje bij de moeder drinkt, vindt de hechting plaats. Arme moederkoe, arme tweelingkalfjes.
Vannacht natuurlijk van alles overwogen. Maar het gaat niet. Zoals de Bofkontkoeien bij Familie Bofkont leven, kost verschrikkelijk veel geld. Zelfs al zou er nu iemand opstaan om het aankoopbedrag van koe + tweeling te doneren, dan nog zou de stichting er minstens 150 nieuwe Vrienden van Familie Bofkont bij moeten krijgen om de kosten van de verzorging van dit drietal op termijn te kunnen dekken.
Dolle Mina is vandaag jarig! Ze werd 4 jaar geleden bij dezelfde buurboer geboren. Een maand te vroeg op vrijdag de dertiende. Zo klein en zwak dat ze amper op haar benen kon staan. Te vroeg geboren kalfjes worden vaak geeunthaniseerd. Maar buurboer belde mij, want dit kalf had zo'n levenslustige blik in haar ogen. Veearts had er geen enkele fiducie in. 'Dat wordt niks. Mislukt altijd. Ze redden het niet of het worden gedrochten met kleine lichamen en veel te grote koppen.'
Tot overmaat van ramp kreeg Kleintje ook nog een dubbele longontsteking (de longen worden de laatste maand in de baarmoeder gerijpt en die maand had ze door haar vroeggeboorte dus gemist).
Maar een half jaar later heette ze Dolle Mina vanwege haar vreugdesprongen en stonden vriend en vijand met open mond te kijken. Wat een beauty! Veearts: 'Ik neem alles terug. Wat je nog bereiken kunt met TLC.' (Tender, Love and Care).
Nou en of! Al die doorwaakte nachten waren niet voor niks geweest. Dag en nacht verse melk gegeven, vaak en in kleine hoeveelheden. Het drinkritme nagebootst van moederkoe en kalf, dat bleek de sleutel van het succes.
Vandaag weer verder met Project Mem. Dat belooft heel wat te gaan worden. Bulle en Grietje gaan er uiteraard ook een rol in spelen, want Mem en haar (pleeg)kinderen horen bij elkaar. Zij zijn het levende voorbeeld hoe koeien aan elkaar verknocht kunnen raken. En helemaal als er sprake is van een (pleeg)moeder en kind relatie.
Wat een geluk voor Mem die elders al 2 keer volkomen buiten de boot viel, maar dat verhaal komt straks uitgebreid aan bod. Daarom juist Project Mem :-) Met veel dank aan de fans van facebook die dit project mede mogelijk maken!
Fijne woensdag allemaal!
Familie Bofkont Workshop
op Het Beloofde Varkensland
10 augustus 2014 - 14.00 uur
Bekijk
hier de foto's.
Familie Bofkont Workshop
op Het Beloofde Varkensland
3 augustus 2014 - 14.00 uur
Bekijk
hier de foto's.Dinsdag 12 augustus 2014
De Dag van IJS MET SLAGROOM
In de Volkskrant las ik over een koe die door de Maas zwom op zoek naar haar kalf dat bij haar weggehaald was. 'Dat hebben ze er nu allemaal voor over!' had de boer naar een passerende fotograaf geroepen.
Ik moest het twee keer lezen. Zou die boer beseffen wat hij daar zegt? Hij is toch degene die het kalf van haar afgenomen heeft? Wat bedoelt hij nu precies? Dat die koe zo stom is om op zoek te gaan? Of dat hij trots is op zijn koe die er alles voor over heeft om haar kalf terug te vinden?
'Dat hebben ze er nu allemaal voor over!' Omdat ik al 17 jaar met koeien leef, gaat zo'n zinnetje in je kop zitten.
Stel dat ik 1 big bij Betsy zou weghalen, dan zou ze gewoon met de rest doorgaan. Ze zou het waarschijnlijk niet eens merken in die hoeveelheid kinderen. Maar een koe krijgt maar 1 kalf per keer. De dracht is ook veel langer. Negen maanden lang is haar lichaam ingesteld op dit ene kalf. Weghalen na de geboorte moet een onbegrijpelijke gebeurtenis zijn. Deze koe zwom zelfs de hele Maas over, om op het land aan de overkant naar haar onvindbare kalf te brullen.
Hier en daar wordt op heel kleine schaal een fifty fifty experiment gedaan met koeien en hun kalfjes. De helft van de melk wordt door de kalfjes bij de moeder gedronken, de andere helft gaat naar de melkfabriek. Dat lijkt me een begin. Als melkdrinker, kaaseter en slagroomsnoeper, zou je er eigenlijk op moeten staan om deze zuivelprodukten uitsluitend van deze 50/50boeren te betrekken.
Want geen kaas meer kunnen eten is zo ongeveer het moeilijkste, hoor ik keer op keer tijdens de Familie Bofkont workshops. Dat valt de meesten nog zwaarder dan het laten staan van vlees. Kaas schijnt nog altijd het vangnet voor vleesverlaters te zijn.
Onlangs las ik over een boer die het na 15 jaar zat was om de pasgeboren kalfjes bij hun moeders weg te halen. Hij laat ze nu ruim 2 maanden bij de moeder. Voor zover ik uit het artikel begreep begint hij daarna pas weer voor de mensen te melken. Sindsdien heeft hij veel meer schik in het boeren gekregen. Zijn koeien zijn nu veel rustiger en hij snapt ook veel meer van ze. Mooie ontwikkeling!
Al is de scheiding na 2 maanden evengoed pijnlijk, nog pijnlijker zelfs, omdat moeder en kind dan al een hechte band met elkaar hebben. Als je niet zonder kaas kunt, lijkt me dat 50/50 systeem een goede oplossing. Ik ga er achteraan en laat de kaasverslaafden weten waar die kaas te koop is :-)
Anders dan varkens zijn koeien introverte wezens. Ze slaan alle indrukken op, in tegenstelling tot de extraverte varkens, die er alles a la minute uitgooien. Des te opmerkelijker is dat wanhoopsgebrul van moederkoeien als ze hun kalfjes missen.
Hoe koeien kunnen rouwen heb ik meegemaakt met Rosa, toen Griet overleed. 15 jaar onafscheidelijk en toen was het van de ene op de andere dag voorbij. Nu - na 2,5 jaar - heeft Rosa eindelijk de draad weer opgepakt. Ze moet verder met een groot verlies, maar het lieve oudje heeft er de kracht gelukkig weer voor.
En dan Mem! Mem die er aan onderdoor ging op het melkveebedrijf. Ieder jaar opnieuw een kalf, ieder jaar opnieuw die onbegrijpelijke gebeurtenis. Waar was haar kalf gebleven? Ze moest er zelfs voor naar de slacht want ze raakte steeds gedeprimeerder en kon niet meer naar behoren presteren.
Drie jaar geleden - 8 augustus 2011 - namen we haar op met een volle uier. Sindsdien is ze pleegmoeder, eerst van Bulle, nu nog steeds van Grietje. Mem is een buitenbeentje en zal dat altijd blijven, maar ze floreert door haar pleegmoederschap. Niets leuker dan de band tussen een moederkoe en haar kalf te kunnen volgen. Daar kan zelfs geen heerlijk ijsje met slagroom tegenop :-)
Fijne dinsdag allemaal!
Zondag 10 augustus 2014
De Dag van VERBINDING
Ach wat is Betsy toch wijs met haar gezinnetje! Kijk haar nou toch liggen genieten. Het moedertje lag er vanochtend weer zo lief bij temidden van haar biggen. Wat een rijkdom dat Bofkontbos.
De Zwoele Zomeravonden in Betsy's Bos met de Vrienden van Familie Bofkont zijn een groot succes. Vorige week waren Boer Edwin en zijn vrouw Bianca er ook bij. Ik had ze 's ochtends een mailtje gestuurd en diezelfde avond nog stonden ze al tussen Betsy, biggen en bomen.
Boer Edwin is de boer van La Mama.Toen zij naar de slacht moest en ik hem vroeg of ik haar mocht kopen, was hij blij. Zeug 1281 was namelijk zijn lievelingszeug en nu kon ze blijven leven. Ik mocht haar niet eens betalen, maar kreeg een cheque van hem ter waarde van het getal van haar oormerk. 1281 euro dus!
Op mijn verzoek nam La Mama haar laatste biggetje mee. Was ze niet alleen temidden van die grote Familie Bofkont en kreeg ze de kans om voor de laatste keer moeder te zijn. Maar dan uitgebreid in alle vrijheid met alles d'r op en d'r an. Ze geniet er nog steeds van. Na 5 jaar op Het Beloofde Varkensland is elke dag met haar inmiddels grote zoon Edwin, nog steeds een feest.
Haar andere biggetjes (170 in totaal, minus Edwinnetje), zijn gelukkig een lang transport bespaard gebleven. Boer Edwin produceert uitsluitend voor eigen land.
In Villa Varkensgeluk had ik een hele wand gemaakt met uitgeknipte biggenkopjes. Doorgenummerd van 1 t/m 169, want nummer 170 lag lekker bij zijn moedertje in het stro.
169 biggen! Ze keken ons allemaal met hun guitige smoeltjes aan. Iedere zondag keken de deelnemers van de workshop met open mond naar deze gevisualiseerde staat van dienst van La Mama. En daarmee van elke fokzeug ter wereld.
Hoe kan zo'n boer ze naar de slacht brengen? Heeft zo'n man dan geen gevoel? Meestal bleken die opmerkingen van vleeseters te komen :-) En als ik dan zei dat deze biggetjes vetgemest waren tot vleesvarkens en zeer waarschijnlijk ook op hun bord gelegen hadden, keken ze mij vol ongeloof aan. Ja, voegde ik er dan aan toe, want Boer Edwin levert uitsluitend aan de Nederlandse markt.
Wat hebben we genoten tijdens de Zwoele Avond bij Betsy in haar bos. Binnen de kortste keren lag iedereen bij een boom met een big op schoot. Daarna zijn we gaan lopen. Burgers en boer met biggen in hun kielzog. Betsy was de hekkensluiter. Zij kwam als laatste in de rij aanschommelen. Genietend van het bezoek in haar bos.
Boer Edwin geen gevoel? Er ging heel wat door hem heen tijdens dit boswandelingetje, dat zag ik wel. Bianca zijn vrouw vond het ook prachtig. Ooit had ze een slappe big in huis genomen om dat beestje er doorheen te slepen. Maar toen dat gelukt was, ja wat moest er toen verder gebeuren?
We wisselden wat bevallingservaringen uit, want daar kon ik nu ook over meepraten. We staarden allemaal verbijsterd naar het gevolg van de wroetexplosies van Betsy & Co. En we wisten dat het onmogelijk was om ieder varken zo'n leven te geven.
Maar we genoten ook allemaal van het zijn in Betsy's Bos. Een sprookje dat maar voor een enkel varken is weggelegd. Toch liepen we daar met elkaar temidden van varkentjes van vlees & bloed. De Vrienden van Familie Bofkont vonden het leuk om Boer Edwin nu eens in levende lijve te ontmoeten. Naam en faam waren hem inmmers al in mijn verhalen vooruitgesneld. Ze spraken honderduit met elkaar.
Boer en burger voor even verbonden door Betsy. Het gaat om de verbinding, ook al zijn dat spaarzame momenten. Daarin zit de hoop. Maar aan die momenten heb ik genoeg om door te gaan, al is de weg nog zo lang. Want ooit...
Fijne zondag allemaal!
Zaterdag 9 augustus 2014
De Dag van SJONNIE
Hoe is het eigenlijk met Sjonnie? Nee, geen Johnny zoals een paar deftige dames laatst maar bleven volhouden. Sjonnie. Gewoon Sjonnie.
Het gaat hartstikke goed met Sjonnie.
Ik zag hem gisteravond liggen en wat wordt ie al groot! Het babyachtige wat hij heel lang gehouden heeft, is er nu echt wel vanaf. Sjonnie is een grote lummel geworden.
Maar dat lieve, dat mollige, dat zachte, is toch overeind gebleven en dat komt door de uitstraling van zijn ogen. Sjonnie heeft lieve ogen. Vriendelijke, zachte ogen die zijn karakter weerspiegelen en daarmee is hij echt een zoon van zijn moeder.
De Moeder van Sjonnie heeft dat ook. Iedereen die al op haar eiland is geweest, kan daar van meepraten. Je wordt door haar verwelkomd alsof je de belangrijkste persoon op aarde bent. De Moeder van Sjonnie loopt over van gulheid.
Sjonnie is minder uitbundig, heeft ook een andere rol op het erf, maar hij is er niet minder vriendelijk om. Sjonnie maakt deel uit van een hechte club. In zijn babytijd waren Moscowicz en Pinokkio zijn vaste maatjes met wie hij Het Beloofde Varkensland ontdekte.
Zeker in zo'n grote familie als Familie Bofkont is het belangrijk voor de nieuwkomertjes om steun te krijgen van een of meer leeftijdgenootjes. Samen zijn ze sterker, beter opgewassen tegen alle nieuwe indrukken, en niet te vergeten, samen kunnen ze spelen en de boel onveilig maken. Zo'n jeugd wens je ieder biggetje op aarde toe.
De boycot van Poetin maakt onmiddelijk weer de kinderlijke utopist in mij wakker. Yes! Dit is de kans om alleen nog maar voor de binnenlandse markt te produceren. Nooit meer export! Geen biggen en varkens meer op lange transporten! Geen onverdoofde castraties meer voor al de arme exportbiggen! Minder varkens uitsluitend voor eigen land! Met een veel leuker leven! Ruimte, modder, blauwe lucht! Alleen nog maar gelukkige Sjonnies en Anita's! Dream on Westerhof. Er bestaat ook nog zoiets als import. O ja, dat is waar ook :-(
Terug naar Sjonnie. Het hechte clubje van weleer heeft in de loop der tijd een interessante uitbreiding gekregen. Zeeman. En nog opmerkelijker Piet. Zeeman als ervaren hopman (inmiddels ook al weer 8,5 jaar) en Piet als vechtersbaas van 7 jaar hebben zich bij deze 2-jarige pubers aangesloten. Overdag ieder hun eigen besognes, maar iedere avond vaste prik, keren ze terug naar huis. Hun huis. Soms is er een laatkomer, maar ik wacht altijd met het sluiten van de deur tot de laatste binnen is.
Die dichte deur 's nachts heeft te maken met de volgende ochtend. Zo ontstaat er een ontbijtzaaltje waar andere gasten niet gewenst zijn, want dan wordt het matten. Na het ontbijt gaat de deur weer open en begint de nieuwe dag. Dan mengt de club van 5 zich ook met de andere bewoners van Het Beloofde Varkensland. Het ideale varkensleven.
Sjonnie haalden we op bij de boer in september 2012. Hij was toen 4 weken oud en stond op het punt gespeend te worden. Bij die gelegenheid viel ik als een blok voor zijn moeder. Ze lag in haar kraamkooi met al haar biggen om zich heen en vond het goed dat ik daar bij kroop. Die lieve ogen en die puntige onderlip bleven in mijn hoofd zitten.
Sjonnie woonde al een jaar bij Familie Bofkont, toen we de kans kregen om ook zijn Moeder op te halen. De boer was zo aardig om mij te melden dat haar tijd er op zat. De uitkomst laat zich raden: voor haar geen slacht, maar een eigen eiland met 6 aangenomen kinderen.
Waarom Sjonnie niet herenigd met zijn Moeder?
Dat moet je aan ze zelf vragen. Het zal niet meer in ze opgekomen zijn. Sjonnie was al gesetteld en zijn Moeder kreeg de zorg over 6 pleegkinderen. Zo kan het gaan in een varkensleven. Althans op Het Beloofde Varkensland.
En ze leefden nog lang & gelukkig.
Fijne zaterdag allemaal!
Vrijdag 8 augustus 2014
De Dag van VERLIEFD OP DAPPERE DODO
Laat de anderen het maar niet horen, maar ik ben verliefd op Dappere Dodo. Heeft ie ook wel voor gezorgd. Dappere Dodo heeft altijd al werk van me gemaakt, maar sinds kort heeft hij een nieuwe tactiek: zodra ik in het stro ga zitten, komt ie ineens te voorschijn. Waar vandaan is altijd een raadsel, maar ineens is ie er.
Vervolgens kruipt ie op m'n schoot. Dat wil zeggen, hij komt nooit verder dan z'n kop. Dappere Dodo is namelijk een tank. En dan is er gewoonweg geen plaats meer voor de rest van hem. Ondertussen moet ik alle zeilen bijzetten om overeind te blijven. Hoe omvangrijk en hartstochtelijk Dappere Dodo ook is, dwars door die power heen straalt hij een zachtmoedigheid uit waar je accuut van smelt.
Dappere Dodo is zo'n varken met een geheim. Je hebt van die varkens. Billie Bofkont heeft dat ook, een bepaalde gevoeligheid waar je altijd weer door geraakt wordt (laat Billie het maar helemaal niet horen van die verleidingskunsten van Dappere Dodo :-)).
Dappere Dodo neemt een heel eigen plaats in binnen Familie Bofkont. In zijn biggetjesjaren twee handen op 1 buik met Wildeman, maar naarmate hij ouder werd, werd hij steeds autonomer. Rustig, stoïcijns, barst van het zelfvertrouwen. En toch gedumpt geweest in de Bijlmermeer, nauwelijks drie turven hoog. Inmiddels al weer 8 volle jaren op Het Beloofde Varkensland. Wat een geluk dat we hem toen opgehaald hebben.
Afgelopen zondag. Ik zit naast Miss Piggy in het stro met de radioverslaggever, midden in de opname. Ineens kruipt Dappere Dodo vanuit het niks op mijn schoot met een overrompelende charme. Sommige varkens hebben de gave om je onmiddellijk te ontwapenen. Ik zag hoe de verslaggever steeds zachtere trekken kreeg. Als hij al weerstand had willen bieden, die kans was verkeken.
Sinsdien zit Dappere Dodo in mijn hoofd. En ook in het hoofd van de verslaggever, denk ik. Hij schreef nog een berichtje hoe geweldig hij het vond om hier even te mogen zijn. Zo'n moment met Dappere Dodo is een pareltje waar je nog lang op kunt teren. En dat doe ik nog steeds :-)
Fijne vrijdag allemaal!
Donderdag 7 augustus 2014
De Dag van HIEP HIEP HOERA MISS UNIVERSE!
Miss Universe is deze week 12 jaar geworden! Ze heeft het in stilte gevierd in de aanleunwoning van Maximiliaan.
Het leventje van Missie speelt zich nog voornamelijk af onder een berg stro. Alleen als ze berig is, wil ze nog wel wat heen en weer schuifelen. Vandaar dat ze op haar verjaardag terecht kwam bij haar buurman Max. Eens een mannengek, altijd een mannengek. Maar ook daar zag ik niet meer van haar dan af en toe het bewegen van een zwart oortje.
Miss Universe is al een paar jaar dement. Ik merkte het voor het eerst aan haar motoriek. Ze werd zo langzaam als een slak. Deed er een eeuwigheid over om van A naar B te komen. Alles ging in slow motion, ook eten. Of ze stond zomaar ergens heel lang stil en dan zag ik aan haar dat ze de kluts kwijt was.
Op een ochtend stond ze in Het Oude Mannetjes huis. Daar wilde ze voortaan ontbijten, zo bleek. Billie Bofkont & Mannetje Bromsnor vonden het goed, als ze niet teveel last van haar hadden. Dat duurde zo een paar weken.
Na het ontbijt wist ze dan toch weer bij haar zoon Zwarte Prins terug te komen. Want wat moest zij zonder haar zoon en wat moest dit moederskindje zonder zijn moeder? Ze lagen altijd samen. En als de avond viel schoof haar stiefzoon Beertje ook nog aan.
Daar was ik heel blij om want in haar jonge jaren kreeg de kleine Missie niet echt aansluiting met de anderen. Zelf werd ze door haar moeder verstoten toen ze amper 4 weken oud was. Toen ik haar kwam halen, lag ze moederziel alleen onder een dekentje in een kinderbox. Wat een kleintje! Maar wat was ze knap met haar zwarte tangaslipje aan. Zwart kopje, zwart kontje, voor de rest helemaal roze.
En een heel kort lontje. Ze kon me venijnig bijten als de melk niet snel genoeg naar haar zin kwam. Missie had haar buien en zo klein ze was, haar stemming kon razendsnel omslaan. Dat is nog steeds zo. Toch ben ik altijd dol op haar geweest. Ieder varken is anders en dit divagedrag past gewoon bij haar.
Van moeilijke varkens leer je trouwens het meeste. Als je geen zin in een kribbige knauw hebt, moet je dus zorgen dat je ze altijd voor bent. Zo word je vanzelf een meester in het leren lezen van de lichaamstaal van varkens en het herkennen van hun geluiden.
De komst van Zwarte Prins heeft Miss Universe zo goed gedaan. Ineens was ze niet eenzaam meer. Ze was uitzinnig van blijdschap. Blaffen, rennen, rondjes draaien: IK HEB EEN KIND! Kleiner dan klein, deze laatst geborene, en de enige die levensvatbaar bleek.
Miss Universe was door het dolle heen. Ze had het geflikt. Zonder dat ik het wist had ze de piepjonge Prins Harrie verleid. Varkens! Als ze zich iets voorgenomen hebben, zijn ze je altijd te slim af :-)
Misschien ligt ze daar wel over te mijmeren onder het stro. Over die ene keer. De triomf, dat het haar toch gelukt is. Haar prins op het witte paard, Prins Harrie, en dat daar een liefdesbaby van kwam.
Sweet memories. Ze zijn haar van harte gegund. Gefeliciteerd Miss Universe met je 12 jaar, en als je dat zelf ook wilt, hoop ik op nog een paar extra jaartjes bij ons op Het Beloofde Varkensland!
Fijne donderdag allemaal!
PS
En Zwarte Prins? Die heeft een paar weken met zijn ziel onder de arm gelopen, toen zijn moeder in het Oude Mannetjeshuis verdween. Daarna de draad weer opgepakt. Hij slaapt nog steeds met zijn stiefbroer Beertje. Nu gaat Zwarte Prins af en toe bij zijn oude moedertje op bezoek in het bejaardenhuis. Want zo doe je dat als liefhebbende zoon :-)
Woensdag 6 augustus 2014
De Dag van DOE JE OOK MEE MET PROJECT MEM?
WIE
Mem, een mager melkkoetje
WAT
Mem was depressief omdat ze gepest werd door de kudde
En tot overmaat van ramp verdronk haar kalf voor haar ogen in de sloot
WAAR
Bij een koeienboer
WANNEER
Augustus 2011
HOE
Mem werd van de slacht gered door Familie Bofkont en kreeg twee pleegkalveren
DE SITUATIE NU
Mem is inmiddels genezen van haar depressie en gaat samen met haar gezinnetje de hoofdrol spelen in een anti-pest-programma voor Amsterdamse scholen!
VRAAG VAN MEM AAN JOU
Help je ook mee met dit bijzondere project voor Koe & Kind? Maak dan een bedragje (aftrekbaar van de belasting) over op IBAN NL02INGB0000000469 t.n.v Familie Bofkont, Amstelveen, o.v.v. Project Mem
WAT GAAT STICHTING FAMILIE BOFKONT MET JOUW GOEIE GELD DOEN?
Als weldoener van Mem word je binnenkort bij Mem en haar pleegkinderen Bulle & Grietje uitgenodigd. Dan kun je met eigen ogen zien wat we met je goeie geld voor dit nieuwe project van Familie Bofkont hebben kunnen realiseren. Laat je verrassen!
DELEN
Mem is ook blij als je deze post met je vrienden wilt delen :-)
Dank vast en graag tot ziens!
Fijne woensdag allemaal!
Wordt Vervolgd.
Dinsdag 5 augustus 2014
De Dag van HOE IS HET MET WEDUWNAAR MAX?
Het gaat goed met Weduwnaar Max. Toen Lamme Zus pas vertrokken was, lag hij veel buiten te soezen. Maar de afgelopen week is dat veranderd.
Max is altijd al een meester in de non verbale communicatie geweest. Ook nu weer. Uit de manier waarop hij rondloopt en beweegt zie ik dat hij heeft geaccepteerd dat hij weduwnaar geworden is. De voorheen gezamenlijke aanleunwoning van hem en Lamme Zus is nu weer van hem alleen.
Max heeft sowieso al een verleden met dit huisje. Toen we hem 10 jaar geleden na zijn traumatische ervaring met de Delftse studenten op Het Beloofde Varkensland opnamen, was dit de plek waar hij weer tot zichzelf moest zien te komen.
Hij moest leren dat hij mij niet meer mocht aanvallen. Aan mij de schone taak om hem vertrouwen en plezier in het leven terug te geven. Destijds had ik 7 jaar varkenservaring achter de rug, dus helemaal een groentje was ik al niet meer. Maar wat Max was aangedaan was niet gering. Ik werd in het diepe gegooid en moest het maar zien uit te zoeken.
Angstige (en daardoor vaak agressieve) dieren moet je in eerste instantie zoveel mogelijk rust bieden. Eerst maar eens laten wennen aan alle nieuwe geuren en geluiden. Max moest de tijd krijgen om een patroon te ontdekken in zijn nieuwe wereld. Iedere ochtend liet ik verbaal weten dat ik er aan kwam en zette ik zijn etensbakje over een schot heen. Daarna ging ik meteen weer weg.
Zo heb ik het contact van lieverlee opgebouwd. Toen ik eindelijk (daar gingen weken over heen) binnen mocht staan zonder dat hij in paniek raakte, ging ik in de uiterste hoek van zijn huisje een boek zitten lezen. Kon hij aan mijn geur, stem en aanwezigheid wennen en zelf bepalen of en wanneer hij dichterbij wilde komen.
Het heeft lang geduurd, maar het is helemaal goed gekomen. Na een half jaar genoot Max volop van het leven op Het Beloofde Varkensland.
Als hij je leuk vindt laat hij zich door zijn aandoenlijke berenvoetjes zakken en gaat voor je liggen (berenvoeten zijn een speciaal soort varkenspootjes). Pleegzuster Bloedwijn Leonie kan daar van meepraten, want toen Max jaren later huidproblemen kreeg, heeft zij hem een complete peeling gegeven. Dan transformeerde de aanleunwoning tot een varkenswelness en lag Max volop te genieten van de schoonheidsbehandelingen.
Sinds een paar dagen heeft Weduwnaar Max interesse in de buren.
We hebben de tussendeur tussen hem en Het Oude Mannetjeshuis verwijderd en er een laag transparant schotje tussen gezet. Eerst gebeurde er niks, maar ineens zagen we Max toch staan loeren.
En zaterdag stond hij bewust te posten toen bleek dat er een Bruid met aanhang bij Billie Bofkont & Co op bezoek waren. Mag de weduwnaar ook een stukje appel? vroeg iemand, nadat ik over Max & Lamme Zus had verteld. Natuurlijk mocht de weduwnaar ook een stukje appel! Max werd de held van de dag, want ineens stond hij in het middelpunt van de belangstelling. Iedereen wilde met de weduwnaar op de foto. Max straalde.
De komende dagen worden spannend. Miss Universe is gisteren berig geworden en heeft de nacht bij Maximiliaan doorgebracht! Weliswaar in nog gescheiden bedden, maar wat niet is, kan nog komen. Ik hou jullie op de hoogte.
Wordt Vervolgd.
Fijne dinsdag allemaal!
Zondag 4 augustus 2014
De Dag van MAANDAG BIJ-KOM-DAG
Weer een ouderwets Bofkontweekendje achter de rug. Zaterdagochtend heel vroeg in de achtbaan gestapt om er zondag tegen middernacht pas weer uit te rollen.
Zaterdag. Voordat Bruid met aanhang om 11.00 uur op Het Beloofde Varkensland arriveren, zit er voor ons al een werkdag op. Op de valreep presteert Vader Kraak het om nog even een paar megazakken kattenbakkorrels open te scheuren in de melkerij. Várkens!
Het gezelschap heeft haast want er moet ook nog meegevaren worden op de Gay Pride. Als een voetzoeker dus door het programma heen. Geen seconde te verliezen om Familie Bofkont in 2 uurtjes recht te doen. Het lukt zelfs om Weduwnaar Max nog in het zonnetje te zetten. De dames stuiteren zwaar onder de indruk het erf weer af. Het was nog 10 keer leuker dan ze ooit gedacht hadden. Prachtige bijeenkomst. Met grote dank aan Yvon, Orson en Dennis die ook op scherp moesten staan om alles in zo'n korte tijd op rolletjes te laten verlopen.
Zaterdagmiddag.
Spoedcoachingswandeling in de polder. Bericht van klant: Help! Ben gevraagd voor job in Amerika. Once-in-a-lifetime. Sta al met 1 been op Schiphol. Doodeng. Wel of niet doen? Een uur later stampen we onder de bloedhete zon door de polder en nemen de opties door. Zijn angsten en twijfels zijn mij ook niet vreemd. Ze horen bij het proces. Geen avontuur zonder risico. Vlak voor onze voeten vliegt een haas uit zijn leger. De haas kent geen twijfel. Die gaat. Als we afscheid nemen op de dijk staat er een glunderend kind met grijs haar. Kom maar op met dat avontuur!
Zaterdagavond.
Aan de slag met maquette maken voor nieuw beestenproject. Het hele proces van voren af aan. De angsten, de twijfels etc. :-)
Zondagochtend.
Workshop. Maar eerst de radio nog over de vloer. De aanvraag lang voor me uitgeschoven, geen zin meer in media. Ineens toch ja gezegd. De reporter stond ook niet echt te juichen van het idee om varkens te masseren. Gevolg: wat hebben we allebei genoten! Ik van het vertellen en hij van de varkens. Hij was compleet om. Ter plekke verliefd op Miss Piggy, geschuurd door Wilde Sjouk en oh wat jammer dat er maar zo weinig zendtijd was. Hij had de rest van de dag wel bij de varkens willen blijven liggen, maar ja, een afspraak met zijn vriendin. Of hij zich nog wel even heel goed wilde douchen, had ze hem gevraagd :-)
Zondagmiddag.
Toen de radioreporter de Bofkontboerderij verliet, stond de melkerij al vol met trappelende fans voor de Familie Bofkont Workshop. En daar was Vader Kraak ook weer. Ik vond hem wat schraal worden. Deze zwerver is vermoedelijk al stokoud, en Big Trouble is zijn oude vadertje de baas geworden. Hij verslaat hem nu op alle fronten en tijdens het ontbijt moet Vader Kraak alle zeilen bijzetten om aan de bak te komen. Sinds een paar weken voer ik hem bij in melkerij. Kan ie lekker rustig in zijn eentje een grote schep biks oppeuzelen. Maar een privilege voor een varken is meteen vragen om moeilijkheden. Vader Kraak staat nu de hele dag bij de deur van de melkerij te posten. Várkens!
Zondagavond.
Zwoele Zomeravond met de Vrienden van Familie Bofkont. Eerst in ganzenpas door het weiland naar het Bofkonteiland. Vreugde bij de Moeder van Sjonnie & Co. Voor de tweede keer een groep op bezoek! Toen per auto achter mekaar aan naar het Bofkontbos. En wie waren daar ook? Boer Edwin met zijn vrouw Bianca! Had net 's middags nog het verhaal van La Mama in geuren en kleuren verteld. Nu konden de Vrienden van Familie Bofkont boer Edwin ook in levende lijve ontmoeten. Boer Edwin schat Betsy's biggen op zo'n 50 kilo. Zoveel weeg ik ook. Voor een mens niet bijster veel, maar voor een big van 3,5 maand des te meer. Prachtige avond. Koffie in de pipowagen, buiten bij de biggen liggen en wandelen door het Bofkontbos. Natuurlijk gingen Betsy en haar biggen mee. Een belevenis.
Nog later op de avond.
En wie stond daar ineens in het donker wordende bos? De Sapman. Nieuwe fan van Familie Bofkont. We zijn er uit gekomen. Hij gooit nu iedere dag zijn groentepulp in een emmer verderop in de straat. Daar halen wij het dan op en serveren de prut bij het biggenontbijt, zodat het geen extravoermoment meer is. De biggen zijn nu al een stuk rustiger. Eind goed al goed.
Toen nog languit in de pipowagen het laatste restje van Zomergasten meegepikt. En een frietje gehaald. Terug op de boerderij voer klaar gezet voor de Bofkontmeute. Want vanochtend ging het hele feest gewoon weer door :-)
Fijne maandag allemaal!
PS
Straks op Radio Noord Holland (rond kwart voor 2 - www.rtvnh.nl/live/radio) reporter Julien met Miss Piggy.
Zondag 3 augustus 2014
De Dag van OPKOMEN VOOR VARKENS (2)
Het kleine mannetje van 4 dat kan toveren en daarom bij Betsy wilde liggen, blijft maar in mijn hoofd zitten. Zo'n mooi gaaf kind. Aan niets is te zien dat er een tumor in zijn hersentjes groeit. Zijn moeder schrijft op haar blog dat hij ineens pijn in zijn been heeft, maar hij wil er niets over vertellen omdat dat een geheimpje is.
Na het dutje bij Betsy volgde er nog een nieuwe verrassing: een ontmoeting met echte brandweermannen! Sinsdien brengt hij samen met zijn broertje varkentjes in een brandweerauto naar de postbodeschool.
Het magische denken van een kind. Wat gaat daar toch een kracht en autonomie van uit.
Geen wonder dat dit ventje zo dol op varkens is. Die zijn net zo. Varkens stralen ook magie uit. Alleen al de manier waarop ze kunnen glimlachen, verraadt een rijke binnenwereld.
Daarom kan ik het ook niet uitstaan als passanten ze uit hun doen proberen te halen door voortdurend iets van ze te willen. Ik herinner me een dame die keihard naar ze stond te fluiten. Toen ik haar uitlegde dat ze vanzelf wel te voorschijn komen als ze zin in mensen hebben, maar dat ze zelf dat moment moeten kunnen bepalen, zei ze dat ze geen tijd had om daar op te gaan wachten.
Maar dat vraagt ook niemand van u, antwoordde ik haar. U bent vrij om iets anders te gaan doen. Ik wil ze nu aaien, herhaalde ze. Nu. En ik heb geen zin om daar op te wachten.
Het varken als gebruiksdier. Of je nu hun hamlapje wil of het recht op aaien opeist, het komt op hetzelfde neer. Het dier is er voor ons. De snelle behoeftebevrediging.
I want it all and I want it now.
Het zeuren van Betsy's biggen. Dreinen, jengelen, krijsen, gillen. Waar kwam dat toch vandaan? Honger? Nee. Dorst? Nee. Kou? Nee. Pijn? Nee. Angst? Nee. Te weinig ruimte? Dat al helemaal niet. Hun aard niet kunnen uitleven? Laat me niet lachen. Het hele officiele rijtje met de criteria die Wageningen hanteert voor hun dierenwelzijnsonderzoeken, kan ik afvinken in het voordeel van de biggen. De conclusie is dat het de Biggen van Betsy aan niks ontbreekt. Helemaal niks.
Wat was er dan toch aan de hand?
Vorige week zondag was Ariane biggenoppas van dienst, terwijl wij op de boerderij de gasten voor de Familie Bofkont Workshop ontvingen. 's Avonds vertelde ze me het volgende: Op een gegeven moment hoorde ze de diepe brom van een V8 motor. Toen de klap van een autoportier. Ineens stoven de biggen van alle kanten naar de straat toe.
De opgeschrikte Ariane zag tot haar verbijstering een man in vliegende vaart een paar boxen met eten over het hek kieperen. Toen nog een mand brood. Met dezelfde snelheid sprong hij zijn Range Rover weer in en weg was ie weer.
Het ging zo razendsnel, ze had nog geroepen dat dat niet de bedoeling is en dat hij contact met mij moest opnemen. Geen naam of nummerbord maar ze had begrepen dat deze bliksemactie niet eenmalig was geweest.
Ik stond te trillen van woede. Ineens viel alles op z'n plek.
De Biggen van Betsy waren hun autonomie kwijtgeraakt door afhankelijk te worden van deze verboden voermomenten. Dat verklaarde hun onuitstaanbare gedrag. Junks waren ze geworden, alleen nog maar bezig met wanneer deze man weer zou komen. Logisch dat ze bij iedereen aan de straat gingen krijsen in de hoop dat hij het zou zijn.
Lang verhaal kort:
Inmiddels heb ik de bewuste man gesproken. Hij heeft een sapbar, iets verderop. Zocht een bestemming voor de groente- en fruitpulp, hoorde zijn buren over het varkensbos en loste sinds 3 weken IEDERE DAG zijn boxen bij de biggen.
Hij vertelde dat de biggen op het geluid van zijn Range Rover reageerden. Dat ze vanachter uit het bos kwamen aanscheuren als ze hij het portier dichtsloeg.
Aha. De aap was uit de mouw.
Vertel mij wat over die slimme varkens. Zo'n geluid hoeven ze maar 2 keer te horen en het zit in hun systeem. Ik moest me snel beraden, want deze man bedoelde het wel goed, maar dit moest toch echt afgelopen zijn. Wordt Vervolgd.
Fijne zondag allemaal!
Vrijdag 1 augustus 2014
De Dag van OPKOMEN VOOR VARKENS
Op de valreep toch nog goed nieuws in het 'ruimings'drama. 97 varkensbedrijven hoeven niet 'geruimd' te worden! Daar is geen antibioticum furazolidon in de varkens gevonden en dus ontspringen zij de dans.
Reden voor een feestje?
Het is maar hoe je het bekijkt. Reken maar dat deze arme varkens een ellendige tijd achter de rug hebben met al die gruwelijke bloedafnames. De conclusie dat ze die stof niet in hun bloed hebben, komt namelijk niet zomaar uit de lucht vallen. Daar is wat aan vooraf gegaan. Angst, stress, paniek en pijn, nee zeker geen vrolijke boel. Ik ben jaaaren terug getuige geweest van het bloedtappen bij een paar varkens en moet mezelf nog steeds tot andere gedachten dwingen als die herinnering weer de kop opsteekt.
Maar 'ruimen' is ook geen pretje. Laten we wel wezen: voor consumptievarkens is het leven uberhaupt geen pretje. Daar bij stilstaan is goed, noodzakelijk zelfs, maar niet te lang per keer, want het werkt verlammend en voor je het weet zit je in de put. Dan hebben de varkens helemaal niks meer aan je.
Betsy leeft nu haar leven in het bos alsof het nooit anders geweest is. Haar biggen hebben geen weet van het vorige leven van hun moeder. Voor hen is hun vrije bosleven heel gewoon. Maar dankbaar? Helemaal niet. Ze weten niet beter.
Varkens redden, welk dier dan ook redden, moet je nooit voor jezelf doen. Betsy en haar biggen staan heus niet in hun hoefjes te klappen als ze me zien. Ha! Daar heb je onze redster! Wat zijn we je toch dankbaar en wat is het leven toch een feest! Zo werkt het dus niet :-)
Het enige wat er in Betsy & Biggen opkomt zodra ze me ontwaren is: heeft ze wat te eten bij zich? Betsy gaat daar gelukkig bescheiden mee om. Ze uit haar teleurstelling niet verbaal, als blijkt dat dat niet het geval is. Met haar biggen is dat een heel ander verhaal. Die zetten het op een krijsen. En dan zijn 10 woedende biggen ineens heel erg veel.
De afgelopen twee maanden heb ik heel wat kopzorgen gehad over die happy clappy family in het bos.
Dat gekrijs en gejengel van die biggen! Ik kon ze wel achter het behang plakken. Waar had ik dat aan verdiend? (daar heb je het weer, verwacht geen dankbaarheid, want die krijg je niet :-)).
Eerst dacht ik nog dat het kwam omdat Betsy zich steeds meer aan haar rol van zogende moeder probeerde te onttrekken. Het is mooi geweest. Heel af en toe staat ze het nog toe. Dan liggen er nog 4 lummels te drinken. Eventjes maar. Dan draait ze zich al weer op haar buik. De rest van het tiental mag niet meer meedoen, dat hebben ze onderling al uitgevochten en bepaald.
Maar was het dat wel?
Tot iemand me vertelde dat puppies ook zo'n jengelperiode doormaken en het dan hoog tijd is om ze uit huis te plaatsen. Uit huis plaatsen? Ik heb geen nestje puppies gefokt. Ik heb helemaal niks gefokt. Betsy kwam met een dikke buik in het bos, heeft haar kinderen gekregen en deze biggen worden grote varkens. Ze blijven hun hele leven als familie bij elkaar. Dat was de opzet. Zou die dan toch niet werken?
Zaak dus om tot de bodem uit te zoeken wat hier aan de hand was, want eeuwig blijvend krijsende varkens, oh wat een nachtmerrie. Bepaald ook niet bevorderlijk voor hun imago. En ik had me 20 jaar geleden toch niet voor niks voor de varkens opgeworpen, om ze onder de mensen te brengen en hun slechte imago (lui, dom, stinken en krijsen) te kantelen? Daar stond ik met mijn goede gedrag. Met de handen in het haar.
Wat te doen?
Ik heb van alles geprobeerd. Negeren. Niet negeren. Me wel laten zien, me niet laten zien, urenlange observaties vanuit de auto aan de overkant van de straat. Deur dicht houden van de pipowagen als ik aan het schrijven was. En niet te vergeten: een nieuw voerregime: Cold turky. 1x per keer dag de hele hoeveelheid in plaats van 3 keer over de dag verdeeld.
Dat hielp.
Na een paar dagen waren ze eraan gewend. Varkens leren snel. Afgelopen met krijsende biggen in mijn kielzog. Godzijdank. Maar de opluchting was van korte duur. Het gekrijs begon opnieuw. Vooral als er mensen kwamen kijken.
Over die passanten moet ik trouwens nog even wat zeggen. Hoe vaker ik op het bord schreef of ze NIET wilden roepen, klakken, sissen, fluiten of klappen om de aandacht van de biggen te trekken, hoe vaker ze dat juist WEL gingen doen.
Evenals: niet voeren a.u.b., want daar worden die leuke biggetjes verwende dreinebalken van. Of: niet over het hek springen a.u.b. want Betsy heeft ook recht op privacy. Prompt sprong iedereen over het hek. Zodra ik dus merkte dat die verzoeken averechts werkten, veegde ik die teksten weer van het bord.
Maar de afgelopen weken had ik het even helemaal gehad. Niks geen beleefde verzoeken meer. Zodra ik iemand hoorde fluiten of sissen met als gevolg krijsende biggen, stoof ik als een overspannen cavia de pipowagen uit.
Tot ik vorige week ineens tot een ontdekking kwam.
Wordt Vervolgd.
Fijne vrijdag allemaal!
PS
Betsy is een geweldige moeder. Zorgzaam voor haar biggen, maar ze kent ook de kunst van loslaten. Steeds vaker ligt ze een uurtje achter in het bos. Alleen. Zo leert ze haar kinderen zelfstandig te worden. En dat werkt. De biggen krijgen zelfvertrouwen. Gaan steeds meer hun eigen gang. Splitsen zich op in kleine groepjes en gaan dan zonder Betsy op pad. Soms kom ik ze her en der in het bos tegen. Dan schemert er weer wat roze tussen het groen en staan ze daar vol ijver te wroeten. Zo'n leven zou je ieder varken toch toewensen. Al is het voor hen de gewoonste zaak van de wereld :-)
Donderdag 31 juli 2014
De Dag van EEN IETS LANGER NEUSJE...
Gelukkig wordt er nog steeds aan de kalfjes gedacht aan de comments te zien! Erg verheugd was ik over de Franse boer die in hongerstaking ging tegen een 'ruiming' en zijn gelijk kreeg van de rechter.
Dat zijn nog de echte boeren. Van die dwarse, die beter dan wie ook weten wat waarheid of bedrog is, als het over hun vee gaat. Net zoals de boeren in Kootwijkerbroek, die er tijdens de MKZ de gevangenis voor over hadden toen ze zich bleven verzetten tegen de 'ruimingen', omdat ze aan hun water voelden dat het niet klopte. En ruim 10 jaar later gelijk kregen. Er is nooit MKZ in Kootwijkerbroek geweest. In totaal werden er 260.000 dieren 'geruimd'.
Over bedrog gesproken: Terwijl ik gisterochtend mijn post over de 'geruimde' kalfjes optikte, werd ik alsmaar gebeld. Radio Noord-Holland. Ze hadden 's ochtends een fokster van 'microvarkentjes' in de uitzending gehad. Maar haar gepromoot van hoe leuk varkentjes in huis zijn, was in het verkeerde keelgat van veel luisteraars geschoten.
Bel Dafne Westerhof van Het Beloofde Varkensland maar op! hadden ze woedend naar de redactie geroepen. En dat deed Radio Noord-Holland, want op de vingers getikt worden door luisteraars over slechte berichtgeving, daar zitten media niet op te wachten.
Maar toen ik mijn voicemail afluisterde, was de uitzending al voorbij. Geen punt, dan maar in een andere uitzending, want ze wilden mijn toelichting per se dezelfde dag nog op radio hebben. Aldus geschiedde.
En alsof de duvel er mee speelde! Gisteravond laat nog kreeg ik een mail van een dierenarts. Hij had een verzoek om hulp gekregen van 16 wanhopige studenten. Een varkentje van deze fokster was op een grote teleurstelling uitgelopen.
Ik citeer:
'Een jaar geleden hebben wij bij xxxxxxxxx een micropig gekocht, nadat ons door de eigenaresse was verteld dat varkens perfect geschikt zijn om in een studentenhuis te wonen. Wij zijn ondertussen tot een andere conclusie gekomen. Sinds een tijdje bijt hij willekeurig in voorbij komende enkels en tenen, wat naar onze mening een teken is van verveling en zijn manier om aan te geven dat hij niet op zijn plek is.'
Ja, dat verbaast me niet. Precies wat ik op de radio had verteld. Ongelukkige varkentjes gaan bijten. Met de regelmaat van de klok krijg ik mails over bijtende huisvarkentjes. Mensen die geen bezoek meer kunnen ontvangen omdat hun huisvarkentje het bezoek aanvalt, etc.
Toevallig woont er sinds 2 jaar ook zo'n 'micropig' op Het Beloofde Varkensland van bovengenoemde fokster. Nee, ik noem geen naam - hoewel me dat wel van alle kanten wordt aangeraden - want het betreft alle fokkers omdat zij een financieel belang hebben. Hoewel ik moet bekennen dat me dat in dit geval steeds moeilijker valt, want de waslijst met klachten in mijn mailbox wordt steeds langer.
Terug naar onze 'micropig' Pinokkio.
Hoewel er wordt geclaimd dat deze 'microvarkentjes' niet van wroeten houden omdat dat er uitgefokt zou zijn (?!), heeft Pinokkio al zo'n beetje het hele Beloofde Varkensland op haar neus gehad. Ze kan ook het hardst gillen van allemaal en doet dat ook regelmatig als haar iets niet bevalt. Want madame is nukkig.
Juist die 'klein bijvende varkentjes' hebben de kortste lontjes van allemaal, omdat ze wel het karakter van een groot varken in zich houden. Als je coute que coute kleiner dan klein wilt fokken, ontkom je toch niet aan de enorme ego's van grote varkens. Die moeten in zo'n klein lijfje worden gepropt. Het resultaat laat zich raden.
Kleine varkentjes schattig? Wacht maar tot ze opgroeien en dat gaat sneller dan je denkt. Je zult maar zo'n gefrustreerd, opgewonden standje in huis hebben (ik moet de mail nog beantwoorden van de mensen die er na 3 maanden al meer dan de buik van vol hebben).
Maar het kan nog gekker en zo kwam Pinokkio op Het Beloofde Varkensland terecht. De dame die haar bracht, was al na 3 DAGEN ten einde raad. De maat was vol toen haar 'microbiggetje' panisch bleek te zijn voor haar hond (die als jager werd getriggerd door zo'n prooidiertje). Om het beestje uit zijn bek te redden schreef ze mij een lange mail. Van al die verkooppraatjes was niks uitgekomen. En nu had ze een groot probleem, want ze had een varkentje in huis waar ze geen kant mee op kon. Ze voelde zich aan alle kanten bekocht.
Bekocht was ze zeker. Leest u even mee:
Toen ze uit de verschillende nestjes haar keuze voor dit biggetje had gemaakt, bleek dat ze een heel bijzonder biggetje had uitgkozen. Want de de fokster sprak de legendarische woorden: "Maar deze is wel heel speciaal, want dit biggetje krijgt een langer neusje. Daarom is ze 100 euro duurder dan de andere biggetjes."
Tja. Liefde maakt blind. Wie valt er niet voor zo'n kleintje? En dus werd er geen 650, maar 750 euro afgerekend.
Pinokkio dus. Zo is ze aan haar naam gekomen :-)
Een langer neusje? Uitgerekend Pinokkio is gezegend met een ultrakort neusje. Maar zelfs dat korte neusje weerhield haar niet van haar natuurlijke aanleg voor wroeten :-) Ze was nog niet op Het Beloofde Varkensland of ze ging los. Pinokkio is een erg leuk varkentje. Geen katje om zonder handschoenen aan te pakken, maar ze is hier helemaal op haar plek. Je moet er niet aan denken wat een gefrustreerd mormel zij in huis geworden zou zijn.
Nu heeft ze een eigen vriendenclub om zich heen: Zeeman, Piet, Sjonnie en Moscowicz. Daarom gaat het goed met haar (en ook nog met ons :-)), want ik blijf er op hameren: varkens moeten met elkaar leven. Buiten. Met veel plek. Heel veel ruimte. En ze dan lekker met elkaar laten. Tenminste als je zegt van varkens te houden...
Fijne donderdag allemaal!
PS
Pinokkio klein gebleven als 'micropig?' Ha! Ze is nu pas 2 jaar (zie foto onderaan) en al zo flink dat ze door de Bofkontboerinnen verward wordt met Mokkeltje (hangbuikzwijntje van 8 jaar). Pinokkio krijgt hier uitsluitend volwaardig varkensvoer en nooit een tussendoortje, nooit. Varkentjes die gedwongen klein moeten blijven omdat dat in de mode is (en dus opzettelijk te weinig eten krijgen) hebben hun levenlang honger. Ook niet bevorderlijk voor hun humeur. Dat zijn geen microvarkentjes maar anorexiavarkentjes :-(
PPS
Pinokkio zal nog doorgroeien tot en met haar 5e levensjaar. Dan pas is ze volwassen, fysiek en mentaal. Vermoedelijk komen er straks comments van verontwaardige mensen, die zeggen dat hun varkentje wel goed in huis kan. Mijn eerste vraag zal dan zijn: hoe oud zijn ze? Als die varkentjes dan jonger blijken te zijn dan 6 jaar kan ik daar helaas niet serieus op in gaan.
Woensdag 30 juli 2014
De Dag van TROOST BIJ FAMILIE BOFKONT
Iemand nog aan die 2500 kalfjes gedacht die gisteren 'geruimd' zijn? Het was nog net even een onderwerpje-op-de-valreep in het journaal. Zo van: o ja, dat is vandaag ook nog gebeurd.
Nu is het wel zo dat de vliegramp het nieuws nog steeds domineert - en terecht - maar toch. Van dieren 'ruimen' wordt niet meer opgekeken.
Vanochtend vroeg stak Herman zijn kop door mijn open slaapkamerraam. Kom je nog? Hij maakte er zo'n mooi melancholiek geluid bij zoals koeien dat kunnen.
Meteen zag ik hem weer als kalf voor me. Hoe hij daar in dat hokje zat en me door een spleet aankeek. Ik mocht hem kopen van de boer. Dat scheelde de kleine Herman een gang naar de veemarkt. Voor hem werd het een lang leven op Het Beloofde Koeienland. Ik kan nu al niet meer over zijn rug heen kijken.
Vorige week kreeg Herman de brandweer en politie op bezoek. En de buurboer met zijn trekker. Ik was bij Betsy in het bos, heb alles dus van horen zeggen. Het schijnt dat Herman in het weiland lag, met zijn grote hoorns vast in de omheining. "Hij was nog niet overeind of stond meteen al weer gras te vreten", zei buurman (melkveehouder) lachend toen ik 's avonds met een taart op zijn erf stond. Eind goed, al goed dus.
Ik zag de kalfjes gisteravond op TV, ook door een spleet van de wagens waar ze in opgehaald werden, op weg naar hun 'ruiming'. Die grote onschuldige ogen met hun lange wimpers.
Dertien jaar geleden organiseerden we een Stille Tocht tijdens de MKZ (mond en klauwzeer) door Amsterdam. Dat was de eerste keer dat het tot iedereen doordrong dat er massaal gezonde dieren afgemaakt werden. Het woord 'ruimen' werd geïntroduceerd. Het hele land was in rep en roer. Er werd schande van gesproken.
Ik hield een toespraak op het Musemplein in Amsterdam dat zwart stond van de mensen: 'Het wordt tijd voor een nieuwe landbouw'. Heel Nederland - boer en burger - was in de greep van de MKZ (die zoals later bleek NIET in Nederland heerste). Gezonde dieren 'ruimen'. Boeren die zich verzetten kwamen in de gevangenis terecht. Sommige melkveehouders die hun familiebedrijf (foklijnen van 100 jaar her) naar de knoppen zagen gaan, maakten een eind aan hun leven.
Omdat een Stille Tocht voor Dieren nog nooit eerder in de hele wereld was vertoond, zat ik er tot mijn nek toe in. Na Ontbijt TV bij Dieuwertje Blok was er geen houden meer aan. Tachtig interviews binnen een week, tot en met de Liberation Française aan toe.
Die week werd afgesloten bij Paul Witteman op TV in Het Lagerhuis. Daar vertelde ik dat mijn opa vroeger een briefje op het hek hing als zijn koeien MKZ hadden. Vanwege besmettingsgevaar kwam er dan tijdelijk niemand het erf op. Opa's koeien waren ziek, maar werden ook weer beter. Na een paar weken werd het papiertje weer van het hek gehaald.
Mijn grote angst tijdens die 'ruimingen' van de MKZ (2001), was dat er een dag zou komen, dat niemand er meer echt van op zou kijken. Dat massaal 'ruimen' van boerderijdieren gewoon zou gaan worden.
Vandaag en de komende tijd worden er nog veel meer kalfjes 'geruimd'. De varkens komen ook nog aan de beurt.
Een veevoerhandelaar heeft gesjoemeld met de samenstelling van het veevoer. Er zit een verboden stofje in. In zo'n kleine hoeveelheid dat het geen enkel gevaar oplevert voor vleeseters, zo verzekert Sharon Dijkstra ons keer op keer. Toch massaal 'ruimen'. Niemand gaat de straat er meer voor op. Niemand protesteert.
Maar de aanwezigheid van Herman & Zeus & Dolle Mina & Rosamunde & Mem & Bulle & Grietje & Mozzarello & ons hele varkensstapeltje Billie Bofkont & Co houden ons voortdurend bij de les.
Familie Bofkont zorgt er wel voor dat we nooit vergeten wat er elders in de wereld gebeurt. Daarom leven zij ook lang & gelukkig. Opdat wij niet vergeten.
En om belangstellenden iedere zondag opnieuw te raken met hun schoonheid en hun eigenheid. En niet te vergeten voor troost. Troost. Erg belangrijk in barre tijden.
Fijne woensdag allemaal!
PS
Gistermiddag een boswandelingetje gemaakt met onze trouwe Familie Bofkont Vrienden Bram & Nicole. Toen ze de trein uit kwamen, zagen ze Betsy aan de rand van het bos liggen. Als kinderen zo blij en verrukt. En dan de biggen met hun onvolprezen wroettalenten! Roze opeetvarkentjes met een vrij bosleven, het blijft een wonder.
De foto's van de Familie Bofkont Workshop van 27 juli staan online!
http://2014.bfknt.nl/20140727-1400-Familie-Bofkont-Workshop-op-Het-Beloofde-Varkensland/
Mozzarello met een dubbele verovering: een leuk stel uit Belgie :-) Het tafereel doet me denken aan dat gek-op-jagen Belgische model dat apetrots bij haar veroveringen poseert. Teveel eer om haar naam te noemen, maar ze schoot de meest prachtige dieren, waaronder een beeldschone leeuw, een neushoorn en een elandachtig dier met enorme hoorns.
De foto's plaatste ze op internet. Dat had het wicht beter niet kunnen doen. Ze kreeg de hele wereld over zich heen en liep daardoor haar contract met L'Oreal mis. Net goed :-)
Dinsdag 29 juli 2014
De Dag van OMDAT IK KAN TOVEREN...
Betsy kreeg vanochtend hoog bezoek in haar Bofkontbos. Make-A-Wish-Nederland kwam aanzoeven in een spierwitte streched limousine van 9 meter lang. Er stapte een klein jongetje uit met zijn broertje, ouders en de dames van de wens-organisatie.
Het jongetje kreeg een blauwe, zijn broertje een rood overalletje aan.
Make-A-Wish-Nederland maakt dromen waar van kinderen met een levensbedreigende ziekte. Dit vierjarige ventje wilde dolgraag bij een groot varken slapen. Toen ik vroeg waarom antwoorde hij: "omdat ik kan toveren."
Betsy was voorbeeldig.
Eerst appelsap met koek. Daarna de biggen aaien, die lekker onder de pipowagen lagen te soezen. Eberhard ging er eens goed voor liggen en schaarde het hele gezelschap om zich heen.
We liepen met de biggen mee toen ze bij Betsy gingen drinken en vervolgens was het tijd voor een wandelingetje door het Bofkontbos. Alle tien biggen in ons kielzog. Betsy bleef thuis.
Dat kwam goed uit. Want toen we terug kwamen, hebben we snel een bedje naast haar opgemaakt. Kussen en dekbedje. Hocus pocus pilates pas, en daar lag het mannetje al naast Betsy in het goudgele stro.
Een plaatje! Hij kon het inderdaad, toveren.
Reikten zijn toverkunsten nog maar veel verder dan slapen bij Betsy.
Je zou het hem en zijn ouders zo gunnen...
Fijne dinsdag allemaal!
PS
de foto's staan later op de site van Make-A-Wish-Nederland. Ik wil de eer aan Make-A-Wish-Nederland en hun wenskind laten en wacht dus nog even met ze zelf te plaatsen.
Komt nog wel.
Maar hier een vast een voorproefje.
Gieltje kan namelijk ook toveren :-)
Maandag 28 juli 2014
De Dag van MEDITATIE A DEUX
Terwijl de regen met bakken uit de hemel valt, liggen Mina & Mozza lekker droog onder de hooikap. De hooikap fungeert als dorpsplein. Die twee roddelen heel wat af, maar vandaag wordt er gemediteerd.
Varkens mediteren niet. Die scharrelen gewoon door, regen of niet. Daarna gaan ze slapen. Tenzij ze gemasseerd worden. Dan wordt het voor masseur & varken een meditatie a deux. Moet je wel wat kunnen natuurlijk, als masseur.
Gisteren hadden we met de workshop veel massagetalent in huis. Broertje en Miss Piggy lopen nog na te genieten. En zij vast niet alleen :-)
Fijne maandag nog allemaal!
PS
Om een misverstand uit de wereld te helpen:
In de uitnodiging voor De Vrienden van Familie Bofkont voor een Zwoele Zomeravond staat duidelijk: 'als gast van Familie Bofkont'. Toch wordt er veel gevraagd wat het kost. Nul komma nul dus. Een gast is een gast. We zijn veel te blij dat we wat terug kunnen doen. Want mede door de Vrienden van Familie Bofkont kunnen de dieren blijven eten, drinken & gelukkig zijn :-)
Zondag 27 juli 2014
De Dag van TIJD VOOR MAX (3)
Maximiliaan & Miss Universe hebben al een verleden samen. Toen we Max uit Klazinaveen hadden opgehaald (2004), stond Missie al voor zijn deur te posten. Ja wat wil? Een intacte beer op het erf en dan ook nog eens zo'n knapperd!
Het heeft maanden geduurd voor Max weer wat op orde was, ik heb al mijn therapietalenten uit de kast moeten trekken, maar het is goed gekomen.
Voor nu geen tijd om dat allemaal uit de doeken te doen (straks workshop), maar vrijdag kwam ik een cadeautje tegen in het fotoarchief.
Maximiliaan met Miss Universe!
Ik weet dat ze een poosje verkering hadden, maar dit bewijs ervan had ik nog nooit gezien. De foto dateert van 16 maart 2008.
He, dat is interessant. Een paar jaar daarvoor was Miss Universe namelijk vreemd gegaan met Prins Harrie! Tegen een echte prins kon zelfs Maximiliaan niet op. Er kwam ook nog een liefdesbaby van: Zwarte Prins. Miss Universe was door het dolle heen dat ze eindelijk een kindje had. Voorlopig geen interesse meer in mannen, ze gloreerde in haar moederschap.
Tot de lente van 2008 dus. Toen kwam haar oude vlam Max weer in beeld :-) Maar zoals dat gaat, verloren ze elkaar toch weer uit het oog.
27 juli 2014
Miss Universe is inmiddels dement en woont ook al weer een poos in de aanleunwoning bij Billie Bofkont & Mannetje Bromsnor. Daarmee werd ze de directe buurvrouw van Maximiliaan & Lamme Zus.
Sinds vorige week is Max weduwnaar...
We hebben de doorgang tussen de beide aanleunwoningen al aangepast.
Wie weet bloeit er weer iets moois op tussen hem en Miss Universe.
Oude liefde roest niet, zo heet dat toch?
Vanmiddag gaan we het allemaal meemaken :-)
Fijne zondag allemaal!
Zaterdag 26 juli 2014
De Dag van TIJD VOOR MAX (2)
Die blik! Die heel even voorzichtig open blik. Een fractie van een seconde maar. Toen trok Max zich weer in zichzelf terug en keek ik weer tegen een tot op het bot wantrouwend zwijntje aan.
Maar ik had genoeg gezien.
Voor dit getraumatiseerde varkentje wilde ik mijn uiterste best gaan doen. Ik wilde hem zijn basisvertrouwen teruggeven.
Deze foto van Max maakte ik tien jaar geleden, na een telefoontje van zijn bazin. Er waren weer nieuwe mensen gekomen om Max op te halen, maar Max was volkomen door het lint gegaan. Hij had zich angstaanjagend verweerd en zich een tegenstander van formaat getoond. Met geen mogelijkheid hadden ze hem de auto in gekregen. Wat te doen?
Gewapend met een zak druiven reisde ik af naar Drenthe. En toen ik met die druiven voor Max hurkte, schonk hij me die blik en kreeg ik hoop.
Anderhalve maand daarvoor was Max in Amsterdam mishandeld door een groep Delfste studenten.
Max had op Marktplaats gestaan: gratis af te halen.
Daar wilden die studenten wel een reisje van Delft naar Klazinaveen voor maken.
Waarom stond dit charismatische varkentje eigenlijk op Marktplaats? En waarom moest hij na zijn verschrikkelijke avontuur toch weer weg van zijn vertrouwde adres? Hoe hebben we Maximiliaan uiteindelijk op Het Beloofde Varkensland gekregen? Hoe zijn we 3 jaar na dat verschrikkelijke voorval die studenten alsnog op het spoor gekomen? En wat gebeurde er toen ik oog in oog met ze stond? Zijn die daders ooit bestraft?
Hoe is het Max sinsdien vergaan? Hoe gaat het nu met hem nu hij Lamme Zus moet missen? En zal hij Miss Universe gaan accepteren als zijn nieuwe levensvriendin?
Op al die vragen morgen de antwoorden in woord en beeld tijdens de Familie Bofkont Workshop. Max ontvangt ons in zijn aanleunwoning en daar vertel ik zijn levensverhaal. Wie er morgen niet bij kan zijn, schrijft in voor een andere keer.
Het verhaal van Max (15 jaar) kan niet vaak genoeg verteld worden. En nu hij er nog is moet zijn tienjarige aanwezigheid op Het Beloofde Varkensland natuurlijk gevierd worden.
Gisteren heb ik het archief van Max weer eens doorgespit. En raad eens wat ik daar tegen kwam? Dat cadeautje ga ik morgen met jullie op Facebook delen :-)
Wordt Vervolgd.
Fijne zaterdag allemaal!
Vrijdag 25 juli 2014
De Dag van TIJD VOOR MAX
Max heeft al zoveel in zijn leven meegemaakt. Ik had hem het verlies van Lamme Zus graag bespaard. Maar wie zich voor aanstaande zondag heeft ingeschreven voor de Familie Bofkont Workshop, kan iets voor dit bijzondere varkentje gaan betekenen. En wie wil dat nou niet voor Max? Zondag wordt zijn grote verwendag.
Zondag is het Tijd voor MAX!
We gaan op bezoek in zijn aanleunwoning met lekkere hapjes en onze onverdeelde aandacht.
Dan ga ik zijn levensverhaal vertellen.
Mijn eerste ontmoeting met hem in Klazinaveen-Noord. Toen had Max al in alle kranten gestaan na zijn verschrikkelijke avontuur met dat stel misselijke studenten in Amsterdam. Hoe hij later als held op Het Beloofde Varkensland arriveerde en het zwart stond van de pers op de dijk.
En hoe ik er jaren later pas achter kwam wie Max mishandeld hadden. Daar speelt Beertje ook nog een rol in. Net als bij Max destijds met de kerk als decorum. Sommige dingen moeten gewoon zo zijn. En dat we die heren studenten toen opgespoord hebben en ik me plotseling in het hol van de leeuw bevond...
Dat en nog veel meer dus aanstaande zondag :-)
Fijne vrijdag allemaal!
Donderdag 24 juli 2014
De Dag van WONDEN LIKKEN EN DOORGAAN
De buurboer wiens trekker we mochten lenen i.v.m. het afscheid van Lamme Zus, vroeg hoe het met de rode koe ging. En hij probeerde het nog maar weer eens: 'Moet ze niet eens een kalfje krijgen?'
Zijn vraag zit nog steeds in mijn hoofd. Ik zag zijn verwachtingsvolle blik en het me speet dat ik hem moest teleurstellen. Buurboer belde me (bijna 4 jaar geleden nu) dat hij onverwacht een veel te vroeg geboren kalf had. Zelf had hij geen tijd voor de intensieve verzorging (euthanasie is dan vaak de oplossing), maar deze had zo'n levenslustige blik in 'zijn' ogen. 'Kom jij eens kijken.'
De rest is geschiedenis.
Dwars tegen het advies van de veearts in (gaat niet lukken, en als wel wordt het een gedrocht van een koe met een grote kop en veel te klein lichaam) zijn we er mee aan de slag gegaan. Vaak en veel kleine hoeveelheden melk - dag en nacht. Net zoals een kalf van nature bij de moeder zou drinken. Iedere ochtend dus de melk zo uit de koe bij de boer opgehaald.
Tot ieders stomme verbazing is het ondermaatse Kleintje (doodziek met dubbele longontsteking) opgegroeid tot een roodbonte stunning schoonheid: Dolle Mina.
Ik zou de boer zo graag wat terug willen doen.
Hij heeft het kalf laten leven en het cadeau gedaan aan Familie Bofkont. Al jaar en dag mogen we zijn trekker lenen. (Als Bruin het ooit kan trekken, schaffen we zelf een tweedehands oudje aan).
Maar tot die tijd kunnen we altijd bij buurboer terecht. Zonder trekker (en iemand die met groot inzicht en precisie zo'n gevaarte kan besturen om de loodzware Lamme Zus uit haar huisje naar de dijk te krijgen, leve Dennis!), kan ik zo'n mooi afscheid van Lamme Zus wel op mijn buik schrijven.
Dat de boer een kalfje van Dolle Mina wil, dat snap ik heel goed. Ten eerste is ze tegen alle verwachtingen in een ijzersterk dier gebleken, en het allerbelangijkste: een kalf van Dolle Mina betekent een toekomstige foklijn van de meest makke koeien ter wereld. De droom van iedere koeienboer.
Stel je voor! Dolle Mina een eigen kalf! Ik zou niks liever willen. Maar ik zou Dolle Mina nooit kunnen verraden door haar kind op een gegeven moment (al zou het pas na een jaar zijn) bij haar weg te halen. En dat kalf! Hoogverraad om de pink na een paradijselijk leven bij Familie Bofkont de productie in te sturen.
Onmogelijk dus.
Gelukkig deed de TV van buurboer het niet meer en moest zijn vrouw het nieuws over de ramp missen. Dennis kon het fiksen. Toch nog iets terug kunnen doen :-)
Lamme Zus is gisteren pas om 3.10 uur opgehaald. De route bleek omgegooid i.v.m. de nationale rouwdag. Hele dag in de bloedhete Bofkontbus aan de dijk gebivakkeerd met koffie en proviand om bij haar te blijven. Onderwijl op de laptop haar leven doorgenomen. Ik zag een foto van vorig jaar. Ook zulk warm zomerweer. Lamme Zus helemaal ingepakt in natte theedoeken. Toen kon ze nog op haar borst liggen.
Vorige week. Lamme Zus lag al een paar dagen op haar zij. Kletsnatte theedoeken. De hele dag met emmers heen en weer lopen naar het keukentje om koud water te halen. Continu de doeken verversen. En op het laatst naast haar liggen met een tuinslang. Het koele water over haar buik laten lopen. Laten drinken, ook via die slang. Koude appelmoes voeren met een lepel. Dat viel erg in de smaak. Nectarines. Ook heerlijk. Maar hoe lekker die hapjes ook waren, er moet meer in een varkensleven kunnen. En dat kon niet meer.
Vandaag is voor Maximiliaan.
Hij is erg van slag. Max is nu alleen. Het witte huisje waar hij een deel van bewoont, is feitelijk een zelfstandig boerderijtje op het erf inclusief hooizoldertje: het Oude Mannetjeshuis. In dat boerderijtje zitten drie separate aanleunwoningen. Als Max de tussendeur door zou stappen is hij op bezoek bij zijn buren: Billie Bofkont, Mannetje Bromsnor en Miss Universe.
Was het maar zo makkelijk, dan was het opgelost. Maar Max is een vechersbaas. Dat word hommeles. Ik ga het niet eens proberen. De hoogbejaarde Billie Bofkont wil ik nog graag wat langer bij me houden.
Vandaag gaan we proberen of Max wel aansluiting kan krijgen met alleen Miss Universe. Eerst maar eens gaas maken in de tussendeur. Hopelijk gaat mannengek Miss Universe daar naar Max staan lonken. Hoe zal hij daar op reageren? Dat wordt spannend. Maar als het lukt, kan zij bij hem intrekken.
Wordt Vervolgd.
Fijne donderdag allemaal!
Woensdag 23 juli 2014
De Dag van DAG LAMME ZUS!
Het is 6.00 uur in de ochtend. Lamme Zus ligt op de baar aan de dijk. De fakkels branden. Ik hou de wacht in de Bofkontbus. Zus kon vanaf 6.00 uur vanochtend opgehaald worden. Dat is niet gebeurd. Voor hetzelfde geld wordt het vanmiddag 16.00 uur. Het grote wachten is dus begonnen.
Het had gisteren allemaal al moeten gebeuren. Het kwam er niet van. Waarom niet?
Misschien wel omdat er nog dieprode rozen van Bofkontboerin Ingeborg bezorgd moesten worden. Daar heeft Lamme Zus dus gewoon terecht op gewacht :-) Ze zijn werkelijk prachtig.
Vannacht het fotoarchief ingedoken en leven van Zus gememoreerd. Wat was ze leuk. En moedig en strijdbaar. Vooral dat. Vloekend en tierend moest ze zien te dealen met haar handicap.
Toen ze klein was en dus veel lichter kon ze zich er best aardig mee redden. Ze hinkepinkte in de rondte en gebruikte haar lamme pootje als een soort wandelstok door zich er steeds op af te zetten. Maar toen ze groter werd kreeg ze er zichtbaar meer moeite meer.
Tot die tijd was ze continu samen met Gebroeders Beer, haar twee broers die we samen met Zus van het braadspit hebben gered. Maar toen Zus slechter werd zijn de Gebroeders Beer samen verder gegaan.
Van lieverlee werd het van gehinkepink op Het Beloofde Varkensland een aanleunwoning, ook omdat Lamme Zus niet meer opgewassen was tegen de anderen. Vooral Wildeman had er een handje van om haar te pesten en op te jagen.
Ze trok bij Opaatje in. Dat stokoudje had altijd al een oogje op haar gehad en nu werd ze hem zo maar in de schoot geworpen. Als Lamme Zus berig was, deed Opaatje alsof hij nog een jonge knul was en kwam het nog regelmatig tot een romantisch samenzijn.
Na Opaatjes dood kwam Zeeuws Meisje in haar leven. Dit mishandelde en verwaarloosde varkentje vond haar steun & toeverlaat in Lamme Zus. Lamme Zus was alles wat zij niet durfde te zijn. Onverschrokken, brutaal, strijdbaar, met een grote bek en heel sociaal. Zeeuws Meisje was niet meer bij haar weg te slaan en werd de schaduw van Zus.
Toen Zeeuws Meisje van de ene op de andere dag verlamd raakte, was dat bijna bizar. Alsof zij in haar blinde bewondering voor Zus haar zelfs daar in wilde volgen. Maar door de verlamming van haar hele achterhand had Zeeuws Meisje geen toekomst meer.
Zeeuws Meisje was het eerste varkentje dat we niet meer lieten cremeren. Omdat het niet legaal gebeurde (varkens cremeren is bij wet verboden) werd er ontzettend veel geld voor gevraagd en dat was niet in verhouding met wat er voor geboden werd. Het voelde niet goed meer.
Het moest dus anders, maar hoe? Het laten ophalen van dood vee is het enige dat toegestaan is. Maar dat is ontdaan van iedere vorm, anders dan dat het 'kadaver' met een grijper in een vrachtwagen wordt gekwakt. Ik zag er verschrikkelijk tegenop, maar op dat moment was dat - zeker financieel gezien - de enige mogelijkheid.
Toen ik las dat de 'kadavers' uiteindelijk tot groene stroom zouden transformeren, werd mijn interesse gewekt. Kijk, dat is tenminste iets. Met groene stroom is niks mis. Integendeel. Eigenlijk wel een mooie gedachte als Zeeuws Meisje zou terugkeren als groene stroom. En zo brak mijn weerstand.
Wat bleef is dat Zeeuws Meisje aan de dijk gelegd moest worden, 's ochtends voor 6 uur. Dat vond ik een akelig idee. Maar toen ik daar langer over nadacht kwam ik op het volgende: niemand zegt mij HOE ik Zeeuws Meisje aan de weg moet leggen. Waarom zou ik daar niet een heel eigen slinger aan kunnen geven?
En zo heeft Zeeuws Meisje er destijds voor gezorgd dat Lamme Zus nu als een koningin op de dijk ligt opgebaard. Bloemen, vruchten, foto's, teksten, kaarten, brandende fakkels. Fietsende mensen stappen af, auto's stoppen, kijken, lezen, leggen bloemen neer.
Sinds het afscheid van Zeeuws Meisje is het er alleen maar beter op geworden. Brutale Griet, Madame Duroc, Brutus, al die enorme dieren hebben een geweldig afscheid gekregen.
De hele nacht zijn we er mee bezig. De bijzondere sfeer als de hele wereld slaapt brengt precies de stilte en concentratie die dit ritueel zo waardevol maakt. En altijd als het net klaar is, komt de zon op.
Zo ook nu weer. Sinds het krieken van de dag ligt Lamme Zus er vorstelijk bij.
Wat onverminderd blijft zijn de zenuwen tijdens het wachten op Rendac. Die knoop in mijn maag blijft iedere keer. Ook al omdat je nooit weet hoe laat de ophaalwagen komt.
Bij het aanmelden noem ik altijd de naam. 'Lamme Zus is overleden', zei ik tegen de telefoniste. Kunnen jullie haar komen halen? Dan volgt er altijd een geestige dialoog: 'Een vleesvarken of een zeug?' wordt er dan steevast aan de andere kant gevraagd. 'Nee, een gezelschapsvarken.' 'Oh. Zal ik dan maar een zeug noteren?' vat de receptioniste de verwarring dan samen. Ook die telefoontjes behoren nu tot het ritueel.
De chaffeurs van Rendac zijn altijd onder de indruk als ze zien hoe mooi onze dode bofkonten er bij liggen. Ze nemen er de tijd voor. Voorzichtig leggen ze de bloemen en vruchten opzij. Verder doen ze er alles aan om de dode bofkont zo zacht mogelijk in de bak te laten landen.
Sinds Zeeuws Meisje heb ik vrede met de Rendac. Sterker nog, ik zou geen crematie buiten de deur meer willen. Als ik volgende week het licht aan doe in de aanleunwoning bij Max, kan ik nu tegen hem zeggen dat Zus hem weer gedag komt zeggen. En dat is heel wat waard.
Dank allemaal voor de lieve blijken van meeleven met Zus & Max, de bloemen, kaarten en comments! Lamme Zus heeft een prachtig leven gehad, mede dankzij veel lieve Bofkontboeren en boerinnen. Daar kan ik alleen maar dankbaar voor zijn.
En Lamme Zus is verlost. Dat is het beste wat haar kon overkomen. We zullen haar nooit vergeten, ze blijft voor altijd bij Familie Bofkont.
Fijne woensdag allemaal!
PS
Vandaag is het ook de dag van Nationale Rouw. De toespraak van Frans Timmermans heb ik wel drie keer bekeken. Groots. Door zijn woorden, zo met hart & hoofd uitgesproken ga ik vanavond naar de Dam, voor de stille tocht. Voor wie zijn toespraak nog niet zag, hier kun je kijken en luisteren:
De Bruid als Feestvarken
bij Familie Bofkont
22 juli 2014 - 14.00 uur
Bekijk
hier de foto's.Dinsdag 22 juli 2014
De Dag van ONDERTUSSEN OP HET BOFKONTEILAND...
En terwijl wij hier hard in de weer zijn met de logistiek om Lamme Zus van A naar B te krijgen (zo'n zwaar varken is toch iets anders dan je hondje of poesje begraven), gaat het leven op het Bofkonteiland gewoon door.
En wat voor een leven. Het eilandbezoek is altjd een van de hoogtepunten in de Familie Bofkont Workshop. Een en al avontuur en romantiek.
Alleen al de manier om er te komen. Vanaf het erf kun je in de verte het paradijs van de Moeder van Sjonnie & Co zien liggen.
We klimmen over het boerenlandhek en stappen in de sfeer van een kinderboek. In ganzenpas door het sappige gras. Proberen ons evenwicht te houden op de planken over de slootjes, zien kikkers wegspringen, komen Vader & Moeder Zwaan tegen met hun kinderen, en dan doemt er in de verte ineens een grote roze rug op tussen ruig riet.
Nog 1 slootje over en dan zijn we er. De Moeder van Sjonnie staat al op de uitkijk. Ze heeft het gelach en gejoel natuurlijk al van verre gehoord. Vol enthousiasme rent ze op ons af. Hoi! Daar zijn ze! Welkom op mijn eiland!
Maar waar zijn de andere varkens?
Dat is nu het leuke van het Bofkonteiland. Dat weet je dus nooit. Ze hebben daar een heel eigen bedoeninkje. Een varkensvrijstaat. 's Ochtends krijgen ze ontbijt (varkensbiks + appels), dan zie ik ze in ieder geval samen. Maar vaak als ik verder op de dag even ga buurten, moet ik echt op zoek naar ze.
Als ik ze dan ergens zie rommelen (en ze hebben mij niet in de gaten), laat ik dat zo. Dan ga ik weer stilletjes weg. Lekker met elkaar laten leven. Als mens moet je daar niet altijd een rol in willen spelen. Zo blijven het varkens, leuke beesten die het mekaar rooien.
Des te leuker is het tijdens de Familie Bofkont Workshop op de zondagen. Altijd feest. Zo ook weer afgelopen workshop. Tot mijn verbazing lag de hele familie in het huisje terwijl de mussen toch van het dak vielen.
Eerst mochten twee jongetjes uit het gezelschap emmers water uit de sloot halen. Het lukte de mannetjes om vanaf de loopplank de grote emmers te vullen en naar de varkensdrinkbak te zeulen. Spannend en stoer.
Toen achter de varkens aan naar hun zoelplek. Die hebben daar onderhand een heel strandje gemaakt. Grote velden met brandnetels platgelegd of al opgegeten. Daar liggen ze dan met z'n allen op de kant.
Willy liet zich als een krokodil het water inglijden en krabbelde aan de overkant weer aan wal. We hadden het nakijken want hij werd opgenomen in de jungle van wilde planten.
Willy is de eerste die het tweede eilandje heeft ontdekt.
Ik had niet anders verwacht. Leer mij m'n pappenheimers kennen. Willy was altijd al haantje de voorste. Toen Maxie en de Black Boys nog aan Moeders rokken hingen, ging hij er al in zijn eentje op uit. Verkende Het Beloofde Varkensland, lag tussen de stieren onder de hooikap, en kwam pas tegen de avond weer eens thuis kijken.
Toen we dus het Bofkonteiland weer verlieten, was Willy in geen velden of wegen meer te bekennen. Maar ik had er het volste vertrouwen in. Die redt zich wel.
En dat bleek. De volgende ochtend stond de boef gewoon weer tussen de anderen op zijn ontbijt te wachten. Dat en nog veel meer speelt zich allemaal op het Bofkonteiland af.
Terug naar Max & Zus.
Max voelt donders goed aan dat er wat te gebeuren staat. Zo is het leven bij Familie Bofkont. Er gebeurt altijd van alles. Spannend, mooi en verdrietig wisselen elkaar voortdurend af. Het een kan niet zonder het ander. Wat moet, dat moet. Het is niet anders.
Fijne dinsdag allemaal!
Maandag 21 juli 2014
De Dag van MAX & ZUS
Druk bezig met het grote afscheid van Lieve Lamme Zus. Ondertussen heeft Maximiliaan mijn volle aandacht. Hoe zal het hem vergaan nu hij zijn levensvriendin moet missen?
De afgelopen weken had hij niks te klagen. Iedere keer als Zus een appel of iets anders lekkers kreeg, mocht hij ook meedoen.
Die appeltjes kreeg hij gisteren ook nog, andere dikmakers niet meer :-)
Ze hadden een heel eigen leventje samen, Max & Zus in hun aanleunwoning. Toen Zus nog kon hinkepinken kreeg Max zijn eten altijd een stukje vederop buiten. Want hoe slecht Zus ook ter been was, zijn eten was nooit veilig voor haar...
De laatste maand was dat niet nodig meer omdat Zus toch niet meer overeind kon komen. Liggend op haar zij probeerde zij haar eten binnen te krijgen, maar Max ging evengoed nog steeds buiten ontbijten. Dat blijft zo. Max zal zich veiliger voelen bij vertrouwde gewoontes. De afgelopen dagen ben ik zijn bakje dus buiten blijven zetten. Zoveel mogelijk blijven doen zoals het was.
Maar morgen blijft Max alleen achter als Lamme Zus Het Beloofde Varkensland verlaat.
En wat dan?
Maximiliaan was het onfortuinlijke varkentje dat mishandeld werd door een groep studenten. Hij woont al weer 10 jaar op Het Beloofde Varkensland en nog steeds wordt er vanuit de hele wereld geïnformeerd hoe het hem sinds die afschuwelijke gebeurtenis (waar iedereen destijds schande over sprak) vergaat.
Na een lange en intensieve periode is het me uiteindelijk gelukt om Max weer vertrouwen in mensen terug te laten krijgen. De eerste keer - na maanden - dat hij weer onder de mensen kwam en hoe moedig en dapper hij dat deed, die gebeurtenis staat in mijn geheugen gegrift. Ik smelt nog steeds voor die open blik in zijn ogen. Nog steeds ben ik helemaal weg van zijn lichaamstaal.
Vijftien jaar is Maximiliaan nu. Hoogbejaard voor een varkentje, maar nog steeds een kras baasje.
Sinds een paar jaar woonde Max met Zus in hun aanleunwoning achter de geraniums. Max lag altijd tegen het warme grote roze lichaam van Lamme Zus aan. Hij was met haar vergroeid geraakt.
Nu staat hij op zijn stokoude dag opnieuw voor een grote opgave. Max moet opnieuw kracht zien te verzamelen. Deze keer om het verlies van Lamme Zus aan te gaan.
Zullen we Maximiliaan helpen?
Zullen we aanstaande zondag tijdens de workshop het leven van Lamme Zus vieren in de aanleunwoning? Met veel appeltjes, aaitjes en aandacht voor Maximiliaan? En mooie verhalen vertellen over zijn leven met Lamme Zus?
Ja laten we dat doen! Laten we zorgen dat Max zich geliefd en vertrouwd voelt en dat het leven nog steeds de moeite waard is. En laten we de mooie herinneringen aan Lamme Zus levend houden. Van harte welkom!
PS
Tijdens de verwennerij van Lamme Zus heb ik ontdekt dat appelmoes uit een potje wel heel erg feestelijk was. Max vindt dat nu ook :-)
Familie Bofkont Workshop
op Het Beloofde Varkensland
19 juli 2014 - 14.00 uur
Bekijk
hier de foto's.Zondag 20 juli 2014
De Dag van LIEVE LAMME ZUS
Liever had ik het nog even niet willen zeggen, omdat het nog niet tot me doorgedrongen is. Maar dat lukt niet meer met publieke varkens.
Lamme Zus is niet meer.
Voor haar een verlossing, maar wat stemt haar heengaan droevig.
Later meer.
PS
Vandaag is er geen workshop.
Donderdag 17 juli 2014
BETSY THE TALKING PIG (45)
- de verloren dochters -
Vannacht zijn mijn vier verloren dochters huiswaarts gekeerd. Ineens stonden ze voor mijn neus. Ik liep nog buiten met de jongens.
Dat kwam zo:
Tegen twaalven kwam de zwarte bus voorrijden. Ik herkende hem meteen. Dezelfde loopplank als toen ik bij de boer werd opgehaald.
Mijn jongens waren meteen gealarmeerd. Ik ook trouwens. Wat betekende dat, die zwarte bus daar? Ik waarschuwde ze niet te dichtbij te komen, maar er werd eten voor ze gestrooid en toen liepen ze toch die kant op.
Ik liep achter ze aan en stond plotseling in een soort sluis q waar ik niet meer uit kon. Er was maar 1 kant op waar ik heen kon en dat was over de loopplank de bus in. Dat wou ik niet. Ik wilde bij mijn jongens blijven. De man met het emmertje eten probeerde mij steeds opnieuw de bus in te lokken. Maar ik trapte er mooi niet in.
Dafne was er ook bij. Ze riep dat als ik niet mee wilde, het dan maar over moest gaan. Dat was mijn redding. Het hoefde niet meer. Dafne stapte meteen achter het stuur en ineens was de bus weg.
Ik had er niet meer aan gedacht tot mijn 4 meiden ineens voor mijn neus stonden. Hoe kon dat nou? Maar he daar stond de bus ook weer en ik begreep het meteen.
Mijn vier meiden zijn teruggehaald! Wat waren ze blij om weer thuis te zijn. Ze renden maar naar mij en door het bos en dan weer naar mij en naar hun broers. En ze moesten zoveel tegelijk vertellen dat ik gewoon de kluts kwijtraakte. Wat zijn ze groot geworden!
Het was me ineens allemaal even te veel. Ik werd er gewoon kribbig van. Tien van zulke grote kinderen vechtend om mijn aandacht, ik stond gewoon naar adem te happen.
Toen we eindelijk in het huisje lagen was het al bijna drie uur. De voordeur bleef openstaan. Zo warm en Dafne wilde ook kijken hoe het ging. Of ze niet gingen vechten mijn jongens en meiden.
Wat denk je? Toen ik vanochtend wakker werd, lagen mijn meiden onder de pipowagen! Ze mochten kennelijk niet binnen slapen van hun broers. En ik heb daar helemaal niks meer van gemerkt. Als een blok in slaap gevallen. Maar wat ik nog steeds niet begrijp; waarom moest ik nou in die bus?
Wordt Vervolgd.
Woensdag 16 juli 2014
De Dag van PROJECT MEM
De Groene School waar ik laatst over schreef (van dat varkentje dat weg moest omdat zijn maatje overleden was), heeft gereageerd! Ze zijn erg enthousiast over mijn voorstel om er een project van te maken. Het varkentje blijft en na de vakantie ga ik erheen voor een kennismaking en het project handen en voeten geven (zie post van 5 juli - De Dag van DE VERANTWOORDELIJKHEID VAN GROENE SCHOLEN).
Ik geloof mijn hele leven al heilig in verantwoordelijkheid en altijd van de nood een deugd maken. Oftewel van de zwakte een kracht.
Dat is maar goed ook, want we doen hier niet anders :-)
Al een poosje mag Mem niet meer meedoen van Mozzarello. Hij kan een echte pestkop zijn. Kleintjes worden groot. Dat snoezige buffelkalfje (met zijn onschuldige ogen van weleer) is erg bazig geworden. Een geweldig beest, maar hij heeft zijn streken.
Mozzarello vindt het niet goed meer dat Mem mee-eet met de kudde. Eigenlijk mag zij helemaal niet meer eten van hem. Want waar we het eten van Mem ook neerleggen, Mozzarello zet onmiddellijk de achtervolging in. Mem komt daarom niet meer voldoende aan de bak. Arme Mem. Nu dreigt ze weer buiten de kudde te vallen, net als toen ze nog bij de boer woonde. Om die reden moest ze naar de slacht en hebben wij haar destijds opgenomen (2011).
Het is maar goed dat Mozzarello onder Zeus en Herman staat, anders zou deze beautyboy nog veel meer te vertellen krijgen. Zeus en Herman houden hem in het gareel, maar - dat moet gezegd - af en toe laten ze zich toch ook meeslepen door zijn rebelse gedrag.
Vorige week hadden ze met z'n allen Mem in de moddersloot geduwd. Ik zag Mem ineens druipend en pikzwart van de modder door het land rennen. Vrouwtjes pesten, kunnen jullie wel lummels?
Familie Bofkont stelt ons voortdurend voor nieuwe uitdagingen.
Hoe maken we nu weer van deze nood een deugd? Zullen we er maar een project van maken?
Project Mem?
Wordt Vervolgd.
Dinsdag 15 juli 2014
De Dag van ZOMERZOTHEID BIJ FAMILIE BOFKONT
Wie altijd al bij varkens (of bij Mozzarello!) in modder of sloot heeft willen liggen, zaterdag kun je je kans grijpen. Het schijnt warm te worden. Dus als je ingeschreven hebt voor de workshop van 19 juli, neem je zwembroek mee :-)
En wie dat niet wil, kan lekker op het koele mos bij Betsy & Biggen gaan zitten in het Bofkontbos tijdens de 'afterparty'. Toch ook een vorm van zomerzotheid, want waar ter wereld woont een ex-fokzeug met haar voltallige gezin in een stuk bos midden in de hoofdstad A.? Het kan allemaal bij Familie Bofkont.
Zondag was er een dame op de workshop, die me meteen opviel. Ze had een overall aan. Geen jumpsuit, een echte blauwe overal, maar dan zonder mouwen. Ze straalde iets uit in die boerenoveral (met één l).
Ik heb zelden iemand zo goed in haar vel zien zitten. Het verbaasde me dan ook niet dat het uitgerekend haar lukte om contact te krijgen met LadyBoss. LadyBoss! Nou dan moet je van wel van heel goede huize komen.
Het bleef maar in mijn hoofd zitten. Gisteren schreef ze een comment op de blog en toen viel het kwartje: 'Wat een mooie dag. Ik vond het zo fijn om 'gewoon' weer in de overal op het boerenerf rond te lopen. Daar word ik rustig van...nogmaals bedankt allemaal!!'
Dat was het dus! Die overall is haar tweede huid. Zodra ze die overall aan heeft, wordt ze rustig. Prachtig. Daar zit dus een hele wereld achter en dat was wat ik gezien had.
Ze schreef nog meer, dat al die mensen die toch wildvreemd van elkaar, en vreemden voor de varkens waren, zo liefdevol met de beesten en elkaar omgingen. Klopt. Er zat zondag een wonderbaarlijke harmonie in de groep. Die heeft iedereen gevoeld.
Ook twee heel leuke oudere dames uit Duitsland. Eentje was een al lang niet meer praktizerend dierenarts. Ze vertelde over haar studietijd, heeeeel lang geleden. Dat je het als jong meisje niet in je hoofd haalde om tegen de professor te ageren als ze de biggen onverdoofd moesten castreren of als er iets verschrikkelijks gedaan werd met een katje tijdens het vak fysiologie. Gelukkig zijn de tijden veranderd, zei ze: "Nu zou ik dat niet meer pikken".
De andere Duitse dame was de moeder van een van onze Bofkontboerinnen. Eindelijk kon ze alles eens meemaken waar haar dochter maar niet over uitgepraat raakt. Beide dames zijn ter plekke Vriend van Familie Bofkont geworden en hebben het Familie Bofkont Boek mee naar Duitsland genomen. Ze waren zo weg van al die avonturen met de bofkonten, dat ze niet een verhaal wilden missen.
Over het Familie Bofkont Boek gesproken: we hebben zondag een Ipad gekregen van Wendy & Patrick! (twee trouwe bofkontfans van het eerste uur). Nu kunnen we aan de slag met een e-book versie. Een Ipad stond al heel op het verlanglijstje, maar eten, drinken en medicatie voor Familie Bofkont komen altijd op de eerste plaats.
Ik ben trouwens het Familie Bofkont Boek weer helemaal aan het doorploegen want ik maak momenteel een tweede versie om grote sponsors te verleiden mee te betalen aan het geluk van Familie Bofkont (en van mensen die dat nodig hebben).
Binnenkort krijgen we een doodziek kindje van 4 jaar (dat niet meer beter kan worden) om zijn hartenwens nog te vervullen: slapen bij de varkens. Nou is slapen bij zulke grote varkens voor zo'n klein mannetje te riskant, maar daar hebben we al een oplossing voor gevonden. Het echte overnachten gebeurt elders in een tent vol varkensknuffels en daaraan vooraf komt hij een dagje bij Betsy & Biggen in het Bofkontbos. Kan ie ook nog een dutje doen in de pipowagen en als Betsy dan buiten met haar biggen voor het grote raam ligt, is het net helemaal echt. Dat kindje zal de dag van zijn leven krijgen.
Liefde en zorg op maat bij Familie Bofkont.
Af en toe halen we een oud vrouwtje op uit Amsterdam, dat dan weer een jaar kan teren op de herinneringen aan een dagje Familie Bofkont. We hebben een keer 'tafeltje dekje ezeltje strekje' voor haar gemaakt in het weiland bij Rosmunde. Zat zij lekker op een strobaal te eten en stond Rosa naast haar te grazen. Twee oudjes samen op een zomerse dag bij Familie Bofkont.
Dat soort dingen zou ik veel vaker willen doen.
Het is zo simpel. Familie Bofkont kan wonderen verrichten voor jong & oud. Zelf ooit pechvogel geweest, kunnen de bofkonten nu wat terug doen voor kinderen en grote mensen die dat goed kunnen gebruiken. Daar hebben bedrijven misschien wel potjes voor. Dat ben ik nu dus aan het uitzoeken.
Maar eerst zaterdag in de modder bij de varkens gaan liggen. Wie durft?
Fijne dinsdag allemaal!
Maandag 14 juli 2014
De Dag van FAMILIEBEDRIJF BETSY & CO
Lamme Zus heeft een goede week achter de rug, Gekkie lijkt door het ergste heen te zijn en de foto's van de workshops van afgelopen zaterdag en zondag staan online :-) Wat gaat deze nieuwe week ons brengen?
In ieder geval is er aanstaande zondag 20 juli GEEN Familie Bofkont Workshop.
WEL zaterdag 19 juli van 14.00 - 18.00 uur. Met afterparty op het Bofkonteiland en Bofkontbos. De officiele Vrienden van Familie Bofkont zijn ook welkom als gast van Familie Bofkont op de afterparty vanaf 17.30 uur. Eerst Bofkontsoep met Varkenschampagne en dan er op uit. Dan zijn Betsy's Meiden ook weer terug in het Bofkontbos! Meld even via mail@familiebofkont.nl of je ook komt. Welkom!
De afterparty is Betsy goed bevallen. Toen haar Vrienden van Familie Bofkont al weer op 1 oor lagen, liep Betsy in de kleine uurtjes nog steeds in het donkere bos te scharrelen met haar biggen.
Straks worden ze nog nachtdieren, net als de wilde zwijnen. De biggen hebben in ieder geval al dezelfde reflexen als hun wilde voorouders. Als ze ergens van schrikken, blaffen ze luid, 'bevriezen' ter plekke of gaan er als een haas vandoor.
Gister hoorde ik me toch een verhaal van een dierenarts! In Ede was ergens uit een varkensschuur een fokzeug ontsnapt. Nergens meer terug te vinden.
Tot er op een gegeven moment een roze biggetje werd gesignaleerd in een bos. De rest laat zich raden. De zeug werd gevonden. Diep in het bos had ze zich een nieuw leven aangemeten. Daar lag ze in een zelfgemaakt nest van takken en bladeren met een hele toom biggetjes!
Het liep helaas niet goed voor haar af. De hele varkensfamilie werd terug gehaald naar de vee-industrie :-( De dierenarts vertelde dat dit avontuur helemaal stil gehouden is, ook niet in de krant stond. Doodjammer. Als ik dat geweten had, was het heel anders afgelopen voor deze heldin...
Deze week gaan de meiden terug naar Betsy. Dan is haar hele gezin weer compleet. Kunnen de meiden ook meteen aan de ploeg. Want er moet gewerkt worden.
Achter in het Bofkontbos is Betsy namelijk bezig met een wroetproject. Samen met haar jongens is ze een strook bos aan het ontginnen. Systematisch wordt er vol ijver gewerkt aan een pad. Betsy heeft bepaald dat het pad 6 meter breed moet worden en ze zijn al minstens 100 meter op weg.
We hebben gisteravond met open mond naar hun wroetwerkzaamheden staan kijken. Als iemand nog een akker om te ploegen heeft, ik zal eens vragen of ze zich ook verhuren. Familiebedrijf Betsy & Co - voor al uw graafwerkzaamheden, snel en voordelig :-)
Fijne maandag allemaal!
PS Hieronder de foto's van afgelopen zaterdag en zondag.
Familie Bofkont Workshop
op Het Beloofde Varkensland
13 juli 2014 - 14.00 uur
Bekijk
hier de foto's.
De Bruid als Feestvarken
bij Familie Bofkont
12 juli 2014 - 14.00 uur
Bekijk
hier de foto's.Zondag 13 juli 2014
De Dag van DE MOOIE MEISJES
De meisjes van Betsy doen het zo goed. Vrijdag zijn ze weer voor het eerst naar buiten gegaan. Vanochtend wilde ik even naar hun hechtingen kijken.
Dat zag er goed uit. Dat wil zeggen: nauwelijks iets te zien. Peter vertelde dat cosmetisch chirurgen bij hem in de leer kwamen om onzichtbaar te leren hechten. Zeker in het begin toen de cosmetische chirurgie in opgang kwam, wilden ze bij hem de kunst afkijken.
Mooie meisjes, de meisjes van Betsy. Ook zij hebben recht op mooie hechtingen.
Maar als mooie hechtingen ten koste moeten gaan van hun onfortuinlijke soortgenoten..., dan maar liever minder mooie. Noodzakelijke operaties zoals bijvoorbeeld na ernstige brandwonden natuurlijk nagelaten. Plastische chirugie kan wel degelijk ergens goed voor zijn.
Laatst zag ik op de site van een mooimaak-arts (nou ja wat heet mooi, smaken verschillen :-) ) een antibont banner. De hilariteit! Als er 1 branche is waar dieren voor moeten lijden, dan is het wel de cosmetische industrie.
Een blinde vlek bij de meeste mensen en helemaal bij bekende vrouwen die zeggen dol op varkens te zijn. Nee ik noem geen namen. Maar varkens worden breed ingezet, o.a. voor het testen van opblaastieten. Dat alleen al is een reden om niet aan je te laten sleutelen, want mooier word je er toch ook al niet op.
En ook al was dat wel zo, dan nog mag dat niet gaan over de rug van dieren. Vlak de botox niet uit hoor, wordt ook op dieren getest. En botox is zo langzamerhand zo gewoon geworden, dat niemand zich daar iets over afvraagt. Zorgelijke ontwikkeling.
'Advanced style' is een opmerkzame blog van een jonge Newyorker. Hij fotografeert oude vrouwen die je niet zo maar voorbij loopt op straat. Niet omdat ze stijf staan van de botox, maar omdat ze dat nu juist niet doen, maar wel veel zorg aan hun uiterlijk besteden. Een feest om zijn foto's te bekijken.
Hier een interview met hem: Ari Set Cohen. Onthoud die naam. Inspirerend!
http://www.vogue.nl/people/interviews/artikel/advanced-style-icons
Wie mooi wil zijn moet pijn lijden, luidt het gezegde.
Ik zeg: wie mooi wil zijn mag daar geen dieren voor laten lijden!
Fijne zondag allemaal!
Vrijdag 11 juli 2014 - update
GEKKIE IS WEER TERUG!
Beduusd, wankel, met een smal smoeltje, maar Gekkie is terug! Ligt uitgevloerd in een doos bij te komen van avontuur en indrukken. Niet gek als je ook al 17 jaar bent (de dokter schatte hem jonger :-)) En hij is leeg! Wat een opluchting. En niet alleen voor hem :-) Met dank aan dokter Mentink!
Fijne vrijdag nog allemaal!
PS
Door de consternatie met Gekkie ging er iets mis met het opladen van de foto's van 3 en 6 juli. Ze staan er nu wel op! http://familiebofkont.nl/workshops
Veel kijkplezier!
Vrijdag 11 juli 2014
De Dag van TROOST Bij FAMILIE BOFKONT
"We kunnen zondag 13 juli niet, want dan moeten we op de bank zitten gillen", mailde een fan van Familie Bofkont. En voetbal gaat voor. Zelfs voor Familie Bofkont :-)
Maar de juichpakken moesten helaas naar zolder.
Niet verder getreurd, want elk nadeel heb z'n voordeel om nog maar even in de voetbalsfeer te blijven.
Doordat veel mensen de finale wilden zien, zijn er nog wat plaatsen over voor de Familie Bofkont Workshop van aanstaande zondag 13 juli.
Dus wie troost zoekt bij Familie Bofkont: grijp nu je kans, want het is in geen tijden voorgekomen dat er plaatsen over waren, integendeel.
Verder zijn de foto's van de workshops bijgewerkt t/m 6 juli. Allemaal kijken dus, want er zitten weer hele fraaie bij: http://familiebofkont.nl/workshops Tot zover de huishoudelijke mededelingen.
Op dit moment (9.30 uur) ben ik heen en weer geweest met Gekkie (Gekke Goudoog) naar de dierendokter in Amstelveen. Dat wil zeggen, heen met Gekkie, maar zonder hem teruggekomen. Arme Gekkie. Op de behandeltafel stond hij net nog te spinnen en kopjes te geven, maar toen ik weg ging en hij naar een kamertje werd gebracht kreeg hij het erg te kwaad.
Wat is er aan de hand? Gekkie kan niet meer poepen. Afgelopen maandag stond hij ook op het lijstje toen dokter Peter hier was voor de sterilisatie van de biggen. Maar Lamme Zus gooide roet in het eten. Dokter Peter zag haar even tussen de operaties door en had er een hard hoofd in (ik ook). De rest van de dag heeft Lamme Zus volkomen beslag gelegd op mijn denken en doen.
Toen Peter al weg was, riep ik ineens: Gekkie moet nog! Ik belde Peter en hij bleek bij een kennis te zitten, niet ver hier vandaan. Later op de avond kwam hij nog terug en gaf Gekkie een klisma.
Maar die klisma heeft helaas niks opgeleverd. Peter kan voorlopig niet komen en gisteravond heb ik dus gebeld met de dierenartsenpraktijk in Amstelveen. Vanochtend kon ik komen om 9.00 uur. Gekkie zou onder narcose verlost gaan worden van zijn steenharde keutels. Daar zou ik op kunnen wachten, of er zelfs bij kunnen zijn, zei de assistente aan de telefoon.
Dat bleek vanochtend toch anders te liggen. Gekkie kon niet meteen geholpen worden en bij hem blijven was niet mogelijk.
Nu zit ik thuis en de tijd gaat ineens heel langzaam. Om 11.00 uur kan ik bellen. Ik merk hoe gewend ik er aan geraakt ben dat alles hier altijd aan huis gebeurt. Geen stress door vervoer of angst in de wachtmaker. Niet achtergelaten in een eng, vreemd kamertje (zo ervaart Gekkie dat natuurlijk). Wat een uitkomst, zo'n dierendokter over de vloer. Helemaal des Families Bofkonts. Maar nu helaas even niet.
Allemaal de schuld van Lamme Zus. Zij heeft deze week matig en minder matige dagen gehad.
Maar de biggen van Betsy zijn vanochtend weer naar buiten gegaan. Alsof er niks gebeurd is. Zij doen het hartstikke goed.
En nu maar wachten tot het 11.00 uur is.
Wordt Vervolgd.
Familie Bofkont Workshop
op Het Beloofde Varkensland
6 juli 2014 - 14.00 uur
Bekijk
hier de foto's.
Feestvarken bij Familie Bofkont
op Het Beloofde Varkensland
3 juni 2014 - 14.00 uur
Bekijk
hier de foto's.
Familie Bofkont Workshop
op Het Beloofde Varkensland
29 juni 2014 - 14.00 uur
Bekijk
hier de foto's.
De Bruid als Feestvarken
bij Familie Bofkont
28 juni 2014 - 14.00 uur
Bekijk
hier de foto's.
Familie Bofkont Workshop
op Het Beloofde Varkensland
22 juni 2014 - 14.00 uur
Bekijk
hier de foto's.
Teamuitje bij Familie Bofkont
op Het Beloofde Varkensland
20 juni 2014 - 14.00 uur
Bekijk
hier de foto's.
Familie Bofkont Workshop
op Het Beloofde Varkensland
15 juni 2014 - 14.00 uur
Bekijk
hier de foto's.
De Bruid als Feestvarken
bij Familie Bofkont
14 juni 2014 - 17.30 uur
Bekijk
hier de foto's.
De Bruid als Feestvarken
bij Familie Bofkont
14 juni 2014 - 14.00 uur
Bekijk
hier de foto's.
Familie Bofkont Workshop
op Het Beloofde Varkensland
14 juni 2014 - 10.30 uur
Bekijk
hier de foto's.
Familie Bofkont Workshop
op Het Beloofde Varkensland
8 juni 2014 - 14.00 uur
Bekijk
hier de foto's.
Familie Bofkont Workshop
op Het Beloofde Varkensland
31 mei 2014 - 14.00 uur
Bekijk
hier de foto's.
Familie Bofkont Workshop
op Het Beloofde Varkensland
25 mei 2014 - 14.00 uur
Bekijk
hier de foto's.
Familie Bofkont Workshop
op Het Beloofde Varkensland
18 mei 2014 - 14.00 uur
Bekijk
hier de foto's.
Teamuitje bij Familie Bofkont
op Het Beloofde Varkensland
17 mei 2014 - 14.00 uur
Bekijk
hier de foto's.Donderdag 10 juli 2014
De Dag van HERINNERINGEN AAN JANNEMAN
Die Janneman. Gisteravond is hij dan toch gegaan. Een poosje terug schreef ik al over zijn zere poot en het grote dilemma: wanneer besluit je dat het genoeg is geweest.
Die dag was gisteren. Janneman was er aan toe. Zijn broers maakten het hem niet makkelijk. Als dier moet je niet ziek of zwak zijn, want je ligt eruit.
De Jannemannen zijn productiedieren. Daar gelden de wetten van het recht van de sterkste tot in de tiende macht. Productiedieren zijn gemaakt om te presteren, in hoge mate competatief dus.
De Jannemannen kocht ik een paar jaar geleden bij een fabriek waar kuikentjes gemaakt worden. Een paar miljoen per week. Als ze groot zijn moeten ze eieren gaan leggen. De hanenkuikentjes niet natuurlijk. Die worden daarom na de geboorte meteen versnipperd of vergast.
Zes Jannemannetjes. Zes hulpeloos piepende donsjes. De eerste nacht trippelden ze over me heen, tot ze allemaal veilig onder mijn haar lagen. Een hele belevenis om kippenmoeder te zijn. Er was maar 1 ding belangrijk voor ze: veiligheid. Als er onweer dreigde, renden ze naar me toe. Dan wilden ze tot en met de laatse donderslag in mijn armen liggen. Dat deed ik dan ook. Sterker nog: ik had geen keus.
Babydieren grootbrengen brengt vele verplichtingen met zich mee. Niet iets wat je er zo maar even bij doet. Daar verkijken veel mensen zich op. Kijk naar hoe het echte moederdier doet. Die is 100% toegewijd. Voor haar bestaat er niks anders in de hele wereld dan de zorg voor haar kinderen. Dan weet je wat je te doen staat bij moederloze dieren: de echte moeder vervangen. Fulltime. Verkijk je daar dus niet op.
Janneman heeft een mooi leven gehad. Toen de broers mij niet meer nodig hadden, trokken ze er op uit. Ik mocht niet eens meer langs ze lopen. Deed ik dat wel, dan hingen ze in mijn kuiten. Maak nooit de vergissing om dieren te willen redden uit de vee-industrie als compensatie voor iets anders, want je komt van een koude kermis thuis. Dankbaarheid is er niet bij :-)
Maar ik geniet van hun schoonheid. Ze zijn uitgegroeid tot prachtige hanen. Ik geef ze te eten en te drinken (moet wel op tijd mijn hand wegtrekken, want als ik even niet oplet...au!) en verder leven de Jannemannen hun leven, vrij en blij.
Laatst kwam de Directeur van de Kuikentjesfabriek op de Familie Bofkont Workshop. Vond de Jannemannen prachtig. Vond de hele Familie Bofkont prachtig. Vond ons initiatief en onze aanpak prachtig. Voelde zich hier veilig genoeg om over de kuikentjesfabriek te vertellen.
Een stap op weg naar iets anders.
Wil hij ook wel, iets anders, maar ja die consument hè, met die hand op de knip.
Er is nog een lange, lange weg te gaan. Daarom ben ik nog steeds blij met mijn Jannemannen. Die rotzakjes zijn hier voor een hoger doel. Verleiden de Directeur van de Kuikentjesfabriek waar hij bij staat tot bespiegelingen over de vee-industrie. In het hol van de leeuw!
Janneman is vredig gaan slapen. Voor zijn collegaatjes in de kuikenfabriek is inmiddels op kleine schaal iets anders bedacht dan de versnipperaar. De haantjes blijven leven en worden dan verkocht als vlees. Duur vlees, want het is een piepkleine niche, maar toch.
Zoals ik al eerder zei van de week: er zit beweging in. Al deze stapjes zijn belangrijk en tellen mee.
En daar heeft onze Janneman maar mooi aan bijgedragen :-)
Dankjewel Lieve Janneman! Rust maar lekker uit.
Jouw werk zit er op en dat zullen we nooit vergeten.
Fijne donderdag allemaal!
PS
Menno Buch ook dood. Ik had iedere dag wel zo'n aflevering van zijn bajesprogramma willen zien. Die stijl van interviewen. Nooit gespeeld, altijd oprechte verwondering over wat hij zag en hoorde. Zeldzaam.
De Bruid als Feestvarken
bij Familie Bofkont
28 juni 2014 - 14.00 uur
Bekijk
hier de foto's.
Familie Bofkont Workshop
op Het Beloofde Varkensland
22 juni 2014 - 14.00 uur
Bekijk
hier de foto's.
Teamuitje bij Familie Bofkont
op Het Beloofde Varkensland
20 juni 2014 - 14.00 uur
Bekijk
hier de foto's.
Familie Bofkont Workshop
op Het Beloofde Varkensland
15 juni 2014 - 14.00 uur
Bekijk
hier de foto's.
De Bruid als Feestvarken
bij Familie Bofkont
14 juni 2014 - 17.30 uur
Bekijk
hier de foto's.
De Bruid als Feestvarken
bij Familie Bofkont
14 juni 2014 - 14.00 uur
Bekijk
hier de foto's.
Familie Bofkont Workshop
op Het Beloofde Varkensland
14 juni 2014 - 10.30 uur
Bekijk
hier de foto's.
Familie Bofkont Workshop
op Het Beloofde Varkensland
8 juni 2014 - 14.00 uur
Bekijk
hier de foto's.
Familie Bofkont Workshop
op Het Beloofde Varkensland
31 mei 2014 - 14.00 uur
Bekijk
hier de foto's.
Familie Bofkont Workshop
op Het Beloofde Varkensland
25 mei 2014 - 14.00 uur
Bekijk
hier de foto's.
Familie Bofkont Workshop
op Het Beloofde Varkensland
18 mei 2014 - 14.00 uur
Bekijk
hier de foto's.
Teamuitje bij Familie Bofkont
op Het Beloofde Varkensland
17 mei 2014 - 14.00 uur
Bekijk
hier de foto's.Woensdag 9 juli 2014
De Dag van BIG TROUBLE
Kijk em staan, Big Trouble. Wat hij daar ziet bevalt hem maar matig. Daar ligt zijn moeder met twee pasgeboren biggetjes. Voortaan moet hij moeder delen met twee broertjes.
Hij mocht er niet bij. Vader ook niet. Een verwende zoon en een jaloerse vader zijn geen ideale kraamvisite. En hoe nieuwsgierig ze ook waren naar de gezinsuitbreiding, de veiligheid van moeder en haar twee zwarte biggetjes stond voorop. Voorlopig geen bezoek dus.
Zaten we ineens met een compleet varkensgezin erbij. Wie de vader van de biggetjes was? Vader Kraak kon het zijn, maar ook zijn zoon Big Trouble.
Toen we Vader, Moeder en hun grote zoon Big Trouble van de vernietigingsdood redden omdat ze geen oormerken droegen, kregen we plotseling twee intacte beren op het erf. Daarmee was zeker dat Moeder al in verwachting was.
Kon dus zowel van haar man of van haar zoon zijn. Varkens doen daar niet moeilijk over.
Omdat we deze drie varkens - op verzoek van de politie - hals over kop van een gekraakt industrieterrein ophaalden, zaten we hier ineens met een groot probleem.
Vader en zoon stonden meteen op tilt want ze kwamen in het varkensmekka terecht. We draaiden het erf nog niet op, of daar kwamen alle zeugen van Familie Bofkont al in marstempo aan. Eindelijk! Een intacte man! Niet 1, maar 2! Binnen een seconde was het een heksenketel op Het Beloofde Varkensland.
Razendsnel hebben we voorzieningen getroffen. Om te beginnen voor onze eigen veiligheid. Big Trouble had zijn naam meteen te pakken. Vol in de aanval. Een geile beer op je af, geloof me, dat wil je liever niet. We konden nog net op tijd wegspringen.
De hele nacht doorgezwoegd. Barricades opgeworpen om de zeugen op afstand te houden en een afrastering gemaakt waar Big Trouble voorlopig met zijn ouders kon verblijven.
De volgende dag liep Big Trouble op de dijk :-)
Wat hebben we met hem te stellen gehad. Hij heeft zelfs nog een paar dagen met zijn vader in de Bofkontbus gebivakkeerd in afwachting van de dierenarts. Het risico dat de heren midden tussen de zeugen terecht zouden komen was te groot. Je moet er niet aan denken. Hon-der-den biggen op z'n minst...
Gelukkig bleef het nu bij 2: Moeder Kraak beviel een paar maanden later van Dikke Peter & Keessie.
Big Trouble was geen enig kind meer, en misschien zelfs wel vadertje geworden. Wie zal het zeggen? Dat zullen we dus nooit weten.
Hoewel, Dikke Peter heeft een extra bijklauwtje. Dat hoort daar niet te zitten. Toch een kwestie van inteelt :-) ?
Fijne dinsdag allemaal!
Dinsdag 8 juli 2014
De Dag van NOOIT OP VAKANTIE
Bofkontboerin Erin is op vakantie. Twee maanden naar Israel (je moet maar durven!). Vakantie. Dat woord komt in mijn vocabulaire niet (meer) voor. Word me trouwens wel iedere workshop gevraagd. Ga je wel eens op vakantie? Of: jij kunt zeker nooit meer op vakantie he?
De laatste keer dat ik de grens over ging, was in 1988 (korte bezoekjes aan Belgie en Duitsland om varkens te redden daargelaten :-) ). Toch zitten er tussen 1988 en de oprichting van Het Beloofde Varkensland nog heel wat jaren. Toen ging ik dus ook al niet meer. Met andere woorden: ik geef niks om vakanties. Sterker nog: de keren dat ik op vakantie gelukkig was, zijn op de vingers van 1 hand te tellen.
Ik ben als de varkens. Raak ontheemd zodra ik van huis ben. Vroeger werd ik altijd heel raar aangekeken als ik zei dat ik niet van vakantie hield. Hoe kan dat nou? Iedereen houdt toch van vakantie? Nu heeft ieder zichzelf respecterend magazine met een dubbeldik zomernummer wel een item over mensen die niet op vakantie willen of kunnen. De Ziekte van Heimwee. Komt dus gewoon voor :-)
Gisteren kreeg ik een mail van een dame met een konijnen- en caviaopvang. Ze heeft ook wel eens een varkentje te logeren, zo eentje die klein blijft (maar niet heus) en de eigenaar maar denken dat ze die dan naar een pension kunnen brengen als ze op vakantie gaan. Mijn maag kromp al weer samen toen ik de eerste regels las. Die eigenaars denken dat niet zomaar. Dat wordt ze bij aanschaf van het minibiggetje op de mouw gespeld.
De dame van de konijnenopvang voelt zich er niet lekker bij. Want als dat ontheemde varkentje gaat gillen moet ze het volgens de fokker een plens koud water over het kopje gooien. Als het varkentje zijn of haar nieuwsgierige neusje ergens in wil steken moet het met een opgerolde krant op het neusje geslagen worden. En als de koniijnendame boodschappen gaat doen, moet ze het varkentje in een bench opsluiten, evenals 's nachts. 'Dit zijn de richtlijnen die fokkers meegeven', mailde ze me. 'Maar dat kan toch niet goed zijn?'
Hulde aan deze dame. Ik hoop dat er steeds meer mensen zoals zij komen. Zelfstandig nadenken. Dat zouden veel meer mensen moeten doen :-)
Dikke Bertha & Zusters hebben hun uitslaapkamertjes weer verlaten. We hadden met strobalen kamertjes voor ze gemaakt. Lagen ze wel bij elkaar, maar konden ieder apart bijkomen uit hun narcose. Bij Dikke Bertha ging dat heel vlot, het Meisje met de Blauwe Ogen deed er veel langer over, terwijl zij toch als eerste geopereerd was.
Vanochtend stonden ze allevier weer samen te eten. Voorlopig nog even binnen blijven. Heb ik goed zicht op hun herstel, kunnen ze nog niet in de modder gaan rollen, en des te eerder kunnen ze terug naar Betsy. Dat zal een weerzien worden! Ook Betsy's meiden, die toch samen zijn, hebben hier lang met de ziel onder hun arm gelopen toen ze 'op vakantie gingen'.
Vooral de eerste dagen waren ze intens verdrietig. De Ziekte van Heimwee. En dan worden ze hier nog niet eens met een krant op hun neus geslagen en hebben ze alles wat een varkenshartje maar begeren kan. Dan nog.
Nu zijn ze wel beter gewend (na 3 weken), maar zo blij als in het Bofkontbos heb ik ze nooit meer gezien. Die tijden komen er gelukkig binnenkort wel weer aan!
Er is voor varkens maar 1 plek. En dat is in feite waar ze geboren zijn. In de praktijk ondoenlijk voor alle varkens uit de hele wereld om op hun geboorteplek te kunnen blijven (zou het nog voller worden in de vee-industrie :-)).
Maar fokkers die varkentjes fokken voor de leuk, zouden zich eens wat meer in het wezen van varkens moeten verdiepen. En dan het lef moeten hebben voor eerlijke voorlichting. Dat zou heel veel varkensleed voorkomen. En dan wat minder fokken. Het liefst helemaal niet meer :-)
Fijne dinsdag allemaal!
Maandag 7 juli 2014
De Dag van DIKKE BERTHA & ZUSTERS
Het is allemaal weer achter de rug. Dikke Bertha & Zusters zijn gesteriliseerd. En het liep gesmeerd. Men neme een mensenchirurg, een varkenschrirug, een dierenarts, een dierenartsassisitent, een technisch wonder, een verpleegkundige, een sjouwer en een vliegende kiep. Zo transformeerde Het Beloofde Varkensland tot een Varkenshospitaal.
De dames zijn al weer bij of zo goed als.
Ter afsluiting nog met z'n allen over de slootjes naar het Bofkonteiland gelopen. "Hier wil ik ook wel een varken zijn!", riep Peter, toen hij ze daar allemaal lekker in de sloot zag liggen. Iedereen was er verrukt over waar de Moeder van Sjonnie & Co nu met z'n zevenen wonen. Ben ik ook nog steeds, iedere keer opnieuw als ik voet aan de grond zet in hun varkensparadijs.
Ik zag dat ze nu ook aan de brandnetels begonnen zijn. Hele velden liggen al plat. Vinden ze heerlijk en het is ook nog eens heel gezond, er zit veel ijzer in. Het eiland is te groot om het helemaal kaal te krijgen. Het zal er dus gelukkig altijd weelderig blijven.
Over een dag of 10 is Betsy hopelijk weer herenigd met al haar kinders.
Voorlopig geen dokters meer over de vloer. Wel zo rustig :-)
Fijne maandag nog allemaal!
Zondag 6 juli 2014
De Dag van GEEN PAARDEN EN EZELS
Waarom hier geen paarden en ezels zijn. Of schapen. Nou die laatsten waren hier wel hoor. Gevaarlijke Eddy & Caesar. Na een mooi vrij leven zijn ze alweer lang geleden naar de rammenhemel vertrokken.
Daarna kwamen er geen ooitjes of rammen meer bij. Er woonden toen inmiddels al zoveel varkens hier, dat ik er minstens een hele kudde schapen tegenaan had moeten gooien als tegenwicht :-) Het werden koeien en stieren als extra hoofdrolspelers op Het Beloofde Varkensland.
En paarden en ezels? Dat heb ik zelfs nooit overwogen omdat ze niet in de opzet pasten. Paarden en ezels verdwijnen weliswaar ook in het voedselciruit, maar ze worden er niet uitsluitend voor gefokt in megastallen. Dat was het criterium. Van ezels weet ik niet precies hoe het zit. Ik weet dat ze de salami in gaan, maar hoe dat georganiseerd wordt niet. Er zullen ongetwijfeld ergens ezelmarkten bestaan. Ik heb wel over ezeltransporten gelezen (had ik liever niet gedaan). Maar hoe het allemaal geregeld is, of er een systeem achter zit, er ergens speciale ezelslachterijen bestaan, misschien kan iemand dat straks in een comment uitleggen.
Dank vast!
Gisteren las ik in een artikel op foodlog.nl: 'plantaardig eten heeft de status van dieren eten overgenomen'. Dat verbaast me niks. Heb altijd al gedacht dat het een modeding was.
In dat artikel legt een marketeer uit dat vleeseten gewoon uit de mode is. Vlees is nu zo goedkoop dat het niks bijzonders meer is. Je kunt je er niet meer mee onderscheiden zoals vroeger. Toen konden arme mensen zich maar 1 of 2 keer per week vlees permitteren. Nu kan iedereen elke dag vlees eten en moest er iets nieuws in de mode komen: groenten. Groente is het nieuwe vlees.
Fraai is dat. Als iedereen straks groente eet, raakt vlees dus vanzelf weer in de mode. Daar kun je op wachten. In Amerika is er trouwens al weer een stroming, waarin grote hompen vlees de boventoon voeren. Je ziet hier ook al weer hier en daar een niche opduiken. Zelf worst maken bijvoorbeeld is hipperdehip. Als je binnen die subcultuur geen eigen worstmachientje hebt, tel je niet meer mee.
Er zijn al goedlopende (!) cursussen waarin mensen zelf eerst een kip moeten slachten onder het mom van 'je moet weten wat je eet en bij vlees hoort slachten'. Hou toch op zeg. Je hoeft toch ook niet midden in de nacht je eigen brood te bakken voordat je een krentenbol mag eten? Laat dat lekker aan de bakker over. Die heeft er voor doorgeleerd. Alsof je ook je eigen auto moet kunnen maken voordat je achter het stuur mag gaan zitten.
Slachten is een vak. Daar gaat een snelle en pijnloze dood aan vooraf (als het goed is). Laat dat aan professionals over en ga zelf niet zitten prutsen met die arme dieren, al is het nog zo in de mode.
Ik ben benieuwd welke kant het nog opgaat. Er zit beweging in, zoveel is zeker. Vlees zal wel weer luxe gaan worden, peperduur. Dat is de enige manier om het diervriendelijk te maken.
Hoort er iemand nog wel eens iets over struisvogelbiefstuk? Een krokodillensteak? Toch ook een poosje in de mode geweest onder trendsetters. Zal wel weer uit zijn. Of misschien was het gewoon niet lekker genoeg.
Varkens zijn helaas wel lekker. Wouter Klootwijk zette zijn tanden in een varkensbil (ook wel ham geheten) en kreunde het uit van genot. Ik zag het vrijdag op TV in zijn Wilde Keuken.
En Mac van Dinther had vorige week een lange verhandeling over vlees. En waarom vlees (mits sporadisch) duurzamer is dan planten eten. Als je het nog te pakken kunt krijgen: lezen. Heel interessant. (vorige week zaterdag, Volkskrant).
Zul je zien: straks (over 30, 40 jaar) gooit iedereen zijn appel- en aardappelschillen weer naar zijn varken in de achtertuin. Je moet toch ergens heen met dat restafval van al dat groentegedoe. En dan wordt het november en hangen de hammetjes weer in het schuurtje. Precies zoals het vroeger ging. Het varken opgenomen in de kringloop. Niet om massaal te fokken in gruwelijke megastallen maar als onderdeel van de voedselcyclus. Iedereen een moestuin, iedereen een varken. Zou ik die mode nog meemaken?
Voor het zover is, kom je je maar laven aan de varkens van Familie Bofkont. Om op te vreten zo leuk en mooi en lief en lomp en teder en lastig en alles eigenlijk. En na afloop soep. Bofkontsoep. Waar geen varken of koe of kip of schaap voor heeft hoeven lijden of sterven :-)
Net zo leuk. Of nee, veel leuker nog!
Fijne zondag allemaal!
Zaterdag 5 juli 2014
De Dag van DE VERANTWOORDELIJKHEID VAN GROENE SCHOLEN
Met Lamme Zus gaat het heel goed. Inmiddels gaat het leven op Het Beloofde Varkensland weer in volle vaart door.
Dagelijkse correspondentie met vraagstellers over hun varkens neemt helaas een groot deel van mijn tijd in beslag. Omdat de meeste mails over hetzelfde gaan, zal ik er af en toe eentje posten, uiteraard geanonimiseerd, inclusief mijn antwoord. Deze keer een mail van docent dierverzorging van een Groene School, want ook deze mail staat helaas niet op zichzelf :-(
Op deze manier hoop ik dat komende vraagstellers er ook iets van opsteken. Dan is de tijd die ik in de antwoorden moet steken, toch enigszins economisch verantwoord besteed :-)
DE VRAAG:
Beste Dafne,
Wij zijn een school voor groen MBO onderwijs in xxxxx. Eén van onze opleidingen is de opleiding dierverzorging. In het kader van deze opleiding hebben wij op school een aantal dieren. Eén daarvan is ons varken xxxxx. Helaas is zijn maatje xxxxx deze week dood gegaan. Wij willen xxxxx niet alleen houden, varkens zijn natuurlijk echte groepsdieren. Een nieuw varken er bij nemen is voor ons als school momenteel geen optie. Wij zijn dus op dit moment op zoek naar een goed tehuis voor onze xxxxx.
We hebben gebeld naar diverse geschikte bedrijven in onze omgeving, maar tot nu toe heeft dat nog geen resultaat opgeleverd. Daarom mail ik jou, kun jij iets betekenen voor xxxxx of ons een tip geven waar we nog meer kunnen informeren?
Ik hoor heel graag van je, want we willen xxxxx graag een mooi plekje bij andere varkens geven.
Met vriendelijke groet,
xxxxx
docent dierverzorging
HET ANTWOORD:
Dag xxxxx,
U hebt gelijk. Varkens zijn echte groepsdieren. Maar varkens zijn minstens even verknocht aan hun vertrouwde, veilige territorium. Om die reden zou de school xxx niet weg mogen sturen, want daar zou het in dit geval op neer komen. Het is voor xxxxxx al erg genoeg dat hij nu zijn maatje xxxxx moet missen.
Als docent dierverzorging voor groen MBO onderwijs heeft u een voorbeeldfunctie voor de leerlingen. Dieren wegdoen als het even niet mee zit, hoort daar niet bij. Integendeel.
U schrijft dat een nieuw varken er bij nemen momenteel geen optie is voor de school. Mag ik vragen waarom niet? Kan het zijn dat het houden van varkens tegenviel en dat het doodgaan van xxxx de gelegenheid biedt om daar nu een punt achter te zetten?
Uit oogpunt van verantwoordelijksgevoel en educatie zou u het ook kunnen omdraaien: Welke kansen biedt dit voorval uw school?
U zou er een schoolproject van kunnen maken: xxxxx is dood; hoe nu verder met xxxxx?
Betrek uw leerlingen erbij. Laat ze zich verdiepen in het wezen van het varken. Waarom kan xxxxx niet alleen blijven? Is het wel zo dat xxxxx niet alleen kan blijven? (sommige varkens zijn opgelucht als hun maatje er niet meer is). Hoe maken we het leven voor de achtergebleven xxx weer leuk(er)? Wat heeft dat voor gevolgen voor zijn huisvesting, verzorging etc. etc.? En als we een nieuw maatje voor xxxxx zoeken, welk ras varkentje zou dat dan moeten zijn? Hoe plaats je vreemde varkens bij elkaar?
Zoveel vragen die om oplossingen vragen, waar uw leerlingen mee aan de slag kunnen en tal van leermomenten opleveren.
Na bestudering van de site zou dit helemaal passen in het door uw school beloofde aanbod van 'actieve en verrassende opleidingen'.
Twintig jaar geleden heb ik Het Beloofde Varkensland opgericht. Over het algemeen kan ik zeggen dat varkens een van de meest onbegrepen dieren zijn. Helaas niet alleen in de vee-industrie, vaak juist ook bij particuileren en in andere gehouden situaties.
Door 'Project xxxxx' kunt u als groene school een belangrijke bijdrage leveren aan de praktische kennis over het varken. U bent van harte welkom om een beroep te doen op mijn expertise!
Hartelijke groet,
Dafne Westerhof
Het Beloofde Varkensland
Vrijdag 4 juli 2014
De Dag van DE WEEK VAN LAMME ZUS (5)
- wonderbaarlijke wederopstanding -
De conversatie met de plaatselijke dierenartsenpraktijk (DP) ging gisteren als volgt:
"Kan ik een afspraak maken voor de euthanasie van een groot varken vanavond om 10 uur?"
Dierenartsenpraktijk:
"We euthaniseren alleen overdag."
"Waarom?"
DP:
"Omdat we s' avonds alleen spoedgevallen doen."
"Dan bel ik toch vanavond en dan wacht ik wel tot er tijd is. Desnoods midden in de nacht."
DP:
"Dat doen we eigenlijk niet."
"Maar een spoedgeval is toch een spoedgeval? Dan zeg ik toch dat ik een spoedgeval heb, namelijk het euthaniseren van een groot varken?"
DP: "Ja, dat zou misschien wel mogelijk zijn."
Ik mail de mensen die het moeten weten. Wie nog naar Lamme Zus wil, moet vandaag nog komen.
Toch nog maar even Peter Klaver bellen. Hij en geen ander moet Lamme Zus zacht laten inslapen. Ik weet dat hij niet kan komen, maar ik probeer het toch. Peter gaat kijken of er een mouw aan zijn agenda te passen is. Vanavond, donderdagavond, lukt hem niet. Zaterdag wel. We bespreken de kans op doorligplekken tussen nu en zaterdag en hoe dat te voorkomen. Lamme Zus wordt ondertussen gemasseerd door Cees, die op zijn beurt wordt aangevallen en gebeten door Maximiliaan. Ik vermoed dat Max Lamme Zus verdedigt, gealarmeerd als hij is door haar gebrul van 's ochtends. Maar met appeltjes is Max wel weer enigszins gunstig gestemd te krijgen.
Lamme Zus krijgt appel na appel, dan krijgt ze voldoende vocht binnen, want de waterbak is geen optie meer. Ondertussen gelukkig toch versterking gekregen van Erin. Ariane is bij Betsy in het Bofkontbos, dus daar hoef ik me gelukkig geen zorgen om te maken.
De groep staat inmiddels aan de dijk te wachten.
Zij weten van niks wat er hier achter de schermen gebeurt, maar het feestvarken is Vriendin van Familie Bofkont en informeert hoe het met Lamme Zus is. Op die vraag wil je nu geen antwoord, zeg ik maar, want het is te pijnlijk en wat moeten haar verjaardagsgasten met die informatie? Niks. Het wordt een geweldige middag, neem ik me voor. Niemand zal iets aan ons kunnen merken. De Moeder van Sjonnie is dolenthousiast met het bezoek van 28 dames op haar eiland en laat dat luid en duidelijk merken.
Inmiddels heeft Bofkontboerin Ingeborg de wacht overgenomen van Cees. Lamme Zus is voortdurend in goede handen. Ingeborg heeft een snippermiddag opgenomen om afscheid te kunnen nemen. Af en toe glip ik even van de groep weg om te kijken hoe het gaat. Het gaat uitstekend. Dat maakt het zo onverteerbaar. Lamme Zus zit nog vol levenslust, alleen kan ik ze niet meer overeind komen.
Als de groep weer huiswaarts is, snel ik naar het huisje van Lamme Zus. Even later schuift Bofkontboerin Stefanie nog aan. Dennis duikelt een infuuszak op uit de Bofkontapotheek en geeft Lamme Zus water via een slangetje. Ingeborg vertelt dat Maximiliaan haar ook aangevallen heeft en even later krijg ik ook een por omdat meneer nog een appel wil. Varkens leren snel :-)
Ineens is het me teveel. Ik moet er even tussenuit. Geen gepraat meer aan m'n hoofd en even weg van het naderend onheil. Ik ga met Dennis mee voer halen voor Betsy's biggen bij een boer in een naburig dorp. Ingeborg en Stefanie blijven bij Betsy.
Als we bij de boer op het erf staan, belt Ingeborg: LAMME ZUS IS OPGESTAAN! LAMME ZUS IS OVEREIND GEKOMEN! LAMME ZUS STAAT!
Na een heftige worsteling bleek ze zich toch omhoog gewerkt te hebben. Ze was naar de hoek gehinkt om te piesen. Daarna was ze weer gaan liggen om te poepen en daarna weer op de been gekomen.
We smijten het voer de bus in en haasten ons terug. Onderweg bespreken we de komende intensive care. Peter Klaver krijgt bericht: 'Goed nieuws! Je hoeft zaterdag niet te komen. We zien mekaar aanstaande maandag voor de sterilaties van Dikke Bertha & Sisters!'
Lamme Zus hipt met een triomfantelijk hoofd in de rondte als we terug zijn. Er wordt gelachen en gehuild. We maken plannen voor aanpassingen in haar huisje zodat ze overal grip heeft om omhoog te kunnen komen. Misschien komt ze de zomer nog door. Misschien blijft ze nog wat langer. Van mij mag ze. Nog heeeeel erg lang :-)
Dat was allemaal gisteravond. Vandaag zijn we begonnen aan haar huisje.
Fijne vrijdag nog allemaal!
Vrijdag 4 juli 2014
De Dag van DE WEEK VAN LAMME ZUS (4)
- ontwikkelingen -
September 2008. Stoppen met behandelen. Het heeft geen zin meer. Tot die conclusie kwamen de twee medicijnmannen van Lamme Zus, 6 jaar geleden, toen de ontsteking in haar lamme pootje niet genezen wou.
Die nacht dacht ik nee. Ik ga toch nog even door. Tegen beter weten in, maar ik doe het toch. Tegelijkertijd stelde ik me in op het Grote Afscheid.
Het huisje van Lamme Zus werd een bedevaartsoord toen al haar fans haar voor de laatste keer bezochten. Bepakt en bezakt met bruin bier, appels, slagroomtaart, zelfgebakken pizza en alles wat God verder voor gulzige varkentjes verboden heeft.
Hoeveel pijn Lamme Zus ook had, aan zoveel lekkers kon ze geen weerstand bieden. Ze smulde en smulde maar. En toen kwam ze ineens overeind. Staand op haar drie gezonde benen bleef ze net zolang eten tot alles op was. Ik kon mijn ogen niet van haar afhouden. Dwars door alles heen zag ik iets van haar terugkomen, haar basisvitaliteit.
Ik zei er niks van en bleef die nacht bij haar. De volgende dag belde ik Peter op om de afspraak tot het grote afscheid af te zeggen. Ik wilde het nog even aanzien omdat het leek of Lamme Zus minder pijn had. Ik laat je wel weten wanneer wel, maar nu nog even niet, zei ik.
Die afspraak is nooit meer gemaakt.
Lamme Zus genas en bleef pijnvrij! Maar een operatie was definItief geen optie meer. Het gevaar van een infectie in het bot was te groot. Dan maar voort gehinkepinkt op haar 3 benen. Ze kwam er zelfs mee tot aan de modderpoel.
Een maand later werd duidelijk waarom Lamme Zus gebleven was.
Ik kreeg een telefoontje van de Dierenbescherming. Ze hadden een gruwelijke ontdekking gedaan in Zeeland. Een schuurtje met de overblijfselen van een vijftal 'hobbyvarkentjes'. De beestjes waren opgesloten. De eigenaars waren verhuisd en hadden hun varkentjes achtergelaten. Bij gebrek aan eten hadden ze elkaar opgegeten.
Eentje had kans gezien te vluchten toen de stakkers het schuurtje in werden gedreven. Het roze hangbuikzwijntje zwierf door het dorp alsof de duivel op haar hielen zat en kreeg brood toegeworpen door de bewoners. Zo kon ze zich in leven houden.
Lamme Zus werd de steun en toeverlaat van dit extreem schuwe Zeeuws Meisje. Wij mochten nog niet eens naar haar kijken, maar Lamme Zus werd haar redding. Zonder haar was Zeeuws Meisje hopeloos verloren geweest.
WOENSDAG 2 juli 2014
Lamme Zus ligt in de deuropening te soezen. Ik lig in de zon. Even nadenken. Expres uit haar blikveld, een twintigtal meter verderop, zodat Lamme Zus zich niet bewust is van mijn nabijheid. En dan hoor ik geknor. Lamme Zus maakt regelmatig tevreden geluidjes. Ik sta meteen op scherp.
Zou er dan toch nog iets mogelijk zijn? Moet ik de afspraak met Peter begin volgende week nog even uitstellen? Stel dat er weer een wonder gebeurt?
En dan komt Bofkontboerin Erin vast afscheid nemen, want ze gaat volgende week twee maanden op vakantie. Als ze terugkomt zal Lamme Zus er niet meer zijn. Ze heeft een tas vol heerlijks meegebracht. Aardbeien, meloen, mango's, druiven, nectarines. Het gaat er in als koek. De pogingen van Lamme Zus om overeind te komen mislukken. Het lukt ons niet haar te helpen. 's Avonds en 's nachts ga ik keer op keer kijken. Is het haar gelukt? Nee.
DONDERDAG 3 juli 2014
Lamme Zus ligt nog steeds in dezelfde houding. Als Dennis haar 's ochtends met het voeren in de benen probeert te krijgen, voltrekt zich een waar drama. Lamme Zus raakt in blinde paniek. Wat kunnen varkens toch angstaanjagende geluiden produceren. Huisgenoot Maximiliaan rent als een bezetene door hun huisje heen en weer, dol van angst. Ik zie dat hij zich zijn eigen drama van 10 jaar geleden (mishandeling door een groep studenten) nog maar al te goed herinnert.
Dit kan zo niet langer.
Lamme Zus kan niet meer zelfstandig in de benen komen en wij kunnen haar niet meer overeind krijgen. Al mijn hoop van gisteren is vervlogen. We zijn aan het eind van de mogelijkheden gekomen. Wat nu?
Ik moet razendsnel nadenken. Lamme Zus kan niet nog dagenlang in dezelfde houding blijven liggen totdat Peter volgende week komt. Als ik voor vandaag nog iets voor haar wil regelen, moet ik snel zijn. Vanmiddag komt er een groot gezelschap, dat ik onmogelijk kan afzeggen. Wat moet ik doen?
Bofkontboer Cees arriveert en we vragen hem om i.p.v. het erfwerk Lamme Zus en Maximiliaan te kalmeren. Ik kan even niks, ben al vanaf vanochtend 6 uur druk met de voorbereidingen van de groep. Uitgerekend vandaag geen extra hulp, niemand kon.
Ik haal diep adem en bel de plaatselijke dierenkliniek:
"Kan ik een afspraak maken voor de euthanasie van een groot varken, vanavond om 10 uur?"
Wordt Vanavond Vervolgd.
Woensdag 2 juli 2014
De Dag van DE WEEK VAN LAMME ZUS (3)
- verliefd op Zeeman -
Het is onuitstaanbaar. Lamme Zus is niet ziek, maar heeft steeds meer last gekregen van haar handicap. Toen ze klein was kwam ze nog aardig uit de voeten. Hinkepinkend op drie benen, niet ideaal, maar het was te doen.
Lamme Zus groeide naar omstandigheden voorspoedig op en kreeg verkering met Zeeman (wie niet?).
Wel mocht ze onder geen beding te zwaar worden, dus moesten we bij haar altijd extra opletten dat ze niet teveel kreeg. Maar wat hield en houdt ze van eten. Ik loop nu om de haverklap bij haar binnen met weer een lekker hapje. Dan tilt ze haar kop op en hap, daar verdwijnt weer een appeltje tussen die indrukwekkende varkenskaken.
Dat is wat ze nu nog kan. Haar kop optillen als ze ligt. Zelfstandig overeind komen is er niet of nauwelijks meer bij. Ze sleept zich naar een wand - dan heeft ze houvast - en probeert overeind te worstelen. Dat lukt soms wel, maar meestal niet meer. En oh wat is ze dan boos.
Haar overeind helpen is niet te doen. Woedend slaat ze met haar kop van links naar rechts. Ze is loeisterk, dus zonder gevaar is dat niet (varkens zijn toch wel zo sterk, gisteren kreeg ik een paar beuken van Dikke Bertha, Betsy's dochter van pas 2,5 maand. Ik kon me amper staande houden).
Zondagochtend kwam Dennis versterking vragen tijdens het voeren. Lamme Zus had zich in de deuropening gemanoeuvreerd en lag klem. Wat moesten we doen? Met een paar hoofdkussens gewapend gingen we er op af om te beletten dat ze of haar eigen hoofd of ons zou verwonden. Vraag niet hoe, maar het lukte. Lamme Zus brulde alsof ze geslacht werd. Dat doet ze altijd als we haar proberen te helpen. Horen en zien vergaat je. Een mengeling van woede, paniek en onmacht.
Maar wat is ze leuk. Gisteren lukte het haar om op haar borst te komen. Ze lag zo tevreden haar kuilgras te eten. Het zag eruit alsof er niks aan de hand was.
En dan begin ik weer te twijfelen.
Maar ik weet dat er niks meer mogelijk is. Zelfs de beste orthopeed - Paul Vermes - van het Sint Lucas Andreas Ziekenhuis uit Amsterdam kon niks meer voor haar doen. Dat was 6 jaar geleden! Röntgenfoto's gemaakt, hij durfde het aan om Lamme Zus te opereren. Alles was tot in de puntjes voorbereid. We kregen de kliniek van een dierenarts in Uithoorn tot onze beschikking (de operatie moest 100 % steriel uitgevoerd kunnen worden).
Peter Klaver zou de rol van anesthesist op zich nemen. Lamme Zus zou onder narcose met een ambulance naar de kliniek vervoerd worden. Assistenten waren geregeld. En toen alles in kannen en kruiken was, kreeg Lamme Zus een ontsteking op de plek van de wond die ze destijds op de kinderboerderij opliep.
We moesten alles afblazen. De ontsteking kregen we niet onder controle, wat we ook probeerden en Lamme Zus zat weken onder de zware pijnstillers. Arm dier. Ze lag er precies zo bij als toen ik haar aantrof op de kinderboerderij, maar nu in een volwassen uitvoering.
Ik weet nog als de dag van gisteren dat Paul en Peter tot de conclusie kwamen dat er niks meer te redden viel. Er was geen andere optie meer dan inslapen (2008). Verslagen zaten we bij elkaar.
Er volgde een afscheidsavond voor de fans van Lamme Zus.
Maar die nacht gebeurde er een wonder.
Wordt Vervolgd.
Dinsdag 1 juli 2014
De Dag van DE WEEK VAN LAMME ZUS (2)
- het meisje met de lieve ogen -
Vandaag zou ik met Zeeman als afgevaardigde van Familie Bofkont naar het feestje van de Zuidas gaan. Maar we gaan niet.
Er is iets dat al het andere naar de achtergrond doet verdwijnen.
Deze week slaat Lamme Zus de maat, want het is haar laatste :-(
Ik wil bij haar zijn om haar in de watten te leggen. Ze mag eten wat ze wil. En huisgenoot Maximiliaan profiteert daar maar wat graag van mee :-)
Laat me over het leven van Lamme Zus vertellen.
Ik zag haar dus liggen met dat sippe hoofdje, 7 jaar geleden op die kinderboerderij. Ze had pijn. Bij navraag hoorde ik dat ze 'iets aan haar pootje had'.
Al gauw zat ik met de educatief medewerkster aan tafel. Ik merkte dat zij met handen en voeten gebonden was aan de richtlijnen van de gemeente. Toch had ze zich hard gemaakt om de beertjes uit het nest een onverdoofde castratie te besparen. Dat was haar te prijzen. De consequentie daarvan was echter wel dat de biggen al met 11 weken naar de slacht zouden moeten als speenvarkentje.
We raakten met elkaar aan de praat. Ik vertelde haar over Het Beloofde Varkensland. Zij vertrouwde mij toe dat ze zich wild geschrokken was van alle reacties (en toen bestond social media nog niet eens!) Ik kreeg de indruk dat ze er alleen voor stond in het managen van die crisis en ik stapte in mijn rol van communicatie-adviseur.
Over het pootje van Lamme Zus kreeg ik niet veel hoogte. Wel zag ik dat het een ongemakkelijk onderwerp was en ik voelde het beleid van de gemeente er dwars door heen: waarom veel geld uitgeven aan genezing terwijl de big toch maar 11 weken zou leven?
Een lang verhaal kort:
Tijdens een gesprek met de wethouder op het gemeentehuis (in aanwezigheid van de camera's van TV Utrecht), adviseerde ik hem met klem in dit geval zijn vasthoudendheid aan 'de educatieve waarde van vleesproductie' te laten varen. De geest was al uit de fles en ik voorspelde hem een PR drama. Daar was de wethouder gevoelig voor :-) We kwamen tot een compromis.
Op 31 mei 2007 haalden we Lamme Zus naar Het Beloofde Varkensland. In haar kielzog de 4 broers uit de biggentoom. Haar 4 zussen bleven in Utrecht. Die zouden verspreid worden over verschillende kinderboerderijen voor fok en slacht. Dit was een eenmalige deal.
Lamme Zus was toen 14 weken oud. Gered van de barbecue. Ze hinkepinkte over het erf en al gauw werd ze het meisje met de lieve ogen genoemd. Want die heeft ze als geen ander.
Wordt Vervolgd.
Maandag 30 juni 2014
De Dag van DE WEEK VAN LAMME ZUS (1)
Dit wordt de week van Lamme Zus. Lamme Zus werd geboren op de kinderboerderij in het Jaar van het Varken: 12 februari 2007. Het was de bedoeling dat ze na 3 maanden aan het spit zou gaan evenals haar broers en zussen.
Het liep anders.
Na het geboortefeest met beschuit met muisjes kwamen de bezoekers er achter dat deze roze schatjes waren voorbestemd als zogenaamde speenvarkentjes (zie Utrechts Nieuwsblad). Er was ook al een afnemer.
;){kind=link}
Al vrij snel werd ik ingeschakeld.
Eerst door woedende buurtbewoners. Maar ook al gauw door een paar studenten van de School voor Journalistiek, altijd uit op een rel en dit dreigde er eentje te worden. Maar wat moest ik? Eerst maar eens gaan kijken.
Een gemeentekinderboerderij/annex milieucentrum, met de uitstraling van een efficient kantoor. Zo te zien aan geld geen gebrek.
Joelende kinderen binnen, rond een compartiment. Iedere beweging van hun onstuimige benen tegen de industriele materialen was een aanslag op m'n oren. Zou ik het moedervarken dat daar lag willen zijn? Nee.
De biggetjes lagen allemaal tegen elkaar aan. Maar mijn oog viel op een hoopje stro, verderop. Daar lag er eentje apart. Een biggetje dat niet bij de rest ligt, daar is iets mee. En aan het smoeltje te zien, was dat ook zo.
Wordt Vervolgd.
Zondag 29 juni 2014
De Dag van DE SCHOONHEID VAN OUDE DIEREN
Soms hoor je van die dingen die je niet meer loslaten. Gisteren bijvoorbeeld tijdens de workshop. Vrolijke groep, ontzettend gelachen. Maar op een gegeven moment viel er even helemaal niks meer te lachen.
Er was iets gebeurd op de kinderboerderij in S.
Varken kreeg biggen. Iedereen in de wolken. De biggen groeiden voorspoedig op. Toen werd het tijd om ze af te voeren naar hun eindbestemming (lees industriele afmester en daarna slacht).
Vrachtwagen voorgereden, de krijsende biggen weggenomen en wat deed de radeloze moeder? Ze vernielde haar hok, stormde naar buiten en ging vol in de aanval. De vrachtwagen moest het ontgelden. Wat een heldin.
Waarom toch beste kinderboerderijen altijd hetzelfde kunstje herhalen zoals we al kennen vanuit de vee-industrie? Hallo! We leven in het jaar 2014. Lezen jullie geen kranten, kijken jullie geen TV? Weten jullie niet dat er zo langzamerhand iets in beweging komt?
Gelukkig hoorde ik van de week ook een ander geluid uit de kinderboerderijenhoek. In Odijk pakken ze het anders aan. Zij fokken niet.
De schoonheid van oude dieren is een nog onontdekt gebied. Een behoorlijk deel van Familie Bofkont zit al in die levensfase. Als je voor ze zorgt vanaf hun jonge dag, komen ze vanzelf in een aanleunwoning terecht. "Van alle dingen bij Familie Bofkont is me het bezoek aan het bejaardenhuis van Billie Bofkont & Co het meest bijgebleven", mailde iemand. "Die sfeer daar! Zo mooi!"
Gisteravond was ik nog aan het werk op het land. Alle bofkonten waren al naar hun huis gegaan om te slapen. Maar midden op het land lag nog een groot roze varken in een kuil. Volledige overgave in het hier en nu. Uit de verte hoorde ik al wie het was. Miss Piggy. Kletst altijd zo gezellig tegen je aan. Zij lag, ik werkte door en we wisten allebei dat we elkaar al heel lang kennen en dat daar geen aaitjes voor nodig waren. Het was goed zoals het was. Dat soort momenten zijn onvergetelijk. Ik wens ze iedere kinderboerderijbeheerder toe.
Fijne zondag allemaal!
Zaterdag 28 juni 2014
De Dag van GRIETJE DRINKT NOG STEEDS BIJ MEM
Die Grietje. Heeft zich van lieverlee een heel eigen plek veroverd binnen de Bofkontkudde. Als kalfje op de veemarkt vrijgekocht en naar het paradijs gebracht. Grietje geniet van het leven. Nog steeds heerlijke melk bij pleegmoeder Mem. Wat kan haar gebeuren?
PS
Op de achtergrond kijkt Bulle toe. Het witte hartje op zijn voorhoofd zit er niet voor niks. Ook hij kwam groot door Mem's melk. En daardoor genas hij haar van een zware depressie, die ze kreeg op een melkveedrijf. Bij Familie Bofkont kwam alles goed.
Fijne zaterdag allemaal!
Vrijdag 27 juni 2014
De Dag van BEZINT EER GE AAN VARKENS BEGINT !
Onderstaande mail kreeg ik gisteren en spreekt geheel voor zichzelf:
Beste Dafne,
Ten eerste wil ik u even zeggen dat ik zeer onder de indruk ben van uw werk. Ik heb uw artikelen en berichten met bewondering gelezen. Wat fijn dat u zich het lot van boerderijdieren zo aantrekt en u mensen bewust maakt van hun meestal slechte bestaan!
Dat ik u een bericht stuur is niet zonder reden. Ik zit namelijk met een vrij lastig probleem. Mogelijk kunt u me helpen. Mijn naam is xxxxxx en ik ben 26 jaar oud. Afgelopen winter hebben mijn vriend en ik een huis gekocht met daarbij een grote varkensstal. Dit huis en deze stal lag naast ons bestaande bedrijf, wij zijn teler van xxxxxx en xxxxxx. Jarenlang heb ik, bij de buurman, gezien hoe de varkens vervoerd werden naar hun volgende bestemming. Ik heb me dit dierenleed altijd zwaar aangetrokken. Als wij dit huis kochten zou ook het bedrijf stoppen met bestaan.
Toen wij het huis aan het verbouwen waren, zaten de varkens met hun biggen nog in de stallen. Omdat ik de mogelijkheid had, heb ik regelmatig binnen in de stallen gekeken. Hoe het idee uiteindelijk precies ontstaan is weet ik niet meer maar mijn vriend en ik kwamen tot het idee om de laatste 2 varkens die de vrachtwagen in zouden gaan te redden van hun noodlottige bestaan. Ik ben heel mijn leven al een grote dierenvriend geweest, van dieren terug brengen naar hun baasje als ik ze vond, tot beter maken van een gewonde vogel. Heel wat tranen gelaten als ik de muis uit de mond van de poes niet meer kon redden ;) Uiteindelijk kan ik ook zeggen dat ik maar weinig huisdieren gekocht heb, bijna alles is (gewond) gevonden of op één of andere manier aan komen waaien.
Maar echte vleesvarkens was natuurlijk een heel ander verhaal. Ik vroeg me toen meteen al af of dit wel goed zou komen en of dat ik dit wel zou kunnen. Maar toen de gedachte eenmaal geboren was voelde ik me een slechterik als ik dit niet zou doen. Ik moest erg snel beslissen want ze werden al binnen enkele dagen opgehaald. Op de dag zelf nog getwijfeld maar natuurlijk kon ik in mijn hart niet meer terug. Het mocht van de boer en ik hield twee biggen van een paar weken oud. Ik was smoorverliefd op ze. Dit waren mijn twee “bofkonten”, xxxxxx & xxxxxx.
Inmiddels zijn xxxxxx & xxxxxx ongeveer 7 maanden oud en blij, rond en gezond. Ik ben alleen inmiddels tot de conclusie gekomen dat ik ze gewoon niet kan houden. Ze worden te groot en kosten zoveel tijd. Ik wil ze deze tijd heel graag geven maar ik heb die simpelweg niet. Zowel mijn partner als ik werken 6 a 7 dagen in de week in ons bedrijf en daarnaast ben ik ook fulltime juf op de basisschool. Daarnaast zijn we bezig met een enorme verbouwing van ons huis en de varkensstallen. Ik weet gewoon echt niet meer waar ik ze moet laten. Ze verdienen veel beter en ik voel me gewoon iedere dag schuldig tegenover ze.
Mijn hart wil ze graag houden maar mijn hoofd weet dat dit eigenlijk gewoon niet kan. Ik ben inmiddels best een beetje radeloos. Veel mensen verklaren me voor gek maar ik wil er gewoon niet aan denken hoe de toekomst er voor ze uitziet.Ik hoop dat u mijn beetje wanhopige brief gelezen hebt en dat u me misschien kan helpen?
Met vriendelijke groet,
xxxxxx
En dit was mijn antwoord:
Dag xxxxxx,
Dank voor het compliment! Kwestie van hard werken en volhouden :-)
Jullie varkentjes zijn nu 7 maanden oud, en dan is de schattigheidsfase voorbij. Dat er nu geen tijd meer is voor hun verzorging en eerst wel, heeft te maken met het feit dat je niet meer verliefd op ze bent. Het nieuwtje is er af en het is allemaal minder leuk dan in het begin. Dat je het nu even helemaal niet meer ziet zitten, komt omdat je in een verbouwing zit. Zo'n periode brengt altijd veel stress en chaos met zich mee.
Waarom probeer je het niet als volgt te zien:
Jullie hebben voor deze twee varkentjes gekozen. Dat brengt een verantwoordelijkheid met zich mee. Precies dezelfde verantwoordelijkheid die de ouders van je leerlingen op zich nemen als hun kind een cavia of konijn wil. Alleen worden jullie 'huisdieren' wel wat groter dan een konijn. Dat heb je al met eigen ogen gezien, toen je regelmatig naar buurman's varkens ging kijken.
Jullie zijn dus voortaan met z'n vieren. Jij, je vriend en jullie twee varkentjes. Accepteer dat als een feit.
Het komt goed uit dat er een verbouwing gaande is, want nu kun je nog een goede plek - binnen en buiten - voor je groter wordende varkentjes in het ontwerp meenemen.
Jullie hebben een tuinderij en wonen buiten, er moet dus voldoende plek zijn. Die plek moet je ze ook gunnen. Desnoods maar wat minder siertuin voor jullie zelf, maar jullie varkens hebben ook recht van leven.
Aan hun namen te zien, gaat het om twee vrouwtjes. Laat xxxxxx & xxxxxx zo snel mogelijk steriliseren, dan voorkom je grote berigheidsproblemen. Vraag dierenarts Peter Klaver daarvoor en niemand anders. Hij heeft ervaring bij tig vrouwtjesvarkens van Familie Bofkont. Hij komt aan huis. Noem mijn naam maar als je hem belt. Na de sterilisatie zullen ze rustiger en handelbaarder zijn.
Verder nodig ik jullie hierbij van harte uit op Het Beloofde Varkensland. Dan kan ik uitgebreid op al jullie vragen ingaan over huisvesting, verzorging, gedrag etc. Menige wanhopige 'hobbyvarkenshouders' hebben we hier weer opgewekt en vol goede moed de deur zien uitgaan.
Doorzetten dus. Bedenk hoe blij je met ze was in het begin. Blijf trouw aan ze, in voor- en tegenspoed. Je wilde ze toch redden? Kop op dus en schouders eronder, want een leven zonder schuldgevoel is ook heel wat waard :-))
Veel succes & plezier en wie weet tot ziens!
Dafne Westerhof
Het Beloofde Varkensland
Donderdag 26 juni 2014
De Dag van GROETEN VAN FAMILIE BOFKONT
Woensdag 25 juni 2014
De Dag van DE BOFKONTENBIOGRAFIE ALS WELKOMSTGESCHENK
ZWOELE ZOMERAVOND BIJ FAMILIE BOFKONT
Iedere zondag 18.00 uur (te beginnen op zondag 6 juli)
UITNODIGING
Ben je officieel Vriend van Familie Bofkont?
En heb je al een Familie Bofkont Workshop gevolgd?
Dan ben je deze zomer van harte welkom als gast van Familie Bofkont!
Vanaf zondag 6 juli iedere zondagavond. We beginnen om 18.00 uur.
Dan eten we eerst een kop Bofkontsoep en kun je mee naar het Bofkonteiland.
Na ons bezoek aan de Moeder van Sjonnie & Co gaan we met z'n allen naar het Bofkontbos. Daar zitten Betsy & Biggen klaar met koffie & koek. Van te voren aanmelden op mail@familiebofkont.nl
Fijne woensdag allemaal!
PS
Wist je dat je al voor 17 cent per dag Vriend van Familie Bofkont kunt worden? Als Vriend van Familie Bofkont draag je bij aan hun eten, drinken & gelukkig zijn. We hebben ANBI, dus ook nog eens aftrekbaar van de belasting :-)
Er blijft niks aan de strijkstok hangen. Niemand bij Stichting Familie Bofkont krijgt salaris of onkostenvergoeding. Ook oprichter & voorzitter Dafne Westerhof niet.
Als Vriend van Familie Bofkont krijg je de BofkontenBiografie als welkomstgeschenk. En je wordt regelmatig uitgenodigd op de Bofkontboerderij, het Bofkonteiland (allebei in de Bovenkerkerpolder), en bij Betsy & Biggen het Bofkontbos op de Zuidas. Vraag het aanmeldingsformulier maar aan: http://familiebofkont.nl/vriend
Dinsdag 24 juni 2014
BOFKONT BUSINESS OP DE ZUIDAS (6)
- biggen -
"Meid wat moet je toch met die biggen?" vroeg bedrijvendokter / boef Joep van den Nieuwenhuyzen mij. Daar stond ik in de RAI met mijn communcatietoko op een ondernemersbeurs. Tussen de financiele dienstverleners, MKB's, Kamers van Koophandel, KPMG's en noem maar op.
Mijn stand was opgebouwd uit goudgele strobalen met afbeeldingen van biggen, koeien en kippen. Daarmee prees ik de locatie aan waar mijn communicatietrainingen plaatsvonden: 'De Stallen van Westerhof' in Amstelveen. Men stond er met open mond naar te kijken.
Een standhouder kwam joelend met het blad zakenblad Bizz aanzetten. "Je staat erin!" Inderdaad. Een interview over mijn werk met een paginagrote foto waarop ik de kleine Brutale Griet & Rosamunde de fles gaf. Ik herinner me dat ik de journalist van dienst nog had gevraagd of hij onverdoofde biggencastraties in het artikel kwijt kon. Dat wilde hij wel, maar de hoofdredactie floot hem terug.
Joep plofte neer op een strobaal en wilde er alles van weten. Ik vertelde hem waarom ik juist varkens een podium gaf. Hij knikte. Als schoonzoon (destijds) van Gerrit van der Valk wist hij natuurlijk ook heus wel waar al die goedkope schnitzels vandaan kwamen. Hij vond het maar moedig en gedurfd dat ik in businessland mijn nek voor de varkens uitstak.
Jaren later. Nu hebben de varkens een plek op de Zuidas. Kwestie van volhouden :-)
Van de week liepen er een paar studenten langs: "Bent u open?" "Nee", zei ik. "Binnenkort zijn jullie welkom als Betsy's meiden weer terug zijn."
Ze wierpen een blik op Betsy, die haar jongens lag te zogen: "Jullie zijn toch wel biologisch?" Toen vertelde ik dat Betsy en haar biggen blijven leven.
"Oh, maar dan komen we niet. Wij zijn op zoek naar biologisch vlees." Ik gaf ze het Familie Bofkont kaartje mee. Dat vonden ze leuk.
Gisteravond. Een echtpaar in hun jaren des onderscheids: "Deze varkens komen toch niet in de worst he? Echt niet?"
Nee. Deze varkens komen niet in de worst.
Dat kon ik ze gelukkig verzekeren :-)
Fijne dinsdag allemaal!
Maandag 23 juni 2014
BETSY THE TALKING PIG (44)
- zomerfeestjes -
Ik ben uitgenodigd op een feestje! Dienst Zuidas geeft volgende week een groot buitenfeest en ik ben ook gevraagd! Er is een grasveldje en daar ben ik van harte welkom. Maar ik kan niet :-( Mijn jongens kunnen mij niet missen en ik kan mijn jongens niet missen. Ze drinken nog steeds bij me en dan zouden we de hele avond om elkaar lopen schreeuwen. Dat gaat natuurlijk niet op een feestje.
Nu gaat Zeeman in mijn plaats als afgevaardigde van Familie Bofkont. Het wordt vast harstikke leuk. Het feest is vlakbij, aan het eind van de Gustav Mahlerlaan. Er komen heel veel mensen. Ik had er zo naar toe kunnen lopen :-)
Wat was ik blij om mijn jongens weer te zien! Het is alsof ze nooit zijn weg geweest. Maar ze hebben wel gemerkt dat ik strenger ben geworden. Ze mogen niet meer zomaar onbeperkt drinken. Ben je gek, dan raken ze veel te verwend. Ze zijn nu groot genoeg en het is tijd voor een ordentelijke opvoeding.
Af en toe een glaasje prik, dan blijft het leuk en als ze gaan jengelen ga ik gewoon op mijn buik liggen. Ze hebben hier trouwens genoeg te doen hoor. Het hele bos! Ze rennen als gekken heen en weer, eten alles op wat ze lekker vinden en doen wedstrijdjes wie de diepste kuil kan graven.
Ik ben een gezegend varken dat ik dit allemaal zo mag meemaken. Mij hoor je niet klagen. En dat feestje, ach. Wie weet volgend jaar. Voor mij is het hier iedere dag al feest :-)
PS
ZWOELE ZOMERAVOND BIJ FAMILIE BOFKONT
Ben je (al) Vriend van Familie Bofkont?
En heb je al eens een Familie Bofkont Workshop gevolgd?
Dan ben je deze zomer van harte welkom bij Familie Bofkont!
Iedere zondag vanaf 18.00 uur (vanaf zondag 6 juli). Dan eet je eerst gezellig een kop Bofkontsoep mee en kun je mee naar het Bofkonteiland naar de Moeder van Sjonnie & Co.
En dan mag je daarna nog mee naar het Bofkontbos! Kan niet wachten om je mee te nemen in mijn spannende Bofkontbos. Wel even van tevoren melden als je komt (mail@familiebofkont.nl)
Let op!
Deze uitnodiging geldt alleen voor de Vrienden van Familie Bofkont (maandelijkse donateurs) die ons al kennen (die dus al een Familie Bofkont Workshop gedaan hebben).
Ik kijk naar je uit! En mijn biggen ook!
Maandag 23 juni 2014
De Dag van HOOILOSSEN & BIGGENCRECHE
Bestaan er ook nog sterke mannen die niet van voetballen houden en wel van een te gek stel biggen, varkens, koeien en stieren?
Ik krijg net een telefoontje van de hooiboer. Hij komt vanavond om 18.00 uur weer een paar karren met hooibalen brengen.
WIE KOMT HELPEN LOSSEN?
Waarom sterke mannen en geen vrouwen? Is dat geen discriminatie?
Nou, het is echt heel zwaar werk. Een hooibaal weegt al gauw 25 kilo en de hooibalen gaan in rap tempo van man tot man. De vrouwen die het hier geprobeerd hebben, bleken altijd de zwakke schakel en moesten na een paar balen al afhaken :-)
De enige vrouwen die ik het heb zien volhouden waren potige boerenmeiden, van jongs af aan gewend aan zwaar boerenwerk.
Dus sterke mannen, stoere knapen! Kom vooral vanavond naar Familie Bofkont! De bofkonten zullen je er eeuwig dankbaar voor zijn, want als de schuur weer vol hooi ligt, kunnen ze straks de winter weer door.
Dat maakt het leven op de boerderij zo aantrekkelijk. Je leeft met de seizoenen. Tijdens de zomer is iedere boer in de weer met hooien. Het weer blijft de baas. Wat gaat het doen. Regen? Blijft het droog? En dan als de sodemieter het gras van het land halen. Schudden en tot balen persen. Het blijft altijd weer spannend.
En dan ineens krijg ik een telefoontje. Het is weer zover. De balen moeten NU gebracht.
De vrouwen van die sterke mannen die vanavond komen lossen, hoeven trouwens niet alleen thuis te blijven. Zij zijn welkom in de Biggencreche, want de biggen van Betsy kunnen nog wel wat troost gebruiken... (over rolbevestiging gesproken :-)).
Stuur een mailtje: mail@familiebofkont.nl
Fijne maandag allemaal! En wie weet tot vanavond!
PS
Deze post graag delen. Dank vast!
Zondag 22 juni 2014
De Dag van FAMILIE BOFKONT EN DE ZIN VAN HET LEVEN
Het dubbeldikke zomernummer van Psychologie Magazine ligt in de winkel.Over de zin van het leven en Familie Bofkont staat er in!
Zinvolle zondag allemaal :-)
Zaterdag 21 juni 2014
De Dag van WAT ZIJN DE MEISJES VERDRIETIG...
Ach wat zijn die meisjes verdrietig. Ze hebben al hun eten laten staan.
Nu zijn ze op Het Beloofde Varkensland. Geluk is altijd relatief, zo zie je maar weer. Menig big uit de bio-industrie zou een moord doen voor hun verblijf hier. Een prachtig huis en een grote voortuin met nog een tuinhuisje onder de dikke beukenboom.
Maar Dikke Bertha & Sisters zijn allesbehalve blij. Ze zijn uit het paradijs verdreven. Hun paradijs was Betsy en haar melk. Gisteravond lagen ze nog gelukzalig bij haar te drinken. Nu moeten ze het voorlopig even zonder haar doen.
Bij ze liggen, wat voor ze zingen en hun dikke billen aaien, dat maakt ze wel weer een beetje rustig. Straks moet ik even weg en ik heb al een biggenoppas voor ze geregeld. Biggenpappa Cees neemt de honneurs waar.
Dan Eberhard & Co. Nadat de meisjes op Het Beloofde Varkensland gearriveerd waren, hebben we ze weer naar het Bofkontbos teruggebracht. Daar lag Betsy. Ook voor gezorgd dat ze niet alleen achterbleef toen de meisjes moesten vertrekken. Ze had gezelschap van Erin en ze lagen samen te slapen.
Dat weerzien! Alsof ze van schoolkamp terugkwamen. Betsy zat meteen rechtop. Haar jongens vlogen op haar af. Al die koppies rond haar snoet alsof ze niet konden stoppen met kusjes geven. En dan die geluiden! Hele verhalen werden er verteld. Ik hoorde toonaarden die ik nog niet eerder gehoord heb bij geen enkel varken op Het Beloofde Varkensland. Zowel bij de jongens als bij Betsy.
Betsy nam haar Boys meteen mee naar buiten. "Kijk jongens, ik heb een verrassing voor jullie. Het hele bos is nu voor ons!" En daar stormden de knapen al weg, het donkere bos in. Betsy er achteraan. Een uurtje lagen lagen ze binnen. Betsy riep ze aan tafel en daar lagen haar zes lummels alweer te comazuipen alsof ze nooit van huis waren geweest.
Nu ik dit gezien heb, weet ik ook dat het weer goed komt met Dikke Bertha & Sisters. Maar eens nog even door de zure appel heen. Eerst het zuur dan weer het zoet.
Dank iedereen voor de fantastische bijdragen voor hun steriliaties!
Waar zou Familie Bofkont zijn zonder hun vrienden? Dank! Dank! Dank!
Fijne zaterdag allemaal!
PS
En nog even over dat bericht van die 35 tot 45 biggen uit het vakblad Boerderij. Nee, dat is niet per keer. Dat zouden de vleesboys wel willen, maar zo gek is het nou ook weer niet :-) Dat is per jaar. Maar dan nog...
Vrijdag 20 juni 2014
De Dag van MACHT & KRACHT VAN FAMILIE BOFKONT
Hoe broodnodig Familie Bofkont op Het Beloofde Varkensland is en ZAL BLIJVEN, blijkt wel uit de cover van Boerderij. Boerderij is een vakblad voor agrariers. Wat staat er op die cover?
Een beeldvullende foto van een stel drinkende roze biggetjes. Het had zo een foto van Betsy's biggetjes kunnen zijn. Maar de biggetjes op de cover van het agrarische vakblad zijn minder fortuinlijk, evenals hun moeder. Kijk hier maar even, dan zien jullie waar ik het over heb:
Zeugen moeten straks 35 biggen per jaar gaan werpen. Dat kunnen er op termijn 40 tot 45 per jaar gaan worden, staat in het artikel. Ik zie onmiddellijk alle gekooide zeugen met hun biggetjes voor me in hun varkensgevangenissen. De wereldwijde varkensindustrie heeft een verwoestende kracht en macht.
Maar Familie Bofkont heeft een innerlijke kracht!
Die kracht voelt iedereen die ooit een stap op Het Beloofde Varkensland heeft gezet. Het Beloofde Varkensland is en blijft een machtig concept. Laten we daar op blijven focussen. Alle roze 'opeetvarkens' van Het Beloofde Varkensland zijn er niet voor niks. We laten ons niet van de wijs brengen.
'Soms vraag je je af, waar je het allemaal voor doet', mailde een varkensvriendin toen ze mij de cover opstuurde. Zeg dat wel :-( antwoordde ik haar.
Maar vannacht was ik ineens klaar wakker, pakte mijn laptop en begon te schrijven. Natuurlijk weet ik nog steeds waar we het allemaal voor doen! Waar we ons met z'n allen een slag voor in de rondte blijven werken. Bij Familie Bofkont wordt het onmogelijke mogelijk. Waar ter wereld krijgt een moedervarken & haar biggen de kans om hun hele verdere leven bij elkaar te kunnen blijven? Nergens.
Betsy is die bofkont. Dit project wilde ik per se doorzetten en het leven is er niet eenvoudiger op geworden. Nog meer varkens, nog meer zorgen, nog meer kosten. Meerdere locaties, het is een heel geregel en gedoe. Maar als ik Betsy dan met haar biggen door het Bofkontbos zie struinen, dan weet ik dat we deze kans niet voorbij hadden mogen laten gaan. Dat zijn we verplicht aan alle varkens uit de wereldwijde varkensindustrie.
Want Betsy geeft tegenwicht aan de coverfoto van het vakblad voor de agrarische industrie.
Vannacht krijgt Betsy haar jongens terug. Ze zijn goed hersteld van hun operaties en het wordt hoog tijd om terug te gaan naar hun moeder. De meiden nemen we mee naar Het Beloofde Varkensland. Zij gaan gesteriliseerd worden.
Waarom laat je dat niet via een laparoscopie doen? vroeg iemand. Ha! Een laparoscopie voor een beertje kostte 7 jaar geleden al 1000 euro. Rekent u even mee: Betsy heeft 10 varkenskinderen. Uitgesloten. Maar een nog belangrijkere reden is dat een laparoscopie niet aan huis kan. Wat een stress voor die arme biggen om vervoerd te moeten worden naar de kliniek, helemaal naar Naaldwijk. Ook uitgesloten dus.
Blijft over Het Varkenshospitaal van het Beloofde Varkensland. Geen stress en de beste varkenschirurg die ze maar kunnen wensen. Bepaald ook niet goedkoop, maar het moet. Berige zeugen is geen pretje. Voor niemand leuk. Niet voor Betsy's meiden en niet voor de mensen.
Want dat zijn ze, de kinderen van Betsy. Mensenvarkens. Niet voor het opeten, maar voor hun schoonheid, hun wezen, hun intelligentie. Maar vooral hun aanwezigheid. Want wie kunnen ons beter een spiegel voorhouden bij het zien van die coverfoto met die verbijsterende mededeling?
Fijne vrijdag allemaal!
PS
Een kleine bijdrage voor de operaties van Betsy's Biggen is erg welkom! Alle beetjes helpen en met elkaar komen we een heel eind.
Giro 469 ( IBAN NL02INGB0000000469 )
t.n.v. Familie Bofkont
Amstelveen
o.v.v. Betsy's Biggen
Met grote dank van Betsy, dat spreekt voor zich :-)
Donderdag 19 juni 2014
De Dag van LA MAMA & EDWIN
Nog meer Varkensgeluk van een Varkensmoeder met haar inmiddels Grote Zoon. We haalden ze 5 jaar geleden op uit de intensieve varkenshouderij en konden moeder zo - met medewerking van de boer - een enkele reis slachthuis besparen. Gisteravond zag ik ze liggen. Moeder en Zoon zijn altijd samen gebleven. Dat ontroert nog steeds.
Woensdag 18 juni 2014
De Dag van BETSY & BIGGEN
Fijne woensdag allemaal!
Dinsdag 17 juni 2014
De Dag van DE BOFKONTKUDDE
Voorop Bulle, met daarachter Grietje, Mozzarello, Dolle Mina, Zeus en achteraan Mem.
De bofkont rechts is Herman.
Fijne dinsdag allemaal!
Maandag 16 juni 2014
De Dag van BETSY'S BIG BOYS
Fijne maandag allemaal!
Zondag 15 juni 2014
De Dag van GROETEN VAN FAMILIE BOFKONT
Te druk voor lange teksten. Maar wel iedere dag een blijk van leven.
Met de groeten van Familie Bofkont :-)
Fijne zondag allemaal!
Vrijdag 13 juni 2014
BETSY THE TALKING PIG (43)
- vrijheid -
Ik heb de tijd van m'n leven.
Zomaar een stuk door het bos lopen met mijn kroost.
We zijn vrij!
Vrijdag 13 juni 2014
BOFKONT BUSINESS OP DE ZUIDAS (5)
- tijden veranderen -
Op de plek waar nu een nieuwe kantoorflat verrijst, arriveerden 4 jaar geleden Zeeman, Edwin, Aagje, Swientie, Juffrouw Loes en Bokkie om de rijpe maiskolven te oogsten. Ze werden ingehaald als popsterren :-)
Woensdag 11 juni 2014
De Dag van DE VERGETEN VARKENSVADERS
Zondag Vaderdag. Tijdens de Familie Bofkont Workshop gaan we Vader Kraak en Prins Harrie in het zonnetje zetten. Vader Kraak werd hier vader van Dikke Peter & Keessie en Prins Harrie is vader van Zwarte Prins, de liefdesbaby van hem en Miss Universe.
Maar alle andere bewoners van Familie Bokont dan? Die hebben toch ook een vadertje? Zeus? Mozzarello? Rosamunde? Daar moet toch een stier aan te pas gekomen zijn?
Billie Bofkont? Zeeman? Gieltje? Gevaarlijke Eddy? Eberhard & Co? De vader van Billie Bofkont werd samen met zijn vrouw gedumpt in een bos en daar werden ze vader en moeder van een stel hangbuikjes, waaronder Billie Bofkont. Gevaarlijke Eddy had gelukkig ook een echte vader, een ram uit de Rhedense schaapskudde.
Van de vader van Herman heb ik in ieder geval een foto. Een mooie stier, Remco genaamd. Onduidelijk of Remco himself zijn vader mocht worden of dat het om zijn rietje ging :-) Weinig boeren hebben nog een stier die er op mag. De meeste kalfjes komen ook uit rietjes.
Ook Zeeman, Gieltje en Eberhard & Co en al die andere roze lummels van Het Beloofde Varkensland hebben anonieme vaders uit een rietje.
Ik heb al die 'vergeten vadertjes' wel eens bij een varkenshouder gezien. Ze zaten in een koelbox vol rietjes. Bizar om te bedenken dat daar hele generaties nieuwe biggen in zitten.
Toch staat er op ieder varkensbedrijf nog steeds een echte beer aan het eind van een hele rij kooien met fokzeugen. Alleen al van zijn geur raken de dames in de stemming. Toen ik een keer bij Betsy kwam kijken, mocht ze even uit de kooi. Even een paar meter in het gangetje lopen.
Betsy was nog niet los of ze liep linea recta naar de beer. Er volgde een opgewonden gegrom en gesnuif van weerskanten. Terwijl Betsy toen toch al op de helft van haar dracht zat, de interesse voor de beer was er niet minder om.
In de varkensindustrie is die berenlucht ook in spuitbussen verkrijgbaar. Eberduft heet dat. Ik heb dat wel eens meegemaakt. De boer spoot wat in de buurt van de zeugen. Een stank, niet te harden gewoon, maar de fokzeugen werden er helemaal wild van.
De kinderen van Betsy komen uit het rietje van een Pietrainbeer. Een bodybuilderstype. Schouders en billen. Daar worden ze speciaal voor gefokt. Schouder- en achterham is hun specialiteit.
Nou dat is ze aan te zien. Betsy's dochters hebben nu al een partij schouders. En dan die billen! Bij de RBS (Royal Bank of Schotland) aan de overkant van Betsy's Bofkontbos, werkt een man die zich al op de barbecue verheugt bij het zien van zulke pronte biggen.
Maar van Betsy's biggen blijft hij af :-)
Die lopen met hun moeder in het bos. Sinds maandag ligt het hele bos aan hun voeten. De afgelopen dagen keihard aan allerlei aanpassingen en veranderingen gewerkt, maar nu is het bos dan ook echt helemaal Betsy's Bofkontbos.
Wat een belevenis. Betsy verdween gewoon tussen de bomen met haar bodybuildertjes in haar kielzog. Toen ik ze vond, bleek ze achterin bij de omgewaaide bomen al een gigamodderpoel gegraven te hebben. Daar lagen ze allemaal in alsof het de gewoonste zaak van de wereld was.
Het is 1 groot avontuur. De hele dag de hort op, maar als het donker is vind ik ze allemaal weer in hun boshuisje. Zijn ze gelukkig weer veilig thuis.
Morgen is het donderdag. Dan zou ik Betsy's meiden naar de boerderij halen om allerlei redenen. Zou. Maar ik doe het niet. Ik Heb Besloten Om Dat Niet Te Doen. Morgen meer daarover.
Wordt Vervolgd.
Fijne woensdag allemaal!
Maandag 9 juni 2014
De Dag van FANS UIT DELFZIJL
Betsy wordt door iedere oppas geroemd om haar kalmte en bescheidenheid. Ze is helemaal op haar plek in haar stadsbos en weet zich te gedragen. Niet onbelangrijk voor een stadsmeisje :-)
Gisteren heeft Ariane haar gezelschap gehouden terwijl wij elders door de polder met de workshopgroep naar het Bofkonteiland struinden. Daar stond de Moeder van Sjonnie ons al op te wachten. Zo bescheiden Betsy is, zo onstuimig is de Moeder van Sjonnie. We werden getrakteerd op het laatste restje van haar berigheid. Dat was net te doen. Twee dagen daarvoor kon ik me nauwelijks bij haar staande houden :-) Ook zij is helemaal op haar plek op haar eiland.
Dat Bofkonteiland! Wat een walhalla! Zaterdagmiddag fietsten er mensen over de landbouwweg en hielden stil bij het Bofkonteiland. Bleken fans uit Delfzijl te zijn. Kamperen in het Amsterdamse Bos en waren speciaal voor het Bofkonteiland op de fiets gestapt. En gistermiddag waren ze bij Betsy hoorde ik van Ariane. Daar vielen ze met hun neus in de boter want Betsy lag aan de straatkant te zogen.
Ook een leuk idee. De Bofkonttour per fiets. Te beginnen bij Betsy in Amsterdam, dan langs de Amstel naar het Bofkonteiland en dan nog een stukje verder fietsen voor koffie met appeltaart op de Bofkontboerderij. En terug naar Amsterdam nog weer even bij Betsy kijken. Wie weet ga ik dat volgende jaar wel organiseren.
Wat een prachtige dag gisteren om voor de eerste keer met de zondagmiddaggroep naar het Bofkonteiland te gaan. Een belevenis. Gelukkig durfde iedereen de sloot over per plank. De paar honderd meter op weg naar het eiland is al meer dan de moeite waard. We zagen de zwanen met hun jongen voorbij zwemmen, kikkers wegspringen, hazen voorbijrennen, en dat allemaal onder de rook van Amsterdam. Het eiland zelf is zo bijzonder en het ruikt er zo heerlijk naar al die kruidige wilde planten en gewassen.
De Black Boys lagen verscholen in het hoge riet te zoelen in de sloot. Tussen Kleine Beer en Maxie was nauwelijks meer verschil te zien, allebei zwart van de modder. We hebben een rondje eiland gedaan. De Moeder van Sjonnie liep voorop als trotse gastvrouw die haar nieuwe huis aan haar visite laat zien. Maya wilde er meteen blijven wonen. Ik ook wel, maar ik heb meer te doen :-)
Morgen wonen de varkens er een week. Ze hebben een bepaald gedeelte van het eiland al 'in de vingers'. Daar voelen zich veilig, de rest moeten ze zich nog stukje bij beetje eigen gaan maken. Heel interessant om die ontwikkeling te volgen. Het blijven mensenvarkens, maar nu al merk ik dat ze een autonome unit binnen de Familie Bofkont worden.
De manier waarop ze hun oren spitsen en om zich heen kijken als ze wat horen doet me nu al denken aan wilde zwijnen families op de Veluwe. Als we ze komen voeren staan ze niet brullend te wachten van waar blijf je nou, maar zijn meestal verderop aan het scharrelen, bezig met hun eigen ding. O kijk er is een maaltijd. Ook leuk, maar we zijn druk hoor, eerst maar even eten dan, daarna gaan we snel weer door met onze eigen bezigheden.
Maar gistermiddag namen ze alle tijd voor het bezoek. Blij met de aandacht en het geaai. Als dit de ontwikkeling is, zondagmiddag-feest-met-bezoek-en-door-de-week-gaan-we-lekker-onze-eigen-gang, dan is het project Bofkonteiland meer dan geslaagd. Vanochtend waren ze weer onder elkaar. En aanstaande zondag is het weer feest. Zo moet het. Wordt Vervolgd.
Fijne Tweede Pinksterdag allemaal!
Zondag 8 juni 2014
De Dag van ZOETE & DRONKEN BROERS
Het strolossen was om 12.00 uur al gedaan.
Met grote dank aan de helpers!
Toen nog Eberhard & Co.
's Ochtends mochten ze nog eten, maar daarna niet meer. Leg ze dan maar eens uit dat ze geen lunch krijgen. Altijd akelig om die teleurgestelde smoeltjes te zien. We hebben honger! Waarom krijgen we niks? Nee jongens, jullie moeten nuchter zijn voor straks.
Om 16.00 uur was de eerste aan de beurt. Ook Peter was verrast door zulke grote biggen. Daar was het goede, vrije leven debet aan volgens hem. En dan heeft ie hun zussen nog niet eens gezien!
De boys waren zo rustig en relaxed. Peter narcotiseeerde telkens twee tegelijkertijd. Als de een gedaan werd, lag de ander al onder zeil. Maar niet alleen, want de anderen hielden hun slapende broertje gezelschap en gingen lekker tegen hem aan liggen.
Eberhard blijkt een binnenbeer te zijn. Dat had ik al gezien, maar de binnenbal was niet zo 1,2,3 op te sporen. Waarschijnlijk diep in de buik, dat moeten we eerst even op een scan gaan bekijken. Daar was geen tijd voor, want Peter moest op tijd in Hilversum zijn voor een radio-optreden.
Dus Eberhard mocht onverrichterzake naar de uitslaapruimte. Daar hadden we de melkerij voor ingercht. Allemaal vierkante eenpersoons kamertjes van strobalen. De broers lagen naast elkaar. Het duurde niet lang of de eerste kwam bij. Eberhard legde zijn slaapdronken kopje heel zoet op de strobaal, terwijl zijn broer naast hem al met veel kabaal overeind probeerde te komen.
Wat zijn die broertjes aan elkaar gehecht! Ze wilden per se bij elkaar hun roes uitslapen en ze wankelden, tuimelden en struikelden over de strobalen heen, tot ze weer samen waren. Toen hebben we de kamertjes maar weer afgebroken tot een grote ruimte.
Nog nooit heb ik meegemaakt dat het daarna zo snel ging. Ze ontdekten tijdens hun dronkemansgewaggel een kist met appels. Die gingen er in als koek en binnen het uur hadden ze ook al weer een volwaardige biggenmaaltijd op. Een bak water maakte het diner af en toen lagen ze allemaal tegen elkaar aan hun roes uit te slapen. Ik stond er bij en ik keek er naar.
Eberhard gaat opnieuw onder zeil als zijn zussen binnenkort ook gesteriliseerd gaan worden. Dat worden dan 5 buikoperaties in totaal. Een buikoperatie heeft meer voeten in de aarde, maar we verzinnen wel iets dat Eberhard kan bijkomen en herstellen temidden van zijn broers.
Maar zover is het nog niet. Eerst deze week de meisjes ophalen. Dat worden een paar zware dagen. Helemaal voor Betsy, maar het is voor haar bestwil. Ook dat zal ik haar niet kunnen uitleggen. Maar over een paar weken is alles weer achter de rug en heeft ze haar hele gezin weer terug. Daar focus ik maar op. En dan kan het feest gaan beginnen.
De kleintjes (nou ja kleintjes) kunnen haar dan niet meer terroriseren, want Betsy heeft geen melk meer, dus eindelijk weer rust aan hoofd en lijf. Mogen ze met z'n allen hun sprookjesbos gaan verkennen. Dan wordt eindelijk het hele bos hun domein. Hoe zal dat zijn? Ik kan niet wachten.
Fijne zondag allemaal!
Vrijdag 6 juni 2014
BOFKONT BUSINESS OP DE ZUIDAS (4)
- boerenfitness op zaterdag -
Terwijl Betsy met haar biggen door het Bofkontbos op de Zuidas loopt te struinen, gaat het werk op de Bofkontboerderij in Amstelveen gewoon door. De dagelijkse verzorging van de talrijke bofkonten, maar in deze tijd van het jaar is het extra druk, want de eerste snee moet van het land.
Vertaald in stadstaal: met dit weer gaat er gehooid worden. En nu ik toch bezig ben: hooi is gedroogd gras en stro is gemaakt van grofstengelige gewassen zoals tarwe en gerst. Hooi wordt gegeten en op stro wordt gelegen (tenminste als de varkens dat geluk hebben). Bij Familie Bofkont is dat uiteraard het geval. Je hoort ze vaak smakken in hun verse beddegoed, want er zit altijd wel een achtergebleven graankorreltje in een aar en dat moet per se eerst verorberd worden. Het zijn varkens hè.
Morgenochtend wordt er weer een grote vracht stro gelost op het erf. Altijd leuk, die reuring. Als het gigamaterieel met de goudgele balen het erf opdraait, ontstaat er altijd opwinding. Er moet ineens van alles geregeld worden. Hekken open, snel weer dicht, pas op dat de zwijnen straks niet in Amstelveen lopen te winkelen, kijk uit, daar gaat Janneman, he Zeus ga eens even aan de kant. Dat werk.
De bofkonten zelf staan meteen op tilt. Met name de stieren zijn door het dolle heen, en als het aan hen ligt, lossen ze die kar gewoon zelf. Ze rossen tegen die strobalen aan en maakten de dolste sprongen. Vier van die heren is dan wat veel van het goede en tegenwoordig zetten we ze eerst op het land, anders valt er niet meer te werken :-)
De koetjes gaan dan meteen met ze mee, wel zo gezellig. En vanuit het land houden ze alles nauwlettend in de gaten. Er wordt geen strobaal gelost, zonder dat de bofkontkudde daar weet van heeft. De varkens helpen ook mee op hun manier. Meestal verzamelen ze het verse losse stro bij mekaar en ploffen er meteen in neer. Ziezo. Jullie bekijken het allemaal maar, wij doen even een tukkie.
Met dit prachtige weer wordt het vast weer een feest morgen.
Wie heeft zin om mee te helpen lossen? Even de vastgeroeste kantoorspieren aan het werk zetten. Een strobaal weegt 25 kilo. Dan weet je waar je aan begint :-) Er moeten morgen 300 strobalen gelost.
Maar vele handen maken licht werk dan hoef je daarna ook niet meer naar de sportschool. Boerenfitness noemen we dat hier.
De Bofkontboerderij staat in Amstelveen. We beginnen om 09.45 uur en meestal is het rond het middaguur wel klaar. Koffie, koek, na afloop limonade, Bofkontsoep, een vrijkaart voor de Familie Bofkont Workshop en eeuwige dankbaarheid vallen je ten deel.
Meedoen?
Stuur een mail: mail@familiebofkont.nl en je krijgt de routebeschrijving naar Het Beloofde Varkensland.
Welkom!
Donderdag 5 juni 2014
De Dag van DE NIEUWE INSPIRATIE
"Je zou er zo een mee naar huis nemen."
Wie sprak gisteravond die woorden uit bij Betsy's mokkeltjes?
Hou je vast...
De boer van Betsy! Hij werd straalverliefd op het mokkeltje met de dubbele krulstraat. Ze ging aan z'n voeten liggen en was niet meer bij hem weg te slaan. En Betsy's boer reageerde precies zoals iedereen die gevoelig is voor varkens: "Hoe is het mogelijk. Zo mak. Dit doet mijn poes ook, maar niet voor vreemden. En kijk deze biggen nu. Je zou er zo een mee naar huis nemen. Ik heb nog wel een plaatsje in mijn bus. Ga je met me mee?"
Als ik ja had gezegd, had hij het nog gedaan ook!
Maar de boer is niet zomaar een enthousiaste passant. Deze man heeft thuis zijn stallen vol liggen met roze biggetjes. En bij Betsy zag hij hun aandoenlijkheid, hun schoonheid, hun vertrouwen in mensen en hij raakte ontroerd.
Hij kon er maar niet over uit. "Wat een super super biggen zijn dit. Wat hebben ze het goed gedaan." Is ook zo. Betsy's biggen zijn turbobiggen. Ongekend groot, stevig en gezond. En inderdaad waanzinnig mak en op mensen gericht.
Over de conditie van Betsy was haar boer ook goed te spreken. Hij volgt alles op facebook en las dus ook dat ze koorts had gehad, mager was geworden en uitgeput raakte door dat stelletje turbo's.
Maar daar hebben we hard aan gewerkt. Betsy is goed aangekomen, heeft weer vlees op de botten en gisteravond scheurde ze luid blaffend met haar meiden door het bos van blijdschap. Alsof ze voorvoelde dat haar boer op bezoek zou komen. Hij ging ook veel later weg dan gepland. Steeds weer trok hij op die toverbiggen aan. Hij kon z'n ogen er niet van af houden, zijn handen trouwens ook niet :-)
En toen kwam er bij mij een inspiratie binnen. Die was er nog steeds toen ik vanochtend wakker werd. Dankzij Betsy's boer. Nieuwe plannen, nieuwe vooruitzichten. Weer een nieuwe weg in slaan. De varkens zijn nog lang niet van me af :-)
Wordt Vervolgd.
Fijne donderdag allemaal!
PS
ondertussen kijken Eberhard & Co er naar uit weer terug te gaan naar het Bofkontbos. Ik ook. Eerst nog even het bezoek van Peter afwachten en een weekje herstellen van de ingreep. Nog even geduld boys!
Dinsdag 4 juni 2014
De Dag van NAAR HET BOFKONTEILAND!
Wie heeft ingeschreven voor de komende Familie Bofkont Workshops: Trek een broek aan die tegen een stootje kan, want we brengen uiteraard ook een bezoekje aan de Happy Pigs op het Bofkonteiland!
Het Bofkonteiland ligt ongeveer 200 meter van het erf van Het Beloofde Varkensland. We gaan door het land over een paar slootjes heen. Vind je dat eng (zelfs ik durf het :-)), dan kun je er ook over de weg naar toe.
Zijn we bij de Moeder van Sjonnie & Co aangekomen, dan komen we op een prachtig ruig eilandje uit. Woeste hoge begroeiing, wie van wilde planten houdt, kijkt zijn ogen uit.
GEEN BLOTE BENEN EN BLOTE TENEN DUS!
Rubber laarzen meenemen en als je die niet hebt, we hebben hier ook een hele zwik laarzen staan in allerlei maten.
Aanstaande zondag is de primeur voor de groep. Ik verheug me er nu al op. Niets is zo leuk om dwars door het groene gras te lopen en dan in het paradijs uit te komen :-) Voor wie het zondag betreft, van harte welkom!
Fijne woensdag allemaal!
Woensdag 4 juni 2014
BETSY THE TALKING PIG (42)
- bezoek -
Vanavond komt mijn boer op bezoek! Ik ben zo benieuwd wat hij van mijn dochters vindt! Dafne noemt eentje al Dikke Berta. Ik mag wel oppassen, straks wordt zij nog groter dan ik.
De reden dat Dafne de boer heeft uitgenodigd is omdat mijn meiden niet meer willen stoppen met drinken. Logisch, zou ik ook niet doen als ik big was en de kans kreeg. Maar ik wil ook heel graag mijn zes mannetjes weer terug in het Bofkontbos. En dat gaat niet zolang ik nog zoog. Want 10 van deze rouwdouwers aan de tiet overleef ik niet.
Dafne heeft nu iets bedacht en wil dat met de boer overleggen. Jammer dat de zon niet schijnt, net nu hij komt. Maar wie weet is het vanavond wel droog.
Vrijdag ga ik in ieder geval voor de eerste keer het hele grote bos in. Ik kan niet wachten!
Wordt Vervolgd.
Woensdag 4 juni 2014
BOFKONT BUSINESS OP DE ZUIDAS (3)
- Zeeman & Unox -
Heel soms gebeurt er iets waar je niet eens van had durven dromen. Een cadeautje dat je - als je er om gevraagd zou hebben - nevernooit gekregen zou hebben.
Neem Zeeman & Unox.
Zeeman - een beer van 350 kilo - kocht ik vrij op de stoep van het slachthuis. Zeeman is graag aan zee, hoe kom je anders aan die naam als varken?
Langs de vloedlijn van het Bloemdendaalse strand haalt hij zijn hart op in de branding. Binnen de kortste keren staat het zwart van de mensen.
Zeeman betovert en verovert.
Er is altijd wel eentje die begint: "Vanavond eet ik geen vlees!" En voor je het weet staat iedereen met iedereen te praten over de schoonheid van Zeeman en wel of geen vlees eten.
Dat is genieten voor een communcatievrouw. Ik denk dat vlees eten een oerinstinct van mensen is, maar varkens in megastallen, nee dat moet anders. Persoonlijk ben ik een fan van de hightech oplossing Happy Meat (kweekvlees) als tussenstap in de ingewikkelde discussie, maar daar heb ik het niet over op het strand, laat staan dat ik het vegetarisme ga lopen verkondigen. Niks daarvan. Iedereen vrijlaten is mijn motto, niemand iets opdringen.
Zeeman doet het werk wel. Als grote verleider bereikt hij veel meer dan welk dierenactivistisch praatje dan ook. En Zeeman heeft veel bereikt. Luister maar.
Op 1 januari 2009 heeft Zeeman de Nieuwjaarsduik in Scheveningen geopend. Dat kwam zo: Jort wilde een plaagstootje uitdelen aan Unox. Of we niet met Zeeman? Ik ging eerst kijken of Zeeman zich lekker zou voelen aan het Scheveningse strand. Dat zag er goed uit.
Toen kookte ik een gigaketel vegetarische erwtensoep. Die deelden Jort en ik uit en terwijl Zeeman zich in de branding vermaakte met leuke meiden in bikini, dreven zijn collega's in de soep van Unox. Dat beeld moest voldoende zijn :-)
Die actie kreeg trouwens nog een staart, waar Jort al meer dan genoeg over geschreven heeft, maar een paar maanden later werd ik verrast door een telefoontje van Unilever. Afdeling Research & Development: we hebben een nieuwe directeur en hij wil nieuwe, diervriendelijker producten gaan maken. Kun jij als communicatietrainer een inspiratiedag bij Familie Bofkont op Het Beloofde Varkensland organiseren?
De reseachers van Unilever kwamen. En daar lag Zeeman. Hij knorde ze vriendelijk toe. En daar liep Mozzarello, de waterbuffel met zijn ernstige, doordringende blik: 'Goedemorgen, met wie heb ik het genoegen?' Ze raakten onder de indruk van Wildeman, het oerzwijn waar alle roze lummels van afstammen. Ze lagen met Juffrouw Loes in de Varkensmassagesalon, ze borstelden de grijzer wordende vacht van Rosamunde, ons hoogbejaarde koetje. En aan het eind van dag mochten de reseachers kiezen uit een varkens- of koeiendiploma.
Op een dag verschenen de eerste spotjes op TV van een nieuwe rookworst. Gemaakt van scharreldieren. Met 2 sterren van de Dierenbescherming. Met grote dank aan Zeeman!
Wordt Vervolgd.
(Dafne Westerhof is communicatietrainer, boerenkleindochter en pionier. Ze heeft het varken op een andere kaart dan de menukaart gezet. Sinds kort houdt ze ook 'kantoor' in het Bofkonbos op de Zuidas.)
PS
kijk hier voor fotos van de Nieuwjaarsduik van Zeeman:
http://www.google.nl/search?tbm=isch&q=varken+nieuwjaarsduik
Dinsdag 3 juni 2014
De Dag van ZE ZIJN ER!
Vannacht om 2.30 uur opgestaan. Van het Bofkontbos naar de Bofkontboerderij gereden. Tractor + veekar halen bij de buurboer. Dennis & Co hebben de afgelopen week als beesten gewerkt om het eiland van de Moeder van Sjonnie varkensproof te maken. Het eilandje ligt 200 meter van de boerderij af, dus je bent niet a la minute ter plekke, mocht er wat zijn. Dus voor zover we konden verzinnen alle risico's uitgesloten.
Het was weer een nacht die je normaal alleen in films ziet. Militaire excercitie tot en met. Helemaal Bofkont style. Tot op de millimeter alles voorbereid om de Moeder van Sjonnie en haar gevolg van A naar B te krijgen zonder stress of andere ellende.
Bij het eerste prille daglicht liep de Moeder van Sjonnie in de mist haar loopbrug over, een nieuw leven tegemoet. Een leven van een ongekende schoonheid. Wat een beeld en beelschone woestenij. Paradijselijk. Hoe zal het er over een maand uitzien? Prachtige metershoge planten met bladeren als parasols zo groot vielen meteen in de smaak van de Black Boys.
Wat een ruimte! Wat grooooot! Het eiland van de Moeder van Sjonnie is ongeveer net zo groot als Betsy's Bos. Ze verdwijnen helemaal in die wilde begroeiing. Als ik moest kiezen tussen bos of eiland, ik zou het echt niet weten. Hoeft gelukkig ook niet.
Gebruikt stro uit hun oude huisje meegenomen als vloerbedekking, zodat ze zich al een beetje veilig kunnen voelen in hun nieuwe omgeving. Over een poosje zijn ze er heer en meester, dat weet ik nu al.
Eberhard & Co kunnen nu op de plek die de Moeder van Sjonnie achterliet. Zaterdag komt Peter voor hun ontmanning. En dan hoop ik ze snel weer mee terug te nemen naar het bos. Maar voor dat zover is, ach laat ik niet op de zaken vooruit lopen. Dat zien we dan wel weer. Maar wat een plek, dat eiland, ik kan er nog steeds niet over uit.
Wordt Vervolgd.
Maandag 2 juni 2014
De Dag van FOTO'S VAN 10 EN 11 MEI ZIJN KLAAR!
Wie zich verveelt op Tweede Pinksterdag kan lekker foto's kijken van Betsy's Moederdagfeestje, de 2 workshops van 10 mei en de workshop van 11 mei. De rest volgt ook snel :-)
Familie Bofkont Workshop
op Het Beloofde Varkensland
11 mei 2014 - 14.00 uur
Bekijk
hier de foto's.
De Vrienden van Familie Bofkont
bij Betsy in het Bofkontbos
10 mei 2014 - 19.00 uur
Bekijk
hier de foto's.
De Bruid als Feestvarken bij Familie Bofkont
op Het Beloofde Varkensland
10 mei 2014 - 14.45 uur
Bekijk
hier de foto's.
Familie Bofkont Workshop
op Het Beloofde Varkensland
10 mei 2014 - 11.15 uur
Bekijk
hier de foto's.Vrijdag 30 mei 2014
De Dag van DE HUISHOUDELIJKE MEDEDELINGEN
Eerst even een mededeling van huishoudelijke aard. Gisteravond kreeg ik een vraag van een Vriend van Familie Bofkont of het klopt dat er op 12 en 29 mei is afgeschreven voor het eten, drinken & gelukkig zijn voor Familie Bofkont? Ja dat klopt.
Eind april was het er bij ingeschoten en toen hebben we het dus zo maar opgelost. Zal niet meer gebeuren. Het streven is naar iedere maand rond de 27e.
Brengt mij op het volgende: ik noem geen namen, maar we hebben er tot nu toe iedere maand een aantal Vrienden van Familie Bofkont bij gehad bij wie de incasso niet lukte vanwege te weinig saldo. Kan gebeuren. Bij de meesten is dat inmiddels opgelost. Maar er is ook iemand bij wie het nog geen enkele keer gelukt is - ondanks toezeggingen - en dat zal waarschijnlijk ook niet meer gebeuren. Jammer. We sturen iedere aangemelde Vriend van Familie Bofkont het boek als welkomstgeschenk. Als dat dan een eenzijdige actie blijkt te zijn, staan de bofkonten toch wel even raar te kijken :-) Maar als deze dame in financiele moeilijkheden is geraakt, dan gunnen we haar het boek van harte en wensen haar het allerbeste toe.
Iets anders. Betsy heeft een vriend. Een rat. Ik heb hem al verschillende keren bij haar huisje zien rommelen en gisteravond liep hij zelfs over haar rug heen. Betsy is in zijn ogen natuurlijk een rijke vrouw, met zoveel voer en lekkers om zich heen. Meneer Rat komt heus niet zomaar langs. Er ligt altijd nog wel iets van zijn gading.
Op de boerderij hadden we tot voor een paar jaar ook een rat, en nog een en nog een. Het werden er steeds meer. Brutale opdondertjes, ze durfden ook steeds meer. Wat te doen? Geen van mijn katten had zin om 's nachts te posten. Bovendien schijnen ratten uitstekende vechters te zijn, dus was ik stiekem ook wel blij dat mijn oudjes liever op bed bleven liggen. Ik vind ratten leuk met hun slimme koppies en watervlugheid, en door hun slechte imago neem ik het altijd voor ze op, maar zoveel was nou ook weer niet de bedoeling.
Gif kopen riep de een. Een rattenval aanschaffen riep een ander. Ik wilde er niet aan. Maar gillende vrouwen op het erf was ook niet alles. Op een dag had Dennis toch een val aangeschaft bij de boerencooperatie. Dat ding loog er niet om. Dan zetten we ze wel uit over de wetering, zei hij.
Ik liep met een grote boog om dat enge ding heen en durfde 's ochtends nauwelijks de stal in, bang voor wat ik daar zou aantreffen. Maar gelukkig gebeurde er niks, anders dan dat er 's avonds in het donker steeds meer kleine ratjes over het erf wegschoten.
En toen vanuit het niks dook Poesje op met een dikke buik en kreeg drie kittens. Die kittens zijn nu 2 jaar. Siepert, Kareltje en Boerenbontje zijn de beste boerenkatten geworden die je je maar kunt voorstellen. Ze kunnen binnen wonen en slapen waar ze maar willen, maar ze zijn altijd de hort op. Soms zie ik ze dagen niet, maar ineens strijken ze dan toch weer langs m'n benen. Even een paar kopjes geven, wat eten halen en hup daar verdwijnen ze de nacht weer in. Nooit meer een rat gezien. Toch wel jammer :-)
Fijne vrijdag allemaal!
Vrijdag 30 mei 2014
BOFKONT BUSINESS OP DE ZUIDAS (2)
- de betere kantoorknuppel -
Jort Kelder noemde zijn volgers van 925.nl altijd de betere kantoorknuppels. Ik kende Jort niet persoonlijk maar lang voordat hij zich in het openbaar tot de dieren bekende, had ik hem al in het vizier. Ik ging wel eens met zijn baas van Quote een broodje eten bij Luxembourg om het (zaken)leven en een komende presentatie door te nemen. En dan zwierde ene Jort ook over het terras naar binnen, hij was toen nog een Onbekende Nederlander.
Destijds was ik al met de varkens. Zou leuk zijn om die Jort eens in te zetten voor de varkens, dacht ik meteen toen ik hem voor de eerste keer zag. Zo'n onberispelijk type met die mooie pakken en schoenen. Ik hou van tegenstellingen en gaf baas Maarten van den B. het visitekaartje van Het Beloofde Varkensland. Dat zal Jort leuk vinden, glimlachte hij toen hij mij bovenop Aagje zag liggen (een varken van honderden kilo's), geflankeerd door kat Zachte Kees.
Jaren later toen Jort inmiddels al overal als BN'er opdook, zag ik hem op TV zijn nieuwe programma Bij ons in de PC aanprijzen. Ook vertelde hij dat hij in die hele PC nooit iets van engagement had aangetroffen. Jawel hoor, schreef ik hem in een brief. Ik woon in de PC en heb daar regelmatig iets leuks voor de varkens gedaan. Juist daar.
Een jaar later werd ik door zijn redactie gebeld. Dat resulteerde tot twee uitzendingen van Bij ons in de PC. De eerste keer met biggetje PC Pietje in de hoofdrol en de andere keer tijdens Dierendag met een mobiele Biggenmassagesalon in de PC: starring de Ieniemienies.
We hadden die nacht staan beulen om alles weer voor mekaar te krijgen. Een bus huren en ophalen, die optuigen als varkensmassagesalon, maar eerst op de boerderij in Amstelveen alle bofkonten van eten en drinken voorzien, nou ja de hele ratteplan weer en eindelijk stonden we dan toch in het pikkedonker op een goede plek in de PC. Zaterdagochtend 4 oktober 2008. Daar alles in de stromende regen gestyld, stro uitgestrooid voor de Ieniemienies en op een holletje naar mijn stadse onderkomen PC 18, om nog even te douchen voordat het winkelend publiek zou arriveren. Weer terug, stroom geregeld via een winkelpand met een afgeplakte kabel over de stoep en het feest kon gaan beginnen.
"Qu'est que c'est que ca", Bofkont? gilde een deftige Franse dame, bepakt en bezakt met spullen van Gucci. Ze dook de bus in en wilde meteen de twee zwarte biggetjes kopen. Tatjana gaf ze de fles en probeerde haar Ronnie te verleiden ook twee van zulke schatjes bij zijn villa te nemen (niet doen! riep ik, varkens ruineren je huis en je huwelijk!), kortom aan aandacht geen gebrek, want wij werden al snel uitgeroepen tot de leukste winkel van de hele PC Hooftstraat.
Daar arriveerde Jort met zijn crew. Ze stonden te overleggen welke shots ze wilden draaien. Jort met Ieniemienie aan de fles terwijl hij me interviewde over mijn varkensdrijfveren. Jort in conclaaf met passerende dames in bont. Jort aan de varkenschampagne. "Jongens we hebben een primeur", riep hij naar z'n crew toen ik hem vertelde dat voor opblaastieten heel veel varkens moeten lijden op een speciale farm in Israel, waar ze worden getest op implantaten.
En weg waren ze weer, er moesten elders in de straat nog opnames gemaakt worden met een freule. Over tegenstellingen gesproken. Later zag ik de foto's van die dag terug. Jort's peperdure schoenen staan voor een strobaal op de stoep. Die had hij uitgetrokken voor hij de Biggenmassagesalon betrad. Stel je voor dat de biggetjes aan het zachte leer van zijn handgemaakte schoenen zouden gaan knabbelen :-)
Het item is te zien op http://gemi.st/8348395 vanaf 08:20.
En nu lopen die leuke betere kantoorknuppels van de Zuidas in mooie pakken op hun kantoormuiltjes tussen de middag naar Betsy en haar biggen. Binnenkort worden ze door haar uitgenodigd voor lunchwandelingen in haar Bofkontbos (ik zorg voor kaplaarzen :-)). Misschien komt Jort ook wel. Er komen ook nog flexwerkplekken aan de rand van het bos. Biggen kiek'n vanachter je laptop met de zon op je hoofd. Wat wil je nog meer?
Wordt Vervolgd.
(Dafne Westerhof is communicatietrainer, boerenkleindochter en pionier. Ze heeft het varken op een andere kaart dan de menukaart gezet. Sinds kort houdt ze ook 'kantoor' in het Bofkonbos op de Zuidas.)
OPROEP MEEHELPERS BIJ FAMILIE BOFKONT
Wie heeft een accutol met een volle accu?
Wie houdt van de Moeder van Sjonnie?
Wie heeft zin om mee te helpen aan haar eigen Bofkonteiland?
Kiest u maar: :-)
Vanmiddag
Vanavond
Morgen de hele dag en/of avond
Zaterdagavond vanaf 6 uur.
Het is lekker lang licht, morgen en zaterdag komt de zon er weer bij kijken. Als je een paar uur kunt missen... HEEL GRAAG!
Voor de meehelpers staat er koffie, koek en een grote pan Bofkontsoep klaar (waar uiteraard geen dier voor heeft hoeven lijden of sterven :-)).
Verheug je maar vast op de dankbare smoeltjes van de Moeder van Sjonnie, haar Black Boys, Willy, Maxie en Kleine Beer.
Naar welk mailadres zal ik de weg naar het Bofkonteiland sturen?
Laat het weten op mail@familiebofkont.nl
VAN HARTE WELKOM!
Donderdag 29 mei 2014
BOFKONT BUSINESS OP DE ZUIDAS (1)
- de meesteres van het combineren -
'Dafne is de meesteres van het combineren, ze creëert kunst uit managers'. Dit zijn de woorden van één van mijn klanten tegen de krant toen er een stuk verscheen over mijn werk met mensen en beesten.
Meesteres van het combineren. Klinkt stoer. Maar voor mij de gewoonste zaak van de wereld. Ik zie dat hele managementteam nog zo het pad aflopen naar de boerderij. 1997. Rosamunde & Brutale Griet waren nog kalfjes, Billie Bofkont en zijn zus Bessie scharrelden knorrend op het erf. Willempie en zijn harem zochten naar wormen en ik gaf mijn eerste managementtraining op de boerderij.
Twee jaar lang had ik met een koevoet en een plamuurmes rondgelopen, koeienstront van 100 jaar her weggekrabt en de aanwijzingen van de boerderij gevolgd. Want die boerderij was de baas. Een strenge dame die mij vertelde hoe het moest: alles zoveel mogelijk in originele staat terugbrengen. Wat ook maar enigszins op gipsplaat leek, ging ik met die koevoet te lijf en er kwam van alles te voorschijn, mooie balken plafonds en zelfs een verborgen bedstee.
En toen stonden die heren daar op het erf in hun mooie pakken. Gierend van de lach, want ik vertelde dat er vroeger mest in die silo had gezeten, toen ze wezen wat dat voor ding was. Volwassen managers die niet meer bijkomen van poep, dat beloofde wat, het kind in hen was dus in ieder geval nog aanwezig :-)
Maar zo speels waren ze nu ook weer niet. Want even later vroeg ik ze hun jasjes uit te trekken en rondjes te lopen op de deel. Waar vroeger de koeien hadden gestaan, liepen we nu onze armen zover mogelijk boven onze hoofden uit te strekken. Althans ik, want ze stonden er wat onwennig bij te kijken. Wat heeft dit nou met presentatievaardigheden te maken? Alles, riep ik. Want je lichaam is je instrument. Eerst dat lichaam wakker maken, dan pas komt het gesproken woord aan de beurt. En toen ik ook nog de hoelahoeps tevoorschijn haalde, zag ik ze denken: waar is de uitgang?
Maar het kwam allemaal goed, want zij hadden mij toch niet voor niks de klus gegeven. Uit al die aanbieders van trainingen wilden ze per se mij hebben. Waarom? Omdat ze al vaker aan de lippen hadden gehangen van sprekers op congressen. Nou, dat wilden zij ook wel, het publiek aan hun voeten. Bij navraag bleken die sprekers allemaal door mij getraind te zijn. En dat ik - zeker voor die tijd - onorthodox werkte, dat moesten ze maar op de koop toenemen, want het resultaat was er naar.
Ik heb een theaterachtergrond. Voor een groep een praatje houden is een ambacht. Je moet leren omgaan met je publiek, dat is puur ambachtelijk werk. Dat heeft niks te maken met een flipover of een powerpoint presentatie, maar alles met een energie-uitwisseling tussen jou en je publiek. Niks zweverigs aan, heel concreet werk. En als je het in je vingers krijgt, krijg je vleugels als je op dat podium staat.
Ze hebben het aan den lijve ondervonden, de heren, ze zijn er doorheen gegaan en daar had ik grote bewondering voor, want het was best eng om in een oefening aan je collega's te vertellen hoe je kinderkamer vroeger rook. Allemaal voorwerk om de zintuigen aan te scherpen, ik ben er op de toneelschool mee doodgegooid en heb er tot op de dag van vandaag profijt van. Niet alleen in werk, zulke dingen werken in je hele bestaan door.
Vorige week gaf ik een training 'Alle Neuzen Dezelfde Kant Op'. Zeeman & Co lagen er tevreden bij te knorren. Mozzarello stak zijn imposante zwarte buffelhoofd door het raam om te kijken wat we aan het doen waren. De Bofkonten zijn inmiddels volwaardige co-trainers geworden.
Zo langzamerhand heb ik alles met alles gecombineerd. De theatermethodieken, de beesten, de managers. Mijn werk, wonen en leven, alle puzzelstukjes hebben hun plek gekregen en met elkaar vormen ze een onlosmakelijk geheel.
Zijn wie je bent, doen wat je moet doen en dan komt de rest vanzelf wel.
En nu hou ik kantoor in een pipowagen op de Zuidas. Met een moedervarken en een stel biggen in het aangrenzende bosperceel. De duurste grond van Nederland. Om niet. Rara hoe kan dat? Morgen meer daarover.
Wordt Vervolgd.
(Dafne Westerhof is communicatietrainer, boerenkleindochter en pionier. Ze heeft het varken op een andere kaart dan de menukaart gezet. Sinds kort houdt ze ook 'kantoor' in het Bofkonbos op de Zuidas.)
Woensdag 28 mei 2014
De Dag van LET'S TALK BUSINESS
Vanaf vandaag ga ik het eens over een andere boeg gooien om Familie Bofkont tot in lengte van dagen een goeie ouwe dag te bezorgen. Daar heb ik om te beginnen zoveel mogelijk likes op http://facebook.com/BofkontBusiness voor nodig. Ik hoop dat jullie inmiddels genoeg vertrouwen hebben in Familie Bofkont :-) Jullie zien vanzelf wel wat het wordt. Kunnen de bofkonten op jullie rekenen?
Veel dank vast namens:
Rosamunde, Billie Bofkont, Mannetje Bromsnor, Miss Universe, Arie Bombarie, BabyBig, Brammetje, Bonestaakje, Gieltje, Maximiliaan, Lamme Zus, Moeke & de Biggen, Zeus, Herman, Dolle Mina, Mozzarello, Mem, Bulle, Grietje, de Ieniemienies, Arie Bombarie, Miss Piggy, de Amstelparkhanen, Juffrouw Loes, Wildeman, Keiler, Mister Frisling, Swientie, Aagje de Tweede, Broertje, Wilde Sjouk, Bert, de Moeder van Sjonnie, de Black Boys, Willy, Maxie, Kleine Beer, Aaltje, Lange Lijs, Haas, Piet, Moszkowicz, Pinokkio, Sjonnie, Dappere Dodo, Bokkie, Bessie, LadyBoss, Repelsteeltje, Familie Kraak, Spook, Gekke Goudoog, Kareltje, Siepert, Boerenbontje, Sneeuwwitje, Jannemannen, Zwarte Prins, Beertje, La Mama, Edwin, Gebroeders Beer, Betsy & Dochters, Eberhard & Co, nou ja een heel weeshuis vol te gekke Bofkonten dus :-)
Woensdag 28 mei 2014
BETSY THE TALKING PIG (41)
- weer thuis -
Ik ben al weer sinds vrijdagnacht thuis! O, o, o wat heb ik een heimwee gehad. Dafne kwam wel steeds bij me, maar ik kon haar wel vermoorden en ik probeerde haar te bijten van woede. Maar ze zag gelukkig al meteen dat dit geen goede oplossing was. In plaats van verschrompelen, werden mijn uiers ook steeds dikker.
Toen is ze opnieuw gaan bellen met de dierenarts omdat ze er niet van slapen kon en had liggen piekeren over hoe het dan volgens haar wel moest. En dat heeft ze toen uitgevoerd midden in de nacht in het pikkedonker met Jaro en Dennis. Mijn jongens wonen nu tijdelijk op de Bofkontboerderij, hier een kwartiertje vandaan en ik mocht weer terug naar mijn meiden.
Wat waren zij ook blij! Ik ook, maar toen ze gedronken hadden, werd ik toch ook ineens weer heel kribbig en moest ze gewoon bijten. Ach, ik was gewoon van slag. En een jeuk dat ik had. Gewoon allemaal van de stress.
Nu is alles weer goed. Het is heel gezellig alleen met de vier meiden. Veel rustiger ook met zogen en als ik er geen zin meer in heb, ga ik gewoon op mijn buik liggen. Daaahag! Zoek het maar even lekker zelf uit, jullie krijgen ook al drie keer per dag heerlijke biggenbrokjes. Niks te klagen dus en dat is ook te zien, want die meiden eten als reigers en groeien als kool. Ik kom ook zo langzamerhand weer wat aan.
Van Dafne hoor ik iedere ochtend hoe met mijn boeven op de Bofkontboerderij gaat. Heel goed dus. Ze schijnen als dollen in de binnentuin te wroeten, een soort minibosje, dus ook zij komen niks te kort.
Volgende week komt de dierenarts bij ze. Daar schrok ik wel even van, want heb ik daar een afschuwelijke herinneringen aan. Brrrr. Werden mijn jongens zo bij me weggehaald en wat er dan gebeurde... Nog steeds kan ik hun gegil horen en ik kon niks doen! Toen kreeg ik ook altijd van die bijtneigingen.
Maar dat is nu nergens voor nodig, heeft Dafne me verzekerd. Op Het Beloofde Varkensland hebben ze daar een heel protocol voor ontwikkeld. Eerst een prikje voor algehele verdoving. Dat wordt zelfs - heel sjiek - met een verdovingspijl gedaan op afstand. Nou ja afstand, de dierenarts staat er dan ongeveer een meter vanaf, maar toch doet hij dat evengoed zo, omdat een injectie veel meer stress oplevert. Voor een injectie moet hij ze namelijk even vastpakken of klemzetten, en ook al duurt dat maar heel even, van klemzetten en fixeren worden wij varkens altijd panisch.
Als de pijl in de bil zit, loopt iedereen er even bij weg om zoveel mogelijk rust te bewaren. Om een hoekje kijken ze dan heel stilletjes of de narcose begint te werken. Als de big omgevallen en rustig is, komen ze met een brancard. Met de brancard wordt de big of het varken dan naar de operatieplaats gebracht. Daar nog per balletje een injectie voor de extra plaatselijke verdoving.
Als dat niet gebeurt, blijven ze nog veel te veel voelen van de ingreep. Die injecties per bal moeten ook heel zorgvuldig onder de huid ingespoten worden en NIET IN DE BAL zelf. Want de huid wordt doorgesneden, die moet dus verdoofd worden en niet de bal, want dan gaan ze ondanks de algehele narcose alsnog door de grond en als de huid wordt doorgesneden helemaal, omdat die dan niet verdoofd is.
Dafne heeft me alles verteld over hoe ingewikkeld die 'ogenschijnlijk kleine ingreep' (ja me hoela) is en waar en hoe het misgaat als het niet goed gedaan wordt omdat de behandelaar er te weinig kaas van gegeten heeft (of het niet kan schelen).
Wat ben ik blij dat ik met haar kan praten. Ze heeft wat dat betreft zoveel meegemaakt en dat kunnen we nu delen. Al die onverdoofde biggencastraties op de kinderboerderijen, notabene uitgevoerd door dierenartsen! M'n bek viel open toen ze dat vertelde. Daar dus ook???!!!
In ieder geval zal de bende van Eberhardje er helemaal niks van merken. Daar hoef ik dus niet over in te zitten. Nu de zon weer terug en alles is weer bij het oude. Nou ja, bijna dan. Als ik tot rust gekomen ben, en niet meer helemaal leegezogen wordt, komen mijn jongens terug. En dan is alles weer goed. Maar nu ben ik toch ook al wel heel blij!
Wordt Vervolgd.
Dinsdag 27 mei 2014
De Dag van 17 CENT PER DAG
Al een poosje krijg ik de nieuwsbrief van Foodlog.nl, een site over voedsel en de herkomst ervan. Voor mij als voorlichter van productie- en consumptiedieren goed leesvoer, dat me op de hoogte houdt van de laatste ontwikkelingen en veel verschillende meningen daarover. Interessante site. Gisteren viel mijn oog op de laatste zin van hun nieuwsbrief:
Alwéér alles gelezen? Word dan eens Foodlogvriend!
Ik moest grinniken. Mijn dagelijkse blog wordt ook door veel mensen gelezen en vaak hoor ik dat ze er blij van worden: 'Een dag zonder Familie Bofkont voelt leeg', 'Ik zit hier weer met een grijns van oor tot oor', 'En weer zit ik met kippenvel', zijn zo een paar van die reacties. De blogs over het wel en wee van Familie Bofkont raakt bij veel mensen een snaar, zoveel is zeker.
En dat niet alleen. De Familie Bofkont blogs schijnen ook nog eens leerzaam te zijn. Dat doet mij deugd. Daar doe ik het ook allemaal voor. Bewustzijn over dierenwelzijn op een hoger plan tillen zonder belerend vingertje en azijnpisserij. Ter lering en vermaak, dat was van meet af aan ook altijd al mijn motto in mijn bedrijfstrainingen.
Die aanpak heeft mij geen windeieren gelegd en met al dat veel verdiende geld heb ik Het Beloofde Varkensland opgericht. Geen cent subsidie. Niks. Nog dagelijks wordt mij bij Betsy gevraagd - of liever gesteld - dat ik toch wel zeker subsidie heb, maar het antwoord is nee. Geen subsidie.
Want waarom zou iemand die zo eigenwijs is om boerderijdieren te laten leven subsidie moeten krijgen? Doe gewoon net als iedereen: eet ze op! Dan hoeft niemand nergens over na te denken, want dan doet iedereen hetzelfde. Wel zo makkelijk. En dan... kom je in aanmerking voor subsidie :-)
Als ik Eberhard & Co (de kinderen van Betsy) over 4 maanden naar de slacht zou brengen, zou ik subsidie krijgen voor dit bijzondere 'Urban Farming Project'. De overheid zou staan te juichen over zoveel creativiteit & inventiviteit, de media zouden het kunst noemen en de speklappen van Eberhard & Co, zouden zich - naast de reguliere opbrengst van hun vlees - laten terugbetalen in klinkende subsidiemunt. Niks van dit al bij Familie Bofkont.
Zal ik daarom vandaag eens brutaal zijn? Zal ik aan de tevreden volgers van Familie Bofkont ook eens die marketingvraag stellen?
Alwéér alles gelezen? Word dan eens Vriend van Familie Bofkont!
En ik zou nog verder kunnen gaan:
Want als je al Vriend van Familie Bofkont bent, zou je dan je vrienden eens willen attenderen op Familie Bofkont? Hoe leuk, mooi, verleidelijk en zacht die bofkonten wel niet zijn? En dat die bofkonten allemaal blijven leven met de beste verzorging tot ze 'omvallen van ouderdom?' En dat je vrienden ook iedere dag blij kunnen worden van de blogs over hun wel en wee? En zich dan ook een bofkont zullen voelen? En dat dat alles bij elkaar handen en handenvol geld kost? En dat ze het Familie Bofkont Boek cadeau krijgen als ze ook Vriend van Familie Bofkont worden?
En nu het mooiste: Vriend worden van Familie Bofkont kost maar 17 CENT PER DAG! (iets minder zelfs nog, maar een kniesoor die daar op let). En die 17 cent per dag zijn ook nog eens aftrekbaar van de belasting, want Stichting Familie Bofkont heeft de ANBI status.
Verder kun je er nog bij vertellen dat niemand - lees niemand, dus ik ook niet - die bij Stichting Familie Bofkont de handen uit de mouwen steekt, een cent verdient. Niemand heeft salaris, niemand krijgt zelfs onkostenvergoeding. Alles gaat naar de bofkonten.
Vandaag worden vrijwilligers in het zonnetje gezet in de Volkskrant. Met onze vrijwilligers zouden we een hele krant kunnen vullen. Hun bijdrage aan het geluk van Familie Bofkont is van onschatbare waarde. Door hun inzet houden we met elkaar de boel draaiende.
En aan mij de schone taak om - naast met de poten in de modder staan - te zorgen dat de bofkonten kunnen blijven eten, drinken en gelukkig zijn. Waarvan acte.
Fijne dinsdag allemaal!
PS
En hier doe je dan aan mee en daar zijn we hartstikke dankbaar voor :-)
Aan het eten, drinken & gelukkig zijn; iedere cent gaat naar de bofkonten!
BOFKONT BOODSCHAPPENLIJST (per maand)
Voeding etc.
Hooibalen - 200 (5000 kilo),
Strobalen - 200 (5000 kilo),
Kuilblokken - 15 (9000 kilo),
Koeienbiks - 18 zakken (450 kilo),
Varkensbiks - 100 zakken (2500 kilo),
Kippengraan - 4 zakken (100 kilo),
Appels - 4 kratten (50 kilo),
Kattenvoer - 500 kuipjes (50 kilo),
Kattenbrokjes - 8 zakken (16 kilo),
Katttenbakkorrels - 12 zakken (240 kilo).
Medicatie + toebehoren voor ouder wordende varkens met artrose
Glucosamine - 20 potten (2400 tabletten),
Ibuprofen - 10 doosjes (200 tabletten),
Ranitidine - 8 doosjes (200 tabletten),
Brood - 16 broden (352 boterhammen),
Pindakaas om pillen in te verstoppen - 20 gezinspotten (12 kilo).
Overig
Wondzalf - 4 tubes,
Betadine - 4 flacons,
Prikpillen voor de 26 vrouwtjesvarkens.
En dan nog dierenartskosten, huisvesting, kosten bofkontbus etc.
Ook Vriend worden van Familie Bofkont?
Ga naar familiebofkont.nl/vriend
Maandag 26 mei 2014
De Dag van ELK NADEEL HEB Z'N VOORDEEL
Negentien jaar geleden. Ik was nog maar met 1 ding bezig. Op 27 april van dat jaar 1995 had de boerderij in de krant gestaan. En vanaf dat moment stond mijn leven in het teken van die boerderij. Hoe moest ik voor mekaar zien te krijgen dat ik op die plek - en geen andere - mijn droom kon gaan verwezenlijken? Dat was de grootste vraag want er waren tientallen hobbels te nemen. Was ik de ene hobbel over, stond ik alweer tegenover de volgende berg. En zo ging het maar door.
In die tijd was er sprake van dreigende nieuwbouw in de polder. Het schitterend vrije uitzicht met het torentje van Nes aan de horizon zou op termijn gaan verdwijnen. Ik werd van alle kanten gewaarschuwd. Doe het niet! Straks ligt er een hele woonwijk pal achter de boerderij. Je lijkt wel gek om je hele hebben en houwen te investeren in zoiets onzekers.
Ik trok me er niks van aan. Die nieuwbouw? Ach, het hele leven hangt van onzekerheden aan elkaar. Maar 1 ding wist ik wel heel zeker: ik voelde aan mijn water dat deze boerderij het moest zijn en geen andere. Dus bewoog ik hemel en aarde en op 1 juli 1995 was het zover en zette ik voet op het erf. Dit was mijn thuis. Hier zou het gaan gebeuren.
Negentien jaar later. De zwartkijkers hebben gelijk gekregen. Die nieuwbouw is er gekomen. Hele flatgebouwen zijn er inmiddels uit de grond gestampt. Alleen hebben de Bofkonten hebben nog steeds het mooiste uitzicht ter wereld. En dat is blijvend (en dat onder de rook van Amsterdam!). Want de gevreesde nieuwbouw is een polder verderop gerealiseerd en achteruitzicht op de Bovenkerkerpolder is ongeschonden gebleven :-)
Blij dat ik zoveel water in mijn systeem heb waar ik altijd graag mijn oor te luisteren leg als ik voor moeilijke beslissingen sta. Zouden meer mensen moeten doen :-)
Iets anders is er wel gekomen. De N201 is omgelegd en ligt nu een paar honderd meter naast Het Beloofde Varkensland. Had actievoeren zin gehad? Misschien. Maar ik was zo druk bezig met het uit de grond stampen van Het Beloofde Varkensland, dat er geen tijd voor iets anders over bleef. En zoals gebleken: om iets voor mekaar te krijgen is 100% inzet is vereist. Een halfbakken actie tegen die N201 had niks meer opgeleverd dan verspilde energie. Energie die hard nodig was voor Familie Bofkont.
En nu? De weg is geopend. Ja er rijden auto's op. Maar ze horen, wat valt dat ontzettend mee. Kwestie van een nieuw soort asfalt van een geruisloze soort.
EN DIE WEG HEEFT FAMILIE BOFKONT JUIST VOORDEEL OPGELEVERD!
Door de aanleg ervan is er een stuk grond ontstaan omgeven door water. Onhandig voor de boer, want nu kan hij daar niet meer met zijn machines komen om te maaien. Fijn voor de natuur, want nu zijn er twee natuureilandjes ontstaan met een wildbegroeiing om je vingers bij af te likken.
Zou dat geen prachtig Bofkonteiland kunnen worden? Een rusthuis voor een paar uitgewerkte fokzeugen? Want er zat al een hele poos een varken in mijn hoofd dat nog in de bio-industrie verbleef en dat ik zo dolgraag bij Familie Bofkont wilde opnemen. Ik heb het over de Moeder van Sjonnie. Toen we Sjonnie kwamen halen viel ik als een blok voor zijn moeder en ik wilde vanaf dat moment niks liever dan haar een gang naar het slachthuis besparen, wat er ook gebeurde.
Een lang verhaal kort: Ik ben op de boer afgestapt van dat natuurterrein. Hij zei ja. Ik ben op de boer van de Moeder van Sjonnie afgestapt. Hij zei ook ja. Beide boeren heten John. John & John ben ik eeuwig dankbaar.
Toen nog de uitvoering.
De Moeder van Sjonnie kreeg nog een miskraam bij de boer. Kon ze nu nog op het bedrijf blijven wachten op haar eiland? En zo ja, hoe lang zou ze daar dan nog moeten blijven, terwijl de vrijheid bij Familie Bofkont al lonkte? Maar de eilandjes moesten nog omheind worden. Dat zou een bereklus gaan worden, waar op dat moment geen snipper tijd voor was.
Enfin.
We besloten de Moeder van Sjonnie in ieder geval vast op te halen. Dan maar tijdelijk in de melkerij met de hele voorkant van de boerderij als uitloop. Life is what happens to you, while you're busy making other plans. John Lennon zei het al. Het liep natuurlijk allemaal weer heel anders. In plaats van aan het eiland te kunnen werken, moesten we die zomer (vorig jaar) nog een stel varkentjes redden: de Black Boys, Willy, Maxie en Kleine Beer. En zo werd de Moeder van Sjonnie alsnog moeder.
En toen dook Betsy op. Ook daar moest gehoor aan gegeven worden in het Bofkontbos in Amsterdam-Zuid. Never a dull moment bij Familie Bofkont.
Tussen de bedrijven door: Kastanjehouten palen gehaald. Een paar keer op en neer naar Drenthe. Gaas uit Lunteren. Gaas voldeed niet. Goedkoop bleek duurkoop. Palen waren al voor een groot deel in het Bofkontbos verwerkt. Oproep geplaatst op facebook. Kiki & Erwin uit Wapse boden aan extra palen van Drenthe naar Het Beloofde Varkensland te brengen. Leve Facebook! Leve Kiki & Erwin!
In de nacht van afgelopen vrijdag op zaterdag hebben we Eberhard & Co van het Bofkontbos naar Het Beloofde Varkensland moeten verhuizen (tijdelijk). Betsy herenigd met haar dochters. Een militaire operatie met veel tijdrovend voorwerk om zo veel mogelijk stress bij biggen en Betsy te voorkomen. Is allemaal goed gelukt. We hebben het licht zien worden. Om 6.00 uur 's ochtends was de klus geklaard. Meteen doorgegaan met het ontbijt serveren aan de hele Familie Bofkont, waterbakken gevuld, het erf provisorisch aan kant, onder de doche gesprongen en door naar Lunteren om nieuw gaas te halen voor het eiland.
Momenteel werken we dag en nacht door. Met koplampen op het hoofd blijkt er in het stikkedonker nog veel werk verzet te kunnen worden :-) De workshop van gisteren kreeg nog een leuk staartje. Een groepje mensen bleef nog lang na en toen kwamen de vragen hoe het allemaal zo gekomen was. Om te beginnen: hoe kom je aan deze boerderij? Ik kan wel 3 jaar non stop naar je verhalen luisteren, zei een dame uit Groningen. Maar haar thuisfront bleef maar sms-en wanneer ze eindelijk weer eens thuiskwam. En zo kwam er dan toch een einde aan een heerlijke dag met tussen de biggen zitten, met stieren knuffelen en met varkens vrijen. En zo zullen er nog vele volgen.
Maar nu eerst weer aan de ploeg.
Want zo is het allemaal begonnen negentien jaar geleden met keihard werken.
En zo zal het altijd blijven gaan :-)
Fijne maandag allemaal!
Zondag 25 mei 2014
De Dag van NEUS IN DE BOTER
Wie vandaag en de komende weken heeft ingeschreven voor de Familie Bofkont Workshop valt met de neus in de boter. De zes kereltjes van Betsy logeren tijdelijk op de Bofkontboerderij! Om Betsy te ontlasten en om meteen van die gelegenheid gebruik te maken om te voorkomen dat er nog meer van die snoezige biggetjes bij komen.
Dat is op zich geen bezwaar, want oh wat zijn ze om op te vreten die brutale opdondertjes, maar op termijn worden ze toch allemaal weer grote roze lummels van zo'n 300 kilo per lummel :-)
Betsy geniet nu van haar rust samen met haar 4 dochters. En over een poosje gaan de mennekes weer terug naar moeder & zussen in het bos. Tenminste als ze al niet door de Moeder van Sjonnie gekidnapt zijn, want zij heeft een bovenmatige belangstelling voor het grut. Ze staat voortdurend bij de deur te roepen. Kom maar, ik ben jullie pleegmoeder. Graag zelfs!
Ach, ach wat zijn het toch droombeessies. Ik ben zelf ook stomverbaasd dat ze ineens op de Bofkontboerderij zijn, maar de situatie vroeg er om en dan moet je inspelen op wat zich voordoet. Eigenlijk is dat het geheim van goed voor dieren zorgen. Meegaan met de stroom.
De zes wondertjes zijn net als Alice in Wonderland. Voor het eerst zien en horen ze een haan, merken ze dat er nog andere varkens dan alleen Betsy en hun zussen bestaan, kortom ze ontdekken een wereld buiten het bos.
Ik heb vele biggetjes onder mijn hoede gehad, maar zes tegelijk is ook nieuw voor mij. In het bos was Betsy de baas en ik een zelfverkozen buitenstaander, want er gaat niks boven een eigen moeder voor dieren en ik zal de laatste zijn om uit egoisme dat proces te verstoren, maar nu slaap ik dan toch weer bij de biggen in het stro. Een vertrouwde stem en geur doet ze goed.
En op de een of andere manier ligt Eberhard altijd tegen me aan. Dat was bij Betsy ook al zo. Als ik even bij de biggen ging zitten, hup daar was Eberhard weer. Wat een leuk menneke is dat. Met zijn wijduitstaande oortjes (toch een erfenis van Betsy's oren), blauwe oogjes (ook van Betsy), afwijkende staartje en ogenschijnlijk maar 1 bal (maar niet voor lang meer en bovendien is dat gezichtsbedrog), heeft hij zich al goed op de kaart gezet.
Nu de biggetjes volop in ontwikkeling zijn, leer ik ze steeds beter kennen en zijn het niet meer allemaal roze schatjes zonder meer. Uiterlijke kenmerken worden nu duidelijker, gedrag wordt specifieker en bij elkaar zijn ze een feest om mee te maken. Heel vrij in de omgang met mensen, kortom dat wordt genieten straks tijdens de workshop. Ik kan niet wachten om al die verraste gezichten te zien.
Bofkontboerin Maya was vrijdag mee naar het Bofkontbos. Ze was nog niet verder geweest dan Betsy's boshuisje, dus we hebben ook even een rondje bos gedaan. Toen ze weer in de trein naar huis zat, schreef ze het volgende:
"Ha Dafne, ben nog steeds onder de indruk van de wandeling in het bos van Betsy. Zo veel bos, dat had ik niet verwacht. En toen kwamen zo de woorden in mijn hoofd, en ze begonnen allemaal met een B:
Betovering
Bewustzijn
Bezinning
Betsy
Bofkont
Biggen
Bos
Bevrijding
Dat bos moet eigenlijk blijven !!!"
Dat heeft Maya mooi verwoord. Nou horen jullie het eens van een ander :-) Niet voor niks heb ik hemel en aarde bewogen om daar mijn project 'ex-productievarken-wordt-bosvarken' te realiseren.
Binnenkort lunchwandelingen in het Bofkontbos voor 'de betere kantoorknuppel' zou Jort Kelder zeggen. Misschien moet hij het officiele startsein maar komen geven voor die tussendemiddaguitjes voor Zuidassers. Op die handgemaakte Italiaanse kantoormuiltjes van hem :-) Ik weet het nog niet. Wel heb ik volgende week een gesprek met de buurtregisseur om er een feestelijk tintje met genodigden aan te geven.
En verder stelt Betsy het bos dan af en toe open voor de Vrienden van Familie Bofkont. Maar daar komt vanzelf bericht van. Dus wie nog geen Vriend van Familie Bofkont is (vanaf 17 cent per dag), haast je, want wie wil er nou niet betoverd worden in het bezinningsbos van Betsy, temidden van haar roze wolken? Dat alleen al maakt dat je (werk)dag niet meer stuk kan.
Maar straks eerst betoverd worden door de babybofkonten. Wie dat vanmiddag en de komende workshops nog mee kan maken, kan zich met recht spekkoper noemen. Van harte welkom!
Fijne zondag allemaal!
Zaterdag 24 mei 2014
De Dag van ZIE IK DAT GOED?
Bij Familie Bofkont zijn de wonderen nooit de wereld uit.
Dat weet ik al heel lang, maar toch word ook ik weer iedere keer opnieuw verrast.
Kijk maar naar deze foto.
He? Zie ik dat goed? Ja dat zie je goed.
Wordt Vervolgd.
Zaterdag 24 mei 2014
BETSY THE TALKING PIG (40)
- oost, west, thuis best -
Ik ben weer weer thuis!
En vandaag zijn mijn biggen 40 dagen oud.
Ik heb er geen 40, maar toch voel ik me nu als Big Mama & de 40 Rovers.
En ik ga nooit meer op vakantie :-(
Cause I'm happy as a room without a roof :-)
Wordt Vervolgd.
Donderdag 22 mei 2014
OPROEP VOOR BESTELKLUS VOOR BETSY
VAN DRENTHE NAAR AMSTERDAM-ZUID
Wie woont in Drenthe en heeft een zware bestelbus a la Volkswagen LT / Crafter, Mercedes Sprinter, Renault Master o.i.d.?
WAAROM?
Betsy heeft ongeveer 100 a 150 paaltjes nodig in haar bos in Amsterdam-Zuid. Die paaltjes liggen nu nog in WAPSE in Drenthe. Wie is zo lief om die daar op te halen en naar Betsy en haar biggetjes te brengen? Het liefst in de week van 26 mei.
CADEAU
Je krijgt 2 vrijkaarten voor de Familie Bofkont Workshop + het Familie Bofkont Boek. En...Betsy en haar biggen zullen je eeuwig dankbaar zijn :-)
Iemand?
Hoop van je te horen!
Graag mail naar mail@familiebofkont.nl met telefoonnummer.
Dit bericht graag delen, zodat zoveel mogelijk mensen dit lezen.
Woensdag 21 mei 2014
BETSY THE TALKING PIG (39)
- de verhuizing -
Vandaag wordt een heel spannende dag voor mij en mijn boeven. Ik ga verhuizen. Op doktersadvies. Niet heel ver hoor. Hemelsbreed misschien 20 meter bij mijn kinderen vandaan. En ook niet voor zo heel lang, een dag of 14.
Eigenlijk ga ik dus een paar weekjes op vakantie. Ik moet uitrusten en aansterken. Ik krijg een mooi nieuw vakantiehuisje met eigen tuin en terras. Als ik weer op krachten ben en mijn uiers zijn ingedroogd, ga ik weer terug. Mijn biggen blijven ze in hun vertrouwde ouderlijke woning.
Er zit wel iets heel leuks aan vast ook. In die 14 dagen gaat Dafne iedere dag met mij door het hele bos wandelen. Dat lijkt me heel spannend, want daar ben ik nog nooit geweest. Kan ik daar alvast de boel verkennen voor als ik er straks met mijn biggen heen ga. Ik hoef me dus niet te vervelen.
Hebben de kleintjes straks ook een verrassing als ik weer terug ben. Neem ik ze mee naar mijn vakantiehuisje en verder ook het hele bos in. Hebben we twee huisjes. Kunnen zij ook kiezen waar ze willen slapen.
Vanavond als het donker en stil is, ga ik er heen. Spannend!
Wordt Vervolgd.
Dinsdag 20 mei 2014
De Dag van GIEL & DE GIELTJES
Die Giel. Heeft ie het toch geflikt. Vlak voor deze marathon ter gelegenheid van zijn 10-jarig jubileum bij 3 FM hadden we nog contact. Giel wil dolgraag naar Betsy, dus ik stelde voor om dat record van die 190 uur non stop radiomaken dan maar bij Betsy te doen, maar dat kon helaas niet vanwege praktische bezwaren :-)
Vannacht onderweg naar de boerderij nog even 3FM aangezet. En ja hoor, Giel was nog steeds alive & kicking. Meteen thuis de TV aangezet, maar toen bleek hij net even zijn gaan slapen. Ik had nog genoeg te doen en voor ik het wist was het 3.30 uur (!) en toen zat Giel weer in de studio en had het record verbroken. Ik kon rustig gaan slapen :-) Gefeliciteerd Giel! En kom nu maar gauw naar Betsy.
Maar vanochtend van boerderie naar bos hoorde ik dat hij er NOG bleek te zitten! Geen wonder dat Giel zo dol op varkens is. Die weten ook van geen ophouden. Een varken moet bij je karakter passen. Dan snap je alles van ze en kun je ze ook alles vergeven :-) Als niet, nooit aan beginnen.
Giel kwam 10 jaar geleden ook Het Beloofde Varkensland op het spoor en was door het dolle heen dat zoiets bestond. Dus moest zijn verjaardag tussen de varkens gevierd worden. De radio besteedde er een hele uitzending aan, ik was sidekick en de kleine Giel kreeg die dag een rood petje op. Gieltje, Brammetje & Bonestaakje waren toen nog babys. Vind je het niet jammer dat als ze groot zijn er nooit meer biggetjes zullen komen? vroeg Giel.
Hoe anders liep het. Zeg nooit nooit. Nu lopen er weer 10 van die kleine Gieltjes door het Bofkontbos. Betsy is in staking gegaan. Net even over elven heeft ze ze nog een voeding gegeven. Maar nu ligt ze op haar buik en geeft de kleintjes een beuk als ze nog bij haar komen poeren. Waarschijnlijk was dit de laatste keer. Het is niet anders.
Wat heb ik in die 36 dagen al veel geleerd!
Fijne dinsdag allemaal!
Maandag 19 mei 2014
De Dag van VIJF WEKEN
Allereerst dank voor de hartelijke reacties op het tiende jaar van La Mama! We hebben haar in het zonnetje gezet met de zakken appels die de bofkontfans meebrachten. Was trouwens helemaal een mooie workshop met een prachtige concentratie van de hele groep, zulke dagen zijn cadeautjes.
Al weer vijf weken geleden dat ik met de drie eerstgeboren biggetjes onder een dekbed zat, omdat Betsy ze nog helemaal niet om haar heen kon hebben. Nu zijn die kleine tere wezentjes al rouwdouwertjes geworden. Onder de modder racen en sjesen ze door het bos. De eerste echte vechtpartij heeft vanmiddag al plaatsgevonden. Twee lopen er al met rode schrammen en striemen rond.
Betsy moet alle zeilen bijzetten om die 10 nozems in het gareel te houden. Niet voor niks had ze een terugslag. Daar komt ze gelukkig weer van bij, de koorts is weg, maar op dokters advies moet de zoogperiode nu afgesloten worden.
Betsy is er ook aan toe, dit is niet meer te doen. Ze heeft het fantastisch gedaan, maar nu moet ze weer op krachten komen. Het is een prachtige maandagavond, bijna 21.00 uur. De biggen liggen uitgestrekt op de bosgrond, de voor- en achterpootjes helemaal uitgestrekt. Betsy ligt een eindje verderop. Big Mama met haar tien boeven. Een schitterend gezicht. Zo moet het zijn. Maar wat gaat het razendsnel. Veel te snel naar mijn zin.
Wordt Vervolgd.
Maandag 19 mei 2014
BESTY THE TALKING PIG (38)
- de verandering -
Ik heb geen koorts meer en daardoor voel ik me weer een stuk beter. Het bos is heerlijk om dutjes in te doen. Af en toe ga ik naar mijn biggen om ze te laten drinken. Of ze hebben mij al gevonden, maar dan geef ik meestal geen sjoege. Dan ga ik gauw op mijn buik liggen.
Vandaag zijn ze 5 weken, en groot, zo groot heb ik ze nog nooit gehad.
Dafne heeft nog niks gezegd, maar ze is druk aan het overleggen met de dierenarts en mijn timmerman. Ze is iets van plan, maar wat?
Er gaat iets veranderen. Dat voel ik aan m'n water.
Wordt Vervolgd.
Zondag 18 mei 2014
De Dag van LA MAMA 10 JAAR
Tien jaar geleden werd er ergens in een stal een biggetje geboren. Niks bijzonders, die worden aan de lopende band geboren, dag in dag uit en alle nachten er ook nog eens bij. Gisteren hadden we een dame op de workshop die vertelde dat haar broer varkens houdt in Afrika en er 45.000 heeft. Ik bedoel maar :-)
Maar wat niemand tien jaar geleden nog wist, was dat er voor dit ene biggetje nog iets in het verschiet zou liggen. Ook de boer die haar kocht om bij hem een moedervarken (fokzeug) te laten worden, had daar toen nog geen idee van.
Het biggetje groeide uit tot 1 van zijn beste fokzeugen. En dat niet alleen: hij raakte aan haar gehecht. Van al zijn varkens, was zij degene met wie hij contact kreeg. En wat deed ze het goed. Na bijna 5 jaar bij hem op het bedrijf had ze al 170 biggen geworpen!
Ze had al eerder moeten gaan, maar hij vond haar zo leuk en daarom bleef ze nog een worp en nog een, maar de worpen werden wat minder groot en haar biggen waren niet meer zo uniform als voorgaande jaren. En dat heeft een boer liever niet.
Op een dag hakte hij de knoop door. Nog een week, maar dan moest ze gaan. In die week kwam ik bij toeval op het pad van de boer. En van die fokzeug. Want die fokzeug is La Mama. De rest is geschiedenis.
La Mama woont nu al weer bijna 5 jaar bij Familie Bofkont. Ze kreeg een bruidsschat mee van de boer. 1281 euro, het nummer dat op haar oormerk stond. Dat oormerk heeft ze nu al 5 jaar niet meer in :-)
Vandaag is ze jarig. 10 jaar geworden! Een prachtige leeftijd voor een ex-fokzeug. Bijna net zo lang vrij nu, als haar werkende leven in de intensieve varkenshouderij. Die jaren op Het Beloofde Varkensland zijn voorbij gevlogen. La Mama is een varken geworden met een zeer eigen wil. Dat was ze natuurlijk altijd al - zoals alle varkens - maar bij Familie Bofkont kon ze die wil ook gaan ontwikkelen en uitleven.
Gisteren trof ik haar aan in Villa Varkensgeluk, samen met haar zoon Edwin, haar laatste biggetje dat ze bij het verlaten van haar boer mee mocht nemen. Edwin was toen net zo groot als de biggen van Betsy nu.
Ze zijn altijd samen gebleven binnen de grote Familie Bofkont. De slingers waren al opgehangen en daar lagen de twee reuzevarkens in hun versierde huisje: moeder en zoon. La Mama is ook berig, dus ze lag er ook om Swientie te ontlopen, die altijd wel raad weet met haar berige collega's. Die stalkt ze net zo lang tot ze er langdurig bovenop kan rossen. Leek ons niet zo'n goed idee voor La Mama die nu toch hoogbejaard genoemd mag worden. Respect voor de oudjes Swientie!
Feest dus vandaag. Prachtig zomerweer en vanmiddag een grote verjaarsvisite voor La Mama. In het najaar vieren we haar verjaardag nog een keer over met de boer, zijn vrouw en een stel Hoge Heren van LTO Nederland Vakenshouderij.
Dat is nog wel het leukste aan de tiende verjaardag van deze voormalige fokzeug nummer 1281.
De boer is La Mama altijd blijven volgen en dat voorstel om zijn collega's van LTO uit te nodigen, komt bij hem vandaan. Zelf is hij voorzitter van die club en hij wil ze graag het vrije leven van La Mama laten zien en hoe ze veranderd is. Nu heeft ze lange, witte zijdezachte haren. La Mama is een echt buitenvarken geworden.
Wie had dat gedacht toen ze 10 jaar geleden geboren werd, in een stal, ergens op de wereld. Alsof toen een goede fee op kraambezoek kwam en met haar toverstokje big 1281 aantikte en het beestje alle goeds toewenste.
Soms moeten we in sprookjes willen geloven.
We moeten blijven dromen, maar ook concrete plannen maken en ze gewoon uitvoeren. Ik zal nooit vergeten hoe La Mama & Edwin in de deuropening stonden te kijken naar hun nieuwe leven. De eerste ochtend na hun eerste nacht in het stro op Het Beloofde Varkensland. Sprookjesachtig mooi, maar wel waargebeurd :-)
Fijne zondag allemaal!
PS
Betsy gaat de goede kant op.
We hebben een plan van aanpak en daar gaan we morgen mee aan de slag.
Voort maar weer!
Zaterdag 17 mei 2014
BETSY THE TALKING PIG (37)
- ziek -
Daar ben ik weer. Ik ben ziek. Volgens de dokter waarschijnlijk baarmoederontsteking. Ik ben niet gewend aan zo lang biggen zogen. In mijn vorige leven duurde dat zo'n 4 weken. Dat was nog vrij lang, want sommige boeren spenen al op 3 weken. Maar mijn biggen hangen nu al bijna 5 weken aan de tiet. En ze zijn nog lang niet van plan daarmee te stoppen.
Mijn biggen groeien razendsnel, de boer zei het ook al en mijn lichaam kan het niet meer bijbenen. Uitgeput. Daar komt het op neer. Gisteravond laat had ik hoge koorts. Gelukkig was de dokter nog net wakker en die heeft toen allerlei dingen gezegd en uitgelegd. Wat weet ik niet precies, want ik was daar natuurlijk niet bij, maar ik begreep wel dat er snel iets moest gebeuren.
Gelukkig ligt de Bofkontboerderij niet zo ver van mijn Bofkontbos, daar moesten spullen gehaald worden. En voor ik het wist kreeg ik al injecties.
Vanochtend voelde ik me een stukje beter, de koorts was ook gezakt. Nu lig ik lekker in mijn huisje te rusten. En als ik het erg warm krijg ga ik in het bos liggen. De koele bosgrond voelt goed tegen mijn warme buik.
Dafne heeft vannacht al een heel plan de campagne uit liggen denken over hoe het nu verder moet. Want er moet wel iets gebeuren, zoveel begreep ik wel uit het telefoongesprek met de dokter.
Ik vertrouw erop dat het allemaal goed gaat komen, ik ben in goede handen.
Wordt Vervolgd.
Donderdag 15 mei 2014
De Dag van HINK STAP SPRONG EN VOORT MAAR WEER
Het gaat een ietsiepietsie beter met Janneman. Met dank aan een goede tipgeefster krijgt hij nu iedere dag biergist. En of dat nu helpt of niet, heel af en toe probeert hij op te staan en dat lukt dan ook eventjes. Alleen is Janneman niet want zijn broers rommelen de hele dag rond zijn bench en er wordt heel wat afgekletst.
Herman was ook een paar dagen kreupel. Mogelijk een malle sprong op de tochtige Dolle Mina. Na een nachtje rust ging het al weer een stuk beter. En Arie Bombarie liep ook ineens te hinkepinken. Gaat ook weer beter. Hoe dat zo kwam weet ik niet, ik zie ook niet alles wat ze de hele dag uitspoken. Maar dat ze allemaal de lente in hun hoofd hebben, zoveel is zeker. Tot zover de hink-stap-sprong- berichten.
De Moeder van Sjonnie is weer de oude. Dat wil zeggen ze is berig en brult weer als vanouds de boel bij mekaar. Gek, vorige week ineens zo'n alarm, maar we waren er gelukkig onmiddellijk bij. Meteen behandeld en nu is het weer of er nooit iets gebeurd is.
Betsy krijgt inmiddels ruim anderhalf keer zoveel te eten, dan kan ze die gulzige boeven een beetje bijhouden. Wat is een nest met opgroeiende biggen toch een feest om van nabij mee te maken! Gewoon er bij gaan zitten en niks meer doen dan alleen maar te kijken en te genieten. Dan kun je er op wachten tot de eerste in je schoot ploft. Ze vallen zo met hun warme stevige lijfjes tegen je aan. Boem. En dan smelt je. Prachtbeestjes, stuk voor stuk.
Straks aanpassingen maken in Betsy's huisje. De biggen krijgen een eigen plek voor hun brokjes, Betsy vindt het niet goed (meer) dat ze met haar meeeten. Ze geeft ze een beuk en vanochtend belandde Stompie achter een balk. Tranen met tuiten. Dus worden de balken rondom vanmiddag ook verplaatst. Betsy heeft gewoon een eigen timmerman in dienst die alles op de voet volgt en de ontwikkelingen van haar biggen meteen vertaalt in veilige aanpassingen.
En dan maar weer eens de Zuidas op stelten zetten, want het is mooi weer. Draven maar door de bush bush, daar ligt het geluk voor het oprapen.
Wie al behoort tot de orde der Vrienden van Familie Bofkont, opgelet!
Zondag 1 juni wordt het Bofkonteiland van de Moeder van Sjonnie feestelijk geopend. Wie daar bij wil zijn, meld je vast aan (mail@familiebofkont.nl o.v.v. Bofkonteiland). Wie nog geen Vriend is, morgen wat uitgebreidere info en ook hoe je Vriend kunt worden, zodat je deze bijzondere gebeurtenis niet aan je neus voorbij hoeft te laten gaan :-)
Fijne donderdag allemaal!
Dinsdag 13 mei 2014
De Dag van de ANNETTEN & DAT KOMT ALLEMAAL IN HET BOEK
Wie is toch die Annet, die een kaart met inhoud naar Betsy stuurde? Ik bedankte er al een Annet voor, maar die bleek het niet te zijn :-) Wil je de echte Annet opstaan? De kaart is namelijk meer dan prachtig en van de inhoud heeft Betsy haar Moederdagfeestje kunnen vieren. Daar wiilen we de echte Annet nog heel graag voor bedanken!
Die andere Annet kwam trouwens ook met een grote verrassing aanzetten op Betsy's Moederdagfeestje. Ze was aan het schoffelen geslagen in haar tuin. Een jaar geleden een nieuw huis betrokken en het werd wel eens tijd om de tuin wat aandacht te geven. En wat haalt ze daar onder de grond vandaan? Een standbeeldje van een moedervarken met een stel biggetjes. En of dat al niet bijzonder genoeg is: het moedervarken van de opgegraven schat is Betsy! Met dezelfde uitstraling en met precies dezelfde oren!
Net zoiets wonderlijks als de geluksketting die ik in het bos vond. Die Betsy heeft gewoon iets om zich heen hangen. Wat heeft ze de weergoden naar haar hand weten te zetten afgelopen zaterdag. Dagen met regen en storm en op het moment dat de eerste gasten arriveerden, brak de lucht open en kwam zelfs de zon nog even kijken.
Eerst beschuit met muisjes in de pipowagen met uitzicht op Betsy's boshuisje. Als haringen in een ton (het leek de bio-industrie wel :-)), was iedereen getuige van het moment dat Betsy's huisje geopend werd. Door de regen was er een zwembad voor de deur ontstaan, waar we een hele baal stro in los geschud hadden, zodat de biggen niet meteen kopje onder zouden gaan.
Taterataaa! Daar stormden de eerste biggen al door de bosjes, gevolgd door Betsy en de rest van haar kroost. Wat een schouwspel vanuit onze natuurbioscoop. Al gauw wilde iedereen ook naar buiten. Oude kleren en laarzen was de dresscode voor het feestje. En zo konden we ook nog een boswandeling maken. Tevens een inspectie voor mij, want er bleken heel wat takken en jonge boompjes gesneuveld te zijn door de storm.
Lekker laten liggen. Des te spannender straks voor de biggen, hoe meer geheimzinnige hoekjes en gaten, hoe meer ze het naar hun zin zullen hebben. Na de wandeling zijn we in het huisje van Betsy neergestreken en hebben op haar geluk geproost met Varkenschampagne (gemaakt van appels, het lievelingshapje van vakens).
Volle bak bij Betsy. Ze kwam af en toe kijken, maar als je goed met varkens wilt leren omgaan, moet je de kunst verstaan van rust en kalmte. En blijf maar eens stil bij zoveel varkensgeluk, dan wil je het wel uitgillen van enthousiasme. Zie je handen maar eens thuis te houden bij het zien van al die prachtige roze lijfjes.
Ondertussen werd me de oren van het hoofd gevraagd. Uitstekende vragen maar die kon ik op dat moment nog niet allemaal beantwoorden omdat het schrijven van Betsy's boek anders geen urgentie meer heeft. 'Dat komt allemaal in het boek' werd dan ook de gevleugelde uitspraak van de avond. Maar 'hoe kom je toch aan dit bos?' is wel aan bod gekomen, inclusief beelden via de laptop, voor zover dat ging.
Want Betsy kwam en Betsy ging, en Betsy kwam en Betsy ging. Haar biggetjes vlogen ook in en uit. Ieder keer als Betsy even kwam kijken, onderbrak ik mijn verhaal weer.
Betsy kwam niet voor niks. Er moest gezoogd worden, maar waar? Te weinig rust in haar huisje, geen probleem, dan maar buiten. Melk is melk en je bent een bosvarken of je bent het niet. Ze ging notabene aan de straatkant liggen. Daar had ze de passanten geen groter plezier mee kunnen doen.
Ondertussen maakte ik van de gelegenheid gebruik om snel het ABC van het omgaan met varkens uit te leggen. Een betere leerschool in emphatie bestaat niet. Kun je met varkens zijn, dan kun je met iedereen door de bocht. Emphatie is een van de belangrijkste levensvaardigheden, zo niet de belangrijkste.
En aan het eind van dat lesje kwam Betsy weer binnen en werd iedereen ruim beloond. Betsy lag aan ieders voeten met aan iedere speen een big. Zo met je neus op puur varkensgeluk mogen zitten, dat is een cadeautje. Met ingetrokken benen en ingehouden adem hebben we alles kunnen meemaken. Die gezamenlijke concentratie, Betsy en biggen vielen met ons samen, was van een schoonheid die z'n weerga niet kende.
Toen de biggen verzadigd waren, kwamen ze naar ons toe en dat was pas het moment om contact met ze te maken en ze te aaien. Wachten tot ze zelf op het idee komen. De roze wondertjes genoten er met volle teugen van. Wederzijds uiteraard. Toen de biggen even later tegen Betsy lagen te soezen, zijn we allemaal op onze tenen naar buiten geslopen.
Dankjewel Betsy, dankjewel biggen, dankjewel Vrienden van Familie Bofkont voor deze onvergetelijke avond. En voor de bergen appels. Betsy is een winkeltje begonnen :-)
Fijne dinsdag allemaal!
Maandag 12 mei 2014
BETSY THE TALKING PIG (36)
- bruiloftsvarkentje -
Ik had jullie willen vertellen over hoe leuk mijn Moederdag was, maar ik ben gewoon te boos. Luister maar naar wat ik van Dafne hoorde. Ze heeft een mail gekregen over een Bruiloftsvarkentje. Een Bruiloftsvarkentje! Dat is nog eens wat anders dan een Bio-industrievarkentje, maar je kunt je afvragen wat erger is. Dit varkentje was cadeau gedaan aan een stel op hun bruiloft en natuurlijk konden zij dat beestje niet houden. Na een lange zoektocht is er eindelijk iemand gevonden. Dus daar ging hij heen, maar na een week is het al weer uit met de pret. Het schijnt niet goed te gaan met de kippen. Dus moet hij daar weer weg.
En nu komt het:
Sjakie is vanaf zijn geboorte 'gebruikt' om pasgetrouwde stellen mee te verrassen. Hij is van bruiloft tot bruiloft gegaan, van hand tot hand. Op dit moment zijn er al weer nieuwe gegadigden om hem weer voor een bruiloft te gebruiken (het woord gebruiken staat ook zo letterlijk in de mail), maar de mailers vinden nu dat dat toch eigenlijk niet meer kan.
Ik ben toch wel zo kwaad. NATUURLIJK KAN DAT NIET!
Iedereen heeft altijd maar de mond vol over die rotboeren, nou ik kan jullie 1 ding zeggen: mijn boer is altijd aardig voor me geweest binnen de mogelijkheden die hij had. Ik weet nog goed dat hij niet zomaar meteen ja zei tegen Dafne, toen ze hem vertelde over haar gedroomde bosproject.
Hoe ga je dat dat doen? Krijgt ie wel een goed huisje, en is het daar niet te koud voor de biggen? Pas toen Dafne uitlegde hoe ze het wilde aanpakken, foto's van mijn huisje liet zien, en vertelde dat de biggen net als bij hem warmtelampen zouden krijgen, zei hij ja.
Dafne liet me de foto zien van het Bruiloftsvarkentje. Een klein zwart varkentje. Hij staat er zo sneu bij met die grote roze strik om zijn schrale lijfje. Aan zijn rechtopstaande haartjes kan je zien in welke conditie Wat bezielt die mensen?
Luister mensen, ik ben een varken. Ik heb wel zo'n zin om in dit zaakje te gaan wroeten. Te beginnen bij deze mailer en dan met terugwerkende kracht net zolang door te wroeten tot die hele bruiloftsbende is opgerold. Waar is dit ooit begonnen? Wie heeft dit bedacht? In welke feestzalen met stampende muziek heeft dit arme varkentje zijn angstige uren moeten doorbrengen? Waar is hij daarna gebleven? Wie heeft zich toen om hem bekommerd? En als ze allemaal getraceerd zijn, een flinke taakstraf. Allemaal! Behalve Bruiden & Bruidegoms, want die is het maar overkomen.
Ik heb niet kunnen slapen van woede. Het is dat ik nu mijn kinders moet verzorgen, anders wist ik het wel. Grrrrrrrrrrrrrrrr.
Wordt Vervolgd.
Zondag 11 mei 2014
De Dag van ROSAMUNDE
Vandaag is voor ROSAMUNDE. Rosa is vandaag 17 jaar geworden! Zeventien jaar. Wat een prachtige leeftijd voor misschien wel de eerste koe die zomaar voor zichzelf mocht leven. Zonder tegenprestatie. Rosa heeft me er nooit een druppel melk voor terug hoeven geven :-)
Rosa krimpt een beetje, de grijze vlekken op haar vacht worden talrijker, haar smoeltje is wat smaller en tussen haar lange zwarte wimpers verschijnen steeds meer witte. Nooit geweten dat koeien witte wimpers van ouderdom krijgen.
Nu weet ik dat. Net zoals ik nu weet dat koeien ook een rouwproces door moeten maken om weer plezier in het leven te kunnen krijgen. Het verlies van haar levensvriendin Brutale Griet greep haar zo aan, slapeloze nachten had ik er van.
Maar Rosa is er na ruim 2 jaar doorheen, godzijdank. Sadder and wiser, maar ze is er weer. Een paar weken terug verraste ze ons allemaal tijdens de workshop. Het was mooi weer. Ineens sprong ze als een dolle door het weiland. En zo soepel als een jonge meid he. Als kalfje sloeg ze over de kop, zo de sloot in. Ik zie haar nog rennen. Heel af en toe heeft ze nog van die wilde buien.
Laat Rosa het maar niet horen, maar er is nog meer te vieren dit weekend. Grietje is gisteren 1 jaar geworden. Rosa moest niks, maar dan ook niks van haar hebben toen we vorig jaar een kalfje van de veemarkt voor haar haalden. Een poging om haar wat op te beuren (tegen beter weten in want eigenlijk wist ik al dat Rosa daar niet in zou trappen).
Toch werd de komst van Grietje een groot succes. In de eerste plaats voor haarzelf. Mijn oog viel op haar toen de veemarkt al op z'n einde liep. De meeste kalveren werden al ingeladen, de veehandelaren werden onrustig, de zaken waren gedaan, nog even een balletje eten in het cafe en dan weer op huus an.
En daar stond Grietje. Wat deed dat vaarskalfje daar? Waarom was ze niet bij de boer gebleven om melkkoe te worden? Was ze daar niet goed genoeg voor bevonden? Op zulke vragen zul je het antwoord nooit krijgen. De veehandelaar prees haar aan als een best kalf en ik betaalde te veel geld voor haar. Natuurlijk. Die mannen zijn niet gek. Een vrouw op een veemarkt is een bezienswaardigheid. Oh maar wacht eens even, dat is die vrouw van de televisie: "He wijffie, hoe gaat het met je vèrkes?"
Grietje heeft een moordleven bij Familie Bofkont. Niet welkom bij Rosamunde, maar daar stond Mem al met open armen voor haar klaar. Grietje drinkt nog steeds bij haar. Mem, de eeuwige moeder lijkt wel, want nadat Bulle ruim 2 jaar bij haar dronk, mocht Grietje zo aanschuiven. Daardoor hebben ze een echte moeder-dochter band gekregen. Van de week zag ik ze samen liggen onder de hooikap. Zo innig tevreden met elkaars bestaan. Ook feest voor Mem dus op deze moederdag.
Straks slingers ophangen bij Rosa, we gaan haar verwennen met appeltjes. Daar is ze wild van. Gisteravond nog extra appels gehaald, maar dat had helemaal niet gehoeven. Betsy is bedolven onder de appeltjes, die kan wel een winkeltje beginnen. Morgen meer over haar legendarische Moederdagfeestje.
Want, zoals gezegd, vandaag is voor Rosamunde.
Gisteren hadden we hier een hele leuke club dames. "Maar ik ken jou," riep er eentje uit. "Ik heb ooit een training van jou gehad, dan en dan, toen en toen met ons bedrijf!"
Even later stonden we allemaal Rosamunde te borstelen.
Toen ik vertelde hoe het allemaal zo gekomen was, viel het kwartje. Dit had niks te maken met het nu bij iedereen bekende Boer zoekt Vrouw. De stap om naar de boerenschool te gaan, zette ik 20 jaar geleden al. Daarmee liet ik mijn klanten uit het bedrijfsleven in verbijstering achter.
Maar ik moest het doen. Rosamunde is daar het levende bewijs van. Nooit 1 seconde spijt van gehad. Nog vele jaren wijffie in goede gezondheid!
Fijne zondag allemaal!
Zaterdag 10 mei 2014
BETSY THE TALKING PIG
EXTRA MEDEDELING
Lieve mensen nog even om misverstanden te voorkomen:
Mijn Moederdagfeestje is exclusief voor de Vrienden van Familiebofkont. Dat betekent dus voor mensen die Familie Bofkont structureel financieel ondersteunen.
Vanavond ter plekke Vriend van Familie Bofkont worden, is helaas niet mogelijk. De plaatsen in mijn vakensvillaatje zijn allemaal al vergeven. Misschien tot een volgende keer?
Betsy Bofkont
Zaterdag 10 mei 2014
De Dag van DRUK DRUK DRUK
Krankzinnig drukke dagen. Gisteren en vannacht een nieuw houten vloertje gelegd, vanochtend een workshop, vanmiddag een workshop, vanavond het Moederdag-bij-Betsy-Feestje, morgen een workshop. En tussendoor grote voorjaarsschoonmaak.
De hele Bofkontboerderij moet van top tot teen, van binnen en van buiten gesopt, want woensdag hoog bezoek voor een belangrijk sponsorgesprek.
Help!
Wie houdt van ramen zemen? Wie houdt van ragebollen? Wie houdt van stalletjes opstrooien? Kortom: wie houdt van Familie Bofkont? En wie wil komen meehelpen?
Het gaat om aanstaande maandag, dinsdag en woensdagochtend. Als je op 1 van deze dagen een paar uurtjes over hebt (het is al behoorlijk lang licht, dus in de vroege avond kan ook nog), dan ben je van harte welkom!
Een fantastische ervaring bij de leukste familie van Nederland valt je ten deel en eeuwige dankbaarheid.
PS
Er is ook nog licht schilderwerk, de Bofkontbus moet nog gewassen, de Varkensvolvo ook, kortom er is werk aan de winkel!
Vrijdag 9 mei 2014
BETSY THE TALKING PIG (35)
- oude schoenen -
Morgen mijn Moederdagfeestje. Ik verheug me er op om kennis met jullie te maken. Heeft Dafne al gezegd dat jullie oude schoenen moeten aantrekken? Ik wil jullie graag in mijn huisje ontvangen. Gewoon gezellig bij mekaar zitten in het stro tussen de biggetjes. Kunnen jullie zien hoe we wonen, waar ik bevallen ben, waar we slapen, waar ik lig te zogen. En ondertussen zullen mijn biggetjes jullie aan alle kanten onderzoeken en beknabbelen, reken daar maar vast op. Vandaar die oude schoenen en jullie kleren moeten ook tegen een stootje kunnen trouwens. Tot morgen!
O ja, jullie vroegen aan Dafne wat ik leuk zou vinden om te krijgen. Hoeft niet hoor, maar ik hou van appeltjes. Dan weten jullie dat vast :-)
Wordt Vervolgd.
Vrijdag 9 mei 2014
De Dag van WEL & WEE BIJ FAMILIE BOFKONT
Gisteravond laat. De Moeder van Sjonnie ligt zwaar te ademen en poept toe 2 keer toe in haar eigen slaapnest. Temperaturen. Aan de lage kant. Ibuprofen in een boterham met lekker dikke pindakaas raakt ze niet aan. Banaan dan. Met lange tanden. De pillen worden uitgespuugd. Peter Klaver bellen. Mogelijk baarmoederontsteking? Tumor? De Familie Bofkont Apotheek ingedoken. Naalden uitkoken. Ze protesteert amper tegen het injecteren.
Vanochtend. De Moeder van Sjonnie staat! Eet mee met haar gezin.
Vorig jaar rond deze tijd brak ze op bij de boer op de helft van de dracht (miskraam). Dat was opmerkelijk omdat ze verder helemaal in orde was. Miskramen komen wel voor aan het begin of eind van een dracht, maar niet halverwege. Wel bij de Moeder van Sjonnie dus.
Omdat ik haar al kende vanwege Sjonnie en bij de eerste ontmoeting al een zwak voor haar had, vroeg ik of we haar mochten kopen (na nog een mislukte dracht zou ze namelijk afgevoerd worden).
Vorig jaar zomer haalden we haar op. Diezelfde avond nog eindigde ze in een modderbad. De maanden daarna werd ze de trotse pleegmoeder van 6 biggen, die vanuit allerlei windstreken bij haar terecht kwamen. Nog steeds is ze de spil van dat samengestelde gezinnetje. Zelden een enthousiaster varken meegemaakt. Gul, aanwezig tot en met, blakend van levenslust. Als er 1 varken is die een tweede kans verdiende, is het de Moeder van Sjonnie wel.
Ik heb haar net een banaan gegeven, die at ze met smaak. Het is toch wat met die Familie Bofkont. Peter belde net nog hoe het gaat. Doorgaan met de behandeling en er van uit gaan dat het allemaal weer goed komt.
Fijne vrijdag allemaal!
Donderdag 8 mei 2014
De Dag van HET VARKEN ALS GELUKSBRENGER
Ik ben geen huiler, maar vanochtend werd ik in tranen wakker. In mijn droom had ik een foto in de Volkskrant gezien van een overvolle varkensstal. De varkens vochten elkaar de tent uit en sprongen zo van de krantenpagina af. Ze renden alle kanten uit en ik moest ze weer terug in de krant zien te krijgen. Dat lukte niet en dat wou ik ook helemaal niet, maar ik kon ze ook niet allemaal houden.
Morgen word ik geïnterviewd voor Psychologie Magazine over betekenis geven aan je leven. Hoe geef ik mijn leven betekenis? En kunnen dieren ook een zinvol bestaan leiden? Leuke vragen. Vooral die laatste.
Varkens hebben altijd alleen maar zin gehad als voedsel voor mensen. Of als levende oefen-schietschijven voor het leger. Of als proefdier voor de cosmetische industrie.
Sinds de oprichting van Het Beloofde Varkensland hebben ze een ook nog een andere betekenis gekregen. Het varken als Geluksbrenger. En als leermeester. Niets werkt zo aanstekelijk als een gelukkig varken. Dat geluk straalt op je af, of je dat nou wil of niet. Zo schaamteloos kunnen genieten is bijna geen mens gegeven. Bijna niemand heeft het talent om zo voor 100% in het hier en nu te zijn. Kan ook helemaal niet, want als je dat al zou willen kun je alleen maar leven als een zwerver zonder enig bezit of verplichting.
Varkens kunnen dat wel. Althans op Het Beloofde Varkensland. Zij hoeven zich niet druk te maken over torenhoge maandlasten en bestellingen bij de voerleverancier. Zij ZIJN en dat is voldoende. Het zinvolle zit er in dat zij daar mensen een groot plezier mee doen. Zouden ze dat zelf als een zinvol bestaan ervaren? Dat weet je dus niet. Dat vereist een vermogen tot reflectie en hebben ze dat? De vraag stellen is dus steeds meer vragen oproepen.
Wat ik wel weet is dat ieder dier zich wil voortplanten. Waarschijnlijk niet eens bewust, het gebeurt gewoon. Nee, niet in de bio-industrie, daar is het allemaal gepland (lees Betsy's blog van vandaag er maar op na), maar het wilde zwijn doet gewoon wat zijn instinct hem ingeeft. En dat betekent toch ieder jaar een nestje met gestreepte biggetjes. En daarmee spelen ook zij een rol in de voedselketen.
Kom je dus toch weer uit op dat opeten. Bestaan dieren dus alleen opdat zij andere dieren tot voedsel kunnen zijn? Met de mens als eindafnemer in de voedselketen? Is dat de enige zin van hun bestaan?
En dan ben ik weer terug op die overvolle stal uit mijn droom. Die stallen zijn er omdat er zoveel mensen op de wereld zijn, die allemaal moeten eten. Ik kan al die varkens niet redden, en deed ik dat wel, dan was het hier ook niet leuk meer.
Wat ik wel kan is mijn ogen en oren open houden voor alles wat met dit onderwerp te maken heeft. Gisteravond viel mijn oog op een kookboek-in-de-maak met 45 recepten voor kweekvlees. Leuk concept van een kunstenaarscollectief.
Ik ga intekenen en hou jullie op de hoogte.
Wordt Vervolgd.
Fijne woensdag allemaal!
Donderdag 8 mei 2014
BETSY THE TALKING PIG (34)
- oren -
Niet een van mijn kinderen heeft mijn oren geërfd. Gelukkig maar, want zo handig zijn die flappers helemaal niet. Van nature zie ik toch al niet veel, hooguit wat schimmen, maar met die permanente rolluiken blijft er helemaal niet veel meer te kijken over.
Mijn kinderen hebben de oren van hun vader. Niet dat ik hem persoonlijk gekend heb hoor. Zo intiem waren we nou ook weer niet. De boer bracht zijn zaad met een rietje naar binnen. Dat was alles. Zaad van een Piëtrain beer. Daar krijg je kinderen van met steekoren.
Wel was er altijd 1 beer op het bedrijf aanwezig. Vroeger zelfs 3. Die waren er om ons in de stemming te brengen. Nou, dat werkte wel. Als we ze alleen al roken, werden we helemaal wild. Soms mochten ze ook hun gang gaan. Die eer is mij zelfs 6 keer te beurt gevallen!
De laatste beer was ronduit een stuk. Een bonte met prachtige ogen. Ik stond al een poosje tegenover hem toen Dafne op een avond kwam om te overleggen met mijn boer. Voor die gelegenheid mocht ik even uit de kooi. Liep ik rechtstreeks naar mijn overbuurman!
Hij vond mij ook leuk, stak zijn snoet naar voren en daar stonden we dan neusje neusje. Maar ik was al ruim 2,5 maand in verwachting. Dus verder dan aan elkaar ruiken kon het toch niet komen. Bovendien stond hij vast. Dafne vond hem ook erg knap.
Ik heb Fins bloed. Van het Fins landvarken om precies te zijn. Daar komen die hangoren vandaan. Dafne dacht ook invloeden te zien van het Meishan varken. Een Chinees ras, loeivruchtbaar en daarom ook wel ingekruist met gewone bio-industrie varkens. Ik heb wel eens gehoord over een Meishan, die 30 biggen had geworpen! Of het waar is, weet ik niet. Er werd zoveel gezegd. We moesten het toch ergens over hebben als we daar maar lagen en ik kan wel zeggen dat er heel wat afgeroddeld werd.
Wel was het altijd een wedstrijd wie van ons de meeste biggen kreeg. De boer maakte dan aantekeningen op een briefje en dan kreeg degene met de minste biggen er een paar bij van een buurvrouw met een grote worp. Kregen alle biggen voldoende te drinken.
Dat is nu allemaal niet meer. Ik hoef mijn biggen met niemand anders meer te delen. Ze zijn bij mij en blijven bij mij. Voor zover ik begrepen heb, is dat uniek op de hele wereld :-)
Wordt Vervolgd.
Woensdag 7 mei 2014
De Dag van ZORGEN VOOR DIEREN
Dieren verzorgen brengt ook zorgen met zich mee. Een van de Jannemannen heeft iets aan zijn poot. Hij kan er nu al bijna een week niet meer op staan. Vorige week ineens een enorm tumult op het erf. Onder de berg vechtende witte veren bleek een Janneman te zitten, die even vakkundig in mekaar getimmerd werd door zijn broers.
Leuk is dat. Kun je ook nog eens op je brood krijgen dat je iets mankeert. Want dat bleek het geval. Janneman kon niet meer meekomen met de groep vanwege iets aan zijn poot. Overlegd met Peter, die had er een term voor: een bumble foot en niet zo'n optimistische prognose ook.
Dokteren aan kippen, vertel mij wat. Je kunt nog zo je best doen, de ervaring leert dat als kippen of hanen iets mankeren het bijna nooit goed afloopt. Behandeling opgestart. Medicatie en pijnstillers. Natuurlijk. Altijd eerst alles proberen wat er kan. Maar helaas niet met het gewenste resultaat.
Janneman zit in een grote bench op stro met bakjes eten en drinken om hem heen. Zijn bench staat in de melkerij waar zijn broers overdag vaak even binnenlopen en iedere nacht komen slapen. Dan heeft hij nog wat gezelschap, kan met ze praten en zit hij veilig. De broers kunnen hem wel zien, opgewonden rond de bench stappen, maar hem niet meer te lijf gaan.
Wat nu?
Schoot me te binnen dat bofkontfan Kristel me laatst vroeg wat ik van dat varkentje in die rolstoel vind. Een verlamd biggetje vastgebonden in zo'n hondenkarretje en dat ding de hele dag achter zich aan moeten slepen. Op dit moment circuleert er weer zo'n filmpje met een ander biggetje, ook met een verlamde achterhand.
Wat ik daar van vind? Het doet pijn aan m'n ogen. Ik heb een stukje film bekeken, maar kon er nauwelijks naar kijken. En het gekke is, de wanhoop van een van die biggetjes droop er van af, maar werd op de blog omschreven als 'dat hij de dag van z'n leven had'. En de hele wereld maar liken, zo schattig en kijk eens wat dat hoedje hem ook leuk staat.
Goed leren kijken naar dieren is een vereiste om ze goed te kunnen verzorgen. Ik moet er niet aan denken om Janneman de rest van z'n leven in die bench te moeten laten zitten, of erger nog hem in een of ander hulpmiddel te dwingen, waar hij niet om gevraagd heeft.
Dat is geen kwaliteit van een dierenleven. Je kunt het leven van dieren wat dat betreft niet met dat van mensen vergelijken. Een mens dat niet meer lopen kan, kan in een rolstoel een goed leven hebben. Nadenken, lezen, schrijven, televisie kijken, gesprekken voeren, een trui breien, winkelen, koken, lezingen geven, noem maar op. Er zijn nog steeds tal van mogelijkheden.
Een dier dat afhankelijk is van zijn motoriek om zich sociaal te kunnen uiten (om maar iets te noemen), bewijs je geen dienst om hem van zichzelf en zijn soortgenoten te bevreemden door een hulpstuk. En zo'n varkentje kan ook geen studie politicologie oppakken om een andere draai aan zijn lichamelijk gehandicapte leven te geven.
Dierenliefde en eigenliefde liggen helaas nogal eens gevaarlijk dicht bij elkaar. Ooit hoorde ik van mensen dat ze hun oude zieke hond in een taxi hadden gezet. De taxichauffeur zou hun hondje bij de dierenarts afleveren voor een spuitje. Zelf gingen ze niet mee, omdat ze er niet tegen konden.
Zondag was er een leuk stel op de workshop dat overwoog om varkentjes te gaan houden. Waar moeten we op letten? vroegen ze aan me. Het belangrijkste is dat je jezelf goed kent, antwoordde ik. Past een varken wel bij je? Die slopers, die anarchisten?
En nog veel belangrijker: wat kun je mentaal aan? Hoe reageer je als je een moeilijke beslissing moet nemen? Kun je dan in het belang van je dier blijven denken? (varken, kip, hond, noem maar op). Dan komt het er op aan, wat je voor je dier betekenen kunt. En het beste voor je dier is vaak helemaal niet leuk voor jezelf.
Het spelen, vechten en ravotten van Betsy's biggen is een lust voor het oog. In dit stadium leren en oefenen biggen alles wat ze in hun verdere varkensleven nodig hebben. Ontwikkeling van motoriek en reflexen, sociaal gedrag. En wroeten niet te vergeten. De essentie van ieder varken. Bij het wroeten worden alle spieren ingezet. Ook de spieren van hun achterpootjes. Ze moeten zich letterlijk schrap kunnen zetten tijdens hun wroetdrift. Wroeten is een serieuze aangelegenheid die al hun spierkracht vereist.
Janneman heeft twee poten nodig om te kunnen scharrelen en in de grond te krabben om voedsel te vinden. Dat is essentieel voor een haan.
Kristel, ik hoop dat ik het zo voldoende heb uitgelegd hoe ik over een biggetje met een verlamde achterhand in rolstoel denk.
En nu ga ik door met nadenken over hoe het verder met Janneman moet. Straks Peter maar weer eens bellen.
Fijne woensdag allemaal!
Dinsdag 6 mei 2014
BETSY THE TALKING PIG (33)
- roze invasie -
Had vanmiddag ineens zo'n zin om even helemaal alleen te zijn. Ik sloop er vandoor. Stapte ik toch op een takje. Krak. Stom! Het was al te laat. De achtervolging werd onmiddellijk ingezet. Er was geen ontkomen meer aan.
Even later lag ik al weer languit. Of ik nou wil of niet, mijn spenen leiden gewoon een eigen leven. Zodra ik mijn biggen hoor of ruik, komt de melk vanzelf op gang.
Wordt Vervolgd.
Dinsdag 6 mei 2014
De Dag van DAN MAAR EEN KOETJE
Aagje was berig. Dat is niet onopgemerkt gebleven. Ze werd voortdurend door Jan en Alleman besprongen en ik heb zowat een halve tube groene leem op haar rug gesmeerd. Inmiddels is haar huid weer tot bedaren gekomen en zij zelf ook. De berigheid duurt meestal een paar dagen.
Toen Aagje er nog middenin zat, was niks haar te dol. Ze maakte zelfs Grietje avances. Die doet wel heel verbaasd, maar kan er trouwens zelfs ook wat van. Bij haar heet het tochtigheid. Als Grietje tochtig is springt ze gewoon bovenop haar pleegmoeder Mem. En Mem sprong hier zelfs eens een echte mensenman in de nek.
Geen ingeslapen boel dus bij Familie Bofkont. Bofkonten zijn gewoon sexy :-)
Fijne dinsdag allemaal!
VRAAG:
Hoe heet het bij een beer (mannetjesvarken)?
De beer is...
Familie Bofkont Workshop
op Het Beloofde Varkensland
4 mei 2014 - 14.00 uur
Bekijk
hier de foto's.Maandag 5 mei 2014
BETSY THE TALKING PIG (32)
- bevrijdingsdag -
Vandaag mijn eigen bevrijdingsdag gevierd. Wie had dat ooit kunnen denken, dat ik ooit vrij zou kunnen leven met mijn biggen rondrennend om mij heen? Hoewel ik mijn buurvrouwen bij de boer helemaal niet aardig vond - ik was bang voor ze omdat ze het op mij gemunt hadden - zou ik ze graag eens allemaal op visite hebben.
Dit gun je toch ieder varken, al was het maar voor een week. Misschien zouden ze dan ook wel niet meer zo gemeen zijn. Vandaag kwam iemand langs met een flyer over een manifestatie, zaterdag op de Dam. Wij zijn het megazat, al die megastallen! Dit jaar al voor de derde keer, hoorde ik van Dafne.
Ik heb natuurlijk geen klap verstand van manifestaties, maar zou het niet een idee zijn om dat in Den Haag te doen? Bij het Ministerie van Landbouw? Zij hebben er daar toch voor gezorgd dat wij na de oorlog met steeds meer in een stal moesten? Dan vraag ik wel aan Dafne of zij mij naar Den Haag brengt, dan zal ik daar eens vertellen hoe dat was. Dat we door het systeem geen contact meer konden hebben met de boer.
Mijn over-over-overgrootmoeder kreeg vroeger nog weleens een handje hooi van de vader van de boer. Daar was ze dan heel blij mee, een echte lekkernij. Dat is allemaal niet meer. Geen tijd meer voor. Zoiets past niet meer in het systeem. De vader van de boer vond dat ook heel jammer, want hij gaf echt wel om ons, evenals de boer zelf, maar ze leken wel ondergesneeuwd door alle drukte en zorgen, regels en gedoe.
Nu ik daar niet meer woon, heb ik alle tijd om dat eens rustig te overdenken. Nou ja, alle tijd. Ik heb mijn handen vol aan mijn boeven hoor, maar als ze straks wat zelfstandiger zijn, moet ik toch eens met Dafne gaan overleggen. Misschien heeft zij een idee wat er gebeuren moet en hoe het verder moet. Wordt Vervolgd.
Maandag 5 mei 2014
De Dag van BEVRIJDINGSDAG
Mijn vader kon het verhaal uit de oorlog niet vaak genoeg vertellen. We hingen aan z'n lippen. Opgepakt tijdens een razzia in Rotterdam en per schip voor dwangarbeid naar Duitsland. De volgende ochtend in Kampen kregen ze het bevel van boord te gaan. Twee rijen mannen moesten er gevormd worden. Dat verliep nogal chaotisch. In een fractie van een seconde maakte mijn vader daar gebruik van. Vliegensvlug haalde hij de opgevouwen hoed uit zijn binnenzak, die hij in een opwelling op het laatste moment thuis nog van de kapstok gegrist had. Hij zette de hoed op (zo leek hij een ander), liep met ferme tred de rij uit, groette met luide stem de verbouwereerde Duitsers en liep zijn vrijheid tegemoet. Toen van Kampen te voet naar zijn ouderlijk huis, de boerderij in Nijeholtpade. Hartje winter. Daar vandaan ging het op een fiets zonder banden van Friesland terug naar Rotterdam, naar mijn hoogzwangere moeder, die van schrik dezelfde avond van mijn zus beviel.
Nog meer bevrijding. De Dames Gans. Ook van die overlevers. Ach wat hebben die wijffies hun best gedaan. Ze zaten daar maar te broeden. En te broeden en te broeden. Maar er kwam helemaal niks. Hun bekkies gingen van tevreden naar fanatiek, naar verbeten naar een staat van trance, die bij mij de alarmbellen deden rinkelen.
De Dames Gans kwamen hun nest niet meer af. Er op uit gaan om te eten en drinken was er niet meer bij, vermoedde ik. Gelukkig staken ze hun snavels nog wel in de emmers met graan en water die we voor hun koppies zetten.
Wanneer was het moment om hun onbevruchte eieren weg te halen? Wat een moeilijke beslissing. Maar als we niks zouden doen, zouden deze twee dametjes zich onherroepelijk doodbroeden. Afgelopen vrijdag zou de dag worden. Maar toen ik bij hun nest stond, en zij mij luid gakkend met hun vleugels sloegen, besloot ik dat vrijdag de dag nog niet was.
Zaterdag bleek bij aankomst eentje het nest al verlaten te hebben! Ze zwom rondjes en zag er opgelucht uit. De andere had genoeg aan een heel voorzichtig opkontje. Ze maakte er dankbaar gebruik van.
Al gauw zwommen ze samen weg, doken kopje onder, knapten zichzelf op. Eindelijk bevrijd van die broedterreur. En zelf tot dat besluit gekomen. De gier-eieren meegenomen, het nestmateriaal weggehaald en er een grote emmer lekker graan voor in de plaats gezet. Nu is het tijd voor jullie zelf dametjes. Geniet er maar van.
Straks weer eens even gaan kijken hoe het met ze gaat.
Een fijne Bevrijdingsdag allemaal!
Familie Bofkont Workshop
op Het Beloofde Varkensland
4 mei 2014 - 14.00 uur
Bekijk
hier de foto's.Zondag 4 mei 2014
BETSY THE TALKING PIG (31)
- moederdag -
Hallo lieve Vrienden van Familie Bofkont!
Volgend weekend is het Moederdag.
Jullie snappen dat als er iemand Moederdag gaat vieren, dat ik dat ben :-)
Mijn biggen zijn inmiddels flink en sterk genoeg, dus we kunnen jullie ontvangen.
Komen jullie zaterdagavond 10 mei naar mijn Moederdagfeestje? Vanaf 19.00 uur zijn jullie van harte welkom! Ik trakteer op varkens-champagne en beschuit met muisjes.
Dafne heeft jullie ook nog iets bijzonders te vertellen. Dus mis het niet :-)
Van te voren graag opgeven of je wilt komen, dan volgt er een bevestiging + de weg naar het Bofkontbos. Hopelijk tot zaterdag!
Wordt Vervolgd.
Reserveren: mail@familiebofkont.nl o.v.v. Moederdag bij Betsy
PS
Deze uitnodiging geldt exclusief voor de ondersteunende Vrienden van Familie Bofkont.
Zondag 4 mei 2014
De Dag van BOFKONT-STYLE
Ik heb al eens eerder geschreven over een osje bij particulieren dat -oh gruwel- een neusring in kreeg omdat hij getraind moet worden om voor een karretje te leren lopen. Een van onze bofkontboerinnen vroeg me onlangs wat ik daar van vind. Zij schijnt die mensen te kennen. Nou dat moge duidelijk zijn.
Die neusring is een bespotting. Een os! Het voormalig stiertje is niet voor niks een os geworden. Ja, hij ging zo springen. Logisch, een stierkalf in de groei gaat springen van levensvreugde en baldadigheid. Maar de ontmanning is voldoende om het gewezen stierkalf in het gareel te houden. Dat gespring is een tijdelijke kwestie, hoort bij een levensfase. Kwestie van zorgen voor goede omstandigheden, zoals adequaat hekwerk etc.
Een neusring is wreed, het inbrengen alleen al, met een blijvende pijn als die ring met wat dan ook in aanraking komt (dat is ook de bedoeling :-( ). Daar komt bij dat de schoonheid van de os voor altijd is aangetast. Zijn die verschrikkelijke oormerken al niet erg genoeg?
En dat niet alleen: het contact tussen hem en mensen raakt verstoord. Een neusring roept een bepaald beeld op: "Oh kijk uit, daar staat een stier met een neusring. Oppassen!" En zo is dit arme osje het slachtoffer geworden van de menselijke hebzucht. Hij wil natuurlijk helemaal niet voor een karretje lopen. Daarom ook die malle ingreep, om hem te dwingen iets te doen waar hij zelf niet om gevraagd heeft.
WHY? Dat is de grote vraag. Dat vroeg ik dus ook aan onze Bofkontboerin. Waarom doen deze mensen dit? "Omdat hij dan tenminste nog enig nut heeft", was het antwoord. Want ook de bofkontboerin had ze deze vraag gesteld. OMDAT HIJ DAN TENMINSTE NOG NUT HEEFT. UIt de mond van particulieren. Anno 2014.
Wim T. Schippers liep eens glunderend op de Bofkontboerderij rond en zei dat hij het zo fantastsich vond dat Familie Bofkont gewoon voor zichzelf mag leven. En dat die eeuwige wat-is-hier-het-nut-van vraag hier helemaal niet aan de orde is.
Helemaal waar. Maar bij nader inzien hebben de bofkonten wel degelijk nut. Alleen het is ze niet opgedrongen of afgedwongen. Natuurlijk zijn Zeus Herman, Mozzarello en Bulle ook ossen geworden. Daardoor kunnen ze blijven leven tot ze omvallen van ouderom. Alles wat ze wel en niet doen is uit vrije wil. Maar waar het bij Familie Bofkont om draait is dat hun geluk gratis en voor niks op mensen afstraalt. Alsof dat niet nuttig is :-)
De meeste mensen zijn hun hele leven lang wanhopig op zoek naar geluk. Kapitalen worden er aan uitgegeven. De zoveelste cruise, het vierde huis, de derde auto. En nog niet gelukkig.
Maar wat gebeurt er als ze oog in oog staan met Zeus? Jawel een os, zonder neusring! (en zonder oormerken). Dan verschijnt er een jubeltwitter van een meisje: 'Ik ben nog steeds verliefd op deze knapperd!! 3 wkn geleden bij de @FamilieBofkont geweest. Hele grote aanrader!!' En daar staat ze op de foto te shinen naast Zeus.
En de dame die getroffen werd door Betsy, die donderdag ineens met haar kroost in de zon lag: 'Betsy werd door iedereen met ontzag & respect behandeld!'
Dat was ook zo. Er hing een prachtige sfeer rond Betsy. Allemaal wildvreemde mensen die ineens met elkaar verbonden werden door Betsy. De schoonheid van haar moederschap, de klus die ze moet zien te klaren door de zorg voor haar tiental, iedereen was diep onder de indruk van Betsy. Er hing iets onuitgesprokens in de lucht: Geluk! Zomaar, voor niks. Gratis.
Nou ja, helemaal gratis, zo is het ook weer niet natuurlijk. Wij betalen ons blauw om de generator lopende te houden voor de biggenlampen. Iedere dag opnieuw 35 euro om precies te zijn, opdat Betsy's biggetjes het lekker warm hebben. Maar wat ik bedoel is duidelijk.
Gelukkig gaan steeds meer mensen dit inzien, dat dieren veel meer zijn dan een stuk vlees of gedwongen vermaak. Straks komen de bofkontfans weer. Zij gaan op hun beurt ook meemaken dat Zeus, Herman Bulle en Mozzarello uitstekende gastheren zijn, die graag met je kennis willen maken en dat doen door je te begroeten en bij je te gaan staan. Dat Mozzarello z'n kop in je schoot gaat leggen. Gewoon omdat hij dat wil. En dat Moeke niet geaaid wil worden, omdat ze vreemde mensen nog altijd een beetje eng vindt, nadat ze gedumpt werd, het hoort er allemaal bij bij Familie Bofkont. Niemand hoeft iets. Niks moet. En als je dat snapt en er naar handelt, dan straalt hun geluk op je af.
Dus mocht je vanmiddag naar de boekhandel rennen om het zoveelste boek over 'Hoe word ik gelukkig' aan te schaffen, denk dan even aan het volgende:
Als Vriend van Familie Bofkont krijg je mijn boek cadeau als welkomstgeschenk. Alle waargebeurde verhalen over Familie Bofkont staan erin. Aan de reacties te horen valt het boek in goede aarde. Een boek met voor ieder dier een happy end. Het Familie Bofkontboek maakt misschien wel al die andere how to boeken over geluk overbodig. De zevende druk alweer :-)
Als Vriend van Familie Bofkont ondersteun je Betsy, haar biggetjes, en alle Zeusen en Billies van Familie Bofkont. Dat ze blijven leven tot ze 'omvallen van ouderdom' is uniek en iedereen kan een steentje bijdragen aan hun geluk voor minder dan 17 cent per dag.
En voor minder dan 17 cent per dag liggen Betsy's biggen er warmpjes bij en krijgt Betsy haar varkensbrokjes zodat ze melk blijft aanmaken voor haar biggetjes. En van de aanblik van die roze wolkjes worden mensen dan weer gelukkig. Zo simpel is het. 'Familie Bofkont dient een hoger doel', zegt Bofkontboerin Wendy altijd. Dat heeft ze mooi gezegd, want zo is het ook. Fijne zondag allemaal!
PS
'Last I want to thank Betsy for being my desk until she walked away and splashed mud all over my laptop'. Met die woorden eindigde Jaro zijn scriptie waar hij aan werkte toen hij bij Betsy waakte:
;){kind=link}
'Analysis of Tokamak plasma edge radiation with neutral fluid code Eunomia
Jaromir Camphuijsen 6042473, May 4, 2014
Verslag van Bachelorproject Natuur- en Sterrenkunde, omvang 12 EC, uitgevoerd tussen 21-01-2013 en 02-05-2014 aan de Technische Universiteit Eindhoven en FOM Instituut DIFFER ter afsluiting van de Bachelor Natuur- en Sterrenkunde aan de FNWI van de Universiteit van Amsterdam.'
Toe maar!
Betsy in het dankwoord van een Bachelorscriptie Natuur- en Sterrenkunde!
Over hoger doel gesproken...
Zaterdag 3 mei 2014
BETSY THE TALKING PIG (30)
- de droom -
Wat zijn ze leuk mijn biggen, maar wat ben ik af en toe moe. Zo ontzettend moe. Vanmiddag heel lang liggen slapen. Lekker binnen in het stro. Ik wilde zelfs niet eens naar buiten, gewoon alleen maar rust aan mijn hoofd. En slapen.
En toen droomde ik dat ik hier net was, met een dikke buik nog. Heerlijk. Niks geen drukte, het was prachtig weer en ik lag languit in de modder. Ineens hoorde ik gegil. En voelde ik gestomp tegen mijn buik. Steeds harder en meer. Toen werd ik wakker. O ja, dat is waar ook. Ik ben moeder. En ze willen weer drinken. Ik draaide me op mijn zij en terwijl mijn biggen dronken ben ik zo weer in slaap gevallen.
Wordt Vervolgd.
Zaterdag 3 mei 2014
De Dag van DE BIGGENJEUGD
Een ijskoude nacht, het leek wel ijsheiligen. En wat een ochtend in het bos! Strakblauwe lucht, stralende zon. Ik weet het nu zeker. Varkens horen in een bos. Alleen daarom al was Project Betsy nodig. Het mooiste is land, akkers en bos. Die combinatie. Daar varen varkens het beste bij. Mensen ook trouwens :-)
Straks zet ik het deurtje aan de voorkant van Betsy's domein weer open. Kunnen ze heen en weer scheuren door de strook bos die nu tot hun levensgebied hoort. Over een paar weken krijgen ze er weer een heel stuk bos extra bij. Iedere keer de cirkel vergroten tot Betsy heer en meesteres is over haar hele domein en ze zich zeker genoeg voelt om haar biggen tot in de verste uithoeken mee te nemen op hun onderzoekingstocht.
En dat wordt ook leuk voor ons. Want dan moeten wij ook op onderzoek uit om te kijken waar ze uithangen. Swienen kiek'n. Dan ga ik lunchwandelingen organiseren voor Zuidassers. Even de benen strekken tussen de middag, op zoek naar Betsy & Biggen. Zien we ineens iets rozigs door de bomen schemeren, flitst er een biggetje in de verte door ons blikveld.
Wanneer die wandelingen precies van start gaan, dat laat ik nog weten via blog en aankondigingen op de pipowagen. Daarmee is dan ook duidelijk dat het hier geen zoete inval is zoals op de kinderboerderij. Betsy heeft haar eigen leven. Ze woont dan wel in een sprookjesbos, maar haar bos ligt toch midden in het grootste zakencentrum van het land. Dat geeft een kracht, die ik vorm wil geven door juist de businessboys & girls bij haar leven te betrekken. Dat maakt dit project uniek. Die tegenstelling van Betsy's tegenwoordig onbekommerde leven en het grote geld dat medeverantwoordelijk is voor het systeem van de bio-industrie. Er komen ook nog flexwerkplekken voor Zuidassers aan de rand van Betsy's Bofkontbos.
Maar geen haast nog, alles op zijn tijd. Eerst moeten Betsy en haar kleintjes hier helemaal zelf verankerd zijn. Betsy bepaalt het tempo. Niet ik. Ik hoef haar alleen maar te volgen, en dan weet ik wel of het tijd is voor de volgende stap. Op media-aanvragen ga ik dus ook niet in, eerst een stevig fundament.
De kleintjes zijn watervlug. Als vlooien springen ze alle kanten op, als moeder zou ik er doodzenuwachtig van worden. Sterker nog, dat werd ik ook toen ze van de week ineens wegstoven, hun bosstrook in. Ze verdwenen zomaar uit mijn blikveld en hoewel alles goed afgerasterd is, hield ik toch mijn hart vast. Waar zijn ze? Komen ze nog terug?
Betsy zelf bleef er uiterst kalm onder. Zij heeeft natuurlijk ook een machtig wapen in handen. Melk. Haar biggen zullen altijd bij haar terugkomen, want ze laat zich zomaar op de bosgrond zakken. Even een knorretje, ogenschijnlijk stelt het niks voor, maar de biggen zijn onmiddellijk gealarmeerd. En daar komt haar tiental weer van alle kanten op haar aangestormd. Een schouwspel dat iedere keer opnieuw een wonder is.
Benieuwd hoelang Betsy dit volhoudt, want met hun 19 dagen zijn haar biggen al onvoorstelbaar groot. Ze blaken van gezondheid en levenslust. Geen wonder. Dit is de mooiste biggenjeugd ever. Het mooiste moederschap trouwens ook voor een varken. Een mooi, warm, veilig, droog en tochtvrij huisje midden in een avontuurlijk bos. De koolmeesjes hangen aan de dakgoot, de roodborstjes zitten op overhangend takjes en op het dak scharrelt een duif op zoek naar een zaadje of iets anders. In onze ogen nauwelijks waarneembaar maar voor de vogels moet dat kleins van grote waarde zijn. En dan komt er ook altijd nog een merel op bezoek.
Alleen maar hier zijn en kijken. Meer heeft een mens niet nodig.
Betsy ontpopt zich tot een hartstikke leuk varken. Ze weet wat ze wil. 's Ochtends vroeg bonkt ze met haar neus tegen de deur. Boem boem boem. Vervolgens kijkt ze omhoog, want daar hangt haar emmer voer aan de zoldering. Ze ontbijt op haar gemak. Ieder brokje biks wordt verwelkomd en zorgvuldig opgegeten. Alles bij elkaar doet ze er wel een uur over. De kleintjes eten al mee (geen wonder dat ze als kool groeien!). Datzelfde hoorde ik van een varkenshouder die overgestapt was op een nieuw kraamstalsysteem, waar de biggen veel meer contact konden hebben met hun moeder. Ook daar aten ze al vrijwel meteen met moeder mee. De fase van biggenkorrel kon hij daarmee overslaan. Dat is hier ook zo. De aangeschafte zak biggenkorrel kan ongeopend terug naar de voerleverancier :-)
Na haar ontbijt bonkt Betsy vervolgens weer op de deur. Ik moet naar de WC! En na het poepen gaat ze weer liggen om haar biggen te zogen. Iedere dag hetzelfde ritueel. Zo eenvoudig kan het leven zijn. Al zo vaak gezegd, in een volgend leven wil ik een varken zijn. Een vrij varken, dat wel. Het liefst in een bos, met een akker en een weiland :-)
Fijne zaterdag allemaal!
Vrijdag 2 mei 2014
BETSY THE TALKING PIG (29)
- Koningin van de Zuidas -
Het was al later in de middag, maar ineens ging de zon toch nog schijnen gisteren. Dafne sloot meteen de biggencreche aan de achterkant van mijn huis en zette de voorkant open. Wat er toen gebeurde...
Mijn biggetjes hebben eerst even voorzichtig de boel verkend, maar al gauw waren ze niet meer te houden. Ze scheurden achter mekaar door het bos, vlogen om de pipowagen heen, stormden eronder door en speelden tikkertje in het hoge gras. 17 dagen oud en er ging een hele nieuwe wereld voor ze open.
Toen kwamen de mensen uit kantoor.
Ze keken hun ogen uit en waren op slag betoverd. Iedereen lachte en sprak met elkaar over ons. Mannen, vrouwen, kinderen. Wat zagen ze er allemaal ontspannen en gelukkig uit!
Ik ben heel dicht bij ze gaan liggen aan de straatkant. Ze aaiden ons en wilden alles over ons weten van Dafne. Ze heeft heel veel verteld, maar niet alles. Anders is de verrassing weg voor het boek. In het boek komt alles over Betsy en haar biggetjes te staan, zei ze tegen al die aardige mensen. Dafne schrijft een boek over mij!
Ik voelde me net de koningin van de Zuidas.
En mijn roze lummeltjes waren de prinsjes en prinsesjes :-)
Wordt Vervolgd.
Vrijdag 2 mei 2014
GROETEN VAN BETSY & BIGGETJES
Familie Bofkont Workshop
op Het Beloofde Varkensland
27 april 2014 - 14.00 uur
Bekijk
hier de foto's.
Familie Bofkont Workshop
op Het Beloofde Varkensland
20 april 2014 - 14.00 uur
Bekijk
hier de foto's.
De Bruid als Feestvarken bij Familie Bofkont
op Het Beloofde Varkensland
19 april 2014 - 14.00 uur
Bekijk
hier de foto's.
Familie Bofkont Workshop
op Het Beloofde Varkensland
13 april 2014 - 14.00 uur
Bekijk
hier de foto's.
Familie Bofkont Workshop
op Het Beloofde Varkensland
6 april 2014 - 14.00 uur
Bekijk
hier de foto's.
Meet & Greet met Betsy van
Familie Bofkont / Het Beloofde Varkensland
Voorjaar 2014
Bekijk
hier de foto's.Donderdag 1 mei 2014
De Dag van DE WAPENFEITEN
Er duiken foto's op van het opspelden van het lintje. Bofkontboerin Maya heeft ze op verschillende nieuwssites aangetroffen. Op een daarvan presenteert de burgervader mijn boek aan de pers met een gebaar als was hij Boekverkoper van de Maand geworden. Hartverwarmend. Nu kan hij helemaal niet meer stuk, zei Maya. Van der Laan heeft hoge ogen gegooid bij de Bofkontboerinnen, zoveel is zeker :-)
Ik plaats die foto's niet, ik kijk wel linker uit. Een poosje terug kreeg ik namelijk een brief op poten van een bureau. Ik moest een boete betalen van 900 euro, omdat ik onrechtmatig een foto geplaatst zou hebben. Wat bleek? Ik had inderdaad een foto van een koe op FB gezet bij een van mijn blogs. Of eigenlijk een collage. Er stond geen maker bij, via internet schreef ik erbij, in de vaste veronderstelling dat voor een collage andere criteria golden dan voor een enkele foto (in een collage worden foto's van verschillende makers tot een nieuw beeld gemaakt).
Ik heb ze een brief geschreven, excuus aangeboden voor het geval ik fout zat, verteld over Familie Bofkont, waarom die foto geplaatst was en of ze voor deze keer de hand over hun hart wilden strijken. Deden ze gelukkig! De betreffende foto meteen verwijderd en sinsdien plaats ik alleen maar foto's die we ook echt zelf gemaakt hebben.
De foto van hét moment staat op nu.nl klik hier.
In de krant las ik dat je in bepaalde clubs niet meer met telefoons en camera's naar binnen mag. De directie wil dat de mensen weer voor de muziek komen en echt contact met ELKAAR kunnen maken. Doen we ook bij Familie Bofkont. We maken zelf heel veel foto's tijdens de workshops, ieder verzoeknummer wordt ingewilligd en de foto's zijn te downloaden voor de bezoekers. Dan hebben zij hun handen vrij om ook echt met de bofkonten contact te maken. Want het aanraken van de vacht van Zeus is toch heel iets anders dan er via een lens kennis van te nemen :-)
Over lenzen gesproken. Laatst heb ik een nieuw cameraatje aangeschaft dat bofkontproof moest zijn. Moest een varken op kunnen staan, moest ik in een emmer water kunnen kieperen. Het is de Panasonic DMC-FT5 geworden, o.a. vanwege de Leica lens en de videokwalitieiten. Echt een bonkje, stevig, robust, kan zowel fotograferen als filmen. Echt wat ik nodig had voor Betsy en haar biggetjes.
Van de week haalde ik de was uit de wasmachine. Voelde ik ineens dat bonkje! Een hele was meegedraaid in de zak van mijn overall. Lekker schoon was ie geworden, dat wel, en de verkoper had geen woord teveel gezegd... maar toch niet voor herhaling vatbaar lijkt me zo.
Net weer een filmpje gemaakt van Betsy's biggetjes. De biggen groeien harder dan ik met mijn ogen bij kan houden. Het wachten is op een mooie zonnige dag, dan mogen ze er ook aan de straatkant uit. Als dat maar geen kettingbotsing oplevert :-)
Maar nu iets anders.
ER KOMEN SPANNENDE TIJDEN AAN VOOR FAMILIE BOFKONT.
Binnenkort heb ik gesprekken met mogelijke sponsors. Twintig jaar Bofkont achter de rug, nu op naar de volgende 20 jaar. Maar zo'n volgende sprong kun je alleen maar maken als er weer een nieuwe droom is. Nieuwe ronde, nieuwe kansen. Welnu, die droom is er. Het lintje heeft de eerste periode afgesloten, nu wordt het tijd voor een nieuwe stap in de geschiedenis van Familie Bofkont.
Om te beginnen gisteren eerst maar eens wat wapenfeiten van de afgelopen 20 jaar op een rijtje gezet. Al gauw kwam ik op meer dan 100. Dat leek me wat veel om die arme heren mee om de oren te slaan, dus teruggebracht naar 20. Een wapenfeit per jaar, wel zo overzichtelijk. Kill your darlings heet het dan, dus er zijn heel wat dierbare wapenfeiten uitgevlogen.
Ik ben op het volgende rijtje uitgekomen (de aankomst van alle bofkonten buiten beschouwing gelaten, die staan al uitgebreid beschreven in mijn boek, vraag maar aan de burgemeester :-))
20 jaar WAPENFEITEN
1994 - Boerenschool
1995 - Boerderij in Amstelveen
1996- Oprichting Bofkontboerderij
1997 - Varkenskijkdoos in de P.C. Hooftstraat
1998 - De Stal van Opa Westerhof op het Spui
1999 - Concept Het Beloofde Varkensland
2000 - Billie Bofkont's Blije BeestenBus
2001 - Stille Tocht MKZ-Dieren + Scharreltram
2002 - Pensioen geregeld voor Stier Herman
2003 - Lancering Workshop Varkensmassage
2004 - Vrijspraak Oormerkenrechtzaak
2005 - Eerste genarcotiseerde biggencastratie op TV
2006 - Columniste bij Twee Vandaag
2007 - Opening Varkensmassagesalon
2008 - Mobiele Biggenmassagesalon in de P.C. Hooftstraat
2009 - Zeeman opent Nieuwjaarsduik in Scheveningen
2010 - Dierendag - Varkens oogsten mais op Zuidas
2011 - Varkenscolleges op Bofkont Universiteit t.o. VU
2012 - Stichting Familie Bofkont krijgt ANBI Status
2013 - Boek ontstaansgeschiedenis van Familie Bofkont
2014 - Project Betsy van Bio-industriezeug naar Bosvarken
- Opening Bofkonteiland in de Bovenkerkerpolder
- Voorzitter Dafne krijgt lintje van Eberhard van der Laan
Voila! De CV van de geschiedenis van Familie Bofkont.
Met een voor eeuwig gemiste kans rond het jaar 2002 (niet vermeld, want dat is iets voor mijn memoires. (Dennis roept altijd dat ik een boek moet schrijven dat De Beerput moet heten, waarin ik alles opschrijf wat ik alsmaar met de mantel der liefde heb bedekt :-))
Misschien, zeg ik dan, maar dan pas uitgeven als ik onder de grond lig. Grote kans dat het boek De Beerput er inderdaad komt, want over die grond gaat mijn droom dus.
Wat is er aan de hand?
Door een merkwaardige samenloop van omstandigheden is Stichting Familie Bofkont in de gelegenheid gekomen om de boerderij waar Familie Bofkont al bijna 20 jaar woont, te kunnen aankopen. En dat niet alleen. Inclusief alle oorspronkelijke gronden! Dat komt neer op zo'n 24 hectare. Dan is het 'hele spul weer bij mekaar', zou een boer zeggen.
In 1896 werd de eerste steen van de boerderij gelegd en wat zou het niet prachtig zijn als dit bijzondere gemeentemonument voor eeuwig het domein van Familie Bofkont zou kunnen blijven. Dan is Het Beloofde Varkensland met recht een nieuw land geworden op de aardbol. Inclusief begraafplaats, waar ik tussen de bofkonten wil liggen en wie weet nog meer bofkontboeren & boerinnen. Bofkontboerin Erin heeft zich alvast aangemeld :-) Gezellig samen herinneringen ophalen terwijl een hele nieuwe lichting Bofkontboeren & Boerinnen zich een slag in de rondte werkt boven onze hoofden.
Want dat is de bedoeling?
Er komen akkers met oude veegewassen voor de bofkonten, er is ruimte zat voor hooiland, er staat een varkensbos op het verlanglijstje, er komen struinpaden, we gaan op varkens- en koeiensafari, modderpoelen zover je oog strekt, een moestuin, appelbomen voor de appeltaart voor bezoekers, Bofkont Begraafplaats en noem maar op. Een autarkie dus.
En Famillie Bofkont kan altijd kunnen blijven bestaan - dat zal de eerste paar honderd jaar nog hard nodig zijn - er zullen altijd weer nieuwe bofkonten en nieuwe verzorgers komen. Over duurzaamheid gesproken.
Een utopie? Zeker. Maar dat was het 20 jaar geleden ook. Toch voor mekaar gekregen. Dus waarom nu niet? Plannen genoeg. Energie ook. Nu het geld nog :-)
Het is vandaag 1 mei. De Dag van de Arbeid. Aan de slag dus!
Fijne donderdag allemaal!
Dinsdag 29 april 2014
De Dag van NOGMAALS HET LUPINEVARKEN (en meer)
Wat ben ik gisteren verrast! Ik dacht ik gooi een balletje op over het lupinevarken, veel respons zal er wel niet op komen, want het gaat niet over Familie Bofkont :-) Maar wat een reacties en niet zomaar van de eerste de besten! Want als je als veganist toch het lupinevarken gaat liken, dan heb je het begrepen.
En als je als vegetarier (met vroeger altijd een hekel aan boeren:-)) Annechien gaat complimenteren met haar aanpak, dan heb je het helemaal begrepen. Dan kun je dus over je eigen schaduw heenspringen als het er op aan komt, en aan die mensen hebben de lupinevarkens wat.
Hun welzijn moet het toch kunnen winnen van welk principe dan ook, zou je toch zeggen. Ik sta nog steeds voor de volle 100% achter mijn besluit in 1994 om niet de boeren aan te wijzen, maar te kijken wat je zelf kunt doen, liefst in samenwerking met boeren.
Er kwamen ook tips van adressen waar je eerlijk varkensvlees kunt kopen. Dank daarvoor. Alleen ging het dan over kleine varkenshouderijen, terwijl het bijzondere van Annechien & Co juist is dat ze binnen de grootschalige intensieve veehouderij varkenswelzijn op nummer 1 hebben staan door het bouwen van die nieuwe stallen. En met name de vleesvarkens nu ook eens het allerbeste te gunnen.
Dat is het vernieuwende aan dit concept: Een dartelstal met stro en een uitloop! Plus de lupine natuurlijk. Alles bij elkaar het mooist denkbaar voor vleesvarkens in de intensieve varkenshouderij. Nooit eerder vertoond. Ik heb Annechien een paar keer kort gesproken bij boerenbijeenkomsten en wel eens gemaild als ik een vraag over varkens had. Nuchtere, sympathieke, oprechte vrouw die een brug wil slaan naar de consument en daar keihard voor werkt (sinds ik zelf met de beesten ben weet ik hoe hard je dan moet werken).
Zelfs al vind je dat de hele wereld veganistisch moet worden, dan nog zou je het lupinevarken als een tussenstap kunnen zien. Want dat is de kunst; je hebt een ideaal, een doel, maar pas als je in staat bent om dat doel met hele kleine tussenstapjes te bereiken, dan heeft het kans van slagen. Iedere tussenstap moet gezet worden (of die je niet aanstaat of niet), anders krijg je het niet voor mekaar. Hoe dan ook. heel erg bedankt voor jullie inzet, meedenken en meeleven!
Terwijl ik dit schrijf zit ik op de vide in Betsy's huisje. Zij ligt beneden mij gevloerd, nog twee biggen aan de tiet, de rest van het koppeltje is al in hun hoekje onder de warmtelamp gekropen. De biggen hebben hier het beste van twee werelden: Lekker onder de warmtelamp en toch de deur open naar het frisse bos waar de vogeltjes hun hoogste lied zingen. Betsy's biggen weten niet beter dan dat dit hun leven is. Zo benieuwd hoe ze straks het hele bos gaan ontdekken.
Ik denk dat ik de hele familie van de winter naar Het Beloofde Varkensland haal, dan zie ik mezelf ook niet kleumen op die vide als het overal koud, nat en kaal is, maar met de zomer in aantocht is dit een ideale plek voor opgroeiende varkentjes. En dan volgend voorjaar weer allemaal terug naar het bos. Het is een ritje van niks. Met stoplichten mee, in 15 minuten van Het Beloofde Varkensland naar het Bofkontbos. Dan hebben ze helemaal het beste van twee werelden.
Nog steeds zijn er mensen die vragen of er nog meer varkens in het bos bij komen :-) Zij beseffen helemaal niet dat deze schattige biggetjes allemaal nog joekels van varkens gaan worden. Over een jaar loopt hier al een hele meute rond en over 5 jaar zijn ze allemaal volwassen en dan weet je helemaal niet wat je ziet.
Over 5 jaar zijn er ook vast weer een aantal bofkonten van Het Beloofde Varkensland gaan hemelen. Veel biggetjes van weleer zijn daar inmiddels bejaarde dames en heren geworden, (Brammetje Bonestaakje, Gieltje, BabyBig) sommigen al hoogbejaard (Billie Bofkont, Mannetje Bromsnor, Miss Universe, Maximiliaan, La Mama, Miss Piggy), en zij hebben niet het eeuwige leven meer. Die jaren zijn trouwens voorbij gevlogen.
Betsy en haar biggetjes zijn de laatsten die konden aansluiten bij Familie Bofkont in de wetenschap dat er straks plaats voor ze is op Het Beloofde Varkensland. Want ook het Bofkontbos heeft niet het eeuwige leven. Op een dag zullen de bomen plaats moeten maken voor een kantoorflat. Op een dag. Wanneer dat is, zien wel wel. Voorlopig is dit het bofkontleven en dat leven is zo slecht nog niet :-)
Fijne dinsdag allemaal!
Familie Bofkont Workshop
op Het Beloofde Varkensland
30 maart 2014 - 14.00 uur
Bekijk
hier de foto's.Maandag 28 april 2014
BETSY THE TALKING PIG (28)
- knap koppeltje -
Mijn biggetjes zijn alweer 14 dagen nu. Ze krijgen steeds meer praatjes. Als ik sta te eten, eten ze gewoon mee of ze hangen staand aan mijn spenen.
Heerlijke dagen zijn het. Lekker buiten met ze in het bos wroeten, dat hoefde ik ze niet eens voor te doen. Vanmiddag was ik ineens zo blij, ik gaf gewoon een brul en stoof er springend vandoor. Wat doet moeder nou gek, zullen ze gedacht hebben, want ze schrokken zich dood en stonden verbijsterd naar me te kijken.
Zelf kunnen ze er ook wat van hoor. Ze rennen als gekken achter mekaar aan. Mijn boer vindt dat ik een knap koppeltje biggen heb, hij heeft alles bijgelezen op FB en de foto's bekeken. Ze zien er ook heel goed uit, want ze groeien als kool. Niet eentje is aan de schijterij geweest. Daar was Dafne nog bang voor, want diarree bij biggen is foute boel en altijd een grote zorg.
Het is hier ook zo lekker rustig. Bij de boer kwam op maandag de castreur altijd langs, dat wilde hij zelf ook niet doen. Maar sinds de geboorte van mijn biggetjes zijn er nu al twee maandagen voorbij gegaan. Ik denk dat de castreur hier niet komt. En mocht hij alsnog komen, dan grijp ik hem. Dat kan nu, want ik loop los, ik kan mijn biggen verdedigen als er wat zou gebeuren. Ik ben nu eigen baas :-)
Een poosje terug was een van mijn biggetjes met zijn pootje achter een balkje blijven hangen. Dafne kwam meteen kijken en wilde zijn pootje losmaken. Maar omdat hij zo ontzettend krijste, wilde ik haar bijten omdat ik ook van de zenuwen niet meer wist wat ik moest doen. Dat was even heel eng, maar ik heb het niet gedaan.
Misschien dat we deze week al een groter stuk bos krijgen, omdat het allemaal zo goed gaat. Nog meer ruimte, nog meer vrijheid, nog meer plek om te rennen. Ik kan niet wachten.
Wordt Vervolgd.
Maandag 28 april 2014
De Dag van EEN DARTELSTAL VOOR HET LUPINEVARKEN
Vandaag richt ik me tot mensen die varkensvlees eten. Als ik dat rechtstreeks aan iemand vraag, wordt er meestal ontkennend op geantwoord. "Oh maar ik eet geen varkensvlees hoor!" Alsof ik ze een gewetensvraag stelde, maar dat is nooit het geval. Gewoon een nuchtere vraag zonder enige inkleuring: "Eet je varkensvlees?"
Als ik na de ontkenning dan nog wat doorvraag blijkt dat meestal toch wel het geval te zijn. Want uitgebakken spekjes in de stamppot komen ook van het varken, worst in de erwtensoep ook. Maar het wonderlijke is dat er bij varkensvlees alleen maar aan hamlappen of karbonades gedacht wordt. Zelfs een stel meiden, werkzaam bij een grote dierenbeschermingsorganisatie, vertelden mij dat ze alleen maar 'nepvlees' aten. En daar verstonden ze dan spekkies en worst onder :-) Echt vlees kwam volgens hen van koeien, zoals biefstuk. Ik verzin dit niet.
Voor onze publieksgerichte campagne de Scharreltram (2001) heb ik destijds consumenten geinterviewd en kreeg soms de verrassendste antwoorden. http://www.scharreltram.nl
Goed. Varkensvlees dus. Er zijn mensen die het eten, heel veel mensen zelfs. Er zijn dus ook heel veel varkens die aan die vraag moeten voldoen. Van de week kreeg ik een krantenatikel opgestuurd van een bofkontfan. 'Het lupinevarken zoekt supermarkt'.
;)
(klik op foto voor vergroting)
Mooi initiatief van Annechien en Have. Varkensboerin uit Groningen, die ik hoog heb zitten. Zij en haar maatschap hebben een nieuwe varkensstal laten bouwen, 2 sterren van de Dierenbescherming, fokzeugen op stro met een buitenuitloop. Investering 1 miljoen euro.
Het bijzondere aan de varkens van Annechien is dat ze niet gecastreerd worden (ook niet toen iedere varkenshouder dat nog volop deed), en dat ze haar varkens voert met lupine, geteeld op eigen akkers. Er komt dus geen onduurzame soja uit Zuid-Amerika aan te pas.
Een heel vernieuwend concept dus. Zowel voor het welzijn van de varkens als het eten dat ze krijgen. En die lupine schijnt een heerlijke smaak aan het vlees te geven. Mijn liefje wat wil je nog meer? Nou, Annechien wil nog meer en dat is haar aan alle kanten te prijzen.
Ze wil namelijk het allerbeste voor haar gespeende biggen, die ook op haar bedrijf afgemest worden tot ze naar de slacht gaan. Die biggen wil ze een dartelstal geven, zoals zij dat noemt, op dik stro (dat hebben ze nu niet) en temidden van die biggen ontvangst van bezoekers en voorlichting over het lupinevarken. Dat is een mooi streven. Geen enkele intensieve varkenshouder heeft zo'n vernieuwend concept met oog voor dierenwelzijn, milieu en mens.
Nu komt het.
Die dartelstal voor de biggen gaat ook nog eens 1 miljoen euro kosten. En de bank is alleen bereid die te financieren als Annechien al een vaste afzet heeft bij een supermarkt voor haar lupinevarken. Maar de supermarkt hapt nog niet toe, behoudend als ze zijn en altijd huiverig voor nieuwe concepten.
Zullen wij die biggen dan niet een handje gaan helpen, dacht ik toen ik het artikel las. Want dat is uiteindelijk toch waar het om draait, dat zij een goed leven hebben voor ze opgegeten worden. Dat hoor ik tenminste iedereen altijd roepen: "Ik eet alleen maar vlees van dieren die het goed gehad hebben!" Maar wat het merendeel van de consumenten denkt is dat als het moedervarken op stro gehouden wordt, dat dan ook automatisch ook voor hun gespeende biggen zou opgaan. Niets is minder waar (gespeende biggen zijn biggen die na 3 tot 4 weken van de moeder gescheiden worden en dan in groepjes afgemest worden tot 110 kilo in kale hokken zonder stro).
Die gespeende biggen heten dan vleesvarkens en dat zijn de varkens die opgegeten worden. Die gun je toch het beste van het beste, voor ze hun leven moeten inleveren voor jouw spekkies, worst, karbonade, frikandel en nog veel meer? En dat is precies wat Annechien ten Have voor ze wil gaan veranderen: een ruime dartelstal op dik stro.
Ik zie het nu met mijn eigen ogen bij de biggetjes van Betsy. Amper 14 dagen oud zijn ze nu. Maar wat een vitaliteit, onderzoekingsdrift en aangeboren nieuwsgierigheid! De biggetjes rennen, spelen en ravotten dat het een aard heeft. Ze schakelen razendsnel van moment tot moment tot allerlei soorten gedrag. Ga er maar eens een half uurtje bij zitten, je kijkt je ogen uit en hun levenslust straalt op je af, je wordt er een ander mens van. Dat heb ik wel heel anders gezien bij de gespeende biggen in de bio-industrie. Door hun prikkelarme omgeving stralen die helemaal niks meer uit.
Zo goed en vrij als Betsy's biggen zal geen vleesvarken het ooit hebben, die vergelijking moet je niet eens willen maken, maar zo'n dartelstal als Annechien ten Have voor ogen heeft, is het beste wat de vleesvarkentjes ooit in de varkenshouderij kunnen krijgen.
Zullen we ze dan maar op weg gaan helpen? Iedereen die wat dan ook van het varken eet, kan meedoen!
1.
Stuur een brief naar je supermarkt en vertel dat je het LUPINEVARKEN in de schappen wil en waarom.
2.
Spreek ze er op aan op de vleesafdeling. Vertel wat je belangrijk vindt aan dierenwelzijn, vertel over biggen op stro in een ruime stal.
3.
En als je je helemaal wilt inzetten, organiseer met een paar mensen iets leuks, ludieks voor de ingang van de supermarkt. Maak er een mooie installatie van, laat het winkelende publiek foto's zien van gelukkige biggen op stro. Geen zure praatjes, geen nare beelden, maar laat de schoonheid zien van een stel spelende biggen op stro. Consumenten moeten verleid worden :-)
4.
Verzamel handtekeningen en overhandig die aan de filiaalmanager van de supermarkt. Het liefst een grote, Appie Heijn of zo.
5.
Bel Annechien op en ga er eens heen met een groepje mensen. Ze wil jullie vast ontvangen.
6.
Bedenk bij dit alles dat je het voor de biggen doet. Gun ze die dartelstal. Gun ze dat spelen in stro. Ik krijg zo vaak mails van mensen die schrijven dat ze ook zo graag wat willen doen voor de varkens, maar dat ze dan eerst de lotto moeten winnen voor ze een boerderij kunnen aanschaffen, etc. Dat is helemaal niet nodig! Je kunt altijd iets doen! Vandaag nog. Voor de biggen en vleesvarkens daar in Groningen. Wie pakt het op voor die lupinevarkentjes? Ik hoor het graag!
Fijne maandag allemaal!
Zondag 27 april 2014
De Dag van ONDERTUSSEN OP HET BELOOFDE VARKENSLAND
Om te beginnen, grote dank voor alle hartelijke reacties en felicitaties!
Alle bofkonten - zowel de beesten als de mensen hier - zijn er verguld mee.
Gisteren de eerste Koningsdag.
Koning & Koningin op bezoek in Amstelveen.
Ik heb er niks van meegemaakt, maar zag wel dat internet zowat onplofte omdat de burgemeester van Amstelveen aan Maxima's billen gevoeld zou hebben :-)
Ik verzin dit niet.
Onze eigen Maxima heeft trouwens ook geen gebrek aan mannelijke aandacht. Ze groeit uit tot een schoonheid en is daarnaast ook nog eens erg leuk en aanhankelijk. Een echt vriendelijk varkentje (behalve als ze berig is).
Had de Koningin laatst nog een klik met Obama, onze Maxie trof ik van de week aan met zelfs 2 Obama's!
Het werd al donker toen ik thuiskwam op Het Beloofde Varkensland, maar ik zag haar nog wel liggen in de romantische schemering tussen de zwarte stopcontactjes van de Black Boys :-) Wat hebben varkens toch gevoel voor decorum en wat kunnen ze toch van het leven genieten. Keer op keer word ik daar weer door geraakt. Dat moet toch wel echte liefde zijn :-)
Aan de slag maar weer. Jaro is bij Betsy, dus kan ik zelf weer aan de ploeg met de workshop. Vorige week kon ik zelf niet, dat voelt toch vreemd, maar vanmiddag lekker wel. Zin in! Op naar de volgende 20 jaar met Familie Bofkont :-)
Fijne zondag allemaal!
Vrijdag 25 april 2014
De Dag van HET LINTJE
Op zo'n dag als vandaag zijn ouders nooit ver weg, hetzij fysiek aanwezig, hetzij in gedachten erbij. De dag begon vroeg. Want als je om 8.30 uur in de Nieuwe Kerk in Amsterdam wordt verwacht in feestelijke kleding, dan moet er eerst bij Familie Bofkont nog het een en ander geregeld worden voordat je op je pumps over de kinderhoofdjes van de Dam naar de kerk stiefelt. Zonder ontbijt voor de bofkonten kon ik natuurlijk de deur niet uit. En dan nog de transformatie van overall naar pak & hak.
Het eerste waar ik aan dacht toen ik er vanochtend om 4.30 uur uit moest, was de crematie van mijn moeder, vandaag precies 39 jaar geleden. Ook op een vrijdag, 25 april. Ook zo vroeg op, ook de avond daarvoor mijn goeie goed klaargelegd voor een plechtige dag, die keer vol droefenis, vandaag met een feestelijke aanleiding. En hoe spijtig het was dat ze daar niet bij kon zijn.
"In Amsterdam is alles altijd anders", opende Eberhard van der Laan de bijeenkomst. "Daarom begin ik met de Z in plaats van met de A." Ik was dus al de 3e op rij van de 54 mensen, die een koninklijke onderscheiding kregen.
En toen ik door de burgemeester werd toegesproken waren ze er dan toch ineens: mijn ouders, mijn grootouders, de boerderij van vroeger in Friesland waar ik betoverd werd door het boerenleven en hoe het zo gekomen was dat er nu volgeboekte workshops Varkensmassage & Stierknuffelen bestaan op Het Beloofde Varkensland.
En met dat laatste had de burgervader meteen vijf tot zeshonderd lachers op zijn hand. De kerk waar vorig jaar de koning werd ingehuldigd zat stampvol. Ik was verrast en ontroerd door zijn persoonlijke en inhoudelijke toespraak. "Wat een prachtig verhaal," voegde hij er nog aan toe, toen hij mij het lintje opspelde.
Bloemen, een met blauw fluweel beklede cassette met alle in & outs over het gebruik van de onderscheiding, een batterij persfotografen die ons per se samen op de foto wilde hebben: "O ik zie dat de pers de regie al overgenomen heeft," grinnikte de hartelijke burgemeester.
Paul Hanen kreeg er eentje, Rene Gude (de denker des vaderlands, wiens boek de stand-up filosoof bij mij in de pipowagen ligt, lees dat!), werden onderscheiden, en nog veel meer. De oudste, een prachtige Surinaamse dame van 88 in een kleurrijk gewaad, werd naar het podium begeleid en daar stond een stoel klaar voor deze Tante Es, die zich verdienstelijk had gemaakt in het met rituelen omklede afleggen van overledenen binnen de Surinaamse gemeenschap. Leuk om te horen wat mensen zo allemaal doen met en in hun leven. Voor iedereen was er een op maat gemaakte speech.
De bijeenkomst werd afgesloten met feestelijke hapjes & snapjes en gelegenheid tot felicitaties. Daar stonden de bofkontboeren en boerinnen met armenvol bloemen. En Daan, mijn Amsterdamse vriendje, dat vanaf het allereerste uur alles heeft meegemaakt van droom tot daad.
Iedereen had zin om meteen naar Betsy te gaan.
En dat hebben we gedaan.
Daar lag Betsy ons op te wachten, toevertrouwd aan de goede zorgen van Jaro, die gisteravond al bij haar was komen slapen en zonder wie het hele feest niet door had kunnen gaan. Als Jaro niet had kunnen oppassen, was ik niet naar de kerk gegaan. Dan maar geen lintje. De zorg voor Familie Bofkont staat op de eerste plaats en dat zal altijd zo blijven.
Jaro had koffie gezet en beschuit met muisjes gemaakt. We waren nog niet binnen of er stond al iemand aan het hek, die wist te vertellen dat ik als varkensredder een lintje had gekregen en in de krant stond. Dat bleek ook zo te zijn. Met Aagje! Met haar zijn de varkensmassages begonnen, ooit. Zo kwam alles mooi samen.
Dit lintje is ons lintje. Voor Aagje en alle andere bofkonten en alle medewerkers die hun gelukkige leven mogelijk maken, dag in dag uit. En de bofkontfans, die ons blijven aanmoedigen om daar mee door te gaan. En niet in de laatste plaats voor Betsy, die zo trots als een aap met zeven staarten tussen haar biggetjes lag te gloreren. En via haar voor alle varkens die het minder goed getroffen hebben, maar voor wie weet het ooit ook anders wordt, niet door boeren te beschuldigen, maar door met ze samen te (blijven) werken. Want daar heb ik ook nog een mooi verhaal over. Morgen.
Wordt Vervolgd.
GIRO 469 (IBAN NL02INGB0000000469) t.n.v. FAMILIE BOFKONT (ANBI, dus giften zijn aftrekbaar)