Een bejaardenhuis voor (vlees)varkens.
Het was er eerder niet, dus moesten we het zelf uitvinden. Dat ging vanzelf, want wie het geluk heeft lang te leven, wordt vanzelf oud. Datzelfde geldt voor varkens. Een waarheid als een koe.
Maar het ene varken is het andere niet. Ze worden allemaal op hun eigen manier oud. De een krijgt rare bulten, de ander wordt stram, en weer een ander houdt geen tand meer over. Net mensen.
En toch hebben ze allemaal iets gemeen. Oude varkens zijn hartverscheurend aandoenlijk. Ze doen zo hun best. Ze blijven je groeten, hun plas buiten de deur doen, en zolang ze nog kunnen, hun eigen bed opmaken: stro verzamelen voor een lekker slaapnest. Zelf doen. Stapje voor stapje, alles op z’n tijd.
Van lieverlee zijn we hier mantelzorgers geworden. Varkensmantelzorgers. En ik moet zeggen: dat is niet verkeerd. Sterker nog, het is een voorrecht. De tijd van de biggencrèche is een dierbare herinnering. Maar hoe mooi die wittebroodsweken met de biggetjes ook waren, oude varkens geven meer verdieping aan het vak van varkenshoeden.
Nu komt het er op aan. Hoe goed ken je je pappenheimers, hoe weet je wie wat nodig heeft?
Dappere Dodo nam nog niet zo lang geleden afscheid van zijn jeugdvriend Wildeman. Dat deed hij in stijl. Iedereen die Dappere Dodo kent weet dat hij elke workshop zijn oog liet vallen op een leuke dame. Kopjes geven tegen favoriete benen; het handelsmerk van Dappere Dodo.
Ook de baar van Wildeman viel in de prijzen.
Dappere Dodo was er niet bij weg te slaan. En na een langdurige schuursessie lag zijn linker slagtand ineens op de grond. Je kracht meegeven aan je overleden levensvriend, zoals mensen hun haren uittrokken als teken van rouw in de Romeinse tijd, ik vond het een mooie gedachte.
Sindsdien heeft Dappere Dodo zich overgegeven aan zijn eigen ouderdom.
Hij komt nauwelijks meer buiten en veel drukte kan hij niet meer om zich heen verdragen. Wat te doen? Zou hij bij Lange Haas willen, die een stukje verderop lag te treuren over Lange Lijs? Dat leek een goed idee. Dappere Dodo rust aan zijn oude hoofdje en Lange Lijs wat gezelschap. Maar daar dachten ze zelf anders over. Wat dan wel?
Na een paar dagen observeren kwamen we tot de conclusie dat Dappere Dodo gebaat zou zijn bij een beschermde aanleunwoning bínnen zijn eigen club. En nu heeft hij het voor elkaar: living apart together. Geen afgesloten hek, Dappere Dodo blijft vrij om in en uit te gaan. Wél een simpele afbakening. En die doet zijn werk. Ries durft niet meer te komen pesten, dit territorium is van Dappere Dodo en van niemand anders.
Wie wel welkom blijft: Oom Bert. Als hij langskomt liggen ze eerst een poosje bij elkaar, en dan neemt ie Dappere Dodo mee voor een frisse neus in de deuropening. Wat ik zei: hartverscheurend aandoenlijk.
Fijne zaterdag allemaal!
PS
Lange Haas heeft gelukkig haar draai ook weer gevonden met… Koertje (gelijk heeft ze, de jeugd heeft de toekomst :-)).
DAPPERE DODO
avontuur in de bijlmer
https://familiebofkont.nl/boek/dappere-dodo/
#varkens #oud #bejaard #mantelzorger