Wat er aan vooraf ging:
https://familiebofkont.nl/2020/09/winter-oren/
Moederdag was het zover.
8 mei 2016. De verhuizing van Granny & Muk naar het Bofkonteiland. Veel varkensvolk op de been om ze daar te verwelkomen.
Maar eerst de workshop nog.
Om 19.00 uur liepen we met z’n allen door het weiland naar het Bofkonteiland. Granny & Muk arriveerden in de Bofkontbus. Een ritje van niks, 5 minuten over de dijk van Het Beloofde Varkensland naar het Bofkonteiland. Niets stond in de weg voor een prachtig pensioen op hun eigen privé natuurterreintje van ruim 7000 vierkante meter. Welk (bio-industrie)varken zou daar geen moord voor doen?
Nou, Granny & Muk niet.
De Bofkontbus stond voor het bruggetje. De schuifdeur ging open. Vol verwachting klopten de harten van hun fans, maar Granny & Muk verroerden geen vin. Ze lagen in de deuropening, keken naar buiten en je zág ze denken: Oh nee!
Nu hadden we ze kunnen opporren, een zetje kunnen geven, in het slachthuis weten ze ook goed raad met onwillige varkens, maar zo doen we dat niet bij Familie Bofkont. Bij Familie Bofkont doen wij niks. De várkens doen. Of ze doen niks. Precies zoals het ze zelf uitkomt: bij Familie Bofkont zijn ze baas over eigen leven.
Granny & Muk hadden zo de vrijheid in kunnen lopen. Maar ze deden niks. He-le-maal niks.
En toen begon het grote wachten.
Het was schitterend weer, de zon scheen nog volop, we lieten ons achterover vallen in de weelderige grassen en kruiden. Om de boel aan de gang te houden vertelde ik over het verleden van Granny & Muk.
Hoe ik op een dag voor hun boer stond met de vraag of hij een lievelingszeug had. Hoe verbouwereerd hij daarop reageerde. Hoe van lieverlee het balletje ging rollen en hij zelf ook steeds meer schik kreeg in het idee van Varkensrusthuis De Oude Muk. Dat de keuze uiteindelijk op Granny & Muk viel en waarom. Dat hij een poster in elkaar had geknutseld om Granny & Muk te bedanken dat ze zo hun best voor hem hadden gedaan.
En toen zei Bofkontvriend Jules dat: ‘Mijn moeder heet ook Muk.’
We wachtten en wachtten en wachtten.
Niet iedereen kon blijven. Bofkontvriend Jules en zijn dochter moesten nog een bezoekje brengen aan zijn moeder, respectievelijk oma, want nog steeds Moederdag. Anderen werden geconfronteerd wat het in de praktijk betekent, dieren baas te laten zijn over eigen leven. Zij konden het geduld van wachten op Granny & Muk niet opbrengen: ‘Nou doei, we gaan. Succes hoor!’
Het werd later en later.
‘Gaan jullie maar,’ zei ik tegen de laatst die-hards toen de zon verdween. ‘Ik bijf hier.’
Na middernacht belde ik de varkenshoeder. ‘Ze komen niet. Ze willen niet. We brengen ze terug naar Het Beloofde Varkensland.’
En toen stonden we weer voor de deur van Villa Varkensgeluk.
Ik heb varkens nog nooit zo snel van de loopplank zien rennen. En ik heb nog nooit in zo’n korte tijd zoveel van varkens geleerd. Hoe honkvast, hoe gehecht aan hun vertrouwde omgeving, wat je ze aandoet om dat van ze af te pakken, dat geborgenheid het aller-allerbelangrijkst is, en nog veel meer.
Granny & Muk waren thuis. Terug in hun eigen huisje en de koning te rijk. Oost West Thuis Best. En ze leefden nog lang & gelukkig.
Fijne zaterdag allemaal!
_____
Facebook versie + reacties https://facebook.com/FamilieBofkont/posts/3385270751591581/