Facebook.com/FamilieBofkont & Twitter @FamilieBofkont
GIRO 469 (IBAN NL02INGB0000000469) t.n.v. FAMILIE BOFKONT (ANBI, dus giften zijn aftrekbaar)
varkensmassage & stierknuffelen
Al duizenden mensen hebben de Familie Bofkont Workshop gevolgd :-)
Lees hier de reportage Familie Bofkont Workshop in Roots magazine.
;){kind=link}
De Familie Bofkont Workshop is elke zondag, het hele jaar door.
Programma aanvragen? mail@familiebofkont.nl
Voor data klik hier - Voor foto's klik hier
Besloten groep: Verjaardag - Vrijgezel - Teambuilding - Bedrijfsuitje - etc.
maandag t/m zaterdag - mail@familiebofkont.nl
Dinsdag 31 december 2013
De Dag van DE TERUGBLIK OP 2013
Het jaar 2013 begon met een klapper. De verjaardag van Juffrouw Loes werd groots gevierd op 6 januari. Een hele stal vol vrienden en fans. Juffrouw Loes werd bedolven onder de geschenken. Dit jaar is ook geëindigd met een belangrijke gebeurtenis; de dood van Brutus op 19 december.Tussen Juffrouw Loes en Brutus is het bepaald ook niet stil geweest. Begin januari moesten we afscheid nemen van Golden Girl en haar vent, de mooie Madame Duroc verliet ons in maart en op 5 juni sliep de meest magische kat van de hele wereld in:
Boy George!
Ieder jaar bij Familie Bofkont is er een met een lach en een traan. Het leven met beesten is een leven in verhevigde vorm. Je moet tegen een stootje kunnen. Veel pieken, veel dalen. Het is een emotionele 8-baan. En wat er verder ook gebeurt, de dieren blijven altijd op de eerste plaats staan. Hun eten, drinken & gelukkig zijn, dat is waar het hier om draait.
Er is veel om dankbaar voor te zijn. De Moeder van Sjonnie, die we mochten bevrijden uit de intensieve varkenshouderij. Wat een beest! Wat ben ik blij dat mijn oog op haar viel. Ze had iets bijzonders, iets 'je ne sais quoi', maar wat een geschenk uit de hemel dat de boer mij belde, toen hij overwoog haar weg te doen (lees slacht). En hoe blij en trots hij nu ook is dat ze deel uitmaakt van Familie Bofkont.
Dan de 3 Black Boys die ik eerst maanden heb moeten socialiseren, (lees bij ze op stal wonen tot ze vertrouwen in mensen kregen), en vervolgens een moeder vonden in de grote, lieve ex-fokzeug. Daar alleen al om is 2013 meer dan de moeite waard geweest.
Grietje, die we in juni op de veemarkt vrijkochten. Die al behoorlijke hoorntjes krijgt en op dit moment zelfs tochtig is. Dit blakende kalf is een groot geluk voor Mem, die haar melk niet in de Monatoetjes ziet verdwijnen, maar aan haar pleegdochter kan geven. Erg mooi om een zoogkoe op het erf te hebben en te genieten van haar zorg en toewijding voor haar kalf.
En dan Willy en Maxie, de 2 compensatiebiggetjes als gevolg van een 'kunstproject' (nee, ik ga de naam niet meer noemen). Ook zij maken deel uit van het gelukkige gezinnetje van de Moeder van Sjonnie. Evenals Kleine Beer die zich later ook nog als compensatiebiggetje aandiende van weer een ander project. (veel realistischer en godzijdank niet onder de noemer kunst), aansloot.
In het begin van dit jaar lag er een dik pak sneeuw. De Bovenkerkerpolder was een sprookje. Wie weet nog dat ik schreef over een boer die op zijn trekker in de sneeuw werkte? En dat ik hem iets vroeg, maar in de blog nog niet kon verklappen wat? Bofkontfan Neel kwam er op terug. Wat was dat nou? Ik ben zo benieuwd!
Nou Neel, hier komt ie: Familie Bofkont heeft er een eilandje bij: het Bofkont-eiland. Een prachtig stukje natuurgebied omringd door water, met metershoge grassoorten, wilde planten, kruiden, een oase van betovering en verwondering. De zwanen zwemmen er omheen met hun kroost. Dat wordt het eiland van de Moeder van Sjonnie met haar kinders. Het grenst aan Het Beloofde Varkensland, we kunnen er zo heenlopen door land en over sloten. Hun Varkensvillaatje staat er al. Er loopt een fietspad langs. Ideaal om daar even af te stappen en te genieten van het varkensgeluk. Ideaal punt ook om daar iets leuks op te zetten qua varkensvoorlichting. Het wachten is op het voorjaar.
2013, ook het jaar dat we Facebook op gingen. Eindelijk! Ik wilde eerder nooit, omdat ik dacht dat op FB alleen maar tralala, fun of dierenleed bon ton was, als het op dieren aankwam. En dan ook alleen nog maar een foto met 3 regels tekst. Maar ik wilde toch een poging wagen. En kijk nu. Een hele schare leuke mensen, die mijn - voor Facebook lange - stukken aandachtig lezen, nadenken en ook inhoudelijke comments geven. Er zijn Bofkontboeren en Bofkontboerinnen uit voort gekomen, vertalers, opmakers, hooilossers, noem maar op. En de Vrienden van Familie Bofkont loopt als een tierelier. Familie Bofkont verbindt, zoveel is duidelijk. Jullie hebben geen idee hoe blij we daar mee zijn!
En o ja, voor ik het vergeet. In mei was er dan eindelijk het Familie Bofkont boek. Als welkomstgeschenk voor de Vrienden van Familie Bofkont. Om alle bofkonten nog beter te leren kennen. Ter lering, vermaak en troost. Want zo twitterde iemand van de week: 'Gelukkig is er altijd weer @FamilieBofkont als ik kwaad ben over dierenleed. Dat houdt de boel in evenwicht.'
Zo is het. Familie Bofkont voor de broodnodige balans.
Familie Bofkont dankt jullie voor alle lieve mails, comments, kaarten, geschenken, bloemen en giften en wenst jullie allemaal een fijne jaarwisseling!
Tot 2014 :-)
Maandag 30 december 2013
De Dag van NIEMAND WEET, NIEMAND WEET...
De post van 'Het Dilemma van Do or Die' (29/12) heeft veel losgemaakt. Terecht. Het is ook een complex onderwerp. Fijn dat zoveel mensen bereid zijn er over na te denken, want daar begint het toch mee.
Over dierproeven gesproken:
Bij Familie Bofkont woont een ex-proefdier-varkentje. De eerste en de laatste. Want zo'n bloedstollend avontuur met zo'n succesvolle afloop, maak je maar 1 keer in je leven mee. En de Goden verzoeken, dat is niet slim in dit geval...
Hoe ze heet? Repelsteeltje! Niemand weet, niemand weet dat ik Repelsteeltje heet. Over haar ontsnappingsavontuur heb ik een verhaal geschreven in mijn boek. Een krankzinnige dag, omdat Dennis 's ochtends ook nog een ernstig ongeluk kreeg met het Bofkontbusje, waar hij uitgezaagd moest worden. Diezelfde middag keeg ik een telefoontje van een proefdierlaboratorium.
Lees hier het spannende verhaal van Repelsteeltje :-)
(klik op pagina voor vergroting)
;)
Zondag 29 december 2013
De Dag van HET DILEMMA VAN DO OR DIE
Google "Tom Regan" en je krijgt 183.000 resultaten. De filosoof Tom Regan is een van 's werelds bekendste veganisten.Hij was in mei 2005 op Het Beloofde Varkensland voor opnames voor het Jeugdjournaal. Brammetje & Bonestaakje waren toen nog piepklein. Ze waren pas 10 dagen bij Familie Bofkont.
Brammetje & Bonestaakje hadden in hun korte leventje al veel te verduren gehad. Op de kinderboerderij werden ze verwaarloosd. Ze kwamen niet aan de bak omdat hun moeder te weinig spenen had en de beheerder ze aan hun lot overliet: 'Ik heb er toch genoeg'.
Brammetje werd gered door Ina uit den Oever, daar haalden we hem op en Bonestaakje kwam een dag later, omdat een huilende vrijwilliger van de kinderboerderij mij belde dat hij bijna dood was.
We hebben gevochten voor het leven van Bonestaakje. Rond de tijd dat Tom Regan er was, durfden we voorzichtig te stellen dat hij stabiel was en het ging redden.
Beide biggetjes waren aan de fles. Veel voedingen - dag en nacht - in kleine hoeveelheden, dat is het beste in zo'n geval. Tijdens de TV opnames moesten ze dus ook een voeding.
De regisseur leek het leuk dat Tom en ik ieder een biggetje de fles zouden geven. Altijd een mooi moment, zeker voor de kijkers van het Jeugdjournaal.
Maar Tom Regan weigerde dat te doen. Waarom? Brammetje & Bonestaakje kregen koemelk en daar deden ze het goed op. Tom wilde ze die melk niet geven, want dat ging tegen zijn principes als veganist in. Geen enkel dierlijk product is geen enkel dierlijk product. Punt uit.
O. En stel dat je vrouw ongeneeslijk ziek is en alleen gered kan worden met medicijnen waar een dierlijk product in zit? Dan zou ze die medicijnen van mij niet mogen gebruiken, was het antwoord van Tom Regan. Ook niet als ze dan dood zou gaan? Nee, ook niet als ze dan dood zou gaan.
We waren er allemaal even stil van.
Ik begon met de flesjes. Die twee snoezige, roze, gulzige biggetjes, ze waren een plaatje. De crew smolt en de camera snorde al. Ondertussen vertelde ik Tom dat de melk afkomstig was van koeien met een goed leven. 'Van je eigen koeien?', vroeg Tom. 'Nee, niet van mijn eigen koeien, die melk ik niet.'
Tom ging toch overstag. Hij nam het flesje van Bonestaakje over. Tja. Toch de macht van de camera?
Ik kom er op omdat ik vanochtend in Trouw las over een jonge Italiaanse vrouw die aan 4 ongeneeslijke ziekten lijdt. Ze heeft een foto van zichzelf aan de beademing op internet gezet. Voor haar buik houdt ze een pamflet waarop staat dat ze dankzij proeven op muizen al 25 jaar geworden is. Zonder die muizen zou ze niet ouder geworden zijn dan 9 jaar.
Nu wordt ze met de dood bedreigd door mensen die tegen dierproeven zijn: 'Ik hoop dat je zo snel mogelijk sterft, jammer dat je niet op je negende al dood was', en meer van dat soort onbegrijpelijke berichten krijgt ze naar haar hoofd geslingerd.
Ik ben ook tegen dierproeven. Vind dat alles op alles gezet moet worden om alternatieven te ontwikkelen, waar geen dier meer aan te pas hoeft te komen.
Maar wat was ik blij voor de bruid, die naar Het Beloofde Varkensland kwam om onze varkens te bedanken. Ze had weer een heel leven voor zich. Een man, ze hoopte op kinderen.
Met haar hartkwaal was daar allemaal geen sprake meer van geweest.
Maar nu had ze een varkenshartklep. En een toekomst.
Dankjulliewel lieve varkens! :-)
Zaterdag 28 december 2013
De Dag van DE VEGA-NIEUWJAARSDUIK VAN ZEEMAN
'Je was je tijd vooruit een paar jaar geleden met Zeeman!', mailde Bofkontboerin Maya. Wat blijkt? Ein-de-lijk komt er een vervolg op de Vega Nieuwjaarduik van Zeeman :-) De PvdD heeft de handschoen opgepakt. Leuk!Zeeman was inderdaad zijn tijd vooruit op 1 januari 2009. Vlak voor nieuwjaarsdag van dat jaar brachten Jort en Georgina een bezoek aan Familie Bofkont. Ze waren er vol van.
Binnen het uur na hun vertrek belde Jort al. Ik had hem verteld dat ik met Zeeman een nieuwjaarswandeling op het strand van Bloemendaal zou maken. 'Mag ik mee, en zullen we dan naar Scheveningen gaan om Unox een plaagstootje te geven?'
'Op voorwaarde dat ik eerst ga kijken of Zeeman het naar z'n zin zal hebben in Scheveningen en dat we dan op het terrein van Unox vegetarische erwtensoep met vegetarische rookworst gaan uitdelen, antwoordde ik.
Het werd een mega-succes. Zeeman opende de Nieuwjaarsduik. Hij lag er als eerste in. Direct daarna blies Unox af en stormde er een menigte van meer dan 6500 mensen de zee in. En Zeeman? Hij draaide zich om en liep zo de menigte in. Hij vond het prachtig. Omringd door meiden in bikini met champagne werd hij toegezongen door een groep studenten. Hij werd gekust, bejubeld en als een held binnengehaald. Met een grote grijns poseerde hij voor het Kurhaus.
Daarna liepen Jort en ik met een enorme ketel vega-erwtensoep tussen ons in naar het feestgewoel op het terrein van Unox. Een schare Vrienden van Familie Bofkont in ons kielzog. Zeeman liep gewoon met ons mee.
Dat staat me nog het meest bij van die dag. Dat Zeeman gewoon als vriend met ons meeliep, naast die ketel soep. Alsof het de gewoonste zaak van de wereld was. Hij was een van ons. Niks touw of riem om zijn nek. Zeeman was vrij.
En onder dat motto met een knipoog 'Zeeman is vrij om in zee te zwemmen, terwijl zijn collega's in de soep van Unox drijven', deelden wij de vega-erwtensoep uit. En die viel in de smaak.
Daar kwam de organisatie van Unox al aan. We moesten weg. Jort belde Mark Rutte of Unox zomaar een stuk strand voor zichzelf kon claimen. Het mooiste moest nog komen: Toen Zeeman al weer lekker op het stro in zijn eigen VIP-vervoer (Very Important Pig) lag, en ik de bus startte, tikte de politie tegen het raampje. De Dierenbescherming vond dat Zeeman in een traditionele veekar vervoerd moest worden!
Maar de agenten hadden nog nooit zo'n luxe vervoer gezien voor 1 varken. Ze keken hun ogen uit. Zo'n prachtig ruime bus en dan die dikke laag stro! Enfin, het was een dag vol reuring en jolijt. Zeeman heeft genoten van zijn stardom.
Een poosje later werd ik gebeld door Unilever (Unox!), de afdeling research en devolopment. Ze hadden een nieuwe directeur. Hij wilde nieuwe producten ontwikkelen, diervriendelijker. Of ik ze een training wilde geven bij Familie Bofkont, ter lering, inspiratie en vermaak. Aldus geschiedde. Er kwam een scharrelrookworst uit voort :-)
PS
Google even Zeeman Nieuwjaarsduik voor veel prachtige foto's
PPS
Zeeman wenst iedereen een fijne vega-nieuwjaarsduik!
Vrijdag 27 december 2013
De Dag van ZOVEEL HERINNERINGEN
Zoveel herinneringen aan de decembermaand bij Familie Bofkont. Zoveel Bofkonten zijn in december bij Familie Bofkont gearriveerd.Het begon met Lady Lolita (2002), die tijdens de MKZ werd verbannen naar een tochtig, koud hokje, ver van de mensen verwijderd. Het ergste zou nog komen: na de MKZ was Lady Lolita niet meer welkom op haar op haar oude plek en zou ze verbannen blijven voor de rest van haar leven.
Lady Lolita was welkom bij FamilieBofkont. Het kwam goed.
Daarna kwam Maximiliaan (2004) rond de Kerstadagen. Hij werd mishandeld door studenten en liep daar zo'n trauma van op, dat er voor Max nog maar 1 plek op de wereld was en dat was Het Beloofde Varkensland.
Ook met Max is het helemaal goed gekomen.
Toen kwam Zeeman (2007) tussen Kerst en Oudjaar. We kochten hem vrij op de drempel an het slachthuis.
Wat denken jullie? Goed gekomen?
Knor & Knorrie arriveerden ook in de decembermaand van 2007. Moesten dood na een fotoshoot (zie hun verhaal op FB, via site en op twitter van gisteren, 26 december).
Ook met Knor & Knorrie kwam het goed, zij het met een slag om de arm.
En dan hebben we nog La Mama & Edwin (2009) in december. La Mama, een uitgewerkte fokzeug met oornummer 1281 moest ook naar de slacht. Haar lot kreeg een prachtige wending. De boer was op zijn nummer 1281 gesteld, dat zag ik aan zijn ogen. Ze had hem in die jaren intensieve varkenshouderij 170(!) biggen geschonken. Hij noemde haar zijn superfokzeug en omdat ze ook een vriendelijk varken was, raakte hij aan haar gehecht. Op mijn vraag of ik haar mocht kopen, samen met haar laatste biggetje (haar 170-stebiggetje dus), zei hij dus ja: 'Wat een goed idee! Als ik het 1 varken gun, dan is het nummer 1281 wel!'
Of het goed kwam?
Het mooiste moet nog komen: Ik mocht La Mama en haar laatste biggetje Edwin, (vernoemd naar boer), niet eens betalen. Hij gaf La Mama & Edwin een cheque mee van 1281 euro! Drie dagen later begon het te sneeuwen.
En omdat december de maand is van de evergreens en het ongezellige weer van vandaag best een tegenwicht mag krijgen:
Nog eens La Mama & Edwin in de sneeuw op het Beloofde Varkensland!
Donderdag 26 december 2013
De Dag van LICHT & HOOP
Is Kerstmis niet het feest van licht en hoop? Welnu: Ik ben gistermiddag voor het eerst weer buiten geweest. Na 6 weken! Weliswaar in een rolstoel, maar dat mocht de pret niet drukken.Ik ging letterlijk de drempel weer over naar Familie Bofkont. Van voorhuis naar stal, er zit slechts 1 muur tussen. Fysiek lag ik al die tijd maar een paar meter van de bofkonten vandaan, maar ik moest het al die tijd slechts doen met hun geluiden.
En daar zat ik gisteren dan toch ineens weer tussen Familie Bofkont in. Eindelijk! Gek, duizenden keren loop je heen en weer van voorhuis naar stal, denkt er niet bij na, want de gewoonste zaak van de wereld, en dan ineens lig je gevloerd. Niks is meer vanzelfsprekend. De eerste keer weer bij de beesten wordt dan de gebeurtenis van het jaar.
De eerste, die ik rechts om de hoek onder een grote berg stro had moeten zien liggen, was Brutus. Maar Moeke stak haar neus triomfantelijk omhoog, blij dat ze daar nu het rijk alleen heeft met haar hangbuikgezinnetje. Geen Brutus meer die altijd wilde liggen waar Moeke lag, ook al waren er wel 300 andere plekken. Als Brutus binnen kwam, moest Familie Hangbuik opzouten. Dat is nu voorbij.
Verderop lag Wildeman, als altijd helemaal in het stro ingegraven. En daar was Knor. Hij rook aan de rolstoel. Ik aaide hem. Zo is het dus om vanuit dit perspectief kennis te maken met zulke grote dieren, dacht ik. Goed om dat ook eens zelf mee te maken.
We krijgen regelmatig mensen in rolstoel op de workshops. Nu weet ik hoe dat voelt. Het komt letterlijk en figuurlijk dichterbij. Ik ken mijn bofkonten, maar als je ze niet kent - anders dan van Facebook - en voor het eerst echt meemaakt en je zit in een rolstoel, moet je je aan ze kunnen overgeven. Loslaten en vertrouwen, daar komt het op neer. Ik herinner me dolgelukkige, schaterlachende mensen in rolstoelen omringd door grote bofkonten en ben postuum nog meer onder de indruk van hun vermogen om te vertrouwen.
Knor maakte het niks uit of ik nou stond of zat, lekker aaien is lekker aaien. Die Knor. Ook al weer 6 jaar bij Familie Bofkont. Hij ziet er goed uit. Voor een leek een groot varken, voor mij ver onder de maat gebleven. Knor had zo'n slechte start in zijn leven, dat het al heel wat is dat hij het gered heeft.
Knor is degene die samen met zus Knorrie doodgespoten moesten worden na een fotoshoot. 'Ik haal iedere keer weer nieuwe bij de boer', had de fotograaf gezegd tegen de dierenkliniek. 'Spuit maar dood.' Ellendig verhaal, is allemaal goed gekomen. Maar de eerste weken van hun leven hebben Knor & Knorrie alles moeten ontberen, waar biggetjes zo'n broodnodige behoefte aan hebben om te kunnen overleven. Lichaamswarmte van de moeder, veiligheid in het grote roze gezin, het juiste eten en drinken en rust. Veel rust.
In plaats daarvan moesten deze twee biggetjes optreden als fotomodel. Het heeft Knor & Knorrie een knauw gegeven in hun weerstand en een blijvende groeiachterstand. Vlak voor de Kerst van 2007 kwamen de verzwakte biggetjes op Het Beloofde Varkensland aan. En mede door de goede zorgen van Boy George hebben ze het gered.
Boy George! Daar is ie weer. Niet weg te denken bij Familie Bofkont, ook al is hij sinds de zomer niet meer fysiek aanwezig op Het Beloofde Varkensland. Maakt niks uit. 'Ik zie hem hier nog steeds rondlopen', mailde Maya nog van de week. Zij is niet de enige. Net als Brutus, Boy George voor altijd bij Familie Bofkont.
En omdat het Kerstmis is, het feest van licht en hoop, nog eens de evergreen der evergreens: Boy George met Knor & Knorrie!
Blijft een plaatje :-)
Woensdag 25 december 2013
De Dag van ARIE BOMBARIE & FRANSE GANZEN
Het was weer raak gisteren op EenVandaag. Franse ganzen. Een scharrelleven buiten tot de laatste drie weken van hun bestaan. Dan dwangvoederen. Foie gras. Kerstmis 2013. What's new.Wat zagen ze er ontredderd uit, de Franse ganzen, gevangen in hun kooien. Geen enkele bewegingsvrijheid meer. Niet meer hun vleugels uitslaan, niet meer badderen, niet meer zichzelf kunnen verzorgen. De Franse ganzen konden alleen nog maar recht vooruit kijken. Verfomfaaide veren, vies en vet. Ze hadden niet alleen hun vrijheid, maar ook hun waardigheid verloren.
Arie Bombarie is al weer hard op weg naar zijn twaalfde jaar bij Familie Bofkont. Als kuiken sliep hij onder mijn haar, kletste de oren van mijn hoofd, wat een trots en levenslustig baasje. En dat is hij nog steeds. Lelijk tegen de varkens en koeien als ik er bij ben (jaloezie!), innig tegen ze aan gevleid als ik hem tijdens m'n avondrondje betrap.
Als goed gastheer staat ie iedere zondag bij de poort de gasten van Familie Bofkont op te wachten. Dol van enthousiasme, want daar zijn z'n soortgenoten weer. Zo beschouwt hij ons. Arie Bombarie is geboren in een broedmachine zonder moeder. Ganzenkuikens hebben de eigenschap om, zodra ze geboren zijn, het eerste bewegende wezen als hun moeder te beschouwen. Maakt niet uit wie of wat. Voor Arie Bombarie was dat de mens. De dag na zijn geboorte werd hij naar Familie Bofkont gebracht. Volgens de boekjes kan hij 50 jaar worden...
Wim T. Schippers was diep onder de indruk van de persoonlijkheid van Arie Bombarie. Die twee waren gewoon in hun element door elkaars aanwezigheid. Hele verhalen hielden ze tegen elkaar. Arie Bombarie straalde. Hij deed er toe.
Nieuwsuur had gisteravond ook een item over foie gras. Tot mijn grote verrassing zag ik een boer in Spanje die ook ganzenlever produceert, maar op een heel andere manier. Zijn ganzen lopen hun hele leven (1 jaar) buiten en smullen van eikels. Na een jaar zit hun leventje er op en hebben ze door die calorierijke eikels net zo'n vette lever als hun gedwangvoederde lotgenoten in Frankrijk.
Wat een goed idee van die boer. Hij vertelde dat hij voortdurend tegen z'n ganzen praat en dat ze daar zo van genieten. Dat was te zien. De Spaanse ganzen zien er blakend uit. Spaanse foie gras. 450 euro voor een kilo. De trotse boer mag zelfs Obama tot zijn klandizie rekenen.
Ik heb nooit foie gras geproefd, geen idee hoe het smaakt. Maar stel dat ik dat wel gewild zou hebben in mijn carnivorenverleden, dan zou ik zeker voor de Spaanse variant gespaard hebben.
Maar zo lekker als boerenkool met vegaspekkies op Eerste Kerstdag, kan het nooit zijn. Ganzen zijn ook dol op boerenkool. Arie Bombarie krijgt vanavond een handje rauwe.
Familie Bofkont wenst jullie fijne feestdagen, samen met je wie wilt, mens en/of dier :-)
Dinsdag 24 december 2013
De Dag van AFSCHEID VAN BRUTUS - 360 KILO VARKENSGELUK
Brutus heeft vanochtend om 6 minuten voor 9 Het Beloofde Varkensland verlaten.Hij wordt getransformeerd tot groene stroom.
'Hé daar is Brutus weer',
zal ik voortaan denken als ik de warmtelampen aandoe in de Varkensmassagesalon.
Op die plek heeft hij op 19 december ook zijn laatste adem uitgeblazen.
De cirkel is rond. Brutus 9 jaar en 10 maanden geworden.
Hij zal voor altijd bij Familie Bofkont blijven horen.
Uit mijn boek Het Beloofde Varkensland/Familie Bofkont:
(klik voor vergroting)
;)
(klik voor vergroting)
Maandag 23 december 2013
De Dag van HERINNERINGEN AAN BRUTUS (4)
Zo blauw als de lucht was het rechteroog van Brutus. Zijn andere oog was donkerbruin. Niet dat je zijn ogen vaak zag, want Brutus kneep ze altijd een beetje dicht alsof hij dan nog intenser genoot van een lekker hapje of een modderbad.Brutus had ook een dubbele krul in zijn staart. Alles aan Brutus was eigenlijk buitengewoon. Als kindjes (die nauwelijks over hem heen konden kijken) vroegen hoe zwaar Brutus was, telde ik de lichaamsgewichten van hun vader, moeder, broers en zussen bij elkaar op en dan kwamen we vaak amper op een halve Brutus uit.
Nog leuker was een schoolklas. Dan stonden er soms wel 10 kinderen op een kluitje. Bij elkaar aan gewicht waren ze dan samen 1 Brutus. De kinderen konden het nauwelijks geloven.
Brutus was sinds 5 december de ster op een grote VMBO school in Rotterdam. Een leuke docent (Business English) heeft daar een hele leergang rond Brutus opgezet. Als verrassing trouwens, ik wist er niks van tot ik op Sinterklaas een berichtje kreeg dat ze haar 3e klassers geen marsepeinen varken, maar eentje van vlees & bloed zou voorschotelen: Brutus!
De docent Business English had allerlei opdrachten rond Brutus, te beginnen over zijn gewicht. Een mix van rekenen, natuur/wiskunde. De leerlingen moesten hun antwoorden en motivaties in het Engels beantwoorden. Een groot succes. Er zouden nog een aantal lessen volgen met Brutus in de hoofdrol. Dierenwelzijn stond nog op de agenda, suggesties van mijn kant waren welkom. Kortom, een geweldig project. De leergang Brutus zou in het voorjaar afgesloten worden met een bezoek aan Brutus door de leerlingen en alle docenten van die VMBO.
Morgen wordt Brutus opgehaald. Ik was te laat met aanmelden, het weekend zat er tussen.
Nu ligt Brutus lekker warm ingepakt op een baar naast de melkerij. Nog een laatste dagje onder de blauwe lucht van Het Beloofde Varkensland. De zon schijnt, het is een mooie maandag.
Aan de dijk hangen de foto's van het leven van Brutus. Er liggen bloemen, dennetakken, kerststerren. En appels. Veel appels, want daar was Brutus dol op. De fakkels branden. Auto's stoppen. Fietsers stappen af. Ze houden even stil en kijken naar het bord. Brutus als big, Brutus met Theo, Brutus met zijn expressieve neus.
Brutus, Brutus, Brutus :-)
Zondag 22 december 2013
De Dag van HERINNERINGEN AAN BRUTUS (3)
Alles gaat goed. Het heengaan van een Bofkont heeft altijd veel voeten in de aarde. Of aarde, was dat maar waar. Maar een varken onder de grond is bij wet verboden.Achter de toenmalige boerderij van mijn opa in Friesland ligt zijn varken Betsie begraven. Hij sliep altijd bij haar in het stro als ze 's nachts moest biggen (jargon voor varkensbevalling). Dan bleef hij bij haar tot het laatste biggetje geboren was. Op een dag overleed Betsie aan de vlekjesziekte. Het werd een dag van rouw, vertelde mijn vader ruim 80 jaar later, toen hij me de plek aanwees waar mijn opa Betsie begroef.
Toen, rond 1920, mocht vee ook al niet meer begraven worden. Toch deed mijn opa het. Zijn Betsie moest in de buurt blijven. (Ik heb het allemaal van geen vreemde, daar kom ik steeds meer achter).
Een eigen Bofkont-Begraafplaats op Het Beloofde Varkensland! Ik zou er een moord voor doen. Het mag niet. En ik doe het daarom niet. Want deed ik het wel, dan kwam het in de krant met alle gevolgen van dien en dan zou Familie Bofkont in de problemen komen. Ik heb de verantwoordelijkheid voor al die bofkonten, dus moet ik praktisch blijven denken en handelen.
Vandaag weer workshop. De show must go on, maar ik verheug me er ook op, want zo is het leven hier. Brutus heeft het goed gehad, heel goed zelfs, en dat kunnen we vandaag vieren. Zoveel hartelijke mails en comments op FB, iedereen leeft zo mee, dat doet goed.
Niet alleen ons maar dat doet vooral alle varkens goed, ver voorbij de grenzen van Het Beloofde Varkensland. Familie Bofkont is een statement om de wereld te laten zien dat varkens de moeite waard zijn. Dat het ook de moeite waard is om bewust met het heengaan van Brutus bezig te zijn. Het heeft zin en dat wordt door steeds meer mensen gevoeld, gewaardeerd en gesteund.
Er bestaat een foto van de jonge James Dean met een varken. Net als mijn opa was deze jaren 50 filmster zijn tijd ver vooruit door zijn varken een podium te geven. In een tijd waarin het in niemands hoofd opkwam om met een varken vereeuwigd te willen worden, liet de rebelse James Dean zich trots naast het imposante dier fotograferen. Een stunt van jewelste.
Toen Jort een paar jaar geleden met Brutus op de foto ging voor de glossy JAN, moest ik daar aan denken, (je kunt je trouwens ook afvragen wie hier nu eigenlijk de Beroemde Bofkont is... :-)).
Varkens zijn van alle tijden en van alle landen. Maar er was maar 1 Brutus. Met zijn uiterlijk, zijn grillige karakter en de uitstraling van het ouderwetse boerenvarken, een varken om nooit te vergeten.
Leve alle varkens! Leve Brutus! :-)
Wordt Vervolgd.
PS
Kijk hier naar de foto van James Dean op Google Images:
http://www.google.nl/search?q=james+dean+pig
Zaterdag 21 december 2013
De Dag van HERINNERINGEN AAN BRUTUS (2)
Alles was groot aan Brutus. Te beginnen zijn oren. Brutus had oren zo groot als kamerschermen. Hij kon er enorm mee flapperen als hij zijn kop van links naar rechts schudde. Dat verplaatste niet alleen lucht, maar maakte ook veel geluid. Flats, flats, flats. Het was verstandig om dan enige afstand te houden. Hij kon er - onbedoeld - een venijnige lel mee uitdelen.De oren van Brutus masseren was een belevenis. Brutus genoot er intens van. Ik ook. Concentratie was het toverwoord. En als ik dan alle handelingen in de juiste volgorde op elkaar had laten volgen, was de beloning groot. Pure meditatie.
Nu de dood meer en meer beslag op Brutus begint te leggen, hebben we hem helemaal bedekt met stro. En wat steekt er triomfantelijk uit die gigaberg stro omhoog? Zo'n prachtig roze oor. Vergeet mij niet, zegt dat oor. Nee Brutus, we vergeten niks, alles zit voorgoed in mijn systeem.
Ook vannacht was er weer een varkenswake bij Brutus. Juffrouw Loes en Mister Frisling aan de ene kant als afgevaardigden van de wilde zwijnen. Een stel roze vrienden met Ieniemienie aan de andere kant. Veel dichterbij dan de eerste nacht. Die grote berg van stro doet zijn werk.
Ieniemienie was even in de war. Gewend als hij was om samen met zijn zus tegen de grote warme Brutus aan te slapen, wist hij gisteravond even niet wat hij met de nieuwe situatie aan moest. Helemaal tegen Brutus aan was duidelijk geen optie meer, dat snapte hij wel. Maar hij wilde toch zo dicht mogelijk in zijn buurt blijven.
Hij vond een slimme oplossing. Ieniemienie duwde Lijs & Haas van hun plek, plofte neer en had toen the best of both worlds. Een klein stukje van Brutus af en tegelijkertijd tegen een paar warme roze kacheltjes aan.
Maar het ontroerendste was Grietje. Ook zij heeft deze nacht bij Brutus doorgebracht. Daarmee waren alle bofkontkoeien vertegenwoordigd. Met haar parmantig opgestoken zwart-witte kalverkopje lag ze achter Brutus en sloot daarmee de cirkel varkens rond hem af.
Vandaag staat helemaal in het teken van het afscheid van Brutus. Dat klinkt romantisch en we maken er zeker iets moois van, maar er komen ook een hoop praktische zaken bij kijken. Want hoe krijg je een beer van 360 kilo van A naar B?
Vrijdag 20 december 2013
De Dag van HERINNERINGEN AAN BRUTUS (1)
Brutus heeft zo goed als zeker een hartstilstand gehad. Wat een mazzel heeft die roze lummel gehad. Gewoon thuis op de plek waar hij - zeker de laatse jaren - 't liefst lag. Hij ligt er bij als een vorst.De hele dag was het gisteren een komen en gaan van alle bofkonten. Een voor een kwamen ze bij Brutus kijken. En toen het donker werd, zijn ze allemaal in een grote, wijde kring om hem heen gaan liggen. Zo is de nacht verlopen met Brutus als stralend middelpunt.
Hoe langer ik er over denk, hoe meer het tot me doordringt hoe bijzonder dit is. We mogen onze handen dichtknijpen. Voor hetzelfde geld was Brutus ergens op het erf - of erger nog - in een sloot terechtgekomen. Alles was mogelijk geweest en allemaal even erg, want een varken van 360 kilo haal je dan niet zomaar binnen.
Nu ligt Brutus op de allerbeste plek van Het Beloofde Varkensland: de Varkensmassagesalon, zo'n beetje de hemel op aarde voor varkens.
En helemaal het domein van Brutus, want zes jaar geleden was de Varkensmassagesalon de locatie voor een opera met Brutus in de hoofdrol. Een nieuw geschreven opera, waarin God werd voorgesteld als een mooie, oude, wijze dame die op een troon in de hemel zat, omringd door allemaal grote roze varkens.
De wereldpremiere van de opera was in Friesland (Opera Spanga). Het decor bestond uit een mega filmdoek met de beelden van God in de hemel tussen haar varkens. Ik herinner me de imposante close-up van Brutus van 4 x 5 meter.
Drie dagen lang is er hier toen gedraaid. De Varkensmassagesalon werd omgebouwd tot professionele filmset. Linke soep, al die peperdure apparatuur tussen de varkens. Ik had in eerste instantie de boot dan ook aan alle kanten afgehouden (we worden doodgegooid met dit soort (media)aanvragen en ik zeg bijna altijd nee).
Maar de operaregisseur was erg vasthoudend op een manier die zowel verleidelijk, als uiterst respectvol voor Familie Bofkont was: bescheiden, begripvol, niet graaierig, smaakvol en met een groot gevoel voor stijl. Ik kon geen nee zeggen tegen zoveel beschaving en zo'n prachtige productie.
We trokken ruim de tijd uit om de crew te briefen over het doen en laten van varkens en grote roze lummels in het bijzonder. Als iedereen zich aan hun spelregels zou houden, zou het goed kunnen komen.
Wat me het meest van deze bijzondere, sfeervolle dagen is bijgebleven, is de rol van Brutus. Niet alleen als de ster van de opera, maar nog meer zijn rol als steun & toeverlaat van Theo.
Theo, die arme, lieve Theo, die ik ons varken met een oorlogsverleden noemde. Theo was gedumpt op een akker, zou doodgeschoten worden door Staatsbosbeheer, maar de ambtenaar kon dat niet over zijn hart verkrijgen en belde mij op.
De zwaar getraumatiseerde Theo kon bij het minste geringste ineens 'in huilen uitbarsten'. Dan was hij volkomen overstuur en jammerde het uit in blinde paniek. Hartverscheurende geluiden, die een diep weggestopt verleden aan de oppervlakte brachten.
Brutus voelde dit goed aan en ontfermde zich vrijwel meteen over de kwetsbare Theo. Theo voelde zich volkomen op zijn gemak bij Brutus. Brutus was zijn held, zijn grote vriend. Bij Brutus kwam alles altijd goed voor Theo.
Tijdens de opbouw van de filmset had Theo de benen genomen. maar toen alles weer tot rust gekomen was en hij op zoek ging naar Brutus, bleek hij de Varkensmassagsesalom niet meer in te kunnen. Die was door volkomen afgedoekt van de buitenwereld. En iedereen was klaar voor de eerste take.
Theo schreeuwde het uit van ontzetting. Waar was zijn Brutus? Ik gebaarde naar de regisseur dat dit eerst opgelost moest worden. Dit was de praktijk, dit was waar ik ze steeds voor gewaarschuwd had. Werken bij en met Familie Bofkont vereist 100% aanpassing aan de beesten. Er zat niks anders op. Iedereen moest alles uit z'n handen laten vallen. De kwestie Theo ging voor.
Ik vroeg de crew heel zachtjes in het stro te gaan zitten (maak je klein, anders heeft Theo het niet meer). Verroer geen vin en geef geen kik. Fluisterend gaf ik aanwijzingen. Toen tilde ik voorzichtig een stukje van het zwarte doek op in de hoop dat Theo naar binnen durfde te komen.
Maar Theo werd er alleen maar argwanender door. Leer mij de van nature achterdochtige hangbuikjes kennen. En dan ook nog eens een hangbuikje met een oorlogsverleden.
Brutus lag verderop in een enorme berg stro. De lichtman had zijn lampen al rondom Brutus uitgesteld. Na veel kunst en vliegwerk lukte het om Theo met een stukje appel naar binnen te loodsen. Maar toen. Daar stond hij temidden van al dat vreemde volk en die camerastatieven. Stijf van de stress. Ik hield mijn adem in.
Op dat moment knorde Brutus even kort ter begroeting. En dat was de redding. Theo vloog dwars door de mensen, kabels, camera's, draden en spullen op Brutus af. Daar lag zijn grote vriend. Nu kon hem niks meer overkomen. Hij plofte naast Brutus neer en kroop stijf tegen zijn grote vriend aan. Geen kind meer aan gehad.
Brutus speelde de sterren van de hemel en Theo werd zijn tegenspeler. Wedden dat Theo straks op Brutus staat te wachten? :-)
Donderdag 19 december 2013
De Dag van ACHT MOOIE JAREN VOOR BRUTUS †
Het kan zomaar gebeuren. Vanochtend kwam Brutus niet ontbijten. Even kijken waar hij is, dacht Dennis. Hij vond Brutus in de Varkensmassagesalon. Daar lag hij in zijn eentje, in het midden van zijn geliefde ruimte vol stro.Hé Brutus, kom je nog?
Maar Brutus kwam niet. Hij lag er bij alsof hij op een massage lag te wachten. Maar op deze vroege decembermorgen heeft Brutus zijn laatste adem uitgeblazen, temidden van zijn vrienden. Hij voelde nog een beetje warm aan. Maar toen zijn vrienden allemaal gingen ontbijten, ging Brutus niet meer met ze mee.
Was Brutus ziek? Nee. Gisteren nog alles in orde. Gewoon ontbeten, en met smaak zijn boterham met pindakaas (inclusief artrosepillen) verorberd, alles ging zijn gewone varkensgangetje. Brutus was blijkbaar op. Omgevallen van ouderdom. Hij moet heel vredig ingeslapen zijn. Brutus is 9,5 jaar geworden.
Precies drie weken geleden, op donderdag 28 november, schreef ik dit nog over Brutus & Miss Piggy:
'Ik hoop dat Miss Piggy en Brutus nog wat jaartjes tegoed hebben. Zelf maken zij zich daar helemaal niet druk om. Zij leven in het hier en nu. Eten, drinken en gelukkig zijn. Wat wil een varken nog meer?'
Het gelukkige leven van Brutus op Het Beloofde Varkensland begon 8 jaar geleden. We hadden Brutus met een stel bofkontfans vrijgekocht van de slager. Brutus was toen 1,5 jaar en hij woog 360 kilo. Rijp voor de slacht.
Op 30 november 2005 arriveerde Brutus bij Familie Bofkont. Hij werd de buurman van Miss Piggy. Ze woonden naast elkaar, aanvankelijk nog even gescheiden door een hek.
Op 19 december 2005 ging Brutus voor het eerst het erf op. 19 december! En vandaag precies 8 jaar later dus, is Brutus voor altijd gaan slapen. En wie kwam meteen na het ontbijt als eerste bij hem kijken?
Miss Piggy!
Dit wordt de week van Brutus. Om zijn leven te vieren. Om dankbaar te zijn wat hij ons allemaal gebracht heeft, zowel de mensen als de bofkonten. Brutus was de steun & toeverlaat van Theo, Brutus liep weg met Opaatje, Brutus bleef trouw aan Miss Piggy, Brutus was een warme kachel voor de Ieniemienies, ach er zijn zoveel mooie herinneringen aan Brutus.
We beginnen bij het begin.
Vandaag de foto van Brutus als baby in de armen van de slager.
Brutus werd vetgemest achter de slagerij.
Maar toen het 1,5 jaar later zover was, kwamen wij :-)
Woensdag 18 december 2013
De Dag van DE STIERENWASSER
Special treatment voor Zeus vandaag. Stierenwasser Jaro (in het dagelijks leven UvA student sterrenkunde) sprong vanochtend om 6.00 uur al op de fiets naar Familie Bofkont.Hoog tijd om Zeus weer eens te komen wassen.
Van alle Bofkontkoeien is uitgerekend hij de grootste smeerpoets. Zeus, de witte stier met zijn mythische verleden, maakt er regelmatig een potje van. Ploft neer in een koeienvlaai of in een modderplas, het kan hem allemaal niet schelen. Dat zullen Herman en Bulle niet in hun hoofd halen, terwijl zij met hun zwarte vacht heel wat zouden kunnen hebben. Maar met name Bulle is erg schoon op zichzelf.
Zeus is dol op die bezoekjes van Jaro. Jaro was er bij op de veemarkt, toen we Zeus ontdekten (of eigenlijk ontdekte Zeus ons) en hij mee naar Familie Bofkont mocht.
Warm stromend water, een borstel, een paar flessen shampoo, een kruiwagen met lekkere hapjes voor Zeus en redelijk weer. Het mag niet te koud zijn.
Zeus staat er altijd lekker rustig bij en laat zich helemaal vertroetelen. Na een paar uur geconcentreerd doorwerken is hij dan weer helemaal schoon, geurig en prachtig. En zo ging het vanochtend ook weer.
Dankjewel Jaro en tot de volgende keer :-)
Dinsdag 17 december 2013
De Dag van KLEINE BEER WORDT EEN BOEF
Kijk die Kleine Beer nou toch. Wat een boef. Hij wordt met de dag leuker en mooier. Prachtig lang en dik haar krijgt ie ook.Helemaal hersteld van de goed gelukte operatie (de hechtingen zijn nog steeds aan het oplossen), en weer opnieuw in de groep opgenomen. En aanhankelijk! Kleine Beer is dol op mensen.
Gelukkig wordt het elke week weer zondag. Kleine Beer kan niet wachten tot de volgende workshop. De rest van Familie Bofkont trouwens ook niet :-)
PS
De antwoorden op het Varkenscollege van gisteren 16 december staan nu ook online: https://www.facebook.com/FamilieBofkont/posts/497162777069074
Maandag 16 december 2013
De Dag van het VARKENSCOLLEGE
Het Koeiencollege is in de smaak gevallen. 'Komt er nu ook een Varkenscollege?', vraagt iemand op FB. Het Varkenscollege wás er al. Het eerste live Varkenscollege gaven we twee jaar geleden al aan de Bofkontuniversiteit. Maar in feite doen we niks anders dan colleges geven over varkens en koeien. Al heel lang, want vanaf de zomer van 2003 hebben de workshops echt een vlucht genomen. Een soort zondagsschool-nieuwe-stijl.Vandaag een mini varkenscollege in de vorm van vragen bij een filmpje. Op het filmpje zien jullie Familie Bofkont aan het ontbijt, vorige week op een mooie zonnige winterdag. Varkens & Eten is net als zon en maan, eb en vloed, een oergegeven. Kijk en luister (!) er eens goed naar.
VRAAG 1.
Hoe eten varkens?
VRAAG 2.
Waarom staan ze niet naast elkaar voor een trog?
VRAAG 3.
Waarom smakken ze zo?
Geef de antwoorden als comment op Facebook.com/FamilieBofkont
of per mail naar mail@familiebofkont.nl
Net zoals bij het koeiencollege reageer ik zo snel mogelijk.
Veel plezier bij dit mini varkenscollege :-)
Zondag 15 december 2013
De Dag van MINI COLLEGE DE KOE (2)
Vandaag deel 2 van het Mini College de Koe van kop tot staart. Gisteren gekomen van wangen t/m oren (en dan heb ik het nog niet eens gehad over tanden, herkauwen en alles wat daarbij komt kijken). Geeft niet. Anders wordt het te lang voor een medium als internet.7.
LICHAAM
In het College de Koe van DWDD zagen we ook Wagyu runderen. Japanse koetjes die gemasseerd worden, zodat hun vlees dooraderd wordt met vet. Door de massages (veel mankracht!) peperduur vlees. Ze krijgen ook bier te drinken. Nou ja krijgen, in het filmpje zag je duidelijk dat ze er door een stuk of wat mannen toe gedwongen werden. "Is dat nou dierenmishandeling", vroeg van Nieuwkerk aan Kranenborg. Maar die wimpelde de vraag af. Jammer, want het was een oprechte vraag. De Bofkontkudde wordt ook gemasseerd en geborsteld. Als het vrijwillig gebeurt, vinden ze het heerlijk. We gebruiken paardenborstels, maar gaan er niet mee rossen. Gewoon van boven naar beneden borstelen, zoals je je eigen haren kamt. Rosamunde wijst altijd met haar tong aan waar het jeukt. Dan zwaait ze haar kop vliegensvlug opzij, steekt haar lange tong uit en likt bijv. achter op haar rug. Op die plek moet je dan wel gaan rossen. Sta je te dicht bij haar kop in de draaicirkel, dan word je omver gemaaid. Zorg dus bij het borstelen dat je altijd veilig staat en dat is achter de voorpoten. Gewoon met je handen masseren kan ook en heeft mijn voorkeur. Je staat er versteld van hoe zacht de vacht van een koe kan zijn. Zeus, een je-weet-wel stier van ik schat 700/800 kilo is bijvoorbeeld zo poezelig als een megaknuffel van Bart Smit. Door je handen te gebruiken i.p.v. een borstel leer je het koeienlichaam ook door en door kennen. Laatst werd ik gepest door een buurboer die zijn bewondering over Zeus uitsprak. Daarmee bedoelde hij zijn mooie 'bevleesdheid'. "Best beest Dafne. Rijp voor de slacht." We moesten er beiden hartelijk om lachen. De buurboeren van Familie Bofkont vallen in de categorie 'beter een goede buur dan een verre vriend'. Ze geven elkaar zelfs mijn boek cadeau op verjaardagen. Familie Bofkont had het slechter kunnen treffen.
7a.
MAGEN
Vraag aan jullie:
Hoeveel magen heeft een koe en hoe heten ze?
8.
HEUPEN
"Wat is dit?", wordt er nogal eens uitgeroepen tijden de workshops. En dan wordt er onthutst naar de bobbels achter op de rug van Rosa gewezen. "Zo mager!" "Dat zijn haar heupen", is dan mijn antwoord. "Jullie zullen nergens een koetje aantreffen met molliger heupen dan die van Rosa." Het oorspronkelijke zwartbonte Friese koetje bestaat niet meer. De moderne melkkoe is een kruising van Friese koe met een Holsteiner (een Amerikaans ras, hoog op de poten met hoge uitstekende heupen). Dit nieuwe ras heet een Holstein-Frisian. Echte melkkoeien zijn broodmager, de heupen steken als kapstokken omhoog, zoals bij Mem. Mem kwam hier rechtstreeks uit de melkveehouderij. Bij melkkoeien gaat alle energie naar de uiers, daar zijn ze op gefokt. Zelf zetten ze geen gram vlees aan. Mem krijgt hier dagelijks 5x zoveel krachtvoer als de hele Bofkontkudde bij elkaar, en is na 2 jaar ein-de-lijk wat aangekomen.
9.
UIERS
"Wat zien jullie aan Rosamunde? Zien jullie niks bijzonders aan haar?" Verbaasde blikken tijdens de Familie Bofkont Workshop. "Kijk nou eens goed." Maar veel verder dan hoorns op haar kop en geen oormerken, komen de meesten niet. "Rosamunde heeft geen uiers!" Maar dan krijg ik nog veel meer verbaasde gezichten. Hoe kan dat nou? Iedere koe heeft toch uiers? En als ik dan vertel dat ik hier geen enkele Bofkontkoe melk, is de verwarring compleet. Er bestaat een groot misverstand over koeien. Bijna iedereen (uitzonderingen daargelaten) denkt dat koeien van nature gewoon melk geven. Een koe geeft melk, punt uit. Maar zo is het niet. Rosa is een ouwe vrijster (16,5 jaar). Nooit verkering gehad, nooit een kind gekregen. Daarom zijn haar uiers niet ontwikkeld. Een koe gaat pas melk geven na haar eerste kalf. Stel dat Rosa als kalfje op het melkveebedrijf was gebleven, waar ik haar op 12 mei 1997 kocht (ze was diezelfde nacht geboren). Dan zou ze na ongeveer 1,5 jaar geinsemineerd zijn en na 9 maanden was haar eerste kalf geboren. De laatste paar maanden van de dracht zouden haar uiers zich ontwikkeld hebben. Een melkkoe moet ieder jaar opnieuw een kalf werpen om de hoge melkgift op peil te houden. Die melk krijgt het kalfje trouwens niet te drinken, veilig en vertrouwd bij moeder thuis, maar die willen wij voor de kaas en de slagroom op de appeltaart. Hoe het dan verder met het kalf gaat, laat ik in dit mini college buiten beschouwing, anders wordt het toch nog een maxi-college. Wat nog wel leuk is om te vermelden, is dat de vrouw het enige zoogdier ter wereld is, dat automatisch borsten krijgt, ongeacht of ze wel of niet moeder wordt.
10.
STAART
Koeien hebben lange staarten, zo lang dat ze ongeveer tot de hakken van hun achterpoten reiken. Met die staart zwiepen ze de vliegen van hun rug. Brutale Griet bleek geboren te zijn met een heel kort staartje. Nog niet het achtste deel van wat een uitgegroeide staart had moeten zijn. Een geboorte-afwijking, zei de boer. Nu zou ik daar op doorgevraagd hebben, toen was ik nog zo groen als gras. En als je nog geen boerinnenervaring hebt, komen er niet eens vragen bij je op. (Brutale Griet en Rosamunde waren mijn eerste boerderijdieren - 1997). Brutale Griet had veel last van vliegen. We hebben hairextensions overwogen. Zelfs een nieuwe staart van een geslachte koe. Maar dat laatste was onmogelijk, vanwege de complexiteit van de operatie. (Een koe kan ook niet of nauwelijks onder narcose gebracht worden, i.v.m. hun magensysteem). De hairextensions hebben we ook nog uitgebreid besproken met ervaringsdeskundige Sylvie Meis, toen ze hier was voor een opname voor MTV. Maar ook dat was de oplossing niet. Een kunststaart invlechten is nog heel wat anders dan slagkracht organiseren om er mee te kunnen zwiepen. Maar wat deed die slimme Brutale Griet? Ze pakte met haar lange tong een flinke pluk hooi. Vervolgens wierp ze haar kop naar achteren en sloeg de vliegen met het hooi van haar rug. Perfecte oplossing voor haar 'handicap'. En als er te veel vliegen waren, hielp ik haar ook wel een handje. Dan wreef ik haar huid helemaal in met geconcentreerde citroensap. Brutale Griet is er een oud vrouwtje mee geworden.
Dit was het Mini College de Koe van kop tot staart. En nu we toch aan het eind en de achterkant van de koe gekomen zijn: Bij een paard kun je er niet veilig achter gaan staan. Bij een koe wel. Tenminste bij de Bofkont Kudde. Hoe dat bij melkkoeien is, weet ik niet. Die kunnen nog wel eens trappen, heb ik gehoord.
Maar geen enkel probleem bij Familie Bofkont. Integendeel zelfs. Want als je achter Mozzarello gaat staan en hem over zijn billen aait...wat er dan gebeurt...
De rest verklap ik niet.
Dat moet je zelf maar eens komen proberen :-)
Zaterdag 14 december 2013
De Dag van MINI COLLEGE DE KOE (1)
"Ich bin von Kopf biss Fuss auf Kühe eingestellt, denn das ist meine Welt und sonst gar nichts", wilde Robert Kranenborg ons, Matthijs van Nieuwkerk en zichzelf doen geloven. "Ik wil gaan promoten dat we de koe van kop tot staart gaan eten."En daarmee sloeg hij de spijker op zijn kop. Zijn College de Koe ging over het vlees van de koe. Mooi vormgegeven, prachtig in beeld gebracht, laat dat maar aan DWDD over. Robert Kranenborg was overtuigend in zijn liefde voor zijn vak. "Wat een genot alleen al om met het mes door dit prachtige vlees heen te glijden." Ik geloofde hem.
De poseur in hem kwam ook aan bod en dat was jammer. De twee aanwezige koeien waren er uitsluitend ter decoratie. Als Kranenborg ze aanraakte, bestastte hij ze puur functioneel. "Hier, moet je voelen wat een zachte wangen."
Even later werd de wang uit de ontvelde kop van Geertje gesneden, die hij bij een boer had gekocht, zo zagen we op een ondersteunend filmpje. Uit niks bleek dat Geertje ook als dier zijn interesse had. Niet bij de boer, niet vlak voor de slacht, niet tijdens de slacht, niet levend in de studio.
Doe dan ook niet alsof dat wel zo is. Hou het dan bij je vak en veins niet iets anders voor de bühne. Op een koemodel in 2D kun je net zo goed de biefstukken aanwijzen. Dan was die arme Matthijs ook niet door de mand gevallen toen hij achter Robert aan naar de koeien moest: "Kan dat wel? Zijn ze braaf?"
En dan hadden die twee koetjes lekker thuis kunnen blijven. Maar ja, het oog wil ook wat natuurlijk.
"Twee keer vlees per week is voldoende. En koop je vlees bij een echte slager. Slachten is een vak. Vergeet de supermarkt. We moeten terug naar de kleinschaligheid." Niks mis met die opmerkingen. Integendeel.
Vandaag en morgen hier een mini college. Over de koe zelf. Van kop tot staart. Ik gooi wat ballen op en wie per onderwerp meer wil weten; stuur een mail met je vraag, dan geef ik antwoord.
M I N I C O L L E G E D E K O E
1.
DE WANGEN
Een koe heeft inderdaad zachte wangen. Koeien, die aan mensen en aanrakingen gewend zijn (anders dan puur functionele), vinden het heerlijk om over hun wangen geaaid te worden. Als koeien oud mogen worden, krijgen ze daar ook hun eerste grijze haren. Rosamunde heeft zulke grijze, zijdezachte wangen. Pas wel op dat je tijdens het aaien niet pal voor haar kop gaat staan. Dan kom je teveel in haar intieme zone (net als bij mensen is het koeiengezicht prive). En als je als vreemde te dichtbij komt, kun je dan een por krijgen van haar hoorns.
2.
HOORNS
Niet alleen stieren, maar ook koeien krijgen van nature hoorns. Tenminste, als ze niet als kalfje onthoornd zijn (en dat worden de meesten). Het onthoornen gebeurt meestal voor ze een paar maanden oud zijn. Pijnlijke ingreep, met een paar dagen napijn. Mag tegenwoordig alleen door de dierenarts gedaan worden, onder plaatselijke verdoving. Bij Familie Bofkont hebben de koeien allemaal hoorns (behalve Mem die als productiekoe uit de melkveehouderij komt). Over het algemeen staan koeien met hoorns hoger in rangorde dan koeien zonder hoorns. Niet in het geval van Mem! Dat heeft weer een andere oorzaak.
"Wat zijn die hoorns van Dolle Mina warm!" roept iedereen hier altijd verbaasd uit tijdens de workshops. Klopt. Ongeveer een derde van haar hoorns (het gedeelte aan de kop) bestaat uit levend materiaal, doorbloed en met veel zenuwen. De rest is hol, een opslag voor mineralen en vitaminen. (Stel dat ik Dolle Mina zou melken, dan zou haar kaas lekkerder zijn dan die van een koe zonder hoorns. De hoorns van een koe spelen namelijk ook een rol in de spijsvertering). Grietje (melkras) is nu 7 maanden en haar hoorntjes beginnen echt flink door te zetten. Ontroerend om te zien. Nu gaat ze haar eigenheid krijgen. Een koe die op latere leeftijd alsnog onthoornd wordt, is nergens meer. Die is haar trots afgenomen. Dan is het te hopen dat het ooit nog goed met haar komt. Mozzarello (waterbuffel, dus oerrund) had bij zijn geboorte al enorme knoppen op zijn kopje. Nu is hij drie jaar. Door de vorm van zijn enorme, achteruitstaande hoorns kan hij zichzelf met een hoorn krabben als hij jeuk op zijn rug heeft.
3.
OGEN
"Neem mij mee", zeiden de prachtige ogen van de kleine Zeus, toen ik hem op de veemarkt zag staan. Koeien hebben niet alleen van die mooie, dromerige ogen met ellenlange wimpers, ze zien er ook nog veel mee. (in tegenstelling tot varkens die van nature slechte ogen hebben). Er is weinig wat Zeus ontgaat. De kleinste verandering op het erf, een nieuwe pot geraniums, ontbottende blaadjes aan de boom, een muis die van a naar b over het erf rent, Zeus ziet het onmiddellijk, evenals Herman en al zijn andere vrienden. Even snel een appeltje naar Rosamunde brengen en hup, ik heb de hele Bofkontkudde achter me aan. En ik heb wat appeltjes naar Rosa gebracht, omdat ze het zo zwaar had. Ze rouwde om het verlies van haar levensvriendin, Brutale Griet, met wie ze 15 jaar samen was geweest. De blik in de ogen van Rosa was hartverscheurend.
4.
HOOFD
Wel eens een koe met een punthoofd gezien? Kijk maar in de wei. Door het onthoornen groeit de botmassa, die ergens heen moet, omhoog tot een wonderlijk punthoofd, waar dan wat haar overheen hangt, als een soort rommelige pony. Bulle vindt het trouwens heerlijk om op zijn kop in het kuiltje achter de hoornaanzet gekrabd te worden. Al schuurt hij tegen nog zo veel bomen, bij dat plekje kan hij zelf niet komen. Daar kun je hem en de hele Bofkontkudde een grote dienst mee bewijzen.
5.
KEEL
Wil je Herman eens echt lekker verwennen, aai hem dan onder zijn kop, van keel tot kossum. Royale gebaren, lange halen van wel een meter lang. Heen en weer en heen en weer. Daar kan hij helemaal bij wegzwijmelen. En ook hier weer: Bulle en de anderen lusten daar ook wel pap van. Het kossum is die zachte lellebel, dat grote losse vel, dat op hun borst hangt, tussen de voorpoten. Bij oerrunderen, die hun eigen kostje bij elkaar moeten scharrelen, is het kossum een opslag voor vet, als noodvoorraad in barre tijden. Bij Herman & Co is het kossum leeg, een grote boodschappentas als het ware.
6.
OREN
Zoals bij alle dieren kun je aan de stand van de oren van de Bofkuntkudde zien hoe hun gemoedstoestand is. De oren van koeien zijn daarbij ook nog eens erg privé. Je kunt niet zomaar aan hun oren komen, daar kunnen ze erg kribbig van worden. Zoals gezegd komt Mem uit de melkveehouderij, dus had ze oormerken in. Het heeft meer dan 2 jaar geduurd voor ze het goed vond dat we aan haar oren zaten om de oormerken te verwijderen. Een klusje van niks, ze voelen daar ook niks van, maar ja die intimiteit hè. We hebben dus net zo lang gewacht tot ze er aan toe was. En wat een schoonheid is ze nu zonder die grote gele flappen. Wat betreft die oormerken: gedurende een periode van 7 jaar voor de rechters gestaan. Advocaat: Gerard Spong. Tot en met cassatie aan toe. Na jaren strijd, de nodige stress, veel zenuwen en heeeel veel geld kwam het verlossende woord van de Hoge Raad: vrijspraak! De Bofkuntkudde hoeft geen oormerken (meer) in. En ik ga verder door het leven als Principieel Gewetensbezwaarde Oormerkweigeraar :-)
Morgen deel 2 van het Mini College De Koe.
Vrijdag 13 december 2013
De Dag van COLLEGE DE KOE (oftewel College Rundvlees)
Ik baalde als een stier maar het live College de Koe van Robert Kranenborg (DWDD) ging aan mijn neus voorbij. Waarom ik daar bij wilde zijn, staat in mijn post van 7 november. Misschien handig om dat (nog) even te lezen voor ik van start ga (veel comments!).Vanavond wordt het College de Koe op TV uitgezonden. Ik ga zeker kijken, hoewel ik al veel gehoord heb over hoe het live was. Toen de afgevaardigde van Familie Bofkont terugkwam, vroeg ik de oren van zijn hoofd:
"Waren de twee aanwezige koetjes zenuwachtig? Werd er nog iets over hun gedrag verteld? Hadden ze hoorns? Werd de functie van koeienhoorns verklaard?" En zo nog tientallen vragen verder, die allemaal betrekking hadden op het wezen Koe.
Maar het College de Koe ging uitsluitend over de koe als productie-eenheid. Over vlees dus, en een beetje over melk, maar als kok ging de interesse van Kranenborg natuurlijk uit naar het vlees. Zijn college had daarom dus beter College Rundvlees kunnen heten.
FAMILIE BOFKONT KUDDE
De Familie Bofkont Kudde bestaat uit:
Rosamunde (16,5 jaar)
Brutale Griet (15 jaar geworden)
Zeus (5 jaar)
Herman (bijna 5 jaar)
Dolle Mina (3 jaar)
Mozzarello (3 jaar)
Mem (bijna 6 jaar)
Bulle (2,5 jaar)
Grietje ( 7 maanden)
Voor wie mijn boek al heeft, ze staan er allemaal in met hun achtergrondverhaal. Behalve Mem, allemaal als vaarskalfje of stierkalfje vrijgekocht uit veehouderij of van veemarkt. Allemaal met de fles grootgebracht met het idee om ze een lang en vrij leven te geven. Geen leven in dienst van de mens, maar een eigen leven voor zichzelf. Ik heb er nooit een seconde spijt van gehad. Wat een rijkdom om samen te kunnen leven met zulke prachtige beesten. Wat een unieke gelegenheid om ze te leren kennen van nabij, in al hun specifieke koeien-eigenaardigheden. En die kennis dan weer te delen middels de Familie Bofkont workshops en via Facebook.
ALTERNATIEF MINI COLLEGE DE KOE
Morgen - the morning after - geef ik daarom een Mini College de Koe op Facebook met gelegenheid tot het stellen van vragen.
Jullie vragen ga ik via de comments beantwoorden. Dus wie dol is op koeien en er ook nog wat van op wil steken: Kijk ter voorbereiding vanavond naar College de Koe (Ned. 3 20.30 uur), en vraag mij morgen de oren van het hoofd. Over alles waar je in het koeiencollege van Kranenborg geen antwoord op kreeg. En wie daar geen zin in heeft, kijkt lekker niet, maar blijft morgen net zo welkom op ons Mini College De Koe :-)
Tot morgen!
PS
Op de foto Dolle Mina, een maand te vroeg geboren op vrijdag de dertiende (13-08-2010). Te vroeg geboren kalfjes hebben weinig tot geen overlevingskansen in de veehouderij. Hun verzorging is te arbeidsintensief met het grote risico dat ze het toch niet gaan redden. Maar de boer belde mij: "Deze is anders. Ze heeft zo'n levenslustige blik in haar ogen. Kom je eens kijken?" Dat deden we. De rest is geschiedenis :-)
Donderdag 12 december 2013
De Dag van WORST & COURGETTES!
Hoe zal de knappe Moszkowicz er uit zien als hij een oud wolzwijn is geworden op Het Beloofde Varkensland? Bij geen enkel ander varken van Familie Bofkont zal een lang varkensleven zo zichtbaar worden dan bij de vlammendrode Moszko. Nog meer dan bij Vrouw Vos, denk ik.In de aanloop naar het Koeiencollege van Robert Kranenborg (daarover morgen meer!), werden gisteravond de gasten in DWDD gevraagd naar hun lievelingseten of restaurant.
Natuurlijk vlogen de vleesgerechten meteen over tafel en werd een Amsterdamse tent aanbevolen, die zelfs de naam Worst draagt, tot de beurt was aan Kees van Kooten: COURGETTES! riep hij met schallende stem door de studio.
C O U R G E T T E S!
Kijk. Zo maak je een statement. Met dat ene woord omzeilde hij in 1 klap de altijd zo vervelende-maar-o-zo-nodige-wel/geen-vleesdiscussie. Wat een superieure manier van tegengas geven. Bravo!
Terug naar Moszkowicz. Het zou een misdaad zijn om dit wonderschone wezen (van buiten en van binnen) te doden om er worst van te maken. Hap, slik, weg, WC en doorspoelen maar. Toegegeven: erg platgeslagen en voorbijgaand aan kook- en eetcultuur, maar toch. Geen Moszko in de worst.
Als het goed is, worden de rode krullen van Moszko later grijs. Een hoogbejaard varken met een grijs permanentje, kom daar nog maar eens om. Bij Familie Bofkont gaan we het meemaken.
Ganz Vegan in Berlijn, las ik van de week in de Volkskrant. In het land van de bratwursten schieten de veganistische restaurants daar momenteel als paddestoelen uit de grond. En van hoog niveau, ver voorbij giersten, granen en griezels.
Nu ik toch de tijd heb, dreig ik verslaafd te raken aan 24Kitchen, vooral die ene hoogblonde meneer die staat te koken en bakken dat het een aard heeft. Wat doet hij dat goed. Zo zonder die snelle TV Koksmaniertjes. Mooie verse spullen, vakkennis en dan zijn toewijding. Zo verleidelijk. Zo zou ik veganistisch willen leren koken.
Lieve 24Kitchen meneer, wilt u alstublieft zo'n programma gaan maken? Dan mag u voor de rest van uw leven worst blijven eten, als ik van u maar leer hoe ik met groenten kan toveren. Wilt u dat doen? Toe. Zeg ja :-)
Teamuitje bij Familie Bofkont
op Het Beloofde Varkensland
10 december 2013 - 15.30 uur
Bekijk
hier de fotoreportage (wachtwoord via Michel).
Familie Bofkont Workshop
op Het Beloofde Varkensland
8 december 2013 - 14.00 uur
Bekijk
hier de foto's.
Familie Bofkont Workshop
op Het Beloofde Varkensland
1 december 2013 - 14.00 uur
Bekijk
hier de foto's.Woensdag 11 december 2013
De Dag van DE ZIEKTE VAN VROUW VOS (slot)
Groot nieuws! Vanochtend om 6.00 uur weer voor het eerst op mijn linkerzij kunnen liggen! Na een maand! Ik ga dus echt Vrouw Vos achterna. Haar revalidatie heeft een paar maanden geduurd.De voorspelling van orthopeed Paul dat Vrouw Vos door rust, acupunctuur en - indien nodig - af en toe een injectie, nog zeker een paar mooie jaren te goed had, is helemaal uitgekomen. Het heeft Vrouw Vos meer dan 3 extra jaren opgeleverd. Ze heeft een prachtige leeftijd bereikt, bijna 13 jaar.
En ik? Ik moet nog 110 worden. Het is dus zaak dat ik ook weer goed ter been kom. Nooit gedacht dat je zoiets geks als plotseling niet meer kunnen lopen zou kunnen overkomen, maar het kan dus, dat blijkt. Waarom? Daar heb ik inmiddels wel zo mijn gedachten over. Want tijd om na te denken heb ik nu volop. Veel gebeurd de afgelopen jaren.
Ook tijd zat nu - naast de oefeningen die ik opkreeg van de fysiotherapeut - om te schrijven. Het waarom van deze letterlijke pas op de plaats komt te staan waar het hoort: in boek 2. En vooral ook het hoe. De brancard die dwars door het huis van de Moeder van Sjonnie moest, de hilarische rondrit in een ambulance door Amsterdam op zoek naar een ziekenhuis met 3 broeders als bodyguards, de rolstoel en krukken van Marktplaats; een mens kan wat meemaken. Dat en nog veel meer in boek 2.
Wie ik sowieso al miste, maar nu helemaal, is orthopeed Paul. Na een leven keihard werken, er altijd zijn voor zijn patienten, operaties in de avonduren, vergaderingen, Vrouw Vos nog eens behandelen, kwam de dag dat hij 65 werd. Nog een laatste operatie en dan het grote genieten. Maar na die laatste operatie kreeg hij diezelfde avond nog een hersenbloeding. Nooit 1 dag verzuimd, nooit 1 dag ziek geweest. Hij krabbelde weer op, behandelde Vrouw Vos nog een keer, maar werd uiteindelijk toch ingehaald door de grote sluipmoordenaar K. Hij rust in vrede. Ik zal het zonder Paul moeten doen. Maar het besef dat hij er was en hoe, dat blijft toch kracht geven. Dankjewel Paul!
Ondertussen gaat het bij Familie Bofkont zoals het gaat. Herman loopt kreupel, heeft zich waarschijnlijk verstapt en wordt behandeld, de Black Boys hebben het schilderij van Aagje van de muur gebonkt en aan flarden gescheurd, worden er dagelijks varkens 'aangeboden' die elders niet meer kunnen blijven, kwam er bericht van een distilleerderij om de Bofkonten met 200 kilo van hun restproduct te verblijden (dat wordt feesthoedjes op en zwieren maar), komen er steeds meer Vrienden van Familie Bofkont bij en werkt het Bofkontteam zich een slag in de rondte. Daarover morgen meer :-)
Dinsdag 10 december 2013
De Dag van DE ZIEKTE VAN VROUW VOS (3)
De komst van orthopeed Paul Vermes werd de redding van Vrouw Vos. Van alleen al zijn aimabele uitstraling zou je spontaan van welke kwaal dan ook genezen. Wat een bijzonder Mensch!Paul Vermes kwam, zag en overwon. En was daarbij de bescheidenheid zelve. Dierenarts worden was zijn grote droom geweest, vertrouwde hij mij toe, maar hij was uitgeloot. Toen werden het medicijnen. Nu was hij chef de clinique orthopedie in het Sint Lucas Andreas Ziekenhuis in Amsterdam.
Vrouw Vos gaf zich onmiddellijk aan hem over. Paul mocht haar onderzoeken, gaf haar een plaatselijke verdoving en daarna een injectie in haar knie. Vrouw Vos gaf geen kik. Paul had nog nooit naast een varken gezeten, laat staan naast zo'n grote, strenge, dominante tante.
In het ziekenhuis hing hij de röntgenfoto's van Vrouw Vos in de lichtkasten. Hij trommelde al zijn collega's op, inclusief dierenarts Peter Klaver met het dikke anatomieboek van het varken. Het was midden in de zomer, dus er werden ook ijsjes aangerukt. Zo was Paul. Hij maakte er altijd iets van.
En toen bogen al die witte jassen zich over de case van Vrouw Vos. De röntgenfoto's werden bestudeerd, de boeken opengeslagen. Na een uur waren ze er uit. Er was een behandelplan voor Vrouw Vos.
Toen ik een ruime maand geleden van de ene op de andere dag niet meer vooruit kwam, kon ik helemaal niks meer. Niet lopen. Niet staan. Niet zitten. Zelfs liggen kostte de grootste moeite. Alleen maar in foetushouding op mijn rechterzij. Maar een mens moet ook wel eens naar de WC.
Ik zal jullie de details besparen, maar de manier waarop ik dan terug kwam in die foetushouding, deed me aan alles denken hoe Vrouw Vos destijds tot liggen kwam. Ook zij liet zich eerst heel voorzichtig op haar rechterschouder zakken. Als dat dan ein-de-lijk zover was, en ze al half op rechts lag, kwam het moment. Het onvermijdelijke moment om ook de linkerheup te laten zakken. Hoewel Vrouw Vos liever haar tong afgebeten had, lukte dat nooit zonder gekerm van pijn.
Nu weet ik pas echt hoe Vrouw Vos - ondanks zware pijnstillers - geleden heeft. Ik heb het precies zo aan den lijve moeten ervaren. Die Vrouw Vos. Er ging al geen dag voorbij dat ik niet aan haar dacht, maar nu 'lag ze de hele dag naast me in bed'. Toch een beetje troost :-)
Wordt Vervolgd.
Maandag 9 december 2013
De Dag van DE ZIEKTE VAN VROUW VOS (2)
Het begon op 30 oktober. Donderdag 30 oktober. Ik had net maandag en dinsdag wat rustiger aangedaan na een drukke zondagworkshop. Maar die donderdag moest ik toch weer aan de ploeg, want er stond een teambuilding op het programma.Ik ging er vol tegenaan. Er was veel te doen en de hulp van die dag bleek ziek. Vooruit met de geit dus. Vlug dit, vlug dat. In een razend tempo werkte ik alle klussen af die vooraf gaan aan de ontvangst van de gasten.
Au! Terwijl ik voorovergebogen de stoeltjes stond af te nemen schoot er ineens iets in mijn onderrug. Tijd om er bij stil te staan had ik niet, dus de boerin ploegde voort, maar ik merkte wel dat ik bepaalde bewegingen beter even niet meer maken kon.
Vruchtbare teambuilding, We gingen het land ook nog in, ik klom over hekken en dacht er helemaal niet meer aan. Totdat ik 's avonds weer - de groep was allang weg - zo'n scheut kreeg. Au! Wat is dit nu? O ja, dat is waar ook. De volgende dag werd ik er weer aan herinnerd. Geniepige overvalletjes links onder als ik er niet op bedacht was.
Zaterdag was het 2 november - Allerheiligen. In bed had ik een lange beschouwende blog geschreven over de overleden Bofkonten, die ik afsloot met: 'En nu ga ik lekker de polder in, een stuk lopen.'
Maar toen ik me wilde aankleden, kon ik amper lopen. Ik kreeg mijn linkerbeen niet meer vooruit. Au! Au! Au!
Op een warme dag in de zomer van 2008, kon Vrouw Vos van het ene op het andere moment niet meer overeind komen. Ze kreunde. Wat kon er gebeurd zijn? Ze was berig en ik had Brutus die ochtend veelvuldig in haar buurt gezien. Zou hij haar bestegen hebben met z'n 360 kilo? Zou ze hem niet meer hebben kunnen houden? We gaven haar pijnstillers. De volgende dag kwam Peter Klaver.
Hij onderzocht Vrouw Vos en ze moest een stukje voor hem lopen, anders kon hij geen diagnose stellen. Arme Vrouw Vos. Dat was geen pretje, maar het moest even. Het zat links achter in het bewegingsapparaat. 'Ik ben niet thuis in de orthopedie', zei Peter, 'om te beginnen moeten er foto's gemaakt worden'.
Maar hoe? Op de Faculteit Diergeneeskunde in Utrecht mogen geen varkens meer komen. Maar dan nog: hoe zouden we daar met Vrouw Vos moeten komen? Ze kon niet lopen van de pijn. Een bus zouden we haar onder deze omstandigheden nooit in krijgen en dan nog eens al die extra stress.
Toen kwam Peter met het adres van een mobiele kliniek. Paardenonderzoek op locatie t/m röntgenfotos aan toe. Natuurlijk. Paarden zijn luxe beesten, pardon, dieren :-), en daar is wel van alles voor geregeld.
Met de röntgenfoto's van de linkerknie- en heup van Vrouw Vos is Peter de boer op gegaan bij gerenomeerde collega's in binnen en buitenland. Overal kreeg hij hetzelfde antwoord: 'Hoe oud is dat varken? Bijna 11 jaar? Mooie leeftijd. Laat maar inslapen, want wij weten het niet'.
Vrouw Vos had inmiddels een eigen 'kliniek' op het erf waar ze lekker rustig in haar eentje lag. Met pijnstillers, massages en veel lekkere hapjes behield ze haar goede humeur. Aan haar ogen zag ik dat ze nog lang niet klaar was met leven.
Ik blogde dagelijks over Vrouw Vos en dat ik met m'n handen in het haar zat, omdat niemand haar kon helpen. Tot mijn grote verrassing stond Vrouw Vos ineens in de Metro. Mijn blog over haar was integraal overgenomen, inclusief foto.
Diezelfde ochtend ging de telefoon. Een orthopedisch chirurg uit het Sint Lucas Andreas Ziekenhuis. Of hij Vrouw Vos mocht komen onderzoeken. Want, zo zei hij, zijn praktijk puilde uit van de 60-plus-dames met knie-, heup- en beenklachten. En daar zei hij toch ook niet tegen: 'Mevrouw slaapt u maar in, want wij weten het niet?' :-)
Wordt Vervolgd.
Zondag 8 december 2013
De Dag van DE ZIEKTE VAN VROUW VOS (1)
Zoals iedere zondag verheug ik me op de workshop. Zondag is altijd dé dag voor Familie Bofkont. Nog vroeger de veren uit dan door de week. Alles moet spic & span, want straks komen de gasten. Bofkontfans van heinde en verre, die zich enorm verheugd hebben op de ontmoeting met hun geliefde Familie Bofkont.Met zo'n man/vrouw of zes werken we ons dan een slag in de rondte. Bofkonten voeren, water geven, het erf aan kant maken, de Varkensmassagesalon opstrooien, en alles wat buiten verder nog nodig is om de Bofkontfans een gevoel van welkom te geven. Ondertussen wordt binnen minstens zo hard gewerkt. We sloven wat af met z'n allen. Allemaal dienaars en dienaressen van de Bofkonten.
En dan eindelijk - hoewel we altijd tijd te kort komen, ook al zijn we 's ochtends om 6.00 uur begonnen - is het zover. Het is 14.00 uur. Koffie & Koek staan op tafel, de oude schoolkachels van Ot & Sien branden en het ontvangstcomité Zeeman & Co ligt er fris en fruitig bij. De poort kan open!
Arie Bombarie staat dan al uren op wacht. Zodra de eerste bofkontfan arriveert - en dat is vaak al vroeg - staat ie paraat. Hij voelt de energie van de bofkontfans, die op de dijk staan te wachten. Hun opwinding straalt op hem af en hij kan niet wachten tot hij eindelijk vol enthousiasme zijn 'soortgenoten' kan ophalen.
De Bofkontfans hebben ondertussen hun ogen al uitgekeken naar de Moeder van Sjonnie en haar kinders. Beneden aan de dijk scharrelen zij voor de Bofkontboerderij hun kostje bij elkaar. Ook zij zijn zich al ten volle bewust van de aanwezigheid van hun fans. Dat wordt weer genieten straks. Al die lieve mensen, al die aandacht, kom maar op met die aaiende handen.
En dan zwaait de deur van de melkerij open. Tientallen appels vliegen door de lucht. De zwarte nozems van Familie Kraak weten niet hoe snel ze ter plekke moeten zijn.
En Arie Bombarie weet hoe laat het is. Samen met zijn assistent Dennis haalt hij zijn gasten op. Hij steekt zijn enthousiasme niet onder stoelen of banken. Iedereen loopt achter hem aan het dijkje af. Het feest kan beginnen. Welkom in de wereld van Familie Bofkont!
Vandaag is weer zo'n dag. Net als iedere zondag, al 10 jaar op rij. En alle komende zondagen voor de rest van mijn leven. Alleen was ik er vorige week niet bij. De zondag daarvoor ook niet.
Dat heeft een reden.
Ik ben tijdelijk gevloerd door de Ziekte van Vrouw Vos. Wat? Ja. De Ziekte van Vrouw Vos. Wat dat is, vertel ik morgen, anders wordt dit stuk te lang. Vanuit het voorhuis wens ik iedereen - Bofkontfans & Bofkontteam - een prachtige dag toe, onder de enthousiaste leiding van Dennis & Co. Maya, geef Billie Bofkont een aai van mij. Volgende week ben ik weer van de partij :-)
Wordt Vervolgd.
Zaterdag 7 december 2013
De Dag van ERST KOMMT DAS FRESSEN
Blij dat ik geen varkensboer ben. Om een heleboel redenen. Maar stel dat ik het wel was en ik zou mijn uiterste best doen om mijn varkens een fatsoenlijk varkensleven te geven, wat zou ik dan balen als een ander het voor me zou verpesten.Gisteravond het journaal gezien? De zoveelste fraude met vlees. Slachterij VION verkocht regulier varkensvlees als het veel duurdere biologische varkensvlees. Bewust. Je kunt het namelijk toch niet zien aan de buitenkant. En toen dacht ik dat vlees een veel te kwetsbaar product is. Er zijn zoveel partijen mee gemoeid. Doe je het zelf goed, verpest een ander je goede naam wel.
En op een andere manier is vlees ook veel te kwetsbaar. De beelden zeiden genoeg. Al die rijen varkens die daar hingen aan haken. Al die varkenshoefjes die de lucht in staken.
Bij ieder paar varkenshoefjes zag ik een wezen van vlees en bloed voor me met een persoonlijkheid. Blij dat ik varkenshoedster ben. Niet blij dat ik geconditioneerd blijf op al die schalen met gebraad die in deze decembermaand het beeld door blijven vliegen.
Maar dan zie ik die jolige filiaalhouder van AH een in plakjes gesneden Wildeman aanprijzen op TV: "We hebben ook wildzwijn!". Dan ben ik blij dat ik het 'Erst kommt das Fressen, dann die Moral', heb kunnen omdraaien in het voordeel van de beesten. Dat is een lange strijd geweest, maar zij hebben gewonnen.
Heb ik dan verloren? In zekere zin ja. Maar ik heb ook gewonnen. Ik heb mezelf overwonnen en dat is ook niet niks :-)
PS
Maar wat blijft die AH vleesreclame van die glunderende filiaalhouder die zijn glaasjes 'verse jus' presenteert, toch ontzettend goed gemaakt..
Vrijdag 6 december 2013
De Dag van WIM, HEKS & BOY GEORGE
Ach die Wim. Verfomfaaid zwijntje in slechte conditie in de steek gelaten door, ja door wie eigenlijk? Wie zijn dat toch die dumpers? Je zult het nooit weten.De mannen van Staatsbosbeheer moesten hem doodschieten volgens het protocol. Maar zij konden dat niet over hun hart verkrijgen. Daarom belden ze naar Familie Bofkont.
Wim was op een nacht naar een akker gereden en daar achtergelaten. Dat zal met de nodige misbaar gebeurd moeten zijn, want onder dumpomstandigheden vervoerde varkentjes stappen niet zomaar vrijwillig uit op de plaats van bestemming.
Ze zijn angstig en gedesorienteerd en het duurt heel lang voor ze uit zichzelf de nieuwe omgeving gaan inspecteren. Soms wel meer dan een dag. Wim zal dus onder dwang het veekarretje of wat het dan ook was, hebben moeten verlaten.
Lieve Wim.
Hij heeft nog een paar mooie jaartjes gehad op Het Beloofde Varkensland. Woonde naast Opaatje en kreeg vaak bezoek van Heks & Boy George. Gisteren vond ik een foto, die ik nog niet eerder gezien had.
Hier is ie. Wat een mooie herinnering :-)
Donderdag 5 december 2013
De Dag van MY TREAT: THE LUCKY FAMILY!
Uit de mailbox van Familie Bofkont: 'Dat is nog eens een mooi Sinterklaas cadeau! Ik hoopte stiekem al dat het boek met Sinterklaas zou aankomen en ik ga er iemand anders heel blij mee maken dit weekend. Betekent wel dat ik er nog een voor mezelf wil bestellen. Kan dat via deze mail?'Als de postbode zijn werk goed doet, ligt het Familie Bofkont boek vandaag bij de Vrienden van Familie Bofkont op de mat.
Maar er is meer.
Een poosje terug schreef ik al dat Bofkontfan Nathalie het Familie Bofkont Boek vertaalde in het Engels. Ze bood het zelf aan, maakte er een 'liefdewerk oudpapier project' van en werkte gestaag door. En zie: DE VERTALING IS KLAAR!
Billie Bofkont heet nu Lucky Billy, Repelsteeltje is Rumpelstiltskin geworden en Arie Bombarie gaat in de Engelstalige versie als Larry Loudmouth door het leven. Vooral de namen van de Bofkonten vertalen was een hele puzzel, die kun je niet zomaar 1-op-1 vertalen. Maar we zijn er uit gekomen. The Lucky Family is een feit.
En nu? We hebben besloten om van The Promised Land for Pigs/ The Lucky Family een kerstcadeautje te maken voor de hele wereld.
Het boek wordt namelijk gratis voor iedereen. Als e-book in een pdf versie. Dus ook te downloaden voor iedereen die nog geen tablet heeft (en dat zijn nog heel veel mensen).
Dat wordt straks lekker lezen, onder de kerstboom, of lekker voorlezen. Het Familie Bofkont boek wordt namelijk ook veel voorgelezen: In verpleegtehuizen voor lieve oudjes, die het boerenleven nog van vroeger kennen, aan kinderen die zelf nog niet kunnen lezen, voor de klas, in bed door geliefden, maar ook voor zieke mensen die een eng onderzoek moeten ondergaan en ter plekke als afleiding door een vriend of familielid worden meegenomen in de wereld van Familie Bofkont.
Familie Bofkont als universeel geluksmoment. En dat straks ook in het Engels, voor de hele wereld dus. Tijdens de eerste Vrienden van Familie Bofkont bijeenkomst, zullen we Nathalie uitroepen als Erevriend.
Maar voor het allemaal zover is, hebben we nog een Erevriend nodig. Een Erevriend die heel goed thuis is in de wereld van Adobe InDesign.
OPROEP:
Welke DTP'er heeft tijd en zin om The Lucky Family onder te brengen in InDesign? Het gaat om 180 pagina's binnenwerk, formaat A5. De tekst is er, de layout is er, de foto's zijn er. Nu nog de DTP'er. Deze DTP'er wordt Erevriend van Familie Bofkont voor het leven, krijgt een paar fysieke exemplaren (met harde kaft) en - ook nooit weg - eeuwige roem.
Wie helpt er mee zoeken naar deze DTP'er?
Dank vast allemaal en een hele fijne pakjesavond gewenst :-)
Woensdag 4 december 2013
De Dag van DATEN MET FAMILIE BOFKONT (3)
Kijk de Bofkonten daar nou staan onder die hooikap. Vol verwachting.Kom maar op met die Vrienden!
Yvon Jaspers is vanaf zondagvond weer op pad met zakken post voor haar boeren. Eerst de brieven, dan de speeddates. Moeten we dat hier ook niet gaan doen?
Een dame mailde dat ze in dit geval toestemming heeft van haar man om 'vreemd te gaan'. Ik hoop dat hij weet wat hij zegt. Dan kent hij de stieren van Familie Bofkont nog niet. Er wonen hier toch echt 4 doorgewinterde womanizers hoor. Zeus, Herman, Mozzarello en Bulle inmiddels ook als bloedmooie en veelbelovende runner-up.
Goed. Speeddating dus. Gaan we regelen.
Eens kijken op wie Zeeman zijn oog laat vallen, bij wie Billie Bofkont zich veilig voelt. En - helemaal de lakmoesproef - door wie wil Wildeman zich laten masseren? Het is altijd een verrassing of en voor wie Wildeman door de knieen gaat. Hij heeft me al vaak verrast, dit zinnige oerzwijn. Degene voor wie hij valt, wordt ook altijd onmiddellijk uitgeroepen tot Varkensfluisteraar van de dag.
Maar het is ook mooi om mensen gewoon heel kalm naast Brutus of de roodbonte schoonheid Dolle Mina te zien liggen. Zonder poespas, gewoon omdat het hier kan.
Waar ik me het meest op verheug van de komende bijeenkomsten met de Vrienden van Familie Bofkont, is om te kijken wie op wie valt, wie bij wie past. Het ene varken is het andere niet. Dat geldt ook voor de koeien. Zeker bij Familie Bofkont, waar alle dieren hun eigen wil hebben mogen uit-ontwikkelen.
Juffrouw Loes weet precies bij wil ze wil zijn. Juist die wilde zwijnen hebben zo'n neus voor intenties. Zoals Keiler, die wegkwijnde zonder zijn familieleden. Allemaal waren ze doodgeschoten. Het kleine gestreepte mannetje zou van verdriet sterven. De boswachter smeekte om een plaatsje bij Familie Bofkont. Het werd de redding van de eenzame zwijnenbaby.
Maar ik ben - zeker in het begin - vaak wanhopig geweest. Zou dit ooit nog goed komen met dit doodsbange schuwe beestje, dat mij uit angst alleen maar aanviel om me te bijten waar hij maar kon.
Na eindeloos geduld is het allemaal goed gekomen. Een poosje terug zag ik Keiler liggen met wel 6 vreemde mensen om hem heen. Hij gaf zich vol vertrouwen aan hen over. En... genoot!
Wie weet krijgt Keiler wel vaste verkering met een van de Vrienden van Familie Bofkont. Ik beloof hierbij dat ik niet jaloers zal zijn :-)
Datum van de eerste Speeddating volgt binnenkort.
PS
De voorpret begint natuurlijk al thuis. Voor wie liever naast een roze lummel ligt dan bij een oerzwijn, of bij een lief hangbuikje of een stoer kalf: Het Familie Bofkont Boek ligt morgen bij de Vrienden van Familie Bofkont op de mat.
Alle Bofkonten staan in het smoelenboek.
Kijk maar vast met wie je wil gaan speeddaten.
Dat wordt smullen. Veel kijkplezier!
Dinsdag 3 december 2013
De Dag van VERKERING MET FAMILIE BOFKONT
Wat heerlijk dat zoveel mensen verkering met Familie Bofkont willen hebben. En er komen er nog steeds meer bij.'Dat had ik al veel eerder gewild!'
'Eindelijk vaste verkering met de bofkonten!'
'Wat een topinitiatief!'
'Ik verheug me erop!'
'Ik meld me hierbij aan als vaste vriendin van Billie Bofkont!'
Bliep. Daar is weer een mail. Bliep. En nog een.
De enthousiaste reacties vliegen me om de oren.
Het leukste is dat iedereen er zo blij van wordt. Je voelt gewoon de energie die Familie Bofkont losmaakt. Krijg nu al zin in de eerste Vrienden van Familie Bofkont bijeenkomst, komende zomer.
Komende zomer pas? Dat duurt me eigenlijk veel te lang. Misschien dat we in het voorjaar al een datum prikken. En waarom niet een paar keer per jaar? Lijkt me enig om al die Vrienden van Familie Bofkont bij elkaar te zien. Bovendien is er altijd wel een aanleiding, een verjaardag, een feestdag, de seizoenen, er valt genoeg te vieren. Al was het alleen maar vanwege het feit dat Familie Bofkont bestaat.
'Heel blij...kan weer slapen...omdat er toch een hemel op aarde is... voor deze stumpers...nu familie BOFKONT...' schreef een bofkontvriend.
Dat is mooi verwoord. Het gaat ook om troost. Als je weer afscheid van Familie Bofkont neemt, weet je dat ze er de volgende keer gewoon nog zijn. En de keer daarop ook. Net zolang tot Moeder Natuur het welletjes vindt. Zij is de enige die dat bepaalt.
De Bofkonten zijn niet ineens verdwenen en liggen een week daarna op je bord, zoals afgelopen weekend bleek uit de NRC. Arie & Japie van het Rotterdamse 'kunstproject' moesten er aan geloven. Evenals Vlekkie & Spekkie uit Tilburg, ook van 'kunstenaars', zo las ik in de Volkskrant vorige week. Daar staan volgend jaar november trouwens cavia's op de menukaart. Ook kunst onder de noemer vam november-slachtmaand.
Ik zie meteen volgend jaar een dag in november voor me op Het Beloofde Varkensland. Laten we als Vrienden van Familie Bofkont maar eens een hele nieuwe slinger gaan geven aan die november-slachtmaand.
Maar eerst ga ik winkeltje spelen. Alle Vrienden van Familie Bofkont hun toegezegde Familie Bofkont Boek opsturen. 'Ik heb het boek al', zeiden veel vrienden. Of: 'ik wil het boek gewoon betalen hoor'.
Maar daar is geen sprake van. Bij verkering hoort hofmakerij. En geschenken. Wij vinden het fijn om de Vrienden van Familie Bofkont een zelfgemaakt welkomstgeschenk te kunnen geven. Als je het al hebt, kun je het altijd aan iemand anders cadeau doen, of in de wachtkamer leggen van de dierenarts of de kantine van de kinderboerderij. Genoeg goede bestemmingen voor het Familie Bofkont Boek.
Lieve Vrienden van Familie Bofkont, we 'gaan' nu met elkaar :-)
Laten we er samen iets moois van maken!
Maandag 2 december 2013
De Dag van WIE WIL HET FAMILIE BOFKONT BOEK CADEAU?
Vandaag komt er weer een nieuwe zending van het Familie Bofkont Boek binnen. De vijfde druk al weer. Net op tijd, want wie nog voor het eind van het jaar Vriend van Familie Bofkont wil worden, krijgt het boek cadeau.HOE WORD JE DUURZAAM VRIEND VAN FAMILIE BOFKONT?
Familie Bofkont is de afgelopen jaren enorm gegroeid. De pleegkinders van de Moeder van Sjonnie groeien als kool en gaan steeds meer eten. De oudjes zoals Billie Bofkont & Co worden steeds ouder en vragen meer gespecialiseerde verzorging. Dat alles kost veel geld, terwijl het voer en medicatie alsmaar duurder worden. Vanaf 5 euro per maand (automatische afschrijving) ben je een duurzame Vriend van Familie Bofkont. Omdat jij er bent kan Familie Bofkont blijven eten drinken en gelukkig zijn.
HOE MEER VRIENDEN HOE MEER VREUGD
Van jouw gift kopen we varkens- en koeienbiks, hooi, stro. medicatie en verder alles om de Bofkonten een lang & gelukkig leven te kunnen blijven bieden. Het bestuur en de medewerkers van Familie Bofkont zetten zich voor 100% in, maar verdienen hun geld elders. Al het geld dat de Vrienden van Familie Bofkont bijeen brengen, gaat dus tot de laatste cent naar het eten, drinken en gelukkig zijn van de Bofkonten. Daar zijn we dankbaar voor. Welkom in de Wereld van Familie Bofkont!
FAMILIE BOFKONT WIL OOK GRAAG WAT TERUGDOEN:
1.
FAMILIE BOFKONT BOEK
Om te beginnen krijg je het Familie Bofkont Boek ( klik voor recensies) met alle achtergrondverhalen van de Bofkonten. Zo raak je steeds meer betrokken bij 'jouw' familie en weet je voor wie je het doet. Een heel handig naslagwerk ook, want via het Bofkont Smoelenboek kun je precies zien wie wie is.
;){kind=link}
2.
KORTING EN VOORRANG FAMILIE BOFKONT WORKSHOP
De workshops van Familie Bofkont op zondagen lopen razendsnel vol. Steeds vaker moeten we mensen op de wachtlijst zetten. Voor de Vrienden reserveren we per workshop een aantal plaatsen. Als Vriend van Familie Bofkont heb je dus een streepje voor. En je krijgt per workshop 5 euro korting.
3.
MEET & GREET
Samen met alle andere Vrienden van Familie Bofkont word je ieder jaar uitgenodigd voor een heerlijke dag bij Familie Bofkont. De laatste nieuwtjes bijpraten en genieten van de bofkonten.
4.
EEN GOED GEVOEL
Via blog, twitter en facebook kun je het wel en wee van Familie Bofkont volgen en op de hoogte blijven van de laatste ontwikkelingen. Als Vriend van Familie Bofkont zul je je steeds meer verbonden voelen met de Bofkonten. Een goed en duurzaam gevoel!
EN...
Vriend worden van Familie Bofkont is aftrekbaar van de belasting, want Stichting Familie Bofkont heeft de ANBI status :-)
PS
Voor het aanmeldformulier: stuur een mail naar mail@familiebofkont.nl o.v.v. Vriend van Familie Bofkont
PPS
De mensen die al Vriend van Familie Bofkont zijn, krijgen het boek natuurlijk ook cadeau. Meld je even met adres.
Zondag 1 december 2013
De Dag van OH KOM ER EENS KIJKEN
Nee, Gieltje vond ik niet in mijn schoen. Ik nam hem in een kistje mee naar huis. Bij de boer besteld met alles d'r op en d'r an. Precies zoals hij ter wereld gekomen was. Ik had plannen met het mannetje. Het was zomer 2005. Er werd nog volop gecastreerd zonder verdoving. Ik wilde een statement maken. Tijden de les Geboortezorg Biggen op de Boerenschool nam ik me voor daar 'iets' mee te doen.Ik had al die zogenaamde geboortezorg-handelingen geweigerd. Ook dat was een statement. Nu werd het tijd het aan de grote klok te hangen. Maar hoe? Niet om de gruwelijkheden te tonen. Dat paste niet in de Bofkontstijl. Wat kun je met gruwel? Niks. Verder dan je hoofd in afgrijzen afwenden komt het dan niet. Ik wilde discussie. 't Liefst met een positieve afloop. Het werd een bijeenkomst op Het Beloofde Varkensland met publiek en pers. Een groot succes, niet in de laatste plaats voor Gieltje. Voor wie het hele verhaal wil lezen, dat staat in het Familie Bofkont Boek.
In de loop der jaren dat ik Familie Bofkont en Het Beloofde Varkensland bestier, heb ik veel gezien, gelezen en meegemaakt. Ik heb me in die 18 jaar doorontwikkeld en daar hoort van gedachten veranderen ook bij.
Vorige week circuleerde er een filmpje op internet van PETA. Het ging over angoratruitjes. Die zachte wollige pluistruitjes (gelukkig nooit gedragen, want de gedachte alleen al aan kriebelwol doet me de rillingen over de rug lopen).
Maar die rillingen kreeg ik evengoed dubbel en dwars toen ik las hoe die angorawol gemaakt wordt. Ik zag het stilstaande beeld van het vastgebonden konijntje en ik wist genoeg. Ik heb het verder niet willen zien (en horen!). Niet dat dat iets uitmaakt, want het beeld staat op mijn netvlies gegrift.
Het heeft veel stof doen opwaaien. C&A, WE en H&M hebben al laten weten met de inkoop van angoratruitjes te stoppen. Wat er nog in de winkels hangt, wordt nog verkocht, daarna is het schluss. Goed gedaan Peta! Ik zou in dit geval niet zo 1,2,3 hebben geweten hoe de actie anders gemoeten zou hebben, met zulk direct resultaat.
Nu de consument nog, die heeft toch de macht. Als zij die angoratruien laten liggen, net zoals ze de kiloknaller voorbij kunnen lopen, zijn we een heel eind op de goede weg. Ik zag Giel laatst bij DWDD in een pluizige kriebel trui, waarvan ik me nu afvraag of dat geen angora was. Toen wist ik nog niet hoe die angorawol verkregen werd. Giel ongetwijfeld ook niet. Ik ga het hem vragen.
Terug naar Gieltje. Hoe klein hij was toen hij kwam, is goed te zien aan Stinkwijfje. Zij was een uitgesproken klein poesje (met hele zachte rode donshaartjes!), maar in verhouding tot Gieltje ineens een flinke kat. Ze was er als de kippen bij: wat heb je nu weer meegebracht? Gieltje kreeg al gauw bezoek van zijn peetvader Giel. En een rode pet.
'Castratie kan zonder pijn, kijk maar naar Gieltje', stond er in de krant, daags na de bijeenkomst. Over een paar jaar mag zelfs verdoofde castratie niet meer. Dat is verheugend nieuws. Nu het verbod op de angorawol nog.
Ik ben geen voorstander van verbieden, maar gelukkig blijven er heel goede uitzonderingen op die regel :-)
Fijne zondag allemaal!
GIRO 469 (IBAN NL02INGB0000000469) t.n.v. FAMILIE BOFKONT (ANBI, dus giften zijn aftrekbaar)