Facebook.com/FamilieBofkont & Twitter @FamilieBofkont
GIRO 469 (IBAN NL02INGB0000000469) t.n.v. FAMILIE BOFKONT (ANBI, dus giften zijn aftrekbaar)
varkensmassage & stierknuffelen
Al duizenden mensen hebben de Familie Bofkont Workshop gevolgd :-)
Lees hier de reportage Familie Bofkont Workshop in Roots magazine.
;){kind=link}
De Familie Bofkont Workshop is elke zondag, het hele jaar door.
Programma aanvragen? mail@familiebofkont.nl
Voor data klik hier - Voor foto's klik hier
Besloten groep: Verjaardag - Vrijgezel - Teambuilding - Bedrijfsuitje - etc.
maandag t/m zaterdag - mail@familiebofkont.nl
Maandag 31 maart 2014
De Dag van DE VONDST
Het is waar wat Betsy zegt. Tijdens een opruimactie in het bos heb ik inderdaad een ketting achter in het bos gevonden, diep verscholen onder de bladeren. Maar ik zag iets blauws glinsteren. Ik trok een groot hart met Hebreeuwse tekens en daaraan bungelende kettinkjes met opschriften en blauwe steentjes tevoorschijn.
Nog nooit zoiets gezien, ik wist meteen dat er iets bijzonders mee was. Diezelfde middag kwam Erin langs. Zij kent wat Hebreeuws. Erin zette haar bril op en sprak toen de volgende woorden:
"Op het hart staat Dit Huis Is Gezegend. En op de drie bungels Geluk, Liefde en Gezondheid."
Zo. Daar kan Betsy het mee doen. Haar huis is gezegend. Tel daar haar oornummer 1818 bij op dat in het Hebreeuws leven + leven betekent, en alles valt op z'n plek. Het moest gewoon zo zijn. Dit varken in dit bos in dit jaar. You go Betsy!
Ik had gisteren nog een mooi verhaal over een boer beloofd. Boer Edwin. Voor wie het nog niet wist: ik vroeg in 2009 of ik zijn uitgewerkte fokzeug mocht kopen (ze zou die week naar de slacht gaan) samen met haar laatste biggetje (ze had in totaal 170 biggen bij hem geworpen). Tot mijn verrassing zei hij ja. Ik mocht moeder en big niet eens betalen, maar kreeg een cheque van hem van 1281 euro (haar oormerknummer). Zo blij was hij dat ze kon blijven leven.
Een paar weken terug kwam Boer Edwin koffie drinken met zijn vrouw. Benieuwd hoe het gaat met La Mama & Edwin. Ze liepen de Varkensmassagesalon in. Daar lagen La Mama & Edwin lekker tegen mekaar aan, dik in het stro. Edwin inmiddels net zo groot als zijn gigamoeder, inclusief indrukwekkende slagtanden. En La Mama met inmiddels prachtig glanzend, zijdezacht wit haar over haar hele lichaam tot en met haar oren aan toe (in de bio-industrie had ze heel weinig haar vanwege de warme stallen).
Boer Edwin knielde meteen met een grote glimlach naast haar neer (zij was destijds zijn lievelingszeug en het speet hem dat hij haar naar de slacht moest doen vanwege minder wordende worpen).
Drie dagen na hun koffiebezoek belde Boer Edwin me op. "La Mama wordt 10 jaar in mei. Mag ik haar verjaardag komen vieren samen met mijn collega's van de LTO Vakgroep Varkenshouderij?"
Ik verheug me op hun komst. Dat uitgerekend varkenshouders - met allemaal traditionele varkensbedrijven - de 10e verjaardag van een slachtzeug (= uitgewerkte fokzeug die naar de slacht moet) komen vieren op Het Beloofde Varkensland, is toch op z'n minst opmerkelijk te noemen. De meesten van hen zullen nog nooit zo'n oud varken gezien hebben.
Het resultaat van 20 jaar keihard werken om het varken op de kaart te krijgen maar je niet tegen de boeren te keren. Als we ooit iets anders willen voor alle varkens en niet alleen voor de La Mama's en de Betsy's van Familie Bofkont, dan zullen we ons ook moeten willen verdiepen in varkensboeren. In hun geschiedenis, hun cultuur, hun problematiek, hun pijnpunten en je vervolgens op de consument richten, want die heeft de uiteindelijke macht. Dat heb ik gedaan en ik dat zal ik blijven doen.
Wie weet hoever we dan nog met z'n allen kunnen komen :-)
PS
Jaro vertelde dat er zaterdagmiddag een slager bij Betsy kwam kijken. Hij vond het een prachtig project en vroeg meteen waar hij kon doneren.
Ik bedoel maar :-)
Familie Bofkont Workshop
op Het Beloofde Varkensland
16 maart 2014 - 14.00 uur
Bekijk
hier de foto's.Zondag 30 maart 2014
BETSY THE TALKING PIG (14)
- dit huis is gezegend -
Zie je wel! Ik had dus toch een ketting zien liggen! De vrouw had bezoek van een dame. 'Moet je nou eens kijken wat ik in het bos gevonden heb', zei ze tegen haar. Ik stond bij de pipowagen. Ik voelde aan mijn water dat het iets met die ketting te maken moest hebben en drukte mijn oor tegen de pipowagen aan.
"Hier. Een hart met allemaal vreemde tekens er op. Volgens mij is dat Hebreeuws. Weet jij wat er staat?" "Wat een mooie ketting", zei de dame. "Eigenlijk meer een soort amulet. Eens kijken of ik nog een beetje Hebreeuws kan lezen, lang geleden hoor dat ik dat geleerd heb."
En toen slaakte ze een kreet. "Oh! Weet je wel wat hier staat Dafne? En dat heb je zomaar gevonden in het bos van Betsy? Hoe is het mogelijk! Hier staat: dit huis is gezegend. En hier op de hanger staat liefde, geluk en gezondheid. Dit kan toch geen toeval zijn?"
Wordt Vervolgd.
Zondag 30 maart 2014
De Dag van BETSY EN DE ENE BOER IS DE ANDERE NIET
Betsy's buik begint vormen aan te nemen. Het worden spannende tijden. Van de week wordt er een zolderinkje in haar huisje gemaakt. Kan ik daar als varkensvroedvrouw op waken/slapen zonder dat ik haar in de weg lig. Niet dat haar huis te klein is, zeker niet, maar als het zover is moet Betsy alle kanten op kunnen om zelf te kiezen waar ze wil liggen om te baren.
Gisteravond is dierenarts Peter Klaver bij haar geweest. Hij was tevreden over haar conditie en hij heeft haar gechipt. Met een lekker hapje voor Betsy was het zo gepiept. Nu kan haar oornummer eruit. Betsy is de naam. Peter gaf nog een goede tip: voor voorlopig heeft Betsy meer dan genoeg buitenruimte. Niet meteen het hele bos voor haar openstellen. Stel dat ze op een warme dag haar biggen in het bos werpt, daar zijn de nachten nog veel te koud voor. Het allerbeste is dat ze haar biggen in haar eigen huisje krijgt in dik stro. Pas als ze sterk genoeg zijn en de nachten warmer, dan is het tijd voor het hele bos. Voor nu heeft Betsy al onvoorstelbaar meer ruimte dan ze ooit had - ze kan al een sprintje van 50 meter trekken - dus een walhalla is het toch al. Wilde zwijnen verliezen ook biggetjes aan de kou, zei Peter.
Betsy is erg wijs met haar huisje. Ze ligt er vaak en graag. Rusten, slapen, zuchten, smakken, de biggen deinen in haar buik, er gebeurt veel in haar grote lichaam. Gisteren had ze het warm en nam een duik in haar waterbak, een grote sterke speciekuip. Toch had die geen schijn van kans tegen dat harstochtelijke varkensgedrag en zei krak. De voerbak was ook al met een paar dagen ter ziele. Gelukkig. Betsy is gewoon een echt varken dus :-)
Betsy's boer is ook begaan. Met veel plezier volgt hij haar blog. 'Ik vind het prachtig dat je zo enthousiast bent, maar daarom juist moet ik je toch waarschuwen. Hou er rekening mee, het kan altijd mis gaan. Een miskraam op het laatste moment, doodgeboren biggen, het kan allemaal zomaar, altijd.' Peter beaamde dat.
Daar hou ik zeker rekening mee. Mocht het misgaan door een miskraam dan stap ik over op plan B. Dan haal ik voor Betsy een paar biggetjes uit de bio-industrie. Biggen krijgt ze, hoe dan ook. Maar vooralsnog heb ik goede hoop op een goede afloop.
Iets anders. Betsy krijgt inmiddels post van ene Valentijn, een jong fokzeugje uit de intensieve varkenshouderij (1 worp, nu drachtig van de volgende). De correspondentie tussen Valentijn en Betsy zal jullie vast niet ontgaan zijn, evenals de uitwisselingen tussen de boerin van Valentijn en een varkensvriendin :-)
Laat ik het zo zeggen: Zo leuk Betsy's boer het hele project vindt, zo flauw kan een andere boer(in) er op reageren. Waarschijnlijk door een gevoel van bedreiging? Nergens voor nodig, want de hele wereld weet al dat ik me als boerenkleindochter nooit tegen de boeren heb gekeerd, maar me juist op de consument richt. Daarom is Betsy in het bos nu juist broodnodig, want van de week heb ik al een paar keer jonge, hippe mensen aan het hekje bij Betsy gehad, die met met grote ogen vroegen: 'De bio-industrie, wat is dat?' En vervolgens met open monden naar de foto uit Betsy's vorige leven staarden. Ik verzin dit niet.
Enfin. Gistermiddag hadden we de hele club van Peter's praktijk op bezoek bij Familie Bofkont. Dierenartsen, assistenten, administratiemedewerkers, allemaal. Leuke bijeenkomst. Iemand stelde de vraag of Betsy nu alleen in het bos was. Goede vraag. Betsy was niet alleen, maar verkeerde in het goede gezelschap van varkenshoeder Jaro. Dat Betsy op dit moment (nog) geen soortgenoot bij zich heeft, daar is over nagedacht, gewikt en gewogen. Natuurlijk heb ik dat overwogen (varkens zijn sociale dieren), maar omdat Betsy al zo snel gaat bevallen, kwam ik tot de volgende conclusie:
Betsy werd erg gepest bij de boer door de andere zeugen sinds de verplichte groepshuisvesting, die afgelopen januari wettelijk verplicht werd (een heel verhaal, komt later nog wel). Betsy was het pispaaltje dat voortdurend op haar huid gezeten werd, niet of slecht aan de bak kwam, door stress sterk vermagerde etc. De boer heeft haar toen noodgedwongen uit de groep gehaald. Al die ellende voor nummer 1818 was 1 van de redenen waarom mijn oog op dit varken viel. Ik had het erg met haar te doen.
Een 'vriendin'/soortgenoot/fokzeug uit Betsy's stal meenemen als gezelschap naar het bos was dus niet im frage. Het enige dat gekund had i.v.m. Betsy's dracht, was een borg (gecastreerde beer), maar ook die zou minstens een maand gescheiden van haar moeten zitten. Zo'n gewenningsperiode tussen vreemde varkens is altijd een vereiste, want ze vechten elkaar de tent uit in het begin. Altijd. Het leek me in geval van de drachtige Betsy geen goed plan.
Een terechte keuze, bevestigd door dierenarts Peter Klaver. Ik hecht waarde aan zijn oordeel, ik ken geen andere dierenarts die zoveel van varkens afweet als hij.
Betsy is nu veel beter af. Rust aan haar hoofd, wennen aan een nieuw leven, geen pestende collega's en alle tijd om rustig aan mensen te wennen. Met een ander varken in haar buurt was ze haar schuwheid voor mensen ook niet meer kwijtgeraakt. En zeer binnenkort al leeft Betsy in de groep, haar eigen groep, namelijk haar eigen gezin. Mooier dan dat kan het niet.
Morgen heb ik een verhaal over een andere boer, een mooi verhaal :-)
Tot dan en een fijne zondag allemaal!
Zaterdag 29 maart 2014
BETSY THE TALKING PIG (13)
- de chip -
Zo'n leuke dag gehad met Jaro. Hij blijft vannacht ook slapen.
Gezellig. Morgen weer zo'n mooie dag, nog warmer dan vandaag.
Heb natuurlijk een modderbad genomen. Dat kan nu allemaal zomaar.
En... vanavond kwam de dierenarts nog langs, het was al donker.
Hij vond dat ik er best uitzag en heeft mij gechipt.
Dag betekent dat mijn oormerk er uit kan.
Ik word aangemeld bij de Nederlandse Databank voor Gezelschapsdieren.
Joepie! Ik ben geen nummer meer, ik heb een naam.
Mijn naam is Betsy. Betsy Bofkont. Aangenaam :-)
Zaterdag 29 maart 2014
De Dag van DE BELFIE
Je kon er natuurlijk op wachten: een selfie met Betsy.
Een groepje kinderen bij Betsy. Dat worden BELFIES.
Ze waren leuk met haar. Het was spannend voor ze.
Zo'n groot varken, best eng maar toch ook lief.
Durfden ze dat wel, zo dichtbij bij Betsy voor een Belfie?
Ze durfden het - uiteindelijk allemaal.
Ik heb ze het Familie Bofkont boek meegegeven voor op school.
Ze komen terug met juf en de hele klas.
Voor beschuit met muisjes. Zoveel is zeker.
Vrijdag 28 maart 2014
BETSY THE TALKING PIG (12)
- de massage -
Dat zal toch niet de veearts weer zijn om bloed te komen tappen? M'n hart klopte in mijn keel. En wie van ons zou deze keer aan de beurt zijn? De deur ging open. Het licht floepte aan, maar het was de boer. Alleen. Gelukkig. Hij keek even rond, maar verdween toen meteen weer. Ik slaakte een zucht van verlichting. En ik niet alleen.
Trouwens over mannen gesproken. De ene man is de andere niet, dat heb ik gisteren wel gemerkt. De vrouw kreeg een man op bezoek met zijn dochter. Voor zover ik begreep een medewerker van de Bofkontboerderij, hier een kwartiertje vandaan. Hij kwam met mij kennismaken en was helemaal onder de indruk van mijn oren en mijn lieve uitstraling. Toen legde hij zijn hand op mijn rug. En op mijn buik. Wat ik toen voelde. Ik viel zomaar slap opzij. Daar lag ik met m'n hele hebben en houwen in de modder. Krijg ik me daar toch een massage! Hemels gewoon.
Maar ik dwaal af. Jullie willen weten wat er met die ketting is gebeurd. Ik ook, want ik weet het niet. Of buurvrouw die nou doorgeslikt heeft (ik denk het niet want dat had ze vast niet overleefd), dat ze hem kwijtraakte of dat de boer die ketting weer ingepikt heeft, het is mij ook een raadsel. Maar wat nog veel gekker was, is dat ik die ketting dus op dat tafeltje in de Pipowagen zag liggen. Of heb ik me dan toch vergist?
Wordt Vervolgd.
Vrijdag 28 maart 2014
De Dag van WITH A LITTLE HELP FROM MY FRIENDS
Jaaaaren geleden (in een ver vorig leven) deed ik auditie bij theatergroep Werk In Uitvoering in Groningen. Ik moest o.a. een stukje zingen van with a little help from my friends (Beatles) in verschillende ritmes.
Als nu iemand vraagt hoe je Vriend van Familie Bofkont wordt, moet ik daar altijd weer aan denken. Wie had toen gedacht dat ik 5 jaar later communicatietrainer zou zijn en nog weer later naar de boerenschool zou gaan om communicatie aan beestenkennis te paren en in te gaan zetten als voorlichting over de bio-industrie?
Er kwam een boerderij en die is het domein geworden van een stel bofkonten. Vanochtend een aanvraag van een dierenvriend voor een 'familiebuilding' om na het overlijden van een ouder met haar familie troost te vinden bij Familie Bofkont: with a little help from my friends. Mooi idee. Vereerd dat ze aan de bofkonten dacht. Helemaal mooi omdat de bofkonten als voormalige pechvogels op hun beurt troost kunnen bieden aan mensen. Dan is de cirkel rond. Dieren kunnen niet zonder mensen en mensen kunnen niet zonder dieren.
Met de Vrienden van Familie Bofkont zijn we zo blij. We hopen jullie binnenkort allemaal te kunnen uitnodigen bij Betsy voor de beschuit met muisjes. Mede dankzij de Vrienden van Familie Bofkont heb ik de stap voor dit ultieme varkensproject ook durven zetten. Als Betsy's biggetjes er straks zijn en ook allemaal mogen opgroeien en lang leven tot ze omvallen van ouderdom, dan zijn er weer zoveel extra bekkies te voeden en te verzorgen. Reken maar dat Betsy een groot gezin krijgt...En dat kost geld. Veel geld. With a little help from de Vrienden van Familie Bofkont voelen we ons geruggesteund.
Dank, dank, dank daarvoor!
Helemaal leuk toen een Vriend van Familie Bofkont mailde dat ze zo blij is met haar welkomstgeschenk en dat ze de 'Familie Bofkont Bijbel' er altijd bij pakt als ze de blogs leest. Snel even kijken op het smoelenboek: o ja dat is Dappere Dodo, en dat eigenwijze smoeltje is Bokkie en even kijken dan moet dat Grietje zijn.
Wie Vriend van Betsy wil worden - en dus van Familie Bofkont - is van harte welkom. Betsy kijkt naar jullie uit. Vandaag ligt ze bij een dikke boom in de zon. Ze neemt af en toe een spurt door het bos, blaffend van geluk. Haar buik wordt steeds zwaarder, de biggetjes hebben nog geen weet wat een mazzel zij ook gaan krijgen. With a little help from my friends gaat dat vast wel lukken :-) Fijne avond allemaal!
Donderdag 27 maart 2014
BETSY THE TALKING PIG (11)
- reuring -
Het kreng! Was ze me weer te snel af. Ze bonkte met haar kop tegen mijn kooi en het stuk ketting viel op het beton. Aan haar kant! Ik kon er naar fluiten. Had ik maar even gewacht tot ze diep lag te slapen. Had ik mijn nieuwsgierigheid maar kunnen bedwingen. Had ik haar maar af kunnen leiden, had ik maar dit, had ik maar dat, maar dat deed ik allemaal niet. Het ging gewoon te snel.
Buurvrouw schoof de ketting met haar neus over de grond heen en weer. Het maakte een krassend geluid. En ja hoor, iedereen kwam omhoog.
Daar stonden we weer met z'n allen, zij aan zij in onze kooien. Eindelijk gebeurde er iets. Het minste geluid of ineens een andere geur en iedereen stond op tilt. Dat waren onze verzetjes. Alles beter dan niks. Mijn buurvrouw had inmiddels de ketting in haar bek en sabbelde er op alsof haar leven er van afhing. Uitsloofster. Wat waren we allemaal jaloers. Ze duwde de ketting met haar tong van de ene kant naar de andere kant. Zoog, kauwde en smakte maar door. Stik er maar in, dacht ik stiekem, stomme trut.
Er zat maar een ding op. Wachten tot ze een keer niet oplette en de ketting aan mijn kant lag. Dan met mijn tong probe..., maar daar klonken voetstappen. Ze kwamen steeds dichterbij. O jee, wat nu weer?
Wordt Vervolgd.
Donderdag 27 maart 2014
De Dag van BETSY, BETSY EN NOG EENS BETSY
Weet je al wat je vanavond gaat eten? De hamvraag die iedere dag weer terugkomt. Je de hele dag verheugen op een lekker maaltje 's avonds, wie kent dat niet?
Vanochtend keek ik naar ontbijtTV en viel met m'n neus in het rapport over de grote misstanden en fraude in de vleesindustrie. Gisteren stonden de kranten er ook al bol van. Het komt in het kort hier op neer: supermarkten zijn uit op winst en niet op voedselveiligheid.
Als je voor vanavond nog boodschappen moet doen, weet je dus wat je vandaag en de rest van je leven te doen staat, of beter gezegd NIET te doen staat. Laat die pakjes vlees maar lekker in de supermarkt liggen.
Kom liever binnenkort een beschuit met muisjes eten bij Betsy. Kijk je naar Betsy, dan weet je dat we een heel nieuwe weg moeten inslaan als het om ons eten gaat. En dat staat nog helemaal los van het feit of vlees nu wel of niet veilig zou zijn.
Zoals Betsy zich nu al binnen amper 10 dagen vrijheid ontwikkelt, is angstaanjagend als je je realiseert dat haar lotgenoten zo'n kans op een nieuw leven nooit zullen krijgen.
Betsy gaat met sprongen vooruit. Gisteren liet ze zich al op haar buik aaien, ze ging er zelfs speciaal voor liggen. Iedere stap vooruit roept mij mij dubbele gevoelens op. Blijdschap, maar ook diepe droefenis. Wat heeft dit dier al die tijd haar wezen moeten verloochenen, en nog erger: voor haar soortgenoten zal er nooit een moment van verlichting komen.
Iedere dag wordt Betsy meer varken, het leven begint door haar heen te stromen, de stille verstarde robot die ze was, raakt steeds meer op de achtergrond.
Tijd dus om haar leefgebied te vergroten. Begonnen met een kleine uitoop om haar te laten wennen (maar voor wat ze gewend was al een grote lap grond), heeft ze er gisteren een heel stuk bij gekregen. Meteen ging ze op onderzoek uit. Als alles goed gaat heeft ze eind volgende week het hele bos tot haar beschikking.
Het worden prachtige dagen, warm en zonnig, het worden spannende dagen, want Betsy wordt over niet al te lange tijd moeder. En al haar biggetjes mag ze bij zich houden. Ze kan met ze uit scharrelen gaan, ze kunnen zomaar in het bos gaan liggen rusten, ze zullen als mallen achter mekaar aan gaan rennen, ze zullen door de lucht tuimelen als Betsy kribbig wordt en ze een beuk geeft (de corrigerende tik). Dat alles staat straks te gebeuren en gaat gedeeld worden met wie dat maar wil.
Verheug je maar vast op de lente, want de lente van 2014 wordt de lente van Betsy & Biggen. En denk nog even aan Betsy als je straks boodschappen gaat doen. Vegaspekkies zijn ook heerlijk. Heus.
In ieder geval lekker veilig :-)
Woensdag 26 maart 2014
BETSY THE TALKING PIG (10)
- verveling -
Iedereen wil nu ineens alles over die ketting weten, maar ik heb nog steeds geen kans gezien de Pipowagen weer in te komen. Wat jullie niet weten en ik wel, is dat de boer op een dag een stuk ketting in zijn hand had. Ik hoorde hem er over praten met zijn vader. "Moet je kijken pa. Dit zat bij de post. Schijnt het nieuwste te zijn. Varkens moeten ineens speelgoed hebben. En als je dit dan voor ze ophangt, schijnen ze zich minder te vervelen. Als we nu bestellen, krijgen we een leuke korting."
Zijn vader pakte het stukje ketting aan. "Wat moeten wij daar nou mee. Wij hebben toch geen vleesvarkens" en hij hing het over de rand van mijn kooi. "Kom we moeten door, er is nog een hoop werk te doen." Hij knipte het licht uit en weg waren ze weer.
In het donker lag ik te denken. Wat zou ik met dat stukje ketting kunnen doen. Het hangt wel toevallig bij mij en niet bij de buurvrouw. Ik kwam omhoog en tastte voorzichtig met mijn neus de stalen stangen van mijn kooi af. Te laat! De buurvrouw had het gehoord en schoot meteen overeind.
Wordt Vervolgd.
Woensdag 26 maart 2014
De Dag van OBAMA
Nog meer Obama. Van de weeromstuit noemde ik Mozzarello gisteren weer Obama. Dat overkomt me nog regelmatig trouwens. Mij niet alleen. De naam Obama gaat hier nog vaak het erf over. Oh nee, het is Mozzarello.
De kleine Obama was de voorganger van Mozzarello. Deze donkere beauty boy kon alleen maar Obama heten toen hij begin 2009 bij Familie Bofkont kwam. De hele wereld stond op dat moment op z'n kop vanwege de eerste zwarte president in Amerika.
Obama was een plaatje. Wat was ik onder de indruk tijdens mijn eerste bezoek aan de waterbuffelhouderij. Al die grote donkere oerbeesten met hun nieuwsgierig lange donkerblauwe tongen, ik werd zowat door ze opgeslobberd. En wat een leuke buffelboer. Hij schreef de namen van zijn buffels met zwart viltstift op hun oornummers. Dat had ik nog nooit gezien. Ik herinner me Elvis en Don Corleone, stoere stieren die hij los in de kudde liet lopen. En Anneke, de moeder van Obama. Wat een lief dier. Ik vroeg de boer of ik een stierkalfje bij hem kon kopen om oud te laten worden. De boer lachte. Dat had hij nog nooit meegemaakt.
Op een dag belde hij op. Er was een buffelstiertje geboren met een wit vlekje boven op zijn kopje en een witte punt aan de staart. 'Echt iets voor jou. Nog even wachten, hij is wat ziek en ik wil hem goed afleveren.' Toen we het buffelkalfje kwamen halen zag ik de boer afscheid van hem nemen. Ik was de stal even uit en toen ik terugkwam, ving ik dat nog net even op. Een boer die afscheid van zijn kalfje neemt en dan nog op zo'n tedere manier. Doe het niet! wilde ik roepen. Hou hem hier! Jullie horen bij elkaar! Met een raar gevoel nam ik het kalfje van hem over. Maar ik wist ook dat als ik dat niet zou doen, het buffelstiertje over twee weken met de handelaar mee zou gaan voor afmesting en slacht.
Obamaatje kwam op 13 februari bij de kleine Zeus en de kleine Herman. Drie kalfjes, drie flessen een aantal keren per dag en nacht, ik had het er maar druk mee. De schuchtere Obama werd opnieuw ziek. Een darmbacterie, die we niet onder controle kregen, wat we ook deden. Peter Klaver over de vloer, de beste kalverspecialist van Nederland raadplegen, het mocht allemaal niet baten. Op 4 maart zei ik op het laatste moment een lezing in Artis over Familie Bofkont af (en stuurde een goede vervanger), ik wilde bij Obama blijven. In de vroege ochtend van 5 maart blies onze Obama zijn laatste adem uit.
Ik twitterde 'Obama overleden', maar zag bijtijds de bizarre verwarring in en drukte op de deleteknop. We baarden Obama op als een Oosterse prins. Boy George waakte bij hem en de volgende ochtend reden we beduusd naar het crematorium, waar we de slappe lach kregen, die nooit meer leek te stoppen.
Anderhalf jaar later opnieuw naar de buffelboer. Dolle Mina had een vriendje van haar eigen leeftijd nodig. Het werd Mozzarello, we kregen hem cadeau van de buffelboer. Net zo schuchter en verlegen als Obama destijds.
En moet je hem nu eens zien. Het zijn verleiders die buffels. En bazen. Het is Mozzarello net niet gelukt de baas te worden van de hele Bofkontkudde en dat is maar goed ook. Herman & Zeus waren gelukkig al bijna 2 jaar toen hij kwam, die lieten zich door dat onderdeurtje de kaas niet van het brood eten.
We hebben het er wel eens over als Obama was blijven leven, wat er dan gebeurd zou zijn. Dan zou hij ongetwijfeld de baas geworden zijn over Herman en Zeus. En dat was niet best geweest, een buffel als baas. De boer heeft tot zijn grote spijt Don Corleone ook weg moeten doen, hij werd uiteindelijk gewoonweg te gevaarlijk.
Het is gegaan zoals het gegaan is. Inmiddels ruim 3,5 jaar buffelervaring rijker. Mozzarello is me er eentje. De womanizer die tijdens de workshops slap bij de vrouwen op schoot ligt, kan door de week z'n buien hebben. Als je hem niet aan kunt, veegt ie de vloer met je aan. Herman, Zeus en Dennis houden hem in het gareel. Van de week kreeg ik een vraag of ik nog een koe wilde opnemen. Onmogelijk. De Bofkontkudde is stabiel. Een groep ontzettend leuke koeien en je-weet-wel stieren die hun balans met elkaar gevonden hebben.
Ik weet nu dat zo'n balans goud waard is. Een kalfje grootbrengen is 1, maar je weet pas met wie je te maken hebt als ze opgroeien en hun karakter vorm gaat krijgen. Dat is altijd een verrassing. Mozzarello is onmisbaar - al is het alleen maar omdat door hem Obama er ook nog altijd bij blijft. Grietje is dol op Mozza, Dolle Mina blijft zijn grote vriendin, hij is goed met de andere boys, maar nog een nieuwe volwassen koe erbij is spelen met vuur.
En dat vuur heet Mozzarello, de waardige opvolger van onze eigen onvergetelijke Obama :-)
Dinsdag 25 maart 2014
BETSY THE TALKING PIG (9)
- twee dikke buiken -
Vanmiddag kreeg ik zomaar bezoek van twee hele leuke dames, Judie en Elseline. Ze werken hier aan de overkant op de VUmc vertelden ze, hadden over mij gehoord en wilden graag kennis komen maken.
Maar ik lag te rusten in mijn huisje. Best zwaar zoveel biggen in je buik, pas in de namiddag kom ik meestal weer naar buiten, want dan heb ik honger. Niet dat ik dan meteen eten krijg, de vrouw is best streng. Ze wacht gewoon tot 6 uur, anders ga ik de hele tijd om eten lopen klieren, en dat wil ze niet.
Ik hoorde ze wel praten, over hoeveel biggetjes ik ga krijgen en wanneer ze komen. Blijkt Elseline ook in verwachting te zijn! Eind april komt haar baby, dan ben ik - als alles goed gaat - al weer een paar weekjes moeder.
Ze kwam toch nog even bij me zitten. Twee aanstaande moeders. Als haar baby er is, komt ze weer langs, dan gaat ze met haar kindje tussen mijn biggen zitten hebben we afgesproken. En Judie komt dan ook weer mee. Leuk! Daar verheug ik me nu al op!
Wordt Vervolgd.
Dinsdag 25 maart 2014
De Dag van DREAM BIG DREAMS
'Dream Big Dreams', sprak Obama gisteren tegen de leerlingen van het Sweelinckcollege. Dream Big Dreams. Vertel mij wat. Ik doe mijn hele leven al niet anders. Op de dag dat Obama in het Rijksmuseum stond, was het precies drie jaar geleden dat ik met de directeur van de Zuidas in het Bofkontbos stond.
Dat noemde hij toen nog gewoon dat woeste stukje bos in het kenniskwartier van de Zuidas. Nou, ik had wilde plannen met dat woeste bos en dat wilde ik hem graag vertellen. Het was prachtig lenteweer op die 24ste maart 2011, de weergoden waren ons goed gezind.
Hoe kreeg ik het voor elkaar om een vrijgekochte fokzeug met haar buik vol biggetjes op deze bijzondere plek te laten wonen? Geen afspraak in het World Trade Center waar de heren kantoor houden, dat leek me niks. Nee, hij moest ter plekke zien en horen wat ik bedoelde. Een pipowagen aan de rand van het bos met de rug naar de kantoren en het grote geld. En aan de boskant helemaal van glas met uitzicht op het moedervarken en haar biggetjes, alsof je er zo tussen liep en lag. Dat moest ik hem vertellen.
Aagje ging mee, althans haar 2D model op ware grootte. Ik zette haar tussen de bomen, evenals haar beeltenis als biggetje van toen. Daar stonden dus al een moedervarken met roze kind in het prille voorjaarsgroen in de stralende lentezon. Een goudgele strobaal deed dienst als tafeltje, een blauwgeblokte theedoek was het tafelkleedje. Kraakverse croissants van le Fournil (de lekkerste van Nederland), koffie, thee, suiker en melk. Voila. Een lentelunch in de open lucht.
De buurtregisseur had ik gevraagd of hij de directeur wilde bellen. 'Wat moet ik dan zeggen?' Zeg maar dat hij om 12 uur naar het woeste bos tegenover de VU komt voor een verrassing. En hij kwam!
Wij (Dennis, de buurtregisseur en ik) zagen ze komen aanlopen in hun mooie pakken (de financieel directeur kwam ook mee). Ze staken het zebrapad bij het Gerechtsgebouw over en liepen nieuwsgierig langs de rand van het bos zo naar het tafeltje dekje ezeltje strekje. En daar stond ik ze op te wachten met mijn partners in crime.
Het was een leuk weerzien met de algemeen directeur van de Zuidas. Hij had al zo'n vermoeden gehad. We konden een potje breken omdat een eerder evenement (onze varkens op Dierendag in het mais tussen de kantoorflats) een groot PR succes voor de Zuidas geworden was.
Toen de croissants en de koffie op waren, knikten de heren. De zaak was rond. We kregen toestemming om er iets moois van te maken.
Alles koek & ei? Welnee, natuurlijk niet.
Tussen droom & daad staan immers wetten en praktische bezwaren. Drie lange jaren hebben we van de enorme rijstebrijberg moeten eten tot het onze neuzen uitkwam. We begonnen vol goede moed maar kregen met de ene na de andere tegenslag te maken. Teveel en te vaak om hier zo even op te noemen. Ik werd er gek van. Geef het toch op, zei iedereen. Ik kwam maar niet rond met de juiste boer, de juiste zeug, de juiste timing en alles wat daar mee van doen had.
Maar het plan varken-van-bioindustrie-naar bos liet me niet meer los.
In de tussentijd deden we adhoc projecten in het bos. Varkenscolleges voor VU studenten met Zeeman in de hoofdrol, lunchwandelingen voor Zuidassers met Lange Lijs, Haas, Broertje & Wilde Sjouk. Dierendag in de Varkensvilla met de Vrienden van Familie Bofkont onder warme dekbedden samen met Sjonnie, Moszkowicz en Pinokkio. Allemaal even leuk, maar geen varkensmoeder uit de bio-industrie met haar biggetjes. Geen onderzoek hoe ze haar nieuwe leven in vrijheid zou inrichten.
Drie lange jaren onophoudelijk vechten tegen de bierkaai. Het mocht blijkbaar niet. Loslaten dus. Er zat niks anders meer op. Toen liet ik het los.
Een week later diende Betsy zich aan.
En alsof Betsy wist dat Dream-Big-Dreams-Obama in de stad was:
Ze maakte gisteren zomaar twee rondedansjes: 1 in haar Varkensvilla en 1 in het bos: 'Hoi hoi hoi, dream big dreams, hou vol, laat los op het juiste moment en als het zo moet zijn, dan moet het zo zijn. Kijk maar naar mij! :-)
Maandag 24 maart 2014
BETSY THE TALKING PIG (8)
- de ketting -
Veel gebeurd weer. Gisteren was de vrouw er alleen maar 's ochtends. Daarna ging ze weg. Wel kwamen er toen meteen twee andere vrouwen 'op mij passen'. Verdamme! Dat wou ik helemaal niet!
Ik was al lang blij dat ik het rijk even alleen had. Op de een of andere manier moet ik weer die pipowagen in zien te komen. En hoe moest ik dat nou doen? Eerst maar even in mijn huisje gaan liggen. Ik deed net of ik sliep.
Op een gegeven moment hoorde ik de deur van de pipowagen. Hoi, ze gaan weg. Maar dat was niet zo. Eentje ging een stukje wandelen in het bos, maar toen ik snel ging kijken, was de andere vrouw gewoon in de pipowagen blijven zitten.
Ik heb zaterdag namelijk iets gezien in die pipowagen. He, hoe kan dat nou, dacht ik meteen. Zie ik dat nou goed? Er lag een ketting op de rand van het tafeltje. Wat doet die ketting hier nou? Is de boer hier soms geweest? Maar ik hoorde hem nergens en ik rook hem ook niet.
Wordt Vervolgd.
Maandag 24 maart 2014
De Dag van INA & BRAMMETJE
Een mooie zondag werd gisteren afgesloten met een tragisch bericht. Het overlijden van Ina. Ina van Brammetje. Ina belde mij in 2005 op dat ze een klein biggetje had meegenomen van een kinderboerderij, dat aan zijn lot werd overgelaten toen bleek dat de moeder niet genoeg melk voor al haar biggetjes had. Ina's vriendin Anita nam er ook eentje op.
Maar Ina besefte al snel dat Brammetje niet bij haar kon blijven. Binnen een paar jaar zou Bram honderden kilo's gaan wegen. Zo kwam Brammetje op Het Beloofde Varkensland terecht.
Ina was dol op dieren. Bij een boer in de buurt ging ze altijd naar de biggetjes kijken en altijd was ze weer van streek als ze er op een dag niet meer waren. Daar mailde ze mij dan over. Daarom was ik zo blij dat ik Ina zou kunnen uitnodigen bij Betsy. Niks biggen weg, Betsy mag al haar kinderen houden.
Zaterdag dacht ik aan Ina. Vreemd dat ze nog geen reactie gegeven had op Betsy. Ze was er altijd als eerste bij, werd ook de eerste Vriend van Familie Bofkont.
Zondag kreeg ik mail van Brigit, een van de 6 vrouwen die samen met Ina voor 13 april geboekt hadden voor de Familie Bofkont Workshop. Ina had dat al lang geleden geregeld. Met veel vriendinnen naar 'haar' Brammetje, daar verheugde ze zich al maanden op.
Brigit mailde dat ze in plaats van 6 met 2 mensen zouden komen. Ina's harstvriendin Anita kon niet op 13 april, dat zou een andere keer worden. Er klopt iets niet, dacht ik. Zouden ze gebrouilleerd geraakt zijn? Ik mailde terug dat ze welkom waren met 2 mensen en hoopte dat er geen problemen waren.
Bleek Ina totaal onverwacht op 26 januari overleden te zijn! Ik zat helemaal onder het kippenvel toen ik dat las. Brigit was er van overtuigd dat ik een kaart gekregen had, maar door de schok is die er blijkbaar doorheen geglipt. Iedereen was en is verslagen. Ik ook.
Voor Ina dus het filmpje over Brammetje nog een keer. En voor John, haar man. En voor haar vriendin Brigit, die zulke mooie tekeningen maakte van Brammetje toen hij nog bij ze door de kamer trippelde. En voor hartstvriendin Anita, die de zus van Brammetje een mooi groot stuk grond en een prachtleven gaf.
Dag lieve Ina, rust zacht.
We zullen goed voor jouw Brammetje blijven zorgen tot zijn laatste snik.
PS
Hier het filmpje van het ophalen van Brammetje:
http://www.rtvnh.nl/uitzending-gemist/tv/167/6487/De+familie+Bofkont
Zaterdag 22 maart 2014
BETSY THE TALKING PIG (7)
- de pipowagen -
Geen tijd om veel te vertellen. Er is zoveel te zien. Vandaag zijn er veel mensen bij mij aan het werk. De pipowagen geschuurd en geschilderd, een man reed op een tractor heen en weer met paaltjes, veel mensen kwamen naar me vragen en waren zo blij dat ik er nu eindelijk ben. En de vrouw heeft me heel lang op mijn rug geaaid. Dat vond ik fijn. Toen ze vrouw het bos in was om troep op te ruimen, zag ik mijn kans schoon. De deur van de pipowagen stond even open: gauw even naar binnen gegluurd, en wat zag ik daar?
Wordt Vervolgd.
Vrijdag 21 maart 2014
De Dag van HET SPROOKJESBOS
Het Bofkontbos wordt met de minuut groener. Nog een weekje en dan is alles op z'n mooist. Teer, pril groen, je voelt de verwachting van alles, nog niks is echt tot wasdom gekomen.
Ooooooh! Kijk nou toch! Terwijl ik dit schrijf met het uitzicht op Betsy, krijg ik ineens een eend met 14 donsjes op bezoek! Zomaar! Het is even gestopt met regenen. De zon komt erbij en Moeder Eend zit te zich poetsen voor het huisje van Betsy. Haar kleintjes rennen in het rond door de plasjes. Piep piep piep piep piep piep piep.
Het is maar goed dat Betsy slaapt en nog niet zo bijdehand is, anders...
Dat bedoel ik dus. Zo'n sprookjesbos is dit. Achter het huisje van Betsy loopt een slootje. Ik had de moeder en haar kleintjes al ontdekt maar dat ze zo vlak onder mijn raam zou durven komen. Er woont hier ook een haas, verschillende roofvogels, er groeien wilde orchideeen (beschermde), maar wat wilde ik ook alweer zeggen, o ja, het bos is bijna op z'n mooist nu, zo transparant, niks meer aan doen. Zomers is alles dicht en donkergroen en zijn er weinig kleurnuances meer, maar Betsy's bos wordt er des te spannender door, dat dan weer wel.
Gisteravond een politieagent op bezoek gehad, hij vertelde ook dat dit het allerlaatste stukje natuur is op de Zuidas en hoe bijzonder het wel niet is. De vogelaar van het bos is ook al langs geweest. Kent alle roofvogels van Amsterdam, drie jaar geleden toen we hier neerstreken wees hij ons het nest van de sperwer aan, die hier hoog in een dikke boom broedde.
En temidden van al dit prachtigs - een wonder op de grootstedelijke Zuidas - gaat Betsy haar laatste biggen krijgen, deze keer helemaal voor zichzelf alleen. Er zullen bij haar geen biggen meer na de geboorte weggehaald worden en bij een andere zeug gelegd, of dat ze zelf pleegmoeder wordt voor nog wat extra biggetjes erbij, of wat dan ook. Niks ingewikkelds straks. De biggen worden geboren en Betsy's gezinnetje leeft nog lang & gelukkig :-)
Wordt Vervolgd.
Vrijdag 21 maart 2014
BESTY THE TALKING PIG (6)
- het regent! het regent! -
Ik sta in de stromende regen en kan mijn geluk niet op. Lekker stampen door de modderplassen en schuren tegen een natte strobaal. Verrukkelijk!
Gisteravond stond er ineens een politieagent voor m'n neus. 'Ben je daar eindelijk? Wat ben jij een Bofkont! Bofkont Betsy! We wachten al zo lang op je! Leuk varken ben je hoor! Ik las ergens dat je in het bos was en ben meteen gekomen!'
Raakte hij me zomaar aan! Aardige man. Toen ging hij het huisje van de vrouw in. Ik ging gewoon voor de deur liggen en hoorde ze praten en lachen. Toen het donker werd ging hij weer weg. Zo'n grote man heb ik nog nooit gezien.
Hij komt terug, zei hij, voor de beschuit met muisjes.
O ja, ik krijg nog biggen ook. Zou ik van alle opwinding zomaar even vergeten. Biggen krijgen hoort er bij. Ik heb er al 116 gebaard en gezoogd. Daarom heet ik zeug. De boer zei ook wel zog. Zonder biggen besta ik niet. Ik slaap veel en voel de kleintjes al bewegen. Ik kan niet wachten tot ze er zijn en ik ze alles kan laten zien. Nu ga ik weer even rusten.
O ja, en ik weet ook al waar het voer staat. Om de hoek van de deur in het huisje van de vrouw. Ze moest lachen. 'Over een week spring je naar binnen, net als Zeeman toen. Moet ik weer een andere plek verzinnen. Leer mij de varkens kennen.'
Wordt Vervolgd.
Donderdag 20 maart 2014
De Dag van ONDERTUSSEN OP HET BELOOFDE VARKENSLAND
Frisse ochtend, gewoon koud. Maar koud met een belofte. Het kan vandaag 20 graden worden. De zon schijnt al, de lucht is blauw. Dit wordt weer een mooie dag op Het Beloofde Varkensland. De bofkonten hebben het voorjaar ook in de kop. Mem en Grietje waren zondag allebei tochtig. Dat leverde bizarre taferelen op. Het ene moment stond Grietje bij Mem te drinken, het andere moment probeerde ze haar moeder te bestijgen.
Voor Mem gold hetzelfde. Zodra haar pleegdochter uitgedronken was, ging ze er bovenop. Mooie boel dames. Wat is de dierenwereld wat dat betreft toch eenvoudig. Altijd leuk om dat tijdens de workshop mee te maken, want het geeft meteen zoveel aanknopingspunten. De vragen vliegen me dan om de oren en dat heb ik altijd graag. Aan het eind van een workshop hoop ik geen oren meer te hebben omdat die er dan gewoon afgevraagd zijn.
Hoe zit dat met dat lange drinken, wat geeft Mem lang melk, blijft ze altijd melk geven, wanneer stopt Grietje met drinken, waarom gaan ze bovenop elkaar zitten, en waarom Mem geen hoorns heeft en de anderen allemaal wel.
Het opvallendste vind ik altijd dat mensen versteld staan dat Mem Grietje zolang blijft zogen (en voorheen Bulle wel meer dan 2 jaar!). Dat ze zolang melk blijft geven! Maar weinigen realiseren zich dat als Grietje niet bij Mem zou drinken (met andere woorden als Mem hier niet zou wonen, maar in de melkveehouderij gebleven was), Mem nog veel meer melk zou geven. Iedere dag opnieuw. Aan de melkmachine.
O ja! Natuurlijk!
En dan valt het kwartje weer. Familie Bofkont is ook verblindend. Als je hier bent en het geluk van al die bofkonten op je afstraalt, ben je net als zij helemaal in het moment. Dan vergeet je gewoon dat het elders anders is. Het geluk van Familie Bofkont is hier zoiets vanzelfsprekends dat je er vanzelf in opgenomen wordt en de rest van de wereld even helemaal wegvalt.
Het zou overal zo voor de dieren moeten zijn als hier, wordt er dan verzucht, als ik over de gigastal vertel in Limburg met 35.000 (!) varkens en nog meer realiteit buiten de grenzen van Het Beloofde Varkensland. Een mooie gedachte. Misschien. Ooit. Wie weet. Zo ben ik ook begonnen, 20 jaar geleden met misschien, ooit en wie weet. Ik dacht laat ik maar eens beginnen met het paradijs. Eens kijken hoe dicht je daarbij kunt komen. Maar dromen over iets moois betekent ook onmiddellijk STOPPEN met dromen en met je poten in de modder durven staan, zoals dat altijd in de politiek heet.
Begonnen dus met de boerenschool, zodat ik wist waar ik het over had. De ervaringen die ik daar op deed sneed ik dwars door mijn managementtrainingen heen, want waar het hart vol van was stroomde de mond van over. Ik heb het over 20 jaar geleden, yuppentijd, de tijd van het grote geld. En dan vertelde ik ineens aan bankiers over kuddegedrag bij koeien of de lichaamstaal van varkens, en wat wij daar als mens van konden leren. De managers zaten verbijsterd op hun stoelen. Koeien! Niemand maakte in die tijd ook maar 1 gedachte vuil aan die stomme beesten, laat staan aan varkens, die vieze stinkbeesten.
Ik herinner me een avond in 1995 in Oibibio. Afgeladen zaal. Veel hip volk. Oibiobio was the pace to be. Studenten, aanstormende ondernemers, iedereen was er. Ik stond op het podium te vertellen dat ik net een boerderij in Amstelveen betrokken had en dat ik daarmee een hybride vorm van werken, wonen en leven met de beesten voor ogen had. Dat ik maar gewoon begonnen was op de boerenschool en ik daar geleerd had hoe je als pluimveehouder een kip moest 'hanteren'. "Nou! Gewoon met mes en vork!", riep iemand uit het publiek. Gejoel, geklap, gejuich.
Ook hip Amsterdam was stupefait over mijn plannen. Kippen? Koeien? Varkens? Is zij gek geworden of zo? Die avond heeft me trouwens wel veel communicatiewerk opgeleverd, want iemand die zo out-of-the-box kan denken, daar kon een bedrijfspsycholoog wel wat mee die zelf vastliep met een klus bij een grote klant :-)
Afgelopen zondag was er een dame op de workshop met man en kinders. Zij had op die legendarische avond in Oibibio in het publiek gezeten. Ze wist zich nog precies te herinneren hoe iedereen vol ongeloof naar mijn sheets vol boerderijdieren had gestaard. Worden we nou in de maling genomen of niet? Wat is dit? En nu - 20 jaar later - lag ze met haar hoofd op Wildeman, vleide zich tegen Wildeman aan en raakte niet uitgepraat over de bijzondere ervaring die ze met haar man en kinderen bij Familie Bofkont had. Leuk gezin, wild enthousiast. Zo je maar weer. Zeg nooit nooit. Zeg: Misschien. Ooit. Wie weet :-)
Mike Boddé, ook weer van de partij, nu niet met collega's maar met vrouw en kinderen, sloot de dag af met de mooie quote: 'Varkens geknuffeld op Het Beloofde Varkensland, wat mij betreft ook zeker een Beloofd Mensenland'.
Niks meer aan toe te voegen. Nu ga ik gauw naar Betsy.
Fijne dag allemaal met heel veel zonneschijn! :-)
Donderdag 20 maart 2014
BETSY THE TALKING PIG (5)
- de eerste aanraking -
Een eigen huis, een eigen bos, een eigen Facebookpagina. Wat gebeurt er toch allemaal? Er gaat van alles door me heen. Gisteren zowat de hele dag geslapen. Ik ben bekaf. Een paar keer er uit om te eten, poepen en piesen, maar dat was het dan ook.
Vanochtend ook weer. Na mijn ontbijt, heerlijk rustig, niemand die me bijt of wegjaagt, ga ik eerst uitgebreid poepen. Daarna ga ik eens kijken of er wat te klooien valt. De vrouw had wat op de grond gegooid. Dat zijn appelschillen, zei ze. Die vindt je over een poosje vast heerlijk.
Ik was nieuwsgierig. Toch even kijken. Nog nooit zoiets geroken. Voorzichtig proeven. Beetje zuur en ook wel zoet. Heb er op gesabbeld.
Maar toen. De vrouw zat op haar krukje in mijn deuropening te tikken. Ik liep zomaar langs haar heen, vond het ineens niet eng meer. Terwijl ik water dronk stond ik zelfs met mijn rug tegen haar aan. Toen legde ze haar hand op mijn rug! Ik schrok er niet eens van. Het voelde wel goed eigenlijk.
Wordt Vervolgd.
Woensdag 19 maart 2014
BETSY THE TALKING PIG (4)
- here comes the sun -
Joehoe, ik heb een eigen facebookpagina! Nu kan iedereen mijn nieuwe leven volgen en wat ik allemaal meemaak. Dat is zoveel.
De zon schijnt! Zoiets heerlijks heb ik nog nooit gevoeld. Niet dat ik het ooit koud gehad heb bij de boer in de stal, maar dit, wat is dit goddelijk! En fris is ook best lekker heb ik gemerkt. Gisteren begon het te regenen, ik stond net te eten. Eerst een paar drupjes water. He, wat is dat? Ik schrok een beetje, maar het voelde best lekker. En toen werden de druppels stralen. Meer en meer, harder en harder.
De vrouw kwam gauw haar huisje uit om mijn etensbak binnen te zetten. Maar dat had ze helemaal niet hoeven doen. Ik heb snel doorgegeten en ben meteen weer naar buiten gegaan. Heeeeeerlijk! Toen ik helemaal nat was, heb ik me gewoon uitgeschud. Een belevenis. En dan nu de zon. Iedereen is ook zo aardig tegen me. Wat kan mij gebeuren? Wordt Vervolgd.
Woensdagochtend 19 maart 2014
De Dag van BUITENGEWONE BOFKONTEN
Een nieuw ritme vinden kost altijd even tijd. Over een weekje ben ik wel ingedraaid. Op dit moment zit ik in de deuropening van Betsy's huis in het zonnetje, terwijl zij bezig is haar voordeur te slopen. Door de nog kale bomen heen zie ik studenten naar college snellen. Een tram schemert tussen de takken door, de stad is ontwaakt en maakt zich op voor weer een nieuwe dag.
En temidden van al dat grootstedelijke gedoe zit ik in tussen de bomen in een compleet autonome wereld met een varken dat binnenkort voor de tigste keer moeder gaat worden. De dwangmatigheid van de vleesfabriek is nu voor haar tot stilstand gekomen. Straks mag ze genieten van haar moederschap in een omgeving die nog het beste te vergelijken is met een oerbos uit een sprookjesboek.
Betsy's eigen domein. Wil ze reuring en gezelligheid van de mensen, dan loopt ze richting VU, wil ze rust, dan trekt ze zich terug, straks met haar kinders, het bos in, weg van iedereen, helemaal voor haar en haar gezinnetje alleen.
Betsy raakt stukje bij beetje met mij vertrouwd. Aanraken is er voorlopig helemaal nog niet bij, ik steek nog niet eens mijn hand naar haar uit. Zij bepaalt het tempo. Moet wennen aan mijn aanwezigheid, mijn stem, geur, motoriek, alles. Ik mag nu in haar huisje komen, gisteren heeft ze mijn haar en laptop uitgebreid besnuffeld. Daarna ging ze naast me liggen met haar gezicht naar me toe (eerst zag ik alleen nog maar kont). En maar kijken met die grote blauwe ogen. Veilig op een afstandje, er zat 2 meter tussen ons in. Als ik maar geen bruuske gebaren maak, wat tegen haar praat, af en toe 'Betsy, ik hoor toch bij jou, nooit wil ik een ander tot vrouw' voor haar zing, zie ik haar stukje bij beetje ontspannen.
Zo leuk om haar te observeren. Ik schrijf alles op, tik me wezenloos, want als Betsy op maandagavond om 21.15 uur met haar voorpoot het stro bij elkaar schraapt is dat een vermelding met stipnotering waard. Alles is nieuw voor haar, ze moet een heel nieuwe wereld ontdekken, een nieuw leven. Niet alleen voor haar, ook voor mij. Nu ben ik ook nog varkenshoedster op de Zuidas.
Mijn 20 jaar varkenservaring komt goed van pas, anders had ik dit helemaal niet kunnen doen. Want als je niet weet waar je op letten moet, wat valt er dan te onderzoeken? Betsy is de kroon op het werk. Levenswerk. 1818 betekent dubbel leven. 18 = leven + 18 = leven. Bofkontboerin Erin vertelde me dat, een oude Hebreeuwse wijsheid.
Late namiddag, avonden en nachten zijn voor de Bofkonten op de boerderij. De volgende ochtend vroeg vertrekt de slaper-van-dienst uit het bos en begint mijn dag met het ontbijt van Betsy. Zoals ik al zei, het is even indraaien. Maar wat is het nu al de moeite waard :-) Wordt Vervolgd.
Dinsdag 18 maart 2014
De Dag van DE BETSY BOFKONT UNIVERSITEIT
Al jaren liep ik met de droom rond om een drachtige bio-industriezeug vrij te kopen en haar naar een bos te brengen, de oorspronkelijke habitat van het varken. Wat zou ze doen met haar vrijheid? Zou ze nog in staat zijn om - na jarenlange opsluiting in een kraamkooi - een werpnest te maken van takken en bladeren? Hoe zouden haar biggen opgroeien? Hoe lang zouden ze blijven drinken als ze niet na 3 weken bij de moeder weggehaald worden? Allemaal vragen waar ik in dit onderzoeksproject antwoorden op ga krijgen. En ik niet alleen. VU en Wageningen ga ik er ook bij betrekken. Betsy woont niet voor niks tegenover de Vrije Universiteit in het Kenniskwartier van de Zuidas.
Heftige dagen. Zondagavond laat na een drukke leuke workshop Betsy opgehaald. Zo was het allemaal gepland, maar ik had het aan niemand gezegd. Eerst zien, dan geloven, dacht ik. Tot die tijd leek het allemaal te mooi om waar te zijn, dus eerst maar zorgen dat het varken ook daadwerkelijk in het bos terecht kwam.
Toen we bij de boer kwamen lag 1818 in een kooi, maar ze liep zo met de boer mee, een lang gangetje door en toen naar buiten de speciaal voor haar gemaakte loopplank op. Dat ging wel zo makkelijk, alsof ze dat al zo vaak gedaan had. Ik blijf me altijd weer verbazen over de flexibiliteit van bio-industrievarkens.
Zo stond ze in haar kooi, zo stond ze op dik stro achter in de Bofkontbus. Wat onwennig dat wel, maar we waren nog geen kilometer op weg of ze wierp zich met haar hele hebben en houwen in het stro, en begon zich hartstochtelijk te schuren.
De bus golfde en schudde op en neer, heen en weer, zoveel kracht daarmee gepaard ging.
De Bofkontbus uit het bos in, duurde wat langer. Zo'n loopplank op is 1 ding, maar er ook weer af, dat is toch wel beetje eng. We lieten haar met rust, want ze was toch ook nieuwsgierig, maar alles mocht nu in haar eigen tijd. Even later stond ze dan toch de frisse avondlucht op te snuiven, liep de Varkensvilla even in en uit, snuffelde aan wat blaadjes en stortte zich vervolgens met haar volle gewicht op het landhek. Schuren, schuren, en nog eens schuren alsof haar leven er vanaf hing.
Dat heeft ze natuurlijk nooit gekund in haar hele leven nog niet. Schuren. Terwijl dat zo belangrijk is voor een varken, schuren tegen een hek of boom of waar dan ook tegen. Ze kunnen hun nek niet draaien om op hun rug te likken tegen jeuk, zoals koeien dat doen. Daar moet je niet aan denken dat je jeuk hebt en je kunt niet krabben.
Arm landhek. Het boog zo vervaarlijk door, zei nog net geen krak. Meteen maar extra planken er tegenaan geschroefd ter versteviging. Nummer 1818 was nog geen kwartier Betsy of we waren al genoodzaakt haar omgeving Betsyproof te maken.
Wordt Vervolgd.
PS
Over Betsy, haar oude en nieuwe leven inclusief kinders komen vanaf eind mei speciale avondworkshops in het Bofkontbos. Bereikbaar met metro (WTC), tram lijn 5, fiets, benenwagen etc. En per auto. Na 19.00 uur vrij parkeren voor haar Varkensvilla.
Dinsdag 18 maart 2014
BETSY THE TALKING PIG (3)
- de derde dag -
Eergisteren lag ik nog in een kooi. Ik moest tijdelijk naar de kraamkooi, want de boer was druk bezig met van alles. Iedereen moest ergens anders heen. Ik snapte er niks van, maar omdat ik toch zondagavond opgehaald zou worden, werd ik zolang even op de kraamafdeling gestald. Twee van mijn collega's hadden net gebigd. Een ander stond op het punt, dat hoorde ik wel. En ik lag maar te niksen in die kooi. Mijn biggetjes komen pas half april, dus ik had daar nog niks te zoeken. En warm dat het was! Om te stikken zo heet, maar dat moet voor de pasgeboren biggetjes. Ik heb daar ook al vaak biggen gekregen. Wel 116.
Vannacht heerlijk geslapen. Toen ik wakker werd, dacht ik meteen: waar ben ik toch? O ja, ik weet het weer, ik ben in het bos. Ik heb water gedronken en ben meteen weer in het stro geploft. Er is ook zoveel om over na te denken. Waarom ben ik hier?
Wordt Vervolgd.
Maandag 17 maart 2014
BETSY THE TALKING PIG (2)
- the morning after -
Gisterochtend heette ik nog nummer 1818. Nu ben ik Betsy. Vannacht werd ik steeds wakker. Waar ben ik toch? Het ruikt hier zo anders. En ik kan zomaar helemaal uitgestrekt liggen. Waar ik maar wil. Er kunnen nog wel 20 fokzeugen bij. Waar zijn die trouwens allemaal gebleven?
Maar de enige die ik zie is de vrouw die mij kwam halen. Ze was al vaker geweest. "Wat heeft die een grote hangoren", zei ze tegen de boer. "Lijkt wel een Meishan." De boer reageerde verbaasd. "Die? Ik wist niet eens dat ik die had." Hij kon het ook niet meteen zien, want mijn oornummer was er uitgevallen. De boer moest de administratie induiken om te kijken wie ik was. 1818 dus.
"Wat ziet ze er treurig uit." De vrouw probeerde mij te aaien, maar dat vond ik eng. Maar ik vond mijn buurvrouwen ook eng. Wat een krengen zaten daar bij. Nooit mocht ik van ze mee-eten. "Ik heb die hangwang maar apart gezet" zei de boer toen de vrouw weer eens kwam kijken. "Hij werd te mager en hij zit met big, dus hij moet wel groeien."
Wordt Vervolgd.
Zondag 16 maart 2014
BETSY THE TALKING PIG (1)
- de aankomst -
Hallo jongens, meisjes, vaders, moeders, opa's, oma's en andere leuke mensen!
Hier ben ik dan ein-de-lijk.
Ik kom net uit de kraamkooi en na een busreisje zit ik ineens in een Varkensvilla in het Bofkontbos! Droom ik of is dit echt waar? Ik kan zomaar in de rondte lopen! Ik heb meteen een modderbad genomen. En binnen ligt een dikke laag stro op de vloer. Wat ligt dit heerlijk. Zo warm en zacht. Nu ga ik rusten, want de biggetjes in mijn buik zijn van de opwinding zó aan het rommelen... Maar ze moeten toch nog even wachten voor ze achter de blaadjes aan kunnen rennen.
O ja, en ik heet Betsy. Betsy Bofkont. Betsy the Talking Pig.
Jullie gaan nog veel van me horen :-)
Zondag 16 maart 2014
De Dag van NEVER BUY A TEACUP PIG
Nou horen jullie het ook eens van een ander :-)(sharen geen bezwaar :-))
http://modernfarmer.com/2014/03/never-buy-teacup-pig/
Zaterdag 15 maart 2014
De Dag van WACHTEN OP WAT KOMEN GAAT...
Wat blogde ik ook alweer op 15 maart vorig jaar?
'Herman likte haar hoeven, Zeus en Mozzarello haar neus. Dappere Dodo kwam vanochtend nog speciaal even afscheid nemen. Hij komt eigenlijk nooit zo ver het erf op. Maar juist de laatste maanden bloeide er iets moois op tussen hem en MD. Gelijk had ie, met die voortdurend koude nachten is het lekker slapen met een grote vrouw :-) Bulle brulde als een echte bul. Niemand heeft hier ooit zo'n geluid geproduceerd. Bulle had geen betere naam kunnen hebben. En Mozzarello gooide natuurlijk weer roet in het eten. Hij kieperde MD van de baar, die na 1,5 uur duwen en trekken met touw en katrol (toch iets heel anders zo'n gigavarken dan een hangbuikje) eindelijk buiten stond. Konden we weer helemaal opnieuw in die vrieskou beginnen.'
Vorig jaar 15 maart ging het over Madame Duroc. En de boerin, zij ploegde voort was de titel van die dag. Ik herinner me nu het geploeter weer in die kou 's nachts op het erf. Het leuke van zo'n dagelijks blog (binnenkort al 10 jaar non stop!), is dat je zo precies weer ervaart van hoe het toen was. Dappere Dodo die nog in de laatste maanden van Madame Duroc verkering met haar kreeg. Toch al jaren collega's van elkaar en ineens sloeg er een vonk over. En Bulle die maar stond te kijken en te brullen bij Madame Duroc op haar baar.
Gisteren stond Bulle weer zo te kijken. Stieren hebben een patent op geconcentreerd kijken. Wat ziet dat er toch prachtig uit. Die volle overgave in het moment. Met zijn hele wezen stond Bulle daar. Al zijn vezels gericht op, ja op wat eigenlijk? Op de handelingen en voorbereidingen van dat wat komen gaat. We waren druk bezig met van alles voor Het Ultieme Varkensproject. En Bulle keek zijn ogen uit.
Je weet de spanning er wel in te houden, mailde gisteren een bofkontfan. Het lijkt wel een detective. Een ander schreef dat ze zo benieuwd was. Ik ook, antwoordde ik haar. Dat is ook zo. Ik ben minstens zo benieuwd als jullie allmaal. Voor mij is het minstens zo spannend. Hoe zal het zijn, hoe zal het gaan? Allemaal vragen waar ik nog geen antwoord op kan hebben, omdat ze er gewoonweg nog niet zijn.
Door te ervaren kom je daar pas achter. Het doet me ook denken aan de talloze keren dat ik ergens in het land voor mijn communicatietraining 'Overtuigen met Kracht & Passie' was geboekt. Aangekomen in de zaal van bestemming stonden de deelnemers altijd als nieuwsgierige Bulles te kijken hoe ik eerst de zaal verbouwde tot ie naar m'n zin was.
Menig zalenboer heb ik tot wanhoop gedreven als ik alle stoelen in een andere opstelling wou. Eerder wilde ik niet beginnen. Kon ik niet beginnen. Een van de onderwerpen uit die training was juist dat ruimte zoveel met je doet en van invloed is op je prestaties. Ik trad dus pas op als de ruimte goed voelde. Ondertussen werd iedereen steeds nieuwsgieriger naar wat er komen zou. Hoe vaak ik toen niet 'Ik ben benieuwd' heb gehoord. Ook toen antwoordde ik altijd met 'Ik ook.' En dan kreeg ik altijd verbaasde blikken. Hoezo ben jij benieuwd, jij bent toch de trainer, jij weet toch hoe het moet? Zou ze het wel kunnen, zag ik ze dan denken :-) Daar moest ik inwending altijd om lachen. Wacht maar af.
Zo'n avond begint met nul, en ik moest er voor zorgen dat het een succes werd. Iedere keer opnieuw. Dat is het vak van trainer. Niet een van de plank gehaalde opgedreunde herhaling van zetten. Maar een ontmoeting met je publiek in het hier en nu. Altijd nieuw, atijd anders, omdat geen publiek hetzelfde is. En - daarom kon ik ook oprecht antwoorden ik ook - je doet het samen met je publiek. Voor mij was het ook iedere keer weer een verrassing.
En of ik zo'n zaal vol mensen aankon, jazeker. Met dat toen veelverdiende geld heb ik Het Beloofde Varkensland opgezet. Tot en met mijn laatste spaarcent om Familie Bofkont van de grond te krijgen. Dat moest en zou. Persoonlijk ben ik er straatarm van geworden :-) Maar op een ander niveau rijk: de koning te rijk.
Dus Bulle, ook nu weer moeten eerst alle randvoorwaarden rond Het Ultieme Varkensproject kloppen. Vanuit vorm kan alles ontstaan. Eerder niet. En naar die activiteiten stond jij gisteren te kijken met die mooie grote donkere stierenkijkers van je. En zeg niet dat je niet weet waar ik het over heb. heb. Dieren hebben het uitgevonden. O zo gevoelig voor ruimte en vorm. Ook zij voelen zich pas veilig als de ruimte klopt. Er valt nog zoveel meer over dieren en hun ruimte te vertellen. Maar dat ga ik nu niet doen. Te veel te doen nog. Precies. Aan Het Ultieme Varkensproject.
En als alles goed gaat morgen de ontknoping :-)
Vrijdag 14 maart 2014
De Dag van DE WERELD VAN FAMILIE BOFKONT
Maarten 't Hart schreef deze week een stuk voor Vrij Nederland. Voor een film over hem moest hij een pannenkoek met spek eten. De Duitse regisseur pakte het voortvarend aan; eerst een varken slachten, dan Maarten met een zij spek in de armen op beeld en daarna de scene met die spekpannenkoek.
Op naar een plaatselijke slachter. Die vertelde Maarten dat de varkens er nooit gerust op zijn en dat hij zo'n beest met z'n wantrouwende oogjes niet kan doodmaken waar de anderen bij zijn, want dan beginnen ze vreselijk te krijsen en te gillen. Er zijn dus twee ruimtes voor nodig.
Maarten hoefde er gelukkig niet bij te zijn en mocht in een ander kamertje wachten, waar hij vast een groot stuk worst kreeg van een oude man, die trots over hun familiebedrijf vertelde. Toen klonk ineens gegil dwars door alles heen.
En nu citeer ik letterlijk de zin van Maarten 't Hart: 'Stom beest.' riep de oude man, 'begrijp nou toch dat je er enkel maar voor dient om vetgemest, geslacht en opgegeten te worden.'
Nou, nee hoor meneer. Wij hebben hier ook een familiebedrijf. Ons bedrijf heet zelfs letterlijk zo: FAMILIE Bofkont. Toevallig ook varkens. En weet u wat nou zo leuk is? Omdat we de varkens hier laten leven, zijn we er achter gekomen hoe intelligent ze zijn. En dat ze er helemaal niet alleen maar voor dienen om vetgemest, geslacht en opgegeten te worden.
Daarom nodig ik u, uw zoon en alle andere medewerkers van uw familiebedrijf dan ook van harte uit op onze Familie Bofkont Workshop. Sta mij toe u in te wijden in de geheimen van een varkensleven. De voor u tot nog toe verborgen kanten van varkens zullen u versteld doen staan. Het plezier, de warmte en vooral troost die ze de mensen kunnen bieden. Hun intelligente, gevoelige aanwezigheid, u zult uw ogen niet geloven. En ook uw oren niet. Want als onze Miss Piggy instemmend mee zit te hummen als ze gemasseerd wordt, dat geluid is van een schoonheid dat z'n weerga niet kent. Daar klinkt een een hele wereld in mee. De wereld van Familie Bofkont waar het warm, veilig en vertrouwd is.
Helaas. De mensen van dit familieslachthuis zullen niet komen. Waarom niet? Omdat ik het ze zou VRAGEN. Pas als ze ZELF op het idee van een bezoek aan Familie Bofkont zouden komen, werkt het. Zoals de directeur van het grootste slachthuis van Nederland hier kwam. Die vroeg het zelf en hij bracht ook nog eens 40 vleesboys uit zijn netwerk mee. "We hebben een moordmiddag gehad", zei hij na afloop. "Jij weet alles nog van varkens en hun gedrag. En wij alleen maar van dode onderdelen en geld."
Die middag is er letterlijk een wereld voor ze opengegaan omdat ze zich open wilden stellen voor de Wereld van Familie Bofkont. Ik maakte in gedachten een rondedansje toen ik de heren bij onze varkens zag liggen.
Onze aanpak werkt. Iedereen vrijlaten. Op een dag komen ze wel. Familie Bofkont heeft een enorme aantrekkingskracht, die dwars door alles heengaat. Familie Bofkont werkt als een magneet, noem het sex-appeal :-) En eenmaal hier gaat iedereen voor de bijl, zei Hanneke Groenteman, groot, klein, arm, rijk, dik, dun, iedereen wordt betoverd door die leuke beesten.
Nog even over die vocaliteit van varkens. Varkens zijn inderdaad vocale beesten. De registers van Maria Callas zijn daar niks bij. In doodsnood worden de soortgenoten gealarmeerd. Hier ook. Soms blijft er eentje met een slagtand in het gaas hangen. Het geluid dat daarbij geproduceerd wordt mist zijn doel niet. Alsof er een brandalarm is afgegaan. Vanuit het land, uit een diepe slaap, onder een strobult vandaan, uit een modderpoel, maakt niet uit, binnen no time staan ze allemaal om het slachtoffer heen te brullen. Verbijsterende aanblik. Horen en zien vergaat je. Bloedstollend. Een uiting van intelligente slagvaardigheid, ingegeven door hun overlevingsdrift.
En wat betreft die aantrekkingskracht van Familie Bofkont; don't try this at home! Trap niet in de valkuil van die lucky basterds, want nogmaals: varkens gedijen alleen in een anarchistische omgeving. Waar ze rotzooi mogen trappen en hun hooliganskwaliteiten kunnen botvieren. En dat is op een boerderij.
Van de week kreeg ik een vraag van een dame over haar twee varkentjes. Haar varkentjes gillen iedere ochtend. Pas als ze ze eten geeft, worden ze weer stil. En nu krijgt ze problemen met de buren.
Vertel mij wat. Zomers kun je er hier soms al om 4 uur uit. Zodra het licht wordt, beginnen ze. En o wee als je 's nachts even naar de wc moet. Al doe je nog zo stil, varkens horen alles, zelfs als je maar even met je wimpers knippert.
Wat of ze er aan kon doen, vroeg de dame. Niks. Zo zijn varkens, ook de 'minvarkentjes'. Juist onder die minivarkentjes heb je er enorme gillers bij (nietwaar Black Boys en Pinokkio?). Dat is dus 1 van de redenen waarom ik varkentjes bij de mensen thuis altijd afraad. Als je minder dan 100, 150 meter van je buren af woont, moet je er niet eens aan denken.
Buren op een afstand van 100 meter? Waar kom je dan uit? Nou, niet in de bebouwde kom. Dan kom je dus uit op een boerderij :-)
PS
Ondertussen werken we hier hard door aan de voorbereidingen voor Het Ultieme Varkensproject. Vanavond gaat het gebeuren. Zing allemaal maar vast mee:
Tonight, tonight
The world is full of light
With suns and moons all over the place
(uit West Side Story)
Donderdag 13 maart 2014
De Dag van BIGGEN & VERRASSING
Wat een onaangename verrassing gistermiddag. Ik kreeg bericht dat de Biggen uit Noord deze week geslacht zijn. Dat kwam hard aan, juist omdat ze deze week weer veelvuldig in mijn gedachten waren. Bleek een reden te hebben dus. Wacht eens even, werd er destijds niet gezegd dat ze pas van de zomer weg zouden gaan? Maar ik kan me vergissen.
Ik zie die 20 smoeltjes nog zo achter me aanrennen.
Zijn er crowfunders onder jullie die nu een vleespakket gekregen hebben? Puur uit belangstelling deze vraag hoor. En ook hoe ze smaken, of je verschil proeft met wat je gewend was.
De mededeling dat hun leventjes er al weer opzaten, viel me rauw op m'n dak toen we druk doende waren in het Bofkontbos. We hadden net een haas voorbij zien zoeven. Een haas op de Zuidas!
Verder weer tig vuilniszakken troep uit het bos gehaald. Als je niet beter zou weten, zou ik zo iemand met een taakstraf kunnen zijn of Dennis en Arthur ijverige medewerkers van de Amsterdamse plantsoenendienst. Een mens moet wat over hebben voor z'n idealen.
Want die heb ik nog steeds, idealen. Na 20 jaar in het beestenvak zijn die er nog altijd. Sadder and wiser, het zou idioot zijn als de tijd me niet realistischer gemaakt zou hebben, maar het heilige vuur brandt nog steeds. 'Als iedereen stopt met kiloknallers, houdt de bio-industrie vanzelf op te bestaan'. Die gedachte van 20 jaar geleden staat nog steeds als een huis, maar niet iedereen stopt met kiloknallers, de meesten niet namelijk, dus die eenvoudige oplossing van toen bleek een hardnekkige muurvaste gewoonte. Zie daar je breekijzer maar eens in te krijgen.
Terugkijkend op die 20 jaar zijn er meer vragen dan antwoorden bijgekomen. Dat is goed. Teken dat ik nooit uitgedacht raak over het fenomeen leuke dieren/vlees. Nooit uitgedacht over de blinde vlek bij veehouders, de dubbele houding van consumenten, de zogenaamde dierenliefde van mensen die foto's van biggetjes-in- schattige-lees-vernederende-situaties op FB delen. Over blinde vlekken gesproken.
Heb ik ook een blinde vlek? Vast. Dennis roept al jaren dat ik niet alle varkens kan redden. Daar heeft hij zo gelijk in. Ik had het er bij twee kunnen laten, als symbool voor wat ik wilde uitdragen. Maar het liep anders. Spijt? Zeker niet. Nu hebben zoveel varkens meer - en koeien - een moordleven bij Familie Bofkont. Maar of er nu nog 100 of 3000 bij zouden komen, voor de bewustwording zou het niet meer uitmaken.
In Limburg heeft de rechter de vergunning afgegeven voor de omstreden gigastallen. Het gaat daar om 1 miljoen kippen en 35.000 varkens op 1 bedrijf. Duizelingwekkende aantallen. Dieren teruggebracht tot stukgoed.
Wat kan ik nog? Wat wil ik nog? Dat laatste weet ik wel. Dat wil ik namelijk al jaren. Het ultieme varkensproject. Maar tussen droom en daad stonden wetten en veel praktische bezwaren. Gistermiddag zat ik tegen de beslissing aan. Wel of niet doen? Ja of nee?
En toen kwam dat bericht van de Biggen uit Noord. Verdomme dacht ik. Godverdomme. En ik hakte de knoop door. Ik doe het. Met kramp in m'n maag, want hoe moet dat allemaal gaan, maar IK DOE HET. Want als ik het nu niet doe, kan het nooit meer. Het is urgenter dan ooit.
Laat het nog heeeeel even een verrassing zijn. Maar jullie zullen niet teleurgesteld zijn. Integendeel :-)
Familie Bofkont Workshop
op Het Beloofde Varkensland
9 maart 2014 - 14.00 uur
Bekijk
hier de foto's.Woensdag 12 maart 2014
De Dag van MET JE NEUS IN DE MODDER VALLEN
Op Het Beloofde Varkensland hebben de varkens de uitdrukking 'met je neus in de modder vallen' uitgevonden. Madame Duroc viel ook met haar neus in de modder toen we in maart 2007 een stokje staken voor de boze plannen van een kinderboerderijbestuur. Ze konden dit prachtige varken niet meer de baas. Te groot geworden en haar berigheid joeg ze angst aan. Weg ermee dus.
Maar dat ging zomaar niet.
Een paar gisse vrijwilligers riepen mijn hulp in. Ik viel met mijn neus in de boter, want de donkere schoonheid was op dat moment net berig. Zoveel berigheid in 1 varken had ik ook nog nooit meegemaakt. Een atoombom! Maar wat wil je: een kruising tussen een Piëtrain en een Duroc, de twee meest felle varkensrassen ever. Wat doet zo'n jetser bij kinderen op een kinderboerderij?! Had niemand zich dan van tevoren in deze varkensrassen verdiept?
Bij navraag bleek dat ze als big was meegekomen met de handelaar. Dat heb ik vaker gehoord, dat kinderboerderijen zaken doen met een vaste handelaar, die nieuwe dieren aanlevert en 'overtollige' dieren weer afvoert. Zelf heb ik ook eens met zo'n handelaar te maken gehad (read my book, hoofdstuk 1: De ploert van Noordwijkerhout).
Steriliseren, iets anders zat er niet op en daar zou je deze tina turner ook een grote dienst mee bewijzen. Stapelgek werd ze van haar eigen hormonen, waar ze geen kant mee uit kon. En meer plek voor haar vrijmaken op de kinderboerderij. Die plek was er, zelfs een behoorlijk stukje weide, maar daar mocht ze niet in. Kinderboerderijen met varkens en stukjes weiland waar ze niet in mogen, het is me een raadsel. Hoe vaak ik dat al niet meegemaakt heb. Wat is dat toch?
Enfin. Het bestuur vond sterilisatie te duur. Naar de slacht ermee, dan zou dit varken nog wat opbrengen ook, in plaats van geld uitgeven aan een dure operatie. Kinderboerderijen met een rigide bestuur dat enkel oog heeft voor een 'kosten/baten plaatje', ja ja, ook veel vaker meegemaakt.
Goed. Na een spannende tijd van gelobby, gedoe, logistieke uitdagingen, een heftige operatie, intensieve herstelperiode en een inburgering bij Familie Bofkont lag Madame Duroc dan toch ein-de-lijk in de modder van Het Beloofde Varkensland. Wat een genot haar zo te zien genieten. Ze weten niet wat ze gemist hebben, die dames en heren van het bestuur.
Zes mooie jaren heeft Madame Duroc in de modder gelegen, kreeg ze verkering met Zeeman, maakte ze strobedden op, raakte bevriend met Wildeman, ploegde het weiland om, banjerde als een bulldozer over het erf tijdens het ontbijt, en mocht ze zijn wie ze was.
Menigeen heeft zich laten vereeuwigen naast deze ravissante beauty. Het leverde altijd de mooiste foto's op. Madame Duroc beeldvullend en als je goed keek, was er ook ergens nog wel een mensenhoofdje te ontwaren. Madame Duroc had grandeur en was o zo aanwezig. Tot 12 maart vorig jaar. Toen is ze gaan hemelen.
Madame Duroc is 8,5 jaar geworden.
Vandaag vieren we haar leven :-)
Dinsdag 11 maart 2014
De Dag van BRUTALE GRIET & GRIETJE
Afscheid nemen hoort er hier bij. We maken er werk van bij Familie Bofkont. Als het zover is, staat alles in het teken van het komende afscheid. Een (stok)oude Bofkont wordt ziek, we doen alles wat mogelijk is, maar als er geen toekomst meer voor ze is, moet ik me daar bij neerleggen.
Ieder afscheid is anders. De afloop - een zachte dood - staat vast, maar de weg daar naar toe is bij iedere bofkont totaal verschillend gebleken. Opaatje bijvoorbeeld, die ik op de dag van de afgesproken euthanasie schandelijk verwende met bier en appeltaart. Al smullend schuifelde hij voor de laatste keer naar buiten. Het was stralend voorjaarsweer.
Opaatje deed er uren over, maar tot mijn grote verbazing ging hij alle vrouwtjes bij langs.
Nog nooit was hij zo ver het erf op geweest, stokoud en krakkemikkig als hij was. Eerst dacht ik dat hij afscheid wilde nemen van zijn leven op Het Beloofde Varkensland. Maar de lentelucht en berige Aagje brachten zijn oude kopje volkomen op hol. Ik heb hem de hele dag met stijgende verbazing gevolgd. Toen nam ik een besluit. Ik belde ik de dierenarts: 'Opaatje is ineens met hele andere dingen bezig, ik wil hem de tijd gunnen die hem nog toekomt.' 'Zullen we dan vast een nieuwe afspraak maken?' vroeg de dienstdoende dierenarts. 'Ik bel wel als hij zover is', antwoordde ik hem. De operatie van de levensbedreigende tumor - die hij niet zou overleven - hebben we toen alsnog laten uitvoeren. Als door een wonder herstelde Opaatje. En hij kreeg er nog een paar mooie jaartjes bij:-)
Zolangzamerhand ben ik een afscheidservaringsdeskundige geworden. Vandaag is het 2 jaar geleden dat we Brutale Griet hebben moeten laten gaan. Zo onverwacht, er is nog geen dag voorbij gegaan dat ik niet aan haar gedacht heb.
Nog geen maand voor haar namen we afscheid van Zeeuws Meisje. Haar inslapen kwam als een verlossing. Van de ene op de andere dag was ze verlamd geraakt. Na een dag of 10 wisten we dat er niks meer mogelijk was. Ze is prachtig ingeslapen.
Zoals bij iedere Bofkont liet ik Zeeuws Meisje nog 3 dagen boven de grond. Dan is er voldoende tijd voor het afscheid. Vroeger deden mensen dat ook. Familie, vrienden, buren, bekenden, iedereen kon langskomen. Nu wordt iemand vaak al binnen een paar uur opgehaald, hoewel de oude rituelen hier en daar gelukkig weer in ere hersteld worden. Die 3 dagen helpen echt.
Op haar laatste nacht op Het Beloofde Varkensland reden we Zeeuws Meisje naar buiten. De bofkonten die al 3 dagen bij haar in en uit gelopen waren, lagen te slapen. Maar ineens stonden ze om Zeeuws Meisje heen. Vaste prik. Bij het verlaten van het erf zijn ze er.
Brutale Griet was er ook bij, net zoals zij erbij was toen Zeeuws Meisje diep in de nacht arriveerde op Het Beloofde Varkensland, een paar jaar daarvoor. Wie had kunnen denken dat Brutale Griet haar binnen een maand achterna zou gaan?
Vorige week zag ik haar ineens voorbij komen via een tweet. Een paar mensen hadden het over haar. Dat deed me goed. Ze is niet vergeten. Brutale Griet zal nooit vergeten worden. Het eerste kalf, mijn eerste vrijgekochte boerderijdier, lang geleden, dat een leven voor zichzelf zou krijgen. En wat voor leven. Met een vaste levensvriendin en verder alles wat een geemancipeerde koe maar begeerde.
Brutale Griet zit voor eeuwig in mijn hart met haar zachte, wijze ogen, haar lieve uitstraling en al die mooie herinneringen aan haar aanwezigheid. In de workshops heeft ze veel betekend. Als eerste 'voorlichtingskoe' heeft ze duizenden mensen het leven van een moderne melkkoe bijgebracht. En wie mocht er niet lekker tegen haar grote, warme, zachte koeienlichaam zitten? Ze hield van van het leven. Ze heeft het goed gehad.
PS
En er is nog iets moois uit voortgekomen: vorig jaar haalden we er een klein Grietje van de veemarkt bij. Het babykalfje groeide uit tot een geweldige pink. In alles doet ze aan Brutale Griet denken. Haar voorkomen, haar eigenzinnige aard. Maar toch is ze ook anders, een eigen individu. En zo hoort het ook :-)
Maandag 10 maart 2014
De Dag van TEVEEL MOOIS OM OP TE NOEMEN
Dat het heerlijk was gisteren hoef ik niet te zeggen. Wat een dag! Omdat het zulk goddelijk weer was hebben we met z'n allen een rol gaas naar het Bofkonteiland gebracht. Dat had een hoog Ot & Sien gehalte.
Allemaal over een boerenhek klimmen, struinend door de groene weilanden: 'Jongens, wie durft er over de loopplank?' Na een hoop gejoel en gedoe ging uiteindelijk iedereen de wiebelige plank op, een enkele waaghals nam een sprong over de slootjes. En het allermooiste: Arie Bombarie was ook mee. Hij is dol op kinderen en het was ontroerend om te.zien hoeveel schik die met elkaar hadden. Schik. Ook zo'n Ot & Sien woord.
Maar dat was het, echt schik. Arie draafde met ze mee, liet zich het water inzakken, zwom een stukje, krabbelde de kant op en even later liep hij verguld door de aandacht van zijn jonge fans te stralen op het Bofkonteiland.
Voor kinderen is Arie Bombarie het einde. Een magische vogel uit een sprookjesboek, maar bij Familie Bofkont is hij echt. Je kunt met hem praten door voor hem te buigen, lachen, rennen, ze hadden voortdurend contact met elkaar. Arie gloreerde. Hem zo te zien genieten was voor mij het mooiste van de hele dag.
Maar er was nog veel meer moois. Onze je-weet-wel-stieren waren ook weer op hun best. Na de aanvakelijke schroom, oog in oog met zulke indrukwekkende giganten was niemand meer bij ze weg te slaan. 'Wat zijn ze mak! Dit heb ik nog nooit meegemaakt! En wat zijn ze zacht! En knap!
Mozzarello stal de show. Herman stond er jaloers bij te kijken, want wat Mozzarello kan, kan hij niet. Dat kunnen Zeus en Bulle ook niet. En dat leverde Mozza letterlijk alle vrouwen uit het gezelschap aan z'n voeten op. Van piepklein - dat meisje was amper groter dan Mozza's knappe hoofd - tot volwassen vrouwen met verliefde ogen.
Mozzarello ging all the way. Hij gooide zijn hele repetoire in de strijd.
Eerst met zwijmelogen in hun hals hangen, dan gaan liggen, als ze zich dan bij hem vleiden zijn kop in hun schoot leggen, en dan als alle dames al bijna in katzwijm lagen, de grande finale: Met een diepe zucht draaide hij zich op zijn zij, strekte zich helemaal uit en daar lag hij. 'Wie komt er naast me liggen?' In zijn volle glorie liet hij zich bejubelen en bewonderen. Mozzarello had het voor elkaar. Iedereen stond met open mond om hem heen. 'Hoe is het mogelijk! Zoiets heb ik nog nooit gezien! Wat een overgave!'
Mozza heeft heel goed begrepen waar het bij Familie Bofkont om draait. De verleiding. Verleiding tot bewustwording dat er elders dieren zijn die voor onze kaas, melk, vlees en eieren moeten zorgen.
'Is er op meerdere plekken in Nederland bio-industrie?' vroeg iemand. 'Ja', antwoordde ik, 'in de hele wereld.' Hij dacht dat het in ons land om 1 of 2 plekken ging. Wat was ik blij met die vraag. Want eigenlijk zat deze leuke jongen er niet eens zover naast. Dagelijks stoppen er ik weet niet hoeveel kleine(re) boeren. Weggedrukt door de giganten. 0p termijn zullen er nog maar een paar dominante spelers overblijven. En als ik dan gisteravond op TV zag dat China 1,4 miljard inwoners heeft, wetende dat China in volle vaart bezig is de grootste varkensproducent ter wereld te worden, dan gaan je de griezels toch over de grauwels (uitdrukking van mijn oma, ook uit de tijd van Ot & Sien).
Terug naar de verleiding van Mozzarello. Op een gegeven moment was Bulle het helemaal zat. Hij ging er gewoon dwars voor staan om ons het zicht op Mozza te beletten. Bulle wordt er trouwens ook eentje. Qua grootte gaat hij al aardig de kant van Herman(!) op. En qua verleidingstechnieken krijgt Mozzarello er straks een geduchte concurrent bij. Imposante stier, die qua karakter recht doet aan het kleine witte hartje op zijn zwarte voorhoofd.
Maar de klap op de vuurpeil kwam uit de varkenshoek. Keiler! Dat lieve, verlegen wilde zwijn, dat zijn hele familie op de Veluwe was kwijtgeraakt aan jagers en toen bij de boswachter ging bedelen om eten. 'Hij redt het niet zonder zijn familie!' riep de boswachter door de telefoon. 'Geef dit kleintje in godsnaam een leven op Het Beloofde Varkensland!' Zo geschiedde, maar dit angstige biggetje in zijn gestreepte pyamaatje kon nog niks anders dan mij aanvallen en bijten.
Toen heb IK maandenlang al mijn verleidingstrucs uit de kast moeten halen. Het is allemaal goed gekomen. Keiler heeft het volste vertrouwen in mensen gekregen. Dat mag wel een wonder heten. Verlegen zal hij altijd blijven, maar dat is ook zijn charme. En als ie dan eindelijk in de Varkensmassagesalon voor een dame valt, nou dan heb je de hoofdprijs te pakken.
En laat de uitverkoren dame nu ook op de Veluwe gewoond hebben, waar ze iedere ochtend de wilde zwijnen met hun jongen in de ochtenddauw zag scharrelen. Ze kon haar geluk niet op. Zou Keiler dit geweten hebben? Ik verdenk hem er ernstig van. Wilde zwijnen zijn er slim genoeg voor.
En zo kwam er een einde aan een prachtige, warme, zonovergoten dag bij Familie Bofkont. Aanstaande zondag weer zo'n dag.
Wie weet, woont de Moeder van Sjonnie dan al met haar kinders op het Bofkonteiland... :-)
Zaterdag 8 maart 2014
De Dag van VROUWENDAG & VROUW VOS
8 maart. Vandaag is het internationale vrouwendag.
Dan kan het over niemand anders gaan dan over die legendarische Vrouw Vos. Indrukwekkende dame met een breinpositie. Dit schreef een bofkontfan van de week over Vrouw Vos:
'Ben veel te veel aan jullie aan het denken...zit nu op mijn werk een mail naar een klant te schrijven... voor ik net op zenden druk zie ik Geachte vrouw Vos staan i.p.v mevrouw de Vos...moest vast aan je berichtje van laatst over vrouw Vos denken.'
Ze is niet de eerste met zo'n freudiaanse vergissing. Jaren terug schreef een andere bofkontfan haar baas al met beste Arie Bombarie aan. Maar baas heette gewoon Arie. Iedereen, behalve baas, lag blauw van het lachen, want ze had daarmee wel de spijker op z'n kop geslagen. Ik bedoel maar :-)
Vrouw Vos dus. Een van de meest eigenzinnige varkens ooit op Het Beloofde Varkensland. Met haar boer heb ik zo af en toe nog contact. Hij woont in Frankrijk nu, nadat hij uit de Flevopolder was weggepest door de regelgeving. Helaas was deze boer z'n tijd te ver vooruit in 1997.
Boer Koert liet zijn 90 varkens (vrouwen, mannen, kinderen) helemaal vrij op 65(!) hectare land en water in de Flevopolder. Wat een belevenis om dat mee te maken. Af en toe reed hij een karretje het land op. Hij legde er een appel in, deed het deurtje open en wie er in liep bracht hij de volgende morgen naar een plaatselijke slachter. Wat een verademing in de wereld van de bio-industrie. Het mocht niet.
Nu mag iedere omhoogevallen stadsboer varkens buiten houden en krijgt nog overheidssubsidie toe. Toen niet. Boer Koert was nog net niet staatsgevaarlijk in de ogen van het Ministerie van Landbouw, maar het scheelde niet veel.
Koert heeft noodgedwongen alles verkocht, zijn boeltje gepakt en is uiteindelijk naar Frankrijk vertrokken. Zijn varkens zijn toen helaas allemaal in de worst.verdwenen. Vrouw Vos was de allerlaatste uit die groep. Aan alles was te merken dat ze van vrije ouders afstamde. Haar eigenzinnigheid zat in de genen. Sterke vrouw met een eigen wil, niet voor de poes, maar ze heeft nooit 1 keer lelijk tegen mij gedaan. Voor altijd heimwee naar Vrouw Vos.
Niet alleen Vrouwendag vandaag. Zeker ook Mannendag. De varkenstandarts is weer langs geweest. De slagtanden van de beren behoeven jaarlijks onderhoud. Vandaag waren de Gebroeders Beer aan de beurt. Hele toer voor dat het allemaal rond was. Zulke knapen van 300 kilo narcotiseren is altijd weer een klusje. Al is het alleen maar om ze op de plek des onheils te krijgen. Ze weten precies hoe laat het is en laten zich niet verleiden met zoete koek of lekkere appels. Maar met veel geduld, kunst en vliegwerk is het toch weer gelukt.
Toen Ieniemini nog. Hoeven en tanden. Nu is hij ook weer het heertje. Peter komt snel weer langs voor de volgende ronde. Veel mannen nog te gaan met evenzovele slagtanden. Dit soort bijkomstigheden bedenk je niet als het nog kleine biggetjes zijn. Maar langlevende varkens hebben intensieve verzorging nodig. Ze kosten tijd, moeite en geld. Veel geld. Alleen al aan narcosemiddel is dat 1 euro per kilo varken. Twee heren van 300 kilo elk, dat hakt er dus in. En nu liggen er op deze Vrouwendag dus drie snurkende mannen hun roes uit te slapen.
Ik dacht ik schrijf dit toch maar eens even op bij wijze van waarschuwing of voorlichting. Want door dit lenteweer zie je misschien wel alles door een roze bril en voor je het weet loopt er een roze biggetje in je achtertuin, omdat dat altijd al je hartenwens was. Dit zit er dus allemaal aan vast :-)
Fijn weekend allemaal!
Vrijdag 7 maart 2014
De Dag van HET BOFKONTEILAND
De mannen zijn druk bezig met het Bofkonteiland. Van de week twee keer op en neer naar Drenthe voor kastanjehouten paaltjes via marktplaats, gaas uit Barneveld (waar het voor mij ooit allemaal begon op de boerenschool), gaten boren. De Moeder van Sjonnie moest eens weten welke verrassing haar en haar kinders te wachten staat :-)
Oh island in the sun:
PS
nog even over de blog van Groene Hart Leven. Ik ben begonnen met 'poseren' bij de varkens (lang geleden, de eerste persfoto was al in 2000), om ze voor het voetlicht te krijgen. Ik wilde iets in gang zien te krijgen. Dat is gelukt. Nu vind ik het veel leuker om anderen met de bofkonten te fotograferen tijdens de workshops. Leuke mensen op de foto met leuke varkens en leuke koeien. Daarmee bewijst iedereen een dienst aan alle consumptiedieren. Bewustwording en mentaliteitsverandering moeten ergens beginnen :-)
Donderdag 6 maart 2014
De Dag van LENTE OP HET BELOOFDE VARKENSLAND
En dan is het lente. Zondag 17(!) graden. Dat gaat me een workshop worden. Misschien nemen de varkens dan wel hun eerste modderbad van het jaar. Anders Mozzarello wel. Waterbuffels zijn wat dat betreft net varkens. Bij warm weer duiken ze de modder in en ze loeien niet, ze knorren.
Familie Bofkont staat in het lentenummer van Groene Hart Leven (pagina 20 + 21). Omdat zo'n glossy al tijden van te voren bij de drukker moet liggen en er in de winter geen lentefoto's te maken zijn, is er voor foto's uit het Bofkont archief gekozen. Zien we Broertje lekker in de modder liggen en Zeeuws Meisje met Lamme Zus de eerste zonnestralen pikken. Goed voor het lentegevoel.
;)
Klik op plaatje voor vergroting
De coverfoto is niet uit eigen doos. Kwam zo: De hoofdredacteur wilde mij per se met big. Die zijn er genoeg, maar wat blijkt? Op eigen foto's kijk ik altijd naar de betreffende big, ik geef de fles of doe iets anders en ben daar helemaal op betrokken, dus waarom zou ik dan in de camera kijken? Maar dat moest juist wel. Het werd de foto van Patricia Steur. Patricia heeft alle wereldsterren voor haar camera gehad, dus ik kreeg zowat een hartverzakking toen ze me vroeg voor haar fotoboek Dutch Beauty. Dat boek maakte ze voor het goede doel, dus ik zei ja als er ook een varken bij mocht. Dat mocht. Helaas werd het niet Zeeman of Brutus (ik wilde dat zo'n giga roze lummel de ster zou zijn), maar Patricia koos Pietje omdat het licht daar zo mooi was. Nadat de visagiste haar werk had gedaan lag ik met Pietje in een S-bocht op 2 strobalen. Wij zouden 2 pagina's in het boek beslaan, vandaar, een heuse centerfold dus :-) In Patricia's glamourboek begeven Pietje en ik ons in goed gezelschap van Anouk en verder iedereen die je maar kunt bedenken aan vrouwelijk Bekend Nederland. Ik kreeg een prachtige uitnodiging voor een spetterende boekpresentatie in een poepchique tent waar ik niet heenging. Zonder Pietje zou ik mezelf daar maar een vreemde eend in de bijt gevoeld hebben. 's Avonds wel even saampjes naar RTL Boulevard gekeken natuurlijk :-)
PS
Hier nog wat meer foto's uit Dutch Beauty: patriciasteur.nl/photos/cat/dutch-beauty
De foto van Frederique Spigt vind ik de mooiste. Waarom?
Omdat ze met haar paard bezig is en niet in de lens kijkt :-)
PPS
De hele glossy Groene Hart Leven is on-line te lezen via groenehartleven.nl/emagazine/lente2014
WOENSDAG GEHAKTDAG
Vandaag is de rundergehakt in de aanbieding!
Dinsdag 4 maart 2014
De Dag van DE OUDJES
Drie oudjes op een rij: Opaatje (stokoud!), Brutus en Theo.
Alledrie zitten ze vandaag gezellig op een wit wolkje in een stralend blauwe hemel.
Ze kijken naar beneden en zien dat alles goed gaat op Het Beloofde Varkensland.
Mooie herinneringen over en weer, met weemoed en blijdschap.
Opaatje, gedwongen verhuizing, Brutus zou naar de slager en Theo werd gedumpt.
Wat hebben ze het nog mooi gehad bij Familie Bofkont en wat waren ze toch leuk!
Maandag Gehaktdag :-)
Familie Bofkont Workshop
op Het Beloofde Varkensland
2 maart 2014 - 14.00 uur
Bekijk
hier de foto's.Zaterdag 1 maart, 17.00 uur
HERMAN, ZEUS en DOLLE MINA zijn vanmiddag door Nicole en Dennis gewassen met warm water en een geurige shampoo. Ze blijven een nachtje binnen op dik stro. Kunnen ze lekker opdrogen en morgen fris & fruitig hun fans ontvangen voor de workshop.
Dankjewel Nicole en Dennis!
Zaterdag 1 maart 2014
De Dag van HOE KLEIN LADYBOSS WAS
'Wie dit kleine schatje is? Dat zal toch niet?'
'Jawel. Kijk maar naar dat witte streepje op haar voorhoofd en die witte regenlaarsjes. Dat is LadyBoss.'
'LadyBoss?! Dat meen je niet!'
'Ja! Dat geloof je niet he? Zo klein kunnen ze dus geweest zijn. En zo groot als LadyBoss nu is, kunnen die zogenaamde minivarkentjes dus worden.'
September 2008.
LadyBoss arriveerde in een doos op Het Beloofde Varkensland. Ze kwam uit een studentenhuis, ontgroeningstijd, dus dat het poppedijntje zo over d'r toeren was, verbaasde me niks. Het schuwe biggetje ontpopte zich tot een bazige tante qua karakter met bijpassend postuur. Altijd schichtig gebleven, dat wel, maar bij Familie Bofkont mag je zijn wie je bent. Dan houden we daar gewoon rekening mee. Geen onverwachte bewegingen, geen druk gedoe in haar nabijheid, geen hard gepraat en je op geen enkele manier opdringen. Gewoon Hogeschool Empathie dus :-)
GIRO 469 (IBAN NL02INGB0000000469) t.n.v. FAMILIE BOFKONT (ANBI, dus giften zijn aftrekbaar)