Ook Vriend van Familie Bofkont worden?
DONATIES (IBAN NL02INGB0000000469) t.n.v. FAMILIE BOFKONT (ANBI, dus giften zijn aftrekbaar)
varkensmassage & stierknuffelen
Al duizenden mensen hebben de Familie Bofkont Workshop gevolgd :-)
Lees hier de reportage Familie Bofkont Workshop in Roots magazine.
;){kind=link}
De Familie Bofkont Workshop is elke zondag, het hele jaar door.
Programma aanvragen? mail@familiebofkont.nl
Voor data klik hier - Voor foto's klik hier
Besloten groep: Verjaardag - Vrijgezel - Teambuilding - Bedrijfsuitje - etc.
maandag t/m zaterdag - mail@familiebofkont.nl
Vrijdag 31 juli 2015
De Dag van CECIL DE LEEUW en MOZZARELLO DE BUFFEL
Beste James Walter Palmer,
Hoe heeft u geslapen vannacht? Helemaal niet? Ja, dat kan ik me voorstellen. Het is de vraag of u überhaupt ooit nog eens een oog dicht zult doen. De hele wereld is tegen u. U ligt er uit, bij iedereen. Ik lees net dat de Amerikaanse overheid nu ook al achter u aanzit. Hoe voelt dat om zelf opgejaagd wild te zijn?
Wat zult u spijt hebben. Ja dat heeft u al gezegd, dat weet ik, maar dat gelooft natuurlijk geen hond. Spijt van Cecil de Leeuw? Laat me niet lachen. Spijt van uw wandaad zult u bedoelen, omdat u nu moet onderduiken en de rest van uw leven zult moeten blijven vluchten als aangeschoten wild. Dát is de spijt.
Mag ik u een suggestie doen? U bent rijk. Want als u een leeuw kunt vermoorden voor 50.000 dollar, heeft u vast nog wel meer centjes achter de hand. Cecil de Leeuw was de eerste niet en als u niet gesnapt was, zeker ook niet de laatste. Veel prachtige dieren gingen hem al voor. U heeft dus geld.
Maar u heeft uw tandartspraktijk moeten sluiten. Nu blijkt ook nog dat u niet alleen achter wilde dieren aan zat, maar dat u ook niet van uw assistente kon afblijven. Uw reputatie ligt op straat meneer de jager, groter gezichtsverlies kan een mens niet lijden. U bent vogelvrij verklaard.
Wat dacht u van een nieuw gezicht en een nieuw paspoort? Maar dat heeft u natuurlijk zelf allemaal al bedacht. Kost een paar duiten, maar dan heeft u ook wat. De enige manier om ooit nog onder de mensen te kunnen komen. Schud uw oude ik van u af zoals een slang zijn oude vel en kom dan weer te voorschijn. Dat had u gedroomd. Met geld is alles te koop, dat blijkt, maar niet waar het werkelijk om gaat. U kunt nog zoveel aan uw buitenkant laten sleutelen, maar daarmee bent u er niet.
Heeft u wel eens gehoord van THE BIG FIVE?
Vast wel, want onder jagersvriendjes wordt over niks anders gesproken: Leeuw, Luipaard, Olifant, Buffel en Neushoorn. Een beetje jager moet die big five gehad hebben, anders stel je niks voor. Als ik me niet vergis was u al een aardig eindje op weg. Die buffel had u in ieder geval ook al in uw zak.
Nee, ik bedoel die andere Big Five. De Big Five uit de psychologie. Deze big five is gebaseerd op Amerikaans onderzoek naar vijf persoonlijkheidskenmerken. Daar valt bij u namelijk ook nog wel het een en ander aan te versleutelen. Vergeet dus vooral ook de binnenkant niet.
Net zolang met uw nieuwe smoelwerk op de bank bij de psychiater blijven liggen tot u inziet dat u Cecil de Leeuw niet van zijn leven had mogen beroven. En daarmee zijn nakomelingen, want die worden nu door de opvolger van Cecil gedood. Het nieuwe leeuwenopperhoofd moet niks van die tweedehands kinderen hebben, hij wil voor eigen nageslacht zorgen.
En dan al die mensen uit Cecil's omgeving die trots waren op 'hun' leeuw, die zich aan hem gehecht hadden. U heeft tijd genoeg om te bedenken hoe u dat ooit nog goed kunt maken.
Mag ik ondertussen de buffel van Familie Bofkont aan u voorstellen?
Hij heet Mozzarello. Grote persoonlijkheid met een aristocratische uitstraling. Maar dat hoef ik u niet uit te leggen. Zo'n buffelkop heeft u immers zelf aan de muur hangen. Onze Mozzarello loopt met koninklijke allure over het erf, overziet met een blik iedere situatie en last but not least: Mozzarello doorziet iedereen.
U kunt dus nog veel aan hem hebben.
Want pas als u door Mozzarello gescand bent, én goed bevonden, kunt u aan uw terugkomst in de maatschappij gaan denken. Mozzarello als uw rechter. U heeft nog een lange weg te gaan. Succes ermee.
Gisteren stuurde Jacqueline, Vriend van Familie Bofkont, de stop-the-lion-hunt petitie. Wie mee wil tekenen:
https://secure.avaaz.org/en/stop_the_lion_hunt_45/?tqpoNib
Fijne vrijdag allemaal!
PS
Quote van de dag:
'Ik word Vriend van Familie Bofkont omdat : de bofkonten belangrijk zijn en niet van de lucht kunnen leven. Ik volgde de bofkonten een tijd lang op de voet. Nu ik een kind heb is dat veel minder, maar ik wil ze niet langer in de steek laten.' http://www.familiebofkont.nl/vriend
Donderdag 30 juni 2015
De Dag van NIEUW LEVEN VOOR AFGEDANKT MAXI-MINIVARKEN
Wel eens een walvis op bezoek gehad? Ik wel. Sinds twee dagen heb ik een onverwachte logé. Ze slaapt naast mij en als ik naar dat enorme lichaam kijk, lijkt het wel of ik geflankeerd word door een walvis.
In huis zijn de verhoudingen anders. Bokita in de melkerij toont toch anders dan Bokita in een boerenkamertje.
Het kwam zo:
Eergisteravond hoorde ik geknor achter de deur. Komt vaker voor, dan wil Big even komen buurten. Even kletsen, even kijken of er nog wat te bietsen valt, even een dutje doen en dan weer op huus an. Bepaalt ie allemaal zelf. Huus is de melkerij, die grenst aan het boerenkamertje en dat is de plek waar Big en Bokita samenwonen.
Ik opende de deur. Niet Big, maar Bokita stond op de drempel. Voor haar doen erg spraakzaam. Ineens stond ze binnen. Naar binnen loeren had ze vaker gedaan, naar binnen komen nog niet eerder.
Voor een blind varken voor het eerst in een nieuwe ruimte, veel kleiner dan ze gewend was, was ze behoorlijk zelfverzekerd. Ze deed een rondje en plofte toen naast me neer. Ziezo. Hier ben ik.
Het duurde even voor ik het door had. Dat gebeurde pas toen Bokita voortdurend op een andere plek ging liggen, lelijk deed tegen Big, die ook even langs kwam, en toen haar tanden in de beddenplank zette. De afdrukken van haar varkensgebit stonden er meteen in.
Daarna beet ze een stuk uit mijn matras.
Bokita was berig!
Ik had me daar al vaker iets over afgevraagd, maar het uitblijven daarvan verklaarde ik als een van de gevolgen van haar morbide vetzucht. En nu bleek ze ineens toch meer zeug te zijn dan ik nog voor mogelijk had gehouden.
Bokita berig. Ik moest het even op me in laten werken. Betekent dat dat het het nu zo goed met Bokita gaat dat ze weer berig kan worden? Net als bij Rosamunde die tijdens de rouw over haar gestorven levensvriendin stopte met tochtig worden? Ik zal nooit vergeten dat Rosa op een dag ineens weer tochtig was. De diepste rouw was achter de rug. Het leven stroomde weer door haar heen. En vanaf dat moment kwam ze er stapje voor stapje weer bovenop.
Terugdenkend viel ook ineens op z'n plaats dat Bokita die dag niet had willen eten. Ik vreesde voor een terugval. Maar nu snapte ik waarom. Berige zeugen hebben nauwelijks eetlust, die hebben wel wat anders aan hun hoofd. De tijdelijk ingevallen flanken, de gezwollen kling, wat glinsterend vocht op haar bil, Bokita voldeed aan alle criteria.
En toen week ze niet meer van mijn zijde.
Bokita is een gezellige logé. Ze kruipt onder de kooktafel en als ze dan weer overeind komt, loopt ze gewoon met tafel en al op haar rug verder. Daar vlogen het kooktoestel, de pannen, de borden en de geschilde piepers door de lucht. Bokita liep onverstoorbaar door. Dat laatste is trouwens ook winst. Ze schrikt niet meer van geluiden. Zelfs niet als de koffiepot vlak naast haar hoofd op de grond stort, geeft ze geen kik meer.
Van mijn zelfontworpen boerendesignbed is inmiddels niks meer over. Strobalen, plaat hout, matrasje, dekbed, kussens (laatst vroeg een ontwerper mij om strobalen, hij wil ook van die bedden gaan maken), Bokita wist er wel raad mee.
Stukje bij beetje heeft ze het fundament van mijn bed uit elkaar getrokken (ik kwam steeds schever te liggen) en heeft van dat vrijgekomen stro een eigen slaapnest gebouwd.
Liggen we heel knus naast elkaar, zij als walvis en ik als varkensblogger, met een hand tikkend en de andere onophoudelijk aaiend over haar stugge zwarte haartjes, valt ineens alles uit. Laptop op zwart, weg spannende Silent Witness op TV.
Nadere inspectie leerde dat Bokita op de bedrading had liggen kluiven.
Een logé en een vis blijven drie dagen fris, moet Bokita gedacht hebben, want ze heeft nu al een paar pogingen gedaan om haar biezen te pakken. Toch lukt het haar maar niet om afscheid te nemen.
Wat is er aan de hand?
De dorpel van het boerenkamertje ligt iets verhoogd. Niet veel, opgebouwd uit twee drempels, ik schat zo'n twintig centimeter in totaal. Er op stappen bleek geen probleem, maar er afstappen wel. Bokita durft niet meer over die drempel heen.
Het is een zetje van niks, dat ik haar zou kunnen geven, en dan is ze er overheen. Maar dat doe ik niet. Als ik een blind varken zou zijn, zou ik ook niet weten wat me te wachten stond, anders dan dat ik in de afgrond zou storten.
Ik ben dol op Engelse series. Groot fan van Jane Tennison (Helen Mirren) uit Prime Suspect. Eén scene staat op mijn netvlies gegrift. De schurk ontvoert een vrouw en duwt haar geblinddoekt tot de rand van een afgrond. Hij fluistert in haar oor wat haar te wachten staat en stelt het moment steeds uit tot de vrouw buiten zinnen van angst is. Dan geeft hij haar een duw. En komt niet meer bij van het lachen. De 'afgrond' was een diepte van nauwelijks 30 cm hoog.
Zo moet Bokita zich voelen als ze voor die drempel staat. En ze is dapper genoeg, want ze probeert het steeds opnieuw. Een hoef op de rand, nee toch maar niet. Nog eens proberen, help nee. Gisteravond gleed ze er per ongeluk met allebei de hoefjes overheen. Ze was er! Maar zo geschrokken dat ze zich vliegensvlug weer terug trok.
Dus gaan we Bokita vandaag een handje helpen.
Een schans bouwen, waar ze hopelijk wel op durft en die haar heel geleidelijk terug naar de melkerij brengt. Terug naar een echt varkensleven, terug naar Big.
Want zoals het klokje thuis tikt, tikt het nergens :-)
Fijne donderdag allemaal!
PS
en nog even de broodnodige boodschappen. Wie Bokitaatje wil steunen in haar nieuwe leven, kan Vriend van Familie Bofkont worden: http://www.familiebofkont.nl/vriend
Woensdag 29 juli 2015
De Dag van GEINIGE HAMVRAGEN & EETMOMENTEN
Nou moe. Sta ik op LINDANIEUWS ineens oog in oog met een bord vleeswaren, dat mij doet denken aan de Kalte Platte die mijn vader vroeger tijdens de vakantie in een Duitse Raststätte bestelde: 88 soorten ham en 153 soorten worst.
Omdat ik een echt worstenkind was, weet ik dat nog als de dag van toen.
Wat blijkt? Er is een nieuwe site: Een vleeswarensite. Vlees is gezond en omdat het zo gezond is moet je het de hele dag door eten. Van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat. Eetmomenten te over: Bij het ontbijt, als 12-uurtje, lunch, tussendoortjes, diner en 's avonds als snack.
Vlees, vlees en nog eens vlees.
Staat op de site van LINDA onder de rubriek Lifestyle. Lees ik dat goed? Ja dat lees ik goed. Lees maar even mee:
'Deze gloednieuwe site geeft inspiratie voor spectaculair lekkers dat je met Nederlandse vleeswaren kunt bereiden. Vleeswaren spelen een grote rol in de voeding van Nederlanders. Als belangrijk onderdeel van de 'schijf van 5' en als bron van essentiële eiwitten, vetten en vitamine A, passen ze prima in een gevarieerd en gezond dieet. Alle reden dus om vleeswaren in het zonnetje te zetten en dat is precies wat Vleeschwaar.nl doet.'
En zo gaat de lofzang op vlees nog even door. Alsof de tijd heeft stil gestaan. Deze tekst komt rechtstreeks uit de tijd van 'Vlees mevrouw, u weet wel waarom'.
Heb ik iets gemist? Is vlees inderdaad weer sexy en is hippe LINDA de eerste die dat vol trots in haar lifestyle rubriek verkondigt? (http://www.lindanieuws.nl/lifestyle/vleeschwaar-alles-wat-je-wilt-weten-met-vlees)
Ik spit de hele vleessite door, vol filmpjes en recepten van hippe foodbloggers, op zoek naar een afzender. Niet te vinden. Zelfs als ik 'over ons' aanklik, gaat de lofzang over 'geinige hamvragen en of je nog worst lust' maar door, maar niet wie er achter al dit vleesgejubel zit.
Pas als ik bij contact kijk, wordt mijn vermoeden bevestigd: Natuurlijk! Deze site is een slimme PR move van de vleessector: 'Voor liefhebbers van echte smaeck' (ja ze hebben goed naar de schrijfstijl van de Vegetarische Slager gekeken :-)).
Zo langzamerhand weet de hele wereld toch dat iedereen minder vlees moet gaan eten vanwege het milieu, dierenwelzijn en je eigen gezondheid? En wat doet de vleessector? Die grijpt terug op de schijf van 5. Vlees is gezond. Eet daarom meer vlees.
Wie trapt daar nou in?
Zonder enige kanttekening heeft LINDA het bericht geplaatst. Wat is hier aan de hand?
Ik heb de redactie van LINDA gevraagd of er soms sprake is van product placement (betaalde exposure). Daar heb ik net antwoord op gekregen. Nee dus.
En dan heb ik ook nog een 'geinige hamvraag': Volgens de makers van de vleeswarensite komen die 88 soorten ham en 153 soorten worst van varkens, die aan de wettelijk vastgestelde dierenwelzijnseisen voor productiedieren voldoen. Zal ik ze nog even noemen?
Productiedieren moeten:
1 Vrij zijn van honger en dorst
2 Vrij zijn van pijn
3 Vrij zijn van stress
4 Vrij zijn van ziektes
5 Soorteigen gedrag kunnen vertonen
Soorteigen gedrag kunnen vertonen? Hoe kan een gekooid varken nou soorteigen gedrag vertonen? Onlangs was ik daar nog getuige van in een varkensstal.
Hoe kan zo'n leuk eigentijds magazine als LINDA nou klakkeloos meegaan in die blinde vlek van de achterhaalde vlees-industrie? Mogelijk heeft een onervaren stagiaire het persbericht 1 op 1 overgeschreven en heeft de redactie zitten slapen. Iets anders kan ik niet verzinnen.
Fijne woensdag allemaal!
PS
Wat we wél kunnen verzinnen is een tweede kans voor ex-productievarkens op Het Beloofde Varkensland. Een nieuw leven waarin ze wél soorteigen gedrag kunnen vertonen. En waar bezoekers met volle teugen van mee kunnen genieten. Op de foto zie je een aantal van die door ons vrijgekochte bofkonten. En ze leefden nog lang & gelukkig...
En wéér hebben we een stel fokzeugen voor de slacht behoed (met dank aan de coöperatieve boer) door ze een pensioen te beloven. Een soorteigen pensioen met blauwe lucht, zon, water, groen, modder en ruimte. Heel veel ruimte.
Over een poosje gaan we de fokzeugen 1727, 1585 en 1544 ophalen naar ons nieuwe Zeugenrusthuis. Met behulp van de Vrienden van Familie Bofkont kunnen we nu iedere keer opnieuw zo'n varkensdroom waarmaken. Heb je ook zin in zo'n feel good moment? :-)
http://www.familiebofkont.nl/vriend
Dinsdag 28 juli 2015
De Dag van HANDBOEK DIEREN REDDEN (1)
Zo romantisch dieren redden. Je sluipt midden in de nacht naar een varkensstal, geeft de boer met een knuppel een slag in z'n nek, grijpt een biggetje en smeert em. Hoewel veel mensen denken (of hopen) dat het zo gaat: zo romantisch is het nu ook weer niet :-)
Biggen 'redden' is trouwens helemaal niet leuk. Zo'n big ziet jou als monster dat hem bij zijn familie wegrukt (wat ook zo is), en als het uitgeput is van het krijsen, word je van dat treurige smoeltje beslist niet vrolijker.
Biggen horen bij hun familie. Kan hen wat schelen als dat toevallig in de bio-industrie is. Vraag een biggetje waar het wil zijn en het zal altijd hetzelfde antwoord geven: bij mijn moeder en broers en zussen, waar ik dan ook ter wereld gekomen ben.
Helemaal niet verkeerd om daar eens bij stil te staan.
Mocht je dus de neiging hebben of krijgen om een biggetje te willen redden: bel de boer gewoon op, stel je vraag en als hij ja zegt, neem er dan ALTIJD twee. Weet van te voren dat die snoesjes grote lastpakken gaan worden. Leuke lummels, maar anarchisten van 300 kilo die de boel gaan ontregelen, houten hekken aan flarden bijten, van je terrein één grote molshoop maken, de oren van je kop krijsen als ze eten willen (en dat is altijd), en dat berige zeugen in je kont bijten.
Beloof de biggen (en jezelf) dat je ze tot hun laatste snik wat te bieden blijft hebben. Trouw blijven aan wat eens zo romantisch leek -:) Wat er ook gebeurt. Ik herhaal: wat er ook gebeurt. En hou je aan je woord.
Biggen redden? Je springt in het diepe zonder vangnet.
Ook een vorm van romantiek: snipperhaantjes redden. Je weet wel, die eendagshanenkuikentjes die overtollig zijn omdat ze geen eieren kunnen gaan leggen en na hun geboorte versnipperd of vergast worden. Die kuikentjes zijn helemaal niet panisch als je ze bij hun moeder wegrooft.
Snipperhaantjes zijn panisch omdat ze helemaal geen moeder hébben. Zodra ze uit hun ei kruipen (150.000 per dag) begint hun oorverdovende gepiep: waar is moeder? Het wrange is dat de broedmachine hun moeder was :-(
Jaren terug 6 van die bolletjes gered van de versnipperaar. In hun lieve, zwarte kraaloogjes was ik de mamakip. 's Nachts sliepen de Jannenmannen onder mijn haar, als het onweerde renden ze op me af om in mijn veilige armen donder en bliksem te doorstaan. Niks dankbaarder dan snipperhaantjes redden, dacht ik.
Afgelopen vrijdag lag ik even in het gras weg te dommelen. Ineens een daverende klap in mijn gezicht. Ik schoot overeind en proefde bloed. Janneman stond dreigend naast me.
Groot rotzakje geworden. Hij zag me liggen - ooit trippelde hij dan over me heen tot hij knus onder mijn haar lag -, nu was hij vol kracht met 2 poten tegelijk op m'n slapende gezicht gesprongen en had een stuk uit mijn lip gepikt. Als dat geen romantiek is :-)
Moraal van het verhaal: als je niet tegen een stootje kunt - letterlijk en figuurlijk - zijn ex productiedieren niks voor je. Hetzelfde geldt voor kalfjes uit de melkveehouderij. Dierendokter P. zegt altijd dat dieren uit de productie geen lieverdjes zijn, maar competitieve rakkers. Zij moeten knokken om het veeleisende leven in de productie het hoofd te kunnen bieden. Geen plaats voor watjes, daar geldt het recht van de sterkste.
Spijt? Nee!
Na 20 jaar nog steeds blij dat Familie Bofkont er is. Omdat ze zijn wie ze zijn en het zo ontzettend hard nodig is (ook al zou ik ze allemaal wel eens achter het behang kunnen plakken).
Wel zou ik met de kennis van nu andere keuzes gemaakt hebben. Welke? Daarover later meer.
Wordt Vervolgd.
Fijne dinsdag allemaal!
PS
Dit mailde een kersverse Vriend van Familie Bofkont:
Ik word Vriend van Familie Bofkont want:
'ik vind het heerlijk dat er zo een fijne en liefdevolle plek is voor de varkens die anders kansloos in de maatschappij zijn.'
En dan weet je weer waar je het allemaal voor doet :-)
http://www.familiebofkont.nl/vriend
Maandag 27 juli 2015
De Dag van BOKITA & CO
Ineens stond Bokita gistermiddag in de deuropening van de workshopruimte. Zo ver was ze nog nooit geweest. Niet qua plek en niet qua lef. Bokita gaat hard. Haar moed ontroert me. Ze was niet eens meer bang toen iedereen rakelings langs haar heen liep.
In zes weken van angsthaas naar nieuwsgierig aagje.
Dit had ik niet voor mogelijk gehouden toen ze de bus niet uit durfde en uit paniek heel Amstelveen en omstreken bij elkaar brulde. Maar Bokita is niet alleen nog soepel van motoriek gebleken, haar geest is ook nog lenig genoeg. Ze slaat zich zo dapper door alles heen. Je kunt niet anders dan steeds meer van dit aandoenlijke maxi-minivarken gaan houden.
Bokita's evenknie woonde ook in Belgie. Adres: Varkensstraat in Mechelen. Ik verzin het niet. Dat werd een rel in 2009, toen omwonenden uit de flat gingen klagen over stankoverlast. De rechter kwam er aan te pas. Het 'minivarken' moest weg. Wat ik me nog steeds afvraag: hoe hebben ze dit arme dier die flat uit gekregen? Daar moet je toch even helemaal niet aan denken...
Boktia's evenknie was pas 3 jaar. In die korte tijd kun je dus blijkbaar van een minivarkensbiggetje zo'n morbide obese maxivarken maken. Stakker. Geen enkele vorm van beweging op een flat en maar dooreten van het voer dat je continu wordt toegestopt; het enige verzetje in het leven van een varken in huis. Het is niet goed met haar afgelopen.
Gisteren hoorde ik van een Vriendin van Familie Bofkont dat ze iemand op facebook had gewaarschuwd. Ze had gereageerd op een jubelende post van een dame die een biggetje had besteld (het kunnen er ook twee geweest zijn) en er echte huisvarkentjes van zou maken. Juichende commentaren vielen haar ten deel: wat lief, wat schattig en je-kunt-ze-zo-goed-kunstjes-leren en meer van dat soort gezellige prietpraat.
Onze Vriendin van Familie Bofkont had voorzichtig geinformeerd of de minivarkenshoudster in spe wel goed geinformeerd was en of ze op de hoogte was van de site http://minivarkens.nl en Het Beloofde Varkensland. Er kwam een woedende reactie in de trant van waar bemoei jij je mee en na nog wat heen en weer gerepyled werd er afgesloten met: 'Daar ga ik ze dan precies dumpen als ik ze over twee jaar zat ben'. Met een smiley, maar toch.
Ook was er gisteren een stel op de workshop dat een minivarkentje had opgenomen (van mensen waar het niet meer ging), maar de eerste dag al spijt als haren op hun hoofd had, want hun tuin was binnen een paar uur omgeploegd tot een zwarte akker. Minivarkentje werd weer herplaatst, en zit nu gelukkig wel op een geschikte plek. Zo'n mazzel hebben ze lang niet allemaal.
Vaak wordt zo'n beestje als een hete aardappel van hand tot hand gegooid. Als niemand het meer weet komt slacht komt in beeld, ik hoor de verschrikkelijkste verhalen. Zo dik als Bokita is, van de week kreeg ik de tegenkant onder ogen. Twee schrikbarend magere varkentjes, de heupbotten staken er uit. Twee van die hete aardappelen dus, tussen de wal en het schip geraakt, niemand wilde meer de verantwoording nemen. En dat was te zien.
Al dat huiskamervarkensleed kan eenvoudig voorkomen worden. Als je de verleiding voelt opkomen, stel jezelf dan de vraag: Wat heb ik ze te bieden? (http://www.minivarkens.nl/wat-heb-ik-een-minivarken-te-bieden) Ik denk dat zo'n woedende waar-bemoei-jij-je-mee reactie genoeg zegt. In vroeger tijden werd de boodschapper van het slechte nieuws ook altijd onthoofd.
Gelukkig heeft onze Vriendin van Familie Bofkont haar mooie hoofd nog, maar de reactie is gelijk. Waarom eigenlijk?
Als je het zo goed weet, laat je je toch niet uit het veld slaan door zo'n tegengeluid? Of is er toch ergens een stemmetje dat zegt dat je die goed bedoelde waarschuwing niet in de wind moet slaan? Dat je er maar beter niet aan moet beginnen, omdat je minivarkentjes in huis inderdaad niet genoeg te bieden hebt? Ik hoop het maar. En laat die dame in kwestie dan in godsnaam naar dat stemmetje luisteren.
Fijne maandag allemaal!
Zondag 26 juli 2015
De Dag van AFSCHEID VAN DE OUDE PERENBOOM
Twee grote wilgen ter ziele op Het Beloofde Varkensland. Voor de boerderij een paar megatakken uit de beuk en de allerlaatste boom uit de boomgaard ligt er verloren bij. In het Bofkontbos ook allerlei stormschade, maar de roze lummels zijn ongedeerd.
Zeus en Keiler doen zich tegoed aan de oude perenboom. Duo-actie: Zeus neemt de bladeren voor zijn rekening en Keiler weet wel raad met de wortels.
Vaarwel boomgaard van Het Beloofde Varkensland.
Ooit manden vol pruimen, appels en peren. Toen kwamen de koeien. En de varkens. Net zo dol op vruchten als ik. Maar daar laat ik het bij. Zij niet.
Gek op blaadjes met tak en al, en laten we vooral de bast niet vergeten als speciale lekkernij.
Vierkantsverwaarding heet dat in de vlees-industrie. Dat de beesten worden geslacht en van kop tot hoef verwerkt en opgegeten.
Zou die vierkantsverwaarding van bomen hun ultieme wraak op de mensheid zijn? Dat er niks meer overblijft van onze geliefde bomen?
Als dat zo is, dan is het de bofkonten vergeven :-)
Fijne zondag allemaal!
Zaterdag 25 juli 2015
De Dag van DE BUIK VAN BOKITA
Bokita valt af! Geen emmers spaghetti meer, maar gezond varkenseten. Niet eens overdreven weinig. 's Ochtends en 's avonds varkensmuesli met verse groente en vers fruit. Aangemaakt met een scheut paraffine en dat is te merken, er is nu ook sprake van een voorzichtige stoelgang :-)
En met resultaat. Bokita's buik begint al zichtbaar wat te slinken.
Het gaat eigenlijk hartstikke goed met haar. Bokita krijgt stukje bij beetje interesse in varkensdingen. Vers stro verplaatsen bijvoorbeeld, om de kussens wat op te schudden, af en toe een metertje lopen om even verderop te 'kijken' en ze is ook al een paar keer buiten geweest. Dat wil zeggen: net over de drempel en meteen weer rechtsomkeert.
Alles uiterst behoedzaam omdat ze niks ziet, maar het begin is er en wat helemaal leuk is, ze is begonnen met tegen me te kletsen. En Big natuurlijk, die nu openlijk tegen haar aan mag liggen.
Geen slecht resultaat in zo'n korte tijd.
Het geheim? Niks willen, niks opdringen, niks forceren.
Vorige week duwde Big ineens met zijn neus de deur open tijdens de workshop. We zaten midden in de presentatie. Iedereen hield zijn adem in. Big! Daar is Big! Kom binnen Big! Een dame draaide haar hoofd iets te enthousiast om naar de deur. En weg was Big.
Teveel. We wilden teveel van hem. Varkens en vooral minivarkens merken alles op. Al die energie die ineens op Big afkwam, het werkte beangstigend. Aandacht, gedachten, intenties, ze voelen alles haarfijn aan. Als we Big gewoon met z'n allen genegeerd hadden, was er niks aan de hand geweest en was hij onbekommerd naar binnen getrippeld.
Even later:
Big deed een nieuwe poging. Er kwam weer wat beweging, ik deed of ik niks merkte en ging gewoon door met mijn verhaal. Maar iemand bleef nadrukkelijk naar de deur kijken: Zou Big nu nog binnenkomen of niet? Alleen dat staren naar de deur was al voldoende. Big trok zich terug en liet zich niet meer zien. Dwars door de deur heen had hij de intentie opgepikt. Ze moeten wat van me. Wat moeten ze van me?
Maar toen we even later allemaal laarzen uitzochten, naar de w.c gingen en aanstalten maakten om naar buiten te gaan, stond Big ineens tussen de mensen. Hallo! Wat is het hier gezellig! Ja, doe maar hoor, ik vind het heerlijk om op mijn buikdansbuik geaaid te worden :-) Was ie ongemerkt naar binnen gefloept en was er niks aan de hand. Had ie het allemaal zelf kunnen bepalen.
Met Bokita ging het net zo.
In het begin brulde ze het uit van angst als iemand alleen al naar haar kéék. Nu laat Bokita zich met genoegen door vreemden aaien, mits zij zich aan de spelregels houden. Niks willen, niks opdringen, niks forceren. Alleen geven. Geven, geven en nog eens geven. En alleen maar als je zeker weet dat je aanwezigheid en aandacht ook welkom zijn. En dat komt vanzelf als je maar kalm bent en je rustig en geconcentreerd gedraagt.
Bijzonder hoor, die hooggevoelige leermeesters. Want dat zijn ze, die varkentjes. Ze houden ons een spiegel voor. Een varken liegt nooit.
Bokita is op de goede weg. We worden steeds dikkere vriendinnen, terwijl ze ondertussen aan het afvallen is :-)
Als je ook vriendjes met Bokita wil worden, kan dat.
Dan help je mee aan de operaties die haar nog te wachten staan, als ze straks op haar loshangende buikvel gaat staan. Kun je ook nog aanschuiven op de Zwoele Zomeravond bij Familie Bofkont, aanstaande 23 augustus, voor een meet & greet met de hele Familie Bofkont. Wie weet draait Bokita dan haar gevoelige buik ook naar jou toe :-)
http://www.familiebofkont.nl/vriend
Fijne zaterdag allemaal!
Vrijdag 24 juli 2015
HANGEN - ZITTEN - LIGGEN BIJ ROZE LUMMELS - Uitnodiging!
Genoeg te vieren. Twintig jaar Het Beloofde Varkensland, het Zeugenrusthuis gaat door, gelukkige varkens in het Bofkontbos (inclusief Dumpie), Rosamunde 18 jaar geworden, Big die zijn draai gevonden heeft, Bokita die al zichtbaar afvalt (!) en nog veel meer...
Tijd dus voor EEN ZWOELE ZOMERAVOND bij Familie Bofkont!
Zondag 23 augustus 2015
WELKOM OP HET BELOOFDE VARKENSLAND
18.00 uur - Bofkontsoep
* Rondje om de kerk op Het Beloofde Varkensland
* Naar het Bofkonteiland - bezichtiging Zeugenrusthuis
* Naar het Bofkontbos - koffie & lekkers bij Betsy & Co
en dan...
hangen - zitten - liggen bij de Roze Lummels :-)
VOOR WIE?
De nieuwe Vrienden van Familie Bofkont
De bestaande Vrienden van Familie Bofkont
De Bofkontboeren & Bofkontboerinnen
(persoonlijke uitnodiging + route volgt nog)
Nog geen vriend? Zo word je het:
familiebofkont.nl/vriend
Fijne vrijdag allemaal!
Donderdag 23 juli 2015
De Dag van ZEUGENRUSTHUIS DE OUDE MUK
Leuk nieuws. Goed nieuws. Geweldig nieuws. Het kwam zo: Gisteravond bij de zeugenboer geweest. (voortaan te noemen DE Boer). Ik hoefde hem niks te vertellen. Zijn dochters hadden hem de blog over fokzeug 1727 al onder zijn neus geduwd :-)
Toen begon DE Boer ineens over ene zeug 1585. Zij is de oudste op het bedrijf en had al 22 worpen achter de rug. Dat betekent dat ze zo'n 10 tot 11 jaar moet zijn. Ik spitste mijn oren. Een fokzeug van 11 jaar! Dat is zelfs Aagje met haar prinsesseleven op Het Beloofde Varkensland niet geworden.
Dat moest ik zien. Of ik even bij zeug 1585 mocht kijken?
Dat mocht. We liepen het erf over, ondertussen prees ik de mooi gebruine armen van DE Boer :-), want hij had zijn twijfels over een pensioen voor zeug 1585 vanwege haar hoge leeftijd. Boerentrots. Ooit zag ik een stokoud schaap, maar toen ik een poosje later terugging om te vragen of ik haar mocht kopen, reageerde de betreffende schapenhouder stomverbaasd: 'Die ouwe muk? Nee hoor, veels te oud. Die had ik jou toch niet mee kunnen geven?'
Die hoogbejaarde ooi is nooit meer uit mijn gedachten verdwenen.
We liepen de zeugenstal in. Fokzeug 1585 lag vooraan op haar zij te smoezen met haar buurvrouw. Ze was de dag ervoor net weer geinsemineerd. Ik knielde en stak mijn hand door de box om haar voorzichtig over haar rug te aaien. Daar reageerde ze neutraal op. Goed teken. 'Is ze een beetje aardig?' vroeg ik DE Boer.
Tegen hem niet meer zo, bleek. Hij had haar een paar keer moeten injecteren vanwege een pijnlijke schouder en sindsdien was de liefde over. Dat verklaart. Dieren zijn nooit dol op hun behandelaars, hoe goed ze het ook bedoelen. Dierenarts Peter Klaver werd tijdens zijn Artis-carriere atijd met poep bekogeld als hij langs de apen liep. Dan vlogen hun drollen om zijn oren.
We kwamen op het onvoorstelbare lange en vruchtbare leven van zeug 1585. Twee-en-twintig worpen! DE Boer haalde 'het kastje' erbij (zakcomputer), en zag dat hij zich vergist had. Het ging om 21 worpen. Nog krankzinnig veel. Ruim over de 200 biggen had ze al gebaard. En de volgende lichting was al weer onderweg, tenminste als de kersverse inseminatie aangeslagen is.
Dit hoogbejaarde varken is geknipt voor het Zeugenrusthuis. Zo heb ik het precies voor ogen. Zo'n stokoudje, dat zich levenslang heeft moeten opofferen om de mensheid van voedsel te voorzien. Als er één oudje een pensioen verdient, is zij het wel. Al was het maar voor nog een paar maandjes quality time.
DE Boer vertelde dat de meeste varkenshouders het al na zo'n 8 worpen voor gezien houden. Dan is de tijd van fokzeugen om. Dus kun je nagaan: 21 worpen, hoeveel biggetjes dat zijn. La Mama kan wel inpakken met haar eretitel als superfokzeug :-)
Toen kwam DE Boer al surfend op zijn kastje tot een ontdekking. Er bleek een nóg oudere zeug op zijn bedrijf te zijn. Zíj is degene met de 22 worpen. Zeug nummer 1544. In oktober zal ze voor de 23-ste keer moeder gaan worden.
Met haar heb ik nog geen kennis gemaakt, het werd al laat, en we gingen ook nog iets anders doen. Een rondleiding door de spiksplinter nieuwe vakantieverblijven in de voormalige stal van Betsy en de Moeder van Sjonnie. Dat is de reden waarom DE Boer zulke oude mukken heeft. Hij schakelt over van varkensboer naar vakantieboer.
Een prachtig gelegen camping, hooiberghutten en nu dan die superdeluxe appartementen waar ooit eens al zijn zeugen hun biggetjes lagen te zogen. 'Die boer is hartstikke gek!', werd er geroepen toen hij aankondigde te gaan stoppen en de wereld zijn wilde plannen ontvouwde.
Maar hij heeft doorgezet, moedig zijn nek uitgestoken, en moet je nu eens kijken wat er staat.
Portugese leistenen op de vloer, fraaie keukens voorzien van alle gemakken, heerlijke douches, de stoelen, banken, bedden, het servies, alles met zorg en smaak gekozen. Er is zelfs een appartement voor rolstoelers. Die kunnen zo alle kanten op zoeven.
En een uitzicht om van te watertanden. De voormalige stal van Betsy over de hele lengte opengewerkt met glas, alsof je zo in de weilanden zit. 32 bedden in totaal, plus een gemeenschappelijke ruimte voor de voetjes van de vloer, vergaderingen, (familie)bijeenkomsten, noem maar op.
T/m 4 personen: 75 euro. De grotere huisjes t/m 6 personen 100 euro. Per nacht, inclusief toeristenbelasting. Ziehier: Boerenfamiliebedrijf, nieuwe stijl.
Als de boel open gaat en de portretten van Betsy & Co in het Bofkontbos aan de muren hangen, zal ik ze - als communicatiedier - nog wat influisteren. Maar dat komt allemaal nog wel.
Eerst zeug 1727. Die laat jullie groeten en dankt de Vrienden van Familie Bofkont uit het diepst van haar varkenshart, want straks kan ze met pensioen :-)
Fijne donderdag allemaal!
PS
Heb je ook zin om Vriend van Familie Bofkont te worden?
Dan kunnen die twee oude mukken, de nummers 1585 en 1544, ook nog bofkonten gaan worden, want... DE Boer met de bruine armen is om :-))
familiebofkont.nl/vriend
Nieuwe post op http://www.minivarkens.nl
Dominantie bij minivarkens
http://www.minivarkens.nl/dominantie-bij-minivarkens
PS
De foto's van de Familie Bofkont Workshop van 19 juli staan online!
Maandag 20 juli 2015
De Dag van EN ZE LEEFDEN NOG LANG & GELUKKIG
Van Radar+, het magazine behorend bij het televisieprogramma, kreeg ik een verzoek voor een portret. Dat wil ik wel. Met Betsy en haar roze lummels op de foto en ook haar verhaal vertellen van ex-fokzeug naar vrij varken met haar kinderschaar blijvend om zich heen. En ze leefden nog lang & gelukkig.
Nu kan het nog in het oorspronkelijke Bofkontbos.
Over een paar maanden wordt er een begin gemaakt met de voorbereidingen om Betsy's bos bouwrijp te maken voor een prestigieuze kantoorflat. Dat betekent helaas bomen kappen. Mijn geliefde dikke sprookjesboom zal er ook aan moeten geloven.
Maar geen paniek.
Betsy & Co verhuizen een stukje naar achteren, er blijft voldoende bos voor ze over, de Pipowagen krijgt een andere plek en het goede nieuws is: ik ga gewoon weer van de nood een deugd maken.
Want de varkens krijgen er aan de achterkant een stuk bij en de Pipowagen krijgt een spannende, nieuwe bestemming. Kom maar op met die veranderingen :-)
Wordt Vervolgd.
Fijne maandag allemaal!
PS
Ook Betsy & Co bedanken hun vrienden voor hun fijne leven!
familiebofkont.nl/vriend
Zondag 19 juli 2015
De Dag van BIG & ZEUS
'Krijg nou wat.' Je ziet het Zeus denken. Ik weet wel waarom hij zo kijkt. Zeus ziet Big voor het eerst en moet meteen aan Pietje denken. Big lijkt op Pietje met zijn vlekkenpatroon. Alleen is Piet nu een hele Piet van meer dan 300 kilo en zal Big altijd een buikschuiver blijven.
Ik snap Zeus wel.
Toen ik Big voor het eerst zag, dacht ik precies hetzelfde. Krijg nou wat. Dat is net Pietje van toen.
Big is van de week de wijde wereld in gegaan. Zijn inburgering gaat in fasen. Hij was toe aan de volgende stap, Big gaf mij te kennen dat hij dolgraag eens bij Familie Kraak wilde buurten. Niet alleen meer door het gaas heen, maar voor het echie.
Dat mocht en Familie Kraak vond het doodgewoon dat die buikdanser op hun territorium tussen hen door zwierde. Maar Big wil nog verder, het hele grote Beloofde Varkensland op. Morgen maar eens uitproberen. Daar loopt hij dan ongetwijfeld Pinokkio tegen het lijf en daar moet ik dan wel bij zijn. Hoe zal ik het zeggen? Hoewel van hetzelfde merk, moet Miss P. vooralsnog niet zoveel van de - in haar ogen - indringer hebben. Het zal nog wel even duren voor dat kribbekopje Big als haar Poolse bruidegom zal accepteren :-)
Er worden voortdurend vragen over de buik van Big gesteld. Of hij in verwachting is. Nou nee. Big is gewoon een vent die toevallig een voetbal ingeslikt heeft. Maar die mensen hebben zeker een punt. Ik heb ook nog nooit zo'n autonome ronde buik gezien bij een minivarken/hangbuikzwijntje. Big's buik leidt een eigen leven.
Zeus sliep destijds als beeldschoon kalfje tegen de kleine Pietje aan. Ze zijn nog steeds bevriend. Dat is opmerkelijk, want volwassen geworden koeien en varkens hebben doorgaans niet zo veel meer met elkaar op. Zeus en Piet vormen de uitzondering op die regel. Nog steeds af en toe innig met elkaar.
Toch kreeg Zeus er een vriendje van eigen soort bij: Herman. Ook inmiddels al zo'n joekel.
Zo gaat het bij Familie Bofkont. De familie is met name zo omvangrijk geworden omdat ik er groot belang aan hecht dat alle nieuwkomertjes zich veilig en sterk gaan voelen met eigen maatjes om zich heen. In de praktijk betekende dat dus: één opgenomen big worden altijd twee biggen en één opgenomen kalf worden altijd twee kalfjes. En dan gaat het hard natuurlijk.
Big woont nu samen met Bokita. Niet bepaald een biggetje van zijn eigen omvang, maar op de een of andere manier horen Big en deze Dikke Damebij elkaar. Ze hebben allebei iets verlatens over zich (en dat is ook letterlijk zo, Big gedumpt en Bokita afgedankt), maar dat heeft ze er niet onder gekregen, integendeel.
Big en Bokita staan souverein in het leven, deze dappere eenlingen hebben hun trots behouden en dat is wat ze met elkaar verbindt.
En dan zo'n Zeus, die Big gebiologeerd staat op te nemen en daarmee zijn geschiedenis met Pietje weer oproept.
Familie Bofkont. Wat kunnen dieren toch betekenis geven en wat voelen steeds meer mensen zich met hen verbonden en geven daar ook uiting aan door Vriend van ze te worden. Daar zijn we dankbaar voor, want de bofkonten verdienen het. En... ik zie al een jaarlijks festival opduiken, Familie Bofkont met hun Vrienden als één grote familie van beesten & mensen bij elkaar. Wat zou dat leuk zijn :-)
Fijne zondag allemaal!
Zaterdag 18 juli 2015
De Dag van HOE ZOU 'T MET FOKZEUG NUMMER 1727 ZIJN?
Slachtzeugen (moedervarkens die na gedane arbeid, bijvoorbeeld 170 biggen zoals La Mama), afgevoerd worden naar de slacht, zijn vaak niet zulke lieverdjes onder elkaar.
Een paar jaar geleden moesten alle varkensboeren verplicht overstappen op groepshuisvesting.
Groepshuisvesting in de intensieve varkenshouderij betekent de periode tussen inseminatie en bevalling. De fokzeugen zitten dan bij elkaar tijdens hun dracht. Vóór die tijd zitten ze apart gekooid om geinsemineerd te worden en de scans af te wachten ter controle of ze ook daadwerkelijk drachtig zijn.
Als blijkt dat de inseminatie is aangeslagen, gaan de zeugen dus de groepshuisvesting in. Daar zitten al die drachtige moedervarkens bij elkaar. Ze zijn drie maanden + drie weken + drie dagen drachtig.
En als het dan zover is, gaan ze naar de kraamkooi, ook weer individueel, om hun biggen te werpen. Die beelden kennen we allemaal wel. Moeder gekooid, haar biggetjes er omheen, om doodliggen (moeder gaat op kinders liggen), te voorkomen.
In de groepshuisvesting van Betsy heerste een pestcultuur. En Betsy was de pispaal.
Ze werd voortdurend gebeten en bevochten en hoewel groepshuisvesting ruim klinkt, had de arme Betsy geen enkele mogelijkheid om er aan te ontkomen. Daar was het veel te klein voor. Betsy had er geen leven. Het werd zelfs zo erg dat Betsy's boer haar ter bescherming uit de groep moest halen.
Betsy verhuisde naar een andere stal, waar ze helemaal moederziel alleen zat. Niets erger voor een varken dan dat. In feite was Betsy dus beter af in het voormalige systeem: alle fokzeugen naast elkaar in individuele kooien, permanent. Had ze toch de aanwezigheid en aanspraak van haar collega's, maar de pestkoppen onder hen konden haar geen kwaad doen.
Het zag er dus helemaal niet best uit voor de verzenuwde Betsy. Geen wonder dat mijn oog op haar viel toen we een drachtige fokzeug wilden vrijkopen. Lees Betsy's blog er nog maar eens op na hoe ze vorig voorjaar alsnog in het varkensparadijs terecht kwam: http://facebook.com/betsythetalkingpig
Nu over fokzeug nummer 1727.
Ook een fokzeug die al een paar jaar in mijn hoofd zit (heel verhaal ook weer, komt later wel). Van de week durfde ik voorzichtig weer aan haar te denken. Want: zou het Zeugenrusthuis gaan lukken? Zouden twee fokzeugen genoeg vrienden kunnen krijgen om het financieel haalbaar te maken?
Welnu: aan het eind van deze week kan ik vast heel goed nieuws melden: Op dit moment zijn er voldoende duurzame vrienden bij gekomen voor 1 lucky bastard! Hoera!
Onmiddellijk kwam fokzeug nummer 1727 in beeld. Maar zou ze nog wel in leven zijn? In mijn mailbox vond ik haar zeugenbriefje terug. Fokzeug nummer 1727. Geboren op 8-8-2008. Dan zou ze nu dus al bijna 7 jaar zijn. Die is allang afgevoerd. Maar misschien hoort zij bij de wonderen van Familie Bofkont en heeft het lot voor één keer anders bepaald... Zo vlogen mijn gedachten maar heen en weer.
Ik durfde de boer niet te bellen. Bang voor het antwoord. Bang voor de beelden die ik voor me zou zien tijdens haar gang naar de slacht. Vooruit, flink zijn, je moet het toch weten. Zo zat ik mezelf moed in te praten en donderdagavond stuurde ik de boer een sms: 'Hoe is het met zeug 1727?'
Toen begon het grote wachten.
Ik hoorde niks. Gisteravond dezelfde sms nog eens verstuurd. Weer stilte. Gebeld. Voicemal. Toen wist ik het zeker. Ze leeft niet meer en de boer vindt het rot om mij dat te moeten zeggen.
Vanochtend begonnen met het schrijven van deze blog.
Zal ik na Betsy ook iets over nummer 1727 zeggen? Ik had het nog nooit over 1727 gehad, niemand kende haar, dus wat had het voor zin? Zo van hallo allemaal, wat geweldig dat jullie Vriend van Familie Bofkont zijn geworden, maar de eerste zeug die ik op het oog had, is helaas al naar de slacht afgevoerd? Lekker nieuwtje om op deze zonnige zaterdagochtend te melden.
Ik besloot dus niks over die onfortuinlijke 1727 te zeggen.
Ineens dacht ik onder het schrijven, stel dat ik de sms van de boer niet heb horen binnenkomen? Dat ik nog sliep? Ik pakte mijn telefoon en zag het envelopje van de boer meteen. Mijn hart stond in mijn keel, maar ik moest het openen:
'Het varken is op 5 juni...toen kreeg ik een stomp in mijn maag, maar wat ik dacht te lezen stond er niet. Er stond niet afgevoerd. Er stond een heel ander woord.
Er stond GEINSEMINEERD.
Fokzeug 1727 leeft dus nog! Ze is er nog! Dat betekent dat ze volgende lente naar het Zeugenrusthuis mag (als ik daar de boer tenminste toe verleiden kan :-)).
Kunnen we in tussentijd een comfortabele aanleunwoning voor haar bouwen op het Bofkonteiland. Kunnen we in tussentijd nog meer met de pet rond voor een vriendin voor haar. Geen pestkop, maar een lieverd die ook een pensioen in het Zeugenrusthuis verdient.
Het fotoarchief ingedoken en hierbij stel ik jullie vast fokzeug 1727 voor. Ze leeft nog! Volgende week ga ik haar het goede nieuws vertellen.
DANKJULLIEWEL NIEUW BIJGEKOMEN EN BESTAANDE VRIENDEN VAN FAMILIE BOFKONT!
Dankzij jullie kan fokzeug 1727 uitkijken naar een prachtig pensioen in het Zeugenrusthuis! Wat zou Familie Bofkont zijn zonder vrienden?
Mag ik jullie vragen haar een naam te geven? De gulle gevers van de losse donaties zijn hiertoe natuurlijk ook van harte uitgenodigd. We schrijven alle namen op een briefje en grabbelen er blind eentje uit. Heel benieuwd!
http://www.familiebofkont.nl/vriend
Fijne zaterdag allemaal!
Donderdag 16 juli 2015
De Dag van HET KOMT GOED MET DE SLACHTZEUGEN :-)
In het kader van het Zeugenrusthuis MOETEN jullie absoluut dit filmpje zien.
Wees niet bang, geen gruwelbeelden. Wél een verbijsterende compilatie.
Het filmpje eindigt met de slogan: 'T Komt Goed!
Stichting Familie Bofkont knokt op dit moment voor het tegenovergestelde :-)
Wij willen twee slachtzeugen een pensioen aanbieden in een Zeugenrusthuis.
Toch hebben we iets gemeen met de firma VAEX (Varkens- en Veehandel BV.)
Want ook in huize Bofkont roepen wij nu steeds ter bezwering: 'Het komt goed!'
Is dat zo? Gaat het ook goed komen met het Zeugenrusthuis?
Laat ik het zo zeggen: er is een begin. Enthousiaste reacties, waar mogelijk al omgezet in klinkende munt.
Zijn we dolgelukkig mee. We zitten op de goede weg, maar we moeten nog een heel eind.
Stichting Familie Bofkont heeft zelf geen reserves op de bank.
Wij draaien op basis van quitte. Iedere cent uit de opbrengsten van de workshops gaat daadwerkelijk naar de bofkonten. Niemand ontvangt salaris of vergoeding. Onze Bofkontboeren en boerinnen betalen hun eigen benzine, treinkaartjes en nemen hun eigen brood mee. Soberder dan dat bestaat niet :-)
Bij Familie Bofkont doen we alles op hartstocht, puur vanuit onze compassie voor productiedieren. Geen woorden maar daden, met 20 jaar ervaring en successen met talloze dierenwelzijnsprojecten.
Voor 17 cent per dag kun je meedoen aan ons nieuwe Bofkontproject, vol kracht in z'n eenvoud. Twee slachtzeugen uit de varkenshandel vrijkopen en ze het welverdiende pensioen geven dat hun ware varkensaard recht doet. Als symbolische daad, waardoor ook al die andere slachtzeugen geeerd worden.
Meer kunnen we niet doen. Minder ook niet. Zoals al gezegd, voor 17 cent per dag doe je al mee.
Lees onderstaand wat ik vanmorgen las. En dan weet je waar je het voor doet.
Fijne donderdag allemaal!
PS
Dit las ik over slachtzeugen (uitgewerkte fokzeugen die dus na gedane arbeid naar de slacht gaan) op de site van VAEX Group:
'SLACHTZEUGEN
VAEX haalt het uiterste uit iedere zeug waarbij de kwaliteit en conditie van de zeug het geschikte afzetkanaal bepaalt. Wekelijks worden van diverse fokkers zeugen op verzamelcentra bij elkaar gebracht. Vanuit hier worden ze geëxporteerd naar België en Duitsland of eventueel afgezet op de binnenlandse markt.
De VAEX Group bemiddelt tevens in zeugen vanuit andere Europese landen waaruit een goede oriëntatie op de zeugenmarkt voortvloeit. Het bedrijf bestaat uit een uitgebreid team professionals dat in alle landen actief is. VAEX is dan ook altijd in staat om zelf aanwezig te zijn bij de selectieprocedure waarvan een vlotte en duidelijke afwerking het resultaat is.
Bij het ophalen van de slachtzeugen is het voor VAEX tevens mogelijk om uw restbiggen mee te nemen. Hierdoor wordt één beweging gecreëerd en wordt de ziektedruk in uw bedrijf minder.'
PPS
Lees ook de blogs over ons gedroomde Zeugenrusthuis van 12, 13, 14 en 15 juli.
Woensdag 15 juli 2015
FAMILIE BOFKONT GAAT MET DE PET ROND
WIE
Twee fokzeugen die nu nog gevangen in hun kraamkooien zitten
WAT
Deze lieve hardwerkende moedervarkens kunnen gered worden van de slacht
WAAR
De roze pensionadas zijn welkom in het nieuw op te richten Zeugenrusthuis
WAAROM
Omdat zij het waard zijn en jóu een goed gevoel gaan geven
WANNEER
Zodra het kostenplaatje rond is
HOE
1.
Voor 17 cent per dag kun je deze dappere varkens al redden
Word ook Vriend van Familie Bofkont
http://www.familiebofkont.nl/vriend
2.
Ben je al Vriend van Familie Bofkont?
Veel Vrienden van Familie Bofkont krikken hun bijdrage iets op :-)
3.
Een losse donatie is natuurlijk ook welkom:
IBAN NL02INGB0000000469
t.n.v. Familie Bofkont
Amstelveen
Geef deze 'versleten' fokzeugen alsnog een moordleven!
Je zult er geen spijt van krijgen... (zie ook blogs van 12, 13 en 14 juli)
Fijne woensdag allemaal!
Dinsdag 14 juli 2015
De Dag van ZEUGENRUSTHUIS - TUSSEN DROOM & DAAD
Nog steeds over het Zeugenrusthuis (posts van 12 en 13 juli). Veel positieve reacties, dank daarvoor! Hoe je Vriend van Familie Bofkont kan worden, werd er gevraagd. En waarom dat niet wat makkelijker kan dan het formulier invullen, uitprinten en per post opsturen. Zo'n gedoe allemaal.
Helemaal mee eens.
Maar dat heeft te maken met je handtekening die gezet moet worden om de automatische afschrijving rechtsgeldig te maken. Hebben we toch iets op gevonden: kijk hier maar naar het formulier.
http://www.familiebofkont.nl/vriend
Nu is het een kwestie van gewoon digitaal invullen en terugmailen naar mail@familiebofkont.nl En die handtekening? Die zet je op de copie die meegestuurd wordt met je Bofkontenboek. Kind kan de was doen. Je krijgt de complete Bofkonten Biografie cadeau als je Vriend van Familie Bofkont wordt.
Dan nu het kostenplaatje.
Te beginnen met de aanschaf van de twee bofkonten. Hangt er vanaf wat de boer er voor vraagt, maar ik reken zeker op ergens tussen de 700 - 1000 euro. Afhankelijk of de gekozen fokzeugen al echt afgeschreven zijn of dat ze nog een of meerdere worpen meegekund hadden.
'Ik wens je veel sterkte met het uitkiezen', mailde iemand. Wat zal dat moeilijk zijn. Ja en nee. Ja, omdat al die andere moedervarkens niet met pensioen kunnen. Nee, omdat lang niet iedere zeug geschikt zal blijken te zijn. Je moet maar net de juiste treffen. Een kwestie van aanvoelen. Fingerspitzengefühl. Hoe gaat zo'n industriezeug zich in de vrijheid ontwikkelen? Zal ze goed met mensen kunnen? En met een lotgenoot?
Dat laatste maakt het meteen ingewikkeld. Het moeten er twee zijn van hetzelfde bedrijf, die én beiden individueel goed met mensen zijn, én ook nog eens goed met elkaar kunnen opschieten. Dat wordt nog een hele toer om die twee te vinden, want de ego's van volwassen fokzeugen zijn bepaald niet voor de poes. En je hoopt toch voor beiden op een beetje leuke, rustige oude dag.
'Mag het een onsje meer zijn?' vroeg een ander. Met andere woorden, waarom niet meer dan twee? Die vraag is gauw beantwoord. Kom maar eens een bezoekje aan Het Beloofde Varkensland brengen. Dan zul je zien hoeveel roze lummels we al dag-in-dag-uit verzorgen (om over al die gedumpte hangbuikjes maar te zwijgen). Wat dat al niet kost aan inspanning, tijd en geld.
Na de aanschaf komen huisvestingskosten. Er is een terrein van zo'n 6000 vierkante meter beschikbaar voor de uitverkoren dames. Ook dat bepaalt het aantal. Meer dan twee industrievarkens op zo'n oppervlakte en je weet zeker dat er geen grasspriet meer overeind blijft staan. Ze mogen er slopen en wroeten naar hartelust, maar er moet nog wel wat groens overblijven. Met twee pensionadas lukt dat hopelijk...
Dan hun onderkomen. Twee huizen. Een voor de zomer en voor de winter een hoger gelegen huisje om droge voeten te houden. En misschien nog een derde huisje, voor als de dames 's winters ruzie hebben of niet met elkaar onder 1 dak willen. Moeten nog gebouwd worden. Gelukkig is het hele terrein al omheind. Die kosten zijn al gemaakt, dat scheelt aanzienlijk.
Dagelijkse verzorging. Eten, drinken en gelukkig zijn. Medicatie, dierenartsbezoeken, euthanasie als hun tijd gekomen is. Alles bij elkaar geen kattepis.
Langs het fietspad zie ik een informatiepunt voor me, waar passanten kunnen lezen over het hoe en waarom van het Zeugenrusthuis. Want dat is en blijft des bofkonts: altijd gerelateerd aan voorlichting en educatie.
Maar zoals gezegd: alles onder voorbehoud, want zonder duurzame dierenliefde van de Vrienden van Familie Bofkont (lees maandelijkse ondersteuning) kan het hele feest helaas niet doorgaan.
Ook Vriend van Familie Bofkont worden? Voor 17 cent per dag doe je al mee :-)
http://www.familiebofkont.nl/vriend
Fijne dinsdag allemaal!
Maandag 13 juli 2015
De Dag van WIE WORDT VRIEND VAN ZEUGENRUSTHUIS?
Dank voor alle reacties op de post van gisteren (12 juli - Varkensgeluk in de modderpoel)! Het is duidelijk: uitgewerkte fokzeugen een pensioentje aanbieden is een fijn idee. Maar aangezien er teveel fokzeugen zijn, in de praktijk onhaalbaar.
Een te groot wild plan en daarom logistiek en financieel niet uit te voeren.
Daar komt nog wat bij:
Een pensioentje van maar een maand en dan alsnog naar het slachthuis, blijft natuurlijk een hartverscheurende kwestie. Voor zowel de tijdelijk gepensioneerde moedervarkens als voor de mensen die zich aan ze gehecht hebben.
Dan maar niks doen? Dat ligt niet in mijn aard. Zo'n idee laat mij niet los.
Wat te denken van het volgende?
(onder voorbehoud dat zich voldoende nieuwe Vrienden van Familie Bofkont aanmelden om het plan financieel haalbaar te maken):
ZEUGENRUSTHUIS DE BOFKONT
1. Het Bofkonteiland wordt een kleinschalig zeugenrusthuis
2. Stichting Familie Bofkont koopt twee uitgewerkte fokzeugen vrij
3. De roze dames gaan voor de rest van hun leven met pensioen
4. Ze krijgen hun eigen aanleunwoning. Samen of living apart together (wat ze zelf willen)
5. Varkensgeluk: een prachtig groot stuk grond, water, stro, vrijheid, licht, zon, blauwe lucht, modder, etc.
6. De beste verzorging: zowel dagelijks als medisch plus verwennerij d.m.v. massages
7. Tijdens de workshops gaan we deze moedervarkens met z'n allen uitgebreid bedanken voor hun gedane diensten (en daarmee dus ook al die andere miljoen uitgewerkte fokzeugen, die helaas wel naar de slacht moeten...)
8. Zodra één van de gepensioneerde dames 'omvalt van ouderdom', kopen we weer een volgende zeug vrij, enzovoort.
Wat vinden jullie ervan? Wie doet er mee?
Fijne maandag allemaal!
PS
Ben je al Vriend van Familie Bofkont?
Misschien vind je het dan leuk om een andere varkensgek te enthousiasmeren voor dit plan :-)
PPS
De foto's van de Familie Bofkont Workshop van 12 juli staan on-line:
http://2015.bfknt.nl/20150712-Familie-Bofkont-Workshop-op-Het-Beloofde-Varkensland/
Zondag 12 juli 2015
De Dag van VARKENSGELUK IN DE MODDERPOEL
Ach wat zou je ze dat toch allemaal gunnen. De fokzeugen uit de bio-industrie met zo'n welverdiend pensioen. Kijk La Mama nou toch eens genieten met haar buik in het water. Ze hoeft niks meer. De dagen zijn nu van haar.
Want wat heeft dit dier hard gewerkt.
Honderdzeventig biggen gegeven. Dat zijn er heel veel. In de krant lees ik dat Nederlanders jaarlijks gemiddeld 41 kilo varkensvlees eten. Omgerekend naar het eetbare deel wat er van een slachtvarken overblijft, heeft La Mama dus 340 Nederlanders van varkensvlees voorzien.
Boer Edwin, bij wie deze fokzeug nummer 1281 vandaan komt, levert uitsluitend aan de Nederlandse markt. Niet ondenkbaar dus dat er tussen die 340 consumenten mensen zitten die op Het Beloofde Varkensland zijn geweest. En dat ze La Mama gemasseerd hebben, maar ook van haar biggen gegeten hebben.
Als er gefoeterd wordt op varkensboeren, zeg ik dat wel eens en dan schrikken sommige mensen zich een hoedje. Door het zo uit te leggen, wordt het ineens concreet en komt het wel erg dichtbij. Vooral toen Edwin nog een biggetje was, (La Mama's laatste big, nummer 170, die ze mee mocht nemen naar Het Beloofde Varkensland), was de verontwaardiging soms niet van de lucht.
Ik zou een situatie willen dat er een centrale plek komt in Nederland, waar alle uitgewerkte fokzeugen met pensioen zouden mogen, want ook voor hen wacht de slacht als ze uitgeworpen zijn. Al was het maar een paar maandjes vrijheid met modder en massages. Omdat het er zoveel zijn, kunnen ze niet langer blijven leven, want dan staat de volgende lichting uitgewerkte fokzeugen al weer op de stoep voor hun korte pensioentje.
En dat ze tijdens dat korte pensioentje bezocht worden door consumenten die ze verwennen met massages, om ze te bedanken voor al dat voedsel dat ze aan de mensen gegeven hebben. Maar wie wil dat op zijn geweten hebben om ze dan alsnog naar de slachtbank te sturen?
Ik heb eens rondgevraagd. Niemand. Dan liever meteen naar de slacht en geen welverdiend pensioentje met stro, modder en massages. Want de mens wil niet weten.
La Mama is een uitverkorene. Zij is inmiddels 11 jaar, woont al langer op Het Beloofde Varkensland dan dat ze in de kraamkooi verbleef. Haar Edwinnetje is inmiddels ook een hele knaap. Altijd samen. Dat gun je ze toch allemaal na zo'n arbeidzaam leven? Al is het maar voor een paar maanden...
Fijne zondag allemaal!
Zaterdag 11 juli 2015
De Dag van EN DAN NU BOKITA!
Dumpie maakt het goed. We hebben een extra onderkomentje voor hem gemaakt, omdat we zagen dat hij graag op die plek was. Kennelijk voelt hij zich daar optimaal veilig. Verder is hij zo tierig als wat, met praatjes voor tien tegen zijn roze vrienden en hij eet graag. Tijdens de operatie is hij gechipt, zodat hij nu ook officieel bij de Familie Bofkont hoort. Weer een Bofkont erbij dus.
En dan nu Bokita!
Dokter Peter zei dat Bokita twee varkens in één is. En daar sloeg hij de spijker mee op z'n kop. Dat is precies wat ik hem wilde voorstellen: Is het mogelijk om Bokita's omvang terug te brengen naar normale proporties? Met andere woorden: kan de oorspronkelijke Bokita nog terugkomen? Behoort dat tot de mogelijkheden?
We hebben het doorgesproken en het kan.
Mits.
Mits Bokita op dieet gaat. Mits haar overblijvende vel dan chirurgisch verwijderd kan worden. Dat is van te voren niet te voorspellen en het gaat een lange weg worden. Project Bokita. Het dieet gaat 1 tot 1,5 jaar duren. Misschien langer, een te spartaans dieet wil ik niet, het leven moet wel leuk voor haar blijven.
Bokita's spijsvertering moet opnieuw uitgevonden worden.
De juiste dingen eten met voldoende mineralen en vitaminen. Een regelmatige stoelgang op gang zien te krijgen. Maar stel je voor dat het gaat lukken! Dat er over een paar jaar ineens een vrolijke Bokita rondloopt, die zo'n 75-100 kilo is afgevallen? Dat is het proberen toch meer dan waard. Dan kan ze nog een gelukkig leven voor zich hebben.
Want dat Bokita al 10 jaar zou zijn, dat heb ik meteen al niet geloofd. Ze is namelijk verbazingwekkend soepel in haar motoriek voor zo'n obese varken. Een normaal minivarken van 10 jaar is al veel strammer, laat staan een bejaard minivarken met een overgewicht van zo'n 100 kilo.
Nee, maak dat de kat wijs.
We houden het er maar op dat Bokita veel jonger is en dat haar baasjes tegen de dierenarts gejokt hebben over haar hoge leeftijd, omdat het dan aannemelijker zou zijn om haar te laten inslapen...
Peter zei dat een minivarken binnen twee jaar de omvang van Bokita kan hebben, als ze zo schandalig worden overvoerd met verkeerd, ongezond voedsel.
Als experiment had ik Bokita van de week al een bordje spaghetti voorgezet. Ze viel er op aan als een leeuwin op haar prooi. Precies wat er verteld was: ze had alleen maar emmers vol spaghetti te eten gekregen. En dan gaat het hard natuurlijk.
Werk aan de winkel dus met deze Dikke Dame.
Haar naam Bokita kon Peter ook helemaal plaatsen. Hij heeft de echte Bokito wel eens behandeld, de beroemde gorilla met de huiveringwekkend brede schouders. De zwarte schouders van onze Bokita doen er nauwelijks voor onder. Wie weet gaat het dan toch nog allemaal goed komen!
Fijne zaterdag allemaal!
Vrijdag 10 juli 2015
De Dag van EEN SPAANSE BOFKONT
Dumpie is geopereerd. De operatie zelf ging vlot. De weg er naar toe was een zware dobber. Voor Dumpie, voor de dierendokter en voor de crew van het nieuwe TV programma over dierenartsen en hun klussen.
En Dumpie werd een hele klus.
Wachten, wachten en nog eens wachten. Dumpie was zo gestresst en daarom raakte hij maar niet onder zeil. Bijgestaan door zijn roze vrienden, was hij alleen maar bezig met ontsnappen. Aandoenlijk hoe de hele groep varkens op zijn gegil afsnelde en om hem heen ging staan blaffen.
Dat voortdurende contact met de andere varkens maakte ook dat Dumpie niet bevattelijk werd voor de verdovingspijltjes. Gelukkig bestond de crew uit twee aardige mannen, die hun vrije avond naar de knoppen zagen gaan.
Dat hebben we wel eens heel anders meegemaakt en kribbige crewleden zijn wel het laatste wat je moet hebben als het niet meezit. Maar deze boys raakten maar niet uitgekeken en gepraat over de surrealistische wereld van de varkens in het Bofkontbos op de Zuidas. Af en toe werden de heren tot hun vrolijke schrik opgepord door de Moeder van Sjonnie, stonden ze ingesloten door een bende nieuwsgierige rouwdouwers en moesten als de sodemieter hun dure apparatuur in veiligheid stellen. Genoeg te beleven dus.
Eindelijk was de klus dan toch om 21.00 uur geklaard.
Maar toen bleek het bijkomen van Dumpie nog een volgend hoofdstuk te worden, hij stuiterde alle kanten op. Enfin, het is gelukkig weer allemaal achter de rug. Over een paar weken (Dumpie's zaad dat nog in zijn lichaam ligt opgeslagen, blijft nog een poosje vruchtbaar), kan zijn echte bofkontenleventje gaan beginnen. Dan kan hij bij de rotte en heeft ook het hele bos tot zijn beschikking. Ik kan niet wachten.
Hadden we al een Hongaarse beautyboy (Moszkowicz), een Deutsche Fraulein (Juffrouw Loes), een Belgische deerne (Babybig), een stel Franse anarchisten (Familie Kraak), BIG uit Polen, nu hebben we er dan ook een echte Spanjaard bij.
Dumpie is van een Spaans ras.
Dierendokter Peter was erg van zijn uiterlijk gecharmeerd. Een knappe, heel goed geproportioneerde Spanjaard. Stel flinke ballen en een schild waar je u tegen zegt. Een echte macho dus. En zijn gebit zegt dat dit Spaanse stuk zo'n 18 maanden oud zal zijn. Dumpie heeft dus nog heel leven voor zich bij Familie Bofkont.
Het is deze Spaanse Bofkont van harte gegund :-)
Fijne vrijdag allemaal!
PS
Dank voor alle reacties op de blog van gisteren (10 miljoen Sjonnies extra)! En nu gaat het er op aan komen. Help! Deze werelddroom is larger than life. (Maar dat was Het Beloofde Varkensland ook. Daarvoor heb ik ook eerst schepen achter me moeten verbranden zonder zekerheid dat het zou gaan lukken).
En nu sta ik dan weer op zo'n punt. Tussen droom & daad. Een lange weg te gaan.
Help! Nogmaals help! :-)
Donderdag 9 juli 2015
De Dag van TIEN MILJOEN SJONNIES EXTRA
Iedere avond rond middernacht krijg ik de nieuwsbrief van foodlog.nl binnen. Nog snel even lezen en dan slapen. Slápen? Wat te denken over China als grootste varkensvleesproducent ter wereld? Dat ze daar jaarlijks 57 miljoen ton varkensvlees produceren?
57 miljoen ton varkensvlees.
Ik probeer me daar dan een voorstelling van te maken. Lukt niet met die duizelingwekkend abstracte getallen. Nog te weinig ook trouwens, want de Chinese koopkracht groeit sneller dan hun varkensvleesproductie. Dus wordt er dit jaar nog eens 1 miljoen ton varkenvlees bij geimporteerd, o.a. uit Nederland. Dat is 1.000.000.000 kilo varkensvlees extra.
Als ik die on-voor-stel-bare berg varkensvlees nu eens terugreken tot slachtrijpe varkens? Tot Sjonnies? Dan kom ik uit op 10 miljoen Sjonnies. TIEN MILJOEN SJONNIES EXTRA.
Dit is niet te bevatten. Daar zou een mens nóóit meer van slapen.
En dan droom ik van het opzetten van een theatergroep, die de hele wereld rondreist met een voorstelling (Anna Nicolaï doe je mee?), over varkens. Try-outs op Het Beloofde Varkensland. Pemiere in China. Prachtig van vormgeving, swingend als een trein, licht van toon, maar daardoor juist zó waarachtig dat niemand meer om die bijzondere beesten heen kan.
Eén grote wereldwijde Varkens PR Campagne in de vorm van een voorstelling als antwoord op die wereldwijde vleeshorror. Wie doet er mee? (en ik meen het: https://youtu.be/NV62UcqbcQA)
Fijne donderdag allemaal!
Woensdag 8 juli 2015
De Dag van HET RARITEITENKABINET
Ooit gehoord van een ezelinnenbordeel? Bestaat echt in Colombia. Dertig ezelinnen. Loopt als een trein en een voormalig burgemeester, ex-gemeenteraadslid en een ex-parlementarier behoren tot de beste klanten. Naar verluidt heeft menige Caribische Colombiaan zijn eerste ervaring met een ezelin en sommigen kunnen die gewoonte niet meer loslaten.
Maar dan de ideeenrubriek van het Parool om Amsterdam mooier te maken.
De wildste plannnen passeren daar soms de revu. De stap van ezelinnenbordeel in Colombia naar koeienbordeel op de Wallen was snel gezet. Red Light Cow Experience: luxe voor klant & dier. De koeien zijn gered uit de bio-industrie, krijgen het beste van het beste en de opbrengst wordt ingezet om mensen bewust te maken wat er in de bio-industrie gebeurt. Ik zal Dolle Mina eens vragen wat zij er van vindt :-)
Op het journaal zag ik gisteravond de stieren van Pamplona weer achter angsthazen aanrennen en net kreeg ik een petitie onder ogen om het modderworstelen met varkens in Indiana te verbieden. Bizarre beelden. De grootste zwijnen zijn de bierbuiken, die aan hun blik te zien, niet in de verste verte kunnen tippen aan de intelligentie van de echte varkens.
Zo kan ie wel weer.
Nee, nog even. Bij Familie Bofkont notabene.
Gisteren een staart gevonden. Lag er ineens zomaar tijdens het voeren. Bleek van Ienieminie te zijn. Ze bleef gewoon dooreten. Gelukkig had Ienieminie een lange staart, dus ze heeft nog een behoorlijk stuk over. Maar je staat toch raar te kijken met ineens zo'n prachtig zwarte gekrulde staartpluim in je handen. Waarschijnlijk een aanvaring met Babybig. Of Wildeman, die zie ik er ook voor aan. Ienieminie meteen verwend met wat lekkers waarin ibuprofen verstopt. Vond ze fijn.
Ook leuk nieuws.
Bokita wordt steeds vrijer. Af en toe loopt ze zomaar een paar meter weg om eens te kijken (ruiken dan, want ze is blind) wat het leven nog meer te bieden heeft dan de plek waar ze voortdurend ligt. Eten doet ze weer, poepen af en toe en ze wordt met de dag een grotere knuffelkont.
Zo langzamerhand durf ik weer voorzichtig wat plannen te maken voor haar eventuele toekomst. Morgen komt de varkensdokter voor een consult en die zal ik eens voorleggen wat ik nog voor dit vrouwtje in petto heb. En natuurlijk hoort Big daar dan ook bij. Wat dat is, daar zullen vriend en vijand nog van opkijken :-)
Wordt Vervolgd.
Fijne woensdag allemaal!
Dinsdag 7 juli 2015
De Dag van DUMPIE
Donderdag is het dan zover. Het heeft even geduurd om de agenda's naast elkaar te krijgen, maar de kleine Dumpie, die een poosje geleden letterlijk over het hek gesmeten werd in het Bofkontbos, gaat overmorgen geopereerd worden.
Dan kan ie daarna eindelijk de groep in. Hij kan niet wachten. Ik ook niet, want ik gun dit leuke mannetje zijn varkensgezelschap zo. De hele dag draaft ie op en neer in zijn stukje bos om maar contact te kunnen maken met de andere varkens.
Aan belangstelling geen gebrek, als Betsy of de Moeder van Sjonnie berig zijn, zijn ze niet bij hem weg te slaan. Gelukkig zit er gaas tussen... En hun roze lummels gaan ook regelmatig bij Dumpie buurten. Maar hij wil er uit. Samen in de modder liggen, kiften, rommelen, slapen, kortom hij wil bij de varkensgroep horen.
En als er straks geen gevaar meer is op een zwik kleine Dumpies, kan zijn bofkontenleventje dan ook eindelijk gaan beginnen.
Als ik door het bos naar hem toe loop, zie ik hem uit de verte al met gespitste oortjes staan wachten. Het schuwe is er af. Dumpie zoekt actief aansluiting, al blijft hij wel op z'n hoede en kreeg ie vorige week zelfs nog een paniekaanval vanuit het niks.
Van het ene op het andere moment wild van angst. Hij vloog letterlijk alle kanten op, kennelijk geschrokken van iets, wat mag Joost weten, maar het verklaart wel zijn achtergrond. Die schrik gaat er nooit meer uit.
Donderdag wordt Dumpie op een afstandje gedart. Dan dragen we hem op een brancard door het bos naar de pipowagen. En daar binnen wordt dan onder volledige narcose voorkomen dat Dumpie ooit vadertje kan worden.
Wordt Vervolgd.
Fijne dinsdag alemaal!
Maandag 6 juli 2015
De Dag van DE BOER EN ZIJN STIER
Twintig jaar geleden werd je nog meewarig aangekeken als je geen dieren wilde eten. Nu lees ik op foodlog.nl dat de Parijse gemeenteraad vegetarische maaltijden gaat aanbieden in de gemeentekantines. Dat zelfs Fransen met een alternatief voor vlees komen, dat mag toch wel revolutie heten. Overigens is de reden het milieu. Ja, stel je voor dat de beesten als reden op de eerste plaats gezet zouden worden :-)
Lief lekker mals beest, kopt de volkskrant vandaag boven hun wat-eten-we-vandaag-rubriek. Aberdeen Angus rundvlees. De boer van die zachtaardige koeien heeft zo'n mooi bedrijfsverhaal, schrijft de culinair journaliste van dienst. Dat inspireerde haar voor het recept. Maar de boer heeft ook een dilemma, want binnenkort komt zijn lievelingsstier aan de beurt. Een persoonlijkheid, robuust van uiterlijk, zacht van karakter. En lekker mals op de tong, want hoezeer de boer ook op hem gesteld is, hem laten leven is kennelijk geen optie.
Binnenkort houdt die boer open dag, vanwege het 20-jarig bestaan van zijn bedrijf en dan is zijn publiekstrekker nog net te bewonderen. Als ik die boer was, zou ik de bijzondere stier laten leven en dat feestelijk aankondigen op die jubileumsdag. Uitgelezen kans om het complexe vraagstuk wel-of-geen vlees te belichamen door dat imposante beest.
En het gekke is: wedden dat de boer er juist meer vlees door gaat verkopen?
Als hij zijn lievelingsstier gratie verleent, laat de boer zich van zijn menselijke kant zien. Niet ongevoelig voor het dier als autonoom individu. De mensen zullen hem daarvoor omarmen en het geeft zijn bedrijfsverhaal meer diepte.
Maar de boer blijft natuurlijk ook zakenman.
Juist door zijn stier te laten leven, laat hij zien dat hij over zakelijk vernuft beschikt.
Want wij mensen zijn natuurlijk wonderlijke wezens. De stier met een naam, die de krant haalt, moet blijven leven. Want daar voelen wij ons goed bij, lees: minder schuldig.
Wij zullen de lucky bastard bij zijn naam noemen, zijn zachte hals aaien en de boer prijzen. En bij deze boer het vlees van zijn anonieme koeien blijven kopen. Niets menselijks is ons vreemd :-)
Fijne maandag allemaal!
PS
De foto's van de Familie Bofkont Workshop van 5 juli staan on-line:
http://2015.bfknt.nl/20150705-Familie-Bofkont-Workshop-op-Het-Beloofde-Varkensland/
Zondag 5 juli 2015
De Dag van DE GELUKSMOMENTEN
Drukke dag vandaag. Daarom alleen even een geluksmoment. Want die zijn er ondanks de zorgen om Bokita, ook. Big & Bokita worden steeds closer. Big mocht zelfs al even tegen haar indrukwekkende buik liggen.
Laat die afgedankte minivarkens maar schuiven. Die mensen hebben geen idee wat ze weggegooid hebben.
Bokita is een heldin en Big is een held :-)
Fijne zondag allemaal!
Zaterdag 4 juli 2015
De Dag van DE BUIK VAN BOKITA
Goede tijden, slechte tijden op Het Beloofde Varkensland. Bokita ligt op de koelste plek van allemaal. De warmte kan het dus niet zijn. Maar gisteren kon ze niet meer eten. Alle alarmbellen gingen af, want op de dag dat een vaken niet meer wil eten, is het foute boel.
En dat was het ook.
Ik voelde aan haar oren. Eén warm, de ander koud. Niet goed dus. Toen realiseerde ik me dat het de eerste keer was dat ik haar aanraakte. Er kwam geen enkel protest.
Voor zover haar onhandige lichaam het toeliet, probeerde ze haar dikke Bokitabuik te onlasten, ook waren er wat beweginkjes van de staart. Pijn dus.
Ik aaide voorzichtig over haar gigarug. Ineens mocht dat allemaal. Het voelde zo vertrouwd. Ze begreep dat ik het goed met haar voor heb. Weg was de angst, het wantrouwen, haar gegrom om alles en iedereen op een afstand te houden.
Verdomme Bokita, dat gaat toch niet gebeuren he, nu je je eindelijk veilig begint te voelen, dat het dan te laat is. Je moet toch op z'n minst nog iets in je leven gehad hebben. Al zijn het maar een paar mooie maandjes. Weken desnoods, maar ik moet je het gevoel nog kunnen geven dat je er toe doet.
Pijnstiller toegediend. Een extra lange naald om door die speklaag heen te komen.
Het erf op. Waterbakken vullen voor al die anderen, die ook aandacht en verzorging nodig hebben. Ondertussen gebeld met de dierendokter. Hij dacht onmiddellijk aan de warmte. Zou ik in zijn plaats ook gedaan hebben, maar dat is het dus niet. Wat dan wel? Buikscan maken? Lastig, zo niet onmogelijk door al dat spek heen. Heel belastend ook voor Bokita. Moeten we haar daar nog mee plagen?
Weer terug, kijken hoe het met haar gaat.
Grote verrassing. Ik word door haar begroet en er liggen drollen. Ze wil wat eten! Het koude oor is weer warm. De pijnstiller heeft zijn werk gedaan.
De stand van zaken nu: een paar dagen doorgaan met de pijnstiller, olie en laxatiemiddel. Die van vanochtend is er gelukkig oraal in gegaan via stukje brood met pindakaas. Afwachten. Dokter Peter komt na het weekend.
Hopen en bidden dat het obstipatie is en niet iets veel ergers. Voor dat laatste blijf ik vooralsnog beducht, want het ene moment wil Bokita graag iets hebben, bij het volgende aangeboden hapje is ze niet tot eten in staat. Dat herken ik van Stalker die kanker bleek te hebben.
Maar het goede nieuws is dat Bokita zich heeft overgegeven.
's Avonds bood ze me zelfs haar buik aan. Ik heb haar overal mogen aanraken. Gezicht, oren, neus, wangen, keel, rug, hoefjes, buik, alles. Haar staart is een verhaal op zich. Ingebed in een laag vet. ik heb nog nooit zoiets gezien. Door haar van top tot teen te bevestigen, weet Bokita nu dat ze er mag zijn. Dwars door al haar speklagen heen voelt ze dat ze bij Familie Bofkont in goede handen is.
Big loopt nu ook vrijelijk in en uit bij zijn buurvrouw. Gelijk heeft ie. Wat zij heeft gemorst, of niet op kan, daar weet Big wel raad mee.
Big & Bokita. Het is ze alletwee zo gegund.
Die twee leuke eigenheimers, de een gedumpt, de ander afgedankt. Wat kunnen ze samen nog stel aan elkaar hebben en een mooie tijd tegemoet gaan. Laten we daar van uit gaan.
Zet em op Bokita!
Fijne zaterdag allemaal!
Vrijdag 3 juli 2015
De Dag van HOOI & HITTE
Rosamunde (18 jaar) heeft zo haar eigen ideeen over een hitteplan. Ze is niet van het land af te slaan. De hele dag in de brandende zon, ze kan er geen genoeg van krijgen. En 's avonds thuiskomen? Bekijk het maar, ik blijf vannacht lekker hier.
Onder de bomen liggen? Niks hoor. Het kan hier allemaal, maar ze doet het niet. Die sympathieke actie destijds, bomen voor koeien, voor Rosa had het allemaal niet gehoeven: https://nl.wikipedia.org/wiki/Bomen_voor_Koeien Ze ligt graag aan het water, dat wel, maar ook daar is het bloed- en bloedheet. Rosamunde maalt er niet om. Zeggen ze niet hoe ouder hoe gekker?
Maar gisteravond moest ze dan toch echt even naar huis.
Er werden 500 balen stro gelost (dankjewel Maarten en Dennis!) en dan moet de rest van de kudde het land op achter een stevig hek. Vooral de vier stieren worden wild en dansen de polka zodra de eerste hooiwagen het erf oprijdt. Een lust voor het oog hun malle fratsen, maar absoluut onwerkbaar bij het hooilossen.
Rosa wil nooit met dat stelletje malloten, dus moest zij even het veld ruimen. Wat loopt ze nog goed, dat oudje. Eerst wou ze niet, maar toen ik met een appeltje kwam, wist ze niet hoe gauw ze achter me aan moest komen. Lichtvoetig als een hinde snelde ze op huus an.
Gelukkig kan dit eigenzinnige koetje haar eigen leven inrichten.
Daar heb ik haar 18 jaar geleden ook om vrijgekocht. Twee koekalfjes die niks voor de mensen hoefden te doen door geen melkkoe te worden. Rosa & Griet waren het begin van Familie Bofkont. (In China wordt er momenteel aan de grootste melkveehouderij ter wereld gebouwd. Daar zullen straks 100.000 koeien gemolken gaan worden. Ik bedoel maar).
Het hooi lag nog niet hoog en droog binnen of het begon te regenen. Zo'n lekker fel efficient regentje. Ziezo, de boel weer even opgefrist. En morgen weer over tot de orde van de dag: het vervolg van de hittegolf.
Nog zo'n paar dagen Zuid Frankrijk op Het Beloofde Varkensland. Er gaat toch niks boven het Nederlandse klimaat. Vraag maar aan Rosamunde :-)
Fijne vrijdag allemaal!
Donderdag 2 juli 2015
De Dag van HITTEPLAN VOOR VARKENS OP DE ZUIDAS
Ik zit in het Bofkontbos op een strobaal onder de bomen. Heerlijk koel briesje. Heb Dumpie net 4 bananen gegeven. Uit de hand. Dit schuwe kereltje is al een heel stuk bijgetrokken. Hij zwiept zijn staartje heen en weer, teken dat hij het fijn vindt dat ik er ben.
Dumpie houdt niet van varkensbiks. Dat krijg je met die gedumpte huisvarkentjes. Die krijgen waarschijnlijk de gekste dingen te eten: lees mensenvoer.
Net als Bokita. Die heeft haar hele leven lang bakkenvol spaghetti gekregen. Geen wonder dat ze nu 150 kilo weegt en haar neus ophaalt voor ordentelijk varkensvoer vol broodnodige vitaminen en mineralen.
Laatst zag ik een advertentie op Marktplaats. 'Gratis op te halen: minivarken. Eet alles, is net een vuilnisvat. Je gooit er van alles in en weg is het. Nooit meer ruzie over wie de vuilnisbak buiten moet zetten.'
Tja.
Terug naar het Bofkontbos.
De Moeder van Sjonnie is net even komen buurten. Toen ik vanochtend het bos inliep, was er geen varken te bekennen. Bleken ze allemaal in hun huisje te liggen. Het straalde van ze af: gewoon thuisblijven met dit weer en je vooral niet te druk maken. Dieren weten wel hoe ze zich moeten aanpassen.
Oh kijk daar heb je een Black Boy. En nog een. Een voor een een komen ze een kijkje nemen bij Dumpie. De Moeder van Sjonnie is net weer berig af, maar ze kan het toch niet laten om Dumpie nog even helemaal gek te maken door met grote stralen bij hem voor de deur te piesen.
Af en toe hoor ik een takje kraken en dan komt er weer een roze lummel te voorschijn. Sommigen zijn pikzwart van de modder. Her en der hebben ze modderpoelen in het bos. Deels zelfgemaakt en deels daarbij een handje geholpen door de waterslang.
Op dit moment staan er vier mannen op straat in de brandende zon te zwoegen voor Betsy & Co.Toen we vier jaar geleden groen licht kregen voor ons varkensproject in Amsterdam Zuid, werd er speciaal voor de varkens een waterput aangelegd. Geweldige service van Waternet en gemeente Amsterdam.
Nu moet de put daar weg in verband met de bouwwerkzaamheden op de Zuidas. Maar uiteraard wordt ie dan wel netjes voor Betsy & Co verplaatst. Teken dat ze hier maar wat wijs zijn met 'hun' Amsterdamse varkens.
Als de waterdruk straks weer terug is, laten we het achtergelaten gat vollopen met water. Hebben de varkens een gigamodderpoel aan de kant van de kantoren. Dat zal me een feest gaan worden. Wil straks niemand meer terug die kantoren in, na hun lunchpauze. Jaloersmakend om met dit weer varkens in de modder te zien liggen.
"Is dit Familie Bofkont deel 2?" vroeg een van de werkmannen net. Bleek hij op een workshop bij Familie Bofkont/Amstelveen geweest te zijn. En het opperhoofd kwam waterijs brengen. Hij heeft destijds nog met Bokkie op de arm gestaan in het maisveld aan de overkant, waar inmiddels het kantoor van Chanel verrezen is.
Kantoren verrijzen, schepen vergaan, maar Familie Bofkont blijft altijd bestaan :-)
Fijne donderdag allemaal!
Woensdag 1 juli 2015
De Dag van 20 JAAR AFGRIJSELIJK PARADIJSELIJK
1 juli 1995.
Twintig jaar geleden liep ik het erf op van een verlaten boerencomplex. De hazen speelden op het grind. Een grijze zwerverskat liep schor miauwend achter me aan en toen ik de deur van het opkamertje opende, bleek dat gekraakt door een duif met haar jongen. Moeder gaf vliegles en de jonkies zeilden heen en weer door het voorhuis. Op de zolder boven de deel waren de muizen een dansschool begonnen.
Buiten de dieren die de verlaten boerderij in beslag genomen hadden, was er niks. Geen gas, geen licht, geen water. Zelfs geen sleutel.
Ik had een droom, was op zoek naar een antwoord op de bio-industrie, en daar ging ik mijn tanden op stukbijten.
Maar idealen kosten geld. (En tijd en inspanningen).
Ik keerde mijn spaarpot om voor de maandelijkse huur van 3500 gulden. Droeg elke spin eigenhandig de boerderij uit en ging aan de slag. Ieder weekend rekende ik duizelingwekkende bedragen af bij de kassa van de Gamma. Tussendoor reed ik naar Nijenrode om communicatietrainingen te geven aan bobo's uit het bedrijfsleven, zodat ik weer nieuwe bouwmaterialen kon kopen.
Het klinkt allemaal erg rock-'n-roll en dat was het ook. Afgrijselijk paradijselijk.
1 juli 2015. Twintig jaar later.
De spaarpot is leeg, maar het erf staat vol bofkonten. Familie Bofkont swingt de pan uit en dankzij hen is het hier nog alle dagen bal. Never-a-dull-moment, daar zorgen zij wel voor.
Vandaag kan ik terugkijken op twintig jaar bloed, zweet en tranen. Liep ik op 1 juli 1995 in mijn eentje het erf op, nu is er Stichting Familie Bofkont met ANBI status en een heel team parttime bofkontboeren en boerinnen en Vrienden van Familie Bofkont om de boel draaiend te houden. Wat een rijdom! Dankjulliewel allemaal!
We wilden deze eerste dag in juli verleden & heden bij elkaar brengen met Broertje & Wilde Sjouk in de hoofdrol. In kleine kring - als bofkonten onder mekaar - maar het weer zit wat dat betreft niet mee. Te warm. Nog maar even wachten dus.
Bofkontboeren en bofkontboerinnen plus de Vrienden van Familie Bofkont krijgen nog bericht. Binnenkort welkom op een Zwoele Zomeravond bij Familie Bofkont!
Op naar de volgende twintig jaar :-)
Wordt Vervolgd.
Fijne woensdag allemaal!
GIRO 469 (IBAN NL02INGB0000000469) t.n.v. FAMILIE BOFKONT (ANBI, dus giften zijn aftrekbaar)