Ook Vriend van Familie Bofkont worden?
DONATIES (IBAN NL02INGB0000000469) t.n.v. FAMILIE BOFKONT (ANBI, dus giften zijn aftrekbaar)
varkensmassage & stierknuffelen
Al duizenden mensen hebben de Familie Bofkont Workshop gevolgd :-)
Lees hier de reportage Familie Bofkont Workshop in Roots magazine.
;){kind=link}
De Familie Bofkont Workshop is elke zondag, het hele jaar door.
Programma aanvragen? mail@familiebofkont.nl
Voor data klik hier - Voor foto's klik hier
Besloten groep: Verjaardag - Vrijgezel - Teambuilding - Bedrijfsuitje - etc.
maandag t/m zaterdag - mail@familiebofkont.nl
Dinsdag 30 juni 2015
De Dag van VARKENS & VERKOELING
Woonden de bofkonten maar in Belgie! Daar hebben ze een Minister voor Dierenwelzijn, die bepaald niet stil zit. Nu heeft de regering de Vlaamse Raad voor Dierenwelzijn opgezet. Daarin nemen 14 organisaties plaats. De raad wordt de denktank voor de dieren en zal met adviezen het beleid van de Minister voor Dierenwelzijn versterken.
De Minister van Dierenwelzijn is opgetogen dat juist ook de dierenasiels in de raad vertegenwoordigd zijn: "De asielen doen belangrijk en broodnodig werk, ik wou hen absoluut aan boord."
Kijk! Dat is nog eens vernieuwend.
Wat zou ik graag in die raad zitten als vertegenwoordiger van de varkens. Zowel van de opeet- als de minivarkens. Mogelijk kan ik Michel van den Bosch (directeur van Gaia) af en toe eens wat in het oor fluisteren. De mensen van Gaia (Belgische Dierenbescherming) zijn geen vreemden meer op Het Beloofde Varkensland. Ze zijn hier al enkele keren geweest, tot groot genoegen van beide partijen.
Ook in Belgie worden (gedumpte) minivarkens een steeds groter probleem. De Belgen kloppen dan ook regelmatig aan bij Het Beloofde Varkensland. Daar zijn o.a. de Ieniemienies uit voortgekomen, en heel recent dus ook Bokita.
En laten we BabyBig niet vergeten. Zij is ook alweer ruim 10 jaar een bofkont. Ik kreeg haar destijds cadeau als industriebiggetje op een Belgische landbouwbeurs, als dank voor mijn lezing over het fenomeen varkensmassage. Naderhand kwamen er nog twee Belgische varkensboerinnen naar Het Beloofde Varkensland om zich te bekwamen in de varkensmassage. Zij hadden een paar gestresste fokzeugen op stal staan, en die wilden ze graag leren kalmeren. Aldus geschiedde.
En - bedenk ik nu - ik kan natuurlijk die hele Vlaamse Raad van Dierenwelzijn eens uitnodigen voor een werkbezoek op Het Beloofde Varkensland. Een stevige (mini)varkensles met Belgische Bokita als boegbeeld van de probleemvarkens.
Wordt Vervolgd.
Nu even een praatje over het weer.
Ja, het is lekker warm op Het Beloofde Varkensland en mogelijk gaat het nog warmer worden. Maar de workshop van aanstaande zondag 5 juli gaat gewoon door. Sommige mensen vroegen zich dat af en of het wel leuk voor de dieren zou zijn.
Geen zorgen hoor.
De bofkontvarkens (en ook de bofkontkoeien) weten precies wat ze wel en niet moeten doen. Omdat ze hier volkomen vrij zijn, kunnen ze doen en laten wat ze zelf willen. Willen ze onder de bomen liggen? Dat kan. Willen ze op stal verkoeling zoeken? Kan ook. Willen ze lekker aan de waterkant in het zonnetje liggen? Ze doen maar. Een modderbad nemen? Ook goed. En wil onze waterbuffel Mozzarello ook in het water liggen? Ga je gang, Mozzarello!
Dat is hier juist het leuke van de warme workshops.
Interessant om te kunnen volgen hoe de verschillende bofkonten hun eigen leven inrichten bij warm weer. De een wil dit, de ander doet dat. Ik verheug me erop dat we zondag met z'n allen de varkens-die-dat-willen kunnen afdouchen en een grote waterpoel voor Mozzarello gaan organiseren met de waterslang. En wie weet nodigt deze amazing waterbuffel je dan wel uit om bij hem te komen liggen...
Trek zondag dus kleren aan die een spatje kunnen verdragen of kom in zwembroek :-)
Fijne dinsdag allemaal!
Nieuwe post op http://www.minivarkens.nl
Opnamebeleid Het Beloofde Varkensland
http://www.minivarkens.nl/opnamebeleid/
Zondag 28 juni 2015
BERICHT VAN BIG, DE BUIKDANSER
Lieve Boswachter, Hanneke & Tessa,
Hoe gaat het met jullie? Met mij gaat het heel goed. Ik heb een nieuwe buurvrouw! Ze is heel groot en dik en heet Bokita. De Blondies zijn verhuisd naar Duitsland naar een lieve boerin, die eerst ook wolvarkens had, maar dan voor de slacht. Dat wou ze niet meer en nu kan de lieve boerin iedere dag die aanstellers verwennen.
Rare grieten hoor, die Blondies. Welk varken heeft er nou blonde krullen? Geef mij Bokita maar. Die blijft gewoon stil liggen als ik haar eten kom pikken. Gisteren kreeg ik zelfs een hele veekoek en appels te pakken! "Pas maar op", zei Dafne. "Straks word jij nog net zo dik als Bokita."
Dafne noemt me haar buikdanser, want als ik naar haar toe kom lopen, schudt mijn buik heen en weer, van links naar rechts. Bokita snurkt alleen wel heel hard. Maar dan laat ik nog een paar extra scheten, waar iedereen zowat van flauwvalt. Lekker puh. Dat weten jullie vast ook nog wel:-) Hoe is het verder in Haamstede? https://www.facebook.com/pages/Biggetje-Big/769128073201331
Groeten uit Het Beloofde Varkensland!
Zaterdag 27 juni 2015
De Dag van GROETEN VAN BIG & BOKITA!
Vrijdag 26 juni 2015
De Dag van TENDER LOVING CARE VOOR EEN DIKKE DAME
En het leven gaat door bij Familie Bofkont. Miss X uitgezwaaid, me omgedraaid, het erf terug opgelopen, en daar wachtten al die bofkonten me weer verwachtingsvol op. De een wil dit, de ander moet dat.
Maar nu sta ik dan toch voor de grootste uitdaging ever uit mijn loopbaan als varkensvrouw: Bokita.
Hoe ga ik er voor zorgen dat dit doodongelukkige hangbuikzwijn plezier in haar leven gaat krijgen? Ik weet niks van haar achtergrond. Ze is me overkomen, zomaar vanuit het niks. Ineens is er een varken in mijn leven dat 100 kilo te zwaar is. HONDERD kilo.
Voor een gezond minivaken had Bokita ergens tussen de 50 en 60 moeten wegen.
De obese stakker zit daar zo'n 100 kilo overheen. Bokita doet me denken aan een ander Belgisch minivarken, dat in een flat woonde en waar veel over te doen was omdat de rechter bepaalde dat het dier die flat uit moest. Kijk hier maar even naar de foto: http://www.nieuwsblad.be/cnt/gcq2k1qr9 Mensen met minivarkens, wees gewaarschuwd. Als je maar door blijft voeren met lekkere hapjes, maak je er dus zo'n stakker van.
En wat nu?
Bokita ligt de hele tijd op één plek. Ze snurkt als een dronken kerel. Dat klinkt grappig, maar dat is het niet. Ze heeft het benauwd omdat haar luchtwegen ingepakt zijn met dikke lagen spek. Daardoor krijgt ze te weinig lucht. Ze is blind omdat haar ogen verdwenen zijn achter kilo's vet.
Ik heb expres haar waterbak een paar meter verderop gezet, om haar in de benen te laten komen. Maar ze gaat niet drinken. Vermoedelijk uit angst, omdat ze niks ziet en de omgeving niet vertrouwd is.
Dan moet ik haar dus drinken aanbieden. Maar zodra ze me hoort begint ze te grommen: "Oprotten jij!" Vermoedelijk uit angst. De eerste paar dagen wilde ze ook niks eten, behalve wat stukjes komkommer. Maar die durfde ze niet van de grond te pakken. De komkommer at ze uitsluitend uit mijn hand, met uitgestrekte arm, anders begon ze weer te protesteren. Vermoedelijk is ze bij een 'feeder' in huis opgegroeid, die haar de hele dag door hapjes uit de hand gevoerd heeft.
En zo loop ik voortdurend over Bokita te denken, vermoedelijk dit, vermoedelijk dat. Ik moet haar gedrag in kaart brengen en als een rechercheur oorzaak en gevolg boven water zien te krijgen. Het belangrijkste voor nu is dat ze zich veilig gaat voelen. Bokita moet het gevoel gaan krijgen dat ze hier welkom is en nergens meer voor hoeft te vrezen.
Op dit moment ligt ze op dik stro in de melkerij. We zijn bezig met een eigen huis voor haar, buiten. Maar hoe krijgen we haar buiten zonder haar weer overstuur te maken? Moet ik haar laten afvallen? Zit daar nog een kans van slagen in? Zo ja, dan blijft er ellenlang restvel onder haar buik hangen. Die 'schort' zal operatief verwijderd moeten worden, anders trapt ze op haar eigen vel en dat is heel pijnlijk. Maar heeft ze de conditie wel voor zo'n ingrijpende operatie?
Vragen, vragen en nog eens vragen.
Gisterochtend toch een lichtpuntje: Bokita heeft met smaak een gekookt eitje gegeten. 's Avonds was ik dus zo vrij om stukjes ei te verstoppen onder geweekte varkensbiks (vitaminen en mineralen). Het geheel afgemaakt met een gesnipperd appeltje, komkommer en een toefje rozijntjes. Een feestmaal, dacht ik. Gelukkig dacht Bokita daar ook zo over.
Ze kwam er voor overeind en één moment zag ik zelfs een zwaaiend staartje...
Er is dus hoop.
Bakken vol met TLC dus naar deze Dikke Dame. Van bakken vol Tender Loving Care zal ze niet nóg dikker worden, maar hopelijk wel wat gelukkiger.
Fijne vrijdag allemaal!
PS
Bokita dol op eitjes? Nou, dat kan geregeld worden, vrouwtje. Wat dacht je van twee legkippen uit de industrie, die ook maar wat graag bofkonten willen worden? Speciaal voor jou, voor jouw dagelijkse eitje? Daar ga ik voor zorgen, Bokita. Wacht maar af!
PPS
Veel dank voor al jullie meeleven met Miss X!
Dat geeft moed om door te gaan.
Donderdag 25 juni 2015
De Dag van AFSCHEID VAN MISS X
Geboren op de 21ste en gestorven op de 21ste. Goed gedaan Miss X. Met appels en zonnebloemen ligt ze aan de dijk, geflankeerd door brandende fakkels.
Tussen geboorte en dood liggen acht-en-half jaren. Miss X heeft geleefd zoals je ieder zwijntje zou gunnen. Geboren worden op Het Beloofde Varkensland en altijd samen blijven met je eigen familie.
Miss X heeft het er van genomen, samen met haar Moeke, zussen en broer. Nooit zonder elkaar. Inmenging met de andere bofkonten? Geen sprake van. Op één uitzondering na: Repelsteeltje. Miss X. was nog klein, een paar maanden nog maar, toen er op een avond een roze biggetje aanschoof. We hadden het gered uit een proefdierlaboratorium en zo kreeg Miss X er nog een stiefzusje bij.
Het leven van Miss X heb ik altijd op een afstandje gevolgd. Zo wou ze het en niet anders.
Geen contact met mensen, stel je voor. Mensen waren goed voor eten, drinken en een huis vol stro, maar meer ook niet. Verder geen polonaise aan haar lijfje, ze is altijd klein van stuk gebleven. Mooi, zwart zwijntje dat zich niet wilde laten kennen.
Dat hoefde ook niet.
Miss X te zien in haar eigen wereld was bijzonder genoeg. Een voorrecht om zo'n hele minivarkensfamilie in je nabijheid te hebben. In kolonne gingen ze het land op, in kolonne keerden ze weer kopje-aan-kontje terug om gezamenlijk onder het stro te duiken voor een powernap. Om even later met z'n allen een modderbad in de sloot te nemen. En dan lekker samen opdrogen in de zon. Wie zou er niet zo'n zwijntje willen zijn?
Dag lieve Missie X, vandaag verlaat je Het Beloofde Varkensland. De zon zal schijnen, de wind zal draaien.* Je zult terugkeren als groene stroom om op die manier altijd in ons midden te blijven :-)
Dankjewel dat ik getuige mocht zijn van je aanwezigheid bij je eigen Familie Hangbuik.
* = https://youtu.be/UsVkQkwwspU
Fijne donderdag allemaal!
Woensdag 24 juni 2015
De Dag van VLEESBOYS OP HET BELOOFDE VARKENSLAND
Vanaochtend vroeg een telefoontje. Keiler loopt in de polder! Op zich niet erg, maar vandaag wordt er af en aan gereden met wagens vol kuilblokken en mest. Voor je het weet loopt Keiler boodschappen te doen in Amstelveen.
Er op af dus.
In de verte zag ik hem al heen en weer rausen. Zodra hij me ontwaarde danste hij op me af. Wilde zwijnen lopen niet, ze dansen. Lichtvoetig, swingend, wendbaar als een windvaantje kwam Keiler steeds dichterbij.
In de polder speelde ik de rust zelve. Onrustige bewegingen zouden Keiler aan het schrikken kunnen brengen. Ik passeerde een mestwagen. Zeus en Herman stonden te brullen op het erf. Altijd commotie bij Familie Bofkont als er iets afwijkends is. Ook zij houden van reuring.
Keiler holde enthousiast op me af: 'Leuk is het hier he? Zullen we gaan keten?'
In de gauwigheid had ik snel een homp ontbijtkoek meegegrist. Middels onze beproefde Hans-en-Grietje methode begon het grote lokken. Ik gooide een stukje koek voor Keiler in het gras. Toen hij dat opgepeuzeld had, een eindje verderop weer. Enzovoort. En al achteruit lopend kreeg ik Keiler precies waar ik hem hebben wilde.
Die soepele motoriek van wilde zwijnen. Zo heeft de natuur het bedoeld. Door hun compacte bouw worden bij iedere stap die ze zetten hun darmen 'gemasseerd'. Goed voor spijsvertering en stoelgang.
Vleesvarkens uit de industrie - die toch allemaal van het wilde zwijn afstammen - lopen stram en houterig. Komt door hun verlengde rug (meer ingefokte ribben, dus meer karbonaadjes) zodat er van swingen geen sprake meer is. En dat heeft weer gevolg voor hun spijsvertering.
Blij dat beiden op Het Beloofde Varkensland vertegenwoordigd zijn. Zo valt er nog eens wat aan te wijzen en uit te leggen.
Van de week zag ik een documentaire over een Duitse worstenkoning. Die man verdiende een fortuin met zijn worsten. Vijfduizend mensen op de loonlijst. Maar zijn kinderen begonnen over dierenleed, waren het er niet mee eens en begonnen te muiten.
Halverwege de jaren 80 ging vader eens zo'n varkensindustrie-stal in. Voor die tijd was hij daar niet of nauwelijks geweest (!) De droeve ogen van de varkens achtervolgden hem, zegt hij in de documentaire.
De worstenkoning verkocht zijn fabriek en gooide het roer totaal om.
De fabrieksdirecteur werd boer, die terug wilde naar de menselijke maat. Varkens van een sterk ras met normale ruggen. Zijn varkens lopen buiten, liggen in de modder. Zijn zoon met wie hij 10 jaar geen contact had gehad, keerde terug. Het werd een familiebedrijf. Nu worden er 80 varkens per week geslacht in plaats van de 25.000 uit de tijd van het worstenimperium.
Het verhaal deed me denken aan de directeur van de grootste slachterij van Nederland die naar Het Beloofde Varkensland kwam met 40 van zijn vleesrelaties. De vleesboys wilden wel eens met eigen ogen zien wat ze al zo vaak in de media voorbij hadden zien komen. Een Varkensmassagesalon! Gekker moet het toch niet worden. Dat wordt lachen mannen!
De heren zijn zwaar onder de indruk naar huis gegaan: "We hebben een moordmiddag gehad. Jij weet alles nog van varkens en van hun gedrag. En wij weten alleen nog maar van dode onderdelen en geld."
Het Beloofde Varkensland: voor al uw bewustwording; van vleesdirecteur tot carbonade-consument :-)
Fijne woensdag allemaal!
Dinsdag 23 juni 2015
De Dag van VARKENS VOELEN INTENTIES AAN
Dat varkens de intenties van mensen haarfijn aanvoelen, staat voor mij als een paal boven water. Ooit stond ik op de stoep van het slachthuis naast een slager en zijn varken. De slager vertelde mij dat zijn varken zo naar binnen zou lopen, als het aan de beurt was: "Let maar op, fluitje van een cent. Geen centje pijn. Dat varken weet van niks."
Maar het liep anders.
Toen het varken aan de beurt was, zette het zich schrap. Het wilde niet meer voor- of achteruit. Dit gaat niet goed, dacht ik. "Zegt u maar hoeveel hij moet kosten", stelde ik de slager voor, "dan neem ik hem mee naar Het Beloofde Varkensland." Maar daar wilde de slager niks van weten.
Toen gebeurde er iets bijzonders.
Ik had die woorden nog niet uitgesproken, of het varken - dat de hele tijd naast zijn baas had gestaan -, maakte zich los van de slager en ging naast mij staan. Hij wist donders goed wat er aan de hand was en zocht steun bij degene van wie hij iets te verwachten had.
Dat varken is Zeeman en hij woont nu al weer bijna 8 jaar op Het Beloofde Varkensland.
Maar het kan nog sterker.
Met name minivarkens zijn sterren in het oppikken van intenties. Van nature argwanend, staan minivarkens eigenlijk voortdurend op scherp.
Toen we een gedumpt minivarken van doodschieten-door-een-boswachter gered hadden en meenamen naar Het Beloofde Varkensland, beviel ze de volgende dag van acht biggetjes. In één klap had ik er negen varkens bij: een moeder en acht kinderen. Dat was niet de bedoeling.
Meer dan genoeg mensen die 'wel zo'n schatje wilden hebben', maar ik voelde de bui al hangen. Als ze groter en dus lastiger zouden gaan worden, zou bij mij de telefoon weer gaan of ze terug mochten. En aan nog meer dumpingen moest ik al helemaal niet denken.
Toch was er een dame die serieus overkwam. Ze had al varkens en kon er nog twee bij opnemen. Ik nodigde haar uit voor een kennismaking.
Wat er toen gebeurde zal ik nooit vergeten.
De biggetjes speelden op dat moment buiten. Moeder lag binnen te rusten. Toen de dame haar ruimte in kwam, riep moeder met een paar korte knorren haar kinderen bij elkaar: "Onmiddellijk thuiskomen! NU!"
De biggen vlogen op haar af. En toen gebeurde het. Moeder en biggen drukten zich als één blok tegen de muur. Als het gekund had, waren ze door die muur verdwenen, zo ver mogelijk bij die dame vandaan.
De dame in kwestie had niks gedaan. Bij binnenkomst had ik haar zelfs gevraagd bij de deur te blijven staan. Maar ik zag haar wel kijken en denken: 'Wat zijn ze mooi! Welke twee zal ik uitkiezen?'
Het moedervarken dat zelfs gedachten kan oppikken om haar kinderen te beschermen, is Moeke. Ze woont nu al weer 9,5 jaar op Het Beloofde Varkensland. Tijdens die gebeurtenis voelde ik dat ik haar niet kon verraden. Moeke mocht al haar kinderen houden. Zondagavond is Miss X gestorven.
Moeke's gezinnetje was al niet compleet meer. Donker Wijffie en Sokje gingen hun zus Miss X al voor. Zo gaat het bij Familie Bofkont. Altijd met een lach en een traan. Dappere Moeke heeft er nu nog vijf onder haar hoede. Ik hoop voor heel lang nog.
Fijne dinsdag allemaal!
Maandag 22 juni 2015
De Dag van DE ACHTBAAN VAN FAMILIE BOFKONT
Stap in de achtbaan van Familie Bofkont en hou je goed vast. Schreef ik gisteren niet dat het een rare week geweest was? Toen wist ik het einde van de week nog niet eens maar de langste dag van 2015 is gisteravond met een onverwachte klap geeindigd.
Zaterdag was druk. Om 10.00 uur de eerste workshop al. Vanaf 5.00 uur liepen we al te rennen en vliegen. Het jaarlijkse uitje van een grote club advocaten met aanhang en hun kinderen. Niemand wist wat ze gingen doen, behalve de partners in crime van de organisatie. Eenmaal binnen hoorde ik iemand verzuchten: "Oh god, als we maar geen varkens gaan knuffelen."
Daar was ik blij om, want weerstand roept altijd het beste in mij op :-) Toen ze het erf weer verlieten nam de leader of the pack mij nog even apart. Zwaar onder de indruk dat Het Beloofde Varkensland al bijna 20 jaar bestaat, maar nergens had hij ons op een slijtageplek kunnen betrappen. Het vuur en de passie spatten er vanaf, alsof we nog start-ups zijn waar de energie van afdruipt. "Jouw verhaal moet je al minstens honderden keren verteld hebben, maar het leek de eerste keer."
Overbodig te zeggen dat ze genoten hadden, maar wij ook van deze club leuke mensen. En de bofkonten helemaal. Er was sfeer, samenhang, verbinding. Dieren voelen dat feilloos aan. De advocaat had gelijk. Het is mijn taak, iedere keer opnieuw, om dat voor mekaar te krijgen. En dat doe je niet op routine, dat is altijd een nieuw avontuur. Maar vergeet daarbij vooral de rol van de tegenspelers niet. Een geslaagde workshop maak je altijd samen. Met dank aan de advocaten & co.
's Middags een feestvarken met aanhang, dat zijn verjaardag bij Familie Bofkont kwam vieren. Bleek de zoon te zijn van een opdrachtgever uit lang vervlogen tijden. Voor die organisatie heb ik destijds tientallen communicatietrainingen mogen verzorgen. Daar heb ik toen het vak van trainer onder de knie gekregen. Mooi hoe heden en verleden op één dag samenvielen met de bofkonten als verbindende factor. Met grote dank aan Maarten, Annemieke, Josseline, Dennis, Maya en Cees, die zoals de klant van weleer in een bedankmailtje schreef, van onschatbare waarde zijn voor het reilen en zeilen bij Familie Bofkont.
Was dat het voor zaterdag? Nee. Die avond nog de Stadsdichter van Amstelveen over de vloer die een samenwerking met de Postcodeloterij kwam voorstellen. Hij eindigde volkomen zen tussen de varkens in de Varkensmassagesalon en steeg zowat op: "Waarom zou je ze nog willen eten?"
En toen moesten we Bokita nog uit de bus zien te krijgen. Vraag niet hoe, maar het is gelukt.
De zondagworkshop was buitengewoon in de letterlijke zin van het woord. Door familieomstandigheden waren er afzeggingen en bleven we met een klein clubje over. Ineens was er gelegenheid om van alles aan bod te laten komen, waar we anders met een grotere groep nooit aan toe komen.
Dat leverde o.a. een echte gedegen varkensmassageles op. Geen geknuffel of gefriemel, nee het echte werk :-) Concentratie, aandacht. Iedereen was voor 100% op hun massagevarken betrokken. Als er al wat gezegd werd, ging dat automatisch op zachte fluistertoon. Gezeten op de strotribune kon ik aanwijzingen geven om van iedereen een échte Varkensfluisteraar te maken.
Prachtig.
Tussen al die bedrijven door verdwenen Dennis of ik steeds even onmerkbaar uit beeld.
Dan gingen we kijken hoe het met Miss X ging. Zaterdagochtend wilde Miss X niet meer eten. Zomaar vanuit het niks. Af en toe liep ze heen en weer tussen het Hangbuikenpaleis van Moeke en het huisje van Rosamunde. Dat deed ze zondag ook nog. Ondanks pijnstillers lag ze gisteravond ineens te trappelen. Alles leek op ondraaglijke pijn. Rosamunde likte haar hoefjes. Geen moment geaarzeld en er veterinaire versterking bij gehaald. Er was niks meer mogelijk.
Miss X, de altijd mysterieus gebleven dochter van Moeke, is zacht ingeslapen. Voor haar ben ik blij. Voor ons kwam de achtbaan ineens met een rotklap tot stilstand. Totaal overdonderend. 's Middags nog in geuren en kleuren over de geboorte van Moeke's biggen verteld. Dezelfde avond Miss X dood.
Miss X heeft een prachtleven gehad, negeneneenhalf jaar lang. Geboren en getogen op Het Beloofde Varkensland. Met de mensen heeft ze nooit contact gewild. Hoefde ook niet, nergens voor nodig. Ze had immers haar eigen Moeke, eigen zussen, stiefzus Repelsteeltje, en broer Prins Harrie al die jaren om zich heen. Wat wil een minivarkentje nog meer?
Vandaag ga ik aan de slag met het afscheid van Miss X.
Wordt Vervolgd.
Fijne maandag allemaal!
Zondag 21 juni 2015
De Dag van BOKITA
Rare week achter de rug.
MAANDAG
Bofkontboerin Saskia en bofkontboer Dennis reizen af naar Belgie. Ze hebben een lange dag voor de boeg. Vandaag gaan ze Zwelgje, het 10-jarige Belgische minivarken dat dood-moest-omdat-ze-niet-graag-meer-gezien-werd, naar haar nieuwe adres in Duitsland vervoeren. Ik ging niet mee omdat ik niet zo lang bij de oude mannetjes vandaan wil.
Een paar uur later word ik gebeld door een verbouwereerde Dennis: "Je hebt nog nooit zo'n groot en minivarken gezien! Ze doet me denken aan die gedwangvoederde stakkers uit Taiwan voor dat festival Pig of God! Minstens twee keer zo lang en breed als Mannetje Bromsnor! Je weet niet wat je ziet!"
Midden in de nacht komen ze terug.
Het maxivarken is na een voorspoedige reis op de plaats van bestemming aangekomen. Dat wil zeggen: ze is buiten ergens neergeploft en niet van plan nog &eracute;én stap te verzetten. Grauwt en snauwt en wee je gebeente als je in haar buurt durft te komen. Er is helemaal niks met haar aan te vangen. Haar nieuwe huisje staat nog minstens 25 meter verderop. De bus kon daar niet verder, maar hoe moet dit blinde varken ooit te voet in haar huisje komen? Voorlopig maar ter plekke een paar strobalen uitschudden. Gelukkig is het droog en morgen maar weer verder kijken.
DINSDAG
Die nacht droom ik van een enorm zwart varken. Het is blind, ziet er vervaarlijk uit en heet Bokita. Er staan drommen verbijsterde mensen om heen. Komt dat zien! Komt dat zien! Ze wenken en wijzen en roepen. Dit varken is de Dikke Dame, van vroeger op de kermis, waar je voor een kwartje in haar arm mocht knijpen. Ik word er naar van wakker.
Ik vraag Dennis of dit obese varken in staat is om nog een reis naar Het Beloofde Varkensland te maken. Zonder meer, zegt hij, ze lag de hele reis van Belgie naar Duitsland te snurken in het dikke stro. Dan vraag ik hem hoe de Duitse boerin die-haar-wolvarkens-niet-meer- wilde-laten-slachten het zou vinden als ik haar dit zou voorstellen.
Dennis is enthousiast over haar. Leuke vrouw met een zorgboerderij, gezonde liefde voor dieren en een praktische attitude. Ze had zich verheugd op een gezellig varken voor haar clienten, maar gaf geen krimp bij de aanblik van dit problematische obese varken. Een vrouw uit &eracute;én stuk dus. Aangestoken door de verhalen over Familie Bofkont was haar plan om een stuk of wat afgedankte minivarkentjes een nieuwe kans te geven. Haar wolvarkens laten slachten zat haar niet lekker meer, en zo kon ze het 'goed gaan maken'. Prachtig plan.
WOENSDAG
Mijn voorstel is in goede aarde gevallen. Het maxivarken ligt nog steeds op dezelfde plek en blijkt inderdaad een Bokita te zijn. Toen de Duitse boerin een parasol boven haar wilde zetten, had Bokita haar nog net niet gegrepen. Maar een volgende keer zou het niet bij een waarschuwing blijven, zoveel was wel duidelijk geworden.
Dennis heeft een schets gemaakt van een kar op wielen, waar Bokita meteen in kan lopen. Die kar wil hij dan naar de bus rijden. Op naar de Gamma en het materiaal gekocht. Hout, wielen, scharnieren, al met al wordt het toch weer een hele productie.
DONDERDAG
Dreigende lucht. Zwaar weer op komst. Ook in Duitsland. Hoog tijd dus om Bokita op te halen. Dennis en Saskia zijn opnieuw afgereisd. Maar ze zijn niet alleen. Achterin in de bus scharrelen de Blondies op hun gemak hun kostje bij mekaar. Met pijn in het hart heb ik afscheid van Blondie & Blondine genomen.
Ik wilde een gebaar maken naar de Duitse wolvarkensboerin. Welke varkentjes kunnen er nu beter model staan voor haar nieuwe aanpak? De Blondies natuurlijk! Ook wolvarkentjes, maar deze bofkonten mogen bij haar blijven leven. Blondie & Blondine als boegbeelden van de 'wiedergutmachung'.
Dennis belt bij aankomst. De krulmeisjes lopen al rond te rommelen op een prachtige plek en Blondie ging zelfs al slap liggen voor Yolanda, de boerin die haar wolvarkens niet meer wilde laten slachten. Ik ben gerust en blij. Waar je kunt samenwerken met boeren, doe het, is altijd mijn motto geweest. Samenwerking met boeren is de enige manier, een verwoede poging om ooit het tij te kunnen keren.
Dennis' creatie werpt zijn vruchten af. Bokita loopt er zo in, en even later ligt ze al in de bus. Blij dat ze weer een dak boven haar hoofd heeft. Die nacht slaapt Big bij mij in bed, want Bokita wil bij aankomst de bus niet meer uit. Een kennismaking met zijn nieuwe buurvrouw zit er dus voorlopig nog niet in.
Wordt Vervolgd.
Fijne zondag allemaal!
Vrijdag 19 juni 2015
De Dag van AVONTUUR BIJ BEJAARDE BOEDERIJDIEREN
De ruimte naast Billie Bofkont en Mannetje Bromsnor heeft de deuren altijd wijd open staan. Een soort doe-het-zelf-aanleunwoning voor parttime oudjes. Hebben ze zelf bedacht, die slimme varkens.
BabyBig is er mee begonnen.
Even lekker een dutje doen, weg van al het drukke familiegedoe. Ineens viel me op dat ze daar steeds vaker gezelschap kreeg. Bij bejaarde mensen zie je die tussenfase ook wel. Wonen ze nog zelfstandig thuis, maar voor de warme maaltijd kunnen ze tegen betaling aanschuiven in het plaatselijke verpleeghuis. Bij de Rietvinck zag ik ook zo'n menukaart hangen voor bejaarde mee-eters.
Het Beloofde Varkensland heeft nu dus ook zoiets.
Boeiend om de ontwikkeling van ouder wordende varkens te volgen. Lange Lijs of Haas zul je daar nooit aantreffen. Broertje en Wilde Sjouk ook niet. Dat zijn de young ones die nog om de bulten springen.
Maar Dappere Dodo, Miss Piggy, Wildeman en Brammetje wel. Allemaal varkens zo rond de tien jaar. Bejaarde boerderijdieren dus. Ach Brammetje. Ik heb het zo met hem te doen. Hij mist zijn broer. Altijd samen geweest met Bonestaakje als een Siamese tweeling. Nu ligt hij alleen. Vaak ergens achteraf. Van de week zag ik hem liggen op de plek waar Bonestaakje voor altijd ingeslapen is.
Maar Brammetje heeft nu gelukkig ook de doe-het-zelf-aanleunwoning ontdekt. Gisteren kreeg hij zelfs gezelschap van Wildeman en lagen ze even samen. Niet helemaal toevallig trouwens dat Brammetje daar nu vaker komt. Tijdens de workshops kun je daar nu ook terecht. Dan heb je een prive lounge en Brammetje laat zich dan maar wat graag uitgebreid masseren zonder pottenkijkers :-)
Vanaf het moment dat hij me regelmatig in en uit ziet lopen bij Bille Bofkont & Co, weet hij dat daar wat te halen valt. Steekt ie meteen zijn grote neus naar binnen. Heb je voor mij ook zo'n lekker aardbeitje?
Maar wie nu denkt dat het een ingeslapen boel dreigt te worden bij die Familie Bofkont: niets is minder waar! Van de week groot avontuur tot voorbij de landsgrenzen.
Met als resultaat een bejaarde mee-eter, die niet van plan was na het eten weer op te stappen...
Een blijvertje dus. En wát voor een. Die telt voor 10!
De boel is hier weer eens behoorlijk op zijn kop gezet :-)
Wordt Vervolgd.
Fijne vrijdag allemaal!
Donderdag 18 juni 2015
De Dag van DE OPENBARING
Toen ik nog dagdroomde over een boerderij, leek me niks leuker om bij koeien te slapen. Zoals boeren vroeger in Twente ook bij hun koeien op stal woonden. 'Los hoes' heette dat type boerderij. Gewoon samen met de beesten onder één dak. Lekker warm, hoefden arme boeren niet te stoken. Dankbaar onderwerp voor kunstschilders, ik was niet bij die schilderijen weg te slaan.
Het werd werkelijkheid.
Een paar nachten hield ik het vol om bij Rosamunde & Brutale Griet te slapen. Ik deed geen oog dicht. Niet door de vochtige lucht en al die muggen, maar ook niet door al die geluiden. Ze leken wel een complete machinefabriek, die twee koetjes. Ging er weer ergens een klep open in hun viermagensysteem, werd er weer gekreund dat het een aard had. Hard werken hoor, dat herkauwen.
Maar als het gras dan eenmaal terug was waar het begon, namelijk in de bek, kon het grote malen gaan beginnen. En dan zweefde ik weg op hun weldadige rust. Herkauwende koeien zijn de beste meditatie-leermeesters.
En warm dat het was! 's Ochtends dropen de muren van het condens, zoveel vocht hadden Rosa & Griet geproduceerd. Slapen bij koeien. Niet voor altijd dus, maar machtig interessant om gedaan te hebben.
Nu ik, 18 jaar later, bij de oude mannetjes ingetrokken ben, is Rosamunde mijn buurvrouw geworden. Dat zit zo:
Het Beloofde Varkensland is een authentiek boerencomplex. Oorspronkelijk was de hoofdboerderij voor de koeien, daarnaast een extra boerderijtje voor het jongvee, grote halfopen wagenschuur voor het materieel, een houten huisje voor van alles en nog wat, een hooikap en dan nog een vrijstaand wit stenen huisje van 19 x 6 met drie vertrekken.
Het gaat om dat witte huisje. Drie afzonderlijke vertrekken. In het middelste deel wonen de oude mannetjes (en ik nu dus ook).
Rechts van mij woont Rosamunde.
Rosamunde is sinds 11 maart 2012 de weduwe van Brutale Griet. Sinds haar dood wil ze met geen enkele andere koe of stier meer. Voor Rosamunde was er maar één op de hele wereld en dat was Brutale Griet. Begrijpelijk, want als je als kalf autistisch geboren bent, en dat is Rosa, dan hecht je als bisonkit aan je levenspartner vast.
Ik hoef niet te zeggen wat die arme Rosa heeft doorgemaakt. Een rouwproces van meer dan 2 jaar. Hartverscheurend. In haar huisje hangt een foto van Brutale Griet. Toen ik die twee jaar geleden ophing, reageerde Rosa onmiddellijk. Ze begroette de beeltenis van Griet met het speciale geluid dat ze altijd alleen tegen haar maakte. Een zacht, donker, intiem geluid uit het diepst van haar ziel. Daarna heeft ze anderhalf uur naar de foto staan kijken.
Rosamunde is nu weer zover dat ze door kan gaan met haar leven. Ze heeft plezier in haar zondagse borstelbeurten. Loopt gezellig met de groep mee als we naar de varkens in hun modderpoel gaan kijken.
Maar nu komt het...
Nu Rosa mijn buurvrouw is, kan ik haar 's nachts horen. We liggen naast elkaar, gescheiden door een muurtje. Rosa ligt aan haar kant van de muur met zicht op de foto van Griet.
En wat hoor ik Rosamunde iedere nacht doen?
Gedurende de nacht maakt Rosa van tijd tot tijd dat specifieke geluid. Eerst dacht ik, hoor ik dat nou goed? En toen dacht ik, zoekt ze soms contact met mij?
Maar dat bleek het niet te zijn. Het heeft een poosje geduurd voor ik echt wilde geloven wat ik hoorde: Rosa maakt contact met Griet. Zeker 8 tot 10 keer per nacht 'praat' ze tegen haar foto.
Laten we dit koetje blijven borstelen tot ze glanst als een spiegel, haar laten weten dat ze er toe doet, dat we er voor haar zijn, en laten we stil zijn door wat Rosa ons openbaart: er gaat veel meer om in die introverte, prachtige koeien dan we ooit voor mogelijk hielden.
Fijne donderdag allemaal!
Woensdag 17 juni 2015
De Dag van TOT OVER JE OREN
'Aaah toe, nog eventjes. Nog heel even. Please.' Zeg dan maar eens nee tegen een everzwijn, dat zich vol overgave voor je voeten werpt. Keiler. Hem kan ik nou werkelijk niks weigeren.
Keiler zit voor eeuwig in mijn systeem verankerd. Hoe moeizamer de start, hoe sterker de band. Een gestreept biggetje dat er alleen maar op uit is om je te bijten waar het kan. Ik had wel eens leukere dingen meegemaakt. Met bloten benen lopen was niet slim, als ik langsliep zette het kwaaie beestje onmiddellijk de aanval in.
Maar ik wist dat het allemaal doodsangst was. Angst voor mensen in het bos. Toen ze weer weggingen was moeder dood en de rest van zijn familie ook verdwenen.
Via de boswachter kwam het schuwe kereltje op Het Beloofde Varkensland terecht. Er volgde een lange inburgeringscursus. Hij kreeg alle tijd van de wereld om zijn eigen tempo te bepalen. Keer op keer zong ik een paar regels uit een liedje als mantra om hem te kalmeren.
Nu, bijna 4 jaar later:
Afgelopen zondag bezorgde Keiler een gelukkige dame de titel 'Varkensfluisteraar van de Dag'. Hij vleide zich aan haar voeten en toen ontstond er iets moois tussen die twee.
Keiler heeft een prachtige ontwikkeling op Het Beloofde Varkensland doorgemaakt.
Stapje voor stapje heeft hij vertrouwen in mensen gekregen, maar hield een ingebouwde reserve. Schrikachtig, op zijn hoede. Maar het laatste jaar is hij langzaamaan opener geworden tegen vreemden. Op zondagen wil hij nu ook meedoen als het tijd is voor de varkensmassage. Hij kiest zijn masseurs zorgvuldig en met groot gevoel voor smaak.
Diep van binnen blijft hij verlegen en dat maakt hem zo onweerstaarbaar, omdat ik weet welke lange weg hij heeft afgelegd.
Gisteren liep hij een poosje met me op terwijl ik de varkensvijgen uit de boomgaard haalde. Zodra ik wat tegen hem zei, liet hij zich vallen. Het viel me op hoe groot hij al is. Nog een jaartje en Keiler is een volwassen everzwijnenman.
Een beauty, zowel van binnen als van buiten. Glanzend dikke vacht met veel kleur, varierend van wit tot zwart en alle tinten bruin en grijs die daar tussen zitten. Perfect stel groeiende slagtanden, die elkaar op lengte en scherpte houden. Precies zoals de natuur dat voor wilde zwijnen bedacht heeft.
Veel tijd had ik niet, maar een zwijn zo vol overgave aan je voeten, daar smelt je voor. Even later liep ik alweer op het land met een kruiwagen vol koeienvlaaien. Keiler was me gevolgd. Ik begroette hem en dat had ik niet moeten doen. Boem, daar lag ie al weer.
Nou vooruit, een minuutje dan nog. Maar toen ik zei dat ik nu toch echt verder moest, ging hij met z'n kop op z'n poten liggen. Zo smekend kunnen alleen honden je aankijken. Gaan we naar buiten? Gaan we spelen?
In Keilers-taal betekent dat: 'Toe, krijg ik nog een massage?' Dus mocht je ooit met hem kennismaken: pas maar op. Voor je het weet ben je tot over je oren, want Keiler pakt je in waar je bij staat (of ligt :-) ).
Fijne woensdag allemaal!
Dinsdag 16 juni 2015
De Dag van DE GANZENGASTHEER
Vorige week zondag schreef ik 's ochtends een blog over de zondagsrituelen op Het Beloofde Varkensland. Bijvoorbeeld dat Arie Bombarie iedere zondag al heel vroeg bij de poort gaat zitten omdat hij gasten verwacht. Vraag me niet hoe hij weet dat er een workshop is. Hij weet het.
Als de boel aan kant is, loopt hij altijd mee naar de dijk om de bofkontfans te verwelkomen. Vaste prik. Toch schreef ik dat niet op. Vraag me niet waarom. Ik deed het niet.
Even later bleek waarom niet. Arie Bombarie kón die zondag zijn gasten niet gaan halen. Er was iets. Arie bleef op de grond zitten en als hij even overeind probeerde te komen, stond hij op zijn rechterpoot en trok de linker op.
Nader onderzoek leverde niet veel op. Niks aan dat pootje te ontdekken, hooguit misschien wat warmer dan het andere. Verstuikt, dat leek me de meest aannemelijke diagnose. We besloten hem binnen te halen. Dan was hij vast op de plek waar hij toch altijd op zondag wil zijn: daar waar hij zijn soortgenoten kan imponeren.
Arie Bombarie denkt namelijk dat de groep bofkontfans zijn soortgenoten zijn. Daarom is hij zo'n enthousiaste gasheer. Hij slooft zich uit, wil alle aandacht en wee je gebeente als die verslapt. Dan weet hij alle ogen weer op zich gericht te krijgen door op één been op het podium te gaan staan. Ooit kreeg hij daar spontaan een open doekje voor en sindsdien behoort dat tot zijn vaste repertoire.
(Gansjes die in broedmachines worden geboren, denken dat mensen hun soortgenoten zijn en dat blijft hun hele leven zo. Arie Bombarie werd zonder moeder geboren, zo kwam hij bij Familie Bofkont terecht. En daarmee is zijn gedrag verklaard).
Volle bak die zondag. Arie Bombarie lag met een bakje graan aan de kant en Ik vroeg bofkontboerin Ingeborg om bij hem in de buurt te blijven. Als zij zou vertellen dat hij rust nodig had vanwege zijn verstuikte pootje, voorkwamen we dat iedereen contact met hem wilde en hij zich veel te druk zou maken.
Nou dat ging heel anders. Zodra de eersten binnen kwamen, krabbelde Arie zo goed en zo kwaad als 't ging overeind. Luid gakkend hinkepinkte hij tussen zijn publiek door. Hij zou wel eens even laten zien wie er de hoofdrol speelt bij Familie Bofkont.
En toen iedereen zat en de presentatie begon - uiteraard eerst Arie Bombarie's verhaal, ik zou niet anders durven - strompelde hij achter mij langs toen het niet meer over hem ging. Arie wilde per se het podium op, maar hij kwam het trapje niet op. Na een uiterste inspanning haalde hij de eerste tree. Daar bleef hij liggen. Moe maar triomfantelijk. Nu had hij immers ieders aandacht weer en nog mooier: hij kreeg zijn applaus.
De volgende ochtend zat Arie weer buiten, dat had hij zelf zo bedacht. De dagen erna ging het steeds een stukje beter. En nu loopt hij weer als vanouds.
1 juni was Arie jarig.
De dag na zijn geboorte woonde hij al op Het Beloofde Varkensland. Ik noemde hem Arie. En binnen een dag werd dat Arie Bombarie. Dat is nu 13 jaar geleden. Nog vele jaren vent. Dat je maar de oudste ganzengastheer van Nederland mag worden :-)
Fijne dinsdag allemaal!
PS De foto's van de Familie Bofkont Workshop van 7 juni staan online:
http://www.familiebofkont.nl/workshops
Die van 14 juni volgen later op de dag.
Maandag 15 juni 2015
De Dag van KOE IN KEUKEN
Paard in de gang? Koe in keukentje! Mem zag gisteren haar kans schoon. Samen met Aaltje. Een duokraak. En geslaagd ook, want de buit was groot.
Voertijd is altijd topdrukte bij Familie Bofkont. Een moment van onoplettendheid en het is raak. Vanuit het keukentje wordt het ontbijt uitgeserveerd.
Bofkontroutine: iedere avond alles al voorbereiden en klaarzetten. Een jeugherberg is er niks bij. Alleen voor de varkens al gaat er 95 kilo biks per dag doorheen. Er viel dus wel wat te scoren voor het gelegenheidsduo Mem & Aaltje.
Gelukkig was de voerpolitie snel ter plaatse. De schade bleef beperkt. Een hele opluchting want met een gehalveerde bezetting was het gisteren hard aanpoten om de koffie op tafel te krijgen voor de groep.
Prachtige workshop gisteren, het schilderij van de post van de Concrete Utopie (14 juni) waardig. Onder de hooikap vleiden de stieren hun imposante hoofden op de schoten van verrukte mensen. Daartussen een tevreden Miss Piggy met aanmoedigende knorgeluidjes en een Keiler, die zijn grote tedere wildzwijnenlijf voorzichtig voor de voeten van een dame liet zakken. Adembenemend.
Het sprookje werd compleet in de Varkensmassagesalon. Mensen en varkens lagen om en om in het stro. Alles viel samen. De middag, de mensen, de varkens. Alles en Iedereen op elkaar afgestemd. Zelfs later bij de Bofkontsoep was iedereen nog Zen.
Ter afronding van de dag ben ik het werk van de Duitse kunstenaar Hartmut Kiewert gaan googelen. Ik snap zijn werk. In de dagdroomfase - lang geleden, ter voorbereiding van de realisatie van Familie Bofkont - maakte ik collages. Ik stelde me voor hoe het leven met boerderijdieren zou zijn. Voortgedreven vanuit de gedachte dat alles anders moest in de bio-industrie.
Het werk van Hartmut Kiewert brengt me terug in die tijd. Toen dacht ik nog niet aan inbrekende koeien, manshoge tonnen voer en erven vol mest. Toen wist ik nog niet dat we iedere zondag opnieuw de draak moesten verslaan.
Maar zo'n dag als gisteren: wat een voorrecht om iedere keer opnieuw de draak te mógen verslaan. Om het pad te effenen voor bezoekers zodat zij zich kunnen laven aan die betoverende Familie Bofkont. Zo'n meeslepende middag gun je toch iedereen :-)
Fijne maandag allemaal!
PS
Kijk zelf maar:
http://en.hartmutkiewert.de/painting/bilder/
Zondag 14 juni 2015
De Dag van DE CONCRETE UTOPIE
Vorige week kwam bofkontboerin Maya een dagje meebofkonten. Het was prachtig weer en ze mocht kiezen welk deel van Het Beloofde Varkensland zij onder handen zou nemen. Ze koos de boomgaard.
Resultaat: kruiwagens vol prachtige varkensvijgen en koeienvlaaien. Dankjewel Maya! Gisteren mailde ze deze idyllische voorstelling, die haar aan de boomgaard van Familie Bofkont deed denken.
Het ronde stenen gebouwtje is precies de voormalige mestsilo van Het Beloofde Varkensland. En dan de dieren. Het zou zo een zondagmiddag of Zwoele Zomeravond bij Familie kunnen zijn. Mens & Dier in harmonie bij elkaar.
Rechtsvoor ligt Bulle met het witte hartje op zijn voorhoofd. Linksvoor Babybig met haar grote oren en donkergrijze vlekken, klaar voor een massage. Achter haar rommelt kleine Big. Mem en Grietje liggen samen tevreden achter Big te herkauwen. Op de voorop scharrelen de Golden Girls er op los. En helemaal achteraan staat Zeus, onze witte beautystier.
Tussen de dieren door gevlochten de andere bofkonten in hun menselijke gedaantes. Voila: Familie Bofkont ten voeten uit!
Bofkontboerin Maya plaatste er nog wel een terechte opmerking bij: 'Al vraag ik me af hoe het fruit en dat eten daar zo rustig kunnen blijven liggen :-)'
Ik ook. Dat vraag ik me ook af. Dat is bij Familie Bofkont wel anders. Iedere boterham waar je mee naar buiten loopt, kun je onmiddellijk inleveren. Onmogelijk om met iets van eten in de buurt van de varkens te komen.
Maar dat is dan ook het enige verschil.
Nee, niet waar. Er is nog iets. Bij Familie Bofkont dragen alle koeien en stieren mooie, trotse hoorns. (Behalve Mem, maar die komt dan ook uit de melkveehouderij).
Op de Utopiavoorstelling zijn alle koetjes onthoornd. Ik ken de herkomst van de plaat helaas niet (Maya, jij wel?), want dat zou wellicht iets verklaren.
Als de kunstenaar deze voorstelling puur uit fantasie heeft gemaakt, weet hij/zij niet beter meer dan dat koeien geen hoorns krijgen (er zijn hele volksstammen die dat denken). Dat ze (gelukkig!) geen oormerken dragen is dan ook te begrijpen. Zo ziet iedereen een koe het liefst.
Bij Familie Bofkont helaas dus geen heerlijke vruchten open en bloot bij de varkens, maar wel Zeus, Herman, Bulle, Mozzarello, Rosamunde, Dolle Mina en Grietje met prachtige hoorns.
Nog net geen sprookje dus, maar wel bijna:
WEL drollen
GEEN vruchten
WEL horens
Dit is de Concrete Utopie :-)
Fijne zondag allemaal!
PS
Inmiddels weten de de herkomst: kunstenaar Hartmut Kiewert
http://en.hartmutkiewert.de
Nieuwe post op http://www.minivarkens.nl
Borrowed minivarkentjes op bruiloft
http://www.minivarkens.nl/borrowed-minivarkentjes-op-bruiloft/
Vrijdag 12 juni 2015
De Dag van ZUUR & ZONDIG
Ik las zo'n leuke column in het Parool van Johan Fretz over McDonald's die glutenvrije hamburgers gaat verkopen. Ik citeer:
'Dus: straks bestel je een Quartpounder die je alsnog drie jaar lang kunt bewaren, zonder dat hij van uiterlijk verandert, omdat die burger bestaat uit vlees, dat - wie weet - wel afkomstig is van een gemuteerde met E nummers volgespoten kweekkoe, maar: gelukkig zitten er geen gluten in!'
En zo gaat hij nog een tijdje door :-)
De column eindigt met: 'Ik snap dat ze bij de Mac de hete adem van de gezondheidshype in hun nek voelen hijgen, maar ik zou zeggen: focus liever op onze behoefte om af en toe schandalig te zondigen. Want wij zijn ons koolhydraatarme, biologisch verantwoorde leven soms helemaal zat. Kom op Mac, appeleer aan ons jeugdsentiment, aan onze destructiviteit. Maak je producten niet gezonder, nee maak ze ongezonder. Nu nog vetter, nog bewerkter, met nog meer E-nummers, nog meer bestanddelen waarvan we de gezondheidseffecten pas over vijftig jaar kunnen boordelen. Ja, wij willen op de rand van de afgrond leven als we naar Mac Donald's gaan.'
Heerlijk!
Het deed me denken aan de Grote Zondige Zondag waar ik jaren geleden over fantaseerde. Voor mensen die dolgraag vegetarier wilden worden, maar voortdurend bleven struikelen over de HEMA Worst. (Dat over dat struikelen heb ik van Midas Dekkers, die zijn vegetarisme ten langen leste toch vaarwel zei vanwege die verdomd verleidelijke Hemaworst).
Enfin.
Ik wilde de pogingen van aspirant vega's belonen door ze een vangnet aan te bieden in de vorm van een evenement: de Grote Zondige Zondag. Eens per jaar met z'n allen op zondag naar de Hema om je over te geven aan zo'n overheerlijke, vette, sappige, loeizoute en loeiongezonde, maar loeilekkere HEMA Worst. En daarna weer een jaar lang door op bonen en vruchten.
Het is er nooit van gekomen.
Vleesporno, ongetwijfeld als fantasie veel leuker dan in het echt :-) Toen ik later werd geinterviewd door een vegablad en er over vertelde, kreeg ik een woedende wesp achter me aan: Een vegadame, die er schande van sprak dat uitgerekend ik, als oprichter van Het Beloofde Varkensland, etc. etc, etc.
Ze kon er niet om lachen.
Nu is er een leuk boekje: De Dronken Vegetarier. Om te laten zien dat vega's heus niet van die zuurpruimen zijn en best ook wel van een glas wijn houden :-)
Over zuur gesproken.
Via de Naaldenman (Dr. Tan, arts en acupuncturist) hoorde ik over verzuring van je lichaam door verkeerde voeding. En verzuring kan veel klachten en ziektes veroorzaken, zeker op termijn. Een aangezien de oprichter van Het Beloofde Varkensland minstens 110 moet worden om alle bofkonten tot hun laatste snik te kunnen blijven verzorgen...
Ik ben er eens ingedoken. Zit nu midden in basisch (alkalisch) en verzurend eten. De beste verhouding schijnt dagelijks rond de 80% (basisch) en 20% (verzurend) te zitten. Want helemaal geen zuur, dat is ook weer niet goed. Een rondje internet levert natuurlijk allerlei lijstjes op.
Erg verwarrend ook. Op het ene lijstje is een aardappel goed, op een ander lijstje alleen met schil, en op weer een ander lijstje ronduit verzurend, dus slecht. En al die walnoten die ik zo graag eet, zijn ineens ook discutabel geworden.
Wie van jullie heeft er ervaring mee?
Ik heb nu een boek besteld: Met verstand gezond. Ik hoop dat er ook menu's in staan, want hoe weet je anders of je die 80-20 verhouding goed te pakken hebt?
Een ding weet ik nu al vast wel zeker: Die meer dan 10 perziken per dag kan ik vergeten, die kilo kersen ook. Help! Zonder vlees is fruit mijn troosteten. Hartstikke gezond dacht ik altijd. Mis. Niet meer dan twee stuks per dag. Wat nu?
En wat me nog het meest verbaast: De meest basische vrucht van allemaal is de... CITROEN! Maar niet met suiker, want suiker is natuurlijk vragen om moeilijkheden. Hoe dan wel, want ik zie me nog geen citroen uit het vuistje eten. Er zijn grenzen.
Wie het weet, ik hoor het graag!
Fijne vrijdag allemaal!
Donderdag 11 juni 2015
De Dag van ZOMERZOTHEID BIJ FAMILIE BOFKONT
Maandag 8 juni 2015
De Dag van DE VARKENSHOSPICE
Ergens, lang geleden, zijn Billie Bofkont, Mannetje Bromsnor & Co overgegaan van een particuliere aangelegenheid tot Nut van het Algemeen. Dat is meer dan een papiertje bij de notaris halen.
Het is vooral een proces in je hoofd. Ineens ben je voorzitter van een stichting. Een grote verantwoordelijkheid. De statuten moeten waargemaakt worden, dag in dag uit. Voorlichting geven over productiedieren door een aantal vrijgekochte varkens en koeien een podium te geven op Het Beloofde Varkensland. Op een aantrekkelijke manier bewustwording bij cosumenten op gang zien te brengen middels de Familie Bofkont Workshop.
Maar je blijft ook Pleegzuster Bloedwijn.
Met je hart bij Mannetje Bromsnor, wiens dagen beginnen te tellen, toch ook een groep mensen de dag van hun leven bezorgen. We hebben het gisteren allemaal weer gedaan. Met grote dank voor de inzet van de Bofkontboeren en boerinnen!
Maandagochtend altijd terugblikken op de zondag.
Zondag is de dag van Familie Bofkont. Op die dag moet het allemaal gebeuren. Al duizenden mensen hebben inmiddels al vol verwachting op de dijk staan wachten tot de poort openging. Velen komen regelmatig terug. Familie Bofkont werkt verslavend :-)
"Gaan we nog naar het Oudemannetjeshuis?" vroeg een terugkomer gisteren. Het deed me wat haar te moeten teleurstellen. Maar het zit er niet meer in. Kwam zo: een poosje terug leek het me beter de oudjes niet meer tijdens de workshop te bezoeken. Zacht praten, rustig zijn, voorzichtig lopen. Van sommige mensen is dat veel gevraagd binnen de groepsdynamiek. En hoe ouder minivarkentjes worden, hoe gevoeliger. Logisch, met oude mensen is dat net zo (tip voor het onderwijs: neem bezoeken van bewoners in verpleeghuizen zo vroeg mogelijk op in het lespakket).
Mijn gevoel om onze oudjes enkel nog te verblijden met af en toe nog visite van intimi, bleek juist. Ik had het nog niet gedacht of Billie Bofkont & Mannetje Bromsnor zetten een interne verhuizing in gang. Ze schuifelden naar een nieuwe plek in hun huisje, waar ze eerder nooit kwamen, en settelden zich pal voor de deur. Ziezo. Voldaan ploften ze neer in het stro. Nu komt er niemand meer in :-)
Om ze daarin te belonen hebben we hun warmtelamp omgehangen en de deur voor ze gebarricadeerd met strobalen. En daar liggen ze nu prinsheerlijk achter. Veilig in hun zelf verkozen burcht. Een varkenshospice.
Natuurlijk blijven de oudjes wel een plaats in de workshop houden. Er valt ook op een andere plek veel over ze te vertellen en er zijn prachtige foto's. En ik heb vannacht iets nieuws bedacht dat ik aanstaande zondag wil gaan uitproberen. Benieuwd of en hoe dat gaat werken.
Maar komende dagen ben ik eerst weer Pleegzuster Bloedwijn.
Afspraken omgezet - het eerste college (12 juni) van de Minivarkensacademie verplaatst - want alle aandacht gaat nu uit naar Mannetje Bromsnor.
Sinds een week pikt hij het eten van Billie Bofkont niet meer weg. Een groot signaal. Alles wordt langzamer en trager. Mannetje geniet nog volop van een paar kersen, stukjes nectarine en appelmoes. Maar de stoelgang kost hem steeds meer moeite. Dan maar appelsap vermengd met rijste-olie. Vindt ie ook heerlijk.
Maar wil hij nog blijven? Wil hij gaan? Het moment van het grote afscheid is aan hem.
Aan mij de schone taak om er achter zien te komen wanneer dat is...
Fijne maandag allemaal!
PS
Dank voor de enthousiaste reacties op de Bedevaart naar Het Beloofde Varkensland! Het is 2 uur en 15 minuten lopen. Noteer maar vast in de agenda: Zaterdag 18 juni 2016.
18 juni TWEEDUIZENDZESTIEN.
Wordt Vervolgd.
Zondag 7 juni 2015
De Dag van BEDEVAART NAAR HET BELOOFDE VARKENSLAND
Zondagochtend vroeg op Het Beloofde Varkensland. De opkomende zon strijkt door het stalraampje van het oudemannetjeshuis. Aan de geluiden op het erf te horen, zijn de eerste bofkontboeren en boerinnen in aantocht.
Arie Bombarie geeft de toon aan.
Dan de varkens met hun aria's, ondersteund door de lage bassen van de stieren: Daar komt ons ontbijt!
De oudjes in het oudemannetjeshuis blazen hun partijtje ook nog steeds mee. Op wankele pootjes komen ze overeind. Hummen, piepen, grommen en blaffen op bescheiden volume: Ontbijt, ontbijt, ontbijt! Daar komt de Ontbijtman!
Dan arriveert de Buitenboerin van dienst. Met wat de bofkonten tijdens het eten aan de achterkant laten vallen, vult zij meteen haar kruiwagen. Zo schiet het lekker op.
De poort gaat weer open: nog een Buitenboer en daar is ook de Binnenboerin van dienst. Zij komt uit Purmerend en gaat meteen met de binnenboel aan de slag. Met z'n allen weten we wat ons te doen staat: zorgen dat om 14.00 uur de koffie op tafel staat.
Dat moet het eindresultaat zijn van vele uren rennen, vliegen, sloven, haasten en weer doorgaan.
Om 14.00 uur staat de dijk namelijk vol met varkensbedevaartsgangers. Uit alle hoeken en gaten van Nederland, maar ook van Belgie of zelfs uit Israel. En dan kan het feest gaan beginnen. Laat je maar onderdompelen in de Wereld van Familie Bofkont. We beginnen met de koeien en eindigen allemaal liggend bij de varkens in de Varkensmassagesalon. Dit is waar iedereen voor gekomen is.
Ik droom nog steeds van het organiseren van een echte bedevaart naar Het Beloofde Varkensland.
Stel je voor. Ieder jaar op een vaste datum. Hele kolonne's te voet naar de varkens. Dan loop ik zelf ook mee. Nee, niet helemaal vanuit Israel, maar allemaal eerst verzamelen op een vast punt.
Bijvoorbeeld het Bofkontbos in Amsterdam-Zuid. Kan iedereen komen. Met openbaar vervoer, uitstappen op het World Trade Center, 2 minuten van het Bofkontbos, of met de auto. Koffiedrinken bij Betsy & Co in het Bofkontbos en daar vandaan met z'n allen te voet naar Het Beloofde Varkensland.
Een prachtige voettocht langs de Amstel van zo'n 15 kilometer schat ik. Onderweg vertellen we elkaar mooie verhalen over varkens.
Op Het Beloofde Varkensland meteen neerploffen naast de varkens. Verwend worden door een stel voetenmasseurs. Ik zie het helemaal voor me. En aan het eind van de dag staat er een touringcar klaar om iedereen weer terug te brengen naar auto of trein. Animo? Laat het me weten :-)
Fijne zondag allemaal!
PS
Uit Wikipedia:
'Redenen voor het ondernemen van een bedevaart zijn om over een hogere waarheid, God of het leven na te denken; om respect te betuigen; om inspiratie te verkrijgen; om tot bezinning te komen; om een poosje afstand te nemen van een hectisch dagelijks bestaan; om 'de ervaring'; 'om er geweest te zijn'; of om andere mensen te ontmoeten.'
Zaterdag 6 juni 2015
De Dag van MAXIE, KLEINE BEER & LUIE VARKENSKUNST
De bosvarkens hebben gisteren goed voor zichzelf gezorgd. Hoewel het in het Bofkontbos een stuk minder heet was dan op Het Beloofde Varkensland, hadden ze toch hun waterbak omgekieperd.
Slim, want nu konden ze hun buik in de modder koelen.
Op de foto Maxi (liggend) en Kleine Beer.
Allebei in de bloei van hun leven dankzij elders geslachte varkens ten behoeve van hippe kunstprojecten. We wilden een tegenzet doen, twee jaar geleden, en kochten meteen na hun breed-in-de-media-uitgemeten-slacht een paar andere, levende biggetjes vrij van een varkensboer. Dat zijn Maxie, haar broer Willy en Kleine Beer dus.
Kúnst. Hoezo kunst? Varkens worden aan de lopende band geslacht. Kunst (in de ware zin van vragen oproepend) wordt het pas als je daar nu juist een twist aan geeft door ze NIET te slachten.
Maar WEL met een trouvaille om iedereen op het verkeerde been te zetten. Een kunstprojectje opzetten met varkens om die - net zoals iedere boer al doet - gewoon na 6 maanden te laten slachten, is dat geen luie kunst? Te lui (maar misschien ook wel te talentloos) om na te denken over een trouvaille?
Enfin, ik heb daar al vaker mijn licht over laten schijnen, niet slim om je zo druk te maken met deze hitte :-) Straks ga ik naar het Bofkontbos, misschien ga ik wel bij ze liggen in die modder.
Nog wel even dit:
Weet je wat een hele kunst is?
Wat Dennis doet.
Iedere nacht in het Bofkontbos slapen (ook in de winter) uit zorg voor de bosvarkens. Lallende studenten die roepen dat ze Betsy 'fanta komen brengen' (lees hun leuter over het hek heen laten hangen :-)), de stuipen op het lijf jagen door midden in de nacht de Pipowagen uit te stormen, voortdurend aanpassingen maken om de boel te optimaliseren, hekken herstellen, voerbakken vervangen, varkensterrassen timmeren, drinkwaterpunten omleggen. Noem het allemaal maar op.
Opgroeiende varkens, zoals dat stel lummels van Betsy en de pleegkinderen van de Moeder van Sjonnie, vergen voortdurende inspanningen om ze bij te benen in de ontwikkeling naar hun gedroomde sloopcarriere. Daarbij, ze worden groter en groter, de volgende stap is extra huisjes maken, er komt geen eind aan.
En Dennis doet dat dag-in-dag-uit-nacht-in-nacht-uit, geheel belangeloos, dus met alle liefde.
Dat noem ik nou een hele kunst.
Fijne zaterdag allemaal!
Vrijdag 5 juni 2015
De Dag van EEN PRIJS VOOR MISS PIGGY
Miss Piggy van de Muppetshow heeft een prijs gewonnen! Ik kan geen rondje internet doen, of ik kom haar overal tegen. Die feministenprijs kreeg ze vanwege haar voortrekkersrol, want Miss Piggy schijnt een voorbeeld voor vrouwen te zijn.
Nou dat klopt.
Naar DE Miss Piggy is mijn Miss Piggy vernoemd. Niet door mij, maar door het meisje dat haar cadeau kreeg op haar verjaardag. Via Gordon (lang verhaal kort gemaakt) kwam deze cadeaubig elf jaar geleden op Het Beloofde Varkensland terecht.
Ze bleek blauwe ogen te hebben. Moi? Ik ben hier het enige varkentje met blauwe ogen! Toen mocht ze Miss Piggy blijven heten, haar naam klopte als een bus.
Miss Piggy, ja onze Miss Piggy(!), werd beroemd tot in Japan vanwege haar dagboek http://www.misspiggy.nl dat opgepikt werd door een Japanse site.
Ze stond in kranten, kwam op BNN, er kwam een Japanse cameraploeg, kortom Miss Piggy was hot. Hadden youtube en andere social media toen al bestaan, Miss Piggy zou viraal gegaan zijn, zoveel is zeker. Onze Miss Piggy: Esther the Wonderpig avant la lettre :-)
Onze Miss Piggy lijkt in vele opzichten op DE Miss Piggy.
Neem nou haar Take This. Kermit wel eens door het beeld zien vliegen? Dan is daar een zwiep van Miss Piggy's blonde krullenhoofd aan vooraf gegaan. Berg je voor een kwaaie Miss Piggy! Want wat doet een nijdig varken?
Een kwaad varken zwaait zijn kop opzij en geeft je een beuk. Ik kan er van meepraten. Mijn Miss Piggy heeft me eens bijna een whiplash bezorgd toen ik een Take This van haar in ontvangst mocht nemen. Niet voor mij bestemd overigens, maar ik kwam per ongeluk tussen een kwaaie Aagje en Miss Piggy terecht...
Bij het onderdeel 'Omgaan Met Grote Roze Lummels' tijdens de Familie Bofkont Workshop, halen we altijd het voorbeeld van Miss Piggy en Kermit aan ter lering en vermaak. Heel leerzaam om op die manier uit te leggen dat varkens kribbig worden als je te dicht in hun kopgebied gaat staan, zitten of liggen.
Miss Piggy van de Muppetshow heeft die prijs niet voor niks gekregen.
Aan die Take This van Miss Piggy uit de Muppetshow kun je zien hoe doorleefd en goed getroffen haar hele character is. Een prestatie van wereldformaat om een pop tot leven te wekken tot een personage van vlees en bloed dat tot ieders verbeelding spreekt. Zo geliefd over de hele wereld dat een varkenspop zelfs mensenprijzen kan winnen. We mogen haar bedenker dankbaar zijn. Van Miss Piggy krijg je altijd goede zin, ze is wat je noemt om op te vreten.
Over eten gesproken. Daar was onze Miss Piggy natuurlijk voor bedoeld. Ze heeft een paar schouders gekregen als een bodybuilder. Speciaal op gefokt, schouders en billen voor de schouder- en achterham. Omdat ze mocht blijven leven is ze een hele flinke tante geworden. Leuk om die schouders en billen te masseren, wat kan ze daar toch van genieten. Ze roept me ook vaak voor een massage. Gedurende die massages laat ze horen wat ze er allemaal van vindt.
Miss Piggy is een innig varken. Ik herinner me hoe ze een keer contact maakte met een bezoeker in een rolstoel. Ze lag ernaast en er ontspon zich een heel 'gespek' tussen die twee zonder woorden. Puur op lichaamstaal en uitstraling, heel subtiel, ik ving het bij toeval op, het was adembenemend.
Miss Piggy is inmiddels al 11 jaar. Zij heeft geen wereldambities meer.
Af en toe gaat ze rusten in de lege kamer naast de oude mannetjes van het oudemannetjeshuis. Hoe weet ze dat die plek het bejaardenhuis van Familie Bofkont is? Ze weet het. Varkens weten alles. En daarom verdienen ze een prijs. Allemaal :-)
Fijne vrijdag allemaal!
Donderdag 4 juni 2015
De Dag van AANGEBOREN VARKENSINSTINCT
Hé strobaal, waar ga je met dat varkentje naartoe?
Dat neusje is van Moeke, druk bezig met het opmaken van de bedden.
Hier is ze in de weer met het verzamelen van stro. Dat pakt ze op met haar bekje en brengt dat naar de plek waar ze liggen wil. Net zolang stro heen en weer slepen tot ze voldoende heeft en het slaapnest naar haar zin is.
Is het zo goed?
Nou nee, toch nog niet helemaal. Nog even wat fatsoeneren. En dan schudt ze de kussens nog eens lekker op door met haar voorpootjes het verzamelde stro tot een grote berg bij elkaar te schrapen.
Ziezo.
En dan ploft Moeke erin. Of eronder. Want zo'n slaapnest is niks anders dan warmte en veiligheid zoeken en vooral een beschutting maken tegen vijanden. Zelfs bij een hittegolf liggen de varkens op Het Beloofde Varkensland nog wel eens helemaal onder het stro weggedoken. Aangeboren instinct.
Ik weet niet hoe het met jullie is, maar als de mussen van het dak vallen kan ik ook alleen maar naakt slapen onder een laken. Stel je voor, helemaal bloot te moeten liggen zonder enige vorm van bedekking, lees gevoel van veiligheid.
Bij varkens is dat net zo.
Dit wetende, denk ik vaak aan de arme varkens uit de intensieve varkenshouderij die zich nooit kunnen bedekken. Ze slapen op betonnen of kunstof vloeren - niet dat ze het koud hebben, want het is altijd goed warm in varkensstallen - maar ze slapen gedwongen naakt. Hoe zit dat dan met hun basisgevoel van veiligheid? Niet best, vrees ik.
Ik had eens een varkensboer op bezoek die stomverbaasd naar een van de bofkonten stond te kijken tijdens het bed-opmaak-ritueel. Had hij nog nooit gezien. Wist ook niet dat varkens dat van nature doen. Deze boer kwam niet uit een varkensboerengeslacht, anders had hij deze kennis nog van grootvader of vader meegekregen. Maar als je als jonge boer zonder familie-varkensverleden de varkensindustrie instapt, dan weet je niet beter dan dat varkens productie-eenheden zijn die op beton liggen.
Maar net als industrievarkens moeten minivarkens-in-huis deze bedopmaak rituelen ook missen. Kijk nog eens goed naar de foto van Moeke, helemaal verscholen achter die pluk stro. Zie je het voor je, dit in de huiskamer?
Moeke hebben we van de dood gered, nadat ze was gedumpt in een bos. De boswachter moest haar doodschieten. Dat is het lot van gedumpte minivarkens, die mogen niet in het wild leven. Dat konden we gelukkig voorkomen door haar op te halen. Moeke bleek hoogdrachtig.
In het bos vonden we de aanzet tot een ketel (werpnest). Takken, bladeren, mos en ander ruwstengelig materiaal, daar bouwde ze het geboortehuis voor haar baby's van. Nu ik haar dagelijks bezig zie met het opmaken van de strobedden - haar hele gezin mocht ze houden op Het Beloofde Varkensland - denk ik nog altijd aan die ketel in aanbouw terug. Dapper wijffie, die Moeke.
Wat een prachtig instinct hebben varkens toch. Dat moeten we als mensen in ere houden. Zelf doen ze dat trouwens ook.
Deze zomer, waarschijnlijk de laatste van de hoogbejaarde Billie Bofkont en Mannetje Bromsnor, breng ik in het oudemannetjeshuis door. Een belevenis. Vol bewondering kijk ik naar de stramme oudjes, die zich nog steeds in de benen weten te hijsen om hun bed op te maken. Zelf doen, ze laten mij er niet bij helpen. Over instinct en zelfrespect gsproken.
Fijne donderdag allemaal!
Woensdag 3 juni 2015
De Dag van BIG & BLONDIES (5)
De dagen daarna verliepen als volgt: Big & Blondie hadden elk hun eigen plek binnen en buiten. Naast elkaar. Af en toe stonden ze neusje aan neusje door een opening van de planken.
Big scharrelde er lustig op los. Maar Blondie bleef met haar ziel onder de arm lopen. Over Big maakte ik me geen zorgen, over Blondie wel. Was dit waar ik dat onbestemde gevoel over had toen we haar gingen halen? Zo'n voorgevoel van doe ik hier wel goed aan?
Misschien was Big wel het type eeuwige vrijgezel.
Een varkensvrijgezel: 'gezellig hoor al die soortgenoten in mijn buurt met wie ik af en toe een praatje kan maken. Leuk als Juffrouw Loes en Swientie komen buurten. Maar een huwelijk met Blondie of een ander vrouwtje van Het Beloofde Varkensland? Niks voor mij. Aan mijn lijf geen polonaise. Laat mij maar lekker vrijgezel blijven.'
Het zou zomaar kunnen.
Op een zaterdagochtend belde ik de boer van Blondie: "Het ziet er naar uit dat Big het type eeuwige vrijgezel is. Ik denk niet dat hij degene is die Blondie gelukkig kan maken en ze mist haar familie zo.
Een week later stonden we weer voor zijn neus.
Het hele nest was inmiddels verkocht, op een paar na. Daar wilde hij zelf mee doorfokken. Het liefst had ik een zus voor Blondie. Na de sterilisatie van beiden zou het dan klaar zijn. Beren krijgen - ook na hun ontmanning - enorme slagtanden en dat is niet handig in een grote varkensgroep. Ze kunnen er mee in gaas blijven hangen en wie dat ooit heeft meegemaakt, weet waarom de keuze op een zus van Blondie viel.
Zus van Blondie arriveerde op Het Beloofde Varkensland. Mazzel voor Big, want zij ging die nacht even in zijn woning. Eerst even rustig aankijken of de zussen blij waren met elkaar. Big mocht bij mij.
Big's spierpijn was inmiddels over en hij jumpte zo mijn bed weer in. Maar de volgende ochtend stond hij al heel vroeg bij de deur te piepen. Hij wilde naar Blondie...
Maar Blondie had wel wat anders aan haar hoofd. Ze wilde haar zus bij zich hebben. Dat mocht en na een kortstondig zussengekift, sjeesden ze achter elkaar aan naar buiten. Feest! Twee handen op een buik. Blondie zielsgelukkig en Blondie's zus ook nooit meer nodig voor fok of slacht.
En nu?
Big is tevreden naast zijn beide Blondies.
Genoeg contact om zich niet alleen te voelen, en genoeg privacy om lekker z'n eigen gang te blijven gaan. Dit is een goede start. Het begin van een heel nieuw leven voor de Blondies.
De rol die Big in hun leven blijft spelen is in ontwikkeling. Spannend. Zeker omdat daags na de komst van Blondie's zus Dumpie over het hek gesmeten werd. Wie weet worden Dumpie en Big nog grote vrienden. En blijkt Big toch geen eeuwige vrijgezel, maar van de varkensherenliefde :-)
Het zou zomaar kunnen.
We gaan het allemaal nog meemaken.
Fijne woensdag allemaal!
PS
En de boer van de Blondies? Die is na het lezen van de Bofkonten Biografie razend nieuwsgierig geworden naar Het Beloofde Varkensland: "Zó apart, dat wil ik heel gauw eens met eigen ogen komen zien!" Hij bleef maar vragen. Binnenkort komt hij langs. Wedden dat zijn wolvarkens straks veel meer buitenruimte gaan krijgen?
Dinsdag 2 juni 2015
De Dag van BIG & BLONDIE (4)
DEEL 4
Wat er aan vooraf ging:
Gedumpte Big uit Haamstede woont op Het Beloofde Varkensland kreeg een vriendinnetje uit het oosten des lands. Een schoonheid met blonde krullen van het ras Mangalitza. Ze heet Blondie.
Vanaf het begin af aan deed Blondie me aan de jonge Vrouw Vos denken. Die was de eerste paar weken ook zo wild en onbeheerst. Blondie was precies zo. Tot het uiterste gespannen. Het minste geluid of de kleinste beweging deden haar alle kanten opspringen van schrik.
Big sliep nog één nacht bij mij en toen werd het tijd dat hij de buurman van Blondie zou gaan worden. Ze stonden wat naar mekaar te blaffen door de stevige afscheiding heen. Ik liet ze alleen, zodat ze zo snel mogelijk aan elkaar konden wennen, zonder dat ze de hele tijd op mijn aanwezigheid wilden terugvallen. Nu moesten ze het even met elkaar zien te rooien. Varkens onder mekaar.
Na een poosje arrangeerde ik een voorzichtige eerste vis-a-vis ontmoeting. Ik zette alle deuren open, ook in huis. Big sprong meteen op bed om overzicht te hebben en klappertandend gade te slaan wat die griet daar in zijn huis uitspookte. Blondie liep alles gnuivend te onderzoeken en banjerde van kamer naar stal naar melkerij en weer terug. En nog eens. En nog eens.
Big hield haar ondertussen scherp in gaten vanaf zijn veilige hoogte. Ineens sprong de kleine Napoleon naar beneden. Het werd een treffen op de drempel van kamer naar stal. Aan elkaar gewaagd, dat zeker, Big ontpopte zich als een felle opdonder, maar Blondie was bepaald ook niet voor de poes. Zij won.
Big mocht weer even bij mij om tot zichzelf te komen. Tot ongenoegen trouwens van Blondie, die hem toch miste, maar wat ik merkte was dat ze voornamelijk haar eigen familie zo miste. Naar ons toe was ze wel een stuk rustiger geworden. Toen ze door had dat er op Het Beloofde Varkensland ook heuse varkensmassages op het repertoire staan, ging ze al liggen zodra je in haar buurt kwam.
Maar verder liep Blondie maar met haar ziel onder haar arm.
Een tweede poging buiten. Blondie draaide opgetogen rondjes en scheurde als een dolle heen en weer. Big er achter aan. Neusje, neusje. En hup, daar gingen ze weer, ieder een eigen kant op. Tot ze elkaar weer tegenkwamen en het wederom matten werd.
Blondie staat hoger op haar pootjes dan buikschuiver Big. Als ze naar beneden kijkt ziet ze meteen zijn oren. Oren zijn geliefde oorlogstrofeeën tijdens varkensschermutselingen. Big droop af en wilde meteen weer op bed springen. Maar dat lukte niet meer. Big had al zijn krachten gegeven en barstte van de spierpijn. Met zijn tanden trok hij het dekbed naar beneden en plofte er op neer. Ziezo. Ik lig en ga hier voorlopig niet meer weg.
Wordt Vervolgd.
Fijne dinsdag nog allemaal!
Maandag 1 juni 2015
Nieuw! MINIVARKENSACADEMIE
Miss Universe stond ooit tijdens een tv-optreden op tafel bij Jack Spijkerman (Kopspijkers) bij de lancering van het fenomeen Varkensmassage.
Nu woont dit inmiddels demente minivarkentje achter de geraniums in het oudemannetjeshuis op Het Beloofde Varkensland in Amstelveen.
Billie Bofkont en Mannetje Bromsnor, eveneens hoog bejaard, gingen haar voor. Met zijn 18 jaar is de stokoude Billie Bofkont mogelijk het oudste minivarkentje van Nederland. De drie oudjes hebben zich teruggetrokken in hun beschermde aanleunwoning.
In hun laatste levensfase nemen ze geen deel meer aan het dynamische buitenleven van Familie Bofkont. (Familie Bofkont is een groep vrijgekochte productievarkens en koeien. Ze mogen leven tot ze 'omvallen van ouderdom').
De opgevangen minivarkens - 32 in getal - vormen een eigen clan binnen Familie Bofkont.
Vanaf 8 jaar is een (mini)varken oud te noemen.
Minivarkentjes als Miss Universe, Billie Bofkont en Mannetje Bromsnor worden vaak afgedankt als ze ouder worden. Daarmee doen de dumpers niet alleen de minivarkens tekort, maar ook zichzelf.
Om oude minivarkens te eren roepen wij op 12 juni 2015 de Minivarkensacademie in leven.
Voor wie zich wél wil verdiepen in deze boeiende, complexe dieren, zal een wereld opengaan. Een wereld van emotionele intelligentie, van kwetsbare stoerheid, wilskracht en dapper doorgaan.
Juist het hooggevoelige oude minivarken kan ons een spiegel voorhouden. Oude minivarkens zijn feilloze leermeesters in het aanscherpen van onze empathische vermogens.
MINIVARKENSACADEMIE
College - De Schoonheid van Oude Minivarkens
vrijdag 12 juni 2015 - 20.00 - 22.00 uur
Welkom op deze try-out!
Voor mensen die zich willen verdiepen in oude dieren
Toegang: een zak appels :-)
Aanmelden via mail@hetbeloofdevarkensland.nl
Na toelating volgt bevestiging
GIRO 469 (IBAN NL02INGB0000000469) t.n.v. FAMILIE BOFKONT (ANBI, dus giften zijn aftrekbaar)