Facebook.com/FamilieBofkont & Twitter @FamilieBofkont
GIRO 469 (IBAN NL02INGB0000000469) t.n.v. FAMILIE BOFKONT (ANBI, dus giften zijn aftrekbaar)
varkensmassage & stierknuffelen
Al duizenden mensen hebben de Familie Bofkont Workshop gevolgd :-)
Lees hier de reportage Familie Bofkont Workshop in Roots magazine.
;){kind=link}
De Familie Bofkont Workshop is elke zondag, het hele jaar door.
Programma aanvragen? mail@familiebofkont.nl
Voor data klik hier - Voor foto's klik hier
Besloten groep: Verjaardag - Vrijgezel - Teambuilding - Bedrijfsuitje - etc.
maandag t/m zaterdag - mail@familiebofkont.nl
Vrijdag 28 februari 2014
De Dag van LAMME ZUS & MAXIMILIAAN
Lamme Zus & Maximiliaan. Zus heeft nooit anders gekund dan hinkepinken op 3 benen (oorzaak ligt in haar verleden op kinderboerderij). Maximiliaan werd voor de grap mishandeld door een stel studenten, maar woont al weer ruim 9 gelukkige jaren bij Familie Bofkont. Na het overlijden van Zeeuws Meisje werd Lamme Zus een eenzame weduwe. Vechtersbaasje Max kon het niet verkroppen dat hij een dagje ouder werd en niet meer van Piet kon winnen. Sinds een paar jaar wonen de oudjes samen in een aanleunwoning. Van de week grote schoonmaak door Alex en Luke. Genieten van vers stro. Dankjulliewel jongens!
Donderdag 27 februari 2014
De Dag van JUFFROUW LOES en ...
'Wild zwijn' stond er gisteren in de subject van een binnenkomende mail. Bij het zien van die twee woorden veerde ik meteen op. Ik heb een zwak voor wilde zwijnen. Het ging over Juffrouw Loes. Juffrouw Loes! Daar had ik net nog een onderonsje mee gehad op het erf. Juffrouw Loes roept altijd een scala aan gevoelens bij me op. Wat zou het moederschap haar toch toekomen, denk ik altijd als ik haar zie. Maar die gedachte moet ik altijd meteen de kop indrukken. Het gaat niet. Punt.
'Beste Familie Bofkont, Een jaar of 6 of 7 geleden waren mijn familie en ik bij jullie op de boerderij. Het was heel indrukwekkend; het mooiste vond ik het jonge wilde zwijn dat zo tussen ons in dartelde in de wei. Als jullie tijd hebben, kunnen jullie me dan vertellen hoe het met haar of hem vergaan is?'
Zie je wel! Ik ben niet de enige. Juffrouw Loes blijft in je kop zitten. Zelfs al heb je haar jaren geleden maar 1 keertje gezien.
Juffrouw Loes houdt me bij de les; ze dwingt mij voortdurend na te blijven denken over de essentie van Het Beloofde Varkensland. Daar hou ik het voor nu even bij, anders wordt deze blog zo lang.
Maar Juffrouw Loes is vrolijk, ondeugend, blakend, glanzend, vriendelijk, sociaal, bitchy, alles wat haar zo bijzonder maakt voor mij en voor vele anderen. De jager werd natuurlijk niet voor niets verliefd op haar toen ze door zijn jachthond werd gegrepen. Al die eigenschappen waren natuurlijk al aanwezig in die zwijnenbaby van hooguit een weekje oud.
De wilde zwijnen moesten me wel weer hebben gisteren. 's Avonds nog een mail met verontrustende inhoud. Twee dode zwijnen gevonden in Polen op de grens van Wit Rusland. Afrikaanse varkenspest. Ik las het vorige week al in de krant. Arme zwijnen, dacht ik meteen. Wat zullen ze zich ziek gevoeld hebben.
Maar de vleesproducenten denken daar - terecht - heel anders over. Afrikaanse pest is verwoestend besmettelijk en er is geen vaccin tegen. LTO maakt zich grote zorgen. Er is veel varkensverkeer met Polen. En aangezien er veel Polen in Nederland werken, enfin, vul de rest maar in. De vrachtwagens moeten al verplicht dubbel ontsmet worden.
Ik hou m'n hart vast. De varkenspest van 1997 zit nog in mijn geheugen gegrift. De beelden op televisie van de (preventieve) ruimingen. Voor het eerst zag iedereen hoeveel varkens er in Nederland waren. Ik hoorde de verhalen over de ruimingen uit eerste hand. De manier waarop was nog gruwelijker dan ik ooit had kunnen vermoeden. 'Als hier ooit de MKZ komt, breekt de pleuris uit', voegde de man er nog aan toe.
Ik maakte een installatie in Amsterdam over varkens en wel of geen vlees eten.
Vier jaar later was het zover. MKZ (Mond en Klauwzeer). Het Beloofde Varkensland ging op slot. Er mocht niemand meer in of uit. We liepen door ontsmettingsbakken. Op de Veluwe werden honderdduizenden dieren geruimd. Niet alleen biggetjes en varkens, ook de lammetjes, schapen, kalfjes en koeien. In Engeland gingen ze de brandstapels op. Minister Brinkhorst riep dat het oorlog was. Rucksichtsloos liet hij het ene naar het andere bedrijf ruimen, terwijl er geen enkel hard bewijs was dat de MKZ ook in Nederland had toegeslagen. Er braken rellen uit op de Veluwe. Boeren pikten het niet meer. Ze kwamen in het gevang terecht. Sommigen pleegden zelfmoord. Vooral de koeienboeren waren ten einde raad. Foklijnen van familiebedrijven - soms wel van 100 jaren her - gingen verloren. Niet alleen commerciele boeren werden geruimd. Alle partculieren in een bepaald gebied op de Veluwe met een geitje of varken achter het huis werden zonder pardon 'geruimd'.
We organiseerden een Stille Tocht voor al die gevallen varkens, koeien, schapen, geiten en varkens.
Amsterdam stond op z'n kop. Duizenden mensen, ook boeren, liepen mee. Na afloop wist ik dat mijn leven voorgoed veranderd was. De problematiek rond de massaliteit van de bio-industrie zou me nooit meer loslaten. Vlees of geen vlees, dat zou voortaan mijn onderwerp worden. Daarom kunnen de bofkonten hier geen nakomelingen krijgen. Het zouden er teveel worden. Waar zou je heen moeten met die duizenden dieren (want ieder geboren dier zou ook weer moeder willen worden etc. etc.) Daar is maar 1 antwoord op: opeten. En dat is nu precies waar het hier niet over gaat.
Vorig jaar werd EINDELIJK het finale MKZ rapport gepresenteerd. Geen enkel dier in Nederland was in 2001 besmet geweest met mond en klauwzeer. ALLE DIEREN WAREN VOOR NIKS GERUIMD. Die verpletterende uitkomst werd niet of nauwelijks door de pers opgepikt. Geen interesse meer. Te lang geleden. Dat kwam de overheid goed uit... Maar nog steeds krijg ik berichtjes van 'geruimde' mensen. Zij zijn niet vergeten hoe hun kerngezonde varkentjes en geitjes werden doodgespoten door overheidsmannen in witte overalls.
Terug naar Juffrouw Loes. Dan maar een ouwe vrijster. Dat zijn we hier eigenlijk allemaal. Ouwe vrijsters en ouwe vrijers. Rosamunde voorop met haar bijna 17 jaar. Alle bofkontboeren- en boerinnen die hier meewerken, op een enkeling na ook. Er zijn al zoveel dieren op de wereld. Mensen ook trouwens. Teveel. En die moeten ook allemaal eten. Al die vakens in schuren met hun miserabele bestaan. De voortdurende dreiging van de uitbraak van weer een besmettelijke ziekte. Laten we daar toch vooral over na blijven denken.
Over eten gesproken. De Dames Gans zagen Dennis, Luke en Alex in de weer op het eiland van de Moeder van Sjonnie. Maar een stukje brood sloegen ze af. Niet nodig. De Dames Gans redden zichzelf wel. En dat is eigenlijk het allermooiste :-)
PS
En dit is Juffrouw Loes nu:
Woensdag 26 februari 2014
De Dag van MAXIE (3)
Ziezo. Maxie is vanochtend over het schot van haar uitslaapkamertje gesprongen. 80 centimeter hoog. Net zo makkelijk. Ze pikt het niet meer om apart te moeten ontbijten. Ook al kon ze dan rustig eten zonder het eeuwige varkensgekift om de meeste biks. Hup, de groep in. Dat is wat telt in een varkensleven. Zegt veel over haar voorspoedige herstel.
Wie heeft maandagavond Borgen gezien? Nieuwe politieke partij wil zich profileren met standpunten tegen de bio-industrie. Het deed wat gedateerd aan, scenariotechnisch dan. Zou de Deense politiek anno 2014 echt nog niet weten dat biggenstaartjes worden afgebrand? Ik kon het me nauwelijks voorstellen.
Maar de beelden van spartelende biggen waren nog steeds up to date. De geluiden ook. Ik kon amper kijken omdat ik biggen en varkens steeds beter heb leren kennen. Het gegil van het biggetje was het gekrijs van totale ontreddering. Van pijn, maar ook de paniek omdat het beestje tijdens de ingreep geisoleerd werd van de groep. Weg veiligheid. Als prooidier denken die biggetjes echt dat ze door de vijand gegrepen zijn en hun laatste minuut geslagen heeft.
Maxie wilde dus terug naar de vertrouwdheid. De Moeder van Sjonnie. De Black Boys, Kleine Beer en bovenal haar broer Willy. Ik had me ingesteld op minimaal 3 dagen in de ziekenboeg, maar wie ben ik om dat te willen? Naar buiten mag echt nog niet, hoe blauw de lucht vandaag ook is. Er mag geen modder op haar buik komen, de hechting moet schoon blijven. Hopelijk gaat dat wel lukken...
Wat de biggenstaartjes in de intensieve varkenshouderij betreft, is er goed nieuws te melden: er komt een verbod op het afbranden van die lieve ieniemienie friemelstaartjes van pasgeboren biggetjes. Althans hier in Nederland. Hoe dat in Denemarken zit, weet ik nog niet.
Wat ik wel weet, is hoe de alledaagsheid van de intensieve varkenshouderij door Borgen weer zo rauw op je dak viel. Het werd ineens weer zo zichtbaar dat dit in werkelijk ieder land van de hele wereld speelt. Geen land ter wereld waar varkens aan de bio-industrie ontkomen. En China wordt varkensland nummer 1. Daar wil ik maar liever helemaal niet aan denken...
Gelukkig is er Het Beloofde Varkensland voor de broodnodige troost. Maar zo'n Borgen houdt me toch weer uit de slaap. Hoe moet het ooit anders?
Daar is maar 1 antwoord op mogelijk. Doorgaan. Gewoon doorgaan, wat er ook gebeurt. Maxie heeft vanochtend het voorbeeld gegeven. Het zinde haar niet en ze nam gewoon een sprong.
Ik ben ook toe aan een volgende sprong om het productievarken een podium te blijven geven. Een nieuw hoofdstuk in het Familie Bofkont boek. Dat gepieker over die Deense biggen moet toch ergens goed voor zijn geweest. Binnenkort meer daarover.
PS
Hier Maxie weer aan het ontbijt tussen haar vertrouwde familie en de Jannemannen :-)
Dinsdag 25 februari 2014
De NACHT van DE OPERATIE VAN MAXIE
Wat zijn varkens toch familiegezind. Maxie was nog maar half uit de narcose, toen ze al weer bij haar familie wilde. Dat uitslaapkamertje beviel haar maar niks. Toch met alles rekening gehouden. Wakker worden naast haar familie, dik vers stro, een warmtelamp helemaal voor haar alleen, maar dat was het nou juist. Varkens zijn delers, die willen SAMEN op een bult onder zo'n fijn solarium en niet in hun uppie. Maar Maxie was gelukkig niet alleen (zoals ik eens een ziek hangbuikbiggetje moederziel alleen aantrof in het magazijn achter een dierenwinkel, weggezet als oud vuil).
De Moeder van Sjonnie bleef de hele nacht dicht bij Maxie liggen, Sneeuwwitje kwam langs en de Jannemannen zaten ook gezellig mee te knikkebollen. Vandaag blijven de Black Boys, Willy en Kleine Beer binnen. Kan Maxie niet in paniek raken als ze ineens allemaal uit het zicht verdwenen zijn. Ze moet haar rust houden.
De operatie is voorspoedig verlopen. Maxie eet, drinkt, poept en plast weer. Het blijft spannend die operaties. In 2007 verloren we Wim tijdens de narcose. Zijn hart kon het niet aan. Die schrik blijft je bij. Mozzarello die Peter met hartmassages weer bij de les moest zien te krijgen. Bloedstollende momenten bij Familie Bofkont. Gelukkig was Wim al een oudje en had hij er nog een paar mooie jaartjes op Het Beloofde Varkensland opzitten, na zijn angstige dumpavontuur.
Straks is Maxie weer helemaal de oude. Dan staat haar iets moois te wachten. Gaat het hele gezinnetje van de Moeder van Sjonnie verhuizen naar het natuureilandje. Hun huisje staat al op ze te wachten in het riet. De Dames Gans zwemmen daar ook in de rondte. Het wordt vast een hele mooie lente :-)
PS
Dank voor al het meeleven met Maxie. Het heeft geholpen!
Familie Bofkont Workshop
op Het Beloofde Varkensland
23 februari 2014 - 14.00 uur
Bekijk
hier de foto's.Maandag 24 februari 2014
De Dag van DE OPERATIE VAN MAXIE
Vrienden van Familie Bofkont opgelet! Vandaag een belangrijke dag. Kleine meisjes worden groot. Maxie (je weet wel 'van de tostifabriek') wordt vanmiddag gesteriliseerd. Inmiddels al weer een half jaar oud, heeft de berigheid haar al flink te pakken. Wat gaat die meid dan tekeer. Voorbode voor een glanzende carriere als fokzeug.
Het leven van een meisjesbig uit de varkenshouderij kent twee smaken. Smaak 1: Stel dat we Maxie niet opgehaald hadden. Dan zou ze nu voor de eerste keer geinsemineerd worden. Na 3 maanden, 3 weken en 3 dagen kwamen dan haar eerste biggetjes ter wereld. En daarna alsmaar door, insemineren-baren-zogen, insemineren-baren-zogen, nog tig keer tot het aantal biggetjes per worp minder geworden zou zijn. Dan zou Maxie 'de klep op gaan' (jargon voor enkele reis slachthuis).
Maar Maxie had ook niet ingezet kunnen worden als fokzeug.
Smaak 2: In dat geval was ze een vleesvarken geworden, zoals al die andere miljarden vleesvarkens op de hele wereld. Dan was Maxie op de leeftijd van 6 maanden de klep op gegaan. Voor haar broers en zussen zit hun korte leventje er dus ook al weer op. Die zijn al weer allemaal verdwenen in het niets alsof ze nooit bestaan hebben.
Behalve voor Maxie en haar broer Willy uit die tigste worp van hun moeder. Want op Het Beloofde Varkensland hebben we een heel nieuwe draai gegeven aan een biggenleven. De anonimiteit van de wereldwijde vleesindustrie een halt toegeroepen.
Niet opeten. Laten leven!
Genieten van hun ontwikkeling van industriebiggetje naar groot gelukkig varken. Het varken als individu. Zo lang als maar mogelijk is, en dat uitdragen. Makkelijk gezegd, maar een hele kluif om dat allemaal waar te blijven maken. Want wat doe je bijvoorbeeld met hun aangeboren voortplantingsdrift? Voer voor mijn nieuwe boek, dat nu ruwweg in de steigers staat :-)
Vanmiddag komt dierenarts Peter Klaver dus niet om Maxie te insemineren, maar om te steriliseren. Hij neemt een derdejaarsstudent diergeneeskunde mee. Om de kennis en operatiekunde van een sterilisatie door te geven (op de opleiding leren de studenten alleen het tegenovergestelde, namelijk alles over productievarkens).
Als het straks allemaal weer achter de rug is (en ik weer opgelucht kan ademhalen), slaapt Maxie uit temidden van de Moeder van Sjonnie, De Black Boys, Kleine Beer en broertje Willy in een afgescheiden ziekenboegje onder de warmtelamp.
En dan kan Maxie zondag weer om de bulten springen. Ik verheug me nu al op de eerste workshop in maart. Wakker worden door het gefluit van de vogeltjes, langere dagen, de lengte hangt in de lucht en de zondag met elkaar doorbrengen tussen al die geweldige bofkonten.
Nu eerst nog even allemaal duimen op een goede afloop. Met zoveel positieve energie van de Vrienden van Familie Bofkont gaat onze Maxie vast een lang & zonnig leven tegemoet.
Ook meeduimen voor Maxie als Vriend van Familie Bofkont? Graag, want zulke lange, gelukkige varkenslevens kosten veel geld, dat zal niemand verbazen :-)
Fijne maandag allemaal!
Zondag 23 februari 2014
De Dag van DAMES GANS GESPOT!
Er staat zo'n leuk stuk in de Volkskrant van zaterdag over de grauwe gans. Ganzen van met name dit ras blijken niet gewoon, maar superintelligent te zijn met een waanzinnig goed geheugen. Arie Bombarie is een grauwe gans. De Dames Gans ook. Van de week heb ik ze 2x gespot. Ze zwommen tussen een grote groep zwanen in de buurt van het natuureilandje van de Moeder van Sjonnie. De dames zagen er goed uit. Tevreden. Ze herkenden de Bofkontbus. Nauwelijks een week op het erf geweest en dan in een andere omgeving de Bofkontbus herkennen en begroeten. Ja, dan heb je een goed geheugen. Misschien deden ze wel de groeten aan Arie Bombarie. Jammer dat ik geen grauwe gans ben en slim genoeg om dat te kunnen verstaan :-)
Zaterdag 22 februari 2014
De Dag van HUGGING MOZZARELLO, A BUFFALO IN HOLLAND (3)
Wat een leuke reacties op Mozzarello! Dank voor alle tips over kaas, 'kees' en andere pogingen om de onmogelijke wereld van hoe-moet-je-het-in-godsnaam-goed-doen-voor-dier-en-mens vorm te geven. Want wat is dat toch ingewikkeld. Wie het weet mag het zeggen.
Heel blij ben ik met de overpeinzing van de dame, wier zoon veganist werd en zich verheugde op 'Kees'. Nu blijkt dat Kees slim gemarket wordt als alternatief (er was zelfs sprake van crowdfunding!), maar toch gewoon gemaakt is van koemelk, baalt hij als een stier. Arme veganist. Kaas is voor veel mensen nog moeilijker te laten staan dan vlees.
Maar nu zijn moeder! She made my day :-) Waar ik al jaren over nadenk en maar geen antwoorden voor vind (nou ja, ik weet ze wel maar wil ze niet weten), drong gisteren ook ineens tot haar door. Zij is de eerste die ik daar over hoor!
Dit was haar comment:
'Misschien heel gek dat ik me dat nu zit te bedenken! Maar als iedereen veganistisch zou gaan eten, lopen er ook geen prachtige buffels, varkentjes, koeien, geiten meer rond. Uitgezonderd misschien een aantal hobbyboeren! Ik wil dat bio-industrie leed ook niet en ik ben ook van mening dat wij mensen op een afschuwelijke manier met dieren omgaan, maar dit ging wel door mijn hoofd, bij het zien van die ontroerende foto!'
Een waarheid als een koe, die nog veel verder gaat dan haar uitzondering van een aantal hobbyboeren.
Hier laat ik het even bij. Kan het allemaal wel gaan uitleggen, maar vind het veel interessanter als veel meer mensen er nu ook zelf over na gaan denken. Ben benieuwd naar de komende comments :-)
Dank ook voor al jullie prachtige foto's met Mozzarello! Eentje sprong er echt uit. Dat vlammend rode haar met de focus op een verliefde Mozza tegen de achtergrond van die groene bomen. Een plaatje. Leve de schoonheid!
Want schoonheid blijft altijd troost :-)
Fijn weekend allemaal!
Vrijdag 21 februari 2014
De Dag van HUGGING MOZZARELLO, A BUFFALO IN HOLLAND (2)
Laten we er een ding van maken. Via Mozzarello kunnen we de wereld laten weten dat waterbuffels ook in Nederland gehouden worden (stuk of wat 15 buffelboeren) voor de buffelmelk (mozzarella!). Maar vooral dat de Mozzarello's zulke bijzondere en eigenzinnige beesten zijn. Mozzarello kan je aankijken met een blik van 'mij maak je niks wijs'. Je ziet hem echt denken. Griezelig intelligent.
De Mozzarello's (je-weet-wel-stieren onder de buffels) moet je tegengas kunnen geven, anders vegen ze de vloer met je aan. Gelukkig hebben we hier een buffelman in ons Bofkontteam. Dennis is de enige die kan lezen en schrijven met onze Mozza. Zo'n man heeft Mozzarello nodig, die hem op subtiele maar onmiskenbare wijze duidelijk kan maken dat hij niet zoveel kapsones moet hebben omdat hij zo knap is. Want dat heeft Mozzarello. Vrouwen vallen als een blok voor hem. Mannen ook trouwens. Mozzarello pakt ze in waar ze bij staan. Een echte Italiaan dus (Mozzarello had een Italiaanse moeder en grootmoeder).
Wie vaker bij Familie Bofkont op de workshop komt, weet het al. Met Mozzarello kun je verkering krijgen. Hij vergeet je namelijk niet. Hij weet precies wie wie is. 'Daar heb je m'n meissie weer', zo begroette hij Wilma onlangs en met z'n lange, gladde, donkerblauwe tong (specifiek kenmerk van buffels) trakteerde hij haar op een onvervalste likbeurt. Wilma in de wolken. Vanaf het moment dat Mozza als stierkalfje bij Familie Bofkont het erf op liep, is ze al verliefd op hem en die twee hebben echt een band met elkaar gekregen.
Ik stel voor dat iedereen die al een foto van zichzelf met Mozzarello heeft, die op facebook, instagram, pinterest of waar dan ook zet met de titel 'Hugging Mozzarello, a buffalo in Holland'. Of print hem uit en zet hem op je bureau.
Waarom?
Omdat Mozzarello zo knap is en
omdat ie zo intelligent is en
omdat ie je zo kan aankijken met die beeldschone zwarte ogen en
omdat ie zo dol is op lange haren en
omdat ie je zo kan likken en
omdat ie aan je voeten gaat liggen en
omdat er misschien al een plantaardige mozzarella is, de kaas op de pizza.
(Weet iemand dat?)
PS
Wil je je foto van jezelf (of samen met je familie of vrienden) met Mozzarello ook nog even digitaal naar mij sturen, dan maak ik er hier een hele wand van (mail@familiebofkont.nl o.v.v. Mozzarello).
Dank vast!
Een fijne dag, ook namens Mozzarello :-)
Donderdag 20 februari 2014
De Dag van HUGGING A BUFFALO IN HOLLAND
Mozzarello is een wereldreis begonnen. 'Hugging a buffalo in Holland' waart over het internet. Bleek over onze Mozza te gaan. In grote uitvoering dan. Zijn machtige voorkomen maakt indruk.
Drie jaar geleden ging het nog over kalverliefde tussen hem en de kleine Mina. Beiden geboren in de buffel- en melkveehouderij, meteen daarna moederloos. Maar alles kwam goed, want bij Familie Bofkont hadden en hebben ze nog steeds stel aan elkaar :-)
Woensdag 19 februari 2014
De Dag van PIET (+ verhaal Bofkontboek)
En hij is een hele Piet geworden van wel 300 kilo! Wie had dat gedacht van dat ieniemienie-biggetje dat na z'n geboorte weg moest van de kinder- boerderij omdat hij geen moedervarken kon worden en ze er 'daarom niets aan hadden?' Piet is er een overlever van geworden. Prachtbeest, maar geen makkelijk heerschap. Vechtersbaas. Zit ook in de aard van het beestje. Al die jongens en meiden van het Piëtrainras hebben een grote bek. Maar ja, die billen en schouders he, daar blinkt hun soort in uit. Achter- en schouderham. Op Het Beloofde Varkensland noemen we dat bodybuilders, want die spieren mogen ze hier lekker zelf houden :-)
Lees hoe Pietje voor één dagje in zijn leven naar de stad ging en P.C. Pietje werd...
;)
klik op pagina voor vergroting...
Familie Bofkont Workshop
op Het Beloofde Varkensland
16 februari 2014 - 14.00 uur
Bekijk
hier de foto's.
Familie Bofkont Workshop
op Het Beloofde Varkensland
9 februari 2014 - 14.00 uur
Bekijk
hier de foto's.Dinsdag 18 februari 2014
De Dag van PIETJE MET POEZEN
Het is niet te geloven maar dit menneke is Pietje (2008). Moest weg van de kinderboerderij omdat hij als beertje geen moedervarken zou kunnen worden (Gods wegen zijn ondoorgrondelijk). Verbleef tijdelijk bij de kittenopvang. Hier speelt hij met een angorakatje. De zwarte kater kijkt welwillend op het tafereeltje neer, zo klein was Pietje nog. We namen het biggetje op en hij raakte bevriend met ons witte kalfje Zeus. Piet is een tank van 300 kilo geworden. Geweldig beest. Met nukken, dat wel :-)
Maandag 17 februari 2014
De Dag van BERIGE BABYBIG (+ verhaal Bofkontboek)
Nu het hele verhaal over BabyBig, die ik cadeau kreeg van Belgische varkensboeren na mijn lezing over varkensmassage op de landbouwbeurs in Roeselare. Februari 2005. De kleine big is uitgegroeid tot een tante om rekening mee te houden. Op deze foto bijt ze het hout aan flarden. Ze rook Big Trouble en Vader Kraak. Twee intacte beren, die net op Het Beloofde Varkensland waren gearriveerd. En laat BabyBig nou net op dat moment berig zijn...
Lees hoe deze BabyBig in mijn armen terecht kwam :-)
;)
klik op pagina voor vergroting...
Maandag 17 februari 2014
De Dag van GEEN BOEKENBON MAAR EEN BIG
Na een lezing over varkensmassage op een Belgische landbouwbeurs kreeg ik geen boekenbon maar een big mee naar huis (2005). Diep in de nacht kwamen we op Het Beloofde Varkensland aan. Doodop van alle gebeurtenissen. Slaap lekker BabyBig. Je bent vrij en er wacht je een lang & gelukkig leven. En morgen gaat je oormerk er uit :-)
Zondag 16 februari 2014
ERNSTIG NIEUWS
Ik krijg zojuist deze mail. Soortgelijke mails krijg ik al jaren. Hoeveel varkentjes zijn nu al niet de dupe geworden? Dag en nacht opsluiten in een bench? Een plens water over hun koppie heengooien als ze gaan gillen omdat ze TERECHT niet alleen kunnen zijn? Schandalige voorlichting. De aard van een varkentje zo met voeten treden, is dierenmishandeling. De eerlijke voorlichting is: varkens kunnen niet in huis, niet zonder soortgenoten en ook niet op te kleine weitjes. Willen jullie deze post alsjeblieft delen? Heel Nederland, wat zeg ik, de hele wereld moet dit maar eens lezen. Deze goedbedoelende mensen zijn willens en wetens belazerd en het zoveelste varkentje is zwaar gedupeerd. De maat is vol. Hoort, zegt dit voort!
Goedemorgen.
Mijn dochtertje van 12 en ik hebben afgelopen zomer een schattig minivarkentje gekocht bij een broodfokker. Hartstikke duur natuurlijk , maar we hadden ervoor gespaard om zo’n schatje in huis te kunnen nemen. We hebben ons uiteraard heel goed in laten lichten bij de fokster. Alleen bleek zij achteraf gezien vooral zo in te lichten, zodat zij snel en veel varkentjes kan verkopen voor heel veel geld.
Maar goed , ook stom van ons natuurlijk, maar wij waren te verliefd op de varkens om nog verder te informeren.
Wij hebben bij de fokster een borgje gekocht. Het was het begin van de zomervakantie van 2013 dus hadden we alle tijd voor hem. Van tevoren heb ik wel met mijn ex man afgesproken dat als het echt niet zou lukken om hem binnen te houden, wat volgens de fokster natuurlijk echt wel zo was, hij bij hem mocht komen om tussen de mini shetlander en de Vlaamse reuzen te lopen in het kleine weitje wat hij achter zijn huis heeft. Dat was gelukkig prima.
Het varkentje was een echte knuffelkont. Alleen ging hij wel steeds meer heel hard gillen! Volgens de fokster moesten we dan gewoon een grote plens water over zijn kop gooien en hem negeren.
We wonen in een rijtjeshuis , maar dat hadden we de fokster al gezegd voordat we hem kochten. Het water hielp niet en ik vond dat ook zielig om steeds te doen. De buren vonden hem steeds minder leuk en gingen zich natuurlijk ergeren.
Later ging het varkentje ook de post verscheuren en begon het behang van de muren te trekken als ik niet thuis was. De fokster zei dat ik hem dan gewoon in zijn bench moest laten. Maar als zo’n beestje daar de hele nacht al in heeft gelegen, kan ik hem toch niet ook nog eens een hele ochtend daarin opsluiten? Kortom, het ging niet goed!
Voor ons niet maar ook voor het varkentje niet, want ik merkte dat hij niet gelukkig was, hij kon gewoon niet alleen zijn. We hebben hem dus bij mijn ex man gebracht waar hij bij de andere dieren in de stal mocht en op het weitje kon. Dat gaat hartstikke goed! Hij jat daar het stro onder de kontjes van de andere beesten weg zodat hij zelf extra warm kan liggen.
Maar nu hetgene waar het uiteindelijk om gaat.........
Mijn ex wordt er helemaal gestoord van dat zijn weitje geen weitje meer is maar een complete baggerpoel. De andere beesten grazen niet meer maar staan alleen nog maar in de blubber. Het is al niet erg groot, dus een stuk afzetten lukt niet en dat hebben we al geprobeerd maar hij staat gewoon ook niet graag alleen.
Mijn ex zegt dat hij het echt spuugzat is en wil dat het varkentje weg gaat.
Ik vind het ook zielig voor de andere beesten op deze manier. Alleen wil ik hem niet zomaar weg doen. Ik ben bij verschillende kinderboerderijtjes in de buurt wezen vragen maar bij sommige worden daar de dieren na een tijdje ook gewoon geruimd!!!! Anderen hadden weer geen plek. Heb advertenties geplaatst, ben bij mensen wezen vragen die al een varkentje hadden lopen enz... Ik hoef er geen geld voor te hebben maar zeg er steeds bij dat ik wel zeker moet weten dat hij goed terecht komt en dat ik dus wil zien waar hij komt te staan. Tot heden heb ik nog steeds geen plek voor hem en mijn ex wordt steeds bozer.
Je hoort dan zeggen dat je ‘m moet ringen zodat hij niet meer zal graven, maar dat vind ik zo gemeen!
Ik weet echt niet meer wat ik er mee aan moet. Ik vind het sowieso hartstikke erg want ik doe normaal nooit dieren weg. Wij houden van onze dieren. Kan u ons misschien helpen of kent u mensen (en het liefst ook dieren) die een leuk plekje hebben voor hem? Hij is inmiddels zo’n 9 maanden oud en ongeveer 40 centimeter hoog. Hij is wel te dik want hij eet ook konijnenvoer enz... Maar hij is wel echt superleuk en heel erg lief!!!! Ik hoop wat van u te horen!!!
Zondag 16 februari 2014
De Dag van POES & PIG
Poes & Pig. De een gedumpt, de ander mishandeld.
Dan heb je veel te delen als je bij Familie Bofkont wordt opgenomen.
Knus bij mekaar, warmte en lekker eten.
Het kwam allemaal goed.
Fijne zondag allemaal!
Zaterdag 15 februari 2014
Vrijdag 14 februari 2014
De Dag van ZEEUWS MEISJE en MOEKE'S TAPES (2)
'Lees Familie Bofkont voor de mooiste verhalen over liefde', twitterde modegoeroe Blobber vanochtend. Deze Valentijnsdag kon minder beginnen. We staan stil bij het leven van Zeeuws Meisje, die 2 jaar geleden op Valentijnsavond ging hemelen.
Op een gruwelijke manier aan haar lot overgelaten (eigenaar ging verhuizen en sloot zijn dieren op in een schuurtje tot de hongerdood er op volgde), slaagde Zeeuws Meisje er in te ontsnappen en werd zwerfster. Gealarmeerd door de Dierenbescherming reisden we af naar Zeeland, constateerden de horror in het schuurtje en namen Zeeuws Meisje mee naar Het Beloofde Varkensland. Van haar varkensfamilietje (6 hangbuikjes) was zij de enige overlevende. Extreem schuw voor alles en iedereen vond ze op Het Beloofde Varkensland haar steun en toeverlaat in Lamme Zus.
Tot aan haar dood bleef Zeeuws Meisje aan haar zijde. Nooit een minuut van haar leven zonder Lamme Zus. Mooie herinneringen aan het verbond tussen die twee. Als dat geen liefde is.
En dan vanavond Valentijn bij Familie Bofkont met Moeke in de hoofdrol. Want wat ik gezien heb op de Moeke-tapes, ik ben er nog helemaal vol van. Nog sterker dan voorheen dringt het lot van in de steek gelaten huisvarkentjes tot me door. We hadden er niet dichter bij kunnen komen dan in het geval van Moeke. De strijd die zij heeft moeten leveren in dat bos om aan haar belagers te ontkomen, want zo zag ze ons, (niet zo gek als je drachtig gedumpt bent), is ontzagwekkend.
Moeke stond op het punt van baren en heeft zich om die reden met hand en tand verzet tegen de narcose, die helaas noodzakelijk was om haar te kunnen vangen. Ik zag het werpnest dat ze al gebouwd had van takken en bladeren. Hartverscheurend.
Maar wat een plotwending. Wat een welverdiend happy-end voor dit dappere varkentje.
Moeke kreeg geen miskraam door al die narcose. Ze kwam op vrijdagavond. En op zondagochtend baarde Moeke alsnog haar biggetjes! Alsof ze ze gevraagd had nog even geduld te hebben omdat het niet anders kon.
Acht biggetjes! Stuk voor stuk wondertjes van energie en levenslust. Mokkeltje was de eerste, gevolgd door Prins Harrie. Daarna volgden hun zes zwarte zusjes. Toen ik dierenarts Peter Klaver het nieuws doorbelde sprak hij over een wonder.
Maar het verhaal werd nog gekker. Morgen vertel ik weer verder. Nu door met de montage. De tijd vliegt. Vanavond de premiere van de Moeke Tapes. Het is een feest om al die tapes te bekijken. Ik ga er nu ook mee door. Voortaan iedere avond een paar tapes inlezen. Bofkont TV: het nieuwe televisiekijken.
Er liggen nog zo'n 250 tapes in de la op me te wachten, vanaf het allereerste begin van Familie Bofkont t/m nu. Werk aan de winkel dus.
Hopelijk morgen een Youtube filmpje voor jullie met Moeke net na de bevalling met al die friemeltjes om haar heen. Je weet niet wat je meemaakt!
Voor nu: Happy Valentine allemaal :-)
Donderdag 13 februari 2014
De Dag van DE MOEKE-TAPES
Gisterochtend werd ik door bofkontfan Miranda gebeld om me te feliciteren met de verjaardag van Lamme Zus & Gebroeders Beer. 's Avonds stuurde Bofkontvriendin Anneke een foto van haar sneeuwklokjes. Die doen haar denken aan de sterfdatum van Zeeuws Meisje, morgen al weer 2 jaar geleden.
De Bofkonten hebben een plekje veroverd in hoofden en harten. Al hun verhalen, al die avonturen, al die ontberingen en al die triomfen.
Op dit moment zit ik achter mijn laptop de bevalling van Moeke af te wachten. Ik ben het Bofkontarchief ingedoken en heb al het ruwe filmmateriaal bij elkaar gesprokkeld van die bewuste dag, 19 november 2006. Moeke zou op die dag doodgeschoten worden door de boswachter in het bos waar ze gedumpt was. Ik kreeg een seintje. We zijn er hals over kop heen gesneld. Ze bleek hoogdrachtig. Het was een helse toer haar op tijd uit dat Brabantse bos te krijgen.
Gisteravond en vannacht heb ik het drama in het bos opnieuw beleefd via de Moeke-tapes. De melk druppelde al uit haar spenen en ze moest onder narcose, anders krijg je een gedumpt varken niet te pakken. Maar narcose zou een miskraam betekenen. En niks doen kon ook niet, want dan zou de boswachter haar doodschieten. En dat dilemma mochten Peter, Dennis en ik dus oplossen. Met dank aan de dumpers. Bloedstollend filmmateriaal.
Op dit moment wordt de tape van de bevalling ingelezen. Beelden die ik nog nooit gezien heb. De camera stond op een statief en ik heb haar met rust gelaten. Ik zie nu Moeke in de melkerij liggen op een dikke laag stro. Ze heeft net wat bananen gegeten, water gedronken, heen en weer gedrenteld en is weer gaan liggen. Wat staat haar te wachten? Wordt het de door de dierenarts voorspelde miskraam? Af en toe komt Boy George langs, Tantetje volgt alles op een afstand en de Magiër zit in de vensterbank z'n veertjes te poetsen. Hij loert naar binnen. Wat is daar aan de hand?
Hoe het afliep vertel ik morgen. Ondertussen kijk ik gestaag door, want morgenavond vieren we Valentijn met de Vrienden van Familie Bofkont. Dan moet er een selectie uit de beelden zijn en dan vertel ik het verhaal van Moeke. Eén van de mooiste liefdesverhalen van Familie Bofkont. Tot morgen!
Wordt Vervolgd :-)
Woensdag 12 februari 2014
De Dag van VROUW & VARKEN IN ETALAGE VAN SCHELTEMA
Het was al erg dat boekhandel Scheltema Selysex ging heten, (nooit geweten hoe je dat schreef of uitsprak en wou dat ook niet weten), maar het werd nog erger toen het Polare werd, en nu zijn ze dicht. Finito. Iedereen die graag leest, vindt dit jammer. Erg jammer.
Ik heb herinneringen aan de boekhandel op het Spui in Amsterdam. Scheltema is een deel van de geschiedenis van Familie Bofkont.
Jaren geleden (2001 om precies te zijn) had ik een hartewens. Boekhandel Scheltema had altijd de mooiste etalages en ik had gehoord dat ze daar ook echte etaleurs voor in dienst hadden. Dat verbaasde me niks, want hun etalages gingen altijd veel verder dan alleen boeken. Waren de kookboeken aan de beurt, dan lagen de boeken op een bedje van sla, met een winterpeen als bladwijzer. Dit verzin ik ter plekke, maar dat had zomaar gekund, want die etalages hadden altijd een thema en dan stond ik weer met m'n neus tegen het raam. Sprookjesachtig mooi vaak. Wat is etaleren toch een leuk vak.
Toen kwam ik op het idee. Zou het niet te gek zijn als Dierendag het onderwerp van hun etalage zou worden op 4 oktober? Dat ze veel dierenboeken hadden wist ik, want toen ik op de Boerenschool zat, ging ik er elke dinsdag heen en kocht me een ongeluk aan varkens-, koeien-, kippen- en schapenboeken.
Toen dat idee eenmaal in mijn kop zat, ging het er niet meer uit. Maar hoe moest ik dat aanpakken? Ik kende er niemand en zomaar naar binnen stappen, de directeur te spreken vragen en hem vertellen wat het volgende thema van hun etalage zou worden, leek me niet erg succesvol.
Tom Poes verzin een list.
In die tijd had ik ook een Scharreltram ontworpen. Lijn 5 met stroprint en megagrote varkens, koeien, kippen en schapen. Een geweldige blikvanger met een boodschap: 'Hoogste tijd om over te stappen! Alle consumptiedieren een écht scharrelleven'.
Die Scharreltram reed door de Leidsestraat en stopte pal voor boekhandel Scheltema. Het kon niet anders dan alle medewerkers van Scheltema hadden die tram al tig keer voorbij zien komen. En zeker de etaleurs.
En zo stapte ik op een zonnige namiddag van het jaar 2001 met de 1,5 meter lange maquette van de Scharreltram onder mijn arm de boekhandel binnen en vroeg naar de etaleur. Vanuit de kelder kwam er een man omhoog lopen met een grijns van oor tot oor. Bingo! Ik ging wel vaker met die enorme maquette onder mijn arm op stap, op zoek naar een sponsor of naar het Ministerie van Landbouw om te pleiten voor oormerkvrije boerderijdieren. En iedere keer werden die mannen hebberig van die megagrote speelgoedtram. Alsof ze zo weer treintje op zolder wilden gaan spelen. Die tram was mijn verleidingstool.
Een maand later zat ik in de etalage met Miss Universe op schoot. Ik had meer gekregen dan ik ooit had durven dromen. Ten eerste mocht ik mee de kelder in. Daar kwam ik in een snoepwinkel terecht van etalagespullen. Een walhalla van pruiken, papier maché beesten, linten, slingers, maskers, je kon het zo gek niet verzinnen, het was er. De etaleur was zo weg van de Scharreltram en het verhaal over Familie Bofkont, dat ik de etalage zelf mocht maken. Ten derde vroeg hij en zijn collega of ik Aagje dan mee kon nemen op Dierendag (een grote roze bio-industriedame van een paar honderd kilo). Dat enthousiasme ging mij zelfs te ver. Ik heb het ze afgeraden, tenzij ze toch aan een grootscheepse verbouwing van hun zaak toe waren.
Het werd Miss Universe. Bij toeval werd ze me een paar weken voor Dierendag in de schoot geworpen. Een door de moeder verstoten Gottinger biggetje van 4 weekjes oud. Ik had haar aan de fles, alleen al om die praktische reden moest ze dus mee.
Scheltema maakte er veel werk van. Ze maakten flyers, op elke verdieping hingen grote posters met de vooraankondiging van het marathoninterview van Theodor Holman met Dafne Westerhof en Miss Universe over Familie Bofkont & Kwesties uit de intensieve veehouderij.
En zo kwam het dat ik 3 uur lang in de etalage werd geinterviewd met een biggetje op schoot. Buiten stonden klapstoelen op straat. Daar zat het publiek. De mensen zaten erbij en keken ernaar. En aan de gevels hingen geluidsboxen. Ieder woord was te verstaan. De stoeltjes bleven 3 uur lang non stop bezet, voorbijgangers bleven staan en vormden een dikke rij achter de zitplaatsen. Miss Universe stal de show. Ieder uur stopte de Scharreltram voor de deur. De zon scheen. Een dag om nooit meer te vergeten.
En het idiote was: ik had zelf geen boek geschreven, dus wat verdienden ze aan mij? Niks. Behalve dan een spectaculaire etalage en veel reuring.
En nu? Inmiddels is mijn eerste boek uit, maar in de etalage van Scheltema kan ik daar niet meer over vertellen :-)
Want wat gebeurde er? Na dat succes van 2001, zat ik in in de jaren 2002, 2003 en 2004 op Dierendag met Theodor Holman in de etalage. Hoe is het met Familie Familie? En dan vertelde ik weer wie er in dat jaar bijgekomen waren. Brutus gered van de slager, Miss Piggy beroemd in Japan, Maximiliaan mishandeld door studenten, ieder jaar vlogen die 3 uren voorbij, want ik raakte niet uitgepraat over Familie Bofkont.
In 2005 kreeg ik een telefoontje van de directie van Scheltema.
Er was een nieuw management. Die wilde dat gedonder in dat stro in de etalage niet meer. Alles moest gecentraliseerd worden. Groot & Efficient. Omzet! Geld! Er kwam een nieuwe naam, die niemand kon schrijven of uitspreken. De bijzondere boekhandel verloor haar ziel. De laatste wanhoopsdaad: een fusie met de Slegte. Polare werd de naam. En nu zijn ze dicht. De etaleurs zitten thuis. Ik zal ze mijn boekje sturen.
Iemand schreef van de week in de krant: laat ze maar failliet gaan. Open weer een kleine boekenwinkel. En noem die Scheltema.
Ja! dacht ik meteen. En dan ga ik weer met Theodor en dit keer met Pinokkio in de etalage zitten. En dan vraagt hij: Hoe is de stand van zaken met Familie Bofkont sinds 2004? Hoe is het met Miss Universe? Die zit inmiddels in het oudemannenhuis, zeg ik dan. En dan begin ik te vertellen. Tot Theodor zegt dat de 3 uren voorbij zijn. En dan kijken we mekaar weer stomverbaasd aan. Nu al? Het lijkt pas een half uur.
Een nieuwe kleine Scheltema?
Ik ben voor!
Dinsdag 11 februari 2014
De Dag van DAPPERE DODO
Met zo'n grote beestenfamilie is er altijd wel eentje bij die 's nachts door je hoofd spookt. Vannacht was dat Dappere Dodo. Hij is niet lekker. Sloom en hangerig.
Dappere Dodo laat zich niet temperaturen, dus daar word ik niks wijzer van. Wat zou je doen als hij een mensenkind was geweest, vroeg ik me dus vannacht af. Een sinasprilletje. Zo'n woord blijft je bij uit de reclame. Vandaag krijgt Dappere Dodo dus een aspirientje in een stukje brood met pindakaas.
Hem goed in de gaten houden, meer kan ik op dit moment niet doen. Ontwormd en ontschurft is ie onlangs al, dat is ook altijd het eerste wat Dierendokter Peter vraagt. Getemperatuurd? Ontwormd? Hoe is de ontlasting? Dat laatste blijft lastig bij zo'n grote familie. Er zit vandaag dus niks anders op dan een dikke jas aantrekken en hem een hele dag observeren. Poept Dappere Dodo wel en zo ja, hoe ziet dat er dan uit?
Dappere Dodo is ook al weer bijna 8 jaar bij Familie Bofkont. Het lijkt de dag van gisteren toen dat kleine vrolijke kereltje op ons zat te wachten in een konijnenhokje op de kinderboerderij. Toen had ik er ook een slapeloze nacht opzitten, omdat ik gebeld was dat er in de storm een zwart biggetje gedumpt was in de Bijlmermeer. Het biggetje was een kant uitgestoven, dus we konden niks.
Maar wat had dat slimmerdje gedaan? Hij was de Bijlmerweide opgerend. Daar vond de kinderboerderijbeheerder hem de volgende ochtend. Er lag een zwart biggetje in het schapenhok, lekker warm tegen de schapen aan.
Dat is Dappere Dodo ten voeten uit. Onverschrokken, moedig, dapper. Wat was hij vrolijk toen ik hem ophaalde uit dat konijnenhokje. Alsof dat nachtelijke avontuur in de stromende regen met een paar jachthonden in zijn kielzog helemaal niet bestaan had. Opgewonden trippelde hij dat hokje op en neer (en als je weet hoe klein zo'n konijnenhokje is, weet je ook hoe klein Dappere Dodo was). Hij kon niet wachten tot hij eruit kon, een nieuw leven tegemoet. Ik viel als een blok voor hem.
Vraag niet hoe het kan, maar Dappere Dodo is uitgegroeid tot een massieve tank. Geweldig karakter, hij weet precies wat hij wel en niet wil. Iedere workshop komt hij ineens tevoorschijn vanuit het niets. Dan zoekt hij een favoriete bezoeker uit, meestal een dame, loopt daar zonder aarzelen recht op af en begint te schuren tegen haar benen. Dat is zijn manier om te zeggen dat ie je leuk vindt. Altijd tot grote hilariteit van het hele gezelschap, want hij is zo hartstochtelijk, dat je je schrap moet zetten om je staande te houden.
Dappere Dodo werd destijds gedumpt. Ik heb een oproep gedaan in de krant, op radio en tv. Hoopte dat iemand hem miste, dat hij misschien weggelopen was. Het bleef akelig stil.
Vrijdag kreeg ik weer een mail van het Ministerie van Economische Zaken. Ze zitten met een stel gedumpte en in beslag genomen varkens in hun maag. Gedumpt omdat ze 'tegenvallen in het gebruik', in beslag genomen omdat ze verwaarloosd werden bij de mensen thuis. Als zelfs het Ministerie mij om raad vraagt, dan is het dus een ernstig probleem aan het worden. Varkens kunnen niet in huis!
Mensen die maar blijven zeggen dat het wél kan, moeten maar even afwachten tot hun schattige biggetje ouder wordt. Na 5 jaar piepen ze wel anders. Dan pas zijn varkens fysiek en mentaal volwassen. Als men het tenminste zolang volhoudt... Want dan begint het echte varkensleven pas met alles d'r op en d'r an. Ik krijg er dagelijks mails over. Niet 1, wel 10. En nu zit het Ministerie van Economische Zaken zelfs met de handen in het haar.
Ik ga ze nogmaals vragen om een landelijke waarschuwingscampagne. En ook eens informeren waarom varkens eigenlijk op de positieflijst staan van gehouden huisdieren. Ondertussen ben ik mijn eigen campagne begonnen. Dat wil zeggen dat ik nu in iedere workshop een punt maak van zogenaamde microvarkentjes, minibiggetjes en hoe ze dan ook maar door fokkers worden aangeprezen. Het werkt. Iedere workshop komt er wel iemand naar me toe, die blij is dat ze dit hoort, want ze was vast van plan geweest, etc. etc. etc.
Dappere Dodo heeft mazzel gehad. Ik hoop dat hij de mazzel aan zijn bofkont heeft hangen. Want hij moet heel snel weer de oude zijn en nog heel lang op Het Beloofde Varkensland blijven.
Hoor je dat Dappere Dodo? We kunnen je helemaal nog niet missen.
En eigenlijk helemaal nooit niet. Want zoals jij, zo is er maar één!
PS
En Dappere Dodo had helemaal mazzel toen Wildeman kort daarna kwam en zijn grote vriend werd :-)
PPS
Ook Vriend worden van Dappere Dodo & Wildeman?
Kijk hier hoe.
Maandag 10 februari 2014
De Dag van AMBASSADEUR VAN HET OUDE DIER
Hoe ouder de bofkonten worden, hoe meer ze me doen. Zo langzamerhand voel ik me steeds meer de ambassadeur van het oude varken en de oude koe worden. En wat te denken van een kras oud haantje?
Oude dieren zijn zo de moeite waard. Vooral als je ze al hun hele leven kent. De laatste tijd word ik zo geraakt door Miss Piggy. Ze wordt oud. Eigenlijk ziet ze er nog wel ongeveer hetzelfde uit als een paar jaar geleden, maar ze is toch anders geworden. Ik merk het aan kleine dingen.
De manier van lopen. Maar dat zegt niet alles, want varkens uit de intensieve varkenshouderij kunnen al op heel jonge leeftijd slecht gaan lopen. Maar het voorzichtige lopen van Miss Piggy is nu ontegenzeggelijk het lopen van een hoogbejaard varken, en niet meer het moeilijke lopen van toen ze jong was. Haar oogopslag verandert, haar reacties op de gebeurtenissen om haar heen worden anders. Er is een soort verstilling van binnenuit op gang gekomen.
Gisteren waren Herman en Bulle druk bezig waren om de gasten van de workshop te ontvangen. De oh's en ah's waren weer niet van de lucht. Wat groot, wat zacht, wat stoer, werd er geroepen. De gebruikelijke opwinding als mensen voor het eerst van hun leven een stier van dichtbij zien, laat staan van die indrukwekkende joekels als Herman en Bulle, ook al zijn het dan je-weet-wel-stieren.
In die dynamiek dook Miss Piggy ineens op.
Ik dacht eerst dat ze naar binnen was gewandeld, maar waarschijnlijker is dat ze in een hoek lag te dutten onder een bult stro.
Daar stond ze ineens naast die grote knapen. Gezellig al die mensen, van die aandacht wilde ze ook wel een graantje meepikken.
Toen ik haar naam zei, kwam er meteen een dame op haar af: '"Ik ken Miss Piggy nog van toen ze klein was." Ze knielde naast naast haar neer. Een mooi moment. Nu zat ze naast een oud varken. Het leven had niet stil gestaan, maar Miss Piggy was er nog steeds.
Miss Piggy, haar levenlang verzot geweest op massages, ging er bij liggen en liet ze zich lekker door meerdere dames verwennen :-) Maar er was wel wat veranderd. Ze gaf zich niet meer vol de volle 100% over.
Miss Piggy is dan wel oud, maar ze is niet gek.
Ze hield voortdurend 1 oogje open. En aan dat oogje zag ik dat ze de hele boel in de gaten hield. Ik moet wel een beetje oppassen, zag ik haar denken. Want als Herman en Bulle aan de kletter gaan, moet ik voldoende tijd hebben om overeind te kunnen komen. Zo gebeurde het ook. Bulle maakte een sprong, Miss Piggy stond op, minder vlot dan voorheen, maar ze was op tijd.
Vervolgens liet ze nog even zien dat een oud varken wel haar haren verliest maar niet haar streken. Als vanouds ging ze bij de deur van het keukentje staan drammen. Daar staat altijd van alles. Een pan soep, koffie, een doos appels, een vuilnisemmer en een ijskast. Miss Piggy ruikt dat en wil maar 1 ding: naar binnen.
In onbewaakte ogenblikken is haar dat ook gelukt. De ravage die ze dan aanricht, is onbeschrijfelijk. Het is wel gebeurd dat na uren zwoegen alles weer schoon en na dagen klussen alles weer hersteld was, en dat ze dan de volgende dag weer van voren af aan begonnen was.
Om mensen te waarschuwen toch vooral die deur goed dicht te houden, hangt er een levensgrote foto van Miss Piggy-in-actie op de deur van de ijskast. Daar werd gisteren ook weer schaterlachend naar gewezen. Het is ook een hilarisch gezicht.
Maar ik herinner me de keer dat Miss Piggy net de vuilnisbak had omgekiept en als een bezetene in de inhoud van de ijskast stond te wroeten. En dat op dat moment een groep dames en heren in maatpakken hun leasebakken de dijk opdraaiden voor een teambuilding bij Familie Bofkont...
Gisteren bleef Miss Piggy gelukkig aan de goede kant van de deur. Ik hoop dat ze nog heel lang blijft, ook al rost ze de hele keuken nog tig keer aan gort. Want oude dieren, oh wat zijn die toch leuk :-)
PS
Wil je ook Ambassadeur van het Oude Dier zijn?
Lees hier hoe.
Zondag 9 februari 2014
De Dag van DE GANZENSOAP (verrassend Happy End + filmpje)
Kennen jullie die reclame van dat uitzendbureau nog? 'Het waren twee fantastische dagen?' Zoiets heeft zich hier ook afgespeeld rondom Arie Bombarie en de Dames Gans.
Waar waren we gebleven?
Vorige week zondag kwam Sabrina, ganzenhoedster van het industrieterrein, 'haar' ganzen opzoeken. De Dames Gans herkenden haar wel, maar waren zo van slag door hun verhuizing dat ze geen contact meer met haar maakten.
De volgende dag waagde ik het erop.
Hun tijdelijke verblijf opengezet en de Dames Gans liepen zo naar buiten. Daar stond Arie Bombarie. Meteen strekte hij zijn hals hoger dan hoog.
"Arie Bombarie is de naam, baas van Familie Bofkont. Komt u mee, dan zal ik u de spelregels even uitleggen."
De dagen daarop liepen de dames hem overal achterna, maar Arie Bombarie moest niks van ze hebben. Hij viel ze gelukkig niet aan, maar ze lieten hem volkomen onverschillig. Tot etenstijd. De Dames Gans werd werkelijk geen korrel graan gegund en kwamen niet aan de bak. En nog erger: Arie werd feller dan fel tegen de varkens. Met de hand bijvoeren zat er bij de vrouwtjes niet in, ze wilden hun huisje niet meer in en vonden alles en iedereen eng zodra je maar in de buurt kwam. De arme Dames zagen er steeds treuriger uit. En wij ook.
Er moest wat gebeuren, maar wat? Nou, eigenlijk heel simpel. De Dames Gans waren al meer dan 10 jaar eigen baas en van de ene op de andere dag uitgehuwelijkt aan een man die ze niet wou. Maar ze zaten wel bij hem gevangen, want verder dan het voorerf konden ze vooralsnog niet komen.
Het werd tijd voor Plan B.
De polder in, achter Het Beloofde Varkensland. Zij de vrijheid terug en wij toch nog een oogje in het zeil kunnen houden. Maar hoe kwamen ze daar? Oppakken zat er niet meer in, er achteraan jagen om ze in een bench te krijgen was veel te stressvol. Dus ze dan maar voorzichtig oplopen, het erf op, laverend tussen varkens en koeien door, richting polder. Zo gedaan.
Zodra ze doorkregen wat de bedoeling was , liepen ze zo het weiland in. Die kop van Herman! En toen. De metamorfose! De vrijheid! Gras! Ruimte! Ze begonnen meteen te eten, te kletsen en te doen. In een klap waren ze tot zichzelf gekomen.
En dat niet alleen. De volgende dag zaten ze midden in een grote kring aanbidders.
In de verte zagen we voortdurend genten om ze heen paraderen. Wat genoten de Dames Gans van al die mannelijke aandacht. Ze zijn met ze mee gezwommen. Wat ik altijd voor Arie Bombarie gehoopt had, is nu dus toch gebeurd. Aansluiting bij de groep wilde ganzen achter in de polder. Alleen niet voor deze verstokte vrijgezel maar voor deze twee leuke damesganzen. Dag lieve Dames Gans. Het aller, allerbeste. Geniet van jullie nieuwe leven!
De dagen lengen, het voorjaar komt eraan. Ik blijf de ontwikkelingen op gepaste afstand volgen. Wie weet zien we ze over een paar maanden door de polder scharrelen met een hele sliert donsjes achter zich aan.
En Arie Bombarie?
Hij is blij dat hij het rijk weer alleen heeft.
Eens een vrijgezel, altijd een vrijgezel.
En als Arie blij is, ben ik het ook.
Want daar gaat het toch om.
Wat ze zelf willen.
Zo gaat dat hier.
Zo zijn onze manieren, zong ik vroeger al op school.
Zo zijn dus de manieren van Familie Bofkont.
En wij mensen hebben ons daar maar bij aan te passen.
Toch twee gansjes van de dood gered.
En nu een compleet volwaardig damesganzenleven voor zich :-)
Fijne zondag allemaal!
PS
Hier het filmpje van de Dames Gans en hun nieuwe toekomst:
Zaterdag 8 februari 2014
De Dag van VARKENSSTERREN OP HET DOEK (+ filmpje)
"Wat is Familie Bofkont toch een verademing. Ik word doodongelukkig van al dat dierenleed op facebook. Maar dan kijk ik gauw weer bij jullie en dan word ik meteen weer blij." Steeds vaker krijgen we dit soort mails.
Er schijnt verschrikkelijk veel leed voorbij te komen op internet. Dat geloof ik onmiddellijk. Maar net zoals ik nooit naar een onthoofding van de Taliban heb willen kijken, wil ik ook niet zien hoe kwasten worden gemaakt van varkenshaar.
Niet omdat ik een struisvogel ben, zeker niet (want of ik dat nou wil of niet, die verschrikkelijke beelden zie en hoor ik toch wel in mijn hoofd), maar omdat het zinvoller is om je te richten op wat wel kan.
Oog en oor open houden voor wat er allemaal om je heen gebeurt, maar op een manier die constructief wordt. Word je ook doodziek van die berichten over angorawol? Bel meteen de knaagdierenopvang en help een zaterdag mee de konijnen te verzorgen. Lieve gekookte varkenshoofden in een ketel zien drijven bij de Keuringsdienst van Waarde? Doe die week geen leverworst op je brood, maar stuur een mailtje naar Het Beloofde Varkensland en steek het stalletje van Lamme Zus & Maximiliaan uit. Ik noem maar wat :-)
Wat ik bedoel is dit: je kunt je eigen Geloof, Hoop & Dierenliefde organiseren. Helemaal op je eigen maat gemaakt. Een week geen leverworst op je brood is misschien al een hele daad.
Een beeldend kunstenaar mailde dat ze geen kwasten van varkensharen meer gebruikt. "Met synthetische kwasten kan ik net zulke mooie schilderijen maken." Wat zou het niet leuk zijn als ze op haar volgende expositie een bordje zou ophangen met 'deze schilderijen zijn geschilderd met synthetische kwasten.'
En nu we het daar toch over hebben: Familie Bofkont voegt meteen de daad bij het woord: BEN JE BEELDEND KUNSTENAAR EN OOK AL VRIEND VAN FAMILIE BOFKONT?
Dan ben je hierbij uitgenodigd op de langste dag van de zomer van 2014.
UITNODIGING - VARKENSSTERREN OP HET DOEK - zaterdag 21 juni 2014
Welkom vanaf 11.00 uur op Het Beloofde Varkensland
Schilder je lievelingsvarken met een synthethische kwast :-)
Koffie, thee, koek en Bofkontsoep aanwezig
Aansluitend expositie 'Varkenssterren op het Doek'
Meeschilderen? mail@hetbeloofdevarkensland.nl
Voor nu alvast een voorproefje op een lange, hete zomer: De premiere van Het Eerste Modderbad van La Mama! Voor haar (en ons) een enorme gebeurtenis, vorig jaar augustus. Wat ik niet meer voor mogelijk had gehouden, gebeurde toch nog. La Mama woonde toen al bijna 4 jaar op Het Beloofde Varkensland.
La Mama's ontwikkeling van ex-fokzeug naar vrij varken is voetje voor voetje gegaan. De eerste 6 maanden hier is ze nog op haar zij blijven liggen, alsof ze nog in de kraamkooi lag. Baren en zogen, baren en zogen. Daar bestond immers haar hele leven uit. Tot ze haar 170ste big gebaard had. Toen moest ze naar de slacht, maar de boer zei gelukkig ja toen ik hem een pensioen op Het Beloofde Varkensland voorstelde.
In dit filmpje neemt La Mama na bijna 4 jaar vrijheid haar eerste modderbad. Bedachtzaam. Onderzoekend. Voorzichtig, maar intens genietend. Je ziet aan La Mama's lichaam 'dat de kooi er nog steeds in zit'. Maar het beton heeft plaats gemaakt voor het koele modder.
Geloof, Hoop & Dierenliefde.
Geniet van dit wonderbaarlijke filmpje, let op haar onderzoekende neus en haar flanken.
Ook voor ons weer een echt zenmoment :-)
Fijn weekend allemaal!
Vrijdag 7 februari 2014
De Dag van DE VERLEIDINGSKRACHT VAN ZEUS
Van de week kreeg ik een verzoek van een jonge romanticus. Hij wil met Zeus op reis, de wereld rond, op zoek naar de antwoorden op zijn levensvragen.
Nou, zoiets moet je net aan mij vragen. Ik wil meteen mee.
Maar tussen droom & daad staan wetten en praktische bezwaren en een weemoedigheid die niemand kan verklaren.
Vooral die weemoedigheid. Als er iets is dat Zeus bij mij losmaakt is het dat. En uitgerekend hij stond op de veemarkt. Ik kon niet anders dan dat witte kalfje met zijn zwarte ogen meenemen.
De oppergod Zeus transformeerde zich tot een witte stier om prinses Europa te verleiden. Hij ging aan haar voeten liggen en betoverde haar met zijn schoonheid. Prinses Europa vlocht een bloemenkrans en hing die om zijn stierennek. Toen ging ze op zijn rug zitten en Zeus liep de zee in. Hij zwom met haar naar Kreta en daar heeft zij hem drie zonen gebaard.
Bij de start van het Jaar van de Os (2009) wilde ik Zeus een mooie slinger om zijn hals hangen. Maar dat ging mooi niet door. Tussen droom & daad staan praktische bezwaren. Zo waar. Zeus had helemaal geen boodschap aan die romantische verhalen uit de Griekse mythologie. Geen polonaise aan zijn lijf, maar een vriend van zijn eigen soort. Dat is wat ie wou. En die kreeg hij. Stierkalfje Herman!
Op de foto staat Zeus stralend tussen het moederkruid. Een stuk jonger dan nu. Dat zie ik aan zijn hoorns. Inmiddels is zijn linkerhoorn al weer twee keer een stukje ingekort, omdat die tegen zijn kop aangroeide, vlakbij dat prachtige zwarte oog.
Dit is de praktijk van alledag. Ik ben er ingeluisd. Me laten verleiden door dat witte kalf, maar er zat geen prinsessenleven aan vast. Gewoon doen wat er gebeuren moet als je stieren mee naar huis neemt en ze niet wil onthoornen. Stallen uitmesten en zorgen dat die hoorns niet de verkeerde kant uitgroeien.
Hard werken, iedere dag opnieuw. En 's avonds en soms ook 's nachts als Zeus en Herman ineens bij de buren lopen en je wakker wordt van hun opgewonden geloei.
De wereld rond met Zeus? Dit leven van ideële boerin is al een reis op zich. Vol avontuur, geen dag gelijk. En daar heb ik meer dan genoeg aan.
Maar zo'n verzoek van een jonge romanticus blijft leuk. Al is het alleen maar om de magie van Zeus te blijven eren. En het leven van de koe in het algemeen.
Want wie van de week de Nationale Eet-test op tv zag met een angstige koe in de studio werd niet blij. Arm dier. Van hetzelfde ras als Zeus, van nature toch rustig van aard, maar daar was niks meer van over. En dan die Paul de Leeuw toen hij de biefstuk op haar met viltstift bewerkte lichaam moest aanwijzen. Held. Te bescheten om naast haar te durven staan, terwijl ze notabene vast stond aan een veel te kort koptouw.
Dus kom maar op met die jonge romantici! Die zien de schoonheid nog en de eigenheid van de beesten. Daar zouden er veel meer van moeten zijn.
Ik hoop dat Zeus nog hele volksstammen gaat verleiden.
Zet hem op vent!
Dafne Westerhof, idieële boerin
Donderdag 6 februari 2014
De Dag van NU OPGEVEN VOOR VALENTIJNSAVOND!
Het leek hier wel feest gisteren. Al die felicitaties vanwege 1 jaar op Facebook. Leuk om te weten dat Familie Bofkont zo aanslaat met vandaag al bijna 3500 Facebookvrienden op de teller. En weer een zwik Vrienden van Familie Bofkont erbij die bijdragen aan hun eten, drinken & gelukkig zijn. Dank daarvoor allemaal!
'Zoooooooo gaaaaaaf dit', tipte iemand haar facebookvrienden. Kennelijk had ze in een ver verleden op de agrarische school gezeten, want haar klasgenootjes van toen begonnen meteen herinneringen op te halen. Die boerenschool was toch de tijd van hun leven geweest.
Ik werd meteen nieuwsgierig. Hoe zouden hun varkenslessen er toen uitgezien hebben? En hebben ze later nog iets met hun opleiding gedaan? Vertel, vertel, vertel, denk ik dan meteen. Familie Bofkont heeft een nonprofit account, dus kon ik er niet rechtstreeks op reageren. Wie weet lezen de dames dit vandaag en hoor ik er nog wat van.
Wat anders nu.
Het is algemeen bekend dat Ik een plannenmaker ben. Voor mij is een dag zonder plan een dag niet geleefd. Vooral wilde plannen, maar die dan ook uitvoeren. De groeiende club Vrienden van Familie Bofkont inspireert mij nu al tot tal van allerlei nieuwe initiatieven.
Ik wil namelijk iets anders dan eens per jaar de geijkte open dag voor donateurs. Wat mij voor ogen staat, zijn door het hele jaar heen meerdere kleinschalige bijeenkomsten voor de Vrienden van Familie Bofkont. Dat kan van alles zijn. Voor elk wat wils. De aankondiging komt op facebook (gewoon in de post, niet bij evenementen!), blog en twitter te staan en wie wil inschrijven doet dat. Er komt vast wel iets van je gading voorbij. Uitsluitend voor de Vrienden van Familie Bofkont. De brandweer wil niet meer dan 50 gasten tegelijk bij Familie Bofkont over de vloer, dan is dat meteen de maat.
Maar er zullen ook leuke dingen komen voor de Vrienden van Familie Bofkont met een kleinschaliger karakter, zoals bijvoorbeeld binnenkort de Masterclass Stierenwassen. Die is geschikt voor 10 Vrienden van Familie Bofkont. Maar als dat een succes wordt (ik vrees van wel!), dan blijft die gewoon op het repertoire staan: wegens succes geprolongeerd. Hou het dus in de gaten en schrijf tijdig in, want vol = vol.
AANKONDIGING VALENTIJNSAVOND 2014
Vrijdagavond 14 februari van 19.30 uur tot 22.00 uur.
Zeeman, Piet, Moszkowicz, Sjonnie, Miss Piggy en Pinokkio verwelkomen jullie met koffie, thee en koek.
En dan begint de voorstelling:
VALENTIJN 2014 BIJ FAMILIE BOFKONT
Verhalenverteller Dafne Westerhof vertelt de uit het leven gegrepen liefdes-evergreens van Familie Bofkont:
1. Moeke op vrijersvoeten en wat daar van kwam...
2. De liefdesbaby van Prins Harrie en Miss Universe...
3. Shame & Scandal in the Familiy bij Familie Kraak...
Beeld & geluid: Dennis Kennedy
Muzikale omlijsting: Minstreel Jaro
Na afloop proosten we op de liefde met een glaasje passievruchtensap en gaan we nog even lekker bij Zeeman, Piet, Moszkowicz, Sjonnie, Miss Piggy en Pinokkio liggen.
Ben je Vriend van Familie Bofkont en wil je hier bij zijn?
Schrijf je dan nu meteen in per mail@familiebofkont.nl
Bevestiging en de weg naar Het Beloofde Varkensland volgt per omgaande.
Ben je nog geen Vriend van Familie Bofkont?
Kijk dan hier hoe je dat zo snel mogelijk wordt :-)
Woensdag 5 februari 2014
FAMILIE BOFKONT VERWELKOMT 1000 NIEUWE VRIENDEN :-)
Vandaag is Familie Bofkont 1 jaar op facebook! Dat was een goede ingeving vorig jaar, toen ik op een ochtend ineens dacht: en nu gaan we op facebook. En daar gingen we.
Iedere dag een praatje en een plaatje. Ik hou niet van halve maatregelen. Elke dag een foto en 6 regels tekst. Soms zelfs 2 keer per dag, maar nooit meer dan 6 regels per keer. En zo werd de hele Familie Bofkont geintroduceerd. Facebookproof.
Tot ik dacht, ja dahag, er is zoveel meer over de bofkonten te vertellen dan die schamele 6 regels tekst. Maar zou een langere tekst wel aanslaan, is dit medium daar wel geschikt voor? Als ik zo links en rechts om me heen keek, leek me van niet. Toch gedaan. En nu? Er wordt zo vaak bis bis bis geroepen, dat ik aangemoedigd door zoveel enthousiasme (en verslaving:-)), nu gewoon schrijf wat er geschreven moet worden.
Ja moet. Ik moet gewoon over Familie Bofkont schrijven, of ik nou wil of niet. Al bijna 10 jaar heb ik een dagelijkse blog. Een dag niet geblogd is een dag niet gedeeld. We zijn dat giga-archief nu aan het ontsluiten. Er is zo ontzettend veel aan Familie Bofkont te beleven. Al die avonturen, al die verhalen. En helemaal smullen: op de weblog kon ik ook nog eens los gaan met foto's. Complete verslagen staan erop, soms wel met 10 foto's per dag. Een goudmijn aan verhalen en informtie waar ik zelf ook nog regelmatig versteld van sta. Heb ik zoveel geschreven? Ja, dat heb ik allemaal opgeschreven.
En dan nu de discipline van Facebook. Want hoe lang de tekst ook wordt, er kan niet meer dan 1 foto bij. Vierkant ook nog. Inmiddels ben ik er aan gewend tot grote vreugde van de webmaster, want die werd stapelgek van al die bewerkelijke blogs. Hoewel, als ie ze onder ogen kreeg, zwijmelde hij ook altijd weer even weg bij die leuke familie.
Naast verhalenverteller heb ik nog veel meer petten op bij Familie Bofkont. Die van poetsvrouw, stierenwasser, pleegzuster bloedwijn, kokkin, ganzenhoedster, varkensmasseur, stallenuitmester, gastvrouw, workshopleider, etc. etc.
Vandaag draag ik de pet van voorzitter. Voorzitter van Stichting Familie Bofkont. Heeft te maken met de foto van vandaag. Zo ziet het er hier nu elke ochtend uit. 365 dagen per jaar.
Al die verwachtingsvolle smoeltjes bij de staldeur. De varkens voorop. De koeien en je-weet-wel-stieren daarachter in slagorde opgesteld. En ze kijken allemaal dezelfde kant op. Want daar gaat het straks gebeuren. Daar vandaan komen zo dadelijk al die emmers voer. En daarna de hooibalen en het water. En de boterhammen met pindakaas + glucosamine voor de oude artroseklantjes. En dan nog kruiwagens vol kuilvoer van de boerenwagen voor de ossen. En al die lekkere appeltjes en wortelen die de Vrienden van Familie Bofkont meebrachten.
;){kind=link}
Dat allemaal gaat nog vooraf aan de post op facebook. Als jullie je ochtendkoffie op kantoor drinken, draait het leven bij Familie Bofkont al op volle toeren. Tot vorig jaar waren die ochtendrituelen nog via de webcam te volgen. Maar die sloeg voortdurend op tilt vanwege de grote belangstelling. Zodra bruin het trekken kan, komt er een schotel op het dak. Het was te leuk en ook erg praktisch. Niet zelden kwam het voor dat Herman bij de buren liep en dat er een bofkontfan smste: "Zie ik dat goed? Loopt Herman bij de zomerbuurvrouwen?"
Terug naar mijn rol van voorzitter. Aan mij de schone taak dat alles blijft reilen & zeilen. Bij Familie Bofkont komt dat er op neer dat al die bekkies gevoed moeten blijven worden. Eten, drinken & gelukkig zijn, tot ze omvallen van ouderdom. Dat is waar het hier om draait.
Geen halve maatregelen zei ik al.
DAAROM VERWELKOMT FAMILIE BOFKONT 1000 NIEUWE VRIENDEN!
Vrienden van Familie Bofkont die met ze meeleven en meegenieten.
Wanneer ben je zo'n Vriend van Familie Bofkont?
Je bent zo'n Vriend van Familie Bofkont vanaf 5 euro per maand.
Krijg je mijn boek Het Beloofde Varkensland / Familie Bofkont als welkomstgeschenk. Alle Bofkonten gebiografeerd, de een met een nog kleurrijker achtergrondverhaal dan de ander. Ben je meteen ingewijd in de geheimen van Het Beloofde Varkensland.
Verder hoor je bij de club, word je uitgenodigd op speciale bofkontbijeenkomsten zoals de Masterclass Stierenwassen of volgende week op Valentijnsavond, krijg je korting op de Familie Bofkont Workshop en nog veel meer.
Maar het allerbelangrijkste: je wordt een bofkont onder de bofkonten.
En wie wil er nou geen Bofkont zijn?
Als je het inschrijfformulier aanvraagt, komt het allemaal goed.
mail@familiebofkont.nl
PS
En omdat we 1 jaar op Facebook zijn en ik nog nooit gevraagd heb om likes of shares, maak ik vandaag als voorzitter van Stichting Familie Bofkont toch een uitzondering :-)
WILLEN JULLIE DEZE POST SHAREN? (zo, het hoge woord is eruit).
Familie Bofkont is jullie dankbaar, want dan kunnen ze blijven eten, drinken & gelukkig zijn!
Dank allemaal!
Dank voor de comments, voor de tips, voor het meeleven en dank als je je laat verwelkomen als Vriend van Familie Bofkont :-)
Familie Bofkont Workshop
op Het Beloofde Varkensland
2 februari 2014 - 14.00 uur
Bekijk
hier de foto's.Dinsdag 4 februari 2014
De Dag van BULLE GEEFT MELKLES (filmpje)
Er gaat niks boven drinken bij je eigen moeder. Bulle heeft meer dan 2 jaar bij Mem gedronken. Dan praten we hier over een je-weet-wel-stier en z'n pleegmoeder.
Hun verhaal is bekend. Mem, broodmager depressief koetje uit de melkveehouderij, dat vanwege haar depressiviteit naar de slacht moest. In de zomer van 2011 haalden we haar op. We regelden ook een pleegkalf om haar van de depressie te genezen. Gelukt!
Zoals gezegd, Bulle heeft meer dan 2 jaar bij Mem gedronken!
Kijk eens goed naar dit filmpje. Een hele belevenis om te zien hoe zorgvuldig Bulle alle kwartieren van het uier leegdrinkt. Tot de laatste druppel. Dat is belangrijk, want als dat niet goed gebeurt, kunnen koeien uierontsteking krijgen.
Heel af en toe keek ik wel eens even naar Utopia. Ik hield altijd m'n hart vast als ik ze daar met de hand zag melken. Dat is niet eenvoudig voor een leek. Alle kwartieren moeten gelijkmatig leeggemolken worden, anders gaat het fout. Ik weet niet hoe het nu is, maar ik kreeg niet de indruk dat ze daar melkles kregen.
Maar hier is Bulle, uw melkmeester met een duidelijke instructie.
Geachte Utopianen, kijk even goed naar de meester hoe het moet.
Succes!
PS
En dan hier het filmpje: Bulle drinkt bij Mem.
PPS
Inmiddels is Mem oormerkvrij. Een verschil van dag en nacht.
Knap dat ze is! En voor haar doen ook nog lekker mollig geworden :-)
Maandag 3 februari 2014
De Dag van DE GANZENSOAP (2)
"Wat zou het toch leuk zijn als Arie Bombarie ons nou gewoon kon vertellen wat ie er allemaal van vindt", zei Bofkontboerin Ingeborg gisteren. Arie was net het podium opgeklommen, helemaal klaar voor de ontvangst van zijn gasten.
De hele ochtend had hij op wacht gezeten bij zijn Dames Gans maar toen de eerste auto's op de dijk parkeerden, werd hij onrustig. Ha! Daar waren zijn soortgenoten! Nu kon het feest gaan beginnen.
Arie ziet mensen als zijn soortgenoten, omdat ik hem 12 jaar geleden noodgedwongen heb grootgebracht. De foto's waarop ik te zien ben als Moeder de Gans met het aanbiddelijke babygansje in mijn armen laat ik zelden of nooit zien. Ik ben veel te bang dat ik anderen op een idee breng. Gansjes moeten door hun eigen ouders opgevoed worden en niet door mensen. Eenmaal aan mensen gehecht, zijn ze voor hun leven geprogammeerd en kunnen geen verbinding meer maken met hun eigen soort.
Zo jammer, want hoe leuk Arie Bombarie ook is, ik had hem veel liever een leven als echte ganzengans gegund. De keer dat we hem kennis lieten maken met een mogelijk bruidje - heel lang geleden - mislukte jammerlijk doordat Arie zich van zijn agressiefste kant liet zien. De groep wilde ganzen achter het erf van Het Beloofde Varkensland, ik hoopte zo dat hij met ze mee ging. Arie taalde niet naar ze. Ze waren lucht voor hem.
Toen hij niet meer onder mijn haar hoefde te slapen - hij werd te groot en scheet binnen de hele boel onder - trok hij op de varkens aan. Als ik uit zicht was, alles koek en ei, kwam ik in beeld, dan joeg hij ze weg uit pure jaloezie. En o wee als ik in zijn bijzijn aandacht aan de varkens besteedde, dan was de wereld te klein en beet hij ze waar hij maar kon. En zo werd Arie Bombarie de baas over de hele Familie Bofkont.
En toch. Na al die jaren kwam de gedachte aan ganzengezelschap steeds vaker terug. Wat zou er gebeuren als? Ik dacht daarbij aan een vrouwtjesgans, beslist geen gent (mannetjesgans). Vorige week maandag werden er twee damesganzen in mijn schoot geworpen. Puur toeval. Lang nadenken was er niet bij, want als ze niet welkom waren bij Arie, zouden ze doodgeschoten worden.
Gisteren hoorde ik van Sabrina, dat dat ook inderdaad menens was. Ze kwam op bezoek. De Dames Gans herkenden haar wel, maar bleven angstig en afstandelijk. Arie Bombarie zat er al die tijd bij aan de andere kant van het gaas. Sabrina was onder de indruk. Wat een macho! Die lange hals, dat hadden haar dames nou nooit gedaan. Klopt. Dat doen vrouwtjesganzen ook niet.
Sabrina's baas had ernstig gezichtverlies geleden. Hij was onderuit gegaan op het marmeren bordes van zijn bedrijf. Uitgegleden over de ganzenpoep. Daar lag ie in z'n maatpak. Woest. Vrijdag belde hij de gemeente. Maandag zouden ze komen met een schietgeweer.
Sabrina mist haar ganzen. Ze brachten leven in de brouwerij. Renden 's ochtends op haar auto af, ze gaf ze eten, tussen de middag scharrelden ze om haar heen, liepen het kantoor in als de deuren openstonden (en baas afwezig) en om 5 uur zwaaiden ze haar met hun vleugels na als de dag er weer op zat. En de volgende dag kwamen ze snel weer aangezwommen als ze haar auto hoorden. En als Sabrina wel eens buiten zat, lagen de ganzen steevast aan haar voeten. Het klonk allemaal zo herkenbaar. Het kan niet anders dan deze gansjes zijn ook ooit bij mensen grootgebracht. Arie Bombarie gaat nog steeds naast me liggen als ik in de zon zit (nadat hij eerst alle varkens bij me weggejaagd heeft).
"Er wordt altijd gesproken over domme gansjes", zei Sabrina, "maar dat waren ze beslist niet." Nee, vertel mij wat. Arie Bombarie is 1 van de slimste dieren die ik ken.
Maar wat vindt hij nou van die Dames Gans? En gaat hij ze accepteren? Gaat dat allemaal wel goedkomen? "Kon hij dat nou maar gewoon vertellen", verzuchtte Bofkontboerin Ingeborg nogmaals.
Gelukkig kan Arie Bombarie dat niet. Stel je voor dat hij ineens een talig wezen was. Dan zou alle magie weg zijn. De reden waarom ik mijn leven lang al gefascineerd ben door dieren en dat ook blijf, is juist omdat ze anders zijn. Je kunt ze nooit helemaal doorgronden. Hoezeer ik me ook in ze verdiep, het lukt alijd maar ten dele. Toch zal ik niet rusten tot het me lukt. Het eeuwige mysterie. Dat blijft de aantrekkingskracht.
Maar wat is het onuitstaanbaar dat Arie niet gewoon even zegt of hij nou verliefd is of niet. Toe, Arie. Zo moeilijk is dat toch niet? :-)
Zondag 2 februari 2014
De Dag van KNOR & HET GROTE GENIETEN (filmpje)
Hoe vaak ik al niet gezegd heb dat varkens schaamteloze genieters zijn. Kan van alles zijn: muziek, een massage, een appel, een stapel oude kranten, vers stro, een lekker modderbad. Er is weinig waar je een varken geen plezier mee kunt doen.
Des te leuker om ze te verwennen als ze een sneu verleden hebben. Dan valt er veel goed te maken, maar niet te vaak, want voor je het weet zijn ze verpeste klieren en dat is doodzonde.
Wat zo mooi bij Familie Bofkont is, dat ze onderling ook veel oplossen. Veel beter natuurlijk. Ik zie daar lang niet altijd alles van, hoeft ook niet, het is hun leven, maar af en toe vang ik er een glimp van op.
Gister was er weer zo'n plotselinge verrassing.
Knor.
Voormalig pechvogeltje, nog geen week oud toen hij bij Familie Bofkont mocht aanschuiven. Knorretje had intensieve zorg nodig en werd van harte aan alle kanten vertroeteld.
Inmiddels is Knor ruim 6 jaar, heeft grote tanden, een eigen leven en is volkomen opgenomen in de groep bofkonten. Gisteren liet hij zich schaamteloos verwennen door een haantje. Kijk naar het filmpje en zie hoe Knor geniet. Voor ons nauwelijks merkbaar, maar ondertussen.
Zo moet het dus. De bofkonten. Ze lossen het onderling wel op. Veel leuker :-)
Fijne zondag allemaal!
Zaterdag 1 februari 2014
De Dag van DE GANZENSOAP
NIEUWS! De Dames Gans hebben zich gistermiddag gewassen! Dat betekent dat ze heel voorzichtig een beetje tot zichzelf komen. Ik begon me al zorgen te maken. Ze zaten er zo verloren bij. Ik wilde zo graag dat ze zich op hun gemak voelden. Maar ik kan zoveel willen. Het kost tijd en net zoveel als nodig is.
Contact maken willen/kunnen ze (nog) niet. Ze vinden het eng. Dan maar een grote kuip met water neerzetten, dacht ik, kunnen ze lekker wat poedelen. Ook daar taalden ze niet naar. Wat dan? En dan toch ineens gistermiddag die kleine overwinning. Er gloort hoop.
Arie Bombarie stond als een badmeester op de eerste rij. De hele week al trouwens. Niets ontgaat hem. Af en toe pikt ie een graantje van ze mee, en ik overweeg om ze begin volgende week eens samen te laten.
Wordt Vervolgd.
Familie Bofkont Workshop
op Het Beloofde Varkensland
26 januari 2014 - 14.00 uur
Bekijk
hier de foto's.GIRO 469 (IBAN NL02INGB0000000469) t.n.v. FAMILIE BOFKONT (ANBI, dus giften zijn aftrekbaar)