M I N I V A R K E N S . N L
Ook Vriend van Familie Bofkont worden?
DONATIES (IBAN NL02INGB0000000469) t.n.v. FAMILIE BOFKONT (ANBI, dus giften zijn aftrekbaar)
varkensmassage & stierknuffelen
Al duizenden mensen hebben de Familie Bofkont Workshop gevolgd :-)
Lees hier de reportage Familie Bofkont Workshop in Roots magazine.
;){kind=link}
De Familie Bofkont Workshop is elke zondag, het hele jaar door.
Programma aanvragen? mail@familiebofkont.nl
Voor data klik hier - Voor foto's klik hier
Besloten groep: Verjaardag - Vrijgezel - Teambuilding - Bedrijfsuitje - etc.
maandag t/m zaterdag - mail@familiebofkont.nl
Donderdag 31 maart 2016
De Dag van EEN MONUMENT VOOR DE GEDUMPTE MINIVARKENS
Morgen komt Telegraaf TV. Ze willen een rondje over Het Beloofde Varkensland langs de gedumpte minivarkentjes.
'Mag ik u even voorstellen? Big is de naam. Werd uit een auto gegooid. Bokita. Onder schandalig valse voorwendselen hier terecht gekomen. En dit is Ries. Vastgebonden aan een boom. Deze beautyboy Kleine Theun werd nog niet zo lang geleden gevonden in een wandelgebied. Pinokkio. Een lief krengetje.'
'En hier hebben we Moeke. Gedumpt in een bos. We haalden haar op en de volgende dag trakteerde ze ons op 8 biggetjes. Kijk, daar ligt de hele familie, ziet u wel, al die bulten stro daar. En daar loopt Dappere Dodo! Als biggetje gedumpt in de Bijlmermeer. En nu zo'n tevreden zwijntje. Bokkie! Ook zo'n leukerd. Naast haar Bessie. Altijd een beetje angstig gebleven. Ook gedumpt ja.'
'En dat zwartje met die witte regenlaarsjes? Dat is LadyBoss. Uit het Vondelpark. Wat zegt u? Dat mishandelde zwijntje? Oh u bedoelt Maximiliaan. Die is al naar de varkenshemel vertrokken. Heeft nog 10 mooie jaren op Het Beloofde Varkensland gehad. Kijk, en daar loopt...
'Ja, stopt u maar. We hebben genoeg. Nog even wat tussenshotjes en dan gauw terug om te monteren. Morgen staat het erop.'
Zo zal het ongeveer wel gaan. Teveel afgedankte minivarkentjes om allemaal in één item te kunnen proppen.
Vorige week hebben we het gedumpte varkentje uit het Drents Friese Wold opgehaald. Dat was zoiets bizars. Was ze na haar vlucht eindelijk opgedoken, stonden we klaar met een bus vol spullen voor de finale vang-actie, kreeg ik een telefoontje van Staatsbosbeheer: het varkentje was die nacht aangereden. Dood. We hebben haar toch opgehaald om het beestje nog een Bofkont-afscheid te kunnen geven. Zo spijtig. Wat had ze nog mooie jaren op Het Beloofde Varkensland kunnen hebben.
Geen tijd gehad om daar van te bekomen. Daar werd het volgende dumpgeval alweer aangekondigd: het onfortuinlijke drachtige varkentje uit 's Graveland. En zo gaat het maar door. Straks maar weer eens een eind gaan lopen in de polder. Of nee, het broedseizoen van de grutto's is al weer ingegaan. Dan maar tapdansen in de stal. Lekker stampvoeten. Een mens moet wat.
Fijne donderdag allemaal!
PS
Maandagmiddag heb ik het drachtige gedumpte zwijntje bezocht in haar safe-house. In overleg met de Dierenpolitie houden we haar adres nog even stil. Het wachten is op het rapport van de dierenarts. Maar ze ligt er goed bij in dik stro. Met een stel lieve mensen om haar heen die garant staan voor een uitstekende verzorging. En een grote roze soortgenoot in een stalletje verderop. Als alles goed gaat, zijn zij straks vriendinnen. Zo moet het ook. (Mini)varkens horen niet alleen te leven. Dat is en blijft een ijzeren wet.
Als iedereen zich nu eens aan die wet hield, hoefden er ook niet zoveel minivarkens meer gedumpt te worden...
Tweede Paasdag 28 maart 2016
HET WONDER VAN DE DODE HAAN DIE WEER TOT LEVEN KWAM
Een paar weken geleden op een zondagavond. Iedereen was al naar huis. De rust was weergekeerd. Ik kon terugkijken op een geslaagde workshop. Nog snel even een rondje dieren en dan lekker voor de buis hangen. Dat had ik gedroomd, want waar was Sapperdeflap?
Sapperdeflap komt uit zo'n giga kuikenbroederij. Daar worden per dag 150.000 kuikentjes geboren. De haantjes (75.000) gaan meteen de versnipperaar in. Maar Sapperdeflap niet. Hij mocht mee naar Familie Bofkont, evenals 5 van zijn broertjes. Dat was Pasen 2011.
Thuisgekomen doken de kereltjes meteen onder mijn haar. En zo kregen de moederloos geboren haantjes toch nog de broodnodige beschutting die al die arme fabriekskuikentjes moeten ontberen.
De Jannemannen groeiden voorspoedig op, tot er eentje iets aan zijn pootje kreeg.
Hij hield er een gigantische jubelvoet aan over. De schoenen van Pipo de Clown waren er niks bij. Voortaan ging dit haantje hinkepinkend als Sapperdeflap door het leven. Maar het was niet alleen zijn poot. Sapperdeflap kreeg voortdurend allerlei kwaaltjes en zo werd hij het minkukeltje onder zijn stoere broers. De keren dat ik er aan twijfelde of hij het nog redden zou, waren niet meer op één hand te tellen.
Maar gek genoeg was het juist Sapperdeflap die bijna al zijn broers overleefde. Op een gegeven moment waren er nog twee hanen over. Hij en zijn broer Janneman. Ze sliepen 's nachts in de melkerij. Jannenman boven op het schot, maar Sapperdeflap kon niet meer vliegen. Hij lag altijd in het stro onder de warmtelamp, dicht tegen Big & Bokita aan.
Tot die bewuste zondagavond. Toen lag hij daar niet. Hé waar is Sapperdeflap. Wat gek. De avond daarvoor lag hij daar ook al niet, maar toen vond ik hem in een hoekje. Nu niet. Naar buiten. Overal zoeken. Niks. Sapperdeflap waar zit je? Terug naar binnen. Ook niks. Weer naar buiten, de koude donkere avond in.
En toen schoot Mister Frisling in een flits langs me heen. Ik zag nog net een wit veertje aan zijn schijnheilige wildzwijnensnuit gekleefd. Even later vond ik een hoopje veren... Oh Sapperdeflap! Arme Sapperdeflap :-(
De volgende dag was zijn broer Jannenman volkomen de kluts kwijt.
Op dinsdag werd hij ziek, op woensdag kreeg hij het steeds benauwder. Op donderdag hoorde ik buiten ineens een harde brul. De deur van de melkerij vloog open en Dennis stormde naar binnen. Sapperdeflap! Sapperdeflap zit onder de Volvo! Hij leeft! Hij leeft nog!
Meer dood dan levend hebben we het zielige hoopje onder de Volvo vandaan gevist. Hij woog bijna niks meer. Zijn staart, wat er nog van over was, hing er verfomfaaid bij. Dat verklaarde de veren die ik vond. Was getekend Mister Frisling.
Onder de warmtelamp. Nu nog slechts een kwestie van tijd, dachten we. Sapperdeflap redt het niet meer. Zijn broer kreeg nog een opleving, de medicatie leek aan te slaan, maar op een dag snakte hij naar adem en liep blauw aan. Er zat er niks anders meer op dan hem te moeten laten inslapen.
En Sapperdeflap? Hij was er nog steeds, maar vraag niet hoe. Moest hij meteen mee met Janneman? Ja. Nee. Ja. Maar vanavond niet. Misschien morgenavond. En zo bekeek ik per dag hoe hij was. Soms niks waard, maar als de beslissing dan gevallen was, begon hij ineens weer te pokken en kwam er weer wat leven in. Pikte hij weer met smaak in een kuipje zachte kattenbrokjes om. Dierenartsen hebben een goede leerschool aan Familie Bofkont. Ze leren er van improviseren :-) Leven in het hier en nu. Bij Familie Bofkont weet je: een euthanasie-afspraak kan afgezegd worden. Uitgesteld tot een later tijdstip. Nooit zal ik de Big Sleep laten ingaan omdat het 'nu eenmaal zo afgesproken was'.
Maar Sapperdeflap kreeg van lieverlee meer praatjes en het deed hem zichtbaar goed dat hij niet meer voortdurend op zijn huid gezeten werd door zijn overleden broer. Hij mocht bijvoorbeeld nooit mee-eten van Janneman. Werd hij weer verjaagd, waar ik hun eten ook apart van elkaar neerzette. Door die malle clownsvoet was Sapperdeflap nooit snel genoeg. Of hij werd gebruikt als schandknaap. Nu had hij alle tijd voor zichzelf. Hij hinkepinkte zelfs weer naar buiten.
Sapperdeflap heeft zaterdag een eigen harempje gekregen. Paascadeautje. Drie knappe chickies uit Barneveld. Wat zijn die leuk met hun lieve verlokkende geluidjes. Zijn verbazing heeft plaats gemaakt voor toenadering. Hij strompelt om ze heen, komt op bezoek in hun huisje. Hoe lang dat nog duurt? Misschien nog een dag. Misschien nog een week. Misschien nog veel langer. Wie zal het zeggen? En wat kan het schelen?
Dieren leven in het moment. In het hier en nu. En nu is het goed :-)
Fijne Tweede Paasdag allemaal!
Zondag 27 maart 2016
De Dag van HET BLOEDSTOLLENDE AVONTUUR VAN SAPPERDEFLAP
Hier vast de foto. Morgen het verbazingwekkende verhaal van Sapperdeflap.
Sapperdeflap is 1 van de 6 snipperhaantjes, die we 5 jaar geleden met Pasen vrijkochten uit zo'n giga kuikenfabriek. Gisteravond haalden we gezelschap voor Sapperdeflap. Drie dames uit Barneveld. Hoe dat zo?
Wordt Vervolgd. Tweede Paasdag.
Fijne eerste Paasdag allemaal!
Vrijdag 25 maart 2016
De Dag van EEN KWESTIE VAN DOORGAAN
;)
(klik voor vergroting)
Het is weer 25 maart. Wie weet het nog? Vijftien jaar geleden zaten we midden in de MKZ crisis. Mond- en Klauwzeer. We organiseerden een Stille Tocht voor de geruimde Dieren door Amsterdam. Daar kwamen zo ongekend veel mensen voor op de been, ook boeren.
Er is sindsdien nog geen 25 maart voorbij gegaan of ik denk weer aan die massale ruimingen. En vooral aan het verzet van sommige boeren. De meesten durfden dat niet aan, maar in Kootwijkerbroek en Friesland pikten de koeienboeren niet dat hun gezonde koeien geruimd werden. Die konden op mijn steun rekenen.
Achteraf gezien was dat het begin. Ik was al wel vanaf 1995 bezig, maar toen begon het echte werk zeg maar. Eerste echt grote publiekscampagnes, eerste interviews. Eerste dit, eerste dat. Het is nooit meer gestopt. Gewoon een kwestie van doorgaan :-)
Donderdag 24 maart 2016
De Dag van JA! MINIVARKENS IN HUIS!
Voor wie het nog niet wist:
Minivarkens zijn perfecte huisdieren! Echt hoor!
Geen twijfel over mogelijk :-)
Fijne donderdag allemaal!
Woensdag 23 maart 2016
De Dag van BOOS - BANG - BLIJ - BEDROEFD
En terwijl de wereld in brand stond, speelde zich gisteren ook weer minivarkensleed af. Waarom we halsoverkop naar Drenthe afreisden, lezen jullie vrijdag in de eerste nieuwsbrief van Familie Bofkont: Boze Bofkont Berichten, Bange Bofkont Berichten, Blije Bofkont Berichten en Bedroefde Bofkont Berichten.
Wie zich ook nog wil abonneren op deze Nieuwsbrief van Familie Bofkont, je kunt je nú nog opgeven via: mail@familiebofkont.nl met vermelding van NIEUWSBRIEF.
Fijne woensdag allemaal!
PS
En nu het dan toch weer over gedumpte minivarkentjes gaat:
Wie weet of er een fokker van minivarkens in Barneveld zit? Kan ook een 'mam & pap store' zijn; een particulier die (eenmalig of regelmatig) fokt en verkoopt.
Wie heeft ooit een advertentie gezien op Markplaats of kent iemand die een minivarkentje uit Barneveld heeft?
Elke tip, hoe klein dan ook is welkom!
Dinsdag 22 maart 2016
De Dag van WELKOM ALS VRIEND VAN FAMILIE BOFKONT!
Vandaag verwelkomen we Marieke Schenk als Vriend van Familie Bofkont!
Marieke heeft het lidmaatschap van haar overleden zusje Gerdien overgenomen. Nu komt zíj voortaan met hun moeder Anneke naar Familie Bofkont. Een grote eer :-)
Fijne dinsdag allemaal!
PS
Quote van de dag:
'Ik word Vriend van Familie Bofkont omdat ik het donateurschap van mijn zusje Gerdien met liefde overneem.'
(Dankjewel Marieke S.!) http://www.familiebofkont.nl/vriend
PPS
Op de foto Jones, het laatste varkentje van Gerdien, die vorig jaar een mysterieuze huidziekte kreeg. Bofkontvriend Nathalie regelde dat we contact kregen met het brandwondencentrum in Beverwijk om te achterhalen wat het geweest was.
Familie Bofkont krijgt een steeds groter netwerk. Daar zijn Vrienden voor.
Gerdien & Jones zitten nu vast samen gezellig op een wolkje naar Het Beloofde Varkensland te kijken :-) Prachtbeest die Jones met zijn lieve snoet. Een Kune Kune.
Maandag 21 maart 2016
De Dag van JE SUIS HINDOE :-)
Eindelijk 21 maart! Vandaag vier ik Holifeest, het Hindoestaanse lentefeest, want ik ben Hindoe. Nooit geweten dat ik dat ben, maar Narsingh en zijn moeder zeggen het, dus zal het wel zo zijn :-)
Narsingh is presentator, acteur en comedian. En heel erg symphatiek en intelligent. Hij kon zich voor de opnamen van het TV-programma 100% Hindoe niks voorstellen bij varkensmassage, maar raakte er helemaal van in de ban. Wow! Dit is echt contact maken. Je voelt hun warmte. En wat een overgave. Wat is dit bijzonder. Hoe kun je ze daarna nog eten? Dit moeten mijn kinderen ook meemaken. Mag ik ze een keer meenemen?
Ja natuurlijk en neem je moeder dan ook mee, zei ik.
Ik had haar gezien in de eerste, aangrijpende aflevering van de serie 100% Hindoe. Die ging over haar. Een paar jaar geleden heeft Narsingh's moeder zich onthecht. Zowel van alle wereldse zaken als van haar familie. Nu is ze monnik en swami, geestelijk leider binnen de Hindoetraditie.
Ja waarom niet, juichte de regisseur, laten we dat doen! Hij zag meteen extra mogelijkheden.
En zo kwam Narsingh nog een tweede keer naar Het Beloofde Varkensland, mét moeder. De swami en ik hadden allebei lippenstift op. Zij als rode streep verticaal op haar voorhoofd, ik horizontaal op mijn mond.
Daarna schreed ze in haar wapperende rode gewaden over het erf. Voor de zekerheid Mozzarello maar even naar het land gebracht. In India was ze ook al eens op de hoorns genomen door een waterbuffel.
Ze was erg onder de indruk van het leven van de dieren op Het Beloofde Varkensland. Hun vrijheid, onze dienstbaarheid. Dat was nou helemaal 100% Hindoe, zei ze. Volgens het Hindoeïsme word je als mens geboren, maar dan ben je het nog niet.
Gedurende de rest van je leven ben je op weg om mens te worden.
En ik was een echt mens, zeiden moeder en zoon. De manier ook waarop ik over boeren sprak en dacht, niet veroordelend, en consumenten niet wilde bekeren, maar inspireren. Dat was toch een heel eind op de goede weg. Oh, dus ik ben er nog niet, lachte ik. Nee ik was er nog niet. Gelukkig maar want Narsingh had mij tijdens de eerste ontmoeting een bijna heilige genoemd door de manier waarop wij hier met dieren omgaan. Hè nee schei toch uit. Niks heiligs aan hoor. Heel praktisch. Iedere dag opnieuw poep ruimen tot je er scheel van ziet.
Maar van dat mens worden, dat vind ik een mooie gedachte. Moeder Swami borstelde in India ook iedere dag koeien om ze te bedanken voor hun melk. Helaas was er te weinig tijd om te vragen waarom ze melk dronk en waar al die kalfjes bleven.
Maar dat kan ik altijd nog aan Narsingh vragen.
Want hij geeft ook les in communicatie op de Hogeschool van Rotterdam. Hij komt terug met zijn leerlingen voor een les varkensmassage. Ik had dus niks teveel gezegd: Varkensmassage is Hogeschool Communicatie. Daar zijn we het helemaal over eens.
Inspirerende ontmoetingen met twee bijzondere mensen. En dat allemaal door die varkens en koeien. Zie je wel. We mogen de dieren wel dankbaar zijn. Altijd al gezegd. Toch 100% Hindoe dus :-)
Fijne maandag allemaal!
http://www.ntr.nl/100-Hindoe/193/detail/100-Hindoe/VPWON_1259561
Vrijdag 18 maart 2016
De Dag van IN MEMORIAM GERDIEN SCHENK
Vanochtend mocht ik een afgeladen aula op de begraafplaats van Driehuis Westerveld toespreken. Een van onze opmerkelijkste Vrienden van Familie Bofkont is vorige week plotseling overleden: Gerdien Schenk. Ze voelde zich niet lekker, ging naar de dokterspost en daar werd geadviseerd haar 'griep' gewoon uit te zieken. Een dag later is ze niet meer wakker geworden. Tot nu toe een raadsel wat er gebeurd is.
Gerdien was net 30 jaar geworden. Een hartverscheurend verlies voor iedereen die van haar hield. En hoeveel dat er waren, bleek vanochtend in Driehuis. Haar zus vroeg of ik op haar afscheidsbijeenkomst wilde spreken:
"Er was eens een meisje dat al begon te stralen zodra ze in de buurt van dieren kwam. Dat meisje was op 1 maart 1986 geboren onder het sterrenbeeld Vissen. Haar doen en laten werd dus geregeerd door het element water. Geen wonder dat de dieren op dit stralende meisje aantrokken. Door dat water was ze bij haar geboorte gezegend met een rijk gevoelsleven en een groot empatisch vermogen.
Zeven jaar geleden kreeg ik een mailtje van dit meisje:
'Beste Dafne, schreef ze.
Mijn naam is Gerdien Schenk. Ik ben 23 jaar en 4e jaars pedagogiek studente. Ik loop stage op een zorgboerderij. Het combineren van mijn studie en dieren bevalt me erg goed, een onverwacht kado. Thuis heb ik mini pony's en een oud hangbuikzwijn.
Op de zorgboerderij bieden we activiteiten aan aan psychiatrische patienten. Mijn wens is om samen met de patienten de dieren te gaan knuffelen en masseren. Mag ik een keer langs mag komen op Het Beloofde Varkensland? Kun je mij het masseren van een dier laten zien? Ik heb tal van vragen en voel dat ik enorm veel kan leren. Jouw boerderij werkt als een enorme trekpleister op mij! En je site werkt echt verslavend. Ik schrijf momenteel mijn scriptie en ongeveer elk uur verslapt mijn concentratie... en ja hoor daar gaan we weer het internet op, snel even kijken bij Familie Bofkont.'
Dat mailtje werd het begin van een zeven jaar durende correspondentie.
Gerdien kwam met haar moeder Anneke voor een workshop varkensmassage naar Het Beloofde Varkensland. De varkens leerden Gerdien kennen als invoelend en betrouwbaar. En ik ontdekte daar ook nog eens hartelijk, enthousiast, praktisch en leergierig bij.
Op een dag kreeg Het Beloofde Varkensland een telefoontje over twee gedumpte hangbuikzwijntjes. Met ons Bofkont-team brachten we ze naar een kinderboerderij. Maar de kinderen vonden er niks aan want de varkentjes waren schuw en lieten zich niet aaien. Ik dacht meteen aan Gerdien. En daar kwam haar antwoord al:
'Ha dafne,
Vanavond gaat het gebeuren, we gaan de varkens ophalen. Spannend. Ik heb een bus geregeld en een oploopplank met latjes gemaakt. Vanochtend nog een plankje voor hun huisje vastgetimmerd. Maar daar sprong mijn minipony Henk meteen over heen! Straks ga ik het varkenshuis opstrooien, dat vind ik altijd het leukste, dus dat bewaar ik voor het laatst. Weet je dat dat een verrassing van mijn ouders was? Werd er zomaar ineens een prachtig nieuw tuinhuis afgeleverd. Ik wist niet wat ik zag! Voor de nieuwe varkentjes!'
Gerdien bleek feeling voor varkens te hebben.
Tijdens het vervoer naar Voorhout lagen de hangbuikjes te slapen. Bij aankomst liet Gerdien ze lekker uitslapen tot de volgende ochtend 10.00 uur. Toen pas deed ze de deur open. Haar zus Marieke schudde met een busje muesli heen en weer en even later liepen de varkentjes al buiten.
Kijk, dan weet je hoe je met varkens moet omgaan.
De tijd verstreek en er kwamen nog twee varkentjes bij. Twee bont gevlekte harige varkentjes van het Kune Kune ras. Gerdien ontwikkelde zich als een echte varkenshoedster. Samen met moeder Anneke bracht ze een appelboompje naar Het Beloofde Varkensland. Maar in een onbewaakt ogenblik wist Familie Bofkont daar wel raad mee. Bij Gerdien thuis was het ook om de haverklap raak. Daar werden de aarbeienplantjes in de moestuin van haar vader omver gewroet. Niks aan te doen, lachte Gerdien. Zo zijn varkens nu eenmaal.
Gerdien hield me al die jaren trouw op de hoogte van haar varkenswel en wee. Want natuurlijk waren er ook zorgen en verdriet. Daar ontkomt niemand aan met een groot hart voor dieren. Vorig jaar zomer kreeg Jones, haar laatste varkentje, ineens een mysterieuze ziekte. Gerdien vocht voor zijn leven en ging bijna failliet aan het komen en gaan van verschillende vee- en dierenartsen.
Op een warme zomeravond ben ik naar Voorhout gereden. Ik zie Gerdien nog staan met haar wapperende haren in de wind. Haar ogen vol zorg, maar ook hoop, want ze wilde nog niet opgeven. In het voorbijgaan wees ze enthousiast naar haar prachtige wilde kiwiboom. Stel je voor dat er weer een dag zou komen dat Jones van de kiwi's zou willen smullen. Die avond gebeurde er een wonder. De doodzieke Jones kreeg een opleving. Hij ging zelfs nog even met haar mee naar buiten.
Daarna hielden we dagelijks contact, maar de geheimzinnige huidziekte van Jones kreeg niemand onder controle. Na het finale bezoek van de veearts liet Gerdien me onmiddellijk weten:
'Het is nu al een enorm groot gemis, Jones maakte zo'n groot deel uit van mijn denken en doen, dit gaf zoveel zin aan mijn leven... Ik voel me ontheemd en leeghartig. In de bijlage Jones zoals ik me hem herinner: blij, altijd vrolijk en in voor een uitje. Wat een grote vriend om te missen!'
Maar Gerdien was niet alleen een varkensvriend. Ze was ook een paardenvriend, een hondenvriend en een poezenvriend. En niet te vergeten een mensenvriend. Blij stuurde ze de foto van haar verjaardagstaart, die een vriendin voor haar gemaakt had. Of de bijzondere kerstkaart van een andere vriendin: Kunstenares, vegetarier en anti-bont, somde ze trots op. Háár vriendinnen. En wat vónd ze het gaaf dat haar moeder minder vlees - en dan alleen nog biologisch - was gaan eten na een innig samenzijn met de Ballenboy op Het Beloofde Varkensland.
En zo kan ik nog uren doorgaan over Gerdien en haar dieren-avonturen.
Heeft ze nog meegekregen dat haar zus Marieke info vroeg over de komende Masterclass Varkensmassage? 'Het beste cadeau ever' had Gerdien haar vlak voor haar verjaardag nog ingefluisterd.
Ik weet het niet.
Wat ik wél weet, is dat Gerdien en moeder Anneke vandaag precies 3 weken geleden nog samen bij de varkens van Familie Bofkont lagen. En dat Gerdien bij het afscheid verzuchtte toch snel weer aan eigen varkentjes te willen beginnen. Want dat was haar droom: een eigen opvang beginnen voor gedumpte minivarkentjes.
Eergisteren stond Gerdiens naam bij de familieberichten in de Volkskrant. En op de rouwkaart, zo mooi gemaakt door haar familie en geliefde Xander staat Gerdiens levensmotto: 'Zet je energie, creativiteit en kracht in om je dromen te verwezenlijken'.
En dát lieve Gerdien is precies wat jij in je vruchtbare leven hebt gedaan. Je hebt al je talenten en energie gestoken in dat wat jij belangrijk vond. Verbinding maken tussen mens en dier. Je hébt je hartewens verwezenlijkt. Want de weg er naar toe, al die stappen die je hebt gezet waren stuk voor stuk meer dan de moeite waard.
Dankjewel Gerdien, namens de dieren.
Dankjewel Gerdien, namens de mensen om je heen.
Zoals jij kon stralen, zo straalde er maar een.
Rust zacht."
Woensdag 16 maart 2016
De Dag van NIEUWSBRIEF BOFKONT BERICHTEN
Naar aanleiding van het Telegraaf-artikel kreeg ik de vraag of Familie Bofkont ook een nieuwsbrief heeft. Nee. Wel vrijwel iedere dag een blog, antwoordde ik. Te lastig, vond de vraagsteller. Een nieuwsbrief was veel handiger.
Omdat gemak de mens dient en ik al langer rondliep met het idee voor een nieuwsbrief, dacht ik: waarom ook eigenlijk niet. En waarom dan ook niet nu.
Dus: wie 'Bofkont Berichten - nieuws van Het Beloofde Varkensland' wil ontvangen, kan zich nu aanmelden! mail@familiebofkont.nl
De eerste - wekelijkse - nieuwsbrief zal op vrijdagavond 25 maart verschijnen.
Dan bewaar ik het nieuwtje-dat-ik-eigenlijk-niet-voor-me-kan-houden toch maar voor de eerste Nieuwsbrief :-)
Verder overweeg ik om de inhoudelijke posts voortaan te plaatsen op onze site FamilieBofkont.nl Die gaat binnenkort op de schop, zodat de blogs ook makkelijker op een telefoon te lezen zijn. Dus wat ik te melden heb over het scheiden van koeien & kalfjes, al dan niet verborgen varkensleed, vlees of geen vlees, plof en bofkippen etc. komt daar dan terecht. Zal nog wel even duren, want het dagelijkse werk voor de bofkonten gaat ook gewoon door. Gelukkig is Bofkontboerin Yvon weer terug uit Thailand. Welkom terug Yvon!
Want sinds ik mijn neus weer even in de media heb laten zien, is dat hek ook weer van de dam.
Iedere dag een race tegen de klok om de boel aan kant te hebben voor de cameraploeg arriveert. Gisteren de hele middag weer een crew op het schone erf (uitzending aanstaande zondag).
Morgen voor weer een ander programma. Wel leuk: deze keer de Bofkontkoeien in de hoofdrol :-) Starring: Herman & Mem, Grietje, Dolle Mina én Rosamunde. Waarom, dat zal wel uit de uitzending blijken.
De inburgering van Ries & Kleine Theun verloopt voorspoedig. Ze sjouwen lekker in de rondte, maken her en der kennis en gaan dan weer naar huis om een dutje te doen. Kleine Theun kokketeert er op los en vent zijn knappe koppie uit zodra er een camera in de buurt is. Ries is stoerder, meer het no-nonsense type.
Pinokkio is stikjaloers op het stel en steekt dat niet onder stoelen of banken. Ze vecht er ook steeds vaker op los met de biggen van Moeke. Dat gaat er hard aan toe. Ze heeft het vooral op Mokkeltje gemunt. En dat terwijl Pinokkio van de fokker komt die gespecialiseerd zegt te zijn in het fokken van aangepaste, vriendelijke huisvarkentjes :-)
Dat komt er nou van als je als 'microbiggetje' bent gefokt. Levert niks op, behalve gefrustreerde varkentjes met een ultra kort lontje. Gelukkig heeft Pinokkio haar mega-mannen nog zoals Zeeman, Sjonnie, Moszkowicz en Piet. Die houden haar thuis wel in het gareel.
En zo gaat Familie Bofkont weer een nieuwe dag in. Met een stralend blauwe lucht. Komt goed uit, want vanmiddag een communicatie-coachings-wandeling in de polder. Wedden dat Juffrouw Loes mee wil? En anders Mister Frisling wel :-)
Fijne woensdag allemaal!
Maandag 14 maart 2016
De Dag van VERY IMPORTANT PIG VERVOER
Zaterdag vloog in Boxtel een vrachtwagen met varkens in brand. De passagiers konden geen kant uit. Via een tunneltje werden de gewonde varkens overgeladen in een andere vrachtwagen. En zo ging de reis weer verder naar hun eindbestemming.
Gisterochtend maakte ik olie heet om wat vegaspekkies te bakken. Ongeduldig wilde ik vast eentje uit de pan vissen. Het topje van mijn wijsvinger raakte daarbij de bodem van de koekenpan. Een fractie van een seconde. Ik voel het nog.
Binnenkort gaan we zelf weer varkens vervoeren. In Duitsland. Kwam zo:
'Beste Dafne,
Afgelopen zomer heb je me door je adviezen geholpen met mijn twee vechtende varkentjes. Inmiddels is de rust alweer geruime tijd hersteld en leven ze weer vreedzaam bij elkaar. Ik heb helaas weer je goede raad nodig.'
'Ik doe nu sinds een aantal maanden vrijwilligerswerk op een leefgemeenschap in een dorpje in Duitsland. Ze hebben daar twee Kune Kune varkens, maar weten niet echt wat ze ermee aan moeten. We hebben de te kleine ren flink uitgebreid, het slaaphok verbeterd en kwam ik daar 1x in de week om de ren en het hok op te schonen, de varkens wat extra aandacht te geven en de bewoners van hun vooroordelen af te helpen (varkens zijn vies, en gevaarlijk... ze bijten als ze de kans krijgen je knieschijven eraf).'
'T. is een grote lieve beer en erg aanhankelijk, het zeugje is afstandelijker maar na een tijdje ook goed te benaderen. Volgens de bewoners was T. gecastreerd. Hij zou geholpen/gesteriliseerd zijn... niet dus. 4 weken geleden kreeg ik een telefoontje dat er 7 biggetjes geboren waren, waarvan 1 het helaas niet gered heeft. Het hele gezin leeft bij elkaar en het is mooi om te zien dat beide ouders erg zorgzaam zijn, met name de beer. In het verleden is de taak van dagelijkse verzorging steeds van persoon tot persoon overgedragen, hoofdzakelijk door het verloop van bewoners. De dame die nu de dagelijkse verzorging doet is erg betrokken bij de varkens en zelf ben ik er nu ook bijna dagelijks om te helpen. Ik ben nu druk bezig om een goede nieuwe woonplek voor zowel de biggetjes als de ouders te zoeken. Omdat er de nodige interne onrust heerst binnen de leefgroep, veel wisselingen en de boel mogelijk verkocht wordt is in mijn ogen de continuïteit van zorg voor de varkens niet meer gewaarborgd.'
Verder worden er goede vragen gesteld over het verloop van het nest biggen. Daar ga ik in een andere post nog eens uitgebreid op in.
Waar het nu om gaat: de vraagsteller doet zijn uiterste best en is erg betrokken bij dit prille varkensgezinnetje. Ook ben ik gecharmeerd van de beer die zijn vaderlijke taken blijkbaar serieus neemt. Opmerkelijk. Een beer bemoeit zich van nature niet met zijn nakomelingen. Maar dan gaat het over in het wild levende varkens. Die kunnen ook letterlijk de benen nemen. Ruimte zat. Maar... misschien heeft het ook te maken met dat vriendelijke Kune Kune ras. Ik ben dus verliefd en nieuwsgierig. Gaat dat niet altijd samen? :-)
In ieder geval, ze zijn daar in Duitsland verzekerd van onze hulp.
Zowel zij als wij gingen actief op zoek naar nieuwe adressen. Maar deze unieke Familie Kune uit elkaar halen, ik werd al naar van het idee. Hoe mooi zou het zijn als vader, moeder en kinders bij elkaar konden blijven?
Er gingen heel wat mailtjes heen en weer. De mensen die ik aanschreef reageerden niet. Gelukkig maar, kan ik nu zeggen. Want door een wonder zijn de oude eigenaars opeens boven water gekomen. Ze moesten destijds door omstandigheden hun varkens herplaatsen, maar zijn inmiddels weer op orde en hebben een nieuwe plek. Een paar hectare waar hun 'oude' varkens plús 4 biggen welkom zijn.
Na alle ellende rond (mini)varkens mag er ook wel eens een happy end zijn.
Met alle liefde brengen we Familie Kune dus naar hun nieuwe bestemming c.q. oude eigenaars. Gezellig met z'n allen in de Bofkontbus. Op dik stro en een appeltje voor onderweg. VIP Vervoer. De reis zal kort zijn: de Duitse dorpjes liggen zo'n 20 minuten uit elkaar.
Onze reis van en naar Duitsland wordt aanzienlijk langer...
Maar dat hebben we er graag voor over.
Er gaat immers niks boven gelukkige varkens :-)
Fijne maandag allemaal!
PS
Ook meedoen om ons non-stop varkenswerk te ondersteunen?
IBAN NL02INGB0000000469
t.n.v. Familie Bofkont
of voor vaste verkering:
http://www.familiebofkont.nl/vriend
PPS
Primitief biggenvervoer; dat heb ik nog veel erger gezien. Deze biggentransporteur heeft moeite gedaan om het zijn biggen 'comfortabel' te maken. Op stro en een afdakje van bladeren. Ik vind het een pijnlijke en tevens ontroerende foto.
Zondag 13 maart 2016
De Dag van EEN ZWIJNENSTAL IN HUIS
Fijn dat het Jeugdjournaal ook aandacht aan de minivarkens heeft besteed. Gevraagd worden door het Jeugdjournaal is een grote eer. De redactie kan uit zóveel onderwerpen kiezen. De minivarkens kwamen er dus in en de 12-jarige Zoë deed het perfect. Toen het Jeugdjournaal belde dacht ik meteen aan haar. Gezellige babbelkont en meteen de kapstok om het item aan op te hangen: Zoë gaat kijken hoe het met Ries gaat.
Zelf hadden ze Ries een paar dagen in huis gehad, maar dat lukte niet. Ries maakte alles kapot en stonk een uur in de wind. Ze hebben hem toen naar een tijdelijk adres gebracht, een boerderij in Eemnes. En hem daar weer opgehaald toen bleek dat hij bij Familie Bofkont mocht komen wonen.
Het Jeugdjournaal is wel vaker op Het Beloofde Varkensland geweest. De verslaggeefster kende Brammetje nog van 10 jaar geleden toen hij als piepjong roze biggetje de boel op stelten zette met zijn broertje Bonestaakje. Nu sprak ze haar presentatieteksten in met haar hand op de hoge rug van een bejaarde Bram.
Nog steeds zijn de minivarkens in het nieuws: mijn broer stuurde het Haarlems Dagblad. Dat had blijkbaar een deal gesloten met de Telegraaf, want de tekst kwam me bekend voor: 'Het schattige biggetje Kevin in de tv-serie Divorce heeft voor een hype gezorgd. Wie wil er niet zo'n droppie? Voor Dafne Westerhof van Het Beloofde Varkensland is de maat vol nu steeds meer dieren worden gedumpt: "Mensen hebben geen idee waaraan ze beginnen."
Hetzelfde artikel dus, een zaterdag later. Goed. Hoe meer geluiden tegen de minivarkenshype, hoe beter. Want de stroom van mails over gedumpte varkentjes is nog lang niet opgedroogd. Integendeel. Van de week onder meer deze:
'Hallo varkensvrienden, Wij zijn stichting dierenambulance en wildopvang Altena uit Rijswijk en we hebben het volgende probleem. Wij hebben kort na elkaar, in samenwerking met de politie (grote) hangbuikzwijnen langs de openbare weg en snelweg moeten weghalen omdat ze uiteraard een gevaar op de weg vormden.'
De mail is veel langer. De hangbuikjes schijnen tijdelijk opgevangen te zijn, maar staan nu tot hun oren in de modder. Inderdaad een groot probleem. Ik heb Stichting Dierenambulance uitgenodigd om te laten zien hoe wij dat doen in het natte jaargetijde. Maar de 4 hangbuikjes van ze overnemen, dat gaat helaas niet meer.
Ries & Kleine Theun gaan vanaf maandag een stap verder in hun nieuwe leven op Het Beloofde Varkensland. Inburgeren in de grote Familie Bofkont. Naar buiten de hort op en naar binnen om te rusten, maar niet meer op de deel waar we mensen voor de workshops ontvangen.
Daar hebben ze inmiddels genoeg aangericht. Het is mooi geweest. Morgen op de knieën vloeren schrobben. De heertjes piesten gewoon onder de tafel. De stank eruit, alle vernielingen herstellen en alles weer back to normal. Ries & Theun gaan een prachtig leven tegemoet, maar niet meer bij de Ot & Sien kachel :-)
Goed nieuws! Vrijdag belde de Dierenpolitie van de Veluwe. Ze hebben zo goed als zeker de dader van de gedumpte Hoenderloo-varkentjes. Of ik foto's wilde sturen ter vergelijking. Het hoe en wat verder moet ik uiteraard nog even stilhouden, maar ik verwacht zeer binnenkort de ontknoping. Stel je voor. De eerste minivarkensdumper in de kraag gevat. Een doorbraak.
De Kune Kune's en het Göttinger Zwijntje maken het trouwens uitstekend op hun nieuwe adres. 'Of de Dierenpolitie ze dan weer op kwam halen', mailde hun nieuwe baasje bezorgd toen ik om recente foto's vroeg. Natuurlijk niet! Iedereen is juist blij dat de Hoenderloo varkentjes zo goed terecht gekomen zijn.
Over Kune Kune's gesproken: inmiddels ben ik involved met weer een andere familie Kune. Vader Kune, Moeder Kune en zes niet geplande biggetjes. Hoe dat weer kwam, daarover binnenkort meer.
Wordt Vervolgd.
Fijne zondag allemaal!
PS
Tekenen je ook nog even mee op de poll van het Jeugdjournaal?
Een varken als huisdier is belachelijk: eens of oneens
http://jeugdjournaal.nl/artikel/2092309-varkentjes-steeds-vaker-gedumpt.html
Dank vast!
Zaterdag 12 maart 2016
De Dag van MINIVARKENS OP HET JEUGDJOURNAAL
Vrijdag 11 maart 2016
De Dag van ZEG UIER WAAR GA JIJ MET DIE KOE NAAR TOE?
Stond ik gisteren samen met de symphatieke Hindoestaanse verslaggever Rosamunde te borstelen in een koud zonnig weiland, is het vandaag 4 jaar geleden dat Brutale Griet ging hemelen. Ik kan niet naar Rosamunde kijken zonder aan Brutale Griet te denken.
Of ik haar miste vroeg Narsingh. Iedere dag. Hoe ze bij me stond te wachten tot ik haar stalletje opstrooide. Daarna ging ze pas liggen. Van alle koeien die ik ken was het háár uitstraling die de koe als oermoeder aan me openbaarde, zoals Hindoestanen de koe zien.
Veel gedoe over koeien de laatste tijd. De kalfjes die meteen na de geboorte gedood worden. Ze brengen niks meer op. In heel korte tijd is de boel uit de hand gelopen na de afschaffing van het melkquotum. En nu zijn er teveel koeien en dus teveel kalfjes.
Koe Boukje, groot in het nieuws vorige week. Veertien kalfjes had ze geworpen en daardoor tweehonderd- duizend liter melk gegeven. Ik zag haar lopen. Of beter gezegd zag ik dit: zeg uier waar ga jij met die koe naartoe?
En dan de Tweede Kamer die wil dat kalfjes bij hun moeder mogen blijven. Ja dat wil ik ook. Zoals Bulle en Grietje bij Mem kunnen blijven. Voor de rest van hun leven. Wie wil nu geen moeder die altijd blijft? Luister maar naar dat wonderschone lied van Karin Bloemen 'Geen kind meer' https://www.youtube.com/watch?v=G6hPHLNZPj4
Wie kan daar met droge ogen naar luisteren?
Maar juist daarom is het geen goed idee om kalfjes bij hun moeder te laten. De koe is een melkmachine geworden. En om haar en haar kalf te beschermen, mag je ze niet meer blootstellen aan moeder en kind gevoelens. Niemand zal zich dat bewust zijn, maar juist dát is wreed.
Koe en kalf te kort bij elkaar laten en dan weer van elkaar scheiden levert een hartverscheurend resultaat op. Wat is te kort? Alles beneden minstens 9 maanden. Zodra het kalf na de geboorte bij de koe gaat drinken, vindt de moeder-kind hechting plaats. Ik heb het van nabij mogen meemaken. Mem en Bulle.
Het lijkt een goed idee van de Tweede Kamer. Dat is het niet.
Nog los van het feit dat het in de praktijk onuitvoerbaar is, kunnen koeien en kalfjes maar het beste meteen na de geboorte van elkaar gescheiden worden. Dan vindt er tenminste geen hechting plaats.
Verslaggever Narsingh in de eerste aflevering van 100% Hindoe: 'Sinds dat ik 5 jaar ben, is mijn moeder al heel erg geïnterresseerd in spiritualiteit en hindoeïsme. Uiteindelijk heeft ze gekozen voor een onthecht bestaan. Ze heeft zich aangesloten bij een orde van nonnen en daar woont ze nu. Dan keer je in principe de hele wereld de rug toe. Alle wereldse zaken maar ook familiebanden. Dus eigenlijk is m'n moeder m'n moeder niet meer.'
Hoewel inmiddels een volwassen man met vrouw en eigen kinderen, voelde ik zijn pijn.
We stonden bij Mem en Bulle, die samen in het zonnetje lagen. De imposante stier met zijn moedertje. Zo innig met ekaar. En dan was Bulle nog het pleegkind van Mem. Stel je voor dat ik die twee vroegtijdig uit elkaar gehaald had. Dat had ik mezelf nooit kunnen vergeven.
Het is het systeem.
Daar kan iedereen wat aan veranderen. Soberder gaan leven bijvoorbeeld. Over een paar weken gaat Pisa weer open. De befaaamde ijssalon in Amsterdam-Zuid met zijn lange rijen voor hun overheerlijke ijs. Met slagroom. Ik word al gek als ik er aan denk. Je kunt besluiten om dat niet meer te kopen. Of maar een paar keer per jaar zo'n ijsje te eten.
Dan heb je wat voor de koe over.
Willen we een beter leven voor koeien en kalfjes? Begin dan vandaag. Bij jezelf. Nog steeds een waarheid als een koe.
Fijne vrijdag allemaal!
Woensdag 9 maart 2016
De Dag van GRANNY & MUK
Zou je Granny 10 jaar geven? 10 jaar in de intensieve varkenshouderij? Moeder van bijna 300 biggen? Ik niet. Moet je haar zien zitten met haar olijke hoofd. Granny heeft het naar haar zin. Heerlijk om haar nog een leven voor zichzelf te kunnen geven. Met haar vriendin Muk. Morgen wordt een bijzondere dag voor ze.
Wordt Vervolgd.
Fijne woensdag nog allemaal!
Dinsdag 8 maart 2016
De Dag van MAXIM HARTMAN BIJ DE VARKENS :-)
Gisteren Maxim Hartman gezien bij Jeroen Pauw? Mocht ie iets toevoegen aan 8 maart Internationale Vrouwendag. Verder dan pogingen om de boel te ontregelen kwam het niet. Jammer. Ik ben dol op ontregelaars. Maar het item was te slap om iets aan te kúnnen ontregelen.
Nee, dan die keer toen hij op Het Beloofde Varkensland kwam voor de VPRO: Villa Varkensgeluk in Villa Achterwerk! Kreeg ie te maken met een stel andere ontregelaars: varkens.
Dat was wel even slikken want de varkens waren niet gediend van de malle fratsen van ene Maxim Hartman. Dat is het leuke van varkens: doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg. Aan poseurs hebben ze een broertje dood :-)
Toen Hartman door had dat hij bij de varkens niks in te brengen had, want wow wat waren die beesten indrukwekkend, kon hij niet anders dan zich overgeven. En dat deed hij. Vol overgave. En toen wérd het toch een mooie dag.
Die varkens. Laten mensen tot zichzelf komen. Als dat geen kwaliteit is :-)
Fijne dinsdag allemaal!
Maandag 7 maart 2016
De Dag van VOOR MAARTEN...
Er zijn van die workshops waarin alles klopt. Dat 27 mensen 1 mens worden. Met dezelfde energie en concentratie. Om half 8 werden er nog vragen gesteld. Ze bleven maar aan onze lippen hangen. Niemand wilde meer naar huis.
Het begon al zo goed.
Zoals altijd mochten de feestvarkens uit de groep een bofkont uitkiezen waar ze alles van willen weten. Een jarige vader wilde een schaap. Gek op schapen? Nee, helemaal niet. Maar zijn dochterje wel. Hij deed hij voor haar. De keus viel niet op Gevaarlijke Eddy, maar op Caesar.
Zo kwam de lammetjesvroedvrouw weer eens aan bod. Leuk om daar over te vertellen. Hoe de schaapsherder en ik elkaar dag en nacht afwisselden. Twee uur op, twee uur af. Als de wekker ging was het je beurt weer. Midden in de aardedonkere natuur. Volle maan. Door de vriesnacht naar de schaapskooi. Tientallen moedertjes met hun lammetjes tegen zich aan gevleid. De rust. Hun trots. De ooien die nog lagen te persen. De herder en ik zorgden er voor dat alles goed verliep. Caesar kwam ter wereld met een keizerssnee. Als ik later groot ben wil ik een eigen kudde, riep ik. Dat was toen.
Bleken er gisteren ook twee boerenboys bij te zitten. De groep voelde meteen goed. Heerlijk als er een paar bij zitten die inhoudelijk goed op de hoogte zijn. Zij wisten ook van de lammertijd. Eentje vond koeien stom en was speciaal voor de varkens gekomen. En hij wilde alles weten over de katten van Familie Bofkont.
Boy George! Kon hij weer eens in volle glorie voorbij komen. En zoals dat gaat met de verhalen over Familie Bofkont: van het een kwam het ander. Zeilde Marijke Helwegen ineens met fladderende rokken door het beeld en lag Emile Ratelband met zijn gat in de modder. Dat ging over die Proefdiervrij dag uit 2007. Het was hun feestje op onze locatie.
Had Proediervrij allemaal BN'ers uitgenodigd. Ik hield mijn hart vast. Al die ego's tussen de varkens. Had ze gewaarschuwd. Maar Marijke kwam - zo bleek - voor een speciale foto. Wilde bovenop een varken. Giel had haar onmiddellijk door. Werd woest en smeet haar van zich af. Emilie Ratelband had het hoogste woord over varkens en modder, alsof hij zelf al jaren in de zwijnen zat. Wilde op de foto met zo'n stoer beest, maar zijn witte manchetten mochten niet vuil worden. Daar wist ik wel raad mee. Eén rukje aan zijn onberispelijke smokingjasje en boem daar zat zie. In de modder.
Rosamunde had gisteren de middag van haar leven. Ze werd gefeteerd op een grootse borstelbeurt en daarna mocht iedereen haar stukjes appel geven. Er bleven maar vragen komen en we bleven maar vertellen. Hoe oud ik dacht dat ze nog ging worden. Waaraan we haar rouwproces konden zien. Hoe ik wist dat ze autistisch is. Waarom we er voor gekozen hadden haar niet te melken en geen moeder te laten worden. Waarom ze van die speciale hoorns had. He? Rosamunde een stierkoe? Wat is dat dan? De ene gebeurtenis lokte het volgende verhaal weer uit.
Het was al bijna half zes toen we eindelijk aan de warme chocolademelk zaten waar geen koe aan te pas gekomen was. Toen moest de varkensmassage nog aan bod komen. Dennis gaf een adembenemende demonstratie met Sjonnie in de hoofdrol. Alle ogen zaten aan die twee vastgekleefd. Zat er een haptotherapeut in de zaal. Nou, die kon er ook wat van. Wat had ik graag een varken willen zijn :-)
Na de massages aan de Bofkontsoep.
Nog meer vragen. Nog meer verhalen. Varkenschampagne. Diploma's. Stond iedereen dan toch eindelijk met zijn jas aan: 'Maar je zou nog vertellen over de dode dieren.' Kwamen de overleden Bofkonten ook nog voorbij. De rituelen. Iedere bofkont een andere uitvaart. Hoe, dat weet ik nooit van te voren. Dat ontstaat al doende. Zagen we Moeke omringd door haar hangbuikkinderen afscheid nemen van Sokje. Haar dochter, hun zus.
Dat beeld had ik al een poos niet meer gezien. Sokje was nog zo jong en fris toen ze plotseling overleed. Haar hebben we toen als schone slaapster opgebaard temidden van haar eigen Familie Hangbuik. Maar de stokoude Opaatje reden we met zonnebloemen en appels op zijn kistje Het Beloofde Varkensland in. Dat werd een afscheids-ontbijt voor zijn vrienden. Elke bofkont een passend afscheid.
Nu ik er zo aan denk, daar moet ik toch eens een boekje van maken. Al die verschllende uitvaarten. En wat zullen er nog veel komen. Hoe ik daar mee om ga, werd er gevraagd. Nou zo dus. Door er vorm aan te geven. Vormgeven is verwerken.
Bij het scheiden van de markt bleven er nog twee mensen over. Nog even stil staan bij Bokita. Hoe het met haar gaat. Dat ze de laatste tijd niet meer zo vaak in de posts voorkomt. Of dat een reden had. Nee. De laatste tijd druk geweest met de gedumpte minivarkens. Dan schrijf je daar dus over. Maar het gaat goed heel goed met Bokita en haar pleegzoon Big. Ik denk dat Bokita inmiddels wel 20 tot 30 kilo is afgevallen.
Of ze dan nu toe is aan de make-over. Ooglift en buiklift? Maarten, de vraagsteller, bleek helemaal op de hoogte van het wel en wee van alle bofkonten. Was me de hele middag al opgevallen. Iedere keer kwam hij weer met een specfieke vraag uit de hoek. En toen bekende hij dat hij iedere dag naar de blogs over Familie Bofkont uitkijkt. En dat er heel soms geen blog is. Of ik wel weet hoe erg dat wel niet is? Want een dag zonder Familie Bofkont is een dag niet geleefd :-)
Bij deze Maarten. Voor jou.
Deze blog en alle verhalen die nog zullen volgen. Voor jou en alle andere bofkontfans. Want daar doen we het allemaal voor. Niet alleen voor deze bofkonten. Zij staan model voor alle dieren. Maarten staat model voor alle mensen. Opdat de dieren het goed hebben en de mensen daar van kunnen genieten :-)
Fijne maandag allemaal!
PS
Quote van de dag:
'Ik ben Vriend van Familie Bofkont vanwege respect en liefde voor de dieren. Mooi dat jullie bestaan!'
(Dankje Björn H.!)
Ook Vriend worden van Familie Bofkont?
http://www.familiebofkont.nl/vriend
Zondag 6 maart 2016
De Dag van TO MEAT OR NOT TO MEAT
Vandaag gaan onze Bofkontboerinnen Ingeborg, Annet, Stefanie en Maya een dagje uit. De Bofkontboerinnen gaan naar Veggieworld 2016: een soort huishoudbeurs voor veganisten.
Op de Veggiebeurs (Jaarbeurs Utrecht) verkopen ze vast geen biggetjes :-) Grappig: in de biggenrel van vorige week mengde zich ook nog een fokker die de beursfokker met de grond gelijk maakte. De pot verwijt de ketel?
Iedere dag opnieuw een verrassing wat ik weer in mijn mailbox aantref. Bijvoorbeeld een enthousiaste reactie van een minivarkensfokker op de oproep van Het Beloofde Varkensland om eerlijke info over minivarkens te verspreiden. Binnenkort ga ik daar praten. Heb ik echt zin in.
Maar ook een geweldig voorstel van LUSH (van al die mooie zeepjes) om mogelijk een minivarkenscampagne te sponsoren. En een student van de Hogere Agrarische School die een voorstel wil gaan schrijven voor een andere wet- en regelgeving voor minivarkens tijdens een stage op Het Beloofde Varkensland.
Tel daar die student Toegepaste Psychologie bij op die wil afstuderen op 'Hoe kun je mensen meer laten nadenken over de gevolgen van het nemen van een varkentje?' Niet gek allemaal door dat ene vlugschriffie. Ries was de hekkensluiter gisteren in de Telegraaf. Hij gaat de geschiedenis in als de onopgeloste zaak van het vastgebonden minivarkentje. Wie weet wordt De Zaak Ries over een paar jaar weer eens heropend door Peter. R. de Vries :-)
Maar nu weer eens over andere varkens. én koeien.
Gisteren had ik een Hindoestaanse regisseur over de vloer. Hij maakt momenteel een 8-delige serie voor de NTR over het Hindoeïsme. Zelf was hij jarenlang veganist, tot hij flexitariër werd (alleen kip en ei), maar in zijn hoofd is hij altijd veganist gebleven. Het Hindoeïsme gaat uit van veganisme. Er komt dus een hele aflevering in over vlees. Of geen vlees. To meat or not te meat.
Het Hindoeïsme gaat ook uit van het kwade met het goede bestrijden. En zo kwam de regisseur op Het Beloofde Varkensland terecht. Maar help! Die heilige koeien waren toch wel heel erg groot van dichtbij :-). Kon hij Mozzarello echt zomaar aaien zonder gevaar? En die zwijnen! Wat hadden die dan in de zin? Juffrouw Loes, Wildeman en Mister Frisling stormden ter begroeting op ons af. Het werd een inspirerende ontmoeting.
Aanstaande donderdag zijn de opnamen. Ook dat gaat op zijn Hindoestaans. Rustig. Met veel ademruimte.
We nemen er de hele dag de tijd voor. Wat ze gaan draaien verklap ik nog niet, maar over zoiets heb ik altijd gedroomd. En de Hindoestaanse regisseur? Die liep gisteren als hernieuwde veganist de deur uit. Er is toch maar één manier. Sprak hij glunderend.
Vandaag maken we er weer een mooie workshop van in de Wereld van Familie Bofkont met onze bofkontboeren en boerinnen Dennis, Kees, Saskia en Josseline.
Voor Maya, Ingeborg, Stefanie en Annet (en Wendy?): wij wensen jullie een prachtige dag in Veggieworld toe!
Fijne zondag allemaal!
Vrijdag 4 maart 2016
De Dag van LEVE HET SOCIALE MINIVARKEN!
Terwijl de gemoederen over de micro-pigs op de Huishoudbeurs hoog opliepen, speelde zich op Het Beloofde Varkensland iets magisch af. Bofkontboerin Annet en ik stonden er bij en keken er naar. Er moest een snikdoek aan te pas komen... :-)
Wat was er aan de hand?
Weken geleden deden we al een poging om Ries & Kleine Theun met elkaar kennis te laten maken. Resultaat: een fikse knokpartij met Kleine Theun als grote winnaar.
Ries terug in zijn tijdelijke behuizing. We moesten immers nog steeds een stokje steken voor zijn vaste voornemen om alsnog tienervadertje te gaan worden :-)
Vorige week zaterdag was Ries niet staatsgevaarlijk meer. De 5 weken wachttijd na zijn ontmanning waren voorbij.
Spannend moment toen we hem na de workshop opnieuw zijn vrijheid gaven. Daar kwam Kleine Theun al op hoge pootjes aan. Bam. Bam. Bam. Een korte felle confrontatie.
Maar wie lag er even later aan mijn voeten voor troost? Kleine Theun! Deze keer was Ries de baas.
De rest van de avond ontliepen de kereltjes elkaar. Kon makkelijk in een ruimte van meer dan 200 vierkante meter. Als ze elkaar toch even tegen kwamen, rende Kleine Theun meteen weer op mij af. Ries stapte vrolijk in de rondte maar ging uiteindelijk toch thuis slapen.
De volgende ochtend liet de situatie zich het best omschrijven als een gewapende vrede. De opgewonden standjes ontliepen elkaar en als Ries bij de Ot & Sien kachel ging liggen, ging Kleine Theun bij de andere kachel liggen. So far so good.
Tot ze ineens toch neusje-neusje stonden. Oei, toen werd het even spannend. Maar daar bleef het bij.
Annet en ik gingen door met de voorbereidingen van onze 551-ste zondag-workshop.
Ondertussen was ik ook druk met de minibiggetjes van de Huishoudbeurs. De media wilden uitrukken als ik binnen een uur een protestactie met spandoeken en veel volk op de been kon regelen. Op FB zag ik dat sommige dames wel in waren voor iets. Dus...
Tot ik ineens iets zag bij de Ot & Sien kachel. Annet! Moet je nou eens kijken! Kleine Theun lag bij de kachel. Maar wat deed Ries?
Die had hem stilletjes van achteren benaderd en duwde met zijn neusje tegen zijn billen. Vervolgens tastte hij Theun's lijfje helemaal af en uiteindelijk raakte hij heel voorzichtig zijn zachte buikje aan.
En Kleine Theun? Die deed eerst of hij gek was maar toen hij het stopcontactje van Ries in zijn buik voelde, had hij geen weerstand meer. Theun gaf zich over. En floep, daar lag Ries. Stijf tegen zijn verovering aan.
Annet en ik stonden erbij en keken er naar. Met ingehouden adem. Pure poëzie, deze grote verleidingstruc.
Ineens: O jee, die Huishoudbeurs! En wat zag ik daar tot mijn grote verrassing? Een verklaring. De biggetjes waren vroegtijdig naar hun mama teruggestuurd. Plus een uitnodiging om volgend jaar voorlichting te komen geven over minivarkens. Nou reken maar!
Dan ga ik vertellen over het minivarken als sociaal groepsdier. En hoe de kennismaking tussen Ries & Kleine Theun verliep. En dat niemand - geen mens ter wereld - minivarkens hun eigen aard mag afpakken. Dat ze recht hebben op een soortgenoot. Dat ze recht hebben op elkáár.
Zodra het beter weer is gaan Ries & Kleine Theun Het Beloofde Varkensland onveilig maken. Dan gaan ze rennen en draven en poepen en piesen. Allemaal buiten. En niet in hun dooie eentje in de huiskamer in de bench of op de kattenbak. Leve het ware minivarken! Leve Ries & Kleine Theun!
Fijne vrijdag allemaal!
PS
Quote van de Dag:
'Ik word Vriend van Familie Bofkont omdat ik dol op varkens ben en zeer veel respect heb voor al het werk dat jullie voor de varkens doen.'
(Dankje Maikel van R.!)
Ook Vriend van Familie Bofkont worden zodat wij ons (mini)varkenswerk kunnen blijven voortzetten?
http://www.familiebofkont.nl/vriend
Donderdag 3 maart 2016
De Dag van AALTJE - JUST AALTJE
Woensdag 2 maart 2016
De Dag van HOERA VOOR DE GEDUMPTE HOENDERLOO MINIVARKENTJES!
Wie weet het nog? Natuurlijk weten we het allemaal nog. De Hoenderloo zwijntjes. Vijf gedumpte minivarkens in het bos van Hoenderloo. Twee werden doodgeschoten. Twee argwanende minivarkentjes met aandoenlijke smoeltjes die zich niet lieten vangen door de boswachters. Dat was op 6 februari.
Nooit gedacht dat we een maand later met de Bofkontbus zouden stranden in het zicht van de drie overgebleven varkentjes. En toch was dat zo.
Never a dull moment in het leven mét en vóór varkens. Zaten we gisteravond ineens muurvast in een donker, koud en nat bos. De wielen slipten weg terwijl de zwijntjes een stukje verderop nieuwsgierig stonden te knorren: komt er nog wat van? Opschieten! We willen naar ons nieuwe thuis!
Met behulp van de tijdelijke opvanger via Staatsbosbeheer - hij legde iedere keer een pluk hooi voor de achterwielen - schoven we met grommende motor centimeter voor centimeter op. De aanhouder wint. En geduld is een schone zaak. En de wonderen zijn de wereld nog niet uit.
HET IS GELUKT!
De twee gedumpte Kune Kune's en hun gedumpte Göttinger vriendinnetje hebben een nieuw thuis. We hebben het drietal opgehaald uit Hoenderloo en naar Epe gereden. Een lot uit de loterij.
Gisterochtend had ik daar nog geen idee van. Maar ineens deed zich een kans uit duizenden voor. Nu toeslaan! riep ik tegen alle betrokken partijen. Nu! Er op af!
Er was een complicatie. Natuurlijk was er een complicatie. Wat bleek?
De Hoenderloo zwijntjes waren inmiddels op Marktplaats beland. Een van de drie varkentjes was al door iemand gereserveerd. Eén! Die drie beestjes ook nog eens uit elkaar halen? Na hun dumpavontuur? Die na alle ellende elkaar tenminste nog hadden? Dat nooit. Daar sprong ik tussen. Hoe dat ging, dat is voer voor mijn memoires :-)
Het begon allemaal na EenVandaag, vorige week:
'Met tranen in mijn ogen keek ik vanavond naar het item over minivarkens bij eenvandaag. De problematiek omtrent het houden van minivarkens is in ons gezin afgelopen week erg actueel gebleken. Woensdagavond bekende mijn vriend dat hij eigenlijk niet meer verder wilt met ons varken (zeug) van 8 maanden oud. Het wroeten en het gezeur is iets waar hij gek van wordt. Hij is een van de vele mensen die zich niet beseft heeft wat het houden van een varken allemaal met zich meebrengt. Dit bracht een groot drama teweeg.'
De lange mail werd afgesloten met de foto van een eenzaam varkentje in de huiskamer. Een geestelijk afgestompt beestje. De droeve oogjes en de veel te dikke wangen kreeg ik niet meer uit mijn hoofd.
Een lang verhaal kort: de mensen die ik attent maakte op dit beestje, hebben nu op mijn verzoek hun boerderij met land opengesteld voor de Hoenderloo zwijntjes. Na een hoop gedoe, gepuzzel en heen en weer gebel met alle betrokken partijen, vijf in totaal, hadden we de deal rond. Gisteravond hebben we de varkentjes opgehaald en naar hun nieuwe plek gebracht. Een prachtplek. Daar mogen de Hoenderloo minivarkens oud worden.
Om 2 uur viel ik vannacht in bed, dromend over een eigen Kune Kune varkentje. Oh wat zijn ze leuk die Kune Kune's. Wat zou ik zelf graag zo'n varkentje in mijn armen sluiten. Zo vriendelijk, zo onbevangen, zo zorgeloos, zo communicatief. Wat een adorabele kletsmajoors.
Laat die fokkers met hun geforceerd klein gefokte microbiggetjes toch de pip krijgen. Die beestjes zijn zo doorgefokt, daar krijgen ze alleen maar nog kortere lontjes van. Arme gefrustreerde wezentjes, die - hoe ironisch - toch ook nog groot worden (lekker puh). En dan helaas altijd de dupe worden :-(
Mijn advies? Vergeet het minivarken in huis. Minivarkens in huis wordt het nieuwe roken. Een genante vertoning. Overweeg je een minivarken? Neem er altijd twee. Neem Kune Kune's! Dat zijn ook minivarkens. Schijnen niet zo hysterisch te wroeten. Ze steken hun neuzen wel in de grond, maar in overeenstemming met hun kalme, uitgebalanceerde karakters. Ideaal.
Doe mij er maar twee! :-)
Fijne woensdag allemaal!
PS
En nu ga ik bellen met twee dames. De dame van het minivarkentje dat uit huis moet en de dame die het Hoenderloo zwijntje op Marktplaats had gereserveerd. Wie weet wordt dat ook nog een match :-)
Quote van de dag:
'Ik verhoog mijn Vriendenbedrag voor de Familie Bofkont omdat: Op de Vriendenavond liep ik weer rondom gelukkig bij jullie te zijn en realiseerde mij, na alle verdrietige verhalen, dat er nog heel veel te doen staat en ja dat kan niet zonder geld (jammer genoeg). Ik voel me trots dat ik bij deze mooie familie mag horen.'
(Dankje Lydia D.!)
Ook Vriend van Familie Bofkont worden, zodat wij ons (mini)varkenswerk kunnen blijven doen?
http://www.familiebofkont.nl/vriend
Dinsdag 1 maart 2016
De Dag van GEITJE IN NOOD & PROJECT BOKKIE
Gisteren kreeg ik dit mailtje binnen van een wanhopige studente:
VRAAG
'Hoi Dafne, wij hebben hier een probleem waar ik me de ogen uit de kop voor schaam als ik eerlijk ben. Het is niet helemaal varkensgerelateerd (zeg maar helemaal niet) maar ik dacht toch gelijk aan jou en hoop dat je me kan helpen. Wij zijn een studentenvereniging (ja... ) en wij hebben vandaag het leuke kado gekregen dat een jong dwerggeitje is. Een bokje. Natuurlijk geen oormerk, niet gecastreerd. En die zit nu in onze soos en we weten niet wat we ermee moeten.'
'Het is zo ongelofelijk sneu voor het beestje, hij is nu helemaal alleen :-( We zijn ontzettend boos op degenen die dit gedaan hebben maar goed, eerst moet dat geitje een plek krijgen en we weten niet hoe of waar. Kinderboerderijen zijn gebeld maar die willen absoluut geen geitje zonder oormerk. Dus ja, ik ben een beetje ten einde raad. Wat kan ik doen?'
ANTWOORD
Dag S., inderdaad heel sneu voor het bokje en stom van de 'gulle gevers'. En goed dat jij aan de bel trekt. Ik kan nu natuurlijk onmiddellijk op zoek gaan naar een adres, maar ik heb vooralsnog een beter idee. Dat idiote gedoe met die zogenaamde studentencadeau's moet maar eens afgelopen zijn. Gelukkig ben jij het daar ook mee eens, dus kun je je boosheid omzetten in kracht. Maak er een project van. Stel een daad. Ook goed voor je cv :-)
PROJECT BOKKIE
1.
Word een paar weken geitenmoeder. Logeer bij het bokje in de soos. Kampeermatje, dekbed en kussen volstaan. Een leuke vriend of vriendin er bij ook :-)
2.
Bel dierenarts Peter Klaver op 0651335956.
. Hij komt naar de soos om het bokje onder volledige narcose te ontmannen en chippen (juist fijn dat het bokje niet geoormerkt is!). Peter plant altijd meerdere afspraken in een regio om de kosten te drukken. Die kosten zijn natuurlijk voor de gulle gevers. Dan gaan ze maar met de pet rond, maar betálen zullen ze.
3.
Schrijf blog over Project Bokkie, maak filmpjes en foto's van begin tot eind en verspreid die waar je maar kan. Schakel kranten, TV en radio in. Ik weet zeker dat ze in de rij staan als jij daar met je bokkie op dat matje ligt. Maak zoveel mogelijk bekendheid, ook op andere universiteiten, zodat geen student ooigt meer met een cadeau-dier durft aan te komen.
4.
Als het bokje genezen is, ga je opnieuw op zoek naar een goede, permanente plek. Dán doe ik met je mee. Ondertussen zorg je natuurlijk zo goed mogelijk voor het beestje.
Aan de slag. Succes & veel plezier. Maak er een leuke tijd van!
PS
Ik weet misschien nu ook wel wat, maar ik vind dat het niet meer kan. Een dier cadeau geven of dumpen en de ontvanger (zal wel een dierenopvang worden) meteen maar weer voor alle kosten en extra werk van de operatie op laten draaien.
PPS
Behalve varkensvrouw verdien ik de kost als communicatiedier.
Als ik je op dat gebied ergens mee kan helpen - uiteraard om niet - geef maar een gil.
GIRO 469 (IBAN NL02INGB0000000469) t.n.v. FAMILIE BOFKONT (ANBI, dus giften zijn aftrekbaar)