Tumult bij de uitgang: lijden, lachen, en denken rond het graf, schreef Bert Keizer. (Arts en filosoof, verbonden aan de Levenseindekliniek).
Haas zorgde ook voor tumult.
Ze regelde niet alleen haar eigen dood, ze óntregelde ook nog eens de Rendac :-)
Dat zit zo:
Er gaat hier geen bofkont naar de varkenshemel zonder geschenken.
Haas kreeg Duitse appels mee, van Vrienden van Familie Bofkont, en roze rozen van de Bofkontboerinnen.
Ze lag er mooi bij.
En toen was het aan de Rendac-chauffeur om Haas mét toebehoren ordentelijk in zijn wagen te krijgen.
Hij bediende de grijper behoedzaam, altijd een kwestie van zorgvuldig mikken.
Haas kwam goed van de grond, compliment aan de chauffeur.
Hij liet haar stabiel door de lucht zweven: stro, appels, rozen, alles bleef keurig netjes liggen.
Daar ging ze, haar geliefde Lijs achterna, mét geschenken.
En zo verdween Haas uit het zicht, de bak in.
Vanaf dat moment kreeg de chauffeur-van-dienst haast.
Zo gaat het altijd.
Leuk, zo’n bofkont-uitvaart, maar er is nog meer te doen.
Hup, de kleppen dicht, hup, de grijper terug in uitgangspositie, en hup, op naar de volgende klant.
Zo ook weer gisterochtend, om 9.18 uur.
En toen begon het geklooi.
De grijper wilde niet terug in uitgangspositie.
Nog eens op die knop drukken, en nog eens.
Nog een keer.
Waarom lukte dat nou niet, verdomme.
Wat bleek?
Zat er een appel in de grijper!
:-) :-) :-)
Die Haas.
Altijd al een vrolijk varken geweest.
We gaan haar missen.
Wordt Vervolgd.
#varken #afscheid #uitvaart #appel #Rendac