Facebook.com/FamilieBofkont & Twitter @FamilieBofkont
GIRO 469 (IBAN NL02INGB0000000469) t.n.v. FAMILIE BOFKONT (ANBI, dus giften zijn aftrekbaar)
varkensmassage & stierknuffelen
Al duizenden mensen hebben de Familie Bofkont Workshop gevolgd :-)
Lees hier de reportage Familie Bofkont Workshop in Roots magazine.
;){kind=link}
De Familie Bofkont Workshop is elke zondag, het hele jaar door.
Programma aanvragen? mail@familiebofkont.nl
Voor data klik hier - Voor foto's klik hier
Besloten groep: Verjaardag - Vrijgezel - Teambuilding - Bedrijfsuitje - etc.
maandag t/m zaterdag - mail@familiebofkont.nl
Vrijdag 31 januari 2014
De Dag van KLEINE BEER & DE MACHT VAN DE SUPERMARKT
Kleine Beer is deze week een half jaar geworden. Hij groeit als kool, is al een heel knaapje, maar nog niet de helft van zijn afgemeste broers en zussen, die deze week hun laatste adem uitbliezen. 100 kilo en hun korte leventje zat er al weer op. Hun moeder heeft inmiddels alweer nieuwe biggen gekregen. En zo gaat het maar door.
Gisteravond zag ik bij de Keuringsdienst van Waarde waar de broers en zussen van Kleine Beer gebleven zijn. Verdwenen in de leverworst. 62 cent voor een leverworst van 500 gram. Hoe kan dat? Daar ging het programma over.
Dat kan dus ook niet. De KvW ging kijken bij een slager hoe hij zijn leverworst maakte. De slager was trots op zijn product. 10 euro voor een kilo leverworst. Dat klinkt een stuk geloofwaaardiger dan 62 cent voor 500 gram. Het lijkt me dat je daar de varkens in ieder geval meer recht mee doet.
Bleef nog steeds de vraag: hoe kan de leverworst in de supermarkt maar 62 cent kosten? Het antwoord kwam van een boer. Hij zei wat al heel lang bekend is, maar waar je iedere keer toch weer van schrikt. Supermarkten houden consumenten letterlijk een worst voor. Ze lokken je de winkel in. Er wordt gestunt met varkensvlees. Het gaat als volgt: slachterijen worden gebeld door de supermarkten; over 2 maanden gooien we de leverworst in de aanbieding. Doen jullie mee?
En o wee als zo'n slachterij niet meedoet, dan zijn ze een klant kwijt en kunnen ze de tent wel sluiten. "Dus de supermarkten knijpen de slachterijen af?" concludeerde de verslaggever. Het antwoord was ja. "En u knijpt op uw beurt de varkens af?" "Nee", zei de boer. "Ik knijp ze niet af. Althans, ik verzorg ze goed, maar eerlijk gezegd zou ik meer voor ze willen doen. En dat gaat helaas niet. Het kan gewoon niet uit."
Tijdens dit gesprekje stond de verslaggever met een leverworst in z'n hand naast de boer voor de varkenshokken. De gevoelige varkensneuzen gingen alle kanten op. Ze roken de worst. Wat hadden ze daar graag een plakje van willen hebben.
Terug naar Kleine Beer. Wat kun je doen? Niks. Geen stuntvlees bij de supermarkt kopen in ieder geval, lijkt me. En verder? Hopen dat Kleine Beer stokoud wordt. Dat alle Bofkonten stokoud worden. Alles doen wat die boer ook wel voor zijn varkens zou willen doen. Omdat het hier kan.
Ruimte, stro, modder, blauwe lucht, vrijheid. Alles wat je ieder varken zou gunnen. Behalve die leverworst. Die krijgen ze hier ook niet. Al zouden ze dat nog ze graag willen. Er zijn grenzen. Zelfs op Het Beloofde Varkensland :-)
Donderdag 30 januari 2014
De Dag van NOGMAALS HERMAN (2)
Bij het doorspitten van het omvangrijke Familie Bofkont Fotoarchief vond ik gisteren een cadeautje. De foto is gemaakt op 6 februari 2009. Toen was de kleine Herman pas 5 dagen bij Familie Bokont.
Er stond kennelijk een grote klus op stapel, want Jaro ligt tussen de beesten. Hij kwam dan altijd al 's avonds, sliep in het stro en de volgende ochtend er meteen tegenaan. Deze foto heb ik gemaakt bij het ontwaken.
Hoe de kleine Herman er bij ligt. Alsof hij denkt: is dit echt? Wil iemand even in mijn poot knijpen? Vijf dagen geleden lag ik nog in een hokje, buiten in de ijzige kou. En nu lig ik lekker binnen op stro tegen een dekbed aan met daarin een warm mens. En aan de overkant ligt Zeus. Zou ik zijn vriend mogen worden?
Er zijn meer foto's van. Pietje (de big van de cover van mijn boek) komt er ook nog bij liggen. Jaro treft het maar.
Ik weet nog goed dat Herman die eerste paar weken enorm zijn best gedaan heeft voor Zeus. Hij was zo onder de indruk van hem. Geen wonder. Zeus had vooralsnog de arrogante onverschilligheid van de oppergod van hemel en aarde. Hij tolereerde Herman, maar daar was het wel zo'n beetje mee gezegd.
Zeus was er ook al 2 maanden. Eind november nam ik hem mee van de veemarkt. Tegen zijn prachtige zwarte ogen had ik geen verweer. Nee zeggen was er niet bij.
Pietje & Zeus werden 2 handen op 1 buik. En toen was Herman daar ineens, omdat ik vond dat Zeus toch ook een soortgenoot nodig had, min of meer van zijn eigen leeftijd.
Die paar maanden leeftijdsverschil tussen Zeus en Herman maakte veel uit. Hoewel ik Zeus nog steeds de fles gaf, at hij ook al hooi. Groot verschil met baby Herman die voorlopig nog een nuka zou blijven (=nuchter kalf).
Maar wat deed die slimme Herman? Hij keek de kunst van het hooi-eten van Zeus af. Om indruk op Zeus te maken moest hij one of the guys worden. Dit was zijn kans.
Er is een foto van een hoopje hooi. Herman probeert stoer naast Zeus te staan, met een bekje vol hooi, maar zijn hulpeloze blik zegt alles. Hij heeft geen idee wat hij met dat hooi moet doen. Hij wil het uitspugen, maar het blijft aan zijn tong plakken zoals bij ons een haar in de soep. En dan Zeus. Volleerd en superieur kauwend doet hij of hij dat allemaal niet ziet.
Maar uiteindelijk is Zeus toch voor Herman gevallen. Hoe kon het ook anders. En Herman werd stapelverliefd op de oren van Zeus. Maar dat is weer een verhaal op zich, voor een andere keer.
Nu is Jaro opper-stierenwasser van deze twee reuzenknapen.
En wel even leuk om te melden:
Herman is de baas van de Bofkontkudde geworden.
Dan komt Zeus.
En dan Mozzarello (godzijdank!).
Het kan verkeren :-)
Woensdag 29 januari 2014
De Dag van HERMAN DANST DE HORLEPIEP
Vandaag is Herman echt jarig. Afgelopen zondag is hij tijdens de Familie Bofkont Workshop schandalig verwend. Kisten vol met wortels en appels werden er naar binnen gesleept. Herman is een grootverbruiker.
Niet zo gek, Herman is ook heel erg groot. Zaterdagmiddag werd hij voor zijn vijfde verjaardag gewassen, klaar om zich fris & fruitig door zijn vrienden te laten omhelzen. De stierenwasser van dienst kon nog net met moeite zijn rug inzepen.
Maar wat een eer van zijn werk; steek je neus eens in de gewassen, geurige, warme vacht van Herman en je dag is goed. Dat heerlijke zachte wollige haar, net een megaknuffel van Bart Smit die nog lekker ruikt ook.
Met dat grote lichaam kan hij anders best uit de voeten. Regelmatig danst Herman de horlepiep over het erf. Hij bokt en springt dat het een aard heeft, vooral als er raar weer op komst is. Soepel, lenig, lichtvoetig maar wel met een gewicht van - ik schat toch zeker tegen de 900 kilo inmiddels - misschien wel meer.
Toen Herman een paar dagen dagen oud was, haalden we hem op, ver bij zijn moeder vandaan. Niet dat ik hem moedwillig bij zijn moeder wilde wegroven, maar juist omdat dit pasgeboren stierkalfje al niet meer bij zijn moeder kon zijn. De boer maakte heerlijke yoghurt van de melk die Moeder Natuur voor Herman bestemd had.
De kleine Herman moest het op biest (de eerste uitgemolken moedermelk) en poedermelk met water doen.
1 februari 2009. De Flevopolder. Het vroor dat het kraakte. De oostenwind raasde over de vlakte van de polder. Gevoelstemperatuur min 15.
Daar zaten de kalfjes in hun houten hokjes. Buiten. Herman zat op kop, hij ving de ijzige wind op voor de rij hokjes achter hem. Verstijfd van de kou vouwde ik mezelf op en kroop zijn hokje binnen.
Toen Herman diezelfde avond bij Familie Bofkont veel ruimte, vers stro en een grote fles warme melk kreeg, danste hij in de rondte: hoi, hoi, ik ben vrij! IK BEN VRIJ!
Dat dansen heeft hij altijd gehouden.
En nu is Herman al bijna net zo groot als de immens grote boerderij waar hij ter wereld kwam (200 melkkoeien). Ik heb zijn moeder nog aan de melkmachine zien staan met droeve ogen en een uierontsteking. Het is hard werken voor al die lekkere yoghurt.
Bofkontboerin Maya had kaas meegebracht op het feestje van Herman. Wilmersburger kaas. Daar was geen koe aan te pas gekomen. Maya had eer van haar traktatie. De blokjes werden verslonden.
Met de complimenten van Herman en grote dank voor het gezellige partijtje :-)
PS
Voor iedereen nu van alles over die 'gemene boeren' gaat denken en/of roepen: Las laatst over een stierkalfje dat 'gered' werd door een particulier. Werd een je-weet-wel stiertje, wordt aan een halsband getraind, moet allerlei kunstjes leren om de mens te plezieren, en wil dat niet (laat dieren toch met rust!). En nu de eerste tekenen van de pubertijd zich voordoen (bokken, springen en gekdoen als Herman), worden er twee mogelijkheden geopperd: of de slager, of een neusring. Voorlopig werd het de neusring :-(
Dinsdag 28 januari 2014
De Dag van ARIE BOMBARIE & DE DAMES GANS
Arie Bombarie is vannacht betrapt bij de Dames Gans. Hij lag dicht bij ze tegen het gaas aan. Ik hoop zo dat er een vonk overslaat. En als dat gebeurt, dat hij dan niet net als in Boer zoekt Vrouw een keuze gaat maken en er eentje wegstuurt.
De dametjes zijn bijzonder lief en rustig (in vergelijking met Arie Bombarie dan, verder ken ik geen ganzenpersoonlijkheden). En wat zijn ze knap! Het kan bijna niet anders dan dat het zussen zijn. Ze lijken wel een siamese tweeling. Doen alles in overleg, zo goed als simultaan. Gaat de een drinken, doet de ander meteen mee. Om en om gaan die koppies de emmer water in om een slokje te nemen. Hartverwarmend. Als Arie daar niet voor valt, weet ik het ook niet meer.
Wat ik zo leuk vind, is dat ik nu ook de interactie van ganzen kan meemaken. Ik krijg nu een kijkje in hun rijke sociale leven. Veel over gelezen in de boeken van Konrad Lorenz (ganzen-wetenschapper), maar nu pas ga ik ook merken wat dat dan is.
De Dames Gans hebben wel 10 jaar op het industrieterrein gewoond. Hoe oud ze waren toen ze daar werden achtergelaten of gedumpt (wat is het verschil), weet ganzenhoedster Sabrina niet, want zij had ze pas een paar jaar onder haar hoede. Mogelijk zijn de dames net zo oud als Arie Bombarie (bijna 12) of ouder dus. Ik ga proberen nog wat meer over ze te weten te komen. Ben altijd benieuwd naar de achtergrond van een dier, je kunt er vaak zoveel wijzer van worden.
Waar ik me zorgen over maak is over hun heimwee. Ik weet dat ganzen erg honkvast zijn, niet alleen in hun relaties maar ook wat betreft hun plek. Ikzelf heb zo'n beetje de Ziekte van Heimwee uitgevonden, dus ik kan me heel goed indenken hoe gedesorienteerd deze lieve dametjes zich nu voelen. Zullen ze de benen nemen, terug naar hun oude stek?
Ze kunnen niet vliegen, vertelde Sabrina. Dat duidt op leewieken, dus op de vleugels kunnen ze er niet vandoor. Betekent ook dat ze van particulieren komen, die ze mogelijk aan huis hebben opgevoed, ze het vliegen hebben belet (erg! leewieken is sinds 2005 verboden), en toen ze teveel in de achtertuin gingen poepen, ze naar het industrieterrein hebben gebracht. Zoiets.
Maar de dames kunnen natuurlijk ook te voet terug willen gaan. Dat moet niet, want dan wacht hen het geweer of ze krijgen een ongeluk. De situatie daar is veranderd door de aanleg van de nieuwe weg. Er wordt nu hard gereden en de Dames Gans zouden al zeer achteloos tussen de auto's doorgewaggeld hebben. Je moet er even niet aan denken.
Het is dus van groot belang dat ze zich hier thuis gaan voelen. Dat Arie Bombarie ze een kans geeft. Maar stel dat dat gebeurt, hoe moet het dan met de liefde? De Dames Gans leggen eieren, zitten zelfs gezellig met z'n tweetjes op 1 nest, aldus Sabrina. En een man in de buurt, daar komen pulletjes van. Oh, die snoezige pulletjes, ik zou niks liever willen. Maar dat is uitgesloten. Niet in de laatste plaats vanwege Mister Frisling. Met zo'n zwijn op het erf heb je geen vos in de buurt meer nodig...
Laat ik niet op de zaken vooruit lopen. Eerst maar eens inburgeren. Grote kans dat Arie niet eens weet hoe het moet. Daar gok ik maar op. Want een echt vrouwtje is toch heel wat anders dan een bak water waar hij tot nog toe zijn mannelijkheid op uitgeleefd heeft.
Hoe dan ook, het wordt een opmerkelijke lente op Het Beloofde Varkensland. Never a dull moment bij Familie Bofkont. Never :-)
Maandag 27 januari 2014
De Dag van DE DAMES GANS
Ze zijn er! Kon jammer genoeg niet mee om ze op te halen, maar heb alles op een filmpje gezien. Toen Sabrina (die ze onder haar hoede had op het industrieterrein) ze riep, kwamen de dames Gans meteen aangezwommen. Aandoenlijk. Ze zwommen zo echt met elkaar en tegelijkertijd zo gericht op Sabrina.
Het kleine ritje per Bofkontbus in de grote bench veriiep voorspoedig. Nu is alles nieuw voor ze. Voorlopig achter gaas in een ruim halfopen hok om de eerste tijd te wennen aan een leven bij Familie Bofkont.
Arie Bombarie kwam wel kijken maar deed net of het hem niks deed. Maar waarom werd bofkontboer Alex dan meteen door hem in zijn been gebeten? :-)
Wordt Vervolgd.
Zondag 26 januari 2014
De Dag van MISS PIGGY BEROEMD
Hier ligt Miss Piggy (met haar mooie blauwe ogen) op bed met Dansmarieke en Willempie. Wil je er alles van weten, lees dan over de inburgering van Miss Piggy bij Familie Bofkont van dag tot dag. Miss Piggy werd er wereldberoemd mee. Er kwam zelfs een cameraploeg voor haar uit Japan :-)
Lekker lezen en kijken voor op de zondagmiddag: www.misspiggy.nl
Fijne zondag allemaal!
Zaterdag 25 januari 2014
De Dag van VEEL LEES & KIJKPLEZIER OP MISSPIGGY.NL
Vrijdag 24 januari 2014
De Dag van GANZEN IN NOOD...
Krijg net een hartenkreet van een dame die hier achter aan de Amstel werkt. Op het terrein van haar werk zijn jaren geleden twee ganzen gedumpt. Ze heeft ze al die tijd eten gegeven. Twee damesganzen ouder dan 10 jaar. 1 slecht ter been vanwege een gebroken teen. De ganzen schijnen tam te zijn en niet te kunnen vliegen.
Nu is haar baas de ganzen zat. Ze poepen op het terrein. Ja dat doen vogels. Die poepen. De dierenambulance schijnt ze niet te willen komen ophalen om ze naar een opvang te brengen. Merkwaardig. Hoe dan ook: ten einde raad wendt de dame zich tot Familie Bofkont, want anders worden de damesganzen aanstaande maandag doodgeschoten.
"Ik ben inmiddels radeloos en jij bent eigenlijk mijn laatste hoop", mailt ze.
Op basis van een razendsnelle ingeving (ook wel intuitie genaamd) heb ik zomaar ja gezegd. Mede ingegeven omdat ik me de laatse weken weer eens afvroeg of het toch niet de moeite waard zou zijn om voor Arie Bombarie, nou ja, etc. etc.
Gezelschap voor Arie Bombarie, dat heeft - ondanks dat ik weet dat het niet gaat - me in al die jaren nooit losgelaten. Zou er dan niet een uitzondering op die inprentingsregel bestaan? bleef ik me steeds maar afvragen.
Arie Bombarie is geboren in een broedmachine. Van de ene op de andere dag liep ik met een ganzenbaby in een doek om mijn nek. De jongen die het ei voor de grap in die broedmachine had gelegd, was zich namelijk rot geschrokken, toen het gansje op een dag uit het ei kroop en zo in zijn armen inrende: 'Ha daar heb je mijn moeder!' (pasgeboren gansjes prenten het eerste bewegende wezen in als moeder en soortgenoot).
Maar die jongen wilde helemaal de moeder niet zijn van een gans. Hij had iets heel onverantwoordelijks gedaan. Wat nu? Hij bracht het gele bolletje de volgende dag naar Familie Bofkont. Zo werd ik op 2 juli 2002 Moeder de Gans en kreeg de intensieve zorg voor een aanbiddellijk handenbindertje. De rest is geschiedenis.
Die groep wilde ganzen achter op het land? Arie Bombarie taalde niet naar ze, ze waren immers zijn soortgenoten niet. Het gansje dat een keer bij wijze van experiment op bezoek kwam? Arie was beslist geen aardige gastheer...
En toch. Arie Bombarie woont hier nu bijna 12 jaar. Zou er toch niet misschien, heel misschien? Dat spookte allemaal weer net de laatste tijd door mijn hoofd.
Het lot heeft bepaald. Ik zei ja. En dat is geen nee. We gaan het aan. Ik laat me graag verrassen. En als het niet gaat, kunnen de dames altijd nog achter het erf in de polder wonen. Iedere dag even op en neer met een emmertje voer in het mandje van mijn rollator :-)
Ik moet toch revalideren, dus die ganzen komen als geroepen!
Donderdag 23 januari 2014
De Dag van OPROEP VOOR STERKE STROMANNEN
GEVRAAGD: nog een paar sterke mannen voor het lossen van een vrachtwagen met 300 strobalen.
WANNEER? Aanstaande zaterdag 25 januari.
WAAR? Op de Bofkontboerderij in het buitengebied van Amstelveen.
WIE wil dat voor Familie Bofkont komen doen? Eeuwige dankbaarheid valt je ten deel. En je hoeft niet meer naar de sportschool. Boerenfitness noemen we dat hier :-)
HOE? Stuur een mailtje naar mail@familiebofkont.nl .
Stro! Goudgeel stro! Wat zou Familie Bofkont zijn zonder? Ze slepen ermee heen en weer. Maken er een slaapnest van. Niks zo aandoenlijk als de ijver van varkens(tjes) die hun bed opmaken. Bekkies vol dragen ze naar hun uitgekozen plek. Die plek en geen andere moet het worden. Als je dat eens van begin tot eind wilt meemaken, moet je de tijd nemen.
Er komt geen eind aan. Iedere keer als je denkt, nu zal het wel goed zijn, moet er weer wat verschikt. Een strootje erbij, paar strootjes eraf, de roze rouwdouwers zijn ineens keurige huisvrouwtjes geworden die niet rusten voor de lakens messcherp op bed liggen.
Ter afronding moeten de kussens nog even lekker opgeschud. Dat doen ze als volgt: met een voorpoot(je) wordt het verse strobed bijeen geharkt tot een grote, luchtige hoop.
En dan is het eindelijk bedtijd: ze ploffen erop of duiken eronder. Zelden alleen, meestal ligt er een hele bult bofkonten bij elkaar. Welterusten! Tot er nog een laatkomer aansluit onder luid protest van de anderen. Dan wordt er gemord, geduwd, opgestaan, opgeschoven en ingeschikt. Net zo lang tot er een voor alle partijen nieuwe, acceptabele situatie is ontstaan. Welterusten maar weer. Fascinerende varkensrituelen. Iedere avond opnieuw.
Zo bijzonder dat iedere roze lummel die niet naar het slachthuis ging, maar een enkeltje naar Het Beloofde Varkensland kreeg, vanaf de eerste dag hetzelfde doet. Al hebben de moeders hun hele leven in de kraamkooi doorgebracht (op beton tussen stangen) of hun kinderen 5 maanden als vleesvarkens in de afmestafdeling (1 vierkante meter per varkentje op beton), zodra ze stro voelen en ruiken, gaan ze er vol ijver mee aan de slag.
Ik volg dat proces al jaren en het is nog nooit anders geweest. Alleen daarom al is Familie Bofkont goud. Al die natuurlijke gedragingen die nooit verloren zijn gegaan hoelang ze ook in gevangenschap zaten (vakens worden al duizenden jaren gehouden), kunnen hier weer tot volle bloei komen.
Een jonge intensieve varkenshouder heeft hier eens met open mond naar dat bedopmaak-ritueel staan kijken. Hij wist het niet. Alleen moderne varkenshouders met nog een oud vadertje dat zijn varkens in vervlogen tijden op de ouderwetse manier hield, weten nog iets van natuurlijk varkensgedrag. Dat worden er steeds minder, want als vader overleden is, is die kennis de wereld uit.
Er is wel een commerciele proefboerderij van Wageningen waar dit soort vergeten kennis weer onder de aandacht wordt gebracht, maar laatst hoorde ik iets moois van een varkensvriendin. Het ging om twee hangbuikjes. Moeder en dochter. Hele leven samen geweest. Dochter overleed onlangs van ouderdom. Moeder begon stro te verzamelen en stopte haar dode dochter er helemaal mee in. Zoiets kun je alleen nog waarnemen als varkens voor zichzelf mogen leven, zonder enige productiedruk van buitenaf.
Zaterdag nieuwe aanvoer stro dus. Nieuw geluk voor Familie Bofkont. Zo ambachtelijk en creatief als varkens met stro omgaan, dat hebben koeien nu helemaal niet. Het zal niet in ze opkomen om zelf een steentje bij te dragen aan hun persoonlijk welbevinden.
Wel vinden ze het heerlijk als hun stal opgestrooid wordt met vers stro. Brutale Griet stond er altijd op te wachten. Zodra ze me in de weer zag met een baal stro, liep ze mee naar binnen. Pas als alles naar haar zin lag, ging ze door de knieen tot ze met een diepe zucht in het verse stro was neergeploft. Dan begon het grote herkauwen. Mooie herinneringen.
Als het stro van uitzonderlijk goede kwaliteit is, willen Herman en Zeus er nog wel eens een hap van nemen ook. Niet om te verslepen, maar om op te eten.
Zin om mee te doen zaterdag? Paar uurtjes lekker hard werken, koffie, thee, koek en Bofkontsoep.
Voor wie nog wat langer wil blijven: De je weet wel stieren Zeus en Herman worden zaterdag ook nog gewassen. Mogelijk nog wat meer koetjes. Ze willen er allemaal weer fris en fruitig uitzien voor de workshop van zondag.
Want zondag vieren we de 5e verjaardag van Herman :-)
PS
Meedoen op afstand kan natuurlijk ook.
Een strobaal doneren en op die manier meegenieten is ook wat waard :-)
Voor 3,50 euro heb je al een baaltje bofkontgeluk.
En blij dat ze dan zijn!
GIRO 469 - t.n.v. Familie Bofkont - Amstelveen
o.v.v. baaltje bofkontgeluk
(IBAN NL02INGB0000000469)
Woensdag 22 januari 2014
De Dag van NEUSRINGEN EN NEUSKRAMMEN
De blog van gisteren kreeg nog een staartje. De neusring van Vader Kraak deed me weer denken aan de mail die ik onlangs kreeg over een arm hangbuikzwijntje met neuskrammen. Een dame had het beestje gezien in een dierenweitje.
Toen ze goed keek, zag ze 3 neusringen in het arme varkensneusje. Ze stuurde me wat foto's. Ik gruwde ervan. Neuskrammen! Arm varkentje! Een neusring gaat van neusgat tot neusgat. Neuskrammen worden rond het bovenste gedeelte van de wroetschijf (het stopcontact) aangebracht (zoals een neuspiercing bij mensen zeg maar).
Zowel de neusring als de neuskrammen zijn al jaren verboden bij wet. De neusring bij varkens is sinds 1 september 2001 verboden. En de neuskrammen zijn al verboden al sinds 1 september 1996!
AL VERBODEN SINDS 1 SEPTEMBER 1996.
En nog steeds zijn er mensen - particulieren, geen commerciele varkenshouders - die hun 'hobbyvarkentje' op deze manier opzettelijk mishandelen.
Gruwelijk. Niet voor niks is deze wrede ingreep bij wet verboden. Waarom eigenlijk? Dat zal ik vertellen.
De neus van het varken is het belangrijkste en gevoeligste onderdeel van zijn hele lichaam. Die wonderbaarlijke varkensneus is ook het kostbaarste wat een varken heeft. Het is zijn gereedschap (wroeten), zijn tastzin (onderzoekingsapparaat) en zijn reukvernogen. Extra ontwikkeld die reuk, omdat de slechte ogen vrijwel niet meedoen. Het hele functioneren van een varken is afhankelijk van zijn neus.
Waarom neusring of nog erger krammen? Om het wroeten te voorkomen. De neus wordt door het krammen verminkt en iedere keer als het varken zijn gevoelige neus in de grond wil duwen, vergaat het van de pijn. Het arme varken zal dus niet meer kunnen wroeten. Dat leidt weer tot grote frustraties en stress omdat wroeten voor het varken zijn essentie is.
Een varken krammen is dus moedwillig een varken blijvend verminken. En dan heb ik het nog niet eens over de manier waarop de krammen aangebracht worden. Wie wil dit op zijn of haar geweten hebben? Helaas nog teveel mensen, die wel een varkentje willen, maar ook hun mooie gazonnetje willen behouden. En dat gaat dus niet samen. Luister dus nooit naar de leugens van fokkers dat de biggen die zij in de aanbieding hebben, niet van wroeten houden. Vergeet nooit dat fokkers van 'hobbyvarkentjes' een belang hebben. Geld. Ik zeg het nog maar weer eens.
Gelukkig ligt er nu sinds vandaag een melding bij de Dierenpolitie over dit bewuste varkentje. Ik hoop dat ze het op de juiste manier afhandelen. Die neuskrammen moeten er zo snel mogelijk uit, maar wel onder volledige narcose (!). Zo hebben we het ook bij Vader Kraak gedaan. Die narcose was het minste wat we voor hem konden doen.
Dat het wroeten van varkens verregaande gevolgen kan hebben, ondervinden we natuurlijk ook op Het Beloofde Varkensland. Een poosje terug blogde ik al over de Black Boys die kennelijk op zoek waren naar de schat van goud, zo diep groeven ze hun koppies de grond in.
We weten nu waarom. De Black Boys graven net zo diep tot ze bij de wortels van mijn treur-es zijn. En die boomwortels schijnen erg lekker te zijn. Zo zout hebben we het hier ook nog nooit gegeten. Er zijn grenzen. Zelfs op Het Beloofde Varkensland.
Mijn treur-es met zijn machtige uitstraling. Waaronder het heerlijk zitten is in de zomer. De takken reiken tot op de grond. Iedereen die hier wel eens onder die groene parasol zat, kan het beamen. Het is een magische plek. En dan zouden de Black Boys die boomwortels even te grazen nemen. Voor de goede orde: de Black Boys zijn dus hangbuikjes he, van die varkentjes waarvan gezegd wordt dat ze niet wroeten :-)
Gelukkig hebben we het ontdekt. Hopelijk op tijd. Wat te doen? Nou gewoon wat je te doen staat als je om varkens geeft. Je past je aan i.p.v. de varkens te verminken met neusringen of krammen. Arthur en Dennis zijn al een paar dagen bezig om de boom te redden. Palen en gaas aangeschaft en meteen aan de slag gegaan.
Varkens...je zou ze. Maar aan de andere kant, het scheelt weer een bezoekje aan de sportschool. En de Black Boys? Zij hebben vandaag even huisarest. Die verbaasde smoeltjes. Waarom mogen we niet naar onze boom?
Ze kunnen er niks aan doen. De Black Boys zijn wie ze zijn. Heerlijke kereltjes. Van beeldige biggetjes op weg naar opgroeiende nozems. Vorige zomer heb ik mijn handen vol aan ze gehad met hun inburgering (alledrie getraumatiseerd), maar die moeite is alles waard geweest. De Black Boys zijn over hun angsten heen, genieten van het leven en rossen de boel naar gort.
Echte varkens dus :-)
Dinsdag 21 januari 2014
De Dag van STEMMEN OP BEESTENGEDICHT VOOR HERMAN DE CONINCK PRIJS
Grote bewondering heb ik voor het aanpassingsvermogen en de vindingrijkheid van dieren. Waar ze ook zijn, ze maken er altijd het beste van. Wat zou er toch in een fokzeug omgaan, heb ik me altijd afgevraagd. Geen kant uit kunnen in de kraamkooi en toch iedere keer opnieuw weer zoveel biggen zogen?
Waarom staken ze niet? Omdat hun overlevingsdrift iets anders van ze vraagt. Biggen baren en biggen zogen. Varkens zijn overlevingskunstenaars. Koste wat het kost willen ze overleven. En niet alleen varkens. Dat geldt voor alle dieren. Wat een kracht. Een eeuwige inspiratiebron.
Daarom ga ik graag in op een verzoek dat ik gisteren kreeg. Het verzoek om het gedicht BEESTEN van Max Temmerman onder de aandacht te brengen. Zijn prachtige gedicht is genomineerd voor de Belgische Herman de Coninck-prijs. 'Een welgemeende ode aan het dier, dat anders dan de mens, nooit opgeeft ondanks zijn lijden', aldus de vraagsteller en partner van de dichter. Het gedicht spreekt me aan, de Herman de Coninck-prijs is niet de eerste de beste prijs, dus ja natuurlijk:
BEESTEN
"Wat ons onderscheidt van beesten
is dat wij zo snel opgeven.
Eén tik en we vragen smekend
om een onderbreking.
Of we geven forfait.
Het is dat wij altijd weten
van een weg terug, rood
aangelopen en verongelijkt.
Dan liever om het even welk dier.
Een vogel die stopte met vliegen,
zelfs in een kooi, ik heb daar
nooit van gehoord."
En dit vroeg de partner van de dichter mij:
'Mag ik met een beetje schroom vragen of u het gedicht aan wat bijkomende bekendheid wil helpen door het op uw facebookpagina te plaatsen a.u.b.? Met uw hulp wint Max misschien de publieksprijs. Als men zijn gedicht de prijs waard vindt, dan kan men stemmen via deze link': www.boek.be/stem-en-win
(bij schiftingsvraag een willekeurig getal invullen)
Natuurlijk heb ik meteen gestemd. Stemmen jullie mee?
En als jullie het gedicht ook zo mooi vinden: hoort zegt het voort!
Over aanpassing gesproken: heel lang geleden hoorde ik rond deze tijd over een stel varkens aan de rafelranden van Amsterdam. Een verontruste dame maakte mij op ze attent. Volgens haar waren ze ondervoed en schurftig met nauwelijks een onderkomen en hoorden ze bij een stel stadsnomaden. Af en toe werden er biggen geboren en die werden dan opgegeten of verkocht aan andere opeters.
Soms waren de nomaden dagen of weken de hort op met achterlating van de varkens. Ze stuurde een filmpje mee. Formeel waren de varkens eigendom van de stadsnomaden dus ik adviseerde haar om binnen de wettelijke mogelijkheden de varkens zoveel mogelijk te steunen. Ik mailde haar ons protocol NOODHULP AAN VARKENS. Daar staat alles in wat je moet doen als je ergens een verweesd en/of verwaarloosd varken aantreft: a la minute eten, drinken en geimproviseerd onderdak. En verwaarloosde varkens kom je overal tegen: in de tuin van verlaten huis, in een bos (gedumpt), zwervend op straat, een leegstaand kraakpand of gewoon bij de buren. Vooral in het laatste geval is het op eieren lopen, maar je kunt altijd wat voor het varken in kwestie doen.
De tijd verstreek. Een paar jaar later werd ik door de politie bij een stel achtergelaten varkens geroepen. Ze moesten dood, want geen oormerk, maar als wij ze wilden ophalen, zou de politie even de andere kant opkijken. Je moet het als varken maar treffen met zulke politie-agenten.
Het kwartje viel niet meteen. Ik krijg zoveel zielige varkens en schrijnende kwesties op mijn dak, maar het bleken dezelfde nomadenvarkens te zijn. Inmiddels verblijvend op een kaal, verlaten, gekraakt terrein. We troffen ze aan in een lege loods. De enige beschutting die de varkens hadden kunnen vinden was tegen de banden van een roestig vehikel. Varkens gaan altijd tegen iets aanliggen, een muurtje, een afscheiding. Naast de banden lag een rafelig stukje stof op de betonvloer. Wedden dat die slimme overlevers dat ergens gevonden hadden en naar dat vehikel hadden gesleept?
Vader en Moeder. Hun zoon liep op dat moment al naar onze bus, want hij rook ons meegebrachte voer. Ik schrok van de neusringen. Al jaaaaaaaaaren verboden bij wet, vanwege de wreedheid en de blijvende pijn (dat was helaas ook de bedoeling en daarom mag het niet meer!). De losgerukte neusring van Moeder had haar gevoelige varkensneus doormidden gescheurd. Dat gaf haar het uiterlijk van een Hongaarse dansbeer.
Diezelfde avond nog woonde het varkensnomadengezinnetje op Het Beloofde Varkensland. De volgende dag werd de neusring van Vader onder volledige narcose verwijderd. Twee maanden later aten we beschuit met muisjes i.p.v. de twee snoezige biggetjes die Moeder op een dag baarde. Ook dat nog. Moeder was drachtig bij Familie Bofkont gearriveerd. Maar haar laatste kinderen Dikke Peter & Keessie mocht ze lekker zelf houden. Familie Kraak: Vader, Moeder, Big Trouble, Dikke Peter & Keessie. Ze zijn er nog steeds. En ze leefden nog lang & gelukkig :-)
Maandag 20 januari 2014
De Dag van BLUE MONDAY?
Blue monday? Niks blue monday! 20 jaar geleden ging ik op een maandag in januari naar de Boerenschool. De beste maandag ever, want dat besluit heeft tot Het Beloofde Varkensland geleid.
Gisteren kwam er een Amerikaan op de workshop. Daar droomde hij al jaren van. Ooit las hij op internet over The Promsied Land for Pigs. Die naam alleen al bracht hem in vervoering, want: 'Pigs are my favourite animals'.
Nu heeft hij een prachtige foto met Keiler. En hij schopte het ook nog (samen met een andere gelukkige) tot 'Varkensfluisteraar van de Dag'. Als jullie die foto willen zien, kijk dan even op www.familiebofkont.nl/workshops bij de foto's van 19 januari. Ook een hele mooie van Mozzarello die een dame onder haar kin likt. Geweldig. Mocht je al last hebben van blue monday dan knap je van deze foto's meteen weer op.
Over Keiler gesproken. Hij is hard op weg een grote ster te worden op Het Beloofde Varkensland. Natuurlijk wist ik al lang hoe leuk hij was, maar van lieverlee hebben de bofkontfans dat ook door gekregen. In al zijn bescheidenheid is Keiler ineens doorgebroken. Keiler is ontdekt!
Keiler als publiekslieveling. Een paar jaar geleden had ik dat niet voor mogelijk gehouden. Wat was hij schuw als wildzwijnenbaby. En bang! Als ik maar in zijn buurt kwam, viel hij me aan. Probeerde te bijten waar hij kon. Ik heb het allemaal straal genegeerd, als onderdeel van de strategie om hem op z'n gemak te krijgen.
Voor wie het nog niet wist: Keiler is in 1 klap zijn hele familie kwijtgeraakt aan jagers, zo vertelde de boswachter mij. Op 1 broertje na. Samen kwamen de piepkleine kereltjes in hun gestreepte pyama's bij hem bedelen. Hij gaf ze iedere dag te eten. Op een dag kwam Keiler alleen. Zijn broertje was bezweken, kon het bestaan zonder zijn familie niet aan. Voor jonge zwijntjes (dat geldt voor alle varkensrassen) is de geborgenheid van hun familie letterlijk van levensbelang.
Keilertje wachtte hetzelfde lot. Nu hij helemaal alleen op de wereld achterbleef, zag de boswachter hem met de dag meer wegkwijnen. Hij belde mij. De rest is geschiedenis. Het eerste wat we deden, was een broertje voor hem halen uit de bio-industrie: Bertje. Dat is de redding voor Keiler geweest. Hij vergat zelfs te vechten met de kleine roze big. Toen hij hem zag, ging hij meteen voor hem liggen. Hij had weer een broer!
Maar van mensen moest de kleine Keiler niks hebben. Toch heb ik hem met veel tijd, kunst en vliegwerk kunnen veroveren. De eerste paar jaar bleef zijn contact met mensen dan ook tot mij en een paar intimi van Het Beloofde Varkensland beperkt.
En nu is Keiler een gevierd zwijn. Laat zich aanhalen, masseren, kortom hij heeft geproefd van de geneugten van het goede leven. Het goede leven bij Familie Bofkont. Met nog een heel leven voor de boeg, want dit voorjaar wordt hij pas 3.
Eerlijk gezegd was ik destijds niet blij met dat telefoontje van de boswachter. Zijn verzoek betekende namelijk meteen weer een dilemma. Nee, want ik heb al zoveel dieren in mijn hoofd en hart. En ik wil ze toch allemaal het beste kunnen blijven geven. Ja, want zo'n everzwijntje kun je toch niet laten stikken. Het werd natuurlijk ja.
Maar dat betekende wel meteen nog weer eentje erbij, anders kon ik het zwijntje niet bieden wat hij nodig had in die fase van zijn jonge leven. Nog weer een biggetje dat goed op zijn roze pootjes terecht moest komen. En zo pieker je wat af als instant zwijnenmoeder.
Het is allemaal de moeite waard geweest. Keiler is nu opgenomen in de armen van velen, evenals Bert, die ook van zijn bloeiende jeugdjaren geniet. Mooi, hoe dat nu gaat. Familie Bofkont is steeds groter geworden, maar heeft ook steeds meer fans gekregen. Vrienden, die hun wel en wee volgen en zich steeds meer verbonden gaan voelen met de magische inwoners van Het Beloofde Varkensland.
Voor degene die van varkens houdt, voor degene die dol op koeien is, voor degene die verslingerd is aan Arie Bombarie, voor degene die hier met de poesjes op schoot zit, moet nu weten: we zijn allemaal samen. Ramses Shaffy zong het allemaal al.
ZING, VECHT, HUIL, BID, LACH, WERK EN BEWONDER!
Als deze tekst ergens op zijn plaats is, dan is het wel bij Familie Bofkont. Dankjewel Ramses! (die ik ooit nog eens in het echt ontmoet heb :-))
Fijne maandag allemaal!
Familie Bofkont Workshop
op Het Beloofde Varkensland
19 januari 2014 - 14.00 uur
Bekijk
hier de foto's.Zondag 19 januari 2014
De Dag van WEER DIE LENTE
Gaan we weer. Nooit eerder heb ik zo naar de lente uitgekeken dan dit jaar. Altijd lente in de ogen van de tandartsassistente. Ik keek er afgelopen vrijdag in. Ze vond dat ik afgevallen was. Teveel, zei ze met klem.
Is ook zo. Er moet weer vlees op de botten en kleur op de wangen. Gaat vast ook wel weer komen. Over een paar maanden is het voorjaar op Het Beloofde Varkensland. En als mijn hart ergens vol van is, dan kun je er donder op zeggen, dan gebeurt er altijd wel wat.
En dat was ook zo: zojuist vond ik deze foto. Just what I needed. Wat een plaatje. Dansmarieke was er nog. Ach Dansmarieke. Zus van Boy George. Altijd dansen. Altijd vrolijk.
Ik weet die dag nog goed. Een van de eerste lentedagen in 2004. Zo'n dag waarop geluk heel gewoon was, omdat er niks anders dan geluk was. Ik lig met mijn hoofd op Miss Piggy, opgroeiend varkentje in die tijd. Dansmarieke en Heks bovenop me. En dan die prille warme zon. In de verte zag ik Aagje aankomen.
Het volgende moment zeilde ik door de lucht.
Wat was er gebeurd? Iets heel simpels. De kleine Miss Piggy had haar nekspieren aangespannen. Ze kwam plotseling overeind omdat de jaloerse Aagje lelijk tegen haar deed.
Varkens hebben waanzinnig sterke nekspieren. In theorie wist ik dat wel, maar nu werd ik daar even mee in de praktijk geconfontreerd. Au! Varkens zijn razendsnel in hun reacties. Ook dat werd ineens weer even heel erg duidelijk. Ze zijn je altijd te snel af. Slim en snel. Een mooie combinatie om te kunnen overleven. Ik leer nog steeds van ze.
Bijvoorbeeld dat je je maar het beste kunt aanpassen aan de omstandigheden. En er altijd het beste van moet maken. Vorig jaar zag ik een stel fokzeugen bij een varkenshouder die verplicht moest overstappen op groepshuisvesting. Hij had daar de ruimte niet voor, maar het moest van de wet, anders hing er een fikse boete boven zijn hoofd.
Wat deed de boer? Hij zaagde de kooien open en zijn varkens konden er nu wel uit, maar nog steeds geen kant op in die nauwe straatjes. Toch kwam hun aangeboren instinct (behoefte aan lichaamscontact) onmiddellijk naar boven.
En wat deden die slimme varkens? Ze gingen gewoon boven op elkaar liggen. Het leek wel een stapel pannekoeken. Helemaal klem in die gangetjes, maar lichaamscontact hadden ze.
Ik moet me nu ook aanpassen aan de omstandigheden. Niks erg. Word je alleen maar creatiever van. En die lente? Die komt ook heus nog wel. Je aanpassen. Leven met de seizoenen en met wat zich voordoet. Beesten doen niet anders :-)
Allemaal een fijne zondag!
Zaterdag 18 januari 2014
De Dag van DE KRACHT VAN FAMILIE BOFKONT
Drie varkens op een rij: wild, gefokt voor de leuk en gefokt om op te eten. Niet bij Familie Bofkont. Hier zijn ze Keiler, LadyBoss en Miss Piggy.
Met elkaar zouden ze mooie exotische kinderen kunnen krijgen. Wild zwijn Keiler samen met Ladyboss, daar komen vast prachtige kleintjes van. Keiler met Miss Piggy? Helemaal spectaculair. Een wilde met een opeetvarken. Wow!
Toch deden we het niet. Jammer? Nou en of. Maar verstand moet in deze boven sentiment gaan. Keiler gaat evengoed nog steeds op vrijersvoeten, gisteren weer, alleen kan er niks van komen. Zijn nakomelingen zouden immers ook weer allemaal vadertje en moederje willen spelen en hun kinderen ook weer, etc. Het eind is zoek. Waar zouden al die generaties varkens moeten blijven? Ik zou het niet weten.
Of ja, ik weet het natuurlijk wel. In de monden van mensen. Want dat is de enige plek waar ze terecht zouden kunnen. En dat is nu precies waar het hier niet over gaat.
Gisteren schreef iemand:
Lieve meid, je werk en woorden hebben écht wel zin,
4 vegetariërs erbij in dit gezin, 6 maanden nu bevalt prima!
Wat leuk. Ik heb het zelden over het vegetarisme. En zeker niet in de workshops. Als er naar gevraagd wordt, ga ik er natuurlijk op in. Maar uit mezelf niet of mondjesmaat. Ik wilde vooral geen Jehova worden. Niemand bekeren. Iedereen vrijlaten. Dat was en is mijn motto nog steeds.
Maar steeds vaker word ik verrast door mensen die door Familie Bofkont zijn geïnspireerd. Door de feelgood die de bofkonten uitstralen. En dat zet blijkbaar aan tot een omschakeling. Ik heb wel nooit de bekeerster willen uithangen, maar dat wil niet zeggen dat ik hier niet ontzettend blij mee ben. Zegt iets over de kracht van Familie Bofkont. En dat dit nog maar het begin is :-)
Vrijdag 17 januari 2014
De Dag van VEEL KOE
Veel koe vandaag in de Volkskrant. Te beginnen met crowdbutching. Het nieuwste van het nieuwste: Je koopt met je vrienden een koe, verdeelt haar in stukken en eet haar op. Plaatje erbij van een koe met de namen van alle vrienden op haar lichaam geschreven. Hip & Happening?
Hallo! Brutus werd ruim 8 jaar geleden al in stukjes verdeeld. Maar dan virtueel. Ook een vriendenactie: Wie wil een stukje levende Brutus kopen i.p.v. zijn hamlap? Dan hoeft hij niet naar de slacht en kan hij blijven leven. Het werd een succes. Zeeman volgde hem op met hetzelfde kunstje, broodnodig, want de slager (dezelfde als van Brutus) was niet gek en verdubbelde zijn vrijkoopprijs :-)
Verderop in de Volkskrant lees ik een stukje over toast kannibaal. Grof gemalen rundvlees, aangemaakt met mayonaise. Je moet er maar zin in hebben. Zelfs ik, als afgekickte vleesjunk, heb dat nooit begrepen.
Ooit was ik op een etentje waar we filet americain kregen. Er ging een gejuich op toen dat op tafel kwam. Tot mijn afgrijzen moest er ook nog een rauw ei bij in een kuiltje van dat bergje koude vlees. Ik hield me groot, maar van de herinnering kan ik nog steeds gruwen.
De truc van toast kannibaal schijnt te zitten in het soort vlees. Dat wil zeggen, van welk deel van de koe. Welnu. Het felbegeerde kannibalenvlees is afkomstig van de vang. De vang! Uitgerekend de vang. Ik bewaar mooie herinneringen aan de vang. Lees even mee:
Het is januari 1994. Ik ben een kersverse leerling op de boerenschool. Vandaag hebben we koeienles. We gaan koeien scheren. Ik krijg een loodzware megatondeuze in mijn handen geduwd. Er zit een snoer aan zo dik als een kabel. Alle cursisten moeten een koe uitzoeken. Iedereen rost er meteen op los. De koeien staan met hun kop vast aan een ketting. Ik wurm me tussen de grote dampende lijven in. Bang om 'mijn' koe pijn te doen met dat ruwe apparaat. Met 1 hand begin ik te scheren, met mijn andere hand probeerde ik de koe gerust te stellen. En dan ontdek ik een warme plek. Veilig en intiem. Ik vertel mijn ervaring aan de koeienleraar. 'Dat is de vang', zegt hij.
De Volkskrant sluit vandaag af met een recept over stoofvlees van de Blaarkop. De Blaarkop. Herman! Over veel koe gesproken. Herman is al bijna net zo groot als de flats van Uithoorn. Deze je-weet-wel-stier Herman kwam 5 jaar geleden naar Familie Bofkont. Hij was pas 2 dagen. Hij zat in een, ach wat doet dat er eigenlijk nog toe? Feit is dat hij er na die 2 dagen uit mocht. Hij mocht vrij! Dit stierkalfje mocht blijven leven, want ik gaf de boer geld. Ik noemde hem Herman naar Stier Herman. Beiden blaarkoppen. Allebei dezelfde aftekening rond de ogen. Allebei geboren in Lelystad.
Onze Herman viert zondag 26 januari zijn verjaardag. Hij wordt 5 jaar. We gaan hem met z'n allen schaamteloos verwennen met een uitgebreide borstelbeurt. Herman is dol op winterwortelen. Het wordt feest bij Familie Bofkont op 26 januari. Wie daar nog bij wil zijn moet opschieten. Kun je meteen de vang van Herman zien.
En voelen. Vooral voelen :-)
PS
Op de foto zie je kleine Herman aan de bruidssluier.
Later werden dat echte Bruiden...
;){kind=link}
Donderdag 16 januari 2014
De Dag van DOEN ALSOF HET LENTE IS
Vandaag doe ik gewoon of het lente is. Ik doe net alsof ik zojuist deze foto van Broertje heb gemaakt. Kijk hem eens genieten van het eerste modderbad van het jaar. De zon schijnt, het is warm, en overal liggen bofkonten te zonnebaden.
Ik struin door de polder met Juffrouw Loes in mijn kielzog. We worden verwelkomd door de grutto's, die gelukkig nog geen eitjes hebben gelegd, anders had Juffrouw Loes thuis moeten blijven. Zij houdt wel van een lekker vers eitje bij haar ontbijt.
In de wetering ligt een bootje. Ik stap er in en roei naar het Bofkonteiland. Even gedag zeggen aan de Moeder van Sjonnie en haar opgroeiende lummels. Ze zijn amper zichtbaar tussen het manshoge gras. De Moeder van Sjonnie komt me luid knorrend begroeten. Wat heeft ze daar toch een paradijsje op aarde. Een eigen samengesteld gezinnetje, een eigen natuureiland. Op het buureilandje loopt een zwanenpaartje te rommelent op zoek naar een geschikte plek om hun nest te bouwen. Als ik achterom kijk naar de Bofkontboerderij zie ik dat Juffrouw Loes me achterna gezwommen is.
Dream on Dafne. Dit laat allemaal nog wel even op zich wachten. Niet in de laatste plaats omdat ik voorlopig nog helemaal niet kan struinen. Ik ben al blij dat ik even rechtop kan blijven staan en een paar voorzichtige pasjes richting douche kan maken. Een paar maanden geleden was dat ondenkbaar. Maar er is hoop. Ik weet nu wat ik heb, na al die tijd is er eindelijk een diagnose.
De diagnose die geen enkele reguliere arts of specialist kon stellen, komt van niemand minder dan mijn eigen naaldenman. Dr. Tan, arts en acupuncturist. Na twee zinnen van mijn relaas wist hij het al: hernia. Geen klassieke vanuit de wervels. Wel een zenuwbeklemming, maar met een andere oorsprong, en met met hetzelfde resultaat. Daar ben je dus klaar mee.
Mooi. Aan de slag dus met die naalden. En yoga zodra dat kan. En dan later mijn yogamatje meenemen naar het eiland van de Moeder van Sjonnie. Rekken en strekken tussen de biggen. 'Dwaas, beheers je', riep mijn moeder vroeger altijd. Als kind maakte ik al voortdurend wilde plannen van wat ik later allemaal moest en zou. Het is nog precies zo.
Het uit de grond stampen van Het Beloofde Varkensland was 20 jaar geleden mijn droom, en de bofkonten zijn er gekomen! Dat ze zoveel hoop & troost zouden geven aan zoveel mensen, zoiets kun je van te voren niet bedenken. Vanochtend kreeg ik een aangrijpende mail van een dame uit België, opgegroeid op een industriële runds - en varkenskwekerij, zoals ze dat schreef. 'Ik heb daar dingen meegemaakt, gezien, gevoeld... die voor eeuwig en altijd een afschuwelijk grote kras op mijn ziel hebben gemaakt. Misschien kan Familie Bofkont mij helpen.' Daar was ik toch even stil van. Die Bofkonten. Hoop & troost tot over de grenzen. Van harte welkom mevrouw! Neem heel België maar mee!
Ik ben nog lang niet uitgedroomd, nieuwe plannen staan op stapel.
Een nieuwe lente, een nieuw geluid.
Maar eerst nog weer even leren lopen :-)
ERNSTIGE MEDEDELING OVER RAMMETJE SHAUN
Ik krijg net bericht van Kim, die Shaun de plek van zijn leven zou geven. Ze verheugde zich erop. Shaun was meer dan welkom bij Kim. Nu hoor ik dat 'Meisje' (die ik niet ken) de goede bedoelingen van Kim in twijfel heeft getrokken. Want zou Shaun bij Kim ook niet eindigen als slachtram? Ik heb te goeder trouw iemand (en zeker Shaun) uit de brand willen helpen. Heb via FB mijn best gedaan en mijn netwerk opengesteld. Ik schaam me dood tegenover Kim. Dit verdient zij niet. En ik schaam me ook dood tegenover iedereen die zich betrokken toonde en dat heeft laten weten via shares en comments. Dit is de laatste keer dat ik voor iemand die ik niet ken bemiddel. En het aller-allerergste is het voor Shaun. Hij loopt de plek van zijn leven mis en het is niet ondenkbaar dat hij alsnog eindigt op de slachtbank. Tel uit je winst. Aan Kim en mij en aan jullie heeft het niet gelegen.Dafne & Familie Bofkont / Het Beloofde Varkensland
Woensdag 15 januari 2014
De Dag van DE OPROEP: WIE WIL RAMMETJE SHAUN?
Gisteravond een hartenkreet op de voicemail. Op gehaaste toon, buiten adem bijna, dan weet ik meteen hoe laat het is. Er is ergens een dier in nood. Dat wil zeggen: er moet zo snel mogelijk een adres komen anders moet het dier naar de slacht. Het is weer zover.
Het gaat om SHAUN, een rammetje uit duizenden. Slim, aanhalig, dol op vrouwen en hij heeft het hart gestolen van het meisje dat ik net uitgebreid aan de telefoon had. Vertel het maar, zei ik, en toen stak ze van wal.
Het is april 2012. Meisje fietst langs weilanden, hoort ineens gemekker en ziet een klein lammetje op de weg lopen. Hij is zijn moeder kwijt. Verderop is een autoweg. Meisje stapt af om het beestje te beschermen.
Ze krijgt het uitgebroken lammetje terug bij zijn moeder op de boerderij en Meisje noemt lammetje SHAUN. Ze kan hem niet meer vergeten. Een paar maanden later blijkt SHAUN door een rare samenloop van omstandigheden (ook wel een wonder genoemd) niet mee gegaan te zijn naar de slacht.
De boer snapt er niks van. Op zijn lijst staan alle nummers van de lammetjes die al gegaan zijn. En het nummer van SHAUN had daar tussen moeten staan. Maar SHAUN heeft nog meer geluk in zijn leventje. Een paar broertjes van hem zijn al door een vos gegrepen. SHAUN niet.
Na het weerzien koopt Meisje haar SHAUN van de boer. Ze woont zelf op een flatje en brengt SHAUN naar de kinderboerderij. Daar wordt haar verzekerd dat SHAUN mag blijven leven.
SHAUN wordt op de kinderboerderij ingezet als dekram. Maar na gedane arbeid moet hij nu toch naar de slacht. Als er nu niet binnen een paar weken een ander adres voor hem is, gaat SHAUN naar de slacht.
Ik heb Meisje beloofd een oproep te plaatsen op FB.
WIE WIL EN KAN SHAUN OPNEMEN?
SHAUN is geboren op 29 maart 2012.
SHAUN is een kruising tussen een Texelaar en mogelijk een Swifter.
SHAUN maakt makkelijk contact met mensen.
Meisje heet Alexandra en dit is haar nummer 0648961304.
Ik hoop binnenkort van haar te horen dat het gelukt is!
EN DAN NU DE LAMMETJESVROEDVROUW
Ach die schaapjes. Het is weer januari en de eerste lammetjes zijn al weer geboren. Het wordt weer lente. Straks zien we ze weer door de wei dartelen. Ik ben Lammetjesvroedvrouw geweest. Meegeholpen op een schaapskooi met het verlossen van de ooien. Ter voorbereiding nog een extra cursus Schapen gevolgd op de boerenschool.
Bij de diploma-uitreiking werd er gevraagd wat we van de cursus vonden. Ik zei dat ik veel geleerd had, maar dat ik soms (ik zei soms, maar het was vaak) onaangenaam verrast was door de achteloosheid waarop er over de schapen gesproken en gedacht werd. Docenten en cursisten keken me allemaal aan of ze water zagen branden. Toen waren ZIJ onaangenaam verrast. Het was het jaar 2001.
Toen mijn Lammetjesvroedvrouwtijd er weer op zat heb ik twee flessenrammetjes meegenomen naar Familie Bofkont: Gevaarlijke Eddy & Caesar. Een belevenis. Lammetjes zijn niks zonder hun moeder. Dan weet je meteen wat voor kuddedieren schapen zijn. Eddy & Caesar raakten in paniek als ik maar even uit zicht was. Ze liepen me overal achterna. Geweldige beestjes. Als ik ze niet meegenomen had, waren ze naar de rituele slachter gegaan. Hadden ze nog geluk gehad ook, want die schaapskooi liet ze nog wel 6 maanden leven.
Als zuiglam op de kaart terecht komen (een heel jong lammetje dat nog bij de moeder drinkt) heb je nog meer pech. Nauwelijks tijd van leven gehad. Maar dan schijnen ze op hun lekkerst te zijn, hoorde ik Jeroen en Martijn Krabbé verzuchten in een interview. Jeroen voelde zich schuldig, maar kon het toch niet laten: "Oh wat verschrikkelijk, dan zijn ze op hun leukst!" Het eeuwige dilemma.
Gevaarlijke Eddy & Caesar zijn na een lang en gelukkig leven inmiddels naar de rammenhemel vertrokken. Ze waren te gek. Wat een types. Er zijn geweldige verhalen over ze te vertellen. Die komen nog wel. Voor wie het leuk vindt, voor nu:
DAGBOEK VAN EEN LAMMETJESVROEDVROUW:
http://www.familiebofkont.nl/lammetjesvroedvrouw.html
Veel leesplezier en een fijne dag!
Dinsdag 14 januari 2014
De Dag van DE FELFIE
Al gehoord van een Felfie? Een felfie is een foto van een boer met een boerderijdier, al dan niet als selfie gefotografeerd (farmers' self portrait). Schijnt een rage te zijn onder Engelse boeren. Ik zag een paar felfies en werd er eerlijk gezegd niet zo blij van. Een eend werd in de houdgreep genomen, een paar ongelukkig kijkende kippen werden tegen boerenwangen aangedrukt.
Wat is er trouwens nieuw aan? Bij Familie Bofkont hebben inmiddels duizenden mensen, jong en oud, burger of boer naast Zeeman gelegen of om de hals van Zeus gehangen. Maar dan was het gemeend. Er hoefde nooit een bofkont tegen zijn of haar zin op de foto met iemand.
Zou ook helemaal niet kunnen, want de beesten (ja, ik zeg expres beesten omdat ik dat een mooi woord vind voor boerderijdieren :-)), hebben hier hun eigen wil mogen uit-ontwikkelen. Ze barsten hier van de eigenwaarde, dus in een geforceerde houding als een voorwerp tegen een mens aangeduwd te worden, is er hier helemaal niet bij.
Toen ik in de vorige eeuw (wat klinkt dat lang geleden, maar ik zit deze maand ook al 20 jaar in het 'beestenvak' :-)), begon over de schoonheid van boerderijdieren en met een varken of koe op de foto ging bij een kranteninterview, was ik verbaasd dat hun schoonheid in combinatie met mensen nooit eerder was opgepikt door fotografen.
Althans niet door Nederlandse fotografen, buiten de PSP poster dan uit de jaren 70 van een naakte dame naast een Hollandse koe. En natuurlijk de familiekiekjes met de kartelrandjes van een boerenfamilie waar soms wel eens naast het paard des huizes (teken van welvaart) werd geposeerd of bij hun 100.000 liter koe. Ook zag je wel eens slagers trots naast een vetgemeste paas-os op de foto staan. Maar verder zomaar om het fotogenieke van boerderijdieren, nee.
De enige uitzondering die die regel bevestigde was James Dean. En notabene ook nog eens met een varken, dat ordinaire beest. Van tijd tot tijd haal ik James Dean dan ook met zijn varken van stal, zo prachtig vind ik die foto. Toen ik dat een poosje terug weer deed op FB, kreeg ik een gouden tip van bofkontfan en poezenfotograaf Ineke Kamps. Er bestaan nog meer foto's van James Dean met dieren, zei ze. Kijk maar eens op www.magnumphotos.com en blog.nsavides.com.
Wat een juweeltjes van foto's! Wat blijkt? De fotograaf Dennis Stock was de vriend van James Dean. Natuurlijk was hij daarom geïnteresseerd in de (boeren)achtergrond van zijn mogelijke geliefde en zag hij als fotograaf meteen de kracht van de combi James Dean/beesten. Google maar eens op Dennis Stock en James Dean. Prachtige, inspirerende foto's. Oprechte beelden.
En nu zijn de felfies dus hip. Maar laat ik het positief bekijken. Wie weet wat dat uiteindelijk nog betekent voor de emancipatie van boerderijdieren 'in the long run'. Misschien dat dit toch allemaal kleine stapjes zijn in de richting van meer waardering voor boerderijdieren. Want wat is het leven zonder hoop?
Gisteravond werd ik ineens weer zo getroffen door de schoonheid van La Mama & Edwin. Ze lagen stijf tegen mekaar aan in de stal. Moeder en Zoon. Zoveel meer dan uiterlijke schoonheid alleen. Hun band met elkaar, hun gedeelde lot, dat voor beiden zo'n gunstige ommezwaai maakte. La Mama moest naar de slacht na een leven hard werken in de bio-industrie, 170 biggen! Edwin (toen 6 weken oud) was al van haar gescheiden en zat al in de afmestafdeling. Wat een geluk dat de boer instemde met hun hereniging op Het Beloofde Varkensland.
Ik heb hun verhaal al zo vaak verteld, en zal dat blijven doen. Het gaat om de kracht van de herhaling. Net zoals ik iedere keer weer opnieuw door hun hereniging word geraakt. Zoals ze daar gisteravond weer lagen. Die grote lummel, na hun jaren op Het Beloofde Varkensland inmiddels bijna groter dan zijn gigamoeder. Edwin altijd met een verbaasd oogje open. Alsof hij het nog steeds niet geloven kan. La Mama met haar geruststellend toegeknepen oogjes: 'Toe maar jongen, het leven is goed'.
Er gaat zo'n troost van uit. En hoop. En daar gaat het om bij Familie Bofkont :-)
Maandag 13 januari 2014
De Dag van GO WILLY, GO!
Willy is voor de duvel niet bang. Zaterdag stond zijn voorganger weer in de krant, i.v.m. een artikel over de komende horecatrends. Die prachtige kop van Wim. Wat keek hij toch mooi op die foto. Een paar weken later lag hij samen met zijn zus tussen de geroosterde boterhammen met kaas. Een verdrietige tijd, we weten het allemaal nog goed.
Maar nu iets leuks. Willy! Zoals gezegd voor de duvel niet bang. Als piepkleintje was ie al de meest ondernemende uit het samengestelde gezinnetje van de Moeder van Sjonnie. Nu is hij echt een opgroeiend varkentje aan het worden.
Willy struint het hele Beloofde Varkensland af in zijn eentje. Daar heeft die stoere niemand anders bij nodig. En als ie er genoeg van heeft, gaat ie weer lekker naar huis, naar zus Maxie, Kleine Beer en de Black Boys.
Op die struintochten gaat Willy ook regelmatig even bij de koeien buurten. Zelfs voor Mozzarello deinst hij niet terug, terwijl die verwende uitslover (omdat hij zo knap is), lang niet altijd gesteld is op onverwacht bezoek.
Maar de lef van Willy ontgaat ook onze eigenzinnige buffel niet. Willy's spontaniteit dwingt respect af bij Mozzarello. Vanochtend ook weer. Na het ontbijt sjeesde Willy er meteen weer vandoor. Strakblauwe lucht, stralende zon, het leven is mooi, wat kan Willy gebeuren?
Niks. Bij Familie Bofkont kan Willy helemaal niks gebeuren. Hij vloog het dorpsplein op. Daar stonden de koeien onder de hooikap te ontbijten. Even neusje neusje met Mozzarello en weg was Willy weer. Het leven lacht hem toe. En het wordt nog mooier, want over een paar maandjes gaat de hele familie van de Moeder van Sjonnie naar hun eigen eiland.
Voorbijgangers verleiden. Laten zien dat varkentjes ook zomaar voor zichzelf kunnen leven. En dat het meemaken van hun verschillende persoonlijkheden, hun vrolijke aanwezigheid, hun gekissebis, hun gedoe, minstens zo aangenaam kan zijn dan het kortstondige genieten van een tosti :-)
Zet em op Willy! Geniet van je lange leven! Want dan genieten wij met je mee!
Familie Bofkont Workshop
op Het Beloofde Varkensland
12 januari 2014 - 14.00 uur
Bekijk
hier de foto's.Zondag 12 januari 2014
De Dag van POES MASSEERT VARKEN
Te druk vandaag met 2 ontvangsten om een langer stukje te schrijven.
Maar wel een prachtige foto van Billie Bofkont & Heks.
Wat moet ik er verder over zeggen? Het beeld spreekt voor zich.
Heks masseert Billie Bofkont in de VarkensMassageSalon.
Is dat al niet meer dan bijzonder genoeg? :-)
Fijne zondag allemaal!
Zaterdag 11 januari 2014
De Dag van JONGE DIEREN BIJ FAMILIE BOFKONT?
Iedere dag krijgen we vragen. Media-aanvragen, of we de kaasmarkt kunnen komen opluisteren met een paar bofkonten, of ik ergens een spreekbeurt wil houden, noem het allemaal maar op. En dat buiten alle vragen nog of we Spekkie, Zwoerdje, of Wiener & Schnitzel kunnen opvangen omdat ze in het gebruik zo tegenvallen. Maar Wiener & Schnitzel moeten wel beslist altijd samen blijven, als we dat maar weten.
Van de week kreeg ik weer een opmerkelijke mail. 'Wanneer verwacht u jonge dieren en zou u ons dan voor vier personen op de workshop kunnen inplannen? Ik snap dat u dit niet met zekerheid kunt zeggen, maar als u ons iets na de verwachtingsdatum inplant, zijn wij dik tevreden.'
Ik moest deze mail twee keer lezen. Op zich is die vraag niet vreemd, gewend als iedereen is aan jonge dieren in het voorjaar op kinderboerderijen. Maar deze vraag stellen aan Familie Bofkont, zo werkt het hier niet.
We hebben hier nooit jonge dieren, zou ik kunnen antwoorden. Maar dat is niet waar. De meeste bewoners van Het Beloofde Varkensland zijn hier als biggetje of kalfje gekomen. Er worden hier nooit dieren geboren, zou ik dan kunnen zeggen. Maar dat is ook niet waar. Er zijn hier wel drie keer biggetjes geboren.
Het begon met Moeke. Opgehaald uit het bos waar ze gedumpt werd en de volgende dag hadden we er 9 varkens bij: moeder met 8 biggetjes. Toen werd Miss Universe, buiten onze wil om, verleid door de enige zoon uit dat nest. Of Miss Universe verleidde hem kun je ook zeggen. Dat leverde hun liefdesbaby op: Zwarte Prins. En weer een paar jaar later werden Dikke Peter & Keessie door Moeder Kraak op de wereld gezet. Zij was al in verwachting toen we haar, haar man en hun grote zoon Big Trouble van de dood gered hadden en meenamen naar Het Beloofde Varkensland.
Zo gaat het bij Familie Bofkont. Omdat het zo ging, niet omdat het zo gepland of bedoeld was. Sterker nog, we doen er alles aan om geen kleintjes te krijgen. Prikpil, sterilisate, ontmanning en toch hebben we niet alles in de hand kunnen houden. Het leven loopt soms heel anders en dan passen we ons aan. Maar actief fokbeleid, geen sprake van.
Wat overigens niet betekent dat ik niet dolgelukkig was met de biggetjes. Het was een feest om ze geboren te zien worden en ze op te zien groeien binnen hun eigen familie. Alle andere biggetjes, die ik vrijgekocht had, bracht ik met de fles groot, maar er gaat niks boven een echt varkensgezinnetje. Want zo hoort het en daar getuige van te kunnen zijn is een wonder.
Ik liet ze dan ook als moeder & biggetjes onder elkaar. Buiten de verzorging om, drong ik me niet op aan het prille varkensgeluk. Nooit optillen, niet friemelen. Ik liet het helemaal aan de biggetjes over of en wanneer zij zelf contact wilden maken met mensen. Veel beter voor ze, geen stress, geen opgefokt gedoe. En nu? Nu ze allemaal groot zijn? Prachtige persoonlijkheden geworden. Sommigen moeten niks van mensen hebben, anderen lusten wel pap van aandacht en geaai. Hebben ze lekker zelf mogen uitmaken.
Ik ga tegen de mailster zeggen hoe het is. Er zijn geen biggetjes bij Familie Bofkont, tenminste niet zo klein zoals zij ze graag wil zien. Dan kan ze beter met haar vrienden naar de kinderboerderij gaan. Maar dan moet ze wel weten dat die snoezige roze biggetjes na een paar maanden naar de afmester gaan. Dat is voor hun geboorte allemaal al geregeld op contractbasis met de bio-industrie. Dan zitten die speelse biggetjes nog 4 maanden in een betonnen hok en dan gaan ze naar de slacht.
Kijk. Als we het hier zo zouden doen, konden we bij Familie Bofkont ook ieder voorjaar biggetjes hebben. En kalfjes.
Maar zo doen wij dat hier niet. En daarom is Familie Bofkont Familie Bofkont. Mooi toch? :-)
Vrijdag 10 januari 2014
De Dag van VAN ALLES EN NOG WAT
Wie heeft gisteravond de Keuringsdienst van Waarde gezien? Ik niet, maar wel vanochtend de column gelezen van Jean Pierre Geelen, Volkskrant, pagina V2. Een aanrader, want erg verontrustend. De Keuringsdienst van Waarde heeft zich een PR verhaal van een Chinese fokker van 10.000 angorakonijnen op de mouw laten spelden.
Natuurlijk leven de Chinese angorakonijnen in een konijnen-utopia en hebben ze een geweldig leven. Ze worden zelfs geaaid. Kijk maar. En natuurlijk worden ze bij hen heeeeel anders geplukt.
De Chinese fokker tegen Teun van de Keuken van de Keuringsdienst van Waarde: "Ik ben er van overtuigd dat we na deze uitzending probleemloos meer angora kunnen verkopen."
En de Keuringsdienst van Waarde suggereerde zelfs dat de grote kledingketens H&M, Zara en WE, na het PETA filmpje tegen beter weten in en louter onder publicitaire druk afgezien hadden van angorakleding (!).
Jean Pierre Geelen vroeg zich in zijn column af waarom dit PR verhaal door de Keuringsdienst van Waarde voor zoete koek werd geslikt en hij stelt de enige juiste vraag:
'Waarom heeft de Keuringsdienst van Waarde niet de herkomst en de praktijk van het PETA filmpje onderzocht?'
Wat ben je als dier toch de klos als je met een knap vachtje ter wereld komt. Laatst vroeg iemand of we nog iets met de rode krullen van Moszko gaan doen. Ik keek hem stomverbaasd aan. Nee, die krullen zijn van Moszko.
De krullen van Moszko worden trouwens steeds indrukwekkender. Grote, dikke, vlammendrode krullen. De golfhaartjes uit zijn babytijd waren al zo veelbelovend. Die belofte wordt meer dan waargemaakt. Toen ik Moszko onlangs weer eens in levende lijve zag, kon ik mijn ogen niet geloven. Wat een beauty!
De beauties van Familie Bofkont hebben niks te vrezen. Als ik nog ruimte in hoofd en hart had, mochten hier zeker nog een zestal angorakonijntjes komen wonen. Maar mijn hoofd en hart zijn al ruimschoots bevolkt door alle bofkonten. Bovendien zou Arie Bombarie het niet pikken en zouden die konijntjes het hier dus helemaal niet leuk hebben.
Maar schrijven kan altijd. En lezen. En voorlichting geven. Wie nog een angoratruitje in de kast heeft liggen: maak er een konijnenknuffel van, hoe bizar dat misschien ook klinkt. Neem het mee naar een kinderboerderij of een andere plek waar eenzame konijnen hun dagen in hokjes moeten slijten en smokkel het bij ze binnen. Wie weet doe je ze daar een groot plezier mee. Je geeft er in ieder geval een 'signaal' mee af, (verschrikkelijk lelijke uitdrukking, maar in dit geval zondig ik graag) en is het perverse einde van het onfortuinlijke angorakonijntje 'nog ergens goed voor geweest' kan ik niet zeggen, want te gruwelijk, maar jullie snappen de strekking wel.
Verder gooi ik vandaag ook een balletje op:
Ik moet binnen nu en een paar weken 15 betrouwbare Amsterdammers hebben die zich gedurende één jaar 1 dagdeel per week kunnen en willen inzetten voor een goede varkenszaak. Alleen serieuze reacties :-) naar: mail@familiebofkont.nl
Fijne dag allemaal!
Donderdag 9 januari 2014
De Dag van VRIJE VARKENS & VRIJE KOEIEN
Bij Familie Bofkont draait het om varkens en koeien. Vrije varkens en vrije koeien. Dat maakt Familie Bofkont bijzonder. En wat het helemaal bijzonder maakt, is de combinatie. Varkens en koeien. Bij Familie Bofkont leven ze met elkaar.
Voor mij is dat al jaren de gewoonste zaak van de wereld. Maar voor de fans en vrienden van Familie Bofkont is dat niet zo. Het is natuurlijk ook een hele belevenis om de dieren die je al lang op internet volgt, in levende lijven te ontmoeten.
Iedere zondag voel ik de energie op de dijk. De poort gaat om 14.00 uur open en iedere minuut vanaf 6.00 uur 's ochtends hebben we heel hard nodig om de boel op te orde maken. Zes man/vrouw sterk zetten iedere zondag hun schouders weer onder dat karwei. Want vergeet niet hoe vrije varkens en koeien hun talenten tot troep maken optimaal kunnen ontwikkelen bij Familie Bofkont...
Sommige fans staan er al om 13.00 uur. Soms - als ze van ver komen - hebben ze overnacht in een hotelletje in de buurt. Als het mooi weer is, gaan ze lekker in het gras liggen. Maar tegen half 2 wordt het steeds onrustiger op de dijk.
Ook al ben ik dan nog achter bezig en kan er niks van zien, ik hoor aan Arie Bombarie hoe laat het is. Arie staat de hele ochtend al bij de poort te wachten. Hoe hij weet dat het zondag is? Hij weet het. Een gans weet namelijk altijd alles. Ik denk dat Arie Bombarie die opgewonden energie al uren van te voren aanvoelt, zonder dat er ook nog maar 1bofkontfan op de dijk staat. Om 14.00 uur is het zover. Arie Bombarie mag de mensen ophalen en verwelkomen.
Van die gelegenheid maakt hij ook altijd gebruik om de gasten duidelijk te maken dat het hier helemaal niet over varkens en koeien gaat. Het gaat hier om hem. Arie Bombarie, the one and only. Dat iedereen dat maar even goed weet.
Enfin. Dat zijn zo de zondagrituelen bij Familie Bofkont.
In gedachten verplaats ik me vaak in de fans die voor de eerste keer bij Familie Bofkont komen. Zeker als ik later mailtjes krijg dat mensen 's avonds thuis in hun kamer liepen rond te stampen, omdat ze niet meer wisten waar ze het zoeken moesten, of onderweg naar huis hun tranen niet meer gedroogd kregen, of de volgende dag laaiende ruzie aan tafel kregen over wel/geen vlees eten. Ik verzin het niet. Al die mailtjes kreeg en krijg ik en nog veel meer.
Familie Bofkont doet wat met iedereen. Of je het nou stom vindt of juist geweldig. Dat is de kracht van Familie Bofkont. Niemand blijft onberoerd. "Moet volgens jou dan iedere boer dit zo gaan doen?", vroeg eens een geagiteerde journailst. Ook hij was geraakt, terwijl hij het ook niet uit kon staan, zoveel merkte ik wel aan hem. Hij was in de war en daar werd hij kribbig van. Hoe moest hij dit nou duiden? Was dit de nieuwe landbouw? Dat zou toch onbetaalbaar zijn?
Ik legde hem uit dat Familie Bofkont er niet was om de boeren de les te lezen. Dat Familie Bofkont helemaal op zichzelf staat en niets te maken heeft met melk en vlees. Gewoon een groep autonome varkens en koeien. Maar dat het wel heerlijk is dat de bofkonten zo geliefd zijn, omdat dat consumenten aan het denken zet. Niks meer, maar minder ook niet.
Hij slaakte een zucht van verlichting. Gelukkig. Toen moesten we nog naar buiten. Hij keek zijn ogen uit. Viel van de ene verbazing in de andere. "Ik ga er een positief stuk over schrijven", zei hij opgewekt bij het afscheid.
Die Familie Bofkont toch. Je wordt verleid waar je bij staat :-)
Woensdag 8 januari 2014
De Dag van HOEZO HANGBUIKJES WROETEN NIET??!
De Moeder van Sjonnie doet het goed. Haar kinderen groeien tegen de klippen op en zelf is ze zo berig al een zak uien. Hoog tijd weer voor een prikpil dus.
De aard van varkens. Hele boeken kan ik er over vol schrijven. Wordt er in de prietpraat-niks-aan-de-hand-boekjes-over-minivarkentjes beweerd dat kleinblijvende varkentjes niet zouden wroeten, nou dan ken je de Black Boys nog niet.
Met verbijstering zien we dat de Black Boys wereldkampioen wroeten zijn geworden. Nog niet eerder - zelfs de roze bio-industrielummels blijven ver bij ze achter - heb ik zulke fanatieke wroeters gezien dan de Black Boys. Met een onvoorstelbaar verbeten kracht storten zij zich op iedere kruimel aarde. Willy en Maxie worden opzij gebeukt, en de zwarte koppies van de Black Boys verdwijnen tot ver achter hun oren in de kraters van hun leefgebied. Dieper, steeds dieper graven ze, alsof ze op zoek zijn naar de schat van goud.
Hoezo hangbuikjes wroeten niet? Van de week kreeg ik onderstaande schrijnende mail:
'Mijn buurvrouw heeft een gecastreerd varken van ongeveer 1 1/2 jaar oud. Ze heeft het gekocht als mini varken maar er is niets mini meer aan. Hij woont bij haar in huis maar is daar te groot voor geworden. Maar het grootste probleem is dat hij haar en haar kinderen begint te bijten (ze heeft 3 kinderen waarvan een autistisch) tot bloedens toe. Hij moet zo snel mogelijk weg voor het echt fout gaat.'
In deze mail staat eigenlijk alles:
a. het minivarken is niet mini meer.
b. hij woont in huis (!)
c. hij bijt.
d. en nu moet hij weg.
Deze mail staat niet op zichzelf. Dagelijks krijg ik dit soort berichten, maar steeds vaker hoor ik dat de varkentjes gaan bijten. Daar kijk ik niet van op. Huisvarkentjes raken gefrustreerd omdat ze hun aard niet kunnen uitleven. Een blik op de Black Boys en je begrijpt waarom varkentjes die in huis moeten leven, stapelgek worden. Ze moeten voortdurend hun natuurlijke gedrag onderdrukken.
Niet kunnen leven zoals de Black Boys dat kunnen, is een ramp voor varkentjes. Daarbij komt dat een varkentje alleen nooit goed opgroeit. Ze worden eenzaam zonder soortgenoten en ze kunnen zich niet goed ontwikkelen.
Varkentjes die samen leven spreken elkaars taal, voeden elkaar op, corrigeren elkaar, etc. Ieder zinnig mens zal snappen dat dit wel fout moet gaan. Met hun steeds groter wordende lichaam kunnen ze in huis ook geen kant meer uit. Agressie en depressie (naar binnen geslagen agressie) liggen dus voortdurend op de loer.
In dit licht gezien kan ik wel krijsen als ik weer zo'n huisvarkentje door het beeld zie lopen tijdens de reclame op TV. Tegenwoordig zap ik weg. Niet meer om aan te zien letterlijk. Jaaaren geleden ben ik al op gesprek geweest op het Ministerie, ik heb de Dierenbescherming uitgenodigd, ben naar ze toe gegaan. Keer op keer om het onderwerp 'huisvarkentjes' onder de aandacht te brengen en ze te waarschuwen dat het mis gaat, als de grote organisaties geen halt roepen tegen de fokkers van deze zogenaamde minivarkentjes. Halt roepen tegen de winkels die minivarkentjes verkopen. De Dierenbescherming heeft geld. Zij kunnen zo een landelijke campagne opzetten. Waarom doen zij niks? Gaat ze dat leden kosten? Er gebeurde niks.
Of ja, er gebeurt wel wat. Steeds meer mensen nemen een 'minivarkentje' in huis. Het kan toch? Kijk maar op de televisie. Daar zitten ze toch ook snoezig op de bank? Ja, tot ze gaan bijten en dan moeten ze dus weg.
Ik heb mails van mensen, die nooit meer bezoek kunnen ontvangen. Hun varkentje heeft het hele huishouden geterroristeerd. Valt bezoek aan, niemand durft meer te komen.
Varkens zijn leuke beesten, maar je moet ze met rust laten en hun eigen gang laten gaan. Niet de hele dag met ze om friemelen, kleertjes aantrekken, in bad doen, tanden poetsen (mensen doen de gekste dingen), ze dwingen aan een riempje te leren lopen (dat heet trainen), kunstjes leren met een snoepje als beloning en nog veel meer van dat soort nare dingen. Ik word er treurig van omdat ik weet wat ze allemaal wordt aangedaan.
Zullen we eens aan de Black Boys vragen wat varkentjes het liefst doen? En als je ze dat niet te bieden hebt, niet aan beginnen.
Een cavia is ook een 'varkentje'. Guinea Pigs. Ik ken een bofkontfan die nu helemaal wild is van cavia's. Wilde ook een 'minivarkentje', maar was gelukkig verstandig. Nu heeft ze haar hart verpand aan haar cavia's. Want die heeft ze wel genoeg te bieden.
Zo kan het dus ook :-)
Familie Bofkont Workshop
op Het Beloofde Varkensland
5 januari 2014 - 14.00 uur
Bekijk
hier de foto's.
De Bruid als Feestvarken
op Het Beloofde Varkensland
5 januari 2014 - 11.00 uur
Bekijk
hier de foto's.Dinsdag 7 januari 2014
De Dag van HANGBUIK COMMOTIE
Iedereen weer een beetje tot bedaren gekomen :-) ? Een tsunami aan berichten kreeg ik gisteren over me uit gestort. Het begon met 'hangbuikzwijntje moet vrijdag dood'. Gaandeweg werd het steeds erger. 's Avonds moest het gevonden hangbuikzwijntje al 'naar het slachthuis!' Niet alleen berichten van verontruste burgers, ook de media wilden meteen met mij naar Cuijk stormen.
Niet gedaan. Daar wordt het alleen nog maar erger van en was niet in het belang van Bertha.
Ik had meteen al het vermoeden dat de kinderboerderij het hangbuikzwijntje niet wilde hebben, laat staan houden. En wat ligt er dan meer voor de hand dan met de letter van de wet gaan staan zwaaien?
Die wet van hobbyvarkentjes-zonder-oormerk-moeten-dood, wordt allang niet meer zo strikt formeel gevolgd. Al jaren niet meer. Er wordt eerst gezocht naar een oplossing, ook door de AID/NVWA. Die hebben wel geleerd van het MKZ drama van 2001. Sindsdien is er veel veranderd. De samenleving pikt het niet meer als er zomaar dieren zonder meer gedood worden. Terecht. En daar wordt nu rekening mee gehouden. Ook terecht.
Hoe vaak ik al niet gebeld ben door de politie die met gedumpte hangbuikzwijntjes zonder oormerk in hun maag zaten. Ze zoeken altijd naar oplossingen, naar goede alternatieven.
Er klopte geen hout van. De kinderboerderij was op zoek naar de eigenaar, en als die niet zou opdagen, zou Bertha (terwijl ze het consequent over HIJ bleven hebben) vrijdag een spuitje krijgen. Wat een raar verhaal. Natuurlijk zou die eigenaar niet gevonden worden. Bertha liep ineens sinds de kerstdagen in een woonwijk. Hooezo verdwaald? Gedumpt, als je het mij vraagt.
Om te beginnen heb ik dierenarts Peter Klaver maar eens gebeld. Samen met Peter hebben we - ik weet niet hoeveel - gedumpte hangbuikjes zonder oormerk gered. We haalden ze op van akkers, van het strand, uit bossen, uit verlaten huizen, uit grachtentuinen, noem het maar op, je kunt het zo gek niet verzinnen. En heel vaak kregen we de melding van politie of staatsbosbeheer. Oftewel de overheid. Kregen ze een plaatsje op Het Beloofde Varkensland, dan werden ze door Peter Klaver gechipt, kregen ze een paspoort en werden aangemeld bij de Nederlandse Databank voor Gezelschapsdieren.
'Dat is toevaliig', zei Peter. 'Ik was net bezig jou te mailen over hangbuikzwijntje Bertha. 'Natuurlijk hoeft dit niet zo. Ik bel morgen wel even met de overheid.'
Gisteravond laat kwam de aap uit de mouw: Een bofkontfan had de kinderboerderij op de televisie gezien. Ze wilden Bertha niet hebben omdat ze het gazon zou omwroeten :-) En daarom zat ze nu in een hok.
Inmiddels hebben veel mensen Bertha een plek aangeboden. Dat is fijn. Als de nieuwe eigenaar vragen heeft over de inburgering van Bertha bij zijn/haar eigen varkentjes, mail me dan even. Het Beloofde Varkensland heeft daar een protocol voor. Vreemde varkentjes bij elkaar plaatsen is geen sinecure, maar als je weet hoe het moet, komt het altijd goed :-)
Dank allemaal voor jullie betrokkenheid en de acties die daar uit voortgekomen zijn!
Blijft er nog 1 vraag over. De hamvraag. Iemand enig idee welke vraag dat is?
PS
8 jaar geleden was er in januari ook zo'n hangbuikenrel. De kranten stonden er bol van. Twee hangbuikzwijntjes waren gedumpt op de Veluwe, terwijl het vroor dat het kraakte. Oormerken? Welnee. De boswachter (overheid!) trok zich het lot van deze in de steek gelaten zwijntjes enorm aan. Het werd een geweldige samenwerking. We haalden de zwijntjes op (boswachter achter ons aan, want hij wilde de klus helemaal goed afronden) en ze kregen een plek op Het Beloofde Varkensland, tot we nieuwe mensen gevonden hadden. Uiteindelijk kregen Bep & Toos een uitstekend tehuis bij lieve betrokken mensen. Zowel met deze mensen als de boswachter altijd contact gehouden. Met de kerst kreeg ik een kaartje. Toos was overleden. Bep ging al eerder. Maar wat hebben ze daar nog prachtige jaren gehad. En zo lang nog! Luciënne & Jeroen, dankjulliewel voor alle goede zorgen!
Maandag 6 januari 2014
De Dag van JUFFROUW LOES JARIG!
Zes jaar geleden werd er - hier ver vandaan - een wild zwijntje geboren. Heel vroeg in het jaar. Zo vroeg dat zelfs de jagers niet in de gaten hadden dat de zwijnen al jongen hadden. Hadden ze dat wel geweten, dan waren ze thuis gebleven. Jagersethiek: als zwijnen kleintjes hebben, mag er niet gejaagd worden!
De jagers schrokken dan ook toen er ineens een moederzwijn uit het struweel kwam aanscheuren met een hele sliert gestreepte frislingen achter zich aan. De jacht werd onmiddellijk afgeblazen. Maar daar hadden de jachthonden geen boodschap aan. Wild van opwinding stormden ze de zwijnenfamilie achterna. Het bos in!
Een dag of 10 later werd ik door een van de jagers opgebeld. Zijn hond Kees had zo'n zwijntje van een paar dagen oud te pakken gekregen. Nu woonde dat zwijntje bij de jager in een vinexwoning: 'Maar over een jaar staat hier een gigazwijn op mijn parketvloer. En wat moet ik dan?'
Vandaag is Juffrouw Loes jarig. Ze is 6 jaar geworden. Vorig jaar gaven we een groot feest. Toen had ze de volwassen leeftijd bereikt en was de ster van de dag tussen al haar fans. Er kwamen meer dan 80 man voor haar.
Juffrouw Loes was een van de zeldzame babyzwijntjes die zwartbruin met oranje streepjes ter wereld kwam. Beeldschoon. Haar broers en zussen waren allemaal beige met bruine streepjes. Twee van hen waren ook door de jachthonden gegrepen, maar hadden dat niet overleefd.
De jager werd verliefd op Jufrouw Loes, verzorgde de bijtwonden en nam haar mee naar huis. Toen ik na zijn telefoontje ging kijken, trof ik een beer van een vent aan met een minatuurzwijntje aan een hondenlijntje. Hij liet haar net uit op de stoep voor zijn huis.
Een week later woonde Juffrouw Loes bij Familie Bofkont. Het tweede wild zwijntje op Het Beloofde Varkensland. Wildeman ging haar een paar jaar eerder voor, maar was al minstens 3 maanden toen hij kwam. Juffrouw Loes was amper 2 weken oud. Een baby en ze beschouwde mij als haar moeder. Ze raakte mij door haar ingebakken overlevingsdrift. Kleefde gewoon aan mijn hielen vast. Overal waar ik ging, ging Juffrouw Loes. Zonder moeder geen kans om te overleven, zo zei haar instinct.
's Nachts sliep ze naast me in bed, ook al omdat de voedingen dan gewoon doorgingen. Overdag maakten we een wandelingetje in het bos, op de dijk. of in het weiland. Ook gingen we naar zee: 'Mevrouw! Mevrouw! Wat is dat voor hondje? We hebben nog nooit zo'n klein hondje gezien!'
Die 100% overgave van Juffrouw Loes heeft iets met me gedaan. Frans Halsema zong het ooit zo mooi. 'In mijn lichaam heeft ze plaats gemaakt voor twee.'
Toen ik laatst - voor het eerst na weken - weer buiten kwam, ging Juffrouw Loes helemaal door het lint. Ze stak Keiler en Mister Frisling aan. Daar ging ik vergezeld door 3 wilde zwijnen het weiland in. Luid blaffend scheurde Juffrouw Loes rondjes om de rolstoel heen. Keiler en Mister Frisling in haar kielzog. Ze waren door het dolle heen.
De levenslust van wilde zwijnen is een indrukwekkend gegeven. Als je bedenkt dat alle varkens van het wilde zwijn afstammen, dan moet zelfs bij de bio-industrievarkens die vitaliteit nog altijd ergens aanwezig zijn. Dat hebben we wel gemerkt bij de Moeder van Sjonnie. Zodra ze bevrijd was, ging ze los. En hoe.
Juffrouw Loes, Wildeman, Mister Frisling en Keiler hebben Het Beloofde Varkensland completer gemaakt. Van deze 4 oerzwijntjes leer ik nog steeds over het gedrag van de andere inwoners hier. Ze heet natuurlijk ook niet voor niets Juffrouw Loes :-)
Vandaag is haar dag. Nog vele mooie jaren Juffrouw Loes!
Zondag 5 januari 2014
De Dag van WORSTENMASSAGE
'Ik heb gewoon een hand saus gepakt en daarmee de worsten gemasseerd'.
Het staat er echt. Kijk maar naar dit recept in de Linda.:
'Ingrediënten voor 4 personen: 8 varkensworstjes (van scharrelvarkentjes) drie eetlepels mosterd, drie eetlepels honing. Roer in een bakje de honing en de mosterd door elkaar. Ik heb gewoon een hand saus gepakt en daarmee de worsten gemasseerd. En daarna heb ik ze in een ingevette ovenschaal gelegd en er nog wat saus overheen gedropen.Verwarm de oven voor op 190 graden. Zet de worstjes voor 30 minuten in de oven. Draai ze na 15 minuten even om. Eet ze!'
Na jaren en jaren van voorlichting begint er eindelijk wat te veranderen :-) In recepten staat steeds vaker tussen haakjes 'biologisch' en zoals in dit geval scharrelvarkentjes. Of zoals ik gister in een recensie las over een restaurant, dat de ganzenlever niet goed bereid had: zielig voor de gans om zo te eindigen. Niet vanwege het dwangvoederen, maar omdat het niet lekker klaargemaakt was.
Worstenmassage. Om de slappe lach van te krijgen. Ik masseer liever levend vlees. Zou er ooit een dag komen (over 200 jaar of zo) dat er geen dagelijkse vleesrecepten meer in de krant staan, maar een handleiding varkensmassage? En dat dat dan heel gewoon is? Stel je voor. Tegen die tijd zijn vleeseters al lang aan de 'Happy Meat' (kweekvlees) en gaan we op een heel andere manier met varkens en koeien om. Dan worden ze gewaardeerd om hun schoonheid en aangename gezelschap.
Deze maand januari is het precies 20 jaar geleden dat ik begon te pionieren met een nieuwe kijk op boerderijdieren. Niet opeten, laten leven en kijken wat ze met die vrijheid gaan doen. En vooral: hoe pak je bewustwording en een mentaliteitsverandering aan?
'Mentaliteitsverandering. Zo goed als uitgesloten. Jij wilt het moeilijkste dat er is', waarschuwde de schrijver J.J.Voskuil me nog.'De mens is hebzuchtig, vergeet dat niet.'
Ik heb de weg van de schoonheid gekozen. En lichtheid. En vergevingsgezindheid. Iedereen vrij laten in hun keuzes. Niemand veroordelen. En vooral niet de boeren de schuld geven. Net als wij allemaal zijn de boeren een schakel in het systeem van de bio-industrie.
Wat kun je zelf doen? Verbeter de dierenwereld. Begin bij jezelf. De varkensmassage was een trouvaille. Niet bedacht, maar ontstaan uit pure noodzaak. Hoe kon ik mijn eerste nerveuze biggetje kalmeren? Massage was het antwoord. Varkensmassage werd een wereldhit en het vehikel tot bewustwording.
En nu aan de slag. Twee groepen vandaag. Om 11.00 uur de eerste. Wat we gaan doen? Wat dachten jullie van contact maken met een stel roze lummels? Koeien borstelen? Biggen masseren? Appeltjes geven aan de hoogbejaarde Billie Bofkont & Co? De kop van Mozzarello in je schoot? Brutus gedenken? Bofkontsoep eten? En nog veel meer. Alles, behalve worstenmassage :-)
Familie Bofkont wenst jullie allemaal een fijne zondag!
Zaterdag 4 januari 2014
De Dag van DE BLIK VAN MOZZARELLO
Toen we 3 jaar geleden de kleine Mozzarello bij de buffelboer ophaalden, werd er net verderop een buffelkalfje geboren. De onderkomens van een buffelfarm zijn enorm. Daar kan de gemiddelde loopstal van een reguliere melkveehouder wel 10 keer in ronddansen.
We mochten kijken. Floep. Daar lag het kletsnatte zwartbruine kleintje al tussen de achterpoten van haar moeder. Ze richtte haar kopje op en keek nieuwsgierig de wereld in.
Even later schreeuwde het buffelkalfje hartverscheurend om haar moeder toen de boer haar in een kruiwagen wegreed. De prijs van mozzarella.
De ruimte stond vol buffelmoeders. Ze hadden allemaal hetzelfde meegemaakt. Het geschreeuw van het kalfje was het sein. Alle moeders stormden achter de boer aan. Hun hoeven dreunden, maar de omheining hield ze tegen en boer met kalf verdwenen uit het zicht.
Buffels komen voor mekaar op.
Een paar weken geleden dook er een fimpje op van een paar buffels die leeuwen aanvielen. Ze wilden voorkomen dat een familielid werd opgepeuzeld. Indrukwekkende beelden. Voornamelijk door de zeldzame kalmte en focus van de buffels. Wat een doeltreffende beheersing, wat een power.
Mozzarello is dan wel een je-weet-wel buffelstier, maar hij heeft dezelfde kracht en kalmte als zijn wilde soortgenoten. En vooral die nietsontziende blik. Mozzarelo ziet alles. Niets ontgaat hem. En wat hij ziet wordt gewikt en gewogen. Je ziet Mozzarello denken. Zeldzaam intelligent beest. Die blik in zijn ogen toen hij mij ineens in een rolstoel zag!
Sinds de komst van Grietje is Mozzarello nog waakzamer geworden. Haar aanwezigheid heeft iets in hem losgemaakt en hij heeft nu meerdere rollen op het erf. Niet alleen meer 'one of the guys' met Zeus, Herman en Bulle. Hij voelt zich nu ook de beschermer van de kudde en sinds Grietje's eerste tochtigheid is de man in hem ook opgestaan.
Op Mozarello raak je nooit uitgekeken.
Hij trouwens op jullie ook niet :-)
Vrijdag 3 januari 2014
De Dag van DE FAMILIE BOFKONT SOAP
'Ik zal Linda de Mol eens een briefje schrijven, want het wordt tijd voor een serie over Familie Bofkont', mailde een bofkontfan. Ze kan zich de moeite besparen, want die soap is er al lang :-) Een 16-delige TV serie over Familie Bofkont, gedraaid en uitgezonden in het jaar 2005.
Zestien miniatuurtjes over het wel en wee van Familie Bofkont. Het werd me zomaar in de schoot geworpen. In die tijd had ik contact met een bioloog, die me achter de vodden zat omdat hij vond dat er een grote landelijke serie over Familie Bofkont moest komen. Hij had er een TV-producent op gezet die een pilot in elkaar draaide en er de boer mee op ging in Hilversum.
Ik stond erbij en keek ernaar. Die producent was niet geinvolveerd met de bofkonten, maar met een format waar hij aan wilde verdienen. Er werd meer gesproken over marketing en het feit hoe ik zou moeten omgaan met 'mijn komende BN'er-schap', dan inhoudelijk over een mooi verhaal. Het klopte niet. Bij Familie Bofkont gaat het over hele andere dingen. Ik kreeg steeds meer weerstand.
Bij toeval kreeg het hele gedoe ineens een verrassende wending. Familie Bofkont werd coverstory in de PS van het Parool. Een paar dagen later werd ik gebeld door een camjo (camera journalist) van RTV Noord-Holland). Hij klonk goed en was eerlijk. Kwam graag kennismaken, want hij zat met het volgende: De serie die hij zou draaien voor Artis was opgeschort en nu zat hij met een gat. Wat dacht ik van een serie over Familie Bofkont? En zo ja, konden we dan de volgende week al beginnen?
Ineens viel alles op z'n plek. Geen geleur bij commerciele omroepbazen in Hilversum. Geen wurgcontracten, geen crew invasie over de vloer, geen verplichtingen t.a.v. 'mijn BN'er-schap'.
Niks van dat al. Gewoon een aardige jongen, oprecht geinterreseerd in Familie Bofkont, die ad hoc zou langskomen met 1 piepklein cameraatje, die het zelf zou monteren, geen contract niks. De enige afspraak was: we beginnen gewoon en zolang het van weerskanten leuk blijft, gaan we door. Ideaal. Helemaal des bofkonts.
Het werden 16 afleveringen. Ib Haarsma is de naam. Het was een feest om met hem te werken. Volstrekt vanzelfsprekend, volkomen organisch. Op een dag kwam hij met een droevig bericht. Hij had een mooie aanbieding gekregen van RTL4, die hij niet weigeren kon. We waren er allebei treurig van. Familie Bofkont was zijn wekelijkse uitstapje. Als Ib niet naar Editie.NL was gegaan, hadden we nu nog gedraaid...
Alle afleveringen zijn te zien op RTVNH Uitzending Gemist. Klik op 'volgende' voor de eerste 8 afleveringen. De rest volgt vanzelf.
Ik ben er nog steeds blij mee. Alle latere pogingen voor series door anderen voorgesteld, hebben tot niks geleid. Tegengestelde belangen. Herhaling van zetten. Op een dag heb ik besloten nergens meer op in te gaan. Ik heb de vorm gevonden die mij en Familie Bofkont past: schrijven!
Daar is nog een wereld te winnen, temeer ook omdat Ib al het geschoten, ruwe materiaal cadeau gaf. Plus alle bewegende beelden die we zelf nog op de plank hebben liggen. Vanaf 1994 t/m nu. Naast de papieren boeken, nog een schat aan mogelijkheden voor digitale boeken dus.
Familie Bofkont is nog lang niet uitverteld :-)
PS
Ik ben afgeknapt op Utopia van SBS 6. Zo teleurgesteld, toen ik gisteren las dat na 1 dag de 'buitenwereld' al over de vloer geweest is: Betaalde rondleidingen, aan de poort bezorgde catering, Hornbach die materialen aflevert. En wat gaan ze doen met die spullen van de bouwmarkt? Slaapkamers bouwen! Ik kon wel krijsen over zoveel burgerlijkheid. Had gehoopt op het echte moeten overleven, de mentale strijd, het afzien, de vindingrijkheid, de kop boven water zien te houden, het met elkaar zien te rooien, etc. etc. Dat zou spannende televisie opgeleverd hebben. En wat is het nu? Het zoveelste productplacement programma. Niks nieuws onder de zon dus. Zo jammer.
Familie Bofkont Workshop
op Het Beloofde Varkensland
29 december 2013 - 14.00 uur
Bekijk
hier de foto's.
Familie Bofkont Workshop
op Het Beloofde Varkensland
22 december 2013 - 14.00 uur
Bekijk
hier de foto's.
Familie Bofkont Workshop
op Het Beloofde Varkensland
15 december 2013 - 14.00 uur
Bekijk
hier de foto's.Donderdag 2 januari 2014
De Dag van UTOPIA
Waarom ben ik toch zo gefascineerd door dat Utopia van John de Mol? Ik weet het wel. Het doet me denken aan hoe ik met Het Beloofde Varkensland begonnen ben.
Net als de Utopianen kwam ik terecht op een plek zonder enige voorziening. Geen gas, geen licht, zelfs geen water (die luxe hebben zij in Utopia nog wel :-)). Vanuit het niks iets op zien te bouwen. Zie maar hoe je het redt. Bestaat er iets leukers en zinnigers dan dat? Als ik er op terug kijk, de mooiste tijd uit mijn leven.
Dat is vast niet zo, maar de nare dingen vergeet je gelukkig altijd in retrospectief. Bovendien: bouwleed is oppervlakkig leed. Bij de zoveelste overstroming of bevroren waterleiding roep je om je moeder, maar binnen de kortste keren ben je al die ellende weer vergeten. Bouwleed glijdt weer makkelijk van je af, is mijn ervaring.
De Utopianen moeten zich zien te redden in een loods, midden in de winter. Ik kwam in de zomer, dat scheelt een stuk. Staat tegenover dat zij wat geld meekregen van papa John, terwijl ik al vanaf dag 1 vijf-en-dertig-honderd gulden per maand moest dokken (plus 3500 gulden borg). '3500 gulden per maand voor een hut zonder water, gas en electra? En die je zelf nog helemaal moet ontginnen, te beginnen met al die stinktroep en aftandse huisraad uit die schuren te slepen? Je bent knettergek!' riep iedereen in mijn omgeving. Dat was ik ook. Maar toch moest ik het doen. Deze pionier in hart en nieren had een ideaal.
Ik ben zo benieuwd naar de idealen van de Utopianen. Op Oudejaarsavond zijn ze in Utopia gearriveerd. Een nat, koud, somber, modderig terrein. Er werd wat afgeknuffeld en gesnotterd bij het afscheid van hun familieleden. En toen die weg waren, stonden ze mekaar aan te kijken. Met jullie moet ik het een jaar zien te rooien, zullen ze ongetwijfeld gedacht hebben. Ze hadden allemaal een grote kist bij zich. Ik neem aan met kleren en de hoogstnoodzakelijke spullen. Tampons? WC papier? Ik noem maar wat. Dat mocht dan toch kennelijk nog wel van John de Mol.
Ik zag al een klein stukje op TV. Ze zaten alle 15 aan een grote tafel (waar kwam die ineens vandaan??) en een jongeman, die ondertiteld werd als Zwerver, stelde voor om Utopia alcoholvrij te houden, want daar kwamen maar poblemen van. Daar draaide de camera weg. Jammer. Je voelde het eerste probleem al op die tafel liggen, want daar dachten sommigen toch heel anders over.
Dan liever in je eentje met een plamuurmes de opgedroogde koeienstront van letterlijk 100 jaar oud van de zoldering afschrapen. Iedereen die in het Utopia van Familie Bofkont was, weet wat voor klus dat moet zijn geweest. Dat is de deel waar we nu koffie drinken en waar de workshop begint.
Over koeien gesproken. Er wonen ook 2 koeien in Utopia en 25 kippen. Die mogen de Utopianen niet eigenhandig slachten van John de Mol. Gelukkig maar. Ze zouden ook wel gek zijn. Die eitjes zullen ze hard nodig hebben. En ik neem aan dat het om melkkoeien gaat.
Als ik de Utopianen een ongevraagd advies mag geven? Koop van dat zakgeld een stelletje strobalen. Lekker opstrooien bij de koetjes en voorlopig met z'n allen in de koeienstal gaan slapen. Niet voor niks sliepen arme boeren vroeger bij de koeien. Herkauwende koeien zij net straalkachels. 's Ochtendsvroeg druipt de condens van de stalmuren, zoveel warmte geven koeien af.
Ook dat weet ik eigen ervaring. Want na 2 jaar strontkrabben en ander bouwleed, was ik eindelijk zover om twee kalfjes vrij te kopen uit de melkveehouderij. Een dag om nooit te vergeten. Vanaf dat moment ging ik een verbintenis aan voor de rest van mijn leven. Er was geen weg meer terug.
Rosamunde & Brutale Griet groeiden op, kregen hoorns, lagen iedere nacht te herkauwen in hun stalletje. Ik kon me al jaren niks romantischer voorstellen dan bij ze op stal slapen. Eindelijk had ik die gelegenheid in mijn Utopia, dat ik eigenhandig gecreëerd had. Over hoe dat slapen ging een andere keer, maar wárm dat het was!
PS
Vanaf 6 januari is Utopia dagelijks op TV. Ik kan niet wachten. Nu al te volgen via webcams, maar dat kan ik niet. Te weinig bandbreedte op de boerderie. Het is ook altijd wat. De vaat droog, de doek weer nat (Brigit Kaandorp).
GIRO 469 (IBAN NL02INGB0000000469) t.n.v. FAMILIE BOFKONT (ANBI, dus giften zijn aftrekbaar)