Familie Bofkont Workshop
Kijk
hier
voor de data...
Teambuilding bij Familie Bofkont om nooit meer te vergeten? neem contact op met communicatietrainer Dafne Westerhof...
Passie in de Polder? Hoe kun je leven en werken vanuit je hartstocht?
Hoe maak je je droom waar? Hoe komt er dan brood op de plank? info
Workshop - Vrijgezellenfeestje - Teambuilding - Bedrijfsuitje - Familiebijeenkomst - Feestvarken foto's
Ach die lieve Kikker van Max Velthuijs! Die kwam zomaar bij Pietje zitten op de Uitmarkt.
Uit nood geboren en er een deugd van gemaakt: Pietje is mee geweest, want hoe had ie anders aan z'n flesje moeten komen om de 1,5 uur? Ik kon hem niet zo lang alleen laten zonder drinken.
Daarmee had ik Pietje geen groter plezier kunnen doen. De afgelopen 2 dagen heeft ie een enorme ontwikkeling doorgemaakt. Ten eerste staan sinds vandaag zijn oortjes definitief rechtop. Het kraakbeen is nu zo sterk dat de oortjes overeind kunnen staan. Verder is hij minder ADHD en maakt nu echt contact met je. Kletst mee, komt op je af voor een praatje, en is op alle fronten ontspannen.
Hij genoot zo van alle positieve aandacht dat hij voortdurend rondjes door het stro danste en pirouettes draaide, dan weer Knor in zijn neus beet, bij Kikker op schoot ging zitten en... zich uitgebreid liet masseren onder het toeziend oog van half Amsterdam. We hebben een mooie kraam op een prachige plek aan het water van de Oosterdokskade.
Pietje kreeg een eigen uitspanninkje, lekker koel in de schaduw, voldoende ruimte om zich te laten bewonderen, maar ook genoeg privacy om zich terug te trekken en een dutje te doen bij zijn beer. En natuurlijk dat flesje om de 1.5 uur. Dat was het mooiste. Hij dronk of z'n leven ervan afhing en hij maakte er een hele show van. Daar heeft hij veel fans mee gemaakt.
Morgen nog een dag. Misschien probeer ik een oppas voor Pietje te regelen op Het Beloofde Varkensland. Ik heb wel zin om morgen een heel andere kraam te maken en zelf af en toe ook even over de Uitmarkt te zwieren. Dan kan Pietje beter thuisblijven en heb ik de handen vrij. Nog maar even een nachtje over slapen.
En dan nu over naar het fotodagboek van Swientie & Juffrouw Loes:
Het managen van Pietje begint een beetje te lukken. Omdat hij na ieder flesje net zo hard bleef schreeuwen als doorvoor, heb ik besloten hem dubbele porties te geven met langere tussenpozen. Het werkt! Hij slaapt dan zowaar wat tussendoor en ik sluip op mijn tenen door het pand.
En hij groeit, want zijn oortjes staan soms zomaar ineens rechtop, meer per ongeluk, maar het gebeurt en dat is een goed teken. Over een paar weken zijn de omgevallen oortjes verleden tijd. Verder is hij zo zacht en donzig als een echte knuffel van Bart Smit, maagdelijk schoon en delicaat. En met z'n polkadot print heel erg trendy nu. Pietje mag blijven.
Het Perzische katje gaat niet door. Jammer, maar er zitten te veel haken en ogen aan vast. Heb een ander klein poesje overwogen, de asiels puilen uit, maar durf het risicio toch niet te nemen. Want als ze elkaar niet zien zitten, wat dan weer? Ik heb al genoeg aan m'n hoofd nu.
Morgen de Uitmarkt. Heb iets verzonnen, moet er zodadelijk mee aan de slag en hopelijk gaat het werken. Maar eerst heb ik morgenochtend nog een vrijgezellen-ontbijtsessie, die om 9.00 uur begint en dan kan ik om 12.00 uur naar Amsterdam vertrekken. Dennis heeft daar dan al opgebouwd en Jaro komt muziek maken.
We staan bij de Openbare Bibliotheek op de Oosterdokskade tegenover podium 1 en 2.
Familie Bofkont - Kraam 10. Van 12.00 - 18.00 uur. Welkom!
En dan nu over naar het fotodagboek van Swientie & Juffrouw Loes:
Lamme Zus heeft het voor elkaar. Een eigen nurse helemaal voor haar alleen. Verpleegkundige Leonie mocht eerst een flesje geven aan Pietje en daarna toog ze naar de apotheek in Uithoorn. Toen ze terugkwam, waren we 110 euro armer en vele gaasjes, ontsmettingsmiddeltjes, pleisters etc. rijker. Leonie: "Wat kost dat een hoop geld! In het ziekenhuis heb je altijd alles voor de grijp. Nu weet je ineeens weer wat het allemaal kost!"
En toen kreeg Lamme Zus een uitgebreide professionele wondbehandeling. Precies zoals dat bij mensen ook gaat. Een uurtje later lag ze heel deftig met pleisters over het hele wondgebied, die Leonie er over heen 'gedakpant' had. Zo heet dat onder verpleegkundigen. Op het oog lag Lamme Zus dus met een giga pleister op haar lamme poot, maar onder die pleister had Leonie dus een heel bouwsel gemaakt in en rond de wond en ter afsluiting ging ze al dat materiaal dus 'dakpannen'. oftewel intapen.
Iedereen blij, Lamme Zus was bewonderingswaardig kalm gebleven en we gingen weer over tot de orde van de dag. Lees: Gauw terug naar Pietje voor zijn zoveelste flesje.
Maar toen ik in de namiddag weer bij Lamme Zus ging kijken, bleek alle werk voor niks te zijn geweest. Alles was weg. Compleet weg. Je kunt 1000 x tegen Lamme Zus zeggen dat ze stil moet blijven liggen, maar daar heeft een varken natuurlijk hele andere ideeen over. Lamme Zus is namelijk net een breakdancer geworden. Als Opaatje wat te eten krijgt, draait ze zich vliegensvlug over de grond om haar eigen as heen, zodat ze met haar bek bij Opaatje uitkomt en alles van hem wegjat.
Door dat schuren over de grond was al het werk van Leonie teniet gedaan. De dag eindigde dus zoals altijd met een open wond met daarin een flinke lik groene wondzalf. Die zalf belemmert de vliegen dan wel voor een heel kort poosje om door te gaan met hun maaltijd (hmm heerlijk al dat verse vlees en bloed van Lamme Zus), maar ook die zalf heeft Lamme Zus er ook binnen de kortste keren af 'gebreakdanced'. Om het half uur dus terug en opnieuw de groene wondzalf ter hand nemen.
Geeft allemaal niks, ware het niet dat die zalf de vliegen heel tijdelijk op een afstandje houdt, maar de wond niet geneest. Nu is er dus een probleem ontstaan. Een heel groot probleem zelfs want Lamme Zus kan niet geopereerd worden als de wond niet genezen is. Voila! De vicieuze cirkel. Hoe moet het nu verder? De geplande operatie is dus voorlopig afgeblazen en alle betrokkenen zijn nu met elkaar in conclaaf. Verder dan dat wil ik nu even helemaal niet denken...
Er is ook leuk nieuws. Vrouw Vos maakt iedere dag een of meerdere ommetjes. Ze gaat even onder de bomen liggen, neemt een modderbadje, kijkt eens hier of daar en stiefelt dan weer op haar gemakje terug naar de Varkenskliniek. Ze is een waardige, oude, grijze dame geworden. Voorzichtiger ter been dan in haar jonge jaren, maar heel goed in staat een tevreden leven te leiden, omdat ze het ouder worden en de daarbij komende ongemakken, heeft geaccepteerd. Ze klaagt niet en geniet van haar eten en wat het leven haar nog te bieden heeft. Ook daarin zijn de varkens weer een inspirerend voorbeeld voor ons. Een groot succes dus! Leve Vrouw Vos!
En dan nu over naar het fotodagboek van Swientie & Juffrouw Loes:
Ik wist wel dat het Pietrain varken voor 10 telt. Ze zijn zeg maar het "gewone roze varken" in het kwadraat. Extra slim, extra sterk, extra snel, extra fel, extra alert, extra veeleisend, extra hongerig, extra dominant. Extra, extra, extra dus. Maar Pietje is niet het roze varken in het kwadraat. Pietje is het roze varken tot in de 10e macht! Pietje telt wel voor 100!
De eerste nacht viel het nog mee. Toen was ie nog beduusd van de reis en de nieuwe omgeving. Hij wilde zelfs geen druppel melk drinken. Pas tegen de ochtend begin ie op m'n oorlel te zuigen, maar toen ik zijn flesje klaar had, bleek ie moeite te hebben met de speen en kreeg ie geen druppel naar binnen. Dat was opmerkelijk want dat flesje had ik meegenomen van zijn vorige adres en daar had ik hem toch met mijn eigen ogen uit zien drinken. Maar hij kon het niet meer of hij verdomde het. Pas toen ik een flesje van de ieniemienies met een andere vorm speen had uitgekookt, begon ie te drinken. En hoe! Vanaf dat moment is Pietje los gegaan.
Vannacht heeft ie tot op de minuut iedere 1,5 uur op hoge toon zijn flesje opgeëist. En als ie nou tussendoor ging slapen... Niks daarvan. Tussen de flesjes door is het kennelijk tijd om mij te slopen. Sterk! Nooit eerder had ik een sterkere big! Allemachtig! Het lijkt wel of alle energie van zijn overleden moeder, broertjes en zusjes in dat ene kereltje gebald zit. Alsof Pietje nu moet leven voor 10...
Hoe dan ook, Pietje is springlevend en ik ben halfdood. Ik heb letterlijk geen oog dicht kunnen doen. ALs stank voor dank heeft ie ook nog mijn bed ondergepiest. Dat heeft hier nog geen enkele big ooit gepresteerd, want biggen zijn meteen zindelijk vanaf de eerste dag. Maar dat is hem vergeven. Alles even in de wasmachine en klaar is Pietje weer.
Ik hou het er met dit ADHD kereltje voorlopig op dat ie veel heeft meegemaakt in zijn korte leventje en dat alles nog nieuw is (maar ik vrees dat ik mezelf hiermee voor de gek hou...).
Net ben ik nog even wezen kijken. Nu slaapt ie eindelijk. Nu dus wel, want ik ben uit bed en er valt dus niks meer te slopen. Vannacht leg ik hem in een ander kamertje in een mandje, samen met zijn beer, meegenomen ook. Dan zal ie de hele boel uit protest wel bij elkaar krijsen, maar het is het proberen waard.
Wat erg jammer is, is dat hij zijn vriendje kwijt is. Hij was dikke maatjes geworden met een Angora kitten (8 weken), een van de opvangkittens van het stel, waar Pietje vandaan komt. Ik heb ze met elkaar zien spelen en dat was prachtig hoe afgestemd en ingesteld die 2 op elkaar waren. Ik stelde voor om ze samen te laten, omdat ik uit ervaring weet hoe belangrijk zo'n contact tussen jonge dieren kan zijn.
(Brutus woonde samen met een bok bij de slager. De slager had mij niet verteld hoe verknocht die 2 aan elkaar waren. Had ik dat maar geweten! Toen Brutus weg was, kwijnde de bok weg, werd ziek en stierf. Dat hoorde ik allemaal pas achteraf. Tuurlijk was de bok hier ook welkom geweest.)
Ik stelde dus voor om het kitten en Pietje samen te laten, maar dat kon niet, want de kitten was al door iemand geadopteerd uit Groningen en zou daar heen gaan. Straks ga ik bellen om te vragen of dat toch niet anders kan. Misschien mag ik die mensen uit Groningen zelf even bellen om het uit te leggen en hebben ze er begrip voor. Er zijn kittens zat die momenteel een thuis zoeken, dus heel lang zonder katje hoeven ze niet te zitten. Dan heeft Pietje zijn kameraadje weer terug en kunnen ze hier samen de boel onveilig maken.
Hij is nog te klein om bij de ieniemienies te laten. Ze hebben al wel voorzichtig kennisgemaakt maar toen ik Pietje even bij ze op de grond zette, sprongen de ieniemienies meteen in de vechthouding, dus dat is nog te vroeg.
Straks komt Leonie, onze Super Verpleegkundige. Ik ga les krijgen van een professional voor de wondverzorging van Opaatje en Lamme Zus. We gaan eerst naar de apotheek om alles in te slaan en dan gaat ze voor doen hoe het officieel moet. Dat is nog een vak apart, professionele wondverzorging.
De Familie Bofkont boft maar met zulke goede hulpkrachten. Gister waren Erin, Linda en Andre hier en die hebben bergen werk verzet. Heerlijk, dan kan ik ondertussen andere dingen doen, die ook allemaal hoognodig moeten. Met grote dank aan allemaal! Ook aan de mailers en de fans die allemaal zo meeleven met het wel en wee van de Bofkonten. Dat is een grote steun.
De Oppas-centrale van Boy George draait weer op volle toeren.
Na een welverdiende vakantie heeft hij zijn zorgzame werkzaamheden hervat.
En hij heeft meteen hoog ingezet: Boy George heeft een piepklein Piëtrain Biggetje onder zijn hoede genomen: Pietje!
Geen dag hetzelfde op Het Beloofde Varkensland!
Wie had nou kunnen denken dat ik op deze zo ogenschijnlijk doorsnee maandag 's nachts in bed zou liggen met een piepklein Piëtrain biggetje? Niemand. Toch is het zo.
Gister werd ik gebeld door de Dierenbescherming. Een tragische gebeurtenis op een Kinderboerderij: Moeder Knor - een grote Piëtrain zeug - was een paar dagen te laat met de bevalling. Toen ze uiteindelijk beviel - in de nacht van vrijdag 15 op zaterdag 16 augustus - was ze moederziel alleen en het ging goed mis.
Zes biggetjes geboren, waarvan 4 dood. Zes biggetjes voor een Piëtrain is weinig, te weinig. Je zou dus denken dat dan alle alarmbellen moeten gaan rinkelen, maar ja als je niet bij de bevalling bent, weet je natuurlijk ook van niks. Achteraf blijkt ook dat er inderdaad biggen in Moeder Knor zijn blijven zitten. Dat is haar waarschijnlijk fataal geworden, want het arme dier stierf in de nacht van zaterdag op zondag.
(ik weet nog dat Dennis tijdens de bevalling van Miss Universe op aanraden van Peter Klaver midden in de nacht naar de spoedkliniek in Amsterdam is gescheurd om iets te halen wat de weeen verder op moest wekken. De nageboorte kwam niet op gang en mogelijk zaten er nog meer biggen in. Ook bij Missie was er sprake van een te late bevalling en enkele dood geboren biggen).
Enfin. Dode Moeder Knor werd dus opgehaald door Rendac (het veevernietigingsbedrijf) en de 2 overgebleven biggetjes werden onder een warmtelamp gelegd. En nu komt het: Die warmtelamp werd op een hoogte van hooguit 20 cm boven de biggetjes gehangen. Gevolg dat er eentje levend is verbrand, in een shock raakte en door de dierenarts uit zijn lijden verlost moest worden.
Een warmtelamp voor biggen moet zeker op een meter hoogte gehangen worden, anders gebeuren er ongelukken. Hou je hand maar eens langdurig onder zo'n warmtelamp. Eerst denk je lekker warm, maar als dat langer dan 5 minuten duurt, wordt het ineens loeiheet en weet je hoe hoog je die lamp moet ophangen... Wat een drama!
Toen was er nog maar eentje over. Die kwam bij de dierenbescherming terecht, in huis bij een jong echtpaar dat moederloze kittens opvangt en herplaatst. En toen werd de Familie Bofkont gebeld. Grote vraag is natuurlijk waarom dit kereltje niet op die Kinderboerderij mocht blijven. Je zou toch zeggen dat hij na zo'n tragische gebeurtenis gepamperd en vertroeteld zou moeten worden tot hij groot en sterk zou zijn. En natuurlijk dan mocht blijven leven. Maar nee. Het is geen zeugje, dus hebben ze er niks aan. Want Pietje kan geen nieuwe biggetjes krijgen...
Welkom Pietje op Het Beloofde Varkensland!
Dat je hier maar een hele Piet mag worden van minstens 300 jaar oud!
Met dank aan Patricia en Lion van de Dierenbescherming voor hun goede zorgen!
En dan nu over naar het fotodagboek van Swientie & Juffrouw Loes:
Zeeman heeft een nieuwe geliefde. Het hing al een tijdje in de lucht, maar sinds gister is het een feit: Zeeman en Madame Duroc zijn een stel. Ik zeg maar niks tegen Lamme Zus...
Die heeft genoeg aan haar hoofd met de komende operatie. Wat heel vervelend is, is dat ze al een tijdje een doorligplek heeft, precies natuurlijk op de plek waar er geopereerd moet gaan worden. De vliegen weten daar wel raad mee en we zijn continu in de weer om die plek dicht te smeren met groene wondzalf. Gelukkig wist verpleegkundige Leonie veel te vertellen over wondverzorging, dus die wijze raad gaan we maar snel opvolgen.
Verder is de Uitmarkt alweer komend weekend en dit jaar zal de Familie Bofkont weer van de partij zijn. In 2006 en 2007 was ik voortdurend aan het mantelzorgen en stond mijn hoofd heel ergens anders naar, maar ik kreeg weer een uitnodiging om mee te doen op de infomarkt en die kans laat je niet lopen natuurlijk.
Er is een run op die plekken en een strenge selectie, maar ik had het geluk om in 2003 in de Uitkrant over mijn concept het 'Boze Beesten Theater' te vertellen en toen mocht ik er ineens bij. De Familie Bofkont bevindt zich natuurlijk ook op het snijvlak van heel veel verschillende invalshoeken en disciplines en het theatrale aspect is daar zeker een onderdeel van. Dus sinds die tijd krijgt de Familie Bofkont ieder jaar een uitnodiging om acte de presence te geven op de infomarkt. Zaterdag en zondag staan we dus tegenover de mooie grote nieuwe Bibliotheek op de Oosterdokskade. Vanmiddag ga ik even kijken naar de plek om te kijken wat daar allemaal mogelijk is. Leuk!
En dan nu over naar het fotodagboek van Swientie & Juffrouw Loes:
Vanochtend werd ik wakker door het geschreeuw van de kraaien. Ik wist meteen wat voor dag het was. Deze zondag is de zondag waarop ik een jaar geleden aan het sterfbed van mijn vader zat in Hilversum. Ook toen scheerden de kraaien langs zijn raam, maar het duurde toch nog 2 volle dagen tot hij dood was.
Ik had in die tijd een enorme steun en toeverlaat aan Leonie, verpleegkundige, bij wie ik bij wijze van spreken dag en nacht telefonisch terecht kon vanwege al die idiote toestanden met die specialisten (Leonie was verliefd geworden op Arie Bombarie en zo kwam het dat wij met elkaar in contact kwamen).
Nu wil het toeval, nou ja wat is toeval, dat Leonie uitgerekend vandaag komt klussen op Het Beloofde Varkensland. En ze bracht een verrukkelijke zelfgemaakte aardappelsala mee. De liefde tussen haar en Arie Bombarie heeft stand gehouden en dat zou mijn vader dus prachtig gevonden hebben.
Zo is de cirkel weer rond.
Je kunt hoog springen of laag springen, maar het leven gaat gewoon door.
En dan nu over naar het fotodagboek van Swientie & Juffrouw Loes:
Gister kwam de man-met-de-auto uit Amstelveen weer langs. Weer troep. Op een boerderij ben je nooit klaar. Altijd komt er weer nieuwe troep te voorschijn. Nou is dat met varkens ook zo moeilijk niet, want die geven zelf voortdurend voorzetjes. De sloopwerkzaamheden van de Gebroeders Beer zijn inmiddels legendarisch...
Twee bulten troep dus weer. De betreffende man komt hier al 13 jaar. Net zolang als ik hier zit. De eerste ritjes waren hilarisch. In mijn onschuld - je kunt het ook onnozelheid noemen - had ik massa's grof vuil in kruiwagens omhooggereden, de dijk op.
Allemaal troep van jaren her die vorige bewoners hadden laten liggen. Alle schuurtjes puilden uit met matrassen, kinderwagens, kapotte wasmachines, afgeschoren schapenvachten, kapot servies, etc. Een echte boer gooit immers nooit iets weg.
Er was geen beginnen aan. Trok je weer een deurtje open om die vervolgens in paniek meteen weer dicht te smakken. Een nachtmerrie aan troep, vuil, afval, bende. We schrijven juli 1995.
Toen kwamen de mannen van het grof vuil en staarden verbijsterd naar de ravage aan de dijk. Daar lag de troep, meters hoog en meters lang. "Maar mevrouwtje, dat gaat zo helemaal niet!" Dat moet op uw erf blijven liggen en niet aan de openbare weg! Wat moeten we nu?"
Maar ze vonden het ook razend interessant, zo'n vrouwtje - type kunstschildenares, (let op het woord kunstschildenares!) dat helemaal in haar eentje al die bende naar boven had gesleurd (ik vergeet nog te vermelden dat het toen een hittegolf was...).
Dus er zat niks anders op. Ze trokken grote handschoenen aan, gingen aan het werk en ik mocht het nooooooit meer zo doen. De week daarop kwamen ze weer. Nu moest het huisje ontruimd, dat nu dienst doet als de Varkenskliniek van Vrouw Vos.
De man (een Surinamer) trok daarbij handschoenen aan tot aan zijn oksels. Hij was bang dat er slangen tussen de troep zouden zitten!
Al die 13 jaar is hij met de regelmaat van de klok blijven komen. En gister vertelde hij dus dat hij een stuk land had gekocht in Suriname. 8 hectares, waar hij stieren op gaat fokken en kokosnoten. Zelf mag hij geen stierenvlees eten, want hij is Hindoe (hij mag dus wel varkens eten) maar fokken voor andermans maaltijd mag wel. Het huis heeft ie daar al gebouwd, hij krijgt een jaar lang onbetaald verlof van de baas om te kijken hoe het gaat, en als niet, mag hij zo terugkomen.
Mogelijk was gister dus zijn laatste ritje naar Het Beloofde Varkensland. Hij heeft m'n kaartje meegenomen en zal een foto sturen van een slang. Voor hij vertrekt komt ie nog even langs, vertelde ie. 13 jaar troep. Ook dat schept een band.
En dan nu over naar het fotodagboek van Swientie & Juffrouw Loes:
Al sinds de zomer van 2005 ben ik bekend met twee leuke lieve slimme varkentjes, die een mooi en vooral lang leven voor de boeg zouden hebben, maar zoals zoveel dingen gaan in het leven, liep dit anders. Totaal anders.
Het fijne leventje dat deze varkentjes beloofd was, werd uiteindelijk een bestaan bij een biologische boer, waar ze mee moesten draaien in het bedrijf: Biggen produceren. Het ene varkentje stierf daarbij in haar tweede kraambed en het andere varkentje bleek onvruchtbaar, wat haar tot eenzame opsluiting kwam te staan (dit was nog een milde straf, want zoals we allemaal weten, staat hier voor productiedieren altijd de doodstraf op). Maar de boer deed zijn best, iedereen rond dit varken deed trouwens zijn best, geen gebrek aan goede intenties dus.
Van tijd tot tijd kwam dit varkentje weer op mijn pad. Via mails, telefoontjes en allerlei vragen om raad en daad. Tot ik een poosje geleden ineens een aanvraag kreeg van iemand die dit varken graag wilde hebben. Ik was zo blij als een kind en belde de eigenaar om te zeggen dat ik ein-de-lijk een goeie plek voor haar gevonden had.
Tot mijn stomme verbazing hoorde ik toen dat het varken net een paar weken daarvoor was herplaatst en dat het nu allemaal in orde was. Varken blij, ik blij, voormalige eigenaar blij etc. etc. Ik meldde dit aan de dame die haar graag had willen hebben en die was duidelijk teleurgesteld. Goed.
Afgelopen zaterdag viel ineens de naam van dit varken weer tijdens de Zwoele Zomeravond door een van onze gasten (Ik hoop trouwens dat iedereen het allemaal nog volgen kan...). Een moeder wees haar kinderen op Zeeman en zei dat die wel net zo groot was als X (uit pieteit noem ik geen namen, plaats etc.) Ik ving dat bij toeval op. 'Het is niet waar! riep ik. Gaat dit over X?' Dat bleek het geval. 'Hoe bestaat het!'
Inderdaad, die vrouw kende X, want die woont nu bij een vriendin van haar. En dat het helemaal niet beviel, want X breekt daar de hele boel af en haar vriendin zit nu met de handen in het haar. 'Wacht maar even' riep ik, 'Ik weet wel iemand die haar dolgraag wil hebben!'
De volgende dag heb ik de rondte gebeld en alles geregeld om een ontmoeting te arrangeren tussen de partijen en X. Die dag was gister. De kandidate voor X kwam van heel ver en bracht een lekkere Limburgse vlaai mee. We dronken koffie, ze kreeg een rondleiding op Het Beloofde Varkensland, we stapten in de Volvo en gingen samen op X af.
Ik had X al die jaren niet meer gezien. Wat is dat een kanjer geworden! Typisch lichaam. Inderdaad formaat Zeeman, maar dan veel lager op de poten. Een soort van enorme buikschuiver. Schrandere ogen. Leuk beest! Maar bepaald niet voor de poes. Zoals geen een groot roze varken voor de poes is.
Bij nader inzien bleek dat de enthousiaste kandidate niet precies wist wat haar boven het hoofd zou kunnen hangen met het opnemen van deze kanjer. Naar eer en geweten heb ik haar de verschillende scenario's voorgehouden. Als dit, als dat. Het is bepaald niet allemaal rozegeur en maneschijn, zeker niet als er al een ander varken is (wat zo is) en ze elkaar tot bloedens toe gaan bevechten. En wat ze op voorhand allemaal aan maatregelen zou moeten treffen qua huisvesting, om een en ander in goede banen te kunnen leiden. En natuurlijk het allerbelangrijkste, om X het leven te kunnen bieden waar een varken dat mag blijven leven recht op heeft en het best bij gedijt.
Een lang verhaal kort: Toen ze 's avonds haar lange thuisreis hervatte, was het voor mij niet zo zeker meer dat X bij haar terecht kan. En dat is denk ik ook het verstandigste. Beter ten halve gekeerd, dan ten hele gedwaald. Want weet waar je aan begint met zo'n groot varkensego...
Ik ben onder het water gaan staan, heb de beesten nog verzorgd, eten gekookt, gegeten en ben toen in bed gevallen. Dood.
Want X zit niet goed waar ze nu zit. Ook hier zijn de bedoelingen goed maar er is veel te weinig plek, een steile kant met een diepe sloot waar ze in kan donderen en nooit meer op de kant kan komen, etc. En hoe moet dan nu weer verder?
Wordt Vervolgd.
En dan nu over naar het fotodagboek van Swientie & Juffrouw Loes:
Ik slaap tegenwoordig met de ieniemies en Gekke Goudoog. Spook en Heks maken 's nachts het erf onveilig - nu Tantetje is opgehoepeld. (Die maakt het erg goed bij Claudia & Dirk-Jan), Jaro slaapt met Boy George in de hooiberg en Dennis brengt de nachten door met Sneeuwwitje in het Zomerhuis. 't Kon minder. Ziehier het Happy Single Bestaan! Ik voorspel hierbij vast de nieuwste trend: Seks is uit! Slaap met Beesten... (alleen voor types met een vrij bestaan trouwens, want wie kan geradbraakt door een paar biggen en een gezicht vol muggenbulten met goed fatsoen op kantoor verschijnen?)
Gister belde Patricia Steur - de internationaal beroemde fotografe, die overal ter wereld sterren fotografeert. Ten eerste viel ik al bijna flauw toen ze me een paar weken geleden vroeg om te poseren voor haar nieuwste fotoboek Dutch Beauty - 100 gepassioneerde vrouwen, en we spraken af voor oktober.
Ik bedoel wat een eer. Nu belde ze weer en ik was al bang dat ze eerder wilde komen. Onmogelijk! Met dit hoofd vol muggenbulten en rode stippen kan ik niet op de foto. Het lijkt wel of ik de mazelen heb. Er komt wel een visagiste mee, maar een bult is een bult en zie die maar weer eens plat te krijgen. Maar gelukkig ging het nog steeds over de fotoshoot van oktober en hopelijk hebben de muggen dan winterslaap...
Nu iets anders. Hoe gaat het eigenlijk met Brutus? En in het bijzonder met zijn gebroken staart? Nou daar kan ik kort over zijn: die staart zit er nog aan! In tegenspraak met Peter Klavers voorspelling dat die er wel snel af zou vallen, is dat tot op heden niet gebeurd. De slordige, ruwe, chaotische wond is aan het dichten en zijn staart hangt er - met een haakse hoek halverwege - nog steeds aan.
Dat heeft me doen besluiten om Brutus zijn vrijheid weer terug te geven en maar zien wat er van komt. Hij verveelde zich stierlijk in het geleende Hangbuikenpaleis. Met 100 vierkante meter had hij 't wel hartstikke ruim, maar zonder gezelschap was 't toch niks gedaan. En nu de wond aan het genezen is, hebben de andere Bofkonten ook niet zo de neiging meer om er aan te gaan knabbelen, dus vooruit maar. Brutus naar buiten en weer helemaal blij.
En een nieuwtje! Swientie is berig! Die kleine opdonder van amper 4 maanden weet van gekkigheid niet waar ze het zoeken moet en bespringt iedereen die ze tegenkomt. Nu is dat nog niet erg in haar geval, zoveel weegt ze nog niet, en iedereen vindt het erg grappig, maar het geeft wel te denken. Je zou kunnen zeggen dat de bio-industrie vooruitgang boekt... 'Normaal' zijn de industriezeugjes berig met ongeveer 6 maanden, zo leerde ik dat op de Boerenschool in 1994. Maar de ontwikkelingen gaan gestaag door en dit is er waarschijnlijk het resultaat van. Die kleine loopt dus nu met een klein 'dik doosje' rond (de kling in vaktermen) en ruikt aan elke kont van iedere Bofkont die ze tegenkomt. Zodra Peter weer wat meer deze kant uit komt (hij is momenteel interim directeur/dierenarts bij de zeehondjes van Leny), zal ik hem vragen wanneer ze gesterilieerd kan worden.
En dat geldt ook voor BabyBig. Die heeft me toch een paar vechtpartijen met Vrouw Vos achter de rug! Niet mooi meer gewoon. Wat een agressie! Een explosie van geweld. De hele wereld - in ieder geval het hele Beloofde Varkensland - staat dan even stil. En die tante heeft Dennis laatst ook in zijn buik gebeten tijdens het voeren. Ze is nu 5,5 jaar, dus fysiek en mentaal volwassen. Ik hoop dat als haar hormonen wat meer tot rust komen, ze wat gelijkmatiger van karakter wordt.
Het gaat net zo goed met Vrouw Vos, die bijna dagelijks een ommetje maakt en zelfs weer in de sloot is gaan liggen. Maar dit soort matpartijen zijn natuurlijk erg ongunstig voor haar. De orthopeden waren hier zaterdag en zijn erg tevreden over haar herstel. Zoals het nu gaat, hoeft ze ook (voorlopig) geen injecties meer. Dat is dus heel juichend nieuws. Nu de volgende stap: Het Managment Van De Varkenshormonen. Dat varkentje moet dus nu gewassen gaan worden en zoals het gezegde al zegt, dat zal niet eenvoudig worden. Maar ik heb goede hoop, dat komt ook wel weer goed. Ze houden je wel bij de les, die varkens.
Indutten is er niet bij en dat is maar goed ook...
En dan nu over naar het fotodagboek van Swientie & Juffrouw Loes:
Ik vermoed dat Wildeman heeft ingebroken in mijn laptop en de hele nacht heeft zitten surfen. Ineens kom ik allemaal plaatjes tegen van mannen met snorren. Die heeft Wildeman kennelijk opgeslagen. Ruud de Wild, Jaro, en natuurlijk zit George Clooney er ook tussen. Wildeman heeft dus wel smaak. Nu weet ik wel dat het weer mode is. Snor met baard(je) en 't liefst nog een verbinding daartussen. Een beetje man heeft dat tegenwoordig, anders tel je niet meer mee.
Vermoedelijk is Wildeman daar dus achter gekomen, want vanochtend was het ineens een drukte van belang. Voor het huisje van Vrouw Vos was een opstootje van zo'n beetje alle mannetjesvarkens van Het Beloofde Varkensland en toen ik dichterbij kwam zag ik hoe dat kwam: Wildeman heeft zich een snor aangemeten! En wat voor een!
Dat zijn geen halve maatregelen, maar zoiets valt natuurlijk te verwachten van een wild zwijn. Hij is er zichtbaar erg trots op. Wildeman heeft er onderhand ook de leeftijd wel voor om zich te willen onderscheiden van de rest. De hele familie stond om hem heen. Wat een lef!
Brammetje keek maar wat jaloers: 'Verrek! Hoe heeft Wildeman em dat zo snel geflikt? Dat wil ik ook!' Wildeman zei niks en liet zich van alle kanten bewonderen. Ik deed ook maar of ik gek was. Maar Wildeman weet dat ik het weet hoe hij aan die prachtige snor komt...
En dan nu over naar het fotodagboek van Swientie & Juffrouw Loes:
Eerst even iets rechtzetten:
De foto's van de Familie Bofkont Bijeenkomsten die op de weblog van gister staan, zijn slechts een paar illustraties bij de weblog. Alle andere foto's (ook van de vrijgezellenfeestjes en zo) worden vandaag op de site gezet. We werken er hard aan om dit voor morgenochtend nog rond te krijgen. Nog effies geduld dus allemaal.
Nu wat anders:
Pal aan de overkant ligt een heel intiem akkertje. Een stuk lager dan het dijkje, omzoomd door bomen, geen wonder dat Kippie daar haar geheime nestje had gemaakt. Van dat akkertje zijn er gisteravond een paar honderd strobalen gebracht. 'Vol positieve energie' zei Boudewijn, de boer die het kwam brengen en helpen lossen. 'Tenminste, dat zegt mijn vriendin'. Boudewijn's vriendin is spiritueel coach, dus logisch dat hij zulke ingestraalde strobalen kwam brengen.
Toen de strobalen allemaal opgestapeld waren, zijn we er bovenop gaan zitten met bier, water en chips. Gerlach, de broer van Boudewijn kwam er ook bij en toen kwamen de verhalen los. Ze zijn hier geboren en getogen, dus ze weten alles van de buurt.
Ondertussen waren de Bofkonten druk in de weer met het nieuwe stro. Zelfs Broertje van de ieniemienies kwam over het donkere erf aangetrippeld en deed dapper mee. Juffrouw Loes wilde niet meer naar huis en even later kwamen Knor, Knorrie en Swientie er ook nog bij. Ze zijn er allemaal blijven slapen. Jaro ook, die maakte een veldbed op de verse stroberg en lag prinsheerlijk als Swiebertje tussen de varkens. Wat kan het leven toch eenvoudig zijn, een berg stro, een stel beesten en leuke verhalen. Veel meer heb je niet nodig.
En dan nu over naar het fotodagboek van Swientie & Juffrouw Loes:
Dit mannetje gaat boer worden. Dat is zijn hartewens. Hij is 9 jaar en al 5 jaar overtuigd vegetarier. Hij weet al precies hoe hij het later wil aanpakken. De helft van de melk is voor het kalfje - dat ook bij z'n moeder mag drinken - en de andere helft is voor hem. "Want er moet er ook nog wat verdiend worden." En ook: 'Mam gaan we hier nog vaker naar toe? En zijn rechterhandje dat in aanraking kwam met koemest mag nooit meer gewassen worden. Niks ruikt lekker dan dat! Maar het varken is zijn lievelingsdier. Nou, als dat niet de leukste boer van de hele wereld gaat worden... Dit boertje met zijn mooie zusje Mickey en nog veel meer mensen en kinderen genoten zaterdagavond van een Zwoele Zomeravond op Het Beloofde Varkensland. Het was een feest om ze te ontvangen...
Maar nu de Familie Bofkont Bijeenkomst van gister!
Of moet ik zo langzamerhand zeggen de Bofkont Bedevaart?
Het was een moord-bijeenkomst en niet in de laatste plaats door toedoen van Juffrouw Loes. Die ontpopt zich als een ras comedienne. Ze heeft toch gek gedaan gister! We hebben ons wild gelachen. En hoe meer publiek hoe beter ze zich in haar rol van entertainer thuisvoelt. Ze trok alle aandacht naar zich toe en wist precies waar ze mee bezig was. Om te beginnen zette ze de boel compleet op stelten om met iedereen tikkertje te willen spelen.
Ze maakte de ene rondedans na de andere, iedereen werd aangetikt, of het nou een varken of een mens was, en dan draafde ze er als een gek van door in de hoop dat je achter haar aan kwam aan. Daarbij zette ze iedereen op het verkeerde been, want midden in een spurt liet zich ze ineens met een plof voor je voeten vallen, dan moest er geaaid worden, om er even later weer als een pijl uit de boog vandoor te sjesen. Wat een talent! Er is duidelijk sprake van interactie, waarbij zij ontegenzeggelijk het initiatief houdt en je voortdurend uit loopt te dagen. 'Net een hondje!' werd er veel geroepen. Misschien is dat wel zo, ik heb nooit een hond gehad, maar wat betreft het speelse karakter lijkt het er wel op. Maar wat je gewoon voortdurend voelt in haar aanwezigheid is haar gretigheid om je te slim af te zijn en je bij de les te houden. Juffrouw Loes is de gangmaker van de Familie Bofkont geworden.
En natuurlijk moesten we toen ook nog een wedstrijdje hardlopen doen in de polder. Aangemoedigd door al haar fans, nam Juffrouw Loes het op tegen haar tegenstanders en won glansrijk. De ieniemienies deden ook hun best om de gasten een zo mooi mogelijke dag te bezorgen. Ze trippelden helemaal mee door het grote weiland en deden al volop mee in de massagesalon. Alle Bofkonten waren blij met zoveel positieve aandacht en het werd een bijeenkomst om nooit te vergeten.
De Familie Bofkont Workshops groeien zo langzamerhand uit tot een heuse bedevaart. Bijeenkomsten waar iedereen betoverd raakt door de bijzondere Bofkonten, zich laaft aan het ontwapenende dierengeluk en geheel verkwikt weer naar huis terugkeert. Tenminste als dat lukt, want je losrukken uit zoveel geluk blijkt keer op keer weer een hele toer te zijn. Varkensvriendin Maya had zelfs een hotel in Uithoorn geboekt, terwijl ze helemaal niet ver woont. Maar ze wilde het geluksgevoel zo lang mogelijk vasthouden en niet laten bederven door een alledaagse busreis.
Tja, dat begint het inderdaad op een bedevaart te lijken, hahaha.
De volgende Zwoele Zomeravond is helaas pas op 6 september, vanwege restylingsperikelen. Maar dan heb je ook wat...
De volgende Familie Bofkont Bijeenkomst - pardon ik bedoel de Bofkont Bedevaart natuurlijk - is op zondag 7 september.
En dan nu over naar het fotodagboek van Swientie & Juffrouw Loes:
Vanochtend kwamen Claudia & Dirk-Jan uit Haarlem met de bus naar Het Beloofde Varkensland. Prompt om 9.00 uur liepen ze het erf op. De hanen hadden ze al van heinde en verre gehoord, vertelden ze. Nou, dan hadden ze hier nog een paar uurtjes eerder moeten zijn. De varkens overtreffen namelijk alles en iedereen als ze om hun eten staan te roepen.
Vanwege het bezoek was het Bofkont-ontbijt een uurtje later, zodat C & DJ er niks van zouden missen. Ze keken hun ogen uit toen ze het pad op kwamen lopen. Wat een boel varkens! Wat een kleintjes! Wat een grote!
Ze brachten heerlijke zelfgemaakte muffins mee, yoghurt en brood. Alles vegenistisch. De croissants en stokbrood van Le Fournil, die ik aanvankelijk voor ze in gedachten had, o nee, dat kan niet, ze zijn veganisten, had ik al vervangen door een grote schaal muesli met vers fruit.
En ze brachten heerlijk weer mee. Eerst uitgebreid genoten van de etende Bofkonten, de jonge zwaluwtjes die op het punt van uitvliegen staan, de duifjes op de daken en de warme zon en toen naar binnen om zelf wat te nemen.
Na het eten handschoenen aan en drollen rapen. Toen lagen de varkens al lang en breed in de zon, in de sloot en in het stro. Zo zijn onze manieren en zo gaat dat hier op Het Beloofde Varkensland...
Vandaag 3 dingen:
1.
Ik zag Wildeman in de boomgaard liggen terwijl ie zich liet soigneren door een stel kauwtjes en eksters. Een toonbeeld van vrede & geluk...
2.
Sinds Missie vorig jaar moeder werd van Zwarte Prins wil ze niks liever dan opnieuws voor biggen zorgen. Vanochtend heeft ze ontbeten met de ieniemienies en ze was helemaal in de wolken...
3.
Komende weken gaat hier hard gewerkt worden. Dennis en Jaro trekken hier tijdelijk in. Losse werkmannen heette dat vroeger op de boerderie, in feite boerenknechten, die overal klusjes deden. Jaro verheugt zich al enorm op zijn nachten met de ieniemienies (ze gaan samen in de paardenstal slapen) en ik verheug me enorm op weer wat rustige nachten zonder biggen in bed...
De Workshopstal wordt helemaal opnieuw aangepakt. Met de komst van Zeeman - vorig jaar december - en de receptie die hij hield voor zijn fans, is de toon gezet voor een moderne variant van het 'Los Hoes', (open huis) zoals arme boeren vroeger samen met hun vee onder 1 dak woonden. Zeeman kreeg een tijdelijke plek in de Workshopruimte, tenminste dat was de opzet, tijdelijk. Maar het beviel zo goed, eindelijk had ik mijn romantische losse hoes, dat ik het zo gelaten heb en de andere Bofkonten ook voortdurend in en uit liepen. De bezoekers vinden het ook allemaal super, ze worden verwelkomd door de leukste dieren en zoals het hier is vormgegeven, zo zie je het nergens, bij de eerste stap binnen voelt iedereen zich al meteen helemaal gelukkig.
Los Hoes door Jan Broeze
Wat wel lastig is, zijn de vliegen die voortdurend van je appeltaart mee willen snoepen. Wat te doen? Opdoeken weer? Nee, doodzonde! Enfin, na een hoop wikken en wegen ben ik eruit en de boel moet dus opnieuw aangepakt en gestyled. De Bofkonten mogen in en uit blijven lopen, de catering komt in een andere ruimte te staan en iedereen kan dus straks zelf kiezen of ze wel of niet hun lekkers met een paar vliegen willen delen...
Goed. Waar het nu op neer komt is planning, want de hele boel moet op de schop. Hoe het met de workshops tussendoor moet, dat improviseer ik wel aan elkaar, een ontvangst boven in de hooiberg is ook altijd leuk... Bovendien, Knor & Knorrie & Juffrouw Loes & Swientie moeten tijdelijk elders logeren op het erf, dus er valt een hoop te regelen en te doen.
Op 29 augustus moet het allemaal klaar zijn, want 30 en 31 sta ik op de Uitmarkt en op 3 september komt er een club van 30 vrouwen ter lering en vermaak, inclusief lunch, dus dat is dan meteen de vuurdoop. Aan de ploeg dus!
WIE MEE WIL HELPEN:
Het gaat om muren schilderen. Het voorwerk doen we zelf - afkrabben en schoonmaken - en daarna is het sauzen geblazen. De muren van de Workshop-Stal zijn 20 lang, 10 breed en 3,5 hoog. Dan komt de melkerij er nog bij. Veel werk dus. Er valt ook nog een hoop te timmeren en dat doet Dennis.
HOE GAAT HET IN Z'N WERK?
We beginnen sharp om 9.00 uur, drinken koffie om 10.30 uur, lunchen om 12.30 uur, thee om 15.00 uur en om 17.00 uur is er gelegenheid om met varkens te vrijen. Waarom zo'n tuttig schema? Omdat dat de enige manier is om de vaart er in te houden en de deadline te halen. Ik doe de beesten, al het buitenwerk en zorg voor lekker eten & drinken, want meeschilderen zit er voor mij niet in. Ik hoef maar verf te ruiken en ik begin al spontaan over te geven (komt door een loodvergiftiging, die ik ooit opliep). Dus lunch & koffie zijn lekker buiten, in ieder geval ver weg van de plek des onheils.
Wie tijd en zin heeft, is welkom! Het gaat wel om een hele dag, een paar uurtjes is bij deze klus niet handig. mail@hetbeloofdevarkensland.nl
En dan nu over naar het fotodagboek van Swientie & Juffrouw Loes:
Het weer is wild en de koeien zijn wild. Ze trekken de hele tijd de aandacht van de stier. Die vindt het maar wat spannend met die buurvrouwtjes. Er zit maar een heel schraal hekje van schapengaas tussen ze in, dus ik sta alles met grote ogen nauwlettend te volgen. Gaat dat wel goed?
Want als je ziet hoe de stier ze probeert te imponeren met zijn spieren, z'n imposante loopje en het rossen met z'n kop door het gras, dan kan ie ook met groot gemak het smalle slootje overspringen... Tot op heden is dat niet gebeurd en laten we hopen dat dat zo blijft.
Stel je voor! Rosamunde is een losbandige, dat heet echt zo, dus die is zo goed als zeker onvruchtbaar. (aan weerszijden van de staart liggen twee banden op haar kont en die schijnen te los te zijn, dus is ze onvruchtbaar). Maar Brutale Griet heeft daar geen last van, is nog steeds tochtig dus waarom zou ze niet alsnog drachtig kunnen worden op haar 11e levensjaar? Afkloppen maar en hopen dat Meneer Stier genoeg emplooi heeft bij zijn eigen dames.
Rosa & Griet weten van gekkigheid niet wat ze moeten doen met zo'n charmeur in de buurt, en gaan bewust klieren in de woning van Knor & Knorrie. De boel bezetten, Swientie & Juffrouw Loes naar buiten jagen, stro opeten (terwijl ze daar anders hun neus voor ophalen), kortom de boel op stelten zetten. Met een baaltje hooi krijg ik ze meestal wel mee, zodat iedereen weer terug kan naar zijn en haar eigen woning. Dat moet een heel schouwspel zijn voor de webcam.
In Den Haag is commotie ontstaan omdat er een koe op een Kinderboerderij rouwt om haar overleden vriendin. Koeien gaan levenslange vriendschappen met elkaar aan en nu is die koe alleen over gebleven. Ze loeit wat af in haar verdriet. Omwonenden hebben er over geklaagd, ze kunnen niet slapen van haar geloei. Daarom is de verdrietige koe naar binnen gehaald. Nou moe! Moet ze ook nog voor straf naar binnen.
Lekker buiten laten en veel oprechte aandacht aan haar besteden. Zo nu en dan een borstelbeurtje, een lekker hapje, een fris opgestrooide stal met veel vers stro en hooi en meeleven met die koe. Meer kun je niet doen. En wat geeft het dat je er wat minder om slaapt? (als dat al zo is...) Weet je tenminste dat koeien ook wezens zijn van vlees en bloed en behoorlijk van slag kunnen raken door een ingrijpende gebeurtenis. Daar kun je toch op z'n minst wat clementie mee hebben.
Vorig jaar werd Beertje bij een varkensboer geboren in de nacht van 12 op 13 augustus. Een paar dagen later kwam ik hem halen.
De varkensboer, die zijn vrijgezellenfeest op Het Beloofde Varkensland had gevierd, was jong, zag er heel goed uit, erg sympathiek, had economie gestudeerd aan de VU, en na de MKZ het bedrijf van zijn vader overgenomen, terwijl hij dat helemaal niet van plan was. Maar hij kwam zijn vader er weer bovenop helpen na de MKZ en is nooit meer weggegaan. Hij liet zijn kersvers afgeronde studie economie los op zijn vaders bedrijf en hup daar ging ie. Schaalvergroting!
Toen ik Beertje kwam halen - waar ik overigens geen cent voor betalen mocht - stond hij op het punt om dat kunstje nog eens te herhalen. Hij liep met grote plannen rond voor een volgende giga-uitbreiding. Die zullen inmiddels wel gerealiseerd zijn. Het bedrijf stond moederziel alleen ergens op een terrein achteraf. Wonderlijke sfeer, deed me denken aan het Oostblok. Enorme aantallen varkens, veelal in halfopen stallen. lagen ze hutje mudje te puffen van de hitte.
Hij woonde er niet bij. Zijn vrouw - ongetwijfeld ook jong, knap en ontwikkeld - kwam er nooit vertelde hij. Hij werkte er met een aantal werknemers. 's Avonds gingen ze allemaal naar huis om de volgende ochtend weer op de vleesfabriek te verschijnen. En daar lagen al die moedervarkens aan de lopende band biggen te werpen. Toen wij de werpstal inliepen, rolden er nog een paar biggen uit. Toch kon ik zien dat het hem niet onverschillig liet.
Ik heb heel vaak en lang over deze boer nagedacht. Nou ja boer, het woord boer paste ook totaal niet bij hem, daar zag ie er veel te gecultiveerd voor uit. Wat bezielde die jongen? Waarom zo'n bedrijf? Zo'n totale vervreemding, ik kon er nauwelijks adem krijgen van de vervreemding. Als ik er denk word ik nog duizelig van ontzetting. Hoe kan hij daar zijn en werken in zo'n sfeer? Bij die compleet ontredderde varkens? Waarom was hij niet de meest varkensvriendelijke veehouder van Europa?
Hij had de brains om er iets revolutionairs van te maken op het gebied van dierenwelzijn. Dan had ik het gesnapt dat ie varkensboer was geworden. Maar dit. Dat zijn vader en grootvader het zo deden, daar kan ik in komen, maar dat hij alleen maar heil zag in schaalvergroting en niks anders, ik kon het niet bevatten. Hij had toch in Amsterdam gewoond, op een universiteit gestudeerd en dan je leven slijten in barakken tussen totaal verworden beesten, waar alles lelijk was, alles stonk, pijn geleden werd, angst aan de orde van de dag was, het ongeluk van de muren afdroop, ik kan er met mijn pet niet bij. Het enige wat ik kan bedenken is dat zijn vader en zijn grootvader in de varkens zaten en dat het hem in de genen zit en dat dat sterker is dan wat dan ook. Zoiets. Maar een raadsel blijft het.
Beertje's eerste jaar hier is al weer een feit. En nog steeds aan de fles, als het aan hem ligt. Ik weet nog goed dat het een paar dagen duurde voor hij begon te drinken, hij werd dunner en dunner, maar toen hij het eenmaal door had was ie ook niet meer te stoppen. En nu drinkt die grote lummel nog steeds graag uit de fles, evenals Zwarte Prins. 1 flesje per week, meer niet, anders worden de heren veel te dik. Maar vandaag krijgt ie een fles en een hele volle ook. En ik denk dat ik die raadselachtige varkenshouder maar even een foto van de eenjarige Beertje opstuur. O, kon ik die jongen maar op andere gedachten brengen...
En dan nu over naar het fotodagboek van Swientie & Juffrouw Loes:
Iedereen weet uit eigen ervaring dat de ene tandarts beter verdooft dan de ander. Bij de een voel je niks, bij de ander schiet je door het plafond. Dat heeft te maken met ervaring, maar bovenal met de fijnbesnaardheid van de betreffende tandarts. Is zijn/haar fijne motoriek goed ontwikkeld, zijn ze zelf rustig en geconcentreerd genoeg, is hun gevoelsleven op orde, kunnen ze zich goed afstemmen op iemand etc. etc. Kortom, er komt nogal wat bij kijken.
Er doet zich nu in de varkenswereld iets heel idioots voor. Ik heb er al vaker over geschreven, maar als ik vanochtend deze foto in de het Agrarisch Dagblad zie staan, rijzen de haren mij weer ter berge. We kijken hier naar de verdoving die vooraf gaat aan de biggencastratie. Zo te zien een lieftallig meisje, dierenarts (in opleiding?), in ieder geval mag ze de verdovingsspuit hanteren en dat is alleen maar voor dierenartsen weggelegd. Verdovingsspuit? Pardon? We zien hier een heel reservoir vol met verdovingsvloeistof (bio-industrie, dus grote hoeveelheden tegelijk) en een revolverspuit.
ONMOGELIJK om hiermee met gevoel te kunnen spuiten (zie boven), want je hebt geen enkel gevoel en controle over je handen als je zo'n zwaar en grof apparaat moet hanteren. Kijk naar het bekje van de big. Die krijst het uit van de pijn. Maar het idiote begon al veel eerder. Een big plaatselijk verdoven gaat door middel van twee directe spuiten in de balletjes. Die prikken zijn uiterst pijnlijk. Maar het wordt nog veel gekker. Die prikken zijn totaal overbodig, want ze hebben geen enkel nut en effect op de castratie. HET SNIJDEN IN DE HUID VAN DE ZAK EN HET DOORSNIJDEN VAN DE ZAADSTRENGEN ZIJN DAARMEE DUS NIET VERDOOFD. Dus wat is de winst? Niks. Integendeel. Nog meer pijn en vergeet de angst niet. Zo ondersteboven hangen is traumatisch. In feite is er dus helemaal geen sprake van verdoving tijdens de castratie. Vergelijk het met een operatie aan je oor, terwijl je teen plaatselijk van te voren is verdoofd. Waanzin dus. Het enige dat die spuiten opleveren is een strak, opgeblazen gevoel in de balletjes alsof ze uitelkaar spatten en dat is op zich ook pijnlijk.
Conclusie:
Stoppen met alle castraties in de bio-industrie. En als het om geboortepreventie gaat bij hangbuikzwijntjes en andere huisvarkens, dan moet dat onder volledige narcose gebeuren. Plus daarna een plaatselijke verdoving onder de huid van de zak en een verdoving in de zaadstreng. Dat vergt veel ervaring en aandacht plus alle bijkomende talenten die hierboven bij de tandarts beschreven staan. Daar heb je dus een verdomd goede dierenarts voor nodig.
Zo. Ik heb gezegd. Nu iets leuks. Beertje heeft zijn vrijheid weer terug. Het gaat goed, de wond op zijn bil (met nog steeds Wildeman als hoofdverdachte) geneest goed en vannacht heeft hij weer bij Missie en Zwarte Prins geslapen. De ieniemienies worden steeds eigengereider en eten nu ook al met het grote ontbijt mee. Overigens hebben die twee mij weer een wilde nacht bezorgd, want ik slaap een poosje in de buurt van Juffrouw Loes. Die heeft een raar hoestje over zich, dat ik even in de gaten wil houden. Is al een poosje zo, om de zoveel tijd blaft ze tot ongeveer 16 keer en dan is het weer uren stil. Misschien rookt ze teveel, dat kan natuurlijk ook.
In ieder geval, de ieniemienies kregen halverwege de nacht in de gaten dat ik hun buurt lag en toen was ik natuurlijk niet veilig meer. Ik heb een uiterst pijnlijke dieptemassage ondergaan, vooral mijn kuitspieren moesten het ontgelden. Au! Veel mensen die hier met de ieniemienies op schoot gezeten hebben, weten inmiddels dat dit geen aanstelleritis is, want die hebben het zelf ook meegemaakt... Er kwam geen eind aan hun gewroet en gestomp, maar toen ze er dan eindelijk zelf ook doodop van waren, lagen ze als stille warme kruikjes tegen me aan en was het toch wel weer oergezellig.
Nu ben ik een soort van geradbraakt, maar vooruit maar.
Caesar loopt er wat verloren bij nu hij zijn mooie dikke trui kwijt is. Volgens de scheerder maakt het niks uit dat het weer nu frisser is. Volgens mij wel. De commerciele schapenhouders scheren hun schapen altijd al in maart (!) vlak voor het aflammeren. Brrr. moet er niet aan denken. Dat is handiger voor de schapenboeren - hebben ze goed zicht op het aflammeren en kunnen er meer naast elkaar bij de trog staan - maar voor de schapen lijkt het me bar ongezellig en koud om moeder te zijn met zo'n naakt lichaam en voor de lammetjes helemaal. Die willen toch lekker knus tegen die dikke jas van hun moeder aanliggen lijkt me zo.
Volgend jaar toch maar weer coupe Katja Schuurman voor Caesar lijkt me. Een kort wild plukkerig kapsel - aangemeten door Peter Klaver - die niet goed kan scheren maar van de nood deze deugd maakte. De scheerder heeft het trouwens heel goed en rustig gedaan. Caesar is blijven staan - ik laat het nooit meer liggend doen, sinds de dood van Gevaarlijke Eddy - en heeft het keurig kort geschoren. Een Katja Schuurman coupe kan ik aan deze man niet vragen, dat zou zijn eer te na zijn als schapenscheerder, denk ik. Voorlopig kan Caesar weer een jaar voort en dan zien we volgende jaar wel weer verder.
En dan nu over naar het fotodagboek van Swientie & Juffrouw Loes:
Vrouw Vos is gister weer eens heeeel voorzichtig in de modder gaan liggen. Het is haar gelukt! Kennelijk was de drang tot modder groter dan het ongemak dat het met zich meebracht. En dat niet alleen. Ik had uit voorzorg het grote landhek achter de andere Bofkonten dicht gedaan. Maar dat bleek achteraf nergens voor nodig. Vrouw Vos wilde zelf het land op en toen ze langs Zeeman liep, kon die als eerste een beuk van haar krijgen.
We kunnen dus voorzichtig zeggen dat het redelijk tot goed met haar gaat gezien de omstandigheden. Aanstaand weekend komen de orthopeden weer naar haar kijken en gaan we een vervolgbehandelplan bespreken.
Het wordt druk komende week met de voorbereidingen voor de operatie van Lamme Zus. De operatie zal plaats gaan vinden ergens in de week van 22 t/m 29 september. Ik moet eerst naar Utrecht om allerlei operatiespullen op te halen, zodat de orthopeden kunnen kijken wat er bruikbaar van is. Ook naar Poezendokter Jeanette, die hier van de week even was en toen s pontaan haar ruimte in de Dierenkliniek in Uithoorn aanbood voor de operatie. Een geweldig aanbod natuurlijk.
Maar eerst moeten we testen of daar een brancard met een genarcotiseerd varken door de deur kan. Dat wordt dus eerst droog oefenen met die brancard. Verder ga ik waarschijnlijk deze week nog naar Limburg voor een varkensklusje, en zo zijn er nog een aantal zaken, dus genoeg gepraat en aan den arbeid!
En dan nu het fotodagboek van Swientie & Juffrouw Loes:
Het zeepaardje bestond al en we kennen ook allemaal de zeekoe, maar sinds de magische datum 8 - 08 - 08, is nu ook Het Zeevarken opgestaan: Juffrouw Loes!
Swientie wilde op het laatste moment liever niet mee zodat de credits geheel en al Juffrouw Loes toekomen. Het werd een gedenkwaardige avond, daar op het strand bij Paranassia, met een stevige wind en langsvliegende wolken.
En daar kwam Juffrouw Loes. Ze kwam, ze zag, ze overwon. Het hele strand werd haar domein. Met haar spitse snoet trok ze een onafgebroken spoor door het natte zand. Volg mij! En dat deed iedereen maar wat graag. Na de eerste confrontatie met een Poolhond, die goed afliep en waar ze wel even beducht voor was, kreeg ze de smaak te pakken en waren de rollen binnen de korste keren omgedraaid.
Menig hondje - maar ook de grote - zetten het op een lopen als Juffrouw Loes haar hanekam opzette, en de flank van haar harige lijfje tegen de flank van de tegenstander positioneerde: 'Had je wat? Ik ben Juffrouw Loes. Als je dat maar weet!'
En daar vlogen ze weg, de honden, volstrekt in de war van dit magische wezen. Het is duidelijk. Juffrouw Loes staat haar mannetje dus dat opent weer perspectieven voor haar status en reputatie als Zeevarken.
'La Loes' arriveerde in een riante bus met haar chauffeur Sjoerd, security Joop en haar personal assistent Dennis en een volgwagen met daarin Mevrouw Bofkont en Jaro, de minstreel. (De bus was spiksplinternieuw en Juffrouw Loes mocht dat mobiel inwijden).
Het pausmobiel was er niks bij. Daar stond het volk haar al vol verwachting op te wachten. De vaste fans zoals o.a. Karin, Claudia, Dirkjan, Erin, Marielle, maar ook wat mensen die de aankondiging 's ochtends op Radio Noord-Holland hadden gehoord. Hartstikke leuk.
Na de wandeling had personal assistent Dennis de bus omgetoverd als lounge en was er warme thee, koffie & koek. Jaro speelde prachtige melancholische melodietjes op zijn accordeon, iedereen was gelukkig en ik was helemaal in mijn element. Fellini had geen slecht figuur geslagen met zo'n sfeer en decorum voor een van zijn befaamde films. Een avond om nooit te vergeten en zeker voor herhaling vatbaar. Leve Het Zeevarken! Leve Juffrouw Loes! Met grote dank aan de Jager, Joop, de werkgever van Sjoerd voor het uitlenen van de prachtige bus, Dennis, Jaro en alle lieve varkensvrienden van Familie Bofkont.
Bij thuiskomst - heel laat en heel donker - zaten de eerste foto's van Varkensvriendin Karin al in de mailbox. Zij maakte een passende foto van Juffrouw Dafne, die voortdurend op haar knieen lag om Juffrouw Loes met haar fans te vereeuwigen. Hier volgt een impressie van De Avond van Het Zeevarken:
En dan nu het fotodagboek van Swientie & Juffrouw Loes:
Al weer een jaar geleden, de bevalling van Missie, met als enig overlevende zoon Zwarte Prins. Zwarte Prins is vandaag 1 jaar geworden.Vandaag dus een paar foto's uit de tijd dat hij niet groter was dan een flinke zwarte tor. En wijs dat Miss Universe met hem was! Nog steeds trouwens. Nog steeds een hecht gezin, samen met Beertje. Een subfamilietje binnen de Familie Bofkont.
Trouwens, de verjaardag van Zwarte Prins wordt komende week samen met die van Beertje gevierd. Vanmiddag is er een vrijgezellenworkshop en aansluitend wordt Caesar geschoren. Dat is altijd een hele gebeurtenis voor hem - dus ook voor mij - en dat lijkt me genoeg op de agenda voor vandaag.
Het scheren is te volgen op de webcam. Vanaf ongeveer 17.00 - 17.30 uur.
Morgen over de strandwandeling met Juffrouw Loes. Wat was dat een leuke avond!
Swientie wilde niet mee. Maar morgen meer daarover.
Ik had van de week al steeds zo'n voorgevoel dat het vandaag zou regenen, maar dat het vanavond op het strand droog zou zijn. Varkensvriendin Karin, die in Zandvoort woont, bevestigde dat gisteravond volgens de weersverwachtingen daar.
Dus De Strandwandeling Gaat Door!
Op de 8ste dag van de 8ste maand van het jaar 2008 (08-08-08) mogen we deze kans niet voorbij laten gaan. 8 is het getal van De Kracht en ook nog eens mijn zielskaart volgens de Tarot. Dat moet dus goed komen.
Niet met Zeeman, dat bewaar ik om verschillende redenen tot het najaar. Maar Swientie & Juffrouw Loes willen dolgraag mee. Ze krijgen een riante bus, helemaal voor hun tweetjes, dus de dametjes hebben vanavond een echt uitje.
Mocht het weer toch niet mee willen werken, dan gaan we lekker bij ze in de bus in het stro liggen. Ik neem de Tarotkaarten mee en kan dan voor wie dat wil zijn/haar Zielskaart uitrekenen en kijken wat voor moois die in petto heeft.
Ik herinner me de actie op de dam 'Bofkont op de Dam', ik meen in 2004 als protest tegen de oormerken. Het stortregende, niet normaal meer en het stormde als een gek, niet mooi meer gewoon. De decor-bofkonten zeilden de Dam over. Alles sloeg tegen de vlakte. Noodweer. Het was onmogelijk buiten te blijven staan.
We hebben toen alles de Blije Beesten Bus weer ingeladen en zijn met een stel mensen achter in dat busje in het stro gaan liggen. Als haringen in een ton. Diny Schouten kwam koffie en koek brengen. Gelachen dat we hebben! Zelden zo'n leuke actie gehad. Er werd af en aan op het raampje geklopt en daar stond de volgende persfotograaf in de regen. Dan hees ik weer een decor-koe of varken naar buiten, snel op de foto, een paar quotes en hup weer terug dat busje in naar de koffie en stroopwafels.
Wie het leuk vindt om vanavond een eindje met Swientie & Juffrouw Loes mee te lopen, is van harte welkom!
Dat geldt voor de vaste kern van Familie Bofkont Fans, maar andere belangstellenden zijn natuurlijk ook welkom om naar het strand te komen en kennis te maken met deze twee bijzondere zwijntjes. De een oer, de ander met een - gelukkig kort - bio-industrie verleden. Onafscheidelijk. Ik zal er straks wat over vertellen op Radio Noord-Holland tussen half 10 en 10 uur, maar daar blijft het qua pers dan ook bij. Ik heb tenminste niemand ingelicht. Vanavond wordt een try-out voor verderop in het jaar met Zeeman. Dan zal ik de wereld wel weer laten weten wat ik allemaal uitspook en waarom.
Nu even de praktische zaken op een rijtje:
1. We gaan lopen op het strand bij PARNASSIA in Overveen / Bloemendaal aan Zee.
2. Verzamelen op de parkeerplaats aldaar om 19.30 uur.
3. We staan er met een knalgroene bus - Renault Master - niet te missen.
4. De route naar PARNASSIA vind je op:
www.parnassia-aan-zee.nl onder de knop Route & Parkeren
Wie weet tot vanavond!
En dan nu het fotodagboek van Swientie & Juffrouw Loes:
Gister was ik nog optimistisch over het weer. Nu weet ik het zo zeker nog niet. Er wordt harde tot krachtige wind voorspeld aan de kust, met een waarschuwing zelfs. Ik bekijk het morgenochtend opnieuw. Dan is er trouwens nog geen man overboord (om maar even in de terminilogie te blijven) want de tweede helft van september is ook mogelijk. En een paar mooie najaarsdagen zitten er toch vast wel in.Toen we vorig jaar met Zeeman naar het strand gingen, was het op 23 september prachtig, rustig, warm najaarsweer.
Op zich lijkt het me geweldig om in een stromende regen met donder en bliksem langs het strand te lopen, maar ik denk dat Zeeman dat niet zo leuk vindt...
Wie trouwens wel uit wandelen is gegaan...Vrouw Vos! Na 7 weken Varkenshospitaal was ze voldoende uitgerust. Ze staat weer redelijk goed op, het lopen zag er ook niet slecht uit, en ze verveelde zich zo langzamerhand stierlijk. 's Middags had ik haar nog een lekkere douche gegeven met de tuinslang, daar is ze dol op. Dus toen het donker was en rustig op het erf, haar deurtje maar eens opengezet.
Ze stiefelde regelrecht naar de aarde. Wroeten! Een kuil graven en er in gaan liggen. Althans dat was de bedoeling. Alles lukte goed, het lopen ging redelijk, ze mankt niet, wel vermijdt ze haar linkerachterpoot te belasten. Maar toen ze zich in de koele, natte aarde wilde storten, lukte het haar niet om te gaan liggen. Dat is dan toch kennelijk te pijnlijk. Maar verder een groot succes dus. Met een appeltje voor haar neus, kwam ze gezien de omstandigheden heel rap in de benen, en zo heb ik haar weer naar huis gebracht.
Dat geeft dus weer veel hoop. Met een eigen bejaardentehuis en 's avonds een ommetje op een rustig Beloofd Varkensland komen we voorlopig een heel eind. En dan te bedenken dat ze dus al dood was geweest als ik mijn instinct niet had gevolgd...
Brutus liep op dat moment ook buiten. En die lummel ging natuurlijk wel de sloot in, net toen we - Jaro, Dennis en ik - in de weer waren met Vrouw Vos. En ja hoor, zijn staart helemaal onder de modder. Hij liep nog achter Vrouw Vos aan en ineens wist ik weer dat door zijn amoureuze toenaderingen - een woeste bestijging - Vrouw Vos in de Varkenskliniek terecht kwam. Nou ja zo gaat dat in varkenslevens en wie ben ik om dat tegen te kunnen houden?
Broeder Dennis - zo benoemd door de orthopeden - liet zich weer van zijn beste kant zien en spoelde eerst zijn staart schoon met de tuinslang, daarna uitwassen met een betadinesopje en als afmakertje de spuitbus met blauwsel. Dus Brutus is weer helemaal het heertje. Ook hij ging terug naar zijn eigen ziekenboeg.
En dan is er nog een tijdelijk ziekenboegje voor Beertje, naast Lamme Zus. Hij is in z'n bil gebeten. Hoofdverdachte is Wildeman, die gister is onderworpen aan een dubbel kruisverhoor door Aagje. Tot nu toe heeft ze nog geen spijkerharde bewijzen boven water gekregen, want Wildeman is erg slim en omzeilt haar vragen met de natuurlijke zwier zoals alleen wilde zwijnen dat kunnen. Beertje moet een paar daagjes binnen blijven met medicatie dus. Dat bevalt hem niks en hij snapt er niks van dat er ineens een eind is gekomen aan zijn heerlijke vrije leventje.
En dan is Zwarte Pins ook nog jarig aanstaande zaterdag! En Beertje in de week daarna! Ze zouden samen hun eerste verjaardag vieren. Hoe moet dat nu? Maar ik heb Beertje gezegd dat voor het zaterdag is, het leven er weer heel anders uit kan zien. Zo gaat dat hier altijd. Zwarte Prins en Beertje vieren hun verjaardag aanstaande zaterdag. Hoe dan ook!
En dan nu het fotodagboek van Swientie & Juffrouw Loes:
Jaro, die droomt over een eigen Beloofd Varkensland ooit, 't liefst ergens in Schotland, stuurde een mooie collage. Het schip dat daar voor anker ligt, is het schip waar hij in Amsterdam op woont en waarmee hij met z'n ouders, broer en de leden van z'n band naar de Biesbosch zijn gevaren.
Wat lijkt me dat leuk! Op vakantie met je eigen huis, dat je dan steeds ergens anders aanmeert. De altijd nieuwe omgeving wordt dan je eigen decorum, zodat uiteindelijk de hele wereld aan je voeten ligt. De collage is knap gemaakt, want de scene met Juffrouw Loes speelde zich maanden geleden af in het Vondelpark. Zo zie je maar dat je je eigen universum kunt maken.
Ik heb het ook zo gedaan. Voor ik op Het Beloofde Varkensland terecht kwam, had ik al mijn plannen en beelden daarover al in collages gemaakt. Met schaar en lijmpot toen nog. Hele boeken vol. Ik heb ze nog allemaal. Ik nam ze wel eens mee naar een managementworkshop, bijvoorbeeld Nijenrode waar ik begin jaren 90 veel workshops heb gegeven. Ademloos stonden mijn cursisten dan in de pauzes door die droomboeken te bladeren. Die beelden maakten heel veel los en zette ieders fantasie in gang.
Gister maakte ik een brainstormwandeling met een vrouw, die een nieuwe slinger aan haar (werkende) leven wil geven. Ze zag van alles voor zich. Heel goed, zo begint het. Maar het allerbelangrijkste is om te aanvaarden dat je niks kunt afdwingen. Het heeft z'n tijd nodig en je weet nooit hoe lang dat is. Daar ging het gesprek ook voornamelijk over. Loslaten en durven afwachten wat er op je afkomt. En dat er iets op haar af gaat komen staat als een paal boven water, ik zie het zo gebeuren, want daarvoor heeft ze alles in haar hoofd al in werking gezet.
Ze kwam bij mij terecht omdat ik volgens haar zo'n jaloersmakend prachtig leven zou leiden en ze ook zoiets zou willen. Ik heb haar dus kunnen vertellen hoe ik het aangepakt heb en dat het voornaamste is om een basisgevoel van vertrouwen te ontwikkelen dat het altijd allemaal wel goed komt en hoe je dat dan doet. Go with the Flow, daar komt het allemaal op neer. Wanneer moet je actieve stappen ondernemen en wanneer moet je je bewust terugtrekken om te aanschouwen hoe de dingen vanzelf organisch doorgaan?
Dat is een heel proces met vallen en opstaan. Niks is zeker. Als je op zekerheid wilt spelen, blijf dan in je baan van 9 tot 5 zitten. Hele volksstammen doen dat. Niks mis mee als je je daar happy bij voelt. Maar als er mooie beelden in je hoofd opkomen van een ander leven...tja, dan wordt het letterlijk een ander verhaal.
Halverwege onze polderwandeling dook Dennis ineens in de verte op. Hij stond duidelijk te wachten met een of andere boodschap. 'De brief!' riep ik. Dat is de legendarische brief die opgebracht moet worden. Zodra de Koning of de Koningin die brief heeft gelezen, krijgt het verhaal een heel andere wending.' (als je vroeger aan het toneel wilde, was meestal je eerste rolletje om 'de brief' op te brengen, met een paar regels tekst).
En Dennis had de brief. D.w.z. hij stond met een mobiele telefoon in de aanslag, want ik moest met spoed Radio Noord-Holland terugbellen. Het ging over de Wandeling aan Zee met Zeeman. Vrijdagochtend komt er een verslaggever om alles over die wandeling te horen. Tevens een oproep voor belangstellenden die mee willen lopen. Leuk!
Minder leuk is het dat het vrijdag gaat waaien en regenen. Tenminste dat zegt de KNMI. Eigenlijk valt er dus niet plannen, wanneer zo'n wandeling plaats kan vinden. Wat kan ik doen? Niks. Gewoon rustig afwachten dus. Vooralsnog gaat de wandeling vrijdagavond gewoon door en ga ik lekker door met de voorbereidingen. Morgen komt Sjoerd met een mooie grote bus voor de generale repetitie. Dat is op zichzelf ook al weer hartstikke leuk. Daarna zien we wel weer verder.
En dan nu het fotodagboek van Swientie & Juffrouw Loes:
Wie het verhaal van Het meisje met de Blauwe Hoed kent, moet maar eens op Het Beloofde Varkensland komen kijken. Daar wonen varkens met blauwe staarten.
Brutus heeft huisarrest vanwege zijn gebroken staart en kan alleen 's avonds laat als de rest van Familie Bofkont al op 1 oor ligt, het land even in. Wel onder begeleiding van zijn varkenshoedster natuurlijk, want voor je het weet ligt ie toch in de sloot of een modderpoel. En dat mag nu net niet vanwege het bacteriegevaar.
Zo ook gisteravond. Brutus was weer door het dolle heen dat ie naar buiten kon. We liepen samen het weiland in tot mijn aandacht door iets anders werd afgeleid. Sneeuwwitje liep met een muis (of ratje) voorbij en daar moest ik natuurlijk het mijne van weten.
Achteraf denk ik gewoon dat het een complot was. En ik tuinde er met open ogen in. De afleidingsmanoeuvre werkte, want toen ik terug kwam, lag Brutus al in de Varkensmassagesalon. Hij had zich heerlijk tegen Miss Piggy aan genesteld. Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen - en dat weet ie - om hem daar vandaan te bonjouren.
Gelukkig was hij vanochtend met het ontbijt weer op z'n oude plek en kreeg ik hem met een lekker hapje zo naar binnen. Inmiddels had de Bofkont Tam-Tam zijn werk al gedaan. Er werd wat afgeroddeld over Brutus & Miss Piggy... Juffrouw Loes & Swientie zijn hem zelfs achtervolgd tot in zijn ziekenboeg aan toe. Die opgroeiende grietjes vinden dat maar wat een spannend, zo'n grote man met een gebroken staart en een geheime minnares. Net zoals ik vroeger dol was op de films van Angelique (haar geliefde keerde gewond terug uit de oorlog met een zwart ooglapje voor). Dat lapje! Dat zwarte lapje!
En dan nu over naar het fotodagboek van Juffrouw Loes en voor ik het vergeet:
IJs en weder dienende gaan we:
AANSTAANDE VRIJDAGAVOND MET ZEEMAN WANDELEN AAN ZEE BIJ PARNASSIA (BLOEMENDAAL) Wie mee wil moet de komende dagen de Familie Bofkont Site goed in de gaten houden.
De sfeer in de Varkensmassagesalon was gister op het magische af. Zo goed dat zelfs Theo zich liet aanraken en masseren. Nog wel door 3 vrouwen tegelijkertijd! Nou dan deugt het. Theo die al begint te jammeren als er iemand in zijn buurt komt, voelde zich veilig bij deze groep wildvreemde mensen. Op zo'n wonder kun je alleen maar hopen en gister gebeurde dat wonder.
Juffrouw Loes lag gewoon in katzwijm. Ze werd massaal aanbeden en kon er maar niet genoeg van krijgen. Hoe dit allemaal zo kwam? De concentratie. Iedereen was op hetzelfde gefocust. Allemaal intelligente dierenliefhebbers/beschermers die snappen dat dieren niet alleen maar zoete poppen zijn, maar desondanks of misschien wel dankzij dat, boeiend en interessant blijven.
Prachtig toen we allemaal om Brutus heen stonden, die nog steeds niet naar buiten mag omdat hij dan met z'n staart in de sloot kan gaan liggen en er vuil in de wond kan komen. Ik vertelde eerst dat door zijn toedoen Vrouw Vos in de Varkenskliniek ligt, en dat hij daarna door toedoen van BabyBig zelf met een gebroken staart in de ziekenboeg ligt, wat de consequenties zijn van ouder wordende dieren met volwassen karakters etc. Het leek wel of iedereen in dezelfde emotionele achtbaan zat. Ze switchten van emotie naar emotie, allemaal tegelijkterijd.
Veel mensen vinden iets zielig of gemeen, dat zijn zo'n beetje de 2 gangbare smaken. Maar gister kwam er veel meer aan bod. Iedereen pikte al die gevoelslagen moeiteloos op en dat maakte de middag zo boeiend. We zijn ook nog door de polder naar de kudde wilde koeien met hun kalfjes gelopen om het verschil te zien tussen een melkkoe en een vleeskoe. 'Kijk ze hebben hoorns!' (ja en een melkkoe zou die ook hebben, als ze niet als kalfje onthoornd was).
Met de ieniemienies heb ik een stap-voor-stap-demonstratie kunnen geven, hoe je een biggetje oppakt en hoeveel tijd je daar voor moet nemen om ze zich daar veilig bij te laten voelen. Natuurlijk wilde iedereen ze aanvankelijk onmiddellijk optillen, heel begrijpelijk, maar ik kon uitleggen waarom dat niet goed is en ook dat ging er in als koek. Voorbeeldige dierengekken dus. En het mooiste van al: Er was een dame bij van de dierenambulance die vroeg hoe ze het beste een hangbuikzwijn konden vangen. Het was al een paar keer goed mis gegaan, omdat de hele buurt als gekken achter zo'n zwijntje aan rende en wat ze in het vervolg moest doen om dat beter te laten verlopen.
Kijk! Daar ben ik nou blij mee met zo'n vraag. Ze gaat me er nog over bellen zodat we dat eens heel rustig stap voor stap kunnen doornemen. En als het moet rij ik naar Brabant - want daar zit ze - als zich weer eens een melding voor een hangbuikzwerver voordoet. Dan ga ik daar met alle liefde helpen. Want over hangbuikzwijntjes bestaan al veel te veel misverstanden.
Na afloop van de workshop kwam er nog een stel uit de buurt even langs. Een man - eigenlijk nog steeds een jongen - die 50 jaar geleden bij mij aan de overkant werd geboren in een boerderij, en zijn vriendin. Hij vertelde mooie verhalen over de buurt en kende mijn plek als zijn broekzak omdat hij hier vroeger altijd kwam spelen. Nou dat gaat er bij mij altijd in als koek. Kortom, alles bij elkaar een prachtdag, iedereen een Bofkont, mens en dier.
Uitgebreid fotoverslag volgt binnenkort op de site.
Volgende workshop is op zondag 17 augustus.
En dan nu het fotodagboek van Swientie & Juffrouw Loes:
Een kleine foto-impressie van het Polder Festival. Vandaag de tweede dag. Eigenlijk kan ik niet, want vanmiddag heb ik zelf een workshop op Het Beloofde Varkensland. Maar als ik alles een beetje handig plan, kan ik toch nog een uurtje acte de presence maken met Juffrouw Loes en Swientie.
Gister was een heel leuke dag met prachtig weer en pas toen we gingen afbreken, kwamen er donkere wolken en begon het te regenen toen alles al in de auto zat. Inclusief de ieniemienies, die natuurlijk voor grote opluister gezorgd hadden. Wat zijn dat toch lieve makke(lijke) biggetjes. Het mooiste was toen er een heel modderig knaapje bij ze ging zitten. Herkenning! Ze konden maar niet genoeg van hem krijgen, hij werd helemaal door ze afgelikt en beknabbeld.
Wel heb ik gister dus verder niks van het festival kunnen zien, omdat ik in de buurt van de ieniemienies wilde blijven. Het liefst wil iedereen ze toch optillen en dat moet ik wel in de gaten houden. Zelden heeft iemand daar het talent voor om ze zo op te beuren en vast te houden, dat ze zich daar veilig bij voelen. En als het eenmaal mis gaat, dan zetten ze een keel op dat met niks te vergelijken is, een onverdraaglijk gekrijs, waar maar 1 manier voor is om dat onmiddellijk te stoppen. Ze ogenblikkelijk weer neerzetten.
Om dat alles te voorkomen blijf ik er dus gewoon bij. Bovendien kan ik dan 3000 keer uitleggen dat ze gewoon groter gaan worden en nee, echte mini varkentjes die ook echte mini blijven bestaan niet, hoe vaak je dat ook in de kranten leest en heus, begin er niet aan want varkens zijn varkens zijn varkens zijn varkens.
Dat bleek maar weer aan Klasina en Zwoerdje, die nu sinds een paar weken samen wonen op de boerderij waar het festival plaatsvindt. Beide hangbuikertjes zijn er door mijn bemiddeling terecht gekomen. Eerst Zwoerdje en Kebab. Kebab ging een poosje geleden dood, Zwoerdje was erg treurig en toen heb ik Klasina daar kunnen plaatsen. Iedereen blij. Zwoerdje een nieuwe compaan en Klasina een prachtig nieuw huis met veel ruimte op een boerderij. Ideaal.
Hoor ik gister dat die 2 elkaar niet kunnen luchten of zien en met elkaar vechten dat het een aard heeft. De arme Zwoerdje heeft er zelfs al een heel gat in haar oor aan over gehouden. Of het zo blijft? Nog niet gezegd, maar ook niet ondenkbaar. Gelukkig hebben ze de ruimte dus kunnen ze elkaar ook wel ontlopen, maar zo was het natuurlijk niet de bedoeling. Afwachten dus maar... Dat soort gedrag moet je dus kunnen accepteren van varkens. Het mag nooit een reden zijn om er dan eentje op marktplaats te zetten en doodleuk weer een ander varken te nemen om uit te proberen. In dit geval gaat dat zeker ook niet gebeuren en ik ben erg benieuwd naar de verdere ontwikkelingen van die twee.
En dan nu het fotodagboek van Swientie & Juffrouw Loes:
Vandaag staan we met de Bofkont Bioscoop in de Bovenkerkerpolder op het Tarzan Festival. D.w.z. die bioscoop moet nog wel gerealiseerd gaan worden en ik heb zojuist - om 9 minuten over 3 in de nacht - een draaiboekje gemaakt wat er allemaal mee moet.
Dat is veel en op dit moment liggen de donkerblauwe partytenten in de wasmachine te draaien. Er is regen voorspeld dus dat kon nog wel eens druk gaan worden in ons bioscoopje.
De ieniemienies haal ik later apart op als alles opgesteld staat. Dat is niet alleen leuk voor de bioscoopbezoekers maar ook praktisch want de biggetjes moeten toch om de zoveel tijd hun flesje. Wie die mag geven, daar zal wel om gevochten gaan worden.Juffrouw Loes en Swientie willen ook mee, maar dat wordt te veel. Zo, nu ga ik nog maar een paar uurtjes liggen, want om 5.00 uur gaat de wekker al weer...
En natuurlijk ook nog het fotodagboek van Swientie & Juffrouw Loes:
De Jager heeft een uitgebreid antwoord gestuurd met een heldere uitleg over het uit wandelen gaan met Juffrouw Loes en mij op het hart gedrukt het vooral te blijven doen. Nou, dat is niet tegen dovemansoren gezegd. Dat is nou precies wat ik gister ook weer gedaan heb, de polder in. Swientie was er ook bij. De koeien lieten we een perceel links liggen.
Die renden trouwens even goed wel met ons mee, maar met een veilige sloot er tussen had Juffrouw Loes nergens meer last van. Even schrokken SW & JL allebei van een paard en zetten het op een lopen, maar toen ik ze bleef roepen kwamen ze toch weer terug.
Die twee hadden het naar hun zin! Af en toe even de sloot in voor verkoeling en daar stormden ze weer voorwaarts. Toen ik weer thuis was ben ik onmiddellijk op zoek gegaan naar een artikeltje over een man die ook een everzwijn als huisdier had. Gelukkig vond ik het nog, het is al van jaaaren her. Een Duitser die een zwijntje had gekregen met de bedoeling om dat op te eten, maar dat hij in plaats daarvan het beestje opvoedde tot huisdier. Ik weet wel dat ik toen gefascineerd naar die foto heb gekeken en me afvroeg hoe dat mogelijk was.
Nu weet ik dat het kan en dat die man mazzel heeft dat ie maar 1 zwijn heeft, daarom loopt ze zo trouw mee. Daarom is het des opmerkelijker dat Juffrouw Loes die toch ook onderhevig is aan de interactie van de andere varkens hier, zo makkelijk en graag mee uit wandelen gaat. Volgens de Jager komt dat omdat ze mij als moeder ziet en dat ook zal blijven doen.
Als ik nog eens goed naar die foto kijkt ,valt me iets op dat ik ook al bij Juffrouw Loes heb geconstateerd. Ze lopen allebei niet op die varkenshakjes. Ze lopen met een platte voet.
En natuurlijk ook nog het fotodagboek van Swientie & Juffrouw Loes:
naar vorige maand (juli 2008)
| mail@familiebofkont.nl | www.familiebofkont.nl |
Teambuilding bij Familie Bofkont om nooit meer te vergeten? neem contact op met communicatietrainer Dafne Westerhof...
Passie in de Polder? Hoe kun je leven en werken vanuit je hartstocht?
Hoe maak je je droom waar? Hoe komt er dan brood op de plank? info
Workshop - Vrijgezellenfeestje - Teambuilding - Bedrijfsuitje - Familiebijeenkomst - Feestvarken foto's
Zondag 31 augustus 2008
De Dag van Kikker Is Verliefd...
Ach die lieve Kikker van Max Velthuijs! Die kwam zomaar bij Pietje zitten op de Uitmarkt.
Uit nood geboren en er een deugd van gemaakt: Pietje is mee geweest, want hoe had ie anders aan z'n flesje moeten komen om de 1,5 uur? Ik kon hem niet zo lang alleen laten zonder drinken.
Daarmee had ik Pietje geen groter plezier kunnen doen. De afgelopen 2 dagen heeft ie een enorme ontwikkeling doorgemaakt. Ten eerste staan sinds vandaag zijn oortjes definitief rechtop. Het kraakbeen is nu zo sterk dat de oortjes overeind kunnen staan. Verder is hij minder ADHD en maakt nu echt contact met je. Kletst mee, komt op je af voor een praatje, en is op alle fronten ontspannen.
Hij genoot zo van alle positieve aandacht dat hij voortdurend rondjes door het stro danste en pirouettes draaide, dan weer Knor in zijn neus beet, bij Kikker op schoot ging zitten en... zich uitgebreid liet masseren onder het toeziend oog van half Amsterdam. We hebben een mooie kraam op een prachige plek aan het water van de Oosterdokskade.
Pietje kreeg een eigen uitspanninkje, lekker koel in de schaduw, voldoende ruimte om zich te laten bewonderen, maar ook genoeg privacy om zich terug te trekken en een dutje te doen bij zijn beer. En natuurlijk dat flesje om de 1.5 uur. Dat was het mooiste. Hij dronk of z'n leven ervan afhing en hij maakte er een hele show van. Daar heeft hij veel fans mee gemaakt.
Morgen nog een dag. Misschien probeer ik een oppas voor Pietje te regelen op Het Beloofde Varkensland. Ik heb wel zin om morgen een heel andere kraam te maken en zelf af en toe ook even over de Uitmarkt te zwieren. Dan kan Pietje beter thuisblijven en heb ik de handen vrij. Nog maar even een nachtje over slapen.
En dan nu over naar het fotodagboek van Swientie & Juffrouw Loes:
Vrijdag 29 augustus 2008
De Dag van Therapie voor Pietje...
Het managen van Pietje begint een beetje te lukken. Omdat hij na ieder flesje net zo hard bleef schreeuwen als doorvoor, heb ik besloten hem dubbele porties te geven met langere tussenpozen. Het werkt! Hij slaapt dan zowaar wat tussendoor en ik sluip op mijn tenen door het pand.
En hij groeit, want zijn oortjes staan soms zomaar ineens rechtop, meer per ongeluk, maar het gebeurt en dat is een goed teken. Over een paar weken zijn de omgevallen oortjes verleden tijd. Verder is hij zo zacht en donzig als een echte knuffel van Bart Smit, maagdelijk schoon en delicaat. En met z'n polkadot print heel erg trendy nu. Pietje mag blijven.
Het Perzische katje gaat niet door. Jammer, maar er zitten te veel haken en ogen aan vast. Heb een ander klein poesje overwogen, de asiels puilen uit, maar durf het risicio toch niet te nemen. Want als ze elkaar niet zien zitten, wat dan weer? Ik heb al genoeg aan m'n hoofd nu.
Morgen de Uitmarkt. Heb iets verzonnen, moet er zodadelijk mee aan de slag en hopelijk gaat het werken. Maar eerst heb ik morgenochtend nog een vrijgezellen-ontbijtsessie, die om 9.00 uur begint en dan kan ik om 12.00 uur naar Amsterdam vertrekken. Dennis heeft daar dan al opgebouwd en Jaro komt muziek maken.
We staan bij de Openbare Bibliotheek op de Oosterdokskade tegenover podium 1 en 2.
Familie Bofkont - Kraam 10. Van 12.00 - 18.00 uur. Welkom!
En dan nu over naar het fotodagboek van Swientie & Juffrouw Loes:
Donderdag 28 augustus 2008
De Dag van De Private Nurse Van Lamme Zus...
Lamme Zus heeft het voor elkaar. Een eigen nurse helemaal voor haar alleen. Verpleegkundige Leonie mocht eerst een flesje geven aan Pietje en daarna toog ze naar de apotheek in Uithoorn. Toen ze terugkwam, waren we 110 euro armer en vele gaasjes, ontsmettingsmiddeltjes, pleisters etc. rijker. Leonie: "Wat kost dat een hoop geld! In het ziekenhuis heb je altijd alles voor de grijp. Nu weet je ineeens weer wat het allemaal kost!"
En toen kreeg Lamme Zus een uitgebreide professionele wondbehandeling. Precies zoals dat bij mensen ook gaat. Een uurtje later lag ze heel deftig met pleisters over het hele wondgebied, die Leonie er over heen 'gedakpant' had. Zo heet dat onder verpleegkundigen. Op het oog lag Lamme Zus dus met een giga pleister op haar lamme poot, maar onder die pleister had Leonie dus een heel bouwsel gemaakt in en rond de wond en ter afsluiting ging ze al dat materiaal dus 'dakpannen'. oftewel intapen.
Iedereen blij, Lamme Zus was bewonderingswaardig kalm gebleven en we gingen weer over tot de orde van de dag. Lees: Gauw terug naar Pietje voor zijn zoveelste flesje.
Maar toen ik in de namiddag weer bij Lamme Zus ging kijken, bleek alle werk voor niks te zijn geweest. Alles was weg. Compleet weg. Je kunt 1000 x tegen Lamme Zus zeggen dat ze stil moet blijven liggen, maar daar heeft een varken natuurlijk hele andere ideeen over. Lamme Zus is namelijk net een breakdancer geworden. Als Opaatje wat te eten krijgt, draait ze zich vliegensvlug over de grond om haar eigen as heen, zodat ze met haar bek bij Opaatje uitkomt en alles van hem wegjat.
Door dat schuren over de grond was al het werk van Leonie teniet gedaan. De dag eindigde dus zoals altijd met een open wond met daarin een flinke lik groene wondzalf. Die zalf belemmert de vliegen dan wel voor een heel kort poosje om door te gaan met hun maaltijd (hmm heerlijk al dat verse vlees en bloed van Lamme Zus), maar ook die zalf heeft Lamme Zus er ook binnen de kortste keren af 'gebreakdanced'. Om het half uur dus terug en opnieuw de groene wondzalf ter hand nemen.
Geeft allemaal niks, ware het niet dat die zalf de vliegen heel tijdelijk op een afstandje houdt, maar de wond niet geneest. Nu is er dus een probleem ontstaan. Een heel groot probleem zelfs want Lamme Zus kan niet geopereerd worden als de wond niet genezen is. Voila! De vicieuze cirkel. Hoe moet het nu verder? De geplande operatie is dus voorlopig afgeblazen en alle betrokkenen zijn nu met elkaar in conclaaf. Verder dan dat wil ik nu even helemaal niet denken...
Er is ook leuk nieuws. Vrouw Vos maakt iedere dag een of meerdere ommetjes. Ze gaat even onder de bomen liggen, neemt een modderbadje, kijkt eens hier of daar en stiefelt dan weer op haar gemakje terug naar de Varkenskliniek. Ze is een waardige, oude, grijze dame geworden. Voorzichtiger ter been dan in haar jonge jaren, maar heel goed in staat een tevreden leven te leiden, omdat ze het ouder worden en de daarbij komende ongemakken, heeft geaccepteerd. Ze klaagt niet en geniet van haar eten en wat het leven haar nog te bieden heeft. Ook daarin zijn de varkens weer een inspirerend voorbeeld voor ons. Een groot succes dus! Leve Vrouw Vos!
En dan nu over naar het fotodagboek van Swientie & Juffrouw Loes:
Woensdag 27 augustus 2008
De Dag van Pietje Tot De Tiende Macht...
Ik wist wel dat het Pietrain varken voor 10 telt. Ze zijn zeg maar het "gewone roze varken" in het kwadraat. Extra slim, extra sterk, extra snel, extra fel, extra alert, extra veeleisend, extra hongerig, extra dominant. Extra, extra, extra dus. Maar Pietje is niet het roze varken in het kwadraat. Pietje is het roze varken tot in de 10e macht! Pietje telt wel voor 100!
De eerste nacht viel het nog mee. Toen was ie nog beduusd van de reis en de nieuwe omgeving. Hij wilde zelfs geen druppel melk drinken. Pas tegen de ochtend begin ie op m'n oorlel te zuigen, maar toen ik zijn flesje klaar had, bleek ie moeite te hebben met de speen en kreeg ie geen druppel naar binnen. Dat was opmerkelijk want dat flesje had ik meegenomen van zijn vorige adres en daar had ik hem toch met mijn eigen ogen uit zien drinken. Maar hij kon het niet meer of hij verdomde het. Pas toen ik een flesje van de ieniemienies met een andere vorm speen had uitgekookt, begon ie te drinken. En hoe! Vanaf dat moment is Pietje los gegaan.
Vannacht heeft ie tot op de minuut iedere 1,5 uur op hoge toon zijn flesje opgeëist. En als ie nou tussendoor ging slapen... Niks daarvan. Tussen de flesjes door is het kennelijk tijd om mij te slopen. Sterk! Nooit eerder had ik een sterkere big! Allemachtig! Het lijkt wel of alle energie van zijn overleden moeder, broertjes en zusjes in dat ene kereltje gebald zit. Alsof Pietje nu moet leven voor 10...
Hoe dan ook, Pietje is springlevend en ik ben halfdood. Ik heb letterlijk geen oog dicht kunnen doen. ALs stank voor dank heeft ie ook nog mijn bed ondergepiest. Dat heeft hier nog geen enkele big ooit gepresteerd, want biggen zijn meteen zindelijk vanaf de eerste dag. Maar dat is hem vergeven. Alles even in de wasmachine en klaar is Pietje weer.
Ik hou het er met dit ADHD kereltje voorlopig op dat ie veel heeft meegemaakt in zijn korte leventje en dat alles nog nieuw is (maar ik vrees dat ik mezelf hiermee voor de gek hou...).
Net ben ik nog even wezen kijken. Nu slaapt ie eindelijk. Nu dus wel, want ik ben uit bed en er valt dus niks meer te slopen. Vannacht leg ik hem in een ander kamertje in een mandje, samen met zijn beer, meegenomen ook. Dan zal ie de hele boel uit protest wel bij elkaar krijsen, maar het is het proberen waard.
Wat erg jammer is, is dat hij zijn vriendje kwijt is. Hij was dikke maatjes geworden met een Angora kitten (8 weken), een van de opvangkittens van het stel, waar Pietje vandaan komt. Ik heb ze met elkaar zien spelen en dat was prachtig hoe afgestemd en ingesteld die 2 op elkaar waren. Ik stelde voor om ze samen te laten, omdat ik uit ervaring weet hoe belangrijk zo'n contact tussen jonge dieren kan zijn.
(Brutus woonde samen met een bok bij de slager. De slager had mij niet verteld hoe verknocht die 2 aan elkaar waren. Had ik dat maar geweten! Toen Brutus weg was, kwijnde de bok weg, werd ziek en stierf. Dat hoorde ik allemaal pas achteraf. Tuurlijk was de bok hier ook welkom geweest.)
Ik stelde dus voor om het kitten en Pietje samen te laten, maar dat kon niet, want de kitten was al door iemand geadopteerd uit Groningen en zou daar heen gaan. Straks ga ik bellen om te vragen of dat toch niet anders kan. Misschien mag ik die mensen uit Groningen zelf even bellen om het uit te leggen en hebben ze er begrip voor. Er zijn kittens zat die momenteel een thuis zoeken, dus heel lang zonder katje hoeven ze niet te zitten. Dan heeft Pietje zijn kameraadje weer terug en kunnen ze hier samen de boel onveilig maken.
Hij is nog te klein om bij de ieniemienies te laten. Ze hebben al wel voorzichtig kennisgemaakt maar toen ik Pietje even bij ze op de grond zette, sprongen de ieniemienies meteen in de vechthouding, dus dat is nog te vroeg.
Straks komt Leonie, onze Super Verpleegkundige. Ik ga les krijgen van een professional voor de wondverzorging van Opaatje en Lamme Zus. We gaan eerst naar de apotheek om alles in te slaan en dan gaat ze voor doen hoe het officieel moet. Dat is nog een vak apart, professionele wondverzorging.
De Familie Bofkont boft maar met zulke goede hulpkrachten. Gister waren Erin, Linda en Andre hier en die hebben bergen werk verzet. Heerlijk, dan kan ik ondertussen andere dingen doen, die ook allemaal hoognodig moeten. Met grote dank aan allemaal! Ook aan de mailers en de fans die allemaal zo meeleven met het wel en wee van de Bofkonten. Dat is een grote steun.
Dinsdag 26 augustus 2008
De Dag van Het Biggetje Dat De Ramp Overleefde...
De Oppas-centrale van Boy George draait weer op volle toeren.
Na een welverdiende vakantie heeft hij zijn zorgzame werkzaamheden hervat.
En hij heeft meteen hoog ingezet: Boy George heeft een piepklein Piëtrain Biggetje onder zijn hoede genomen: Pietje!
Geen dag hetzelfde op Het Beloofde Varkensland!
Wie had nou kunnen denken dat ik op deze zo ogenschijnlijk doorsnee maandag 's nachts in bed zou liggen met een piepklein Piëtrain biggetje? Niemand. Toch is het zo.
Gister werd ik gebeld door de Dierenbescherming. Een tragische gebeurtenis op een Kinderboerderij: Moeder Knor - een grote Piëtrain zeug - was een paar dagen te laat met de bevalling. Toen ze uiteindelijk beviel - in de nacht van vrijdag 15 op zaterdag 16 augustus - was ze moederziel alleen en het ging goed mis.
Zes biggetjes geboren, waarvan 4 dood. Zes biggetjes voor een Piëtrain is weinig, te weinig. Je zou dus denken dat dan alle alarmbellen moeten gaan rinkelen, maar ja als je niet bij de bevalling bent, weet je natuurlijk ook van niks. Achteraf blijkt ook dat er inderdaad biggen in Moeder Knor zijn blijven zitten. Dat is haar waarschijnlijk fataal geworden, want het arme dier stierf in de nacht van zaterdag op zondag.
(ik weet nog dat Dennis tijdens de bevalling van Miss Universe op aanraden van Peter Klaver midden in de nacht naar de spoedkliniek in Amsterdam is gescheurd om iets te halen wat de weeen verder op moest wekken. De nageboorte kwam niet op gang en mogelijk zaten er nog meer biggen in. Ook bij Missie was er sprake van een te late bevalling en enkele dood geboren biggen).
Enfin. Dode Moeder Knor werd dus opgehaald door Rendac (het veevernietigingsbedrijf) en de 2 overgebleven biggetjes werden onder een warmtelamp gelegd. En nu komt het: Die warmtelamp werd op een hoogte van hooguit 20 cm boven de biggetjes gehangen. Gevolg dat er eentje levend is verbrand, in een shock raakte en door de dierenarts uit zijn lijden verlost moest worden.
Een warmtelamp voor biggen moet zeker op een meter hoogte gehangen worden, anders gebeuren er ongelukken. Hou je hand maar eens langdurig onder zo'n warmtelamp. Eerst denk je lekker warm, maar als dat langer dan 5 minuten duurt, wordt het ineens loeiheet en weet je hoe hoog je die lamp moet ophangen... Wat een drama!
Toen was er nog maar eentje over. Die kwam bij de dierenbescherming terecht, in huis bij een jong echtpaar dat moederloze kittens opvangt en herplaatst. En toen werd de Familie Bofkont gebeld. Grote vraag is natuurlijk waarom dit kereltje niet op die Kinderboerderij mocht blijven. Je zou toch zeggen dat hij na zo'n tragische gebeurtenis gepamperd en vertroeteld zou moeten worden tot hij groot en sterk zou zijn. En natuurlijk dan mocht blijven leven. Maar nee. Het is geen zeugje, dus hebben ze er niks aan. Want Pietje kan geen nieuwe biggetjes krijgen...
Welkom Pietje op Het Beloofde Varkensland!
Dat je hier maar een hele Piet mag worden van minstens 300 jaar oud!
Met dank aan Patricia en Lion van de Dierenbescherming voor hun goede zorgen!
En dan nu over naar het fotodagboek van Swientie & Juffrouw Loes:
Maandag 25 augustus 2008
De Dag van Zeeman & Madame Duroc
Zeeman heeft een nieuwe geliefde. Het hing al een tijdje in de lucht, maar sinds gister is het een feit: Zeeman en Madame Duroc zijn een stel. Ik zeg maar niks tegen Lamme Zus...
Die heeft genoeg aan haar hoofd met de komende operatie. Wat heel vervelend is, is dat ze al een tijdje een doorligplek heeft, precies natuurlijk op de plek waar er geopereerd moet gaan worden. De vliegen weten daar wel raad mee en we zijn continu in de weer om die plek dicht te smeren met groene wondzalf. Gelukkig wist verpleegkundige Leonie veel te vertellen over wondverzorging, dus die wijze raad gaan we maar snel opvolgen.
Verder is de Uitmarkt alweer komend weekend en dit jaar zal de Familie Bofkont weer van de partij zijn. In 2006 en 2007 was ik voortdurend aan het mantelzorgen en stond mijn hoofd heel ergens anders naar, maar ik kreeg weer een uitnodiging om mee te doen op de infomarkt en die kans laat je niet lopen natuurlijk.
Er is een run op die plekken en een strenge selectie, maar ik had het geluk om in 2003 in de Uitkrant over mijn concept het 'Boze Beesten Theater' te vertellen en toen mocht ik er ineens bij. De Familie Bofkont bevindt zich natuurlijk ook op het snijvlak van heel veel verschillende invalshoeken en disciplines en het theatrale aspect is daar zeker een onderdeel van. Dus sinds die tijd krijgt de Familie Bofkont ieder jaar een uitnodiging om acte de presence te geven op de infomarkt. Zaterdag en zondag staan we dus tegenover de mooie grote nieuwe Bibliotheek op de Oosterdokskade. Vanmiddag ga ik even kijken naar de plek om te kijken wat daar allemaal mogelijk is. Leuk!
En dan nu over naar het fotodagboek van Swientie & Juffrouw Loes:
Zondag 24 augustus 2008
De Dag van Leonie & Haar Aardappelsalade...
Vanochtend werd ik wakker door het geschreeuw van de kraaien. Ik wist meteen wat voor dag het was. Deze zondag is de zondag waarop ik een jaar geleden aan het sterfbed van mijn vader zat in Hilversum. Ook toen scheerden de kraaien langs zijn raam, maar het duurde toch nog 2 volle dagen tot hij dood was.
Ik had in die tijd een enorme steun en toeverlaat aan Leonie, verpleegkundige, bij wie ik bij wijze van spreken dag en nacht telefonisch terecht kon vanwege al die idiote toestanden met die specialisten (Leonie was verliefd geworden op Arie Bombarie en zo kwam het dat wij met elkaar in contact kwamen).
Nu wil het toeval, nou ja wat is toeval, dat Leonie uitgerekend vandaag komt klussen op Het Beloofde Varkensland. En ze bracht een verrukkelijke zelfgemaakte aardappelsala mee. De liefde tussen haar en Arie Bombarie heeft stand gehouden en dat zou mijn vader dus prachtig gevonden hebben.
Zo is de cirkel weer rond.
Je kunt hoog springen of laag springen, maar het leven gaat gewoon door.
En dan nu over naar het fotodagboek van Swientie & Juffrouw Loes:
Zaterdag 23 augustus 2008
De Dag van Troep Is Van Alle Tijden...
Gister kwam de man-met-de-auto uit Amstelveen weer langs. Weer troep. Op een boerderij ben je nooit klaar. Altijd komt er weer nieuwe troep te voorschijn. Nou is dat met varkens ook zo moeilijk niet, want die geven zelf voortdurend voorzetjes. De sloopwerkzaamheden van de Gebroeders Beer zijn inmiddels legendarisch...
Twee bulten troep dus weer. De betreffende man komt hier al 13 jaar. Net zolang als ik hier zit. De eerste ritjes waren hilarisch. In mijn onschuld - je kunt het ook onnozelheid noemen - had ik massa's grof vuil in kruiwagens omhooggereden, de dijk op.
Allemaal troep van jaren her die vorige bewoners hadden laten liggen. Alle schuurtjes puilden uit met matrassen, kinderwagens, kapotte wasmachines, afgeschoren schapenvachten, kapot servies, etc. Een echte boer gooit immers nooit iets weg.
Er was geen beginnen aan. Trok je weer een deurtje open om die vervolgens in paniek meteen weer dicht te smakken. Een nachtmerrie aan troep, vuil, afval, bende. We schrijven juli 1995.
Toen kwamen de mannen van het grof vuil en staarden verbijsterd naar de ravage aan de dijk. Daar lag de troep, meters hoog en meters lang. "Maar mevrouwtje, dat gaat zo helemaal niet!" Dat moet op uw erf blijven liggen en niet aan de openbare weg! Wat moeten we nu?"
Maar ze vonden het ook razend interessant, zo'n vrouwtje - type kunstschildenares, (let op het woord kunstschildenares!) dat helemaal in haar eentje al die bende naar boven had gesleurd (ik vergeet nog te vermelden dat het toen een hittegolf was...).
Dus er zat niks anders op. Ze trokken grote handschoenen aan, gingen aan het werk en ik mocht het nooooooit meer zo doen. De week daarop kwamen ze weer. Nu moest het huisje ontruimd, dat nu dienst doet als de Varkenskliniek van Vrouw Vos.
De man (een Surinamer) trok daarbij handschoenen aan tot aan zijn oksels. Hij was bang dat er slangen tussen de troep zouden zitten!
Al die 13 jaar is hij met de regelmaat van de klok blijven komen. En gister vertelde hij dus dat hij een stuk land had gekocht in Suriname. 8 hectares, waar hij stieren op gaat fokken en kokosnoten. Zelf mag hij geen stierenvlees eten, want hij is Hindoe (hij mag dus wel varkens eten) maar fokken voor andermans maaltijd mag wel. Het huis heeft ie daar al gebouwd, hij krijgt een jaar lang onbetaald verlof van de baas om te kijken hoe het gaat, en als niet, mag hij zo terugkomen.
Mogelijk was gister dus zijn laatste ritje naar Het Beloofde Varkensland. Hij heeft m'n kaartje meegenomen en zal een foto sturen van een slang. Voor hij vertrekt komt ie nog even langs, vertelde ie. 13 jaar troep. Ook dat schept een band.
En dan nu over naar het fotodagboek van Swientie & Juffrouw Loes:
Vrijdag 22 augustus
De Dag van Het Varken Dat Mij Blijft Achtervolgen...
Al sinds de zomer van 2005 ben ik bekend met twee leuke lieve slimme varkentjes, die een mooi en vooral lang leven voor de boeg zouden hebben, maar zoals zoveel dingen gaan in het leven, liep dit anders. Totaal anders.
Het fijne leventje dat deze varkentjes beloofd was, werd uiteindelijk een bestaan bij een biologische boer, waar ze mee moesten draaien in het bedrijf: Biggen produceren. Het ene varkentje stierf daarbij in haar tweede kraambed en het andere varkentje bleek onvruchtbaar, wat haar tot eenzame opsluiting kwam te staan (dit was nog een milde straf, want zoals we allemaal weten, staat hier voor productiedieren altijd de doodstraf op). Maar de boer deed zijn best, iedereen rond dit varken deed trouwens zijn best, geen gebrek aan goede intenties dus.
Van tijd tot tijd kwam dit varkentje weer op mijn pad. Via mails, telefoontjes en allerlei vragen om raad en daad. Tot ik een poosje geleden ineens een aanvraag kreeg van iemand die dit varken graag wilde hebben. Ik was zo blij als een kind en belde de eigenaar om te zeggen dat ik ein-de-lijk een goeie plek voor haar gevonden had.
Tot mijn stomme verbazing hoorde ik toen dat het varken net een paar weken daarvoor was herplaatst en dat het nu allemaal in orde was. Varken blij, ik blij, voormalige eigenaar blij etc. etc. Ik meldde dit aan de dame die haar graag had willen hebben en die was duidelijk teleurgesteld. Goed.
Afgelopen zaterdag viel ineens de naam van dit varken weer tijdens de Zwoele Zomeravond door een van onze gasten (Ik hoop trouwens dat iedereen het allemaal nog volgen kan...). Een moeder wees haar kinderen op Zeeman en zei dat die wel net zo groot was als X (uit pieteit noem ik geen namen, plaats etc.) Ik ving dat bij toeval op. 'Het is niet waar! riep ik. Gaat dit over X?' Dat bleek het geval. 'Hoe bestaat het!'
Inderdaad, die vrouw kende X, want die woont nu bij een vriendin van haar. En dat het helemaal niet beviel, want X breekt daar de hele boel af en haar vriendin zit nu met de handen in het haar. 'Wacht maar even' riep ik, 'Ik weet wel iemand die haar dolgraag wil hebben!'
De volgende dag heb ik de rondte gebeld en alles geregeld om een ontmoeting te arrangeren tussen de partijen en X. Die dag was gister. De kandidate voor X kwam van heel ver en bracht een lekkere Limburgse vlaai mee. We dronken koffie, ze kreeg een rondleiding op Het Beloofde Varkensland, we stapten in de Volvo en gingen samen op X af.
Ik had X al die jaren niet meer gezien. Wat is dat een kanjer geworden! Typisch lichaam. Inderdaad formaat Zeeman, maar dan veel lager op de poten. Een soort van enorme buikschuiver. Schrandere ogen. Leuk beest! Maar bepaald niet voor de poes. Zoals geen een groot roze varken voor de poes is.
Bij nader inzien bleek dat de enthousiaste kandidate niet precies wist wat haar boven het hoofd zou kunnen hangen met het opnemen van deze kanjer. Naar eer en geweten heb ik haar de verschillende scenario's voorgehouden. Als dit, als dat. Het is bepaald niet allemaal rozegeur en maneschijn, zeker niet als er al een ander varken is (wat zo is) en ze elkaar tot bloedens toe gaan bevechten. En wat ze op voorhand allemaal aan maatregelen zou moeten treffen qua huisvesting, om een en ander in goede banen te kunnen leiden. En natuurlijk het allerbelangrijkste, om X het leven te kunnen bieden waar een varken dat mag blijven leven recht op heeft en het best bij gedijt.
Een lang verhaal kort: Toen ze 's avonds haar lange thuisreis hervatte, was het voor mij niet zo zeker meer dat X bij haar terecht kan. En dat is denk ik ook het verstandigste. Beter ten halve gekeerd, dan ten hele gedwaald. Want weet waar je aan begint met zo'n groot varkensego...
Ik ben onder het water gaan staan, heb de beesten nog verzorgd, eten gekookt, gegeten en ben toen in bed gevallen. Dood.
Want X zit niet goed waar ze nu zit. Ook hier zijn de bedoelingen goed maar er is veel te weinig plek, een steile kant met een diepe sloot waar ze in kan donderen en nooit meer op de kant kan komen, etc. En hoe moet dan nu weer verder?
Wordt Vervolgd.
En dan nu over naar het fotodagboek van Swientie & Juffrouw Loes:
Donderdag 21 augustus 2008
De Dag van Seks is uit! Slaap met Beesten...
Ik slaap tegenwoordig met de ieniemies en Gekke Goudoog. Spook en Heks maken 's nachts het erf onveilig - nu Tantetje is opgehoepeld. (Die maakt het erg goed bij Claudia & Dirk-Jan), Jaro slaapt met Boy George in de hooiberg en Dennis brengt de nachten door met Sneeuwwitje in het Zomerhuis. 't Kon minder. Ziehier het Happy Single Bestaan! Ik voorspel hierbij vast de nieuwste trend: Seks is uit! Slaap met Beesten... (alleen voor types met een vrij bestaan trouwens, want wie kan geradbraakt door een paar biggen en een gezicht vol muggenbulten met goed fatsoen op kantoor verschijnen?)
Gister belde Patricia Steur - de internationaal beroemde fotografe, die overal ter wereld sterren fotografeert. Ten eerste viel ik al bijna flauw toen ze me een paar weken geleden vroeg om te poseren voor haar nieuwste fotoboek Dutch Beauty - 100 gepassioneerde vrouwen, en we spraken af voor oktober.
Ik bedoel wat een eer. Nu belde ze weer en ik was al bang dat ze eerder wilde komen. Onmogelijk! Met dit hoofd vol muggenbulten en rode stippen kan ik niet op de foto. Het lijkt wel of ik de mazelen heb. Er komt wel een visagiste mee, maar een bult is een bult en zie die maar weer eens plat te krijgen. Maar gelukkig ging het nog steeds over de fotoshoot van oktober en hopelijk hebben de muggen dan winterslaap...
Nu iets anders. Hoe gaat het eigenlijk met Brutus? En in het bijzonder met zijn gebroken staart? Nou daar kan ik kort over zijn: die staart zit er nog aan! In tegenspraak met Peter Klavers voorspelling dat die er wel snel af zou vallen, is dat tot op heden niet gebeurd. De slordige, ruwe, chaotische wond is aan het dichten en zijn staart hangt er - met een haakse hoek halverwege - nog steeds aan.
Dat heeft me doen besluiten om Brutus zijn vrijheid weer terug te geven en maar zien wat er van komt. Hij verveelde zich stierlijk in het geleende Hangbuikenpaleis. Met 100 vierkante meter had hij 't wel hartstikke ruim, maar zonder gezelschap was 't toch niks gedaan. En nu de wond aan het genezen is, hebben de andere Bofkonten ook niet zo de neiging meer om er aan te gaan knabbelen, dus vooruit maar. Brutus naar buiten en weer helemaal blij.
En een nieuwtje! Swientie is berig! Die kleine opdonder van amper 4 maanden weet van gekkigheid niet waar ze het zoeken moet en bespringt iedereen die ze tegenkomt. Nu is dat nog niet erg in haar geval, zoveel weegt ze nog niet, en iedereen vindt het erg grappig, maar het geeft wel te denken. Je zou kunnen zeggen dat de bio-industrie vooruitgang boekt... 'Normaal' zijn de industriezeugjes berig met ongeveer 6 maanden, zo leerde ik dat op de Boerenschool in 1994. Maar de ontwikkelingen gaan gestaag door en dit is er waarschijnlijk het resultaat van. Die kleine loopt dus nu met een klein 'dik doosje' rond (de kling in vaktermen) en ruikt aan elke kont van iedere Bofkont die ze tegenkomt. Zodra Peter weer wat meer deze kant uit komt (hij is momenteel interim directeur/dierenarts bij de zeehondjes van Leny), zal ik hem vragen wanneer ze gesterilieerd kan worden.
En dat geldt ook voor BabyBig. Die heeft me toch een paar vechtpartijen met Vrouw Vos achter de rug! Niet mooi meer gewoon. Wat een agressie! Een explosie van geweld. De hele wereld - in ieder geval het hele Beloofde Varkensland - staat dan even stil. En die tante heeft Dennis laatst ook in zijn buik gebeten tijdens het voeren. Ze is nu 5,5 jaar, dus fysiek en mentaal volwassen. Ik hoop dat als haar hormonen wat meer tot rust komen, ze wat gelijkmatiger van karakter wordt.
Het gaat net zo goed met Vrouw Vos, die bijna dagelijks een ommetje maakt en zelfs weer in de sloot is gaan liggen. Maar dit soort matpartijen zijn natuurlijk erg ongunstig voor haar. De orthopeden waren hier zaterdag en zijn erg tevreden over haar herstel. Zoals het nu gaat, hoeft ze ook (voorlopig) geen injecties meer. Dat is dus heel juichend nieuws. Nu de volgende stap: Het Managment Van De Varkenshormonen. Dat varkentje moet dus nu gewassen gaan worden en zoals het gezegde al zegt, dat zal niet eenvoudig worden. Maar ik heb goede hoop, dat komt ook wel weer goed. Ze houden je wel bij de les, die varkens.
Indutten is er niet bij en dat is maar goed ook...
En dan nu over naar het fotodagboek van Swientie & Juffrouw Loes:
Woensdag 20 augustus 2008
De Dag van Wildeman Doet Met De Mode Mee...
Ik vermoed dat Wildeman heeft ingebroken in mijn laptop en de hele nacht heeft zitten surfen. Ineens kom ik allemaal plaatjes tegen van mannen met snorren. Die heeft Wildeman kennelijk opgeslagen. Ruud de Wild, Jaro, en natuurlijk zit George Clooney er ook tussen. Wildeman heeft dus wel smaak. Nu weet ik wel dat het weer mode is. Snor met baard(je) en 't liefst nog een verbinding daartussen. Een beetje man heeft dat tegenwoordig, anders tel je niet meer mee.
Vermoedelijk is Wildeman daar dus achter gekomen, want vanochtend was het ineens een drukte van belang. Voor het huisje van Vrouw Vos was een opstootje van zo'n beetje alle mannetjesvarkens van Het Beloofde Varkensland en toen ik dichterbij kwam zag ik hoe dat kwam: Wildeman heeft zich een snor aangemeten! En wat voor een!
Dat zijn geen halve maatregelen, maar zoiets valt natuurlijk te verwachten van een wild zwijn. Hij is er zichtbaar erg trots op. Wildeman heeft er onderhand ook de leeftijd wel voor om zich te willen onderscheiden van de rest. De hele familie stond om hem heen. Wat een lef!
Brammetje keek maar wat jaloers: 'Verrek! Hoe heeft Wildeman em dat zo snel geflikt? Dat wil ik ook!' Wildeman zei niks en liet zich van alle kanten bewonderen. Ik deed ook maar of ik gek was. Maar Wildeman weet dat ik het weet hoe hij aan die prachtige snor komt...
En dan nu over naar het fotodagboek van Swientie & Juffrouw Loes:
Dinsdag 19 augustus 2008
De Dag van Het Gelukkige Stro & Het Varkenshotel...
Eerst even iets rechtzetten:
De foto's van de Familie Bofkont Bijeenkomsten die op de weblog van gister staan, zijn slechts een paar illustraties bij de weblog. Alle andere foto's (ook van de vrijgezellenfeestjes en zo) worden vandaag op de site gezet. We werken er hard aan om dit voor morgenochtend nog rond te krijgen. Nog effies geduld dus allemaal.
Nu wat anders:
Pal aan de overkant ligt een heel intiem akkertje. Een stuk lager dan het dijkje, omzoomd door bomen, geen wonder dat Kippie daar haar geheime nestje had gemaakt. Van dat akkertje zijn er gisteravond een paar honderd strobalen gebracht. 'Vol positieve energie' zei Boudewijn, de boer die het kwam brengen en helpen lossen. 'Tenminste, dat zegt mijn vriendin'. Boudewijn's vriendin is spiritueel coach, dus logisch dat hij zulke ingestraalde strobalen kwam brengen.
Toen de strobalen allemaal opgestapeld waren, zijn we er bovenop gaan zitten met bier, water en chips. Gerlach, de broer van Boudewijn kwam er ook bij en toen kwamen de verhalen los. Ze zijn hier geboren en getogen, dus ze weten alles van de buurt.
Ondertussen waren de Bofkonten druk in de weer met het nieuwe stro. Zelfs Broertje van de ieniemienies kwam over het donkere erf aangetrippeld en deed dapper mee. Juffrouw Loes wilde niet meer naar huis en even later kwamen Knor, Knorrie en Swientie er ook nog bij. Ze zijn er allemaal blijven slapen. Jaro ook, die maakte een veldbed op de verse stroberg en lag prinsheerlijk als Swiebertje tussen de varkens. Wat kan het leven toch eenvoudig zijn, een berg stro, een stel beesten en leuke verhalen. Veel meer heb je niet nodig.
En dan nu over naar het fotodagboek van Swientie & Juffrouw Loes:
Maandag 18 augustus 2008
De Dag van Boertje Donald & De Bofkont Bedevaart...
Dit mannetje gaat boer worden. Dat is zijn hartewens. Hij is 9 jaar en al 5 jaar overtuigd vegetarier. Hij weet al precies hoe hij het later wil aanpakken. De helft van de melk is voor het kalfje - dat ook bij z'n moeder mag drinken - en de andere helft is voor hem. "Want er moet er ook nog wat verdiend worden." En ook: 'Mam gaan we hier nog vaker naar toe? En zijn rechterhandje dat in aanraking kwam met koemest mag nooit meer gewassen worden. Niks ruikt lekker dan dat! Maar het varken is zijn lievelingsdier. Nou, als dat niet de leukste boer van de hele wereld gaat worden... Dit boertje met zijn mooie zusje Mickey en nog veel meer mensen en kinderen genoten zaterdagavond van een Zwoele Zomeravond op Het Beloofde Varkensland. Het was een feest om ze te ontvangen...
Maar nu de Familie Bofkont Bijeenkomst van gister!
Of moet ik zo langzamerhand zeggen de Bofkont Bedevaart?
Het was een moord-bijeenkomst en niet in de laatste plaats door toedoen van Juffrouw Loes. Die ontpopt zich als een ras comedienne. Ze heeft toch gek gedaan gister! We hebben ons wild gelachen. En hoe meer publiek hoe beter ze zich in haar rol van entertainer thuisvoelt. Ze trok alle aandacht naar zich toe en wist precies waar ze mee bezig was. Om te beginnen zette ze de boel compleet op stelten om met iedereen tikkertje te willen spelen.
Ze maakte de ene rondedans na de andere, iedereen werd aangetikt, of het nou een varken of een mens was, en dan draafde ze er als een gek van door in de hoop dat je achter haar aan kwam aan. Daarbij zette ze iedereen op het verkeerde been, want midden in een spurt liet zich ze ineens met een plof voor je voeten vallen, dan moest er geaaid worden, om er even later weer als een pijl uit de boog vandoor te sjesen. Wat een talent! Er is duidelijk sprake van interactie, waarbij zij ontegenzeggelijk het initiatief houdt en je voortdurend uit loopt te dagen. 'Net een hondje!' werd er veel geroepen. Misschien is dat wel zo, ik heb nooit een hond gehad, maar wat betreft het speelse karakter lijkt het er wel op. Maar wat je gewoon voortdurend voelt in haar aanwezigheid is haar gretigheid om je te slim af te zijn en je bij de les te houden. Juffrouw Loes is de gangmaker van de Familie Bofkont geworden.
En natuurlijk moesten we toen ook nog een wedstrijdje hardlopen doen in de polder. Aangemoedigd door al haar fans, nam Juffrouw Loes het op tegen haar tegenstanders en won glansrijk. De ieniemienies deden ook hun best om de gasten een zo mooi mogelijke dag te bezorgen. Ze trippelden helemaal mee door het grote weiland en deden al volop mee in de massagesalon. Alle Bofkonten waren blij met zoveel positieve aandacht en het werd een bijeenkomst om nooit te vergeten.
De Familie Bofkont Workshops groeien zo langzamerhand uit tot een heuse bedevaart. Bijeenkomsten waar iedereen betoverd raakt door de bijzondere Bofkonten, zich laaft aan het ontwapenende dierengeluk en geheel verkwikt weer naar huis terugkeert. Tenminste als dat lukt, want je losrukken uit zoveel geluk blijkt keer op keer weer een hele toer te zijn. Varkensvriendin Maya had zelfs een hotel in Uithoorn geboekt, terwijl ze helemaal niet ver woont. Maar ze wilde het geluksgevoel zo lang mogelijk vasthouden en niet laten bederven door een alledaagse busreis.
Tja, dat begint het inderdaad op een bedevaart te lijken, hahaha.
De volgende Zwoele Zomeravond is helaas pas op 6 september, vanwege restylingsperikelen. Maar dan heb je ook wat...
De volgende Familie Bofkont Bijeenkomst - pardon ik bedoel de Bofkont Bedevaart natuurlijk - is op zondag 7 september.
En dan nu over naar het fotodagboek van Swientie & Juffrouw Loes:
Zaterdag 16 augustus 2008
De Dag van Ontbijt Met Bofkonten & Claudia & Dirk-Jan...
Vanochtend kwamen Claudia & Dirk-Jan uit Haarlem met de bus naar Het Beloofde Varkensland. Prompt om 9.00 uur liepen ze het erf op. De hanen hadden ze al van heinde en verre gehoord, vertelden ze. Nou, dan hadden ze hier nog een paar uurtjes eerder moeten zijn. De varkens overtreffen namelijk alles en iedereen als ze om hun eten staan te roepen.
Vanwege het bezoek was het Bofkont-ontbijt een uurtje later, zodat C & DJ er niks van zouden missen. Ze keken hun ogen uit toen ze het pad op kwamen lopen. Wat een boel varkens! Wat een kleintjes! Wat een grote!
Ze brachten heerlijke zelfgemaakte muffins mee, yoghurt en brood. Alles vegenistisch. De croissants en stokbrood van Le Fournil, die ik aanvankelijk voor ze in gedachten had, o nee, dat kan niet, ze zijn veganisten, had ik al vervangen door een grote schaal muesli met vers fruit.
En ze brachten heerlijk weer mee. Eerst uitgebreid genoten van de etende Bofkonten, de jonge zwaluwtjes die op het punt van uitvliegen staan, de duifjes op de daken en de warme zon en toen naar binnen om zelf wat te nemen.
Na het eten handschoenen aan en drollen rapen. Toen lagen de varkens al lang en breed in de zon, in de sloot en in het stro. Zo zijn onze manieren en zo gaat dat hier op Het Beloofde Varkensland...
Vrijdag 15 augustus 2008
De Dag van Drie Dingen
Vandaag 3 dingen:
1.
Ik zag Wildeman in de boomgaard liggen terwijl ie zich liet soigneren door een stel kauwtjes en eksters. Een toonbeeld van vrede & geluk...
2.
Sinds Missie vorig jaar moeder werd van Zwarte Prins wil ze niks liever dan opnieuws voor biggen zorgen. Vanochtend heeft ze ontbeten met de ieniemienies en ze was helemaal in de wolken...
3.
Komende weken gaat hier hard gewerkt worden. Dennis en Jaro trekken hier tijdelijk in. Losse werkmannen heette dat vroeger op de boerderie, in feite boerenknechten, die overal klusjes deden. Jaro verheugt zich al enorm op zijn nachten met de ieniemienies (ze gaan samen in de paardenstal slapen) en ik verheug me enorm op weer wat rustige nachten zonder biggen in bed...
De Workshopstal wordt helemaal opnieuw aangepakt. Met de komst van Zeeman - vorig jaar december - en de receptie die hij hield voor zijn fans, is de toon gezet voor een moderne variant van het 'Los Hoes', (open huis) zoals arme boeren vroeger samen met hun vee onder 1 dak woonden. Zeeman kreeg een tijdelijke plek in de Workshopruimte, tenminste dat was de opzet, tijdelijk. Maar het beviel zo goed, eindelijk had ik mijn romantische losse hoes, dat ik het zo gelaten heb en de andere Bofkonten ook voortdurend in en uit liepen. De bezoekers vinden het ook allemaal super, ze worden verwelkomd door de leukste dieren en zoals het hier is vormgegeven, zo zie je het nergens, bij de eerste stap binnen voelt iedereen zich al meteen helemaal gelukkig.
Los Hoes door Jan Broeze
Wat wel lastig is, zijn de vliegen die voortdurend van je appeltaart mee willen snoepen. Wat te doen? Opdoeken weer? Nee, doodzonde! Enfin, na een hoop wikken en wegen ben ik eruit en de boel moet dus opnieuw aangepakt en gestyled. De Bofkonten mogen in en uit blijven lopen, de catering komt in een andere ruimte te staan en iedereen kan dus straks zelf kiezen of ze wel of niet hun lekkers met een paar vliegen willen delen...
Goed. Waar het nu op neer komt is planning, want de hele boel moet op de schop. Hoe het met de workshops tussendoor moet, dat improviseer ik wel aan elkaar, een ontvangst boven in de hooiberg is ook altijd leuk... Bovendien, Knor & Knorrie & Juffrouw Loes & Swientie moeten tijdelijk elders logeren op het erf, dus er valt een hoop te regelen en te doen.
Op 29 augustus moet het allemaal klaar zijn, want 30 en 31 sta ik op de Uitmarkt en op 3 september komt er een club van 30 vrouwen ter lering en vermaak, inclusief lunch, dus dat is dan meteen de vuurdoop. Aan de ploeg dus!
WIE MEE WIL HELPEN:
Het gaat om muren schilderen. Het voorwerk doen we zelf - afkrabben en schoonmaken - en daarna is het sauzen geblazen. De muren van de Workshop-Stal zijn 20 lang, 10 breed en 3,5 hoog. Dan komt de melkerij er nog bij. Veel werk dus. Er valt ook nog een hoop te timmeren en dat doet Dennis.
HOE GAAT HET IN Z'N WERK?
We beginnen sharp om 9.00 uur, drinken koffie om 10.30 uur, lunchen om 12.30 uur, thee om 15.00 uur en om 17.00 uur is er gelegenheid om met varkens te vrijen. Waarom zo'n tuttig schema? Omdat dat de enige manier is om de vaart er in te houden en de deadline te halen. Ik doe de beesten, al het buitenwerk en zorg voor lekker eten & drinken, want meeschilderen zit er voor mij niet in. Ik hoef maar verf te ruiken en ik begin al spontaan over te geven (komt door een loodvergiftiging, die ik ooit opliep). Dus lunch & koffie zijn lekker buiten, in ieder geval ver weg van de plek des onheils.
Wie tijd en zin heeft, is welkom! Het gaat wel om een hele dag, een paar uurtjes is bij deze klus niet handig. mail@hetbeloofdevarkensland.nl
En dan nu over naar het fotodagboek van Swientie & Juffrouw Loes:
Donderdag 14 augustus 2008
De Dag van Lessen in Dierenliefde...
Het weer is wild en de koeien zijn wild. Ze trekken de hele tijd de aandacht van de stier. Die vindt het maar wat spannend met die buurvrouwtjes. Er zit maar een heel schraal hekje van schapengaas tussen ze in, dus ik sta alles met grote ogen nauwlettend te volgen. Gaat dat wel goed?
Want als je ziet hoe de stier ze probeert te imponeren met zijn spieren, z'n imposante loopje en het rossen met z'n kop door het gras, dan kan ie ook met groot gemak het smalle slootje overspringen... Tot op heden is dat niet gebeurd en laten we hopen dat dat zo blijft.
Stel je voor! Rosamunde is een losbandige, dat heet echt zo, dus die is zo goed als zeker onvruchtbaar. (aan weerszijden van de staart liggen twee banden op haar kont en die schijnen te los te zijn, dus is ze onvruchtbaar). Maar Brutale Griet heeft daar geen last van, is nog steeds tochtig dus waarom zou ze niet alsnog drachtig kunnen worden op haar 11e levensjaar? Afkloppen maar en hopen dat Meneer Stier genoeg emplooi heeft bij zijn eigen dames.
Rosa & Griet weten van gekkigheid niet wat ze moeten doen met zo'n charmeur in de buurt, en gaan bewust klieren in de woning van Knor & Knorrie. De boel bezetten, Swientie & Juffrouw Loes naar buiten jagen, stro opeten (terwijl ze daar anders hun neus voor ophalen), kortom de boel op stelten zetten. Met een baaltje hooi krijg ik ze meestal wel mee, zodat iedereen weer terug kan naar zijn en haar eigen woning. Dat moet een heel schouwspel zijn voor de webcam.
In Den Haag is commotie ontstaan omdat er een koe op een Kinderboerderij rouwt om haar overleden vriendin. Koeien gaan levenslange vriendschappen met elkaar aan en nu is die koe alleen over gebleven. Ze loeit wat af in haar verdriet. Omwonenden hebben er over geklaagd, ze kunnen niet slapen van haar geloei. Daarom is de verdrietige koe naar binnen gehaald. Nou moe! Moet ze ook nog voor straf naar binnen.
Lekker buiten laten en veel oprechte aandacht aan haar besteden. Zo nu en dan een borstelbeurtje, een lekker hapje, een fris opgestrooide stal met veel vers stro en hooi en meeleven met die koe. Meer kun je niet doen. En wat geeft het dat je er wat minder om slaapt? (als dat al zo is...) Weet je tenminste dat koeien ook wezens zijn van vlees en bloed en behoorlijk van slag kunnen raken door een ingrijpende gebeurtenis. Daar kun je toch op z'n minst wat clementie mee hebben.
Woensdag 13 augustus 2008
De Dag van Beertjes Eerste Verjaardag...
Vorig jaar werd Beertje bij een varkensboer geboren in de nacht van 12 op 13 augustus. Een paar dagen later kwam ik hem halen.
De varkensboer, die zijn vrijgezellenfeest op Het Beloofde Varkensland had gevierd, was jong, zag er heel goed uit, erg sympathiek, had economie gestudeerd aan de VU, en na de MKZ het bedrijf van zijn vader overgenomen, terwijl hij dat helemaal niet van plan was. Maar hij kwam zijn vader er weer bovenop helpen na de MKZ en is nooit meer weggegaan. Hij liet zijn kersvers afgeronde studie economie los op zijn vaders bedrijf en hup daar ging ie. Schaalvergroting!
Toen ik Beertje kwam halen - waar ik overigens geen cent voor betalen mocht - stond hij op het punt om dat kunstje nog eens te herhalen. Hij liep met grote plannen rond voor een volgende giga-uitbreiding. Die zullen inmiddels wel gerealiseerd zijn. Het bedrijf stond moederziel alleen ergens op een terrein achteraf. Wonderlijke sfeer, deed me denken aan het Oostblok. Enorme aantallen varkens, veelal in halfopen stallen. lagen ze hutje mudje te puffen van de hitte.
Hij woonde er niet bij. Zijn vrouw - ongetwijfeld ook jong, knap en ontwikkeld - kwam er nooit vertelde hij. Hij werkte er met een aantal werknemers. 's Avonds gingen ze allemaal naar huis om de volgende ochtend weer op de vleesfabriek te verschijnen. En daar lagen al die moedervarkens aan de lopende band biggen te werpen. Toen wij de werpstal inliepen, rolden er nog een paar biggen uit. Toch kon ik zien dat het hem niet onverschillig liet.
Ik heb heel vaak en lang over deze boer nagedacht. Nou ja boer, het woord boer paste ook totaal niet bij hem, daar zag ie er veel te gecultiveerd voor uit. Wat bezielde die jongen? Waarom zo'n bedrijf? Zo'n totale vervreemding, ik kon er nauwelijks adem krijgen van de vervreemding. Als ik er denk word ik nog duizelig van ontzetting. Hoe kan hij daar zijn en werken in zo'n sfeer? Bij die compleet ontredderde varkens? Waarom was hij niet de meest varkensvriendelijke veehouder van Europa?
Hij had de brains om er iets revolutionairs van te maken op het gebied van dierenwelzijn. Dan had ik het gesnapt dat ie varkensboer was geworden. Maar dit. Dat zijn vader en grootvader het zo deden, daar kan ik in komen, maar dat hij alleen maar heil zag in schaalvergroting en niks anders, ik kon het niet bevatten. Hij had toch in Amsterdam gewoond, op een universiteit gestudeerd en dan je leven slijten in barakken tussen totaal verworden beesten, waar alles lelijk was, alles stonk, pijn geleden werd, angst aan de orde van de dag was, het ongeluk van de muren afdroop, ik kan er met mijn pet niet bij. Het enige wat ik kan bedenken is dat zijn vader en zijn grootvader in de varkens zaten en dat het hem in de genen zit en dat dat sterker is dan wat dan ook. Zoiets. Maar een raadsel blijft het.
Beertje's eerste jaar hier is al weer een feit. En nog steeds aan de fles, als het aan hem ligt. Ik weet nog goed dat het een paar dagen duurde voor hij begon te drinken, hij werd dunner en dunner, maar toen hij het eenmaal door had was ie ook niet meer te stoppen. En nu drinkt die grote lummel nog steeds graag uit de fles, evenals Zwarte Prins. 1 flesje per week, meer niet, anders worden de heren veel te dik. Maar vandaag krijgt ie een fles en een hele volle ook. En ik denk dat ik die raadselachtige varkenshouder maar even een foto van de eenjarige Beertje opstuur. O, kon ik die jongen maar op andere gedachten brengen...
En dan nu over naar het fotodagboek van Swientie & Juffrouw Loes:
Dinsdag 12 augustus 2008
De Dag van Here We Go Again...
Iedereen weet uit eigen ervaring dat de ene tandarts beter verdooft dan de ander. Bij de een voel je niks, bij de ander schiet je door het plafond. Dat heeft te maken met ervaring, maar bovenal met de fijnbesnaardheid van de betreffende tandarts. Is zijn/haar fijne motoriek goed ontwikkeld, zijn ze zelf rustig en geconcentreerd genoeg, is hun gevoelsleven op orde, kunnen ze zich goed afstemmen op iemand etc. etc. Kortom, er komt nogal wat bij kijken.
Er doet zich nu in de varkenswereld iets heel idioots voor. Ik heb er al vaker over geschreven, maar als ik vanochtend deze foto in de het Agrarisch Dagblad zie staan, rijzen de haren mij weer ter berge. We kijken hier naar de verdoving die vooraf gaat aan de biggencastratie. Zo te zien een lieftallig meisje, dierenarts (in opleiding?), in ieder geval mag ze de verdovingsspuit hanteren en dat is alleen maar voor dierenartsen weggelegd. Verdovingsspuit? Pardon? We zien hier een heel reservoir vol met verdovingsvloeistof (bio-industrie, dus grote hoeveelheden tegelijk) en een revolverspuit.
ONMOGELIJK om hiermee met gevoel te kunnen spuiten (zie boven), want je hebt geen enkel gevoel en controle over je handen als je zo'n zwaar en grof apparaat moet hanteren. Kijk naar het bekje van de big. Die krijst het uit van de pijn. Maar het idiote begon al veel eerder. Een big plaatselijk verdoven gaat door middel van twee directe spuiten in de balletjes. Die prikken zijn uiterst pijnlijk. Maar het wordt nog veel gekker. Die prikken zijn totaal overbodig, want ze hebben geen enkel nut en effect op de castratie. HET SNIJDEN IN DE HUID VAN DE ZAK EN HET DOORSNIJDEN VAN DE ZAADSTRENGEN ZIJN DAARMEE DUS NIET VERDOOFD. Dus wat is de winst? Niks. Integendeel. Nog meer pijn en vergeet de angst niet. Zo ondersteboven hangen is traumatisch. In feite is er dus helemaal geen sprake van verdoving tijdens de castratie. Vergelijk het met een operatie aan je oor, terwijl je teen plaatselijk van te voren is verdoofd. Waanzin dus. Het enige dat die spuiten opleveren is een strak, opgeblazen gevoel in de balletjes alsof ze uitelkaar spatten en dat is op zich ook pijnlijk.
Conclusie:
Stoppen met alle castraties in de bio-industrie. En als het om geboortepreventie gaat bij hangbuikzwijntjes en andere huisvarkens, dan moet dat onder volledige narcose gebeuren. Plus daarna een plaatselijke verdoving onder de huid van de zak en een verdoving in de zaadstreng. Dat vergt veel ervaring en aandacht plus alle bijkomende talenten die hierboven bij de tandarts beschreven staan. Daar heb je dus een verdomd goede dierenarts voor nodig.
Zo. Ik heb gezegd. Nu iets leuks. Beertje heeft zijn vrijheid weer terug. Het gaat goed, de wond op zijn bil (met nog steeds Wildeman als hoofdverdachte) geneest goed en vannacht heeft hij weer bij Missie en Zwarte Prins geslapen. De ieniemienies worden steeds eigengereider en eten nu ook al met het grote ontbijt mee. Overigens hebben die twee mij weer een wilde nacht bezorgd, want ik slaap een poosje in de buurt van Juffrouw Loes. Die heeft een raar hoestje over zich, dat ik even in de gaten wil houden. Is al een poosje zo, om de zoveel tijd blaft ze tot ongeveer 16 keer en dan is het weer uren stil. Misschien rookt ze teveel, dat kan natuurlijk ook.
In ieder geval, de ieniemienies kregen halverwege de nacht in de gaten dat ik hun buurt lag en toen was ik natuurlijk niet veilig meer. Ik heb een uiterst pijnlijke dieptemassage ondergaan, vooral mijn kuitspieren moesten het ontgelden. Au! Veel mensen die hier met de ieniemienies op schoot gezeten hebben, weten inmiddels dat dit geen aanstelleritis is, want die hebben het zelf ook meegemaakt... Er kwam geen eind aan hun gewroet en gestomp, maar toen ze er dan eindelijk zelf ook doodop van waren, lagen ze als stille warme kruikjes tegen me aan en was het toch wel weer oergezellig.
Nu ben ik een soort van geradbraakt, maar vooruit maar.
Caesar loopt er wat verloren bij nu hij zijn mooie dikke trui kwijt is. Volgens de scheerder maakt het niks uit dat het weer nu frisser is. Volgens mij wel. De commerciele schapenhouders scheren hun schapen altijd al in maart (!) vlak voor het aflammeren. Brrr. moet er niet aan denken. Dat is handiger voor de schapenboeren - hebben ze goed zicht op het aflammeren en kunnen er meer naast elkaar bij de trog staan - maar voor de schapen lijkt het me bar ongezellig en koud om moeder te zijn met zo'n naakt lichaam en voor de lammetjes helemaal. Die willen toch lekker knus tegen die dikke jas van hun moeder aanliggen lijkt me zo.
Volgend jaar toch maar weer coupe Katja Schuurman voor Caesar lijkt me. Een kort wild plukkerig kapsel - aangemeten door Peter Klaver - die niet goed kan scheren maar van de nood deze deugd maakte. De scheerder heeft het trouwens heel goed en rustig gedaan. Caesar is blijven staan - ik laat het nooit meer liggend doen, sinds de dood van Gevaarlijke Eddy - en heeft het keurig kort geschoren. Een Katja Schuurman coupe kan ik aan deze man niet vragen, dat zou zijn eer te na zijn als schapenscheerder, denk ik. Voorlopig kan Caesar weer een jaar voort en dan zien we volgende jaar wel weer verder.
En dan nu over naar het fotodagboek van Swientie & Juffrouw Loes:
Maandag 11 augustus 2008
De Dag van Vrouw Vos In De Modder...
Vrouw Vos is gister weer eens heeeel voorzichtig in de modder gaan liggen. Het is haar gelukt! Kennelijk was de drang tot modder groter dan het ongemak dat het met zich meebracht. En dat niet alleen. Ik had uit voorzorg het grote landhek achter de andere Bofkonten dicht gedaan. Maar dat bleek achteraf nergens voor nodig. Vrouw Vos wilde zelf het land op en toen ze langs Zeeman liep, kon die als eerste een beuk van haar krijgen.
We kunnen dus voorzichtig zeggen dat het redelijk tot goed met haar gaat gezien de omstandigheden. Aanstaand weekend komen de orthopeden weer naar haar kijken en gaan we een vervolgbehandelplan bespreken.
Het wordt druk komende week met de voorbereidingen voor de operatie van Lamme Zus. De operatie zal plaats gaan vinden ergens in de week van 22 t/m 29 september. Ik moet eerst naar Utrecht om allerlei operatiespullen op te halen, zodat de orthopeden kunnen kijken wat er bruikbaar van is. Ook naar Poezendokter Jeanette, die hier van de week even was en toen s pontaan haar ruimte in de Dierenkliniek in Uithoorn aanbood voor de operatie. Een geweldig aanbod natuurlijk.
Maar eerst moeten we testen of daar een brancard met een genarcotiseerd varken door de deur kan. Dat wordt dus eerst droog oefenen met die brancard. Verder ga ik waarschijnlijk deze week nog naar Limburg voor een varkensklusje, en zo zijn er nog een aantal zaken, dus genoeg gepraat en aan den arbeid!
En dan nu het fotodagboek van Swientie & Juffrouw Loes:
Zondag 10 augustus 2008
De Dag van Het Zeevarken...
Het zeepaardje bestond al en we kennen ook allemaal de zeekoe, maar sinds de magische datum 8 - 08 - 08, is nu ook Het Zeevarken opgestaan: Juffrouw Loes!
Swientie wilde op het laatste moment liever niet mee zodat de credits geheel en al Juffrouw Loes toekomen. Het werd een gedenkwaardige avond, daar op het strand bij Paranassia, met een stevige wind en langsvliegende wolken.
En daar kwam Juffrouw Loes. Ze kwam, ze zag, ze overwon. Het hele strand werd haar domein. Met haar spitse snoet trok ze een onafgebroken spoor door het natte zand. Volg mij! En dat deed iedereen maar wat graag. Na de eerste confrontatie met een Poolhond, die goed afliep en waar ze wel even beducht voor was, kreeg ze de smaak te pakken en waren de rollen binnen de korste keren omgedraaid.
Menig hondje - maar ook de grote - zetten het op een lopen als Juffrouw Loes haar hanekam opzette, en de flank van haar harige lijfje tegen de flank van de tegenstander positioneerde: 'Had je wat? Ik ben Juffrouw Loes. Als je dat maar weet!'
En daar vlogen ze weg, de honden, volstrekt in de war van dit magische wezen. Het is duidelijk. Juffrouw Loes staat haar mannetje dus dat opent weer perspectieven voor haar status en reputatie als Zeevarken.
'La Loes' arriveerde in een riante bus met haar chauffeur Sjoerd, security Joop en haar personal assistent Dennis en een volgwagen met daarin Mevrouw Bofkont en Jaro, de minstreel. (De bus was spiksplinternieuw en Juffrouw Loes mocht dat mobiel inwijden).
Het pausmobiel was er niks bij. Daar stond het volk haar al vol verwachting op te wachten. De vaste fans zoals o.a. Karin, Claudia, Dirkjan, Erin, Marielle, maar ook wat mensen die de aankondiging 's ochtends op Radio Noord-Holland hadden gehoord. Hartstikke leuk.
Na de wandeling had personal assistent Dennis de bus omgetoverd als lounge en was er warme thee, koffie & koek. Jaro speelde prachtige melancholische melodietjes op zijn accordeon, iedereen was gelukkig en ik was helemaal in mijn element. Fellini had geen slecht figuur geslagen met zo'n sfeer en decorum voor een van zijn befaamde films. Een avond om nooit te vergeten en zeker voor herhaling vatbaar. Leve Het Zeevarken! Leve Juffrouw Loes! Met grote dank aan de Jager, Joop, de werkgever van Sjoerd voor het uitlenen van de prachtige bus, Dennis, Jaro en alle lieve varkensvrienden van Familie Bofkont.
Bij thuiskomst - heel laat en heel donker - zaten de eerste foto's van Varkensvriendin Karin al in de mailbox. Zij maakte een passende foto van Juffrouw Dafne, die voortdurend op haar knieen lag om Juffrouw Loes met haar fans te vereeuwigen. Hier volgt een impressie van De Avond van Het Zeevarken:
En dan nu het fotodagboek van Swientie & Juffrouw Loes:
Zaterdag 9 augustus 2008
De Dag Van De Verjaardag Van Zwarte Prins...
Al weer een jaar geleden, de bevalling van Missie, met als enig overlevende zoon Zwarte Prins. Zwarte Prins is vandaag 1 jaar geworden.Vandaag dus een paar foto's uit de tijd dat hij niet groter was dan een flinke zwarte tor. En wijs dat Miss Universe met hem was! Nog steeds trouwens. Nog steeds een hecht gezin, samen met Beertje. Een subfamilietje binnen de Familie Bofkont.
Trouwens, de verjaardag van Zwarte Prins wordt komende week samen met die van Beertje gevierd. Vanmiddag is er een vrijgezellenworkshop en aansluitend wordt Caesar geschoren. Dat is altijd een hele gebeurtenis voor hem - dus ook voor mij - en dat lijkt me genoeg op de agenda voor vandaag.
Het scheren is te volgen op de webcam. Vanaf ongeveer 17.00 - 17.30 uur.
Morgen over de strandwandeling met Juffrouw Loes. Wat was dat een leuke avond!
Swientie wilde niet mee. Maar morgen meer daarover.
Vrijdag 8 augustus 2008
De Dag van De Strandwandeling Met De Zeevarkens Gaat Door!
Ik had van de week al steeds zo'n voorgevoel dat het vandaag zou regenen, maar dat het vanavond op het strand droog zou zijn. Varkensvriendin Karin, die in Zandvoort woont, bevestigde dat gisteravond volgens de weersverwachtingen daar.
Dus De Strandwandeling Gaat Door!
Op de 8ste dag van de 8ste maand van het jaar 2008 (08-08-08) mogen we deze kans niet voorbij laten gaan. 8 is het getal van De Kracht en ook nog eens mijn zielskaart volgens de Tarot. Dat moet dus goed komen.
Niet met Zeeman, dat bewaar ik om verschillende redenen tot het najaar. Maar Swientie & Juffrouw Loes willen dolgraag mee. Ze krijgen een riante bus, helemaal voor hun tweetjes, dus de dametjes hebben vanavond een echt uitje.
Mocht het weer toch niet mee willen werken, dan gaan we lekker bij ze in de bus in het stro liggen. Ik neem de Tarotkaarten mee en kan dan voor wie dat wil zijn/haar Zielskaart uitrekenen en kijken wat voor moois die in petto heeft.
Ik herinner me de actie op de dam 'Bofkont op de Dam', ik meen in 2004 als protest tegen de oormerken. Het stortregende, niet normaal meer en het stormde als een gek, niet mooi meer gewoon. De decor-bofkonten zeilden de Dam over. Alles sloeg tegen de vlakte. Noodweer. Het was onmogelijk buiten te blijven staan.
We hebben toen alles de Blije Beesten Bus weer ingeladen en zijn met een stel mensen achter in dat busje in het stro gaan liggen. Als haringen in een ton. Diny Schouten kwam koffie en koek brengen. Gelachen dat we hebben! Zelden zo'n leuke actie gehad. Er werd af en aan op het raampje geklopt en daar stond de volgende persfotograaf in de regen. Dan hees ik weer een decor-koe of varken naar buiten, snel op de foto, een paar quotes en hup weer terug dat busje in naar de koffie en stroopwafels.
Wie het leuk vindt om vanavond een eindje met Swientie & Juffrouw Loes mee te lopen, is van harte welkom!
Dat geldt voor de vaste kern van Familie Bofkont Fans, maar andere belangstellenden zijn natuurlijk ook welkom om naar het strand te komen en kennis te maken met deze twee bijzondere zwijntjes. De een oer, de ander met een - gelukkig kort - bio-industrie verleden. Onafscheidelijk. Ik zal er straks wat over vertellen op Radio Noord-Holland tussen half 10 en 10 uur, maar daar blijft het qua pers dan ook bij. Ik heb tenminste niemand ingelicht. Vanavond wordt een try-out voor verderop in het jaar met Zeeman. Dan zal ik de wereld wel weer laten weten wat ik allemaal uitspook en waarom.
Nu even de praktische zaken op een rijtje:
1. We gaan lopen op het strand bij PARNASSIA in Overveen / Bloemendaal aan Zee.
2. Verzamelen op de parkeerplaats aldaar om 19.30 uur.
3. We staan er met een knalgroene bus - Renault Master - niet te missen.
4. De route naar PARNASSIA vind je op:
www.parnassia-aan-zee.nl onder de knop Route & Parkeren
Wie weet tot vanavond!
En dan nu het fotodagboek van Swientie & Juffrouw Loes:
Donderdag 7 augustus 2008
De Dag van Morgen Naar Zee Met Zeeman?
Gister was ik nog optimistisch over het weer. Nu weet ik het zo zeker nog niet. Er wordt harde tot krachtige wind voorspeld aan de kust, met een waarschuwing zelfs. Ik bekijk het morgenochtend opnieuw. Dan is er trouwens nog geen man overboord (om maar even in de terminilogie te blijven) want de tweede helft van september is ook mogelijk. En een paar mooie najaarsdagen zitten er toch vast wel in.Toen we vorig jaar met Zeeman naar het strand gingen, was het op 23 september prachtig, rustig, warm najaarsweer.
Op zich lijkt het me geweldig om in een stromende regen met donder en bliksem langs het strand te lopen, maar ik denk dat Zeeman dat niet zo leuk vindt...
Wie trouwens wel uit wandelen is gegaan...Vrouw Vos! Na 7 weken Varkenshospitaal was ze voldoende uitgerust. Ze staat weer redelijk goed op, het lopen zag er ook niet slecht uit, en ze verveelde zich zo langzamerhand stierlijk. 's Middags had ik haar nog een lekkere douche gegeven met de tuinslang, daar is ze dol op. Dus toen het donker was en rustig op het erf, haar deurtje maar eens opengezet.
Ze stiefelde regelrecht naar de aarde. Wroeten! Een kuil graven en er in gaan liggen. Althans dat was de bedoeling. Alles lukte goed, het lopen ging redelijk, ze mankt niet, wel vermijdt ze haar linkerachterpoot te belasten. Maar toen ze zich in de koele, natte aarde wilde storten, lukte het haar niet om te gaan liggen. Dat is dan toch kennelijk te pijnlijk. Maar verder een groot succes dus. Met een appeltje voor haar neus, kwam ze gezien de omstandigheden heel rap in de benen, en zo heb ik haar weer naar huis gebracht.
Dat geeft dus weer veel hoop. Met een eigen bejaardentehuis en 's avonds een ommetje op een rustig Beloofd Varkensland komen we voorlopig een heel eind. En dan te bedenken dat ze dus al dood was geweest als ik mijn instinct niet had gevolgd...
Brutus liep op dat moment ook buiten. En die lummel ging natuurlijk wel de sloot in, net toen we - Jaro, Dennis en ik - in de weer waren met Vrouw Vos. En ja hoor, zijn staart helemaal onder de modder. Hij liep nog achter Vrouw Vos aan en ineens wist ik weer dat door zijn amoureuze toenaderingen - een woeste bestijging - Vrouw Vos in de Varkenskliniek terecht kwam. Nou ja zo gaat dat in varkenslevens en wie ben ik om dat tegen te kunnen houden?
Broeder Dennis - zo benoemd door de orthopeden - liet zich weer van zijn beste kant zien en spoelde eerst zijn staart schoon met de tuinslang, daarna uitwassen met een betadinesopje en als afmakertje de spuitbus met blauwsel. Dus Brutus is weer helemaal het heertje. Ook hij ging terug naar zijn eigen ziekenboeg.
En dan is er nog een tijdelijk ziekenboegje voor Beertje, naast Lamme Zus. Hij is in z'n bil gebeten. Hoofdverdachte is Wildeman, die gister is onderworpen aan een dubbel kruisverhoor door Aagje. Tot nu toe heeft ze nog geen spijkerharde bewijzen boven water gekregen, want Wildeman is erg slim en omzeilt haar vragen met de natuurlijke zwier zoals alleen wilde zwijnen dat kunnen. Beertje moet een paar daagjes binnen blijven met medicatie dus. Dat bevalt hem niks en hij snapt er niks van dat er ineens een eind is gekomen aan zijn heerlijke vrije leventje.
En dan is Zwarte Pins ook nog jarig aanstaande zaterdag! En Beertje in de week daarna! Ze zouden samen hun eerste verjaardag vieren. Hoe moet dat nu? Maar ik heb Beertje gezegd dat voor het zaterdag is, het leven er weer heel anders uit kan zien. Zo gaat dat hier altijd. Zwarte Prins en Beertje vieren hun verjaardag aanstaande zaterdag. Hoe dan ook!
En dan nu het fotodagboek van Swientie & Juffrouw Loes:
Woensdag 6 augustus 2008
De Dag van Het Beloofde Jaroland...
Jaro, die droomt over een eigen Beloofd Varkensland ooit, 't liefst ergens in Schotland, stuurde een mooie collage. Het schip dat daar voor anker ligt, is het schip waar hij in Amsterdam op woont en waarmee hij met z'n ouders, broer en de leden van z'n band naar de Biesbosch zijn gevaren.
Wat lijkt me dat leuk! Op vakantie met je eigen huis, dat je dan steeds ergens anders aanmeert. De altijd nieuwe omgeving wordt dan je eigen decorum, zodat uiteindelijk de hele wereld aan je voeten ligt. De collage is knap gemaakt, want de scene met Juffrouw Loes speelde zich maanden geleden af in het Vondelpark. Zo zie je maar dat je je eigen universum kunt maken.
Ik heb het ook zo gedaan. Voor ik op Het Beloofde Varkensland terecht kwam, had ik al mijn plannen en beelden daarover al in collages gemaakt. Met schaar en lijmpot toen nog. Hele boeken vol. Ik heb ze nog allemaal. Ik nam ze wel eens mee naar een managementworkshop, bijvoorbeeld Nijenrode waar ik begin jaren 90 veel workshops heb gegeven. Ademloos stonden mijn cursisten dan in de pauzes door die droomboeken te bladeren. Die beelden maakten heel veel los en zette ieders fantasie in gang.
Gister maakte ik een brainstormwandeling met een vrouw, die een nieuwe slinger aan haar (werkende) leven wil geven. Ze zag van alles voor zich. Heel goed, zo begint het. Maar het allerbelangrijkste is om te aanvaarden dat je niks kunt afdwingen. Het heeft z'n tijd nodig en je weet nooit hoe lang dat is. Daar ging het gesprek ook voornamelijk over. Loslaten en durven afwachten wat er op je afkomt. En dat er iets op haar af gaat komen staat als een paal boven water, ik zie het zo gebeuren, want daarvoor heeft ze alles in haar hoofd al in werking gezet.
Ze kwam bij mij terecht omdat ik volgens haar zo'n jaloersmakend prachtig leven zou leiden en ze ook zoiets zou willen. Ik heb haar dus kunnen vertellen hoe ik het aangepakt heb en dat het voornaamste is om een basisgevoel van vertrouwen te ontwikkelen dat het altijd allemaal wel goed komt en hoe je dat dan doet. Go with the Flow, daar komt het allemaal op neer. Wanneer moet je actieve stappen ondernemen en wanneer moet je je bewust terugtrekken om te aanschouwen hoe de dingen vanzelf organisch doorgaan?
Dat is een heel proces met vallen en opstaan. Niks is zeker. Als je op zekerheid wilt spelen, blijf dan in je baan van 9 tot 5 zitten. Hele volksstammen doen dat. Niks mis mee als je je daar happy bij voelt. Maar als er mooie beelden in je hoofd opkomen van een ander leven...tja, dan wordt het letterlijk een ander verhaal.
Halverwege onze polderwandeling dook Dennis ineens in de verte op. Hij stond duidelijk te wachten met een of andere boodschap. 'De brief!' riep ik. Dat is de legendarische brief die opgebracht moet worden. Zodra de Koning of de Koningin die brief heeft gelezen, krijgt het verhaal een heel andere wending.' (als je vroeger aan het toneel wilde, was meestal je eerste rolletje om 'de brief' op te brengen, met een paar regels tekst).
En Dennis had de brief. D.w.z. hij stond met een mobiele telefoon in de aanslag, want ik moest met spoed Radio Noord-Holland terugbellen. Het ging over de Wandeling aan Zee met Zeeman. Vrijdagochtend komt er een verslaggever om alles over die wandeling te horen. Tevens een oproep voor belangstellenden die mee willen lopen. Leuk!
Minder leuk is het dat het vrijdag gaat waaien en regenen. Tenminste dat zegt de KNMI. Eigenlijk valt er dus niet plannen, wanneer zo'n wandeling plaats kan vinden. Wat kan ik doen? Niks. Gewoon rustig afwachten dus. Vooralsnog gaat de wandeling vrijdagavond gewoon door en ga ik lekker door met de voorbereidingen. Morgen komt Sjoerd met een mooie grote bus voor de generale repetitie. Dat is op zichzelf ook al weer hartstikke leuk. Daarna zien we wel weer verder.
En dan nu het fotodagboek van Swientie & Juffrouw Loes:
Dinsdag 5 augustus 2008
De Dag van Het Varken Met De Blauwe Staart...
Wie het verhaal van Het meisje met de Blauwe Hoed kent, moet maar eens op Het Beloofde Varkensland komen kijken. Daar wonen varkens met blauwe staarten.
Brutus heeft huisarrest vanwege zijn gebroken staart en kan alleen 's avonds laat als de rest van Familie Bofkont al op 1 oor ligt, het land even in. Wel onder begeleiding van zijn varkenshoedster natuurlijk, want voor je het weet ligt ie toch in de sloot of een modderpoel. En dat mag nu net niet vanwege het bacteriegevaar.
Zo ook gisteravond. Brutus was weer door het dolle heen dat ie naar buiten kon. We liepen samen het weiland in tot mijn aandacht door iets anders werd afgeleid. Sneeuwwitje liep met een muis (of ratje) voorbij en daar moest ik natuurlijk het mijne van weten.
Achteraf denk ik gewoon dat het een complot was. En ik tuinde er met open ogen in. De afleidingsmanoeuvre werkte, want toen ik terug kwam, lag Brutus al in de Varkensmassagesalon. Hij had zich heerlijk tegen Miss Piggy aan genesteld. Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen - en dat weet ie - om hem daar vandaan te bonjouren.
Gelukkig was hij vanochtend met het ontbijt weer op z'n oude plek en kreeg ik hem met een lekker hapje zo naar binnen. Inmiddels had de Bofkont Tam-Tam zijn werk al gedaan. Er werd wat afgeroddeld over Brutus & Miss Piggy... Juffrouw Loes & Swientie zijn hem zelfs achtervolgd tot in zijn ziekenboeg aan toe. Die opgroeiende grietjes vinden dat maar wat een spannend, zo'n grote man met een gebroken staart en een geheime minnares. Net zoals ik vroeger dol was op de films van Angelique (haar geliefde keerde gewond terug uit de oorlog met een zwart ooglapje voor). Dat lapje! Dat zwarte lapje!
En dan nu over naar het fotodagboek van Juffrouw Loes en voor ik het vergeet:
IJs en weder dienende gaan we:
AANSTAANDE VRIJDAGAVOND MET ZEEMAN WANDELEN AAN ZEE BIJ PARNASSIA (BLOEMENDAAL) Wie mee wil moet de komende dagen de Familie Bofkont Site goed in de gaten houden.
Maandag 4 augustus 2008
De Dag van The Day After
De sfeer in de Varkensmassagesalon was gister op het magische af. Zo goed dat zelfs Theo zich liet aanraken en masseren. Nog wel door 3 vrouwen tegelijkertijd! Nou dan deugt het. Theo die al begint te jammeren als er iemand in zijn buurt komt, voelde zich veilig bij deze groep wildvreemde mensen. Op zo'n wonder kun je alleen maar hopen en gister gebeurde dat wonder.
Juffrouw Loes lag gewoon in katzwijm. Ze werd massaal aanbeden en kon er maar niet genoeg van krijgen. Hoe dit allemaal zo kwam? De concentratie. Iedereen was op hetzelfde gefocust. Allemaal intelligente dierenliefhebbers/beschermers die snappen dat dieren niet alleen maar zoete poppen zijn, maar desondanks of misschien wel dankzij dat, boeiend en interessant blijven.
Prachtig toen we allemaal om Brutus heen stonden, die nog steeds niet naar buiten mag omdat hij dan met z'n staart in de sloot kan gaan liggen en er vuil in de wond kan komen. Ik vertelde eerst dat door zijn toedoen Vrouw Vos in de Varkenskliniek ligt, en dat hij daarna door toedoen van BabyBig zelf met een gebroken staart in de ziekenboeg ligt, wat de consequenties zijn van ouder wordende dieren met volwassen karakters etc. Het leek wel of iedereen in dezelfde emotionele achtbaan zat. Ze switchten van emotie naar emotie, allemaal tegelijkterijd.
Veel mensen vinden iets zielig of gemeen, dat zijn zo'n beetje de 2 gangbare smaken. Maar gister kwam er veel meer aan bod. Iedereen pikte al die gevoelslagen moeiteloos op en dat maakte de middag zo boeiend. We zijn ook nog door de polder naar de kudde wilde koeien met hun kalfjes gelopen om het verschil te zien tussen een melkkoe en een vleeskoe. 'Kijk ze hebben hoorns!' (ja en een melkkoe zou die ook hebben, als ze niet als kalfje onthoornd was).
Met de ieniemienies heb ik een stap-voor-stap-demonstratie kunnen geven, hoe je een biggetje oppakt en hoeveel tijd je daar voor moet nemen om ze zich daar veilig bij te laten voelen. Natuurlijk wilde iedereen ze aanvankelijk onmiddellijk optillen, heel begrijpelijk, maar ik kon uitleggen waarom dat niet goed is en ook dat ging er in als koek. Voorbeeldige dierengekken dus. En het mooiste van al: Er was een dame bij van de dierenambulance die vroeg hoe ze het beste een hangbuikzwijn konden vangen. Het was al een paar keer goed mis gegaan, omdat de hele buurt als gekken achter zo'n zwijntje aan rende en wat ze in het vervolg moest doen om dat beter te laten verlopen.
Kijk! Daar ben ik nou blij mee met zo'n vraag. Ze gaat me er nog over bellen zodat we dat eens heel rustig stap voor stap kunnen doornemen. En als het moet rij ik naar Brabant - want daar zit ze - als zich weer eens een melding voor een hangbuikzwerver voordoet. Dan ga ik daar met alle liefde helpen. Want over hangbuikzwijntjes bestaan al veel te veel misverstanden.
Na afloop van de workshop kwam er nog een stel uit de buurt even langs. Een man - eigenlijk nog steeds een jongen - die 50 jaar geleden bij mij aan de overkant werd geboren in een boerderij, en zijn vriendin. Hij vertelde mooie verhalen over de buurt en kende mijn plek als zijn broekzak omdat hij hier vroeger altijd kwam spelen. Nou dat gaat er bij mij altijd in als koek. Kortom, alles bij elkaar een prachtdag, iedereen een Bofkont, mens en dier.
Uitgebreid fotoverslag volgt binnenkort op de site.
Volgende workshop is op zondag 17 augustus.
En dan nu het fotodagboek van Swientie & Juffrouw Loes:
Zondag 3 augustus 2008
De Dag van Nogmaals Festival & Ook Een Familie Bofkont Workshop
Een kleine foto-impressie van het Polder Festival. Vandaag de tweede dag. Eigenlijk kan ik niet, want vanmiddag heb ik zelf een workshop op Het Beloofde Varkensland. Maar als ik alles een beetje handig plan, kan ik toch nog een uurtje acte de presence maken met Juffrouw Loes en Swientie.
Gister was een heel leuke dag met prachtig weer en pas toen we gingen afbreken, kwamen er donkere wolken en begon het te regenen toen alles al in de auto zat. Inclusief de ieniemienies, die natuurlijk voor grote opluister gezorgd hadden. Wat zijn dat toch lieve makke(lijke) biggetjes. Het mooiste was toen er een heel modderig knaapje bij ze ging zitten. Herkenning! Ze konden maar niet genoeg van hem krijgen, hij werd helemaal door ze afgelikt en beknabbeld.
Wel heb ik gister dus verder niks van het festival kunnen zien, omdat ik in de buurt van de ieniemienies wilde blijven. Het liefst wil iedereen ze toch optillen en dat moet ik wel in de gaten houden. Zelden heeft iemand daar het talent voor om ze zo op te beuren en vast te houden, dat ze zich daar veilig bij voelen. En als het eenmaal mis gaat, dan zetten ze een keel op dat met niks te vergelijken is, een onverdraaglijk gekrijs, waar maar 1 manier voor is om dat onmiddellijk te stoppen. Ze ogenblikkelijk weer neerzetten.
Om dat alles te voorkomen blijf ik er dus gewoon bij. Bovendien kan ik dan 3000 keer uitleggen dat ze gewoon groter gaan worden en nee, echte mini varkentjes die ook echte mini blijven bestaan niet, hoe vaak je dat ook in de kranten leest en heus, begin er niet aan want varkens zijn varkens zijn varkens zijn varkens.
Dat bleek maar weer aan Klasina en Zwoerdje, die nu sinds een paar weken samen wonen op de boerderij waar het festival plaatsvindt. Beide hangbuikertjes zijn er door mijn bemiddeling terecht gekomen. Eerst Zwoerdje en Kebab. Kebab ging een poosje geleden dood, Zwoerdje was erg treurig en toen heb ik Klasina daar kunnen plaatsen. Iedereen blij. Zwoerdje een nieuwe compaan en Klasina een prachtig nieuw huis met veel ruimte op een boerderij. Ideaal.
Hoor ik gister dat die 2 elkaar niet kunnen luchten of zien en met elkaar vechten dat het een aard heeft. De arme Zwoerdje heeft er zelfs al een heel gat in haar oor aan over gehouden. Of het zo blijft? Nog niet gezegd, maar ook niet ondenkbaar. Gelukkig hebben ze de ruimte dus kunnen ze elkaar ook wel ontlopen, maar zo was het natuurlijk niet de bedoeling. Afwachten dus maar... Dat soort gedrag moet je dus kunnen accepteren van varkens. Het mag nooit een reden zijn om er dan eentje op marktplaats te zetten en doodleuk weer een ander varken te nemen om uit te proberen. In dit geval gaat dat zeker ook niet gebeuren en ik ben erg benieuwd naar de verdere ontwikkelingen van die twee.
En dan nu het fotodagboek van Swientie & Juffrouw Loes:
Zaterdag 2 augustus 2008
De Dag van Het Polder Festival
Vandaag staan we met de Bofkont Bioscoop in de Bovenkerkerpolder op het Tarzan Festival. D.w.z. die bioscoop moet nog wel gerealiseerd gaan worden en ik heb zojuist - om 9 minuten over 3 in de nacht - een draaiboekje gemaakt wat er allemaal mee moet.
Dat is veel en op dit moment liggen de donkerblauwe partytenten in de wasmachine te draaien. Er is regen voorspeld dus dat kon nog wel eens druk gaan worden in ons bioscoopje.
De ieniemienies haal ik later apart op als alles opgesteld staat. Dat is niet alleen leuk voor de bioscoopbezoekers maar ook praktisch want de biggetjes moeten toch om de zoveel tijd hun flesje. Wie die mag geven, daar zal wel om gevochten gaan worden.Juffrouw Loes en Swientie willen ook mee, maar dat wordt te veel. Zo, nu ga ik nog maar een paar uurtjes liggen, want om 5.00 uur gaat de wekker al weer...
En natuurlijk ook nog het fotodagboek van Swientie & Juffrouw Loes:
Vrijdag 1 augustus 2008
De Dag van Uit Wandelen met een Everzwijn
De Jager heeft een uitgebreid antwoord gestuurd met een heldere uitleg over het uit wandelen gaan met Juffrouw Loes en mij op het hart gedrukt het vooral te blijven doen. Nou, dat is niet tegen dovemansoren gezegd. Dat is nou precies wat ik gister ook weer gedaan heb, de polder in. Swientie was er ook bij. De koeien lieten we een perceel links liggen.
Die renden trouwens even goed wel met ons mee, maar met een veilige sloot er tussen had Juffrouw Loes nergens meer last van. Even schrokken SW & JL allebei van een paard en zetten het op een lopen, maar toen ik ze bleef roepen kwamen ze toch weer terug.
Die twee hadden het naar hun zin! Af en toe even de sloot in voor verkoeling en daar stormden ze weer voorwaarts. Toen ik weer thuis was ben ik onmiddellijk op zoek gegaan naar een artikeltje over een man die ook een everzwijn als huisdier had. Gelukkig vond ik het nog, het is al van jaaaren her. Een Duitser die een zwijntje had gekregen met de bedoeling om dat op te eten, maar dat hij in plaats daarvan het beestje opvoedde tot huisdier. Ik weet wel dat ik toen gefascineerd naar die foto heb gekeken en me afvroeg hoe dat mogelijk was.
Nu weet ik dat het kan en dat die man mazzel heeft dat ie maar 1 zwijn heeft, daarom loopt ze zo trouw mee. Daarom is het des opmerkelijker dat Juffrouw Loes die toch ook onderhevig is aan de interactie van de andere varkens hier, zo makkelijk en graag mee uit wandelen gaat. Volgens de Jager komt dat omdat ze mij als moeder ziet en dat ook zal blijven doen.
Als ik nog eens goed naar die foto kijkt ,valt me iets op dat ik ook al bij Juffrouw Loes heb geconstateerd. Ze lopen allebei niet op die varkenshakjes. Ze lopen met een platte voet.
De meeste mensen gaan met hun hond wandelen, deze Duitser doodleuk met zijn everzwijn. Sigfried Schidda maakt de straten van Bötzow onveilig met Edda, het wilde zwijn dat hij twee jaar geleden kreeg om op te eten, maar omvormde tot een huisdier op zijn boerderij.
En natuurlijk ook nog het fotodagboek van Swientie & Juffrouw Loes:
naar vorige maand (juli 2008)
| mail@familiebofkont.nl | www.familiebofkont.nl |