COLUMN
Ik begin de dag met een citaat uit de column van Eva Hoeke, Volkskrant. Ze is net voor de derde keer moeder geworden.
‘En zo liggen we en kijken we, terwijl de dagen komen en gaan, zonder buitenwereld en zonder nieuws, als in een bel, een wereld van ragfijn gesponnen suiker waarin we dealen met een scala aan onschuldigheden, van vlekken in bed tot nachtelijke humeuren, van een hielprik en een gehoortest waar ze eerst niet, en toen alsnog voor slaagde, de nachten ertussen wiebelig als water. Het dierlijke bevalt me, het instinctgedreven gedrag dat ervoor zorgt dat je niet langer dan een half uur zonder haar kunt zijn en mensen zonder pardon weg durft te sturen als de energie je niet langer bevalt. Het gulzige, de overdaad, het zomaar kunnen huilen, de slappe lach om niks, de gutsende dankbaarheid, voor alles, voor buren en voor douchen en voor mijn eigen lijf en voor strijklicht en vooral voor eten en voor drinken, de hele dag door, boterhammen en dikke plakken duivekater en bananen en romig walnootijs en frites en kaas en biefstuk en bier, dat eerste zalige bier, in glazen groot als vazen, klokkend gaat het naar binnen, om alles na een half uur weer klaterend uit te plassen, en ik vrees de dag dat het normale leven zich aandient en ik me weer gedragen moet.’
En dan moet ik denken aan het BBC nieuws van gisteren.
VARKENSGEZIN IN BOS
Wandelaar ontdekt varken in bos met kleintjes. Nee, het gaat niet over een wild zwijnenmoeder. Dit roze varken schijnt ontsnapt te zijn uit een varkenshouderij. Wel eentje met vrije uitloop want moeder heeft een ring in haar neus. Heeft deze lucky bastard eindelijk de ultieme vrijheid met haar biggetjes in hun bos, kan moeder geen eten voor zichzelf bij elkaar scharrelen. Iedere poging tot gewroet in de grond op zoek naar varkensvoedsel, veroorzaakt een helse pijn. Die neusring zal haar leren.
Hoe zal het dit varkensgezinnetje verder vergaan? Hopelijk bij de farmsanctuary, hoewel: voor varkens gaat er niks boven dat bos natuurlijk.
https://www.bbc.com/news/uk-england-nottinghamshire-57497366
–
MOEDERS
Terug naar mensenmoeder Eva Hoeke.
Ze schrijft het mooi op. Als varkensvrouw kan ik niet anders dan de overeenkomsten zien. Om te beginnen met Betsy (en niet alleen vanwege haar eigen Bofkontbos). La Mama, De Moeder van Sjonnie, Granny, Muk. De gepensioneerde moedervarkens van Het Beloofde Varkensland. Met in hun kielzog die miljoenen andere moedervarkens uit de vlees-industrie.
DE MOEDER VAN SJONNIE
Met name bij De Moeder van Sjonnie heb ik van nabij mee kunnen maken wat moederschap voor varkens betekent. De tijd dat de Moeder van Sjonnie even moederloos was, vlak na haar pensionering op Het Beloofde Varkensland, deed me snel besluiten dat zij gebaat zou zijn bij een ‘samengesteld pleeggezinnetje’. Dat werden de Black Boys, toen de ‘vleesbiggetjes’ Willy & Maxie, en Kleine Beer, eveneens uit de vlees-industrie. De Moeder van Sjonnie was in de wolken. Als ze had kunnen schrijven, had ze ook met haar stukkie in de krant gestaan.
DIERLIJK
Wat Eva beschrijft, het hier en nu, het zintuigelijke, de zinnelijkheid, opgaan in wat zij het dierlijke noemt, waar zijn de verschillen tussen mensen en dieren? Die zijn er niet.
Met dit verschil: niet in die fase. Die fase ‘dierlijk’ gaat voor mensen weer voorbij, zij worden weer opgeslokt opgaan door het mensenleven van alledag.
BEWUSTZIJN
Dieren, varkens, hebben dat niet. Het moederschap is alles voor ze. Laten we daar vaker bij stilstaan.
Fijne zaterdag allemaal!
VERY IMPORTANT PIGS
https://veryimportantpigs.nl/lezen/
BETSY
https://familiebofkont.nl/boek/betsy/
BETSY & BIGGEN
https://familiebofkont.nl/boek/betsys-biggen/
TROOST NA GUNDA
https://familiebofkont.nl/2020/11/troost-na-gunda/
#varkens #biggen #moeders #wroeten