Een ding vind ik niet leuk aan Château Meiland. Ze zijn niet lief voor Mevrouw Jansen. Altijd als dat oude, aandoenlijke katje in beeld komt hou ik mijn hart vast. Zit ze soms weer in de weg? Wordt ze pardoes het raam uit gezet? Moet ze dat veel te krappe poezenmandje weer in? Die lieve dove Mevrouw Jansen verdient zoveel beter.
Mevrouw Jansen doet me denken aan de grote poezenfamilie die bij Familie Bofkont woonde.
Aan Booswicht, die ook doof werd op haar oude dag. Vandaag zouden we haar verjaardag gevierd hebben.
Aan Grijze Kat, de eeuwige zwerver, trots en autonoom.
Aan Stinkwijfje die altijd haar pootjes om je hals sloeg.
Aan de autistische Mollie die pas na 8 jaar geaaid durfde te worden.
Aan Rode Poes die altijd op het rietgedekte stoeltje lag te mijmeren.
Aan Roodpels die zoveel op zijn vadertje Grijze Kat leek, maar dan in het rood.
Aan Spook & Heks, de kleine grijze gruwelgrietjes.
Aan Zachte Kees met zijn magische uitstraling.
Aan Gekke Goudoog, die maandenlang in de wc wilde wonen.
Aan Boy George, de onvergetelijke Boeddha Prins.
Aan Dansmarieke, zijn zus, die altijd in de rondte danste.
Toen ik de oude boerderij betrok, kregen ze de ‘mooie kamer’. Dat kamertje ontroerde mij. Met zijn jaren 50 schouw, glas in lood, de achtergebleven meubels van de boer en boerin. Mooi of lelijk, wat deed dat er toe. Er zat gevoel in dat kamertje.
Booswicht & Co zijn al lang geleden naar de Poezenhemel vertrokken. Deze foto nog gemaakt met een fototoestel-met-filmrolletje :-), is mij dierbaar. Hun kamertje ook nog steeds.
Fijne dinsdag allemaal!
#poezen #katjes