Schrijf je in voor de Familie Bofkont Workshop
Voor jong & oud!
Familie Bofkont Workshops op zaterdag en zondag: (klik voor data)
Workshops - Vrijgezellenfeestjes - Teambuilding - Bedrijfsuitjes - Familiebijeenkomsten - Feestvarkens
bekijk de fotoreportagesVolg Familie Bofkont op twitter.com/FamilieBofkont:
Teambuilding bij Familie Bofkont om nooit meer te vergeten?
neem contact op met communicatietrainer Dafne Westerhof...
Donderdag 30 juni 2011
De Dag van Mijn Water...
Kijk nou! Ik heb altijd al aan mijn water gevoeld dat de omstandigheden voorafgaand aan de daadwerkelijke slacht de grootste boosdoeners zouden zijn. Zoals het kantelen van stieren bij de rituele slacht, het transport, het wachten in de slachthuizen, de geur van bloed etc.
Die angst en stress zouden volgens mij de pijn veroorzaken. Zielepijn.
En nu lees ik dit vandaag in Trouw:
'Dieren lijden niet door de slacht maar door stress.'
Een stuk van Jan Bernards, arts en oud-hoogleraar in de medische fysiologie aan de Radboud Unversiteit. Lees dit stuk! Heel interessant en hij verwoordt en bewijst daarmee hoe ik er altijd over heb nagedacht.
Nog meer in Trouw over dit onderwerp (jullie merken wel dat het mij niet loslaat:-)). Filosoof (en boerenzoon !) Rene ten Bos zegt dat alle slacht verboden zouden moeten worden:
"Ik heb een bureaulade vol onderzoeken waaruit blijkt dat dieren bij slacht enorm lijden. De situatie bij onverdoofd slachten is niet aannemelijk veel slechter dan bij verdoofd slachten."
Rene ten Bos was een paar jaar geleden op Het Beloofde Varkensland in debat met filosoof Erno Eskens.
"We moeten dieren rechten geven" stelde Erno Eskens toen.
"Nee, we moeten ze juist hun vunzigheid teruggeven", riep Rene ten Bos.
Maar Rene ten Bos zei toen nog meer opmerkelijks:
"We moeten onze kinderen veel meer naar dit soort plaatsen als Het Beloofde Varkensland brengen".
Ik schreef destijds (28 december 2007) een logje over hun bezoek, dus dat heb ik maar even bij gezocht. Wat blijkt? Die log begint met de rituele slacht. Blijkbaar had ik daar toen ook weer over geschreven en kwamen daar veel reacties op. Het zat en zit me dus hoog, dat is wel duidelijk.
En tot slot: Temple Grandin. Wie kent haar nog niet?
De wereldberoemde autistische onderzoeker (Amerikaanse veearts en hoogleraar) die haar leven gewijd heeft aan het zich inleven in koeien. Ze heeft zich o.a. bemoeid met de inrichting van slachthuizen, om de koeien zo min mogelijk bloot te stellen aan stress.
Zij wordt aangehaald in de Volkskrant (13 april 2011):
... Zowel de joodse als de islamitische gemeenschap wijst op onderzoek waaruit blijkt dat ritueel slachten diervriendelijk is. Evers: 'De Amerikaanse onderzoeker Temple Grandin heeft aangetoond dat de koosjere slacht de beste manier is voor bedwelmen, slachten en ontbloeding van het vlees. Uit sommige onderzoeken zou blijken dat de bloeddruk in de hersenen binnen twee seconden zodanig is gedaald dat er geen pijnsensatie meer is. Een beroemd anesthesioloog die ik om advies heb gevraagd, zegt dat het gevoel van dieren niet wordt uitgeschakeld door het schieten van een pin door het motorisch deel van hun hersenen. ...
Het is duidelijk: het laatste woord is er nog niet over gezegd...
Woensdag 29 juni 2011
De Dag van The Day After...
Gisterochtend liep ik om 5.00 uur al varkensvijgen op te ruimen met het zweet op m'n rug.Nu loop ik met een trui aan.
Het past goed bij het leven van Familie Bofkont.
Nooit saai.
De zonsopgang was betoverend.
Familie Bofkont kreeg ook al bezoek om 5.00 uur.
Een fotograaf die een dag uit het leven van de varkens wilde vastleggen vanuit hun point of view. Letterlijk met een cameraatje om hun nek :-)
Leuk idee, maar werkt natuurlijk voor geen meter bij varkens.
Om te beginnen laten die zich niks omknopen, ten tweede is dat technisch ook onmogelijk omdat hun nek te recht is. En ten derde levensgevaarlijk voor de camera, want een onbewaakt ogenblik en het ding zou doormidden gebeten zijn.
Dus werd het kleine ingenieuze cameraatje op een stok gemonteerd
en die werd achter de oren van het betreffende fotomodel gehouden.
Zo kon het ook.
En dat op zich leverde al bij zonsopgang een paar mooie beelden op:
Dinsdag 28 juni 2011
De Dag van Groene & Zwarte Big...
Het dikke pootje van Biggetje is wat geslonken,de medicatie slaat aan en ze kan er weer op lopen. Gistermiddag dacht ik Biggetje & Biggie even samen te laten.
Dat was geen goed idee.
Hoewel Biggie alsmaar toenadering zocht en bij haar tegen het gaas aan ging liggen,
was het meteen oorlog toen Biggetje daadwerkelijk in haar ruimte kwam.
Binnen een seconde stond ze Biggetje finaal in mekaar te timmeren.
Meteen ingegrepen en Biggetje's tere huid,
knalrood geworden en vol krassen,
helemaal ingesmeerd met groene leem.
Toen had ik een groene big.
Onmiddellijk kwam Biggie weer met een vals smoeltje tegen het gaas aan liggen...
Vanochtend vanwege de hitte al om 5.00 uur aan de slag.
Biggie vloog mee het erf op en Biggetje bleef alleen achter.
Dat beviel haar niks en dat liet ze goed horen ook.
Dus ik heb het er maar op gewaagd en haar mee het erf opgenomen.
De rest is geschiedenis, want door al die ruimte gaat het nu wel goed,
ze struinen en scharrelen met z'n tweetjes overal en nergens en Biggetje dook meteen de modder in.
Nu heb ik dus een zwarte big.
En wat voor een!
PS
En even later weer binnen, alles koek & ei :-)
En weer wat later kregen ze eten, toen begon het gevecht opnieuw en had ik toch weer een groene big:-)
Maandag 27 juni 2011
De Dag van Vol Verwachting...
Dit wordt een bijzondere week.Herman gaf gisteravond al de voorzet
door zijn bezoek aan de Zomerbuurvrouwen.
Dan het weer. Godin in Frankrijk voel ik me.
Maar er is meer.
Het Biggenbos op de Zuidas is deze week een feit. We zijn er druk mee.
Ik kan nog steeds niet over dat volstrekt autonome stukje bos uit.
Midden op die grootstedelijke Zuidas, maar zodra je het Biggenbos in duikt, zit je in een compleet eigen wereld. Een broedende sperwer hoog in de boom, uitvliegende kraaienkuikens, er groeien beschermde orchideeën.
Magisch.
Ik had vroeger een boek over een meisje dat achter in haar klerenkast een geheime deur ontdekt. Als ze die opent, stapt ze in een andere wereld. Die betovering heeft het Biggenbos ook. Ik ga er verhalen vertellen. Waarover? Over varkens natuurlijk :-)
Maar eerst nog betovering op Het Beloofde Varkensland.
Als we de weerberichten mogen geloven wordt het morgen tropisch met mogelijk noodweer ter afsluiting. Dat belooft wat.
Er komt een fotograaf om de hele dag mijn varkens te volgen van ontbijt tot slapen gaan.
Binnenkort dubbele pagina in de krant.
En aan het eind van de week - op 1 juli - zit ik 16 jaar op de boerderie.
16 jaar al en never a dull moment :-)
Op naar de volgende 16 jaar!
Zondag 26 juni 2011
De Dag van Groeten van Familie Bofkont...
Feestvarken Tien bij Familie Bofkont
op Het Beloofde Varkensland - 26 juni 2011
Bekijk
hier de fotoreportage.Zaterdag 25 juli 2011
De Dag van Rui, Rouw en Verhuizing...
Er is altijd wel wat te beleven op Het Beloofde Varkensland.Arie Bombarie is weer in zijn jaarlijkse rui.
Nu zijn veren hem verlaten, is hij alle decorum kwijt.
Arme Arie.
Weg zijn de praatjes.
Hij verstopt zich in morsige schuurtjes en kruipt weg onder de tafel.
Hier is sprake van een depressie.
Maar dat gaat weer over zodra hij z'n nieuwe verenpak heeft.
Zo is het altijd gegaan en zo zal het dit jaar ook weer gaan.
De medicatie van Biggetje slaat goed aan.
Hoewel haar pootje nog steeds erg dik is, kan ze er weer op staan.
Tijd dus voor de volgende fase in haar jonge leven. Verhuizen!
Vanochtend is ze bij Biggie gaan wonen.
Met een veilig hekje er voorlopig nog tussen, dat wel.
Want hoe jong, klein, schattig, zacht en roze die biggetjes ook zijn,
het blijven wel varkens ;-)
Vrijdag 24 juni 2011
De Dag van Boer & Koe...
Er lag een koe in de sloot, achter bij mij in de polder.Verderop liepen haar vriendinnen de melkstal al in.
Koe keek om: kan iemand mij helpen?
Boer gebeld. Daar kwam hij aan op z'n tractor.
Koe was zo blij dat ze haar boer zag.
Dat gaf haar de kracht om overeind te komen.
Toen de boer zijn koe weer op het droge had, omhelsde hij haar.
Daarna reed hij terug naar de boerderij, de koe danste achter hem aan.
Echt gebeurd, gistermiddag, die boer is mijn achterbuurman.
Ik kon hem wel zoenen.
Vaderdag bij Familie Bofkont
op Het Beloofde Varkensland - 19 juni 2011
Bekijk
hier de fotoreportage.
Familie Bofkont Workshop
op Het Beloofde Varkensland - 12 juni 2011
Bekijk
hier de fotoreportage.
Teamuitje De Boer Op! bij Familie Bofkont
op Het Beloofde Varkensland - 9 juni 2011
Bekijk
hier de fotoreportage.
Familie Bofkont Workshop
op Het Beloofde Varkensland - 5 juni 2011
Bekijk
hier de fotoreportage.
Bruid Charlotte als Feestvarken
op Het Beloofde Varkensland - 4 juni 2011
Bekijk
hier de fotoreportage.
Feestvarken Bea bij Familie Bofkont
op Het Beloofde Varkensland - 4 juni 2011
Bekijk
hier de fotoreportage.
Bruid Jenny als Feestvarken
op Het Beloofde Varkensland - 4 juni 2011
Bekijk
hier de fotoreportage.Donderdag 23 juni 2011
De Dag van Biggetje gooit Roet in het Eten...
Ik was al begonen met een weblog over de rituele slacht,maar het halal vlees moet maar even blijven liggen,
want het nieuwe biggetje gooit roet in het eten.
Het gaat niet goed met haar pootje.
Wordt alsmaar dikker en pijnlijker en ze kan er nu helemaal niet meer op staan.
Dachten we gister nog aan een verstuiking of een scheurtje in een groeischijf,
vandaag lijkt dat helemaal niet zo zeker meer. Toch een ontsteking?
De Biggendokter weer gebeld. "Rontgenfoto's", zei hij.
"Dan kunnen we pas wat zien en zeggen".
Dat hadden we eerder moeten weten.
Biggetje komt uit de buurt van Nijmegen, terwijl de Biggendokter ook in die omgeving woont. En om nu weer die hele reis met haar te maken, dat lijkt me geen goed idee.
Op zoek dus maar naar een dierendokter in de buurt van Het Beloofde Varkensland,
die de spullen heeft om ordentelijke rontgenfoto's te kunnen maken van het kreupele pootje.
Zal geen makkie worden, want een big is geen poes of hond en laat zich niet behandelen.
Maar 't zal toch moeten :-(
Daarna met de foto's naar de chirurgisch orthopeed van Vrouw Vos.
Hopelijk kan hij er wat mee.
Of de duvel er meer speelt. Nooit eerder met een kreupele big te maken gehad,
maar op de dag dat de illegale beelden van kreupele biggen de wereld in gaan,
komt er een nieuw biggetje op mijn pad en dat beestje blijkt ook kreupel te zijn.
Zal ik de boer bellen? Vragen of hij expres een gammele big voor de fotoshoot heeft meegegeven omdat ze toch daarna zou worden gedood? Dat zou meer inzicht kunnen geven in Biggetje's voorgeschiedenis en kunnen we daar de behandeling op aanpassen.
Zo niet, zou hij dan weten wat er aan de hand is en behandelt hij z'n kreupele biggen en hoe dan? De boer scheen Het Beloofde Varkensland te kennen, hoorde ik via de fotostudio. Wellicht is het de moeite waard om er een telefoontje aan te wagen.
En stel dat het pootje niet behandeld kan worden omdat het elders al vergroeid is, net zoals bij Lamme Zus. Wat moet ik dan doen? Heeft Biggetje dan wel een toekomst?
Maar laat ik niet op de zaken vooruit lopen. Stap 1 zijn de foto's.
Afspraken omgooien, onder de douche springen - de brinta zit weer overal :-) -
en aan de slag met Biggetje. Werk aan de winkel!
PS
Vandaag een rake analyse in de Volkskrant:
'Vrienden van het Varken doen aan morele zelfbevrediging'
Woensdag 22 juni 2011
De Dag van Roze & Zacht...
Het biggetje is gisteravond gebracht.Brandschoon, heel roze en heeeeeeel zacht.
Zelden een biggetje gevoeld met zo'n perzikhuidje.
De oren lijken wel fluweel en je hand glijdt gewoon over haar velletje uit, zo zacht.
Gelukkig niet meer zo heel piepklein, ik schat haar 3,5 week,
zodat ik haar al vrij snel met Biggie wil verenigen.
Die twee gaan een mooie zomer tegemoet :-)
10.00 uur
Bovenstaande schreef ik om 2 uur vannacht, ik kon toch niet slapen omdat ik mijn ogen niet van haar af kon houden. Maar toen ik toch wat wegdommelde, hoorde ik ineens een vreemd gebonk toen het biggetje wat brintapap ging eten.
Even later weer toen ze aanstalten maakte om naast me onder het dekbed te kruipen. Ik keek op en zag dat ze kreupel liep. Wat gek, daarvoor was er niks aan de hand, behalve een lichte zwelling aan haar rechter voorpootje.
Dat is niet zo mooi, een kreupele big. Goed in de gaten houden.
In de fotostudio schijnt ze een paar keer uit de krat gesprongen te zijn.
Mogelijk is het pootje verstuikt en komt dat nu pas aan het licht, want aanvankelijk liep ze goed. Voorlopig absolute rust. Heeft ze ook verdiend.
Erg veel meegemaakt in een paar dagen tijd.
1. Gespeend van de moeder
2. Mee naar fotostudio
3. Moeder kwijt
4. Broertjes en zusjes kwijt
5. Vertrouwde omgeving kwijt
6. Twee dagen hard gewerkt als fotomodel
7. De lange reis naar Het Beloofde Varkensland.
En dat allemaal voor een baby, want dat is ze.
Een dapper roze babybiggetje.
Ik blijf de hele dag bij d'r,
heeft ze toch weer een moeder tegen wie ze aan kan liggen
en hopelijk is dat goed voor het genezingsproces.
Met dank aan de fotostudio en het veterinair pharmaceutisch bedrijf
voor de goede zorgen en haar bruidsschat!
Familie Bofkont Workshop
op Het Beloofde Varkensland - 29 mei 2011
Bekijk
hier de fotoreportage.
Familie Bofkont Workshop
op Het Beloofde Varkensland - 28 mei 2011
Bekijk
hier de fotoreportage.
De Bruid als Feestvarken bij Familie Bofkont
op Het Beloofde Varkensland - 28 mei 2011
Bekijk
hier de fotoreportage.
Familie Bofkont Workshop (middag)
op Het Beloofde Varkensland - 21 mei 2011
Bekijk
hier de fotoreportage.
Familie Bofkont Workshop (ochtend)
op Het Beloofde Varkensland - 21 mei 2011
Bekijk
hier de fotoreportage.
De Bruid als Feestvarken bij Familie Bofkont
op Het Beloofde Varkensland - 20 mei 2011
Bekijk
hier de fotoreportage.
Vrouwelijke Ondernemers bij Familie Bofkont
op Het Beloofde Varkensland - 18 mei 2011
Bekijk
hier de fotoreportage.Dinsdag 21 juni 2011
De Dag van Toch nog een Stiefzusje voor Biggie?
Midden in de commotie over de illegale beelden uit de varkenshouderij gaat de telefoon:"Goedemorgen, u spreekt met Huppeldepup van Fotografiestudio Zusenmezo uit X. We zijn bezig met de fotografie van een biggetje en morgen ook met weer een ander biggetje. Als we ze terug brengen worden ze eerder geslacht, zegt de boer. Nu vinden wij dat zielig en ik dacht: Kunt u deze biggetjes opnemen?"
He nee he. Weer die snoezige biggetjes op de ansichtkaarten en na afloop van de fotoshoot moeten de biggen dood. De komst van Knor & Knorrie (december 2007) staat me nog vers in het geheugen. Zij werden na afoop van de shoot naar een dierenkliniek gebracht: "Spuit maar dood" had de fotograaf gezegd.
Maar nee. Geen anischtkaarten deze keer. Biggetje ligt in armen van mannelijk model. Model speelt voor boer en prijst een medicijn aan voor de varkenshouderij.
Wat te doen? Eerst maar eens overleggen. Waarom 2 biggen? Dat betekent 2 dode biggen. Waarom niet de hele fotoshoot met dat ene biggetje?
"Omdat ie dan een nachtje bij jullie over moet blijven en jullie niet weten hoe je een big moet verzorgen" had de boer tegen de fotostudio gezegd. "Dus breng vanavond maar terug, kunnen jullie morgen weer een nieuwe halen".
Er klopt iets niet in dit verhaal. Waarom een nieuwe? Waarom dan niet hetzelfde biggetje weer terug naar de studio?
Dat antwoord weet ik wel :-(
Ik zit in dubio. Een maand geleden zat ik met Biggie, die voor haar ontwikkeling eigenlijk een broertje of zusje om zich heen moest hebben. Als die zich spontaan aandient dan zou dat een uitkomst zijn, dacht ik toen. Maar het gebeurde niet.
Inmiddels redt Biggie zich heel aardig op Het Beloofde Varkensland. Ze gaat volkomen haar eigen gang, buitelt om me heen als ik op het erf aan 't werk ben, bijt iedereen in de tenen en krijst de hele boel bij mekaar als ze aandacht wil.
Een echte big dus.
Maar gezelschap van een andere big zou toch veel leuker voor haar zijn. Hoewel, dit fotomodellenbiggetje is nog wel heel klein. Twee tot drie weken werd gezegd. En dan is Biggie toch al een heeeeel stuk groter en flinker en baziger en en en... Zo malen de gedachten maar door mijn hoofd.
Ik vraag bedenktijd.
"Moet 't wel voor het eind van de dag weten" zegt de secretaresse, want anders ga ik het biggetje in de namiddag terugbrengen.
Het is dweilen met de kraan open. Als ik dit biggetje opneem, halen ze morgen een andere. En als ik die niet ook neem, wordt ie gedood na afloop. Maar al die biggen die gebruikt worden voor fotoshoots, al die biggen die op transport gaan voor de vleesconsumptie.
Al zou ik 't willen, het is onmogelijk om ze allemaal te redden.
Gék word je ervan.
Dan gaat de telefoon weer. Secretaresse: "We hebben besloten om geen andere big te halen morgen. Deze blijft een nachtje over en dan gaan we gewoon door met deze". Ik roep wat over beslist geen tocht en warm houden met colaflessen als kruik. "En hoe doe je dat met eten?" Maar dat hoefde ik niet te vragen, want de boer zou bellen voor instructies.
Dan vraag ik of ze bereid zijn de sterilisatiekosten te betalen. Die worden hoog, want een sterilisatie van een vrouwtjesbig is iets heel anders dan de castratie van een mannetjesbig. Een open buik operatie, dus ze moet aan het gas, hebben we hier niet, dus naar een dierenkliniek, assistentes, een dierenarts die van ver weg moet komen, benzinekosten etc. etc.
En ik reken haar en passant nog even voor wat het leven van deze big uberhaupt gaat kosten als ze zo'n 10-15 jaar op Het Beloofde Varkensland blijft wonen.
Secretaresse valt bijna van haar bureaustoel. Zoveel? Ja, zoveel!
En het zou heel fijn zijn als zij de opstartkosten, zoals de sterilisatie, op zich zouden nemen.
Secretaresse valt stil.
Dat moet overlegd met baas en klant en die zijn al naar huis.
Dat was allemaal gisteren.
Wie weet gaat straks de telefoon en willen ze de sterilisatiekosten betalen.
Wie weet vinden ze het te duur en hoor ik helemaal niks meer.
Wat dan? Ja wat dan?
Wordt Vervolgd.
Maandag 20 juni 2011
De Dag van Onderweg voor Dieren...
Uit het magazine van de Dierenambulance:
MIJN PASSIE: HET BELOOFDE VARKENSLAND
Pechvogels zijn nu bofkonten
Mijn opa was boer in Oldeholtpade, een klein dorpje in Friesland. Als zijn zeug moest biggen sliep ie 's nachts bij haar in het stro. Dan streek hij over haar rug en knorde haar bemoedigend toe. Mijn opa was een tedere boer. Er werd nog met de hand gehooid. Paard en wagen. Alle buren hielpen elkaar. Het hooi werd hoog op de wagen gestoken. De wielen van de wagen waren van hout.'s Zomers logeerde ik bij opa en oma op de boerderij. Ik raakte betoverd door die boerenwereld. De beesten, de geluiden, de geuren. Het sloeg allemaal in als een bom.
"Zij moet later maar boerin worden", werd er gezegd. Maar hoe zou ik ooit mijn eigen dieren kunnen laten slachten?
Mantelpak en pumps
Het werd dus heel wat anders. Begin jaren negentig had ik een loft in de Amsterdamse P.C.Hoofstraat, waar ik managers uit het bedrijfsleven communicatietrainingen gaf. 's Ochtends liep ik in mantelpak op pumps door de straat naar m’n werk. Maar zodra ik binnen was, hoorde ik altijd een haan kraaien Een haan in de PC Hooftstraat? Ja. Wat bijna niemand weet, is dat er achter de PC een achterom is. Het boerenzandpad, noemde ik dat. En daar kraaide iedere ochtend die haan. Ik rende naar achteren, gooide de ramen open, snoof het groen op, en dacht: 'Wat doe ik hier toch, in die malle straat? Ik hoor toch op een boerderij thuis!'
Die haan heeft mij geroepen. "Joehoe Dafne! Hoogste tijd om je boerenroots te onderzoeken!" En zo kwam ik terecht op een landbouwschool. Ik wilde me gaan verdiepen in varkens, koeien, kippen en schapen. Consumptiedieren dus, maar ik wilde ze leren kennen als wezen. "Mag ik een dag in de week meelopen met de lessen?" vroeg ik. Het werd me aan alle kanten ontraden. "Het is vies werk, 't stinkt en je bent er niet op gebouwd." Om te bewijzen dat ik het echt wilde, ben ik eerst nog zes maanden stallen gaan uitmesten in Artis. Toen terug naar de boerenschool. En ik mocht komen.
Bloedende biggetjes
Ik was door het dolle heen. Aangenomen op de boerenschool! Nu zou het gaan beginnen! Tot de les Geboortezorg Biggen. Had me er enorm op verheugd. Geboortezorg. Het klonk zo aardig, zo liefdevol. Maar de moedervarkens lagen tussen stangen. De leraar greep een biggetje bij de moeder vandaan. Hij klemde het beestje tussen zijn knieën, ontdeed het van staartje en tandjes en wierp het krijsende, bloedende biggetje terug naar de moeder. "Zo nu jullie", zei de varkensleraar. "En na de lunch gaan we castreren."
"Ik hak nog liever mijn eigen hand af" zei ik. "Ik doe dit niet. In geen duizend jaar!" Maar ik wist ook dat ik wel op de opleiding moest blijven. Zo dicht bij het vuur van de bio-industrie zou ik nooit meer komen. Dafne, als je één knip voor de neus waard ben, dan ga je hier iets mee doen, dacht ik onmiddellijk. Deze gruwelijkheden mogen we dieren toch niet aandoen? Ik heb geweigerd de biggen te mishandelen, mocht toch op school blijven en haalde mijn diploma. Die ochtend heeft mijn leven in één klap veranderd.
In 1995 betrok ik een leegstaande boerderij in Amstelveen. Ik kocht een biggetje vrij uit de bio-industrie, er kwamen kalfjes bij, nog meer biggen en zo is Het Beloofde Varkensland ontstaan. Ik wilde me niet tegen de boeren keren, maar me op consumenten richten. Met mooi vormgegeven positieve acties. Niet ergens tegen zijn, maar vóór. Vleeseters verleiden om na te denken over de bio-industrie, hun eigen rol daarin. Niet door enge filmpjes te laten zien van onverdoofde biggencastraties, maar ze te betoveren door de schoonheid van de dieren zelf.
Stressbig nu een dame
Aagje, mijn eerste biggetje was een zenuwpees. Om haar te kalmeren begon ik haar te masseren. Zo groeide ze uit van stressbig tot een zelfverzekerde dame. Toen mijn vader dat zag, kon hij zijn ogen niet geloven. "Opa was één met zijn dieren. En dat ben jij ook!" En zo kreeg ik dat verhaal te horen van opa die 's nachts bij zijn varken sliep.
Wie had dat ooit kunnen denken? Toch nog boerin geworden, maar dan eentje die haar beesten laat leven tot ze omvallen van ouderdom. Workshops geeft in varkensmassage met Billie Bofkont, Mannetje Bromsnor, Vrouw Vos en alle andere bofkonten in de hoofdrol. De Familie Bofkont is uitgegroeid tot 49 varkens, 2 koeien, 2 stieren, 2 kalfjes. Arie Bombarie, de gans en een stel van de vergassingsdood geredde hanen. En niet te vergeten de poezen. Alle dieren voorheen pechvogels, nu bofkonten. Gered uit de bio-industrie, opgevangen na verwaarlozing, mishandeling, dumpdieren etc. Er is een opnamestop.
Maar heel soms gebeurt er toch weer een wonder.
Villa Varkensgeluk
Zoals fokzeug - nummer 1281- die 170 biggen had geworpen op een varkensbedrijf en toen naar de slacht moest. Ik heb de varkensboer gevraagd of ik haar een mooie oude dag mocht geven op Het Beloofde Varkensland. Samen met haar laatste biggetje, nummer 170. En het mocht! De boer gaf een cheque mee van 1281 euro en een pallet voer. Nu heet 1281 La Mama en big 170 heet Edwin, vernoemd naar de boer. En ze wonen nog lang & gelukkig in hun Villa Varkensgeluk.
Er wordt vaak gezegd dat je moet leven naar je passie. Ik doe het iedere dag opnieuw. Zal trouwens wel moeten hahaha. Want leven met beesten schept een band, maar ook een enorme verantwoordelijkheid. Maar ik zou nooit meer anders willen.
PS
En... na tig pogingen met vallen en opstaan is het me uiteindelijk toch gelukt om geen dieren meer te eten. Toen ik met ze ging samenwonen, kon het niet anders meer. Stoppen met vlees is het grootste offer dat ik ooit gebracht heb. Maar ik ben er iedere dag nog blij om!
Vaderdag bij Familie Bofkont
op Het Beloofde Varkensland - 19 juni 2011
Bekijk
hier de fotoreportage.Zondag 19 juni 2011
De Dag van Vaderdag bij Familie Bofkont...
Vandaag worden de Vadertjes van Familie Bofkont in het zonnetje gezet.Veel zijn het er niet :-)
Dat ligt niet aan de beesten, maar aan mij.
Beleid is dat er hier niemand vadertje (of moedertje) mag worden.
Dat zou natuurlijk wel enig zijn, maar dan wordt het wel een gekkenhuis op Het Beloofde Varkensland. Dus dat gaat niet.
Maar...
het leven (en zeker dat van varkens) gaat toch z'n eigen gang en zo kon het gebeuren dat Prins Harrie vader werd van Zwarte Prins en Vader Kraak hier 2 zonen kreeg: Dikke Peter en Keessie.
Ongelukjes, die niemand had kunnen voorkomen.
En ja, toen ze er eenmaal waren, kon ik mijn geluk niet op natuurlijk :-)
En verder herdenken we vandaag:
De vaders Willempie, Grijze Kat en stiefvader Pareltje.
En niet te vergeten de Moderne Vaderhaan.
Zaterdag 18 juni 2011
De Dag van de Webcam...
Hoera! De webcam doet 't weer!Meteen omgehangen, want Biggie is meestal de hort op.
Nu hangt ie onder de hooikap, waar altijd wel wat te doen is.
Veel kijkplezier!
Voor Bofkont TV op iPhone / iPad klik hier.
Vrijdag 17 juni 2011
De Dag van Varkens & Spullen...
Mijn laptop en fotocamera zijn in een plas water terecht gekomen :-)Beiden ter ziele.
En het is niet eens vrijdag de dertiende...
Er is nog een kans dat de camera het overleeft,
maar met mijn mooie MacBookje is het toch gedaan.
Balen! Balen! Balen!
Een varken en een kan water en mijn Apple is geschiedenis.
Het leven van de camera bungelde eerder deze week ook al aan een zijden draadje.
Mister Frisling kreeg 'em te pakken en zette het op een rennen met de schouderriem in z'n bek. Net voordat ie de camera over de straatstenen achter zich aan zou sleuren, kon Dennis er voor springen.
Het is altijd oppassen met spullen op een boerenerf en zeker op Het Beloofde Varkensland.
Voor je het weet ligt je laptop in een plas
of wordt ie ondergescheten door een stel snoezige kuikentjes :-), op de neus genomen door een big of vliegen de toetsen om je oren door een enthousiaste poes.
Spook heeft namelijk de gewoonte om te 'melkstampen' met haar pootjes op het toetsenbord.
Regelmatig trekt ze dan met haar nageltjes de toetsen mee omhoog:-)
En nu? Sparen voor een nieuwe MacBook. Het is niet anders :-(
Gelukkig is er nog een oudje waar ik de weblogs op kan rammelen.
De zon schijnt (heel even), Max is hersteld van z'n grote wond en wordt vandaag ontslagen uit de Varkenskliniek. Wat zal ie blij zijn en ik met hem.
Dus waar hebben we het over?
Het hemd hoog opgebeurd en vrolijk rondgesprongen!
Donderdag 16 juni 2011
De Dag van 'Als dank de Schillen & Dozen...'
Al maanden zijn we bezig met de voorbereidingvan een varkensproject in een sprookjesbos.
Vandaag de laatste werkzaamheden.
Lekker in die regen :-)
'Met dank voor het aangenaam verpozen, de schillen en de dozen'...
Heb al meer dan 20 vuilniszakken troep opgeraapt en weggewerkt,
maar dat gaan er nog veel meer worden.
Geeft niks.
Wie wat voor varkens wil, zal hard moeten werken.
Maar dan, als dat allemaal achter de rug is, dan heb je ook wat :-)
Woensdag 15 juni 2011
De Dag van Familie Kraak...
Hoe is het eigenlijk met de Familie Kraak?Nou, zo dus.
Heeeeeel goed!
Dinsdag 14 juni 2011
De Dag van Door het Plafond...
Er zijn mensen die volkomen door het dolle heen zijn als zeeen bezoek aan Het Beloofde Varkensland in het vooruitzicht hebben.
Zo kreeg ik een mail van een dame die zich bovenmatig verheugt:
' Eindelijk, eindelijk kan ik bij de varkens gaan liggen... '
En net krijg ik bericht van een man die zijn vriendin
vannacht haar verjaardagscadeau onthulde:
' Heb het vannacht aan mijn vriendin verteld en ze ging door het plafond. :-) '
Zo. Een bezoek aan de varkens in het vooruitzicht.
Daar kun je dus tegenwoordig 's nachts mee scoren als man.
Het is maar dat u het weet, heren.
De tijden zijn veranderd.
Het varken als geduchte concurrent :-)
Maandag 13 juni 2011
De Dag van Op een Mooie Pinksterdag...
Wat een workshop op Eerste Pinksterdag!Vele hoogtepunten, teveel om op te noemen.
Ik beperk me tot 3.
Hoogtepunt 1 - Babyzwaluwtjes...
Allemaal op onze kont in het stro ademloos toekijken hoe de zwaluwtjes gevoerd worden door hun ouders. Dat lukt alleen als iedereen z'n mond kan houden.
Het lukte!
Hoogtepunt 2 - Zeus
De uitgebreide fotosessie met Zeus...
Zeus had er zin in. Wat is hij toch een gastheer!
Hij wilde met iedereen op de foto.
Nou dat liet niemand zich twee keer zeggen.
Ze stonden in de rij!
Hoogtepunt 3 - Wildeman
Ineens lag er een bult mensen in het weiland.
Toen ik dichterbij kwam, zag ik waarom.
Wildeman liet zich de varkensmassage weer eens goed smaken.
Eens in de zoveel tijd heeft hij zin in een massage.
Gister was zo'n dag.
Het werd een hele mooie Pinksterdag.
En volgende zondag is het Vaderdag,
Dan worden de vadertjes van Familie Bofkont in het zonnetje gezet.
Vader Kraak (of is het zoon Big Trouble, shame and scandle in the family?)
Prins Harrie, de Moderne Vaderhaan, Grijze Kat, Stiefvader Pareltje,
en Pleegvader Boy George. En natuurlijk hun kinders.
Volgende week weer feest bij Famile Bofkont!
Familie Bofkont Workshop - Vaderdag 19 juni
Zondag 12 juni 2011
De Dag van Wie is dat Varken?
Zo'n tenger mannetje met zo'n groot varken.
Dat kan alleen maar op Het Beloofde Varkensland.
Gewoon een sprookjesfoto.
Het ventje heeft de middag van z'n leven gehad.
Maar wie is dat varken?
Dafne en Dennis,
Hartelijk bedankt voor het plaatsen van de foto's! En deze foto (bijlage) sprong er direct uit! Ik heb nog een klein vraagje... hoe heet het varken op de foto?
Is dit misschien Beertje? Dan plaats ik er het bijbehorende 'verhaal' bij op m'n Facebook. Heel belangrijk om mensen het achterliggende verhaal te laten weten.
Ga zo door!
Alvast bedankt!
Nee dat is niet Beertje.
Het is Giel!
En dit is Gieltjes achtergrondverhaal:
Familie Bofkont Workshop
op Het Beloofde Varkensland - 21 mei 2011
Bekijk
hier de fotoreportage.Zaterdag 11 juni 2011
De Dag van Wilde Beesten...
Ik zeg zo vaak dat jonge dieren leuk zijn, maar dat je pas weet met wie je te maken hebt, als ze volwassen zijn. Dan pas weet je hoe groot ze zijn en vooral: met welk karakter (ego!) je het verder de rest van hun leven moet doen.Dat is altijd een risico.
Dat snoezige kleine biggetje lijkt namelijk nog in niks op die kribbige zeug, die je op een goede dag molesteert (berg je maar!), omdat ze van berigheid niet weet waar ze het zoeken moet. Of dat beeldige hangbuikbiggetje blijkt zich te ontpoppen als een oude chagrijn, waar geen land meer mee te bezeilen is. Het komt voor.
Van de week kreeg ik vast een voorproefje van Mozzarello's echte volwassen natuur te zien. Mensenkinderen! Weg was het schattige buffelkalfje met de grote onschuldige ogen. Ineens zag ik zijn buffelfamilie in Afrika die een stel leeuwen op de hoorns neemt. Die niets ontziende oerdrift, de leeuwen waren nergens meer.
Die power onthulde Mozzarello van de week ook ineens. Volkomen onverwacht.
Het kwam zo:
We wilden met een groep het weiland in om Rosamunde & Brutale Griet te gaan borstelen. In de verte stonden Zeus en Herman. Omdat Herman niks leuker vindt dan met zijn dolle bokkesprongen vrouwen de stuipen op het lijf te jagen, leek het ons verstandig beide heren eerst even het erf op te halen.
Maar we hadden niet op Mozza gerekend. Ook hij liep samen met Mina in het land. Toen hij ons in het vizier kreeg, kwam hij met grote huppelsprongen op ons af. Ha! Leuk! Mensen! Wie weet hebben ze een fles melk bij zich!
Maar die melk krijgen Mozza & Mina al weken niet meer. Toen hij al bokkend in ons midden tot stilstand kwam, leek het of 't deze keer echt tot hem doordrong dat de melk voorgoed verleden tijd is. Hij draaide zich om, danste en hopte het land weer in, kwam Zeus tegen, ging een krachtmeting met hem aan en toen gebeurde het.
Mozza liet ons even zien waartoe een buffel in staat is. Hij ging in de overdrive. Rende, nee vloog, nee stoof, nee stormde, nee scheurde, nee suisde voorwaarts, in rengalop recht op ons af. Oren plat in de nek, denderende hoeven met een duizelingwekkende, niet te volgen en te bevatten snelheid. Hij zweefde als een hazewindhond boven de grond.
Dit was even andere koek. Nooit, maar dan ook nooit zouden Herman of Zeus hiertoe in staat zijn. Hier kwam de oernatuur van de buffel om de hoek kijken.
We stonden allemaal aan de grond genageld. Nergens ben je als mens, met deze oerkracht. Helemaal nergens. Mozza had geen kwaad in de zin, hij wilde zich uitsloven, dat registreerde ik nog wel en net toen we dachten dat hij dwars door ons heen zou denderen, kwam ie vlak voor onze neus van 't ene op 't andere moment in een grote stofwolk tot stilstand.
Zo. Goedemiddag. De Bovenkerkerpolder plotsklaps veranderd in een Afrikaanse steppe.
Dat weten we dan ook weer. Mozza is pas 7 maanden. Een kalf nog.
Wat staat ons nog te wachten?
Dat zullen we pas over een paar jaar weten...
Vrijdag 10 juni 2011
De Dag van 'Boerin voor een Dag'...
Edelman bedelman dokter pastoor,maakt niet uit wat je bent of doet.
Iedereen kan boer of boerin voor een dag worden
bij Familie Bofkont op Het Beloofde Varkensland.
Kijk maar naar deze modemeisjes!
Aanstaande zondag 12 juni nog enkele plaatsen vrij
op de Familie Bofkont Workshop met open inschrijving.
Donderdag 9 juni 2011
De Dag van Duifje & White Boys...
Duifje is er nog steeds. Ze blijft.Ze eet mee met de White Boys.
Die lieten dat toe, tot ze haar wegjoegen.
Maar ze kwam terug en overwon.
Sloeg met haar witte vleugels alle mannen
van zich af en had toen het rijk alleen :-)
Dinsdag 7 juni 2011
De Dag na De Prikpil...
Zou verslag schrijven over de prikpillenactie van gister,maar we moeten allemaal bijkomen van deze dag :-)
Dat verhaal komt dus nog, want de varkens hebben
vriend en vijand weer verrast.
Wel een foto's van Biggie die vriendjes aan 't worden is met Vrouw Vos en 't liefst op haar rug klimt. En natuurlijk van de berige dames, die tijdens de prikpillenactie de boel regelmatig op stelten zetten...
Geen wonder dat we moeten bijkomen :-)
Maandag 6 juni 2011
De Dag van Juffrouw Loes & de Prikpil...
Arme Juffrouw Loes.
Ze zit te balen als een stier.
Vastgezet en ook nog eens geen ontbijt.
Juffrouw Loes krijgt straks de prikpil en daarvoor moet ze nuchter blijven.
Ze laat het namelijk niet toe en daarom zal ze even onder zeil moeten.
Kop op Juffrouw Loes!
Straks is alles weer achter de rug en krijg je weer de lekkerste hapjes :-)
Zondag 5 juni 2011
De Dag van Het Raadsel van het Witte Duifje...
Van de week zat er ineens een wit duifje onder de bomen. De volgende ochtend liep ze (ik denk dat het een zij is) tussen de ontbijtende varkens op zoek naar graan. Dat was geen goed idee.Want als 't zo op een presenteerblaadje wordt aangereikt,
slaat Mister Frisling zo'n luxe ontbijtje heus niet af...
Gauw het duifje dus opgepakt en in de melkerij gezet.
Maar daar kwam ze in aanraking met een stel jaloerse Golden Girls.
Hoog op een plank heeft Duifje toen een paar dagen doorgebracht met graan en water.
Maar tijdens het oppakken bleek er iets raars met haar rechterpootje.
Een stukje stof, dat er omheen geknoopt zat.
Maar nog raarder: Dat stukje stof is de verpakking van een paar muntstukken!
Was van plan het er voorzichtig af te halen, maar het kwam er nog niet van en opeens was Duifje verdwenen. Gelukkig vond ik haar in de binnentuin, in een opening van de muur.
Maar ik niet alleen, want wie sloop daar door de dakgoot?
Sneeuwwitje!
En sindsdien vliegt Duifje van dak naar dak.
Haar oppakken is er helemaal niet meer bij, zodra je in haar buurt komt,
vliegt ze weg. Natuurlijk! Wat stom! Ik had die muntjes meteen moeten verwijderen!
Ze liet zich niet zo makkelijk oppakken omdat ze zo tam was, maar omdat ze uitgeput was!
Gister vloog ze ineens weer binnen. Honger. Gauw wat graan neergelegd en nu komt ze iedere keer wat halen. Nu is het een kwestie van geduld. Binnen komt er wel een mogelijkheid om haar te pakken te krijgen. Tenminse dat hoop ik, want het is hard nodig.
Ik heb gezien dat ze helemaal niet goed meer kan lopen vanwege die zware geldstukken. Ze hinkepinkt op 1 pootje en dat is vragen om moeilijkheden. Dat geld moet dus weg.
Maar wat is de betekenis er eigenlijk van?
Op internet kan ik er niks over vinden.
Wel briefjes aan duivenpootjes, maar geen geld.
Iets met een bruiloft? Wat kan het zijn?
Weet iemand hier iets van? Ik hoor het graag.
Vrijdag 3 juni 2011
De Dag van Gelukkige Biggie...
Biggie weet wel waarom ze op vrijdag 29 april,vandaag dus 5 weken geleden, niet mee wou op transport...
Nu kan ze wroeten en hoe :-)
Donderdag 2 juni 2011
De Dag van Arie Bombarie...
Arie B. vandaag alweer 9 jaar bij Familie Bofkont!
Woensdag 1 juni 2011
De Dag van Het Varkenssprookje...
(oftewel La Mama in de Libelle)
'Wieke vertelt een varkenssprookje', staat er in de inhoudsopgave van de Libelle.
De enige glossy Libelle van het jaar ook nog.
Met een extra grote oplage vanwege de Libelle zomerweek.
Toe maar :-)
'Verhalen vertellen zit haar in het bloed, gepassioneerde betrokkenheid bij dierenwelzijn nog met meer. Praten met Dafne Westerhof, varkenshoedster op boerderij Het Beloofde Varkensland is een feest omdat ze nooit zonder mooie woorden zit. Een verhaal illustreert hoe je met elkaar en dieren zou moeten omgaan, dat wisten de eerste mensen in Afrika al.
Wanneer Dafe vertelt, hang je aan haar lippen, en ik moet op deze plek echt even een waargebeurd varkenssprookje doorgeven.
In 1998 kocht Dafne haar eerste varken uit de bio-industrie bij boer Edwin.
Ze vroeg hem welk varken zijn oudste varken was. Ze dacht nog: dat weet hij vast niet, met 2500 varkens in de schuur. Maar zijn antwoord kwam zonder aarzeling: "Dat is 1281!" 1281 had al 170 biggen geworpen en kwam altijd even bij hem staan wanneer hij aan het werk was. Edwin gaf zijn varkens geen namen. Want dan zou hij zich aan ze gaan hechten en kon hij geen economische beslissingen meer nemen. Maar 1281 viel hem op.
Spijtig, omdat ze toch 'de klep op moest' (varkensboerenjargon voor 'naar de slacht'). De laatste worp van 1281 was op 4 oktober, Dierendag.
Dafne bood 1281 en haar laatse big een plaats aan op Het Beloofde Varkensland. Ze wilde ook voor ze betalen, maar boer Edwin kwam de dieren persoonlijk brengen en liet bovendien 1281 gulden en voer achter. Nog nooit had een boer een uitgewerkte fokzeug naar een rusthuis gebracht.
Dafne noemde het varken 'La Mama', hoe zou ze anders kunnen heten met zo'n staat van dienst? Haar zoon kreeg de naam Edwin. La Mama en Edwin konden hun geluk niet op.
Dik stro! Blauwe lucht! Naar buiten! Modder! Gras! Weilanden!
Eindelijk een varkenswaardig bestaan.
En zo gaat het varkenssprookje nog een poosje door.
Wieke Biesheuvel heeft het geschreven, columniste bij Libelle en dochter van landbouwminister Biesheuvel van lang geleden (1973).
Wieke heeft inderdaad haar ogen uitgekeken op Het Beloofde Varkenland en een hele middag aan mijn lippen gehangen. Het duizelde haar van de verhalen, want het ene verhaal is nog mooier dan het andere over Familie Bofkont. Hoe ze hier terecht gekomen zijn, wat ze hebben meegemaakt of hebben moeten doorstaan voor ze op Het Beloofde Varkensland terecht kwamen.
Het werd een lang hoofdstuk over Familie Bofkont in haar boek 'Hok van het Slot' en een column over La Mama in de Libelle. Als columniste heeft Wieke de vrijheid genomen om het achtergrondverhaal van La Mama met Aagje te laten samenvallen. La Mama is natuurlijk niet van 1998. Dat is Aagje de Eerste! La Mama kwam in december 2009 op Het Beloofde Varkensland. En Boer Edwin nam euro's mee i.p.v.. guldens :-) Maar als columnist ben je vrij om informatie te husselen en anders te rangschikken als dat beter past.
Het varkenssprookje eindigt met het beeld dat La Mama nog elke nacht met haar zoon Edwin slaapt. En met haar schoondochter, want Edwin heeft dikke verkering met Aagje II.
En dat sprookje is helemaal waar!
Leuke reacties gekregen van de Libelle lezeressen, o.a. van een varkensboerin via boer Edwin. Maar ook van een lezeres, die op mijn weblog over kalfjes, kaas en (vegetarische) stremsel stuitte:
Hallo,
Dit mailtje is gisteren begonnen met het lezen van de Libelle waarin Wieke jullie website bekend maakt, ik vond haar verhaal over het Beloofde Varkensland zo leuk dat ik mij voornam om een kijkje te nemen, ik zal de enige wel niet zijn. Al neuzend, foto's kijkend en daarvan genietend kom ik het verhaal van melk, kaas en stremsel tegen, het woord stremsel ken ik wel maar dat het uit de maag van een geslacht kalfje komt, nee dat wist ik dus niet, ik ben er de kluts een klein beetje van kwijt. En moeder koe wordt dus gedwongen ieder jaar een kalfje te krijgen om de melkproductie zo hoog mogelijk te houden.
Ik weet nu wel dat er weer iets is bij gekomen waar ik mijn aandacht aan moet geven om zo verantwoord mogelijk mijn boodschapjes, lees kaas kopen, te willen doen. Ik ga nog maar even genieten van de leuke foto's en de daarbij geschreven stukjes en zal mij verdiepen in de kaas materie.
Van Varkenssprookje dus naar de harde realiteit over kaas op brood. Het is niet anders.
Fijn dat Libelle (heel veel lezeressen) wat heeft kunnen bijdragen aan het op gang brengen van bewustzijn over dit ingewikkelde en verwarrende onderwerp, de bio-industrie.
Alle beetjes helpen.
Nog even iets over Biggie:
O wat is ze leuk, o wat is ze lastig!
Ze scheurt over erf en land :-), en ze scheurt de mooiste foto's aan flarden :-(
Maar ze weet met haar roze smoeltje iedereen te verleiden. Iedereen valt voor haar.
Vanaf volgende week gaat Biggie de hoofdrol spelen in een nieuw sprookje.
Iets waar elke big en varken van droomt...
Maar voor Biggie wordt het werkelijkheid!
Wordt Vervolgd.
| mail@familiebofkont.nl | www.familiebofkont.nl |