‘Een knapperig velletje is de kroon op je varken’, aldus een keukenprinses in de ochtendkrant. Ze maakt buikspek. Haar keukenwijsheid: houd het zwoerd kurkdroog voor een superknapperig velletje.
Geroosterd buikspek was nog niet in de mode toen ik – lang geleden – de rookworst verliet, maar ik kan me er wel iets bij voorstellen ;-).
En toch… die foto van die kunstig gesneden blokjes vlees met dat ‘superknapperige’ velletje… ik voel meteen het superzachte varkensbuikje van Koertje, of de aandoenlijk uitgerekte rimpelbuik van De Moeder van Sjonnie.
Praat me niet van varkensbuiken.
Zacht, warm, innig, kwetsbaar; een varkensbuik mogen aaien is niet niks. Het doet wat met je. Vaak genoeg tranen gezien bij onze workshoppers om daar zomaar aan voorbij te gaan.
Het bereiden van het geroosterde buikspek kost de keukenprinses 2 dagen, lees ik, voor het gerecht op tafel staat.
Ha, en ik maar denken dat het bakken van mijn zelfgemaakte-nep-spekkies-van-licht-gekruide-tofublokjes altijd zo tijdrovend is. Dat valt dan nog weer alles mee.
Ik bak de tofureepjes in olijfolie, tijdens het bruinen draai ik ze één voor één om. Per reepje moeten alle 4 kanten aan bod komen. Dat is nogal een gedoe, en tussendoor giet ik 2 tot 3 keer de olie af, zodat de reepjes eindigen in een droge pan.
Kost wat tijd, maar dan heb je ook wat. Een bord vol kurkdroge nep-spekkies. SUPERKNAPPERIG! Voor bij van alles en nog wat. Bij de boerenkool, in een salade, op een halve avocado, of zomaar tussendoor. Verzin maaar. Altijd lekker.
En er is geen varken aan te pas gekomen. Als dat geen bekroning is? ;-)
Fijne maandag allemaal!
#varkens #buikspek #tofu