Familie Bofkont Workshop
Kijk
hier
voor de data...
Teambuilding bij Familie Bofkont om nooit meer te vergeten? neem contact op met communicatietrainer Dafne Westerhof...
Passie in de Polder? Hoe kun je leven en werken vanuit je hartstocht?
Hoe maak je je droom waar? Hoe komt er dan brood op de plank? info
Workshop - Vrijgezellenfeestje - Teambuilding - Bedrijfsuitje - Familiebijeenkomst - Feestvarken foto's
Net even over negen stond Bart Breukel van Radio Noord-Holland op de dijk voor ons maandelijkse radiopraatje over de Familie Bofkont. Vandaag zou hij het ontbijt meemaken en hij had Sonja meegenomen, een luisteraarster en Familie Bofkont Fan. Zij wilde altijd al eens dolgraag kennismaken met de Familie Bofkont en nu kwam ze nog op de radio ook. Dubbel feest.
Bart en Sonja bleven op mijn aanwijzing achter het hek staan wachten tot we de uitzending in gingen. En dat was maar goed ook. Sonja had namelijk een hele tas appels voor de varkens en een doosje met chocolade eikels voor mij meegebracht.
De Bofkonten liepen al een poosje te piepen, te jodelen, te zingen, te schreeuwen en te brullen om hun ontbijt. Dat zou pas geserveerd worden als we in de lucht waren en Bart stond te wachten op een seintje vanuit de studio. Maar toen Sonja daar ineens stond met haar appels - en die roken de varkens op 20 meter afstand - waren ze helemaal niet meer te houden.
Het kwam allemaal goed. Bart had nog even een diepte-interviewtje met Arie Bombarie en toen alle Bofkonten stonden te smullen, zijn wij naar binnen gegaan voor koffie en koek.
Daar liet ik ze de foto's zien van de strandwandeling met Jufrouw Loes, afgelopen augustus en waarvoor we toen een oproep deden op de radio voor enthousiaste mede-wandelaars. De jager stond ook op die foto's en we kregen het het nog kort even over de jacht in het algemeen en de verliefdheid van de jager op Juffrouw Loes in het bijzonder. Ook zagen ze de foto's van een piepkleine schattige Juffrouw Loes.
En toen gingen we naar buiten voor een rondje op Het Beloofde Varkensland. We liepen dwars tussen de ontbijters door: Varkens in alle soorten en maten, hanen, Arie Bombarie en de duiven die ook altijd meescharrelen om hun graantjes mee te pikken. En nu komt het:
Van het ene op het andere moment grijpt Juffrouw Loes een duif.
Ze rent ermee in haar bek naar een rustig plekje, zet haar voorpoot op het arme dier en wil het kopje eraf scheuren. De duif vecht voor zijn/haar leven, weet te ontkomen en vliegt vliegensvlug met 1 vleugel (?) het dak op van Villa Varkensgeluk. En even later de Varkensmassagesalon in.
Met een bek vol veren, keerde Juffrouw Loes terug naar het ontbijt. Dan niet. Volgende keer beter, zag je haar denken. Dat alles vond binnen een paar seconden plaats. Razendsnel ging die hele actie.
Juffrouw Loes, een prooidier, blijkt dus ook een jager in zich te hebben. Logisch eigenlijk. Varkens zijn omnivoren. Die eten dus ook vlees als ze de kans krijgen. Bij mijn bio-industrie varkens beperkt zich dat tot het oppeuzelen van een dode rat of muis. Alleen Aagje heeft zich wel eens bezondigd aan een paar pasgeboren kuikentjes. En Vrouw Vos - die veel wildzwijnenbloed heeft - kon nog wel eens een dood haantje verorberen.
Maar Juffrouw Loes en Wildeman staan het dichtst bij de natuur. Zij 'jagen' dus als het zo uitkomt. Niet met een vooropgezet plan, maar meer als gelegenheidsjagers. En de gelegenheid maakt de dief.
Want als de kans zich voordoet zoals vanochtend, zeggen ze blijkbaar geen nee. Maar toen het feest niet doorging, haalde Juffrouw Loes haar schouders op en draaide zich om naar haar vegetarische varkensbiks. Net zo makkelijk.
Nu moet ik op zoek naar het arme duifje. Hoe erg is het gewond? Klopt het dat 't nog maar 1 vleugel heeft? Nee dat zal wel niet, want dan had het niet meer kunnen vliegen.
Dus hoe erg gewond is het dan eigenlijk? En moet het dan uit het lijden verlost worden?
En krijg ik het dan wel te pakken? Of was het alleen maar een hap veren?
Wat een hoofdbrekens weer allemaal.
Wie heeft gister Henk Schiffmacher gezien in het programma Smakelijk Eten van Omroep LLink? Ik wel. Henk moest eerst zelf een varken slachten, alvorens hij zijn 2 gouden voortanden (!) in een zelfgemaakt varkenskroketje - gemaakt van een achterpootje - zou mogen zetten.
Ik ben vannacht een paar keer wakker geworden uit woede, want je werd (weer) belazerd waar je bij stond! Straks ga ik eerst het 'hoor en wederhoor' principe op mezelf toepassen. Dat wil zeggen, ik ga eerst nog een keer kijken. Ik weet wat ik zag, maar voor ik losbrand, wil ik eerst nog eens heel zeker weten of het klopt wat ik zag. En daarna koop ik een zak appels, want dan vallen er vele appeltjes te schillen. Met Omroep Llink, met de boer, met de slachter en met de Schiffmachertjes.
Nu eerst wat anders. Vanochtend staat Tjerk van der Veen bij de Haagse gemeenteraad te pleiten voor de koeien die de hele winter aangebonden staan op een kinderboerderij aldaar. Er waren in het verleden al afspraken over gemaakt om dit idiote verschijnsel te verbieden. Maar de wethouder schijnt zich niet aan zijn woord gehouden te hebben. Er is ook een site van: www.koeien-in-de-boeien.nl
Wat een belachelijke ouderwetse manier van doen. Koeien 6 maanden per jaar vastbinden aan hun kop met een ketting, die bevestigd is aan de zoldering van de stal! Een stapje vooruit en een stapje achteruit, meer bewegingsvrijheid zit er niet in. Er is geen melkveehouder die het nog in zijn hoofd haalt om dit zo te doen, een heel enkele uitzondering daargelaten.
Vroeger ging het wel overal zo, maar dat is al heel lang geleden. Ik heb nog een paar foto's van mijn presentatiestal, waar de koeien ook vast stonden in de jaren 70. Waar ik nu met de Bofkont Fans sta, stonden toen de koeien. Maar omdat deze stal heel ruim en hoog is, hadden de koeien toen in ieder geval voldoende 'ademruimte'.
In die kinderboerderij in Den Haag staan ze zowat klem tegen de zoldering. In Amsterdam is ook zo'n kinderboerderij, daar staan de koeien 's winters tegen mekaar aan gepropt aan een ketting onder een schandalig lage zolder. Zoals je ouwe troep in een kast propt, om er maar vanaf te zijn.
Toen ik gister uit het raam keek, werd ik getroffen door een innig samenzijn van Rosa & Griet in de boomgaard. Rosa stond Griet te verzorgen met haar tong. Ze likte heel zorgvuldig haar oren schoon en daarna kreeg ook de hals van Griet nog een grote schoonmaakbeurt. De wereld stond heel even stil, zo verzonken waren deze dames in dit ritueel. Door het kijken ernaar werd ik betoverd door hun rust en toewijding.
Dit is sociaal gedrag tussen koeien, die een levenslange vriendschap met elkaar kunnen opbouwen. Rosa & Griet zijn dikke vriendinnen. Ze hebben letterlijk zorg voor elkaar. In al die 11 jaar dat ze hier wonen, heb ik ze nog niet 1 dag zonder elkaar gezien. Ze zijn voortdurend in elkaars buurt, houden elkaar in de gaten en trekken er samen op uit. Als 1 van de 2 even uit het gezichtsveld verdwenen is, staat de ander net zo lang te loeien tot ze weer samen zijn.
Vastgebonden koeien kunnen hun kop niet meer opzij draaien. Dus kunnen ze elkaar ook niet meer likken en verzorgen en daardoor hun onderlinge band bevestigen en in stand houden. Moet ik nog meer zeggen?
Ik wil eindigen met geluk. Want gister kreeg ik de eerste foto's van het Zielige Zolderbiggetje. Niks zielig meer. Kijk maar!
En dan gaan we nu over naar het fotodagboek van Swientie & Juffrouw Loes. Toen ik eergister met de verslaggever van de Volkskrant een rondje Beloofd Varkensland deed, wees ik hem op Swientie & Juffrouw Loes die in de verte door de weilanden ploegden.
Even later gingen we naar de Varkensmassagesalon. En wie stoven daar vrijwel onmiddellijk kletsnat en met veel enthousiasme de hoek om? Swientie & Juffrouw Loes! Ze hadden ons kennelijk gehoord en geroken en waren binnen een paar tellen het erf opgevlogen om ons onstuimig te begroeten. Zulke dingen blijven je eeuwig bij.
Boy George wordt een dagje ouder.
Hij wil nog lang niet stoppen met werken maar kijkt wel vast voorzichtig uit naar een opvolger voor zijn goedlopende Biggen-Oppas-Praktijk.
Zo te zien moet zijn jonge opvolger in spe nog veel leren.
Boy George heeft hem al geadviseerd:
"Laat je niet op je kop zitten hoor, door die brutale biggen!
Laat zien wie de baas is! Ga er meteen bovenop liggen!"
Deze leuke kaart vond ik gister in de brievenbus.
Er zat ook nog een krantenknipsel bij over zogenaamde 'varkensbroodjes'.
Dat zijn de knollen van de cyclaam en schijnen door varkens in Klein-Azie opgewoeld te worden.
Op Het Beloofde Varkensland is het net andersom.
De varkens wroeten hier alles naar boven behalve de bloembollen.
In het voorjaar staan hier dan ook overal bossen gele narcissen op een verder kaal terrein. De varkens lopen er gelukkig met een grote boog omheen...
Ik werd op de varkensbroodjes geattendeerd door Nicole en Bram Querido, zeer trouwe Bofkontfans. Ze wonen ver weg, maar volgen dagelijks het wel en wee van de Bofkonten. Als er wat te vieren of te treuren valt bij de Familie Bofkont, en ze kunnen zelf niet komen, sturen ze de mooiste, meestal zelfontworpen kaarten. Ze hebben een psychiateriepraktijk en een duikschool - Q-Diving. Prachtige combi. Het water als symbool voor het onderbewuste.
Als ik ooit de lotto win, wil ik een verwarmd binnenzwembad. Dat is de enige luxe die ik de moeite waard vind. Niets is zo heerlijk om alle lucht uit te blazen en even op de bodem van een zwembad te liggen. Meditatie in optima forma. Als je weer boven komt, ben je herboren.
Kom op met die lotto!
Nieuw beroep: Varkenscoach.
VEREISTEN:
1. Naast gevoel vooral verstand van varkens...
2. Ruime ervaring als varkenshoeder...
3. Uitstekende mens/dier communicatieve vaardigheden...
4. Stressbestendig...
5. Oplossingsgericht denken...
6. De handen uit de mouwen kunnen steken...
7. Bij nacht en ontij kunnen werken...
8. Volledig inzetbaar voor de zaak...
9. Een bovenmatig geduld kunnen opbrengen...
VERDIENSTEN:
Geen
Cao-regeling Liefdewerk - Oud Papier...
Gelukt! Match & Missie geslaagd!
Het Zielige Zolderbiggetje woont sinds gisteravond op haar nieuwe adres!
Ze is bij verstandige mensen terechtgekomen. Eerst nog helemaal inburgeren,
daarna kan ze bij haar 2 varkensmaatjes, Spekkie en Betsie.
Ik blijf in actie als varkenscoach om ze met raad en daad te blijven ondersteunen.
Vooral de eerste tijd is zo belangrijk. Beginnersfouten (te veel voeren, verkeerde aandacht, het varken kunstjes willen aanleren, denken dat het net een hondje is, er van uitgaan dat je varken letterlijk een huisdier is, en meer van dat soort klassieke vergissingen) zijn o zo snel gemaakt en zie dat dan nog maar eens af te leren.
Maar nu over de zaak 'ons mini-varkentje bijt de kinderen' (zie log van maandag 27 oktober). Gisteravond een lang telefonisch gesprek gehad met de mensen over hun zogenaamde mini-varkentje. Daar is werkelijk alles misgegaan wat er maar mis kan gaan. De fokker heeft ze voorgelogen en nu zit iedereen met de gebakken peren. Met deze mensen moet ik beginnen bij Varkensles 1, want ze hebben zulke valse voorlichting gekregen, daar zakt je broek echt van af.
Als ze dit van te voren hadden gehoord, waren ze er NOOIT aan begonnen. Maar feit is dat ze nu met een varkentje zitten. Zorgen dat ze niet in paniek raken, want de hele boel moet daar 180 graden om. Het is zo complex dat ik er een case van ga maken. Het arme varkentje geeft de ultieme reactie op de hele situatie: Het zit voortdurend te klappertanden en te knarsetanden. Aan de ene kant heel goed, want nu kan ik die mensen ook precies uitleggen wat dat betekent, een duidelijker varkensantwoord bestaat niet: Dit varkentje is woedend! Hij staat onder onhoudbare stress en kan geen kant op met zijn onlustgevoelens.
Ik heb de mensen een snel Varkens ABC uitgelegd en uitgenodigd op Het Beloofde Varkensland.
Hopelijk wordt dit een goede samenwerking en kunnen ze zich over de teleurstelling heenzetten.
Daar komt het nu op aan.
Ik hou mijn vingers gekruist...
En nu moet ik snel opschieten, want de Volkskrant komt hier zometeen voor een interview en ik moet het erf nog drollenvrij maken. Varkenswerk aan de winkel!
Met het doorlezen van de kranten op internet lees ik een berichtje over Tatjana Simic.
Ze zou vals gezongen hebben tijdens de finale van Million Dollar Wedding of zoiets.
Non bericht dus.
Nou laat ik een ding zeggen, Tatjana is alles behalve vals.
Ze liep langs in de PC toen we daar stonden op Dierendag, zag de ieniemienies, liet zich spontaan naar binnen vallen, gaf ze de fles en was niet meer bij ze weg te slaan. En haar enthousiasme was oprecht. Ze had nergens meer oog en oor voor dan voor die 2 biggen.
Haar loaded geliefde hing in de deuropening en zag het tafereeltje geamuseerd aan. Ondertussen werd hij door allerlei mensen gespot en vlogen de opmerkingen om zijn oren: "He Ronnie, ben je een dierenvriend geworden, hahaha?"
Daar voelde hij zich zichtbaar ongemakkelijk bij, niet bij het feit dat zijn Tatjana overliep van warme moedergevoelens.
Als hij nou maar niet snel een paar biggetjes voor haar gaat aanschaffen, want dat zal ze nog tegenvallen. Verliefd op biggetjes is 1 ding, ze levenslang verzorgen is iets heeeel anders.
Wie wel ontzettend vals is en de koning is van de valse voorlichting is dierenhandel Hoogendoorn uit Stolwijk. Dacht ik net even rust aan m'n hoofd te hebben wat betreft biggenleed, kreeg ik gister toch weer een mail:
Wij hebben sinds ruim een maand een minivarken.
Vanavond ga ik bellen met deze gedupeerde mensen.
Ik hoop dat ze voor rede vatbaar zijn, en mijn adviezen opvolgen,
anders loopt het daar niet goed af.
En 3x raden wie daar dan weer de dupe van wordt...
En dan nu over naar het fotodagboek van Swientie & Juffrouw Loes:
Toeval bestaat niet wordt er altijd gezegd.
Toeval bestaat WEL, zeg ik altijd.
Ontelbare keren heb ik in mijn leven situaties meegemaakt die 'zo moesten zijn'.
Daarbij speelde het toeval altijd een grote rol.
De dingen vielen mij dan letterlijk toe.
Sinds ik met varkens leef is dat alleen maar toegenomen. Of dat nu door die aantrekkelijke varkens komt, of omdat mijn eigen wroetneus en antennes door de varkens nog eens extra zijn aangescherpt, of door allebei, wat doe het ertoe?
Feit is dat zich gister weer iets heel 'toevalligs' voordeed.
Na het bezoek aan de automan in Brabant kwamen we in Belgie terecht, waar ik een afspraak had met de mensen die het zielige zolderbiggetje wilden opnemen. Ik wist dat er al 2 biggen waren, maar die had ik uiteraard nog nooit gezien.
Laat nu 1 van die biggen het zusje zijn van de ieniemienies! Betsie.
Dennis heeft dat biggetje nog in zijn handen gehad tijdens die krankzinnige castratie-actie onder de blote sterrenhemel met Peter Klaver afgelopen zomer in Belgie. Samen met Toos, de assistente van Peter, heeft hij al die biggetjes moeten vangen, om de beertjes van de zeugjes te scheiden.
Na afloop heb ik toen de ieniemienies mee naar Het Beloofde Varkensland genomen, zo klein en kwetsbaar, zulke minkukeltjes, die durfde ik daar zo niet achter te laten.
Enfin, de zus van de ieniemienies blijkt dus op het adres te wonen, waar straks het Zielige Zolderbiggetje ook naar toe gaat, Dat die aardige mensen mij tevens als hun 'varkenscoach' hebben gevraagd om ze de beginselen van het varkenhoeden bij te brengen, is een goed ding. De zus van de ieniemienies is nu namelijk al bijna 2 x zo groot als de ieniemienies.
Goed bedoeld, maar veel te veel eten gekregen. Ik heb meteen een dieet voorgesteld, want dat wijffie gaat anders grote problemen krijgen door vetzucht. Maar wat lijkt ze op de ieniemienies! Hetzelfde rimpelige smoeltje, hetzelfde doorgezakte ruggetje.
Maar nu haar maatje. Spekkie! Een blik op Spekkie en ik kijk in de ogen van het Vondelpark Biggetje. Twee druppels water. Het witte vlekje tussen de ogen, de witte regenlaarsjes, precies dezelfde bouw. Maar ook hetzelfde schuwe gedrag. Zou dat een broertje van het Vondelpark Biggetje zijn? Spekkie komt bij een fokker vandaan, dat verklaart vaak het schuwe gedrag bij deze biggen, dan zijn ze te weinig in aanraking met mensen gewees. Zou het Vondelingetje daar ook vandaan komen? Gekocht bij die fokker door die studenten?
Ik kan het achterhalen en daar ga ik zeker moeite voor doen.
Ook Spekkie was veel te dik. Voor hem hetzelfde advies als voor Betsie. Heel snel op dieet en afvallen.
De ruimte was geschikt. Een relatief klein terrein voor straks 3 varkens, maar avontuurlijk genoeg. Veel bomen, struiken, ruigte, hoekjes om in weg te kruipen, plekken om te rommelen etc. Varkens kunnen zich daar gelukkig voelen, dus goedgekeurd door de Familie Bofkont.
En toen weer terug naar Brabant naar het Zielige Zolderbiggetje. Die had ik ook nog niet gezien. Daar wachtte me een verrassing. Nou ja verrassing. Ik had er al rekening meegehouden. Het gecastreerde beertje bleek een zeugje te zijn... Dat maak ik aan de lopende band mee, dat mij per telefoon het geslacht wordt verzekerd, maar dat dat niet blijkt te kloppen.
Een schat van een beestje. Gelukkig had mijn drankje de diarree gestopt en de big ziet er patent uit. Groot! Nu al net zo flink als Pietje, die ruim 2x zo oud is. Maar ja, een bio-industriebiggetje, dus dat verklaart. Maar wat sneu op die zolder in een hondenbench. Het beestje was dolblij met het bezoek, dan kon het er weer even uit. Hoe het zo allemaal gekomen was, bleek uit het verhaal van haar verzorgster. Haar vriend had wel eens geroepen dat hij een hangbuikzwijntje in huis wilde hebben en toen waren zijn vrienden met deze big op de proppen gekomen.
Tja, zou Martin Bril nu geschreven hebben. Tja.
Hoe dan ook, dit biggetje kan een mooi leven krijgen bij Spekkie en Betsie.
Punt is dat haar goedbedoelende verzorgster nu moet leren afscheid van haar te nemen.
Dat valt haar zwaar, maar ik heb haar verzekerd dat er na dit prachtige aanbod geen tweede kans meer komt... Dat haar biggetje meer dan 300 kilo wordt en niemand maar dan ook niemand 15 jaar aan zo'n varken wil vastzitten. En dat zij en haar vriend toch zelf hemel en aarde bewogen hebben om een beroep op mijn hulp te doen.
Zo gaat het altijd.
Kom je helpen (op zaterdag even helemaal naar Brabant en Belgie op en neer)
ben je ook meteen degene geworden die hun big komt 'afpakken.' Ik heb het nog nooit anders meegemaakt. Hetzelfde effect als de boodschapper, die na het brengen van het slechte nieuws, wordt onthoofd...
Voor de mensen van Spekkie en Betsie brengt dit wel iets extra's mee. Ze rekenen op een gecastreerd beertje en krijgen nu een zeugje. Dat beestje moet dus absoluut gesteriliseerd gaan worden, anders gaat het onherroepelijk mis en vecht ze straks Spekkie en Betsie de tent uit. Een echte operatie dus, die sterilisatie.
En wie moet dat betalen? Zoete Lieve Gerritje?
Ik ga ze straks bellen voor overleg. Want zo vlak voor de finish moet ieder obstakel uit de weg geruimd worden. En zo ben ik dan toch al weer dagen bezig (in mijn hoofd en praktisch) met het oplossen van een onbezonnen daad van derden. Maar voor de varkens heb ik het graag over. Ik kan niet anders.
Hoe het met die bus afgelopen is? Daar kom ik nog op terug. Blijf lezen!
En dan nu over naar het fotodagboek van Swientie & Juffrouw Loes:
Eerst van de week naar Assen gereden om een bus te bekijken.
Die werd het niet.
Straks naar Eindhoven voor een andere bus.
En...
Gister kreeg ik een mailtje met een voorstel om het zielige biggetje op te nemen.
Laten die mensen nu net vlakbij Eindhoven wonen.
Kan ik meteen even met ze kennis gaan maken en kijken of ze een geschikte plek hebben.
En...
Deze mensen wonen ook niet ver van de plek waar het biggetje nu verblijft.
Wat een toeval allemaal.
Zou het dan toch nog allemaal goed gaan komen?
Gister ontving ik een juichende SMS van Peter Klaver, die momenteel een week in Georgie verblijft:
Gisteren 2 beren opgehaald van rond de 3 jaar oud, meteen gecastreerd toen ze onder narcose waren.
Eergisteren 4 beren opgehaald van de Zwarte Zeekust en naar de dierentuin in de hoofdstad Tiblisi gebracht.
Al deze beren zaten in zeer slechte omstandigheden in te kleine kooien.
Nu krijgen ze ongeveer 50 keer zoveel ruimte en hun de toekomst is een berenbos!
Een beer zat vast aan een ketting om zijn hals, die ingegroeid was.
Mijn belangrijkste taak zit er nu op als er niet nog een een beer ontsnapt zoals gisteravond...
Nog in de late uurtjes een beer uit de boom moeten halen met verdoving. Zo is er altijd wat.
Er is 4 jaar keihard gewerkt om dit voor elkaar te krijgen, ruim 2 jaar heb ik er aan meegewerkt.
Nou als dat geen goed nieuws is!
Het lijkt hier vandaag wel Berendag, want de Familie Bofkont was al in een jubelstemming nu blijkt dat er zelfs in Duitsland animo is voor het helemaal afschaffen van de beertjescastraties in de bio-industrie...
Gieltje en Beertje (die zelfs voorstelde om voortaan Beer genoemd te worden) zijn apetrots. "Daar hebben wij ook een steentje aan bijgedragen! Wij zijn zelfs op de televisie gecastreerd! Ook onder narcose door Peter Klaver!"
Alle varkens maakten grote vreugdesprongen voor de bruine beren uit Georgie en om alle toekomstige beertjes uit de bio-industrie. Zelfs Lamme Zus deed mee.
Wel moest Billie Bofkont later aan de kleintjes uitleggen waarom Gieltje, Beertje, hijzelf, Pietje, Brammetje, Bonestaakje, Maximiliaan, Brutus, Zeeman, De Gebroeders Beer (!), Prins Harrie, Zwarte Prins, Theo en Wildeman ook gecastreerd waren, terwijl ze niet eens opgegeten zouden worden.
'Dat komt omdat de Familie Bofkont anders veeeeel te groot zou worden', vertelde hij.
De ieniemienies knikten. Daar had Billie Bofkont groot gelijk in...
Weer een roze biggetje dat een thuis zoekt. Weer is er ergens een big cadeau gedaan voor de grap. Gevolg is dat de arme ontvangers met hun handen in het haar zitten. Die mensen wonen in keurige een eengezinswoning... Ze hebben een paar konijnen in de kamer lopen en het biggetje loopt die de hele tijd achterna en zit tegen ze aan te wroeten. Logisch, want het beestje komt zo bij de moeder vandaan en is op zoek naar een speen en warmte.
De konijnen zijn hier niet van gediend. Ook logisch, want dat is geen pretje om zo belaagd te worden. Met het gevolg dat het biggetje nu op zolder zit in een hondenbench. Ik heb een foto gezien. Hartverscheurend. Ook al zou deze big over 5 maanden naar de slacht gegaan zijn als het bij de boer gebleven was, dan nog zou het beter afgeweest zijn dan nu. Nu mist hij zijn broers en zussen en zit alleen in een kooitje op zolder.
Tot overmaat van ramp is het aan de diarree (vermoedelijk door verkeerde voeding), wat levensbedreigend kan zijn voor een big. De eigenaars terecht in paniek want de SKBN (overkoepelend orgaan van kinderboerderijen) zou gezegd hebben dat geen dierenarts het biggetje zal helpen, omdat het geen oormerk in heeft. (De boer heeft het verwijderd voor de big zijn erf afging...) Wat een kletskoek! Iedere dierenarts moet een dier in nood helpen. Wat heeft wel of geen oormerk daar nu mee te maken?
Dus wordt er hierheen gebeld en ge-smst dat het een aard heeft. Mijn eerste vraag was natuurlijk: "Waarom hebben jullie dit 'geschenk' geaccepteeerd?"
"Het biggetje stond voor we het wisten al in de kamer"...
Ja. En dan wordt je overspoeld door gevoelens van vertedering en zorgdrift. En is er geen weg meer terug. En zit je met de gebakken peren! Het is maar al te begrijpelijk allemaal.
Maar wat ook zo langzamerhand begrijpelijk moet worden dat ik dat biggetje niet meer opneem. Ieder dier wat er nu nog bijkomt, gaat ten koste van de anderen. Ik heb er nu al zo'n heksentoer aan om ze allemaal genoeg aandacht te kunnen blijven geven.
Enfin.
Ik heb de diarree 'per foto laten opsturen' en ze geadviseerd over voeding en hoe die diarree te stoppen. En nu maar hopen dat het helpt. Ondertussen ben ik naarstig op zoek naar een adres.
Wat een onverantwoordelijke daad weer. Zowel van de zogenaamde vrienden die deze biggengrap hebben uitgehaald als van de boer, die de big heeft meegegeven.
Gistermiddag waren hier opnames voor Villa Achterwerk. Deze keer niet over de achtergrond van de Bofkonten, maar over wat er leuk aan is om varkenshoedster te zijn en wat er niet leuk aan is. Ik heb dus alles laten zien wat het gevolg is van het hebben van varkens. Deuken in mijn auto, een kapot gewroette houten vloer, een groot gat in het raam, foto's van de ravage binnen als ze weer eens ingebroken hadden, hun schrammen en wondjes als gevolg van de voortdurende vechtpartijtjes etc.etc. Maar ja het geven van een flesje aan Pietje was wel weer zo leuk, dat het al die andere ongemakken weer teniet deed. En zo zijn de Villa Achterwerk mensen weer helemaal verliefd vertrokken...
Trouwens een van hen werkte vroeger voor Het Lagerhuis en kende me daar nog van toen ik de juryvoorzitter mocht zijn. Het Lagerhuis! Dat is ruim 7,5 jaar geleden! Ik wist nog precies welke datum: 24 maart 2001. Ja wat wil je? Dat ging toen om de MKZ. Dat weet ik allemaal nog als de dag van gister. In ieder geval gaat zij moeite doen om die uitzending te achterhalen. Die heb ik zelf namelijk nooit gezien.
Verder zijn Pietje en zijn Vondelparkgrietje samen de hele grote varkenswereld aan het verkennen. Regelmatig zie ik 2 hele kleine stipjes in de verte tussen het hoge gras. Het gaat hartstikke goed met ze.
Straks ga ik naar Assen, proefrijden in een Mercedesbus.
Wie weet, wordt dat de nieuwe varkensambulance...
En dan nu over naar het fotodagboek van Swientie & Juffrouw Loes:
Leuke klus gister.
Ik moest de kennismakingsrituelen tussen 2 fuserende mensenwelzijnsorganisaties een slinger geven. Spekkie naar mijn bekkie dus.
En natuurlijk heb ik gedemonstreerd hoe mijn varkens vormgeven aan hun fusies.
Want geen grotere experts op het gebied van fusies dan Familie Bofkont.
Op Het Beloofde Varkensland wordt er aan de lopende band gefuseerd.
En dat dat bepaald niet van een leien dakje gaat, heb ik die organisaties uit de doeken gedaan. Maar juist ook dat mensen daar een voorbeeld aan kunnen nemen.
Lang niet iedereen zit te wachten op een fusie.
Er wordt te snel voorbij gegaan aan alle verschillende gevoelens die een fusie oproepen.
'Raak ik mijn identiteit niet kwijt? 'Ik zie enorm tegen de bedrijfsverhuizing op.' 'Ik heb helemaal geen zin om te fuseren. Waarom kan niet alles bij het oude blijven?'
En natuurlijk zaten er een paar muiters tussen gister. De rebelse Wildemannen en de Gebroeders Beer kon ik er zo uitpikken. Maar er zaten ook zoete Billie Bofkonten tussen, meegaande Beertjes en een puberale Zwarte Prins. Bont gezelschap dus. Leuk! Ik hou van weerstand in een groep, daar heb ik tenminste kluif aan en is er werk aan de winkel.
Aan het eind van de dag was iedereen opgelucht. Er was letterlijk lucht gekomen in deze fase van het fusieproces en iedereen zette zijn beste beentje voor tijdens de slotpresentaties.
Zeker een dag om met plezier op terug te kijken!
En dan nu over naar het fotodagboek van Swientie & Juffrouw Loes:
Een bont gezelschap gister van Familie Bofkont Fans. Het werd een prachtmiddag. Een zeer kleurrijke motorman riep bij binnenkomst al dat hij per se met Maximiliaan op de foto wilde, omdat ze zo op elkaar lijken. En hij kreeg gelijk.
Het was liefde op het eerste gezicht. Maximiliaan poseerde als een volleerd fotomodel. Zoals hij dat doet, dat kan alleen Max maar. Wat is dat toch een bijzonder beest, die Max. Zo sensitief. Kijk hem nou toch eens staan! Cool, calm en collected. Wat een popster. En toch ook zo samen met zijn aanbidder. En uitgerekend hij werd zo te grazen genomen worden door die rotstudenten.
Zijn aanbidder vertelde dat er bij studenten in Delft (!) 2 biggetjes waren aangetroffen in huis. Het zou afgelopen week in de krant gestaan hebben.
WIE HEEFT DAT GELEZEN EN KAN MIJ OVER DAT ARTIKEL INFORMEREN?
Heel graag naar mail@dafnewesterhof.nl
Dan ga ik daar nog even achteraan...
Ook liefde op het eerste gezicht is de tekening van Mickey. Kijk nou toch eens hoe Lamme Zus er stralend bij zit, bewonderd en bewierookt door Mickey en haar zus Lara, de Lompe Fee. (De Lompe Fee? Ja. Dat leg ik een ander keertje nog wel eens uit, hahaha).
En wat een vooruitziende blik heeft Mickey gehad! Want Lamme Zus zit en 'loopt' er nu ook zo bij. Vrolijk, smullend van lekkere hapjes, rommelend in haar achtertuin, ruziemakend met Zwarte Prins. Kortom, het lijkt wel een beperkt volwaardig varkensleventje. We houden onze vingers gekruist...
En dan...is Juffrouw Loes voor de eerste keer berig. En dat mag de hele wereld van haar weten. Sterker nog, dat moet de hele wereld van haar weten. Als een voetzoeker belaagt ze iedereen die ze in haar vizier krijgt. Wat een oerdrift! Daar gaan we nog veel van horen...
En zo gaat de Familie Bofkont weer een nieuwe week in.
Met zo'n dag als gister, worden dat vast goede dagen. Pietje is weer terug als nooit tevoren, het Vondelpark Vondelingetje laat zich door haar fans op haar buikje kriebelen, Vrouw Vos draait weer helemaal mee, Lamme Zus is blij, kortom wat willen we nog meer?
Weer zo'n moordmiddag!
De hele fotoreportage volgt later deze week...
De volgende Moordmiddag bij Familie Bofkont is op zondag 9 november.
Klik hier voor de info...
En dan nu over naar het fotodagboek van Swientie & Juffrouw Loes:
Prachtige documentaire gezien over Harry Mulisch (zie uitzendinggemist.nl). Sober en intiem. Hij schijnt al 7 jaar niet meer te schrijven. Het is gewoon gestopt, net zoals het gewoon op een dag begonnen is na het schrijven van een verhaal.
Hij rookt ook geen pijp meer. Zijn hele leven wel 20 per dag.
Op een dag nam hij een trekje en vond het niet lekker meer. Nooit meer gedaan.
Wat mij het meest bezighoudt over deze indrukwekkende docu is dat het hem allemaal is overkomen. Het had dus niks te maken met een wil.
Staat haaks op al die hysterische 'Secrets en Tsjakkaa's', luchtbellen, gebaseerd op geforceerde wilskracht.
Geeft te denken...
Pietje is gister weer naar buiten geweest.
Vandaag nog een laatste antibioticaprik en dan moet hij het zelf weer zien te redden.
Zo te zien gaat dat wel lukken.
Lamme Zus is ook opgetogen en stond vanochtend al weer buiten te rommelen.
En morgen een workshop waar ik veel zin in heb.
Allemaal ingredienten dus voor een goed weekend!
Aldi en Lidl stappen helemaal over op varkensvlees, afkomstig van ongecastreerde beren. Via de dreiging van een rechtszaak, aangespannen door VIN, zijn ze overstag gegaan.
Eindelijk!
Dit is de enige echte oplossing mensen! De castraties die nu onder verdoving plaatsvinden is een kul-oplossing. De stress om de biggen op hun kop in de CO2 houder te plaatsen, is enorm. En wat betreft de napijn, die blijft net zo hard bestaan.
Heel erg jammer dat dit in gang gezet is, want deze methode zal zeker de komende 10 jaar gehandhaafd blijven, omdat er enorme investeringen mee gemoeid zijn.
Ik kan me zo voorstellen dat niemand er nog een touw aan vast kan knopen. Mensen roepen hier vaak verheugd tijdens de workshops "Maar de onverdoofde castraties zijn toch allang voorbij?" (als ze al wisten dat biggen zonder narcose gecastreerd worden...).
Het zit zo:
1.
De meeste varkens die in Nederland 'geproduceerd' worden, zijn bestemd voor de export. Al deze biggen worden ZONDER narcose gecastreerd, omdat het buitenland dat zo wil. DAT ZAL ZO BLIJVEN.
2.
Voor de varkens die bestemd zijn voor Nederlandse consumptie, is voor een deel daarvan de castratie met CO2 verdoving ingezet. Alleen ALDI EN LIDL zeggen te willen overstappen op de verkoop van varkensvlees, waarvan de biggen NIET MEER GECASTREERD worden. De rest van de supermarkten dus niet.
3.
Dus wie varkensvlees eet - en wie doet dat niet, denk aan: Een broodje ham, een broodje friacandeau, een broodje worst, erwtensoep met worst, uitgebakken spekjes over de salades, zuurkool met een speklapje, andijviestamppot met een karbonaadje, witlof met een braadworst, prei met een hamlapje, stukjes vlees op de pizza, maar ook gemalen varkensharen door het brood voor de smeuiigheid, etc. etc. etc, : Koop dat varkensvlees alleen nog maar bij Aldi en Lidl. Koop dus nooit meer ergens anders varkensvlees.
Op de site van de Telegraaf komen tientallen reacties binnen, varierend van 'Wat kan mij dat schelen of varkens wel of niet met verdoving gecastreerd worden, zolang ik mijn stukje vlees maar krijg', tot 'Wat geweldig goed nieuws voor de biggen!'
Maar ook deze, waaruit weer blijkt hoe weinig mensen van varkens afweten:
Castratie is niet alleen voor het zogenaamde stinken. Het is vooral een middel om de hormonen niet te laten opspelen. Een gecastreerde big is nu eenmaal veel rustiger dan eentje waar de hormonen door het lijf gieren. Principe van de eunuch. Dat er een plaatselijke verdoving gebruikt wordt lijkt me wel gewenst. Heb van nabij een onverdoofde castratie meegemaakt en is niet echt een pretje dat gekrijs. Ik denk dat ik het zelf ook niet zo'n pretje zou vinden. Overigens is de big wel gelijk rustig na de ingreep.
Dat laatste zinnetje: 'Overigens is de big wel gelijk rustig na de ingreep'. Hoe vaak ik dat wel niet gehoord heb van mensen die ooit een live castratie meemaakten. Hallo mensen, wordt wakker! De big in kwestie geeft geen kik meer OMDAT HIJ IN EEN SHOCK IS. (En niet omdat hij er blijkbaar toch niet zoveel pijn aan ondervond...).
Arme Pietje, die helaas al gecastreerd werd voor ie bij mij kwam (met een roesje door de dierenarts) maar daarna geen pijnstillers kreeg, heeft na de castratie een paar dagen met een slepend achterlijfje gelopen... Ik bedoel maar.
En nu we het toch over Pietje hebben: Peter informeerde gister hoe het met hem is en was hoorbaar verrast dat Pietje zijn 42 graden koorts overleefd heeft. Maar Pietje blijft voorlopig een zorgenkind, want het volgende doet zich voor: Pietje probeert voortdurend zijn Vondelparkgrietje te dekken! Nou moe! Dat betekent dus een mislukte castratie destijds...Ook dat nog. Inmiddels heb ik het telefoonnummer van die dierenarts achterhaald. Die zal ik straks maar eens gaan bellen om wat navraag te doen...
Er kwamen gister mooie kaarten voor Pietje. Elmar Broekman uit Nieuw Buinen maakt een geweldige tekening. Iedereen weer heel hartelijk bedankt!
En dan nu over naar het fotodagboek van Swientie & Juffrouw Loes:
Het snelle handelen met Pietje heeft zijn leven gered.
De injecties met antibiotica en pijnstillers zijn goed aangeslagen.
Dezelfde avond liep ie alweer in de rondte.
Zo gek met biggen. Het ene moment zijn ze letterlijk doodziek,
maar als ze dan met succes behandeld worden, kunnen ze ook weer snel op de been zijn.
Heel extreem dus. Nou ja, verbaast me eigenlijk ook niks, het zijn varkens...
Dieren verzorgen blijft een kwestie van voortdurend observeren, uit je doppen kijken,
om de minste verandering in gedrag te kunnen constateren.
En dan als de wiedeweerga handelen. Onzettend mazzel dat we meteen bij Jeannet terecht konden.
Maar wat Pietje nou heeft/had? Dat is onduidelijk en dat zal het ook blijven.
42 graden wijst op een ontsteking, waar wat zou er dan ontstoken kunnen zijn?
Wat onhandig is, dat Peter ver weg zit momenteel, dat zat ie fysiek nauurlijk altijd al,
maar nu is hij zo druk met de zeehondjes dat hij ook telefonisch niet altijd meer bereikbaar is.
Gelukkig is alles goed gekomen en smult Pietje samen met zijn vriendin van een grote bak druiven, die afgelopen weekend werd gebracht door 2 heel aardige mensen.
En dan nu over naar het fotodagboek van Swientie & Juffrouw Loes:
Vanochtend in de startblokken voor nog een draaidag in de PC voor het programma van Jort Kelder. Maar Pietje voelt zich niet lekker. Even temperaturen: 42 graden koorts! Paniek! Peter bellen. Geen gehoor. Ingesproken: Met spoed terug bellen!
Een poosje later ligt Pietje te trillen. Even later voortdurende schokjes. Camerateam afgebeld. Pietje gaat voor alles. Morgen dan? Geen idee. Misschien. Eerst wachten hoe het met Pietje gaat. Peter belt: Geen seconde te verliezen. Onmiddellijk met Pietje naar Jeannette, de poezendokter. Het is erop of eronder. 42 graden koorts is teveel, zelfs voor Powerpietje.
Pietje krijgt prikken en ligt uitgeput op de behandeltafel. Thuisgekomen is zijn temperatuur al gedaald tot 41 graden. Een uurtje later al tot 40,5. Dat geeft hoop.
Op aanraden van Peter roosvicee en vla gegeven. Gelukkig, Pietje eet het met smaak. En nu is het afwachten. Met de juiste prikken en een overdosis liefde en aandacht moet Pietje toch een kans maken. Daar ga ik gewoon vanuit. PIETJE MOET BIJVEN!
Straks komt Patricia Steur met visagist voor de fotoshoot voor haar boek:
100 gepassioneerde vrouwen. Zat vannacht wat van haar werk te googelen. Ben heel benieuwd wat ze hier gaat doen. En of het lukt, want Miss Piggy en BabyBig zijn allebei berig en dat gaf gister al zo'n tumult, dat we maar moeten afwachten of er rustig gewerkt kan worden... Iedereen schrikt daar ook altijd zo van. Logisch, want er komen wat oerkrachten vrij en de geluiden die de dames erbij produceren zijn niet mis.
Daar komt bij dat Zwarte Prins in de pubertijd is aanbeland. Hij vecht met iedereen die maar langskomt, zelfs met zijn eigen moeder, of beter gezegd juist met zijn eigen moeder. En wel dus iedere nacht nog lekker tegen haar aanslapen...
Maar als ik het werk van Patricia zo zie, is ze wel wat gewend.
We zien dus wel wat er van komt.
Over oerkrachten gesproken: Lamme Zus heeft gister drie vreugdesprongen gemaakt!
Zij weet ook wel hoe ze verwarring moet zaaien, die Lamme Zus...
"Gewoon een spuit geven, dan hoef je er ook niet meer naar te kijken", zei onlangs een bezoekster bij Lamme Zus.
Tja. (zou Martin Bril nu opgeschreven hebben).
Des te blijer was ik met de zelfgebakken pizza voor Lamme Zus door boertje Donald. En zijn zussen brachten een heerlijke taart voor haar mee, heel mooi opgemaakt met vers fruit. Ook zelfgemaakt.
Het werd een bijzondere avond. De foto's van de jonge, nog kleine Lamme Zus kwamen er bij, we hebben veel heen en weer gepraat over wat er nog voor mogelijkheden voor haar zijn, en kwamen steeds tot een letterlijk dood punt. Geen dus. Boertje Donald had ook nog een mooi gedicht voor Lamme Zus gemaakt met een grote strik en zijn zus stuurt waarschijnlijk nog een tekening op van Lamme Zus in een luie stoel met allemaal bedienden om haar heen.
Zo was het gisteravond ook. Ik denk dat er op de hele wereld geen geliefder varken is dan Lamme Zus. Lettelijk het stralende middelpunt onder het romantische licht van de warmtelamp. Iedereen zat in een kring om haar heen. De 3 oude haanjes zaten van bovenaf hun stok alles gade te slaan terwijl Lamme Zus werd bewonderd en bewierookt dat het een aard had.
En gesmuld dat ze weer heeft! Maar deze keer had ik het anders aangepakt. Van alle lekkers, dat iedereen had meegebracht, ging wat in een grote bak. Lang niet alles. Dat heeft ze in een keer opgegeten en de rest heb ik bewaard voor vandaag.
Toen iedereen weer weg was, heb ik de krant nog bij haar gelezen. Ze was onrustig, wilde steeds overeind komen. Dat lukte niet, ze werd kwaad van frustatie, en uiteindelijk doodop.
En nu komt het er dus op aan.
Wat Moet Ik Doen En Wanneer?
Lamme Zus is gisteravond zo schandalig verwend, dat ze geen pap meer kon zeggen. Zelfs een lekker donkerbruin biertje ging er niet meer in. Bepakt en bezakt met slagroomtaarten, soesjes, koeken, vruchten en bier kwamen haar fans aanzetten. De meesten hadden haar nog nooit zien staan.
Nu dus wel. Lamme Zus wilde niks missen van haar avondje en stond letterlijk met haar neus vooraan. De koffie en cake die ik voor ons zelf had klaarstaan (verschil moet er zijn) waren ook niet veilig voor haar nieuwsgierige neus.
Vanavond wordt het nog drukker en dan zal ik de hoeveelheid lekkers toch wat gaan doseren. Want morgen is er weer een dag en overmorgen ook. Lamme Zus is voorlopig toch nog niet van plan om op te stappen, dus iedere dag een stuk taart lijkt me dan toch verstandiger. Waarschijnlijk denkt Lamme Zus daar heel anders over, maar het is voor haar eigen bestwil.
Ze heeft ook enorm genoten van alle aandacht en toen ze even wilde uitrusten, draaide ze haar koppie zo naar ons toe, dat ze geen woord hoefde te missen. Zo'n paradijselijke avond zou je ieder varken toch toewensen.
Met dank aan haar verwenners!
PS
Vanochtend lag Lamme Zus in het zonnetje. Een tevredener varken heb ik zelden gezien...
Familie Bofkont heeft regematig een gast aan tafel. Of beter gezegd: gasten. Soms zit er wel een heel stel tegelijkertijd aan tafel: eksters. Met een hoop gekwetter en gefladder strijken ze neer op de ruggen van mijn Bofkonten. Ze pikken graantjes weg en huidschilfertjes en dat allemaal tot wederzijds genoegen.
Dat getrippel en gepik op de varkensruggen heeft het effect van een acupunctuurbehandeling. Het werkt kennelijk heel ontspannend, want af en toe zie ik Wildeman er zelfs bij omvallen.
Wildeman ontwikkelt zich als een echte keiler (everzwijn mannetje). Hij leeft min of meer solitair, komt iedere ochtend mee-ontbijten, maar daarna maakt ie zich weer uit de voeten. Gister zag ik hem in de verte struinen in zijn eentje. Fraai gezicht, zijn silhouet in de weilanden tegen de skyline van Uithoorn aan.
Toen ik een paar uurtjes later boodschappen ging doen, stond ie ineens weer knorrend voor mijn neus. Even het thuishonk aantikken en een aai halen. Want keiler of niet, aangehaald worden is voor geen enkel zichzelf respecterend varken te versmaden...
En onderstaande log van een Nederlandse boer die naar Frankrijk is geëmigreerd, las ik op de site van het Agrarisch Dagblad. Wildeman mag maar wat blij zijn, dat hij niet in Frankrijk woont...
Wereldblog
En dan nu over naar het fotodagboek van Swientie & Juffrouw Loes:
Opaatje is weer terug op Het Beloofde Varkensland. In as. Twee blikken. Een grote en een kleintje. Nu een mooie dag afwachten voor de verstrooiing. Misschien op Allerzielen, begin november? Op weg naar het crematorium kwam ik weer langs Het Zielige Varken. Een oversized hangbuikzwijn, alleen, op een landje bij een soort Frans landhuis. Een schat van een beest.
Vorig jaar had ik haar al ontdekt (met de crematie van Donker Wijffie). Ze heet Betsie en maakt eigenlijk niet een echt zielige indruk, maar toch zit ze als zodanig in mijn systeem. Overigens blijkt het een gecastreerde beer te zijn, kwam ik gister achter. Ik sprak de eigenaar nog even, ook net als vorig jaar, en die heeft geen idee. Bleef bij hoog en laag volhouden dat het een vrouwtje is, hahaha. Ik heb hem aangewezen waar de piemel zit en nog bleef hij me ongelovig aankijken.
Maar waarom Meneer Betsie dus als een zielig varken in mijn hoofd zit, is omdat hij geen stro heeft. Hij slaapt in een open container, geen deurtje dus en ook geen stro als bescherming tegen kou, wind en regen. Vorig jaar bracht ik hem ook al een baal stro. 'Dat was ik net van plan' riep de eigenaar toen. 'Het stro is net op!' Ja, ja. Daar geloofde ik toch al niks van en gister kwam ik er achter waarom.
We hadden deze keer 2 strobalen meegebracht. 'Doe maar eentje' zei de man. 'Die andere bewaar ik wel, anders wordt het misschien wat veel'. Hij was er zichtbaar ongemakkelijk mee. Even later ontviel het hem, dat stro wel een hoop rotzooi geeft. Aha. Die ken ik. Dat heb ik al zo vaak op kinderboerderijen gehoord. 'Niet teveel stro. Dat geeft zo'n troep'. Met gevolg dat de arme varkentjes nauwelijks en in geval van Meneer Betsie helemaal geen stro krijgen.
Dat varkens een onherroepelijk natuurlijke behoefte hebben aan materiaal om onder weg te kruipen, bleek uit de losse takken die we in zijn container vonden. Die had Meneer Betsie verzameld van het landje en mee naar zijn slaapplek genomen. De arme schat.
In ieder geval heeft Meneer Betsie nu een lekker royaal opgestrooid strobed. De man wilde mij ervoor betalen. 'Nee hoor. Dat is een cadeautje.' Toen kreeg ik een zoen. Geen onaardige man, vol lof over zijn lieve varken, dat dan weer wel, maar geen stro. Wat zal ik doen? Over een paar weken weer eens gaan kijken? Met een paar nieuwe balen? Want ineens dacht ik, hij haalt het weer weg zodra ik uit het zicht verdwenen ben.
Verder nog een emmertje appels voor Meneer Betsie en o wat was dat dier blij. Ik had ook nog een paar appeltjes in zijn slaaphok verstopt onder het stro, maar toen ik wegreed, zag ik dat hij die al gevonden had. Aandoenlijk beest. Ik ben als een blok voor hem gevallen. Als de eigenaar gezegd had, neem 'haar' maar mee, had ik het gedaan.
Maar hij zei het niet.
De Tweede Kamer beslist morgen over het lot van de nertsen.
Kijk wat Jan Mulder over ze schrijft in de Volkskrant:
Wanneer de vacht glanst, pakt de fokker de nerts uit de kleine kooi
Ik heb het wel eens gezien op film.
De adem stokt in je keel, zo bruut als dat gaat.
Dat beeld vergeet ik van m'n leven niet meer.
Daar hebben dus mensen over nagedacht,
over die verkrachting onder stroom als effectieve dodingsmethode.
Verbijsterend.
Onderstaande lijst met handtekeningen komt van Bont voor Dieren. Dat zijn er nogal wat. Daarnaast was er nog een lijst met 60.000 handtekeningen van mensen uit het hele land. Opvallend op de VIP lijst (nou ja VIP, ik hou het in mijn geval maar op Very Important Pigs...) is dat er een stel nieuwe namen bijgekomen zijn, zoals bijvoorbeeld Maria Goos, Henny Huisman. Dat is goed. Hoe meer mensen met mediabekendheid hun stem laten horen, hoe beter.
VIP's zeggen 'NEE!' tegen nertsenfokkerij
Hans Appenzeller
Carolien van den Berg
Vincent Bijlo
Peter Blok
Jacqueline Blom
Jan Bonjer
Tamara Bos
Mette Bouhuys
Claudia de Breij
Roxane Catz
Paul Cliteur
Mike van Diem
Toon van Driel
Thierry Duval
Erno Eskens
Elsbeth Etty
Bob Fosko
Martin Gaus
Wilbert Gieske
Ronald Giphart
Maria Goos
Sander de Heer
Marijke Helwegen
Doesjka van Hoogdalem
Henny Huisman
Gerrit de Jager
Ellen Jens
Mijke de Jonge
Brigitte Kaandorp
Jort Kelder
Mensje van Keulen
Yvonne Keuls
Kasper van Kooten
Yvonne Kroonenberg
Gurkan Kucuksenturk
Esmee Lammers
Joram Lürsen
Geert Mak
Belinda Meuldijk
Marian Mudder
Hilmar Mulder
Jan Mulder
Marcel Musters
Charlotte Mutsaers
Theo Nijland
Paula van der Oest
Hein Offermans
Cindy Pielstroom
Emile Ratelband
Michiel Romeyn
Adelheid Roosen
Maarten van Roozendaal
Maarten van Rossem
Wim T. Schippers
Coco Schrijber
Loretta Schrijver
Jan Siebelink
Susan Smit
Huub Stapel
Jan Terlouw
Maarten Treurniet
Hans Ubbink
Georgina Verbaan
Leon Verdonschot
Annemiek Verdoorn
Sanne Vogel
Martin van Waardenberg
Guido Weijers
Dafne Westerhof
Bob Wind
Henny Huisman is dierenactivist (van de RTL Boulevard site)
Ik eindig maar gewoon met een foto van mijn koeien, gister gemaakt. Rosa & Griet doen gelukkig waar ze zelf zin in hebben, bijvoorbeeld mijn geliefde bomen kaalvreten. De boomgaard is een kerkhof geworden. Alle fruitbomen zijn gesneuveld door hun lange, begerige tongen.
Geen heerlijke pruimen meer, geen appels, geen peren. Erg jammer, maar wat kan het eigenlijk schelen? Ze leven die twee! En hoe!
En dan nu over naar het fotodagboek van Swientie & Juffrouw Loes:
Ik dacht: 'Wat hoor ik toch', maar dommelde weer in.
Even later: 'Zeker een katje dat ergens vanaf gesprongen is'.
Weer wat later: 'Het zullen toch geen ratten zijn?'
Nog wat later: ' Nee, het moet Pietje zijn met zijn Vondelparkgrietje.'
En ik draaide mij nog eens lekker om.
Deze bedscene speelde zich vanochtend in alle vroegte bij de Familie Bofkont af.
Tot ik ineens rechtop zat: 'DE VARKENS! Natuurlijk! Het zijn de varkens!'
Toen ik de deur van de melkerij openrukte, stond ik oog in oog met Meneer Klaver, Brammetje en Mokkeltje.
Wildeman stak net zijn lange smalle snoet om de deur. Lekker! Gaan we weer!
Net gister de auto's leeggetrokken en de brokstukken van een geslaagde dierendag naar binnen gesleept. Die troep ruim ik morgen wel op, dacht ik nog.
Nu weet ik dat mijn varkens dus hebben ontdekt hoe de klink werkt van de buitendeur. Knap van ze, want geen mens die niet bekend is met het hang- en sluitwerk van boerderijdeuren, krijgt die deur ooit open. Maar mijn varkens dus wel.
En een gewaarschuwde Dafne moet nu voor 2 gaan tellen. Nu ze het weten, is die deur nooit meer veilig. Die moet dus voortaan voor altijd op de grendel.
Maar genoten dat ze hebben die 3! De hele melkerij staat vol met voer en dozen appels, meloen, ananassen etc. Nog een wonder dat niet de hele familie er al stond. De ravage had 10 keer erger kunnen zijn.
Gelukkig ging dit keer het cliche wel op:
Varkens zijn liever lui dan moe. De rest lag gewoon nog op 1 oor. Net als ik...
En dan nu over naar het fotodagboek van Swientie & Juffrouw Loes:
Die Lamme Zus. Is ze ineens een stuk beter dan ze in tijden was.
Ze komt overeind als ik met appelsap aankom en ze gaat soms naar buiten om de afgewaaide blaadjes op te eten. Waarschijnlijk omdat ze nu veel sterkere pijnstillers krijgt, maar toch. Ze is in geen tijden meer naar buiten gegaan. En nu haar laatste week in gaat, dus wel. Misschien wil ze er nog een weekje aan vast plakken, of een paar dagen extra.
Dat is zo oneigenlijk met euthanasie. Je moet het van te voren afspreken, er komen agenda's bij te pas. Terwijl je het eigenlijke uur pas zou moeten kunnen bepalen, als het moment daar is. Dat zijn verschrikkelijke afwegingen.
Mijn eigen arme zus die in 2006 zo vreselijk ziek was, dat ze niet meer kon. Ik ben met haar zoon naar de huisarts gegaan. De procedure werd in werking gesteld. Er werd een tijd afgesproken, de volgende dag, vroeg in de avond. Wat was dat zwaar. Ieder uur keek ik op de klok. Morgenavond om 18.00 uur is het zover. De volgende ochtend vroeg, vlak voordat ik naar haar toe zou gaan, belde haar zoon. De huisarts hoefde niet meer te komen. Ze was 's ochtends vroeg op eigen kracht voor eeuwig ingeslapen.
Weet je wat ik doe? Ik moet vandaag toch een aantal data opgeven voor de fans van Lamme Zus. Ik zet aanstaande zaterdag daar gewoon bij. Dan bel ik dokter Peter en zeg hem dat onze afspraak verplaatst moet worden. Tot nader order, omdat ik het zelf ook nog niet weet.
En dan moet Lamme Zus voorlopig zelf maar bepalen hoe ze het verder wil en vooral wanneer.
Dus:
Voor de vrienden van Lamme Zus die haar goed kennen (geen introducees),
jullie zijn welkom: Vrijdag 10 oktober of zaterdag 11 oktober vanaf 18.30 uur.
Graag van tevoren aanmelden per mail@dafnewesterhof.nl
En dan nu over naar het fotodagboek van Swientie & Juffrouw Loes:
Hoe leuk het gister was met Dierendag in de PC blijkt wel uit de mail die ik gisteravond laat nog ontving van een dame uit 's Hertogenbosch:
Beste Dafne,
Dat is toch het mooiste compliment dat je ontvangen kunt als je 'Varkens PR' bedrijft?
Het mooie is: Ik heb gister met geen woord gerept over wel of niet vlees eten.
Niet nadrukkelijk niet of het bewust verzwegen, dat nou ook weer niet.
Maar de installatie in het busje en de ieniemienies hadden zo'n waanzinnige zeggingskracht, dat niemand daar omheen kon, daar hoefde je eigenlijk verbaal niks meer aan toe te voegen. Het was alleen maar feest en oergezellig en toch zit die boodschap er kennelijk onder.
En dan word je ook nog uitgeroepen als de mooiste herinnering van de dag. Bingo!
De complimenten gaan natuurlijk ook uit naar Dennis en Jaro.
Mens wat was dit weer een ouwerwetse Westerhof actie!
Wat was het weer een werk en wat was er aan alle kanten weer tijd tekort.
Het ouwe liedje: Gewoon dus weer een nacht doorhalen - en dat bedoel ik letterlijk, dus niet naar bed - verstand op nul en werken of je leven er van af hangt om alles op orde te krijgen. En het is dus weer gelukt. Om 6.00 uur 's ochends stonden we in een donkere, verlaten PC. Het goot van de regen en in die natte troep zijn we gaan opbouwen.
Ik wilde alles klaar hebben voor de straat tot leven zou komen. Om 8.45 uur ben ik naar huis gelopen om me om te kleden, terwijl Dennis de laatste hand aan de Biggenmassagesalon legde. Toen ik opgedoft terugkwam, hebben we de ieniemienies laten kennis maken met hun nieuwe woning en stond de TV crew al klaar.
Er valt veel te vertellen over gister. Heel veel. Maar dat doe ik nu niet.
Over tot de orde van de dag. Lamme Zus!
Vandaag gaat Het Grote Verwennen voor Lamme Zus in.
Morgen kom ik met een aantal dagen waarop iedereen die dol is op Lamme Zus, welkom is om haar mee te verwennen en afscheid van haar te nemen.
Tot morgen!
En dan nu over naar het fotodagboek van Swientie & Juffrouw Loes:
Jochem Davidse van de Panorama is helemaal om. Van vleeseter is hij varkensmasseur geworden! Ook een prachtig filmpje op de Panorama site gemaakt door Mylene de la Haye.
6 minuten! hier te zien!
En Gieltje is de centerfold van de Panorama van deze week geworden. Groot artikel geworden over dierenliefde. En waar je dat leren kunt als je daar (nog) niet van bent. Waar ik erg blij mee ben is dat er ook een in memorium - insertje is gemaakt over Opaatje. Dat is er op het laatste moment nog aan toegevoegd.
En dat Jochem, de typische Panorama verslaggever - stoer, cynisch, lekkere wijven etc., volledig omgegaan is. Figuurlijk, maar zeker ook letterlijk. Zie hem eens bij Gieltje liggen. Hij kon er niks tegen inbrengen - varkens doen je gewoon wat - hoewel hij dat zeker geprobeerd heeft, hahaha. "Ja, maar ik moet nu even door de ogen van onze lezers kijken. Wat moeten die hier wel niet van denken? Die vinden dit toch allemaal flauwekul?"
"Mij best", zei ik, "so what? Dat kan me niks schelen. Wat ik zie dat jij ter plekke verliefd werd op Pietje en zeg maar eens dat het niet zo is!" Dat kon hij niet.
'Geen wonder dat het storm loopt op Het Beloofde Varkensland, het werkt!' lees ik nu terug. Niet slecht voor dat mannenblad.
Laten we de Panorama deze week dus maar uitroepen tot Varkensblad!
En dan nu over naar het fotodagboek van Swientie & Juffrouw Loes:
Een paar dagen geen weblog en iedereen vraagt zich af alles wel goed is.
Jawel, maar drukke dagen achter de rug en drukke dagen voor de boeg. De Nederlandse Bank over de vloer gehad onder anderen, en de juristen van Stadsdeel Oud Zuid, de reguliere Familie Bofkont Bijeenkomsten natuurlijk, en deze week ook nog een stel interviews. En Dierendag staat weer voor de deur.
We zijn dus druk bezig om alles in goede banen te krijgen en op 4 oktober in de PC te staan. Duimen voor droog weer! En als niet, dan maken we er binnen wel een feestje van met Bofkont Champagne, gemaakt van het lievelingshapje van varkens: appels!
Acht jaar geleden maakten we de PC onveilig met de lancering van het rietbusje van Billie Bofkont. Toen regende het ook zo hard. En wie stonden ons daar op te wachten onder een grote paraplu? Han en Lousje Voskuil! Die twee trouwe varkensfans moeten zichzelf daarmee overtroffen hebben. Waarschijnlijk de eerste keer dat zij een voet in die nouveau riche straat zetten en zeker de laatste keer. Maar voor de varkens hadden ze het over. En wat waren ze verrast door de verschijning van dat magische busje. Ik zie nog het glunderende gezicht van Han Voskuil voor me. Hij raakte het riet aan: "Wat mooi gemaakt!" Meesterlijk!"
Een paar weken geleden was Lousje hier op bezoek, samen met Adri, haar vriendin uit de tijd dat zij samen nog bij de Dierenbescherming werkten. We hebben taartjes en Bofkontsoep gegeten en herinneringen opgehaald aan haar overleden Han. Ze bracht een boekje mee met daarin een nog nooit gepubliceerd toneelstuk van hem. Prachtige foto van een nog jonge Voskuil op de cover, gemaakt achter hun huis, vertelde ze.
Wat is ze kranig! Over de 80 en zo fit als een hoentje. Onderneemt van alles en nog wat, doet alles nog zelf, boodschappen, huishouden, gaat met de trein naar zijn graf in Den Haag, en slaat zich moedig door het leven heen. Na een huwelijk van 58 jaar, toch ineens heel anders. Het vanzelfsprekende is weg uit haar leven, vertelde ze. Alleen thuiskomen, niet meer even wat kunnen uitwisselen, samen koffie, de gewone dagelijkse dingen, dat is een groot gemis.
En na het flesje aan Pietje wilde ze natuurlijk Vrouw Vos zien. Met ferme stappen liep ze achter haar aan over het erf, Wildeman in haar kielzog. Daarna een stukje de polder in. En Adri, ook over de 80, las een sollicitatiebrief voor, die ze geschreven had. Ze zoekt weer een baantje. We hebben afgesproken om ieder seizoen zo'n Bofkontmiddagje te doen, voor zolang het nog kan.
In de week van 6 oktober is iedereen die Lamme Zus goed kent, welkom om haar nog te komen verwennen met wat lekkers. Meer info daarover volgt nog. Uiteraard komen er veel reacties op het naderende afscheid van Lamme Zus. Diegenen die er verstand van hebben (vanuit de medische wereld) zijn het helemaal eens met dit besluit. Anderen, die dat niet hebben, komen nog met allerlei goedbedoelde vragen en adviezen. Maar Lamme Zus is nog maar bij 1 ding gebaat: Hereniging met Opaatje in de Varkenshemel. En die eeuwige rust gun ik haar met heel mijn hart.
En dan nu eindelijk weer over naar het fotodagboek van Swientie & Juffrouw Loes:
naar vorige maand (september 2008)
| mail@familiebofkont.nl | www.familiebofkont.nl |
Teambuilding bij Familie Bofkont om nooit meer te vergeten? neem contact op met communicatietrainer Dafne Westerhof...
Passie in de Polder? Hoe kun je leven en werken vanuit je hartstocht?
Hoe maak je je droom waar? Hoe komt er dan brood op de plank? info
Workshop - Vrijgezellenfeestje - Teambuilding - Bedrijfsuitje - Familiebijeenkomst - Feestvarken foto's
Vrijdag 31 oktober 2008
De Dag van Een Turbulente Ochtend
Net even over negen stond Bart Breukel van Radio Noord-Holland op de dijk voor ons maandelijkse radiopraatje over de Familie Bofkont. Vandaag zou hij het ontbijt meemaken en hij had Sonja meegenomen, een luisteraarster en Familie Bofkont Fan. Zij wilde altijd al eens dolgraag kennismaken met de Familie Bofkont en nu kwam ze nog op de radio ook. Dubbel feest.
Bart en Sonja bleven op mijn aanwijzing achter het hek staan wachten tot we de uitzending in gingen. En dat was maar goed ook. Sonja had namelijk een hele tas appels voor de varkens en een doosje met chocolade eikels voor mij meegebracht.
De Bofkonten liepen al een poosje te piepen, te jodelen, te zingen, te schreeuwen en te brullen om hun ontbijt. Dat zou pas geserveerd worden als we in de lucht waren en Bart stond te wachten op een seintje vanuit de studio. Maar toen Sonja daar ineens stond met haar appels - en die roken de varkens op 20 meter afstand - waren ze helemaal niet meer te houden.
Het kwam allemaal goed. Bart had nog even een diepte-interviewtje met Arie Bombarie en toen alle Bofkonten stonden te smullen, zijn wij naar binnen gegaan voor koffie en koek.
Daar liet ik ze de foto's zien van de strandwandeling met Jufrouw Loes, afgelopen augustus en waarvoor we toen een oproep deden op de radio voor enthousiaste mede-wandelaars. De jager stond ook op die foto's en we kregen het het nog kort even over de jacht in het algemeen en de verliefdheid van de jager op Juffrouw Loes in het bijzonder. Ook zagen ze de foto's van een piepkleine schattige Juffrouw Loes.
En toen gingen we naar buiten voor een rondje op Het Beloofde Varkensland. We liepen dwars tussen de ontbijters door: Varkens in alle soorten en maten, hanen, Arie Bombarie en de duiven die ook altijd meescharrelen om hun graantjes mee te pikken. En nu komt het:
Van het ene op het andere moment grijpt Juffrouw Loes een duif.
Ze rent ermee in haar bek naar een rustig plekje, zet haar voorpoot op het arme dier en wil het kopje eraf scheuren. De duif vecht voor zijn/haar leven, weet te ontkomen en vliegt vliegensvlug met 1 vleugel (?) het dak op van Villa Varkensgeluk. En even later de Varkensmassagesalon in.
Met een bek vol veren, keerde Juffrouw Loes terug naar het ontbijt. Dan niet. Volgende keer beter, zag je haar denken. Dat alles vond binnen een paar seconden plaats. Razendsnel ging die hele actie.
Juffrouw Loes, een prooidier, blijkt dus ook een jager in zich te hebben. Logisch eigenlijk. Varkens zijn omnivoren. Die eten dus ook vlees als ze de kans krijgen. Bij mijn bio-industrie varkens beperkt zich dat tot het oppeuzelen van een dode rat of muis. Alleen Aagje heeft zich wel eens bezondigd aan een paar pasgeboren kuikentjes. En Vrouw Vos - die veel wildzwijnenbloed heeft - kon nog wel eens een dood haantje verorberen.
Maar Juffrouw Loes en Wildeman staan het dichtst bij de natuur. Zij 'jagen' dus als het zo uitkomt. Niet met een vooropgezet plan, maar meer als gelegenheidsjagers. En de gelegenheid maakt de dief.
Want als de kans zich voordoet zoals vanochtend, zeggen ze blijkbaar geen nee. Maar toen het feest niet doorging, haalde Juffrouw Loes haar schouders op en draaide zich om naar haar vegetarische varkensbiks. Net zo makkelijk.
Nu moet ik op zoek naar het arme duifje. Hoe erg is het gewond? Klopt het dat 't nog maar 1 vleugel heeft? Nee dat zal wel niet, want dan had het niet meer kunnen vliegen.
Dus hoe erg gewond is het dan eigenlijk? En moet het dan uit het lijden verlost worden?
En krijg ik het dan wel te pakken? Of was het alleen maar een hap veren?
Wat een hoofdbrekens weer allemaal.
Donderdag 30 oktober 2008
De Dag van Koeien-in-de-Boeien.nl
Wie heeft gister Henk Schiffmacher gezien in het programma Smakelijk Eten van Omroep LLink? Ik wel. Henk moest eerst zelf een varken slachten, alvorens hij zijn 2 gouden voortanden (!) in een zelfgemaakt varkenskroketje - gemaakt van een achterpootje - zou mogen zetten.
Ik ben vannacht een paar keer wakker geworden uit woede, want je werd (weer) belazerd waar je bij stond! Straks ga ik eerst het 'hoor en wederhoor' principe op mezelf toepassen. Dat wil zeggen, ik ga eerst nog een keer kijken. Ik weet wat ik zag, maar voor ik losbrand, wil ik eerst nog eens heel zeker weten of het klopt wat ik zag. En daarna koop ik een zak appels, want dan vallen er vele appeltjes te schillen. Met Omroep Llink, met de boer, met de slachter en met de Schiffmachertjes.
Nu eerst wat anders. Vanochtend staat Tjerk van der Veen bij de Haagse gemeenteraad te pleiten voor de koeien die de hele winter aangebonden staan op een kinderboerderij aldaar. Er waren in het verleden al afspraken over gemaakt om dit idiote verschijnsel te verbieden. Maar de wethouder schijnt zich niet aan zijn woord gehouden te hebben. Er is ook een site van: www.koeien-in-de-boeien.nl
Wat een belachelijke ouderwetse manier van doen. Koeien 6 maanden per jaar vastbinden aan hun kop met een ketting, die bevestigd is aan de zoldering van de stal! Een stapje vooruit en een stapje achteruit, meer bewegingsvrijheid zit er niet in. Er is geen melkveehouder die het nog in zijn hoofd haalt om dit zo te doen, een heel enkele uitzondering daargelaten.
Vroeger ging het wel overal zo, maar dat is al heel lang geleden. Ik heb nog een paar foto's van mijn presentatiestal, waar de koeien ook vast stonden in de jaren 70. Waar ik nu met de Bofkont Fans sta, stonden toen de koeien. Maar omdat deze stal heel ruim en hoog is, hadden de koeien toen in ieder geval voldoende 'ademruimte'.
In die kinderboerderij in Den Haag staan ze zowat klem tegen de zoldering. In Amsterdam is ook zo'n kinderboerderij, daar staan de koeien 's winters tegen mekaar aan gepropt aan een ketting onder een schandalig lage zolder. Zoals je ouwe troep in een kast propt, om er maar vanaf te zijn.
Toen ik gister uit het raam keek, werd ik getroffen door een innig samenzijn van Rosa & Griet in de boomgaard. Rosa stond Griet te verzorgen met haar tong. Ze likte heel zorgvuldig haar oren schoon en daarna kreeg ook de hals van Griet nog een grote schoonmaakbeurt. De wereld stond heel even stil, zo verzonken waren deze dames in dit ritueel. Door het kijken ernaar werd ik betoverd door hun rust en toewijding.
Dit is sociaal gedrag tussen koeien, die een levenslange vriendschap met elkaar kunnen opbouwen. Rosa & Griet zijn dikke vriendinnen. Ze hebben letterlijk zorg voor elkaar. In al die 11 jaar dat ze hier wonen, heb ik ze nog niet 1 dag zonder elkaar gezien. Ze zijn voortdurend in elkaars buurt, houden elkaar in de gaten en trekken er samen op uit. Als 1 van de 2 even uit het gezichtsveld verdwenen is, staat de ander net zo lang te loeien tot ze weer samen zijn.
Vastgebonden koeien kunnen hun kop niet meer opzij draaien. Dus kunnen ze elkaar ook niet meer likken en verzorgen en daardoor hun onderlinge band bevestigen en in stand houden. Moet ik nog meer zeggen?
Ik wil eindigen met geluk. Want gister kreeg ik de eerste foto's van het Zielige Zolderbiggetje. Niks zielig meer. Kijk maar!
En dan gaan we nu over naar het fotodagboek van Swientie & Juffrouw Loes. Toen ik eergister met de verslaggever van de Volkskrant een rondje Beloofd Varkensland deed, wees ik hem op Swientie & Juffrouw Loes die in de verte door de weilanden ploegden.
Even later gingen we naar de Varkensmassagesalon. En wie stoven daar vrijwel onmiddellijk kletsnat en met veel enthousiasme de hoek om? Swientie & Juffrouw Loes! Ze hadden ons kennelijk gehoord en geroken en waren binnen een paar tellen het erf opgevlogen om ons onstuimig te begroeten. Zulke dingen blijven je eeuwig bij.
Woensdag 29 oktober 2008
De Dag van Mentor Boy George & Varkensbrood...
Boy George wordt een dagje ouder.
Hij wil nog lang niet stoppen met werken maar kijkt wel vast voorzichtig uit naar een opvolger voor zijn goedlopende Biggen-Oppas-Praktijk.
Zo te zien moet zijn jonge opvolger in spe nog veel leren.
Boy George heeft hem al geadviseerd:
"Laat je niet op je kop zitten hoor, door die brutale biggen!
Laat zien wie de baas is! Ga er meteen bovenop liggen!"
Deze leuke kaart vond ik gister in de brievenbus.
Er zat ook nog een krantenknipsel bij over zogenaamde 'varkensbroodjes'.
Dat zijn de knollen van de cyclaam en schijnen door varkens in Klein-Azie opgewoeld te worden.
Op Het Beloofde Varkensland is het net andersom.
De varkens wroeten hier alles naar boven behalve de bloembollen.
In het voorjaar staan hier dan ook overal bossen gele narcissen op een verder kaal terrein. De varkens lopen er gelukkig met een grote boog omheen...
Ik werd op de varkensbroodjes geattendeerd door Nicole en Bram Querido, zeer trouwe Bofkontfans. Ze wonen ver weg, maar volgen dagelijks het wel en wee van de Bofkonten. Als er wat te vieren of te treuren valt bij de Familie Bofkont, en ze kunnen zelf niet komen, sturen ze de mooiste, meestal zelfontworpen kaarten. Ze hebben een psychiateriepraktijk en een duikschool - Q-Diving. Prachtige combi. Het water als symbool voor het onderbewuste.
Als ik ooit de lotto win, wil ik een verwarmd binnenzwembad. Dat is de enige luxe die ik de moeite waard vind. Niets is zo heerlijk om alle lucht uit te blazen en even op de bodem van een zwembad te liggen. Meditatie in optima forma. Als je weer boven komt, ben je herboren.
Kom op met die lotto!
Dinsdag 28 okober 2008
De Dag van de Varkenscoach...
Nieuw beroep: Varkenscoach.
VEREISTEN:
1. Naast gevoel vooral verstand van varkens...
2. Ruime ervaring als varkenshoeder...
3. Uitstekende mens/dier communicatieve vaardigheden...
4. Stressbestendig...
5. Oplossingsgericht denken...
6. De handen uit de mouwen kunnen steken...
7. Bij nacht en ontij kunnen werken...
8. Volledig inzetbaar voor de zaak...
9. Een bovenmatig geduld kunnen opbrengen...
VERDIENSTEN:
Geen
Cao-regeling Liefdewerk - Oud Papier...
Gelukt! Match & Missie geslaagd!
Het Zielige Zolderbiggetje woont sinds gisteravond op haar nieuwe adres!
Ze is bij verstandige mensen terechtgekomen. Eerst nog helemaal inburgeren,
daarna kan ze bij haar 2 varkensmaatjes, Spekkie en Betsie.
Ik blijf in actie als varkenscoach om ze met raad en daad te blijven ondersteunen.
Vooral de eerste tijd is zo belangrijk. Beginnersfouten (te veel voeren, verkeerde aandacht, het varken kunstjes willen aanleren, denken dat het net een hondje is, er van uitgaan dat je varken letterlijk een huisdier is, en meer van dat soort klassieke vergissingen) zijn o zo snel gemaakt en zie dat dan nog maar eens af te leren.
Maar nu over de zaak 'ons mini-varkentje bijt de kinderen' (zie log van maandag 27 oktober). Gisteravond een lang telefonisch gesprek gehad met de mensen over hun zogenaamde mini-varkentje. Daar is werkelijk alles misgegaan wat er maar mis kan gaan. De fokker heeft ze voorgelogen en nu zit iedereen met de gebakken peren. Met deze mensen moet ik beginnen bij Varkensles 1, want ze hebben zulke valse voorlichting gekregen, daar zakt je broek echt van af.
Als ze dit van te voren hadden gehoord, waren ze er NOOIT aan begonnen. Maar feit is dat ze nu met een varkentje zitten. Zorgen dat ze niet in paniek raken, want de hele boel moet daar 180 graden om. Het is zo complex dat ik er een case van ga maken. Het arme varkentje geeft de ultieme reactie op de hele situatie: Het zit voortdurend te klappertanden en te knarsetanden. Aan de ene kant heel goed, want nu kan ik die mensen ook precies uitleggen wat dat betekent, een duidelijker varkensantwoord bestaat niet: Dit varkentje is woedend! Hij staat onder onhoudbare stress en kan geen kant op met zijn onlustgevoelens.
Ik heb de mensen een snel Varkens ABC uitgelegd en uitgenodigd op Het Beloofde Varkensland.
Hopelijk wordt dit een goede samenwerking en kunnen ze zich over de teleurstelling heenzetten.
Daar komt het nu op aan.
Ik hou mijn vingers gekruist...
En nu moet ik snel opschieten, want de Volkskrant komt hier zometeen voor een interview en ik moet het erf nog drollenvrij maken. Varkenswerk aan de winkel!
Maandag 27 oktober 2008
De Dag van Vals & Echt...
Met het doorlezen van de kranten op internet lees ik een berichtje over Tatjana Simic.
Ze zou vals gezongen hebben tijdens de finale van Million Dollar Wedding of zoiets.
Non bericht dus.
Nou laat ik een ding zeggen, Tatjana is alles behalve vals.
Ze liep langs in de PC toen we daar stonden op Dierendag, zag de ieniemienies, liet zich spontaan naar binnen vallen, gaf ze de fles en was niet meer bij ze weg te slaan. En haar enthousiasme was oprecht. Ze had nergens meer oog en oor voor dan voor die 2 biggen.
Haar loaded geliefde hing in de deuropening en zag het tafereeltje geamuseerd aan. Ondertussen werd hij door allerlei mensen gespot en vlogen de opmerkingen om zijn oren: "He Ronnie, ben je een dierenvriend geworden, hahaha?"
Daar voelde hij zich zichtbaar ongemakkelijk bij, niet bij het feit dat zijn Tatjana overliep van warme moedergevoelens.
Als hij nou maar niet snel een paar biggetjes voor haar gaat aanschaffen, want dat zal ze nog tegenvallen. Verliefd op biggetjes is 1 ding, ze levenslang verzorgen is iets heeeel anders.
Wie wel ontzettend vals is en de koning is van de valse voorlichting is dierenhandel Hoogendoorn uit Stolwijk. Dacht ik net even rust aan m'n hoofd te hebben wat betreft biggenleed, kreeg ik gister toch weer een mail:
Wij hebben sinds ruim een maand een minivarken.
Het is een hartstikke leuk beest en hij leeft bij ons binnen. De bedoeling was dat hij naar buiten zou gaan en er werd ons verteld
dat dat wel kon, maar dat het verstandiger was om hem ongeveer twee weken bij ons binnen te houden.
Zo gezegd zo gedaan, alleen toen het tijd was dat hij naar buiten zou gaan waren de nachten erg koud geworden.
Heb toen gebeld met dierenhandel Hoogendoorn in Stolwijk, daar werkt een mevrouw die er schijnbaar veel verstand van heeft.
Ze zei tegen mij dat ik hem niet meer naar buiten kon doen omdat het gewoon te koud was.
Nou dan maar binnen was mijn idee.
We zijn nu een paar weken verder en knor heeft het reuze naar zijn zin met onze twee honden en onze twee kinderen.
Er is echter een grote maar. Hij plast op twee plekken in ons huis en hoe vaak ik hem ook in de tuin zet, als hij binnen komt wandelt hij
vrolijk naar de betreffende plek en gaat staan plassen. Ik geef hem dan een tik en zeg foei, dit was volgens die mevrouw uit Stolwijk de manier
om hem heel snel zindelijk te krijgen.
Punt twee is, en dat is het punt waar ik me het meeste druk om maak is dat hij regelmatig de kinderen bijt en ons ook. Mijn man en ik geven
hem dan een tik en zeggen foei, maar met de kinderen is dat toch een ander verhaal.
Knor is in hun ogen lang niet zo lief meer als in het begin. Logisch, want zijn tanden zijn best erg scherp.
Ik hoop dat u mij wat advies kunt geven, want zo kan het niet langer.
Ik heb uw website bekeken en zie dat u heel veel te maken heeft met varkens.
Wat moet ik doen??
Vanavond ga ik bellen met deze gedupeerde mensen.
Ik hoop dat ze voor rede vatbaar zijn, en mijn adviezen opvolgen,
anders loopt het daar niet goed af.
En 3x raden wie daar dan weer de dupe van wordt...
En dan nu over naar het fotodagboek van Swientie & Juffrouw Loes:
Zondag 26 november 2008
De Dag van Het Zielige Zolderbiggetje...
Toeval bestaat niet wordt er altijd gezegd.
Toeval bestaat WEL, zeg ik altijd.
Ontelbare keren heb ik in mijn leven situaties meegemaakt die 'zo moesten zijn'.
Daarbij speelde het toeval altijd een grote rol.
De dingen vielen mij dan letterlijk toe.
Sinds ik met varkens leef is dat alleen maar toegenomen. Of dat nu door die aantrekkelijke varkens komt, of omdat mijn eigen wroetneus en antennes door de varkens nog eens extra zijn aangescherpt, of door allebei, wat doe het ertoe?
Feit is dat zich gister weer iets heel 'toevalligs' voordeed.
Na het bezoek aan de automan in Brabant kwamen we in Belgie terecht, waar ik een afspraak had met de mensen die het zielige zolderbiggetje wilden opnemen. Ik wist dat er al 2 biggen waren, maar die had ik uiteraard nog nooit gezien.
Laat nu 1 van die biggen het zusje zijn van de ieniemienies! Betsie.
Dennis heeft dat biggetje nog in zijn handen gehad tijdens die krankzinnige castratie-actie onder de blote sterrenhemel met Peter Klaver afgelopen zomer in Belgie. Samen met Toos, de assistente van Peter, heeft hij al die biggetjes moeten vangen, om de beertjes van de zeugjes te scheiden.
Na afloop heb ik toen de ieniemienies mee naar Het Beloofde Varkensland genomen, zo klein en kwetsbaar, zulke minkukeltjes, die durfde ik daar zo niet achter te laten.
Enfin, de zus van de ieniemienies blijkt dus op het adres te wonen, waar straks het Zielige Zolderbiggetje ook naar toe gaat, Dat die aardige mensen mij tevens als hun 'varkenscoach' hebben gevraagd om ze de beginselen van het varkenhoeden bij te brengen, is een goed ding. De zus van de ieniemienies is nu namelijk al bijna 2 x zo groot als de ieniemienies.
Goed bedoeld, maar veel te veel eten gekregen. Ik heb meteen een dieet voorgesteld, want dat wijffie gaat anders grote problemen krijgen door vetzucht. Maar wat lijkt ze op de ieniemienies! Hetzelfde rimpelige smoeltje, hetzelfde doorgezakte ruggetje.
Maar nu haar maatje. Spekkie! Een blik op Spekkie en ik kijk in de ogen van het Vondelpark Biggetje. Twee druppels water. Het witte vlekje tussen de ogen, de witte regenlaarsjes, precies dezelfde bouw. Maar ook hetzelfde schuwe gedrag. Zou dat een broertje van het Vondelpark Biggetje zijn? Spekkie komt bij een fokker vandaan, dat verklaart vaak het schuwe gedrag bij deze biggen, dan zijn ze te weinig in aanraking met mensen gewees. Zou het Vondelingetje daar ook vandaan komen? Gekocht bij die fokker door die studenten?
Ik kan het achterhalen en daar ga ik zeker moeite voor doen.
Ook Spekkie was veel te dik. Voor hem hetzelfde advies als voor Betsie. Heel snel op dieet en afvallen.
De ruimte was geschikt. Een relatief klein terrein voor straks 3 varkens, maar avontuurlijk genoeg. Veel bomen, struiken, ruigte, hoekjes om in weg te kruipen, plekken om te rommelen etc. Varkens kunnen zich daar gelukkig voelen, dus goedgekeurd door de Familie Bofkont.
En toen weer terug naar Brabant naar het Zielige Zolderbiggetje. Die had ik ook nog niet gezien. Daar wachtte me een verrassing. Nou ja verrassing. Ik had er al rekening meegehouden. Het gecastreerde beertje bleek een zeugje te zijn... Dat maak ik aan de lopende band mee, dat mij per telefoon het geslacht wordt verzekerd, maar dat dat niet blijkt te kloppen.
Een schat van een beestje. Gelukkig had mijn drankje de diarree gestopt en de big ziet er patent uit. Groot! Nu al net zo flink als Pietje, die ruim 2x zo oud is. Maar ja, een bio-industriebiggetje, dus dat verklaart. Maar wat sneu op die zolder in een hondenbench. Het beestje was dolblij met het bezoek, dan kon het er weer even uit. Hoe het zo allemaal gekomen was, bleek uit het verhaal van haar verzorgster. Haar vriend had wel eens geroepen dat hij een hangbuikzwijntje in huis wilde hebben en toen waren zijn vrienden met deze big op de proppen gekomen.
Tja, zou Martin Bril nu geschreven hebben. Tja.
Hoe dan ook, dit biggetje kan een mooi leven krijgen bij Spekkie en Betsie.
Punt is dat haar goedbedoelende verzorgster nu moet leren afscheid van haar te nemen.
Dat valt haar zwaar, maar ik heb haar verzekerd dat er na dit prachtige aanbod geen tweede kans meer komt... Dat haar biggetje meer dan 300 kilo wordt en niemand maar dan ook niemand 15 jaar aan zo'n varken wil vastzitten. En dat zij en haar vriend toch zelf hemel en aarde bewogen hebben om een beroep op mijn hulp te doen.
Zo gaat het altijd.
Kom je helpen (op zaterdag even helemaal naar Brabant en Belgie op en neer)
ben je ook meteen degene geworden die hun big komt 'afpakken.' Ik heb het nog nooit anders meegemaakt. Hetzelfde effect als de boodschapper, die na het brengen van het slechte nieuws, wordt onthoofd...
Voor de mensen van Spekkie en Betsie brengt dit wel iets extra's mee. Ze rekenen op een gecastreerd beertje en krijgen nu een zeugje. Dat beestje moet dus absoluut gesteriliseerd gaan worden, anders gaat het onherroepelijk mis en vecht ze straks Spekkie en Betsie de tent uit. Een echte operatie dus, die sterilisatie.
En wie moet dat betalen? Zoete Lieve Gerritje?
Ik ga ze straks bellen voor overleg. Want zo vlak voor de finish moet ieder obstakel uit de weg geruimd worden. En zo ben ik dan toch al weer dagen bezig (in mijn hoofd en praktisch) met het oplossen van een onbezonnen daad van derden. Maar voor de varkens heb ik het graag over. Ik kan niet anders.
Hoe het met die bus afgelopen is? Daar kom ik nog op terug. Blijf lezen!
En dan nu over naar het fotodagboek van Swientie & Juffrouw Loes:
Zaterdag 25 oktober 2008
De Dag van De Brabantse Bus & Het Brabantse Biggetje...
Eerst van de week naar Assen gereden om een bus te bekijken.
Die werd het niet.
Straks naar Eindhoven voor een andere bus.
En...
Gister kreeg ik een mailtje met een voorstel om het zielige biggetje op te nemen.
Laten die mensen nu net vlakbij Eindhoven wonen.
Kan ik meteen even met ze kennis gaan maken en kijken of ze een geschikte plek hebben.
En...
Deze mensen wonen ook niet ver van de plek waar het biggetje nu verblijft.
Wat een toeval allemaal.
Zou het dan toch nog allemaal goed gaan komen?
Vrijdag 24 oktober 2008
De Dag van De Beren-Bevrijding!
Gister ontving ik een juichende SMS van Peter Klaver, die momenteel een week in Georgie verblijft:
Gisteren 2 beren opgehaald van rond de 3 jaar oud, meteen gecastreerd toen ze onder narcose waren.
Eergisteren 4 beren opgehaald van de Zwarte Zeekust en naar de dierentuin in de hoofdstad Tiblisi gebracht.
Al deze beren zaten in zeer slechte omstandigheden in te kleine kooien.
Nu krijgen ze ongeveer 50 keer zoveel ruimte en hun de toekomst is een berenbos!
Een beer zat vast aan een ketting om zijn hals, die ingegroeid was.
Mijn belangrijkste taak zit er nu op als er niet nog een een beer ontsnapt zoals gisteravond...
Nog in de late uurtjes een beer uit de boom moeten halen met verdoving. Zo is er altijd wat.
Er is 4 jaar keihard gewerkt om dit voor elkaar te krijgen, ruim 2 jaar heb ik er aan meegewerkt.
Nou als dat geen goed nieuws is!
Het lijkt hier vandaag wel Berendag, want de Familie Bofkont was al in een jubelstemming nu blijkt dat er zelfs in Duitsland animo is voor het helemaal afschaffen van de beertjescastraties in de bio-industrie...
Gieltje en Beertje (die zelfs voorstelde om voortaan Beer genoemd te worden) zijn apetrots. "Daar hebben wij ook een steentje aan bijgedragen! Wij zijn zelfs op de televisie gecastreerd! Ook onder narcose door Peter Klaver!"
Alle varkens maakten grote vreugdesprongen voor de bruine beren uit Georgie en om alle toekomstige beertjes uit de bio-industrie. Zelfs Lamme Zus deed mee.
Wel moest Billie Bofkont later aan de kleintjes uitleggen waarom Gieltje, Beertje, hijzelf, Pietje, Brammetje, Bonestaakje, Maximiliaan, Brutus, Zeeman, De Gebroeders Beer (!), Prins Harrie, Zwarte Prins, Theo en Wildeman ook gecastreerd waren, terwijl ze niet eens opgegeten zouden worden.
'Dat komt omdat de Familie Bofkont anders veeeeel te groot zou worden', vertelde hij.
De ieniemienies knikten. Daar had Billie Bofkont groot gelijk in...
Donderdag 23 oktober 2008
De Dag van Kletskoek & Gebakken Peren...
Weer een roze biggetje dat een thuis zoekt. Weer is er ergens een big cadeau gedaan voor de grap. Gevolg is dat de arme ontvangers met hun handen in het haar zitten. Die mensen wonen in keurige een eengezinswoning... Ze hebben een paar konijnen in de kamer lopen en het biggetje loopt die de hele tijd achterna en zit tegen ze aan te wroeten. Logisch, want het beestje komt zo bij de moeder vandaan en is op zoek naar een speen en warmte.
De konijnen zijn hier niet van gediend. Ook logisch, want dat is geen pretje om zo belaagd te worden. Met het gevolg dat het biggetje nu op zolder zit in een hondenbench. Ik heb een foto gezien. Hartverscheurend. Ook al zou deze big over 5 maanden naar de slacht gegaan zijn als het bij de boer gebleven was, dan nog zou het beter afgeweest zijn dan nu. Nu mist hij zijn broers en zussen en zit alleen in een kooitje op zolder.
Tot overmaat van ramp is het aan de diarree (vermoedelijk door verkeerde voeding), wat levensbedreigend kan zijn voor een big. De eigenaars terecht in paniek want de SKBN (overkoepelend orgaan van kinderboerderijen) zou gezegd hebben dat geen dierenarts het biggetje zal helpen, omdat het geen oormerk in heeft. (De boer heeft het verwijderd voor de big zijn erf afging...) Wat een kletskoek! Iedere dierenarts moet een dier in nood helpen. Wat heeft wel of geen oormerk daar nu mee te maken?
Dus wordt er hierheen gebeld en ge-smst dat het een aard heeft. Mijn eerste vraag was natuurlijk: "Waarom hebben jullie dit 'geschenk' geaccepteeerd?"
"Het biggetje stond voor we het wisten al in de kamer"...
Ja. En dan wordt je overspoeld door gevoelens van vertedering en zorgdrift. En is er geen weg meer terug. En zit je met de gebakken peren! Het is maar al te begrijpelijk allemaal.
Maar wat ook zo langzamerhand begrijpelijk moet worden dat ik dat biggetje niet meer opneem. Ieder dier wat er nu nog bijkomt, gaat ten koste van de anderen. Ik heb er nu al zo'n heksentoer aan om ze allemaal genoeg aandacht te kunnen blijven geven.
Enfin.
Ik heb de diarree 'per foto laten opsturen' en ze geadviseerd over voeding en hoe die diarree te stoppen. En nu maar hopen dat het helpt. Ondertussen ben ik naarstig op zoek naar een adres.
Wat een onverantwoordelijke daad weer. Zowel van de zogenaamde vrienden die deze biggengrap hebben uitgehaald als van de boer, die de big heeft meegegeven.
Gistermiddag waren hier opnames voor Villa Achterwerk. Deze keer niet over de achtergrond van de Bofkonten, maar over wat er leuk aan is om varkenshoedster te zijn en wat er niet leuk aan is. Ik heb dus alles laten zien wat het gevolg is van het hebben van varkens. Deuken in mijn auto, een kapot gewroette houten vloer, een groot gat in het raam, foto's van de ravage binnen als ze weer eens ingebroken hadden, hun schrammen en wondjes als gevolg van de voortdurende vechtpartijtjes etc.etc. Maar ja het geven van een flesje aan Pietje was wel weer zo leuk, dat het al die andere ongemakken weer teniet deed. En zo zijn de Villa Achterwerk mensen weer helemaal verliefd vertrokken...
Trouwens een van hen werkte vroeger voor Het Lagerhuis en kende me daar nog van toen ik de juryvoorzitter mocht zijn. Het Lagerhuis! Dat is ruim 7,5 jaar geleden! Ik wist nog precies welke datum: 24 maart 2001. Ja wat wil je? Dat ging toen om de MKZ. Dat weet ik allemaal nog als de dag van gister. In ieder geval gaat zij moeite doen om die uitzending te achterhalen. Die heb ik zelf namelijk nooit gezien.
Verder zijn Pietje en zijn Vondelparkgrietje samen de hele grote varkenswereld aan het verkennen. Regelmatig zie ik 2 hele kleine stipjes in de verte tussen het hoge gras. Het gaat hartstikke goed met ze.
Straks ga ik naar Assen, proefrijden in een Mercedesbus.
Wie weet, wordt dat de nieuwe varkensambulance...
En dan nu over naar het fotodagboek van Swientie & Juffrouw Loes:
Woensdag 22 oktober 2008
De Dag van Mensenwelzijn & Dierenwelzijn...
Leuke klus gister.
Ik moest de kennismakingsrituelen tussen 2 fuserende mensenwelzijnsorganisaties een slinger geven. Spekkie naar mijn bekkie dus.
En natuurlijk heb ik gedemonstreerd hoe mijn varkens vormgeven aan hun fusies.
Want geen grotere experts op het gebied van fusies dan Familie Bofkont.
Op Het Beloofde Varkensland wordt er aan de lopende band gefuseerd.
En dat dat bepaald niet van een leien dakje gaat, heb ik die organisaties uit de doeken gedaan. Maar juist ook dat mensen daar een voorbeeld aan kunnen nemen.
Lang niet iedereen zit te wachten op een fusie.
Er wordt te snel voorbij gegaan aan alle verschillende gevoelens die een fusie oproepen.
'Raak ik mijn identiteit niet kwijt? 'Ik zie enorm tegen de bedrijfsverhuizing op.' 'Ik heb helemaal geen zin om te fuseren. Waarom kan niet alles bij het oude blijven?'
En natuurlijk zaten er een paar muiters tussen gister. De rebelse Wildemannen en de Gebroeders Beer kon ik er zo uitpikken. Maar er zaten ook zoete Billie Bofkonten tussen, meegaande Beertjes en een puberale Zwarte Prins. Bont gezelschap dus. Leuk! Ik hou van weerstand in een groep, daar heb ik tenminste kluif aan en is er werk aan de winkel.
Aan het eind van de dag was iedereen opgelucht. Er was letterlijk lucht gekomen in deze fase van het fusieproces en iedereen zette zijn beste beentje voor tijdens de slotpresentaties.
Zeker een dag om met plezier op terug te kijken!
En dan nu over naar het fotodagboek van Swientie & Juffrouw Loes:
Maandag 20 oktober 2008
De Dag van Liefde op het Eerste Gezicht...
Een bont gezelschap gister van Familie Bofkont Fans. Het werd een prachtmiddag. Een zeer kleurrijke motorman riep bij binnenkomst al dat hij per se met Maximiliaan op de foto wilde, omdat ze zo op elkaar lijken. En hij kreeg gelijk.
Het was liefde op het eerste gezicht. Maximiliaan poseerde als een volleerd fotomodel. Zoals hij dat doet, dat kan alleen Max maar. Wat is dat toch een bijzonder beest, die Max. Zo sensitief. Kijk hem nou toch eens staan! Cool, calm en collected. Wat een popster. En toch ook zo samen met zijn aanbidder. En uitgerekend hij werd zo te grazen genomen worden door die rotstudenten.
Zijn aanbidder vertelde dat er bij studenten in Delft (!) 2 biggetjes waren aangetroffen in huis. Het zou afgelopen week in de krant gestaan hebben.
WIE HEEFT DAT GELEZEN EN KAN MIJ OVER DAT ARTIKEL INFORMEREN?
Heel graag naar mail@dafnewesterhof.nl
Dan ga ik daar nog even achteraan...
Ook liefde op het eerste gezicht is de tekening van Mickey. Kijk nou toch eens hoe Lamme Zus er stralend bij zit, bewonderd en bewierookt door Mickey en haar zus Lara, de Lompe Fee. (De Lompe Fee? Ja. Dat leg ik een ander keertje nog wel eens uit, hahaha).
En wat een vooruitziende blik heeft Mickey gehad! Want Lamme Zus zit en 'loopt' er nu ook zo bij. Vrolijk, smullend van lekkere hapjes, rommelend in haar achtertuin, ruziemakend met Zwarte Prins. Kortom, het lijkt wel een beperkt volwaardig varkensleventje. We houden onze vingers gekruist...
En dan...is Juffrouw Loes voor de eerste keer berig. En dat mag de hele wereld van haar weten. Sterker nog, dat moet de hele wereld van haar weten. Als een voetzoeker belaagt ze iedereen die ze in haar vizier krijgt. Wat een oerdrift! Daar gaan we nog veel van horen...
En zo gaat de Familie Bofkont weer een nieuwe week in.
Met zo'n dag als gister, worden dat vast goede dagen. Pietje is weer terug als nooit tevoren, het Vondelpark Vondelingetje laat zich door haar fans op haar buikje kriebelen, Vrouw Vos draait weer helemaal mee, Lamme Zus is blij, kortom wat willen we nog meer?
Weer zo'n moordmiddag!
De hele fotoreportage volgt later deze week...
De volgende Moordmiddag bij Familie Bofkont is op zondag 9 november.
Klik hier voor de info...
En dan nu over naar het fotodagboek van Swientie & Juffrouw Loes:
Zaterdag 18 oktober 2008
De Dag van De Kunst Van Het Zijn...
Prachtige documentaire gezien over Harry Mulisch (zie uitzendinggemist.nl). Sober en intiem. Hij schijnt al 7 jaar niet meer te schrijven. Het is gewoon gestopt, net zoals het gewoon op een dag begonnen is na het schrijven van een verhaal.
Hij rookt ook geen pijp meer. Zijn hele leven wel 20 per dag.
Op een dag nam hij een trekje en vond het niet lekker meer. Nooit meer gedaan.
Wat mij het meest bezighoudt over deze indrukwekkende docu is dat het hem allemaal is overkomen. Het had dus niks te maken met een wil.
Staat haaks op al die hysterische 'Secrets en Tsjakkaa's', luchtbellen, gebaseerd op geforceerde wilskracht.
Geeft te denken...
Pietje is gister weer naar buiten geweest.
Vandaag nog een laatste antibioticaprik en dan moet hij het zelf weer zien te redden.
Zo te zien gaat dat wel lukken.
Lamme Zus is ook opgetogen en stond vanochtend al weer buiten te rommelen.
En morgen een workshop waar ik veel zin in heb.
Allemaal ingredienten dus voor een goed weekend!
Vrijdag 17 oktober 2008
De Dag van Lekker Smeuiig Brood & Onbegrepen Beertjes & Pietje...
Aldi en Lidl stappen helemaal over op varkensvlees, afkomstig van ongecastreerde beren. Via de dreiging van een rechtszaak, aangespannen door VIN, zijn ze overstag gegaan.
Eindelijk!
Dit is de enige echte oplossing mensen! De castraties die nu onder verdoving plaatsvinden is een kul-oplossing. De stress om de biggen op hun kop in de CO2 houder te plaatsen, is enorm. En wat betreft de napijn, die blijft net zo hard bestaan.
Heel erg jammer dat dit in gang gezet is, want deze methode zal zeker de komende 10 jaar gehandhaafd blijven, omdat er enorme investeringen mee gemoeid zijn.
Ik kan me zo voorstellen dat niemand er nog een touw aan vast kan knopen. Mensen roepen hier vaak verheugd tijdens de workshops "Maar de onverdoofde castraties zijn toch allang voorbij?" (als ze al wisten dat biggen zonder narcose gecastreerd worden...).
Het zit zo:
1.
De meeste varkens die in Nederland 'geproduceerd' worden, zijn bestemd voor de export. Al deze biggen worden ZONDER narcose gecastreerd, omdat het buitenland dat zo wil. DAT ZAL ZO BLIJVEN.
2.
Voor de varkens die bestemd zijn voor Nederlandse consumptie, is voor een deel daarvan de castratie met CO2 verdoving ingezet. Alleen ALDI EN LIDL zeggen te willen overstappen op de verkoop van varkensvlees, waarvan de biggen NIET MEER GECASTREERD worden. De rest van de supermarkten dus niet.
3.
Dus wie varkensvlees eet - en wie doet dat niet, denk aan: Een broodje ham, een broodje friacandeau, een broodje worst, erwtensoep met worst, uitgebakken spekjes over de salades, zuurkool met een speklapje, andijviestamppot met een karbonaadje, witlof met een braadworst, prei met een hamlapje, stukjes vlees op de pizza, maar ook gemalen varkensharen door het brood voor de smeuiigheid, etc. etc. etc, : Koop dat varkensvlees alleen nog maar bij Aldi en Lidl. Koop dus nooit meer ergens anders varkensvlees.
Op de site van de Telegraaf komen tientallen reacties binnen, varierend van 'Wat kan mij dat schelen of varkens wel of niet met verdoving gecastreerd worden, zolang ik mijn stukje vlees maar krijg', tot 'Wat geweldig goed nieuws voor de biggen!'
Maar ook deze, waaruit weer blijkt hoe weinig mensen van varkens afweten:
Castratie is niet alleen voor het zogenaamde stinken. Het is vooral een middel om de hormonen niet te laten opspelen. Een gecastreerde big is nu eenmaal veel rustiger dan eentje waar de hormonen door het lijf gieren. Principe van de eunuch. Dat er een plaatselijke verdoving gebruikt wordt lijkt me wel gewenst. Heb van nabij een onverdoofde castratie meegemaakt en is niet echt een pretje dat gekrijs. Ik denk dat ik het zelf ook niet zo'n pretje zou vinden. Overigens is de big wel gelijk rustig na de ingreep.
Dat laatste zinnetje: 'Overigens is de big wel gelijk rustig na de ingreep'. Hoe vaak ik dat wel niet gehoord heb van mensen die ooit een live castratie meemaakten. Hallo mensen, wordt wakker! De big in kwestie geeft geen kik meer OMDAT HIJ IN EEN SHOCK IS. (En niet omdat hij er blijkbaar toch niet zoveel pijn aan ondervond...).
Arme Pietje, die helaas al gecastreerd werd voor ie bij mij kwam (met een roesje door de dierenarts) maar daarna geen pijnstillers kreeg, heeft na de castratie een paar dagen met een slepend achterlijfje gelopen... Ik bedoel maar.
En nu we het toch over Pietje hebben: Peter informeerde gister hoe het met hem is en was hoorbaar verrast dat Pietje zijn 42 graden koorts overleefd heeft. Maar Pietje blijft voorlopig een zorgenkind, want het volgende doet zich voor: Pietje probeert voortdurend zijn Vondelparkgrietje te dekken! Nou moe! Dat betekent dus een mislukte castratie destijds...Ook dat nog. Inmiddels heb ik het telefoonnummer van die dierenarts achterhaald. Die zal ik straks maar eens gaan bellen om wat navraag te doen...
Er kwamen gister mooie kaarten voor Pietje. Elmar Broekman uit Nieuw Buinen maakt een geweldige tekening. Iedereen weer heel hartelijk bedankt!
En dan nu over naar het fotodagboek van Swientie & Juffrouw Loes:
Donderdag 16 okober 2008
De Dag van Het Gaat Een Stuk Beter Met Pietje!
Het snelle handelen met Pietje heeft zijn leven gered.
De injecties met antibiotica en pijnstillers zijn goed aangeslagen.
Dezelfde avond liep ie alweer in de rondte.
Zo gek met biggen. Het ene moment zijn ze letterlijk doodziek,
maar als ze dan met succes behandeld worden, kunnen ze ook weer snel op de been zijn.
Heel extreem dus. Nou ja, verbaast me eigenlijk ook niks, het zijn varkens...
Dieren verzorgen blijft een kwestie van voortdurend observeren, uit je doppen kijken,
om de minste verandering in gedrag te kunnen constateren.
En dan als de wiedeweerga handelen. Onzettend mazzel dat we meteen bij Jeannet terecht konden.
Maar wat Pietje nou heeft/had? Dat is onduidelijk en dat zal het ook blijven.
42 graden wijst op een ontsteking, waar wat zou er dan ontstoken kunnen zijn?
Wat onhandig is, dat Peter ver weg zit momenteel, dat zat ie fysiek nauurlijk altijd al,
maar nu is hij zo druk met de zeehondjes dat hij ook telefonisch niet altijd meer bereikbaar is.
Gelukkig is alles goed gekomen en smult Pietje samen met zijn vriendin van een grote bak druiven, die afgelopen weekend werd gebracht door 2 heel aardige mensen.
En dan nu over naar het fotodagboek van Swientie & Juffrouw Loes:
Dinsdag 14 oktober 2008
De Dag Met De Onverwachte Wending...
Vanochtend in de startblokken voor nog een draaidag in de PC voor het programma van Jort Kelder. Maar Pietje voelt zich niet lekker. Even temperaturen: 42 graden koorts! Paniek! Peter bellen. Geen gehoor. Ingesproken: Met spoed terug bellen!
Een poosje later ligt Pietje te trillen. Even later voortdurende schokjes. Camerateam afgebeld. Pietje gaat voor alles. Morgen dan? Geen idee. Misschien. Eerst wachten hoe het met Pietje gaat. Peter belt: Geen seconde te verliezen. Onmiddellijk met Pietje naar Jeannette, de poezendokter. Het is erop of eronder. 42 graden koorts is teveel, zelfs voor Powerpietje.
Pietje krijgt prikken en ligt uitgeput op de behandeltafel. Thuisgekomen is zijn temperatuur al gedaald tot 41 graden. Een uurtje later al tot 40,5. Dat geeft hoop.
Op aanraden van Peter roosvicee en vla gegeven. Gelukkig, Pietje eet het met smaak. En nu is het afwachten. Met de juiste prikken en een overdosis liefde en aandacht moet Pietje toch een kans maken. Daar ga ik gewoon vanuit. PIETJE MOET BIJVEN!
Maandag 13 oktober 2008
De Dag van De Dames-Oerkrachten & Vechten met de Beer...
Straks komt Patricia Steur met visagist voor de fotoshoot voor haar boek:
100 gepassioneerde vrouwen. Zat vannacht wat van haar werk te googelen. Ben heel benieuwd wat ze hier gaat doen. En of het lukt, want Miss Piggy en BabyBig zijn allebei berig en dat gaf gister al zo'n tumult, dat we maar moeten afwachten of er rustig gewerkt kan worden... Iedereen schrikt daar ook altijd zo van. Logisch, want er komen wat oerkrachten vrij en de geluiden die de dames erbij produceren zijn niet mis.
Daar komt bij dat Zwarte Prins in de pubertijd is aanbeland. Hij vecht met iedereen die maar langskomt, zelfs met zijn eigen moeder, of beter gezegd juist met zijn eigen moeder. En wel dus iedere nacht nog lekker tegen haar aanslapen...
Maar als ik het werk van Patricia zo zie, is ze wel wat gewend.
We zien dus wel wat er van komt.
Over oerkrachten gesproken: Lamme Zus heeft gister drie vreugdesprongen gemaakt!
Zij weet ook wel hoe ze verwarring moet zaaien, die Lamme Zus...
Zondag 12 oktober 2008
De Dag van Een Zelfgebakken Pizza Voor Lamme Zus...
"Gewoon een spuit geven, dan hoef je er ook niet meer naar te kijken", zei onlangs een bezoekster bij Lamme Zus.
Tja. (zou Martin Bril nu opgeschreven hebben).
Des te blijer was ik met de zelfgebakken pizza voor Lamme Zus door boertje Donald. En zijn zussen brachten een heerlijke taart voor haar mee, heel mooi opgemaakt met vers fruit. Ook zelfgemaakt.
Het werd een bijzondere avond. De foto's van de jonge, nog kleine Lamme Zus kwamen er bij, we hebben veel heen en weer gepraat over wat er nog voor mogelijkheden voor haar zijn, en kwamen steeds tot een letterlijk dood punt. Geen dus. Boertje Donald had ook nog een mooi gedicht voor Lamme Zus gemaakt met een grote strik en zijn zus stuurt waarschijnlijk nog een tekening op van Lamme Zus in een luie stoel met allemaal bedienden om haar heen.
Zo was het gisteravond ook. Ik denk dat er op de hele wereld geen geliefder varken is dan Lamme Zus. Lettelijk het stralende middelpunt onder het romantische licht van de warmtelamp. Iedereen zat in een kring om haar heen. De 3 oude haanjes zaten van bovenaf hun stok alles gade te slaan terwijl Lamme Zus werd bewonderd en bewierookt dat het een aard had.
En gesmuld dat ze weer heeft! Maar deze keer had ik het anders aangepakt. Van alle lekkers, dat iedereen had meegebracht, ging wat in een grote bak. Lang niet alles. Dat heeft ze in een keer opgegeten en de rest heb ik bewaard voor vandaag.
Toen iedereen weer weg was, heb ik de krant nog bij haar gelezen. Ze was onrustig, wilde steeds overeind komen. Dat lukte niet, ze werd kwaad van frustatie, en uiteindelijk doodop.
En nu komt het er dus op aan.
Wat Moet Ik Doen En Wanneer?
Zaterdag 11 oktober 2008
De Dag van Slagroomtaart & Bier...
Lamme Zus is gisteravond zo schandalig verwend, dat ze geen pap meer kon zeggen. Zelfs een lekker donkerbruin biertje ging er niet meer in. Bepakt en bezakt met slagroomtaarten, soesjes, koeken, vruchten en bier kwamen haar fans aanzetten. De meesten hadden haar nog nooit zien staan.
Nu dus wel. Lamme Zus wilde niks missen van haar avondje en stond letterlijk met haar neus vooraan. De koffie en cake die ik voor ons zelf had klaarstaan (verschil moet er zijn) waren ook niet veilig voor haar nieuwsgierige neus.
Vanavond wordt het nog drukker en dan zal ik de hoeveelheid lekkers toch wat gaan doseren. Want morgen is er weer een dag en overmorgen ook. Lamme Zus is voorlopig toch nog niet van plan om op te stappen, dus iedere dag een stuk taart lijkt me dan toch verstandiger. Waarschijnlijk denkt Lamme Zus daar heel anders over, maar het is voor haar eigen bestwil.
Ze heeft ook enorm genoten van alle aandacht en toen ze even wilde uitrusten, draaide ze haar koppie zo naar ons toe, dat ze geen woord hoefde te missen. Zo'n paradijselijke avond zou je ieder varken toch toewensen.
Met dank aan haar verwenners!
PS
Vanochtend lag Lamme Zus in het zonnetje. Een tevredener varken heb ik zelden gezien...
Vrijdag 10 oktober 2008
De Dag van Gast aan Tafel...
Familie Bofkont heeft regematig een gast aan tafel. Of beter gezegd: gasten. Soms zit er wel een heel stel tegelijkertijd aan tafel: eksters. Met een hoop gekwetter en gefladder strijken ze neer op de ruggen van mijn Bofkonten. Ze pikken graantjes weg en huidschilfertjes en dat allemaal tot wederzijds genoegen.
Dat getrippel en gepik op de varkensruggen heeft het effect van een acupunctuurbehandeling. Het werkt kennelijk heel ontspannend, want af en toe zie ik Wildeman er zelfs bij omvallen.
Wildeman ontwikkelt zich als een echte keiler (everzwijn mannetje). Hij leeft min of meer solitair, komt iedere ochtend mee-ontbijten, maar daarna maakt ie zich weer uit de voeten. Gister zag ik hem in de verte struinen in zijn eentje. Fraai gezicht, zijn silhouet in de weilanden tegen de skyline van Uithoorn aan.
Toen ik een paar uurtjes later boodschappen ging doen, stond ie ineens weer knorrend voor mijn neus. Even het thuishonk aantikken en een aai halen. Want keiler of niet, aangehaald worden is voor geen enkel zichzelf respecterend varken te versmaden...
En onderstaande log van een Nederlandse boer die naar Frankrijk is geëmigreerd, las ik op de site van het Agrarisch Dagblad. Wildeman mag maar wat blij zijn, dat hij niet in Frankrijk woont...
Wereldblog
De mais is goed volgens de zwijnen
09 okt 2008 10:30
Onze mais was dit jaar een lustoord voor zwijnen. We hebben daarom de plaatselijke jachtvereniging gevraagd om er eens wat aan te doen. Dat levert een groot feest op.
De herfst is begonnen en de meeste oogsten zijn binnen. Alleen de korrelmais staat nog op het land, die wordt eind deze maand pas geoogst. De wilde zwijnen, hier sangliers genoemd, hebben nu als enige schuilplaats de bossen en de maisvelden.
Dol op sappige mais
In de zomer trekken ze voor het eerst de mais in als die nog groen en vers is. De zwijnen houden van sappige mais. Is die eenmaal droog, dan vinden ze er niet veel meer aan. In juli en augustus hebben we er dan ook veel schade van. Hele zwijnenfamilies (soms tien en meer dieren) houden dan huis in de mais. Ze walsen daarbij tientallen vierkante meters plat.
Hele plant plat voor één hapje kolf
Wat mij het meeste stoort is dat de zwijnen de hele plant vernietigen om alleen maar één hapje uit de kolf te nemen. Daarna storten ze zich op een andere plant. Veel schade om niks!
Ik ben niet voor en ook niet tegen de jacht. Maar op dit soort momenten vind ik dat er echt iets moet gebeuren. Het wilde zwijn heeft namelijk geen natuurlijke vijand meer sinds Obelix.
Jagen mag overal, tenzij...
Aangezien we in een reserve liggen, mag er niet gejaagd worden. Dit hebben we vrijwillig zo gedaan, omdat we er niet van houden regelmatig vreemd volk op het land te hebben. We willen ook geen gevaar lopen.
Hier in Frankrijk is het in feite net het omgekeerde van Nederland. Hier hebben de jagers het recht om overal te gaan jagen, tenzij anders vermeld staat. De eigenaar van de grond moet de stap ondernemen, dus er een reserve van maken of de jacht totaal verbieden.
Veel jagers, veel ongelukken
Er zijn veel jagers in dit land: 1,4 miljoen op 58,7 miljoen inwoners. De Franse jagers worden in de politiek gesteund zowel door de linkse als de rechtse partijen. Alleen de Groenen durven tegengas te geven.
Iedereen kan in Frankrijk jagen in zijn eigen gemeente. Natuurlijk moet hij of zij wel in het bezit zijn van een jachtvergunning.
Elk jaar gebeuren er natuurlijk ongelukken, gemiddeld 170 per jaar. Dat geeft 25 dodelijk gewonden en 62 zwaargewonden. Daarbij zijn 20 niet-jagers betrokken.
Klopjacht met vijftig man
Omdat ik veel schade in de mais heb én in een reserve lig én er iets aan wil doen, heb ik de plaatselijke jachtvereniging gevraagd om assistentie. Deze besloot daarop om een klopjacht te organiseren.
Dat vergt een hele organisatie. Dagen van tevoren gaat een speciale delegatie op zoek naar verse sporen om de zwijnen zo goed mogelijk te lokaliseren. Aan de hand daarvan word een heel aanvalsplan uitgedacht. Iedere jager die meedoet, krijgt een plaats aangewezen. Die plaats is zo gekozen dat de kans op ongelukken het kleinst is.
Van start na royaal wijn en stokbrood
De dag zelf begint bij een buurman in de schuur, om 8.00 uur zaterdagochtend. Bij ontvangst is er een rijkgevulde tafel met wildpaté en rode wijn, Franse kazen met zoete witte wijn, stokbrood en voor de liefhebber een kan met koffie.
Dan is het zover. Ruim 50 man present en iedereen op z'n post, de jacht kan beginnen. De honden worden losgelaten en het bos in gestuurd, het plan is om van links naar rechts het bedrijf over te gaan. Na 15 minuten is het al raak: zes zwijnen gesignaleerd. Er word aardig geschoten: twee zwijnen zijn geraakt, één dood.
De jacht gaat verder gedurende de hele ochtend tot 12.00 uur. Dan valt het resultaat tegen: 25 gezien, maar niet meer dan vijf gedood.
De 'buit' wordt meegenomen naar de schuur waar het allemaal begonnen is, en er wordt nog lang nagepraat. Over van alles en iedereen, maar ook over de mais van die 'Hollanders', (die nog zo slecht niet is...). De laatste jagers gaan om 15.00 uur huiswaarts, tijd voor een middagdutje.
Volgend jaar totale controle over de jacht
Voor volgend jaar overwegen we om een chasse gardée aan te vragen. Dan beslissen wij wie komt jagen op ons land, en is jagen dus verboden voor iedere buitenstander.
En dan nu over naar het fotodagboek van Swientie & Juffrouw Loes:
Donderdag 9 oktober 2008
De Dag van De As van Opaatje en Meneer Betsie...
Opaatje is weer terug op Het Beloofde Varkensland. In as. Twee blikken. Een grote en een kleintje. Nu een mooie dag afwachten voor de verstrooiing. Misschien op Allerzielen, begin november? Op weg naar het crematorium kwam ik weer langs Het Zielige Varken. Een oversized hangbuikzwijn, alleen, op een landje bij een soort Frans landhuis. Een schat van een beest.
Vorig jaar had ik haar al ontdekt (met de crematie van Donker Wijffie). Ze heet Betsie en maakt eigenlijk niet een echt zielige indruk, maar toch zit ze als zodanig in mijn systeem. Overigens blijkt het een gecastreerde beer te zijn, kwam ik gister achter. Ik sprak de eigenaar nog even, ook net als vorig jaar, en die heeft geen idee. Bleef bij hoog en laag volhouden dat het een vrouwtje is, hahaha. Ik heb hem aangewezen waar de piemel zit en nog bleef hij me ongelovig aankijken.
Maar waarom Meneer Betsie dus als een zielig varken in mijn hoofd zit, is omdat hij geen stro heeft. Hij slaapt in een open container, geen deurtje dus en ook geen stro als bescherming tegen kou, wind en regen. Vorig jaar bracht ik hem ook al een baal stro. 'Dat was ik net van plan' riep de eigenaar toen. 'Het stro is net op!' Ja, ja. Daar geloofde ik toch al niks van en gister kwam ik er achter waarom.
We hadden deze keer 2 strobalen meegebracht. 'Doe maar eentje' zei de man. 'Die andere bewaar ik wel, anders wordt het misschien wat veel'. Hij was er zichtbaar ongemakkelijk mee. Even later ontviel het hem, dat stro wel een hoop rotzooi geeft. Aha. Die ken ik. Dat heb ik al zo vaak op kinderboerderijen gehoord. 'Niet teveel stro. Dat geeft zo'n troep'. Met gevolg dat de arme varkentjes nauwelijks en in geval van Meneer Betsie helemaal geen stro krijgen.
Dat varkens een onherroepelijk natuurlijke behoefte hebben aan materiaal om onder weg te kruipen, bleek uit de losse takken die we in zijn container vonden. Die had Meneer Betsie verzameld van het landje en mee naar zijn slaapplek genomen. De arme schat.
In ieder geval heeft Meneer Betsie nu een lekker royaal opgestrooid strobed. De man wilde mij ervoor betalen. 'Nee hoor. Dat is een cadeautje.' Toen kreeg ik een zoen. Geen onaardige man, vol lof over zijn lieve varken, dat dan weer wel, maar geen stro. Wat zal ik doen? Over een paar weken weer eens gaan kijken? Met een paar nieuwe balen? Want ineens dacht ik, hij haalt het weer weg zodra ik uit het zicht verdwenen ben.
Verder nog een emmertje appels voor Meneer Betsie en o wat was dat dier blij. Ik had ook nog een paar appeltjes in zijn slaaphok verstopt onder het stro, maar toen ik wegreed, zag ik dat hij die al gevonden had. Aandoenlijk beest. Ik ben als een blok voor hem gevallen. Als de eigenaar gezegd had, neem 'haar' maar mee, had ik het gedaan.
Maar hij zei het niet.
Woensdag 8 oktober 2008
De Dag van De BN'ers (Beklagenswaardige Nertsen...)
De Tweede Kamer beslist morgen over het lot van de nertsen.
Kijk wat Jan Mulder over ze schrijft in de Volkskrant:
Wanneer de vacht glanst, pakt de fokker de nerts uit de kleine kooi
en steekt een pook met een enorme hoeveelheid stroom in hun anus.
Je ziet de oogjes op een verschrikkelijke manier verstarren.
De dood is pijnloos en onmiddellijk.
Maar beter is ermee op te houden.
Met inbegrip van schadeloosstelling van de gedupeerde fokkers.
Ik heb het wel eens gezien op film.
De adem stokt in je keel, zo bruut als dat gaat.
Dat beeld vergeet ik van m'n leven niet meer.
Daar hebben dus mensen over nagedacht,
over die verkrachting onder stroom als effectieve dodingsmethode.
Verbijsterend.
Onderstaande lijst met handtekeningen komt van Bont voor Dieren. Dat zijn er nogal wat. Daarnaast was er nog een lijst met 60.000 handtekeningen van mensen uit het hele land. Opvallend op de VIP lijst (nou ja VIP, ik hou het in mijn geval maar op Very Important Pigs...) is dat er een stel nieuwe namen bijgekomen zijn, zoals bijvoorbeeld Maria Goos, Henny Huisman. Dat is goed. Hoe meer mensen met mediabekendheid hun stem laten horen, hoe beter.
VIP's zeggen 'NEE!' tegen nertsenfokkerij
Hans Appenzeller
Carolien van den Berg
Vincent Bijlo
Peter Blok
Jacqueline Blom
Jan Bonjer
Tamara Bos
Mette Bouhuys
Claudia de Breij
Roxane Catz
Paul Cliteur
Mike van Diem
Toon van Driel
Thierry Duval
Erno Eskens
Elsbeth Etty
Bob Fosko
Martin Gaus
Wilbert Gieske
Ronald Giphart
Maria Goos
Sander de Heer
Marijke Helwegen
Doesjka van Hoogdalem
Henny Huisman
Gerrit de Jager
Ellen Jens
Mijke de Jonge
Brigitte Kaandorp
Jort Kelder
Mensje van Keulen
Yvonne Keuls
Kasper van Kooten
Yvonne Kroonenberg
Gurkan Kucuksenturk
Esmee Lammers
Joram Lürsen
Geert Mak
Belinda Meuldijk
Marian Mudder
Hilmar Mulder
Jan Mulder
Marcel Musters
Charlotte Mutsaers
Theo Nijland
Paula van der Oest
Hein Offermans
Cindy Pielstroom
Emile Ratelband
Michiel Romeyn
Adelheid Roosen
Maarten van Roozendaal
Maarten van Rossem
Wim T. Schippers
Coco Schrijber
Loretta Schrijver
Jan Siebelink
Susan Smit
Huub Stapel
Jan Terlouw
Maarten Treurniet
Hans Ubbink
Georgina Verbaan
Leon Verdonschot
Annemiek Verdoorn
Sanne Vogel
Martin van Waardenberg
Guido Weijers
Dafne Westerhof
Bob Wind
Henny Huisman is dierenactivist (van de RTL Boulevard site)
Henny Huisman stond vandaag voor de deur van de Tweede Kamer om te demonstreren. Hij was daar onder andere met Georgina Verbaan om de nertsenfokkerij aan de kaak te stellen. Karen van Holst Pellekaan, onder andere bekend van Loenatik, is de brandbrief begonnen. Ze vindt het belachelijk dat er nertsen gefokt worden alleen maar om als luxeproduct verkocht te worden aan Russiche kakdames.
Henny en zijn BN'er-vrienden waren in Den Haag om zo'n zestigduizend handtekeningen aan te bieden. “Een koe die dood is, en het vlees is opgegeten, dan kun je van de huid kun je schoenen maken of een jas, dat is een ander verhaal. Deze beestjes worden expres in de kou gelaten, zodat ze eerder een dikke vacht hebben, dan worden ze vergast en gevild", vertelt Henny.
Ik eindig maar gewoon met een foto van mijn koeien, gister gemaakt. Rosa & Griet doen gelukkig waar ze zelf zin in hebben, bijvoorbeeld mijn geliefde bomen kaalvreten. De boomgaard is een kerkhof geworden. Alle fruitbomen zijn gesneuveld door hun lange, begerige tongen.
Geen heerlijke pruimen meer, geen appels, geen peren. Erg jammer, maar wat kan het eigenlijk schelen? Ze leven die twee! En hoe!
En dan nu over naar het fotodagboek van Swientie & Juffrouw Loes:
Dinsdag 7 oktober 2008
De Dag van Oh Oh Die Doerakken Van Varkens Toch...
Ik dacht: 'Wat hoor ik toch', maar dommelde weer in.
Even later: 'Zeker een katje dat ergens vanaf gesprongen is'.
Weer wat later: 'Het zullen toch geen ratten zijn?'
Nog wat later: ' Nee, het moet Pietje zijn met zijn Vondelparkgrietje.'
En ik draaide mij nog eens lekker om.
Deze bedscene speelde zich vanochtend in alle vroegte bij de Familie Bofkont af.
Tot ik ineens rechtop zat: 'DE VARKENS! Natuurlijk! Het zijn de varkens!'
Toen ik de deur van de melkerij openrukte, stond ik oog in oog met Meneer Klaver, Brammetje en Mokkeltje.
Wildeman stak net zijn lange smalle snoet om de deur. Lekker! Gaan we weer!
Net gister de auto's leeggetrokken en de brokstukken van een geslaagde dierendag naar binnen gesleept. Die troep ruim ik morgen wel op, dacht ik nog.
Nu weet ik dat mijn varkens dus hebben ontdekt hoe de klink werkt van de buitendeur. Knap van ze, want geen mens die niet bekend is met het hang- en sluitwerk van boerderijdeuren, krijgt die deur ooit open. Maar mijn varkens dus wel.
En een gewaarschuwde Dafne moet nu voor 2 gaan tellen. Nu ze het weten, is die deur nooit meer veilig. Die moet dus voortaan voor altijd op de grendel.
Maar genoten dat ze hebben die 3! De hele melkerij staat vol met voer en dozen appels, meloen, ananassen etc. Nog een wonder dat niet de hele familie er al stond. De ravage had 10 keer erger kunnen zijn.
Gelukkig ging dit keer het cliche wel op:
Varkens zijn liever lui dan moe. De rest lag gewoon nog op 1 oor. Net als ik...
En dan nu over naar het fotodagboek van Swientie & Juffrouw Loes:
Maandag 6 okober 2008
De Dag van Laat Lamme Zus Het Zelf Maar Bepalen...
Die Lamme Zus. Is ze ineens een stuk beter dan ze in tijden was.
Ze komt overeind als ik met appelsap aankom en ze gaat soms naar buiten om de afgewaaide blaadjes op te eten. Waarschijnlijk omdat ze nu veel sterkere pijnstillers krijgt, maar toch. Ze is in geen tijden meer naar buiten gegaan. En nu haar laatste week in gaat, dus wel. Misschien wil ze er nog een weekje aan vast plakken, of een paar dagen extra.
Dat is zo oneigenlijk met euthanasie. Je moet het van te voren afspreken, er komen agenda's bij te pas. Terwijl je het eigenlijke uur pas zou moeten kunnen bepalen, als het moment daar is. Dat zijn verschrikkelijke afwegingen.
Mijn eigen arme zus die in 2006 zo vreselijk ziek was, dat ze niet meer kon. Ik ben met haar zoon naar de huisarts gegaan. De procedure werd in werking gesteld. Er werd een tijd afgesproken, de volgende dag, vroeg in de avond. Wat was dat zwaar. Ieder uur keek ik op de klok. Morgenavond om 18.00 uur is het zover. De volgende ochtend vroeg, vlak voordat ik naar haar toe zou gaan, belde haar zoon. De huisarts hoefde niet meer te komen. Ze was 's ochtends vroeg op eigen kracht voor eeuwig ingeslapen.
Weet je wat ik doe? Ik moet vandaag toch een aantal data opgeven voor de fans van Lamme Zus. Ik zet aanstaande zaterdag daar gewoon bij. Dan bel ik dokter Peter en zeg hem dat onze afspraak verplaatst moet worden. Tot nader order, omdat ik het zelf ook nog niet weet.
En dan moet Lamme Zus voorlopig zelf maar bepalen hoe ze het verder wil en vooral wanneer.
Dus:
Voor de vrienden van Lamme Zus die haar goed kennen (geen introducees),
jullie zijn welkom: Vrijdag 10 oktober of zaterdag 11 oktober vanaf 18.30 uur.
Graag van tevoren aanmelden per mail@dafnewesterhof.nl
En dan nu over naar het fotodagboek van Swientie & Juffrouw Loes:
Zondag 5 oktober 2008
De Dag van De Leukste Winkel Van De P.C. Hooftstraat...
Hoe leuk het gister was met Dierendag in de PC blijkt wel uit de mail die ik gisteravond laat nog ontving van een dame uit 's Hertogenbosch:
Beste Dafne,
Thuisgekomen van een dagje winkelen in Amsterdam komen mijn moeder en ik tot de conclusie dat een ontmoeting met u en de zwijntjes de mooiste herinnering is voor deze dag. Wij wisten eigenlijk niet meer waarom jullie er stonden: vanwege Dierendag of vanwege de bewustmaking van mensen om geen vlees meer te eten?
Ik heb zojuist de site bekeken en je wordt er echt helemaal blij van. Heel bijzonder zoals jullie voor dit stukje paradijs zorgen!
Als herinnering een foto, misschien een van de vele, maar toch… (gemaakt met mobiele telefoon, dus helaas niet helemaal zuiver).
Heel veel succes en dank voor de ontmoeting!
Dame uit Den Bosch
Dat is toch het mooiste compliment dat je ontvangen kunt als je 'Varkens PR' bedrijft?
Het mooie is: Ik heb gister met geen woord gerept over wel of niet vlees eten.
Niet nadrukkelijk niet of het bewust verzwegen, dat nou ook weer niet.
Maar de installatie in het busje en de ieniemienies hadden zo'n waanzinnige zeggingskracht, dat niemand daar omheen kon, daar hoefde je eigenlijk verbaal niks meer aan toe te voegen. Het was alleen maar feest en oergezellig en toch zit die boodschap er kennelijk onder.
En dan word je ook nog uitgeroepen als de mooiste herinnering van de dag. Bingo!
De complimenten gaan natuurlijk ook uit naar Dennis en Jaro.
Mens wat was dit weer een ouwerwetse Westerhof actie!
Wat was het weer een werk en wat was er aan alle kanten weer tijd tekort.
Het ouwe liedje: Gewoon dus weer een nacht doorhalen - en dat bedoel ik letterlijk, dus niet naar bed - verstand op nul en werken of je leven er van af hangt om alles op orde te krijgen. En het is dus weer gelukt. Om 6.00 uur 's ochends stonden we in een donkere, verlaten PC. Het goot van de regen en in die natte troep zijn we gaan opbouwen.
Ik wilde alles klaar hebben voor de straat tot leven zou komen. Om 8.45 uur ben ik naar huis gelopen om me om te kleden, terwijl Dennis de laatste hand aan de Biggenmassagesalon legde. Toen ik opgedoft terugkwam, hebben we de ieniemienies laten kennis maken met hun nieuwe woning en stond de TV crew al klaar.
Er valt veel te vertellen over gister. Heel veel. Maar dat doe ik nu niet.
Over tot de orde van de dag. Lamme Zus!
Vandaag gaat Het Grote Verwennen voor Lamme Zus in.
Morgen kom ik met een aantal dagen waarop iedereen die dol is op Lamme Zus, welkom is om haar mee te verwennen en afscheid van haar te nemen.
Tot morgen!
En dan nu over naar het fotodagboek van Swientie & Juffrouw Loes:
Donderdag 2 oktober 2008
De Dag van Vleeseter Wordt Varkensmasseur...
Jochem Davidse van de Panorama is helemaal om. Van vleeseter is hij varkensmasseur geworden! Ook een prachtig filmpje op de Panorama site gemaakt door Mylene de la Haye.
6 minuten! hier te zien!
En Gieltje is de centerfold van de Panorama van deze week geworden. Groot artikel geworden over dierenliefde. En waar je dat leren kunt als je daar (nog) niet van bent. Waar ik erg blij mee ben is dat er ook een in memorium - insertje is gemaakt over Opaatje. Dat is er op het laatste moment nog aan toegevoegd.
En dat Jochem, de typische Panorama verslaggever - stoer, cynisch, lekkere wijven etc., volledig omgegaan is. Figuurlijk, maar zeker ook letterlijk. Zie hem eens bij Gieltje liggen. Hij kon er niks tegen inbrengen - varkens doen je gewoon wat - hoewel hij dat zeker geprobeerd heeft, hahaha. "Ja, maar ik moet nu even door de ogen van onze lezers kijken. Wat moeten die hier wel niet van denken? Die vinden dit toch allemaal flauwekul?"
"Mij best", zei ik, "so what? Dat kan me niks schelen. Wat ik zie dat jij ter plekke verliefd werd op Pietje en zeg maar eens dat het niet zo is!" Dat kon hij niet.
'Geen wonder dat het storm loopt op Het Beloofde Varkensland, het werkt!' lees ik nu terug. Niet slecht voor dat mannenblad.
Laten we de Panorama deze week dus maar uitroepen tot Varkensblad!
En dan nu over naar het fotodagboek van Swientie & Juffrouw Loes:
Woensdag 1 oktober 2008
De Dag van Lousje Voskuil
Een paar dagen geen weblog en iedereen vraagt zich af alles wel goed is.
Jawel, maar drukke dagen achter de rug en drukke dagen voor de boeg. De Nederlandse Bank over de vloer gehad onder anderen, en de juristen van Stadsdeel Oud Zuid, de reguliere Familie Bofkont Bijeenkomsten natuurlijk, en deze week ook nog een stel interviews. En Dierendag staat weer voor de deur.
We zijn dus druk bezig om alles in goede banen te krijgen en op 4 oktober in de PC te staan. Duimen voor droog weer! En als niet, dan maken we er binnen wel een feestje van met Bofkont Champagne, gemaakt van het lievelingshapje van varkens: appels!
Acht jaar geleden maakten we de PC onveilig met de lancering van het rietbusje van Billie Bofkont. Toen regende het ook zo hard. En wie stonden ons daar op te wachten onder een grote paraplu? Han en Lousje Voskuil! Die twee trouwe varkensfans moeten zichzelf daarmee overtroffen hebben. Waarschijnlijk de eerste keer dat zij een voet in die nouveau riche straat zetten en zeker de laatste keer. Maar voor de varkens hadden ze het over. En wat waren ze verrast door de verschijning van dat magische busje. Ik zie nog het glunderende gezicht van Han Voskuil voor me. Hij raakte het riet aan: "Wat mooi gemaakt!" Meesterlijk!"
Een paar weken geleden was Lousje hier op bezoek, samen met Adri, haar vriendin uit de tijd dat zij samen nog bij de Dierenbescherming werkten. We hebben taartjes en Bofkontsoep gegeten en herinneringen opgehaald aan haar overleden Han. Ze bracht een boekje mee met daarin een nog nooit gepubliceerd toneelstuk van hem. Prachtige foto van een nog jonge Voskuil op de cover, gemaakt achter hun huis, vertelde ze.
Wat is ze kranig! Over de 80 en zo fit als een hoentje. Onderneemt van alles en nog wat, doet alles nog zelf, boodschappen, huishouden, gaat met de trein naar zijn graf in Den Haag, en slaat zich moedig door het leven heen. Na een huwelijk van 58 jaar, toch ineens heel anders. Het vanzelfsprekende is weg uit haar leven, vertelde ze. Alleen thuiskomen, niet meer even wat kunnen uitwisselen, samen koffie, de gewone dagelijkse dingen, dat is een groot gemis.
En na het flesje aan Pietje wilde ze natuurlijk Vrouw Vos zien. Met ferme stappen liep ze achter haar aan over het erf, Wildeman in haar kielzog. Daarna een stukje de polder in. En Adri, ook over de 80, las een sollicitatiebrief voor, die ze geschreven had. Ze zoekt weer een baantje. We hebben afgesproken om ieder seizoen zo'n Bofkontmiddagje te doen, voor zolang het nog kan.
In de week van 6 oktober is iedereen die Lamme Zus goed kent, welkom om haar nog te komen verwennen met wat lekkers. Meer info daarover volgt nog. Uiteraard komen er veel reacties op het naderende afscheid van Lamme Zus. Diegenen die er verstand van hebben (vanuit de medische wereld) zijn het helemaal eens met dit besluit. Anderen, die dat niet hebben, komen nog met allerlei goedbedoelde vragen en adviezen. Maar Lamme Zus is nog maar bij 1 ding gebaat: Hereniging met Opaatje in de Varkenshemel. En die eeuwige rust gun ik haar met heel mijn hart.
En dan nu eindelijk weer over naar het fotodagboek van Swientie & Juffrouw Loes:
naar vorige maand (september 2008)
| mail@familiebofkont.nl | www.familiebofkont.nl |