en nog veel meer...
Kom naar de Familie Bofkont Workshop
vraag hier het programma aan
Teambuilding bij Familie Bofkont om nooit meer te vergeten? neem contact op met communicatietrainer Dafne Westerhof...
Workshop - Vrijgezellenfeestje - Teambuilding - Bedrijfsuitje - Familiebijeenkomst - Feestvarken foto's
naar volgende maand (april 2009)
Dinsdag 31 maart 2009
De Dag van "Wij willen naar buiten!"
Hermannetje & Zeus willen naar buiten.
Ze hebben groot gelijk, want het is lente en ze zijn lang genoeg binnen geweest. Het wachten was op een mooie rustige voorjaardag met genoeg tijd om ze hun nieuwe wereld te laten kennen. Geen haast, geen afspraken. Die dag was gister. Eindelijk.
De heertjes konden niet wachten. Staken hun koppies door het hekje heen. Nog even de nieuwe videocamera uitproberen en dan kon het feest beginnen. Een nieuwe Sony, zo klein en licht, alsof ik hem zo uit het poppenhuis gepakt had. Ideaal dus zou je zeggen. Maar nee. Het werd een fiasco.
Dat doe ik dus nooit meer, zo'n belangrijke aanschaf kopen via internet, zonder dat je zo'n ding van te voren gezien en vastgehouden hebt. Dat schattige poppencameraatje is zo licht dat ie elke ademhaling van de filmer registreert. Niet stil te houden dus. Totaal ongeschikt om zonder statief te gebruiken. Barbiecamera verbannen.
Oude videocamera weer tevoorschijn gehaald. Die deed het al tijden niet meer, maar ja je weet maar nooit. Inderdaad je weet maar nooit, want die deed het dus ineens weer wel!
Door al dat gedonder was de zon inmiddels verdwenen en werd het behoorlijk fris, zodat ik besloot om de belangrijke gebeurtenis nog een dagje uit te stellen.
Die dag is vandaag. De zon schijnt. Vooruit met de geit. Of de stier.
Maandag 30 maart 2009
De Dag van Zeeman de Womanizer...
Zeeman had het weer voor mekaar gister. Geweldige workshop om te beginnen. Maar waar was Zeeman? Als een echte ongrijpbare Don Juan bleek hij zich verscholen te hebben. Maar... het vrouwelijke deel van het gezelschap hield aan en uiteindelijk werd ie dan toch gevonden. Hij lag prinsheerlijk in Cafe de Koe met een blik van 'Ik wist wel dat jullie zouden komen.'En toen begon het. Die kop van hem! Er volgde 1 grote liefdesverklaring aan Zeeman. De ene vrouw na de andere vleide haar wang tegen de zijne. Zelden een varken gezien met zo'n bewuste blik.
Zeeman is te gek!
Rest van de foto's volgt spoedig.
Zeeman nodigt iedereen (vrouw & man) uit voor de volgende workshop op zondag 12 april.
Programma aanvragen & reserveren via workshops@familiebofkont.nl
Zondag 29 maart 2009
De Dag van Hoera! Stiertje Herman 2 maanden!
Zaterdag 28 maart 2009
De Dag van De Groenste Omroep
Billie Bofkont: Ik ben LLink! Jij ook?www.llink.nl/wordlid of telefonisch via 010-28 82 222
Vrijdag 27 maart 2009
De Dag van Bofkont TV
Vannacht om 3.30 uur nog in de weer geweest op het erf. Het was lekker zacht buiten en de varkens werden ineens ook allemaal actief toen ik er aan kwam. Alle waterbakken bijgevuld, de strobedden van Rosa & Griet ververst, de ieniemienies getrakteerd op een banaantje en nog zo wat van die klusjes. Het werd een gezellig uurtje zo samen.
Vorige week had ik een tv-opname in Studio Desmet, Amsterdam. Vrouwtje ieniemienie mocht mee. Dat werd een groot succes. De hele crew stormde naar buiten en daar zat ik lekker met haar in het stro in de varkenslimo. Zelfs de make-up dame kwam mijn neus daar poederen om maar niks te missen. Er werd zelfs overwogen om de opname in de bus te maken - het is daar ook zo knus binnen - maar dat werd toch te veel gedoe met 2 camera's, kabels naar buiten etc.
Dus ging ieniemienie mee naar binnen en stal daar ieders hart. Men raakte niet uitgepraat over haar en iedereen was mild gestemd, aardig voor elkaar, welwillend over alles, kortom de magie van de ieniemienies deed z'n werk weer en Vrouwtje ieniemienie had de hele wereld betoverd met haar bijzondere charme.
Eergister naar Felix Meritis geweest ter voorbereiding van Zeeman's optreden tijdens de Nacht van de Filosofie. Situatie bekeken, logistiek doorgesproken, dat soort dingen. En gister was het NOS Journaal hier voor een opname met de filosoof, Zeeman's tegenspeler zeg maar. Hij vertelde dat er al grote verwarring was rondom Zeeman, omdat iedereen dacht dat het om de Grote Schrijver & Denker Michael Zeeman ging en dat hij die dus vergeleek met een varken, en dat een aantal mensen dat een belediging vond etc.
Leuk rumoer dus rondom Zeeman en des te beter vindt de filosoof, want hij verwacht dat Zeeman de show gaat stelen in de filosofennacht en daar zal hij wel gelijk in krijgen. Zo moeilijk is dat natuurlijk ook niet met zo'n geweldig beest.
Verder een heel naar bericht. Het kuikentje van Kloekje liet zich niet meer zien. Omdat ik het prille geluk niet wilde verstoren heb ik het een dag in de gaten gehouden via de webcam, maar ik voelde al aan mijn water dat het mis was. Gister ben ik voorzichtig gaan kijken. Haar kuikentje was weg. Foetsie, verdwenen, geen spoor meer. Verder blijkt ze op een nest vol eieren te zitten, die niet uitgekomen zijn. Arm Kloekje. Haar eerste moederschap is dus niet geworden waar ze zich met zoveel ernst en toewijding op ingesteld had.
Nu moet ze gedeprogrammeerd raken en daar zal ik haar een handje bij moeten helpen, anders blijft ze hardnekkig op haar nest zitten met alle gevolgen van dien, die niet in het belang van haar gezondheid zijn. Ik laat haar nog een dagje zitten en morgen moet het dan maar. Zo jammer. En haar kuikentje? Tja, op Het Beloofde Varkensland woont ook een Familie Rat. Ik zag ze vannacht nog over het erf dansen.
Dan weet je wel wat er gebeurd is...
Woensdag 25 maart 2009
BILLIE BOFKONT IS LID GEWORDEN VAN OMROEP LLINK
Beste Bofkont Fans,
Na het vlammend betoog van Hanneke Groenteman en Jort Kelder om lid te worden van Omroep LLink heeft Billie Bofkont vandaag de daad bij het woord gevoegd.
Doe mee met Billie Bofkont en word ook lid.
Omroep LLink moet blijven bestaan.
Al is het maar omdat ze een prachtige reportage van Varkensdiva Aagje in de maisvelden hebben gemaakt (2005) met een aria van Maria Callas eronder.
Natuur & Cultuur kwamen samen!
Kom daar nog maar eens om...
Lid worden dus, en wel onmiddelijk.
Dat kan zo: www.llink.nl/wordlid/
of telefonisch via 010-28 82 222.
Namens Billie Bofkont & Aagje vast bedankt.
Wordt Vervolgd!
PS
Maakt niet uit of je al lid bent (geworden) van een andere omroep, dan doe je deze er gewoon nog bij.
Dinsdag 24 maart 2009
De Dag van Verslaafd aan je eigen Webcam...
Idiote situatie: Ik ben verslaafd aan de Kipcam!
Omdat Kloekje op het dak zit, kan ik haar - anders dan bij Zeus & Stiertje Herman - niet in het echt zien. Dus ben ik net zoals iedere Bofkont Fan veroordeeld tot de webcam.
Ik zit de hele dag te loeren.
Gister had Kloekje het zwaar. Storm en regen striemden langs haar ernstige kopje. Maar ze heeft zich goed verscholen en voor de kuikens maakte het barre weer niet veel uit. Moeder zit er als een warme theemuts bovenop.
Vandaag is Kloekje een stuk levendiger. Beter weer, zon zelfs en ze begint zich ook wat vrijer te bewegen nu. Ik zie dat ze zich zelfs heeft omgedraaid. Maar... ik heb nog steeds geen kuikentjes gezien! Wie wel?
Ook weer extra zorgen natuurlijk. Hoe moet dat gaan met die kleintjes op het dak? Als Kloekje naar beneden vliegt om te gaan eten, lopen ze natuurlijk achter haar aan... IJzeren natuurwet: Waar moeder gaat, gaan de kuikentjes.
Uit voorzorg hebben we gister dus eten en drinken op het dak gezet. De kippengraantjes fijn gestampt met een hamer en een ondiep bakje met water, zodat de kleintjes er niet in vallen en erger nog, zouden kunnen verdrinken.
De eerste 24 uur na de geboorte blijven de kuikentjes onder hun moeder zitten om bij te komen van het zware geboortewerk en om op te drogen. Dat kan ook want ze hebben voldoende voedsel als reserve meegekregen.
De hele eidooier zit in hun lijfje en dat is hun eten en drinken, de eerste 24 uur van hun leven! Prachtig zoals de natuur dat geregeld heeft. Toch wel iets om eens bij stil te staan als we het zoveelste eitje bij ons ontbijt nuttigen.
Maar daarna gaan ze er op uit, moeder achterna, om te gaan eten en drinken.
Zou Kloekje dat weten, dat haar kinderen dan van het dak afvallen? Wat moet ik doen? Ingrijpen en de dakgoot-idylle verstoren? Zou Kloekje hulp willen? Of moet ik haar haar gang laten gaan en maar hopen en bidden dat alles goedkomt?
Wordt Vervolgd.
En hier nog even de tekst en muziek van Jaap Fischer (tegenwoordig Joop Visser)
klik op driehoekje
Het ei
Ik kocht een ei, de melkboer zei
't Komt zo onder de kip vandaan
Ik ben nog te laat van huis gegaan
Om het mee te kunnen nemen
Hier heeft U een jong leven
Voor zestien cent of meer
En namens de ouders: Smakelijk eten, meneer
Het lag nog warm, te leven in mijn hand
Ik mikte reeds zorgvuldig op de harde hete rand
Van de pan en ik kon de geur al ruiken
Van dit al te vroeg geremde kuiken
Toen het ei zei, toen het ei zei
Denk 'ns dat het een jongetje is
Dat je je gaat staan bakken
Denk 'ns dat het je broertje is
Dat zacht sist in de pan
Denk 'ns dat 'ie verkrampt uit angst
De rand probeert te pakken
En dat 'ie dan terug in de boter glijdt
Wat dan, wat dan... ?
Ik rolde het zorgvuldig in een deken
En heb toen zelf twee weken liggen wachten op iets moois
Slechts verwarmd door een hoop
Slechts verwarmd door een laken
Tot het ei begon te kraken
En 't kuiken zei, 't kuiken zei
Haha, 't was geen jongetje
Dat je had willen bakken
Haha, 't was je broertje niet
Dat in de pan was gegaan
En ik had me weer voor de zoveelste keer
Door een kuiken laten verlakken
Maar de volgende dag at ik rijst met hele jonge kip of haan
(kun je nagaan, toen (1967) kostte een ei ook al 16 cent, en nu nog steeds...)
UPDATE 13.00 uur
Inmiddels heb ik één kuikentje gezien en een muis op kraamvisite.
Maandag 23 maart 2009
De Dag van De Dochter Van Witte Kip
En weer is het voorjaar geworden.
Al voor de 14e keer lente op Het Beloofde Varkensland.
Lente 1995 telt niet mee, want ik ben hartje zomer 1995 in deze boerderij getrokken.
Goed voorjaar 2009 dus.
Dat is goed begonnen... Vanochtend werd ik verrast door de dochter van Witte Kip.
Ze heeft kuikentjes! En waar? Boven op het dak in de dakgoot.
En weer is een kip mij te slim af geweest.
Wie nu nog durft te beweren dat kippen domme beesten zijn?
Vrijdag 20 maart 2009
De Dag van De Fan Uit Zweden
Vandaag een lieve en belangstellende mail van onze fan Micky uit Zweden:
Hallo Dafne,
Ik hoop dat het goed met je gaat, ik weet hoe verdriet aan een mens kan knagen en dat het zwaar is om mee om te gaan.
Vooral wanneer de meeste mensen allang weer met wat anders bezig zijn en ze denken dat het verdriet nu wel minder zal (of moet) zijn.
Juist dan is het zo vreselijk moeilijk.
Ik denk aan je en aan die kleine lieverd, die je moet missen.
Ik heb ook een paar vraagjes over Zeus en Hermannetje.
(Wat worden ze mooi die twee kereltjes iedere dag kijk ik even naar ze op de webcam.)
Is Hermannetje al ge-ost? Wanneer mogen ze voor het eerst naar buiten toe?
Hebben Rosa en Brutale Griet ze al gezien?
Zouden Rosa en Griet met ze gaan vechten als ze nu naar buiten gaan of doen koeien dat niet?
Heel veel groetjes,
Micky (uit Zweden)
Oh ja, zou je als het kan weer eens een foto van Maximiliaan op de site willen zetten? Ik zou hem zo graag weer eens zien.
Ze valt met haar neus in de boter, want gister is Maximiliaan helemaal verliefd geworden op een leuke dame die hier was. En wederzijds zo te zien!
Maya stuurde ook nog iets leuks op over Maximiliaan:
Toch ook lang niet gek, die plaats in de eregalerij en het klopt ook nog zo. Max heeft iets keizerlijks over zich. Machtig, geen machtswellusteling, maar wijze innerlijke macht. Hoe hij zich staande heeft weten te houden na dat verschrikkelijke avontuur met onze fijne studenten, daar kun je alleen maar met bewondering naar kijken. Dus deze is voor jou Micky!
Nu even je andere vragen:
1.
Is er leven na Obama?
Ja. Familie Bofkont heeft me weer op het spoor gezet. En Obama's korte aanwezigheid op Het Beloofde Koeienland heeft wel degelijk zin gehad. Daar komt waarschijnlijk nog iets heel moois uit voort. Nog te pril om dat al hardop uit te spreken. Wacht maar rustig af.
2.
Is Hermannetje al ge-ost?
Nee, Hermannetje is nog niet ge-ost. Hij is van 29 januari, dus nog veel te jong. Ik wacht zeker nog een paar maanden.
3.
Hebben Rosamunde & Brutale Griet ze al gezien?
Ja, door het raam. Ze staan regelmatig nieuwsgierig voor het raam naar ze te kijken.
4.
Zouden Rosa en Griet met ze gaan vechten als ze nu naar buiten gaan of doen koeien dat niet?
Koeien hebben wel degelijk territoriumgevechten. Nu zijn Herman & Zeus wel kalfjes en dus nog klein (hoewel Zeus groeit tegen de klippen op, eerst in de breedte en nu ook in de hoogte). Ik vermoed dat Rosa & Griet daar wel rekening mee houden. Daar ben ik zelf ook erg benieuwd naar!
Varkens kennen wat dat betreft geen uitzonderingen. Kleine biggetjes of grote varkens; bij varkens zijn nieuwkomers zijn per definitie ongewenst. En waar ik ook nieuwsgierig naar ben: Hoe kijken Zeus & Hermannetje straks tegen die grote koeien aan? Zien zijn die als moeders? Tantes? Lekkere wijfies?
Het is prachtig lenteweer en dit is het moment om ze lekker naar buiten te laten gaan, zou je zeggen. Maar:
De heertjes zijn gister behandeld door dokter Peter en mogen voorlopig nog niet in aanraking komen met Rosa & Griet. Maar daarover morgen meer.
Wordt Vervolgd.
Donderdag 19 maart 2009
De Dag van Dokter Peter Komt Weer Langs...
Vorige week ontdekte ik een korstje op de neus van Stiertje Herman. Eerst dacht ik aan opgedroogde melk. Maar nee. Er kwamen meer plekken. Rond zijn bekje en sinds gister ook in rap tempo op oogleden, oorranden en rond de ogen. Wat nu weer?
Ik dacht meteen aan 'zere bekjes' (zo heet die aandoening) en Peter ook, maar dat komt voornamelijk bij schapen voor. Foto's gemaakt en rondgepompt naar een stel dierenartsen en kalverspecialisten. Die zijn het er nog niet over eens wat het is.
Peter Klaver komt straks. Hij heeft hier nog veel meer te doen. Lamme Zus, Zeeuws Meisje en Mannetje Bromsnor hebben nog steeds jeuk. Brutale Griet & Rosamunde moeten een prik. En een van Moeke's Biggen heeft extreem lange achterhoefjes. Die moeten geknipt, maar dat zal niet zomaar gaan. Ze is erg schuw, dus een gewone verdovingsinjectie zit er helaas niet in. Dat wordt een blaaspijp of een verdovingsgeweer. Veel gedoe dus. En vanavond moet ik met Heks naar de poezendokter.
Werk aan de winkel dus bij Familie Bofkont.
En o ja, ook niet helemaal onbelangrijk: Er komt ook nog een projectgroep van de gemeente Amstelveen, de provincie Noord-Holland en Dienst Landelijk Gebied om te brainstormen over de Bovenkerkerpolder. Ze komen kijken, kennismaken met de Familie Bofkont en Het Beloofde Varkensland (zij noemen het hier Boerderij Bofkont, ook leuk) en ik hou een presentatie over mijn toekomstvisie op de Bofkonten, hun paradijs en hun bezoekers. Dat dus ook nog. Help! Gelukkig loopt Jaro nu te voeren, dat scheelt een stuk.
Nu snel aan de slag met de presentatie.
Maandag 16 maart 2009
Gister was er een meisje op de workshop. Ze vertelt dat ze in Utrecht studeert en dat ze er vroeger altijd van droomde
om biggetjes vrij te kopen uit de bio-industrie. "En jij hebt het gedaan!"
Aan het eind van de middag komt Moniek nog even langs met haar man. Moniek is al jaren een trouwe fan van Het Beloofde Varkensland.
Ze is door de Slager gevraagd om mee te doen aan een documentaire over wel of geen vlees eten en wil mijn mening weten.
Maar eerst moet ze nog uitgebreid met de varkens vrijen en de kalfjes bewonderen. "Wat een schoonheden!"
Daarna bespreken we haar eventuele rol in de documentaire. We vinden allebei dat Brutus en Zeeman er dan ook in moeten.
Ik laat haar de foto nog zien van Obama, mijn overleden buffelkalfje.
De tranen staan in haar ogen. "Hou maar op. Ik heb de hele week al lopen janken."
Even later maken ze aanstalten om te vertrekken. "Kom Teun. We gaan naar huis. We gaan eten. Een biefstukje".
"Van diezelfde slager", verklaart Teun. "En jij?" Ik kijk naar Moniek. "Ik ook." Kennelijk kijk ik verbaasd, want ik vang een fractie van een betrapte blik op.
Dan herstelt ze zich. "Twee keer per week vegetarisch, twee keer vis en drie keer vlees. "En als Teun er niet is, dan eet ik wat vaker vegetarisch."
O. Dat wist ik niet. Altijd gedacht dat ze vegetarisch was. "Ik ben jaloers op je," zeg ik. "Ik wou dat ik 't zo kon."
uit 'Boerin op de Brandstapel'
Woensdag 18 maart 2009
De Dag van Het Dierloze Gerecht
Ik ben gevraagd om paranimf te zijn, begin april op de promotie van Dirk-Jan Verdonk.Samen met Georgina. Wat vind ik dat leuk! Helemaal om de reden. 'Het dierloze gerecht, een vegetarische geschiedenis van Nederland' heet zijn proefschrift. En het is ook meteen een boek. Alleen al om de kaft moet je dat boek willen hebben. Die dansende koe! Die doet me zo aan Obama denken. Zo had ik me hem voorgesteld als ie groot zou zijn. Zo swingend en vrij. Die zwiep van die staart. Geweldig.
Dinsdag 17 maart 2009
De Dag van Lady Lolita
Uit het Familie Bofkont Foto Album
Maandag 16 maart 2009
De Dag van De Leuke Workshop
Het was weer een leuke workshop gister!
Meer foto's volgen later in de week...
Volgende Familie Bofkont Workshop is op 29 maart.
Zondag 15 maart 2009
De Dag van Scheuren in de Polder...
Juffrouw Loes verveelde zich stierlijk, dat was aan alles te merken.
Ze wilde keten maar niemand had zin. Alle Bofkonten lagen te slapen.
Weet je wat? We gaan de polder in.
Ik heb een heel stuk met haar gelopen.
Nou ja lopen. Ik liep. Juffrouw Loes scheurde. Wat kan dat beest een snelheid maken! Iedere keer sta ik daar weer versteld van. Ze is net een Porsche. Compact, gedrongen, met een samengebalde energie, die losbarst als je gasgeeft. De prachtige sprongen die ze maakte over de sloten, heb ik niet kunnen vastleggen. Gewoon te snel.
Zaterdag 14 maart 2009
De Dag van Het Zielige Varken...
ZIELIG VARKEN (1)
Moet alleen wel steeds aan het Zielige Varken denken. Die heeft dus de hele winter zonder stro gezeten. Afschuwelijk.
Helemaal alleen, en van zijn eigenaren zal hij ook niet veel aandacht krijgen, als een beetje stro al teveel gevraagd is.
Kan daar niks aan gedaan worden? Aan de andere kant, als dat kon had je het vast al gedaan.
Waarom hebben zulke mensen dan ook een varken? Doe dat dan gewoon niet! Dat kan ik maar niet begrijpen...
ZIELIG VARKEN (2)
Hoi Dafne,
Dat zielige varken........kun je dat niet weg halen daar??
Ook zielig zo'n beestje wat niks krijgt.Geen stro,te weinig eten. Daar moet toch naar gekeken worden?
Ik snap niet dat dat mag in nederland.
Hier in belgie liggen honden zonder beschutting.Nou ben in staat om die hond zo weg te halen,en in nederland zou ik dat wel durven,maar ja,hier mag dat gewoon.
ZIELIG VARKEN (3)
Overigens ben ik inmiddels vegetariër, hoewel ik een hardcore vleeseter was (alles at ik, bloedworst, niertjes, zwezerik, ganzenlever...). Ik ben één keer bij je op het Beloofde Varkensland geweest, en jij zei daar dat je het niet meer kon maken om vlees te eten, omdat het verraad zou zijn aan je dieren/familie. En zo is het. Dank je wel, het waren precies de woorden die ik nodig had om de stap te nemen.
Dan is er nog een kwestie die door mijn hoofd blijft spelen: het zielige varken in de buurt van het crematorium. Is dat in de buurt van Amsterdam? Er staat me bij dat je eerder over het zielige varkens schreef, en ook dat je de eigenaar gesproken had, die beterschap beloofde (waar jij al direct een hard hoofd in had). Het is lastig om een onwillige eigenaar te motiveren, maar ik zou maar al te graag bereid zijn om een paar keer per week met een baal stro die kant op te rijden om te zorgen dat hij/zij in ieder geval een warme slaapplek heeft. Is dat een optie? Dit is een serieus aanbod. Als je me in contact zou kunnen brengen met de eigenaar, of als ik daar zelf een keer een kijkje zou kunnen nemen en informeren wie de eigenaar is? Hij hoeft er geen cent voor te betalen.
Ik heb geen idee hoeveel van dit soort mails je ontvangt en voel me ook enigszins bezwaard door dit lange verhaal waar jij dan weer 'iets mee moet', maar je moet natuurlijk niks.
Veel reacties op het zielige varken en een serieus aanbod om te helpen (reactie 3). Fantastisch gebaar, maar zo eenvoudig ligt het helaas niet. Ik ontdekte het Zielige Varken bij toeval op weg naar de crematie van Donker Wijffie (eind 2007). Was meteen verliefd op em, omdat hij me zo aan Lady Lolita deed denken. Net zo'n snoet, net zoveel karakter.
Toen ik de as van Donker Wijffie ging ophalen, nam ik een baal stro voor hem mee. De eigenaar kwam naar buiten. Hij herkende mij van de televisie. Ik stelde me voor, gaf hem mijn kaartje van Het Beloofde Varkensland en complimenteerde hem met z'n geweldige varken. Vroeg hoe hij heette, en zei dat ik een cadeautje voor Betsie had meegenomen, omdat de nachten zo koud waren. Kortom de weg van de strategische aanpak dus.
De eigenaar vertelde vol trots over zijn varken, dat 'ze' was weggelopen als biggetje, dat hij een week lang gezocht had en 'haar' terugvond etc. Voorzichtig liet ik wat info los over de verzorging van zijn varken. Dat is altijd op eieren lopen, want ik stond op zijn erf en waar bemoeide ik me eigenlijk mee? Hij vertelde dat hij net op het punt stond om stro te kopen, maar dat 'ze' er altijd zo'n troep van maakte.
Lang verhaal kort:
Ik ben nu gedurende 2 jaar verschillende keren bij dit varken geweest met stro en hooi en nooit trof ik het dier aan in een strobed. Altijd in een kale container, zonder deur. Veel te weinig beschutting dus tegen wind, regen en kou. Overigens zou je de particulieren, maar vooral ook Kinderboerderijen de kost moeten geven die hun varkens systematisch geen of veel te weinig stro geven, "omdat ze er zo'n troep van maken!"
En met troep maken bedoelen ze dus het aangeboren instinct van varkens om van stro een slaapnest te maken. Heel bedrijvig en zorgvuldig verzamelen varkens het stro op 1 plek, werken het hun voorpoten tot een berg en duiken er onder, voor warmte en hun gevoel van veiligheid.
Ik zou het varken zo willen meenemen en een er een passend adres voor gaan zoeken. Maar dat zal niet gaan: De eigenaar zal dit nooit willen, hij zegt dat hij dol op 'haar' is. En, zoals Jaro en Dennis terecht opmerkten: "Doe het niet, want als hij er al in toe zou stemmen, gaat hij onmiddellijk een nieuw biggetje aanschaffen."
Het feit dat hij bij hoog en laag blijft beweren dat zijn varken een vrouwtje is, terwijl ik hem toch alle uiterlijke kenmerken van zijn beer hebt aangewezen, zegt voldoende. Hij wil of kan zich niet in zijn dier verdiepen. Toen ik de as ophaalde van Obama bracht ik het Zielige Varken nog een paar plakken hooi. En wat lag daar voor hem te eten? Schillen van uitgeperste sinaasappelen... Geen wonder dat ze er nog lagen, dit eet een varken niet.
Wat moet ik doen met het aardige aanbod?
Houdt iemand dit 10 jaar of nog langer vol? Want er een keer aan begonnen, kun je dit varken niet meer in de steek laten. En, nog veel belangrijker, is iemand in staat om al die tijd 'het spel mee te spelen' dat wil zeggen niet verontwaardigd, beschuldigend, belerend tegen de eigenaar te doen? Want dan is het einde verhaal en mag niemand meer bij zijn varken komen. En daar wordt maar 1 de dupe van en dat is dit varken.
Zoals ik al zei, niet eenvoudig dus allemaal.
Vrijdag 13 maart 2009
De Dag van Hok Van Het Slot
Vanochtend kreeg ik een recensie toegemaild van het boek 'Hok van het Slot'. Het boek van Wieke Bieheuvel, die mij het eerste exemplaar zou overhandigen tijdens de feestelijke presentatie in Artis, vorige week.
Ik ging niet. De reden is bekend. Obama had net een infuus gehad. Dat was heel zwaar voor hem geweest. Een aanslag op alles. Hoewel iedereen riep dat hij toch ineens een stuk beter was, zat het me nog lang niet lekker. Het was inmiddels 13.30 uur en ik werd om 15.30 in Artis verwacht. Boek in ontvangst nemen, vervolgens een verhaal vertellen over Dierenliefde en meediscussieren in het panel o.l.v. Cisca Dresselhuis.
Ik schreef vliegensvlug een brief voor Wieke, keek Dennis aan, sleurde hem het podium op in de presentatiestal, graaide wat requisieten bij elkaar en gaf hem een spoedpresentatietraining. Ondertussen sjouwde Jaro de maquette van de Scharreltram en nog wat spullen naar de bus. "Je kunt het!" riep ik tegen Dennis. "Het is goed om in het diepe gegooid te worden! Daar leer je van! Zo zijn de grootste sprekers geboren!"
Er was geen keus. Ik koos voor Obama en ik kon ook de boekpresentatie niet in het water laten vallen. Vloekend is Dennis naar Amsterdam gereden. "Dit kan ik niet Westerhof! Dit is doodeng!" Opgetogen kwam hij terug. Hij had 't em toch maar mooi geflikt.
Natuurlijk wist ik wat ik aan Dennis vroeg. Ik heb onderhand met honderden, zo niet duizenden sprekers gewerkt. Plankenkoorts hoort erbij. Je zal ze de kost moeten geven, de mannen en vrouwen, die ik letterlijk op het laatste moment het podium heb moeten op schoppen, zo bang waren ze. Dit was natuurlijk een uitzonderlijke situatie om zo kort van te voren voor het blok gezet te worden, maar D. is heel goed ingevoerd in de materie en ik wist zeker dat hij het redden zou. Net zoals ik op dat moment zeker wist dat ik nog helemaal niet overtuigd was van verbetering in Obama's situatie.
Dennis schijnt het geweldig gedaan te hebben. Zo goed zelfs, dat hij panellid Hoofd Dierenwelzijn van het Ministerie van Landbouw, compleet de oren waste toen het over de oormerken ging. Alle onzin die de overheid altijd debiteert waarom een koe of varken niet gechipt kan worden en een hond wel, veegde hij zo van tafel door met technische feitenkennis aan te komen, waar geen speld tussen te krijgen was.
Jaro mailde mij diezelfde avond nog dit:
Je moet Dennis maar even een flinke schouderklop geven hoor.
Hij heeft vanmiddag tijdens die discussie iedereen helemaal onder tafel gepraat.
En de presentatie ging ook geweldig, hij kreeg een luid applaus!
Hij zal wel niet zo hebben opgeschept, maar het was echt petje af.
Nou dan! Zo zie je maar weer.
Blij dat het zo gegaan is voor alle partijen.
De volgende ochtend stierf Obama. Vandaag al weer een week geleden dat ie werd gecremeerd. Ik ben zo blij dat ik niet naar die boekpresentatie ben gegaan. Dierenliefde a la minute. Het kon dankzij mijn trouwe steunen en toeverlaten.
En dan nu de recensie:
Donderdag 12 maart 2009
De Dag van We Moeten Weer Verder...
Obama is vandaag al weer een week dood. Nu moet hij maar weer eens terugkomen. Lang genoeg geduurd. Zijn hoekje is erg gewild. Meestal ligt Stiertje Herman er, maar Pietje is er ook vaak te vinden. Obama's geur zal er nog wel hangen.
Gistermiddag een soort troostmiddag. Heerlijk weer, zon, alle Bofkonten wilden er van genieten. Ik ben de polder een stuk ingelopen. Camera niet meegenomen. Gewoon eens op je af laten komen wat je ziet en tegenkomt. De kunst van het kijken. Dat zou de titel van een cursus fotografie kunnen zijn. Maar gister wilde ik het juist andersom. Weg met die camera en ter plekke alles ondergaan. En dan blijkt er veel meer binnen te komen dan alleen de beelden.
Ik hoorde de grutto's, een overvliegende gans met de wind tegen de pennen van zijn vleugels, wat een heel mooi ambachtelijk geluid opleverde. Daar werd gewerkt door gans & wind. Ik rook het vochtige weiland met overal grote molshopen, voelde de kracht al van de zon. En dan de spelende hazen! Ze waren met een groep van minstens 12, 13, waarschijnlijk nog meer. Renden als gekken achter elkaar aan, daagden elkaar uit, buitelden over elkaar heen en zeilden door de lucht als ze de sloten over sprongen. Adembenemend schouwspel.
Van de week had ik ze al in de boomgaard gezien. Spelende hazen met Wildeman in hun kielzog. Hij rende achter ze aan en genoot er zichtbaar van. Lekker keten met de hazen. Even later zaten ze onder het raam. Heb wat foto's gemaakt, maar dat werd niet veel door die vuile ramen. Bovendien moest ik eerst de camera zoeken en toen ik terug was, was al het moois al voorbij. Ik had beter kunnen blijven en kijken.
Miss Piggy en BabyBig lagen uitgebreid te zonnen. Lekker uit de wind op het zuiden. Op het dak lag een zwerfkater bovenop de bruidsluier. Ik zie hem de laatste tijd steeds vaker. Zo schuw als wat, maar hij laat heel duidelijk merken dat ie er is. Op de een of andere manier sluipt ie ook de boerderij in en zet de meest verschrikkelijke geurvlaggen uit. Gadverdamme! Ik overweeg om hem te vangen - als dat lukt - en hem te laten castreren. Weg met die stank en er zijn al meer dan genoeg poesjes op de wereld.
Verder iets heel leuks. Familie Bofkont wordt beschuldigd van porno! We zijn uit de lucht gehaald bij Rijkswaterstaat en daar zit nu een heel ongelukkige fan met afkickverschijnselen.
En nog een reactie op de log van gister van ook een trouwe Bofkontfan:
zomaar, even een krabbeltje.
ben er vroeg uit gegaan gistermorgen.
heb meteen de pc aangezet.
heb zo moeten lachen om 'zwieber' en 'malle pietje' in het hooi.
(ik hoop dat jaro 's nachts een oog heeft kunnen dichtdoen,
want om 07.30 zag ik pietje maar in- en uitlopen onder zijn dekbed...)
geweldig!
grappig, heb ook de wereld draait door gezien
en hoewel ik gek ben op dieren, kon me dit op
de een of andere manier, ook niet boeien...
je hebt mijn 'waarom' daarover zojuist beantwoord via je site.
heel veel liefs, kracht en sterkte met de bofkontjes.
En dan nog zo'n hart - onder - riem - stekende mail van een grote varkensvriendin:
Hoi Dafne,
Weer tranen-met-tuiten van de week, bij de weblog van 9 maart (De Dag van Het Crematorium van Familie Bofkont).
Terwijl het helemaal geen naar stuk is, maar met humor geschreven. Misschien wel juist daarom. Ik zag het helemaal voor me...
Fantastische mensen daar zeg, niet alleen dat de Bofkonten daar gecremeerd mogen worden, maar ook dat je overal bij mag zijn!
(Prachtige foto, die met jouw gezicht links bovenin.) Vreemd eigenlijk dat in onze cultuur dat allemaal zo wordt afgeschermd.
Het lijkt me juist zo goed om daar tot op het eind bij te mogen zijn. Het hoort er eigenlijk gewoon bij.
Heerlijk ook weer om na de ellendige gebeurtenissen wat positiefs te lezen:
Ben zo blij dat het met de varkensneusjes goed gaat! Hoop alleen wel dat ze echt nog opknappen, en niet de rest van hun leven getraumatiseerd blijven.
En dat de twee kune kune varkentjes goed terecht zijn gekomen, en jij en Jaro bovendien ook. Wat een avontuur, jakkes!
En dan dat stuk over het Boekenbal! Je weet het zo op te schrijven dat ik het als een film voor me zie, geweldig!
Ben meteen Miss Piggy's weblog weer eens gaan lezen. Komt daar echt nog eens een boek van? Bij deze bestel ik meteen een exemplaar!
Moet alleen wel steeds aan het Zielige Varken denken. Die heeft dus de hele winter zonder stro gezeten. Afschuwelijk.
Helemaal alleen, en van zijn eigenaren zal hij ook niet veel aandacht krijgen, als een beetje stro al teveel gevraagd is.
Kan daar niks aan gedaan worden? Aan de andere kant, als dat kon had je het vast al gedaan.
Waarom hebben zulke mensen dan ook een varken? Doe dat dan gewoon niet! Dat kan ik maar niet begrijpen...
Verder had ik eigenlijk niks bijzonders. Zomaar en meeleef-mailtje was dit.
(Ik denk dat er vrijdagochtend om half 10 een hoop mensen in gedachten bij jullie waren, ik in elk geval.
Jakkes, nu alweer tranen-met-tuiten, Obama heeft toch heel wat losgemaakt...)
Woensdag 11 maart 2009
De Dag van de Mens & Dier Relatie...
Gister DWDD gezien? Hugo Borst met z'n gezever over het hondje van z'n vader? Matthijs zat er met een van gene vertrokken gezicht bij. Midden in dat geleuter kreet hij ineens: "Aan tafel!" En terecht. Het was niet om aan te horen.
Theodor Holman sprak zijn afschuw ook al uit over het geleuter van schrijvers over hun beesten. Ik heb er veel voorbij zien komen de afgelopen weken. De enige waar je naar kijken en luisteren kon zonder je tenen te krommen was Charlotte Mutsaers. Bij alles wat ze zegt en doet zit een grondigheid die onmiddellijk overtuigt. Ze is helaas ook altijd te intelligent voor haar ondervragers.
Zo ook nu weer. Wat er nou zo leuk aan haar hondje Pieter is? "Die vraag kun je niet stellen" sprak ze streng & stralend. Ook zo'n leuke eigenschap van Charlotte Mutsaers. Zo grondig als ze is (streng) zo licht is ze in de manier waarop ze die ernst altijd naar buiten brengt (stralend). "Dat is een oneigenlijke vraag." Uit beleefdheid deed ze wel een poging. "Wij houden van hem en hij van ons en daar is alles mee gezegd." En zo is het. Denk daar maar eens over na, dames en heren.
Zelfs Thomas Rosenboom die toch zo verfijnd over zijn huiskonijn denkt, was ineens een van zovele schrijvers geworden die over hun huisdier zemelden. En dat was niet zijn schuld, maar kwam door de platte format van het programma. En daar gleed hij zelfs over uit.
Wat is dat toch? Zodra mensen over hun dieren gaan praten, gaat het mis. (Hoor wie het zegt, hahaha). Ik heb nog nooit een goed programma gezien over de mens/dier relatie. Nog nooit. Het blijft altijd steken in onhandig geklets. Het is te klein, te particulier, te intiem, vaak genant en bijna altijd dodelijk saai. Dat mensen er niet goed door uit de verf komen, is tot daar aan toe, maar het dier wordt daar zeker geen recht mee gedaan. Hoe het wel zou kunnen/moeten? Daar zit ik al heel lang op te broeden. Welke vorm? Wordt Vervolgd dus.
Gister een les gegeven aan studenten van de Hogeschool INHOLLAND Delft (School of Agriculture and Technology) over de mens/dier relatie. De studenten kwamen in hun beste kleren naar Het Beloofde Varkensland. Wat ze naar Familie Bofkont had gebracht, was mijn eerste vraag aan ze. "School" was het antwoord. En wat hun opleiding precies inhield. Daar kon niemand een echt antwoord op geven. "Iets met dieren."
Later vertelde Dennis dat dit allemaal de schuld is van Geert Dales, het opperhoofd van de Hogeschool INHOLLAND, hahaha. De organisatie van de Hoge Scholen is veel te groot, lomp en complex geworden en heeft zichzelf de das om gedaan door het marktdenken: Iets met dieren...
Niet echt een plek voor passie dus.
De docente die meekwam, bleek samen gestudeerd te hebben met Peter Klaver. Zij luisterde enthousiast naar de verhalen over Peter's inbreng op Het Beloofde Varkensland. Hoe we hier dingen aanpakken die nergens anders gedaan worden, operaties uitvoeren, kwesties uitzoeken, oormerken weigeren, maar wel een eigen I & R systeem daar tegenover zetten etc. Interessant wat zij mij over Rosa kon vertellen wat betreft haar stierengedrag (Rosamunde is een pot). Ze onderzocht haar clitoris om te kijken of er ook sprake was van enige penisvorming. O jee! Laat de marktdenkers het maar niet zien! Straks moet Rosa nog naar de plastische chirurg voor een schaamlippencorrectie!
"Of ik weer een ander buffelkalfje ging nemen", werd er nog gevraagd door een jongen, die zich wil gaan bekwamen in honden en kattenvoer. Koeien en varkens hoorden op z'n bord en met die afstand nam hij dan ook kennis van de Familie Bofkont.
Nee. Ja. Weet ik niet. Misschien ooit. Voorlopig zeker niet. Obama is niet te vervangen. Zijn dood heeft me ontregeld. Dat had ik niet bij Opaatje. Dat klopte, die was al zo oud. Zijn tijd zat erop. Maar Obama was nog maar een baby en die horen niet dood te gaan. Wat was/is de betekenis van Obama voor mij en de Familie Bofkont geweest? Waarom was hij hier? Die vraag moet eerst beantwoord kunnen worden.
En zo werd het toch weer een interessante dag op Het Beloofde Varkensland, want alles wat hier gebeurt doet er toe. Een kwestie van aanvaarden. Straks wordt het hier nog een Boeddhisten Boerderie!
Dinsdag 10 maart 2009
De Dag van Het Boekenbal...
Juffrouw Loes is uitgelaten. Ze wil vanavond naar het Boekenbal.
De hele nacht is ze al bezig geweest met de pasjes van de Vogeltjesdans.
En ze kan het!
"Wie gaat er mee?" roept ze opgetogen. "Niemand Juffrouw Loes. Niemand," antwoordt Billie B. "Heb je Dafne gister niet thuis zien komen? Met die 2 bussen onder haar arm? Daar zit Obama in."
"Nou, dat weet ik ook heus wel hoor", snibt Juffrouw Loes. "En ik ga toch!" Ze vliegt de bocht van de schuur om en stormt zomaar wat rondjes door de boomgaard, op niks af.
Billie Bofkont kijkt haar na. "Die meid heeft het voorjaar in haar kop. En als we niet oppassen staat ze vanavond inderdaad nog te zwieren met Jan Mulder in de Schouwburg!"
"Ze heeft geen kaartjes", roept Aagje snel. "Ze komt er toch niet in!" Billie Bofkont zegt niks. Hij weet iets dat geen enkele andere Bofkont weet. Zal hij het zeggen? Nee, beter van niet. Dan is Juffrouw Loes helemaal niet meer te houden.
Even later komt Miss Piggy bij hem buurten. "Zeg, Billie, weet je wat ik zo gek vind? Het thema van de boekenweek is toch dieren in de literatuur dit jaar? En ik ben niet eens uitgenodigd, terwijl ik jaren geleden al een boek geschreven heb! Jij hebt toch ook een boek geschreven over de avonturen van Familie Bofkont? Zouden ze ons vergeten zijn?"
Billie kijkt de andere kant op. Miss Piggy geeft hem een por met haar neus. "Billie! Ik vraag je wat!" En dan moet Billie wel. "Ik heb 2 kaartjes, zegt hij zacht. Maar je houdt je mond Miss Piggy!"
Wordt Vervolgd.
|
|
|
Maandag 9 maart 2009
De Dag van Het Crematorium van Familie Bofkont
Ze beginnen me onderhand een beetje te kennen op het crematorium voor poezen, honden, cavia's en sinds een paar jaar ook van Familie Bofkont.
Ze weten nu dat ik zelf mijn overleden Bofkont de oven in wil schuiven.
"Maar mevrouw! Dat moet u niet willen! Dat is zo naar voor u! Niemand komt ooit 'achter'! Gaat u toch rustig 'voor' een kopje koffie drinken. Wij zorgen voor alles!"
Ze weten nu dat ik met mijn neus tegen het ruitje gedrukt sta om mijn geliefde Bofkont in vlammen te zien opgaan...
"Mevrouw, doet u dat nou maar niet. Dat is zo'n naar gezicht voor u."
Ze weten nu dat ik altijd alles wil weten. Waarom Obama zoveel langer de oven in moet dan Opaatje bijvoorbeeld...
"Tja. Varkens verbranden zichzelf mee vanwege hun vet. Koeien moeten veel langer branden omdat het herkauwers zijn. Neemt u me niet kwalijk, dat ik het zo zeg. Een raar praatje. Maar ja, u vroeg er zelf naar."
Ze weten nu dat ik in 1 van hun medewerkers onmiddellijk David herkende van Six Feet Under...
"Nee, dat heb ik nog nooit van iemand gehoord. En ja, ik kijk heel soms wel eens. Maar wie die David nou is, dat zou ik echt niet weten."
Ze weten nu dat ik 'voor' steevast de slappe lach krijg tijdens de koffie met het koekje na afloop:
"Zo. Gaat u hier maar even lekker zitten. Koffie? Koekje? Veel sterkte hoor."
Even later:
Zo. Ik kom nog even wat gegevens noteren. Hoe oud was het kalf ook weer zei u? Obama? Nee, dat vroeg ik niet. Hoe oud was ie? Een maand? Juist ja. Dan rekenen we 300 euro voor deze crematie. U kunt vanaf morgen de as ophalen tussen 13.00 en 17.00 uur. Nee, zondags zijn we vrij. Dan wordt het dus maandag."
Ze weten nu dat ik alles bestudeer wat daar in die rouwkamer tentoongesteld staat: 'Modern' vormgegeven urnen, attributen, zilveren kokertjes voor om je nek met as van je dier er in...
"Kijkt u rustig even rond."
Ze weten nu dat die spullen niet aan mij besteed zijn...
"Had u nog speciale wensen wat betreft de urn?"
Ze weten nu dat ik een basaal blik wil met de as erin...
"Ja. Dat kan natuurlijk ook altijd. Een gewoon blik. Zoals u wilt."
Ze weten nu dat ik heel specifieke wensen heb over wat er op het etiket moet komen te staan aan gegevens van mijn overleden Bofkont... "Hoe bedoelt u? Eerst Obama, dan Familie Bofkont en achter de schuine streep dan Het Beloofde Varkensland?"
Wat ben ik blij met dit crematorium en deze mensen.
Ze zijn het enige crematorium in heel Nederland waar ik terecht kan met de Bofkonten. Natuurlijk zou ik niks liever willen dan een eigen Bofkont Begraafplaats hier op het land. Mag niet. Tweede keus is cremeren. Mag ook niet.
Wat ik met Obamaatje had moeten doen was hem om 6.00 uur in de ochtend aan de weg leggen. Dan zou er een vrachtwagen langsgekomen zijn om hem met een grijper in de achterbak te laten vallen. Na Wim doe ik dat niet meer. Wim hing in de grijper en bonkte met een harde klap tegen de carosserie aan.
"Vanaf nu gaat het anders!" riep ik. "Dit doe ik nooit weer! Wet of geen wet, hier doe ik niet meer aan mee." En toen Donker Wijffie ineens dood ging heb ik alle Nederlandse dierencrematoria afgebeld. "Ja hoor. Wij cremeren ook wel grotere dieren. Wat zegt u? Een hangbuikzwijntje? Nee, die niet. Wel grote honden. Waarom niet? Nou het mag niet he? Nee hoor. Daar beginnen wij niet aan."
Er was er maar 1 die zei: "Mevrouw, voor ons is een dier een dier. U kunt net zoveel van een zwijntje houden als van een hond of kat. En als u met uw zwijntje op de stoep staat, zullen we u heus niet laten staan."
Bingo!
Dus daar ging ik met Donker Wijffie, Opaatje en nu Obamaatje.
En ik wilde meteen alles weten en zien en overal bij zijn. Ze weten dat nu allemaal en ze weten ook dat het totaal geen zin heeft om mij op andere gedachten proberen te brengen. Dus toen ik voor Obama belde werd de baas himself er bij geroepen: "Ha! Een bekende stem! U wilt er zeker weer bij zijn he als ie de oven ingaat? Nou, dat gaan we dan even voor u regelen."
En zo is het gegaan. Sinds kort heeft dit crematorium ook een gigantische oven voor paarden. Een hele geruststelling. Nu weet ik tenminste ook waar ik met Rosa & Griet heen kan als het zover is. "Ergens tussen de 1750 en 2000 euro mevrouw."
Dat wordt dus sparen. Ik hoop nog heeeeeeeeeeeeeeeeel erg lang!
En nu ga ik de as van Obama ophalen.
Zondag 8 maart 2009
De Dag van Goed Nieuws over Arme Varkensneusjes & Nog Meer Varkensavonturen...
De arme varkentjes uit Bergen op Zoom zijn verlost van hun neusringen en krammen!
Binnen een week na mijn bezoek. Hoe was het ook alweer?
Hangbuikzwijntjes gespot op een dierenweitje van een groot complex voor verstandelijke gehandicapten (zie ook weblog van 25 februari 2009). Ik werd getipt door een buurvrouw. Bij navraag bleken de stakkers ook nog 2x mishandeld te zijn. Eerst de ringen. Dat bleek waarschijnlijk niet afdoende - leer mij varkens kennen, al hang je een hangslot in hun neus, dan nog proberen ze door te wroeten - en een maand later nog eens de krammen rond de wroetschijf. Middeleeuwse Martelmethode. Goede Buurvrouw had met eigen ogen de bloedende neusjes aanschouwd.
De Goede Buurvrouw stuurde een klacht naar de instantie en werd vervolgens zand in de ogen gestrooid door regels van Dierenbescherming en Politie. Conclusie: De Milieupolitie zou er op af gaan. Milieupolitie?? Wat hebben die daar in godsnaam te zoeken? Achterlijk gedoe. "Dit een uitsluitend een kwestie voor LID of AID" zei ook dierenarts Peter Klaver.
Jaro en ik er op af, vorige week vrijdag. Bij thuiskomst ruggespraak met Jort Kelder: 'Gebruik mijn naam waar nodig, graag.' Ik belde dus maandag met de instantie en ter bevestiging daarvan stuurde ik nog een strategische mail. Milieupolitie werd vervolgens afgeblazen en Goede Buurvrouw werd uitgenodigd op gesprek.
Inmiddels was ik helemaal in beslag genomen door het gevecht voor Obama's leven. Na zijn crematie kreeg ik een verheugend bericht van Goede Buurvrouw. De hangbuikzwijntjes zijn verlost van neusringen en krammen! Morgen worden de hekken van hun woning verhoogd zodat ze niet meer belaagd en verwond kunnen raken door de dwergbokjes. Goede Buurvrouw blijft alles volgen en houdt mij op de hoogte. Dat is fijn want Bergen op Zoom is niet naast de deur.
Maar nu komt het:
Omdat Bergen op Zoom inderdaad ver weg is, maar wel vlak bij het dorpje van Het Drama Van De Achtergelaten Kune Kune Varkentjes (zie mijn weblog van 22 januari 2009) besloten we daar die vrijdag ook nog even langs te gaan. Het was inmiddels avond, stikkedonker en we moesten ergens op een zeedijk zijn in de middle of nowhere. Niet te vinden. Bellen naar Dennis. Die loodste ons uiteindelijk via zijn beeldscherm naar de plaats delict in een volstrekt uitgestorven gebied. Het regende en waaide keihard. Sfeerverhogend dus, op het lugubere af.
We reden over een heel smal modderig weggetje op het donkere leegstaande pand af, dat als enige in de wijde omgeving te bekennen was. Jaro sprong over een hek en verdween in de duisternis op zoek naar de plek van de verlaten varkens waar ik al zoveel mails over gekregen had. Ook van een goede buurvrouw, maar dan weer een andere uit een ander gehucht. Ik zou intussen gaan uitzoeken waar ik de bus kon keren op dat doodlopende weggetje.
Zie ik ineens in mijn achteruitkijkspiegel twee koplampen naderen. Langzaam maar zeker. De auto stopt een meter of 20 achter mij. Er gaat een dreiging vanuit. Foute boel. Ik weet het meteen. Foute boel. Bellen! Ik moet Jaro bellen! Maar waar ik ook zoek in de gauwigheid, geen mobiel. 'Als ie zich nu maar schuihoudt achter dat huis'. Ik geef gas, rij een stukje door op zoek naar een inham, in de hoop dat de auto mij volgt en passeert. Dan moet Jaro weer op het pad staan, in de bus springen, gas en weg! Dat soort gedachten gaan vliegensvlug door me heen.
Maar de auto blijft staan waar ie staat. Even later begrijp ik waarom: Ik kom uit op een weiland. Het weggetje houdt op. En er is nergens een plek om te keren. Er is maar 1 mogelijkheid en dat is achteruit. Ik zit als een rat in de val. Ineens zie ik Jaro opduiken. Ik draai mijn raampje open en hij wil wat zeggen. "Schiet op!" sis ik hem toe. "Blijf daar niet staan! Spring die bus in!"
Binnen no time zit ie naast me en ik probeer de deuren aan de binnenkant op slot te doen. Vergeefs, want ik weet niet hoe dat moet. Jaro ook niet. Inmiddels krijg ik razendsnel informatie van hem. Er zitten 2 kerels in die auto. Wat Jaro daar aan het doen was. Dat moesten ze maar aan mij vragen, was zijn antwoord geweest. Goed. Binnen een seconde neem ik een besluit. "Jaro we gaan er op af. 1, 2, 3, in godsnaam!"
We springen de bus uit en lopen in het donker richting het licht van die brandende koplampen. Een meter of 10, 15. Daar zwaaien de portieren open en er lopen 2 gestaltes op ons af, waarvan 1 met het formaat van een klerenkast. Shit! Ik haal diep adem en loop met uitgestoken hand op hem af: "Dafne Westerhof van Het Beloofde Varkensland uit Amstelveen. Ik heb een tip gekregen van de Dierenbescherming over twee varkentjes. Of ik even wilde gaan kijken".
De man is een en al achterdocht, weigert mijn hand, neemt hem dan toch vol tegenzin aan. "Bewijs dat dan maar eens". Ik wijs op het logo op de bus. "Kom maar mee". Ik ruk de achterdeur open en toon de dikke laag stro. De mannen zijn nog niet overtuigd. Ik loop naar voren en pak mijn mandje. "Hier, de PAROOL PS. Dat ben ik met BabyBig. Ik hou de cover onder het licht van de de koplampen: "Kijk maar. Daar staat het. 'Welkom op Het Beloofde Varkensland'". De mannen twijfelen. En voor nog meer bewijs blader ik vliegensvlug de 8 pagina's tellende coverstory voor hun ogen door. Ik zie Arie Bombarie voorbij flitsen, Miss Piggy, Aagje, Vrouw Vos, Maximiliaan, Mannetje Bromsnor, Rosamunde, Brutale Griet. "Ziet u wel?"
"Er zijn hier geen varkens meer," luidt het antwoord. "Wat doen jullie daar met die bus? Wilden jullie weer gaan inbreken?" Weer gaan inbreken? Hoezo weer gaan inbreken? De kwestie wordt steeds ingewikkelder. Er blijkt daar ingebroken te zijn, de avond daarvoor. De mannen denken ons op heterdaad betrapt te hebben.
Hoe kan ik ook zo stom zijn om in het donker op werkbezoek te gaan bij een paar achtergelaten varkens? Dat de varkens daar niet meer zitten, dat weet ik allang. Maar dat kan ik maar beter niet kan zeggen, want wat hadden we daar dan inderdaad nog te zoeken? Een lang verhaal kort: Op een gegeven moment zitten we gelukkig weer in de bus en daar gaan we. Ze hebben ons nog een heel stuk achtervolgd.
Toen we eindelijk op de snelweg zaten, keken Jaro en ik mekaar aan. Pffft. Zo. Dat doen we dus nooit weer, in het donker op zoek naar achtergelaten varkens.
De waarheid was dat ik een paar weken daarvoor de Kune Kune Varkentjes al had kunnen herplaatsen vanaf hun tijdelijke opvang. De varkentjes wonen al lang en breed op een boerderij in Friesland. Ik had dat adres voor ze geregeld en was van te voren nog naar Friesland gegaan om te kijken of dat een geschikte plek was voor de verlaten varkens.
Waarom dan toch nog naar de plaats van delict? Nu ik toch in Bergen op Zoom was en zo dicht in de buurt, wilde ik eens met eigen ogen zien waar die arme varkentjes achtergelaten waren. Zonder stro, zonder eten en drinken, tot de goede buurvrouw zich over hen ontfermde. En hoe de inspecteur van LID toch tot zulke liefdeloze besluiten had kunnen komen bij de afhandeling van die hele kwestie.
Maar, zoals gezegd dat hadden we dus beter niet kunnen doen.
Feit is dat Jaro en ik beiden het gevoel hadden 'door het oog van de naald' gekropen te zijn. Welke naald? Daar wil ik verder niet over nadenken, heb ik besloten. Maar dat de "Familie Bofkont op papier" als beschermengeltjes over ons gewaakt hebben, dat staat voor ons allebei als een paal boven water.
Zaterdag 7 maart 2009
De Dag van Obama, Obama en nog eens Obama
Obama heeft op me gewacht, afgelopen donderdagochtend.
De voorlaatste voeding was om 4 uur 's nachts geweest.
Hij heeft toen gevochten voor z'n leven.
20 minuten (!) deed hij er over om die fles naar binnen te krijgen.
De laatste 200 cc lukte niet meer, maar ik was tevreden.
Hij had het helemaal zelf gedaan, ik had hem op geen enkele manier gedwongen en met de nodige rustpozes kreeg ie 't voor mekaar.
Toen ik om 8.00 uur weer naar hem toeging richtte hij z'n kopje op en zag dat ik het was. Hij wilde nog vechten maar hij was wanhopig en kreunde van pijn. Telefoontje met Peter. Die wist ook niets anders meer dan pijnstillers.
Toen ik even wegliep moet het gebeurd zijn.
Obama is op eigen kracht gestorven.
Een rare dag achter de rug. Om te beginnen had ik hier helemaal niet zullen zijn, maar in de schaapskooi bij vriendin de Schaapsherder om haar te assisteren bij de geboorte van de lammetjes. Maar ik had woensdag alle afspraken al afgezegd. Dus was ik hier wel en om de zinnen wat te verzetten heb ik toch zelf de ochtendworkshop gedaan, die Jaro en Dennis aanvankelijk van mij zouden overnemen.
Halverwege de middag waren hier ook nog TV opnames met Georgina Verbaan en Ruby Wax. Dat zat al langer in de pen voor eind maart, maar Ruby bleek nu in 't land te zijn en de producent belde of het vanmiddag kon. Security in grote zwarte auto's op de dijk, omvangrijke crew, meerdere camera's, persoonlijke assistenten, fotografen, een doodsbange Ruby voor Arie Bombarie, een van blijdschap springende Georgina om Juffrouw Loes heen. Alles ging in hoog tempo aan me voorbij. 'Ze heeft een kalfje dat Obama heet,' had Georgina al aan Ruby laten weten. Dat klopt. Die had ik. Nou ja, ik had hem een leuk leven willen geven. Obama was van zichzelf.
Maandagmiddag ga ik zijn as ophalen.
Wie trouwens blij is dat Obama is opgehoepeld, is PC Pietje.
Die kan nu gewoon weer bij zijn vrienden Zeus en Herman.
En bij hun hooi en melk. Tenminste eentje die een fijne tijd heeft...
Vrijdag 6 maart 2009 - avond
Het is morgen pas 3 weken geleden dat Obama bij Familie Bofkont arriveerde. Hij is hier dus maar 19 dagen geweest, maar het lijkt wel 3 jaar. En niet alleen voor mij. Zelfs mensen die hem nooit in levende lijve zagen, zijn geschokt door zijn plotselinge dood.
Zoveel kaarten en mails. Iedereen is het er over eens: Zo'n jong dier, en er lag hier zo'n prachtig leven voor hem in het verschiet. Maar het was ook zijn aanhankelijkheid, z'n oude ziel, zijn intensiteit. Obama was bijzonder. Hij heeft veel indruk gemaakt op iedereen die hem meemaakte. Het voelt heel raar dat hij niet meer in z'n hoekje ligt en mij overal volgt met zijn stille, wijze ogen.
Toen we naar huis reden na de crematie zagen we een dood schaap liggen in het weiland. Een ander schaap lag er dicht tegen aan. Verder geen beesten. Alleen die twee en een stel kraaien die bovenop het dode schaap stonden te pikken. We reden de snelweg af en zijn naar ze op zoek gegaan. Toen we niet meer verder kwamen met de bus in het weiland zijn Dennis en Jaro er stilletjes heengelopen. De kraaien vlogen weg, maar ze zagen nog net die twee samen, de een dood, de ander levend.
Eerst dacht ik nog de Dierenbescherming moet gebeld, maar wat zou dat levende schaap daar aan hebben? Die zou helemaal in zijn eentje achterblijven. Bovendien, nu hebben de kraaien nog een hapje. Zo moet het dan maar.
We kwamen ook nog langs Het Zielige Varken, vlak bij het crematorium, dat natuurlijk nog steeds geen stro had gekregen en ook nooit krijgen zal. Het Zielige Varken lag in zijn open kotje. Hij had wat snippers papier naar binnen gehaald. Maar die paar snippers hebben hem niet kunnen beschermen tegen de nachtvorst en ijskoude nachten, nog niet eens zo lang geleden. De vergane sprietjes stro die er lagen, waren nog van september, van een strobaal die we hem brachten na de crematie van Opaatje. Het Zielige Varken was zichtbaar een stuk magerder geworden. Hij maakte een eenzame indruk. Ik had nog een groot stuk cake en een paar krentenbollen. Hij heeft gesmuld en we hebben al het stro van Obama uit de bus in zijn hokje gelegd.
Toen we terug waren op Het Beloofde Varkensland scheen de zon. Maar de wind was koud en ik kon geen beschut plekje vinden. En ik was al zo koud van veel te weinig slaap en het ontheemde gevoel. Toen werd ik geroepen door Juffrouw Loes. Zij en Swientie hadden het voor mekaar. Achter een hoge wal van oud stro, mest en takken hadden ze een heerlijk plekje in de zon op het zuiden gevonden, helemaal uit de wind.
Ik riep Jaro en Dennis en we zijn op een kluitje in de zon gaan liggen. Swientie en Juffrouw Loes boven op ons, Wildeman aan onze voeten aan de overkant van de sloot, Knor & Knorrie doken ineens op vanuit het niets, de ieniemienies dribbelden blij knorrend op ons af, Pietje liep in het weiland gras te smakken, kortom De Familie Bofkont gaf weer betekenis aan alles. Even later werd ik door de radio gebeld. Of ik wist dat het vandaag Wereldvarkensdag was? Nee. Nou ja, eigenlijk toch wel. Geen betere troost dan gelukkige varkens...
Vrijdag 6 maart 2009 - ochtend
Obama ligt opgebaard in een zee van bloemen.
De witte rozen komen van Erin en Maya.
Boy George hield de wake tot middernacht.
Straks wordt Obama gecremeerd, om 9.30 uur.
Afscheid van Buffelkalfje Obama
Op donderdagochtend 5 maart 2009 is het buffelkalfje Obama van Familie Bofkont overleden.
Obamaatjes fans zijn vanavond welkom op Het Beloofde Koeienland om afscheid van hem te komen nemen.
Afscheid Obama
Donderdagavond 5 maart 2009
van 20.00 - 22.00 uur
Graag aanmelden per mail@familiebofkont.nl voor route.
Obama wordt vrijdag gecremeerd, waarna zijn as verstrooid zal worden op Het Beloofde Koeienland.
Het Beloofde Koeienland
Donderdag 5 maart 2009
Vanochtend om 8.30 uur is Obama overleden.
Hij is verlost van de pijn.
Dat is een troost voor ons en iedereen die hem in zijn en haar hart gesloten had.
Woensdag 4 maart 2009
De Dag van Obama & Artis?
De mest van Obama is onderzocht door de Dierenkliniek Europaplein en daarna opgestuurd naar de Faculteit voor Diergeneeskunde in Utrecht. Hij krijgt injecties, allerlei spullen tegen de diarree en voedingssupplementen. Ik heb biest gehaald bij de buurboer, Obamaatje ligt onder de warmtelamp en een aantal dierenartsen en kalverspecialisten houden regelmatig ruggespraak met elkaar. Daaraan vooraf heb ik nog een paar keer met de buffelboer gebeld, waar Obama geboren is. Peter belt om de paar uur naar Het Beloofde Koeienland hoe het gaat. Wat kunnen we nog meer doen?
Alle liefde, aandacht en zorg van de wereld aan Obamaatje geven en de tijd zijn werk laten doen. Kan ik vanmiddag weg? Dat is de grote vraag. Ik ga het eerste boek in ontvangst nemen van Wieke Biesheuvel. Tenminste zo is dat lang geleden al afgesproken. Wieke schreef een boek over dieren en mensen en kwam mij daar ook over interviewen. Ze was zo onder de indruk en liep als Alice in Wonderland over Het Beloofde Varkensland, van de ene verbazing in de andere.
Het mondde uit in het hoofdstuk over Familie Bofkont van 26 pagina's. Dat werd het hart - letterlijk en figuurlijk - van haar boek 'Hok van 't slot'. Daardoor werd ik door de uitgever gevraagd het eerste exempaar tijdens de boekpresentatie in ontvangst te willen nemen. Dat is dus vanmiddag in de Tijgerzaal in Artis. Ik ga ook een verhaal houden over onze omgang met dieren anno 2009, daarna neem ik plaats in een forumdiscussie o.l.v. Cisca Dresselhuys over dierenwelzijn. Hoofd Dierenwelzijn van het Ministerie LNV zit ook aan i.p.v. Gerda Verburg, die kon helaas niet.
Althans, zo is het de bedoeling allemaal. Ik hou nog steeds een slag om de arm en er rekening mee om op het laatste moment iemand in mijn plaats te moeten sturen. Want Obama gaat altijd voor. Jaro komt sowieso om Obama te verzorgen, dus ik kan wel weg. Maar de vraag is of Obama goed genoeg is om mij naar Artis te laten gaan. Gisteravond kon hij nog steeds niet opstaan, daar heeft hij geen kracht meer voor. Wel was zijn ondertemperatuur weer wat opgelopen dankzij de warmtelamp en tilde hij z'n kopje weer op. Zeus was getuige. Om 13.00 uur neem ik een beslissing.
Dinsdag 3 maart 2009
De Dag van Obama
Obama is ernstig ziek.
Gisteravond kwam Peter nog met piepende banden uit Nijmegen terwijl hij eigenlijk een vergadering moest voorzitten in Utrecht.
Obama ging voor.
Vandaag schakelt hij de beste kalverspecialist van Nederland in.
Wordt Vervolgd.
Maandag 2 maart 2009
De Dag van De Personal Organizer...
Gistermiddag moest ik weg en Engel E. kwam dus weer om Zeus, Obama en Stiertje Herman de fles te geven. Dat doet ze geweldig, dus dan kan ik ook met een gerust hart Het Beloofde Varkensland verlaten. Bovendien doe ik haar een groot plezier om af en toe op te hoepelen, want prive quality time met de drie heertjes, een groter genoegen kan ik haar niet doen.
Grote verrassing bij terugkomst! De kaboutertjes waren ook nog eens langs geweest. Het catering keukentje helemaal aan kant! Kastjes uitgesopt, dozen opnieuw ingedeeld, spullen overzichtelijk gerangschikt, boodschappen gedaan, tabletten chocolade in de koelkast. Wat een luxe. Zo wil ik alle dagen wel thuiskomen. Daar droom je dus van. Dat tussen al die mensen die hier vrijwilligerswerk willen komen doen, er zo'n talent tussen zit. Die dat ongevraagd doet, omdat ze het graag doet en daarom ook zo goed kan. Een geschenk uit de hemel.
Hele bossen vrijwilligers zou ik hier kunnen hebben, maar de meesten willen toch varkens aaien, terwijl werken op Het Beloofde Varkensland toch echt wat anders is. Zo langzamerhand ontstaat er op een organische manier een ploegje waar ik op kan bouwen. Dennis (uiteraard!), Jaro, Maya, Erin, Claudia & Dirk-Jan, Ingeborg, Marina, Miss J. & Yuval, Leonie & Zachte Kees. Nou ja Kees, maar hij heeft net zo'n zachte uitstraling als mijn Zachte Kees had en ik het fijn vind om die naam af en toe nog eens uit te kunnen spreken. En niet te vergeten Giel, als onze eigen Varkensnieuwsomroeper en Jort als Consigliere van Familie Bofkont. Een geruststellende gedachte die club, zeker als ik 's nachts plannen lig te maken over hoe het allemaal verder moet.
Dat huishoudelijke werk, schoonmaken, ramen zemen etc. ik heb er geen hekel aan, maar de tijd ontbreekt gewoonweg. Eens per jaar de ramen lappen is veel hier en als ik die dan af heb, ben ik reuze voldaan omdat het weer zo mooi en fris oogt. Ik neem me altijd voor om vanaf dat moment 'de boel bij te houden', maar dat komt er dus nooit van.
Varkens redden, zaken regelen voor arme varkensneusjes - daarvoor helemaal heen en weer naar Bergen op Zoom -, Familie Bofkont verzorgen, iedere dag en avond tig mails beantwoorden met vragen over beesten in het algemeen en varkens in het bijzonder, workshops voorbereiden, lezingen geven, media ontvangen, interviews geven, noem het maar op. Ik ben zo'n beetje 10 personen in 1. Plus dat leven op een boerderij met beesten sowieso alles tot de tiende macht is. Een paar ramen lappen is niet erg, maar het zijn er hier zoveel dat het nauwelijks in 1 dag af komt.
Vaak heb ik de Bofkonten gevraagd er niet zo'n bende van te maken. En vaak hebben ze ook plechtig beloofd hun leven te beteren. Aagje heeft zelfs een poging gedaan om zich te bekwamen als hulp in de huishouding. Ze bracht meteen een paar assistenten mee. Het werd geen succes...
Maar die kaboutertjes zijn een uitkomst en het was ook nog eens 1 maart.
Het wordt voorjaar!
Zondag 1 maart 2009
Shownieuws!van een van onze verslaggevers
Obama wint het van Angelina Jolie!
De bodyguard van Brad Pitt en Angelina Jolie is gesignaleerd bij de Familie Bofkont!
Het is niet de eerste keer dat hij gesnapt werd bij de Bofkonten in Amstelveen.
Zo troffen onze paparazzi hem al eens schaatsend aan op Het Beloofde Varkensland met een donkere schone die aanvankelijk werd aangezien voor Angelina Jolie...
Maar deze keer hadden we beet: Gespot tijdens de Nacht van Het Varken!
Reactie van de bodyguard:
"Er gaat niks boven een lekker varken!
Hoewel... als ik mocht kiezen tussen Angelina Jolie en Obama,
dan wordt het toch echt Obama!"
Angelina Jolie en Brad Pitt waren helaas niet bereikbaar voor commentaar...
en zo is het allemaal gekomen...
Dag xxxx, dank voor je foto's met Angelina en Brad.
Met wie sta je liever op de foto?
Met Angelina of Lamme Zus, hahaha!
Wordt Vervolgd.
Dag!
Dafne & Familie Bofkont
Het Beloofde Varkensland
Hoi Dafne,
Als ik echt mag kiezen, dan het liefst met Obama. Wat een schat is dat!
We komen gauw weer langs!
Groeten xxxx
naar vorige maand (februari 2009)
| mail@familiebofkont.nl | www.familiebofkont.nl |