‘Vandaag ben ik de procedure gestart om in aanmerking te komen voor een puppy bij een fokker van stokkerige Witte (Zwitserse) herders. Graag wil ik jou als referentie opgeven. Vind je dat goed?’
Bovenstaand verzoek kreeg ik vorig jaar augustus van Bofkontboerin Ariane.
Ik stond paf. Kom daar eens om bij minivarkensfokkers. Pakten zij het maar net zo deftig aan als deze fokster van Witte Zwitserse Herders. Dat zou een hoop verborgen varkensleed voorkomen.
Natuurlijk zei ik ja. Laat ze mij maar bellen hoor. Maar dat gebeurde niet. Jammer. Dan had ik de fokster dit kunnen vertellen:
Dat Ariane al jaren Bofkontboerin is, dat ze trouw is, dol op Mem, een goed gevoel heeft voor wat dieren beweegt, dat ik met eigen ogen gezien heb hoe begaan ze was met haar stokoude herder Nikka. En dat ik, als ik een Stokkerige-Witte-Zwitserse-Herdersbaby zou zijn, bij niemand anders zou willen wonen dan bij Ariane.
Ariane was vol van de aanstaande geboorte. Ik was blij voor haar. Oudje Nikka was gaan hemelen en kort daarna moest ze ook afscheid nemen van haar bijna achttienjarige poes Minnemoes.
Op een dag in april dacht ik ineens: hoe zou het met de herdertjes zijn? En daar kwam het antwoord: de pups zijn geboren! En daar was de foto. Een mand vol witte wondertjes. Ik ook! Ik ook! riep ik meteen. Kijk. En daarom is het goed dat er zulke strenge fokkers bestaan ;-)
Ariane was de eerste vier weken nog niet welkom voor een beschuit met muisjes. Wel kreeg ze volop foto’s en filmpjes van de baby’s.
Begin mei kwamen de foto’s van háár hondje. De fokster had de keuze gemaakt. De stoutste van het stel was voor Ariane. Inmiddels was de ‘babykamer’ ingericht. En toen was de dag ein-de-lijk daar. De betoverende pup zou verhuizen van Drenthe naar Amsterdam.
‘Ze is leuk lief slim leergierig en stout. Plassen gaat al heel goed op de onderlegger, maar poepen aan de lijn ho maar. Loop ik daar keurig het laantje op en neer om na een half uur te besluiten dat het niet komt, gaat ze heel braaf een minuut of tien na thuiskomst in huis zitten poepen. Ik kan er gelukkig om lachen. Ze was het favorietje van de fokster, en ik heb duidelijk de gunfactor gehad. Bofkont die ik ook hier ben! Ik ben blij! En Karhu heeft – net als Nikka – ook een opgeruimd karakter.’
Het lijkt al weer een eeuw geleden, maar het was toch echt deze zomer dat Mem’s leven aan een zijden draadje hing. Ariane is toen samen met Karhu naar Dodewaard gereden om medicatie bij Dokter Peter op te halen. Ze brachten ook stroopwafels voor Mem mee.
Hoog tijd voor mijn kennismaking met Karhu. Ariane had de achterklep van haar auto nog niet geopend of daar stuiterde een energiebom naar buiten. Een en al dansende hondenbenen die ons van links naar rechts over de dijk sleurden.
Gisteren is die witte tornado gesteriliseerd. Altijd een zenuwentoestand om je dier te laten opereren. Vraag mij wat.
Kahru is gelukkig weer thuis.
‘Alles goed gegaan. Ze heeft zich voorbeeldig gedragen en de operatie is soepel verlopen.’
Ariane & Karhu, nog vele jaren van geluk en plezier samen!
_____
Facebook versie + reacties https://facebook.com/FamilieBofkont/posts/3397622897023033/