M I N I V A R K E N S . N L
Ook Vriend van Familie Bofkont worden?
DONATIES (IBAN NL02INGB0000000469) t.n.v. FAMILIE BOFKONT (ANBI, dus giften zijn aftrekbaar)
varkensmassage & stierknuffelen
Al duizenden mensen hebben de Familie Bofkont Workshop gevolgd :-)
Lees hier de reportage Familie Bofkont Workshop in Roots magazine.
;){kind=link}
De Familie Bofkont Workshop is elke zondag, het hele jaar door.
Programma aanvragen? mail@familiebofkont.nl
Voor data klik hier - Voor foto's klik hier
Besloten groep: Verjaardag - Vrijgezel - Teambuilding - Bedrijfsuitje - etc.
maandag t/m zaterdag - mail@familiebofkont.nl
Maandag 29 augustus 2016
De Dag van LIESBETH VAN DE WEESAAPJES
Een paar jaar geleden kwam Liesbeth van der Burgt, oprichter en voorzitter van Stichting Weesaapjes op
de Familie Bofkont Workshop. Stralende meid, vol energie, plannen, zo vrolijk en helemaal
wég van Familie Bofkont. Wat was ze blij dat ze al jaren geen vlees meer at.
Liesbeth nodigde me uit voor een werkbezoek bij haar weesaapjes in Kameroen.
Ik ben van het type: 'toe neem aan apie voor me mee' en voor zoiets dus meteen te porren.
Ze zette me vast op de lijst van hun nieuwsbrieven, ter warming up.
Wat had ik daar zin in. Maar tussen droom en daad staan praktische bezwaren. Het kwam er niet van.
Op 9 juli schreef Liesbeth dat ze vanwege een chemokuur even geen nieuwsbrief kon schrijven.
Ik schrok niet eens heel erg, ervan uitgaande dat zij dat wel ging redden.
Op mijn sterkte & beterschapsmail kwam dan ook een enthousiast bedankje.
Maar gisteren kwam het bericht dat Liesbeth op 24 augustus is overleden aan longkanker. Jezus! En zo jong nog.
Op haar rouwkaart staat:
'Zoveel gegeven voor mens en dier,
zo bijzonder, zo krachtig,
vol liefde, passie en plezier'
En vooral dat plezier is wat me bij blijft aan haar bezoek hier. Wat hadden we qua werk veel gemeen en wat hebben we gelachen.
Lieve Liesbeth, je was een verademing in de wereld van dierenleed, jouw lichte touch was precies wat er nodig is.
De weesaapjes zullen je veel gebracht hebben, dat kan niet anders, en jij hebt ze dat terug kunnen geven.
Wat zullen ze je missen. Dank voor je goede werk! Rust in vrede.
https://www.memori.nl/gedenkplaats/liesbeth-van-der-burgt
STICHTING WEESAAPJES
Stichting Weesaapjes helpt apen die geen familie meer hebben en er alleen voor staan. Wij zorgen ervoor dat deze slachtoffers
van de illegale dierenvleeshandel opgevangen kunnen worden in het Limbe Wildlife Centre in Kameroen en dat ze weer een fijn
nieuw leven gaan krijgen. Door educatie en anti-stroperij projecten, zullen de weesaapjes uiteindelijk weer terug worden geplaatst
in de natuur.
Donderdag 25 agustus 2016
De Dag van PRATENDE PENSIONADA'S
Op Het Beloofde Varkensland vallen de mussen van het dak.
Ex fokzeugen Granny (295 biggen + 12 pleegbiggen) en Muk (206 biggen) liggen in de modder.
MUK (rechts)
"Zeg Granny, heb je het al gehoord?"
GRANNY
"Wat?"
MUK
"Nou dat de varkensboeren meer koud drinkwater geven met die hitte. En de daken van de stallen besproeid worden en zo."
GRANNY
"Hmmm."
MUK
"Ja wat nou hmmm. Dat is toch hartstikke goed! Dat ze iets tegen die hitte proberen te doen. Ze gaan binnen ook nevelen.
Het was ook al op het journaal. Weet je niet meer hoe wij lagen te puffen met die hete rotdagen?"
GRANNY
"Ja, nu je het zegt. Ik was het al bijna vergeten."
MUK
"Denk jij dan nooit meer aan vroeger en aan de anderen?"
GRANNY
"Tuurlijk wel. Ik vind het heerlijk hoor in de modder, maar ik mis mijn biggen. Jij niet?"
MUK.
"Zeker. Zouden we ooit nog biggen krijgen, denk je?"
GRANNY
"Ik weet het niet. Ik hoop van wel."
MUK
"Misschien zijn we wel te oud."
GRANNY
"Zou dat het zijn denk je? Zijn we daarom met pensioen?"
PS
De foto's van de workshop van 21 augustus staan online op http://familiebofkont.nl/fotos
Vrijdag 19 augustus 2016
De Dag van ROSAMUNDE (1)
'Rosamunde, schenk mir dein herz und sag ja.' Rosa had haar hart aan Brutale Griet verpand, zoveel was duidelijk.
De chauffeur van Rendac die Rosa vanochtend kwam halen, benadrukte nog eens hoe hoe gevoelig koeien zijn:
'Als ik deze koe een paar jaar geleden van u had gekocht, zou ze dood gegaan zijn van heimwee.'
Zijn woorden deden me goed.
Rosa is niet meer. Dinsdagochtend was het oude grijze weduwetje niet goed en 's avonds om 23.45 uur blies ze haar laatste adem uit
bij het licht van de volle maan. De hele dag had voor haar in het teken gestaan om die plek aan de waterkant te bereiken, waar ze
altijd samen met haar geliefde Brutale Griet lag.
De pijnstillers hadden hun werk gedaan. De appels en haverkoekjes die ze nog voorzichtig naar binnen had gewerkt, gaven troost
dat we tenministe nog iets voor hadden kunnen doen.
Ik ben geen seconde van haar zijde geweken. De veearts wilde het nog een kans geven. Kwam ze weer aan het herkauwen of niet?
De filmcrew plus acteurs, 10 personen in totaal, hebben we 's ochtends meteen afgeblazen. Een doodzonde in de wereld van de film,
agendatechnisch en financieel, maar Rosa ging voor alles.
Het voorzichtig optimisme van de anderen deelde ik niet. Ik zag hoe zwaar Rosa het had en dat ze vocht, en dat ze voor 100% op ons terug
moest kunnen vallen, any time.
Maar los van geplande filmdagen ging het boerenleven wel gewoon door. Hooien en hooilossen zijn aardse zaken die dwars
door alles heen blijven gaan. En zo kwam het dat de Bofkontboerinnen gisteravond rond Rosa aan het water afscheid van haar namen
en dat de Bofkontboeren op de hooikar de balen stonden te lossen in de schuur.
Toen het werk gedaan was, en het donker werd hebben we binnen herinneringen aan Rosa's leven opgehaald. De eerste beelden van
het schuchtere, autistische kalf, dat haar hele hebben en houwen ophing aan dat andere geliefde kalf Brutale Griet. Het samen opgroeien,
hun prachtige leven, vrij van welke verplichting dan ook, het trauma van het heengaan van Brutale Griet, viereneenhalf jaar geleden.
Het langzaamaan toch weer opkrabbelen van die dappere, moedige Rosamunde.
En zo passeerden 19 jaren de revu. Jaren die nooit meer terugkomen, een tijdperk dat begon op 12 mei 1997:
Brutale Griet & Rosamunde
o jee, nu ben ik boerin
Maandag 12 mei 1997. Vandaag is de grote dag. Nee, ik ga niet trouwen. Ik ga iets veel leukers doen. Al bijna twee jaar lang ben ik in de weer met een dameskoevoet en plamuurmes. Ingedroogde stront van honderd jaar her uit de koeienstal krabben. Gipsplaten plafonds wegbreken terwijl het gemummificeerde muizen op m'n hoofd regent. Elke spin eigenhandig naar buiten brengen. Stallen uitsteken. Honderdveertig keer de grofvuilwagen van Amstelveen bestellen. 's Nachts de Amsterdamse stoepen afstruinen op zoek naar afgedankte bouwmaterialen.
En nu ga ik twee kalfjes halen.
De boer weet al welke twee het zijn. 'Geen oormerken en niet onthoornen', heb ik gevraagd. 'Wil je niet veel liever elk jaar een paar nieuwe? Dan haal ik ze in het najaar op en breng ik je in het voorjaar weer twee kleintjes. Dat vinden de mensen veel leuker.' Maar dat vind ik helemaal niet leuk. Integendeel. Ik wil mijn kalfjes oude koeien laten worden. Zo oud als maar kan, met grijze haren. Daar verheug ik me juist zo op.
En dan ga ik 's nachts bij ze slapen. Ik kan me niets romantischer voorstellen dan een los hoes, zoals ik wel op schilderijen zag. 'Maar wat ga je dan met ze doen?' vraagt de boer. 'Nou niks. Ze gaan voor zichzelf leven. En ze hoeven me er niets voor terug te geven. Geen dankbaarheid en ook geen melk.' De boer kijkt me aan of hij water ziet branden.
Eerst koffie en dan naar de kalfjes. Ik heb nog nooit zo snel gedronken. In het gras staat een rij kalverhutjes. De korte uitloopjes worden begrensd door een halfrond hek. Ieder kalf een eigen huisje. De meeste kalfjes staan buiten. Ik loop achter de boer aan. Welke zouden het zijn? Dan stopt hij bij een fors kalf met een raar kort staartje. Deze. Een heel gewicht, zie ik, als de boer haar omhoog sjort. Met het kalf in zijn armen loopt hij steunend met doorgezakte knieën naar mijn busje toe.
Het andere kalfje is nog binnen op stal, ze is gisteravond geboren. Daar ligt ze, moederziel alleen. Ook zwart-wit, maar veel kleiner dan het andere kalf en met een roze neusspiegel. Ze maakt een verloren indruk en wat ruikt ze vreemd. 'Diarree', zegt de boer. Als ik de klep van het busje open, valt het eerste kalf er bijna uit. Na een hoop geduw en gedoe staan ze dan toch alletwee in het busje te wiebelen op hun hoge dunne benen. Ondanks de dikke laag stro gaan ze niet liggen, heel voorzichtig rijden dus. Ik schijn geen kalfjes te mogen vervoeren. Dan maar een sluiproute binnendoor via het pontje over de Amstel. De zon schijnt op het water. De kalfjes staan onwennig voor zich uit te kijken. Ik voel me ook raar. Een langgekoesterde wens is in vervulling gegaan.
De eerste dagen zijn ze afstandelijk. Het kleintje, Rosamunde, is niet goed. Ze krijgt spuiten van een kribbige veearts. Ik moet poedermelk met water aanlengen, maar het lukt me niet haar aan het drinken te krijgen. Dan komt er een buurboer langs. Met zijn knie duwt hij haar tegen de wand en dwingt haar kopje de emmer in. Nee, zo wil ik het niet. 'Maar ze zal toch moeten drinken', zegt de boer.
Dan haalt hij twee flessen van huis met enorme spenen. 'Nog van vroeger.' Nu kan ze zuigen. En dan gaat het goed. Het forse kalf, Brutale Griet, vindt de fles ook veel fijner. Ze staan te dansen als ik weer kom. Wanneer ik op een avond uit het raam naar ze kijk, schiet 't door me heen: ik ben iets aangegaan en er is geen weg terug...
© Dafne Westerhof
uit 'Familie Bofkont - van Aagje tot Zwarte Prins'
Morgen: Mozzarello & Co nemen op hun manier afscheid van Rosamunde. En hoe...
Maandag 15 augustus 2016
De Dag van EEN CADEAUTJE VOOR VARKENSGEKKEN
Met haar lange lijf waggelt ze door het smalle gangetje naar buiten en loopt tot de boer's verbazing en onze opluchting zo over de loopplank de Bofkontbus in. Dennis heeft eer van zijn werk. Speciaal voor haar een nieuwe loopplank gemaakt, minder stijl dan de vorige. Ik wilde haar per se in onze eigen bus vervoeren en niet in een trailer zoals de Moeder van Sjonnie. De bus is niet alleen veel gezelliger, maar ook praktischer. Als je in dezelfde ruimte zit kun je alles in de gaten houden. Je ziet precies wat er gebeurt en ik wil geen seconde missen van dit spannende avontuur.
Een drachtige fokzeug uit de intensieve varkenshouderij! Het dringt nauwelijks tot me door, zo graag heb ik dit gewild. Maar een gevoel van angst kan ik ook amper onderdrukken. Heb ik hier goed aan gedaan? Hoe zal dat gaan in dat bos? Wat staat me allemaal te wachten? Als ik achterom kijk naar haar droeve hangoren hou ik mezelf voor dat dit dier de tijd van haar leven tegemoet gaat en aan die gedachte klamp ik me vast.
Betsy. Fokzeug 1818. Nu heeft ze de naam van mijn opa's varken bij wie hij altijd sliep als ze 's nachts moest biggen. Dat moest ik ook. Bij Betsy liggen in het stro en haar biggetjes geboren zien worden. Ik start de motor en trek voorzichtig op.
Als we langs de lage varkensstal het erf afdraaien zie ik in gedachten Betsy's collega's naast elkaar in hun kraamkooien liggen. Sinds de stoppende boer vertelde dat nieuw aangevoerde zeugjes de eerste dagen wild van paniek worden als ze zijn opgesloten in de kooi, kan ik dat beeld niet meer van me afzetten. Maar natuurlijk. Dat had ik me eerder niet gerealiseerd, maar zo zal dat gaan. Er komt een moment dat de jonge vrouwtjes hun vrijheid voorgoed kwijtraken. Op een ander bedrijf geboren, leven ze eerst nog los bij elkaar in een hok. Tot de dag dat ze oud genoeg zijn voor een carrière als fokzeug. Dan worden ze naar een varkensvermeerderaar gebracht. En daar gaan ze allemaal individueel de kooi in.
Met een plof heeft Betsy zich in de dikke laag stro laten vallen. De bus schudt heen en weer. Ik hoor gebonk en een hoop geritsel. Wat doet ze daar toch allemaal? Zou ze zich niet goed voelen? Maar dan snap ik het. Betsy ligt zich in het stro te schuren alsof haar leven er van afhangt. Viereneenhalf jaar lang jeuk hebben en dan eindelijk kunnen krabben. Ik kan me er iets bij voorstellen. Betsy's bos ligt midden op de Zuidas. Temidden van dit prestigieuze hoofdstedelijke zakendistrict zal ze voor de laatste keer moeder worden. In alle vrijheid. In de oorspronkelijke habitat van het wilde zwijn. En deze keer mag ze haar biggen houden. Ze blijven als gezin bij elkaar tot ze omvallen van ouderdom. Een unieke kans die ik niet anders dan met beide handen kon aangrijpen.
In het donker loopt Betsy haar boshuisje in, maar staat ook meteen weer buiten. Ze heeft wel wat anders te doen dan binnen zitten. De waterbak omgooien bijvoorbeeld en haar eerste modderbad nemen. Welkom Betsy in het Bofkontbos!
Wordt Vervolgd.
© Dafne Westerhof
uit 'Familie Bofkont - van Aagje tot Zwarte Prins'
binnenkort de 19e druk, bijgewerkt met alle nieuwkomers
Donderdag 11 augustus 2016
De Dag van HET LACHENDE VARKEN
Hoe fijn het gisteren was, kun je zien aan de Moeder van Sjonnie.
De opnames van het kunstproject van Melanie Bonajo zijn begonnen.
Ze maakt een film over groene pioniers, maar kreeg daar nauwelijks de kans toe.
Omringd door enthousiaste en nieuwsgierige varkens kreeg ze amper de kans mij een vraag te stellen.
Een prachtige worsteling van Melanie, haar productievrouw, mannen van camera en geluid, snoeren,
statieven en aanhalige varkens, die overal hun eigenwijze neuzen tussen en in staken.
Ondertussen lag ik omringd door roze lummels met de Ieniemienies op mijn buik te genieten en te wachten tot er gedraaid kon worden.
Die film zou helemaal niet over mij moeten gaan, maar over het gevecht van een crew om een ordentelijk shot te draaien tussen een stel rouwdouwers.
En dat dat dan volkomen mislukt :-)
Met andere woorden: ík zou degene moeten zijn met de camera om dat zooitje ongeregeld te filmen.
Die film zou één langgerekt tegenshot moeten zijn: De Making Of Van Een Onmogelijk Project: starring Familie Bofkont!
Had de cameraman zich net staande weten te houden van een dynamische begroeting van de Ballenboy,
kwam Dappere Dodo even langs om met Melanie te schuren. Wilde Swientie er met de microfoon van door gaan,
scheurde Keiler ineens door het beeld en zo ging het maar door.
Maar het effect was dat iedereen steeds verliefder op de varkens en elkaar werd, want gelukkige varkens verbroederen
en de sfeer werd er steeds beter op.
Toen naar het eiland, alwaar de Moeder van Sjonnie er nog even een schepje bovenop deed. Ontregelen, ontregelen, ontregelen
en ze schaterde het uit :-)
Bofkontboerin Yvon deed de catering en had na afloop een heerlijke tafel klaarstaan waar we zo aan konden schuiven.
Aanstaande dinsdag de tweede draaidag.
Wordt Vervolgd.
Fijne donderdag allemaal!
Maandag 8 augustus 2016
De Dag van MEM & IJS MET SLAGROOM
Vandaag is de beurt aan Mem. Zij kwam 5 jaar geleden op 8 augustus 2011. Een dag later dan haar pleegkalf Bulle.
En alweer 5 jaar non stop geeft Mem melk. Eerst aan Bulle, daarna aan Grietje. Grietje maakt het nog bonter dan
Bulle. Zij drinkt nu al 3 jaar plus 3 maanden bij Mem.
Nog even voor wie het niet weet: Mem was een melkkoe die naar de slacht moest omdat ze vanwege een depressie
niet meer fuctioneerde in het melkveebedrijf. Toen ze hier arriveerde wachtte haar een grote verrassing:
een pleegkalfje van 4 weken oud dat we voor haar geregeld hadden. Binnen de kortste keren: weg depressie.
Ja, zo gaat dat bij Familie Bofkont :-)
'Hoe lang blijft Mem nog melk geven?' werd gisteren weer op de workshop gevraagd. Ik denk dat de vraag eerder is:
Hoe lang blijft Grietje nog bij Mem drinken? Vooralsnog ziet het er niet naar uit dat ze daar mee stoppen wil.
Zelfs haar hoorns vormen geen belemmering om nog bij het uier van haar pleegmoeder te kunnen komen.
Later als ik groot ben zou ik nog wel eens een melkkoe willen vrijkopen. Eentje die voor de melkproductie niks meer waard is,
en daarom 'voor de dood' verkocht gaat worden. Zo heet dat bij koeien als ze naar de slacht gaan. Die worden voor de dood verkocht.
Afgeschreven moedervarkens heten slachtvarkens. Koeien hebben van oudsher nu eenmaal een hogere status dan varkens.
En dan zou ik dat afgeschreven koetje nog een prachtleven geven. Met de hand melken. Zelf yoghurt maken, kwark, hangop,
boter om een appeltaart mee te bakken. Al die heerlijkheden die ik nu zo node missen moet.
Want in de rechtszaal van het geweten wordt doorlopend zitting gehouden :-)
(George Herbert, een Engelse priester en dichter uit 1593 - 1633).
Wie weet komt het er ooit nog van. Zo'n koetje (het liefst een Normandiër) en dat zelfgemaakte ijsje met slagroom.
Een mens moet blijven dromen nietwaar.
Fijne maandag allemaal!
Qoute van de dag:
'Ik ben Vriend van Familie Bofkont omdat ik van dieren hou.'
(Dankjewel Ruud R.!)
Ook Vriend worden en Zwoele Zomeravonden beleven bij Familie Bofkont?
http://www.familiebofkont.nl/vriend
PS
de foto's van de Familie Bofkont Workshop van 31 juli en 7 augustus staan hier:
http://familiebofkont.nl/fotos
Zondag 7 augustus 2016
De Dag van NIEUWSBRIEF BOFKONT BERICHTEN
Sinds een paar maanden hebben we ook een heuse nieuwsbrief.
Van de week kwam er een interessante reactie op de laatste:
'Je maakt het altijd lastig, vind ik dit nu leuk, geweldig, verdrietig, of ben ik boos? Alles tegelijk in één verhaal.'
Erg blij met bovenstaande comment. Onze nieuwsbrief heeft niet voor niks verschillende rubrieken:
Bijzonder Bericht - Bedroefd Bericht - Bizar Bericht - Boos Bericht - Blij Bericht etc.
Familie Bofkont is als het leven zelf :-)
Jort Kelder zegt dat hij de Bofkont Berichten altijd met veel plezier leest. Zijn we best een beetje trots op, want opgepikt
worden uit zijn mailbox met dagelijks hónderden mails, is toch wel leuk.
Wie de Nieuwsbrief BOFKONT BERICHTEN ook ontvangen wil:
mail@familiebofkont.nl o.v.v. Nieuwsbrief Bofkont Berichten
Fijne zondag allemaal!
PS
De nieuwsbrieven tot nu toe zijn nog te lezen.
http://familiebofkont.nl/nieuwsbrief/
Ben je vast helemaal bij :-)
Vrijdag 5 augustus 2016
De Dag van EEN DEMENT FEESTVARKENTJE (filmpje)
Vandaag is Miss Universe het feestvarkentje. Veertien jaar is ze geworden.
Zoals iedere ochtend heb ik haar ontbijt op bed gebracht. Geen bakje biks meer voor haar, al tijden niet meer.
Van biks in een bakje snapt ze niks meer. Ze krijgt nu een paar boterhammen met pindakaas in blokjes gesneden.
De biks strooi ik er overheen als hagelslag. Een voor een hou ik de stukjes brood voor haar smakkende bekje. Hap.
En dan weer een. Hap.
Tot ze ineens midden in zo'n stukje stopt met kauwen. Dan kijkt ze vertwijfeld om zich heen.
Wat was ik ook alweer aan het doen? Kauwen? Maar hoe moet dat dan, kauwen?
Als mensen aan mij vragen hoe ik weet dat Missie dement is, nou zo dus. Van het ene op het andere moment volkomen de kluts kwijt zijn.
Bijvoorbeeld niet meer weten hoe je je brood weg moet krijgen.
Soms deed ik tussendoor nog wel eens even snel wat anders. De waterslang in een bak hangen op het erf, bijvoorbeeld.
Als ik dan terugkwam was Missie nog druk aan het smakken. Maar dat gaat allang niet meer.
Ik moet er nu tot het laatste stukje bij blijven, anders komen die boterhammen niet meer op.
Voor dat stoppen met kauwen heb ik nu een goede truc. Een lepel appelsap. Daar het stukje brood in en
hap, slik, weg is het. Wat ben ik blij dat ze er al jaren aan gewend is om appelmoes met een lepeltje te krijgen.
Gewenning doet een hoop.
Deze maand van het jaar is mijn wijlen vadertje ook nooit ver weg. Negen jaar geleden lag hij in het ziekenhuis.
Zijn krachten waren gereduceerd tot nul, zelfs praten kostte teveel energie. En wat werd toch hij mager.
Tot ik er achter kwam dat zijn eten altijd op het tafeltje naast zijn bed werd gezet.
En ook weer onaangeroerd opgehaald...
Wilde hij niet meer eten? Welnee. Hij barstte van de honger maar had de kracht niet meer om het zelf te pakken.
En niemand die dat doorhad.
'Deze varkentjes hebben het beter dan oude mensen in een verpleegtehuis', zei laatst iemand terwijl ze
het appelmoesritueel met grote ogen volgde.
Wie weet, bedenk ik nu, gaat dat appelmoesgedoe wel verder dan de beschermde aanleunwoning van Het
Beloofde Varkensland. Insipireren die demente Missie en haar mopperbuurman Mannetje Bromsnor om beter
uit je doppen te kijken als je met je eigen oude familieleden te maken krijgt.
Het filmpje is van 5 augustus 2003. Miss Universe op haar eerste verjaardag. Ze was berig toen en ze hing
de hele dag aan mijn been. Mooie herinnering.
Fijne vrijdag allemaal!
Quote van de Dag:
'Ik ben Vriend van Familie Bofkont omdat ik wil dat er nog heel veel ongelukkigen gelukkig en gezond oud moeten worden!'
(Dankje Jeanet van S.!)
PS
Ook Vriend van Familie Bofkont worden?
http://www.familiebofkont.nl/vriend
Woensdag 3 augustus 2016
De Dag van BOFKONT BREAKFAST
Gieltje dacht lekker even uit te buiken na het ontbijt. Maar Brammetje vindt nog allerlei graantjes in zijn vacht. Sjonnie komt ook nog even stofzuigen tot hij moet opzouten van Haas. En wat vindt Giel ervan? Die is ambivalent.
Z'n oogjes zeggen dat hij het wel lekker vindt, maar zijn oren vinden dat dat geklier ook maar eens afgelopen moet zijn. Dilemma! Zal hij nou wel of niet een beuk gaan uitdelen?
Bofkont Breakfast - starring Gieltje, Sjonnie en Haas
Maandag 1 augustus 2016
De Dag van VEERTIG KOEKJES OP HET BELOOFDE VARKENSLAND
Hoe het kwam kwam het: iemand vergat gisteren een deurtje dicht te doen. Komt bij de beste families voor.
Maar in het land der varkens blijft zoiets nooit lang ongestraft.
Of onbeloond. Want Ries werd de spekkoper van de dag. Hoe weten die slimme varkentjes dat toch?
Net alsof ze de hele dag als detectives rond lopen te speuren naar een moment van onachtzaamheid.
En dan ineens: hebbes!
Het leverde Ries 40 koekjes op. Er bleef geen kruimel over, voor niemand. De rest van de dag
heeft Ries met een tevreden smoeltje rondgehobbeld als een volleerd bellydancer.
Zijn buikje raakte nog net de grond niet.
En iedereen wilde dat lieve buikje nog aaien ook.
Ach Ries. Eerst in de steek gelaten, vastgebonden aan een boom.
Dan 40 koekjes op Het Beloofde Varkensland.
En dan nog al die handen.
Wie zou er niet zo'n varkentje willen zijn?
Fijne maandag allemaal!
PS
Nooit genoeg van al die Bofkontavonturen?
Als je Vriend van Familie Bofkont wordt, krijg je het Bofkont Boek als welkomstgeschenk.
Recensies:
'Ik heb gesmuld, gegierd van het lachen, gesnikt van ellende en vreselijk in spanning gezeten! Ik wou dat er over ieder dier een apart boek was! Ik verheug me al heel erg op Boek 2!'
Maaike
'Oh, Dafne, wat kan jij ontzettend leuk schrijven! Moet bij alle dierenartsen in de wachtkamer liggen. Aan de ketting, want iedereen neemt dat mee...'
Edith & Hans
'Ik heb je boek met erg veel plezier gelezen! Je common sense, een soort van nuchterheid en realiteit die je siert. Je bent letterlijk en figuurlijk gek met je beesten, maar weet ondertussen goed te verwoorden hoe mensen zijn. Je verliest je niet in je idealen, maar blijft de realiteit voor ogen zien op een milde manier. Dank voor dit boek, ik kijk uit naar deel 2! '
Bregje
'In een ruk uitgelezen!! Wat een geweldige verhalen! Ik bestel hierbij gelijk boek nr 2!'
Erica
'Mijn droom is uitgekomen ;-) Wat een PRACHTIG boek! Voelt fijn dat het allemaal veilig gebundeld is.'
Nicole
En Vriend van Familie Bofkont word je zo:
http://www.familiebofkont.nl/vriend
Naar de weblogs van juli 2016
|
mail@familiebofkont.nl
|
www.familiebofkont.nl
|
GIRO 469
(IBAN NL02INGB0000000469) t.n.v.
FAMILIE BOFKONT
(ANBI, dus giften zijn aftrekbaar)
GIRO 469 (IBAN NL02INGB0000000469) t.n.v. FAMILIE BOFKONT (ANBI, dus giften zijn aftrekbaar)