Ik mis de kippies. En de hanen. Wie had dat ooit gedacht toen ik twintig jaar geleden ineens met 541 hanen opgezadeld zat? Het rare is: je vergeet het kabaal dat ze maakten, de hele dag door tegen mekaar inkraaien: ‘dit is mijn plek’, nee dit is van mijn plek, welles, nietes, welles, nietes.
Alleen daarom al blijf ik mijn buurboeren eeuwig op handen dragen. Ook zij zaten jarenlang in die rotherrie, van zonsopgang tot zonsondergang, Geen onvertogen woord. Ik schaamde me dood.
Allemaal verleden tijd.
Al die tijd geen vos gezien, trouwens. Vossen in de Bovenkerkerpolder? Die waren er niet.
Nu wel.
Waren – na jaren – de laatste gedumpte Amstelparkhanen gestorven van ouderdom, en liep er eindelijk een koppeltje kippen met een paar haantjes, gewoon gezellig, hun gekraai om de nieuwe dag aan te kondigen klonk weer als muziek in de oren, kwam er een vos langs.
Een vos! Ik had het niet voor mogelijk gehouden.
En nu wonen er al een paar jaar geen kippies meer bij Familie Bofkont. Ik durfde niet meer. Ja, opsluiten, dat kan natuurlijk wel.
Maar het leuke hier was hun vrijheid, er gaat toch niks boven dat. Ze sliepen in de bomen of bij de varkens, binnen, op een hekkie, precies zoals het ze uitkwam. De kippies liepen letterlijk als een rode draad door Familie Bofkont heen. Ze kwamen overal en nergens. Het was hún leven.
En wat worden ze ook bij de workshops gemist! Er was altijd een haantje dat op de eerste rij ging zitten. Innig tevreden lag hij dan mee te luisteren naar alle verhalen. Zomaar tussen de mensen, volkomen ontspannen. Nu ik het opschrijf komt het allemaal weer terug.
Wat moet ik nou doen?
Opnieuw proberen en maar zien wat er (weer) van komt?
Wordt Vervolgd.
PS
Uit het Familie Bofkont Boek
AMSTELPARKHANEN
https://familiebofkont.nl/boek/amstelparkhanen/
#kip #haan #vrijheid #vos