‘Alweer zo’n knapperd. Je weet de spanning er goed in te houden, maar het belangrijkste weten we. Thor is voor zijn hele leven lang Bofkont.’
Gerrie J.
Thor bofte. Ik had de Familie Bofkont Workshop afgeblazen. Corona. Te riskant om met een groep bofkontfans bij elkaar te liggen tussen de varkens. Zelfs de Bofkontboerinnen hadden al 14 dagen vrij. Stel je voor dat wij… maar niet aan denken. Nee, wél over nadenken. Het ab-so-lute nachtmerriescenario. Dat kon niet gebeuren. Wie moest er dan voor Familie Bofkont zorgen?
Thor ophalen, kon dat dan wel? Het erf van Het Beloofde Varkensland verlaten, contact met mensen…
NOOD BRAK WET.
Thor bofte ook met de 2 mannen. Ze stonden nog steeds bij de sloot achter het schot. ‘Geen hand,’ had ik ze uit de verte toegewapperd. ‘O ja, corona,’ lachten ze. We deden er allemaal wat lacherig over.
Ziezo.
Dennis en Dokter Peter tilden de bench de provisorische vangkraal in. We maanden de omstanders tot stilte. Jongens, concentratie nu. Verbaasde blikken. Hoezo? Die makke Thor, zo aanhankelijk, vriendelijk, kwispelend, hij zou toch binnen de kortste keren in die bench zitten? Makkie toch? Mooi niet dus.
Zodra Thor in de gaten kreeg dat hij met een appeltje werd verleid, stond ie op scherp.
Hoe vaak hadden Dokter Peter, Dennis en ik al niet voor zo’n klus gestaan? Als geen ander wisten wij: op het allerlaatste moment kan alles nog mis gaan. Kat in het bakkie is er nooit bij. Nooit.
Alles komt op de timing aan. Wil je te snel het deurtje sluiten dan is alles verpest.
Niet opduwen, mond houden, zo rustig mogelijk gebaren, de minste beweging kan fataal zijn.
Thor kon er vandoor gaan, in de sloot vallen, er aan de andere kant weer uitschieten en in paniek naar de A2 rennen…
Wordt Vervolgd.