Facebook.com/FamilieBofkont & Twitter @FamilieBofkont
GIRO 469 (IBAN NL02INGB0000000469) t.n.v. FAMILIE BOFKONT (ANBI, dus giften zijn aftrekbaar)
varkensmassage & stierknuffelen
Al duizenden mensen hebben de Familie Bofkont Workshop gevolgd :-)
Lees hier de reportage Familie Bofkont Workshop in Roots magazine.
;){kind=link}
De Familie Bofkont Workshop is elke zondag, het hele jaar door.
Programma aanvragen? mail@familiebofkont.nl
Voor data klik hier - Voor foto's klik hier
Besloten groep: Verjaardag - Vrijgezel - Teambuilding - Bedrijfsuitje - etc.
maandag t/m zaterdag - mail@familiebofkont.nl
Zaterdag 30 november 2013
De Dag van MEM & GRIETJE
Het ziet er naar uit dat Bulle eindelijk is gestopt met melkdrinken bij Mem. Ruim twee jaar heeft die lummel aan haar spenen gehangen. En met resulaat: Mem's depressie is als sneeuw voor de zon verdwenen. Missie geslaagd.Mem moest naar de slacht omdat ze depressief was. Waarom was deze koe depressief? Het leven van een moderne melkkoe is een hard bestaan. Niet iedere koe is daar tegen bestand. In de moderne melkveehouderij is geen plaats voor koeien die niet tegen dat dag-in-dag-uit stramien van topprestaties kunnen. Ieder jaar opnieuw een kalf werpen, iedere dag twee keer gemolken voor een grote hoeveelheid melk, veel meer dan haar kalf ooit bij haar gedronken zou hebben.
Mem heeft een groot moederinstinct, dat is hier wel gebleken. Vanaf dag 1 beschouwde ze de kleine Bulle als haar eigen kind. Hij mocht meteen bij haar drinken en dat is ruim 2 jaar zo gebleven. Als het aan Mem gelegen had, was dat nog steeds zo. Maar Bulle heeft uit eigen beweging een stapje opzij gezet voor zijn kleine stiefzus Grietje.
Grietje heeft ook een moordmoeder aan Mem. Bulle, Mem en Grietje hebben regelmatig onderonsjes, dat zal altijd zo blijven. Ze horen bij elkaar, maar Bulle is ook sterk verknocht aan zijn grote broers Mozzarello, Zeus en Herman. Een ideale situatie dus. Dat is goed aan Bulle te merken. Hij is zo kalm en tevreden.
Ik denk dat Mem depressief geraakt is bij de boer omdat ze ieder jaar haar kind moest afstaan. Een koe met een groot moederinstinct redt dat niet. Nu heeft Mem het helemaal voor elkaar. In plaats van de slacht namen wij haar op bij Familie Bofkont. Mem kreeg stierkalfje Bulle onder haar hoede en nu is ze ook alweer een half jaar moeder van Grietje.
Vanochtend stonden ze zo lekker met z'n tweetjes in de zon. Kijk maar naar de foto. Moedergeluk. Daar kan toch niks anders tegen op? Zelfs geen ijsje met slagroom :-)
Vrijdag 29 november 2013
De Dag van WAT IK IN MIJN SCHOENTJE VIND
Varkentjes en schoenen, een ideale combi. Regelmatig duiken de varkentjes hier in de schoenen van bezoekers. Mister Frisling verdween een keer helemaal met zijn spitse wildzwijnensnuitje in een loafer. En de Ieniemienies konden hun geluk niet op als de orthopeed van Vrouw Vos weer op bezoek was. Wat zoeken ze daar toch?Heel eenvoudig. De geur. Ze zijn er stapel op. Ik las eens een leuk bericht over een Duitse dierentuin. Daar gaven ze hun miereneter op leeftijd (verwant aan Mister Frisling) een heel bijzonder verjaarsdagscadeautje, omdat het misschien wel zijn laatste verjaardag zou zijn. Deze keer moest hij extra verwend worden.
Het personeel van de dierentuin werd gevraagd hun voeten een paar dagen niet te wassen. Op de verjaardag van de miereneter gingen de dierverzorgers op een rijtje zitten en trokken hun schoenen en sokken uit.
Toen werd het feestvarken binnengehaald. Hij heeft wel een paar uur feest gevierd met al die heerlijke voeten. De dierentuin had hem geen groter plezier kunnen doen.
Fijn weekend allemaal! Misschien vind je ook wel wat in je schoen. Mister Frisling bijvoorbeeld of de Ieniemienies. Nee, niet als cadeaubig, maar als cadeaubon :-)
Donderdag 28 november 2013
De Dag van LEVEN IN HET HIER EN NU
Wat is het leukste aan boerderijdieren laten leven? Het leukste is het meemaken van hun lange levens van dag tot dag. De bofkonten hebben zo'n heerlijk overzichtelijk leven. Eten, drinken en gelukkig zijn. Alles in het hier en nu. Die eenvoud is zowel aantrekkelijk als aanstekelijk.Natuurlijk zijn biggetjes en kalfjes om op te vreten, aanbiddelijk als ze zijn. Maar ouder wordende boerderijdieren zijn minstens zo aandoenlijk.
Miss Piggy haalden we op uit een schuurtje. Ze was cadeau gegeven op een verjaardag. Nooit zal ik dat treurige biggensnoetje vergeten. Wat was dat beestje eenzaam (hou toch op met die cadeaubiggen!). Dat is inmiddels ruim 9 jaar geleden.
Brutus hebben we - vlak voordat hij naar de slacht zou gaan - vrijgekocht met een stel leuke mensen. Hem heb ik nooit meegemaakt als big, omdat hij toen al 360 kilo woog. Maar hij was nog wel jong. Anderhalf jaar pas. En dan al 360 kilo wegen. Teveel kilo's in een te korte tijd (vetmesten!). Omdat Brutus altijd in z'n eentje gezeten had, had hij aanvankelijk grote moeite met het leven in een varkensgroep. Eigenlijk was hij een grote baby die alles nog moest leren. Hij liet zich bijvoorbeeld op z'n kop zitten door Miss Universe. Geen gezicht hoe hij met dat grote lichaam voor dat kleine kribbige wijfie wegstoof. Het is allemaal goed gekomen. Brutus is nu ruim 9,5 jaar.
Vanaf de leeftijd van 8 jaar kun je varkens oud gaan noemen. Miss Piggy en Brutus behoren dus tot de echte oudjes van Familie Bofkont. Allebei slecht ter been, maar met de dagelijkse behandeling tegen hun artrose komen ze nog heel aardig mee.
Er was een tijd dat ze elkaar het hof maakten. Als Miss Piggy berig was, had Brutus altijd veel belangstelling voor haar en wist hij - als niet intacte beer - toch nog precies wat hij doen moest. Die tijd is voorbij. Miss Piggy is aan de prikpil en Brutus is niet soepel in de heupen meer.
Maar ze vinden elkaar nog steeds leuk. Van de week hadden ze weer zo'n weet-je-nog-wel-oudje-moment samen. Wat een schoonheden van oude varkens. Schoonheden omdat ze zoveel karakter gekregen hebben, schoonheden omdat ze er nog steeds zijn, schoonheden omdat ze me zoveel gebracht hebben.
Dan vergeef ik Miss Piggy dat ze altijd inbreekt en de boel compleet verbouwt, en als alles dan eindelijk weer opgeruimd, schoongemaakt, hersteld of opnieuw aangeschaft is, ze de volgende dag de keukendeur zo weer uit de sponningen ramt. Dan vergeef ik Brutus dat hij zo humeurig kan zijn en je beter een straatje om kan gaan.
Dat hoort allemaal bij een lang varkensleven. Hoe ze zich ontwikkelen, dat weet je nooit van te voren, maar dat je je handen vol hebt aan die roze lummels - of welk varken hoe groot of klein dan ook - daar kun je verzekerd van zijn. En dat minstens 10 jaar lang. Of 13. Zo oud is Vrouw Vos geworden.
Ik hoop dat Miss Piggy en Brutus die jaren ook nog tegoed hebben. Zelf maken zij zich daar helemaal niet druk om. Zij leven in het hier en nu. Eten, drinken en gelukkig zijn. Wat wil een varken nog meer? En wat zou een mens nog meer moeten willen? :-)
Familie Bofkont Workshop
op Het Beloofde Varkensland
24 november 2013 - 14.00 uur
Bekijk
hier de fotoreportage.
Feestvarken bij Familie Bofkont
op Het Beloofde Varkensland
24 november 2013 - 10.00 uur
Bekijk
hier de fotoreportage.
Familie Bofkont Workshop
op Het Beloofde Varkensland
17 november 2013 - 14.00 uur
Bekijk
hier de fotoreportage.Woensdag 27 november 2013
De Dag van VARKENSGELUK MET HERFSTBLAADJES
VPRO documentairemaker Michael Schaap (van de mooie serie De Hokjesman en onlangs Achter de dijk), was eens op Het Beloofde Varkensland. Hij keek gebiologeerd toe hoe ik Aagje masseerde. 'Is dit eigenlijk niet te intiem?', vroeg hij.'Nou', antwoordde ik, 'wat jij doet is nog veel intiemer hoor. Jij stopt ze in je mond. Dat zul je mij niet zien doen.' Daar had hij niet van terug. We hebben er samen hartelijk om gelachen.
Het is zo. Dieren eten is in feite een heel intieme daad. Alleen komt de intimiteit van één kant. Het dier in kwestie heeft niet met die intimiteit ingestemd. Je zou vlees eten dus als een vorm van ONGEWENSTE intimiteit kunnen zien :-)
'Wat vindt u precies zo erg aan slachten?' vroegen 3 meiden van het Gymnasium mij onlangs. Ze maken samen een werkstuk over de bio-industrie. Goede vraag.
Dit was mijn antwoord:
'Los van het feit dat niemand - geen mens en ook geen dier - gedood wil worden, vind ik het doodzonde om die prachtige wezens te doden. Ze zijn zo mooi! Ronduit schokkend is het moment nadat de dood is ingetreden. De overgang van heel wezen naar onderdelen. Die vernieling is verbijsterend.'
Nu ik er verder over doordenk, merk ik dat je ook zou kunnen redeneren dat die vernietiging juist iets nieuws oplevert. Namelijk het varkenshaasje of de sucadelap. In die zin zijn varkens en koeien dus halfproducten. (Uit het woordenboek: een halfproduct is een Industrieel product dat nog enige bewerkingen moet ondergaan alvorens eindproduct te worden).
De vraag is dus: wil je dat? Wil je Sjonnie of Herman als halfproduct zien? Als je dat al zou willen, dan gaat dat met de beste wil van de wereld niet. Al ga je op je kop staan, je kunt hier niet om het wezen van Zeeman en Zeus heen. Ze roepen iets bij je op. Schoonheid, liefde, geluk. Dat zijn grote woorden maar iedere zondag zien we het hier weer gebeuren. De magische uitwerking die Familie Bofkont heeft op bezoekers. Of je nu veganist of carnivoor bent, je kunt niet om ze heen.
Nog een stel meiden van een ander Gymnasium hadden ook al zulke goede vragen: 'Zit er ook een positieve kant aan de bio-industrie?'
Zeker zit er een positive kant aan de bio-industrie. Voor de mens. Door de bio-industrie kunnen heel veel mensen voor heel weinig geld eten (maar dat gaat ten koste van de dieren).
Daarom was ik gisteren zo blij dat het woord KWEEKBURGER genomineerd is als woord van het jaar 2013. Maker van de kweekburger, professor Mark Post, heeft in New York een prijs gewonnen voor zijn creatie. Nu is hij in gesprek met de oprichter van Google (geld!) om een kweekburgerfabriek te openen in Maastricht.
Dat is goed nieuws. Kweekburgers zijn hamburgers die gemaakt worden uit de stamcel van een Sjonnie of een Herman. Alle Sjonnies en Hermannen kunnen dan lekker blijven leven tot ze omvallen van ouderdom. Dat is toch een prachtige oplossing? Kunnen vleeseters dus gewoon hun lekkere vlees blijven eten (waar ze toch nooit van af te brengen zijn), maar hoeft er geen dier meer slachtoffer te worden van ongewenste intimiteiten.
En ondertussen gaan wij tijdens de Familie Bofkont Workshop gewoon door met de zeer GEWENSTE intimiteiten; de Varkensmassage. Daar krijg je namelijk heel gelukkige varkens en mensen van :-)
PS
Hoe varkensgeluk er nog meer uit kan zien, zie je op het filmpje van de Moeder van Sjonnie en haar samengestelde gezinnetje. Wat is er - na de varkensmassage - leuker en lekkerder voor ze dan gevallen herfstblaadjes?
Dinsdag 26 november 2013
De Dag van WEL DE LUSTEN, NIET DE LASTEN...
Met varkentjes is het net zo als met boten en tweede huizen. Je moet ze niet zelf willen hebben. Vrienden met boten en tweede huizen, dat is pas je ware. Lekker meevaren en af en toe op bezoek bij je vrienden met dat romantische huisje in Zuid-Frankrijk. Wel de lusten, niet de lasten.Met varkentjes is dat net zo. Van de week kreeg ik weer een mailtje van een mevrouw die een varkentje wil aanschaffen voor in huis. Maar niemand kon haar van te voren zeggen hoe groot dat microvarkentje zal gaan worden. Nou, groot. Dat kan ik haar verzekeren. Micro wordt macro. Hoe dan ook.
Maar dat is het ergste nog niet eens. Het gaat sowieso een drama worden met een slechte afloop, want de varkentjes worden altijd de dupe. Mijn mailbox zit dagelijks vol met worst-case-scenario's. En de mensen die zeggen dat het wel goed gaat, zijn uitzonderingen op de regel. Hoe dat drama er uit gaat zien, kan ik haar uitgebreid vertellen als ze naar Familie Bofkont komt.
Dan hoort ze niet alleen waar het bij haar thuis mis zal gaan, maar ze is ook een hele dag bij de dieren waar ze zo dol op is. Volop genieten van hun gewroet, gesloop, gedram, gejengel en gegil (Pinokkio!) als ze hun zin niet krijgen. Maar natuurlijk ook lekker liggen tegen Zeeman, Brutus en meer van die leuke roze lummels van ver over de 300 kilo, die allemaal op Het Beloofde Varkensland wonen.
Over Pinokkio gesproken. Aangeschaft door een dame als microvarkentje. Binnen een week was ze al niet houdbaar meer. Ze heet niet voor niks Pinokkio. Ze is door de fokker aan die dame verkocht met een waslijst aan leugens.
LEUGEN 1.
Pinokkio zou een langer neusje krijgen dan de rest van de microvarkentjes die de fokker in de aanbieding had. Daarom was ze exclusiever en 100 euro duurder dan de rest.
LEUGEN 2.
Pinokkio zou klein blijven.
LEUGEN 3.
Pinokkio zou niet wroeten, want kleine varkentjes houden niet van wroeten.
LEUGEN 4.
Pinokkio zou niet gaan gillen.
LEUGEN 5.
Pinokkio zou goed met honden kunnen.
LEUGEN 6.
Pinokkio zou goed alleen thuis kunnen blijven.
LEUGEN 7. Pinokkio zou al uitgegroeid zijn op 2-jarige leeftijd.
LEUGEN 8.
Pinokkio kon je makkelijk aan een riempje meenemen.
LEUGEN 9.
Pinokkio zou qua gedrag precies op een hondje lijken.
LEUGEN 10.
Pinokkio zou gemakkelijk op de arm te tillen zijn.
En zou kan ik nog wel even doorgaan. Op de punten 3, 4, 5, 6, 8 en 10 ging het meteen al mis, toen de dame met haar microvarkentje thuiskwam.
Met punt 5 als allerergste. Pinokkio was panisch, buiten zichzelf van angst voor de Keeshond des huizes. Het is aan deze dame te danken dat dat goed is afgelopen, want zij bleef er bij.
(Laatst kreeg ik een mail van mensen die binnen een dag met een gillend, bloedend biggetje bij de dierenarts zaten omdat hun hond het beestje gegrepen had. En denk nooit mijn hond doet zoiets niet. Honden zijn jagers, biggen prooidieren).
De dame van Pinokkio heeft haar al na een week naar Het Beloofde Varkensland gebracht. Let op: dit vangnet bestaat niet meer. Het Beloofde Varkensland heeft een opnamestop en daar valt niet meer aan te tornen!
Nu komt ze 1x per jaar naar de Familie Bofkont Workshop om volop te genieten tussen de varkens. Om zich te verbazen hoe groot Pinokkio nu al is (pas 1 jaar, maar helemaal uitgegroeid na 5 jaar!). Wat een dwingelandje Pinokkio is dat de heleboel bij elkaar gilt als ze haar zin niet krijgt. Een gillende keukenmeid is er niks bij. Hoe Pinokkio het weiland omploegt met haar neusje, dat natuurlijk helemaal niet lang geworden is. En vooral hoe Pinokkio geniet van een volwaardig varkensleven met haar eigen vriendenkring (een varken(tje) kan NIET ZONDER SOORTGENOTEN).
Na het eind van de workshop gaat ze dan voldaan weer lekker naar haar schone, opgeruimde huis. Dag Familie Bofkont! Tot de volgende keer!
Kortom:
Varkentjes? Kom maar naar Familie Bofkont. Wel de lusten, niet de lasten!
Hééééél verstandig :-)
Maandag 25 november 2013
De Dag van DE OPPERGOD VAN HEMEL & AARDE
Vandaag is het precies 5 jaar geleden dat ik 's ochtends om 7.00 uur op de veemarkt stond. Een industrieterrein in Purmerend. Donker en koud. Waarom ik daar was? Ik wilde met veehandelaren praten omdat ik op zoek was naar een look-alike van Stier Herman. En waar vind je veehandelaren? Op de veemarkt.Maar ik vond daar iets anders. Vanuit het niks stond ik ineens oog in oog met de Oppergod van Hemel & Aarde. Zeus! Hij was precies zoals ik me had voorgesteld uit de boeken van de Griekse Mythologie. Knap & Verleidelijk. Charmant & Charismatisch. Een wit stierkalf. Met ogen als meren die niet konden jokken (Jaap Fischer). "Neem mij mee", sprak het witte stiertje en zijn ogen waren niet te weerstaan.
Vandaag, 5 jaar later, heeft Zeus al duizenden vrouwen verleid tijdens de Familie Bofkont Workshop. Wat is hij imposant mooi geworden en nog veel belangrijker: wat heeft deze witte je-weet-wel stier een prachtig karakter. Zo innemend en uitnodigend.
Ieder jaar op 25 november denk ik terug aan de ontmoeting met Zeus op de veemarkt. Vandaag valt deze bijzondere dag op maandag.
De zon schijnt en de week kan niet mooier beginnen :-)
Zaterdag 23 november 2013
De Dag van HERMAN'S VERJAARDAGSFEESTJE
Een poosje terug vroeg een bofkontfan wanneer de verjaardag van Herman gevierd wordt. Ik zou haar het programma nog sturen, maar dat raakte ondergesneeuwd in het dynamische leven bij Familie Bofkont. Gisteravond werd ik er aan herinnerd.Welnu:
Stiertje Herman werd op 29 januari 2009 geboren in Lelystad. Twee dagen later haalden we hem op uit zijn hokje, waarvan ik eerst dacht dat er grote konijnen in zaten. Het bleken pasgeboren kalfjes te zijn. Herman zat helemaal aan het eind van de rij. Hij keek me door een spleet aan.
Toen mocht hij mee. Thuis bij Familie Bofkont wachtte een vriendje op hem. Ook een stierkalf, Zeus. Hij kwam van de veemarkt uit Purmerend. Ze werden dikke vrienden. Dat zijn ze nog steeds en dat zullen ze hun levenlang blijven. Koeien- en stierenvriendschappen zijn voor het leven.
Alleen maken zij - en wij - dat zelden tot nooit mee. Wel bij Familie Bofkont.
Herman's 5e verjaardag vieren we op zondag 26 januari aanstaande. Wat zal hij genieten van al die aandacht. Als womanizer in hart en nieren zal hij de dames (en heren, aandacht is aandacht), trakteren op zijn goede gastheerschap. Een ontvangst om nooit te vergeten.
Herman is gul, geinteresseerd, aanhalig, heeft een goed oog voor zijn gasten en zijn zwarte vacht is zo zacht als een megaknuffel van Bart Smit.
Dat ik al een poosje niet meer over Herman heen kan kijken, verbaast me nog steeds. Dat kleine stierkalfje van weleer groeit uit tot een reus en dat gaat voorlopig nog wel even door ook. Waarom dat is, vertel ik op zijn feestje op zondag 26 januari.
Wie weet tot dan en o ja, Herman is gek op winterpenen :-)
Vrijdag 22 november 2013
De Dag van WAS IK MAAR EEN VARKEN
In een volgend leven wil ik een varken zijn.Wel op Het Beloofde Varkensland natuurlijk.
Op zo'n koude grijze dag als vandaag lekker tegen m'n soortgenoten
aanliggen en aan het eind van de dag gemasseerd worden.
Door tien mensen tegelijk. Ik teken ervoor :-)
Donderdag 21 november 2013
De Dag van MOSZKOWICZ ALS LEKKER DING
Bijna 15 maanden is ie nu, Moszkowicz, en hij wordt steeds mooier. Idee voor Bram M.? Als hij zijn haar laat groeien, krijgt hij vast ook zulke mooie krullen.Vernoemd naar een kapsel. Het kon gewoon niet anders. De kleine Moszko had als babybiggetje precies zulke golfjes in zijn haar als de advocaat.
Toen Moszko's haar begon te groeien, werden zijn was-en-water-golfjes vanzelf krullen. Afgelopen zomer verdwenen die krullen, alsof de tondeuse er aan te pas gekomen was. Varkens verliezen zomers hun haar vanwege de warmte. Moszko hield er in de warme maanden mooie rooie stekeltjes aan over.
Maar nu! November. Wat een prachtige bos vlammend rode krullen! Het worden er steeds meer. Zelfs krullen aan de binnen- en buitenkant van zijn oren en op zijn staart.
Aan de jas van Moszko te zien, krijgen we een strenge winter. In Hongarije waar hij oorspronkelijk vandaan komt, hebben deze Hongaarse Wolvarkens allemaal zo'n dikke jas aan. Mooi ras, deze schoonheden. Niet alleen van buiten, maar ook van binnen.
Qua intelligente en manier van doen staat Moszko dicht bij de wilde zwijnen. Net zo rebels en dezelfde motoriek. Prachtige lichaamstaal. Tijdens het lopen swingt hij net zo als Juffrouw Loes, Wildeman, Mister Frisling en Keiler. En ondanks de wilde inborst, of misschien wel dankzij, net zo aanhankelijk.
Een lekker ding dus, die Moszko.
Erg jammer voor deze beauties dat ze daadwerkelijk ook zo lekker schijnen te zijn. Daarom wonen ze nu ook in Nederland. Het spekkige vlees van Moszko & Co is momenteel hip onder elitaire smulpapen.
Moszko zelf blijft buiten schot. Die gaat hier gewoon oud worden.
Nog veeeel groter met nog veel meer van die mooie rooie krullen.
Lekker puh :-)
Woensdag 20 november 2013
De Dag van SJONNIE, MOSZKO & PINOKKIO
Deze foto is voor mij ook nieuw. Nooit eerder gezien.Lijkt wel een jeugdbende, deze drie lummels.
Het zijn Sjonnie, Moszkowicz en Pinokkio.
Toen had Sjonnie nog hangoortjes :-)
De foto is van 5 oktober vorig jaar.
Dinsdag 19 november 2013
De Dag van OPENING BILLIE BOFKONT BIOSCOOP
Afgelopen workshop bloeide er iets moois op tussen Billie Bofkont en een mooie dame Margriet. Ze viel als een blok voor Billie en de liefde was wederzijds.Die Billie. Al weer zo lang op Het Beloofde Varkensland, waarvan de laatste paar jaar in een eigen aanleunwoning achter de geraniums, in gezelschap van Mannetje Bromsnor en Miss Universe.
De prille liefde tussen Billie & Margriet heeft mij geïnspireerd. Gisteren zat het leven van Billie Bofkont de hele dag in mijn hoofd. Alle Bofkonten zitten voortdurend in mijn hoofd (en hart), maar gisteren was Billlie toch wel erg prominent aanwezig in mijn gedachten.
Niet zo gek, want Billie is mijn eerste varkentje en er is veel gebeurd in de afgelopen 16 jaar. Billie is ook al 12 jaar samen met Mannetje Bromsnor en al 11 jaar met Miss Universe. Er is zoveel over ze vertellen, zij zijn de varkentjes van het eerste uur en ze leven nog. Niemand weet voor hoe lang nog.
En zo kwam ik op de BILLIE BOFKONT BIOSCOOP. We moeten het leven van Billie Bofkont, Mannetje Bromsnor en Miss Universe vieren nu het nog kan.
Ik zie het helemaal voor me. Knus in het oude mannetjeshuis onder de warmtelampen met warme chocolademelk, rondom die drie lieve oudjes.
En dan die prachtige beelden over hun lange, gelukkige leventjes op doek geprojecteerd, net de oude toverlantaarn. Al die verhalen, al die avonturen. Ik verheug me erop.
Op zondag 1 december gaat de BILLIE BOFKONT BIOSCOOP open tijdens de workshop. Daarna wordt de BILLIE BOFKONT BIOSCOOP een vast programma-onderdeel van de Familie Bofkont Workshop. Komt dat zien! :-)
Familie Bofkont Workshop
op Het Beloofde Varkensland
10 november 2013 - 14.00 uur
Bekijk
hier de fotoreportage.
Familie Bofkont Workshop
op Het Beloofde Varkensland
9 november 2013 - 12.00 uur
Bekijk
hier de fotoreportage.Maandag 18 november 2013
De Dag van KLEINE BEER MAG WEER MEEDOEN
Ik zei het gisteren al: Kleine Beer mag weer meedoen. Alles is weer koek en ei.Mooi nieuws om de week mee te beginnen. Fijne dag allemaal :-)
Zondag 17 november 2013
De Dag van BEERTJE & KLEINE BEER
Wie vanmiddag op de Familie Bofkont Workshop komt, ziet niet dit kleine roze schatje meer, maar een grote roze lummel met oren zo groot als kamerschermen. Beertje! Toch kon ik 6 jaar geleden al zien hoe groot die snoezige oortjes zouden gaan worden. Als je zoveel biggetjes meegemaakt hebt, krijg je daar op den duur wel kijk op.Beertje is de stiefzoon van Miss Universe en heeft geschiedenis gemaakt. Hij is het enige biggetje dat ooit live tijdens een TV programma werd ontmand. Uiteraard onder volledige narcose. Dat was een spannende aangelegenheid, maar ik kreeg de unieke kans en greep die met beide handen aan. Alles ging goed. Onze eigen vertrouwde varkensarts Peter Klaver voerde de operatie uit en Giel Beelen was zijn assistent. Het statement was gemaakt.
Ik kon op camera vertellen waarom dit een unieke kans was. Onverdoofde castraties waren toen nog schering en inslag. Nu niet meer, godzijdank, maar ideaal is het nog steeds niet. Te ingewikkeld om hier nu zo even uit te leggen. Beertje werd de held in de TV studio, het was een groot succes.
Kleine Beer heeft afgelopen week zijn operatie ook goed doorstaan. Hij is nu al weer de oude en het mooiste vond gisteravond plaats:
Kleine Beer is weer in de groep opgenomen! Na wat gedoe, geduw en gemor zijn de biggen 's avonds allemaal overstag gegaan. Vooruit dan maar. Kom er dan maar weer bij. En daar lag Kleine Beer, weer prinsheerlijk bij zijn familie alsof er nooit iets gebeurd was.
Eind goed, al goed :-)
Zaterdag 16 november 2013
De Dag van EMOTIONELE INTELLIGENTIE
Kijk Rosamunde nou toch. Zoals ze er bij staat op deze stralende novemberdag. Alsof ze uit de bron van de eeuwige jeugd heeft gedronken. En ze is nu toch al 16,5 jaar! Wat heb ik een zorgen over haar verdriet gehad, toen ze haar levensvriendin Brutale Griet verloor. Niet aan de dood, maar aan het leven zelf.;){kind=link}
Dat klinkt gek, want Brutale Griet is wel degelijk dood gegaan, vorig jaar maart. Alleen is ze van ouderdom gestorven (het leven zelf dus), en niet door slacht.
Een melkveehouder kan bijvoorbeeld tegen je zeggen: "Deze koe gaat morgen weg voor de dood." Daar bedoelt hij dan mee dat ze naar het slachthuis gaat. Maar hij kan ook zeggen: "Deze koe gaat morgen weg." En daar wordt dan mee bedoeld dat de koe verkocht is aan een andere boer.
Een varkensboer zal zoiets nooit zeggen. Die hebben weer ander jargon. Een varkenshouder zal zeggen: deze varkens gaan morgen de klep op. En dat betekent dan enkele reis slachthuis.
Er komt een dag, en die dag is sneller dan je lief is, dat de biggen uit Amsterdam-Noord allemaal de klep op gaan. Dan zijn het geen biggen meer. Dat zijn ze nu al niet meer. Het verbaast me dat sommige mensen ze nog steeds biggetjes noemen. Het zijn toch al echt flinke biggen aan het worden. Het woord varkentjes is nu al toepasselijker op ze. Ze groeien als kool van hun gemalen granen.
Over 2 maanden zijn deze biggen geslachtsrijp. Dan zouden de zeugjes al gedekt kunnen worden, ware het niet dat de beertjes uit de groep gecastreerd zijn. Tegen de tijd dat ze de klep op gaan, zullen ze allemaal joekels van vleesvarkens zijn. Als het goed is, hebben ze dan een half jaar langer geleefd dan de varkens uit de bio-industrie.
Waarom zeg ik dit allemaal? Om mensen te waarschuwen. Ik krijg veel verschillende mensen op mijn workshops, ook boeren, praktizerend of rustend, maar ook kinderen van boeren. Inmiddels volwassen vertellen ze mij allemaal hetzelfde verhaal. Ze werden als kind al heel vroeg bijgebracht dat ze om de dieren mochten geven, er voor mochten zorgen als ze dat wilden, maar zich niet mochten hechten. Geen namen geven bijvoorbeeld.
Hun biggen, kalfjes, varkens en koeien zouden op termijn het bedrijf weer verlaten. Ze zouden niet blijven leven, want ze waren bestemd als voedsel. Dat werd en wordt boerenkinderen met de paplepel ingegoten. Hun vaders hadden en hebben daar groot gelijk in. Je kinderen willen beschermen tegen verdriet is een vorm van intelligentie. Vertaald naar de biggen in Noord: jezelf beschermen tegen de dingen die komen gaan, is een vorm van emotionele intelligentie. Zet je schrap en deal er nu vast mee. Ga er naar toe, maar niet te vaak, geef ze geen namen. En als je bij ze bent, geniet van ze, maar verlies je niet in je emoties. Een betere dienst kun je jezelf en elkaar dan niet bewijzen.
En als de dag dan daar is, nodig ik iedereen die zich om deze biggen bekommerd heeft, uit op Het Beloofde Varkensland. Dan gaan we lekker met z'n allen bij Familie Bofkont liggen. Dan maken we er een troostdag van.
Wordt Vervolgd.
PS
Kleine Beer gaat heel goed. Er is alleen een maar: Hij is uit de groep gegooid. Heel sneu. Heb er dus weer een nieuwe zorg bij. Zulke lieverdjes zijn die biggen dus ook weer niet :-)
Donderdagavond 14 november 2013 - 22.30 uur
UPDATE BIGGEN STADSBOERDERIJ AMSTERDAM NOORD
Net terug van het voetbalveld en de biggen uit Amsterdam - Noord. Wat zijn het toch een aandoenlijke lummels. Hoewel het regende, kwamen ze toch meteen hun hok uit om te kijken.Vorige maand op 14 oktober hebben we - ook in de regen - een tijdelijk huisje voor ze getimmerd en opgestrooid met 4 balen stro. Wat waren ze daar blij mee. Ze doken er helemaal in en er was nauwelijks meer een big te zien.
Ik was in de veronderstelling dat het stro vanaf dat moment regelmatig ververst zou worden. Dat bleek dus niet het geval. Er is geen strospriet meer bijgekomen, tot ik Judit er afgelopen zondag over mailde en die heeft toen met een vriendin stro gebracht. Nogmaals bedankt ladies!
Hoe is de situatie nu? Wat troffen we aan?
1. Ons huisje van 14 oktober is afgebroken en de mensen van Buitengewone Varkens hebben het hout gebruikt om hun bushok mee dicht te maken. Eindelijk. Gelukkig, want nu hebben de biggen meer beschutting in het hok. Alleen aan de voorkant zitten boven nog openingen waar de wind doorheen slaat. En je voelde de lichaamswarmte van biggen er door naar buiten komen. Zonde, die warmte moet juist binnen blijven. Ook moet er nog een dorpel in de deuropening komen, zodat het stro niet naar buiten gelopen wordt.
2. Wat gunstig is, is dat er nu een houten vloertje in het bushok ligt op een ondergrond van pallets, zodat de biggen niet meer met hun buiken in het natte gras hoeven te liggen. Wel lag er amper nog stro in. Deels omdat stro verloren is gegaan doordat het onder de pallets terecht gekomen is. Maar ook omdat het stro uit ons huisje niet meeverhuisd is naar het bushok. Dat was toch een kleine moeite geweest. Erg jammer, want nu is het achtergebleven stro kletsnat geregend en onbruikbaar geworden.
3. We hadden strobalen meegenomen en hebben dat bij de biggen in hun bushok opgestrooid. Ze liggen er nu dus lekker bij.
4. Het voer. Ik heb het bekeken en het ziet er goed uit. Gemalen granen. De plek waar het uitgestrooid wordt, is een redelijk harde ondergrond. Een trog zou chiquer geweest zijn, maar het zijn 'consumptievarkens', en zo te merken moeten die het met minimale middelen doen :-(
5. Het voetbalveld. Niet zo'n moeras meer als half oktober met die extreme regenbuien. Conclusie: op basis van hoe de situatie nu is, is er geen noodzaak om de biggen naar het Bofkontbos te brengen. Afgezien van het feit dat Buitengewone Varkens daar toch geen toestemming voor zou geven. In oktober beriepen ze zich immers ook op het oordeel van de NVWA: "alles in orde behalve een droog hok voor de winter". En dat hok is er nu.
6. De biggen zijn enorm gegroeid in de afgelopen weken. Dat brengt me meteen op het volgende: Ze gaan hoe dan ook geslacht worden. Hou dat in je achterhoofd als je ze gaat bezoeken en bescherm jezelf daar al vast een beetje tegen. Aan hun omvang te zien worden ze lekker bijgevoerd door bezoekers, en dat is die lieve biggen van harte gegund. Maar ik zal er niet vreemd van opkijken als ze daardoor eerder naar de slacht kunnen. Ook al is er gezegd dat dat pas over een jaar zal zijn. Er is namelijk al zoveel gezegd...
7. Om de bigggen een warm hok vol stro te blijven garanderen, zal ik nu iedere week naar de biggen toe blijven gaan met strobalen. En nee, die kosten kan ik dus nergens verhalen, maar dat is dan maar zo. Het hout voor hun schuilplek hebben we ook zelf bekostigd. Het zij zo. De biggen hebben er baat bij en alles wat je voor ze kunt doen in hun korte leventje, is meegenomen. Als ik er dan toch ben, kan ik meteen een oogje in het zeil houden, hoe het verder allemaal gaat. En de voorkant van het bushok nog dichtmaken. Uiteraard hou ik jullie op de hoogte.
Nu nog een brief schrijven naar het stadsdeel, de wethouder van dierenwelzijn en nog wat ambtenaren en daarna ga ik lekker naar Borgen kijken. Het was me het dagje weer wel :-)
Donderdag 14 november 2013
De Dag van WAT IK GRAAG ZOU WILLEN
Oh, wat zou ik de biggen van Stadsboerderij Noord graag willen laten overwinteren in het Bofkontbos. Waar ze nu zijn op Stadsboerderij Noord zitten ze niet goed. Ik hoorde dat ze pas na een maand (!) weer vers stro gekregen hebben. Van het oude stro was toen al heel lang helemaal niks meer over. In een hok zonder vloer betekent dat dus met hun biggenbuiken op een kletsnat, koud grasveld liggen.Maar ik hoorde nog veel meer. Dat het een overhaaste klus is geweest van Stadsdeel Noord. Waarom? Wilde Stadsdeel Noord per se scoren met varkens in Noord en hebben ze toen de biggen hals over kop laten komen, zonder eerst voor ordentelijke huisvesting te zorgen? Ik hoorde ook dat nu toegegeven wordt dat een verzopen voetbalveld geen goede leefomgeving is voor de biggen. En ik hoorde nog meer, maar dat hou ik nog maar even voor me.
En toen dacht ik: als de biggen nu eens in het Bofkontbos zouden komen overwinteren? Daar hebben ze de beschutting van het bos plus twee heerlijk warme, droge varkenshuizen. En dan in het voorjaar weer terug naar Noord. Ongetwijfeld met veel pijn in het hart, maar alles is beter dan ze in de winter op dat voetbalveld te laten. Want wat gebeurt er daar als het gaat vriezen? Wie zorgt er dan dat ze toch nog stromend drinkwater krijgen? Wat gebeurt er met Oudjaar? Wie houdt er dan toezicht op ze? Ik moet er maar even niet aan denken allemaal.
Met Kleine Beer gaat het goed. Hij is levendig en eet met smaak zijn boterhammetjes met pindakaas waar we zijn pillen in verstoppen. Vandaag maar weer eens voorzichtig proberen of hij weer even bij de anderen kan. Hij kan niet wachten. Ik ook niet, maar het moet wel kunnen. Gisteren wilde hij zo graag, dus overlegd met dierenarts Peter Klaver. Als hij zo gestresst is door de afzondering kun je het proberen, zei hij. Maar beslist niet naar buiten, geen vuil bij de wond!
Het ging niet. Black Boys & Co waren veel te druk voor Kleine Beer. Ze werden kribbig van de operatieluchtjes en dat lieten ze hem merken ook. Toen hebben we Kleine Beer terug gedaan in de ziekenboeg. Hij moest eens weten hoe goed hij het daar heeft. Dik stro, lekkere hapjes en drankjes, knus onder de warmtelamp en zo dicht mogelijk bij zijn familie. Maar nee, het is niet goed genoeg. Dankbaar? Welnee. Kleine Beer wil terug naar zijn familie. He wants it all en he wants it now. Het blijven varkens :-)
Woensdag 13 november 2013
De Dag van OPERATIE GESLAAGD
Ik wist al dat biggen hun familie enorm kunnen missen.Maar dat het zó erg kon zijn...
Even na negenen was alles weer achter de rug. Operatie goed verlopen. Een gecompliceerde navelbreuk. Zelfs voor een ervaren varkenschirurg als Peter Klaver geen makkie. Maar Peter heeft zo vaak geopereerd dat hij ook met deze ingewikkelde navelbreuk van Kleine Beer uit de voeten kon. Peter blijft altijd kalm, kijkt wat er gebeuren moet en weet dat op te lossen.
En omdat Kleine Beer toch onder narcose was, meteen ook maar ontmand, want dat moest ook nog. (Kleine Beer komt van een varkenshouder die niet castreert, vandaar). Daarna de Moeder van Sjonnie, Maxie, Willy en Grietje nog gechipt, en toen kon de nacht beginnen.
Kleine Beer kwam goed uit de narcose. Maar zodra hij door had dat hij gescheiden was van zijn familie, brak de beer los. Alles geprobeerd, aaien, praten, sussen, niks hielp.
Toen hij eindelijk door had dat hij echt niet door dat gaas heen kon, begon hij als een dolle in het verse stro te wroeten. Dat wroeten had puur de functie van stressreductie. Het stofje dat daar bij vrijkomt in de hersenen zorgt er dan voor dat varkens zich wat rustiger gaan voelen in tijden van grote stress.
Pas bij het zingen van Slaap Beertje Slaap kwam er verandering in dat hysterische gewroet. Toen liet hij zich ook eindelijk masseren. En na een massage van minstens een half uur, waarbij alle emoties er letterlijk uittrilden, gaf hij zich gewonnen en viel in slaap. Toen was het kwart voor 3 :-)
Hè hè.
Onderwijl heen en weer ge-sms't met Peter of Kleine Beer een appel mocht eten, dat de bobbel onder zijn buik opzwol, of druivensuiker door het water kon, etc. etc. Kom daar maar eens om. Een dierenarts met wie je tot midden in de nacht kunt blijven sms-en over de voortgang van een patient.
Grote dank ook aan Els en Dennis. Els assisteerde Peter tijdens de opratie. Ik was er wel bij, maar heb me tijdens de operatie wat afzijdig gehouden om niemand te belasten met mijn spanning :-) Voor en na de operatie zorgde ik voor catering. Dennis regelde alle techniek, zoals opbouwen van de operatietent, lampen, spuitjes optrekken en alle bijkomende klussen. Het liep gesmeerd allemaal.
Kleine Beer heeft inmiddels geplast en gepoept, dus dat werkt allemaal nog goed.
En net toen alles een beetje achter de rug leek, hoorde ik ineens een verschrikkelijk kabaal. Brammetje en Aaltje. Ingebroken in het keukentje. Ik heb ze er uitgebonjourd en de deur gesloten.
Naar die ravage ga ik voorlopig even helemaal niet kijken :-)
Dinsdag 12 november 2013
De Dag van KLEINE BEER
Gelukkig kan Kleine Beer vanochtend nog mee ontbijten. Hij moet nuchter zijn voor de operatie. Het is altijd zo sneu als iedereen eten krijgt, behalve de patient, en je kunt niet uitleggen waarom. Maar Kleine Beer wordt vanavond pas geopereerd, dus een ontbijtje mag hij nu nog hebben.Drukke dag voor de boeg. Naast alle reguliere werkzaamheden ook een operatieset opbouwen plus een uitslaapkamertje voor Kleine Beer in zijn ouderlijk huis.
Ik wil dat hij bijkomt in zijn vertrouwde omgeving, maar wel veilig van alle nieuwsgierige varkensneusjes afgeschermd. Die neusjes zouden anders maar wat graag de hechtingen en al die vreemde luchtijes aan Kleine Beer willen onderzoeken en dat moet niet.
Ik zal aan Dennis vragen of hij twee warmtelampen op wil hangen. Een in het uitslaapkamertje van Kleine Beer en de andere warmtelamp aan de kant van zijn familie, zo dicht mogelijk tegen het gaas aan. Geheid dat Willy, Maxie en de Black Boys daar onder gaan liggen. Dan heeft Kleine Beer toch het vertrouwde gevoel van tussen zijn broers en zus liggen en dat zal hij hard nodig hebben, die kleine man.
Je vertrouwd en veilig kunnen voelen is het belangrijkste. Een basisvoorwaarde voor iedereen en voor dieren helemaal.
Dat heb ik het ergste gevonden voor het biggetje dat hier zondagavond gestorven is. Een biggetje uit het ouderlijk nest halen is een enorm stressvolle ingreep voor het beestje. Dan moet je verdomd goed weten wat je doet en vooral hoe je dat doet.
Als je geen kennis van zaken hebt over de verzorging van een biggetje van amper een week oud, plus niet de tijd om je de eerste paar maanden volledig op het welbevinden van dat biggetje te kunnen richten, MAG JE DAT NIET DOEN. Anders heeft het niets te maken met een 'zielig biggetje redden', maar is het een wrede, egoistische daad. Ongetwijfeld met de beste bedoelingen, maar de uitkomst blijft hetzelfde.
Daar komt nog bij dat je een plan moet hebben voor het leven van het 'geredde' biggetje voor ongeveer 15 jaar vooruit. Is er ruimte genoeg voor een soortgenoot erbij? Wat doe als je op vakantie gaat, van werk wil veranderen, moet verhuizen, kinderen krijgt, ziek wordt, gaat scheiden, geen geld meer hebt? Kortom: wat heb je ze te bieden gedurende hun hele leven, wat er ook gebeurt. Op al die vragen moet je van tevoren een antwoord hebben. En dat staat allemaal nog los van het feit dat het kleine schatje een onbehouwen rouwdouwer gaat worden, die alles gaat slopen. Je tuin, je huis en vaak ook nog je huwelijk erbij.
Als de operatie achter de rug is, gaan we het kleintje begraven. Ik weet nog niet wat het wordt, maar ik wil iets op haar grafje gaan zetten. Een monumentje voor de 'geredde' big. Ik zal over haar ene dagje op Het Beloofde Varkensland blijven vertellen. Wat er mis ging en waarom niemand dat moet willen.
Varkensvoorlichting. Er is nog een lange weg te gaan.
We gaan gewoon door. Stap voor stap :-)
Maandag 11 november 2013
De Dag van EEN VERJAARDAG OM NOOIT TE VERGETEN
Voor iedereen die gisteren op de workshop was: Lieve mensen, het piepkleine biggetje uit de bio-industrie dat 's ochtends onverwacht op ons dak viel, heeft het niet gered. We hebben gedaan wat we konden, alle aanwijzingen van de dierenarts nauwlettend opgevolgd, het mocht niet meer baten. In de vroege avond is het biggetje gestorven.Hoe het doodzieke biggetje 's ochtends ineens vanuit Brabant op Het Beloofde Varkensland terecht kwam, de onwerkelijke dialoog die daarop volgde met haar 'redders', de weigering van het stel om mee te betalen aan de komende dierenartskosten, de huilende vrouw die snikte er geen huwelijksproblemen voor over te hebben, de opmerking van haar man om het biggetje mee terug te nemen en het bij de kliko te zetten, hoe ik vervolgens als een waakhond voor het biggetje ging liggen, het was allemaal te bizar voor woorden. Het wordt een hoofdstuk in mijn nieuwe boek, zoveel is zeker, want deze gebeurtenis staat niet op zichzelf. Nooit zal ik de verbijsterde blik van Bofkontboerin Linda vergeten, die getuige was van deze absurdistische chantage-scène.
En toen moest de workshop nog beginnen.
Die maakte alles goed. Soms heb je van die workhops waarin alles samenvalt. De dieren, de helpers, de deelnemers, alles. Wat een groep enthousiaste, aardige, intelligente mensen. Een verademing. Er was een dame bij, die Bokkie had gezien tijdens het maisoogstfeest 3 jaar geleden. De kleine zwarte Bokkie, afkomstig van studenten, die verzekerden haar ieder jaar op te komen zoeken, maar van wie ik nooit meer iets vernomen heb. De dame kon nauwelijks geloven dat die kleine Bokkie van toen zo groot geworden is.
Maar de stieren gooiden ook hoge ogen. Ze waren op hun aanbiddelijkst. En Juffrouw Loes. En Wildeman. En Moszkowicz. En Billie Bofkont. En noem ze allemaal maar op. "Jullie laten zoveel meer zien dan alleen Familie Bofkont", zei iemand bij het afscheid. "Hier maak je het leven mee en hoe mooi dat kan zijn."
En zo kwam de dag ten einde. Met grote dank aan Bofkontboerin Erin, die het biggetje haar lichaamswarmte bood terwijl ik buiten koeienborstels uitdeelde, Linda de Bofkontsoep opwarmde, Dennis foto's maakte en Orson en Cees de Varkensmassagesalon opstrooiden. Met zulke mensen kun je de oorlog winnen. En soms is dat heel hard nodig :-)
PS
Dank voor alle felicitaties, de mooie kaarten, bloemen en het meeleven met het biggetje.
De verjaardagsbloemen liggen nu bij het verloste biggetje.
Een verjaardag om nooit te vergeten.
Zondag 10 november 2013
De Dag van ZONDAGSKIND
Vandaag ben ik een zondagskind. Ik ben jarig. Geboren op een donderdag. Donderdagskinderen 'reizen tot in het verschiet', zegt de uitleg van 'Wat Betekent Je Geboortedag?' Nou dat klopt wel.Hoewel ik vrijwel altijd binnen de grenzen van Het Beloofde Varkensland verblijf, is mijn leven één grote ontdekkingreis. Nooit makkelijk, altijd boeiend, wat er ook gebeurt. Vandaag is weer zo'n dag. Nauwelijks begonnen, of er doen zich al weer twee dingen voor. Gelukkig denk ik nooit in problemen, maar altijd in oplossingen.
'Jij leeft je droom', wordt mij vaak gezegd. Jaaaa, maar dat heeft niks met dromen te maken, wel met helder nadenken en praktisch handelen. Ik heb gedaan wat ik moest doen in het leven. Er is een boerderij, er zijn beesten. Dat is de schuld van mijn twee opa's. Tot in het verschiet :-)
Wordt Vervolgd.
Zaterdag 9 november 2013
De Dag van TOEN MET MISTER FRISLING
De operatie van Kleine Beer is gepland op aanstaande dinsdagavond. Gelukkig komt varkensdokter Peter Klaver voor Familie Bofkont nog naar Het Beloofde Varkensland. Peter heeft onlangs een dierenkliniek overgenomen in Dodewaard en zich daar gevestigd met een stel collega's. Er was nog even sprake dat we met Kleine Beer naar de kliniek zouden reizen, maar ineens dacht ik aan toen met Mister Frisling.Mister Frisling hebben we in mei 2009 opgenomen nadat hij op de Veluwe in een wildrooster was gevallen. Ten dode opgeschreven, want hij lag in een kuil onder de grond tot spelende kinderen hem hoorden krijsen. Toen we hem ophaalden, zat zijn navelstrengetje er nog aan. Hij was dus hooguit 2 dagen oud.
Van de ene op de andere dag was ik wildzwijnenmoeder. Rescuemilk gehaald in de haven van Rotterdam, van matras en dekbed in de binnentuin een ketel (wildzwijnennest) nagebouwd, (het was gelukkig zomer), en daar lag ik met die baby, laptop op schoot, flesjes melk in de aanslag.
Mister Frisling was een handenbindertje. Van diarree naar longworm tot een navelbreuk. De longworm was hardnekkig, door het vele hoesten werd de bobbel onder zijn buik steeds groter, het terugmasseren van de darmpjes lukte niet meer, er moest hoe dan ook geopereerd worden. Mister Frisling was inmiddels 2 maanden oud.
Peter Klaver nam in die tijd een kliniek van een collega waar en kon niet komen, dus we moesten met Mister Frisling naar Zwolle. De operatie verliep spoedig, maar toen hij bijkwam en ik hem in mijn armen terugdroeg naar de auto, kon dat nauwelijks. Wat had dat kereltje een pijn ondanks de zware pijnstillers. In een mandje wilde hij niet, dus schuifelde ik voetje voor voetje, zo min mogelijk bewegingen makend, met hem in mijn armen naar de achterbank van de auto.
Daar zat ik. Mister Frisling kon niet liggen en niet staan. Het enige dat hij kon, was een beetje op z'n gat leunen. Ik ondersteunde zijn kopje met mijn linkerarm. In die houding zijn we toen heel langzaam en voorzichtig van Zwolle teruggereden naar Amstelveen. Ik kon mijn linkerarm geen milimeter verplaatsen, want de minste beweging voelde hij in de hechting van zijn buik.
Dat betekende dat ik mijn arm nergens op af kon steunen. Nooit geweten dat het kopje van een 2 maanden oude wildzwijnenbaby zo zwaar kon zijn. En toen we eindelijk terug waren op Het Beloofde Varkensland moest ik zowat losgebikt worden uit mijn bevroren houding.
Zo'n verre reis wil ik Kleine Beer niet aandoen. Peter lief aangekeken en hij komt dus in de avonduren hier heen. Dinsdag overdag een operatiezaaltje bouwen, en even goed nadenken hoe het daarna moet, want Kleine Beer zal ook veel pijn hebben. Maar hij kan niet meteen terug naar het drukke gezinnetje van de Moeder van Sjonnie. In zijn eentje blijven kan ook niet, Boy George is er niet meer als hij bijkomt uit de narcose (Boy George wat missen we je toch!), wat dan wel?
Waarschijnlijk wordt het bijkomen onder de warmtelamp in een afgezet stuk in het huis van Moeder. Groot genoeg dat ik er een paar nachten bij kan blijven. Dat moet dus nog even gemaakt worden.
Maar waar praat ik over? Vandaag eerst een workshop en morgen ook. Aan de slag dus. En het is gelukkig nog lang geen dinsdag :-)
Vrijdag 8 november 2013
De Dag van VARKENS & KOEIENCOLLEGE (2)
Het eerste Koeiencollege vond plaats op 6 mei 2012 op Het Beloofde Koeienland. We hadden net een beamer cadeau gekregen van bofkontvriendinnen Erin en Maya. Wat aan aanwinst! Over het leven van Brutale Griet, Rosamunde, Zeus, Herman, Dolle Mina, Mozzarello, Mem & Bulle hadden we een spetterende presentatie in mekaar gedraaid. De koeien van Familie Bofkont in de hoofdrol, dat werd wel eens tijd. Ik was toen toch al 15 jaar koeienhoedster, dus daar viel een hoop over te vertellen.En niet alleen over onze knuffelkudde, het leven van productiekoeien, zowel melk- als vleeskoeien kwam ook uitgebreid aan bod. De opzet was anders dan onze reguliere Familie Bofkont Workshop. Er waren geen kinderen bij, dus we konden inhoudelijk de diepte in. Een groepje echte, wezenlijk geinteresseerde koeiengekken hing aan m'n lippen, er was een proeverijtje met kaas, melk en yoghurt waar geen koe aan te pas gekomen was, en de knuffelkudde stal de show tijdens het 'praktijkgedeelte' van ons Koeiencollege.
Het was in alle opzichten een dag om nooit te vergeten. Wat had ik me op deze gebeurtenis verheugd. Niet alleen om dit eerste Koeiencollege, maar vooral om de feestelijke aanleiding ervan. We zouden op deze dag het 15-jarig jubileum van Brutale Griet & Rosamunde vieren. Vijftien jaar eerder had ik ze als kalfjes vrijgekocht om ze een lang, gelukkig en vooral vrij koeienleven te geven. Geen enkele koeienverplichting, alleen maar vrijheid. Ik zie nog de boer kijken bij wie ik ze kocht. Niet melken? Ze zomaar laten leven voor zichzelf? Wat had dat in godsnaam voor zin?
Nou en of dat zin had.
Het was een feest om de kalfjes met de fles groot te brengen. Het was een belevenis om ze hoorntjes te zien krijgen. Het was een triomf om na 7 jaar rechtszaken de uitspraak van de Hoge Raad te horen: 'Mevrouw Westerhof is vrijgesproken van de verplichting tot oormerken'. Brutale Griet & Rosamunde hebben daarmee geschiedenis gemaakt. Dat alles was reden tot dat speciale Koeiencollege op 6 mei 2012. Maar twee maanden voor die feestelijke dag stierf Brutale Griet plotseling. Het Koeiencollege kwam daarmee ook in de herdenking van haar leven te staan.
Het is nu ruim anderhalf jaar later. De rouwperiode van Rosamunde over het verlies van haar levensvriendin verdient een geheel eigen college. Het is een hartverscheurende periode geweest. Gelukkig gaat het nu een stuk beter met haar.
Op 13 september 2011 gaf ik mijn eerste Varkenscollege in het Bofkontbos op de Zuidas in Amsterdam. Een lunchcollege voor Zuidassers. In hun deftige kantoorpakken stapten ze de pipowagen binnen. Uitzicht op Zeeman, die lekker rondscharrelde in het herfstbos. Ter afsluiting een boswandeling met Zeeman in ons kielzog. Het smaakte naar meer en zo kwam ik op het idee om de kooksessies van Robert Kranenborg een extra dimensie te geven :-) Niet om te zeiken, maar omdat het interessant is om ook eens wat anders over varkens en koeien te vertellen dan alleen over hoe ze smaken.
Wat daar van kwam staat in de FB post van gisteren, 7 november. Over die verrassende wending heb ik hartelijk gelachen, want zoiets bedenk je toch niet. Het kan natuurlijk toeval zijn. Dat kan. Ik kan ze ook op een heel goed idee gebracht hebben. Dat kan ook. Hoe dan ook, ik heb al jullie reacties met belangstelling doorgelezen. Maar geen nood hoor, aan ideeen geen gebrek bij Familie Bofkont. 'Jij hebt meer ideeen dan in 10 mensenlevens gerealiseerd kunnen worden', zei laatste iemand, en dat is ook zo.
Wat ik nu ga doen? Het enige wat je kunt doen in zo'n komische situatie. Ik heb kaarten besteld en ga naar het College De Koe van Robert Kranenborg en laat mijn ego thuis! Waarom? Omdat het hoogste wat je in je leven kunt bereiken is je ego thuislaten als het er op aan komt. De koeien en varkens schieten er niks mee op als ik een potje verongelijkt zou gaan zitten doen. En ik ben oprecht benieuwd hoe ze dat college gaan aanpakken. Wie weet wat ik daar vervolgens nog mee kan. Want als ik in 1994 niet naar de Boerenschool was gegaan, was ik nooit zo dicht bij het vuur van de bio-industrie geweest en had ik nooit zulke inhoudelijke varkens- en koeiencolleges kunnen geven.
En... niet geheel onbelangrijk: ik ben bezig met mijn tweede boek, dus dit valt onder het hoofdstuk research :-) Ik hou jullie op de hoogte.
Wordt Vervolgd.
Donderdag 7 november 2013
De Dag van VARKENS & KOEIENCOLLEGE
Vorig jaar november schreef ik een brief naar de redactie van De Wereld Draait Door. Dat had ik beter niet kunnen doen :-)In mijn brief deed ik een voorstel voor een tegenwicht aan de optredens van Robert Kranenborg in hun programma. Voor wie niet weet wie Robert Kranenborg is: een topkok die ter plekke aan de tafel van DWDD klassieke en zeer bewerkelijke vleesgerechten bereidt.
Zo had ik hem daar eens varkenspootjes (pied de cochon) zien opdienen.
Meteen kreeg ik zin om ze over de varkenspootjes van levende varkens te vertellen. Hoe ingenieus die in elkaar zitten, waar de geurklieren zitten, waar die toe dienen, de geheime plek in de oksel van hun voorpootjes en nog veel meer varkensgeheimen, die je alleen te weten komt als je ze niet opeet, maar laat leven.
Kortom ik stelde ze voor een Varkenscollege te komen geven, samen met Zeeman. Niet om te zeiken, maar om er iets constructiefs aan toe te voegen. En bijkomend voordeel: een grote groep kijkers (wel/geen vleeseters met wezenlijke interesse in dieren) zou hier dan ook mee bediend zijn.
De brief stak ik in een Familie Bofkont mapje met de beeltenissen van een aantal bofkontvarkens, waaronder Zeeman, maar ook de koeien Brutale Griet, Rosamunde, Zeus en Herman.
;){kind=link}
Wat zie ik gisteravond in DWDD?
Een aankondiging van een Koeiencollege!
In de Westergasfabriek, inclusief levende koeien.
En waar gaat dat Koeiencollege over?
Dat Koeiencollege gaat er over om ons rundvlees te leren eten.
En wie gaat dat Koeiencollege geven?
Robert Kranenborg!
...en nu is het waarschijnlijk een kwestie van wachten op zijn Varkenscollege? :-)
Woensdag 6 november 2013
De Dag van WAT NU KLEINE BEER
Kleine Beer moet geopereerd worden. Dat is niet leuk maar het kan niet anders. Hij heeft een forse navelbreuk en hij groeit er niet overheen. Dat hoopte ik wel maar dat zit er niet in. De operatie zou vandaag plaats vinden.Maar het gaat niet door, want bij Familie Bofkont gaat alles altijd anders dan je plant. Kleine Beer hoest. En dat moet niet. Hoesten betekent gevaar voor de hechting in z'n buik en dat is vragen om moeilijkheden. Vandaag dus niet. Kleine Beer krijgt nu wat tegen de hoest en moet van de varkensdokter binnen blijven. Daarna zien we verder. Morgen is er weer een dag. Want zo gaat dat bij Familie Bofkont :-)
Dinsdag 5 november 2013
De Dag van HERMAN
Hoewel mijn eerste kennismaking met het kalfje Herman in een oversized konijnenhok plaatsvond, kan ik nu al niet meer over hem heen kijken. Hij groeit tegen de klippen op. Vannacht stond ie voor mijn raam te loeien. Was ie zomaar over de omheining heengestapt. Net zo makkelijk. Geen wonder. Het kalfje van toen is een reus geworden. En die reus heeft vanacht alle bloempotten uit de vensterbanken gerost.En toch heb ik ooit een nog grotere os ontmoet. Alle kans dat Herman hem qua grootte achterna gaat. Als dat zo is, kan ie straks de staldeur niet meer door. Dan bouwen we een nieuw huis voor hem.
;){kind=link}
Een stierentempel :-)
Familie Bofkont Workshop
op Het Beloofde Varkensland
3 november 2013 - 14.00 uur
Bekijk
hier de fotoreportage.Maandag 4 november 2013
De Dag van ZEUS & HEKS
Zeus dankt iedereen die gisteren op zijn verjaardagsfeestje was. Want een feestje was het. Zeus hield binnen receptie, samen met zijn grote vrienden Herman en Piet. Wat maakten die knapen een indruk. Zeus is nog mooier dan ik dacht, verzuchtte een dame.En toen had iedereen al uitgebreid oh en ah geroepen tijdens de presentatie. Zeus is echt in het zonnetje gezet. Er kwamen beelden tevoorschijn, die ik zelf ook al lang niet meer gezien had. Zeus & Heks! Wat een plaatje. Zie je meteen hoe Zeus is. Zijn kalme manier van doen, die rustige nieuwsgierigheid. Wat een geweldig beest is hij toch.
Na de ontvangst bij Zeus en Herman, nam Zeus als een goed gastheer iedereen mee naar de rest van Familie Bofkont. Daar stond Mozzarello onder de hooikap, Bulle met zijn Mem, de beeldschone Grietje, Zeeman, Moszcowicz met zijn rode krullen, noem ze allemaal maar op. Het werd een heerlijke dag. Eind januari is het weer feest. Dan is Herman jarig :-)
Zaterdag 2 november 2013
De Dag van GRIJS & STIL
Een van de laatste mooie oktoberdagen. Grietje bij Mozzarello, Herman als extra rustpunt erachter en Sjouk op de achtergrond. Domweg gelukkig op Het Beloofde Varkensland.Vandaag is het weer op z'n novemberst. Grijs en stil. Mooie dag om geliefde dieren en mensen te herdenken. Door de rust van deze foto kom je meteen in de stemming. Brutale Griet, Vrouw Vos, Roodpels, Zachte Kees, noem ze maar op, de bofkonten van weleer. Verstild, ver- innerlijkt, en daardoor extra aanwezig. Het land op, lopen en kijken en denken.
En schoonmaken. Want zo heilig zijn ze nou ook weer niet niet :-) Zo'n mooi plaatje ontstaat dankzij de goede zorgen van de bofkontboerinnen. De bofkonten liggen en genieten. Wij zijn voorwaardescheppend. En morgen weer aan de ploeg met de Familie Bofkont Workshop. Het hoogtepunt van de week. Morgen het feestje van Zeus. Vanavond na twaalven moet ie nog gewassen. Anders is ie morgen al weer vuil. Ik bedoel maar :-)
Vrijdag 1 november 2013
De Dag van VERGEET ZE NIET
GIRO 469 (IBAN NL02INGB0000000469) t.n.v. FAMILIE BOFKONT (ANBI, dus giften zijn aftrekbaar)