Op Halloween volgt Allerheiligen.
Allerheiligen is de dag om aan te kondigen dat Sneeuwwitje al 9 maanden in mijn hart woont. In stilte begraven, recht doend aan wie zij was. Als er een katje bescheiden en rechtschapen geleefd heeft, dan is het Sneeuwwitje wel.
Sneeuwwitje was een Amsterdams zwerfpoesje. Via omwegen kwam ze bij Familie Bofkont terecht. De eerste paar jaar meer een pechvogeltje dan een bofkont. Ze mocht niet meedoen van Spook & Co. En dat waren er nogal wat in aantal. De nazaten van Grijze Kat plus de rest, er was geen ontlopen aan. Sneeuwwitje leefde een ondergedoken leventje, ergens in een van de panden op het boerencomplex, vaak op een andere plek, waar de anderen haar niet konden belagen. Sorry dat ik besta.
Een aantal keer per dag ging ik bij haar langs, dan lag ze in haar eentje in een mandje in het verlaten voorhuis en dan brak mijn hart. Altijd vriendelijk, nooit verwijtend, nooit klagen, ze droeg haar lot, het was wat het was. Zo eenzaam, zo dapper.
Heel af en toe ging ze stillletjes naar buiten, ver weg van de rest, dan zag ik in de verte een wit stipje in een groen weiland. Een paar uur later lag ze dan weer alleen op de zolder voor de wasmachine. Lekker warm als er een was gedraaid werd.
Toen stierf haar laatste belager, Gekke Goudoog.
Hoe ze dat wist was een raadsel. Gekke Goudoog had Sneeuwwitje jaren daarvoor persoonlijk verbannen naar een ander gebouw. Daarna betrok hij mijn kamer om nooit meer weg te gaan. Ziezo. Die is van mij.
Maar de ochtend nadat Gekke Goudoog begraven was in de binnentuin, stond Sneeuwwitje bij me voor de deur. De kust was veilig.
En ze had geluk. De enige die ze nog wel eens bij toeval tegenkwam was Kareltje. En die malle onverschrokken uithuizige Kareltje bleek bang te zijn voor Sneeuwwitje!
Eindelijk had ze het rijk alleen. Er brak een mooie tijd aan. Sneeuwwitje werd steeds spraakzamer, ze lag op bed, niemand die haar meer kon verjagen, op het erf werd ze steeds vrijer, ze vond er fijne plekjes om in de zon te liggen, ze durfde zich zelfs wel eens bij de vrijwilligers te laten zien. Er viel een last van mijn schouders.
Maar de immer bescheiden Sneeuwwitje had toch nog een verrassende kant.
Ze was een fervent jager. Uren zat ze doodstil te loeren in het weiland. Dan ineens een elegant sprongetje en hup daar had ze weer een muisje. Zelfs dan was ze lief. Sneeuwwitje was een rechtschapen jager. Nooit heb ik haar met haar prooi zien spelen. Ze nam het muisje direct mee naar het pad voor de boerderij. Nog geen paar minuten later was het weg. Met huid en haar. Dan keek ze me aan: dit hoort nu eenmaal bij mijn natuur.
Ook toen Koertje beslag op mij legde, geen onvertogen woord. Zelfs Boy George kon dan nog wel eens jaloers naar een biggetje uithalen. Sneeuwwitje niet. Ze schikte gewoon een stukje op.
Begin maart was ze uitgeleefd. Oud en broos. Zelfs het grijze plukje op haar kopje was wit geworden.
Sneeuwwitje ligt in haar eigen holle boom. De mooiste holle boom van Het Beloofde Varkensland. Ze heeft hem verdiend.
UIT HET LEVEN VAN SNEEUWWITJE
