Familie Bofkont Workshop
Kijk
hier
voor de data...
Teambuilding bij Familie Bofkont om nooit meer te vergeten? neem contact op met communicatietrainer Dafne Westerhof...
Passie in de Polder? Hoe kun je leven en werken vanuit je hartstocht?
Hoe maak je je droom waar? Hoe komt er dan brood op de plank? info
Workshop - Vrijgezellenfeestje - Teambuilding - Bedrijfsuitje - Familiebijeenkomst - Feestvarken foto's
Tessa Posthuma de Boer, de bekende fotografe en dochter van de wereldberoemde fotograaf Eddy Postuma de Boer (ook een varkensgek, die ze vaak heeft gefotografeerd) zei iets moois op de laatste dag van Opaatje: "Opaatjes einde is het begin van iets nieuws".
Tessa maakte de foto der foto's bij mijn allereerste interview over mijn activiteiten en campagnes voor de beesten. Jaaaaaren geleden. Zo'n goed getroffen moment. Aagje & Vrouw Vos, zo trots en strijdbaar in de lens kijkend, aan mijn zijde. Nog steeds koester ik dat beeld met die twee geweldige beesten. Die foto is later aangekocht door een krant, toen er een foto moest komen bij hun serie 'Dafne in het Beloofde Varkensland' , want "een betere foto maken wij zelf toch niet."
klik voor vergroting
Ten tijde van de oormerkenrechtszaak kwam Tessa met het idee voor een fotoboek, maar zoals dat gaat, mooie plannen sneuvelen door de drukte van alledag. We kwamen mekaar pas weer tegen op de Uitmarkt. Jaren later dus. Daarna kreeg ik een mail van haar. Ze had zich verloren in de Familie Bofkont website, zo'n beetje alles bekeken en gelezen, en was zo geïnspireerd geraakt, dat ze stond te popelen om aan de slag te gaan. Ze wilde dolgraag dat boek gaan maken.
Toen het allemaal heel snel ging met Opaatje en ik 's ochtends pas hoorde dat het zijn laatste dag zou zijn, heb ik Tessa meteen gebeld. Opaatje! Geen boek zonder Opaatje!
Diezelfde middag nog kwam ze aansnellen met assistent, statieven, hasselblads en dochtertje en zijn we begonnen. Ze heeft prachtige foto's gemaakt van Opaatje met zijn oude hanenvriendjes. Wat een rijkdom om die nog te hebben.
Het rare was dat ze toen ook meteen een paar opnames maakte van Lamme Zus.
He, dacht ik toen nog, waarom, is dit een aanwijzing?
Opaatje hangt aan de muur bij Olivia, de kleindochter van Hanneke Groenteman.
Willemijn - haar moeder - mailde me er al over, dat Olivia en haar tweelingbroer Kobus erg geschrokken waren van de dood van Opaatje. Ze hadden het in de krant gelezen.
Willemijn heeft trouwens een erg leuk site, www.tv-willemijn.nl, die ik van tijd tot tijd bezoek en dan ben ik weer helemaal bij op TV gebied.
En boertje Donald heeft in de klas over Opaatje verteld.
En er komen nog steeds prachtige kaarten voor hem.
Morgen meer daarover.
En dan nu weer eens (het wordt tijd!)
over naar het fotodagboek van Swientie & Juffrouw Loes:
13.00 uur P.C.Hooftstraat
Uitgerekend vandaag zijn er filmopnames afgesproken.
Ik zit in de PC en heb net de zendermicrofoon in de wc-pot laten vallen. Moest plassen en hoorde ineens een plons. Dat ding zat dus nog aan mij vastgeclipt. Stom! Nauwelijks een paar uurtjes geslapen, en dan weer fris en fruitig leuke dingen op camera vertellen...
De cameravrouw is nu terug naar Eye Works om een nieuwe zendermicrofoon te halen. Straks gaan we nog buiten draaien met Pietje in de PC (die doet het trouwens geweldig) dan naar de boerderij. Maar ik ben er helemaal met m'n kop niet bij.
Mijn voorgevoel bleek juist. Na een lange en zeer intensieve brainstorm met alle betrokkenen heb ik gister moeten besluiten dat Lamme Zus zeer binnenkort achter Opaatje aangaat. De operatie blijkt onmogelijk, het zal niet gaan. En ze heeft het niet fijn meer.
We hebben alle foto's vanuit haar babytijd er nog bijgehaald om de ontwikkeling van haar poot en de daarbij voortdurend terugkomende ontstekingen te bestuderen. Alles stond klaar, alles was in gang gezet. En uiteindelijk hebben we niks kunnen doen want in een ontstoken gewricht valt geen plaat aan te brengen.
Lamme Zus, die nuchter moest zijn voor de operatie, begreep niet waarom ze niks te eten kreeg. Toen de kogel eenmaal door de kerk was, heeft ze een hele appeltaart gekregen.
Nu wil ik haar nog 2 droomweken geven met alles wat ze maar wil.
Lamme Zus zal als een prinses Het Beloofde Varkensland verlaten.
Vandaag zou dan de operatie van Lamme Zus zijn. Zou. Want het gaat niet door.
Liep iedereen te vliegen en te draven i.v.m. de voorbereidingen, krijgt ze gister halverwege de dag een zwelling op de plek waar gesneden moet worden. En niet zomaar een zwelling. Eerst ter grootte van een ei, een paar uur later al zo groot als een tennisbal.
De orthopeed gebeld. Hij kwam onmiddellijk langs. "We kunnen zo niet opereren".
Bus afbesteld. Kliniek afgezegd. Mylene de la Haye, die een verslag wilde maken, afgebeld.
Maar wat nu? Ze komen wel straks, Peter en Paul. Overleggen wat te doen.
Het zit me niks lekker.
Een hele poos zit het me al niks lekker met Lamme Zus. Niet direct te zeggen wat dan precies, maar ik kreeg gek genoeg nooit beelden van de operatie of een lopende Lamme Zus. En dan nu deze complicatie. Waarom? Als teken dat het er niet meer in zit?
Of zou het door de stress komen omdat Opaatje weg is? Ze heeft donders goed in de gaten dat hij verdwenen is. Toen we zijn kist naar buiten droegen sleepte ze zich onmiddellijk naar zijn lege plek. En daar lag ze in haar eentje. Wat heeft ze nog? Als ze niet (meer) geopereerd kan worden, te weinig voor een leuk varkensleven.
De as van Opaatje heb ik gister nog niet opgehaald. Ik wil die bus niet even tussen de bedrijven door ophalen. Daar wil ik de tijd voor nemen en de komende dagen is het te druk. In de krant staat dat ik de as al over Het Beloofde Varkensland uitgestrooid zou hebben, maar dat is dus niet zo.
Is er ook nog iets leuks te vertellen? Ja. Ik kreeg gister de tekst en foto's te zien van de Panorama verslaggever die hier onlangs was en een fraai verhaal schreef over zijn belevenissen op Het Beloofde Varkensland. Hij kon hier niet anders dan zijn cynisme laten vallen en zich overgeven aan de Familie Bofkont. Volgende week ligt het in de winkel.
En ik ben uit winkelen geweest en dat mag ook wel in de krant.
Ik haat winkelen, maar ik had spullen nodig, dus ik moest wel. Even door de zure appel heenbijten en zo kwam ik in de Bijenkorf terecht, in een pashokje met een stapel bh's en een verkoopster. Zo'n scene die iedere rechtgeaarde cabaretiere op haar repertoire heeft staan, zoals Brigitte Kaandorp, en onlangs zag ik ook Lenette van Dongen op TV met zo'n klassieke pashokjesriedel.
Mijn verkoopster wist alles van bh's en maten: "O ik zie het al. U heeft 70 FF of 75 E". En toen begon ze heel ernstig gordijntjes opzij te zwiepen, bandjes op te hijsen, beugels recht te trekken, met zo'n ijver en overgave dat ik haar voorstelde workshops te gaan geven, en ze haar gezicht niet meer in de plooi kon houden.
Altijd leuk om te zien als iemand ergens goed in is, of het nu het geven van bustehoudercollege is, het besturen van een bus, of wat dan ook, het gaat altijd om de overgave waarmee.
Familie Bofkont heeft gisterochtend in gepaste stijl afscheid kunnen nemen van Opaatje.
Een appelontbijt in de polder!
's Avonds stond Opaatje in de krant.
Straks komt de TV nog langs.
Er komt geen eind aan de liefde voor Opaatje.
En dat is maar goed ook.
Hoe geliefd Opaatje was, blijkt uit de mooie kaarten en mails die maar binnen blijven komen.
En niet te vergeten de bloemen!
Vandaag wordt Opaatje gecremeerd. Zijn vrienden, de 3 oude haantjes, hebben 3 dagen bij hem zitten waken. Gistermiddag tijd werd het tijd om Opaatje in zijn kist te leggen. De rest van de dag en avond is de kist nog bij Lamme Zus blijven staan. Om middernacht hebben we hem naar buiten gebracht en onder de blote hemel in Het Beloofde Varkensland gezet. Nog eenmaal de wijdsheid van de polder. Morgen keert Opaatje weer terug als as in een blik.
'Opaatje is dood' schrijft Hanneke Groenteman op haar website.
Ze heeft de hele tekst zoals hieronder geplaatst. Wat een eer voor Opaatje!
OUDSTE VARKEN VAN NEDERLAND OVERLEDEN
OPAATJE
Vrijdagavond jl. is Opaatje op 24-jarige leeftijd overleden op Het Beloofde Varkensland. Opaatje - type hangbuikzwijn - werd in 2005 bij Familie Bofkont opgenomen nadat hij weg moest bij zijn vorige eigenaar. (Stichting de Zwaan sloot toen haar deuren).
AANLEUNWONING
Opaatje had erge last van overgewicht, kon daardoor nauwelijks meer lopen en werd voor zijn eigen bestwil op een streng dieet gezet. Toen hij behoorlijk afgevallen was, bleek hij een intacte beer te zijn! Daarmee zorgde Opaatje voor veel reuring bij de Familie Bofkont. In zijn aanleunwoning met aangebouwd balkonnetje op het zuiden, kreeg hij voortdurend bezoek van de berige vrouwtjes.
SJANS
Geen man ter wereld heeft ooit op z'n oude dag meer sjans gehad dan Opaatje. Van Sokje (de jongste blom) tot Vrouw Vos (de oudste zeug), alle vrouwjes waren verliefd op Opaatje. Deze flirtations gaven zijn leven glans, er kwam geen einde aan zijn paardrift.
OP HOL GESLAGEN HORMONENHUISHOUDING
In 2006 overleefde Opaatje nog een zware operatie, waarbij een van zijn testikels verwijderd moest worden. Er kwam een tumor uit van 2,9 kilo (!), veroorzaakt door een op hol geslagen hormomenhuishouding vanwege zijn vele avontuurtjes. Nadat hij hersteld was, pakte Opaatje zijn liefdesleven weer als vanouds op.
24 JAAR!
Afgelopen juni vierden we Opaatjes 24e verjaardag. Hij at met smaak zijn hele slagroomtaart op. Opaatje is stokoud geworden. (Een hangbuikzwijn in topconditie wordt meestal een jaar of 15...). De Familie Bofkont verliest in Opaatje een markante en moedige persoonlijkheid.
Wat missen wij dit geweldige varken.
CREMATIE
Opaatje wordt dinsdag gecremeerd.
Zijn as wordt uitgestrooid op Het Beloofde Varkensland.
Wat zal ik zeggen over de workshop van gistermiddag?
Dat er heeeeeel leuke mensen waren, een hele familie met een jarige moeder?
Dat 1 van die leuke mensen samenwerkt met Giel, dus bij de castratie van Beertje op TV was en Beertje nu ruim een jaar later weer zag? "Is dat Beertje? Niet te geloven!"
Dat er een jongetje-dat-geen-varkensvlees-wil-eten was met zijn moeder helemaal uit Schiermonnikoog? Dat de schoondochter van de directeur van de Nederlandse Databank voor Gezelschapsdieren er ook was en dat de Familie Bofkont naam en faam heeft bij die organisatie omdat ze daar als allereerste boerderijdieren werden aangemeld?
Dat een echtpaar uit Friesland een boek voor me meenam met de titel 'Porcia, de vrouw van Brutus'? Dat er prachtige (zonne)bloemen kwamen voor Opaatje? Dat een Chinees meisje zei dat volgens het Boeddhisme de geest van Opaatje 3 dagen de tijd nam om weg te gaan? (En die tijd hier ook krijgt omdat Opaatje - zoals alle overleden Bofkonten - 3 dagen boven de grond blijft?
Kijk maar naar de beelden, die zeggen meer dan duizend woorden.
Volgende Familie Bofkont Workshop is op zondag 28 september van 12.00 - 16.00 uur.
En dan volgt hier het fotodagboek van Swientie & Juffrouw Loes:
Maar gister was de Streekmarkt in Amsterdam - Zuid en daar werd ik ook verwacht.
Ik kon nauwelijks wegkomen, had al om 8.00 uur mijn kraam moeten opbouwen - maar dat lukte voor geen meter. Het leek wel of ik met stroop aan de vloer vastgeplakt zat. Was veel liever hier gebleven, maar om kwart over 10 was dan eindelijk alles ingeladen, en daar gingen we, inclusief Pietje.
De organisatie was aanvankelijk stomverbaasd dat ik een biggetje mee wilde nemen. "Jij hebt toch dat Protocol voor Dieren op Evenementen geschreven? Daar ben je toch op tegen?" Ja, klopt helemaal. Ik ben bepaald geen voorstander van dieren op evenementen. Gegraai, gegil, geren van kinderen achter dieren aan, je kunt me niet kwaaier krijgen.
Pietje was juist mee omdat ik wilde laten zien dat niemand vanzelfsprekend recht heeft op het aanraken van welk dier dan ook.
Vooropgesteld dat Pietje zelf mee wou. Nou hij wilde maar al te graag.
En midden in de dynamiek van de drukbezochte boerenmarkt is het gelukt om een lesje in dierenliefde te geven. Sterker nog, het werd een groot succes. De kindjes (en volwassenen) mochten in kleine clubjes bij Pietje komen zitten - uitdrukkelijk alleen zitten, omdat zo'n staande kring rondom een dier bedreigend is - maar ze mochten hem niet meteen aaien.
Pas als Pietje zelf contact met ze zocht. Eerder niet.
Pietje was een voorbeeldige onderwijzer. Hij was vrolijk, speels, daagde de mensen uit, knabbelde aan schoenen, aan veters, aan ritssluitingen, en hield op die manier iedereen een spiegel voor. Sommige mensen voelden zich wat benauwd omdat Pietje geen rekening hield me het feit of zij wel gediend waren van zijn avances.
En dat was nou precies waar ik ze hebben wilde. Want stel je het maar omgekeerd voor. Iedereen graait toch altijd maar raak als er dieren in het spel zijn? Vinden die dieren dat wel leuk? Nee, helemaal niet. Maar de meeste mensen kan dat geen barst schelen, als zij maar kunnen aaien.
Er was een vrouw met een piepklein babyje bij. "Stel je voor dat we ons allemaal op uw baby zouden storten? Wat zou u daar van vinden?" Meer hoefde ik eigenlijk niet uit te leggen. Contact met een dier krijg je, daar heb je geen recht op, maar als je geluk heb krijg je het, je mag blij zijn als het er van komt, maar het initiatief moet altijd van het dier uitgaan.
Pietje was door het dolle heen. Hij speelde met de kinderen alsof het allemaal biggen betrof. Van tijd tot tijd was hij bekaf en ging even slapen. Dan mocht er niemand bij hem komen. Hoe iedereen ook aandrong en smeekte, nee, Pietje slaapt, geen sprake van.
En verdomd. Op een gegeven moment vertelden zijn bewonderaars dat ook tegen elkaar en hun kinderen: "Nee Pietje slaapt. Laat hem met rust. Niet aankomen. Niet doen. Luister naar wat die mevrouw zegt. Als Pietje straks wakker is, mogen we misschien weer even bij hem." Niemand die het in zijn hoofd haalde om Pietje nog ongevraagd aan te raken. Pietje optillen? Geen sprake van!
Voor herhaling vatbaar deze aanpak. Dit was slechts het begin. Meer dan de moeite waard om op door te gaan. En het leuke was dat iedereen er op deze manier enorm van genoten heeft. Geen gegil, geen gekrijs, geen gegraai.
Toen ik thuiskwam ben ik meteen bij Opaatje gaan kijken.
Die ligt nog steeds te slapen...
Opaatje is gisteravond - vrijdag 19 september 2008 - om 21.00 uur heel rustig ingeslapen.
Mooier en kalmer had het niet kunnen gaan.
Zijn laatste uurtjes heb ik bij hem zitten wachten tot Peter kwam.
Opaatje nam nog 1 druif en klemde toen zijn kaken voorgoed op elkaar. Genoeg.
Een lang varkensleven is beeindigd. Het oudste varken van Nederland is niet meer.
Wat zullen zijn vrouwtjes van Het Beloofde Varkensland hem missen. Dit vrouwtje voorop.
Wat blijft zijn de mooie herinneringen.
Daar zijn er gelukkig heel veel van.
Tijdens hun boerenwerkzaamheden deden ze live verslag aan Giel.
Leuke jongens, mooie muziek. Luister maar.
Opaatje ligt al 3 dagen in dezelfde houding met zijn neus tegen de muur gedrukt.
Het is tijd, hij wil gaan. Af en toe een druifje, meer niet.
Samen met Jaro heb ik nog net op tijd zijn stal kunnen opfrissen.
Alle stro eruit, helemaal opgestrooid met dik hooi als zachte matras, daar weer stro overheen. Dennis heeft een warmtelamp opgehangen en een paar mooie begonia's neergezet.
Lamme Zus ligt ernaast, een hekje ertussen zodat Opaatje optimale rust heeft.
Peter Klaver is op de hoogte gebracht, we hebben euthanasie afgesproken.
Maar o wat hoop ik dat Opaatje op zijn eigen tijd vanzelf gaat...
Dwars door de zorgen om Opaatje ineens ook grote reden tot blijdschap. De twee grote roze varkens die ik allebei geplaatst heb, schijnen vriendschap met elkaar gesloten te hebben. Diep in Limburg liggen ze ergens in een weilandje knus tegen mekaar aan. En dat binnen 14 dagen!
Wilbur woont er nu een maand of wat en Dante is er onlangs bij gekomen.
Dante ken ik al van 3 jaar terug.
Toen bleek dat ze niet kon blijven waar ze woonde, is ze net zo lang in mijn kop blijven zitten tot ik een geschikt adres voor haar gevonden had. Het heeft even geduurd, maar dan heeft ze ook wat. Gisteravond kreeg ik de foto's. Wat een geluk! Wat een varkensgeluk!
Prins Harrie & zijn zoon Zwarte Prins voelen zich vandaag een beetje jarig: Prinsjesdag! Miss Universe stelde voor om volgend jaar ook voor iedereen een hoedje te maken. De Bofkonthoedjes Parade. 'En dan een wedstrijd!' riep BabyBig. 'Wie de mooiste hoed op heeft!'
Geert Wilders wil 250 dierenrechercheurs in het leven roepen. (Metro 15 september) Animal Cops, speciaal opgeleid om dierenmishandelaars op te sporen. Geweldig plan. Ik ben niet van de PVV, maar met zo'n voorstel zou je het bijna gaan worden. Mijn stukje in het Parool (Slapen op een Kinderboerderij wordt hartstikke hip - 13 september) kwam dus geen dag te vroeg.
En nog meer vandaag:
Vandaag zal dan eindelijk de uitslag zijn van de cassatiezaak die Gerard Spong is aangegaan inzake de oormerkenkwestie van Familie Bofkont. Tot 3 maal toe is die uitspraak uitgesteld. Te druk, niet weten wat ze er mee aan moeten? Dat zul je nooit weten, maar als het goed is dan moet er vandaag dan toch een antwoord komen.
Maar de grootste zorg gaat nu naar Opaatje uit.
He gaat niet goed. Vannacht ga ik bij hem slapen.
De foto's van de Familie Bofkont Bijeenkomst 7/9 staan on-line
De foto's van de Zwoele Zomeravond 6/9 staan on-line
Het Grote Verwennen voor Opaatje is begonnen.
Perziken, appels, brood met dik boter en pruimenjam, onbijtkoek.
Zijn gewone varkensbrokjes wil hij niet meer hebben. Maar wat geeft dat nog?
Toen mijn zus geen toekomst meer had, zeiden de artsen dat ze mocht nemen wat ze wou:
roken, drinken, het maakte allemaal niks meer uit.
Maar die arme stakker had van d'r leven niet gerookt of gedronken.
Dat was nou juist zo sneu, niemand die gezonder leefde dan zij.
Met een hoop geduld - eerst moet Opaatje overeind geholpen worden - dan stukje voor stukje gevoerd. Met Lamme Zus op veilige afstand achter een hekje, is het allemaal best te doen.
Opaatje smult er nog van en de haantjes zijn er ook als de kippen bij.
Voor zo lang Opaatje nog smullen kan is iedere dag meegenomen.
We leven met de dag, zoals dat zo mooi heet.
Vandaag maar eens een voorzichtige kennismaking tussen Pietje & Vondeling arrangeren. De spotlights staan op de kleine schoonheid gericht en ze is te bewonderen via de webcam. Het is een slim wijffie - ik had niet anders verwacht - en ze weet al hoe ze de wereld verder moet verkennen, regelmatig floept ze tussen de planken van het hek door voor een grote binnenwandeling. En straks zal ze Pietje daar ontmoeten...
En dan nu over naar het fotodagboek van Swientie & Juffrouw Loes:
Het zoveelste geval van perverse criminaliteit op een kinderboerderij in Amsterdam.
Ik pleit al sinds jaar en dag voor de permanent bemande kinderboerderij.
DAG EN NACHT BEWAKING, GEEN ENKELE KIBO OF DIERENWEITJE UITGEZONDERD!
Ook particulieren die elders schapen, paarden of andere dieren hebben lopen:
DAT KAN NIET!
We kennen allemaal de verschrikkelijke berichten over de praktijken van de Beul van Twente. Dat soort criminelen kunnen altijd hun slag slaan omdat de dieren alleen staan, zonder bescherming.
Ik ken die boerderij. Daar heb ik samen met wethouder Thies van Groen Links op dierendag 2005 de Knuffel van het Jaar uitgekozen. Die kinderboerderij staat notabene midden in een nieuwbouw woonwijk! En toch bestaat het, dat daar onder het slapend oog van honderden omwonenden zulke verschrikkelijke dingen kunnen gebeuren.
Ik heb de volgende ochtend een berichtje naar de krant gestuurd en gister stond het in de krant:
(klik voor vergroting)
Mooie taak voor de SKBN (Stichting Kinderboerderijen Nederland) om zich hier voor in te zetten, zou je zeggen. Zij behartigen de belangen van alle kinderboerderijen. Die club krijgt per jaar 500.000 euro van de Postcodeloterij (voorheen een miljoen per jaar, meen ik). Geld zat dus om dit soort wantoestanden (of de biggencastraties zonder narcose, die ook op de kinderboerderij plaatsvinden). met kop en kont uit te roeien.
Campagnes op touw zetten, oplossingen bedenken. Om de tafel gaan zitten met de politie. Verzin maar, het is toch te zot voor woorden, dat keer op keer Kibo-dieren worden mishandeld (hoe vaak staat het niet in krant) en ER NIKS STRUCTUREELS AAN GEDAAN WORDT?
Kinderboerderijdieren zijn vanaf 17.00 's middags vogelvrij verklaard tot de volgende ochtend 9.00 uur. Maar dieren verzorgen en beschermen is niet een nine to five aangelegenheid. Het is geen kantoor zeg. Dat gaat dan en nacht door. In Artis wonen toch ook mensen?
De meeste kibo's krijgen ook een flinke pot geld van de gemeente waar ze in staan.
Hallo, gemeentes zitten jullie te slapen?
En bezoekers van Kibo's doe ook eens wat! Klaag hier over bij de beheerders! Gedraag je als een klant met een klacht. Weerloze dieren afslachten in de nacht, terwijl er zulke eenvoudige oplossingen voor zijn. Pik het niet! Kom op voor je boerderijdieren uit je buurt!
En dan nu over naar het fotodagboek van Swientie & Juffrouw Loes:
GEZELLIG: 'Knuffelen bij de Familie Bofkont' staat op de cover van de glossy 'Leuk Idee'. Ik kende dit nieuwe magazine niet, maar toen ik gevraagd werd voor een interview zei ik meteen ja. En dat was maar goed ook, want nu is Miss Piggy de centerfold geworden, omstrengeld door Giel Beelen! De foto's heb ik zelf aangeleverd. Heerlijk, dat scheelde weer een hele fotoshoot en enorm veel tijd. Opaatje ligt er ook nog bij in zijn oude aanleunwoning achter de geraniums.
Wat zag hij er daar nog goed uit, op die foto. Opaatje is in korte tijd een stuk minder geworden. Hij eet moeizaam, ik moet hem een paar keer per dag wat extra lekkere hapjes toestoppen, wil hij nog wat binnenkrijgen. Verder ligt hij voornamelijk te slapen. Komt nauwelijks meer buiten. Zijn krachten nemen duidelijk af. Dit is zijn laatste herfst, zoals deze zomer zijn laatste zomer was.
Dierendokter Peter zei begin dit jaar al dat Opaatje waarschijnlijk de winter niet meer door komt. Daar wil ik nog maar even niet aan denken nu.
Het artikel in 'Leuk Idee' is mooi opgemaakt, vrolijk en aanstekelijk. De uitgeefster, die ook het interview deed, was ook zo enthousiast, ze werd helemaal blij van al die verhalen, zei ze. En dat enthousiasme spat van de pagina's af. Ben heel blij dat Opaatje er bij staat.
Het worden spannende tijden. Als alles goed gaat, wordt Lamme Zus toch geopereerd op 25 september. De orthopeed is nog bij haar geweest en heeft uitgebreid de tijd genomen om alles nog eens rustig te bekijken. Ze krijgt waarschijnlijk 2 platen in haar lamme poot (1500 euro per plaat, 100 euro per schroef en er gaan heeeel wat schroeven in...) en wat betreft die wond, daar zal hij een speciale hechtingstechniek op toe gaan passen, voor zover ik begrepen heb. Kortom, hij gaat een krachttoer uithalen, zoveel is me wel duidelijk.
Qua nazorg wordt het ook een heel gedoe. Ze mag niet in het stro liggen en de verzorging van de wond gaat heel wat voeten in de aarde krijgen. Waarschijnlijk richt ik de melkerij in als ziekenboeg, dan kan ik haar goed in de gaten houden, op zachte katoenen lappen onder warmtelampen, zoiets stel ik me voor. O help, dat is al over 12 dagen! Nou ja, gewoon blijven ademhalen, dan komen we een heel eind.
Het 'Vondelparkbiggetje' is zo schuw. Ik kan nog niet dichter bij haar komen dan op 4 meter afstand. Bij ieder geluid springt ze omhoog van schrik. Het vertrouwen van schuwe dieren winnen. Een betere training in geduld uitoefenen bestaat niet. Straks ga ik weer even bij haar zitten. Een kopje koffie drinken, meer niet. Beetje praten, maar niet te nadrukkelijk aandacht aan haar besteden.
Gister ben ik een poosje op grote afstand van haar in het stro gaan liggen. Daarna moest ik nog naar A-H. Ineens werd ik op mijn schouder getikt: Een geschokte dame, die mij iets moest zeggen. Ze bracht het alsof ze me een zeer pijnlijke mededeling moest doen. 'Neemt u me niet kwalijk. Het is misschien heel raar om zomaar te zeggen'.
Ik dacht onmiddellijk aan de keer - 1000 jaar geleden - dat ik na een toiletbezoek door een overvol restaurant liep met mijn rok van achteren in mijn panty gepropt.
Maar nee: 'Er hangt een tak in uw haar! Ze giechelde er ongemakkelijk bij. Zal ik u even helpen?' Ze viste er een stukje stro uit. 'Kijk. Hier'. 'O dat' zei ik. 'Ik heb altijd stro in mijn haar. Dat komt omdat ik net bij een big heb gelegen'. Ze keek me aan alsof ik haar in de maling nam. 'Nee echt. Ik lig altijd bij varkens.' En weg was ze.
Ik werd overvallen door een groot gevoel van vrijheid. Door Albert Heijn lopen met stro in je haar. Nou en?
Je bent een beestenvrouw of je bent het niet...
En dan nu over naar het fotodagboek van Swientie & Juffrouw Loes:
Gisteravond laat werd hier een klein zwart biggetje gebracht. Het beestje is slapend onder een struik in het Vondelpark gevonden door een groep studenten van de Hogeschool Amsterdam. Ze hebben het meegenomen en in de bestuurskamer op school gelegd.
Een mooi diertje, zo te zien een Gottinger Zwijntje, ergens tussen de 2 en 4 maanden. Ziet er heel verzorgd uit. Opvallende aftekening: Hoge witte kousjes aan de voorpootjes, twee witte sokjes aan de achterpootjes. Tussen de oogjes een wit blesje. Een koket vrouwtje dus met een dik rond buikje. Teveel gevoerd of... maar laat ik niet op de zaken vooruitlopen.
Ik hoop heel erg dat ze bij iemand uit de tuin is weggelopen. Vanochtend was ik om 6.50 uur al in de uitzending bij Giel om een oproep te doen. Mijn praatje met Giel werd geheel toepasselijk omlijst door het gekrijs van Pietje, die onmiddellijk zijn fles opeiste zodra hij mijn stem hoorde. Giel smolt meteen en wilde meteen uit de uitzending rennen om Pietje zelf de fles te komen geven.
Of het biggetje is gedumpt in het Vondelpark en dan moet iemand toch iets gezien hebben. Het biggetje is dus dinsdag gevonden om 16.00 uur in het park aan de kant van de Amstelveense weg.
Ze zit nu met een paar stukjes appel en een bakje water in de binnenwoning van Knor & Knorrie. Eerst maar eens goed bijkomen van het avontuur.
Vooralsnog ga ik er vanuit dat iemand nu heel erg naar het biggetje loopt te zoeken. Ik ga straks de dierenambulance bellen en de politie en de krant en verder alles en iedereen die iets met vermiste dieren te maken heeft. Als iemand nog een tip heeft?
Ik ontving een foto van Babe, de zus van B & B. Ze heeft net zo'n hoge rug gekregen als haar beide broers, zie ik. Ziet er goed uit dat wijffie, beetje te dik, maar zo te zien een fijn leven. Ruim 3 jaar geleden kwamen zij alledrie niet aan de bak bij hun moeder op een Kinderboerderij. Wat wil je ook als je moeder 'maar' 14 spenen heeft en toch 17 kinderen krijgt?
De Kinderboerderijbeheerder was niet onder de indruk van de 3 biggetjes, die dus buiten de boot vielen. Hij was niet van plan de 3 pechvogeltjes van extra zorg te voorzien - lees: groot te brengen met de fles. Een lang verhaal kort: Brammetje & Bonestaakje kwamen via Varkensvriendin Ina bij Familie Bofkont terecht. Hun zus Babe kreeg een ander goed thuis.
En zo werden deze drie pechvogels uiteindelijk de drie Bofkonten, want hun broertjes en zusjes die wel genoeg melk bij moeder konden drinken, zijn later op transport gezet naar Italie. Juist. Parmaham.
Wat ik gister ook ontving was een verbijsterend verontrustend bericht over transport van Nederlandse varkens naar Rusland. 60 tot 70 uur reistijd voor de arme varkens, met vast de mededeling dat ze daar in Rusland niet van plan zijn te gaan controleren op dierenwelzijn. Minister Verburg kan er juridisch niks tegen doen, maar heeft 'de sector' wel geadviseerd er van af te zien. O o o, daar moet je niet aan denken hoe dat daar aan toe zal gaan. Dat belooft niks fraais. Wat te doen? Niks. Er valt niks te doen.
Blij zijn dat B & B & B de dans ontsprongen zijn. Meer kunnen we niet doen. Hopen dat deze 3 heel oud gaan worden. Als eeuwige aanklagers: Kijk! Wij zijn er nog! Ons krijg je niet klein! Wij zijn het levend bewijs dat je biggen van 3 maanden niet op transport mag zetten! Kijk naar ons! Kijk hoe wij genieten van het leven! En zo kan ik nog wel een poosje doorgaan.
Ik kijk nog eens naar de foto van de zus van B & B. Ze heeft een staart! Zij wel! Dat betekent dus dat zij nog eerder het nest uit gehaald is dan B & B. Wat een mazzel. B & B hebben alleen nog maar een stompje. Die staartjes heeft de kinderboerderijbeheerder er nog snel even afgesneden, toen ze bij hun moeder weggingen. Doodzonde. Maar B & B leven nog en hoe! En als je dan toch moet kiezen, dan is het gelukkig Babe's staartje dat behouden is. Een volwassen zeug zonder de bescherming van haar varkensdoos in de vorm van een staart als 'onderbroek' , is nog slechter af dan een volwassen beer zonder staart.
En ook nog een leuk bericht ontvangen van Varkensvriendin Gaynor.
Zo kan het dus ook: Eco Dad: Pigs changed our lives (klik)
En dan nu over naar het fotodagboek van Swientie & Juffrouw Loes:
Het onverwacht mooie weer deed mij op m'n rug belanden op het oprijpad. Ik was een stukje uit wandelen gegaan met Pietje. Daarna wilde ik even een poosje met hem alleen zijn zonder dat alle andere Bofkonten in mijn en Pietje's nekje zouden springen.
We zijn lekker op het oprijpad gaan liggen. De zon was goddelijk. Vol en romig zoals alleen de najaarszon dat kan zijn in topconditie. Ik heb geen tuin- of ligstoelen. Zinloos als je met varkens leeft; verspilde energie om ze aan te schaffen en naar buiten te slepen met mooi weer, want na een dag zijn ze al ter ziele. En voor mij totaal overbodig, want ik lig graag op warm steen.
En zo lagen Pietje en ik daar letterlijk uitgevloerd. Eerst lag Pietje op mijn buik, later een stukje van me af, precies zoals biggen zich bij hun moeder gedragen. Naarmate ze zich zekerder voelen, durven ze een eindje van moeders af te liggen. Ondertussen keek ik naar de blauwe lucht en de nog groene blaadjes.
"Alles goed daar?" hoorde ik ineens een stem en een dichtslaand autoportier. Ik zag dat er een auto op de dijk was gestopt van een bezorgde voorbijganger. "Ik lig met een big!" riep ik terug. "En ik lig hier heerlijk!"
Even later kwam de politie ook nog langzaam voorbijrijden. Ik zwaaide en wuifde en toen begrepen ze dat ik geen ambulance nodig had.
's Avonds ben ik nog naar zee gegaan met Juffrouw Loes. Jaro en Dennis gingen ook mee. We reden om 20.14 uur onder de slagboom van het Parnassia parkeerterrein door. Precies op tijd, want om 20.15 uur gaat die dicht. Er was helemaal niemand meer op het strand. De zee was nagenoeg glad, en er waaide een heel zacht warm briesje. Juffrouw Loes mocht los. Feest!
Jaro is nog gaan zwemmen toen het al helemaal donker was. We zaten nog niet terug in de auto, of het begon te gieten. Toen nog op zoek naar een frietje in een nagenoeg uitgestorven Zandvoort. Het is duidelijk, de zomer is voorbij. Maar nu komt de mooiste tijd eraan. De overgang tussen zomer en herfst. De transformatie. Scorpio time!
En dan nu over naar het fotodagboek van Swientie & Juffrouw Loes:
De Zwoele Zomeravond was weer een groot succes. Er wordt nu zelfs al gevraagd om te kunnen blijven slapen in het stro tussen de varkens...De avonden zijn zo bijzonder omdat de hanen dan eindelijk hun snaveltjes toe hebben. Prachtig gezicht om ze dan allemaal in de bomen te zien zitten slapen. Die rust en de vallende avond in de polder maken het heel speciaal.
Die avonden mogen dus blijven. Het worden nu de Romantische Herfstavonden bij Familie Bofkont. De eerstkomende is op zaterdag 20 september en de eerste aameldingen zijn al weer binnen.
Over haantjes gesproken. Ik kreeg een mailtje van een Bofkont Fan met een vraag:
Ja dat is een probleem. Eigenlijk is daar maar 1 oplossing voor: Niet verhuizen voordat die haan van ouderdom gestorven is. Maar wie heeft of kan zoveel over hebben voor een haan? En het haantje mee naar Amsterdam nemen, tja je kunt het natuurlijk altijd proberen (dat zou ik doen) en dan zie je daar wel weer verder. Ongetwijfeld burengedoe, maar ach wie weet, valt dat te sussen. Als het om 1 haan gaat, en er verder geen andere dieren zijn, dan zou de rechter zich daar ook nog over kunnen buigen. Dat lijk me interessant om zoiets nu eens voor de rechter uit te vechten. Honden blaffen ook en dat is wel een algemeen geaccepteerd geluid. En een oude haan alleen, nou die kraait echt niet meer zo vaak.
Maar in laten slapen is second best, want dat beestje kan nergens terecht, (mijn hanen zouden hem killen) en op zo'n leeftijd moet je dat ook niet eens meer willen proberen. Een pijnlijke beslissing, waar zeker moed voor nodig is. Ik heb geadviseerd het beestje de laatste dagen met allemaal lekker hapjes te verwennen wat ie maar wil, en dan de dierenarts thuis te laten komen. Iedere vorm van stress zien te vermijden. Dat mannetje zit al een paar dagen in m'n kop. En vandaag gaat ie naar de hanenhemel.
Nog even over de koe die in de sloot gevallen was. De boer heeft haar er met de trekker uitgekregen (Ik zat middenin een workshop en moest als de wiedeweerga wat foto's maken).
Daarna is de hele kudde op haar afgelopen om haar te troosten. Dat was nodig, want de koe was in shock en kon niet meer rechtop staan. Het was zo ontroerend om te zien hoe begaan de andere koeien met haar waren.
Ook de stier, die een perceel verderop stond, heeft de hele tijd het tafereel vanuit de verte met grote betrokkenheid gevolgd.
Die koeien toch met hun geheimen. De koe is een dag later door de boer opgehaald. Hij wil haar in de gaten kunnen houden, want ze at nog steeds niet en dat is foute boel i.v.m. die 4 magen. Dan ligt de herkauwfabriek stil.
De stier die onlangs uit wandelen was gegaan op de dijk, bracht ook een hoop commotie teweeg. Daar loop je niet zo maar even op af om hem weer naar huis te sturen. Zelfs de buurboer (melkveehouder) zag dat niet zitten en bleef op gepaste afstand, maar er moest wel iets gebeuren, want er joggen nog wel eens mensen langs in het donker, maar ook fietsers. En dan ineens oog in oog met zo'n reusachtige stier... Of een aanrijding. Een andere stoere buurman is toen met een touw in z'n hand op de stier afgegaan. Waarschijnlijk was de aanblik van dat touw voor de stier voldoende. Op een drafje is hij het weiland weer ingelopen. Het schrikdraad is hersteld en meneer blijft voortaan weer thuis.
Hij zag er trouwens prachtig uit met die krans van groen om zijn hals. Misschien was het Zeus wel, die weer even de gedaante van een stier had aangenomen, omdat hij een mooi meisje had langs zien lopen. Het zal me niks verbazen...
En dan nu over naar het fotodagboek van Swientie & Juffrouw Loes:
Amstelveen, 8 september 2008
van een van onze verslaggevers
Op een ideële varkensboerderij te Amstelveen werd vanochtend de woning van een biggetje gekraakt door een kat.
De big was even van huis om de stoel te versieren voor een jarig Feestvarken.
Toen hij huiswaarts keerde, bleek zijn woning in beslag genomen te zijn door een kat.
Volgens de kat stond hij volkomen in zijn recht, omdat de biggenwoning meer dan een uur heeft leeggestaan. Er volgde een kort handgemeen in het voordeel van de big.
De kat heeft vervolgens contact opgenomen met Krista van Velzen van de SP.
Zij heeft inmiddels kamervragen aan de minister gesteld.
De kat heeft een advocaat in de arm genomen en overweegt een kort geding.
"Hij doet maar. Hij heeft geen poot om op te staan", aldus de big, die het overigens verder goed met katten kan vinden. Het incident heeft veel beroering op de boerderij veroorzaakt.
En dan nu over naar het fotodagboek van Swientie & Juffrouw Loes:
Twee Runder-Avonturen:
Van de week kwam ik 's avonds laat op Het Beloofde Varkensland aan en stond de buurstier voor de deur. Op de openbare weg dus!
En gister is er een arme zomerbuurvrouw in het water gevallen. Althans gevonden, ze lag er al een poosje in. Over beide avonturen morgen meer, want nu moet ik haasten om de boel op orde te krijgen voor de Familie Bofkont Bijeenkomst van straks.
Wordt Vervolgd.
Trouwe fan Neel kwam gister langs. Ze gaat iets voor me uitzoeken en maken op de computer voor mijn presentatie op de Nacht van de Nerts. Zij is daar erg handig in. Ik niet, ik kan iets verzinnen maar hoe dat in elkaar geflanst moet worden, gelukkig hebben heel veel andere mensen daar verstand van. Wat het is kan ik nog niet zeggen, want het moet a. eerst lukken en b. wil ik het nog als verrassing houden. Maar wat in het vat zit verzuurt niet... We hebben eerst doorgesproken wat de bedoeling is, daarna gaf ze Pietje de fles en ging in haar eentje Het Beloofde Varkensland op. Ook zij kwam terug met de mededeling hoe leuk dat is in je eentje en hoe hartverwarmend ze door iedereen begroet werd. Later op de middag kreeg ik een mail van haar:
hoi!
Straks naar de P.C. Een bespreking over een TV programma en daarna een klant. Pietje gaat mee. Het is niet de eerste keer dat daar een biggetje over de vloer zal trippelen. Toen Mannetje Bromsnor nog zo klein was, ging ie altijd met met mee. Hij heeft er zelfs geslapen. Dat dat kleine kereltje toch zo'n humeurig zwijn zou worden, had niemand kunnen voorspellen. Toch is het zo. Je kunt het niet voorspellen.
Onlangs kreeg ik een verzoek van een inspecteur van de Dierenbescherming om 2 hangbuikzwijnen op te nemen op Het Beloofde Varkensland (nee) of anders te bemiddelen in een herplaatsing. De vrouw bij we ze nu wonen, kan het niet meer bolwerken. De zwijntjes zijn haar kennelijk boven het hoofd gegroeid, niet goed gehuisvest, er is troep en zooi waar ze zich aan kunnen 'beschadigen' (raar woord: volgens mij heet dat bij dieren en mensen verwonden, en spreek je over beschadigen als het over dingen gaat), en de verzorging van de varkens laat aan alle kanten te wensen over. De inspecteur gaf een waarschuwing en kwam een poos later weer controleren. Er was nog niks verbeterd en in overleg met de eigenaresse is besloten tot herplaatsing. En zo zocht de inspecteur contact met mij.
Ik moet eerst foto's zien. Recente foto's, want laatst bracht ik een herplaatsing tot stand en bleek het varken vele malen groter te zijn, dan de verouderde foto's deden vermoeden. Teleurstelling en spijt bij het nieuwe adres en toen kon er uiteraard niks meer worden teruggedraaid. Het blijft een riskante onderneming varkens herplaatsen, niet in de laatste plaats voor de bemiddelaar. Eigenlijk moet ik de varkentjes eerst bezoeken en kijken wat voor dieren het zijn. En - dat schreef de inspecteur ook, ze kunnen vreselijk chagrijnig zijn. Dat klopt. Je zal maar een Mannetje Bromsnor treffen. Daar zit niemand op te wachten. (ik vind hem enig, juist door z'n kribbigheid, maar ik ben nog niet veel mensen tegengekomen, die daar ook zo over denken). Enfin, eerst maar eens die foto's. Dan zien we wel weer verder. Het adres dat ik op het oog voor ze heb, weet ook nog van niks. Misschien willen ze wel helemaal niet. Wat een gedoe weer allemaal. Als mensen nu eens zouden stoppen met fokken. Minder varkens, minder problemen. Ik teken ervoor.
En dan nu over naar het fotodagboek van Swientie & Juffrouw Loes:
Maya - die hier gister met Jaro bergen werk heeft verzet, waarvoor dank dank en nogmaals dank - vindt Pietje de George Clooney van Het Beloofde Varkensland. De allerknapste Bofkont dus. Nou Maya, als je eens wist hoe Pietje zich 's nachts misdraagt... Ik denk dat als de echte George C. dat ook zou zo doen, hij niet veel van zijn bewonderaarsters zou overhouden.
Allemachtig. Wat kan die Pietje tekeer gaan. Nog geen 3 weken oud en nu al in staat om een gevecht met mij glansrijk te winnen. Het is bekend dat een volwassen varken in ontspannen liggende staat van het ene op het andere moment 200 kilo kan lanceren met zijn neus. Nou, Pietje is al een behoorlijk eind op weg. Als hij z'n neusje onder mijn zij zet, word ik toch echt verplaatst, of ik nou wil of niet. En ik wil niet, dus zijn we net 2 worstelaars, die verbeten met elkaar worstelen, tot ik opgeef, want Pietje gaat gewoon door. Hij wint altijd.
Iedereen trapt er in, in zijn charmes. De vrouwen van Mama Cash, die hier gistermiddag hun teamuitje vierden, vielen allemaal als een blok voor hem. Zoveel verliefde dames tegelijk op 1 dag, geen wonder dat Pietje's gevoel voor eigenwaarde met de minuut groeit.
De ieniemienies gooiden ook hoge ogen. Vooral Zusje. Zo druk als Pietje is, zo is zij de kalmte zelve. Zacht mummelend scharrelt ze het erf over, volstrekt autonoom die 2. Verbazingwekkend hoe zij zich een heel eigen plaats binnen de familie hebben veroverd. Ze gaan volkomen hun eigen gang, maar zodra ze mij zien, rennen ze altijd op me af voor een begroeting.
Vrouw Vos was gister ook ineens van de partij. Ze heeft een hele poos in de presentatiestal gelegen, luisterend naar alle verhalen van mijn gezelschap. Even later lag ze gezellig samen met de ieniemienies. Dat bedoel ik dus. De vanzelfsprekendheid van die 2 kleintjes werkt ontwapenend op alle Bofkonten.
Wie zich gister echter vreselijk misdragen heeft, is Arie Bombarie. Hij heeft zijn favoriete varkens er weer eens behoorlijk van langs gegeven: Zeeman, Brutus en Vrouw Vos. De Mama's Cash stoven gillend uiteen. Effect had het dus zeker en daar is het Arie Bombarie ook om te doen. Hij kan het gewoonweg niet verdragen dat hij niet de enige is die aandacht krijgt.
Als je zo'n aanval meemaakt - hij laat zijn slachtoffers werkelijk alle hoeken van de stallen en het erf zien - geloof je niet dat hij ook heel zoet bij ze kan liggen, als er niemand bij is. Hoe vaak ik hem niet betrapt heb op een gezellig onderonsje met Madame Duroc, samen in het hooi. Dan zeg ik niks, ik loop gewoon langs, want als ik er wel op in ga, gaat Arie zich weer uisloven.
Vaak hoor ik van de klussers hoe leuk het is om onder de Bofkonten te zijn. Lekker in je eentje met de beesten. En hoe leuk het is als ze dan zelf op je af komen. Dat is nou precies wat ik bedoel. Het allerleukste is om contact met ze te krijgen, waartoe ze zelf het initiatief genomen hebben. Dat Brammetje ineens naast je kruiwagen staat en letterlijk vraagt om een aai. Zijn speciale knorretje. Even aaien en dan door met het werk. Dat zijn de mooiste momenten.
Mijn grootste wens is om dat ook met een gezelschap(je) te kunnen. Eerst eens goed observeren en kijken of en hoe je een onderdeel van ze uit kunt gaan maken. Geen geklets over andere zaken, maar gewoon een dagje Bofkont onder de Bofkonten zijn. Dat kan alleen maar met mensen die hier vaker komen. Of niet? Misschien is dat ook nog op een andere manier mogelijk met voorpret en voorbereiding thuis. Familie Bofkont voor de intelligentsia. Een soort Masterclass in Dierenliefde. Wie weet komt het daar nog van.
Nou ja, ik ben in ieder geval nog lang niet klaar met dit onderwerp, zoveel is zeker.
En dan nu over naar het fotodagboek van Swientie & Juffrouw Loes:
1 september - mooie dag om vers hooi te lossen voor de Familie Bofkont. Dat is dus gisteravond ook gebeurd. Altijd op het laatste nippertje gaat de telefoon. Dat kan niet anders, want hooi en stroboeren zijn afhankelijk van het weer.
De hele hooischuur weer gevuld en laat de winter nu maar komen. Dat zou fijn zijn als er weer eens een echte winter komt. Toen ik hier 13 jaar geleden neerstreek, was er nog veel meer sprake van echte seizoenen. Ik herinner me de eerste zomer in 1995 - bloedheet - die overging in een echte herfst met veel regen en zwiepende takken tegen de ramen en toen een winter met sneeuw, ijs en een gevoelstemperatuur van min ik-weet-niet-hoeveel-graden onder nul.
In de winter van 96 op 97 dekte ik zelfs de kipjes en het duifje nog af met een electrische deken, zo koud was het toen en zo'n onervaren boerin was ik toen nog. Hoewel, ik zou het zo weer doen, want hanen met bevroren kammetjes, dat is bepaald geen pretje voor ze.
Morgen komt hier een groot gezelschap inclusief lunch, dus ophouden met mijmeren over seizoenen en aan de slag nu!
En dan nu over naar het fotodagboek van Swientie & Juffrouw Loes:
Ik hoorde op de Uitmarkt twee meisjes met elkaar afspreken om 's avonds te gaan comazuipen. Het idee! Ik word al spontaan ziek bij de gedachte. Alcohol drinken doe ik al helemaal niet - vies - en de beroemde 8 glazen water die je dagelijks tot je zou moeten nemen, doe ik ook niet. Het lukt me gewoon niet. Als ik er al aan denk neem ik 1 glaasje water en dan vergeet ik het gewoon weer. 8 glazen water per dag. Ik zou niet weten hoe ik het weg moest krijgen. Ik ben gewoon niet op drinken ingesteld, ik wil altijd kauwen. (Meneer de psychiater, wat betekent dat, dat ik een agressief persoontje ben?). Ik eet dus graag en veel fruit en vermoedelijk krijg ik dan zo mijn vocht wel binnen.
Maar nu Pietje! Die kan niet stoppen met drinken. Als je die zijn gang laat gaan, zuipt ie gewoon door. Hij kan zo met die meisjes mee uit comazuipen, hij zuipt ze allemaal onder tafel.
Gister is Pietje de hele dag bij Leonie geweest, die vlak bij de Uitmarkt woont. Hij vindt alles even prachtig, mee in de auto, lekker in z'n mandje, en ik had zijn eigen box, donsdek en spullen meegenomen. Toen ik weg ging, moest ie even piepen, zoals een kind dat voor het eerst naar de kleuterschool gaat, maar ik had mijn hielen nog niet gelicht of hij kreeg zijn flesje, en toen was alles weer goed. De geliefde van Leonie heet Kees en nu hebben we er weer een Zachte Kees bij. Hoe hij ook opging in zijn rol als oppasvader. Die 2 hebben genoten van hun logeetje, de moeder van Leonie (boerendochter) kwam ook nog langs en Pietje kon zijn geluk niet op. Vanochtend kwam er al een mail:
'Wij hebben geslapen als ossen We zeiden nog tegen elkaar, we voelen ons net twee nieuwe ouders die verbaasd kijken wat hun baby nu weer allemaal doet!
Oh kijk; hij doet nu dit , oh ja heb je gezien dat? Laat hem nu maar eens even rustig liggen...
Nou ja, we zeiden het al, wij hebben de middag van ons leven gehad!'
Op de Uitmarkt stonden de Pietjes Fans al op ons te wachten (we waren hartstikke te laat, iedereen was al opgebouwd). Waar is Pietje? En dan die teleurgestelde gezichten. Sommigen waren speciaal voor Pietje nog een keer naar de Uitmarkt gekomen
Maar ik was blij dat ik besloten had om hem niet mee te nemen. Er kwamen nu heel andere dingen aan bod. Alle aandacht ging nu naar Knor uit, die gewoon wat zat te werken. Er moesten nog foto's schoon gepoetst, diverse klusjes aan de kraam gefikst en kinderen - maar ook volwassenen- staan dan gefascineerd toe te kijken. En tussendoor een kopje koffie met een rietje, anders krijgt Knor z'n koffie niet naar binnen door die varkenssnoet. Juist door die alledaagse bezigheden krijgt Knor een enorme theatrale zeggingskracht en aanwezigheid.
Door die concentratie was er nu dus ook ruimte om wat uit te wisselen met de bezoekers. Een mooi tegenwicht op de zaterdag, toen Pietje zoveel oergevoelens bij iedereen opriep, zodat verder iedere vorm van echt contact onmogelijk was. Pietje had zaterdag de status van een popster en dat is per definitie eenrichting verkeer. Gelukkig kon ik het gegraai in toom houden. Ik zei dat dat niet leuk voor Pietje was, en ik legde uit waarom. Niemand mocht ook bij hem in de box zitten (behalve zijn eigen minstreel Jaro en Knor natuurlijk, en heel even Kikker...).
De meeste mensen kenden mij wel ergens van, dus ze accepteerden dat wel (Als zij het zegt, zal het wel zo zijn). Kijk, dat is de eerste stap op weg naar Echte Dierenliefde. Daarom is zo'n optreden van Pietje wel degelijk ergens goed voor. Als je vertelt dat een big een prooidier is en je ze daarom niet van bovenaf moet benaderen, zie je iedereen toch geinteresseerd kijken, want dat hadden ze nog nooit gehoord. En dan is het ineens veel makkelijker uitleggen dat alleen kijken en een beetje aaien aan zijn flankjes, terwijl je zelf op je hurken zit, veel leuker is omdat je dan pas echt contact met Pietje kunt maken, omdat hij zich niet bedreigd voelt. Dat soort dingen maken een wereld van verschil voor mens en dier. Het was ook heerlijk om even zelf de Uitmarkt op te kunnen. De kraam hadden we zo ingericht dat bezoekers zelf hun gang konden gaan. Kijken, lezen en even bijkomen op een klapstoel onder een luifeltje door naar de Familie Bofkont Soap te kijken op TV. Later op de middag kwam Diederik er ook nog bij met z'n viool en hebben Jaro en hij de sterren van de hemel gespeeld en gezongen.
Een paar dingen blijven me zeker bij van de Uitmarkt 2008: De enthousiaste uitroep van een bezoekster die een keer met de bewoners van haar tehuis op Het Beloofde Varkensland was geweest: He, dat is Dafne! Hoe gaat het met de Bofkonten? En de bezoeker, die per se met Knor op de foto wilde. Beiden verstandelijk gehandicapte volwassenen, maar met de ernst, concentratie en toewijding van een kind. Ontroerende puurheid. Gisteravond kreeg ik de foto al opgestuurd van zijn begeleiders. Marcel Schuurman heet hij. Ik had beloofd dat hij vandaag op de weblog zou staan en dat ik zijn naam er bij zou zetten. Bij deze dus. Marcel Schuurman!
's Avonds kwam Giel nog langs om een flesje geven aan Pietje. En om natuurlijk even bij Gieltje te liggen en bij Vrouw Vos te kijken en Lamme Zus. En niet te vergeten 'zijn' Beertje. Het was al donker en Giel vond de kalmte die over de Bofkonten heengedaald was heel bijzonder. Dat is ook zo. Zodra de hanen hun snaveltjes toe hebben, krijgt Het Beloofde Varkensland iets sprookjesachtig. Daarna heb ik naar Joop van den Ende (Zomergasten). Leuke man. Eeuwige drive en enthousiasme. Een vol weekend alles bij elkaar, maar alle moeite waard. Met dank aan Jaro, Diederik, Knor, Leonie & Zachte Kees.
En dan nu over naar het fotodagboek van Swientie & Juffrouw Loes:
naar vorige maand (augustus 2008)
| mail@familiebofkont.nl | www.familiebofkont.nl |
Teambuilding bij Familie Bofkont om nooit meer te vergeten? neem contact op met communicatietrainer Dafne Westerhof...
Passie in de Polder? Hoe kun je leven en werken vanuit je hartstocht?
Hoe maak je je droom waar? Hoe komt er dan brood op de plank? info
Workshop - Vrijgezellenfeestje - Teambuilding - Bedrijfsuitje - Familiebijeenkomst - Feestvarken foto's
Zondag 28 september 2008
De Dag van Tessa Posthuma de Boer
Tessa Posthuma de Boer, de bekende fotografe en dochter van de wereldberoemde fotograaf Eddy Postuma de Boer (ook een varkensgek, die ze vaak heeft gefotografeerd) zei iets moois op de laatste dag van Opaatje: "Opaatjes einde is het begin van iets nieuws".
Tessa maakte de foto der foto's bij mijn allereerste interview over mijn activiteiten en campagnes voor de beesten. Jaaaaaren geleden. Zo'n goed getroffen moment. Aagje & Vrouw Vos, zo trots en strijdbaar in de lens kijkend, aan mijn zijde. Nog steeds koester ik dat beeld met die twee geweldige beesten. Die foto is later aangekocht door een krant, toen er een foto moest komen bij hun serie 'Dafne in het Beloofde Varkensland' , want "een betere foto maken wij zelf toch niet."
;)
klik voor vergroting
Ten tijde van de oormerkenrechtszaak kwam Tessa met het idee voor een fotoboek, maar zoals dat gaat, mooie plannen sneuvelen door de drukte van alledag. We kwamen mekaar pas weer tegen op de Uitmarkt. Jaren later dus. Daarna kreeg ik een mail van haar. Ze had zich verloren in de Familie Bofkont website, zo'n beetje alles bekeken en gelezen, en was zo geïnspireerd geraakt, dat ze stond te popelen om aan de slag te gaan. Ze wilde dolgraag dat boek gaan maken.
Toen het allemaal heel snel ging met Opaatje en ik 's ochtends pas hoorde dat het zijn laatste dag zou zijn, heb ik Tessa meteen gebeld. Opaatje! Geen boek zonder Opaatje!
Diezelfde middag nog kwam ze aansnellen met assistent, statieven, hasselblads en dochtertje en zijn we begonnen. Ze heeft prachtige foto's gemaakt van Opaatje met zijn oude hanenvriendjes. Wat een rijkdom om die nog te hebben.
Het rare was dat ze toen ook meteen een paar opnames maakte van Lamme Zus.
He, dacht ik toen nog, waarom, is dit een aanwijzing?
Zaterdag 27 september 2008
De Dag Van Olivia
Opaatje hangt aan de muur bij Olivia, de kleindochter van Hanneke Groenteman.
Willemijn - haar moeder - mailde me er al over, dat Olivia en haar tweelingbroer Kobus erg geschrokken waren van de dood van Opaatje. Ze hadden het in de krant gelezen.
Willemijn heeft trouwens een erg leuk site, www.tv-willemijn.nl, die ik van tijd tot tijd bezoek en dan ben ik weer helemaal bij op TV gebied.
En boertje Donald heeft in de klas over Opaatje verteld.
En er komen nog steeds prachtige kaarten voor hem.
Morgen meer daarover.
En dan nu weer eens (het wordt tijd!)
over naar het fotodagboek van Swientie & Juffrouw Loes:
Vrijdag 26 september 2008
De Dag van Het Leven Is Hard En Soms Helemaal Niet Leuk Meer...
13.00 uur P.C.Hooftstraat
Uitgerekend vandaag zijn er filmopnames afgesproken.
Ik zit in de PC en heb net de zendermicrofoon in de wc-pot laten vallen. Moest plassen en hoorde ineens een plons. Dat ding zat dus nog aan mij vastgeclipt. Stom! Nauwelijks een paar uurtjes geslapen, en dan weer fris en fruitig leuke dingen op camera vertellen...
De cameravrouw is nu terug naar Eye Works om een nieuwe zendermicrofoon te halen. Straks gaan we nog buiten draaien met Pietje in de PC (die doet het trouwens geweldig) dan naar de boerderij. Maar ik ben er helemaal met m'n kop niet bij.
Mijn voorgevoel bleek juist. Na een lange en zeer intensieve brainstorm met alle betrokkenen heb ik gister moeten besluiten dat Lamme Zus zeer binnenkort achter Opaatje aangaat. De operatie blijkt onmogelijk, het zal niet gaan. En ze heeft het niet fijn meer.
We hebben alle foto's vanuit haar babytijd er nog bijgehaald om de ontwikkeling van haar poot en de daarbij voortdurend terugkomende ontstekingen te bestuderen. Alles stond klaar, alles was in gang gezet. En uiteindelijk hebben we niks kunnen doen want in een ontstoken gewricht valt geen plaat aan te brengen.
Lamme Zus, die nuchter moest zijn voor de operatie, begreep niet waarom ze niks te eten kreeg. Toen de kogel eenmaal door de kerk was, heeft ze een hele appeltaart gekregen.
Nu wil ik haar nog 2 droomweken geven met alles wat ze maar wil.
Lamme Zus zal als een prinses Het Beloofde Varkensland verlaten.
Donderdag 25 september 2008
De Dag van Lamme Zus
Vandaag zou dan de operatie van Lamme Zus zijn. Zou. Want het gaat niet door.
Liep iedereen te vliegen en te draven i.v.m. de voorbereidingen, krijgt ze gister halverwege de dag een zwelling op de plek waar gesneden moet worden. En niet zomaar een zwelling. Eerst ter grootte van een ei, een paar uur later al zo groot als een tennisbal.
De orthopeed gebeld. Hij kwam onmiddellijk langs. "We kunnen zo niet opereren".
Bus afbesteld. Kliniek afgezegd. Mylene de la Haye, die een verslag wilde maken, afgebeld.
Maar wat nu? Ze komen wel straks, Peter en Paul. Overleggen wat te doen.
Het zit me niks lekker.
Een hele poos zit het me al niks lekker met Lamme Zus. Niet direct te zeggen wat dan precies, maar ik kreeg gek genoeg nooit beelden van de operatie of een lopende Lamme Zus. En dan nu deze complicatie. Waarom? Als teken dat het er niet meer in zit?
Of zou het door de stress komen omdat Opaatje weg is? Ze heeft donders goed in de gaten dat hij verdwenen is. Toen we zijn kist naar buiten droegen sleepte ze zich onmiddellijk naar zijn lege plek. En daar lag ze in haar eentje. Wat heeft ze nog? Als ze niet (meer) geopereerd kan worden, te weinig voor een leuk varkensleven.
De as van Opaatje heb ik gister nog niet opgehaald. Ik wil die bus niet even tussen de bedrijven door ophalen. Daar wil ik de tijd voor nemen en de komende dagen is het te druk. In de krant staat dat ik de as al over Het Beloofde Varkensland uitgestrooid zou hebben, maar dat is dus niet zo.
Is er ook nog iets leuks te vertellen? Ja. Ik kreeg gister de tekst en foto's te zien van de Panorama verslaggever die hier onlangs was en een fraai verhaal schreef over zijn belevenissen op Het Beloofde Varkensland. Hij kon hier niet anders dan zijn cynisme laten vallen en zich overgeven aan de Familie Bofkont. Volgende week ligt het in de winkel.
En ik ben uit winkelen geweest en dat mag ook wel in de krant.
Ik haat winkelen, maar ik had spullen nodig, dus ik moest wel. Even door de zure appel heenbijten en zo kwam ik in de Bijenkorf terecht, in een pashokje met een stapel bh's en een verkoopster. Zo'n scene die iedere rechtgeaarde cabaretiere op haar repertoire heeft staan, zoals Brigitte Kaandorp, en onlangs zag ik ook Lenette van Dongen op TV met zo'n klassieke pashokjesriedel.
Mijn verkoopster wist alles van bh's en maten: "O ik zie het al. U heeft 70 FF of 75 E". En toen begon ze heel ernstig gordijntjes opzij te zwiepen, bandjes op te hijsen, beugels recht te trekken, met zo'n ijver en overgave dat ik haar voorstelde workshops te gaan geven, en ze haar gezicht niet meer in de plooi kon houden.
Altijd leuk om te zien als iemand ergens goed in is, of het nu het geven van bustehoudercollege is, het besturen van een bus, of wat dan ook, het gaat altijd om de overgave waarmee.
Woensdag 24 september 2008
De Dag van Hoe Het Verder Ging...
Familie Bofkont heeft gisterochtend in gepaste stijl afscheid kunnen nemen van Opaatje.
Een appelontbijt in de polder!
's Avonds stond Opaatje in de krant.
Straks komt de TV nog langs.
Er komt geen eind aan de liefde voor Opaatje.
En dat is maar goed ook.
Dinsdag 23 september 2008
De Dag van Opaatje's Crematie...
Hoe geliefd Opaatje was, blijkt uit de mooie kaarten en mails die maar binnen blijven komen.
En niet te vergeten de bloemen!
Vandaag wordt Opaatje gecremeerd. Zijn vrienden, de 3 oude haantjes, hebben 3 dagen bij hem zitten waken. Gistermiddag tijd werd het tijd om Opaatje in zijn kist te leggen. De rest van de dag en avond is de kist nog bij Lamme Zus blijven staan. Om middernacht hebben we hem naar buiten gebracht en onder de blote hemel in Het Beloofde Varkensland gezet. Nog eenmaal de wijdsheid van de polder. Morgen keert Opaatje weer terug als as in een blik.
'Opaatje is dood' schrijft Hanneke Groenteman op haar website.
Ze heeft de hele tekst zoals hieronder geplaatst. Wat een eer voor Opaatje!
OUDSTE VARKEN VAN NEDERLAND OVERLEDEN
OPAATJE
Vrijdagavond jl. is Opaatje op 24-jarige leeftijd overleden op Het Beloofde Varkensland. Opaatje - type hangbuikzwijn - werd in 2005 bij Familie Bofkont opgenomen nadat hij weg moest bij zijn vorige eigenaar. (Stichting de Zwaan sloot toen haar deuren).
AANLEUNWONING
Opaatje had erge last van overgewicht, kon daardoor nauwelijks meer lopen en werd voor zijn eigen bestwil op een streng dieet gezet. Toen hij behoorlijk afgevallen was, bleek hij een intacte beer te zijn! Daarmee zorgde Opaatje voor veel reuring bij de Familie Bofkont. In zijn aanleunwoning met aangebouwd balkonnetje op het zuiden, kreeg hij voortdurend bezoek van de berige vrouwtjes.
SJANS
Geen man ter wereld heeft ooit op z'n oude dag meer sjans gehad dan Opaatje. Van Sokje (de jongste blom) tot Vrouw Vos (de oudste zeug), alle vrouwjes waren verliefd op Opaatje. Deze flirtations gaven zijn leven glans, er kwam geen einde aan zijn paardrift.
OP HOL GESLAGEN HORMONENHUISHOUDING
In 2006 overleefde Opaatje nog een zware operatie, waarbij een van zijn testikels verwijderd moest worden. Er kwam een tumor uit van 2,9 kilo (!), veroorzaakt door een op hol geslagen hormomenhuishouding vanwege zijn vele avontuurtjes. Nadat hij hersteld was, pakte Opaatje zijn liefdesleven weer als vanouds op.
24 JAAR!
Afgelopen juni vierden we Opaatjes 24e verjaardag. Hij at met smaak zijn hele slagroomtaart op. Opaatje is stokoud geworden. (Een hangbuikzwijn in topconditie wordt meestal een jaar of 15...). De Familie Bofkont verliest in Opaatje een markante en moedige persoonlijkheid.
Wat missen wij dit geweldige varken.
CREMATIE
Opaatje wordt dinsdag gecremeerd.
Zijn as wordt uitgestrooid op Het Beloofde Varkensland.
Maandag 22 september 2008
De Dag van Meer dan Duizend Woorden...
Wat zal ik zeggen over de workshop van gistermiddag?
Dat er heeeeeel leuke mensen waren, een hele familie met een jarige moeder?
Dat 1 van die leuke mensen samenwerkt met Giel, dus bij de castratie van Beertje op TV was en Beertje nu ruim een jaar later weer zag? "Is dat Beertje? Niet te geloven!"
Dat er een jongetje-dat-geen-varkensvlees-wil-eten was met zijn moeder helemaal uit Schiermonnikoog? Dat de schoondochter van de directeur van de Nederlandse Databank voor Gezelschapsdieren er ook was en dat de Familie Bofkont naam en faam heeft bij die organisatie omdat ze daar als allereerste boerderijdieren werden aangemeld?
Dat een echtpaar uit Friesland een boek voor me meenam met de titel 'Porcia, de vrouw van Brutus'? Dat er prachtige (zonne)bloemen kwamen voor Opaatje? Dat een Chinees meisje zei dat volgens het Boeddhisme de geest van Opaatje 3 dagen de tijd nam om weg te gaan? (En die tijd hier ook krijgt omdat Opaatje - zoals alle overleden Bofkonten - 3 dagen boven de grond blijft?
Kijk maar naar de beelden, die zeggen meer dan duizend woorden.
Volgende Familie Bofkont Workshop is op zondag 28 september van 12.00 - 16.00 uur.
En dan volgt hier het fotodagboek van Swientie & Juffrouw Loes:
Zondag 21 september 2008
De Dag van After Opaatje...
In het Parool las ik dat de Nacht van de Nerts afgelopen vrijdagavond een succes was in een bomvol Felix Meritis. Ik heb uiteraard mijn lezing niet kunnen houden. Gelukkig hebben ze nog op tijd een andere spreker kunnen regelen.Maar gister was de Streekmarkt in Amsterdam - Zuid en daar werd ik ook verwacht.
Ik kon nauwelijks wegkomen, had al om 8.00 uur mijn kraam moeten opbouwen - maar dat lukte voor geen meter. Het leek wel of ik met stroop aan de vloer vastgeplakt zat. Was veel liever hier gebleven, maar om kwart over 10 was dan eindelijk alles ingeladen, en daar gingen we, inclusief Pietje.
De organisatie was aanvankelijk stomverbaasd dat ik een biggetje mee wilde nemen. "Jij hebt toch dat Protocol voor Dieren op Evenementen geschreven? Daar ben je toch op tegen?" Ja, klopt helemaal. Ik ben bepaald geen voorstander van dieren op evenementen. Gegraai, gegil, geren van kinderen achter dieren aan, je kunt me niet kwaaier krijgen.
Pietje was juist mee omdat ik wilde laten zien dat niemand vanzelfsprekend recht heeft op het aanraken van welk dier dan ook.
Vooropgesteld dat Pietje zelf mee wou. Nou hij wilde maar al te graag.
En midden in de dynamiek van de drukbezochte boerenmarkt is het gelukt om een lesje in dierenliefde te geven. Sterker nog, het werd een groot succes. De kindjes (en volwassenen) mochten in kleine clubjes bij Pietje komen zitten - uitdrukkelijk alleen zitten, omdat zo'n staande kring rondom een dier bedreigend is - maar ze mochten hem niet meteen aaien.
Pas als Pietje zelf contact met ze zocht. Eerder niet.
Pietje was een voorbeeldige onderwijzer. Hij was vrolijk, speels, daagde de mensen uit, knabbelde aan schoenen, aan veters, aan ritssluitingen, en hield op die manier iedereen een spiegel voor. Sommige mensen voelden zich wat benauwd omdat Pietje geen rekening hield me het feit of zij wel gediend waren van zijn avances.
En dat was nou precies waar ik ze hebben wilde. Want stel je het maar omgekeerd voor. Iedereen graait toch altijd maar raak als er dieren in het spel zijn? Vinden die dieren dat wel leuk? Nee, helemaal niet. Maar de meeste mensen kan dat geen barst schelen, als zij maar kunnen aaien.
Er was een vrouw met een piepklein babyje bij. "Stel je voor dat we ons allemaal op uw baby zouden storten? Wat zou u daar van vinden?" Meer hoefde ik eigenlijk niet uit te leggen. Contact met een dier krijg je, daar heb je geen recht op, maar als je geluk heb krijg je het, je mag blij zijn als het er van komt, maar het initiatief moet altijd van het dier uitgaan.
Pietje was door het dolle heen. Hij speelde met de kinderen alsof het allemaal biggen betrof. Van tijd tot tijd was hij bekaf en ging even slapen. Dan mocht er niemand bij hem komen. Hoe iedereen ook aandrong en smeekte, nee, Pietje slaapt, geen sprake van.
En verdomd. Op een gegeven moment vertelden zijn bewonderaars dat ook tegen elkaar en hun kinderen: "Nee Pietje slaapt. Laat hem met rust. Niet aankomen. Niet doen. Luister naar wat die mevrouw zegt. Als Pietje straks wakker is, mogen we misschien weer even bij hem." Niemand die het in zijn hoofd haalde om Pietje nog ongevraagd aan te raken. Pietje optillen? Geen sprake van!
Voor herhaling vatbaar deze aanpak. Dit was slechts het begin. Meer dan de moeite waard om op door te gaan. En het leuke was dat iedereen er op deze manier enorm van genoten heeft. Geen gegil, geen gekrijs, geen gegraai.
Toen ik thuiskwam ben ik meteen bij Opaatje gaan kijken.
Die ligt nog steeds te slapen...
Zaterdag 20 september 2008
De Dag van Opaatje's Big Sleep...
Opaatje is gisteravond - vrijdag 19 september 2008 - om 21.00 uur heel rustig ingeslapen.
Mooier en kalmer had het niet kunnen gaan.
Zijn laatste uurtjes heb ik bij hem zitten wachten tot Peter kwam.
Opaatje nam nog 1 druif en klemde toen zijn kaken voorgoed op elkaar. Genoeg.
Een lang varkensleven is beeindigd. Het oudste varken van Nederland is niet meer.
Wat zullen zijn vrouwtjes van Het Beloofde Varkensland hem missen. Dit vrouwtje voorop.
Wat blijft zijn de mooie herinneringen.
Daar zijn er gelukkig heel veel van.
Vrijdag 19 september 2008
De Dag van Rigby op Het Beloofde Varkensland!
Vanochtend boerenhulp uit onverwachtte hoek. Christon en Bart van aanstormende brit-pop band Rigby kwamen Pietje de fles geven, daarna voeren en stront ruimen en maakten hun boerenknecht carriere compleet met het masseren van Gieltje.Tijdens hun boerenwerkzaamheden deden ze live verslag aan Giel.
Leuke jongens, mooie muziek. Luister maar.
Donderdag 18 september 2008
De Dag van Het Grote Wachten...
Opaatje ligt al 3 dagen in dezelfde houding met zijn neus tegen de muur gedrukt.
Het is tijd, hij wil gaan. Af en toe een druifje, meer niet.
Samen met Jaro heb ik nog net op tijd zijn stal kunnen opfrissen.
Alle stro eruit, helemaal opgestrooid met dik hooi als zachte matras, daar weer stro overheen. Dennis heeft een warmtelamp opgehangen en een paar mooie begonia's neergezet.
Lamme Zus ligt ernaast, een hekje ertussen zodat Opaatje optimale rust heeft.
Peter Klaver is op de hoogte gebracht, we hebben euthanasie afgesproken.
Maar o wat hoop ik dat Opaatje op zijn eigen tijd vanzelf gaat...
Woensdag 17 september 2008
Dag van Goede Tijden, Slechte Tijden...
Dwars door de zorgen om Opaatje ineens ook grote reden tot blijdschap. De twee grote roze varkens die ik allebei geplaatst heb, schijnen vriendschap met elkaar gesloten te hebben. Diep in Limburg liggen ze ergens in een weilandje knus tegen mekaar aan. En dat binnen 14 dagen!
Wilbur woont er nu een maand of wat en Dante is er onlangs bij gekomen.
Dante ken ik al van 3 jaar terug.
Toen bleek dat ze niet kon blijven waar ze woonde, is ze net zo lang in mijn kop blijven zitten tot ik een geschikt adres voor haar gevonden had. Het heeft even geduurd, maar dan heeft ze ook wat. Gisteravond kreeg ik de foto's. Wat een geluk! Wat een varkensgeluk!
Dinsdag 16 september 2008
De Dag van Prinsjesdag: Prins Harrie & Zwarte Prins!
Prins Harrie & zijn zoon Zwarte Prins voelen zich vandaag een beetje jarig: Prinsjesdag! Miss Universe stelde voor om volgend jaar ook voor iedereen een hoedje te maken. De Bofkonthoedjes Parade. 'En dan een wedstrijd!' riep BabyBig. 'Wie de mooiste hoed op heeft!'
Geert Wilders wil 250 dierenrechercheurs in het leven roepen. (Metro 15 september) Animal Cops, speciaal opgeleid om dierenmishandelaars op te sporen. Geweldig plan. Ik ben niet van de PVV, maar met zo'n voorstel zou je het bijna gaan worden. Mijn stukje in het Parool (Slapen op een Kinderboerderij wordt hartstikke hip - 13 september) kwam dus geen dag te vroeg.
En nog meer vandaag:
Vandaag zal dan eindelijk de uitslag zijn van de cassatiezaak die Gerard Spong is aangegaan inzake de oormerkenkwestie van Familie Bofkont. Tot 3 maal toe is die uitspraak uitgesteld. Te druk, niet weten wat ze er mee aan moeten? Dat zul je nooit weten, maar als het goed is dan moet er vandaag dan toch een antwoord komen.
Maar de grootste zorg gaat nu naar Opaatje uit.
He gaat niet goed. Vannacht ga ik bij hem slapen.
De foto's van de Familie Bofkont Bijeenkomst 7/9 staan on-line
De foto's van de Zwoele Zomeravond 6/9 staan on-line
Maandag 15 september 2008
De Dag van Het Grote Verwennen...
Het Grote Verwennen voor Opaatje is begonnen.
Perziken, appels, brood met dik boter en pruimenjam, onbijtkoek.
Zijn gewone varkensbrokjes wil hij niet meer hebben. Maar wat geeft dat nog?
Toen mijn zus geen toekomst meer had, zeiden de artsen dat ze mocht nemen wat ze wou:
roken, drinken, het maakte allemaal niks meer uit.
Maar die arme stakker had van d'r leven niet gerookt of gedronken.
Dat was nou juist zo sneu, niemand die gezonder leefde dan zij.
Met een hoop geduld - eerst moet Opaatje overeind geholpen worden - dan stukje voor stukje gevoerd. Met Lamme Zus op veilige afstand achter een hekje, is het allemaal best te doen.
Opaatje smult er nog van en de haantjes zijn er ook als de kippen bij.
Voor zo lang Opaatje nog smullen kan is iedere dag meegenomen.
We leven met de dag, zoals dat zo mooi heet.
Vandaag maar eens een voorzichtige kennismaking tussen Pietje & Vondeling arrangeren. De spotlights staan op de kleine schoonheid gericht en ze is te bewonderen via de webcam. Het is een slim wijffie - ik had niet anders verwacht - en ze weet al hoe ze de wereld verder moet verkennen, regelmatig floept ze tussen de planken van het hek door voor een grote binnenwandeling. En straks zal ze Pietje daar ontmoeten...
En dan nu over naar het fotodagboek van Swientie & Juffrouw Loes:
Zondag 14 sepember 2008
De Dag van Maak van de Zwakte een Kracht!
Het was weer eens zover van de week.Het zoveelste geval van perverse criminaliteit op een kinderboerderij in Amsterdam.
Ik pleit al sinds jaar en dag voor de permanent bemande kinderboerderij.
DAG EN NACHT BEWAKING, GEEN ENKELE KIBO OF DIERENWEITJE UITGEZONDERD!
Ook particulieren die elders schapen, paarden of andere dieren hebben lopen:
DAT KAN NIET!
We kennen allemaal de verschrikkelijke berichten over de praktijken van de Beul van Twente. Dat soort criminelen kunnen altijd hun slag slaan omdat de dieren alleen staan, zonder bescherming.
Ik ken die boerderij. Daar heb ik samen met wethouder Thies van Groen Links op dierendag 2005 de Knuffel van het Jaar uitgekozen. Die kinderboerderij staat notabene midden in een nieuwbouw woonwijk! En toch bestaat het, dat daar onder het slapend oog van honderden omwonenden zulke verschrikkelijke dingen kunnen gebeuren.
Ik heb de volgende ochtend een berichtje naar de krant gestuurd en gister stond het in de krant:
;)
(klik voor vergroting)
Mooie taak voor de SKBN (Stichting Kinderboerderijen Nederland) om zich hier voor in te zetten, zou je zeggen. Zij behartigen de belangen van alle kinderboerderijen. Die club krijgt per jaar 500.000 euro van de Postcodeloterij (voorheen een miljoen per jaar, meen ik). Geld zat dus om dit soort wantoestanden (of de biggencastraties zonder narcose, die ook op de kinderboerderij plaatsvinden). met kop en kont uit te roeien.
Campagnes op touw zetten, oplossingen bedenken. Om de tafel gaan zitten met de politie. Verzin maar, het is toch te zot voor woorden, dat keer op keer Kibo-dieren worden mishandeld (hoe vaak staat het niet in krant) en ER NIKS STRUCTUREELS AAN GEDAAN WORDT?
Kinderboerderijdieren zijn vanaf 17.00 's middags vogelvrij verklaard tot de volgende ochtend 9.00 uur. Maar dieren verzorgen en beschermen is niet een nine to five aangelegenheid. Het is geen kantoor zeg. Dat gaat dan en nacht door. In Artis wonen toch ook mensen?
De meeste kibo's krijgen ook een flinke pot geld van de gemeente waar ze in staan.
Hallo, gemeentes zitten jullie te slapen?
En bezoekers van Kibo's doe ook eens wat! Klaag hier over bij de beheerders! Gedraag je als een klant met een klacht. Weerloze dieren afslachten in de nacht, terwijl er zulke eenvoudige oplossingen voor zijn. Pik het niet! Kom op voor je boerderijdieren uit je buurt!
En dan nu over naar het fotodagboek van Swientie & Juffrouw Loes:
Zaterdag 13 september 2008
De Dag van De Herfst van Opaatje...
GEZELLIG: 'Knuffelen bij de Familie Bofkont' staat op de cover van de glossy 'Leuk Idee'. Ik kende dit nieuwe magazine niet, maar toen ik gevraagd werd voor een interview zei ik meteen ja. En dat was maar goed ook, want nu is Miss Piggy de centerfold geworden, omstrengeld door Giel Beelen! De foto's heb ik zelf aangeleverd. Heerlijk, dat scheelde weer een hele fotoshoot en enorm veel tijd. Opaatje ligt er ook nog bij in zijn oude aanleunwoning achter de geraniums.
Wat zag hij er daar nog goed uit, op die foto. Opaatje is in korte tijd een stuk minder geworden. Hij eet moeizaam, ik moet hem een paar keer per dag wat extra lekkere hapjes toestoppen, wil hij nog wat binnenkrijgen. Verder ligt hij voornamelijk te slapen. Komt nauwelijks meer buiten. Zijn krachten nemen duidelijk af. Dit is zijn laatste herfst, zoals deze zomer zijn laatste zomer was.
Dierendokter Peter zei begin dit jaar al dat Opaatje waarschijnlijk de winter niet meer door komt. Daar wil ik nog maar even niet aan denken nu.
Het artikel in 'Leuk Idee' is mooi opgemaakt, vrolijk en aanstekelijk. De uitgeefster, die ook het interview deed, was ook zo enthousiast, ze werd helemaal blij van al die verhalen, zei ze. En dat enthousiasme spat van de pagina's af. Ben heel blij dat Opaatje er bij staat.
;)
;)
Het worden spannende tijden. Als alles goed gaat, wordt Lamme Zus toch geopereerd op 25 september. De orthopeed is nog bij haar geweest en heeft uitgebreid de tijd genomen om alles nog eens rustig te bekijken. Ze krijgt waarschijnlijk 2 platen in haar lamme poot (1500 euro per plaat, 100 euro per schroef en er gaan heeeel wat schroeven in...) en wat betreft die wond, daar zal hij een speciale hechtingstechniek op toe gaan passen, voor zover ik begrepen heb. Kortom, hij gaat een krachttoer uithalen, zoveel is me wel duidelijk.
Qua nazorg wordt het ook een heel gedoe. Ze mag niet in het stro liggen en de verzorging van de wond gaat heel wat voeten in de aarde krijgen. Waarschijnlijk richt ik de melkerij in als ziekenboeg, dan kan ik haar goed in de gaten houden, op zachte katoenen lappen onder warmtelampen, zoiets stel ik me voor. O help, dat is al over 12 dagen! Nou ja, gewoon blijven ademhalen, dan komen we een heel eind.
Het 'Vondelparkbiggetje' is zo schuw. Ik kan nog niet dichter bij haar komen dan op 4 meter afstand. Bij ieder geluid springt ze omhoog van schrik. Het vertrouwen van schuwe dieren winnen. Een betere training in geduld uitoefenen bestaat niet. Straks ga ik weer even bij haar zitten. Een kopje koffie drinken, meer niet. Beetje praten, maar niet te nadrukkelijk aandacht aan haar besteden.
Gister ben ik een poosje op grote afstand van haar in het stro gaan liggen. Daarna moest ik nog naar A-H. Ineens werd ik op mijn schouder getikt: Een geschokte dame, die mij iets moest zeggen. Ze bracht het alsof ze me een zeer pijnlijke mededeling moest doen. 'Neemt u me niet kwalijk. Het is misschien heel raar om zomaar te zeggen'.
Ik dacht onmiddellijk aan de keer - 1000 jaar geleden - dat ik na een toiletbezoek door een overvol restaurant liep met mijn rok van achteren in mijn panty gepropt.
Maar nee: 'Er hangt een tak in uw haar! Ze giechelde er ongemakkelijk bij. Zal ik u even helpen?' Ze viste er een stukje stro uit. 'Kijk. Hier'. 'O dat' zei ik. 'Ik heb altijd stro in mijn haar. Dat komt omdat ik net bij een big heb gelegen'. Ze keek me aan alsof ik haar in de maling nam. 'Nee echt. Ik lig altijd bij varkens.' En weg was ze.
Ik werd overvallen door een groot gevoel van vrijheid. Door Albert Heijn lopen met stro in je haar. Nou en?
Je bent een beestenvrouw of je bent het niet...
En dan nu over naar het fotodagboek van Swientie & Juffrouw Loes:
Vrijdag 12 september 2008
De Dag van Het Vondelingetje In Het Vondelpark...
Gisteravond laat werd hier een klein zwart biggetje gebracht. Het beestje is slapend onder een struik in het Vondelpark gevonden door een groep studenten van de Hogeschool Amsterdam. Ze hebben het meegenomen en in de bestuurskamer op school gelegd.
Een mooi diertje, zo te zien een Gottinger Zwijntje, ergens tussen de 2 en 4 maanden. Ziet er heel verzorgd uit. Opvallende aftekening: Hoge witte kousjes aan de voorpootjes, twee witte sokjes aan de achterpootjes. Tussen de oogjes een wit blesje. Een koket vrouwtje dus met een dik rond buikje. Teveel gevoerd of... maar laat ik niet op de zaken vooruitlopen.
Ik hoop heel erg dat ze bij iemand uit de tuin is weggelopen. Vanochtend was ik om 6.50 uur al in de uitzending bij Giel om een oproep te doen. Mijn praatje met Giel werd geheel toepasselijk omlijst door het gekrijs van Pietje, die onmiddellijk zijn fles opeiste zodra hij mijn stem hoorde. Giel smolt meteen en wilde meteen uit de uitzending rennen om Pietje zelf de fles te komen geven.
Of het biggetje is gedumpt in het Vondelpark en dan moet iemand toch iets gezien hebben. Het biggetje is dus dinsdag gevonden om 16.00 uur in het park aan de kant van de Amstelveense weg.
Ze zit nu met een paar stukjes appel en een bakje water in de binnenwoning van Knor & Knorrie. Eerst maar eens goed bijkomen van het avontuur.
Vooralsnog ga ik er vanuit dat iemand nu heel erg naar het biggetje loopt te zoeken. Ik ga straks de dierenambulance bellen en de politie en de krant en verder alles en iedereen die iets met vermiste dieren te maken heeft. Als iemand nog een tip heeft?
Donderdag 11 september 2008
De Dag van De Zus Van Brammetje & Bonestaakje
Ik ontving een foto van Babe, de zus van B & B. Ze heeft net zo'n hoge rug gekregen als haar beide broers, zie ik. Ziet er goed uit dat wijffie, beetje te dik, maar zo te zien een fijn leven. Ruim 3 jaar geleden kwamen zij alledrie niet aan de bak bij hun moeder op een Kinderboerderij. Wat wil je ook als je moeder 'maar' 14 spenen heeft en toch 17 kinderen krijgt?
De Kinderboerderijbeheerder was niet onder de indruk van de 3 biggetjes, die dus buiten de boot vielen. Hij was niet van plan de 3 pechvogeltjes van extra zorg te voorzien - lees: groot te brengen met de fles. Een lang verhaal kort: Brammetje & Bonestaakje kwamen via Varkensvriendin Ina bij Familie Bofkont terecht. Hun zus Babe kreeg een ander goed thuis.
En zo werden deze drie pechvogels uiteindelijk de drie Bofkonten, want hun broertjes en zusjes die wel genoeg melk bij moeder konden drinken, zijn later op transport gezet naar Italie. Juist. Parmaham.
Wat ik gister ook ontving was een verbijsterend verontrustend bericht over transport van Nederlandse varkens naar Rusland. 60 tot 70 uur reistijd voor de arme varkens, met vast de mededeling dat ze daar in Rusland niet van plan zijn te gaan controleren op dierenwelzijn. Minister Verburg kan er juridisch niks tegen doen, maar heeft 'de sector' wel geadviseerd er van af te zien. O o o, daar moet je niet aan denken hoe dat daar aan toe zal gaan. Dat belooft niks fraais. Wat te doen? Niks. Er valt niks te doen.
Blij zijn dat B & B & B de dans ontsprongen zijn. Meer kunnen we niet doen. Hopen dat deze 3 heel oud gaan worden. Als eeuwige aanklagers: Kijk! Wij zijn er nog! Ons krijg je niet klein! Wij zijn het levend bewijs dat je biggen van 3 maanden niet op transport mag zetten! Kijk naar ons! Kijk hoe wij genieten van het leven! En zo kan ik nog wel een poosje doorgaan.
Ik kijk nog eens naar de foto van de zus van B & B. Ze heeft een staart! Zij wel! Dat betekent dus dat zij nog eerder het nest uit gehaald is dan B & B. Wat een mazzel. B & B hebben alleen nog maar een stompje. Die staartjes heeft de kinderboerderijbeheerder er nog snel even afgesneden, toen ze bij hun moeder weggingen. Doodzonde. Maar B & B leven nog en hoe! En als je dan toch moet kiezen, dan is het gelukkig Babe's staartje dat behouden is. Een volwassen zeug zonder de bescherming van haar varkensdoos in de vorm van een staart als 'onderbroek' , is nog slechter af dan een volwassen beer zonder staart.
En ook nog een leuk bericht ontvangen van Varkensvriendin Gaynor.
Zo kan het dus ook: Eco Dad: Pigs changed our lives (klik)
En dan nu over naar het fotodagboek van Swientie & Juffrouw Loes:
Woensdag 10 september 2008
De Dag van Ik Lig Met Een Big...
Het onverwacht mooie weer deed mij op m'n rug belanden op het oprijpad. Ik was een stukje uit wandelen gegaan met Pietje. Daarna wilde ik even een poosje met hem alleen zijn zonder dat alle andere Bofkonten in mijn en Pietje's nekje zouden springen.
We zijn lekker op het oprijpad gaan liggen. De zon was goddelijk. Vol en romig zoals alleen de najaarszon dat kan zijn in topconditie. Ik heb geen tuin- of ligstoelen. Zinloos als je met varkens leeft; verspilde energie om ze aan te schaffen en naar buiten te slepen met mooi weer, want na een dag zijn ze al ter ziele. En voor mij totaal overbodig, want ik lig graag op warm steen.
En zo lagen Pietje en ik daar letterlijk uitgevloerd. Eerst lag Pietje op mijn buik, later een stukje van me af, precies zoals biggen zich bij hun moeder gedragen. Naarmate ze zich zekerder voelen, durven ze een eindje van moeders af te liggen. Ondertussen keek ik naar de blauwe lucht en de nog groene blaadjes.
"Alles goed daar?" hoorde ik ineens een stem en een dichtslaand autoportier. Ik zag dat er een auto op de dijk was gestopt van een bezorgde voorbijganger. "Ik lig met een big!" riep ik terug. "En ik lig hier heerlijk!"
Even later kwam de politie ook nog langzaam voorbijrijden. Ik zwaaide en wuifde en toen begrepen ze dat ik geen ambulance nodig had.
's Avonds ben ik nog naar zee gegaan met Juffrouw Loes. Jaro en Dennis gingen ook mee. We reden om 20.14 uur onder de slagboom van het Parnassia parkeerterrein door. Precies op tijd, want om 20.15 uur gaat die dicht. Er was helemaal niemand meer op het strand. De zee was nagenoeg glad, en er waaide een heel zacht warm briesje. Juffrouw Loes mocht los. Feest!
Jaro is nog gaan zwemmen toen het al helemaal donker was. We zaten nog niet terug in de auto, of het begon te gieten. Toen nog op zoek naar een frietje in een nagenoeg uitgestorven Zandvoort. Het is duidelijk, de zomer is voorbij. Maar nu komt de mooiste tijd eraan. De overgang tussen zomer en herfst. De transformatie. Scorpio time!
En dan nu over naar het fotodagboek van Swientie & Juffrouw Loes:
Dinsdag 9 september 2008
De Dag van De Romantische Herfstavond...
De Zwoele Zomeravond was weer een groot succes. Er wordt nu zelfs al gevraagd om te kunnen blijven slapen in het stro tussen de varkens...De avonden zijn zo bijzonder omdat de hanen dan eindelijk hun snaveltjes toe hebben. Prachtig gezicht om ze dan allemaal in de bomen te zien zitten slapen. Die rust en de vallende avond in de polder maken het heel speciaal.
Die avonden mogen dus blijven. Het worden nu de Romantische Herfstavonden bij Familie Bofkont. De eerstkomende is op zaterdag 20 september en de eerste aameldingen zijn al weer binnen.
Over haantjes gesproken. Ik kreeg een mailtje van een Bofkont Fan met een vraag:
Vanochtend was ik bij een klant die gaat verhuizen. Ze gaat van de Amstelveense "goudkust" naar Amsterdam zuid. Ze kan haar oude haan (12 jaar) niet meenemen en wil hem dinsdag in laten slapen. Dat vind ik natuurlijk weer heel erg zielig. Zij denkt dat ie nergens anders kan omdat andere hanen hem gaan mishandelen. Denk jij ook dat ie beter af is met een spuitje? Of wil jij hem graag hebben?
Ja dat is een probleem. Eigenlijk is daar maar 1 oplossing voor: Niet verhuizen voordat die haan van ouderdom gestorven is. Maar wie heeft of kan zoveel over hebben voor een haan? En het haantje mee naar Amsterdam nemen, tja je kunt het natuurlijk altijd proberen (dat zou ik doen) en dan zie je daar wel weer verder. Ongetwijfeld burengedoe, maar ach wie weet, valt dat te sussen. Als het om 1 haan gaat, en er verder geen andere dieren zijn, dan zou de rechter zich daar ook nog over kunnen buigen. Dat lijk me interessant om zoiets nu eens voor de rechter uit te vechten. Honden blaffen ook en dat is wel een algemeen geaccepteerd geluid. En een oude haan alleen, nou die kraait echt niet meer zo vaak.
Maar in laten slapen is second best, want dat beestje kan nergens terecht, (mijn hanen zouden hem killen) en op zo'n leeftijd moet je dat ook niet eens meer willen proberen. Een pijnlijke beslissing, waar zeker moed voor nodig is. Ik heb geadviseerd het beestje de laatste dagen met allemaal lekker hapjes te verwennen wat ie maar wil, en dan de dierenarts thuis te laten komen. Iedere vorm van stress zien te vermijden. Dat mannetje zit al een paar dagen in m'n kop. En vandaag gaat ie naar de hanenhemel.
Nog even over de koe die in de sloot gevallen was. De boer heeft haar er met de trekker uitgekregen (Ik zat middenin een workshop en moest als de wiedeweerga wat foto's maken).
Daarna is de hele kudde op haar afgelopen om haar te troosten. Dat was nodig, want de koe was in shock en kon niet meer rechtop staan. Het was zo ontroerend om te zien hoe begaan de andere koeien met haar waren.
Ook de stier, die een perceel verderop stond, heeft de hele tijd het tafereel vanuit de verte met grote betrokkenheid gevolgd.
Die koeien toch met hun geheimen. De koe is een dag later door de boer opgehaald. Hij wil haar in de gaten kunnen houden, want ze at nog steeds niet en dat is foute boel i.v.m. die 4 magen. Dan ligt de herkauwfabriek stil.
De stier die onlangs uit wandelen was gegaan op de dijk, bracht ook een hoop commotie teweeg. Daar loop je niet zo maar even op af om hem weer naar huis te sturen. Zelfs de buurboer (melkveehouder) zag dat niet zitten en bleef op gepaste afstand, maar er moest wel iets gebeuren, want er joggen nog wel eens mensen langs in het donker, maar ook fietsers. En dan ineens oog in oog met zo'n reusachtige stier... Of een aanrijding. Een andere stoere buurman is toen met een touw in z'n hand op de stier afgegaan. Waarschijnlijk was de aanblik van dat touw voor de stier voldoende. Op een drafje is hij het weiland weer ingelopen. Het schrikdraad is hersteld en meneer blijft voortaan weer thuis.
Hij zag er trouwens prachtig uit met die krans van groen om zijn hals. Misschien was het Zeus wel, die weer even de gedaante van een stier had aangenomen, omdat hij een mooi meisje had langs zien lopen. Het zal me niks verbazen...
En dan nu over naar het fotodagboek van Swientie & Juffrouw Loes:
Maandag 8 september 2008
De Dag van Varkensnieuws...
Amstelveen, 8 september 2008
van een van onze verslaggevers
Op een ideële varkensboerderij te Amstelveen werd vanochtend de woning van een biggetje gekraakt door een kat.
De big was even van huis om de stoel te versieren voor een jarig Feestvarken.
Toen hij huiswaarts keerde, bleek zijn woning in beslag genomen te zijn door een kat.
Volgens de kat stond hij volkomen in zijn recht, omdat de biggenwoning meer dan een uur heeft leeggestaan. Er volgde een kort handgemeen in het voordeel van de big.
De kat heeft vervolgens contact opgenomen met Krista van Velzen van de SP.
Zij heeft inmiddels kamervragen aan de minister gesteld.
De kat heeft een advocaat in de arm genomen en overweegt een kort geding.
"Hij doet maar. Hij heeft geen poot om op te staan", aldus de big, die het overigens verder goed met katten kan vinden. Het incident heeft veel beroering op de boerderij veroorzaakt.
En dan nu over naar het fotodagboek van Swientie & Juffrouw Loes:
Zondag 7 september 2008
De Dag van De Stier & De Koe
Twee Runder-Avonturen:
Van de week kwam ik 's avonds laat op Het Beloofde Varkensland aan en stond de buurstier voor de deur. Op de openbare weg dus!
En gister is er een arme zomerbuurvrouw in het water gevallen. Althans gevonden, ze lag er al een poosje in. Over beide avonturen morgen meer, want nu moet ik haasten om de boel op orde te krijgen voor de Familie Bofkont Bijeenkomst van straks.
Wordt Vervolgd.
Vrijdag 5 september 2008
De Dag van Bofkont Neel...
Trouwe fan Neel kwam gister langs. Ze gaat iets voor me uitzoeken en maken op de computer voor mijn presentatie op de Nacht van de Nerts. Zij is daar erg handig in. Ik niet, ik kan iets verzinnen maar hoe dat in elkaar geflanst moet worden, gelukkig hebben heel veel andere mensen daar verstand van. Wat het is kan ik nog niet zeggen, want het moet a. eerst lukken en b. wil ik het nog als verrassing houden. Maar wat in het vat zit verzuurt niet... We hebben eerst doorgesproken wat de bedoeling is, daarna gaf ze Pietje de fles en ging in haar eentje Het Beloofde Varkensland op. Ook zij kwam terug met de mededeling hoe leuk dat is in je eentje en hoe hartverwarmend ze door iedereen begroet werd. Later op de middag kreeg ik een mail van haar:
hoi!
ben net thuis, vet in de fille gestaan, maar met een smile van oor tot oor...
je hebt het al duizenden keren gehoord dus deze kan er ook wel bij:
wat heb je toch een prachtplek voor de dieren, jezelf en je medemens gecreeerd!
iedere keer kom ik weer in een warm bad terecht...
vanmiddag liep ik volkomen happy in de plensregen over het erf;
gelukkiger kan een mens toch niet worden!
thanks!
Straks naar de P.C. Een bespreking over een TV programma en daarna een klant. Pietje gaat mee. Het is niet de eerste keer dat daar een biggetje over de vloer zal trippelen. Toen Mannetje Bromsnor nog zo klein was, ging ie altijd met met mee. Hij heeft er zelfs geslapen. Dat dat kleine kereltje toch zo'n humeurig zwijn zou worden, had niemand kunnen voorspellen. Toch is het zo. Je kunt het niet voorspellen.
Onlangs kreeg ik een verzoek van een inspecteur van de Dierenbescherming om 2 hangbuikzwijnen op te nemen op Het Beloofde Varkensland (nee) of anders te bemiddelen in een herplaatsing. De vrouw bij we ze nu wonen, kan het niet meer bolwerken. De zwijntjes zijn haar kennelijk boven het hoofd gegroeid, niet goed gehuisvest, er is troep en zooi waar ze zich aan kunnen 'beschadigen' (raar woord: volgens mij heet dat bij dieren en mensen verwonden, en spreek je over beschadigen als het over dingen gaat), en de verzorging van de varkens laat aan alle kanten te wensen over. De inspecteur gaf een waarschuwing en kwam een poos later weer controleren. Er was nog niks verbeterd en in overleg met de eigenaresse is besloten tot herplaatsing. En zo zocht de inspecteur contact met mij.
Ik moet eerst foto's zien. Recente foto's, want laatst bracht ik een herplaatsing tot stand en bleek het varken vele malen groter te zijn, dan de verouderde foto's deden vermoeden. Teleurstelling en spijt bij het nieuwe adres en toen kon er uiteraard niks meer worden teruggedraaid. Het blijft een riskante onderneming varkens herplaatsen, niet in de laatste plaats voor de bemiddelaar. Eigenlijk moet ik de varkentjes eerst bezoeken en kijken wat voor dieren het zijn. En - dat schreef de inspecteur ook, ze kunnen vreselijk chagrijnig zijn. Dat klopt. Je zal maar een Mannetje Bromsnor treffen. Daar zit niemand op te wachten. (ik vind hem enig, juist door z'n kribbigheid, maar ik ben nog niet veel mensen tegengekomen, die daar ook zo over denken). Enfin, eerst maar eens die foto's. Dan zien we wel weer verder. Het adres dat ik op het oog voor ze heb, weet ook nog van niks. Misschien willen ze wel helemaal niet. Wat een gedoe weer allemaal. Als mensen nu eens zouden stoppen met fokken. Minder varkens, minder problemen. Ik teken ervoor.
En dan nu over naar het fotodagboek van Swientie & Juffrouw Loes:
Donderdag 4 september 2008
De Dag van In Bed Met George Clooney...
Maya - die hier gister met Jaro bergen werk heeft verzet, waarvoor dank dank en nogmaals dank - vindt Pietje de George Clooney van Het Beloofde Varkensland. De allerknapste Bofkont dus. Nou Maya, als je eens wist hoe Pietje zich 's nachts misdraagt... Ik denk dat als de echte George C. dat ook zou zo doen, hij niet veel van zijn bewonderaarsters zou overhouden.
Allemachtig. Wat kan die Pietje tekeer gaan. Nog geen 3 weken oud en nu al in staat om een gevecht met mij glansrijk te winnen. Het is bekend dat een volwassen varken in ontspannen liggende staat van het ene op het andere moment 200 kilo kan lanceren met zijn neus. Nou, Pietje is al een behoorlijk eind op weg. Als hij z'n neusje onder mijn zij zet, word ik toch echt verplaatst, of ik nou wil of niet. En ik wil niet, dus zijn we net 2 worstelaars, die verbeten met elkaar worstelen, tot ik opgeef, want Pietje gaat gewoon door. Hij wint altijd.
Iedereen trapt er in, in zijn charmes. De vrouwen van Mama Cash, die hier gistermiddag hun teamuitje vierden, vielen allemaal als een blok voor hem. Zoveel verliefde dames tegelijk op 1 dag, geen wonder dat Pietje's gevoel voor eigenwaarde met de minuut groeit.
De ieniemienies gooiden ook hoge ogen. Vooral Zusje. Zo druk als Pietje is, zo is zij de kalmte zelve. Zacht mummelend scharrelt ze het erf over, volstrekt autonoom die 2. Verbazingwekkend hoe zij zich een heel eigen plaats binnen de familie hebben veroverd. Ze gaan volkomen hun eigen gang, maar zodra ze mij zien, rennen ze altijd op me af voor een begroeting.
Vrouw Vos was gister ook ineens van de partij. Ze heeft een hele poos in de presentatiestal gelegen, luisterend naar alle verhalen van mijn gezelschap. Even later lag ze gezellig samen met de ieniemienies. Dat bedoel ik dus. De vanzelfsprekendheid van die 2 kleintjes werkt ontwapenend op alle Bofkonten.
Wie zich gister echter vreselijk misdragen heeft, is Arie Bombarie. Hij heeft zijn favoriete varkens er weer eens behoorlijk van langs gegeven: Zeeman, Brutus en Vrouw Vos. De Mama's Cash stoven gillend uiteen. Effect had het dus zeker en daar is het Arie Bombarie ook om te doen. Hij kan het gewoonweg niet verdragen dat hij niet de enige is die aandacht krijgt.
Als je zo'n aanval meemaakt - hij laat zijn slachtoffers werkelijk alle hoeken van de stallen en het erf zien - geloof je niet dat hij ook heel zoet bij ze kan liggen, als er niemand bij is. Hoe vaak ik hem niet betrapt heb op een gezellig onderonsje met Madame Duroc, samen in het hooi. Dan zeg ik niks, ik loop gewoon langs, want als ik er wel op in ga, gaat Arie zich weer uisloven.
Vaak hoor ik van de klussers hoe leuk het is om onder de Bofkonten te zijn. Lekker in je eentje met de beesten. En hoe leuk het is als ze dan zelf op je af komen. Dat is nou precies wat ik bedoel. Het allerleukste is om contact met ze te krijgen, waartoe ze zelf het initiatief genomen hebben. Dat Brammetje ineens naast je kruiwagen staat en letterlijk vraagt om een aai. Zijn speciale knorretje. Even aaien en dan door met het werk. Dat zijn de mooiste momenten.
Mijn grootste wens is om dat ook met een gezelschap(je) te kunnen. Eerst eens goed observeren en kijken of en hoe je een onderdeel van ze uit kunt gaan maken. Geen geklets over andere zaken, maar gewoon een dagje Bofkont onder de Bofkonten zijn. Dat kan alleen maar met mensen die hier vaker komen. Of niet? Misschien is dat ook nog op een andere manier mogelijk met voorpret en voorbereiding thuis. Familie Bofkont voor de intelligentsia. Een soort Masterclass in Dierenliefde. Wie weet komt het daar nog van.
Nou ja, ik ben in ieder geval nog lang niet klaar met dit onderwerp, zoveel is zeker.
En dan nu over naar het fotodagboek van Swientie & Juffrouw Loes:
Dinsdag 2 september 2008
De Dag van Het Verse Hooi
1 september - mooie dag om vers hooi te lossen voor de Familie Bofkont. Dat is dus gisteravond ook gebeurd. Altijd op het laatste nippertje gaat de telefoon. Dat kan niet anders, want hooi en stroboeren zijn afhankelijk van het weer.
De hele hooischuur weer gevuld en laat de winter nu maar komen. Dat zou fijn zijn als er weer eens een echte winter komt. Toen ik hier 13 jaar geleden neerstreek, was er nog veel meer sprake van echte seizoenen. Ik herinner me de eerste zomer in 1995 - bloedheet - die overging in een echte herfst met veel regen en zwiepende takken tegen de ramen en toen een winter met sneeuw, ijs en een gevoelstemperatuur van min ik-weet-niet-hoeveel-graden onder nul.
In de winter van 96 op 97 dekte ik zelfs de kipjes en het duifje nog af met een electrische deken, zo koud was het toen en zo'n onervaren boerin was ik toen nog. Hoewel, ik zou het zo weer doen, want hanen met bevroren kammetjes, dat is bepaald geen pretje voor ze.
Morgen komt hier een groot gezelschap inclusief lunch, dus ophouden met mijmeren over seizoenen en aan de slag nu!
En dan nu over naar het fotodagboek van Swientie & Juffrouw Loes:
Maandag 1 september 2008
De Dag van Pietje & Het Comazuipen...
Ik hoorde op de Uitmarkt twee meisjes met elkaar afspreken om 's avonds te gaan comazuipen. Het idee! Ik word al spontaan ziek bij de gedachte. Alcohol drinken doe ik al helemaal niet - vies - en de beroemde 8 glazen water die je dagelijks tot je zou moeten nemen, doe ik ook niet. Het lukt me gewoon niet. Als ik er al aan denk neem ik 1 glaasje water en dan vergeet ik het gewoon weer. 8 glazen water per dag. Ik zou niet weten hoe ik het weg moest krijgen. Ik ben gewoon niet op drinken ingesteld, ik wil altijd kauwen. (Meneer de psychiater, wat betekent dat, dat ik een agressief persoontje ben?). Ik eet dus graag en veel fruit en vermoedelijk krijg ik dan zo mijn vocht wel binnen.
Maar nu Pietje! Die kan niet stoppen met drinken. Als je die zijn gang laat gaan, zuipt ie gewoon door. Hij kan zo met die meisjes mee uit comazuipen, hij zuipt ze allemaal onder tafel.
Gister is Pietje de hele dag bij Leonie geweest, die vlak bij de Uitmarkt woont. Hij vindt alles even prachtig, mee in de auto, lekker in z'n mandje, en ik had zijn eigen box, donsdek en spullen meegenomen. Toen ik weg ging, moest ie even piepen, zoals een kind dat voor het eerst naar de kleuterschool gaat, maar ik had mijn hielen nog niet gelicht of hij kreeg zijn flesje, en toen was alles weer goed. De geliefde van Leonie heet Kees en nu hebben we er weer een Zachte Kees bij. Hoe hij ook opging in zijn rol als oppasvader. Die 2 hebben genoten van hun logeetje, de moeder van Leonie (boerendochter) kwam ook nog langs en Pietje kon zijn geluk niet op. Vanochtend kwam er al een mail:
'Wij hebben geslapen als ossen We zeiden nog tegen elkaar, we voelen ons net twee nieuwe ouders die verbaasd kijken wat hun baby nu weer allemaal doet!
Oh kijk; hij doet nu dit , oh ja heb je gezien dat? Laat hem nu maar eens even rustig liggen...
Nou ja, we zeiden het al, wij hebben de middag van ons leven gehad!'
Op de Uitmarkt stonden de Pietjes Fans al op ons te wachten (we waren hartstikke te laat, iedereen was al opgebouwd). Waar is Pietje? En dan die teleurgestelde gezichten. Sommigen waren speciaal voor Pietje nog een keer naar de Uitmarkt gekomen
Maar ik was blij dat ik besloten had om hem niet mee te nemen. Er kwamen nu heel andere dingen aan bod. Alle aandacht ging nu naar Knor uit, die gewoon wat zat te werken. Er moesten nog foto's schoon gepoetst, diverse klusjes aan de kraam gefikst en kinderen - maar ook volwassenen- staan dan gefascineerd toe te kijken. En tussendoor een kopje koffie met een rietje, anders krijgt Knor z'n koffie niet naar binnen door die varkenssnoet. Juist door die alledaagse bezigheden krijgt Knor een enorme theatrale zeggingskracht en aanwezigheid.
Door die concentratie was er nu dus ook ruimte om wat uit te wisselen met de bezoekers. Een mooi tegenwicht op de zaterdag, toen Pietje zoveel oergevoelens bij iedereen opriep, zodat verder iedere vorm van echt contact onmogelijk was. Pietje had zaterdag de status van een popster en dat is per definitie eenrichting verkeer. Gelukkig kon ik het gegraai in toom houden. Ik zei dat dat niet leuk voor Pietje was, en ik legde uit waarom. Niemand mocht ook bij hem in de box zitten (behalve zijn eigen minstreel Jaro en Knor natuurlijk, en heel even Kikker...).
De meeste mensen kenden mij wel ergens van, dus ze accepteerden dat wel (Als zij het zegt, zal het wel zo zijn). Kijk, dat is de eerste stap op weg naar Echte Dierenliefde. Daarom is zo'n optreden van Pietje wel degelijk ergens goed voor. Als je vertelt dat een big een prooidier is en je ze daarom niet van bovenaf moet benaderen, zie je iedereen toch geinteresseerd kijken, want dat hadden ze nog nooit gehoord. En dan is het ineens veel makkelijker uitleggen dat alleen kijken en een beetje aaien aan zijn flankjes, terwijl je zelf op je hurken zit, veel leuker is omdat je dan pas echt contact met Pietje kunt maken, omdat hij zich niet bedreigd voelt. Dat soort dingen maken een wereld van verschil voor mens en dier. Het was ook heerlijk om even zelf de Uitmarkt op te kunnen. De kraam hadden we zo ingericht dat bezoekers zelf hun gang konden gaan. Kijken, lezen en even bijkomen op een klapstoel onder een luifeltje door naar de Familie Bofkont Soap te kijken op TV. Later op de middag kwam Diederik er ook nog bij met z'n viool en hebben Jaro en hij de sterren van de hemel gespeeld en gezongen.
Een paar dingen blijven me zeker bij van de Uitmarkt 2008: De enthousiaste uitroep van een bezoekster die een keer met de bewoners van haar tehuis op Het Beloofde Varkensland was geweest: He, dat is Dafne! Hoe gaat het met de Bofkonten? En de bezoeker, die per se met Knor op de foto wilde. Beiden verstandelijk gehandicapte volwassenen, maar met de ernst, concentratie en toewijding van een kind. Ontroerende puurheid. Gisteravond kreeg ik de foto al opgestuurd van zijn begeleiders. Marcel Schuurman heet hij. Ik had beloofd dat hij vandaag op de weblog zou staan en dat ik zijn naam er bij zou zetten. Bij deze dus. Marcel Schuurman!
's Avonds kwam Giel nog langs om een flesje geven aan Pietje. En om natuurlijk even bij Gieltje te liggen en bij Vrouw Vos te kijken en Lamme Zus. En niet te vergeten 'zijn' Beertje. Het was al donker en Giel vond de kalmte die over de Bofkonten heengedaald was heel bijzonder. Dat is ook zo. Zodra de hanen hun snaveltjes toe hebben, krijgt Het Beloofde Varkensland iets sprookjesachtig. Daarna heb ik naar Joop van den Ende (Zomergasten). Leuke man. Eeuwige drive en enthousiasme. Een vol weekend alles bij elkaar, maar alle moeite waard. Met dank aan Jaro, Diederik, Knor, Leonie & Zachte Kees.
En dan nu over naar het fotodagboek van Swientie & Juffrouw Loes:
naar vorige maand (augustus 2008)
| mail@familiebofkont.nl | www.familiebofkont.nl |