Schrijf je in voor de Familie Bofkont Workshop
Voor jong & oud!
Familie Bofkont Workshops op zaterdag en zondag: (klik voor data)
Workshops - Vrijgezellenfeestjes - Teambuilding - Bedrijfsuitjes - Familiebijeenkomsten - Feestvarkens
bekijk de fotoreportagesTeambuilding bij Familie Bofkont om nooit meer te vergeten?
neem contact op met communicatietrainer Dafne Westerhof...
Maandag 28 februari 2011
De Dag van Juffrouw Loes en de Prikpil...
Het is weer zover. Juffrouw Loes heeft 't weer op haar heupen.
Ze had 't gister weer op een man gemunt.
Door het dolle heen, die Jufrouw Loes.
Die man ook trouwens, want die stoof gillend weg.
Het scheelde niet veel of ze maakte dubbele salto's.
Inmiddels is de prikpil voor Juffrouw Loes besteld.
De mogelijkheden voor sterilisatie van alle Bofkontvrouwtjes uitgebreid doorgenomen met dokter Peter. We zijn tot de conclusie gekomen om ze toch niet te opereren. De narcose is en blijft riskant. De kans is aanwezig dat er per 10 gesteriliseerde varkens het eentje niet redt. En wie wordt dat dan?
Moet ik even helemaal niet aan denken.
Wat dan wel?
Er bestaat een soort prikpil voor dieren. Ieder half jaar een implantaat.
Gedoe en kostbaar. Maar er is geen keus.
Het is zoiets als de prikpil bij vrouwen, maar dan anders,
te ingewikkeld om uit te leggen voor de leek.
Maar zonder de kans op baarmoederkanker, dat is heel goed om te weten.
Wle is het zo dat die prikpil nog nooit gebruikt is voor vrouwtjesvarkens.
Wel voor beertjes in het onderzoek van de castratiestop.
En voor mannetjesvarkens scheen het goed te werken.
Dus we gaan het proberen.
Juffrouw Loes gaat het meemaken.
En wij ook.
Familie Bofkont Workshop
op Het Beloofde Varkensland - 27 februari 2011
Bekijk
hier de fotoreportage.
Vrijgezellenfeestje Bruid Simone
op Het Beloofde Varkensland - 27 februari 2011
Bekijk
hier de fotoreportage.Zaterdag 26 februari 2011
De Dag van Brammetje & Bonestaakje
Vrijdag 25 februari 2011
De Dag van de Megastal...
Ik stuitte op een foto waar ik mijn ogen niet van af kan houden:
Even beppen met buuf. Zullen we samen een bakkie doen? Ja gezellig!
Maar ook de waardige uitstraling, de oren als het kapsel van Beatrix.
De hoefjes, het postuur, je ziet haar ook zo als een deftige dame met een parelketting.
Volksvrouw & Koningin in één.
Hoeveel varkens hebben vroeger niet zo over halve deurtjes heen gehangen?
De neus in de lucht. En wat voor een neus.
Tegenwoordig hebben varkens zulke neuzen niet meer.
Van die ouderwetse brutale wipneuzen, je ziet ze zelden of nooit meer.
Brutus heeft nog zo'n neus. Hij is zo'n beetje de laatste der Mohikanen.
Toen ik een onlangs een varkenshouder vol trots op Brutus wees, was zijn antwoord dat varkensboeren al lang niet meer zulke neuzen willen.
Lange rechte neuzen moeten het nu zijn. De reden?
Er staat me iets van bij om problemen te voorkomen met de luchtwegen.
Tja, klimaatbeheersing is natuurlijk van levensbelang met de huidige aantallen varkens. Dan volstaat zo'n jujube met een stukje kippengaas in het onderste staldeurtje niet meer.
Voor het varken op de foto zou je alles willen doen.
Het zijn dit soort beelden, die mij verleid hebben tot een leven met varkens.
Zondag Buitenhof gezien? Over de megastallen?
Gisteravond Pauw & Witteman gezien over de megastallen?
7500 vleesvarkens op 1 bedrijf heet een megastal.
Maar er zijn er met nog veel meer.
Niet meer te bevatten, zoveel varkens onder de hoede van een bedrijfsleider.
Volgens een poll van Maurice de Hond vinden meer dan een kwart van de kiezers dierenwelzijn belangrijk. Dat is verheugend nieuws.
Om de moed er in te houden kun je vanaf vandaag een kijkje nemen in onze eigen megastal.
De megastal als varkenspaleis.
Mega in oppervlakte :-) Vol lekker stro, als hangout voor Familie Bofkont. Een heerlijke ruimte waar ze zich kunnen ophouden als ze geen zin hebben om naar buiten te gaan.
En waar ze zondags gekoesterd, geknuffeld en gemasseerd worden door varkensliefhebbers.
De megastal als troost voor mensen die zich zorgen maken over de schaalvergroting.
Zo kan het dus ook :-)
Donderdag 24 februari 2011
De Dag van Manke Nelis...
Ik mag haar Manke Nelis noemen, want zo noemt ze zichzelf ook.Neel. Trouwe bofkontvriendin. Ligt vandaag weer in het ziekenhuis voor haar zoveelste nieuwe heup. De orthopeed van Vrouw Vos heeft nog naar haar laatste rontgenfoto's gekeken bij wijze van second opinion.
Neel is een stoere.
Neemt genoegen met een ruggenprik, maakt dus alles mee en tijdens het geboor en gezaag fantaseert ze over haar klussende buurman :-)
Maar ook over Familie Bofkont, hoe ze Pietje de fles gaf, vertrouwelijke gesprekken voerde met Arie Bombarie en ze zich hier een slag in de rondte heeft geschilderd.
Vandaag is de hele Familie Bofkont in gedachten bij Neel.
Wij niet alleen. Haar varkensvriendinnenclub doet hard mee.
Want ze werd gemist, onze Manke Nelis, tijdens het Valentijnsfeest.
'Waar is Neel?' werd er geroepen.
Nou daar dus.
En als alles achter de rug is, weer lekker terug bij Familie Bofkont :-)
Woensdag 23 februari 2011
De Dag van Avonturen bij Familie Bofkont...
Een nieuw Bofkontje!, riep Orson, die het beestje 't eerst ontdekte.We stoven naar buiten. En ja hoor. Zondag, in de vrieskou een zwart pluizebolletje bij de hooiberg, samen met moeder.
Ze rooien het best, die twee. Jaren terug zou ik ze onmiddellijk naar binnen hebben proberen te lokken. Dat heb ik afgeleerd.
Moeder weet precies wat ze moet doen en ze wil niet dat ik me er mee bemoei. Als ik maar voor eten en drinken zorg, houdt ze de regie over haar eigen kippenleven. En ze doet het goed. Ze zoekt een beschut plekje op en zit als een warme theemuts op haar kuikentje te broeien.
Ik vermoed dat 't een haantje is. Hij is zo stoer.
En ik hoop maar dat het een haantje is.
Want nog meer hennetjes betekent op termijn nog meer kuikentjes...
Nog meer kippenavonturen:
In de buurt van Het Beloofde Varkensland is eind vorig jaar een groot volkstuinencomplex opgedoekt. 130 tuintjes, tuinhuisjes, barbeques, hokjes, rommeltjes, vijgebomen, bramen, bessen, zwerfkatten, etc. etc.
Het maakte me weemoedig. Boy George en Dansmarieke werden er geboren, Rode Poes en Grijze Kat zwierven er rond voor ze hier kwamen wonen, Arie Bombarie werd er opgesloten na zijn ontvoering, kortom een deel van het verleden van Familie Bofkont.
Toen de mannen met hun zware materieel aan kwamen denderen,
zijn we er onmiddellijk op afgestapt met koffie en koek:
"Weten jullie dat daar waarschijnlijk nog veel kippen in hokjes zitten?
En de tuintjes zijn al verlaten. Hoe moet dat gaan?"
De hekken werden geopend en we zijn polshoogte gaan nemen.
En ja hoor. Daar zaten ze. Een stel verlaten kippen in een hok.
En hanen. Veel hanen.
De mannen zouden contact opnemen met de eigenaar.
"Ze worden nog opgehaald!" riepen ze me van verre toe.
Maar toen de bulldozers de volkstuinen tot oorlogsgebied verklaarden,
zagen we ineens een stuk of 10 verdwaasde hanen op de dijk lopen.
En 1 kipje. Overal sneeuw, ijs en o wat was het koud.
Ze mochten niet op Het Beloofde Varkensland komen.
Dat wilden de andere bofkonthanen niet. Ze stoven er op af en joegen ze de akkers op. Dus zijn we gaan voeren onder een paar beschutte struiken aan de overkant van het dijkje. Zo zijn de ontheemden de strenge winter doorgekomen.
Maar ze worden steeds brutaler en proberen hier toch het erf op te komen,
slapen in onze bomen en maken het dijkje onveilig voor verkeer.
En zo vonden we vorige week het enige kipje met een geschaafd kopje en een raar pootje. Aangereden.
Ze zit nu in de ziekenboeg en is erg schuw. Maar de lekkere hapjes doen haar goed.
Gister kennisgemaakt met de Golden Girls en het zwarte echtpaartje,
een oud haantje en hennetje dat door omstandigheden ook half binnen, half buiten woont. Vooralsnog gewapende vrede...
En dan nog Mister Frisling!
Die stormde aan het eind van de zondagworkshop ineens met een haan in zijn bek in de rondte. Juffrouw Loes in zijn kielzog. Ik stond Bofkontsoep op te scheppen.
Roodkapje (meisje van 9 dat hier vaker komt) kwam het me vertellen.
Ze stond gefascineerd door het raam te kijken.
D. is er nog achteraan gegaan, maar het was te laat. Haan was niet meer.
Een oudje, nog uit het Amstelpark.
Heeft hier negen mooie jaren gehad in alle vrijheid met zijn vrienden.
De geboorte van een kuiken, de dood van een oud haantje.
Alles op dezelfde dag.
Zo kan het gaan op Het Beloofde Varkensland...
Dinsdag 22 februari 2011
De Dag van de Knuffelboerderij...
Ik probeer te wennen aan het woord knuffelen.Knuffelen. Wat is dat nou voor nikswoord?
Wat zegt de van Dale eigenlijk?
knuf.fe.len - knuffelde, h geknuffeld - liefkozend tegen zich aandrukken.
O, nou dan valt er misschien toch mee te leven :-)
Iedereen zegt 't. Knuffelen met varkens. Knuffelen met biggetjes.
Koeknuffelen. Kalfknuffelen. Stierknuffelen.
Knuffelen met Familie Bofkont. De media schrijven 't.
Ik wou het niet. Knuffelen met varkens. Nee.
Varkensmassage. Ja! Varkens masseren. Dat klinkt tenminste.
Minder een dingetje, minder kindercreche-achtig.
Ik heb me verzet, maar het is niet gelukt.
Kan hoog en laag springen, er is geen ontkomen aan.
De media heeft geschreven. Het publiek heeft bepaald.
Ben jij al op Het Beloofde Varkensland geweest? Die knuffelboerderij?
Zou er zo over gesproken worden? Waarschijnlijk wel.
Gister meldde zich iemand aan voor de workshop Varkens Zoenen.
Dat klinkt dan wel weer heel erg leuk. Maar ja, een Varkenszoenboerderij,
dat woord beklijft natuurlijk helemaal niet :-)
Net zoals het woord varkensmassage. Een nieuw woord.
Wel het woord waardoor de vlam in de pan sloeg in 2003.
Ineens stond Het Beloofde Varkensland op de kaart.
Een cursus varkens masseren, daar stormde tot mijn grote verbazing de voltallige pers op af. Binnen de kortste keren zat ik bij Jack Spijkerman en de rest is geschiedenis.
Maar kort daarna werd het al 'knuffelen met varkens' in de volksmond.
Ik weet wel waarom ik het woorden knuffelen niet kan uitstaan in combinatie met dieren.
Dat komt door de knuffelhoek op de kinderboerderij.
Kinderen in een kring. Cavia's en konijntjes worden uit hun hokjes gepakt
en pardoes bij de kinderen op schoot gezet. Die mogen dan knuffelen.
Maar de verschrikte dieren hebben daar helemaal niet om gevraagd.
Het gaat ook lang niet altijd goed.
Bij kleine kinderen is de fijne motoriek nog niet ontwikkeld, met alle gevolgen van dien:
Knuffelige kinderhandjes worden cavia's fataal
GRONINGEN (ANP)- Al te enthousiaste kinderhandjes zijn een aantal cavia's fataal geworden tijdens de opening van Caviastad op de Groningse kinderboerderij Wegafarm. Volgens de directeur van de kinderboerderij waren de kinderen te hardhandig aan het knuffelen.
Een aantal van de kleuters ging zelfs per ongeluk op de beestjes zitten.
"Drie van de tien cavia's overleefden het niet", aldus de directeur dinsdag.
Voor Caviastad had de kinderboerderij het afgelopen weekeinde een apart hok ingericht waar kinderen de beestjes konden vasthouden en knuffelen. "Een moeder waarschuwde ons dat de kinderen wel heel hardhandig met de beestjes omgingen, waarop we de cavia's direct in hun hokjes hebben teruggezet".
Ze waren niet meteen dood. "Je zag wel dat een aantal cavia's niet zo lekker in hun vel zat. Enige tijd later zijn ze doodgegaan, vermoedelijk aan inwendig letsel." De kinderboerderij heeft 'Caviastad' opgeheven en de zeven cavia's die de dag overleefd hebben, teruggebracht naar de fokker.
Een gruwelijk bericht. Natuurlijk niet expres zo bedoeld. Wel een gevolg van het idee dat mensen recht hebben om aan dieren te zitten. Ook al hebben de dieren daar niet om gevraagd.
In de Knuffelworkshops (ahum) op Het Beloofde Varkensland besteed ik dus aandacht aan dat aspect. Voor we naar buiten gaan en de wereld van Familie Bofkont betreden, doe ik altijd een communicatie-oefening. Hoe zou jij het vinden als je zomaar ineens ongevraagd achter je oren gekriebeld zou worden?
Ik laat het de deelnemers aan den lijve ervaren.
Hilariteit alom. En het is in 1 klap duidelijk.
Wat jij niet wil dat jou geschiedt, doe dat ook een dier niet.
Laat het dier ZELF het knuffelmoment uitkiezen.
En sommige dieren willen dat helemaal nooit.
Dus laat ze dan.
Een poosje terug kwam er een knuffelschaap op mijn pad.
Beste Dafne,
Sinds 1993 hebben wij het geluk een voormalige boerderij te bewonen inclusief weiland en boomgaard.
Om het gras bij te houden hebben we een aantal Clun forest schapen aangeschaft die ieder jaar weer schattige lammetjes geven. Dit jaar zit er een uitzonderlijk aanhankelijk ramlam bij. Schapen zijn normaliter nogal op zichzelf en vinden je vooral interessant als ze denken dat er wat te eten valt. Deze is heel anders, loopt als een hondje achter je aan en wil erg graag geaaid worden. We hebben dit nog niet eerder meegemaakt, zelfs niet met paplammeren. Jammer genoeg kunnen we hem niet aanhouden en met de knuffelvarkens in mijn hoofd vroeg ik me af etc. etc.
Wat een aandoenlijk beestje. Geen wonder dat ze die niet met de handelaar (dus slacht) konden meegeven. Het was verleidelijk, maar ik had het dier niks te bieden. Een schaap kan niet alleen. Zo'n beestje uit zijn omgeving halen en bij Familie Bofkont zetten, dat kan zomaar niet. En een andere ram erbij? Misschien, maar hoe kwam ik daar zo snel aan?
Dit rammetje was al 5 maanden en er zijn bijna geen overgebleven rammen van die leeftijd. Daar kwam nog bij: ongecastreerd. Met mijn ervaring met Gevaarlijke Eddy en Caesar, ook voorheen van die knuffelrammetjes...later beslist niet meer (ook te laat ontmand).
Enfin, een hoop hoofdbrekens weer.
De timing klopte niet, maar ik wilde graag m'n best doen voor dit leuke knuffelrammetje. Heb voor zijn ontmanning met klem Peter Klaver aangeraden voor een chirurgische ingreep, (i.p.v. van hem te laten 'knijpen' met een castratietang, een erg pijnlijke behandeling).
Na de geslaagde operatie had ik een nieuw adres voor hem.
Het werd kinderboerderij De Werf in Amsterdam, waar meer schapen wonen voor het leven. Zij hadden me al eens gevraagd of ik nog arme schaapjes wist, daar hadden zij wel plek voor.
Ik ben enthousiast over deze kinderboerderij.
De kinderen worden goed begeleid en er wordt niet gefokt :-)
Niet kort daarna kwamen de eerste foto's al van Nelson (zo heet ie) en de kinderen. Daar hoef ik niks meer aan toe te voegen.
En wat betreft dat K-woord:
Zolang we hier jubelbedankjes krijgen van dolgelukkige mensen, die de middag van hun leven hadden bij Familie Bofkont, wat is er dan eigenlijk nog op tegen? Eh niks.
Misschien is knuffelen juist WEL een goed woord en kunnen we er op Het Beloofde Varkensland een nieuwe betekenis aan geven. Gewoon blijven uitdragen dat knuffelen altijd van 2 kanten moet komen.
Of dat nou met een mens is of met een dier.
Ik staak dus m'n verzet en geef me over :-)
Welkom op onze Knuffelboerderij!
PS
En nu we toch aan het leren zijn:
Hieronder 2 berichtjes van Knuffelaars van afgelopen zondag. Zij vonden dat ik typisch Hollands met complimenten omga. Wegwuiven, te bescheiden, benadrukken dat we het inmiddels met een heel team doen etc.
Nee, dat deed ik helemaal fout. Wij moesten leren genieten van complimenten, riepen ze.
Nou hierbij dan :-)
Bijzondere en dappere Daphne en alle medewerkers,
Wat hebben wij (jose en ingrid "de kalfjesflesgeefsters") enorm genoten van jou begenadigde en bezielende leiding over "het beloofde varkensland".
Je empathie voor mens en dier, je gedurfde en getoonde kwetsbaarheid en je diepe verlangen om het dierenleed vanaf de basis aan te pakken , heeft ons diep geraakt . Je inzicht, je diepe liefde recht vanuit je ziel voor het dier, heb je op treffende wijze verwoord en in beeld gebracht. Je hebt velen aan het denken gezet, en dat is jou kracht !
Wat heb jij in je huidige leven, dicht bij de kern van je ECHTE zijn mogen komen... Heel waardevol, wat een kado!
Wij willen je daarom bemoedigen om vooral te blijven streven naar dat waar je voor staat en je complimenteren met alles wat je tnt al hebt weten te bewerkstelligen, dwars door alle stormen heen van wetten en politiek geneuzel!
Heel erg bedankt, we zijn vanmiddag weer even in contact geweest met dat stukje van onze ziel, waar in deze maatschappij (als je niet oppast) eigenlijk geen tijd voor is!
Hoi Toppertje,
Bij deze wil ik nogmaals benadrukken wat een ongelooflijk TOP stukje aardbol Het Beloofde Varkensland is! Ik had alleen nog hoop op het vinden van iets dergelijks in een andere zonnestelsel. Maar jij (mag ik jij zeggen?) hebt hem gecreëerd! (en nog op geen steenworp afstand, maar da's puur mijn mazzel)
Vind jou aanpak doordrenkt van een bijzonder hoog niveau mensenkennis.
Daarbij opgeteld een communicatieve klasse waar je (weer) U tegen zegt. (die moet je ongetwijfeld hebben opgestoken van Mevrouw D. Westerhof uit de PC Hooftstraat)
Nou, dat was het even van mijn kant. Bijzonder Mens!!
Ik moest dit echt even kwijt, sorry.
20110227-Familie-Bofkont-Workshop-op-Het-Beloofde-Varkensland
Familie Bofkont Workshop
op Het Beloofde Varkensland - 20 februari 2011
Bekijk
hier de fotoreportage.Maandag 21 februari 2011
De Dag van Van Pechvogel tot Bofkont...
200.000 Gieltjes. En niet alleen Gieltjes.
Net zoveel Billies, Zeusen, Moekes, Biggen, Aagjes.
Ze liggen allemaal bij de kassa's van Pets Place te wachten.
Wie haalt ze op? Familie Bofkont in 'Lief Dier'.
Oplage: 200.000 exemplaren.
Familie Bofkont heeft een eigen voerleverancier.
Elke week wordt er een vracht beestenvoer afgeleverd op Het Beloofde Varkensland.
Het biologische varkensvoer is speciaal voor de bofkonten gemaakt, met allerlei extra vitaminen, mineralen en voedingsupplementen erin.
Want - zo is hier gebleken - als je biggen vrijkoopt uit de bio-industrie en ze oud laat worden, krijgen ze pootproblemen vanwege gebrek aan noodzakelijke bouwstoffen.
(Het was immers nooit de bedoeling dat ze langer zouden leven dan 6 maanden).
Sinds we daar achter zijn (met dank aan een Italiaanse varkenshouder en boer Edwin), maakt de voerfabrikant aangepast voer voor Familie Bofkont, de zogenaamde Biologische Bofkont Brok.
Ik kom dus nooit in gewone dierenwinkels en kende Pets Place ook niet.
Maar het wemelt van de filialen en sinds kort hebben ze ook een eigen magazine, Lief Dier.
Fris blad, barstensvol weetjes en wetenswaardigheden.
En in de rubriek 'Goed Doel' kijkt Gieltje ons met z'n lieve smoeltje aan vanaf pagina 66:
Van Pechvogel tot Bofkont.
Hieronder de link voor een winkel in je eigen buurt. Ga ook een Gieltje ophalen!
www.petsplace.nl/index.php/zoek-een-winkel
LIEF DIER - Pets Place Magazine nummer 1, 2011
Dafne Westerhof koopt varkens uit de bio-industrie vrij
"Ik ben eigenlijk de boerin van de toekomst"
door Sanne van der Most
Aagje, Vrouw Vos, Billie Bofkont, Mannetje Bromsnor, Miss Piggy, Lady Lolita en Maximiliaan. Wat zijn dat voor een maffe namen? Het zijn bewoners van 'Het Beloofde Varkensland'. Stuk voor stuk bofkonten die de kans kregen hun leven uit de bio-industrie in te ruilen voor een hemels bestaan: krakend vers stro, emmers vol liefde en iedere dag een heerlijke massage. 'Boerin' Dafne Westerhof vertelt over haar missie.
"Grrr, grrr", naast de kachel ligt een piepklein zwart biggetje heerlijk te snorren. "Dat is Bokkie", zegt Dafne. "Binnengebracht door studenten. Dat gebeurt wel vaker. Tijdens de ontgroening worden ze soms schandalig mishandeld. Gelukkig hebben ze snel genoeg door dat ze zo'n biggetje zelf niet groot kunnen brengen. Ze worden zeker 80 kilo en ze hebben enorme ego's. Bokkie is nu een paar maanden oud en ze begint inmiddels enorme praatjes te krijgen." In Het Beloofde Varkensland was ze gelukkig meer dan welkom. Sterker nog, Bokkie werd meteen ingelijfd bij de inmiddels 49 leden tellende Familie Bofkont. En geluk hebben ze zeker. Want wie eenmaal op Dafne's boerderij is, wordt schandalig verwend en mag zijn leven lang blijven.
Betoverd
Als communicatieadviseur heeft Dafne een totaal andere achtergrond. Toch als je even zoekt, is de link snel gelegd. "Mijn opa en oma aan beide kanten waren boer en boerin in Friesland", vertelt ze. "Toen mijn ouders elkaar leerden kennen, zijn ze meteen naar het westen verhuisd. Ze wilden absoluut geen boer en boerin worden. Maar als kind logeerde ik natuurlijk vaak bij opa en oma. Ik raakte betoverd door het boerderijleven. Licht dat door een stalraampje schemert, een poes met jonkies in de hooiberg, dat soort dingen. En natuurlijk ook de geur. Toch wist ik al heel snel dat ik nooit boerin kon worden. Ik vind al die dieren veel te bijzonder en veel te mooi. Ik zou het niet over mijn hart kunnen verkrijgen ze te slachten. Uiteindelijk ben ik dus iets heel anders gaan doen."
Rode nagels en hoge hakken
Toch bleven de beelden van de boerderij hangen. Achter het loft in de sjieke P.C. Hooftstraat waar Dafne jaren later managers uit het bedrijfsleven trainde, kraaide iedere ochtend een haan. "Ik lijk wel gek, dacht ik op een goed moment. Wat doe ik hier midden in de stad? Ik wil een eigen boerderij." Direct schreef Dafne zich in op de landbouwschool in Barneveld. Ze wilde alles weten over koeien, schapen, varkens en kippen. "Ze vielen van hun stoel toen ze me daar aan zagen komen: zo'n dame uit de P.C. met rode nagels en hoge hakken. Maar ik liet me niet uit het veld slaan. Na één uur voelde ik me al helemaal thuis. Dit had echt alles met mijn roots te maken, geweldig."
Schattige roze biggetjes
Een illusie die tijdens de volgende les direct weer verbroken werd. Tijdens de les 'Geboortezorg Biggen' gebeurde er iets vreselijks. "Ik verheugde me er natuurlijk enorm op om schattige, roze biggetjes de fles te geven. Kwam ik mooi van een hele koude kermis thuis. Overal lagen vastgebonden fokzeugen met een toom biggen om zich heen. De leraar pakt er een vast, stopt een stekker in het stopcontact, klemt de big met het kontje tussen zijn benen en brand in een keer het staartje eraf. Het beestje gilde, dat wil je niet weten. Vervolgens werd het diertje omgedraaid, het bekje opengesperd en met een ander apparaat werden de hoektandjes tot op het kaakbot afgeslepen. 'Zo en nu jullie', zei de docent. Toen knakte er iets in mij. Ik heb dat geweigerd. Tegelijkertijd dacht ik: 'Westerhof, als je ook maar een knip voor de neus waard bent, ga je hier iets aan doen." En zo ontstond haar missie: voorlichting geven en mensen bewustmaken. "En ik wist ook al meteen hoe. Ik zou geen ellende laten zien, maar ik wilde de mensen betoveren met de schoonheid van de dieren. Daarmee open je harten."
Aan het denken zetten
En nu 16 jaar later woont en werkt Dafne in haar boerderij 'Het Beloofde Varkensland'. Een concept dat in de loop der jaren steeds meer vorm kreeg. "In eerste instantie wilde ik vooral dieren uit de bio-industrie vrijkopen en ze een veilig thuis bieden. Met mijn managementtrainingen zou ik het bekostigen." Een van de eerste biggetjes die Dafne vrijkocht was Aagje, een piepklein neurotisch beestje. "Om haar kalm te krijgen, masseerde ik haar. 'Wat is dat nou?', vroeg een nieuwsgierige journalist. Dat? Oh, dat is varkensmassage, zei ik half voor de grap. En toen wilde iedereen dat meemaken. Want wanneer krijg je tegenwoordig nou de kans om zo'n groot roze varken van dichtbij te zien? Die zitten allemaal vast in de bio-industrie." Het piepkleine massagesalonnetje van Aagje groeide uit tot een enorme salon van 300 vierkante meter, helemaal vol met stro, waar Dafne iedere zaterdag en zondag haar workshops geeft.
Dichtbij de dieren
Op de vraag of ze zich nu een echte boerin voelt, begint Dafne te lachen. "Een boerin moet afstand tot haar dieren houden. Ze moeten immers naar de slacht. Hopelijk komen we in de toekomst op een andere manier aan vlees. Gemaaakt van stamcellen uit een embryo. Dan kan de bio-industrie worden afgeschaft en zijn boerderijen er alleen nog maar voor de gezelligheid. Een plek waar je heen kunt om dichtbij de dieren te zijn. Zo'n boerderij heb ik al. Ik ben dus eigenlijk de boerin van de toekomst."
[apart kader]
Meer weten over de Familie Bofkont of ook een workshop volgen op Het Beloofde Varkensland? Surf naar www.familiebofkont.nl
Zondag 20 februari 2011
De Dag van Rosamunde & Ali B.
Rosamunde schenk mir dein Herz und sag ja!
Ali B. heeft een rap gemaakt op het klassieke nummer.
Rosamunde is apetrots :-)
Bruidegom Jan-Kees als Feestvarken
op Het Beloofde Varkensland - 29 januari 2011
Bekijk
hier de fotoreportage.Zaterdag 19 januari 2011
De Dag van De Grote Schoonmaak
Voorjaar. Grote schoonmaak! Zo was het bij ons thuis altijd.Het hele huis op z'n kop. Alles de tuin in.
Matrassen, vloerkleden, meubels, mattenkloppers.
De hele wereld rook naar sop en zilverpoets.
Een huishouden met 5 kinderen, ik geef het je te doen.
Als het leed geleden was, werd er getrakteerd.
IJs van het IJspaleis uit Driehuis.
Mijn moeder koos altijd een slagroomwafel.
Zulke dingen vergeet je niet.
Onlangs ook grote schoonmaak op de boerderie. Een heel leger mannen:
Dennis, Orson, Arthur, André, Jeroen, Martin, Kees, Jaro en Bart.
De voormalige koeienstal - nu ontvangst voor de mensen - opnieuw geschilderd en...
ruim 200 vierkante meter vloer geschrobd. Een werk! Maar mooi geworden!
Het verschil schijnt zelfs zichtbaar te zijn op de foto's:
'Zit net je log te lezen, de foto's laten een prachtig geverfde ruimte zien en wat is die vloer licht geworden !!!!!!!', mailde een Bofkontvriendin.
En nu dus door. Kasten uitruimen.
Ik heb een mega bureau, gebouwd op 6 ladenkasten van elk 6 laden. 36 grote diepe laden.
Daarin zit mijn archief. Foto's, kranten, tijdschrijften, pamfletten, schrijfsels.
Waarom heb ik die toch allemaal bewaard? En dan de grote valkuil: alles doorbladeren en overal blijven hangen omdat ik nou eenmaal een lezer ben.
Dat schiet natuurlijk niet op.
Zo kwam ik een groot artikel tegen uit het Financieele Dagblad, 1 van de eerste interviews (2001). Goh, heb ik dat toen allemaal gezegd? Ja kennelijk heb ik dat toen allemaal gezegd. 'De Stallen van Westerhof' heette het hier toen nog, zie ik nu.
Iedereen dacht toen dat ik in de paarden zat :-) Maar daar had het niks mee te maken. Ik trainde toen managers die ergens moesten opdraven met een praatje in het bedrijfsleven. De stijl van hun optreden werd op den duur herkend door mijn aanpak, gestoeld op mijn theater-achtergrond. Ik moest namelijk niks hebben van saaie, slaapverwekkende powerpoint presentaties.
Gewoon goed op je benen staan en een verhaal vertellen voor een publiek, geillustreerd met een treffend rekwisiet. En dan je publiek aan je lippen laten hangen. 'Die komt zeker uit de stal van Westerhof', werd er dan gezegd. Maar 'De Stallen van Westerhof' had ook een tweede betekenis.
Een van de boerderijen van mijn Friese familie heette namelijk 'De Westerhof'.
Zo gaan die dingen. Nou ja, de rest is geschiedenis.
Niet lang daarna pleegden de varkens een coup en nu hangt er 'Het Beloofde Varkensland' tussen de bomen.
HET FINANCIEELE DAGBLAD - Donderdag 4 oktober 2001
'Ik bedien mij niet van sjablonen'
door Nicoline Maarschalk Meijer
Ieder jaar met dierendag geeft communicatietrainer Dafne Westerhof (51) het dierenrijk een stem. Vandaag organiseert zij samen met boekhandel Scheltema op het Amsterdamse Koningsplein de 'Scharreldierendag'. 'We zijn als burgers allemáál verantwoordelijk voor wat er gebeurt. Met mijn acties hoop ik producenten én consumenten te stimuleren bij de overstap naar diervriendelijk vlees. Communicatie is tenslotte het begin en het eind van alles.'
AMSTELVEEN - Dafne Westerhof heeft wel eens een aanzet gemaakt om haar groeiende veestapel in te schakelen bij de strategische presentatie- en communicatietrainingen die zij aan een breed scala van Nederlandse bedrijven, overheden en belangenorganisaties geeft. Maar toen er op een ochtend een Duitse tv-ploeg op haar erf arriveerde omdat ze hadden vernomen dat in Westerhof 'een tweede Emile Ratelband met dieren' was opgestaan, besloot ze het plan onmiddellijk te laten varen. 'Ik wil die kant helemaal niet op. Ik gebruik mijn ambachtelijke vaardigheden waarover ik als actrice beschik als basis voor mijn trainingen. De dieren zijn mijn strikt persoonlijke liefhebberij.' Uitsluitend op nadrukkelijk verzoek, bijvoorbeeld ten behoeve van een teambuildingbijeenkomst, is zij wel eens bereid om de verzorging van haar ex-mestkalveren, bevrijde zeugen, gewezen bio-kippen en een ongewenst konijn in het programma op te nemen. 'Dan gaan ze met z'n allen de stallen schoonmaken, daar bouw ik dan een heel programma omheen.'
Het boerenleven zit Westerhof in de genen; haar beide ouders groeiden op Friese boerderijen op, waar Dafne als kind haar vakantiedagen doorbracht. Toch koos Westerhof aanvankelijk voor een opleiding in de mode. 'Als kind bond ik al blokjes uit mijn boerderijpuzzel onder mijn schoenen zodat ik op hoge hakken kon lopen. Ook maakte ik strakke rokjes naar zelfgetekend patroon van lapjes die ik op de markt had gekocht.' Maar de berekenende werkelijkheid verdreef haar uit de modewereld. 'Als ik iets moois had bedacht moesten de coupenaden eruit omdat het te duur was in de productie. Of de leuke knopen moesten plaatsmaken voor lelijke. Dat vond ik zo akelig.' Ze vestigde zich met haar partner in de Betuwe en begon er een leeratelier, waar zij tassen en ceintuurs vervaardigde die ze zelf aan de detailhandel leverde. 'Achteraf bezien een goede leerschool voor commerciële onderhandelingstechniek.'
Het eind van haar relatie greep ze aan om haar hele leven te 'herprogrammeren'. De term 'loslaten' zou tegenwoordig beter in haar professionele vocabulaire passen. Ze meldde zich bij de theaterschool in Amsterdam. 'Ik had niets te verliezen. Mijn moeder was overleden, mijn relatie was ten einde, ik had zo veel achter me gelaten. Ik moest er iets van maken. Maar ik had ook de behoefte om als het ware mijn wezen te verbreden, waardoor ik het leven beter zou kunnen dragen.' Vooral de improvisatielessen hebben blijvend indruk op haar gemaakt. 'Het was een feest om mee te doen, het leerde je emoties fysiek uit te dragen.' Het is de techniek die Westerhof het meest hanteert bij degenen die zij leert om overtuigend tot hun gehoor door te dringen.
Via 'schnabbels', film- en televisiewerk kreeg Westerhof een aanstelling bij toneelgroep Globe, die vervolgens door subsidiestop werd opgeheven. De uitnodiging om met rollenspellen het verkooppersoneel van Renault Nederland te trainen, bracht haar in 1989 tot de oprichting van haar trainingsbureau. 'Ik had ineens een vorm van werken ontdekt waarbij ik al mijn vaardigheden kon bundelen.' Ze installeerde zich op de Amsterdamse PC Hooftstraat, waar zij tijdens haar 'Penthousetrainingen' communicatiecursussen aan leidinggevenden gaf. 'Door je in de wereld van je gesprekspartner te begeven, is die gemakkelijker met argumenten te 'verleiden', want daar komt het in bedrijfsmatige processen toch vaak op neer.' Terwijl haar zaak zich snel ontwikkelde bleef ook de hang naar het buitenleven. Ze werkte op zondag als vrijwilliger bij Artis en volgde een cursus dierenverzorging aan de landbouwschool in Barneveld, waar verbaasde docenten de 'stadse dame' een einddiploma met een 9 voor theorie en een 8,5 voor de praktijk overhandigden. Tenslotte vond zij de boerderij in het niemandsland tussen Amstelveen, Uithoorn en Nes aan de Amstel, die zij omdoopte tot 'De Stallen van Westerhof', en waar zij haar trainingsinstituut vestigde, tevens epicentrum van Westerhofs activiteiten ten behoeve van dierenwelzijn en de natuur.
De Stallen, waar wij als stoute kinderen over hekjes klimmen en door de blubber lopen naar de mestkalveren die tot een vredige zwart-bonte twee-eenheid zijn opgegroeid, zinderen van de bedrijvigheid ter voorbereiding van de actie die Westerhof ieder jaar op dierendag organiseert en die onder het kopje 'Liefdewerk Oud Papier' op haar website, www.dafnewesterhof.nl, is te vinden. Haar Volvo-stationcar met een roze varken als boegbeeld op de motorkap staat op veilige afstand van de veestapel geparkeerd. Later op de dag zal ze ermee naar de remise rijden om te poseren bij de Scharreltram, een ander initiatief van de actrice, gesponsord door de Sophia Vereeniging, om op vreedzame wijze producent en consument 'een duwtje te geven' bij de overstap naar diervriendelijk vlees. Westerhof gelooft niet in polarisatie. Ze hoopt juist dat men in discussie blijft en op die manier tot inzicht komt. 'We zijn immers allemáál verantwoordelijk voor wat er gebeurt?'
De tram zal op dierendag worden ingezet bij het vervoer van belangstellenden naar het Amsterdamse Koningsplein, waar bij boekhandel Scheltema een 'Scharreletalage' en een 'Scharrelkeet' met Westerhofs vrijgevochten dieren is ingericht. In de koeienstal, die met een Italiaans gordijn toegang biedt tot een weideveld, liggen de hooibalen hoog opgetast tegen de wand. 'Als ik moe ben na een dag groepstraining ga ik hier zitten. Ik kijk naar de dieren en dan ben ik zo weer opgeladen.' Maar de energie van Dafne Westerhof lijkt onuitputtelijk. Haar hart voert haar langs de meest uiteenlopende facetten van de samenleving. 'Maar de stukken vallen wel steeds meer in elkaar.' Westerhofs vrolijke hoge lach schalt door de serene ruimte van de conferentiezaal, waar zij met de meest natuurlijke middelen een platform heeft gecreëerd waar de bezoeker wel terug moet gaan tot 'het wezen der dingen', net zoals zij dat ooit zelf moest doen. Geen marmer en niet-functionele luxe. De ruimte is stap voor stap, hand over hand, met simpele 'underlaymentplaten' op de wildernis veroverd. Voor Westerhofs komst hadden de gebouwen jarenlang leeggestaan. Omwonenden meenden dat er een vloek op rustte: 'Mevrouw, geen enkele huurder heeft het hier gered', zeiden ze. Maar Westerhof zei, met de geestdrift die haar eigen is: 'Ik red het hier wel.'
Westerhof ging behoedzaam aan het breken, met eerbied voor het bouwwerk dat reeds lange tijd in bezit was genomen door de natuur. 'Er woonden duiven, muizen, spinnen. Buiten speelden de hazen met hun jongen op het erf. Aanvankelijk heb ik mij schuldig gevoeld tegenover de dieren. Omdat ik hun huis had afgepakt. Daarom heb ik ze één voor één naar buiten gebracht, ook de spinnen. Dat vond ik eerlijk.'
Westerhof werkt het liefst in haar eigen ruimte, dan heeft ze de sfeer in eigen hand. 'Dat is makkelijker, want ik vraag wat van de mensen, omdat ik met theatertechnieken werk. Ze moeten durven, willen durven. Ik vraag ze dingen te doen die ze 's ochtends thuis voor hun vertrek nooit zouden hebben willen durven.' Ze houdt niet van vaste programma's. 'Ik bedien mij niet van sjablonen. Ik heb er geen behoefte aan om mensen kunstjes te leren. Ik wil iemands eigen instrumentarium naar boven halen, breedte aanbrengen in het scala van mogelijkheden waar iemand uit putten kan. Daarbij vormen intermenselijke relaties de rode draad.'
Ze gaat midden in de ruimte staan en strekt haar armen. De grootste valkuil, zegt ze, is energieverlies. 'Communicatie moet, wil het zin hebben, gelijkwaardig zijn. Eén op één is dat niet zo'n probleem. Maar tegenover acht, tien, soms tientallen mensen, is het belangrijk om jezelf te verbreden, te zorgen dat je er zelf dan ook staat alsof je met z'n tienen bent.'
Haar nieuwste project is 'goed gastheerschap', waarbij 'client events' worden nagespeeld. 'De praktijksituatie wordt geënsceneerd. Het is een generale repetitie, zelfs de hapjes en de drankjes worden gecatered. Die cursus is een feest om te geven! Het gaat natuurlijk niet om tafelmanieren, maar om het creëren van contact. Want communicatie is nou eenmaal het begin en het eind van alles.'
Vrijdag 18 februari 2011
De Dag van De Knuffelbuffel...
Over een jaar of wat sta ik net zo met Mozzarello.
Of met Herman. Die gaat zeker zo groot worden.
Mozzarello is vandaag ook een os geworden. Nou ja voorlopig een osje dan.
De eerste keer dat er een waterbuffel ge-ost is. Althans in Nederland.
Voor de rest van de wereld weet ik dat niet.
Het is goed gegaan. Maar een buffel is geen koe.
Zeker niet. Peter gaat er een stuk over schrijven in een vakblad voor dierenartsen.
Hoe de narcose ging, de valkuilen en welke stappen er zijn ondernomen
om het tot een goed eind te brengen.
Inmiddels staat Mozza weer overeind, hij piest en hij eet.
Goede berichten dus.
Het ging wel anders dan bij Zeus en Herman.
Een waterbuffel is een extreem gevoelig beest.
In die zin is Mozzarello kwetsbaarder dan Herman en Zeus.
Hij heeft moeite om terug te komen in real life.
Geduld hebben en hem goed in de gaten houden.
Ik wijk niet meer van zijn zijde tot ie weer helemaal de oude is.
En dat doet Mina ook niet :-)
Donderdag 17 februari 2011
De Dag van Bor op Het Beloofde Varkensland...
Bor. Wat een leuke naam.Bor op Het Beloofde Varkensland. Nog leuker.
Geen sprookjesboeken meer nodig.
De betovering straalt er van af.
Valentijn bij Familie Bofkont
op Het Beloofde Varkensland - 13 februari 2011
Bekijk
hier de fotoreportage.Woensdag 16 februari 2011
De Dag van Het Voorjaar Hangt In De Lucht...
Familie Bofkont Workshop
op Het Beloofde Varkensland - 6 februari 2011
Bekijk
hier de fotoreportage.Dinsdag 15 februari 2011
De Dag van de Valentijnstaart en een kamer voor Laura
Familie Bofkont heeft een prachtige en heerlijke Valentijnstaart gekregen.
Zelfgebakken door Laura de Vries.
Familie de Vries komt hier al sinds de komst van Miss Piggy over de vloer.
Vader Tjerk zag in 2004 een berichtje in het AD en zo kwam het contact tot stand.
Na het eerste bezoek aan Miss Piggy is de hele familie de Vries aangestoken door het Familie Bofkont virus.
Ik heb Laura, haar zus Myrte en broer Lasse zien opgroeien van kinderen tot tieners. Lasse is nu van tijd tot tijd opperklusser bij Familie Bofkont samen met vader Tjerk. Met een groot project zoals de Zuidas roepen we keihard help en dan komen die twee er weer aan. Altijd goed en heel gezellig.
Myrte doet aan toneel, taartenbakster Laura studeert inmiddels en is op zoek naar een optrekje in Amsterdam. Zal niet eenvoudig zijn. Maar niet geschoten is altijd mis.
Wie weet een kamer voor Laura?
Maandag 14 februari 2011
De Dag van de Koeien van Kate...
Wat niemand nog weet, maar onlangs was Kate Middleton hier op een workshop.Kate Middleton?
Die met prins William gaat trouwen?
Ja die Kate dus...
Workshop van een paar weken terug:
Omdat het gemeleerde gezelschap zich om Mozza & Mina had heengeschaard,
begon ik de workshop met het voorstellen van deze twee schoonheden.
Toen er een vraag kwam over de oormerken van Mozzarello, ging ik daar graag op in.
Maar na een paar zinnen merkte ik al dat de interesse van de groep lauw was.
"Vinden jullie kalfjes en koeien eigenlijk wel leuk?" vroeg ik op een gegeven moment.
Hier en daar een mompelend antwoord.
"Laat ik het anders vragen: wie is er dol op varkens?"
Alle handen gingen onmiddellijk de lucht in.
"En op koeien?" Een paar handen maar.
Het mooiste meisje van de klas stak haar hand ook op.
Waar deed die me toch aan denken?
Of beter gezegd aan wie?
Even later wist ik het: Kate! De aanstaande bruid van prins William.
Toen ik het hardop uitsprak en ze beaamde dat ze de laatse tijd niks anders meer hoorde,
ging ze er gaandeweg de middag steeds meer op lijken.
En of deze Kate dol op koeien was.
Liefde wederzijds, Herman was meteen weg van d'r.
Een dag later krijg ik een mail van Jorinde, want zo heet Kate dus in het echt.
Ze was onder de indruk en wil nu haar eetpatroon als vegetarier nog meer gaan verfijnen om ook de koeien een leuk(er) leven te gunnen.
En:
"Graag zou ik op mijn manier een steentje willen bijdragen aan de Familie Bofkont.
Ik ben professioneel fotograaf (www.jorindevanringen.com) en zou graag een aantal foto's willen veilen en de volledige opbrengst hiervan schenken aan de Familie Bofkont."
Vereerd! Op internet kom ik o.a. een prachtige koeienfoto van haar hand tegen.
Een paar dagen later een bericht in de Volkskrant:
Kate Middleton krijgt koeien als bruidsschat
JOHANNESBURG - De Zuid-Afrikaanse lowbudgetmaatschappij kulula.com wil de ouders van aanstaande bruid Kate Middleton, volgens goed Zuid-Afrikaanse gebruik, koeien geven. Die zouden dan gezien kunnen worden als de bruidsschat van de Britse prins William. Dat heeft een woordvoerster van de maatschappij zondag laten weten. Het bedrijf is naar eigen zeggen groot fan van prins William, die eind april trouwt met zijn verloofde. Kulula.com beweert op zoek te zijn naar de beste koeien van Groot-Brittannië die het zal afleveren op Buckingham Palace.
En nu maar hopen dat de echte Kate ook zo van koeien houdt :-)
Trouwens voor de varkensliefhebbers van die middag, ik heb net zo'n foto van Brutus weerspiegeld in het water.
Ieder zijn meug.
Zaterdag 12 februari 2011
De Dag van Ver-Weg-Varkensleed & Valentijn...
Vanavond een kaarsje opsteken voor de levend begraven varkens in Korea.Druk wordt het niet. Het leed is te ver weg. Dat raakt minder.
Maar er zijn ook mensen die het niet willen weten, het is te erg.
Ver-weg-varkensleed en ik-wil-het-vergeten-varkensleed.
Dat zijn de 2 smaken.
Raar weekend voor de boeg. Soort 4 en 5 mei. Eerst dodenherdenking en dan feest.
Hier: Vandaag stil staan bij de Koreaanse Varkens en morgen een besloten 'Varkens vieren Valentijnsfeest' op Het Beloofde Varkensland.
Zondag gaat het druk worden. We vieren de liefde. Veel pannen Bofkontsoep koken.
Live muziek van onze eigen huisband Vurdalak.
De muren zijn opnieuw geschilderd, de vloeren schoon geschrobd (over die schoonmaakwoede binnenkort meer), Jeroen en Erin zijn op boodschappenjacht, iedereen doet weer mee.
Over jacht gesproken, in de Volkskrant lees ik net een artikel over het bereiden van wild.
Een Mister Frisling hangt ondersteboven aan een haak.
Ik zie Mister Frisling liever door de polder rennen met Juffrouw Loes.
Dat raakt me altijd weer zo'n foto.
Zo'n prachtig dier vernielen en uit elkaar slopen.
Die lieve snoet, die delicate hoefjes, de wollige oren.
Doodzonde om dat allemaal kapot te maken.
Toch ben ik het op 1 punt roerend met de jager in het artikel eens:
Hij ruikt het spoor van de zwijnen en zegt: Maggi.
'Hier moet kort geleden iets hebben gelopen, anders deed hij niet zo', meent Schuitemaker. Hij snuift zelf ook wat op bij een modderpoel. Hier hebben nog niet lang geleden zwijnen gebadderd. 'Ik ruik een soort Maggigeur. Typisch voor wilde zwijnen.'
Leuk. Zo heb ik de geur van mijn wilde zwijnen ook altijd getypeerd.
Maggi. Lavas. Als je de blaadjes van de maggiplant tussen je vingers wrijft,
ruik je precies hetzelfde.
Vrouw Vos, die voor 50% wild zwijn is, ruikt 't sterkst naar maggi van allemaal.
Dan komt Juffrouw Loes en dan de keilers.
En wie het ook heel sterk heeft is Miss Piggy, toch voor 100% een roze bio-industrie varken.
Dat is dan weer opmerkelijk. Maar ook hoopvol.
De invloed van het oervarken laat zich niet verloochenen.
Een dame mailde me dat ze haar ogen niet voor het varkensleed wil sluiten, maar dat het zo erg is. Hoe doe jij dat toch, schreef ze, ik kan het niet vatten hoe jij daar mee omgaat.
Nou, zo dus. Door te blijven schrijven over de geur van mijn Maggi Meisjes en mensen uit te nodigen om mee te komen ruiken.
Morgen is zo'n dag.
Er zullen nog vele volgen.
PS
Kijk ook nog even naar dit hartverwarmende filmpje van Mister Frisling & Aagje om vast in de stemming te komen voor Valentijn...
Vrijdag 11 februari 2011
De Dag van Toen ik nog een Lammetjesvroedvrouw was...
Er was eens een lammetjesvroedvrouw, een jongetje en een lammetje.
De jongen heette Bob en het lammetje heette Eddy.
De jongen breide een warme das van schapenwol voor het lammetje en borduurde er met lichtblauw garen de naam Eddy op.
Toen het lammetje met de lammetjesvroedvrouw mee naar huis mocht,
werd zijn naam veranderd in Gevaarlijke Eddy.
Mooie herinnering.
PS
Afgelopen zaterdag 5 februari is het eerste lammetje weer geboren in de schaapskooi van Rheden.
Donderdag 10 februari 2011
De Dag van Piet...
Met PC Pietje op mijn schouder via het achterom in de P.C. Hooftstraat.Vandaag (2,5 jaar later) zit Piet even in de ziekenboeg.
Hij heeft vanochtend gevochten (met wie? Beertje?) en heeft een pijnstiller gekregen in een lekkere boterham met pindakaas.
Ervaring leert dat Piet pas morgen de kwetsuur laat behandelen met groene leem.
Dat wordt dus een rustig dagje lekker slapen voor Piet.
Woensdag 9 januari 2011
De Dag van Sterren op het Doek op Het Beloofde Varkensland
Oh what a beautiful morning!Zo'n dag was het gister.
Een zonsopgang om je vingers bij af te likken.
Om 7.30 uur arriveerden de eerste auto's van de TV ploeg al.
We stonden in de startblokken van een dag samen hard werken aan een mooie TV productie.
Een visagieruimte, een cateringruimte, een complete TV Studio met 3 camera's, kilometers kabels, lampen, spullen, gedoe, een crew van 17 man, fotografen, 3 kunstenaars, de presentatrice en de mystery guest.
Het Beloofde Varkensland werd ineens Hollywood.
Wat een goddelijke plek! riep de producent uit toen hij de bofkonten onder de hooikap zag liggen. Juffrouw Loes was er ook bij.
Ze is tot bedaren gekomen en had gister een echte bijkomdag.
Helemaal moe en stil van haar avontuur.
Toen Hanneke Groenteman arriveerde stond haar grote liefde Zeeman haar al op te wachten.
Voor Hanneke kwam een droom uit, vertelde ze.
Ze wil al heel lang dolgraag een programma maken op Het Beloofde Varkensland.
Toen ze hier voor het eerst kwam, was ze meteen verkocht.
Het allerliefste zou ze doorgaan met haar programma de Plantage, maar dan bij Familie Bofkont.
Nou dat wil ik ook wel.
Ik keek altijd op zondagmiddag 5 uur, al die gesprekken met die kunstenaars
(dieren en kunstenaars zijn mijn eeuwige inspiratiebron, in die volgorde)
en ik mis het programma nog steeds.
Opium van Cornald Maas is wat dat betreft een troost.
En dan die verwarmende zon!
De Bofkonten kropen onder hun winterstro vandaan en gingen het land weer op.
Bessie & Bokkie scharrelden om de camera's heen, de Golden Girls aten croissants van de cateringtafel, de kunstenaars gingen aan de slag en iedereen was gelukkig.
De mystery guest kan ik nog niet prijsgeven.
Dat mag pas als het persbericht van de serie de deur uit is.
Maar wat ik wel verklappen kan, is dat hij ter plekke verliefd werd op Mozzarello,
dat ik al eens eerder - 26 jaar geleden - samen met hem op een filmset verkeerde en dat er van beide gebeurtenissen beeld is!
Toen na een lange mooie dag Hanneke huiswaarts keerde, deed Zeeman haar uitgeleide en de mystery guest wilde zo snel mogelijk weer terugkeren naar Het Beloofde Varkensland.
Dat zal deze keer vast wel geen 26 jaar duren :-)
Dinsdag 8 februari 2011
De dag van Beertje & Theodor
Als Beertje zo klein blijft, wil ik ook een big, zei Theodor Holman.Ja, dat willen we allemaal wel. Maar kleine biggen worden groot.
Hoewel...
Niet iedere big heeft zo'n mazzel als Beertje.
Roze varkens worden niet alleen heel groot, het worden ook enorme persoonlijkheden (lees: lastpakken :-)), en dat moet je maar net aan kunnen en de juiste huisvesting voor ze hebben.
Dat snoezige biggetje Beertje is inmiddels een grote roze lummel geworden.
Geweldig beest, maar erg bazig.
Wie had gedacht dat hij Edwin de stal uit zou meppen?
De laatse tijd krijg ik wanhopige mails van een echtpaar, dat ook een roze big opnam, maar nu met hun handen in het haar zit. Een vrouwtjesbig, een snoes. Maar met roze vrouwtjesbiggen kun je het vroeg of laat aan de stok krijgen.
De berigheid, onderschat die niet.
Afgelopen weekend had ik 5 roze dames tegelijk berig.
BabyBig, Miss Piggy, Swientie, Knorrie en Zeeuws Meisje. Om gek van te worden.
BabyBig 6 jaar, Miss Piggy wordt over een paar maanden 7.
En dan La Mama, die kan er ook wat van. Hoe ouder de zeugen worden, hoe erger het wordt.
Gister las ik een stukje van een koeienboerin, die ook door de knieen ging voor zo'n roze wolk. De kwaadaardigheid, waar ze later mee te maken kreeg, kan trouwens ook tevens liggen aan de verwennerij met de suikerklontjes. Verwende varkens kunnen enorme drammers worden, niet leuk meer en als ze niet snel genoeg hun zin krijgen, berg je dan maar. De boerin loste het probleem trouwens op z'n boerins op:
Varkens zijn inderdaad slimme beesten! Lang geleden eentje met de fles opgevoed, bij een vriendin. Dit biggetje was de kleinste; er waren teveel geboren. De vader van mijn vriendin wilde het diertje doden maar daar hebben wij een stokje voor gestoken. We hadden net grote vakantie dus genoeg tijd. Een poppenflesje gekocht in het dorp, drinken wilde het biggetje wel! Het was zo grappig, zodra je haar optilde kwam er een enorm geluid uit en dat voor zo'n klein mormeltje ;-)))
Ze groeide als kool. Voor een worteltje en een suikerklontje wilde ze alles leren. Net als het varken van Emil/Michiel uit Lönneberga, wie kent de aflevering met de kersen niet? Ook het openen van deuren was een peuleschilletje voor haar, wat we natuurlijk prachtig vonden. Totdat... deze inmiddels volgroeide puberende dame (ze werd helaas kwaadaardig. Dat gebeurt meer als de hormonen gaan opspelen) haar hok openkreeg en de Kerklaan afrende richting het kerkhof, waar ze behoorlijk heeft huisgehouden. Meerdere mannen waren nodig om haar daar weer weg te krijgen, haar protestgegil was goed in het dorp te horen. Tja, zo kon het niet verder, ze terroriseerde de boel. Dat was dus einde voor haar. Of ze lekker heeft gesmaakt? Jazeker! We kregen later te horen dat we haar hebben opgegeten, zoals ik het me herinner.
Ik kende een boerin die ook een enorme band met de varkens had. Ze vond het vreselijk dat haar lievelingen op een gegeven moment geslacht werden. Haar man heeft nooit geweten dat ze het vlees van die varkens uit de vriezer haalde en in de vuilnisbak deed. En bij de slager ander vlees kocht. Ze kon het gewoon niet over haar hart krijgen dat ze haar eigen Porky zou moeten opeten. (haar boer zei vaak "je kan wel proeven dat het je eigen dier is, je weet wat die heeft gegeten en het smaakt véél beter! Hij zou eens moeten weten... Wie die boerin is verraad ik niet, stel dat haar eigen boer dit leest ;-))))
Mijn vader zei altijd: 'Iedere boer boert op zijn eigen manier'.
Drie boerinnen in deze log.
De ene at haar groot geworden varken op, de ander gooide het vlees van haar geslachte varken in de vuilnisbak en de derde (moi) laat haar varkens gewoon leven,
hoe lastig ze soms ook kunnen zijn.
Wil de echte boerin opstaan?
Maandag 7 februari 2011
De Dag van de Koreaanse Varkens...
Ik besloot gister niet naar het you tube filmpje te kijken.Dat heeft niet verhinderd dat ik de beelden op mijn netvlies heb staan.
MKZ in Zuid-Korea. De varkens worden levend begraven.
Dit is de ultieme uitkomst van de bio-industrie.
Je kunt alleen maar naar adem snakken, er zijn geen woorden.
Aanstaande zaterdagavond wil ik een herdenkingsavond
voor de Koreaanse varkens organiseren op Het Beloofde Varkensland.
De stakkers een gezicht geven, stilstaan bij hun onnoemelijke leed.
De avond begint om 20.00 uur.
We gaan het varken eren als wezen, als persoonlijkheid.
Mijn roze lummels Gieltje, Zeeman, Brutus, La Mama, Knor & Knorrie
zullen onder anderen symbool staan voor alle varkens wereldwijd.
Hun verhalen moeten doorverteld worden.
Daarna gaan we in het stro liggen bij de varkens van Het Beloofde Varkensland,
stil zijn en luisteren naar muziek.
Wie bij deze avond aanwezig wil zijn, is van harte welkom.
Stuur een mail met korte motivatie naar dafne@hetbeloofdevarkensland.nl
Daarna volgt uitnodiging, route etc.
Dafne Westerhof - oprichter Het Beloofde Varkensland
Zondag 6 februari 2011
De Dag van Brutale Griet als Meest Bekeken Koe van Nederland...
Vanavond kijken er weer meer dan 5 miljoen mensen naar Brutale Griet.Daarmee is Brutale Griet de meest bekeken koe van Nederland geworden.
Waarschijnlijk de meest bekeken koe van de hele wereld :-)
Grote fanclub voor 1 koe.
Dat kunnen de 1000 koeien van boer Richard niet zeggen.
Die zijn er wel, maar ze zijn er niet.
Ik kan me nauwelijks heugen dat ik in al die uitzendingen iets
van die 1000 (!) koeien gezien heb. Misschien een glimp in de verte.
Ja, laatst mocht een kalfje even de iglo uit. Voor de bühne dan.
Het beestje sprong door die plotselinge vrijheid met onwennige pootjes in de rondte,
maar het was gauw uit met de pret. Vrijwel meteen werd het weer opgesloten.
Door naar het volgende shot. Tijd is geld en filmen is nu eenmaal duur.
Brutale Griet. Ze wordt zo wijs, ze kan zo mooi mild kijken. De grijze haren op haar snoet.
Ook zij komt uit zo'n iglo, 14 jaar geleden. Eentje met uitloop. En buiten.
De boer waar ze vandaan komt, doet het leuk.
Een te vroeg geboren kalf mag bij de koeien in de stal lopen en bij ze drinken.
Wat een mazzel voor dat beestje. Zo zou ieder kalf wel te vroeg geboren willen worden.
En...de boer is vegetarier! Een vegetarische boer. Dat is toch bijzonder.
Dat had die geitenboer Frank uit Boer zoekt Vrouw ook wel eens meteen mogen zeggen,
i.p.v. van dat arme meisje zo'n kruisverhoor af te nemen over antibiotica in de veehouderij.
Alsof zij in haar eentje de stem van alle kritische consumenten moest vertegenwoordigen.
Het sloeg helemaal nergens op.
Daar komt bij, dat zij er helemaal geen punt van maakte dat er vlees in het eten zat.
Net zo makkelijk viste ze dat er uit. En toen begon die boer Frank.
Later verklapte zijn moeder in de bladen dat hij ook vegetarier is geweest, hahahahaha.
Nu we het toch over de bladen hebben:
Hier een paar foto's van Brutale Griet met een paar van haar fans.
Zaterdag 5 februari 2011
De Nacht van Juffrouw Loes...
Krankzinnige vrijdagavond. Gierende storm om de boerderij.In badjas voor de TV . Zie auto op de dijk rijden, afremmen,
het pad opdraaien en voor de poort stoppen.
Dan ineens floep: immens groot blauw licht over het hele erf heen.
Een loeiende sirene schalt over de polder:
POLITIE !
Weet zo gauw geen kleren te vinden. Ren met 1 been in overall de melkerij uit.
Twee agenten stappen uit: "Goedenavond mevrouw", zegt de langste.
"Verderop loopt een wild zwijn". En ik ben als de dood voor dat beest".
"Juffrouw Loes!" roep ik.
"Ze is tam!" schreeuw ik tegen de wind in, ren terug naar de boerderij, smijt appels in een emmer, spring de Volvo in, spring er 3 keer weer uit omdat het hek door de storm dichtzwiept en scheur achter de politie aan naar de provinciale weg.
Onderweg bel ik Dennis die de bus mee heeft naar Haarlem om te helpen met een verhuizing. Hij vertelt dat ze net de ijskast, de TV en een stel zware dozen hebben ingeladen.
"Smijt die troep er weer uit" schreeuw ik.
"En kom onmiddellijk terug! Juffrouw Loes loopt op de provinciale weg!"
Van de agent had ik begrepen dat het 'wilde zwijn' inmiddels op het terrein van de Car Wash liep en dat ze het grote toegangshek naar de provinciale weg dicht hebben kunnen gooien.
Als ik aankom, rijdt er een politie met blauw zwaailicht in volle vaart op me af,
opent de poort en ik rij voorbij enorme loodsen tot een grote open asfaltvlakte.
De hele politiemacht uit de directe omgeving is uitgerukt.
Vier auto's, drie bussen en een stuk of wat motoragenten.
Midden in dat tumult staat in het licht van al die koplampen een stokstijve beduusde Juffrouw Loes. Ze ziet er uit als een langgezochte topcrimineel, klemgereden na een wilde klopjacht.
Als ik haar naam roep, begint ze te knorren.
Ik zet de emmer appels voor haar neer en aai over haar kop.
"Wat is dat nu toch allemaal weer, meisje?"
De agenten kijken stomverbaasd toe.
"Kunnen wij dat ook? Is dat niet gevaarlijk?"
En dan komen de mobieltjes te voorschijn.
De ene na de andere agent zakt op gepaste afstand door de knieen naast Juffrouw Loes en lacht trots in de camera. De jagers met hun jachttroffee.
Nog meer collega's worden gebeld. "Kom snel. Wat we nu te pakken hebben."
Gelach, gejoel, flarden opgewonden praat tegen de storm in.
Dan komen de verhalen. Ze kregen een melding: wild zwijn op de provinciale weg gesignaleerd, verdwenen achter de Car Wash. Ja, maak dat je mallemoer wijs.
Maar toen ze het terrein opliepen, was er inderdaad een groot harig beest op ze afgerend.
Nog nooit waren ze zo snel hun auto weer ingesprongen, vertelden de agenten.
Ik leg uit dat Juffrouw Loes blij was ze te zien, dat ze berig is en dan nog die storm,
kortom Juffrouw Loes heeft de kolder in haar kop.
Intussen is ook de Dierenambulance gearriveerd.
Als iedereen met Juffrouw Loes op de foto staat en alle appels op zijn, begint de berige Juffrouw Loes avances te maken. Ze duwt haar knorrende neus in de knieholten van de wegspringende agenten.
"Niet terugduwen" roep ik. "Dan begint ze te stoeien en ze is veel te sterk voor jullie!"
Joelend rennen de agenten hun auto's en bussen weer in. Dekking!
Even later een melding van een diefstal. Een heterdaadje!
Met loeiende sirene scheurt een politieauto weg.
Juffrouw Loes schrikt van het geluid, stuift een akker op en weg is ze.
Op dat moment rijdt Dennis het terrein op.
Ik had hem onderweg telefonisch op de hoogte gehouden van de stand van zaken.
Wat nu? Juffrouw Loes is verdwenen in de donkere nacht.
Er zit niks anders op dan af te wachten.
Ik maan de politie om stilte en vraag ze hun motor af te zetten.
De eigenaar van Car Wash duikt ineens op vanuit het niks. Wat is hier aan de hand?
Maar Juffrouw Loes is in geen velden of wegen meer te bekennen.
"Ze komt vanzelf weer naar huis" zeg ik tegen Dennis, die het steeds somberder in ziet.
"Heus. Juffrouw Loes komt altijd weer thuis."
"Ja, maar dan moet ze wel weer de provinciale weg over", antwoordt hij.
En daar heeft ie gelijk in. Daar zit het gevaar.
Achter de akker zie ik in de verte lichtjes van een nieuwbouwwijk.
Als Juffrouw Loes daar terecht komt, gaan de mensen gillen en krijsen.
En wie weet wat ze haar dan in hun paniek aandoen, maalt het door m'n hoofd.
"Kom op, we gaan die akker op", zegt Dennis.
Ineens staat Juffrouw Loes weer voor onze neus.
In de bus staat een verdwaalde emmer biks.
Maar Juffrouw Loes heeft voorlopig geen trek meer na al die appels.
Dan tref ik een zak croissants aan op het dashboard. Die hebben haar interesse nog wel en met veel kunst en vliegwerk lukt het haar de bus in te krijgen.
"Dat doe ik je niet na!" roept de man van de dierenambulance die de hele actie met ingehouden adem heeft gevolgd. Inderdaad. Dit was een staaltje van beest-vang-kunst.
Juffrouw Loes stond al met 4 poten in de bus, greep een croissant en wilde rechtsomkeert maken.
Op dat moment pakte Dennis haar razendsnel in de liezen, tilde haar achterkant op en duwde haar uit alle macht terug. Angstaanjagend luid gebrul van een protesterende Juffrouw Loes.
Maar Dennis liet zich niet afschrikken. Boem! Deur dicht.
Juffrouw Loes zat binnen.
Juffrouw Loes heeft de nacht in de cel doorgebracht. Lees: in een afgesloten stal.
Eerst maar eens tot bedaren komen. Berig & Storm, dat is teveel van het goede.
Maar de schrik zit er goed bij me in. Dit mag niet nog eens gebeuren.
Hoe ga ik dat voorkomen?
Vrijdag 4 februari 2011
De Dag van Voor de Kinderen van Marcel Roele
Vorige week was ik op de begrafenis van Marcel Roele.Fons de Poel sprak mooie woorden.
Zijn kinderen Olga & Olivier (10 en 8?) waren zo dapper.
Olga speelde viool en las een zelfgemaakt gedicht voor.
Marcel was dol op zijn kinderen en op z'n ratten.
Lieve Olga & Olivier,
Weten jullie nog dat we met z'n allen in de Blije Beesten Bus zaten, toen het zulk rot weer was? Het was maart 2004 en ik stond met de Familie Bofkont op de Dam om te protesteren tegen het feit dat Familie Bofkont geoormerkt moest worden. Het stormde, het regende en het was zo koud.
Marcel kwam toen ook met jullie langs.
Wij zijn met z'n vieren voorin gaan zitten en ik heb jullie van alles over de Familie Bofkont verteld. Achterin in het rietbusje lagen ook allemaal mensen en we hebben ontzettend gelachen. Het werd daardoor toch een dag om nooit te vergeten.
Jullie vonden het wel stom dat de Bofkonten niet in levende lijve op de Dam stonden en Marcel beloofde dat jullie een keer mee mochten naar Het Beloofde Varkensland om de Familie Bofkont in het echt te ontmoeten. Dat gebeurde in augustus 2004. Ik had er net weer een kleine roze big bij, Miss Piggy. Jullie brachten een mok mee met een biggetje erop, die hadden jullie met je vader gekocht. Het was prachtig zonnig weer en we konden lekker buiten zitten.
We zagen toen ook een ratje zitten, zomaar op het erf. Dat ratje was helemaal niet bang voor ons. Ik vroeg aan jullie vader of hij mij geen rattenles kon geven, zodat ik het ratje helemaal tam kon maken.
Ik heb jullie vader leren kennen tijdens een lezing. De volgende dag belde hij op om te zeggen dat hij een artikel wilde schrijven over varkens en ook over de Familie Bofkont. Het werd een groot verhaal in het Algemeen Dagblad - juli 2004.
Jullie vader was een leuke man, altijd in voor iets nieuws.
We zijn een keer naar het natuurpark in Lelystad gereden, op zoek naar de wilde zwijnen. Heel gezellig en we hebben prachtige zwijnen gezien. Ik had meloen meegebracht en je vader gaf een stukje aan een heel oud mannetjeszwijn.
Op Dierendag had ik een avondje georganiseerd in boekhandel Scheltema op het Koningsplein. Ik had verschillende sprekers uitgenodigd en je vader deed ook mee. Op de foto zie je hem zitten naast de presentator Theodor Holman. Marcel heeft dat artikel dat hij over de varkens schreef op zijn schoot en werd er over geinterviewd. En natuurlijk was de Familie Bofkont er ook weer bij.
Later dat jaar moest ik in november voor de rechter verschijnen over die stomme, lelijke, pijnlijke oormerken. Familie Bofkont werd verdedigd door een hele beroemde advocaat, Gerard Spong. En de Bofkonten werden vrijgesproken! Ze hoefden geen lelijke oormerken te dragen! Jullie vader zat ook in de rechtszaal. Hij kocht een mars voor me uit de automaat in het gerechtsgebouw. Op de foto zie je hem toekijken terwijl de advocaat voor de radio wordt geinterviewd over de overwinning.
De kleine Miss Piggy van toen is inmiddels een heel groot varken geworden. Als jullie haar nog eens willen opzoeken zijn jullie van harte welkom! Vraag maar aan Anja of ze een keer met jullie meekomt. Dat zou ik heel leuk vinden.
Lieve Olga & Olivier, ik heb mooie herinneringen aan jullie vader.
Hij was een lieve, slimme, zorgzame en bijzondere man om altijd met een glimlach aan terug te blijven denken. En wat was hij trots op jullie!
Veel liefs,
Dafne & Familie Bofkont
Het Beloofde Varkensland
4 februari 2011
Donderdag 3 februari 2011
De Dag van Juffrouw Loes & het Denkwandelen...
De polder in met een client.Praten en denken over werk, leven, en wat wil ik nu eigenlijk.
De eeuwige vraag die iedereen atijd bezighoudt.
Is that all there is?
De polder was grijs en vochtig.
Het was heerlijk om flink door te stappen.
Als het juiste ritme gevonden is (altijd in balans met je gezelschap),
ordenen de gedachten zich vanzelf.
Hoe was ie gevaren sinds de vorige keer?
Hoe was de sollicitatie gegaan?
Had ie nog nagedacht over etc. etc.
Het werd een wandeling met z'n 3-en.
Juffrouw Loes liep ook mee.
Zij heeft altijd zo haar eigen manier van doen.
Waar ze zo snel vandaan komt weet ik nooit,
maar zodra ik een stap richting polder maak, is ze er.
Mijn client vertelde dat zijn hond lang niet zo volgzaam is als Juffrouw Loes.
Maar Juffrouw Loes is nooit door mij getraind, ze is volkomen vrij in haar doen en laten.
Toch volgt ze me op de voet. Wel op haar geheel eigen manier.
Ze rent vooruit, of blijft juist lang achter peuzelend aan een dode watervogel.
Dan ineens stuift ze luid blaffend van vreugde in grote cirkels om me heen.
Ik roep haar nooit. Dat is nergens voor nodig.
Altijd op het juiste moment loopt ze weer naast me.
Op de terugweg stond Mister Frisling ons op te wachten.
Ha! publiek! Nu kan ik me weer eens lekker uitsloven!
En hij nam een flinke aanloop om door de slijkachtige modder heen te zeilen.
De levenslust spatte van hem af. Juffrouw Loes deed meteen mee.
En natuurlijk riepen wij oh en ah van bewondering.
Al rennend, buitelend en stoeiend begeleidden de 2 zwijnen ons tot aan de boerderij.
Brutale Griet stond ze op te wachten. Wijs en oud.
Ook Brutus keek op van zoveel jeugdige energie.
's Avonds bedacht ik me dat Juffrouw Loes wel een eigen praktijk kan beginnen.
Ze kan zo haar wandeldiensten aanbieden aan managers die zich afvragen wat ze nu met hun leven willen. Kijk naar Juffrouw Loes en je krijgt de antwoorden vanzelf.
Het gaat om vrijheid en de vrije wil om je op het juiste moment te willen verbinden.
Juffrouw Loes heeft het uitgevonden.
Woensdag 2 februari 2011
De Dag van Sterren op het Doek...
Leuk, dacht ik toen ik het bericht op de voicemail hoorde van het televisieprogramma 'Sterren op het doek'. Welke Bofkont zou in de prijzen gaan vallen?Een mooi schilderij van Zeeman?
Of van Vrouw Vos?
Brutale Griet misschien?
Maar nee. Het gaat om een man. Wel een hele leuke.
(weet niet of ik al van de redactie mag verklappen om wie het gaat).
Leuk programma van Hanneke Groenteman, waarin een ster door een paar kunstenaars tegelijk geschilderd wordt en een schilderij mag uitkiezen om mee naar huis te nemen. De andere twee worden geveild voor het goede doel (als ik het goed heb).
Mogelijk gaat de poseersessie hier volgende week plaatsvinden.
Straks komen ze kennismaken, kijken en overleggen.
En wie zien ze daar dan hangen?
Mijn eigen Ster op het doek: Aagje!
Zij ging de andere sterren al voor,
werd bij leven nog geschilderd door Irene Kramer.
Hanneke heeft Aagje nog in levende lijve ontmoet.
Nu ze volgende week weer komt, zal ze bij het betreden van de boerderij
haar schilderij zien hangen. Pontificaal in beeld.
Aagje for ever!
Dinsdag 1 februari 2011
De Dag van Familie Bofkont in afwachting van het Voorjaar
| mail@familiebofkont.nl | www.familiebofkont.nl |