en nog veel meer...
Kom naar de Familie Bofkont Workshop
vraag hier het programma aan
Teambuilding bij Familie Bofkont om nooit meer te vergeten? neem contact op met communicatietrainer Dafne Westerhof...
Workshop - Vrijgezellenfeestje - Teambuilding - Bedrijfsuitje - Familiebijeenkomst - Feestvarken foto's
naar volgende maand (maart 2009)
Zaterdag 28 februari 2009
De Dag van Van Het Ene In Het Andere...
Pas om 23.00 uur weer terug op Het Beloofde Varkensland gister.
Een heel avontuur achter de rug.
Je hebt erg - erger - ergst.
Maar de arme neusjes vallen in de categorie ALLERergst.
Wordt Vervolgd.
Nu iets heel anders want het leven van een Varkensvrouw is net een achtbaan.
Ik vlieg van de ene gebeurtenis in de andere acitiviteit en vandaag komt er een jarig Feestvarken met aanhang en daarna een Bruid met gevolg.
Aan de arbeid dus, erf schoon, Bofkontsoep koken en taart op tafel!
Vrijdag 27 februari 2009
De Dag van Schepper & Co & De Arme Neusjes...
We zijn eruit! De Bofkonten zijn God!
Had gister Schepper & Co over de vloer. Radio-interview. Over mijn leven met de dieren, de schepping, het paradijs en moslims. Het was de moeite waard om geinterviewd te worden door iemand, die zich nog liet verwonderen. De journalist maakte een transformatie door op Het Beloofde Varkensland. Alsof hij een saunabezoek had afgelegd met een ontspanningsmassage na afloop.
Zo druk hij binnenkwam, zo kalm en verkwikt hij weer vertrok. Helemaal in de mood van de Bofkonten, onder de indruk, dat bleek, want even later was hij al weer terug, nog steeds op de rubber laarzen omdat hij z'n schoenen vergeten was. "Het is hier het paradijs! Dit is religie!" "Maar dan wel afgrijselijk paradijselijk", antwoordde ik meteen en vertelde over de andere kant van de medaille, het harde werken en de sloopaspiraties van mijn Bofkonten.
Was hij net helemaal into Aagje & Vrouw Vos, kwam Juffrouw Loes ineens binnenwandelen en wierp zich aan zijn voeten voor een massage. Zomaar. Overdonderd door zoveel geluk bleek er ook nog eens een Varkensmassagesalon te zijn waar de varkens op dik stro op hem lagen te wachten. Hoe was het toch allemaal mogelijk.
Ik vertelde over de opera die hier is opgenomen waarin God verbeeld werd als 80-jarige vrouw in een stropaleis met allemaal varkens rond haar voeten.
Al pratend kwamen we tot de conclusie dat de beesten van Het Beloofde Varkensland eigenlijk God zijn. Dat dieren voor mij een ondoorgrondelijk geheim hebben, een mysterie en dat ze daarom zo'n aantrekkingskracht op mij hebben. Hij vergeleek dat onmiddellijk weer met God die ook een mysterie is voor gelovigen. Het was echt leuk om met hem te praten en mijn gedachten te moeten formuleren op vragen die niet elke dag gesteld worden. Veel van wat ik zei over mijn leven met de beesten op Het Beloofde Varkensland schijnt in de bijbel te staan. Dat wist ik niet, want ik ben a-theistisch opgevoed. Toen hij vertrokken was, zei Jaro dat ik dus God ben, hahaha. Nou, zo kan ie wel weer. Hoewel die 80-jarige operazangeres temidden tussen haar varkens, zo hoop ik er ook nog bij te zitten op die leeftijd.
Zometeen ga ik met Jaro op pad in de Vrachtwaggel. Op naar de varkentjes met de arme neusjes. Die neusjes zitten me ontzettend dwars - en mij niet alleen, want er zijn veel mails op gekomen van verontruste dierenliefhebbers. Ik hoop dat we iets voor deze varkentjes kunnen betekenen...
Donderdag 26 februari 2009
De Dag van de Bofkont Bioscoop
Kom ik toch zomaar ineens weer een filmpje tegen met Miss Universe
in de armen van Erica Terpstra en een stralende Paul Cliteur ernaast.
Ik herinner me nog goed dat Erica Terpstra haar entree maakte en tegen mij schalde:
"Ga zitten! Ik wil alles van je weten! Ik heb al zoveel over je gehoord!"
Wat een hartelijk mens. En het is allemaal echt bij haar.
En ik heb bewegend beeld gevonden van de kleine Arie Bombarie!
En nog veel meer.
We zijn hard bezig om alles in orde te maken voor de Bofkont Bioscoop,
want dit moeten de fans zien. Arie Bombarie als ganzenkuikentje?
Je dag kan niet meer stuk.
EXTRA MEDEDELING
De inschrijving voor een Moorddag op
Het Beloofde Varkens & Koeienland
van zondag 15 maart
is vanaf heden geopend!
Vraag het programma aan via workshops@familiebofkont.nl
Woensdag 25 februari 2009
De Dag van De Verschrikkelijk Wrede Dierenarts
Sommige dierenartsen zijn hun vak niet waardig. Lees onderstaande mail maar eens die ik vlak voor het slapen gaan nog even kreeg. Zo'n smeerlap zou zijn beroep niet meer mogen uitoefenen. Varkens ringen is al jaaaaaaaaaren bij wet verboden. Waarom? Omdat het heel wreed is. Het inbrengen van de ring en de vooroorlogse krammen is een middeleeuwse marteling en de varkens zijn voor de rest van hun leven beroofd van hun instinct: wroeten.
Het doet zo verdomde pijn dat ze het wel uit hun kopjes laten om hun neus ooit nog in de grond te zetten. Deze stakkers zouden - gezien hun verdere leefomstandigheden - zachtjes moeten inslapen. Hun leven is hun hel. Ik kan de gedachte niet van me afzetten hoe dat ringen is gebeurd, met die gillende in doodsangst verkerende zwijntjes. Wat een schoft die vent of vrouw. Enfin lees zelf maar. De namen heb ik er vooralsnog uitgelaten, even afwachten wat de volgende stappen zijn, maar ik sta in de startblokken om Giel Beelen in te lichten.
Toevallig kreeg ik gister nog een mail van hem met een telefoonnummer dat ik kan bellen als er iets is met varkens. Iets leuks of iets naars en wat hij dan meteen op de radio kan omloeien door het hele land. Nou Giel, ik sta op scherp!
(zie ook weblog van 8 maart 2009)
Hallo Dafne,
In het dierenparkje van xxxxxxxxx, waar ik vlakbij woon, zitten twee hangbuikzwijntjes met ringen (groot) en ringetjes (het lijken krammen) in hun neusjes, het is walgelijk als je het ziet. Ik heb de dierenbescherming ingeschakeld en die hebben een proces verbaal opgemaakt, de dierenarts die dit heeft gedaan, willen ze niet noemen.
Dat hoorde ik dus vandaag van de dierenbescherming. De dieren zitten in een klein uitloop stukje van plm 3 bij 4m en mogen volgens de mensen daar niet wroeten!!!!????? De geitjes springen als de zwijntjes eten, over het kleine hekje en verwonden de rugjes, ze zijn er dan ook bang van.
Ik ben nog niet naar het kantoor van xxxxxxxx geweest, omdat ik bang was, dat ze de dieren dan misschien zouden laten verdwijnen.
Wel heb ik xxxxxxx en xxxxxxx van xxxxxxx ingelicht en nu jou dus.
Morgen wil ik ze met de feiten confronteren en ze dan mededelen, dat er al veel mensen zijn gemaild en de foto's door zijn gestuurd.
En dat ik een klacht bij ze neerleg.
Ik hoop dat je er iets mee kunt doen, zie foto's
Hartelijk groet, xxxxxxxxx
Dinsdag 24 februari 2009
De Dag van De Gratis Verslaving...
Meestal kost een verslaving ontzettend veel geld: Verslaafd aan gokken, verslaafd aan drank, verslaafd aan schoenen, verslaafd aan shoppen, verslaafd aan coke, noem het maar op. Plus dat die verslaving je ook nog eens aan de rand van afgrond kan brengen, platzak en noem maar op.
Maar verslaafd zijn aan de Familie Bofkont is anders: Iedere dag een weblog, helemaal gratis en voor niks. Kijken naar Bofkont TV? Kost helemaal niks. E- cards versturen naar je Adoptievarkentje? Geen geld. En het leuke is dat de Familie Bofkont Verslaving je leven niet verpest, maar verrijkt. Kom daar nog maar eens om.
Hoewel, menig baas heeft al geklaagd dat z'n werknemers wel heeeel erg lang naar iets zitten te kijken onder werktijd (het zal toch geen porno zijn?) maar tijdens het functioneringsgesprek kwam de aap uit de mouw: Familie Bofkont!
En nu krijg ik ook klachten binnen van verslaafden, hahaha. Obama is niet meer te zien! Wat is er aan de hand? Hoe komt dat? En dan treden er onmiddellijk allerlei ontwenningsverschijnselen op, zoals verlies van concentratie, een slecht humeur en voortdurend willen roken.
Geen nood verslaafden! Er is niks aan de hand. Obama is dik in orde, maar heeft een lievelingshoekje en dat is toevallig recht onder de webcam, dus compleet buiten beeld. Hij ligt daar graag. Straks zal ik eens kijken of de webcam verplaatst kan worden. Mooier is natuurlijk meerdere webcams, ook op het erf en vooral eentje in de Varkensmassagesalon. Die staan allang op mijn verlanglijstje.
Leuk om te kijken wat ze daar allemaal uitspoken. Voor mij ook handig, want dan kan ik 's nachts ook nog even kijken of Wildeman wel thuisgekomen is. Wildeman is nu 3 jaar en gedraagt zich al als een volwassen keiler (mannetjes everzwijn). Hij heeft een compleet eigen agenda, bemoeit zich niet of nauwelijks meer met de rest en leeft een solitair bestaan. Precies zoals hij bedoeld is in de natuur.
Als ik 's avonds of 's nachts nog even buiten ben, hoor ik hem altijd nog wel ergens rommelen, of wat gesnuif in de verte, soms doemt er ineens een grote zwarte gestalte voor me op en dat is dan altijd Wildeman. Keilers leven een eigen leven, zijn niet sociaal, tenzij er wat te vrijen valt, dan komen ze te voorschijn. Meestal is dat in het najaar, vanaf september zijn ze regelmatig bij de vrouwtjes te vinden.
Nu is het op Het Beloofde Varkensland een andere situatie, maar Wildeman leeft toch zoveel mogelijk naar zijn oeraard en dat kan hier gelukkig ook, omdat er zoveel plek is. Na zijn nachtelijke omzwervingen ploft hij meestal ergens neer, ver uit de buurt van de anderen. En als hij overdag ergens neerploft, wil hij een massage. Dat dan weer wel. Ook goed.
Dappere Dodo vindt het wel jammer. Af en toe doet hij nog een poging om tegen zijn grote vriend aan te liggen. Soms lukt dat, maar meestal niet. Dat was 3 jaar geleden nog heel anders. De kleine Wildeman had toen nog veel behoefte aan de bescherming van de groep en het kwam dus heel goed uit dat Dappere Dodo er toen net was. Gedumpt in de Bijlmermeer, na een avontuurlijke nacht in regen en kou haalde ik hem op van de Bijlmerweide, waar hij was aangetroffen. Hij was tijdelijk geparkeerd in een hokje van de kinderboerderij aldaar en daar stond hij me al heel parmantig te knorrend op te wachten.
Wat een lief aanhankelijk diertje vanaf het eerste moment al. Die moet al heel vroeg in zijn leven met mensen in aanraking gekomen zijn, dat kan niet anders. Die dag moest ik naar een streekmarkt. Dappere Dodo ging mee, want ik wilde hem zo snel nog niet alleen laten. We maakten van de nood een deugd. Ik zat/lag achterin de Volvo met hem. Zo waren we een bezienswaardigheid als kijkdoos. En een bekijks dat die kleine Dappere Dodo had! De mensen waren niet meer van de raampjes weg te slaan.
Nu zijn ze allebei groot, Dappere Dodo en Wildeman. DD is een tank geworden, hoe is mij een raadsel, maar hij heeft gewoon aanleg tot corpulentie. We hebben nog steeds iets speciaals samen. Als ie me ziet stormt ie op me af, rondjes draaiend van plezier en dan moet ik stilstaan want dan wil hij zich tegen me aandrukken. Zo blijven we dan even staan en dan denk ik altijd weer aan dat kleine dappere kereltje van toen dat niks liever wilde dan samen met Wildeman op bed liggen. 't Liefst met mij ertussen, of eronder, hoe het maar uitkwam. Soms lag ik gewoon naar adem te happen onder die twee compacte varkentjes. Erg lang heeft dat niet geduurd want ze waren al snel een sloperij begonnen. Iedere dag begonnen ze aan een nieuwe klus. Ik zie ze nog het dekbed verscheuren, ieder aan een kant.
Tot ze voor het eerst naar buiten gingen. Arme Wim was de klos. Wildeman moest zijn mannelijkheid bewijzen en ging bovenop Wim zitten (intimidatiegedrag). Kennelijk gaf dat zijn mannelijke hormonen zo'n boost dat hij dezelfde avond nog een haantje greep en opvrat. Het was gedaan met de zoete knaap. Het wilde zwijn in hem was opgestaan!
Dappere Dodo volgde hem in zijn kielzog, waar Wildeman ging, daar was wat beleven! Sinds een jaar ongeveer is Wildeman zijn eigen leven gaan leiden. Dappere Dodo heeft het geaccepteerd. Hij had geen keus.
Het leven met beesten zit vol melancholie.
Maandag 23 februari 2009
De Dag van Voorjaarskriebels & Bejaarde Varkens...
Er hangt weer van alles in de lucht op Het Beloofde Varkensland. Het voorjaar komt er aan! Echtpaar Zwaan is er weer en zijn al weken om de boerderij aan het rommelen. Ook het eendenpaartje dat ieder jaar met kleintjes tevoorschijn komt is ineens weer opgedoken.
Het is leuk om te volgen waar ze allemaal mee bezig zijn. De rituelen zijn weer begonnen. Ze lopen en rommelen en overleggen wat af. 'Zullen we dit jaar eens een nieuw huis gaan bouwen?' 'He nee, ik wou juist zo graag weer naar onze oude woning terug. Gezellig!'
Het zoeken naar de juiste plek om hun nest te maken neemt ze volledig in beslag. Ongetwijfeld een onderdeel van de hofmakerij, want het paren moet nog beginnen. Wat een heerlijk overzichtelijk leven. Ik hoef alleen maar te kijken en af te wachten tot ze weer trots met hun kleintjes rond de boerderij voorbij zwemmen.
Ook bij Familie Bokont heb ik de voorjaarkriebels gesignaleerd. Moeke & de Biggen zijn verhuisd! En natuurlijk is Repelsteeltje met ze meegegaan. Ze hebben de rechtervleugel van het grote Varkenspaleis betrokken. Kennelijk waren ze uitgekeken op hun eigen Hangbuikpaleisje.
Dat is trouwens onmiddellijk ingepikt door Vrouw Vos & Aagje, die hebben het daar riant met z'n tweetjes. Een echt Varkensrusthuis voor 2 oudere dames. Vrouw Vos heeft het slim bekeken. Ze weet dat ze iedere avond nog 2 boterhammen met pindakaas krijgt, waar de pillen tegen haar ouderdomskwaaltje artrose in verstopt zijn.
Het Varkensrusthuis grenst aan de deur waar die boterhammen uit komen. Zodra ze me hoort, gaan haar oren al omhoog. 'Ha, daar komen mijn boterhammen met pindakaas'. En als ik de deur opendoe staat ze er al achter te wachten. Een paar flinke happen en ze kruipt weer lekker onder het stro, tegen Aagje aan. De nachtzuster zegt nog even welterusten en de bejaarde oudjes zakken weer weg in hun diepe slaap. Hoeveel lentes zullen die 2 nog op Het Beloofde Varkensland meemaken?
Zondag 22 februari 2009
De Dag van De Schat van Goud...
Laatst ben ik op en neer naar Almelo gescheurd om een videorecorder op te halen, die al mijn oude video8 tapes van het begin van Familie Bofkont (100 jaar geleden dus) nog kan afspelen. De verkoper had hetzelfde euvel gehad. Hij kocht de doos op marktplaats, speciaal voor dat doel en toen hij zijn hele verleden overgespoeld had, kon hij de toverdoos weer op Marktplaats zetten. Die toverdozen staan zelden tot nooit meer op Marktplaats, ze zijn er gewoon niet meer. Dus een ritje op en neer was de moeite waard.
We hadden een paar tapes meegenomen om te kijken of dat ding het ook inderdaad deed. En dat was zo! Ik viel meteen bijkans flauw omdat ik beelden van de piepjonge Rosa & Griet zag, waarvan ik niet eens meer wist dat ik ze had! Ik heb zowat heel Almelo bij elkaar gejoeld van vreugde.
En nu gisteravond. In de kussens genesteld en de eerste tape erin gestopt: Geboorte kalf stond er op de sticker. En ja hoor! De hele geboorte van A tot Z van een stierkalfje bij mij in de boomgaard in 1997. (Ik had toen 2 logeerkoeien en 1 daarvan heeft hier een kalfje in het hoge groene gras geworpen). P-r-a-c-h-t-i-g-e beelden! Ik heb ademloos gekeken.
Vol weemoed ook, omdat moeder en kalfje daarna meteen door de boer werden opgehaald en de idylle voorgoed voorbij was. Kalf apart, moeder aan de melkmachine. Ik herinner me die zaterdagmiddag van de bevalling nog heel goed. Hoe ik uren in het weiland die gebeurtenis stond te filmen, midden tussen de pinken, die nieuwsgierig om me heen stonden. Ik durfde de aanstaande moeder niet te storen, dus ik stond veraf met een sloot ertussen om haar zoveel mogelijk rust te bieden.
Gisteravond heb ik het filmpje eigenlijk pas voor de eerste keer helemaal teruggezien, na die 12 jaar dus. En ik heb een verbijsterende ontdekking gedaan. Een gebeurtenis die ik door mijn observatie van gisteravond nu pas op waarde kan schatten, na mijn 12-jarige carriere als stadsboerin. Ik verklap er nog niks over, maar deze tape blijkt dus de basis voor mijn nieuwe serie workshops waar de Koe en haar Kalf de hoodrol in zullen gaan spelen. Goud dus!
Nog meer goud gevonden! Beelden die al die jaren op mijn netvlies gebrand stonden (zoals ik laatst al schreef hoe voorzichtig Rosa de ieniemienies met haar hoorns een stukje opzij duwde en dat ze dat als kalf ook al zo teder deed bij de kleine katjes) HEB IK DUS TOEN ALLEMAAL GEFILMD! Ik heb het allemaal teruggezien! Het ontstaan van Familie Bofkont vanaf het prille begin!
Ik ben er zwaar van onder de indruk en wilde meteen sterven (zo werkt dat bij mij, haha). Waarom dood? Omdat het volmaakte bereikt was en dat verder leven dan geen zin meer heeft. Zoiets.
Maar vanochtend werd ik gewoon weer wakker en heb een paar foto's gemaakt van de beelden op TV. Kwaliteit van niks dus, maar het is zo bijzonder, ik moet het gewoon laten zien. Het gaat om het volgende: Op 25 apri 1997 werd zwerfpoes Rode Poes moeder van 5 beeldschone kleintjes: Zachte Kees, Roodpels, Gekke Goudoog en de 2 kleine grijze gruwelgrietjes Heks & Spook. Een sprookjesachtige poezenfamilie, temeer ook omdat vader zwerfkat Grijze Kat ook bij zijn gezinnetje bleef.
Rode Poes was zo'n goed moedertje en wat had ze het druk met haar kinders. Ze heeft het maanden vol gehouden. Toen was het genoeg. Op onderstaande beelden is te zien, hoe de opgroeiende kattenlummeltjes haar compleet overmanden, letterlijk en figuurlijk.
Na deze middag is ze ook vertrokken. Ik dacht voorgoed, maar ze had zich verstopt op het erf. Na 3 weken kwam ze weer tevoorschijn. Het was klaar. Ze was weggegaan om de band met haar kinders te verbreken en ze kwam terug als 'vrouw', niet meer als moeder. Ze heeft haar kinderen nooit meer aangekeken, dat wil zeggen niet als haar baby's, wel als medebewoners van de Familie Bofkont. Dat ik dit toch allemaal mee mag maken. Wie of wat moet ik daar voor bedanken?
Over loslaten gesproken:
Ik kreeg een uitnodiging voor een Slowtime event van de Loslaatman. Dat zou aanvankelijk plaatsvinden op Het Beloofde Varkensland, maar aan Zee leek me ook een goed idee (ik ben betrokken geweest bij het brainstormen). 26 april wordt het dus aan Zee, Parnassia (waar anders?) bij Bloemendaal. Ik ga er heen en verheug me erop.
Kom ook als je wat vast wil pakken of los te laten hebt.
Zaterdag 21 februari 2009
De Dag van En De Boerin Zij Ploegde Voort
Ze zeggen dat boeren 's avonds altijd vroeg naar bed gaan. Nou deze boerin niet. Ruim na half 2 liep ik vannacht nog op het erf te rommelen. Niet dat ik dat erg vond, integendeel. Het was vochtig en stil, heerlijk stil.
Nou ja niet helemaal en dat was ook de reden waarom ik daar nog was. Brutale Griet had een keel opgezet en voor dat heel Amsterdam wakker zou worden ben ik er toch maar even heen gegaan. Eerder op de avond had ze al biks en hooi gekregen, maar ze wilde nog meer. Altijd een lastige afweging, moet ik haar nou haar zin geven of niet. Maar in die stille nacht klonk haar stem zo klagelijk dat ik toch maar gegaan ben. Een paar extra plakken hooi en toen was alles weer goed.
Rosamunde stond er ook bij, maar die zegt nooit wat. Griet is altijd degene die haar ongenoegen luid en duidelijk kenbaar maakt. Rosa is het wel met haar eens, dat zie ik aan alles, maar van haar gaat altijd meer een stil verwijt uit.
Enfin, en toen kwamen de ieniemienies ook nog even buurten, dat is vaste prik. Hoe laat het ook is, die komen me altijd nog even goedennacht wensen.
Ik ben gevraagd voor het programma de Nachtzoen. Kende het niet, maar het is de bedoeling dat ik heel Nederland even 'lekker moet instoppen en een nachtzoen ga geven'. Bij wijze van dan, ik word daarbij geïnterviewd door Annemiek Schrijver. Aart Staartjes ging me o.a. voor en hij schijnt het over de demonen gehad te hebben die hem 's nachts altijd achtervolgen.
Ik krijg altijd een nachtzoen van de Bofkonten. Tijdens het laatste avond- of nachtrondje komen de meesten mij altijd nog even begroeten. Staan ze met die neuzen tegen me aan te duwen. Of op z'n minst met geknor vanonder een berg stro. Billie Bofkont heeft niet altijd de puf meer om er helemaal voor uit te komen, maar hij groet me altijd. Ik herken zijn geluid uit duizenden.
Dat zijn leuke dingen voor de mensen.
Vrijdag 20 februari 2009
De Dag van Het Vaste Stramien...
Mijn dagen hebben tegenwoordig een vast stramien waar voorlopig niks aan te tornen valt. Alles draait om de voedingen van Stiertje Herman, Obama en Zeus. Obama en Herman krijgen er 6 per dag. Zeus ook, maar hij krijgt al afwisselend melk en biks. En hooi natuurlijk. Zeus ligt al te herkauwen alsof hij nooit iets anders heeft gedaan.
De eerste voeding begint om 9.00 uur 's ochtends en de laatste eindigt klokslag middernacht, 24.00 uur. Daartussen door moet ik alle andere zaken zien te doen en regelen. Iedere keer 3 uur ertussen. Dat lijkt heel wat, maar wat valt dat tegen in de praktijk. Voor je het weet zijn de 3 uur om en ben je al weer aan de volgende voeding toe. Bovendien reken je je rijk met 3 uur. In de praktijk zijn dat er dus 2,5, want de melk maken, geven en de boel daarna weer brandschoon maken, duurt een half uur. En de heren willen daarna natuurlijk ook nog exclusieve aandacht. Het zijn stuk voor stuk vrijdozen.
Toch heeft het ook wel iets, je dag zo opknippen volgens een vast stramien. Het geeft duidelijkheid en rust, je weet wat je te doen staat en daar kun je niet van afwijken. En als ik weg moet, regel ik een oppas. Wel eentje die precies weet hoe ze de melk moet maken. En gelukkig heb ik zo'n secure dame, die niet kan wachten tot ik mijn hielen licht, want dan kan ze weer naar 'haar mannetjes' toe.
De melk maken komt precies. De juiste hoeveelheid poeder helemaal glad mixen met handwarm water. Geen korreltje mag er in achter blijven. Dan de spenen. Obama krijgt de speen met de kleinste opening, anders verslikt ie zich en verslikken is gevaarlijk voor een kalf. Als de melk in de longen komt, kunnen ze longontsteking krijgen.
Maar een niet gulzig kalf, ik moet de eerste nog tegenkomen. Wat dat betreft gaan ze gelijk op met de varkens, alleen krijsen ze er niet bij. Zeus is de kalmte zelve, dat was ie al en sinds ie een osje is helemaal. Stiertje Herman kan wel een keel opzetten en Obama, die heeft een compleet ander geluid.
Oerrunderen loeien niet zoals wij dat kennen, het lijkt veel meer op een soort geknor, een klein maar heel intens geluid. Sporadisch, alleen wanneer het echt nodig is. Logisch, want anders verraden ze zichzelf aan een groep leeuwen bijvoorbeeld...
Obama is een slim kereltje. Ik had ook niet anders verwacht. Hij luistert al perfect naar zijn naam en weet dat hij even apart gezet moet worden bij de eerste 2 en de allerlaatste voeding van de dag. Dan krijgt Zeus namelijk ook een fles en kom ik dus handen tekort voor 3 flessen. Obama krijgt dan eerst - achter een dichtgebonden hekje - daarna Zeus en Herman tegelijk en moet ik al alle zeilen bijzetten om me staande te houden. Ze worden al loeisterk en willen altijd meer melk dan ik te bieden heb, dus ze beuken er op los.
Bij de overige voedingen krijgt Zeus een emmer met wat biks en terwijl hij zit te smikkelen krijgen Stiertje Herman en Obama hun fles. Hoe overzichtelijk en eenvoudig kan het leven zijn. Ik wil nooit meer wat anders!
Donderdag 19 februari 2009
De Dag van de Toekomst van Amsterdam...
Regelmatig in de media verschijnen heeft zo z'n voordelen. Je ontmoet interessante mensen, die je anders nooit tegen zou komen, (tijdens talkshows en radio-optredens heb ik veel boeiende andere gasten gesproken) en je wordt nog eens voor iets anders gevraagd.
Ik heb een uitnodiging ontvangen van Maarten van Poelgeest, wethouder Ruimtelijke Ordening van de gemeente Amsterdam. Hoe moet Amsterdam er in het jaar 2040 uitzien? Wil ik meedenken over de toekomst van Amsterdam? Nou en of ik daar over mee wil denken!
Met een aantal andere genodigde Amsterdammers komen we binnenkort samen. Ik verheug me er enorm op. Eindelijk de Kinderboerderij van de Toekomst? Wie zal het zeggen. Ik heb er uitgesproken ideeen over en wil die graag handen en voeten gaan geven.
2040! Dan zijn Obama, Zeus en Herman 31. En Arie Bombarie is dan een hoogbejaarde ganzenman. En Juffrouw Loes en Wildeman zijn dan allang naar de Eeuwige Jachtvelden vertrokken. Trouwens de hele Familie Bofkont met hen. Maar dan zijn er weer andere Bofkonten, want zo moet het gaan. De Familie Bofkont als zodanig zal altijd blijven bestaan. Rozen verwelken en schepen vergaan, maar Familie Bofkont zal altijd blijven bestaan!
En ik? De oude Mevrouw Bofkont? Heeft Knor dan een rollatorroute voor me uitgezet op het erf? Is Jaro dan een beroemde sterrenkundige? Heeft Dennis dan eindelijk zijn eigen auto gebouwd? We wachten het allemaal maar rustig af.
Dat Obamaatje een oerrund is, is nu al te merken. Amper een paar dagen hier en er heeft al een opmerkelijke verandering plaatsgevonden. De aanzet tot zijn hoorns is definitief doorgebroken. Nu al! Nog maar 2 weken oud is meneer, maar zijn mooie zwarte haartjes kunnen de hoornpuntjes niet meer bedekken. Ze willen er uit, die hoorntjes van Obama. Open en bloot zichtbaar worden. En reken maar dat die gaan groeien!
Ik ga er een logboekje van bijhouden. Iedere week een foto van de stand van zaken van Obama's hoorns. Net als toen met Arie Bombarie. Iedere week even meten hoeveel hij gegroeid was. En dat ging snel! De waterbuffel heeft zijn hoorns hard nodig, vandaar dat ze al meteen bij de babybuffels in ontwikkeling komen. (bij Stiertje Herman is nauwelijks een piepklein puntje te voelen).
Ik zag een filmpje waarin een buffelkalfje werd gegrepen door een stel leeuwen. Ineens kwam de kudde buffels eraan stormen. De leeuwen werden op de hoorns genomen en dwarrelden als sneeuwvlokjes door de lucht...
Trouwens, in het filmpje zien we Afrikaanse Waterbuffels, die hebben hoorns gelijk het gebeeldhouwde kapsel van Bea) maar Obama is een Mediterraanse Waterbuffel en bij die soort hebben de hoorns een ander vorm. Afrikaanse Buffels hebben een zeer opvliegend karakter en zijn levensgevaarlijk voor de mens. Gelukkig behoort Obama tot de andere soort...
Uit Trouw van gister:
De afloop van een buffelkalf
natuurdagboek 18 februari 2009
door Koos Dijksterhuis
Een toerist heeft op de videosite Youtube een filmpje gezet van buffels in het Zuid-Afrikaanse Krugerpark.
Een grofkorrelig tafereel, waar soms een achterhoofd in de weg zit. Maar toch. Een kudde buffels sjokt langs een rivier. Voorop een stier, dan een koe met kalf, gevolgd door de rest. De buffels weten niet dat ze op zes luierende leeuwinnen afsjokken. Die leeuwinnen staken hun geluier en nemen een hinderlaaghouding aan. Een buffel is een zwaargewicht. Om één buffel te vellen zijn meerdere leeuwen nodig, en dan nog. Een kudde lijkt me onoverwinnelijk. Maar dan moeten de buffels wel ad rem reageren op verrassingen.
De stier ruikt onraad en stopt. Hij keert zich om en galoppeert er in blinde paniek vandoor. Koe en kalf doen hetzelfde. De leeuwen stormen toe. De voorste haalt de stier in, negeert de koe en rent naar het kalf. Ze haalt uit, het kalf raakt uit de koers en plonst in de rivier. De leeuwen plonzen erachteraan. Ze sjorren het kalf naar de waterkant en werken het op de rug. Van het kalf steekt een achterpoot uit de kluwen leeuwinnen.
Plotseling deinzen de leeuwen achteruit. Een krokodil klapt zijn kaken om de kalfspoot. De krokodil trekt, de leeuwen trekken terug. Wordt het kalf uiteengereten? Nee, de krokodil laat los. Ondertussen hebben de buffels zich gehergroepeerd. Aarzelend maar massaal omsingelt de kudde de leeuwen. Bij iedere uitval vlucht een leeuw. Eén leeuw wordt op de horens genomen en slingert door de lucht. De andere worden verjaagd. Het kalf staat op. Het verdwijnt in de kudde. Hoe gewond het is, is niet te zien. We geloven in een goede afloop.
Helaas heeft het buffelkalf het niet overleefd. Zo is de natuur. Dat las ik al eerder in een interview met de maker van het filmpje. Maar zijn familie heeft laten zien waar ze voor staan. Zo mag ik het zien!
Woensdag 18 februari 2009
De Dag van Stoute Pietje & de Timmerman...
Kleine Pietjes worden groot en de tijd is weer voorbij gevlogen. Het is zaak dat de drie stiertjes in alle rust en ruimte aan elkaar kunnen wennen om een goede start te krijgen voor een lang en gelukkig leven bij Familie Bofkont. Dat begin moet goed zijn want de kans is groot dat ze nog wel dertig jaar blijven...
Obamaatje is trouwens een echt oerkalfje. Zodra ik in de buurt ben kleeft hij aan me vast als een zuignap. Waar moeder gaat is het veilig. Op zijn hoge zwarte Bambibenen volgt me op de voet, net zoals Juffrouw Loes dat deed.
Maar PC Pietje is helemaal niet lief tegen hem. Integendeel. Toen ik Obama gister voor het eerst bij Zeus en Herman liet, werd hij nou niet bepaald hartelijk door Pietje ontvangen. Het was heel naar om te zien hoe Pietje hem keer op keer aanviel en beet waar hij kon.
De arme Obama schrok zich dood en kon zich amper staande houden. Na weer zo'n heftige uitval rende hij angstig weg en toen ik hem even later wilde benaderen, schoot hij ook schielijk van mij weg.
Stiertje Herman moest het in het begin ook ontgelden bij Pietje, maar zo fel als Pietje tegen Obama deed, dat is Hermannetje toch bespaard gebleven. Ik durfde ze niet eens alleen te laten. Nu moeten PC Pietje & LadyBoss gescheiden van de stiertjes slapen. En kwaad dat ie is! Hoogstwaarschijnlijk is het moment aangebroken dat Pietje & LadyBoss aansluiting moeten gaan zoeken bij de varkensgroep. Hup, de grote varkenswereld in, weg bij moeders rokken.
Dat betekent dat ze op termijn ergens anders moeten gaan wonen. Jammer hoor. Maar ja Pietje is inmiddels ook al een half jaar en krijgt met de dag meer praatjes. Hij is een felle, die zich de kaas niet van zijn brood laat eten. Keer op keer krijgt hij 't voor mekaar om de spenen uit de kalverbekjes te bemachtigen. Hij springt tegen ze op, geeft ze een beuk en pakt hun speen af. Razendsnel, nog voor ik er een stokje voor kan steken.
Zeus krijgt nauwelijks de kans om zijn varkensbiks te eten en dat wordt iedere dag erger. Hij heeft zelfs al een scheur in zijn oor en de hoofdverdachte is toch echt Pietje... Of misschien toch Hermannetje want die zuigt er aan of zijn leven er van af hangt.
Vanochtend trof ik een rustige Obama aan, die - nu hij niet meer wordt belaagd door Pietje - al aansluiting zoekt bij Zeus en Stiertje Herman. Het is een prachtig gezicht, mijn 3 mannetjes.
En Pietje? Die was veel te druk met eten en toen dat op was, rende hij met LadyBoss het erf op. Even later zag ik ze samen door de weilanden struinen.
Dat komt wel goed met Piet.
Iets anders:
Ik ben op zoek naar een goede timmerman die een dagje wil klussen op Het Beloofde Koeienland om een hek te komen verlengen. Wie kan en wil dat? Het is niet moeilijk, maar wel een secuur klusje. Lekker binnen, dus niet koud of nat. Het gaat om een uitbreiding van de stierenresidence. Wanneer? Liefst zo snel mogelijk.
Reacties graag naar mail@familiebofkont.nl.
Dinsdag 17 februari 2009
De Dag van OBAMA...
Vol trots stel ik hem jullie voor: Obamaatje!
Precies 14 dagen oud nu.
Een waterbuffeltje.
En wat voor een!
Om het drietal compleet te maken heeft Obama een wit vlekje op z'n kop en een witte staartpunt. Dit komt zelden of niet voor bij buffels. Deze keer wel. Obama blijft nu mooi in stijl met de zwart/witte Zeus en Stiertje Herman.
Omdat de president van Amerika ook onder het gesternte van Os valt, en staat voor hoop, daadkracht, trouw, toewijding en een echte familyman, kon het niet anders dan dat dit prachtige buffelkalfje (stiertje) deze naam zou krijgen.
Obama wordt mijn leermeester. Hij kan ons inwijden in het wezen van het oerrund en zo kan ik straks ook weer veel beter naar Rosa & Griet kijken. En natuurlijk naar Zeus en Stiertje Herman, toch ook nazaten van productiekoeien.
Dat gaat nog heel wat worden met dit mannetje. Hij heeft een donkerblauwe en zeer gladde tong. Met een spits puntje eraan! En een heel lange staart, waar hij gericht mee kan zwiepen en dat ook niet zal nalaten... Dus als ie boos wordt...
Nu al kijk ik mijn ogen uit naar zijn lichaamstaal. Dezelfde elegantie en souplesse als van Wildeman en Juffrouw Loes, de wilde zwijnen van Het Beloofde Varkensland. Niet te vergelijken met de motoriek van gedomesticeerde varkens.
Zo ook de levendige motoriek van Obama. De bewegingen van productiekoeien komen daar niet meer bij in de buurt. Het gaat een mooi voorjaar worden.
Welkom Obama bij Familie Bofkont!
Wie ook kennis wil maken met deze schoonheid is welkom op de workshop zaterdag 28 februari.
Maandag 16 februari 2009
De Dag van De Bofkontkoorts
Bofkontfans schijnen hun eigen familie aan te steken met de Bofkontkoorts. Grote Bofkontfan Wendy bracht gister een paar door haar moeder handgemaakte biggetjes mee. Zo fijntjes en prachtig gemaakt! Je gelooft gewoon niet dat iemand zoiets kleins met zoveel detail kan maken. Dankuwel Moeder van Wendy!
Nog veel meer geschenken voor de Bofkonten. Eigengebreide sokjes van een heel aardige, geinteresseerde, enthousiaste dame. "Ik heet Theresia. Dat betekent vriendin van de dieren!" Nou en dat was ze. Met haar rollator struinde ze zo energiek het erf over, daar kon menig jonge blom een voorbeeld aan nemen. "Volgende keer neem ik zwart-witte sokjes mee, voor de kalfjes".
En dan al die tassen met vruchten. Bedankt lieve fans! De Bofkonten zijn daar erg blij mee. Jammer genoeg kan ik ze dat fruit nooit ter plekke geven, wat wel zo leuk zou zijn voor de gevers natuurlijk. Maar dat zit er niet in. Want Bofkonten & Eten, dat is en blijft een zeer serieuze aangelegenheid.
Het voederen van de Bofkonten heeft veel voeten in de aarde gekregen met zo'n grote familie. Teveel eigenlijk om nog echt lekker werkbaar te zijn. 's Avonds laat - als ze allemaal slapen - de emmers al vullen, want als je dat 's ochtends doet, vreten ze de deuren uit de sponningen. Emmers aan de haken ophangen, anders komt familie Rat langs.
Omdat ik Knor & Knorrie wat smalletjes vond, krijgen ze nu ieder ochtend een extra portie. Lekker met z'n tweetjes in het Familie Hangbuik Paleis, weg van het rumoerige ochtendgedoe van de Familie Bofkont. Ze weten het precies en staan altijd al te posten bij de deur. Opschieten! Het gaat ze nooit snel genoeg.
Zodra de eerste begint te brullen 's ochtends vroeg, maken dat je als de wiedeweerga met de eerste emmers naar buiten snelt. En dan is het oppassen geblazen, want voor je het weet lig je omver. En dan de volgorde. Alles moet iedere ochtend precies gelijk in dezelfde volgorde met de juiste timing, anders gaat het mis.
Zeeman mag niet mee-eten van de rest, die moet dus apart. Vrouw Vos ook, en zo zijn er nog wat speciaaltjes. Madame Duroc, die wil alleen maar natte brokken eten, Theo heeft ook zijn eigen ding, Billie Bofkont wil bij Rosa & Griet en zo heeft iedere Bofkont zo zijn of haar wensen. Die maken het juist ingewikkeld, net een voorstelling van het Theater van de Lach, (John Lanting), voor wie het nog weet. Deur in, deur uit en dat in topsnelheid. Varkens zijn geen lieverdjes onder mekaar als het op eten aankomt, dus je moet razend snel en behendig zijn en maar hopen dat het allemaal weer goed komt.
50 kilo voer gaat er iedere ochtend doorheen. Best zwaar ook om dat allemaal heen en weer te sjouwen. Daarna de hooibalen nog verspreiden. Enfin. Zo kwam het dat we een poosje geleden bij een bedrijf terechtkwamen dat in electrocars doet. Want ik had bedacht dat het handig zou zijn om over het erf te rijden in soort kar, terwijl je een spoor van graan en biks achter je laat. Niet zo zwaar tillen meer, maar belangrijker nog, meer kans om het vege lijf te redden in die Bofkontoorlog. Eigenlijk wilde ik een Canta en er al over denkend kwamen we van het een op het ander.
Er stonden er heel veel, maar ik viel op een paar oermodellen, een soort Fred Flintstone karretjes, heel bonkig en solide. Maar duur dat die dingen zijn! Dat zit er dus voorlopig helemaal nog niet in. Of het zo'n karretje wordt is ook nog de vraag, want inmiddels hebben we ook zitten brainstormen over een soort voerkanon. Niet dat zoiets bestaat, maar alles kan gemaakt, waarom niet?
Volle bak gister. Ik wist dat Familie Bofkont populair was, maar gister overtrof werkelijk alles. Vermoedelijk veel mensen onaangekondigd, anders kan ik het ook niet verklaren. Volgende keer toch maar met lijsten gaan werken bij binnenkomst, anders gaat de Familie Bofkont aan z'n eigen succes ten onder, hahaha.
Sommige mensen kregen onmiddellijk dollartekens in hun ogen: 'Zo die draait lekker'. Alsof het hier om geld gaat. Het idee! Nou ik kan iedereen verzekeren dat zo'n dagje als gister een druppel op de gloeiende plaat blijft. Ik kan daar amper een paar dagen Het Beloofde Varkensland van runnen. Het is hier allemaal Liefdewerk Oud Papier. Dennis, Maya, Jaro, Erin, ze werken zich allemaal belangeloos een slag in de rondte om iedere keer opnieuw een feest van de workshops te maken.
De volgende is op ZATERDAG 28 februari. Snel aanmelden, want vol is vol. En ik moet volgende keer onverbiddellijk zijn. Wie zich niet per internet heeft aangemeld EN door Het Beloofde Varkensland bevestigd, zal helaas niet mee kunnen doen en zal zich een andere keer aan het Bofkontgeluk moeten komen laven.
Tot slot:
Kijk even naar deze foto. Morgen meer over deze drie heertjes...
Zondag 15 februari 2009
De Dag van Mission Completed...
En weer is er een wonder geboren.
Een buffeltje, stierkalfje.
Oerbeest onder de koeien,
zoals Wildeman en Juffrouw Loes oerzwijnen onder de varkens zijn.
Hij woont sinds gisteravond laat bij Zeus & Herman.
Morgen veel meer daarover...
Wordt Vervolgd.
Zaterdag 14 februari 2009
De Dag van Valentijn voor PC Pietje & LadyBoss...
Voordat ik afreis naar Friesland MOET ik dit nog even laten zien.
De dag kan niet meer stuk!
Vrijdag 13 februari 2009
De Dag van Vrijdag Dertien Februari...
Het is vrijdag de 13e, dus gaan we het alleen maar over goed nieuws hebben:
1.
Rosamunde.
Ze staat weer voorzichtig op haar linkervoorbeen! Niet te vroeg juichen, maar dit is geweldig nieuws! Billie Bofkont is trouwens weer naar Mannetje Bromsnor teruggegaan. Zat zijn goede werk er op?
2.
Aagje.
Aagje is vereeuwigd door beeldend kunstenaar Irene Kramer.
Daar zijn we apetrots op. Aagje, ik en ik denk Irene zelf ook wel.
Geïnspireerd op DE foto van Aagje als mediaster.
3.
Nicole Querido.
Stuurde van de week deze mail. Need I say more?
Dag Dafne, dag boter, kaas en eieren,
Na het lezen van het "broodje Kaas" verhaal op je site kreeg ik geen boter, kaas en eieren meer door mijn keel. Een week geleden had ik niet gedacht dat ik ooit zonder zou kunnen. Tosti's, pasta's met kaas, minstens een pakje roomboter per week, warme chocomelk met slagroom, mijn beroemde eigen gemaakte eiersalade, pannenkoeken en ga zo maar door, allemaal mijn lievelingsgerechten. Nu eet ik al bijna een week heerlijk zonder. Slagroom van rijst, mayonaise van gepureerde aardappel, overheerlijke Japanse Sojadrank en nog veel meer nieuwe ontdekkingen. Wat een feest, dat laatste beetje schuldgevoel naar de hanen en de koeien, weg ermee! Het knaagde toch aan me, want ik snapte eigenlijk ook wel dat ook van biologische eieren, de hanen de dupe worden en dat er ook iets niet klopte met biologische melk en kaas en boter.
Zo zie je maar weer wat een berichtje op de Familie Bofkont kan doen.
Ik ben heel blij met de nieuwe bewoners Zeus en Herman, ik ben dol op koeien en ossen. We komen een keer met onze nieuwe medewerkster van de praktijk.
Succes maar weer met alle perikelen daar in Amstelveen en veel lieve groeten voor jullie allemaal!
Nicole
4.
Zeus.
Heeft een dubbelganger in rood! Mag lekker bij zijn moeder liggen, maar draagt helaas wel oormerken. Nou ja, ieder voordeel heb z'n nadeel.
5.
Viva
Heeft een stockfoto bij hun stukje geplaatst en is ingegaan op mijn smeekbede:
'Laat het alsjeblieft een kalfje zonder oormerken zijn!'
6.
Rendez vous in Friesland.
Kreeg een loeispannend telefoontje uit Friesland.
Daar moet ik dus morgen met groot zwaailicht heen.
En dat op Valentijnsdag. Als dat maar goed gaat...
En hier laat ik het even bij.
Niet dat er niks meer is, maar 6 is het getal van de liefde,
dus hoe kun je mooier eindigen?
Donderdag 12 februari 2009
De Dag van Billie & Beestengeheimen...
Die Billie Bofkont. Wat is hij toch een bijzonder varkentje. Hij is gister bij Rosamunde & Brutale Griet ingetrokken. Dat wil zeggen, hij is bij ze gebleven. Sinds jaar en dag hebben ze een gezamenlijk ontbijt, maar daarna stapt hij altijd weer op.
Maar gister wilde hij per se bij Rosa blijven. Ik bracht een paar verse strobalen en daar heeft hij onmiddellijk een nest van gemaakt en is naast haar gaan liggen. En Rosa - die geen enkel ander varken, behalve de ieniemienies - echt welkom heet in haar woning, vond het maar wat gezellig. Billie Bofkont was meer dan gewenst.
Nou hadden die 2 ook verkering vroeger, en toen het uit was zijn ze altijd goede vrienden gebleven. Billie Bofkont is zo trouw. Hij gaat langdurige verbintenissen aan. Je kunt altijd op Billie terugvallen. Geen wonder. Billie wordt geregeerd door het Chinese teken Os. Evenals Rosa & Griet, alledrie geboren in 1997.
Zou hij weten dat er iets met Rosa is? Het zou me niks verbazen. Ik kan eigenlijk niet anders dan concluderen dat hij merkt dat ze niet in orde is.
Je kunt nog zoveel kennis hebben van beesten en al jaren met ze leven, toch blijven ze geheimzinnig. Dat maakt ze ook zo fascinerend, je kunt ze nooit helemaal doorgronden. Opmerkelijk feit blijft, dat Billie Bofkont zich bekommert om Rosamunde.
Toen ik gisteravond een uurtje op bezoek kwam, kon Billie z'n geluk helemaal niet op. Wat knus! Samen met z'n twee koeienvrouwtjes en ook nog bezoek van mij. Hoewel Billie erg op z'n rust gesteld is, kletste hij weer als vanouds de oren van m'n hoofd. Dat is toch wel heel specifiek iets van hem, geen enkel ander varken heeft dat zo uitgesproken als hij. Met de speciale geluiden die hij alleen bij mij maakt, houdt hij hele verhalen tegen me aan.
En zo beschaafd. Ineens moest hij even poepen en liep helemaal naar de andere kant van de stal, terwijl hij het gesprek gaande hield. En het is waar. Contact met Billie Bofkont is van een andere orde dan met welke andere Bofkont hier dan ook. Het komt heel dicht bij de menselijke communicatie en grenst aan zielsverwantschap. Billie Bofkont heeft iets oers, dat veel vertrouwen geeft.
Tegen flauwe journalisten die vragen waarom ik geen man heb, zeg ik dan ook steevast dat ik getrouwd ben met Billie Bofkont. Kennelijk zeg ik dat zo stellig, dat ze knikken en er niet meer op doorgaan, hahaha.
Met Hermannetje gaat het een stuk beter. Hij is door het ergste heen en zit al bijna weer op de normale flesvoeding. En...er bloeit iets moois op tussen hem en Zeus. Het heeft even geduurd - Zeus bleef onverstoorbaar z'n eigen gang gaan - maar nu begint hij toch wel erg van het gezelschap van Herman te genieten. En omgekeerd. Herman is dol op de oren van Zeus. Wat kun je daar toch lekker op sabbelen!
PS
Dank voor alle medeleven voor Rosamunde! Een collega koeienvrouw mailde dat ze iets dergelijks ook had meegemaakt met 1 van haar koeien. Is goed gekomen, maar heeft wel 6 maanden geduurd...
Woensdag 11 februari 2009
De Dag van Rosamunde
Grote schrik gister bij het laatste avondrondje: Rosmunde is kreupel en niet zo'n beetje ook. Ze bleef liggen toen ik er aan kwam met haar emmertje biks. Vreemd, dacht ik. Toen ik bij haar ging kijken stond ze wel op, maar ik zag onmiddellijk dat er iets niet klopte. Het is haar linker voorpoot.
Wat kan er gebeurd zijn? Uitgegleden over een gladde plankier? Kan. Met dit nattte weer wordt hout spekglad. Achterna gezeten door Arie Bombarie? Kan ook. Vroeger was Arie B. bang voor de koeien, nu is dat andersom. Heeft die floeperd het toch voor elkaar. Alle Bofkonten zijn bang voor hem.
Wat ik gister wel zag, is dat Rosa & Griet als een dolle achter elkaar renden door de boomgaard. Voorjaar in de kop. Ook dat kan de oorzaak zijn. Raar gesprongen, verstapt, verstuikt, zoiets. Kortom je weet het niet. De gladde plankier is inmiddels verwijderd. Als het kalf verdronken is dempt men de put? Ik voel me meteen schuldig, maar je kunt toch ook niet de hele tijd in de gaten houden wat ze allemaal uitspoken.
Rosa moet voorlopig binnen blijven en absolute rust hebben. Pijnstillers zoals ik die de varkens kan geven, gaan helaas in haar geval niet op. Weer een kwestie van die 4 magen. En injecties, daar heeft ze een bloedhekel aan. Arme Rosa. Ik ga haar straks maar borstelen en wat lekkere appeltjes brengen. En duimen dat alles weer goed komt.
Zowel Rosamunde & Brutale Griet hebben in hun hele leven nog nooit wat gemankeerd. Nou ja, Rosa had en slechte start, net zoals Zeus en Herman, en ze heeft wel eens wat tegen jeuk gehad, maar verder niks in al die 12 jaar.
Zelfs hun hoeven, daar heb ik nog nooit wat aan hoeven doen. O ja, haar hoorns, dat dan weer wel. Die groeien naar binnen en moeten om de zoveel jaar een klein beetje ingekort worden. Voelt ze niks van, een handeling van niks, zoals je een lange nagel afknipt zeg maar. Maar dan moet je Rosa hebben. Ze wou het niet. De veearts wilde haar met een touw vastbinden aan een paal en dacht zo het klusje even snel te klaren. Ze liet het niet toe. Hij was doodsbang voor d'r.
'Haal je buren er maar bij', piepte hij. Die kwamen.Vader en zoon, melkveehouders, op de fiets over de dijk. Potige mannen, een levenlang tussen de koeien. Die veearts vonden ze maar een watje. Tot ze zelf met Rosa te maken kregen...
Ze stormde achter de drie heren aan, het werd een complete rodeoshow.
Eind van de liedje was dat Rosa onder zeil moest. Toen ze lekker lag te soezen werden haar hoorns een stukje ingekort en door Dennis weer netjes in een punt gevijld met een ijzervijl. Kijk, dat was nu toch wel handig, dat roesje. Anders had ze nooit meer zulke mooie punthoorns terug kunnen krijgen.
Een koeienboer die eens langs kwam trapte er in.
'He bij die koe zijn de hoorns ingekort'. Hij keek nog eens goed. 'O nee toch niet'.
Die Rosaatje. Ze moet beter worden. HET MOET.
Dinsdag 10 februari 2009
De Dag van Bofkonten in de Lappenmand
De kleine Herman lag in de lappenmand. Ineens een zielig hoopje. Temperatuur 39.9 Ontlasting als water. Broodmager. Een streng dieet van water met Orisel (ORS - Oral Rehedration Salts), afgewisseld met melk. Vond ie niks leuk, maar het moest.
Nu gaat het gelukkig weer een stuk beter. Zeus had deze kalfjesperikelen ook in het begin, wel in mindere mate. Het schijnt alle kalfjes te overkomen (behalve als ze bij de moeder blijven, denk ik zo).
Wat te doen met een kalfje dat alleen maar water poept?
En zichtbaar magerder en magerder wordt?
Om te beginnen naar de apotheek voor Orisel Junior.
Ik kocht alle pakjes op voor de verbaasde ogen van de apothekersassistente.
Peter bellen.
Die kwam met interessant nieuws, dat ik nog niet wist.
Melk en water moeten absoluut gescheiden blijven.
Slappe melk (dus met veel water aangelengd) is uit den boze.
Waarom?
De slokdarm van Herman bevat sensoren, die de richting aangeven waar melk, water en hooi naar toe moeten. Melk? Linksaf. Water? Rechtsaf. Hooi? Helemaal rechtdoor dan komt u er vanzelf. Zo stel ik me dat tenminste voor.
Waar het om gaat is dat alles in de juiste maag terecht komt, want Hermannetje heeft er 4. Om te beginnen mocht hij alleen maar lauw water met de orisel junior hebben om de diarree te stoppen. Arm ventje. Hij loeide van de honger, werd zichtbaar slapper, maar ik moest streng zijn. Na een paar dagen mocht hij weer heel voorzichtig wat melk hebben.
Dat ging als volgt. Eerst een fles melk. Dan 10 minuten wachten. En dan weer een fles water met orisel, opdat het vernufte systeem zich met geen mogelijkheid kon vergissen naar welke maag het moest. Want als melk en water te vlug na elkaar gegeven worden en de melk vergist zich en komt in de verkeerde maag terecht, dan heb je de poppen aan het dansen. De melk gaat dan rotten en daar zou Herman doodziek van worden.
Met Peter op de achtergrond wordt nu iedere dag de hoeveelheid en samenstelling bepaald. We bellen even hoe het gaat en dan stelt Peter de juiste dosering vast. Diergeneeskundig consult op maat, heel sjiek. Het gaat goed en Herman loeit inmiddels de oren van mijn hoofd. Melk wil hij en niets anders meer.
Nog meer nieuws uit de lappenmand:
Zeeuws Meisje heeft een cadeautje voor ons meegebracht uit Zeeland: de schurft. Ja dat krijg met in de steek gelaten verwaarloosde varkentjes. Lamme Zus was niks blij met het geschenk. Ze werd helemaal gek van de jeuk en schuurde zichzelf zo hard dat haar huid knalrood geworden was. Zeeuws Meisje hetzelfde laken een pak.
Maar de injecties tegen schurft mislukten. Lamme Zus liet het niet toe, brak de hele tent af en Zeeuws Meisje, ja dat was te verwachten. Die laat zich nog steeds niet benaderen, dus een prik was uitgesloten.
Tom Poes, verzin een list. Het werden geinjecteerde krentenbollen voor de dames met daarna een pillenkuur. De jeuk en de rode plekken zijn al een stuk minder en over een dag of 10 moet alles nog eens herhaald.
En dan nu over naar het Jufffrouw Loes Journaal:
Juffrouw Loes heeft zaterdagavond de benen genomen. Ik liet een groot gezelschap uit en Juffrouw Loes maakte daar heel slim misbruik van. Eerst stond ze in de melkerij en even later maakte ze het toegangshek open. En weg was ze. Ze vloog de dijk op en verdween in de bosjes.
Alle boerenerven heeft ze bezocht en ik hield m'n hart vast, want ik weet dat mijn buurboeren buksen in huis hebben. Maar dat niet alleen. Het was zaterdagavond en de jeugd van Uithoorn hield races op de dijk met een brullende quad (een motor met 4 wielen). Doodeng en levensgevaarlijk want Juffrouw Loes stormde heen en weer over het dijkje! En de boys waren - ondanks onze stopbewegingen - niet van plan om gas terug te nemen. Sterker nog, Dennis moest de berm induiken, want ze waren zo over hem heengestormd.
En in dat tumult en die chaos moesten we Juffrouw Loes levend mee naar Het Beloofde Varkensland zien te krijgen...
Bus opgehaald, appels, eten, maar Juffrouw Loes liet zich met niks lokken en stormde steeds verder weg richting Amstelveen. Op een gegeven moment ben ik heel hard gaan rennen en ineens draaide ze zich om en rende ze net als vroeger met een noodgang achter me aan. We zijn in vliegende vaart naar huis gerend.
Toen ik het hek achter me sloot wist ik dat dit niet de laatste keer was.
Nu moeten er extra voorzieningen gemaakt gaan worden.
Daar krijg ik nog heel wat mee te stellen, met die Juffrouw Loes.
Maandag 9 februari 2009
De Dag van Varkens Redden uit Beerzerveld
'Eén van de heerlijkste plekken die ik ken is wel de huishouding van de Familie Bofkont, een hemel voor varkens en andere lieve dieren die door Dafne Westerhof gemanaged wordt, vlakbij Amsterdam', schrijft Hanneke Groenteman deze week op haar site.
Hanneke heeft gelijk Geen fijnere plek voor de beesten dan op Het Beloofde Varkensland. Ik zou alle in de steek gelaten varkens hier dan ook wel een plaatsje willen geven. Helaas het gaat niet. Maar ik laat de varkens niet vallen en doe wat ik kan binnen de omstandigheden.
Je huis verkopen, met de koper bij de notaris zitten voor de overdracht, na afloop iedereen de hand schudden en vertrekken. Koper (bank in dit geval) gaat eens kijken wat ze gekocht hebben en treft tot ieders stomme verbazing 2 varkens in de achtertuin aan.
Wie doet zoiets? Wie laat zonder iets te zeggen zijn varkens achter?
Toch gebeurt het en de Dierenbescherming laat ze er mee wegkomen.
Geen aangifte, niks niet.
De varkens hebben maanden en maanden in die achtergelaten gribus gezeten. Tot een wanhopige makelaar mij belde en vertelde wat daar aan de hand was. De bankman nam de verzorging op zich, (' Ik heb veel meegemaakt in al die 30 jaar dat ik bij de bank werk, maar dit slaat werkelijk alles!'), maar de situatie ter plekke was verre van ideaal omdat er geen strobed voor ze gemaakt kon worden door een onpraktische huisvesting. Ook belde hij stad en land af voor een nieuw thuis voor deze onfortuinlijke varkens. Maar wat hij ook probeerde, het lukte niet een nieuw adres voor deze varkens te vinden.
Op Het Beloofde Varkensland zaten we inmiddels ook niet stil. Gister was het zover. We hebben de twee in de steek gelaten hangbuikzwijntjes opgehaald, ver van huis (voorbij Ommen). In een sneeuwbui hebben we ze voorzichtig de bus in kunnen krijgen.
Toen de lange reis naar hun nieuwe bestemming. Er lag zoveel stro in de Bofkont Bus dat ze er van dankbaarheid in ploften en in een diepe, diepe slaap vielen. Doodop. Ze snurkten en puften en rochelden als een stel ouwe mannetjes tijdens een zondagmiddag dutje.
Op de plaats van bestemming hebben Dennis en Jaro een staaltje van professionaliteit laten zien, dat zijn weerga niet kent. We moesten de varkentjes over zeker 60 meter lopend naar hun nieuwe hok zien te krijgen.
De varkensredders pakten de klus als een militaire operatie aan. Niets werd aan het toeval overgelaten. Het hele parcours werd een weerszijden afgezet met aan elkaar geknoopte schotten. Alle deuren en hekjes, werden met touwen vastgezet om te voorkomen dat ze dicht zouden vallen en de varkens de benen zouden kunnen nemen. (Een varken in paniek is een ongeleid projectiel, en dan krijg je ze van je leven niet meer te pakken).
Die minitieuze (schrijf ik dat zo goed Philip Freriks?) voorbereiding wierp zijn vruchten af.
Toen we de deuren van de bus openden lagen de varkens nog steeds in diepe slaap. We moesten ze echt wakker maken en ze wilden er niet uit. Maar Dennis weet precies wat ie doet en met alle rust van de wereld lukte het hem de varkens zonder stress de gewenste richting uit te lopen. Jaro sloot er naadloos op aan. Knap werk van mijn mannen. Ja, ik was echt trots op ze. Met die twee kun je voor de dag komen in barre varkenstijden. Als je varkens wilt redden, moet je samenwerken met mensen met wie je de oorlog kunt winnen. Anders kun je het vergeten.
In hun nieuwe hok hebben we kruiwagens vol stro voor ze uitgestrooid. En wat deden deze lieve varkens? Ze maakten onmiddellijk een slaapnest. Druk in de weer schraapten ze met hun voorpootjes al dat stro in een hoek. En plof, daar lagen ze. Na al die tijd iedere strospriet ontbeerd te hebben, en dat met de afgelopen vorstperiode (!) zijn ze eindelijk in het paradijs gekomen. Wel niet Het Beloofde Varkensland, maar goed genoeg voor een fijn en lang varkensleven met Jaro als hun vaste verzorger op een kinderboerderij in Amsterdam. Dat komt dus wel goed.
Dennis en Jaro ontzettend bedankt voor de niet aflatende inzet. Dat was weer een lange varkensdag. Om 10 uur vertrokken van Het Beloofde Varkensland en 's avonds om 10 uur weer terug. Moe en voldaan.
Dank ook aan de de Bankman en de Kinderboerderij.
En dank aan Erin, die de honneurs op Het Beloofde Varkensland waarnam en zorgde dat de huishouding van Familie Bofkont bleef doordraaien.
Ook zij bleek een moordmiddag gehad te hebben. Want een middagdutje in het stro tussen 2 aanbiddellijke stierkalfjes is ook nooit weg!
(Wie heeft daar een webcam-screenshot van gemaakt? Laat zien!).
Zondag 8 februari 2009
De Dag van De Varkensreddingsbrigade
Vandaag gaan we varkens redden in de buurt van Ommen.
Ik schreef er al eerder over. Twee achtergelaten varkens bij een verlaten woning.
Vroeg op pad, dus Jaro is gisteravond al gekomen.
Vanochtend trof ik 'em in het stro aan, slapend tussen Zeus & Herman in.
Net als vroeger, toen sliep de knecht ook altijd tegen de koeien aan.
Lekker warm. Tot ie verkering kreeg met de meid.
Staat allemaal in het boek van Bartje, mooie streekroman
Speelt zich af in Drenthe. Zometeen rijden we die kant ook uit.
Wordt Vervolgd.
Zaterdag 7 februari 2009
De Dag van Bont voor Dieren in to de Varkens
Dat werd een mooie dag gister.
Juffrouw Loes liet deze keer haar oog vallen op Ton Dekker, sinds jaar en dag bestuurder bij diverse dierenclubs. Dat bleek een goede keuze van haar.
Ton ontpopte zich als een ware dierenvriend.
Een echte van vlees een bloed.
En Ton niet alleen.
Alle Bontjes hadden hart en hoofd voor de Bofkonten.
Niemand was bang voor ze (ja dat komt voor, menig professionele dierenbeschermer is hier wat dat betreft door de mand gevallen, hahaha).
En heel belangrijk, niemand probeerde zich stoerder voor te doen dat hij/zij was.
Tuurlijk maakt een varken van 350 kilo indruk en dan is het heel verstandig om even bij mij te informeren over hoe en wat.
Mooie balans dus tussen dierenliefde, ontzag en toenadering.
Goede vragen, intelligente interesse.
En aan belangstelling van de dieren naar de Bontjes toe geen gebrek.
Familie Bofkont was ronduit opgetogen over zulke leuke mensen.
Ze mogen terugkomen!
Vrijdag 6 februari 2009
De Dag van Biggenfabeltjes & Bonsaikatjes ...
Kreeg ik gister toch weer die foto opgestuurd van dat schattige biggetje bij die schattige hondjes. En of de duvel er mee speelde, kreeg ik ook nog weer eens voor de tigste keer die tijger met die biggen opgestuurd. En wie herinnert zich niet die paniekmail van kleine katjes die in een fles zaten ter decoratie? De zogenaamde bonsaikatjes?
Wat dat betreft is internet een rotmedium.
Staat er eenmaal iets op is het er nooit en te nimmer meer af te krijgen.
Goed gaan we weer:
1. Biggetje met schattige hondjes.
Kreeg er dit mailtje over:
Zomaar een schattig fotootje, gezien in de nieuwsbrief van Varkens in Nood.
Over een hond die een kleine big liefdevol in haar nest heeft opgenomen,
nadat de zeug niet in staat bleek haar big te zogen.
En dit was mijn antwoord:
Dag xxxxxx,
ja dat fotootje...
Daar heb ik mijn ernstige bedenkingen bij.
Deze bewuste foto's krijg ik al bijna een jaar van alle kanten toegestuurd.
Maar niemand kan mij het achtergrondverhaal vertellen.
Hoezo de zeug kon niet voor het biggetje zorgen?
Een zeug heeft toch nooit maar zomaar 1 biggetje?
Het verhaal klopt niet en ik vermoed dat dit een geensceneerde foto is van een fotograaf.
Dan weet je wel hoe laat het is...
(Zie de bio van Knor & Knorrie uit het smoelenboek van Familie Bofkont).
Dat iedereen erdoor vertederd is, is volstrekt logisch en helaas ook de bedoeling.
Waarop ik weer dit antwoord kreeg:
Je hebt gelijk ..... ik ga naar Varkens in Nood mailen ...
Ik kom dit jaar weer 's op een workshop, groet en tot dan !!
2. Tijger met schattige biggetjes.
Een nog fraaier verhaal:
Tijger krijgt allemaal doodgeboren tijgertjes.
Tijger wordt depressief.
Er worden biggetje bijgelegd met tijgerjasjes aan.
Tijger weer gelukkig.
Ja, ja en gij geleuft het.
Dit verhaal is gelukkig al lang geleden ontmaskerd.
Allemaal in scene gezet door een slimme dierentuindirecteur om klanten te trekken.
Wat zou er trouwens met die biggetjes gebeurd zijn?....
(afgezien van het feit dat tijger er ook vast ook wel raad mee wist...)
3. Bonsaikatjes in flessen.
Ook hierover kwam al lang geleden de waarheid boven tafel.
Kwestie van knap photoshoppen door een paar studenten uit de VS...
Tot slot nog even de bio van Knor & Knorrie.
Sindsdien ben ik extra alert op dit soort berichten, die een beroep doen
op het (valse) sentiment en waarbij de dieren altijd de dupe zijn.
Dus mensen, trap er niet in, hoe leuk het er ook uit ziet.
Knor & Knorrie
Werden afgeleverd bij de Familie Bofkont in een caviakooitje. Vel over been. Sneue beestjes. Angstige koppies. Knorrie moest braken en was aan de diarree. Gebruikt voor een fotoshoot. Werden na afloop door de fotograaf naar een dierenkliniek gebracht: "Spuit ze maar dood, volgende keer haal ik wel weer nieuwe."
Gelukkig is dat niet gebeurd en werden ze bij de Familie Bofkont opgenomen. Ze mochten lekker bij Dafne in bed. Als Dafne knorde, kwamen ze op haar afgestormd. Knorren betekende melk. Overdag wierp Boy George zich op als oppas. K & K hebben een eigen webcam. Knor heeft een zacht karakter. Knorrie heeft de broek aan. Zijn beiden dol op aandacht en tikkertje spelen. Knor wordt al een echte massagejunk...
Donderdag 5 februari 2009
De Dag van De Meisjes van Zeeman...
Even een oude zeemansliedje:
In ieder stadje een ander schatje,
op ieder reisje een ander meisje...
Zeeman had het gister weer helemaal voor elkaar:
Allemaal leuke meisjes en ze kregen ieder hun eigen glamourfoto met hem.
Kijk hem eens genieten!
Hij vindt al die aandacht geweldig, hij is ook zo aardig tegen ze.
Zeeman is nou wat je noemt een echt vriendelijk varken.
Met geen andere Bofkont hier zou ik dat zo kunnen doen.
Brutus, ook zo'n knaap van 350 kilo, is bijvoorbeeld niet geschikt voor zo'n langdurige glamourfotosessie.
Ook een lieverd, maar grillig en met ontegenzeggelijke nukken.
Hij kan ineens kribbig worden en je moet hem goed kennen om dat op tijd in te kunnen schatten.
Maar Zeeman moet je ook niet storen tijdens het eten, ook hij kan dan geirriteerd reageren. Eigenlijk is dat stelregel bij ieder beest. Als ze eten, moet je ze met rust laten.
Zeeman heeft helemaal zijn week lijkt het wel.
Hij is uitgenodigd als eregast op de Nacht van de Filosofie.
Het lijkt hem erg leuk, maar op dit moment beraadt hij zich nog over zijn programma van VIP (Very Important Pig) eisen. Hoe ziet zijn kleedkamer eruit en welke lekkere hapjes staan daar op hem te wachten? En hoeveel vrouwen komen er eigenlijk?
Allemaal belangrijke zaken voor een varken van zijn statuur natuurlijk.
En... als alles gaat zoals gepland, heeft Zeeman dit voorjaar een spannende onmoeting aan zee met de Engelse journalist/schrijver/rebel Tom Hodgkinson van het boek 'Leve de Vrijheid!'
Een paar weken geleden werd ie nog gevraagd bij Paul de Leeuw,
maar hij kon het niet eens worden met Paul over de voorwaarden.
Zeeman gaat het nog druk krijgen.
Voorlopig heeft ie mij aangesteld om zijn zaakjes te behartigen.
Ik doe vooralsnog het management, de boekingen, persconferenties, etc.
Nog even over Kalfjes & Kaas:
Ik ben druk bezig met de voorbereidingen van een geheel nieuwe workshop.
Die komt helemaal in het teken te staan van Zeus, Stiertje Herman, Rosamunde & Brutale Griet. Over koetjes en kalfjes dus.
Al die kwesties over melk, kaas, vermoeide melkkoeien die wel kalfjes werpen maar nooit moeder mogen zijn, blank kalfsvlees etc. komen daarin aan bod. Maar ook het prachtige verhaal over Zeus, en de stoere Stier Herman wordt postuum ge-eerd.
Op de bekende Bofkontwijze dus: Met schoonheid en ter lering en vermaak.
Wees maar niet bang. Niemand gaat met een bezwaard gemoed naar huis.
Integendeel. Vervuld van dierenliefde en met een andere kijk op de zaak, zal iedereen het erf van Het Beloofde Varkensland, euh Het Beloofde Koeienland weer verlaten.
En weer terugkomen.
En weer en weer...
Woensdag 4 februari 2009
De Dag van Het Duivelse Dilemma...
Op mijn log van gister kreeg ik o.a. deze reactie:
Hallo Dafne,
Ik ben een trouwe bezoeker van je site. Lees zojuist over 'kaas'.
Zou je daar iets meer over willen schrijven? Waarschijnlijk ben ik niet de enige die dacht dat kalfjes gewoon moedermelk dronken, maar ik begrijp nu dat dat niet zo is? In dat geval moet ik natuurlijk mijn kaasconsumptie drastisch minderen of zelfs stoppen. Geldt het voor alle zuivel?
Met hartelijke groet en dank voor al je inspanningen!
En nog een:
Door dat broodje kaas verhaal zit ik nu ineens met een gewetenskwestie:
Ik ben overtuigd vegetariër, maar eet/drink wel zuivel. Ik koop dat altijd biologisch.
(Heb laatst Albert Heijn nog gemaild, want ik vind het idioot dat ze geen biologische slagroom verkopen, moet daar altijd nog apart voor naar de natuurwinkelâ¦..).
Nou dacht ik altijd dat bij biologische zuivel de kalfjes wel bij hun moeder mogen blijven, weet jij of dat inderdaad klopt?
Voorop gesteld dat de boer waar Hermannetje vandaan komt, een alleraardigste man is, hartelijk en behulpzaam. Geen kwaad woord over die man als persoon. Maar waar bovenstaande mailjes over gaan is het systeem. Het systeem waar iedereen een onderdeel van uit maakt en waar dus ook iedereen verantwoordelijk voor is. Om die reden mag je nooit de individuele boer aanwijzen. Sterker nog, ik voel me door mijn roots toch verwant met boeren, dat is nu eenmaal zo. Sinds jaar en dag is en blijft mijn motto: Iedereen is verantwoordelijk. Ook en misschien juist wel de consument.
Geweldig dat deze moedige mailers naar zichzelf wijzen.
Sinds de komst van Herman heb ik mezelf ook weer onder de loep gelegd. Mijn grootste offer om vlees uit mijn leven te bannen is gelukt. Vraag niet hoe, want wat heeft me dat een moeite gekost, maar het lukt me nu al zo'n pakweg 15 jaar.
Melk vind ik ronduit vies - daar ga ik spontaan van kokhalzen - kaas verschrikkelijk (behalve piepjonge kaas, maar kaasliefhebbers noemen dat boter), dus dat is mooi meegenomen. O die verschrikking op school vroeger met die schoolmelk. Nog hoor ik dat gerammel van die glazen flesjes op de gang. Mijn maag draaide om van ellende. En pap! Havermoutenpap. Karnemelkse pap. Om van te gruwen. Nog zie ik mijn vader ons de paplepel voorhouden. Vooruit! Flink zijn! Dat is goed voor je!
Maar:
Dik boter op een krentenbol, een tablet melkchocolade met hazelnoten, een Italiaans ijsje, koffie met slagroom, uitgelekte yoghurt... Dit mens kent vele verslavingen. Help! Wat nu?
Gelukkig krijg ik aanstaande vrijdag Bont voor Dieren voor een teamdag op Het Beloofde Varkensland. Daar zitten een paar veganisten bij, die zelf ook eten meebrengen. Ik ga proeven en mijn licht opsteken.
Veganisten, here I come?...
Dinsdag 3 februari 2009
De Dag van Bofkont TV & VVV
Bofkontfan M. is gister expres thuis gaan werken om Hermannetje te kunnen volgen op BofkontTV zonder dat haar baas boos werd, hahaha.
Ja! Ik heb hem gezien! Hij heeft ongeschonden oortjes! Wat een schoonheid!
De hele dag regent het zulke mails. BofkontTV schijnt overbelast te zijn.
Wie een glimp van de kleine Herman opvangt, is de koning te rijk.
Er komen felicitaties, kraamcadeautjes van goede feeen, kortom Herman is meer dan welkom op de wereld.
Vanochtend heeft Herman zijn laatste fles met biest gekregen.
Nu is het contact met zijn moeder voorgoed verbroken.
De boer had mij een grote emmer biest meegegeven.
Dat hebben de koeienbabys broodnodig om weerstand op te bouwen.
VVV werd er bij mij al ingehamerd op de Boerenschool.
Vlug - Vaak - Veel. Ik weet het nog als de dag van gister,
hoewel het toch al weer 15 jaar geleden is.
Het contact tussen Herman en zijn moeder heeft zich beperkt tot een paar pannetjes biest. Ik heb het met eigen ogen uit haar uiers gemolken zien worden in de melkput. Haar melk in mijn pan voor Herman. Hoe graag had ik niet gezien dat Herman bij zijn eigen moeder had kunnen blijven en zelf de melk uit haar uiers had kunnen drinken.
Maar helaas, zo gaat het niet in de grote mensenwereld.
Iedereen die straks tussen de middag een broodje kaas eet, weet toch dat Hermans moeder vanwege die kaas op je brood haar eigen kind nooit heeft kunnen zogen? Of niet?
Nu is die eerste moedermelk op en moet Herman zich verder zien te redden met poedermelk. Van moedermelk naar poedermelk. Dat zal wel even wennen worden met alle gevolgen van dien... Maar ik loop nu toch ook al voortdurend met emmers warm water en washandjes om Hermans gat schoon te maken. Hij is behoorlijk aan de diarree. Ook dat hoort erbij.
Nu ben ik een moeder in de luiertijd.
Herman is niet naar de afmester gegaan. Herman blijft leven. En hoe.
Ik heb een koeienbaby! Hiephoi!
Maandag 2 februari 2009
De Dag van Stiertje Herman
Het is een wonder. Zeus heeft een vriend. Stiertje Herman.
Zelfs de blaren (de zwarte vlekken) links en rechts rond zijn ogen zijn precies zoals Stier Herman ze had. De linkerblaar helemaal ruim los, de rechter iets vaster omdat het zwart van de kop daar wat verder doorloopt. Een witte pluim aan de staart, de achterbenen gehuld in witte slobkousen.
Zeus & Herman. Twee stieren met een geschiedenis en een verhaal, dat meer dan de moeite waard is om doorverteld te worden. Jaro vind hem zo mooi dat ie eigenlijk Hermes zou moeten heten, naar de zoon van de oppergod Zeus. Daar zit zeker wat in, maar het gaat niet, want dit zijn vrienden en geen vader en zoon en dit kalf is een ode aan Herman.
Ik kan m'n ogen niet van hem afhouden. Zeus trouwens ook niet. Die is zo nieuwsgierig. Er staat nu nog een hek tussen ze in, maar niet voor lang.
Herman maakt gekke ongecontroleerde bokkensprongen, zo blij is ie met de ruimte en zijn nieuwe leven. Ik heb zijn moeder ontmoet en zijn vader op de foto gezien.
Daar heeft hij allemaal geen weet van, deze nuka (een nuka is een nuchter kalf) en dat is ook nergens voor nodig. Als hij maar een goed leven krijgt en dat krijgt ie.
Wat een weelde die twee kalfjes.
Zondag 1 februari 2009
De Dag van De Jonge Os & Varkensvrienden
Het gaat heel goed met Zeus. Vrijwel direct na de ingreep stond hij alweer te plassen, een heel goed teken. Alles functioneerde dus nog. Vaste prik. Als de dieren na een operatie weer voor de eerse keer geplast en gepoept hebben, dan pas haal ik opgelucht adem. Gelukkig! Alles doet het nog!
Zeus vond het maar bar ongezellig om een nachtje gescheiden te zijn van zijn dikke vrienden Pietje & LadyBoss. Hij stond de hele tijd voor het hek naar ze te kijken.
Maar ik moest streng zijn. Zo'n operatiewond ruikt aantrekkelijk en dat moeten Pietje & LadyBoss dus onderzoeken van hun varkensnatuur. Veel te riskant. Want de volgende stap is er tegen aan duwen met hun neusjes, likken, knabbelen en voor je het weet is de wond open.
Maar gister mochten ze weer samen en Zeus kon zijn geluk niet op. Want niet alleen was hij weer herenigd met Pietje & LadyBoss, er kwamen ook nog eens 17 vrouwen op bezoek, inclusief bruid in een kippenkostuum. En het geluk werd helemaal compleet toen Zeeman er nog bij kwam liggen.
Nog meer ossengeluk:
Het wachten was op een soortgenootje voor Zeus. Niet dat hij niet blij is met zijn varkensvriendjes, maar een echte ossenvriend, daar kan natuurlijk niks en niemand tegen op. Voor kuddedieren is het altijd beter om ook met soortgenoten op te groeien. Net zoals je je als mens met nog zoveel dieren kunt omringen, je moet contact hebben met je soortgenoten, anders mis je iets essentieels en daar word je raar van.
Nu zou je zeggen de wereld is toch bezaaid met stierkalfjes, zo moeilijk moet dat toch niet zijn om een vriendje voor Zeus te regelen. Dat is waar, maar ik had een speciaal kalfje in gedachten en dat kwam niet op mijn pad.
Maar op exact het moment dat Zeus onder het mes ging, kreeg ik ineens een heel goed bericht. Verrassing! Dat bewuste stierkalfje is geboren! Precies zoals ik hem in gedachten had. Vanmiddag ga ik op kraambezoek. Morgen meer daarover.
Wordt Vervolgd.
naar vorige maand (januari 2009)
| mail@familiebofkont.nl | www.familiebofkont.nl |