Facebook.com/FamilieBofkont & Twitter @FamilieBofkont
GIRO 469 (IBAN NL02INGB0000000469) t.n.v. FAMILIE BOFKONT (ANBI, dus giften zijn aftrekbaar)
varkensmassage & stierknuffelen
Al duizenden mensen hebben de Familie Bofkont Workshop gevolgd :-)
Lees hier de reportage Familie Bofkont Workshop in Roots magazine.
;){kind=link}
De Familie Bofkont Workshop is elke zondag, het hele jaar door.
Programma aanvragen? mail@familiebofkont.nl
Voor data klik hier - Voor foto's klik hier
Besloten groep: Verjaardag - Vrijgezel - Teambuilding - Bedrijfsuitje - etc.
maandag t/m zaterdag - mail@familiebofkont.nl
Dinsdag 29 april 2014
De Dag van NOGMAALS HET LUPINEVARKEN (en meer)
Wat ben ik gisteren verrast! Ik dacht ik gooi een balletje op over het lupinevarken, veel respons zal er wel niet op komen, want het gaat niet over Familie Bofkont :-) Maar wat een reacties en niet zomaar van de eerste de besten! Want als je als veganist toch het lupinevarken gaat liken, dan heb je het begrepen.
En als je als vegetarier (met vroeger altijd een hekel aan boeren:-)) Annechien gaat complimenteren met haar aanpak, dan heb je het helemaal begrepen. Dan kun je dus over je eigen schaduw heenspringen als het er op aan komt, en aan die mensen hebben de lupinevarkens wat.
Hun welzijn moet het toch kunnen winnen van welk principe dan ook, zou je toch zeggen. Ik sta nog steeds voor de volle 100% achter mijn besluit in 1994 om niet de boeren aan te wijzen, maar te kijken wat je zelf kunt doen, liefst in samenwerking met boeren.
Er kwamen ook tips van adressen waar je eerlijk varkensvlees kunt kopen. Dank daarvoor. Alleen ging het dan over kleine varkenshouderijen, terwijl het bijzondere van Annechien & Co juist is dat ze binnen de grootschalige intensieve veehouderij varkenswelzijn op nummer 1 hebben staan door het bouwen van die nieuwe stallen. En met name de vleesvarkens nu ook eens het allerbeste te gunnen.
Dat is het vernieuwende aan dit concept: Een dartelstal met stro en een uitloop! Plus de lupine natuurlijk. Alles bij elkaar het mooist denkbaar voor vleesvarkens in de intensieve varkenshouderij. Nooit eerder vertoond. Ik heb Annechien een paar keer kort gesproken bij boerenbijeenkomsten en wel eens gemaild als ik een vraag over varkens had. Nuchtere, sympathieke, oprechte vrouw die een brug wil slaan naar de consument en daar keihard voor werkt (sinds ik zelf met de beesten ben weet ik hoe hard je dan moet werken).
Zelfs al vind je dat de hele wereld veganistisch moet worden, dan nog zou je het lupinevarken als een tussenstap kunnen zien. Want dat is de kunst; je hebt een ideaal, een doel, maar pas als je in staat bent om dat doel met hele kleine tussenstapjes te bereiken, dan heeft het kans van slagen. Iedere tussenstap moet gezet worden (of die je niet aanstaat of niet), anders krijg je het niet voor mekaar. Hoe dan ook. heel erg bedankt voor jullie inzet, meedenken en meeleven!
Terwijl ik dit schrijf zit ik op de vide in Betsy's huisje. Zij ligt beneden mij gevloerd, nog twee biggen aan de tiet, de rest van het koppeltje is al in hun hoekje onder de warmtelamp gekropen. De biggen hebben hier het beste van twee werelden: Lekker onder de warmtelamp en toch de deur open naar het frisse bos waar de vogeltjes hun hoogste lied zingen. Betsy's biggen weten niet beter dan dat dit hun leven is. Zo benieuwd hoe ze straks het hele bos gaan ontdekken.
Ik denk dat ik de hele familie van de winter naar Het Beloofde Varkensland haal, dan zie ik mezelf ook niet kleumen op die vide als het overal koud, nat en kaal is, maar met de zomer in aantocht is dit een ideale plek voor opgroeiende varkentjes. En dan volgend voorjaar weer allemaal terug naar het bos. Het is een ritje van niks. Met stoplichten mee, in 15 minuten van Het Beloofde Varkensland naar het Bofkontbos. Dan hebben ze helemaal het beste van twee werelden.
Nog steeds zijn er mensen die vragen of er nog meer varkens in het bos bij komen :-) Zij beseffen helemaal niet dat deze schattige biggetjes allemaal nog joekels van varkens gaan worden. Over een jaar loopt hier al een hele meute rond en over 5 jaar zijn ze allemaal volwassen en dan weet je helemaal niet wat je ziet.
Over 5 jaar zijn er ook vast weer een aantal bofkonten van Het Beloofde Varkensland gaan hemelen. Veel biggetjes van weleer zijn daar inmiddels bejaarde dames en heren geworden, (Brammetje Bonestaakje, Gieltje, BabyBig) sommigen al hoogbejaard (Billie Bofkont, Mannetje Bromsnor, Miss Universe, Maximiliaan, La Mama, Miss Piggy), en zij hebben niet het eeuwige leven meer. Die jaren zijn trouwens voorbij gevlogen.
Betsy en haar biggetjes zijn de laatsten die konden aansluiten bij Familie Bofkont in de wetenschap dat er straks plaats voor ze is op Het Beloofde Varkensland. Want ook het Bofkontbos heeft niet het eeuwige leven. Op een dag zullen de bomen plaats moeten maken voor een kantoorflat. Op een dag. Wanneer dat is, zien wel wel. Voorlopig is dit het bofkontleven en dat leven is zo slecht nog niet :-)
Fijne dinsdag allemaal!
Familie Bofkont Workshop
op Het Beloofde Varkensland
30 maart 2014 - 14.00 uur
Bekijk
hier de foto's.Maandag 28 april 2014
BETSY THE TALKING PIG (28)
- knap koppeltje -
Mijn biggetjes zijn alweer 14 dagen nu. Ze krijgen steeds meer praatjes. Als ik sta te eten, eten ze gewoon mee of ze hangen staand aan mijn spenen.
Heerlijke dagen zijn het. Lekker buiten met ze in het bos wroeten, dat hoefde ik ze niet eens voor te doen. Vanmiddag was ik ineens zo blij, ik gaf gewoon een brul en stoof er springend vandoor. Wat doet moeder nou gek, zullen ze gedacht hebben, want ze schrokken zich dood en stonden verbijsterd naar me te kijken.
Zelf kunnen ze er ook wat van hoor. Ze rennen als gekken achter mekaar aan. Mijn boer vindt dat ik een knap koppeltje biggen heb, hij heeft alles bijgelezen op FB en de foto's bekeken. Ze zien er ook heel goed uit, want ze groeien als kool. Niet eentje is aan de schijterij geweest. Daar was Dafne nog bang voor, want diarree bij biggen is foute boel en altijd een grote zorg.
Het is hier ook zo lekker rustig. Bij de boer kwam op maandag de castreur altijd langs, dat wilde hij zelf ook niet doen. Maar sinds de geboorte van mijn biggetjes zijn er nu al twee maandagen voorbij gegaan. Ik denk dat de castreur hier niet komt. En mocht hij alsnog komen, dan grijp ik hem. Dat kan nu, want ik loop los, ik kan mijn biggen verdedigen als er wat zou gebeuren. Ik ben nu eigen baas :-)
Een poosje terug was een van mijn biggetjes met zijn pootje achter een balkje blijven hangen. Dafne kwam meteen kijken en wilde zijn pootje losmaken. Maar omdat hij zo ontzettend krijste, wilde ik haar bijten omdat ik ook van de zenuwen niet meer wist wat ik moest doen. Dat was even heel eng, maar ik heb het niet gedaan.
Misschien dat we deze week al een groter stuk bos krijgen, omdat het allemaal zo goed gaat. Nog meer ruimte, nog meer vrijheid, nog meer plek om te rennen. Ik kan niet wachten.
Wordt Vervolgd.
Maandag 28 april 2014
De Dag van EEN DARTELSTAL VOOR HET LUPINEVARKEN
Vandaag richt ik me tot mensen die varkensvlees eten. Als ik dat rechtstreeks aan iemand vraag, wordt er meestal ontkennend op geantwoord. "Oh maar ik eet geen varkensvlees hoor!" Alsof ik ze een gewetensvraag stelde, maar dat is nooit het geval. Gewoon een nuchtere vraag zonder enige inkleuring: "Eet je varkensvlees?"
Als ik na de ontkenning dan nog wat doorvraag blijkt dat meestal toch wel het geval te zijn. Want uitgebakken spekjes in de stamppot komen ook van het varken, worst in de erwtensoep ook. Maar het wonderlijke is dat er bij varkensvlees alleen maar aan hamlappen of karbonades gedacht wordt. Zelfs een stel meiden, werkzaam bij een grote dierenbeschermingsorganisatie, vertelden mij dat ze alleen maar 'nepvlees' aten. En daar verstonden ze dan spekkies en worst onder :-) Echt vlees kwam volgens hen van koeien, zoals biefstuk. Ik verzin dit niet.
Voor onze publieksgerichte campagne de Scharreltram (2001) heb ik destijds consumenten geinterviewd en kreeg soms de verrassendste antwoorden. http://www.scharreltram.nl
Goed. Varkensvlees dus. Er zijn mensen die het eten, heel veel mensen zelfs. Er zijn dus ook heel veel varkens die aan die vraag moeten voldoen. Van de week kreeg ik een krantenatikel opgestuurd van een bofkontfan. 'Het lupinevarken zoekt supermarkt'.
;)
(klik op foto voor vergroting)
Mooi initiatief van Annechien en Have. Varkensboerin uit Groningen, die ik hoog heb zitten. Zij en haar maatschap hebben een nieuwe varkensstal laten bouwen, 2 sterren van de Dierenbescherming, fokzeugen op stro met een buitenuitloop. Investering 1 miljoen euro.
Het bijzondere aan de varkens van Annechien is dat ze niet gecastreerd worden (ook niet toen iedere varkenshouder dat nog volop deed), en dat ze haar varkens voert met lupine, geteeld op eigen akkers. Er komt dus geen onduurzame soja uit Zuid-Amerika aan te pas.
Een heel vernieuwend concept dus. Zowel voor het welzijn van de varkens als het eten dat ze krijgen. En die lupine schijnt een heerlijke smaak aan het vlees te geven. Mijn liefje wat wil je nog meer? Nou, Annechien wil nog meer en dat is haar aan alle kanten te prijzen.
Ze wil namelijk het allerbeste voor haar gespeende biggen, die ook op haar bedrijf afgemest worden tot ze naar de slacht gaan. Die biggen wil ze een dartelstal geven, zoals zij dat noemt, op dik stro (dat hebben ze nu niet) en temidden van die biggen ontvangst van bezoekers en voorlichting over het lupinevarken. Dat is een mooi streven. Geen enkele intensieve varkenshouder heeft zo'n vernieuwend concept met oog voor dierenwelzijn, milieu en mens.
Nu komt het.
Die dartelstal voor de biggen gaat ook nog eens 1 miljoen euro kosten. En de bank is alleen bereid die te financieren als Annechien al een vaste afzet heeft bij een supermarkt voor haar lupinevarken. Maar de supermarkt hapt nog niet toe, behoudend als ze zijn en altijd huiverig voor nieuwe concepten.
Zullen wij die biggen dan niet een handje gaan helpen, dacht ik toen ik het artikel las. Want dat is uiteindelijk toch waar het om draait, dat zij een goed leven hebben voor ze opgegeten worden. Dat hoor ik tenminste iedereen altijd roepen: "Ik eet alleen maar vlees van dieren die het goed gehad hebben!" Maar wat het merendeel van de consumenten denkt is dat als het moedervarken op stro gehouden wordt, dat dan ook automatisch ook voor hun gespeende biggen zou opgaan. Niets is minder waar (gespeende biggen zijn biggen die na 3 tot 4 weken van de moeder gescheiden worden en dan in groepjes afgemest worden tot 110 kilo in kale hokken zonder stro).
Die gespeende biggen heten dan vleesvarkens en dat zijn de varkens die opgegeten worden. Die gun je toch het beste van het beste, voor ze hun leven moeten inleveren voor jouw spekkies, worst, karbonade, frikandel en nog veel meer? En dat is precies wat Annechien ten Have voor ze wil gaan veranderen: een ruime dartelstal op dik stro.
Ik zie het nu met mijn eigen ogen bij de biggetjes van Betsy. Amper 14 dagen oud zijn ze nu. Maar wat een vitaliteit, onderzoekingsdrift en aangeboren nieuwsgierigheid! De biggetjes rennen, spelen en ravotten dat het een aard heeft. Ze schakelen razendsnel van moment tot moment tot allerlei soorten gedrag. Ga er maar eens een half uurtje bij zitten, je kijkt je ogen uit en hun levenslust straalt op je af, je wordt er een ander mens van. Dat heb ik wel heel anders gezien bij de gespeende biggen in de bio-industrie. Door hun prikkelarme omgeving stralen die helemaal niks meer uit.
Zo goed en vrij als Betsy's biggen zal geen vleesvarken het ooit hebben, die vergelijking moet je niet eens willen maken, maar zo'n dartelstal als Annechien ten Have voor ogen heeft, is het beste wat de vleesvarkentjes ooit in de varkenshouderij kunnen krijgen.
Zullen we ze dan maar op weg gaan helpen? Iedereen die wat dan ook van het varken eet, kan meedoen!
1.
Stuur een brief naar je supermarkt en vertel dat je het LUPINEVARKEN in de schappen wil en waarom.
2.
Spreek ze er op aan op de vleesafdeling. Vertel wat je belangrijk vindt aan dierenwelzijn, vertel over biggen op stro in een ruime stal.
3.
En als je je helemaal wilt inzetten, organiseer met een paar mensen iets leuks, ludieks voor de ingang van de supermarkt. Maak er een mooie installatie van, laat het winkelende publiek foto's zien van gelukkige biggen op stro. Geen zure praatjes, geen nare beelden, maar laat de schoonheid zien van een stel spelende biggen op stro. Consumenten moeten verleid worden :-)
4.
Verzamel handtekeningen en overhandig die aan de filiaalmanager van de supermarkt. Het liefst een grote, Appie Heijn of zo.
5.
Bel Annechien op en ga er eens heen met een groepje mensen. Ze wil jullie vast ontvangen.
6.
Bedenk bij dit alles dat je het voor de biggen doet. Gun ze die dartelstal. Gun ze dat spelen in stro. Ik krijg zo vaak mails van mensen die schrijven dat ze ook zo graag wat willen doen voor de varkens, maar dat ze dan eerst de lotto moeten winnen voor ze een boerderij kunnen aanschaffen, etc. Dat is helemaal niet nodig! Je kunt altijd iets doen! Vandaag nog. Voor de biggen en vleesvarkens daar in Groningen. Wie pakt het op voor die lupinevarkentjes? Ik hoor het graag!
Fijne maandag allemaal!
Zondag 27 april 2014
De Dag van ONDERTUSSEN OP HET BELOOFDE VARKENSLAND
Om te beginnen, grote dank voor alle hartelijke reacties en felicitaties!
Alle bofkonten - zowel de beesten als de mensen hier - zijn er verguld mee.
Gisteren de eerste Koningsdag.
Koning & Koningin op bezoek in Amstelveen.
Ik heb er niks van meegemaakt, maar zag wel dat internet zowat onplofte omdat de burgemeester van Amstelveen aan Maxima's billen gevoeld zou hebben :-)
Ik verzin dit niet.
Onze eigen Maxima heeft trouwens ook geen gebrek aan mannelijke aandacht. Ze groeit uit tot een schoonheid en is daarnaast ook nog eens erg leuk en aanhankelijk. Een echt vriendelijk varkentje (behalve als ze berig is).
Had de Koningin laatst nog een klik met Obama, onze Maxie trof ik van de week aan met zelfs 2 Obama's!
Het werd al donker toen ik thuiskwam op Het Beloofde Varkensland, maar ik zag haar nog wel liggen in de romantische schemering tussen de zwarte stopcontactjes van de Black Boys :-) Wat hebben varkens toch gevoel voor decorum en wat kunnen ze toch van het leven genieten. Keer op keer word ik daar weer door geraakt. Dat moet toch wel echte liefde zijn :-)
Aan de slag maar weer. Jaro is bij Betsy, dus kan ik zelf weer aan de ploeg met de workshop. Vorige week kon ik zelf niet, dat voelt toch vreemd, maar vanmiddag lekker wel. Zin in! Op naar de volgende 20 jaar met Familie Bofkont :-)
Fijne zondag allemaal!
Vrijdag 25 april 2014
De Dag van HET LINTJE
Op zo'n dag als vandaag zijn ouders nooit ver weg, hetzij fysiek aanwezig, hetzij in gedachten erbij. De dag begon vroeg. Want als je om 8.30 uur in de Nieuwe Kerk in Amsterdam wordt verwacht in feestelijke kleding, dan moet er eerst bij Familie Bofkont nog het een en ander geregeld worden voordat je op je pumps over de kinderhoofdjes van de Dam naar de kerk stiefelt. Zonder ontbijt voor de bofkonten kon ik natuurlijk de deur niet uit. En dan nog de transformatie van overall naar pak & hak.
Het eerste waar ik aan dacht toen ik er vanochtend om 4.30 uur uit moest, was de crematie van mijn moeder, vandaag precies 39 jaar geleden. Ook op een vrijdag, 25 april. Ook zo vroeg op, ook de avond daarvoor mijn goeie goed klaargelegd voor een plechtige dag, die keer vol droefenis, vandaag met een feestelijke aanleiding. En hoe spijtig het was dat ze daar niet bij kon zijn.
"In Amsterdam is alles altijd anders", opende Eberhard van der Laan de bijeenkomst. "Daarom begin ik met de Z in plaats van met de A." Ik was dus al de 3e op rij van de 54 mensen, die een koninklijke onderscheiding kregen.
En toen ik door de burgemeester werd toegesproken waren ze er dan toch ineens: mijn ouders, mijn grootouders, de boerderij van vroeger in Friesland waar ik betoverd werd door het boerenleven en hoe het zo gekomen was dat er nu volgeboekte workshops Varkensmassage & Stierknuffelen bestaan op Het Beloofde Varkensland.
En met dat laatste had de burgervader meteen vijf tot zeshonderd lachers op zijn hand. De kerk waar vorig jaar de koning werd ingehuldigd zat stampvol. Ik was verrast en ontroerd door zijn persoonlijke en inhoudelijke toespraak. "Wat een prachtig verhaal," voegde hij er nog aan toe, toen hij mij het lintje opspelde.
Bloemen, een met blauw fluweel beklede cassette met alle in & outs over het gebruik van de onderscheiding, een batterij persfotografen die ons per se samen op de foto wilde hebben: "O ik zie dat de pers de regie al overgenomen heeft," grinnikte de hartelijke burgemeester.
Paul Hanen kreeg er eentje, Rene Gude (de denker des vaderlands, wiens boek de stand-up filosoof bij mij in de pipowagen ligt, lees dat!), werden onderscheiden, en nog veel meer. De oudste, een prachtige Surinaamse dame van 88 in een kleurrijk gewaad, werd naar het podium begeleid en daar stond een stoel klaar voor deze Tante Es, die zich verdienstelijk had gemaakt in het met rituelen omklede afleggen van overledenen binnen de Surinaamse gemeenschap. Leuk om te horen wat mensen zo allemaal doen met en in hun leven. Voor iedereen was er een op maat gemaakte speech.
De bijeenkomst werd afgesloten met feestelijke hapjes & snapjes en gelegenheid tot felicitaties. Daar stonden de bofkontboeren en boerinnen met armenvol bloemen. En Daan, mijn Amsterdamse vriendje, dat vanaf het allereerste uur alles heeft meegemaakt van droom tot daad.
Iedereen had zin om meteen naar Betsy te gaan.
En dat hebben we gedaan.
Daar lag Betsy ons op te wachten, toevertrouwd aan de goede zorgen van Jaro, die gisteravond al bij haar was komen slapen en zonder wie het hele feest niet door had kunnen gaan. Als Jaro niet had kunnen oppassen, was ik niet naar de kerk gegaan. Dan maar geen lintje. De zorg voor Familie Bofkont staat op de eerste plaats en dat zal altijd zo blijven.
Jaro had koffie gezet en beschuit met muisjes gemaakt. We waren nog niet binnen of er stond al iemand aan het hek, die wist te vertellen dat ik als varkensredder een lintje had gekregen en in de krant stond. Dat bleek ook zo te zijn. Met Aagje! Met haar zijn de varkensmassages begonnen, ooit. Zo kwam alles mooi samen.
Dit lintje is ons lintje. Voor Aagje en alle andere bofkonten en alle medewerkers die hun gelukkige leven mogelijk maken, dag in dag uit. En de bofkontfans, die ons blijven aanmoedigen om daar mee door te gaan. En niet in de laatste plaats voor Betsy, die zo trots als een aap met zeven staarten tussen haar biggetjes lag te gloreren. En via haar voor alle varkens die het minder goed getroffen hebben, maar voor wie weet het ooit ook anders wordt, niet door boeren te beschuldigen, maar door met ze samen te (blijven) werken. Want daar heb ik ook nog een mooi verhaal over. Morgen.
Wordt Vervolgd.
Donderdag 24 april 2014
De Dag van WERELDPROEFDIERENDAG EN REPELSTEELTJE
Vandaag Repeltsteeltje in het zonnetje op Wereldproefdierendag. Zeven jaar geleden (in het Jaar van het Varken), hadden we Proefdiervrij te gast. Zij hadden op hun beurt een heel blik BN'ers opengetrokken en die liepen allemaal over een rode loper vanaf de dijk tot in de Varkensmassagesalon.
Daar werden ze verwelkomd door een strijkje op een podium van strobalen. Ik zie de BN'ers nog staan in hun smoking en strapless jurken tussen de varkens. Ondertussen gaf ik ze les in Varkensmassage. Aagje leefde nog. Zij was de koningin van Het Beloofde Varkensland dus de eer van massagester kwam haar toe.
Maar de ster van de dag was Repelsteeltje. Zij komt uit een proefdierlaboratorium (wie mijn boek heeft, lees er vandaag pagina 69 en 70 nog maar eens op na...) Een bloedstollende reddingsactie, once in a lifetime, in de categorie eens maar nooit weer. (Meer van dat soort avonturen kan een mensenhart niet aan).
Repelsteeltje was destijds een big van een paar maanden. Ze zat in een laboratorium. Na de test die ze moest ondergaan, zou ze gedood worden. Een van de medewerkers kreeg wroeging (omdat ze op Het Beloofde Varkensland was geweest :-)) en ging in conclaaf met haar collega's. Als wij de big kwamen halen dan zou er geen haan naar kraaien, zei ze, want de baas was even een paar uur weg.
Toen we aankwamen lag de big nog op de operatietafel en kwam net bij uit de narcose. Daar waren we op voorbereid. Om de onrust en het gegil te dempen hadden we dekbedden meegenomen. Enfin, lees het hele verhaal maar in mijn boek.
Dezelfde avond nog lag Repeltsteeltje (niemand weet niemand weet dat ik Repelsteeltje heet), bij de kachel onder een deken. Boy George en Heks hielden de wacht. Die foto is een evergreen geworden van Familie Bofkont. Repeltsteeltje viel met haar neus in de boter, want ze kon zo aanschuiven bij Moeke & de Biggen (Moeke, het gedumpte varkentje dat doodgeschoten zou worden door de boswachter, maar die we ophaalden en de dag daarop moeder werd van 8 biggetjes op Het Beloofde Varkensland). Tot op de dag van vandaag hoort Repelsteetje nog steeds bij de hangbuikenfamilie, ze slapen altijd samen. Allemaal volwassen inmiddels, maar Repelsteeltje torent er als een roze reuzin met haar grote bio-industrie-gestalte ver bovenuit.
Maar terug naar die dag van Proefdiervrij op 24 april 2007. De smokings en avondjurken, de champagne en het geblabla werden overschaduwd door de komst van Hans Dorrestijn. Hij kwam rustig aangelopen, zonder zich in allerlei bochten te wringen voor de fotografen, en had gewoon een overhemd aan. Heel eenvoudig en superieur temidden van al dat gedoe.
En Hans was werkelijk geinteresseerd in Familie Bofkont. Hij had het al eens met Giel Beelen over Het Beloofde Varkensland gehad, vertelde hij, en wilde echt weten hoe je een varken kon masseren, knielde neer bij Maximiliaan, maakte contact met de ram Caesar en toen ik hem over Repelsteeltje vertelde, wilde hij onmiddellijk naar haar toe. Hans was als een kind zo blij bij de bofkonten. Tijdens de lunch kregen we een wild plan. Als we nou eens samen heel Nederland zouden afreizen naar alle intensieve varkenshouderijen en alle varkens daar op een massage zouden trakteren?
Het is er nooit van gekomen. Tussen droom en daad. Altijd weer die verdomde praktische bezwaren. Niet in de laatste plaats omdat de meeste zeugen die ik in de loop der jaren heb gezien, niet benaderbaar zijn. Ze schrikken van een aanraking. Betsy deinsde terug als ik haar opzocht in de stal en met mijn hand voorzichitg toenadering zocht (en moet je nu eens kijken:-)). Maar bovenal, de bio-industrie is er niet op ingericht. Het valt niet te organiseren om bij een varken te kunnen zitten, er om heen te lopen en een massage te geven. Daar is gewoon geen plek voor. Want op zich leek het me een uitdaging om de zeugen met heel veel geduld op termijn toch toegankelijk te krijgen. Hans en ik zouden er een dagtaak aan kunnen hebben.
Het bleef dus bij die dag. Aagje en Repelsteeltje hebben er van geprofiteerd. En Hans stuurde mij de volgende dag zijn boek over vogels. Met de vraag of we een keer uit eten konden. Maar dan wel ergens waar hij niet van die enge veganistische dingen voorgezet zou krijgen :-) (ter ere van Wereldproefdierendag had Proefdiervrij een veganistische cateraar ingehuurd).
Het is nu 7 jaar later. Veganistisch eten is al lang niet eng en vies meer. Er is zelfs een veganistische kaas, waar kaasliefhebbers vrede mee kunnen hebben (ik ben de naam even kwijt, Wilsumer of zoiets).
Of Hans daarmee te verleiden zou zijn, weet ik niet. Maar de oprechte aandacht die hij aan Familie Bofkont gaf, en zijn aanwezigheid en rust die hij ze schonk, is ook heel wat waard. Misschien nog wel meer :-)
Fijne dag allemaal!
PS
Hier zie je Repeltsteeltje met haar Hans
Woensdag 23 april 2014
BETSY THE TALKING PIG (27)
- naar buiten -
Vandaag zijn we voor het eerst naar buiten geweest! Nou ja, voor mij was het niet de eerste keer natuurlijk. Maar voor mijn tiental wel. Een hele belevenis. In het begin liepen de kleintjes nog wat onzeker heen en weer (ik ook trouwens, want ik vond het best eng), maar toen ze zagen dat ik in de bosgrond ging wroeten, was er geen houden meer aan. Wroeten met hun kleine neusjes alsof hun leventjes er van af hingen!
Ik heb veel geleerd de afgelopen week. Dafne zegt dat ik een goed en zorgzaam moedertje ben, maar wel een onhandige moeder. "Het lijkt wel of je voor de eerste keer moeder bent. Zo nerveus. Maar daar kun je niks aan doen. 116 kinderen krijgen in een kraamkooi waar je niet uit kunt, is heel andere koek dan je laatste toom biggen in de vrijheid krijgen. Je grote lompe lichaam zit je in de weg. Kersverse mensenmoeders laten hun kindjes van de zenuwen soms ook van de commode vallen."
En dat is wat er gebeurd is. Ik heb drie van mijn biggetjes 'van de commode laten vallen'. Hoe dat precies gegaan is, gaat Dafne haarfijn in haar boek over mij opschrijven. Ze was er heel erg ontdaan en treurig van.
Heel eerlijk gezegd, ik niet. Zoveel kinderen, ik geef het je te doen. Toen ik nog bij de boer woonde, raakte ik ook biggen kwijt. Mijn buurvrouwen ook. Dan had ik even wat lucht, maar het volgende moment kwam de boer al weer met andere biggetjes aanzetten. Die waren dan van weer een andere buurvrouw, die te veel biggen had gekregen of te weinig melk had, of weet ik veel, in ieder geval moest ik haar biggen dan opnemen als pleegkinderen. Ik werd helemaal leeggezogen.
Die pleegkinderen heb ik nu gelukkig niet. Wel hebben twee van mijn biggen voortdurend ruzie over mijn middelste speen. Ze gillen dan zo hard als 10 beertjes die tegelijkertijd zonder narcose gecastreerd worden. Niet om aan te horen. Als ik het zat ben draai ik me dan gewoon op mijn buik. Afgelopen. Geen zin meer in. Ze moeten zich maar leren gedragen.
Maar verder zijn het heerlijke koters. Ze groeien als kool. Als je niet beter wist zouden sommigen wel drie weken kunnen zijn, zo flink al. En wroeten dat ze kunnen! Maar dat zei ik al. Nou ja, een beetje opscheppen hoort er bij toch, ik ben gewoon een hartstikke trotse en blije moeder!
Wordt Vervolgd.
Woensdag 23 april 2014
De Dag van FEELGOOD BIJ BETSY & BIGGETJES
De tiende dag.
Betsy's biggetjes groeien als kool.
Vandaag zijn jullie getuige van Betsy's ontbijt.
Zij aan de varkensbrokjes, haar biggetjes aan de speen.
Hoe dat er uitzag, kijk zelf maar.
Filmpje van 5 minuten. Veel kijkplezier!
Dinsdag 22 april 2014
De Dag van BETSY & DE RBS...
Of ik dat bos van Betsy zelf gekocht heb, vroeg gisteren de zoon van Remco (de stille aanbidder van Betsy, van die luchfoto vanuit de RBS). Ha! Als ik zoveel geld had kocht ik wel een kasteel in Frankrijk.
Betsy woont op de duurste grond van Nederland (en misschien wel ver daarbuiten). De plek waar het huisje van Betsy en haar biggetjes staat, daar krijgt een paard de hik van zoveel geld dat zou moeten opbrengen.
Stel dat Betsy haar huisje aan een ander varken zou willen verkopen, dan zou de nieuwe bewoner er miljoenen en nog eens miljoenen voor neer moeten leggen. Het is namelijk bouwgrond op de Zuidas, het zakencentrum van Nederland met een bouwvergunning voor een kantoorflat. Zo'n joekel van 20 etages als de Royal Bank of Scotland van haar buurman Remco.
Geen wonder dat Remco een oogje op Betsy heeft laten vallen vanuit zijn hoge kantoorraam. Betsy is loaded :-)
Buurman Remco en zijn zoon Nilas kwamen gisteren een beschuit met muisjes eten. Had ik net alles rondom Betsy's huisje en pipowagen beeldig gestyled met een gezellig zonnetje erbij, stonden de beschuit met muisjes even later in de regen te verpieteren. Alles weer naar binnen gesleept. De aanwaaiers onder paraplu's werden dus in de pipowagen ontvangen, lekker bij het warme kacheltje.
En dan gebeurt het. De pipowagen is aan de boskant helemaal opengewerkt met glas. Je zit dus als het ware midden in het bos naast een warm snorrend kacheltje. Het effect is spectaculair. Je waant je inderdaad in het bos rondom dat kasteel in Frankrijk. Kijk je aan de andere kant van de pipowagen door het raampje naar buiten, dan zie je dus de kantoorflats, en de tram die voorbij rijdt.
Iedere dag opnieuw (nu al 3 jaar dus) ben ik weer betoverd door wat dit allemaal bij me oproept. Het decor in een theaterstuk (van het kaliber Andre Rieu, die ook niet schuwt om groots uit te pakken), een droom (wil iemand mij even knijpen, is dit echt, of droom ik), maar bovenal iets wat mij als kind al fascineerde. Ik had een boek over een meisje dat een geheime wereld ontdekte achter in haar kast. Ze had een diepe kast, waar ze in kon lopen (de voorloper van de walk-in closet?), en aan de achterwand van die kast ontdekte ze op een dag een deurtje.
Dat gegeven alleen al. Dat iets bestaands ook nog iets anders kon zijn. Met ingehouden adem las ik dat het meisje het deurtje heel voorzichtig opende. En toen stapte ze een nieuwe wereld in. Een geheime wereld waar de zon scheen, de vogeltjes floten, alles prachtig groen en goudgeel was, helderblauwe lucht en witte wolkjes.
Dat gevoel heb ik in Besty's Bofkontbos. Want het mooiste moet natuurlijk kon komen: Zit je midden in dat sprookjesbos, loopt er ook nog een groot roze varken door dat bos. Heeft ze daar ook een eigen huisje en heeft ze nog eens een toom roze, warme, fluweelzachte, mollige biggetjes bij zich.
Geen wonder dat mensen 'Wow! roepen, met open monden dat kasteelbos instaren, en niet weten wat ze overkomt. "Hoe heb je dit in godsnaam voor mekaar gekregen?' riep een een deftige buurtbewoonster uit, toen ze met haar man even een beschuitje kwamen eten. "Keihard werken en nooit meer opgeven", was mijn antwoord. En die struggle voel ik nog steeds in al mijn vezels, nu het bos eindelijk bewoond is met de bewoonster uit mijn dromen, een ex-fokzeug uit de industrie, die symbool staat voor al die keihard werkende zeugen, die nooit verder komen dan hun kraambox. Wat zou je ze dit allemaal gunnen. Een bos voor uitgewerkte fokzeugen waar ze met pensioen mogen na jarenlang voor ons voedsel gezorgd te hebben.
Ook dat plan is door mijn hoofd gegaan. Allemaal met pensioen, heel kort maar, twee weken of zo, zodat die giga aantallen fokzeugen tenminste een paar weken van hun leven voor zichzelf hebben gehad. Maar dat is praktisch onhaalbaar. Want na die paar weken zouden ze plaats moeten maken voor de volgenden, en dat betekent dan door naar de volgende ronde: de slacht. Ik heb er aan gedacht, maar heb dat plan laten varen. Ik kan veel, maar dat zou ik mentaal niet kunnen opbrengen. En miljoenen uitgewerkte fokzeugen in leven houden, dat is onmogelijk, dat snapt iedereen.
Dan maar 1 gelukkige, met een hele familie om zich heen van haar eigen kinderen, die daardoor toch ook allemaal van de slacht gered zijn, anders had hun leventje er met 6 maanden toch ook al weer op gezeten. Hoe dan ook, wat je ook doet, perfect is het nooit, maar je kunt er wel naar streven. En Betsy in haar sprookjesbos komt een heel eind in de richting van het varkensparadijs.
Betsy is HET onderwerp vbij de koffieautomaat van de RBS, schijnt. Collega's van Remco stonden zich al handenwrijvend te verheugen op de barbecue aankomende zomer :-) Haar blogs worden op de voet gevolgd. Neuzen worden platgedrukt tegen de ramen als de roze lady een ommetje door haar bos maakt. Remco is vandaag vast de king van de afdeling, want hij is in de pipowagen geweest, hij heeft de betovering van de nieuwe wereld aan den lijve gevoeld. Hij heeft de ketting die haar huisje zegent met eigen ogen gezien. En zijn collega's lekker niet :-) Leuk detail trouwens, Remco woont ook nog eens in de buurt van Het Beloofde Varkensland, schijnt het eiland van de Moeder van Sjonnie al te kennen, en is dus behoorlijk geïnvolveerd met Familie Bofkont.
Zijn collega's hadden ook een goed plan: een webcam bij Betsy, zodat ze niks van het prille biggengeluk hoeven te missen. Natuurlijk willen we dat allemaal. Die webcam is er ook, dat is het probleem niet. Alleen hebben we hier geen bereik. Zelf doe ik hier alles met een dongel.
Daar hadden Remco en collega's ook al over gefantaseerd als echte ICT'ers. Gewoon een kabel uit het raam van de bank naar het Bofkontbos gooien. Moet te regelen zijn. En zo vlogen de ideeen over en weer en kregen steeds een steeds hoger Mister Bean gehalte. Het was een leuke ontmoeting. Die kabel - of wat daar dan voor door moet gaan - gaat inderdaad serieus bekeken worden. Dus wie weet binnenkort een webcam. Stel je voor!
Ik heb Remco en collega's vast uitgenodigd voor komende zomer. Nee, geen barbecue.
Maar wat dachten de heren van een lekker potje modderworstelen met Betsy tijdens hun lunchpauze? Zwembroeken mee, ik heb hier een tuinslang en stromend water dus schoon weer terug naar kantoor is geen probleem.
Verdomd. Ik ga het nog organiseren ook.
Wordt Vervolgd.
Maandag 21 april 2014
De Dag van IN DE MODDER
Zie je wel. Regen. Toch is het heerlijk in het bos, juist daarom. Alles ruikt zo lekker nu. Vanochtend vroeg ineens een bonk. Gauw kijken. Betsy in de bocht. Ze had haar staldeurtje opengerost, op de schuif of niet, dat maakt voor een varken niks uit. Als ze er uit willen, komen ze er uit.
Dat was nu ook het geval. Betsy stapte naar buiten en stond letterlijk met haar poten in de modder. En zij niet alleen. Een paar brutaaltjes in haar kielzog. Dat was niet de bedoeling. Die tere naveltjes nog en dan die modder. Liever niet nog.
Gelukkig dacht Betsy daar ook zo over. Ze draaide zich meteen weer om en verdween weer naar binnen. Eén waaghalsje nam het er nog eventjes van. Toen liep het snel Moeder achterna en had binnen heel wat te op te scheppen tegen zijn broertje. Want voor de eerste keer naar buiten, nou dat is een groot avontuur.
Een heeeeeeel klein stukje film, pas gemaakt toen ik van de schrik bekomen was, - te laat dus - maar te leuk om niet even met jullie te delen.
Fijne Paasmaandag nog!
Maandag 21 april 2014
BETSY THE TALKING PIG (26)
- mooie kraamtijd -
He he, ik kom weer een beetje tot mezelf. Mijn biggetjes groeien goed en de eerste brutaaltjes eten zelfs al van mijn varkensbrokjes mee. Als ze niet drinken, dan ravotten ze door het stro. Daar ben ik blij om. Niet alleen dat ze zich gelukkig voelen, maar met elkaar keten is ook zo goed voor de ontwikkeling van hun motoriek en reflexen. Maar slapen doen ze nog het meest. Ik ook.
Af en toe ga ik even naar buiten een frisse neus halen en tegen een boom schuren, maar dan wil ik al meteen ook weer terug. Mijn knorretjes staan op me te wachten achter de deur en dat voel ik gewoon. Dan word ik onrustig en dan MOET ik er heen. Nu ga ik weer wat slapen.
Wordt Vervolgd.
Zondag 20 april 2014
De Dag van KUIKENS & BIGGETJES
Snoezige kuikentjes en biggetjes zijn van alle tijden. Op eerste Paasdag aandacht voor onze Jannemannen. Ik kocht ze vrij uit een fabriek waar 2 miljoen eieren van legkippen per week worden uitgebroed in machines. Als de kuikentjes moederloos geboren worden, zijn ze panisch want ze voelen dat er iets niet klopt. Er is geen moeder!
1 miljoen van die wonderschone donsjes worden direct versnipperd. Dat zijn de haantjes, die geen legkippen kunnen gaan worden. De vrijkoopsom van deze kereltjes bedroeg 60 cent. Een duppie per hanenkuikentje. Dat kon Bruin nog wel trekken :-)
Diezelfde nacht al kropen ze alle 6 weg onder mijn haar. Toch nog een moeder met veren.
Het biggetje is Lange Lijs. Zij sprong van het transport van Belgie naar Polen en kwam via een omweg bij Familie Bofkont terecht.
Lange Lijs is inmddels een hele dame aan het worden, de Jannemannen worden overmorgen 3 jaar. Een hechte club stoere knapen, het woord gang is passender. Altijd samen, dag en nacht.
Dankbaar? Welnee. Dat ze alle nachten onder mijn haar sliepen en ik daardoor nauwelijks een oog dicht deed, daar hoor ik ze niet meer over. Dat ik ze moest troosten en beschermen tegen onweer omdat ze niet wisten waar ze het dan zoeken moesten van angst, daar weten ze niks meer van. Dat ze me voortdurend overal volgden op het erf, ook helemaal vergeten.
Nu kan ik er van langs krijgen als ik ze passeer. Menigmaal heb ik kennis mogen maken met hun sterke, harde en vlijmscherpe snavels. Au! Mooi is dat. Ondankbare vlegels.
Maar wat zijn ze leuk als broers onder mekaar, als stel, ook al kunnen ze elkaar soms de tent uitvechten. Ik geniet van ze zoals ze zijn. Prachtbeesten in de bloei van hun leven.
Dieren redden doe je voor de dieren, voor hun hele leven. Als je dat maar goed weet en ze ook hun eigen karakter blijft gunnen (hoe dat ook uitpakt), dan kom je nooit van een kouwe kermis thuis.
Want als ze moeder niet meer nodig hebben, gaan ze hun eigen weg en sommige bofkonten zijn daar wel erg consequent in, zoals de Jannemannen :-)
Vrolijk Pasen allemaal!
PS
Hier een foto van de Jannemannen zoals ze nu zijn:
Zaterdag 19 april 2014
De Dag van FIJN WEEKEND ALLEMAAL!
Vrijdag 18 april 2014
De Dag van DE WEEK WAARIN...
Me nooit verveeld sinds mijn leven om Familie Bofkont draait, veel meegemaakt, never a dull moment, maar de afgelopen week slaat toch werkelijk alles. Vanaf maandag 14 april zit ik in een achtbaan, die nooit meer lijkt te stoppen. En nu is het pas vrijdag de 18e. Dat kan dus nog heel wat gaan worden met die kersverse nieuwe Familie Bofkont erbij in het Bofkontbos op de Zuidas.
De contouren van mijn empirisch onderzoek worden steeds duidelijker. Nauwelijks de eerste fase van Betsy als vrij varken achter de rug, deed zich fase 2 al aan: De geboorte van een stel bofkontjes. Daar bleken helaas ook pechvogeltjes tussen te zitten.
Fase 3 - kennismaking tussen Betsy en haar biggetjes. Betsy kweet zich tevens van haar taak als doorbitch; niemand anders dan ik werd toegelaten, Dennis af en toe, maar dan wel met een grauw. Ik moest meteen aan boer Gerbert uit de intensieve varkenshouderij terugdenken, die overgestapt was van de kraamkooi naar meer vrijheid voor moeder en biggen. "Nu de zeugen niet meer in de kraambox liggen, moet ik rekening met ze houden", vertrouwde hij me toe. "Ik kan er nu niet zomaar meer bij in. Dan moet ik gewoon wachten. De zeugen zijn nu de baas."
Ook Betsy heeft haar oerinstinct om haar biggetjes tegen indringers en pottekijkers te beschermen dus behouden (arme Dennis, Betsy beseft niet half wat hij allemaal voor haar gedaan heeft en ondanks alles blijft doen :-))
Nu komt fase 4 eraan. Vanaf morgen trek ik bij Betsy en haar biggetjes in, om vanaf een vide in haar huisje het gedrag tussen moeder en kinderen te observeren. Nu ben ik zeker geen onervaren kijker meer met de nesten van Moeke, Miss Universe en Moeder Kraak achter de rug, maar bij Betsy heb ik te maken met een ex-bio-industrie- fokzeug en dat maakt een wereld van verschil. Dat heb ik de afgelopen dagen wel voor mijn kiezen gekregen.
En vlak vooral haar biggetjes niet uit! Echte Pietrainboeven zijn het nu al en die zijn beslist niet voor de poes! Daar gaan we nog heel wat mee te stellen krijgen. Kortom: aan het eind van dit weekje voel ik me alsof ik zelf 14 kinderen heb gebaard en daarnaast nog een multinational moet runnen. Waar ben ik aan begonnen? Die vraag is meerdere malen bij me opgekomen. Maar ook die vraag is interessant binnen dit onderzoek ter lering en vermaak, want het volgende moment zou ik alles voor geen goud hebben willen missen.
Het meest bijzondere is wel dat ik steeds meer snap hoe de bio-industrie ontstaan is en waarom dingen daar gaan zoals ze gaan. Dat is eigenlijk het meest opzienbarendste van deze week. Of nee, toch niet.
Vanochtend lag er een brief op de mat van bestuursdienst Amterdam. Of ik vrijdag 25 april naar de Nieuwe Kerk wil komen voor een onderscheiding. (blijkt dat het kabinet van Eberhard van der Laan in beroep is gegaan tegen Den Haag). Met succes blijkbaar. Toch een lintje dus voor mijn 'baanbrekende werk in de mens-dier relatie'. Wie het nog snapt, mag het zeggen :-)
Dit was me het weekje dus weer wel. Gaat het nog een beetje Mevrouw Bofkont?
PS
Hebben jullie het bericht van Betsy al gelezen?
Mochten jullie toch even aanwippen Tweede Paasdag, de beschuiten staan er, maar Betsy kan ons dus nog niet ontvangen. Geen idee ook hoe het weer wordt (nu ineens lees ik weer iets over regen). Hoe dan ook, er zijn ongeveer 10 plaatsen in de Pipowagen en voor de rest dan onder je eigen paraplu in the open. We zien wel. Het leven bij Familie Bofkont is 1 grote improvisatie. Maar dat heb ik geloof ik wel eens vaker gezegd :-)
Fijn weekend allemaal!
Vrijdag 18 april 2014
BETSY THE TALKING PIG (25)
- bedankt lieve mensen -
Aan het eind van deze week-om-nooit-te-vergeten wil ik jullie allemaal bedanken voor de belangstelling, felicitaties, kaarten en kraamcadeautjes! Ik ben zeer vereerd! Wat leuk dat iedereen zo met mij meeleeft. Het is precies wat de boer zei: ik lijk wel een prinses :-)
Maar wel een vermoeide prinses. Geen wonder. Zoveel kinderen die allemaal mijn aandacht opeisen en me letterlijk helemaal leegzuigen. Op het moment eet ik lang niet meer zoveel als vroeger. Waarom dat is, weet ik ook niet, maar het smaakt me niet meer zo. Vanmiddag krijg ik daar waarschijnlijk een prik voor om mijn eetlust op te wekken. Die heeft de boer aan Dafne gegeven. Ik moet meer gaan eten, met zoveel kinderen aan de tiet is dat hard nodig, anders krijgen zij niet genoeg melk, zegt hij.
Misschien dat jullie maandag beschuit met muisjes komen eten. Dat vind ik heel leuk en ik zou er dolgraag bij willen zijn, maar kraamvisite zit er helaas toch nog niet in. Mijn biggetjes en ik hebben onze rust nog heel hard nodig. Als echte Vrienden van Familie Bofkont snappen jullie dat vast wel. Maar Dafne is er wel en ik geloof dat ze een filmpje heeft gemaakt, zodat jullie mijn biggetjes toch kunnen zien.
Maar jullie kunnen ook gewoon wachten tot ik zelf de gastvrouw kan zijn, hoor.
Over een poosje als ik allang met mijn biggetjes buiten loop te scharrelen, laat ik jullie mijn huisje en het mooie bos zien. En vooral mijn biggetjes in het echt! Dan nodig ik jullie uit om met z'n allen een boswandeling te maken, dan bezoeken we het biggengrafje onder de grote wilg en dan eten we alsnog beschuit met muisjes. Kan ons het schelen. Nu ga ik gauw weer liggen, want zo te horen hebben mijn boeven al weer honger :-)
Wordt Vervolgd.
Donderdag 17 april 2014
De Dag van DIKKE VARKENS EN FEEDERS
Nog geen 5 dagen geleden hield ik samen met Jaro de wacht bij Betsy. Betsy was zo kolossaal en plofte steeds net naast ons neer. Dat wil zeggen, ze was liever bovenop ons gevallen, maar wij konden altijd nog net het vege lijf redden. Zodra ze opstond stonden wij op scherp, want als ze dan uitgeschuurd was, was het altijd spannend, wat gaat ze doen. Welke kant gaat ze uitvallen? Pas op! Betsy laat zich weer vallen! Dekking!
Hoe lief en aandoenlijk Betsy ook was, je wordt toch liever niet geplet door een dame van meer dan 270 kilogram. Jaro en Betsy hebben er toen het volgende op gevonden: Betsy mocht zo dicht mogelijk bij hem liggen, maar dan moest ze wel zijn benen heel laten en mocht hij zijn laptop op haar leggen, anders kon hij niet verder met zijn scriptie. Betsy vond het allemaal best. Deal.
Toen ik ze daar zo samen zag, kon ik het niet nalaten om Jaro te pesten met het feit dat hij zeker op dikke vrouwen viel. En toen schoot ons allebei dat TV programma te binnen, van mannen die hun vrouwen vetmesten: de zogenaamde feeders. Iedere kilo erbij werd bejubeld, en hup daar stond manlief weer met een nieuwe doos taartjes bij het bed van zijn vrouw. Want veel meer dan liggen was er voor de dame in kwestie niet meer bij. En lekker eten natuurlijk. Ze woog inmiddels 140 kilo, hij wilde er nog 30 bij.
Wat of zo'n man bezielde, vroegen wij ons hardop af. Jaro dacht dat zo'n vrouw dan nooit bij hem weg kon lopen, omdat ze dat eenvoudigweg niet meer zou kunnen. Ik dacht dat de feeder op die manier eventuele concurrentie voorgoed had uitgeschakeld. Wat zo ongeveer op hetzelfde neerkomt :-)
Maar ik moet ook denken dat prille geliefden voortdurend hapjes in elkaars mond stoppen tijdens een romantisch etentje. En dat schijnt volgens Desmond Morris terug te voeren te zijn op onze babytijd, toen onze moeders ons nog met een lepel voedden.
Het zou Betsy allemaal een worst wezen, waarom. Ze lag er prinsesseheerlijk bij en bood zichzelf maar wat graag als bureau aan. Zo zwaar zal ze nooit meer worden, haar biggen staan nu met hun eigen hoefjes op de grond en hun leven is begonnen.
Over die biggenhoefjes gesproken: die zijn een wonder der natuur. Eigenlijk is alles aan een pasgeboren biggetje een wonder, de oortjes, de neusjes, de staartjes, maar die hoefjes, die slaan echt alles.
Zolang de biggen nog in Betsy's buik woonden, hadden ze slofjes aan. Hele zachte beschermhoesjes van zacht rubber om hun hoefjes heen geschoven. Of die er nu zijn om hun hoefjes te beschermen, of om te beletten dat ze elkaar in de baarmoeder kunnen verwonden met hun harde nageltjes, dat weet ik niet en dat ga ik dus uitzoeken. (ik denk het laatste). Alleen daarom al is zo'n empirisch onderzoek de moeite waard.
Zodra de biggetjes gingen lopen, vielen de zachte slofjes van hun scherpe hoefjes af. En dan sleepte ieder biggetje nog een navelstreng van een kilometer achter zich aan. Maar daarover weer een andere keer.
Wordt Vervolgd.
Woensdag 16 april 2014
De Dag van MET BLIJDSCHAP GEEFT BETSY KENNIS
Het grote lichaam van Betsy is een veilige haven voor haar biggen. Haar hele wezen is op haar kinderen gericht. Wat een overgave. Het ziet er niet uit als een opoffering. Integendeel. Dit is wat het is en Betsy geniet er zelf ook met volle teugen van.
Vijf minuten in haar huisje en je bent een ander mens. Betsy geeft de essentie van het leven door. Wat toch zonde dat vrouwen die graag kinderen willen zich zoveel ontzeggen. Die keuzestress tussen werk en kinderen heb ik nooit begrepen. Als je voor kinderen kiest, dan kies je daar toch voor? Ik zou het niet in m'n hoofd halen om een baby naar de creche te brengen. En dan zeker in je leasebak springen op weg naar zo'n stom kantoor. Doe als Betsy. Wees er de eerste tijd helemaal voor ze en daarna komt er wel weer een volgende fase in je leven.
Ik heb eens een professional gecoacht die tegen de overspanning aan zat, omdat ze vond dat ze alles moest kunnen. En die carriere en haar kind. Het lukte niet. Tot ik tegen haar zei: "Mens je lijkt wel gek. Ga naar huis. Ga van je kind genieten. Nu kan het. Je kunt de rest van je leven nog buiten de deur werken." Toen kwamen de tranen. Haar coach had gezegd dat het mocht. Er viel een loden last van haar schouders en ze ging naar haar kind.
Toen Arie Bombarie nog zo klein was dat hij mijn aandacht en tijd volkomen opeiste, ben ik een poosje schaamteloos moeder geweest. Hele dagen zat ik als moeder de gans op m'n kont in het weiland te lezen, omdat mijn pulletje gras moest eten met moeder in de buurt. Wat heerlijk, dacht ik. Ik hoefde me nergens schuldig over te voelen want mijn enige taak op dat moment was dat Arie Bombarie op een veilige manier groot zou worden. Ik gaf me er aan over. Zo eenvoudig was dat.
Het enige moment dat Betsy even helemaal voor zichzelf kiest, is als ik binnenkom met haar eten. Middenin een zoogsessie staat ze zomaar ineens op. Pats boem. Weg meditatie. Weg Zen. Haar biggetjes staan dan verdwaasd om zich heen te kijken. Wat gaat moeder doen? Dat opstaan van Betsy om te gaan eten zou je kunnen vergelijken met een mensenmoeder die naar haar werk gaat. Maar de verhouding eten (lees 'werk') en er weer voor 100% voor haar kinderen zijn, valt bij Betsy heel erg gunstig uit voor haar biggen. Zodra het laatste varkensbrokje op is, hup, daar ligt ze al weer en kunnen haar biggetjes terugkeren naar de veilige haven :-)
PS
Nog iets leuks. De boer vertelde dat de zeugengroep waar Betsy uit komt ook allemaal gebigd hadden. Logisch, want al die zeugen waren op dezelfde dag geinsemineerd. Maar niemand heeft zo goed gescoord als Betsy. Integendeel. Betsy's boer had zelden zo'n beroerde opbrengst gehad. De ene zeug kreeg maar 8 biggen, een ander zelfs maar 6 (!) en dan ook nog eens van die magere scharminkels. En uitgerekend Betsy heeft een topscore. Een buitengewoon aantal biggen, waar iedere boer van droomt, met ook nog een paar hele dikke ertussen. De boer stond raar te kijken. "Je hebt de beste weggegeven", had zijn vrouw hem nog fijntjes toegevoegd. Maar Betsy's boer zag de humor er ook wel van in. Als hij tijd heeft komt hij ook beschuit met muisjes eten op Tweede Paasdag :-)
En ik dacht wat goed. Betsy heeft het maximale uit dit project gehaald. Zoveel meer biggen betekent ook zoveel meer vrije varkenslevens. You go Betsy!
PPS
Vandaag bestaat mijn blog 10 jaar!
Begonnen op 16 april 2004 na een bezoekje aan Giel Beelen. En nooit meer gestopt. Voor wie dat leuk vindt, mijn eerste jaar bloggen staat hier: familiebofkont.nl/archief/ Van 16 april 2004 t/m 17 april 2005. Veel leesplezier!
Dinsdag 15 april 2014
BETSY THE TALKING PIG (24)
- alles is veilig -
Twee kinderen ben ik kwijt. Eentje kwam er al dood uit, en de ander, de aller, allerkleinste die ik ooit gehad heb, heeft het niet gered. Ik ben te moe om het tot me door te laten dringen. Als ik gisteren niet geholpen was, was ik nu zelf ook hartstikke dood geweest. Of anders morgen wel.
Toch heb ik vandaag een fijne dag gehad. Ik heb geen koorts, dankzij de rotprik die ik gisteravond kreeg en het ziet er naar uit dat ik zonder kleerscheuren uit de zwaarste bevalling van mijn carriere gekomen ben. Ik heb genoeg zog, krijg lekker te eten en we liggen met z'n allen onder een solarium op stro. Heerlijk knus en warm.
Geen gedoe, geen bezoek. Zelfs Dafne is maar een paar keer geweest, heel kort. Alleen om te kijken of alles goed ging en om mijn eten te brengen. Ze vindt dat ik eerst helemaal alleen met mijn kinderen moet kunnen zijn, zonder pottekijkers. Hoe de verdeling zonen/dochters is, dat weet ze nog niet eens. "Komt vanzelf wel", zegt ze. "Geniet jij nou eerst maar eens van je nieuwe leven als vrije moeder. Jij hebt al zoveel voor de mensen gedaan. De rest komt vanzelf wel."
En ik moet zeggen, het is gewoonweg heerlijk. Mijn boeven drinken als dollen tot ze geen pap meer kunnen zeggen en dan vallen hun koppies zomaar om, soms nog met een speen in hun bekjes. En dan liggen ze tegen m'n buik aan te soezen, bovenop elkaar gestapeld, niks hoeft, ik ben rustig, alles is veilig.
Wordt Vervolgd.
Dinsdag 15 april 2014
De Dag van ADOPTEER EEN BIGGETJE
Zondagavond (dat lijkt een eeuw geleden) belde ik Dennis. "Betsy is bevallen. Ze heeft 16 biggetjes gekregen", grapte ik. Dennis hoorde het verbijsterd aan. "Het is niet waar." Maar aan zijn stem hoorde ik dat hij het eventjes geloofde.
Maandagochtend (gisteren dus, ook dat lijkt een eeuw geleden), kreeg ik een mail van Bofkontboerin Jacqueline. Ze had 's nachts gedroomd dat Betsy 16 biggen had gekregen.
We kregen beiden gelijk. In de moederkoek van Betsy vonden we nog een klompje; een vrucht die al in een heel vroeg stadium versteend was. En dat was dus nummer 16!
Wederom een doorwaakte nacht. Poppedijntje Klein Duimpje. Het kereltje was wanhopig. Hij kroop in mijn hals en tastte voortdurend met zijn neusje mijn gezicht af, op zoek naar een speen, maar hij kon niet zuigen. Geluidjes als van een cavia. Bij Betsy lukte het drinken niet, een pipetje met uitgemolken biest, daar ging jij van jammeren en het poppenflesje met speen, hij wist er geen raad mee en weigerde iedere vorm van aangeboden biest.
Samen onder een dekbed, onder een biggenlamp, het kacheltje op de hoogste stand, ik dreef zowat de pipowagen uit. Maar Klein Duimpje was vanochtend verkleumd, wat was hij in die ene nacht mager geworden. En hij was al zo klein.
Peter gebeld. Open verhemelte. Het zal nu wel gauw gebeurd zijn. Ik ben met hem blijven liggen tot zijn blauwe oogjes voorgoed sloten. Verlost. In het Bofkontbos heb ik een lievelingsboom. Heel groot en scheef gegroeid, een boom om bij weg te dromen. Daar ga ik hem straks begraven. Blijft hij er bij. Daar komt zijn doodgeboren broertje ook te liggen. Plus de moederkoek van Betsy. Wie weet gaat de wilg daar nog groter van worden. Allemaal deel van de geschiedenis van Betsy in het Bofkontbos.
Want een geschiedenis gaat het worden. Dat is het nu al. De boer sloeg achterover van de verhalen over Betsy's bevalling. Hij heeft ons er telefonisch doorheen gecoacht. Dennis was een ster. Als je geen mensen om je heen hebt met wie je de oorlog kunt winnen, kun je zo'n project als dit vergeten. Ik ben nu al tegen zaken opgelopen die heel interessant zijn voor het onderzoek, maar die ik nooit voorzien en liever heel anders gezien had. Als ik dat van tevoren geweten had, had ik er waarschijnlijk niet eens aan durven beginnen. Gelukkig wist ik dat allemaal niet :-)
Maar het is zoals het is en ik zal het ermee moeten doen. Ik schrijf alles op en als het klaar is, komt er een kaftje omheen. Dan kan iedereen die dat wil lezen wat er precies gebeurd is op de dag van Betsy' Bevalling en hoe we dat hebben moeten oplossen. Huiveringwekkend leerzaam!
Je kunt nu wel kinderbijslag aanvragen met zo'n groot gezin van Betsy, mailde iemand. Goed idee! Ik ben net bezig met de begroting en financiering van dit project en het is bepaald geen kattenpis om een hele varkensfamilie het recht op een lang en gelukkig leven te bieden.
Tweede PAASDAG trakteren we in het Bofkontbos op beschuit met muisjes voor Betsyfans en andere leuke mensen en wie weet worden er dan ook biggetjes geadopteerd. ADOPTEER EEN BIGGETJE; WORD VRIEND VAN FAMILIE BOFKONT :-) Het schijnt prachtig weer te worden en als ik het zo inschat zal Betsy dan voor het eerst met haar biggetjes naar buiten gaan.
Welkom vanaf 12.00 uur!
Bofkontbos op de Zuidas.
Vlakbij het World Trade Center.
Adres: Parnassusweg/hoek Gustav Mahlerlaan.
Nu ga ik weer even bij Betsy kijken - als ze het goed vindt tenminste - want ze voert een heel streng deurbeleid. Ik hoop dat ik vandaag nog even een mooie foto van haar mag maken, want morgen komt de nieuwe Gemeenteraad bijeen op het kantoor de Zuidas en wordt Project Betsy op hun verzoek daar ook aan ze gepresenteerd.
Dank voor alle medeleven, hartverwarmende berichtjes, Betsy kreeg vanochtend zelfs al echte post in het bos! Duizenden mensen leven met haar en haar biggetjes mee.
Betsy en haar kinderen zijn niet van mij, wij zijn voorwaardescheppend voor haar familiegeluk en ter lering en vermaak voor een ieder die daar van leren en meegenieten wil :-)
Fijn dag allemaal!
Maandag 14 april 2014
BETSY THE TALKING PIG (23)
- en dat is 15! -
Het grootste wonder gebeurde vanavond om 20.30 uur. Nog een biggetje! Een wolk van een dochter. Mijn bevalling begon met een dochter en het eindigde met een dochter. Na vandaag kijk ik nergens meer van op. 14 levende biggetjes op 14 - 04 - 2014!
Ik heb nog nooit zo'n rare bevalling gehad, terwijl ik er toch al heel veel meegemaakt heb. En nu dribbelen er allemaal roze poppetjes onder me door. Dat heb ik ook nog nooit meegemaakt. Dat ik zomaar tussen ze in kan staan. Ik kan het nog nauwelijks geloven. Ik kan staan! Ik kan lopen! Binnenkort neem ik mijn biggetjes allemaal mee naar buiten als de zon schijnt en ze sterk genoeg zijn.
Wordt Vervolgd.
Maandag 14 april 2014
De Dag van BETSY & BIGGEN
Wat een dagen! Tropenjaren met de nadruk op jaren! Morgen meer maar de uitkomst is dat Betsy als een lief, tevreden en toegewijd moedertje ligt te knorren en dat ze heeft ze verdiend ook. Wat een bevalling. 14 biggetjes! Eentje helaas doodgeboren en eentje nauwelijks groter dan mijn hand. Die krijgt intensive care bij mij, want dit manneke heeft geen schijn van kans in deze dynamische Familie Bofkont. Ze liggen gewoon op elkaar gestapeld te vechten om haar spenen. Nu uitrusten, allemaal.
Tot morgen!
Zaterdag 12 april 2014
De Dag van BETSY & L'HISTOIRE SE REPETE
Wie had dat gedacht. Morgen is Betsy een maand hier.
De eerste dagen dook ze voor me weg, achter in haar huisje.
Nu liggen we samen in diezelfde hoek,
Betsy stijf tegen me aan en hou ik haar snoet vast.
Zo lag mijn opa vroeger ook met zijn Betsy in het stro als haar tijd gekomen was.
Dat is 88 jaar geleden. Eerst waren ze samen voor de bevruchting naar de beer geweest.
Lopend. De beer woonde een paar kilometer verderop bij de berenboer.
En mijn opa had geen laptop. Verder is alles hetzelfde.
Als het in de familie zit, is liefde voor varkens van alle tijden :-)
Zaterdag 12 april 2014
BETSY THE TALKING PIG (22)
- meepuffen -
Lieve mensen, dank voor al het meepuffen en meeleven!
Maar het is nog steeds niet zover...
Vrijdag 11 april 2014
De Dag van VANDAAG!
Laat ik het nu maar zeggen. Volgens haar zeugenbriefje is Betsy vandaag uitgerekend. Ik heb steeds gezegd half april omdat ik eerst wilde afwachten hoe alles zou gaan en de boer ook nog waarschuwde voor een miskraam.
Maar vandaag is het dan 11 april. Die berekening is trouwens bij de boer op de computer gemaakt op basis van 114 dagen dracht. Officieel is een fokzeug 3 maanden + 3 weken + 3 dagen drachtig. Dat is bij mekaar 115 dagen. Maar Betsy is 1 keer al op 113 dagen bevallen, een paar keer op 115 dagen, maar haar meeste worpen waren op 114 dagen.
Het leek er gister rond de middag sterk op dat er wel wat zou gaan kunnen gebeuren. Trappelende biggetjes en Betsy maar zuchten, steeds opstaan en weer ergens anders gaan liggen, een gloeiendhete buik, rode spenen, een zwellend uierpakket (zo heet dat officieel), maar nee.
Ineens stond Betsy op, nam een modderbad, ging vooraan de straatkant poepen en piesen (nooit eerder daar gedaan, dat wel), maar hield het verder voor gezien. Niks bevallen, nog geen zin in, veel leuker om te flirten met voorbijgangers.
Hoe meer biggen, hoe eerder de bevalling, zei de boer, dat komt vaak voor. Andersom ook. Hoe minder biggen, dan komt de bevalling vaak later op gang dan gepland. Volgens het zeugenbriefje klopt dat ook. Betsy heeft 2 keer op 113 dagen geworpen: de eerste keer werden dat 14 biggetjes en de tweede keer zelfs 16 biggetjes!
16 biggetjes! O jee! En dan te bedenken dat mijn plan gebaseerd was op een oude zeug, die steeds minder was gaan werpen en er om die reden na haar laatste worp uit zou vliegen. Zo'n varken wilde ik vrijkopen. Dat zou 2 vliegen in 1 klap slaan. Een oudje na een lang dienstbaar leven een mooi pensioen geven en een bescheiden worp. Want bij Familie Bofkont blijven ze allemaal leven en dat vraagt een hoop zorg en heel veel geld voor die levenslange verzorging.
Maar ja, zoiets kun je allemaal wel mooi bedenken, de praktijk is altijd weerbarstiger. Want wat gebeurde er als ik naar een intensieve varkenshouder ging met deze wens: die pakte zijn zakcomputer erbij en keek even aan de keukentafel welke zeugen daarvoor in aanmerking zouden komen. Daar rolden dan een aantal nummers uit, maar als ik dan vroeg of dat vriendelijke varkens waren, was het antwoord altijd: geen idee.
Een grote varkenshouder weet dat ook niet (meer). Die heeft een aantal nummers in zijn computer staan, maar welk varken er aan zo'n nummer hangt dat was voor hem op dat moment net zo'n raadsel als voor mij. Voor mij was het een voorwaarde dat mijn vrijgekochte zeug toegankelijk moest zijn voor mensen of dat in ieder geval nog zou kunnen worden. Ik heb er zeugen bij gezien, van wie ik meteen wist: oh nee, die nooit. Hoe sneu ook, zij zou het nooit kunnen worden. Hoe het allemaal in zijn werk is gegaan, is te lang voor deze blog, maar een spannende ontdekkingsreis is het zeker geworden. En zwaar, vooral zwaar. Ik heb er vele slapeloze nachten van gehad, omdat ik de beelden van al die varkens in hun kooien van m'n netwerk af moest zien te krijgen.
En laat ik Betsy nou helemaal zelf ontdekt hebben uit al die varkens, uit al die stallen die ik de afgelopen 3 jaar daarvoor bezocht had. En pas op het moment dat ik al van het plan was afgestapt. Daar heb je het grote loslaten weer :-) Niet dat het toen meteen rond was, integendeel. Heeft het nog bijna een jaar geduurd voor het moment daar was. Als ik 1 ding in het leven geleerd heb en zeker met mijn beestenwerk, dan is het wel dat alles op de juiste timing aan komt. Nooit iets doen voordat je zeker weet: dit is het moment. Of het nou het redden is van een uitgewerkte fokzeug, of de euthanasie van een bofkont die geen toekomst meer heeft, het komt altijd op het juiste moment aan.
Hoe weet je dan wanneer dat is, wordt mij vaak gevraagd. Dat is instinct (niet te verwarren met intuitie). Instinct heb je of je hebt het niet, maar je kunt het wel doorontwikkelen. Wat dat betreft ben ik bij de varkens met mijn neus in de boter gevallen. Een betere leerschool is er niet.
Vannacht ben ik bij Betsy gaan liggen. En ik lig er nog steeds. Rondom mij heen snellen mannen in pakken en vrouwen op pumps naar hun werk, ik hoef mijn hoofd maar even om het staldeurtje te steken, of ik zie hun wereld. En ik lig samen met de-liefste-fokzeug-van-de-wereld-in-het-mooiste-varkenshuisje-van-de wereld-in-het-mooiste-bos-van-de-wereld te wachten op iets moois. "Die bankgebouwen om jou en Betsy heen, daar werken mensen die medeplichtig zijn aan de bio-industrie", zei een van de voorbijgangers tegen me. Klopt. Daarom is het ook zo goed dat Betsy nu ook een fysieke plek heeft in dat hele gedoe. Opdat we het nooit vergeten.
Ik kijk en ik schrijf en ik fotografeer en ik film en ik nies en ik snotter, want ik ben hartstikke verkouden geworden, maar wat geeft dat? Stro ligt heerlijk, zeker onder een lekker zacht dekbed. Vannacht heeft Betsy diep geslapen, en is af en toe opgstaan om wat te drinken. Dennis heeft een automatische drinkbak voor haar gemaakt. Die grote speciekuip vol water vond ik te gevaarlijk voor de biggetjes. Stel je voor dat ze er in zouden kukelen.
Ariane, bofkontfan, kwam gisteren langs met een spaarvarken vol munten voor Betsy, Betsy heeft er nieuwe Vrienden bij, ik heb poppenflesjes in de aanslag voor het geval dat, Betsy's oormerk is er uit, de geheimzinnige ketting met het hart (dit huis is gezegend) hangt in de nok van haar huisje, en nu is het wachten op de kleine roze poppedijntjes. Laat ze maar komen Betsy! Ze zijn meer dan welkom. Al zijn het er 100. We passen er met z'n allen vast wel een mouw aan.
Met zoveel leuke mensen om je heen, moet het gewoon goedkomen :-)
PS
zodra er nieuws is, meld ik dat.
Donderdag 10 april 2014
BETSY THE TALKING PIG (21)
- lopen op alle dag -
Dafne zegt dat ik nu op alle dag loop. Wat dat is weet ik niet. Wel voel ik dat mijn buik gloeiend heet is en mijn biggetjes steeds harder gaan schoppen. "Ze staan al bij de uitgang te trappelen Betsy, ze kunnen niet wachten op het biggengeluk dat ze te wachten staat. En jou ook natuurlijk."
Ik lig maar geduldig te wachten op de dingen die komen gaan. Waar zou ik me druk om maken? Wat gebeuren moet, moet gebeuren. Dafne zegt dat mijn buik inderdaad gloeit.
"Hier, voel maar eens heel voorzichtig", zei ze tegen een Vriend van Familie Bofkont die vanmiddag even langs kwam. Dennis stond met haar aan het hek te praten, maar toen Dafne zag wie ze was, mocht ze heel eventjes bij me binnenkomen, omdat Dafne aan me zag dat ik dat goed vond.
"Vrienden van Familie Bofkont hebben een streepje voor", zei Dafne. Zonder Vrienden zou jij hier niet eens kunnen zijn, laat staan jouw grote familie die straks ook allemaal groot en oud gaan worden. Geluk is onbetaalbaar, maar jouw geluk kost toch gewoon veel geld. Dus hoe meer Vrienden je krijgt Betsy, hoe meer we door kunnen gaan met dit soort bijzondere projecten."
Later toen de Vriend weer weg was, vertelde Dafne nog dat ze wel wist wie ze binnen vroeg, omdat zij een heel aardige dame is, en dat ze ook op het Valentijnsfeestje van Moeke & de Biggen was.
Die dame was ook lief tegen me, zei bijna niks, af en toe wat gefluister en ze legde een heerlijk zachte hand op mijn buik. Zo heb ik het graag. En toen voelde zij mijn biggetjes ook trappelen. Toen ze weer weg was heb ik nog een heerlijk koel modderbad genomen en ben me uitgebreid gaan schurken, tot alle omheiningen bol stonden van mijn gewicht.
Toen ik mijn huisje weer in kwam, rook ik iets heel lekkers. Dafne had haar spullen bij mij gezet. Tas, camera's, een laptop. Ik neusde alles bij langs en alles viel in het stro, maar toen was ik toch waar ik wezen moest. Er zaten twee appels in haar tas. Net toen ik er in eentje wilde bijten , stond Dafne achter me en pakte snel haar tas af.
"Niks kapot maken meisje. Nou ja, het is ook mijn eigen schuld, ik moet ook gewoon niks bij jou achterlaten." Toen stond ze in dubio. De boer had gezegd dat ik niet zoveel meer mag eten, want dan kan ik misselijk worden en gaan overgeven. Maar ja, ik had die lekkere appel al geroken en dat was haar schuld.
"Vooruit dan maar, zo'n appeltje kan denk ik niet zo veel kwaad, dat is licht verteerbaar."
Wordt Vervolgd.
Donderdag 10 april 2014
De Dag van EMPIRISCH ONDERZOEK
Op het zeugenbriefje dat ik van Betsy's boer kreeg, staat dat haar laatste worp op 17 november was. 17 november! Op die dag liep ik nog buiten en dezelfde avond lag ik plat met de Ziekte van Vrouw Vos (bleek veel later een hernia te zijn). Zie je wel dacht ik, nu ben ik letterlijk gevloerd. De ultieme aanwijzing dat ik dat hele bosplan moet laten varen.
Op het zeugenbriefje van Betsy staat ook dat ze een maand later - op 18 december - alweer gedekt werd voor de volgende ronde (toen waren haar biggen dus vlak daarvoor bij haar weggehaald). Fokzeugen moeten hard werken voor de kost.
En nu is het wachten op Betsy's bosbiggetjes (na mijn bezoek aan de acupuncturist kan ik weer over boerenhekken klimmen). Zie je wel dacht ik, de ultieme aanwijzing dat het bosplan toch moet doorgaan :-) En Betsy kwam.
Ben benieuwd hoe lang de bosbiggen bij Betsy zullen drinken, nu ze voor altijd bij haar mogen blijven. Ik verwacht zo'n maand of 3, maar zeker is dat niet. Als ze aan haar spenen gaan bijten bijvoorbeeld, dan niet. Speenbijten komt voor in de bio-industrie, dat is de reden waarom de hoektandjes van de biggetjes worden afgeslepen. Ik heb het allemaal met de boer besproken. Ik ga die tandjes natuurlijk niet afslijpen. Al die handelingen die ik op de boerenschool weigerde uit te voeren tijdens de les 'Geboortezorg Biggen', laat ik uiteraard achterwege. Die verschrikking was notabene de aanleiding om Het Beloofde Varkensland op te richten.
Maar stel dat er speenbijters tussen Betsy's biggetjes zitten? Dan zal ik die van Betsy moeten scheiden en zelf met de fles moeten grootbrengen. En stel dat het allemaal speenbijters zijn? Dan moet Betsy tijdelijk apart van haar biggen gaan wonen en moet ik een ploegendienst voor varkensvroedvrouwen gaan organiseren. Misschien loopt het in dit geval zo'n vaart niet, zei de boer, want de biggen hebben hier afleiding genoeg, ze hoeven zich geen moment te vervelen, en dat scheelt alles aan stress.
Het is dus afwachten. Allemaal onderdeel van het empirisch onderzoek. Betsy & Biggen is een groot avontuur en geen enkel avontuur is zonder risico. Ik ben geen groentje meer, zit al 20 jaar in het beestenvak, heb geweldige mensen om me heen, dus wat er ook gebeurt, we vinden altijd wel een oplossing.
Een tweede boshuisje toch al gemaakt voor het geval Betsy privacy zou willen, met of zonder speenbijters, de tijd zal het leren. Het wordt er alleen maar spannender op, van de gebaande paden ben ik nooit geweest en dat is maar goed ook, anders zou Betsy nooit in haar bos terechtgekomen zijn.
Betsy is een Project van de Hoop.
Ik had het er gisteren nog met voorbijgangers over, die zo blij zijn met Betsy in haar bos en de vergelijking maakten tussen ons varkenswerk en de apen van Jane Goodall. Ook zij heeft het voortdurend over doorgaan en hoop.
Precies. Die combinatie is doorslaggevend voor succes. Doorgaan en hoop dus.
Aan de slag dus maar weer :-)
Woensdag 9 april 2014
De Dag van ZWANGERSCHAPSVERLOF
Zo meteen komt de Loslaatman langs. Zijn boek is af en dat komt hij me straks cadeau doen, want ik sta erin. Vorig najaar heeft hij me voor zijn boek geïnterviewd in het Bofkontbos. Toen was het nog volstrekt onduidelijk of er ooit nog een drachtig bio-industrie varken in het bos zou komen.
Pas toen ik die ja of nee vraag helemaal losliet, kwam het als vanzelf alsnog naar me toe. Het moest dus toch gebeuren. En kijk, we zijn nu een half jaar verder en over een week is Betsy zo goed als zeker moeder geworden in haar Bofkontbos.
Betsy's zwangerschapsverlof is nu toch echt begonnen. Zojuist kwam er nog een stel jonge, knappe Zuidassers voor haar langs in mooie donkere carrierepakken, maar Betsy had geen nteresse. Meestal komt ze gauw even kijken, maar nu heeft ze wel wat anders aan haar hoofd. Ze heeft daklicht in haar huisje en ligt nu heerlijk in het zonnetje.
Ik denk dat haar lichaam zich aan het voorbereiden is. Als we het dan toch over loslaten hebben, is een bevalling toch wel het aller-allergrootste loslaten, denk ik. Bijna vier maanden heeft ze zich ingesteld op al die nieuwe leventjes in haar en straks komt het moment dat ze ze moet laten gaan.
Op dit moment struinen we internet af voor een geschikte camera om dat straks allemaal vast te kunnen leggen. Niet te groot, moet makkelijk in mijn overall passen, moet kunnen flimen en fotograferen, moet in de plomp kunnen vallen zonder dat er wat gebeurt en ik (of een ander of Betsy) moet er ook op kunnen gaan staan zonder dat ie krak zegt. Kortom dat cameraatje moet Bofkontproof zijn, door schade en schande wijs geworden. Een soort bonk, die alles kan en nooit kapot gaat, wat er ook gebeurt. Ik hoop dat dat deze keer nu eens echt gaat lukken... Alleen daarom al kosten langlevende boerderijbeesten handenvol met geld :-)
Gisteravond toch maar gedaan wat de boer zei. De meningen over het doodliggen van biggen zijn verschillend. De een zegt ja (alle intensieve varkenshouders zeggen van wel), de ander zegt welnee, Betsy leeft nu toch vrij, die kijkt wel uit dat ze op haar biggen gaat liggen. Zelf heb ik geen ervaring met doodliggen. Zowel Moeke, als Miss Universe, als Moeder Kraak zijn nooit op hun biggen gaan liggen, al moet ik bekennen dat ik vaak m'n hart vasthield, als ik Zwarte Prins een gilletje hoorde slaken en Miss Universe dan even snel omhoog kwam om hem te bevrijden van de zwaarte van haar moederlichaam.
Maar Miss Universe is geen bio-industrievarken, Moeder Kraak en Moeke ook niet. Dus toch maar het zekere voor het onzekere genomen en in Betsy's huisje balken bevestigd die moeten voorkomen dat ze tegen de wand ploft met een biggetje onder haar. Als ze nu neervalt, kan het biggetje dan nog achter haar langs wegschieten, tussen wand en Betsy. Tot zover de theorie. Hoe dat in de praktijk gaat uitpakken, geen idee.
Het kon Betsy's goedkeuring trouwens wel wegdragen. Ze stond met haar neus bovenop het geklus en at met smaak het zaagsel op. Als ze nu toch per ongeluk op een biggetje terecht komt en die mocht het niet meer redden, dan heeft dat in ieder geval niet aan ons gelegen. Maar ik hoop er op dat alles goed gaat.
Ook dat is een kwestie van loslaten :-)
Woensdag 9 april 2014
BETSY THE TALKING PIG (20)
- dikke doos -
Joehoe! Ik heb een aanbidder! Stil is hij niet, want hij heeft zich meteen bekend gemaakt als Remco. Gistermiddag stuurde hij een luchtfoto. En daar zag ik mezelf van bovenaf, heel klein. Ik lag te zonnebaden voor de pipowagen. Ik denk dat Remco in die kantoorflat werkt, aan de andere kant van de Buitenveldertsebaan. En hij zei dat hij binnenkort beschuit met muisjes komt eten. Spannend!
Er kwam ook nog een man langs, maandagavond. Hee, die stem ken ik, dacht ik meteen. En toen ik aan zijn schoenen rook, wist ik het zeker. Dat is mijn boer! Hij aaide over mijn kop. "Hee knorretje. Je ziet er goed uit hoor." Hij voelde ook nog even aan mijn doos. "De kling wordt ook al wat gróffer", zei hij tegen Dafne. "En kijk, die rode plekken om de spenen."
Dat gepraat altijd. Ik weet ook heus wel dat mijn doos dikker is geworden en mijn tietjes vorm beginnen te krijgen. Wie krijgt hier nou straks biggen. Hij of ik?
Maar hij was erg aardig en vertelde aan Dafne dat hij ons de ivomec altijd door het voer gaf in plaats van met de spuit, omdat ivomec spuiten pijn deed. Nou daar heeft hij groot gelijk in!
De boer vond mijn huisje heel mooi en gaf nog tips om het doodliggen van mijn biggen te voorkomen. Daarom zijn die kooien bij ons zo krap, vertelde hij. "Dan kunnen ze niet op hun zij gaan liggen als er een big onderzit. Door die smalle kooien worden ze gedwongen door hun knieën te gaan."
Precies! En daarom ben ik zo blij dat ik me nu eindelijk gewoon op mijn zij kan laten vallen. Welke kant ik ook maar op wil. "Ik zou toch kijken of je hier nog wat klossen kunt maken", zei de boer en wees aan wat hij bedoelde.
Wordt Vervolgd.
Familie Bofkont Workshop
op Het Beloofde Varkensland
23 maart 2014 - 14.00 uur
Bekijk
hier de foto's.Dinsdag 8 april 2014
De Dag van HET LEVEN VAN EEN PRINSES
Wordt het niet eens hoog tijd om ook het varken van de kinderboerderij een ander leven te gunnen dan tot nu toe op de kinderboerderijen het geval is? (Uiteraard een doodenkele uitzondering daargelaten).
Gisteren kreeg ik er namelijk weer eens een berichtje over: 'Het gaat om het volgende: Pippie, het varken op de kinderboerderij is aan vervanging toe.... laten we het zo maar noemen. Ze heeft vorige week haar laatste biggetjes gekregen, maar liefst 14 stuks en daarna gaat ze weg. Helaas kan ik haar niet kwijt in mijn achtertuin :-) Het is een industrievarken, heel sociaal, lief, enz.'
Het is toch niet meer van deze tijd om een varken van de kinderboerderij na gedane arbeid af te danken en naar de slacht te sturen? Ik heb de mailster dan ook het volgende antwoord gegeven:
'Maak er een project van! Trommel buurtbewoners op en begin een leuke positieve actie met elkaar om Pippie van de slacht te redden. Overtuig de kinderboerderij ervan dat ouder wordende dieren juist op de kinderboerderijen zo waardevol zijn omdat kinderen dan voor een langere tijd contact met ze kunnen blijven houden. Laat dit varken een leuk lief oud omaatje worden op de kinderboerderij! Deze kinderboerderij zou zich daar onsterfelijk mee kunnen maken.'
Haar 14 biggetjes zijn helaas toch niet meer te redden, die verdwijnen in het vleescircuit, maar het varkensmoedertje, wat zou het fijn zijn als zij mag blijven. Ik hoop van harte dat de mailster het oppakt en er werk van maakt.
Maar gauw over naar Betsy in het Bofkontbos.
Als ik zie hoe zij zich opmaakt voor haar naderende moederschap, zo mooi om dat mee te maken. Haar lichaam wordt steeds zwaarder, maar Betsy zelf wordt met de dag lichtvoetiger. Gisteravond ging ze niet schuilen tijdens de plensregen, nee ze bleef buiten, draaide rondjes van blijdschap en stoof er luid blaffend vandoor. Singing in the rain. Alles is een belevenis voor haar. Betsy leeft. Ze straalt. Haar spenen worden steeds groter, er komen al rode kringen omheen van de doorbloeding.
Betsy kreeg gisteren ook bezoek van haar boer en zijn dochter. Hij bracht een paar zakken speciaal voer voor haar mee, voor als ze straks melk gaat geven. Vader en dochter keken hun ogen uit. De locatie, het bos, de pipowagen, Betsy in haar huisje, de biggencreche.
'Hij heeft hier het leven van een prinses', zei de boer.
En toen we daarna koffie dronken in de pipowagen met uitzicht op Betsy: 'Nou, nou wat een project. Je komt hier helemaal tot rust. Mocht je hulp nodig hebben tijdens de bevalling, dan bel je maar. En als de biggen er zijn komen we terug voor beschuit met muisjes.'
Toen gingen de boer en zijn dochter weer weg.
Het was een mooie ontmoeting.
Dinsdag 8 april 2014
BETSY THE TALKING PIG (19)
- mijn eigen achtertuin -
Even later kwam Dafne naar me toe. "Wat is er met jou aan de hand, ben je niet blij met je biggencreche?" "Nee", snauwde ik. "Je had het hele bos beloofd."
"Dat klopt. En dat krijg je ook. Maar de dierenarts zei dat dat nog niet verstandig is. Stel je voor dat je je biggen op een warme dag zomaar in het bos krijgt. Wat jij niet weet is dat de nachten dan evengoed nog heel koud kunnen zijn. Veel te gevaarlijk voor je kwetsbare biggetjes. Daarom heb je nu een eigen huis. Veilig en lekker warm in het stro."
Daar zat wat in. Wat weet ik nou van koude nachten? Waar ik eerst woonde, daar was het altijd boven de 30 graden. Dag en nacht.
"Wil je niet eens kijken hoe mooi het geworden is?" vroeg Dafne. "Kijk maar. Ze gooide de achterdeur wijd open. Die was ook nieuw, eerst had ik alleen maar een voordeur. "Dan kun je straks kiezen of je voor of achter met je biggen wilt zijn. Je ziet, we hebben overal aan gedacht."
Vooruit dan maar. Ik heisde me uit mijn modderbad en kwam overeind. Toen draaide ik me met tegenzin om. Laat maar zien dan. Maar toen ik even stond te kijken, viel er helemaal niks meer te mokken. Wat is het daar mooi!
Wordt Vervolgd.
Zondag 6 april 2014
BETSY THE TALKING PIG (18)
- biggencrèche -
Doodop was ik door dat hele gedoe met die ketting en de bekentenis. "Ga maar lekker slapen'" zei de vrouw. En noem me maar gewoon Dafne, want zo heet ik. Maar dat wist natuurlijk allang. Ze schudde een vers strobaaltje voor me uit en knielde nog even bij me neer. "Wat heb je toch een zacht velletje achter die grote flaporen van je. Welterusten Betsy. Tot morgen."
Ik viel als een blok in slaap. De volgende dag werd ik wakker door gebonk. Toen ik ging kijken stonden er twee mannen achter mijn huisje met een grote hamer. Ze sloegen paatljes in de grond. "Kijk Betsty, zei Dafne toen ze me zag, dat wordt de biggencrèche, kun je straks lekker met ze in de zon liggen.
Ik deed net of ik haar niet hoorde, maar dacht er het mijne van. Biggencrèche? Wat is dat eigenlijk? En wil ik dat wel?. Maar ik kon het haar niet vragen, want die mannen stonden erbij. Toen ben ik maar in de modder gaan liggen.
Wordt Vervolgd.
Zondag 6 april 2014
De Dag van COME TO MY ISLAND
Druk bezig in Betsy's Bofkontbos. De biggencreche is zo goed als klaar. Een afzetting in het bos, aansluitend aan de achterkant van haar huisje, waar haar biggen voorlopig veilig kunnen spelen, zonder dat ze verdwalen in het grote enge bos.
Morgen komt Betsy's boer op bezoek. Hij neemt speciaal voer voor haar mee, voor als de biggetjes er straks zijn. Voer voor lacterende zeugen.
Betsy is een modderjunk geworden. Zelfs als het niet warm is, wentelt ze zich om en om in wat voor haar zwart goud moet zijn. Heerlijk om haar zo zien te genieten. Hoe moet dat gaan als de biggetjes aan die modderspenen moeten zuigen vraag ik me bezorgd af. Maar dat zal vast allemaal wel goed komen.
Om zes uur liet ik gisteravond Betsy over aan haar avond/nacht gezelschap. Toen ik op de boerderij aankwam viel me onmiddellijk op hoe rustig het hier is. Niks Amsterdamse stadsgeluiden. Wat ik hoorde waren de grutto's. De fruitbomen (of wat daar van over is, de varkens en koeien wisten wel raad met ze) staan in bloei, het rook naar gras en uitgereden mest. Heerlijk thuiskomen na een drukke werkdag in de stad :-)
Niet dat ik niks meer te doen had. Eerst appeltjes uitdelen. De meesten waren de hort op, logisch met dit weer. Ik nam een plank mee en ging nog even naar het eiland van de Moeder van Sjonnie, lekker in de avondzon door de weilanden over de slootjes heen. Daar zit nu ook een zwaan te broeden en de Dames Gans liggen roerloos op hun nest, alsof ze niet van plan zijn ooit nog ergens anders heen te gaan. De ultieme meditatie. Ik hoorde nog geen gepiep van pulletjes.
Als Betsy's biggen geboren zijn, is de Moeder van Sjonnie aan de beurt. Dan gaat ze met haar gezinnetje haar eiland betrekken. Eerst nog even een afzetting maken om de zwanen heen, varkens lusten ook wel een eitje.
Weer terug op het erf waterbakken gevuld, voer voor vanochtend klaar gezet, een praatje gemaakt met Arie Bombarie en 3 pannen Bofkontsoep gekookt. Toen zat de dag erop.
Vanmiddag workshop waar ik veel zin in heb. De ochtendploeg is al gearriveerd. Ingeborg, Stefanie, Linda. Erin komt wat later die gaat eerst nog aanvullende catering halen (grote groep vanmiddag), Orson en Cees zijn buiten al aan het werk en Dennis wast de stieren ook nog.
Maar mijn zondagochtend is voor Betsy, en als ik straks bij haar weg moet voor de workshop komen Leonie en Zachte Kees bij haar. Zo heeft niemand iets te klagen. Integendeel :-)
Fijne zondag allemaal!
Zaterdag 5 april 2014
De Dag van ONDERTUSSEN BIJ DE DAMES GANS
De Dames Gans hebben een nest gebouwd op het eiland van de Moeder van Sjonnie.
Een betere plek hadden ze niet uit kunnen kiezen :-)
Ze liggen gezellig saampjes op, innig verstrengeld.
En er liggen wat eierschalen naast het nest.
Zou dat soms wat kunnen betekenen? :-)
Vrijdag 4 april 2014
BETSY THE TALKING PIG (17)
- het geheim -
"Ja" zei ik. "Ik moet je wat bekennen. Wat niemand weet is dat ik kan praten. Maar dat heb ik altijd stil gehouden. Misschien dat ik daarom altijd zo gepest werd. Dat ze toch iets bij me vermoed hebben. Sommige buurvrouwen waren zo slim, die hadden altijd alles door. Daarom wilde ik ook nooit iets zeggen. Want voor je het weet, krijgen ze macht over je. Daarom deed ik altijd gewoon of ik gek was."
"Maar alle varkens maken toch geluiden?" vroeg de vrouw. "Klopt. Maar niet zoals ik, want ik kon ook verstaan wat de boer zei. Maar ik wilde nooit iets tegen hem zeggen. Hij zou me toch niet verstaan hebben. Ik dacht, ik zeg nooit iets tegen niemand en ik wacht gewoon af. Misschien gebeurt er wel iets, ooit. Komt er ooit iemand die me niet alleen hoort maar ook echt verstaat."
En toen kwam jij de stal binnen. Het was net alsof dat zo moest zijn. En toen kwam je nog een keer en nog een keer. Maar nog steeds hield ik me stil. Tot nu eigenlijk. Het komt door die ketting. Ik hield het gewoon niet meer. Maar ik heb al die tijd wel begrepen wat je zei. En ik wist dat we op een dag met elkaar zouden praten. Want jij hebt dat ook, jij kunt mij verstaan en ik jou. Maar niemand mag het weten. Het gaat ze niks aan. Je weet maar nooit of het veilig is. Snap je wat ik bedoel?"
"Ja, dat snap ik heel goed".
"Zie je daarom heb ik altijd gewacht. Tot iemand het zou snappen wat ik zei. Dat ben jij dus. En krijg ik nou m'n eten? Ik heb hartstikke honger."
Wordt Vervolgd.
Vrijdag 4 april 2014
De Dag van KATKNUPPELEN EN EEN LINTJE...
Gisteren kreeg ik een mailtje van een Bofkontfan. Er zou een varkensrace op Koningsdag gepland staan in Amstelveen. Of ik daar wat van af wist. Geen idee. In ieder geval niet door Familie Bofkont en zeker niet op Het Beloofde Varkensland :-)
Toch eens even naar het programma van Koningsdag gekeken. Varkensrace staat inderdaad aangekondigd door de plaatselijke kinderboerderij. Maar het wordt nog gekker. Want wat gaat de koninklijke familie in de Rijp doen? Katknuppelen! Katknuppelen? Ja katknuppelen! Het staat er echt.
Nu mogen we denk ik wel toch aannemen dat het in beide gevallen om een spelletje zal gaan (zoals WCpot werpen :-)) maar het woord katknuppelen roept toch nog steeds iets verschrikkelijks op. En misschien heeft het er wel helemaal niks mee te maken en gaat het heel ergens anders over. Maar slim is het niet van de Rijp om dat woord te gebruiken. Aardig ook niet.
En om wat voor spelletje zal het dan gaan? Daar ben ik nu toch wel heel benieuwd naar. Want iedere associatie met het gruwelijke gebruik van weleer, daar lijkt me toch niets feestelijks aan. Niet slim ook van de PR afdeling van het koninklijk huis. Zij krijgen het programma toch ver van te voren onder ogen en weten toch ook wel dat Maxima het geschopt heeft tot Dom Bontje. En als ik het goed heb die eer ook als eens aan Beatrix te beurt viel?
Maar dit soort dingen moet ik natuurlijk helemaal niet zeggen, want zo val je nooit in de prijzen :-)
Van de week verklapte Dennis dat hij en andere Bofkontboeren en boerinnen een lintje hadden aangevraagd voor mijn beestenwerk. De schatten! Had ik dat maar geweten, want dat had ze een hoop gedoe bespaard. Aanbevelingsbrieven schrijven, Dennis had zelfs nog een mooie presentatie in mekaar gedraaid, het Familie Bofkont Boek erbij, de hele ratteplan. Familie Bofkont is gezien en niet onopgemerkt gebleven (zou Gerard Reve gezegd hebben).
Amsterdam was enthousiast en vond een lintje een goed plan, de provincie Noord-Holland ook, maar toen ging de hele handel naar Den Haag en daar werd nee geschud. Waarom? Dat wordt er nooit bij gezegd om gedoe te voorkomen, maar Ik kan zo wel een paar redenen opnoemen: STILLE TOCHT VOOR MKZ-DIEREN (waar minister Brinkhorst vragen over kreeg van diverse parlementaire redacties), EVA (die slachtoffer werd van een bananenrepubliek zoals ik dat toen noemde), SNEEUWVLOKJE (waarover het ministerie van landbouw zich noodgedwongen moest buigen door inmenging van Giel Beelen en ondergetekende), REPELSTEELTJE (die met haar spectaculaire reddingsactie in het boek staat) en zo nog wat Bofkontwapenfeiten.
Maar met stip op nummer 1 staat toch wel DE OORMERKENKWESTIE. Over een periode van zo'n 7 jaar de degens gekruist met de overheid, omdat ik mijn bofkonten weigerde te oormerken. Gerard Spong als raadsman ingehuurd, wat mij persoonlijk straatarm heeft gemaakt, maar mij wel de titel Principieel Gewetensbezwaarde Oormerkweigeraar opleverde en de bofkonten een oormerkloos leven. Er werden kamervragen over gesteld. Ha! Dat is nog eens andere koek dan een lintje :-)
Dat lintje heb ik trouwens al gekregen van de Dierenbescherming, die jaarlijks een alternatieve lintjesregen organiseert. Min of meer gedwongen door de situatie, dat wel. Dat kwam zo: In 2005 werd ik tijdens hun jaarvergadering voorgedragen als Dierenbeschermer van het Jaar. Uit betrouwbare bron vernam ik later dat dat voorstel van tafel ging, 'vanwege haar eigenreide aanpak van dIe oormerkenkwestie'. Ik verzin dit niet. Dat kwam ze op kritiek te staan.
En zo werd ik door de Dierenbescherming uitgenodigd voor een feestelijke avond waar ik met veel anderen een lintje zou krijgen voor onze verdiensten voor de dieren. In mijn geval 'vanwege mijn weigering om Familie Bofkont te oormerken' (wie het nog snapt, mag het zeggen).
Enfin. Zitten we met z'n allen in die feestzaal, stormt dierenarts en presentator van dienst Henk Lommers met een microfoon door de zaal om alle feestvarkens in het zonnetje te zetten. Behalve mij. Komt hij na afloop met een paar dames van de dierenbescherming naar me toe: "Dafne! Sorry! Zijn we je zomaar helemaal vergeten!"
Als je nadenkt over dieren en daar uiting aan geeft in daad en woord, zelfs op de open en positieve manier zoals ik dat doe, dan moet je hier niet raar van opkijken. Iedereen zit met dubbele agenda's, zoveel is me wel duidelijk geworden door de jaren heen.
Nooit kwam dat zo duidelijk naar voren dan in het pleidooi van de Advocaat Generaal (de tegenpartij dus) tijdens het Hoger Beroep van de oormerkenrechtszaak: "Dames en Heren, mevrouw Westerhof is een sieraad voor de samenleving, een aanwinst voor het onderwijs en een koploper in de maatschappij. Daar zouden we er meer van moeten hebben. Toch acht ik haar strafbaar."
Maar Willem van Eelen, wetenschapper en uitvinder van het kweekvlees (Happy Meat) spant de kroon wat betreft het onder woorden brengen van die dubbelheid. Toen hij over Het Beloofde Varkensland liep, riep hij verrukt: "Dit is de boerderij van de toekomst!" Over 100 jaar leeft iedereen met een paar varkens en koeien voor de gezelligheid, eet ze niet meer op en zit 's avonds aan het kweekvlees waar geen dier voor heeft hoeven lijden. Ga jij maar 100 jaar slapen, je hebt zoveel gedaan, rust nu maar eens lekker uit. En als je over 100 jaar wakker wordt staat het gekweekte draadjesvlees voor je op tafel."
"Maar", voegde hij er meteen aan toen. "Wees maar blij dat je niet in een andere tijde hebt geleefd, want je was geeindigd op de brandstapel. Door het bestaan van Familie Bofkont wordt het geweten van de mensen aangesproken. En daar houden ze niet van."
De brandstapel. Toe maar. En die kat op mijn schouder zou vast ook iets leuks te wachten hebben gestaan. Katknuppelen bijvoorbeeld :-)
PS
Lieve Dennis, Daan, Maya, Erin, Channah, Patrick, Wendy en Nicole. Dankjulliewel voor het vertrouwen in Familie Bofkont. Zeer vereerd. Door jullie aanvraag heb ik voor mijn gevoel wel een kilometer lint om mijn hals hangen.
Trouwens, als iemand dat lintje had moeten krijgen is het Dennis wel. Maar het voor hem aanvragen heeft geen zin, begrijp ik nu. Zeker niet door mij, want wie weet gaan de aanvragers ook wel door de screening :-) En bovenal: Dennis werkt bij Familie Bofkont, die door alle inspanningen van zoveel lieve mensen zo'n mooie plek op aarde is geworden. Foei!
Donderdag 3 april 2014
BETSY THE TALKING PIG (16)
- zwijgen -
Mocht ik er in, lukte het me niet om met mijn dikke buik over de drempel van de Pipowagen te komen. Na een paar keer proberen bleef ik met mijn voorpoten in de deuropening staan. De vrouw stond nog steeds sprakeloos naar me te kijken.
Toen hurkte ze voor me neer en keek me aan: "Straks maakt iedereen me voor gek uit, ik moet het weten Betsy. Klopt het dat jij kunt praten?"
Ik hield mijn mond stijf dicht. "Zie je nou wel", riep de dame achter haar. "Dat heb je je gewoon verbeeld. Natuurlijk kan dat varken niet praten."
"Toch schreeuwde ze om die ketting," hield de vrouw vol. "Hoe had ik dat anders kunnen weten?" "Dat was gewoon geknor", zei de dame. "Dat doet ieder varken toch?"
Intussen had de vrouw de ketting gepakt en legde die voor mijn neus neer. "Hier Betsy, dit is de ketting en ik ga hem voor jou in je huis ophangen. Kom maar mee."
Ze maakte een rode kist open en haalde er een hamer en een spijker uit. "Mag ik er even langs?" Ik ging opzij en liep achter haar mijn huisje in.
"Ik heb nog nooit zo'n mooie ketting gezien", zei ik zacht. "Hang hem maar op de achterwand, dan kan ik er steeds naar kijken."
Met een ruk draaide de vrouw zich om. "Dus toch".
Wordt Vervolgd.
Donderdag 3 april 2014
De Dag van BETSY'S COMMUNICATIEWAND
Nu weet ik helemaal zeker waarom ik Betsy naar haar bos heb gebracht. Gisteren een bijzondere ontmoeting met een jongen/man, die langsfietste toen ik Betsy's Communicatiewand aan het verversen was. De Zuidaskant van de Pipowagen is 1 groot schoolbord, waarop ik iedereen op de hoogte hou van de ontwikkelingen van Betsy's nieuwe leven. Teksten, foto's, nieuwtjes, weetjes. Betsy's Communicatiewand nodigt letterlijk uit tot stilstaan bij haar vorige en huidige leven.
De jongen werkt op de VU, komt oorspronkelijk uit de Achterhoek en zijn vader was varkensafmester. Wat hij mij vertelde uit zijn jeugd was goud. Zulke dingen hoor je alleen maar als je zo'n project als Betsy opzet. Betsy maakt dingen los en roept op tot gesprekken. Zij voelde zich ook onmiddellijk bij hem thuis, bood hem haar buik aan en hij mocht haar nog ongeboren biggen aaien. Aandoenlijk.
De kinderen van de Belfies (selfies met Betsy) kwamen ook weer langs. De leraren van hun school willen graag contact vertelden ze. Ook hebben ze Betsy op instagram gezet. Als ik me goed herinner Betsy_het _Varken met als wachtwoord Bofkont.
De vriendin van de zwangere dame kwam ook weer kijken hoe het met Betsy gaat en bracht haar vriend mee. Zo leuk om te zien, al die frisse carrieremensen in hun prachtige pakken met hun mooi gepoetste schoenen in de modder bij Betsy. Ik loods ze altijd voor zover nog mogelijk naar een droog stukje: 'Pas op voor je schoenen', maar het kan ze niks schelen als ze maar een glimp van Betsy op kunnen vangen :-)
Zwangere vriendin was er niet bij deze keer. Die is met zwangerschapsverlof. Betsy ook. Naast dat ze een echte modderjunk geworden is, brengt ze veel tijd in haar huisje door. Rusten. Logisch met zoveel kinderen in je buik. Dat moet daarbinnen onderhand een drukte van belang zijn.
Als Betsy in haar huisje is, respecteer ik dat. Bezoekers mogen op een afstandje even kijken, maar dan laat ik ze niet bij haar. Betsy's heeft haar privacy sowieso hard nodig nu ze op weg is een ster te worden. Ik behartig haar belangen en doe haar PR. Betsy krijgt vandaag dan ook een eigen visitekaartje :-)
Haar kaartje neem ik straks mee, want vanmiddag ga ik Betsy vertegenwoordigen op een Zuidasbijeenkomst. De directeur presenteert Duurzaamheid op de Zuidas, er is een rondleiding bij de Zuidaskippen (onze bofkontvarkens in het mais - 2010 - werden de inspiratie voor moestuinen en kippen op de Zuidas) en er is een borrel.
Maar die uitnodiging betekende gistermiddag een oppas voor Betsy en H & M binnenstormen om voor sluitingstijd nog pakje, pumps en anderszins te regelen. Ik wilde in jumpsuit op hakken gaan als stadse variant op mijn overall en kaplaarzen, maar helaas geen jumpsuit meer te krijgen. Acht jaar geleden wilde ik dat al, maar toen bestonden ze nog niet, nu zijn ze er en meteen uitverkocht.
Misschien moet ik maar gezellig met een lapje stof achter de naaimachine gaan zitten in de Pipowagen. Zelfmaken is ook een optie en past ook helemaal in de sfeer van komende baby's :-)
Wordt Vervolgd.
Woensdag 2 april 2014
De Dag van GOEDE TIJDEN SLECHTE TIJDEN
De week is pas halverwege en nu al heb ik mijn portie vakensleed (uit particuliere hoek) ruimschoots binnen. Ik schreef al eerder over een dame die mij op 22 januari mailde over een varkentje dat ze in een weitje gezien had met neuskrammen. Omdat het dier er zo treurig uitzag (hij was ook alleen!) vroeg ze aan mij hoe dat met die krammen zat. Ze stuurde een foto van het onfortuinlijke beestje mee.
Neuskrammen bij varkens werden vroeger rondom de wroetschijf aangebracht. Die krammen deden hun helse werk op de gevoelige varkensneus: bij ieder contact tussen neus en grond gingen de varkens door de grond van de pijn. Omdat wroeten in de grond essentieel is voor de varkensnatuur (door de wroetbeweging maken ze een stress- verminderend stofje aan in hun hersenen), zijn de krammen al jaren bij wet verboden. Al sinds 1 september 1996.
Ik adviseerde de dame dan ook om melding te doen bij de Dierenpolitie en er vooral op te hameren dat die krammen er door een ervaren dierenarts onder narcose uitgehaald moesten worden. Dat deed ze. En ze voegde er op mijn verzoek mijn telefoonnummer bij, zodat de Dierenpolitie altijd met mij zou kunnen overleggen.
De Dierenpolitie wist niet dat krammen en neusringen verboden waren maar zou er achteraan gaan. Er werd wat heen en weer gemaild en de aardige dame hield me van elke tussenstap op de hoogte.
Het duurde lang. Ze bleef aandringen. Reactie van de Dierenpolitie: 'Het heeft nogal wat moeite gekost om de eigenaar/verzorger van het varken te pakken te krijgen, inmiddels is dit gelukt. Omdat er nog meer afwijkingen zijn waargenomen krijgen zij een termijn om dit te herstellen. Na deze termijn zal een her-controle volgen.'
De dame stuurde meteen een antwoord aan de Dierenpolitie: 'Dank voor de reactie. Fijn om te horen dat er ingegrepen is. Dank daarvoor. Maar nu maak ik me wel zorgen over het welzijn van het varken: hoe gaan ze die ringen uit zijn neus halen? Wat is de procedure? Mogen ze hem ook naar de slacht brengen als het onder narcose verwijderen van de ringen ze te duur is?'
Hierop hoorde de dame niks meer tot ze op 26 maart het volgende antwoord van de Dierenpolitie kreeg: 'een inspecteur heeft de door mij genoemde tekortkomingen waargenomen en een passende maatregel genomen'.
Omdat de dame geen genoegen nam met dit vage antwoord en onraad rook, is ze opnieuw in de pen geklommen en mailde dit onmiddellijk terug naar de Dierenpolitie:
'L.S.,
Op 22 januari heb ik melding gemaakt van een varkentje met ringen/krammen in zijn neus. Ik heb mail contact gehad met de heer xxxxxxxx over dit varkentje. Hij gaf aan dat er nog meer afwijkingen gevonden waren en ik zou op de hoogte gehouden worden van de ontwikkelingen. Op 3 maart kreeg ik een brief van de NVWA dat het onderzoek vertraging opgelopen heeft en op 26 maart kreeg ik een brief dat 'een inspecteur de door mij genoemde tekortkomingen heeft waargenomen en een passende maatregel heeft genomen'.
Ook stond in de brief dat de NVWA 'erop vertrouwt mij met deze brief voldoende te hebben geïnformeerd'. Omdat ik me niet voldoende geïnformeerd voel heb ik op 27 maart de NVWA gebeld om meer informatie te krijgen over de 'passende maatregel' (hoe is het opgelost, hoe is het met het varkentje, etc.) en kreeg te horen dat die informatie niet voor mij relevant is en dat ik er van uit kon gaan dat het goed opgelost was omdat 'de NVWA een overheidsinstelling is'.
Die uitspraak verbaast me nogal. We leven niet in 1914 en een dergelijke uitspraak lijkt mij dan ook niet van deze tijd. Ik heb inderdaad geen blindelings vertrouwen in de overheid. Dat neemt u me vast niet kwalijk. We leven in een informatie tijdperk en heel eerlijk gezegd: als mijn melding ervoor gezorgd heeft dat het varkentje nog meer te lijden heeft gehad (dat het bijvoorbeeld geslacht is omdat dat voor de eigenaren goedkoper was of dat de krammen onverdoofd verwijderd zijn), dan zal ik in de toekomst de NVWA waarschijnlijk niet meer inschakelen. Dus: graag zou ik willen weten hoe het opgelost is en hoe het nu met het varkentje gaat.'
EN TOEN KREEG DE AARDIGE DAME DIT ANTWOORD VAN DE DIERENPOLITIE:
'Omdat de houder een varken zonder krammen in zijn neus niet kon handhaven heeft hij er, ook tot zijn grote spijt, uiteindelijk voor gekozen om het varken te laten slachten. Het varken is afgevoerd naar een slachthuis en is daar onder toezicht van de NVWA op een waardige wijze aan zijn einde gekomen. Ik hoop je hiermee voldoende te hebben geïnformeerd.'
Dit was haar antwoord aan de Dierenpolitie:
'Daar was ik al bang voor. Dus nu heb ik de dood van een ontzettend leuk varkentje op mijn geweten simpelweg door melding te maken van een strafbaar feit. Als u me op de hoogte had gesteld had ik alles gedaan om dit te voorkomen. Dank voor uw reactie.'
De aardige dame is verslagen en ik ook. Dit had nooit zo mogen gaan. Slacht een waardig einde? Met al die angst en stress? Aan m'n hoela! Wat ik wel weet is dat slacht geld opbrengt voor de eigenaar en een euthanasie door een dierenarts aan huis hem geld gekost zou hebben. Maar waarom niet eerst een ander adres gezocht? De arme dame voelt zich zo schuldig nu. Maar haar treft geen enkele blaam. Louter lof voor haar beschaafde aanhoudendheid. Als troost heb ik haar uitgenodigd voor de Familie Bofkont Workshop als gast. En het laatste woord is hier nog niet over gezegd. Ik heb een goed contact bij de Dierenpolitie en die ga ik van deze kwestie op de hoogte stellen. Zo mag het nooit meer gebeuren. Ben er naar van.
Gelukkig ook nog goed varkensnieuws uit de particuliere hoek. Kreeg een vraag over huisvesting, oormerken en samenvoegen van twee varkentjes. Nodigde het betreffende echtpaar uit voor een varkensconsult. Meestal krijg ik dan boze gezichten tegenover me omdat ik dan geen goed nieuws voor ze heb. Probleem met particulieren is dat ze bijna altijd veel te weinig buitenruimte hebben. Dan vraag ik voorzichtig of ze bereid zijn hun eigen tuintje voor hun varkentje(s) op te offeren, omdat je langlevende varkens wat te bieden moet hebben, anders worden ze doodongelukkig. Dat wordt mij nooit in dank afgenomen. Veel beter zou het zijn als iedereen die over varkentjes denkt mij vóór aanschaf zou raadplegen, dan zal ik het ze aan alle kanten afraden als er niet minstens 500 vierkante meter voor 2 varkentjes is. Nog los van allerlei andere zaken die het houden van varkentjes met zich meebrengt en voor grote problemen kan gaan zorgen in de particuliere sfeer.
Enfin. Dit echtpaar heeft na hun bezoek aan Het Beloofde Varkensland het roer helemaal omgegooid. Wat ze aan ruimte hebben, wordt nu helemaal voor hun varkentjes. Ze gaan verbouwen en de man des huizes moet zelfs zijn geplande vijver laten schieten. En dat doet hij! Hulde voor deze mensen die beseffen dat een dier recht heeft op een goed bestaan en als je ze dat niet kunt of wilt bieden er dan nooit aan beginnen moet.
Met de complimenten van Familie Bofkont :-)
Dinsdag 1 april 2014
De Dag van de KAT & FLEXITARIER
Zonet een leuke mail gekregen van een dame die via haar kat George op andere vleesgedachten kwam:
'Je verhalen hebben veel impact op me, ze maken me vrolijk, ontroeren me maar kunnen me soms ook verdrietig maken. Je doet fantastisch werk, je geeft de dieren een identiteit (naam), waardoor er ruimte voor compassie is. Als vanzelf ga je dan nadenken over al die anonieme dieren in de bio-industrie. Dat leidt dan weer hopelijk tot gedragsverandering; geen of minder vlees eten. Ikzelf ben meer dan 20 jaar geleden gestopt met het eten van vlees, uit liefde voor mijn kat George. Ik kon het niet meer met mijn geweten rijmen, gek zijn met je eigen dier maar wel vlees van andere dieren eten. Ik deel (gedoseerd) je FB berichten met mijn vrienden, in de hoop dat zij ook vleesverlater zullen worden. Je laat mensen op een niet-agressieve, niet-veroordelende manier over hun gedrag nadenken. Dat spreekt mij aan en lijkt mij ook het meest effectief'.
Er zijn heel veel katten in Nederland, hun baasjes zouden samen een heel leger aan ambassadeurs voor boerderijdieren kunnen vormen. Maar zo werkt het dus niet. Bovendien eten katten toch ook vlees :-) Ik kende maar 1 kat die dol was op salade, mango, ananas, druiven en noem maar op. En dat was Boy George (niet te verwarren met de kat George uit de mail hierboven :-)).
Niet dat ik dat bewust deed om Boy George tot het vegetarisme te bekeren; ik kwam er bij toeval achter, hij jatte het gewoon onder mijn handen vandaan. At ik verse ananas dan was hij niet de houwen en sleepte de schijven zo van mijn bord af. Maar daar moet meteen bij gezegd worden dat Boy George in zijn jonge jaren ook wel eens met een babyhaasje uit de polder thuiskwam :-( Muis of duif stonden ook wel eens op zijn menu. Eigenlijk was Boy George de flexitarier avant la lettre. Af en toe wel, af en toe niet geen vlees, net zo het uitkwam.
Van de week las ik weer eens iets over die Amerikaanse foodjournalist, die een paar jaar geleden de kreet flexitarier introduceerde. Tot zes uur 's avonds eet hij geen vlees. Maar vanaf 18.00 uur gaat hij loos op de biefstukken. Ja hallo! Zo kan ik het ook. Wat is daar anders aan? De meeste vleeseters nuttigen hun biefstukken toch ook pas bij de avondmaaltijd? Dat is net zoiets als metholsigaretten roken en zeggen dat je eigenlijk niet rookt. Die mensen bestaan ook. En ach iedereen moet het ook allemaal maar zelf weten :-)
Voor vanmiddag kreeg ik een uitnodiging voor de boekpresentatie van een boek over veganisme: De Vegarevolutie. Leuk! Ik heb een recensie-exemplaar ontvangen en zal er hier kond van doen. Wordt Vervolgd.
Dinsdag 1 april 2014
BETSY THE TALKING PIG (15)
- praten -
Ik wist niet wat ik hoorde! Dit Huis Is Gezegend? Geluk, Liefde, Gezondheid? Wat zei die dame daar toch allemaal. Dus toch een ketting, maar dan eentje met een boodschap erop! En ook nog gevonden door de vrouw in mijn bos! Dat zou de boer eens moeten weten!
Ik hield het niet meer. Naar binnen moest ik. NU! En ik bonkte keihard met mijn neus tegen de deur aan. De vrouw deed verschrikt open: "Betsy! Wat is er met jou aan de hand?"
"IK MOET DIE KETTING ZIEN!" schreeuwde ik tegen haar.
"NU! KOM OP MET DIE KETTING!"
De vrouw sloeg een hand voor haar mond. "Wat is er?" riep de dame tegen haar. "Je trekt helemaal wit weg!"
"Erin! Betsy kan praten! Ze praat tegen me! Ze wil naar binnen!"
En toen zwaaide de vrouw de deur voor me open:
"Nou Betsy, kom er dan maar in."
Wordt Vervolgd.
PS
Voor wie het nog niet wist: ik hoor bij Familie Bofkont.
GIRO 469 (IBAN NL02INGB0000000469) t.n.v. FAMILIE BOFKONT (ANBI, dus giften zijn aftrekbaar)