O o o wat ben ik blij dat ik niet in de schoenen van de makers van Gunda stond. Al vanaf de eerste seconde voelde ik hun gevecht tegen storende bijgeluiden. In interviews met de regisseur lees ik dat de beste ‘Gerauschmachers’ werden ingevlogen. Zij orkestreerden een geluidsband onder de prachtige zwartwitbeelden van Gunda en haar biggetjes.
Was de biologische boerin van Gunda maar naar Sint Petersburg afgereisd. Zij had deze geluidskunstenaars wegwijs kunnen maken. Om geluid en lichaamstaal aan elkaar te kunnen knopen moet je vergroeid zijn met varkens.
Nu zijn Gunda en haar biggen niet in alle scènes lip sync (lip-synchronisatie).
Het specifieke geknor van Gunda toen ze haar melk liet schieten, de unieke babbelgeluidjes van big tot mama, het geblaf van haar rondrennende roze lummeltjes, Gunda’s boerin had al die puzzelstukjes op de juiste plek voor de ‘Gerauschmachers’ neer kunnen leggen: als Gunda op dié manier haar buik intrekt, dan maakt ze daar dít geluid bij.
De IDFA documentaire Gunda heb ik nu drie keer gezien.
Vorige week werd ik blij verrast door een mediacontact. Ineens hoorde ik bij de happy few die Gunda en haar biggetjes al beeld voor beeld kon bekijken. Maar dat voorrecht viel me ook zwaar.
Gunda werd de nieuwe Betsy.
Het Noorweegse decorum werd het Bofkontbos. De bijgeluiden van de voortdurende Noorse wind werd het permanente lawaai van de A10. Gunda’s biggetje dat niet mee kon komen, werd Betsy’s biggetje dat de hele nacht op mijn buik lag te trillen en het niet redde. De steken in mijn maag van toen werden acuut weer actueel.
De ontreddering van Gunda als de kar met haar biggen uit haar zicht verdwijnt is hartverscheurend.
Veel mensen willen om die reden de documentaire niet gaan zien. Dat merkte ik gisteravond toen ik in de startblokken stond om naar de Balie te gaan. Daar zou ik Gunda op het grote doek gaan zien. Maar ik moest onverwacht naar Haarlem. Familieomstandigheden.
Op facebook en twitter bood ik mijn 3 kaartjes voor de voorstelling aan. Gratis. Zelfs dat trok niemand over de streep ;-)
Te confronterend. Te pijnlijk. Dat was het ook.
Toch was het goed om die laatste scène te ondergaan. Gunda’s echte geluiden en vooral haar lichaamstaal gingen mij door merg en been. Dit is wat moedervarkens doormaken. Twee tot drie keer per jaar!
Bij mensen is het zo dat ieder nieuw verdriet een eerder doorgemaakt rouwproces weer overhoop haalt. Waarom zou dat bij varkens anders zijn?
Als je daar bij stilstaat word je gek.
Daarom is het goed dat Gunda gemaakt is. Anderhalf uur lang meeleven met deze schitterende dieren, doet je beseffen dat varkens wezens zijn van vlees en bloed met een gevoelsleven. Net als wij.
PS
Gelukkig kunnen we ons hart ophalen aan het waargebeurde sprookje van Betsy in het Bofkontbos. Dat is troost. En dé motivatie om door te gaan. Leve Familie Bofkont!
BETSY – de sneuste uit de stal
https://familiebofkont.nl/boek/betsy/
BETSY’S BIGGEN – baanbrekend beestenwerk
https://familiebofkont.nl/boek/betsys-biggen/
#varkens #idfa #gunda