‘Gecondoleerd met Muk. Voelt raar omdat mijn moeder ook zo heet,’ schreef Bofkontvriend Jules. Ik wist dat de moeder van Jules ook Muk heet. En ik weet ook nog precies wanneer hij dat vertelde. Moederdag 2016 op het Bofkonteiland.
Dat kwam zo:
Eind 2015 zat het leven van Granny & Muk er op. Deze 2 moedervarkentjes stonden op de nominatie voor de slacht. Maar hun symphatieke boer stemde toe dat we ze op de laatste dag van het jaar ophaalden. Een welverdiend pensioen op Het Beloofde Varkensland, ook hij vond dat een fijn plan voor zijn 2 oudste – en best presterende -fokzeugen ooit.
Granny & Muk kregen de achterkant van Villa Varkensgeluk met riante tuin, uitzicht op de polder, en een privé modderbad voor in de zomer. Maar zover was het nog niet. Nog lange niet, nog lange niet.
In Villa Varkensgeluk viel me de volgende ochtend wat op aan Muk’s oren. Eerst nauwelijks zichtbaar, verbeeldde ik me dat nou, maar na een paar uur was het zonneklaar: de oren van Muk kleurden van roze naar rood, naar donkerrood, naar paars, naar blauw, en aan de randen zelfs een beetje zwart. Resultaat: een onmiddellijke hotline met Dokter Peter. ‘Dit is ernstig,’ zei hij. ‘Heel ernstig.’
Of het nu kwam door de stress van de verhuizing, of de plotselinge overgang van een over-verwarmde bio-industriestal naar een huisje met stro en warmtelampen, of een bacterie, wat deed het ertoe: het enige dat telde was dat Muk hier niet aan onderdoor mocht gaan.
Nog meer stro, nog meer warmtelampen, vooruit een compleet solarium, nog meer medicatie, nog meer pijnstilling. We trokken alles uit de kast. Muk móest en zou dit overleven. Gelukkig waren we geen groentjes meer in het vak van varkens redden, de 2 deccenia ervaring betaalden zich uit: Muk kwam er bovenop.
Wat een geluk. Niet alleen voor Muk, ook voor ons. In die tijd hadden we 3 locaties: Bofkonteiland in de Bovenkerkerpolder, Bofkontbos op de Zuidas in Amsterdam, en natuurlijk basiskamp Het Beloofde Varkensland in Amstelveen. Als ik daar nu aan terugdenk: gekkenwerk. Zoveel ballen tegelijkertijd in de lucht houden, en er was overal altijd wat.
De winter en het vroege voorjaar van 2016 waren extreem nat. Terwijl we voor Muk’s leven vochten, zakten de Moeder van Sjonnie met haar samengestelde gezinnetje iedere dag een stukje dieper in de modder van hun Bofkonteiland. Naaldwijkse toestanden, zouden we nu zeggen. :-(
De oplossing: De Moeder van Sjonnie, Willy, Maxie en de 3 Black Boys werden geëvacueerd naar het Bofkontbos (toch wel handig zo’n derde locatie ;-)).
Betsy, opperhoofd van het Bofkontbos, en haar biggen kregen dus buren. Dat ging wonderwel goed. De 2 moedervarkens met ieder hun eigen gezinnetje konden goed met elkaar overweg en na wat aanvankelijk geruzie en gedoe, hun kinderen ook.
De bedoeling was dat De Moeder van Sjonnie met haar samengestelde gezinnetje terug zouden gaan naar hun Bofkonteiland zodra de grond droog was, en er overal weer van alles zou groeien. Maar waarom eigenlijk? Ze hadden het leuk in het Bofkontbos.
En toen ontstond het idee.
Waarom Granny & Muk niet blij maken met het Bofkonteiland? Dat zou nog eens een pensioen voor ze zijn…
Wordt Vervolgd.
PS
FILMPJE – Voor de eerste keer
Het allereerste filmpje van Granny & Muk, gemaakt op 1 januari 2016.
Nog nooit eerder vertoond materiaal (ik zie het zelf ook voor ‘t eerst).
Muk die voor de eerste keer een slaapnest maakt van stro.
Onwennig nog. Stro? Wat is dat?
https://vimeo.com/familiebofkont/20160101-voor-de-eerste-keer
óf https://bofkont.tv/20160101-voor-de-eerste-keer.mov
_____
Facebook versie + reacties https://facebook.com/FamilieBofkont/posts/3379927772125879/