Adopteer een Knuffelvarken...
nu ook als cadeaubon
Individuele Brainstormwandeling in de polder met coach Dafne Westerhof ter inspiratie voor wie iets anders wil met werk of leven. info
Familie Bofkont Workshop info
Workshop - Vrijgezellenfeestje - Teambuilding - Bedrijfsuitje - Familiebijeenkomst - Feestvarken foto's
Maandag 30 juni 2008
UIT HET LEVEN VAN VROUW VOS (1)
VOSKE TOEN - 1998
Vrouw Vos werd als voskleurige big in 1998 geboren bij een boer in Biddinghuizen (Flevopolder). Toen ze een paar maanden oud was, werd ze door Dafne Westerhof gekocht om een lang en gelukkig leven te gaan leiden op Het Beloofde Varkensland. Ze noemde deze bijzondere big Voske. Vanwege de opmerkelijke kleur, maar ook als eerbetoon aan de schrijver J.J. Voskuil en zijn vrouw, Han en Lousje Voskuil. Toen Voske haar lieflijke jonge-meisjes-naam ontgroeide door haar dominante karakter, werd ze Vrouw Vos genoemd.
VROUW VOS NU - 2008
Vrouw Vos ligt nu in de Varkenskliniek. Ze is tijdens haar laatste berigheid besprongen (waarschijnlijk door Brutus of Aagje) en daarbij letterlijk door haar hoeven gegaan. Rontgenfoto's wijzen gescheurde kruisbanden aan en een al veel langer durende artrose, zowel aan de getroffen linkerachterpoot als de rechterachterpoot.
Vele knappe koppen buigen zich nu over dit probleem. Zelfs een orthopaedisch chirurg uit het Sint Lucas Andres Ziekenhuis heeft zijn professionele oog op de rontgenfoto's van Vrouw Vos laten vallen. Extra complicatie: Peter Klaver, de vaste varkensarts van Vrouw Vos, verblijft een maand in Saoedi Arabie.
Wordt Vervolgd...
En dan nu over naar het fotodagboek van Swientie & Juffrouw Loes:
Zondag 29 juni 2008
De Dag van De Ziekte Van Heimwee...
'Hoe komt een big aan middenoorontsteking?'
'Verminderde weerstand', antwoordde de dierenarts.
'Hoe komt een big aan verminderde weerstand?'
'Bijvoorbeeld door stress', antwoordde de dierenarts.
'Hoe komt Swientie aan stress in dit Varkensparadijs?'
Die vraag kan ik alleen maar zelf beantwoorden en ik weet het antwoord:
Swientie lijdt aan de Ziekte van Heimwee.
Nog niet zo lang geleden leek ze me groot genoeg om haar eigen leventje op Het Beloofde Varkensland te gaan leiden.
Dat deed ze overdag eigenlijk al. Juffrouw Loes nam haar overal mee op sleeptouw om haar in te wijden in de geheimen van Familie Bofkont. Voor wie moest Swientie oppassen? Wie zou meteen aardig tegen haar zijn? Waar is de grote Varkensbadkamer? Hoe kom je van het ene weiland in het andere? Wie is dat lieve varken daar met die lamme poot? En dat oude mannetje? Kortom, Juffrouw Loes wist raad en overal een antwoord op.
Zo te zien deed het Swientie allemaal erg goed. Ze was erg vrolijk en als ze me ergens zag lopen, stormde ze enthousisast op me af om even later weer achter Juffrouw Loes aan te rennen voor een volgend avontuur. 's Avonds bonken beide dames op de voordeur en sliepen ze bij mij in bed.
Maar ze worden zo groot en sterk en ze maken er zo'n enorme bende van. Het begon met af en toe een nachtje uit logeren bij Knor & Knorrie. Dat beviel matig. Swientie probeerde uit alle macht weer in mijn bed te komen. Dat lukte haar soms en als het mij lukte om streng te blijven, soms ook niet.
Enfin, de laatste 2 weken is de verhuizing van Swientie een feit. 's Nachts slaapt ze bij Juffrouw Loes en Knor & Knorrie. Ik heb er net zo lang mee gewacht tot ze helemaal door Knor & Knorrie geaccepteerd was.
Nu blijkt dat de heimwee haar toch aangegrepen heeft. Swientie is gespeend. En van gespeende biggen is het bekend dat die een poosje stoppen met groeien, zo erg missen ze hun moeder en hun oude vertrouwde omgeving.
Arme Swientie. Wat moet ik? Het is een fantastische big. Zo zoet. En wat heel bijzonder aan haar is, is dat ze 's nachts niet tegen je aan te ligt wroeten en bonken. Dat heb ik ook nog nooit mee gemaakt.
Eigenlijk ligt ze gewoon naast me, met haar kopje op het kussen.
Maar zodra ze uit bed is, hervat ze inmiddellijk haar sloopwerkzaamheden en struikel ik over omver gegooide stoelen, neergestorte dozen vol boodschappen, zeilt de TV tegen de vlakte, vreet ze de ruggen van m'n lievelingsboeken op en zo kan ik nog wel even doorgaan. En dat niet alleen. Juffrouw Loes is ook altijd van de partij, die is zo mogelijk een Swientie tot in de 10e macht qua gedrag.
Vannacht ben ik dus zelf uit logeren gegaan. Ik heb bij Swientie geslapen in het stro. Ze kwam onmiddellijk bij me liggen. Nog even haar temperatuur opgenomen bij het licht van het varkenszaklantaarntje dat ik vorige week cadeau kreeg. Ze was van 40,5 naar 38,5 teruggegaan! De medicatie werkt dus goed.
Toen ik vanochtend wakker werd, kon ik mijn hoofd nauwelijks meer draaien van de stijve nek. Raar gelegen of tocht, ik weet het niet. Maar Swientie is in de wolken. Dat is voor nu het belangrijkste. Want de Ziekte van Heimwee is een nare ziekte. Daar weet ik zelf ook alles van...
PS
De foto van het meisje met Boy George en ieniemienie werd hier gister gemaakt tijdens een Feestvarkensfeestje. Boy George had binnen no time het hele gezelschap betoverd.
PPS
Morgen begin ik met de verhalen, gebeurtenissen en herinneringen uit het leven van Vrouw Vos.
En dan nu over naar het fotodagboek van Swientie & Juffrouw Loes:
Zaterdag 28 juni 2008
De Dag van Met Swientie Naar De Dokter
Even snel: Swientie heeft middenoorontsteking.
Ze is gisteravond mee geweest naar de dierendokter in Uithoorn en heeft zich voorbeeldig gedragen.
Onderzoek en behandeling gingen perfect
en verder heeft ze het hele pand doorgelopen om alles te onderzoeken.
Ook poepte en pieste ze spontaan op de vloer. Dat was handig want zo kon blaasontsteking in ieder geval uitgesloten worden, er kon zo een urinetestje gedaan worden.
Later meer. Nu voorbereidingen voor een ontvangst.
En dan nu het fotodagboek van Swientie en Juffrouw Loes:
Vrijdag 27 juni 2008
De Dag van Niks Blij Met Niks Niet
Vrouw Vos is niet blij met haar tuintje vanuit de Varkenskliniek. Ze is nergens blij mee. Gister had ze zo'n slechte dag. 's Ochtends kwam ze heel even buiten kijken, maar de rest van de dag heeft ze tegen de achterwand gelegen, zonder enige interesse in wat dan ook. Terwijl het toch zulk lekker weer was, maar ze taalde niet naar een plaatsje in de zon. Toen ik haar een appeltje kwam brengen, kreeg ze het niet voor elkaar om een beetje overeind te komen.
Ik heb een paar drukke dagen voor de boeg: straks om 11.00 uur een telefonisch interview, vanmiddag de Metro op Het Beloofde Varkensland voor een Knuffelreportage en vanavond hooi lossen, een paar honderd balen. Morgen van 's ochtends tot s' avonds workshops, evenals zondag. En zondagavond ga ik Tantetje naar haar nieuwe huis brengen...
Maar dan: Maandag installeer ik mezelf bij Vrouw Vos. Een tafeltje, een stoel en een laptop, meer heb ik niet nodig. Ik wil haar goed kunnen observeren en kan net zo goed bij haar werken dan op een andere plek.
De ieniemienies maken een wereldreis. Ze onderzoeken nu alles buiten bed en mandje en durven al behoorlijk ver te gaan. Gister kwam Varkensvriendin Marielle stront scheppen en 's middags zijn we gaan picknicken achter op het land. Daarna mocht ze de kleintjes een flesje geven en dat was natuurlijk feest.
Mogelijk heb ik al een goed adres voor ze in Zeeuws Vlaanderen. Ik ga de ieniemienies eerst goed oplappen en het zusje moet geopereerd aan haar navelbreuk. Maar als ze wat groter en veel sterker zijn geworden, dan heeft de gelukkige, nieuwe eigenaresse er een stel moordbiggen aan, die kunnen lezen en schrijven met mensen en ook heel wat andere varkens gewend zijn. Betere combinatie is er niet.
Swientie heeft iets geheimzinnigs. Haar temperatuur schommelt tussen de 39.5 en 40.5. Dan zou ze dus behoorlijk ziek zijn zou je denken, maar ze is levendig, heeft goede ontlasting en eet en drinkt met smaak. Wel houdt ze haar kopje scheef. Zo kwam het gister allemaal aan het licht. Die heeft een optater gekregen, dacht ik. Theo heeft ook eens een paar dagen met een scheve kop gelopen. Oorzaak: een stevige vechtpartij en nek verrekt op een gigantische manier. Maar die hoge temperatuur van Swientie is toch opmerkelijk. Het kan ook zijn dat het een niks met het ander te maken heeft.
Hoe dan ook, als het morgen nog zo is, haal ik er een dierenarts bij, als ik er hier tenminste een kan krijgen. Ik ga niet met Swientie in een wachtkamer zitten. Ze loopt wel goed aan een riempje, maar een wachtkamer vol honden lijkt me geen pretje voor haar.
Er kwam gisteravond nog een koeriersdienst een pakket brengen: 2 potten Sashas Blend. Afzender: Peter Klaver. Had ie nog op 't laatste nippertje geregeld voor hij op het vliegtuig stapte. Heel attent!
Verder veel reacties op Vrouw Vos, o.a. van een orthopaedisch chirurg uit het Sint Lucas Andreas Ziekenhuis (!), maar vanaf maandag komt dat allemaal aan bod. Dan ga ik dagelijks een stukje schrijven vanuit de Varkenskliniek: 'Uit het Leven van Vrouw Vos'. Ik hoop ook op die manier alles op een rij te kunnen zetten en over een maand tot een weloverwogen besluit te komen.
En dan nu weer het fotodagboek van Swientie en Juffrouw Loes:
Donderdag 26 juni 2008
De Dag van Vrouw Vos (6)
Vrouw Vos heeft goed door dat iedereen erg met haar begaan is. Kreeg ze zaterdagavond een schandalig lekkere mand vol heerlijk fruit van Varkensvriendin Erin, nu neemt ze geen genoegen meer met een simpel appeltje.
Ze doet lelijk als blijkt dat het lekkers op is. Gister kwam Varkensvriending Gaynor even langs met een pot Sashas Blend en we zijn natuurlijk ook bij Vrouw Vos wezen kijken. Ze kreeg een paar appels en een banaan van haar, maar werd erg kribbig toen bleek dat er deze keer geen nectarines en mango's bij waren. Ze werd er zelfs bijterig van. Zelfde reactie bij Jaro van de week.
Doet me aan 2 dingen denken:
1. De boer bij wiens varkensfamilie Vrouw Vos vandaan komt, vertelde me (10 jaar geleden) dat hij ooit 1 zeug uit de groep wat extra verwend had, en dat ze toen voorgoed verpest was en onhandelbaar geworden zowel voor hem als voor de rest van de varkensfamilie. 'Die fout maak ik nooit weer' zei hij toen.
2. Ineens zag ik bepaalde trekken van de vroegere Vrouw Vos weer terug. Ze was in haar jonge jaren bepaald geen katje om zonder handschoenen aan te pakken. Had haar buien en kon sommige mensen de stuipen op het lijf jagen met haar geblaf als haar iets niet zinde. En hoe ze Aagje er van langs kon geven! Dat was beslist niet leuk meer. Er was zelfs een tijd dat ze haar volkomen terroriseerde en dat Aagje hun gezamenlijke huis niet meer in mocht.
Pas de laatste jaren is Vrouw Vos milder geworden. De rollen draaiden om en Aagje werd de baas.
Nu begin ik te denken of dat komt doordat Vrouw Vos al heel lang last had van de artrose en zich daardoor zwakker voelde. Dat de pijnen haar een toontje lager hebben doen zingen. In ieder geval blijkt maar weer hoe snel varkens dingen kunnen aanleren. Verwen ze een paar keer en ze hebben zich er meteen helemaal op ingesteld. Vrouw Vos heeft donders goed door dat ze in een bijzondere positie zit en maakt daar gebruik van.
De doorslaggevende reden waardoor ik afstapte van het besluit om haar voor Peter Klaver's vertrek nog te laten euthaniseren is dat hij zei dat ze vooraf zo min mogelijk eten mocht hebben, anders zou de narcose misschien te langzaam werken. En er was te weinig tijd om haar dan nog een paar keer bij te moeten spuiten i.v.m. zijn vliegtuig.
O nee, zo niet, dacht ik meteen. Zou ik Vrouw Vos ook nog moeten afhouden van het enige waar ze op dit moment nog van genieten kan. Moet ze ongelukkig en hongerig aan haar einde komen. Nee. Bovendien voor zoiets moet je de tijd nemen, dat mag nooit in een hurry gaan. Om 9.30 uur keek ik gisterochtend op de klok. Als de afspraak wel was doorgegaan, was Vrouw Vos dus nu dood geweest, dacht ik. Gelukkig ben ik er op teruggekomen en dat is een goed besluit geweest.
Maar nu Vrouw Vos dus nog wat langer blijft, maar zo'n dwingeland aan het worden is, ga ik stoppen met die schandalige verwennerijen. Niet meer ongelimiteerd alles geven wanneer ze maar wil. Ik moet terug naar een zekere discipline, wel lekkers, maar op z'n tijd en geen grenzeloze hoeveelheden meer. Ze moet zo snel mogelijk van dat verwende gedrag af. Op haar laatste dag mag ze dan weer los gaan. Hopelijk laat die nog een poosje op zich wachten.
Dennis heeft snel een paar hekken in elkaar gezet, zodat ze - als ze kan en wil - nog een beetje in de zon kan liggen zonder dat ze door de rest van de familie gemolesteerd wordt.
Knor & Knorrie mochten gister naar buiten - er waren geen berige vrouwen - en hebben genoten van een dagje zon en vrijheid. Knor was reuze nieuwsgierig naar het bouwsel, wierp zich onmiddellijk op als meewerkend voorman en bemoeide zich overal tegenaan.
En toen bleek Swientie ineens niet in orde te zijn. Maar daar ga ik nu verder niet op in. Een mens kan maar een bepaalde hoeveelheid zorgen tegelijk aan. Ik moet een beetje aan de Familie Bofkont fans denken. Iedereen moet eerst nog wennen aan het slechte nieuws van Vrouw Vos. Er zijn zulke hartverwarmende reacties gekomen. Iedereen is geschokt en leeft mee. En hopelijk waait het weer over van Swientie...
En dan nu over naar het fotodagboek van Swientie en Juffrouw Loes:
Woensdag 25 juni 2008
De Dag van Vrouw Vos (5)
Dit wordt de zomer van Vrouw Vos.
Gistermiddag kreeg ik bericht van mijn dierenarts Peter Klaver.
Hij had de rontgenfoto's van Vrouw Vos naar een aantal collega's gestuurd ter beoordeling. De conclusies zijn unaniem. Vrouw Vos is er slecht aan toe.
De artrose specialist onder hen mailde het volgende:
'Ernstige artrose, losse stukken in gewrichtsholte, misschien ook wel kapotte gewrichtsbanden, maar al met al geen feest; klinisch en rontgen beeld nopen mij tegen Mevrouw Westerhof te zeggen dat Vrouw Vos erg veel pijn heeft en behandeling-prognose-kwaliteit van leven besproken dienen te worden. Mijn mening is dat euthanasie een reele optie is, maar of die boodschap geaccepteerd wordt is de verantwoordelijkheid van de houdster.'
Nou daar zat ik. Wat een verschrikkelijk bericht. Ik heb een paar uur nagedacht en vervolgens Peter gebeld (Hij moet vandaag om 10.00 uur op Schiphol zijn en vertrekt voor een maand voor een klus naar Saoedi Arabië).
Gevraagd of hij vanochtend nog langs kon komen om Vrouw Vos in te laten slapen. Hij zou de trein om 7.00 uur nemen vanuit Arnhem, Dennis zou hem om 8.00 uur ophalen uit Breukelen, hem naar Vrouw Vos brengen, en daarna met piepende banden door naar Schiphol.
Toen dat allemaal na een paar telefoontjes over en weer afgesproken was, ging ik onder de hete douche staan. Alles was zo onwerkelijk en warm stromend water is dan het enige dat helpt. Toen ik onder de douche vandaan kwam, heb ik Peter opnieuw gebeld.
"Het is niet goed. Zo'n zware beslissing in zo korte tijd genomen, het voelt niet goed. Ik wil toch wachten tot je terug bent. Ondertussen blijf ik Vrouw Vos pijnstillers geven, maar in combinatie met Sasha's Blend (een artrosemiddel voor honden). Als ze veel slechter wordt dan nu en jij bent nog niet terug, weet jij dan een collega die haar kan euthaniseren?"
Die wist hij, een paardenman. Ineens was ik doodmoe. Ik was juist weer een klein beetje hoopvol geworden en ineens moest ik hals over kop het doodvonnis van Vrouw Vos uitspreken. En nu heeft ze nog een maand.
Tenzij er een wonder gebeurt...
De röntgenfoto's van Vrouw Vos staan hier
Dinsdag 24 juni 2008
De Dag van Vrouw Vos (4)
Vrouw Vos was vanochtend filmster.
Er zijn opnames gemaakt voor RTVNH (TV Noord-Holland).
Vanavond al is ze te zien in het programma VAN ZUKS DUS
vanaf 17.15 uur met tig herhalingen.
En dan nu weer het fotodagboek van Swientie & Juffrouw Loes:
De foto's van de workshops van 7 juni staan on-line
Maandag 23 juni 2008
De Dag van De Heks-Met-Vooruitziende-Blik...
Ik heb alles al klaargelegd:
1. Het groot orakelboek
2. 5 appels en 5 mesjes
3. Tarotkaarten
4. Kaart van de Duivel
5. Foto van De Gans & de Oude Lieve Heks
Zometeen ga ik naar de studio van Radio Amstelveen.
Daar zal ik 3 witte heksen ontmoeten (die schijnen het goed met de mensen voor te hebben). Ik ben de 4e heks en we gaan er hopelijk een leuke heksenketel van maken onder leiding van verslaggever Ab Vieane. Daar krijgen we 2 uur radio-tijd voor van 10.00 - 12.00 uur.
Een paar weken geleden was ik hoofdgast van Ab over de Familie Bofkont en hij riep ineens dat ik de vleesgeworden Secret ben (The Secret is dat hype-boekje dat half Nederland heeft aangeschaft op zoek naar geluk).
Het komt er op neer dat alles wat je wenst je in de schoot zal vallen, mits je je postieve gedachten maar vaak genoeg 'het universum' instuurt.
Ja, me hoela. Gewoon keihard werken als je iets bereiken wilt, daar komt het op neer.
Wat wel zo is, is dat het 'succes' van Het Beloofde Varkensland wel te verklaren valt volgens de wetten van The Secret, alleen ben ik daar al 15 jaar geleden mee begonnen en bestond dat hele boekje toen nog niet.
En dus ben ik de Heks - Met - Vooruitziende - Blik volgens Ab en vond hij dat ik er vandaag bij moest in zijn Heksenprogramma. Hij verwacht dat ik straks op een bezemsteel de studio kom binnenzeilen.
Zelf zie ik het hele gedoe op Het Beloofde Varkensland meer als pionierswerk vanuit passie, instinct en dierenliefde.
Maar goed, het is bekend dat heksen altijd graag in het gezelschap van dieren verkeerden, met name de zwarte kat (Booswicht), de gans (Arie Bombarie) en dat ze een speciale band hadden met zwijnen (Wildeman en Juffrouw Loes).
Nu ik vandaag dan toch Heks ben, ga ik mijn rol met verve spelen en wil ik straks in de studio het appel-orakel raadplegen. Ik ben erg benieuwd naar de andere heksen. Er zijn minder leuke manieren om de maandagochtend mee te beginnen.
Nu we het toch even over Juffrouw Loes hebben: Ze is haar bijenstreepjes nu voorgoed kwijt. Het is heel geleidelijk gegaan. Wanneer het precies gebeurd is valt niet aan te wijzen, maar de oranjekleurige streepjes zijn nu toch helemaal weg. Wat Juffrouw Loes verloren heeft, heeft Swientie erbij gekregen: Overal sproeten.
Op haar rug, haar staart, een pony van sproeten en het allermooiste is de eyeliner rond beide oogjes. Het maakt haar extra knap, die sprekende oogjes. Net Cleopatra met een permanent make-up.
Kleine biggen worden groot...
Snel naar het fotodagboek dus van de 2 schoonheden:
Zondag 22 juni 2008
De Dag van Opaatje's Verjaardag
Gister hebben we Opaatjes verjaardag gevierd.
Hij is 24 jaar geworden. 24! Dat is heel oud voor een varken.
Zo oud dat het eigenlijk niet kan. Toch is het zo.
Zijn fans waren gekomen met cadeaus. Flessen Wild Pig wijn, appels, wortelen, bananen, een mooie felicitatiekaart en een envelopje met inhoud 'omdat een oude man toch alles al heeft.'
En de dag was al zo mooi begonnen voor Opaatje. Snorkeltje lag al vroeg slap van begeerte (zo berig als wat) voor zijn deur te posten, Sokje kwam langs en Mokkeltje sloot zich even later ook aan bij de rij gelukwensers.
Tijdens de soep heb ik Opaatjes verhaal verteld. Hoe hij hier 3 jaar geleden kwam als de 'Zangeres zonder Naam', vervolgens na een afslankkuur werd ontmaskerd als 'de Zanger', hoe hij zijn zware tumor-operatie overleefde en hoe de Jonge Blommen hem op de been houden en zin in het leven blijven geven.
Ik kon daarbij een paar afleveringen laten zien van de Familie Bofkont Soap die 3 jaar geleden in 16 delen werd uitgezonden op RTVNH. In 3 daarvan speelde Opaatje de hoofdrol. Dierbare herinneringen.
Daarna zijn we met een grote slagroomtaart met 24 brandende kaarsjes en Varkenschampagne naar het Varkensverpleeghuis gegaan. Daar hingen slingers en hebben we voor hem gezongen.
Wij dronken een glaasje champagne terwijl Opaatje smulde van zijn slagroomtaart. Er bleef nog net een stukje over voor Lamme Zus en Juffrouw Loes, die heel bijdehand achter de gasten aan naar binnen gefloept was.
De avond hebben we afgesloten met een ziekenbezoek aan Vrouw Vos. Zij werd schandalig verwend door varkensvriendin Erin, die een complete fruitmand voor haar meegenomen had. Inmiddels waren er nog meer varkensvrienden gearriveerd. Karin en Paul die een Italiaanse boer en boerin hadden meegebracht. Hartverwarmende mensen, maar een andere keer meer over dat Italiaanse bezoek, Brutus en het Italiaanse Beloofde Varkensland...
En dan nu over naar het fotodagboek van Swientie & Signorina Loes:
Zaterdag 21 juni 2008
De Dag van de Hangbuikbaby's
De Meisjes-Hangbuikbaby heeft een navelbreukje.
Ben ik blij dat ik haar meegenomen heb uit Belgie!
Dat was daar faliekant misgegaan.
En ben ik blij dat ik naar de dierenarts gegaan ben!
Nu moet ik iedere dag die bobbel voorzichtig terugduwen.
Wel een beetje eng, maar noodzakelijk.
Als ze wat groter is, kan ze er aan geopereerd worden.
De mensen vielen bijkans flauw in de wachtkamer bij de aanblik van de 2 Hangbuikbaby's. Ik was nog lang niet aan de beurt of inval-dierenarts Nanda van Dijk stormde haar spreekkamer al uit. Met haar mond wijd open stond ze sprakeloos bij van de aanblik van de snoesjes. Ze had op de lijst gezien dat er een varkentje in de wachtkamer zat.
Nou ja een varkentje. Cavia is in dit stadium een betere benaming. Broertje zat natuurlijk ook in het mandje. De beestjes zijn nog zo klein, die kunnen nog niet zonder elkaar.
Geen wonder dat iedereen als een baksteen voor deze babybiggen valt. Ze zijn ook om op te vreten. Ik heb er al veel gezien, maar ik ben ook iedere keer opnieuw getroffen hoe ontroerend deze prachtwezentjes toch zijn.
Het kereltje maakt al slagzij als ik onder z'n buikje kriebel. Steekt er zo'n heel klein beentje stijf naar voren. Ja dan smelt je.
Dierenarts Peter Klaver heeft inmiddels de rontgenfoto's van Vrouw Vos bestudeerd.
'Inderdaad een rommelig gewricht en artrose. Verder lijken de verhoudingen verstoord. Een kijkoperatie in de knie zou kunnen, maar wacht nog even met een orthopedische operatie. Soms wordt het daarna nog erger'.
Iets soortgelijks kreeg ik van Leonie - grote Arie Bombarie-Fan en verpleegkundige en werkzaam bij een alarmcentrale - die mij vorig jaar zo goed per mail met raad en daad heeft bijgestaan tijdens de laatste weken van mijn vader.
Zij mailt het volgende:
'In de winter bestaat mijn dagelijks werk zowat uit het uitleggen aan omver ge-ski-de vakantiegangers dat we in Nederland bijna nooit meer gescheurde kruisbanden opereren.
Dat zorgt voor een hoop stress want de dure wintersportdokters snijen zich met liefde een slag in de rondte. Ze melden dan ook aan de patient dat die DIIRRECCT bij thuiskomst geopereerd moet worden,
en dat de verzekering tegenwerkt en dat hij het ter plekke ook wel even wil doen. Kassa natuurlijk voor die mannen.
Er is zelfs een "beruchte" Oostenrijkse dokter, ook wel bekend onder de naam
Herr Dokter Helikopter, die in zijn heli boven de pistes hangt om alle onfortuinlijke ski-ers meteen binnen te hijsen en in zijn veel te dure kliniek te opereren'.
Tja, dat geeft toch wel te denken. Verder heb ik nog goede raad ontvangen van verschillende Varkensvrienden. Veel dank daarvoor!
Wat ik ook besluit, Vrouw Vos haar leven zal voorgoed veranderen. Voorlopig moet ze in een Varkensverpleeghuis. Ik moet een balans zien te vinden in pijnstillers / geen pijnstillers. Zorgvuldig observeren. Ze is nu 10 jaar. De laatste tijd werd ze zichtbaar ouder, dat verklaart waarschijnlijk dit ongeluk ook. Zichtbaar steeds grijzer, maar bij de mensen is de een op z'n 40ste grijs en de ander op z'n 80ste, zei Peter, dus dat zegt op zich nog niet zoveel. Vooralsnog is de eerste paniek even weg en dat is al heel wat.
En dan nu over naar het fotodagboek van Swientie & Juffrouw Loes:
Vrijdag 20 juni 2008
De Dag van Vrouw Vos (3)
Vrouw Vos is geweldig. Wat ben ik trots op dat beest. Ze heeft zich zo kranig gehouden tijdens het maken van de foto's. De paardenkliniek (van de rontgenfoto's) stelde gister de 'strop' voor om haar te kunnen behandelen. Geen sprake van natuurlijk, maar dat voorstel kan ik de paardenarts niet kwalijk nemen, want varkens doe je een ijzeren strop om hun neus tijdens een behandeling. Veeartsen weten niet anders. (De strop is zo pijnlijk en stressvol dat menig varken er het leven bij laat wegens een acute hartaanval).
"Nee" antwoordde ik, zo werken we hier niet. Vrouw Vos is erg lief en toegangelijk en ik denk dat we met een emmer appels een heel eind komen". Dat was ook zo. Paardenarts Tamara van den Brink en assistente Hetty Bakkers (2 aardige meiden) waren er al vroeg. De hele Familie Bofkont liep uit. Binnen no time stonden ze allemaal om die spannende auto van Equine Digital Imaging - eDigit.nl - heen te ruiken en knorren.
Zo kon er natuurlijk niet gewerkt worden tussen al die nieuwsgierige neuzen. We hebben hekken om de auto heen gezet en een rustige werkplek gemaakt.
Er zijn veel röntgenfoto's genomen. Dennis kreeg ook een loodschort om. Met een hoop aandacht, aaien, heel rustig lopen, nauwelijks praten, geen harde stemmen, heeft Vrouw Vos al haar medewerking verleend. Ze mocht zich onderwijl te pletter eten aan appels en bananen, dat wel natuurlijk.
Aagje stond buiten te wachten. Vrouw Vos en Aagje zijn mijn 2 aller-allereerste grote varkens. Ze wonen hier al 10 jaar en zijn nog steeds samen.
Voorlopige uitslag van de foto's: Gescheurde, beschadigde kruisbanden aan het linkerbeen. Rechterbeen ook niet echt geweldig meer. Een paard zou om die reden moeten inslapen. Maar een varken met een eigen leven - geheel buiten ieder economisch motief om -? Moet Vrouw Vos nu inslapen? Nu (nog) niet. Ik kreeg het adres van een Belgische dierenarts, die iedere uitdaging aangaat qua gewrichts-operaties.
De paardenarts wilde 'De Varkenshemel' boven de factuur zetten. 'Liever niet' zei ik, "Ik ga juist proberen om Vrouw Vos nog even uit die hemel te houden." Het eerste overleg met Peter Klaver daarna: Gelukkig hoeft er niet onmiddellijk een chirurg per helicopter naar Het Beloofde Varkensland ingevlogen te worden. Bij een botbreuk was dat wel het geval geweest.
We hebben dus even tijd om rustig adem te halen en na te denken over de volgende stappen. Wie Wat Wanneer en Hoe. Pijnstillers kunnen voorlopig nog even. Niet te lang anders krijgt Vrouw Vos daar bijverschijnselen van.
De Paardendokters hebben hier hun ogen uitgekeken. Juffrouw Loes wilden ze meenemen. "Wat een schatje!" Ik merkte dat ik trots was op mijn Bofkonten, hoe leuk ze zijn. Hoe leuk alle varkens zouden kunnen zijn, als ze daar de kans maar voor kregen...
Nu de röntgenauto hier toch was, vroeg ik of ze de poot van Lamme Zus nog konden fotograferen. Dat kon, maar Lamme Zus liet het niet toe. Ze raakte van slag. Het lukte gewoon niet. Jammer, maar ik wilde haar nergens toe dwingen. De paar foto's die zo goed en kwaad als het ging gemaakt zijn, zijn dan ook mislukt.
Na afloop kregen we de CD met de foto's van 'Paard Vrouw Vos', hahaha. Webmaster Dennis is ze nu op internet aan het zetten, zodat alle specialisten er direct toegang toe hebben. Voor wie ze ook wil zien: ze staan hier.
De paardendokters waren nog niet weg of daar ging de telefoon: De televisie. Hoe het met Vrouw Vos ging. He??? Ja. Vrouw Vos staat in de krant, en we willen langs komen voor TV opnames.
Toen drong het tot me door. Ik had gister een afspraak met een verslaggeefster van de METRO. Ze zou langskomen om een stuk te schrijven over het Varkensknuffelen. Het was onmogelijk om haar te ontvangen. Dennis heeft haar afgebeld terwijl ik bij Vrouw Vos lag. Kennelijk heeft zij dat berichtje over Vrouw Vos in de krant gezet. Heel attent van haar. Vrouw Vos heeft het verdiend.
En nu even alles laten bezinken. En voorbereiden voor morgen de Grote Varkensknuffeldag. En straks naar de Poezendokter in Uithoorn met 2 piepkleine biggetjes. 2 piepkleine biggetjes? Ja. Het castratie-avontuur in Belgie (afgelopen dinsdag) heeft nog een staartje gekregen.
We hebben daar 11 beren gecastreerd (een uit de hand gelopen hangbuikzwijnenpopulatie), waaronder een kereltje zo klein, dat we het niet vertrouwden zonder 'intensive care' als nazorg. Dat kereltje had een zusje, nog kleiner, met een abces aan haar achterpootje. Deed me onmiddellijk aan Lamme Zus denken. In laten slapen was een optie. Maar mijn motto is: Dood kan altijd nog, eerst alles proberen wat er kan. Zusje had dus ook extra zorg nodig, die daar ter plekke niet geboden kon worden (dat hele Belgie-avontuur is een verhaal op zichzelf. Ik lag pas om 3 uur 's nachts in bed).
Ik heb de 2 ieniemienies dus meegenomen naar Het Beloofde Varkensland. Nu liggen er 2 zachte zwarte molletjes in mijn bed. Iedere 2 uur een flesje. Ze drinken gelukkig goed. Peter heeft Broertje eergister nog een extra antibioticaprikje gegeven. Gisteravond moest ik dat herhalen, maar had inmiddels een uitstulpende bobbel uit het naveltje van Zusje geconstateerd. Na overleg met Peter heb ik haar dus die antibiotica gegeven, omdat dat urgenter was. Een injectiespuitje uit een Varkenspoppenhuis leek het, zo klein was dat naaldje.
Maar nu moet er wel een dierenarts naar kijken. Poezendokter Jeannette doet poezen en honden, maar heeft vast ook wel een idee over de navel van Zusje. Wordt Vervolgd.
En dan nu het fotodagboek van Swientie & Juffrouw Loes:
Donderdag 19 juni 2008
De Dag van Vrouw Vos (2)
Het is mis met Vrouw Vos. Arme Lieve Vrouw Vos.
Voor het onderzoek van Dierendokter Peter moest ze gaan staan en dat kan ze nu juist niet.
Maar het moest, anders kon hij geen diagnose stellen. Ze brulde het uit.
Vrouw Vos haar linkerachterpoot is gebroken, waarschijnlijk de knie.
Wat moet zij een pijn hebben. Wat nu?
Bij een boer was het onmiddellijk einde verhaal geweest, zei Peter.
Maar ik ben geen boer en wil alles op alles zetten om haar leven te redden. Maar wat kan er? Peter is niet thuis in de orthopedie. Een orthopedische operatie voor een varken is nog nooit vertoond, dus er is geen enkele expertise. Waar kan Vrouw Vos terecht?
We hebben alle opties op een rij gezet en hij is meteen zijn netwerk gaan bellen en rondvragen. Morgen komt er een paardenarts uit Roozendaal met een mobiel rontgenapparaat om een foto te nemen. Peter heeft voor de zekerheid narcose achtergelaten voor het geval Vrouw Vos het niet verdragen kan en ze daarom onbehandelbaar is.
Maar dan? Kan ze nog geopereerd en een nog grotere vraag is: Wie moet dat dan doen? Nog nooit werd een varken met een gebroken poot geopereerd. Veel kopzorgen dus en veel pijn voor Vrouw Vos. De stakker is er kortademig van.
Vrouw Vos krijgt nu een stevige dosis pijnstillers.
Ieder uur brengen we haar wat lekkers, een appel, een banaan, een bak met appelsap.
Dan heeft ze tenminste even verlichting van alle narigheid.
Peter vertrekt volgende week woensdag voor een maand naar Saudi Arabië. Het kon niet beroerder uit komen. Natuurlijk kunnen we bellen voor overleg, maar ik wil hem er bij hebben. Hij is de steun en toeverlaat van Familie Bofkont in tijden van nood.
Eerst een foto. Dan weten we meer. Mocht Vrouw Vos nog operabel zijn en we vinden iemand die dat kan of beter gezegd wil uitvoeren, wil Peter zijn agenda nog omgooien tot hij woensdag vertrekt. Want als Vrouw Vos naar een kliniek vervoerd moet worden, zal ze helemaal onder narcose gaan en zal hij mee moeten. Met zo'n pijn mag je het haar niet aandoen om een trailer in te moeten lopen.
Ik moet er niet aan denken...
Hoe komt Vrouw Vos aan haar gebroken poot? We zagen aan haar kling dat ze berig was/is. Waarschijnlijk is ze besprongen door een andere berige zeug (ik verdenk Aagje) of Brutus. Beiden zwaargewichten dus. Vrouw Vos kan ongelukkig gestaan hebben en door haar hoeven gestort. Tot deze analyse zijn we gekomen.
Morgen meer.
PS
De Knuffeldag van aanstaande zaterdag gaat gewoon door voor de Varkensknuffelaars die daar een uitnodiging voor hebben ontvangen.
En dan nu het fotodagboek van Swientie & Juffrouw Loes:
Woensdag 18 juni 2008
De Dag van Vrouw Vos
Er is iets ergs gebeurd. Vrouw Vos is gister ingestort. Totaal.
Ze kan niet meer lopen. Van de ene op de andere dag. Boem.
Zit zwaar onder de pijnstillers.
Later in de middag komt Peter vanuit Zeeuws Vlaanderen met spoed naar Het Beloofde Varkensland.
Ik hou m'n hart vast en bid en hoop...
Dinsdag 17 juni 2008
De Dag van Tijger & De Belgische Hangbuikzwijntjes...
Kreeg ik gister een telefoontje van de slager: "Het gaat niet goed met onze big". Hij heeft een hele dikke zak, eet slecht en heeft zichtbaar pijn. Meteen 'Dierendokter Dennis' gebeld: "Heb je tijd, we moeten naar Tijger".
Thermometer mee, antibiotica-pillen, pijnstillers, pindakaas, een biggenlamp, een stro- en hooibaal ingepakt en er op af.
Daar lag dat mannetje in een hoek. Inderdaad een enorme zwelling.Temperatuur 39.1 Verhoging dus, zij het niet dramatisch (normaal 38 graden). De boterham met pindakaas als verpakking voor de pillen, smaakte hem gelukkig goed.
Het hooi was welkom en z'n hok weer even lekker opgestrooid met vers stro. Toen mocht ie even los en hij stortte zich op een stukje gazon. Dat zat dus wel goed. De biggenlamp leek niet nodig, hij kan vooralsnog z'n eigen lichaamstemperatuur wel op orde houden.
Ontlasting zag er ook goed uit. Nu is het wachten op wat de antibiotica-kuur gaat doen. Donderdag ga ik er weer naar toe. De overweging om Tijger hier een weekje te halen heb ik laten varen. Hij kan beter in zijn eigen omgeving blijven, nu blijkt dat hij niet doodziek is. Wel naar voor dat mannetje. Hij was trouwens erg lief en liet zich voorzichtig aanhalen. Gelukkig wel, want om te kunnen temperaturen moet je ze wel kunnen verleiden. Het lukte.
De Ballenboy (de helft van de Gebroeders Beer) heeft het ook gehad na zijn castratie. Dat zag er verschrikkelijk uit, alsof het nooit meer goed zou komen. Heeft ie trouwens z'n naam aan te danken. Maar na een maand genas de wond alsnog. Nu is er niks meer van te zien. Ik heb dus goede hoop.
Nu snel de Knuffelpasjes in orde maken. Is er gister bij ingeschoten, vanwege Tijger. En daarna naar Belgie met de mobiele Varkenskliniek. Er moeten 10 beren gecastreerd worden onder het oog van de camera van Dieren in Nesten, een Belgisch tv-programma.
Op verzoek van Peter nemen we brancards mee en een party-tent, ik geloof dat er geen geschikte binnenruimte is. We hebben wel vaker onder primitieve omstandigheden gewerkt, dus het gaat wel lukken.
Ik ben heel benieuwd naar de varkentjes. Het schijnt een uit de hand gelopen hangbuikzwijnensituatie te zijn. Een paar jaar geleden begonnen met een stelletje, en daarna niks aan geboortepreventie gedaan. Ja dan gaat het hard. De eigenaar nam contact met me op en vertelde dat niemand in Belgie zijn moedervarkens kon steriliseren. Ook de faculteit voor diergeneeskunde niet. Of ik raad wist. Natuurlijk.
Beginnen met de mannetjes. Dan komen er in ieder geval geen kleintjes meer.
Op naar Belgie dus.
En dan nu over naar het fotodagboek van Swientie & Juffrouw Loes:
Maandag 16 juni 2008
De Dag van De Sprookjesachtige Zondagmiddag...
De workshop van gistermiddag was een wonderbaarlijke. Bijna 8 mensen wilden op het laatste moment toch liever op een andere dag komen. Dat leverde dus een klein groepje deelnemers op: 6 volwassenen en 2 kinderen.
En het werd me toch een middag! Om te beginnen was het jongste mannetje Fin (4 jaar) net zo groot als Arie Bombarie. Hij en zijn broertje Noah hadden totaal - maar dan ook totaal - geen angst voor welke Bofkont hier dan ook. Zo'n totale onbevangenheid had ik eerder nog niet gezien.
Arie Bombarie had dat als eerste door en was niet meer bij ze weg te slaan. Dus ontwikkelden ze met z'n 3-tjes de Ganzenpas: Een hardloopwedstrijdje met Arie Bombarie. Zij aan zij draafden ze op het pad door het weiland heen. Dat kopje van Arie Bombarie!
Het genoot er met volle teugen van en sloot naadloos op zijn 2 vriendjes aan. Het deed me denken aan een Zweedse kinderfilm. Het vanzelfsprekende contact tussen 2 kinderen en een eigenwijze gans. Die drie hadden even een heel eigen universum geschapen. Ik denk dat Arie Bombarie zich zelden meer verbonden met mensen heeft gevoeld.
Magisch!
Maar dat niet alleen. Juffrouw Loes & Swientie hebben ons de hele middag vergezeld. Ze renden met ons mee en als ze even afgeleid werden door iets spannends onderweg, en wij al weer een stukje verderop waren, stormden ze met volle vaart weer op ons af.
Tot ik heel in de verte Vader Zwaan zag zwemmen. Ik ben Moeder Zwaan en haar 5 kleintjes een poosje terug voor het laatst tegengekomen tijdens een brainstormwandeling. Ze zijn kennelijk verhuisd richting Amstel. De moeite waard dus om polshoogte te nemen of we een glimp van de zwaantjes konden opvangen.
En daar gingen we. Op zoek naar Familie Zwaan. We struinden door het hoge sappige gras met Juffrouw Loes, Swientie en Arie Bombarie in ons kielzog. Maar het leek of Vader Zwaan steeds verder weg zat. Iedere keer zagen we in de verte een wit kopje tussen het groene gras opduiken, maar hoe ver dat was bleef onduidelijk. Niks erg. De zon scheen hoog aan de hemel, de lucht was woest blauw, de haasjes renden door de velden, dus waar kon je beter zijn dan in die weidse prachtige polder?
Daar lag een plank over de sloot. Niemand wist of die ons zou kunnen dragen, maar de 2 leuke mannetjes stonden al aan de overkant. De een na de ander liep er over heen. Arie Bombarie liet zich in het water zakken en zwom naar ons toe. Toen Juffouw Loes en Swientie. Ze draafden vertwijfeld op en neer langs de slootkant. Ze wilden bij ons zijn, maar hoe moest dat nu?
Toen gebeurde het. Juffrouw Loes dacht nu of nooit. Met omhoogstaande rughaartjes (ze vond het dus loeispannend) trippelde ze de smalle plank op en liep in een feilloos rechte lijn over de smalle plank op ons af. Ik hield m'n adem in. Swientie volgde haar onmiddellijk. EN IK HAD GEEN VIDEOCAMERA BIJ ME!!!
Wat een wijffies! Wat een moment! Gelukkig heb ik snel nog wat foto's kunnen nemen. Nou die 2 kunnen dus zo bij het circus, zoveel is duidelijk. Vader Zwaan bleek alleen te zijn, dus de kleintjes hebben we niet meer gezien, maar de Biggen-act was al meer dan voldoende. Mooier had het toch niet meer kunnen worden.
Terug ging het anders. Juffrouw Loes sprong pardoes het water in en zwom naar de overkant. Swientie aarzelde. Daar kwam bij dat Arie Bombarie stinkend jaloers was op het biggensucces en Swientie er van langs wilde geven. Toen heeft Dennis haar opgepakt en samen bereikten ze de overkant.
Terug op het erf wachtte ons nog een grote verrassing. Een van de deelnemers bleek een meisje te zijn dat Lamme Zus vanaf haar geboorte had meegemaakt. Een vrijwilligster van de kinderboerderij dus waar Lamme Zus vandaan komt. Zij kon ons haarfijn uit de doeken doen hoe Lamme Zus haar lidtekens opgelopen heeft.
Het is een treurige samenloop van omstandigheden geweest. Het komt er in grote lijnen op neer dat de moeder van Lamme Zus vlak na haar geboorte op haar is gaan staan. En daarna nog een paar keer. Dat verklaart al die gemene lidtekens. Dierenarts Peter Klaver kon het niet anders verklaren dan dat ze door haar moeder 'gegrepen' zou zijn, maar het blijkt dus nog tragischer te zijn, want dit is per ongeluk gebeurd.
Voor de Lamme Zus Fans zal ik aanstaande zaterdag op de Knuffeldag het uitgebreide verhaal uit de doeken doen. Dit meisje was en is in ieder geval nog steeds erg met Lamme Zus begaan en heeft haar gister ook geadopteerd. En Lamme Zus heeft genoten van zoveel aandacht.
Er zat veel liefde in de lucht gister. Zowel van de mensen naar de dieren toe, en vice versa, als bij de beesten onderling. In het weiland hadden we de buurstier al met een 'getrokken pistool' aangetroffen. Toen de bestijging toch niet z'n uiteindelijke beslag kreeg, werden de rollen omgedraaid en sprong de koe boven op de stier.
Maar bij de Familie Bofkont konden ze er ook wat van. Miss Piggy is zo berig als een deur en er was de hele dag al sprake geweest van een geheimzinnig triootje tussen haar, Opaatje en Repelsteeltje. Maar aan het eind van de middag nam Brutus het voortouw. Hij maakte Miss Piggy het hof dat het een aard had en trakteerde ons daarmee op een prachtig schouwspel.
En ineens was het al 7 uur. Iedereen was de tijd totaal vergeten. Met zichtbare tegenzin kwamen we overeind uit het stro. Een laatse aai. Een laatste knuffel. "Veel leuker dan de dierentuin", werd er gezegd. "Alle verwachtingen overtroffen," bedankte een ander.
Swientie was moe en wilde gaan slapen. Logisch. Ze is nog maar een baby. Juffrouw Loes deed nog een laatste poging om het lekkers van de tafel te jatten en toen ging iedereen weer op huis aan. Een middag om nooit te vergeten.
De volgende Familie Bofkont Workshop is op ZATERDAG 28 juni van 15.00 - 18.00 uur.
En dan nu het dagelijkse fotoboek van Swientie & Juffrouw Loes:
Zondag 15 juni 2008
De Dag van Levenskunstenaars & Pensioenpraat...
Wat is het toch heerlijk om met mensen te werken die iets van hun leven willen maken. Gister weer een fantastische brainstormwandeling met een man (33) die iets anders wil met werk en dus leven.
Ik ben er van overtuigd dat veel meer mensen zo'n wens hebben, maar niet weten hoe ze dat vorm moeten geven. Daarbij komt - en dat is praktisch altijd het geval - dat het lastig is om je te ontworstelen aan de verwachtingen van je omgeving. Als je al iets van je droom prijsgeeft, beginnen de mensen om je heen te roepen over risico's, hypotheken en pensioenregelingen.
Dat schaar ik altijd onder het hoofdstuk Pensioenpraat. En natuurlijk moet dat wel besproken worden, want je kunt iemand niet zonder vangnet in het diepe laten springen. Maar heel vaak blijkt dat die angst bij de afzenders hoort, omdat het heel eng is om te zien dat iemand de regie over zijn eigen leven gaat nemen, terwijl je dat zelf diep in je hart ook zo graag zou willen...
Maar deze man liet zich niet gek maken en had heel goed begrepen dat als je er iets van maken wilt, je dat dan ook gewoon moet doen. (zijn nog jonge moeder had kortgeleden te horen gekregen dat ze ongeneeslijk ziek is). "Het kan zomaar voorbij zijn," zei hij. "Voor je het weet is je tijd om".
Dus zijn we begonnen om de eerste stap van zijn plan vorm te geven. Hij was er zichtbaar verguld mee met zulke nieuwe, spannende vooruitzichten. Het werd een zinvolle middag. "Het leven heeft geen zin, maar je moet er zin in hebben", zoiets zei Remco Campert. En hoe waar dat is.
Wie geen enkele moeite hebben met het vormgeven van eigen leven zijn de varkens. Het viel mijn brainstormer op hoe kalm de Bofkonten zijn en zo volkomen hun eigen gang gaan. "En jij laat ze ook zo met rust." Dat klopt. Ik laat ze altijd met rust. Zit niet de hele dag aan ze te friemelen, heb alleen fysiek contact met ze als ze zelf naar me toe komen. Zo liepen we terug het erf over en passeerden Aagje, die in een hoek van een koele ruimte lag te rusten. Ze stond op en liep ons achterna. Toen mijn brainstormer zich naar haar omdraaide, ging ze aan z'n voeten liggen.
Zo rustig als dat ging, zo dynamisch was de sessie begonnen. Ik had een lekkere appeltaart als welkom klaar gezet. Toen ik naar het hek liep om mijn gast te ontvangen, hoorde ik achter me een daverende klap. De taart lag op de grond, mijn een na laatste taartbord in scherven. Juffrouw Loes weet wel wat ze wil. Die hoeft niet met mij de polder in. Ruikt ze appeltaart, dan zorgt ze wel dat ze die te pakken krijgt. Direct vormgeven aan wensen en verlangens, laat Juffrouw Loes maar schuiven...
PS
Zaterdag 21 juni is er weer een Knuffeldag.
De Knuffelpasjes en uitnodigingen gaan morgen de deur uit en liggen dus dinsdagochtend bij de Varkensknuffelaars op de mat.
En dan nu over naar het fotodagboek van Swientie & Juffrouw Loes:
Zaterdag 14 juni 2008
De Dag van Het Compromis
Het gekift van de 2 jongedames Juffrouw Loes en Swientie is de wereld nog niet uit. Juffrouw Loes wil per se als eerste met haar dagelijkse fotodagboek op de weblog. Het liep zo hoog op dat er gister zelfs niks van gekomen is. Ik wilde het eerst voor eens en altijd goed oplossen.
Nu zijn we uitgekomen op een compromis.
Ze gaan iedere dag samen op de foto en het wordt vanaf heden dus het dagelijkse fotodagboek van Swientie & Juffrouw Loes. En voordat daar weer gedonder over komt, wie als eerste genoemd gaat worden, het wordt Swientie & Juffrouw Loes en niet Juffrouw Loes & Swientie. Punt uit. Swientie vindt dat ze genoeg water bij de wijn gedaan heeft. Gelijk heeft ze.
Het radiopraatje gister met de Rijdende Reporter over de vloer was weer even dynamisch als altijd. Volgende maand komt hij weer, op 11 juli. Dan is de Rijdende Reporter jarig en maken we er een mooie Feestvarkens-uitzending van. Radio maken blijft toch mijn favoriet boven televisie.
Hoewel, aanstaande dinsdag ga ik naar Belgie voor TV opnames en daar verheug ik me toch ook op. Morgen meer daarover.
En dan nu het fotodagboek van Swientie & Juffrouw Loes.
Vrijdag 13 juni 2008
De Dag van De Knuffelvarkens Op De Radio...
Zometeen komt Bart Breukel van Radio Noord-Holland hier weer. Dat is al weer een poosje terug, dus er valt veel te vertellen. Tussen 9.30 en 10.00 uur ergens in de uitzending: De Rijdende Reporter! Het lijkt me leuk om hem aan een Knuffelvarken te koppelen en welke dat dan wordt...
Ik denk dat we maar lekker bij Knor & Knorrie gaan zitten, want het is buiten niks lekker. Bovendien zijn we dan ook zichtbaar voor de webcam, zodat het dan ook een beetje televisie wordt. Nou ja, wat daar dan voor door gaat...
Als het me lukt - want het is altijd volstrekt chaotisch met Bart over de vloer-, wil ik ook nog melden dat er 2 Noord-Hollandse hangbuikzwijntjes zeer dringend op zoek zijn naar een nieuw thuis. Ik kreeg een aanvraag of ze hier konden wonen. Dat gaat natuurlijk niet, maar me inzetten en bemiddelen doe ik altijd en heel handig dat ik nu net op de Noord-Hollandse radio kom.
En als dat allemaal achter de rug is, komt er vanmiddag nog een hele club van de belasting. Help! Nee, valt reuze mee. Heeft niks te maken met vrijdag de 13e. Ze komen op bezoek bij Familie Bofkont voor een teamuitje. Dus dat wordt vast wel leuk.
Vanmiddag volgen de fotodagboeken van Swientie & Juffrouw Loes.
En dan nu de oproep vanuit Heerhugowaard:
Hallo,
Ik roep jullie hulp in om een goede herhuisvesting voor mijn twee
minivarkentjes te realiseren. Ik heb al van alles geprobeerd de
afgelopen maanden. Mijn hele netwerk in en rond Heerhugowaard
ingeschakeld,bij de dierenartsen een kaartje neer gehangen, een
bemiddelaar voor huisvesting van dieren in kinderboerderijen (uit
Heiloo) tevergeefs ingeschakeld etc,
Alleen marktplaats.nl durf ik niet aan omdat ik niet weet of het dan
wel goed komt met mijn varkentjes.
Ze leven nu bij een particulier boerderijtje wat nu nog van mij is,
maar wat per 1 juli verkocht is ivm echtscheiding. De nieuwe
eigenaars willen de varkentjes niet.
De tijd dringt nu en ik weet me geen raad meer.
Het zijn gezonde levendige varkentjes van ruim 8 jaar oud. Zeugjes,
niet gesteriliseerd. Ze zijn tot nu toe 2x per jaar onder controle
geweest bij de dierenarts en hebben periodiek hun injecties tegen
wormen etc. gehad.
Ze zijn gewend andere dieren om zich heen te hebben (katten, eenden,
geitjes) evenals mensen en kinderen.
Alstublieft, kunt u mij helpen?
Ik voeg een foto bij zodat jullie ook een beeld van hen hebben. Ze
heten Pekkie (de zwarte) en Babe (de bonte).
Donderdag 12 juni 2008
De Dag van Heerlijk Werk & Geschenken Toe...
Gister een geweldige Brainstormwandeling gemaakt met een leuke man (www.lsltn.nl) in prachtig weer. Na afloop kreeg ik ook nog een cadeautje van hem: 'Leve de Vrijheid!'
Gooi je horloge weg!
Dood aan het winkelen!
Verbrijzel de ketenen van angst!
Vergeet pensioen!
Lof der melancholie!
Hou op met zeuren!
Negeer de overheid!
Stop met werken!
Begin met leven!
Om maar een paar hoofdstukken te noemen. Geschreven door journalist Tom Hodgkinson (1968), oprichter van The Idler (www.idler.co.uk) oftewel de Lanterfant. Een vrolijkmakend boek dat aanspoort tot een anarchistische levenstijl, gebaseerd op geluk en niet op consumeren. Doet me erg denken aan de jaren 70 (make love not war) en de Club van Rome. De tijd is weer rijp voor een revival. Terug naar af. Eigen groenten verbouwen, minder werken, meer plezier maken en natuurlijk anti carriere. En wat de CLub van Rome in de jaren 70 was (als dit zo doorgaat, gaat de wereld naar z'n malle moer) is nu Al Gore met The Incovenient Truth.
Als ik het allemaal zo lees, doe ik het zo slecht nog niet en zit ik on top van de tijdgeest. Want wie heeft er nu heerlijker werk dan een brainstormwandeling met je klanten in de polder, terwijl je interessante coachingsgesprekken voert, na afloop de biggen op je schoot ploffen en je ook nog geschenken toe krijgt?
Daarna kwam Dierendokter Peter Klaver langs met een paar studenten van de Silverlinde in z'n kielzog. Die hadden ook een moord-ochtend achter de rug. Ze kwamen van een circus, waar Peter een paar pasgeboren tijgerwelpjes had gevaccineerd en ontwormd. De Silverlinde-ladies lieten trots de foto's zien. Daar stonden ze met de snoezige welpjes in hun armen. We zijn nog teruggereden omdat ik dat natuurlijk ook wou, maar de welpjes lagen alweer bij de moeder. Volgende keer mag ik mee. Wel zijn we nog even het circusterrein over gelopen en hebben bij de lievelingsdieren van Peter gekeken: Kamelen. Hij valt op ijsberen, penguins en kamelen.
En toen naar de slager, naar zijn nieuwe big. Ik heb m'n ogen uitgekeken. Staat me daar toch een big van amper 3 maanden, maar nu al een tank. O, o, o, wat moet dat worden. Dat beestje gaat straks helemaal uit z'n voegen groeien. Zo'n joekel heeft de slager nog nooit gehad. Brutus en Zeeman zullen straks in de schaduw staan van deze bodybuilder. Hij heeft nog geen naam (daar loopt een prijsvraag over), maar ik heb hem Tijger genoemd. Hij zou niet misstaan naast de welpjes en hun moeder. Dit varkentje heeft tijgervlekken. Er zitten zo te zien wel 3 rassen in. Duroc, Pietrain en Yorkshire. Oftewel een kruising tussen Madame Duroc, Babybig en Aagje.
Tijger is vakkundig door Peter ontmand in de worstenmakerij. Bizar. De big op tafel, met de geurige worsten op de achtergrond. Toen alles klaar was, kreeg Peter een biertje en grote stukken warme rookworst met mosterd. Ik vroeg een glas water en kreeg er een schaaltje druiven bij, hahaha. Toen we weggingen was Tijger nog niet bijgekomen uit de narcose, maar we hebben hem lekker warm ingepakt in het stro.
Straks ga ik even bellen hoe het met hem gaat. "Ga maar vast voor hem sparen!" riep de slager lachend. Ik moest meteen aan het enorme spaarvarken denken dat ik laatst cadeau kreeg, maar verdrong de gedachte onmiddellijk. Maar Tijgertje zit in mijn hoofd. Er is iets met hem. Hij maakte geen gelukkige indruk op me. Eenzaam. Narrig. Niet goed z'n vel. Kan natuurlijk zijn omdat hij honger had. Hij moest nuchter zijn voor de operatie. Maar toch.
Toen ik thuiskwam, stond er een prachtige fruitmand in het gras. Voor Knor van zijn grote Varkensvriendin Erin. Wat is Knor verwend met mooie kaarten, mails, en warme aandacht van zijn Mensenvrienden. Ik wilde meteen wel rechtsomkeert gaan om Tijger op te halen en hem mee te laten delen in het grote varkensgeluk op Het Beloofde Varkensland. Maar dan koopt de slager weer een nieuwe big om vet te mesten. En zo zal het alsmaar doorgaan.
En nu iets heel bijzonders:
Vannacht droomde ik dat Juffrouw Loes laarsjes wilde hebben en dat ik een advertentie had geplaatst voor een kunstenaar die dat voor haar kon maken. Vier mooie laarsjes voor Juffrouw Loes. En niet alleen voor haar. Want toen Swientie er lucht van kreeg, wilde zij ze natuurlijk ook. Acht laarsjes dus. Met hoge hakjes, want zo wilde Jufrouw Loes ze hebben.
Lees ik vanochtend op Dierennieuws het volgende! Nou ja!
Pig in Boots: The world's only porker who is afraid of mud
You can't get much happier than a pig in muck, or so we are told.
But when this little piggy arrived in the farmyard she showed a marked reluctance to get her trotters dirty.
While her six brothers and sisters messed around in the mire, she stayed on the edge shaking. It is thought she might have mysophobia - a fear of dirt.
Owners Debbie and Andrew Keeble were at a loss, until they remembered the four miniature wellies used as pen and pencil holders in their office. They slipped them on the piglet's feet - and into the mud she happily ploughed.
Now she runs over to Mr Keeble so he can put them on for her in the morning.
Ja Ja.
En gij geleuft 't!
Gewoon een slimme varkensboer, die dit verhaal de wereld in stuurt om meer varkensvlees te kunnen verkopen. Zo te zien zijn de pootjes van dit biggetje vastgeplakt in de laarsjes. Kijk maar eens naar dat verschrikte kopje en hoe het er als een speer vandoor gaat...
Nee boer, daar trap ik niet in.
Misselijk om zo dieren te misbruiken voor PR.
Verzin iets origineels dat ook de dieren recht doet.
Maar die droom over de laarsjes van Juffrouw Loes & Swientie is wel heel frappant!
En dan nu over naar de Fotodagboeken van Swientie en Juffrouw Loes:
De foto's van de workshops van 31 mei en 1 juni staan on-line
Woensdag 11 juni 2008
De Dag van De Goeie Ouwe Tijd...
De Heksenketel moet nog even op zich laten wachten.
Druk, druk, druk.
Allemaal klussen met ondernemers.
De laatste gisteravond, tot heel laat. Er zat een man bij, die mij 20 (!) jaar geleden een presentatie-workshop zag geven op de Erasmus Universiteit. Hij wist alles nog. Vooral mijn enthousiasme herinnerde hij zich heel goed en in welke auto ik reed, hahaha. Nu zat hij op een strobaal temidden van andere ondernemers en ging de avond over Passie & Presentatie.
Straks met een ondernemer de polder in voor een Brainstormwandeling.
Daarna komt dierendokter Peter Klaver met een delegatie van de Silverlinde (natuurgeneeskunde opleiding) voor een bezoek aan Het Beloofde Varkensland.
En daarna reizen Peter, Dennis en ik af naar de slager.
De slager heeft een nieuwe big aangeschaft. Het is gelukt om hem deze keer af te laten zien van gratis castratie bij de boer. Iedereen weet wat dat arme beertje dan had moeten doorstaan... Dit kereltje gaat vanmiddag onder VOLLEDIGE NARCOSE ontmand worden. Hij zal daar niks van merken en als hij wakker wordt is alles al voorbij.
Tussen de drukke bedrijven door probeer ik af en toe nog even languit in het geurige gras te liggen. Dat lukt soms. Ik was even met Juffrouw Loes en Swientie het weiland in gegaan. Lang mochten zij niet blijven, want daar kwam Arie Bombarie al aan...
En net als 6 jaar geleden, toen ik dagelijks met dat kleine ganzenkuikentje in het hoge gras lag, ging hij weer aan m'n voeten liggen. Precies als toen. Door m'n oogharen heen zag ik hem genieten. He he eindelijk, zag ik hem denken. Ik heb haar weer voor me alleen. Even genieten van de goeie ouwe tijd...
En dan nu de fotodagboeken van Swientie en Juffrouw Loes:
Dinsdag 10 juni 2008 - 18.00 uur
De Dag van De Heksenkring...
Even heel snel, want ik heb zo een avondklus.
Dat radio-optreden van gister krijgt een staart.
Volgende week weer, maar dan in mijn hoedanigheid van 'Heks'.
Er zijn dan 3 heksen in de uitzending en ik ben uitgenodigd als 4e heks, vanwege mijn instinct, mijn leven met de beesten en vanwege The Secret.
Enfin, het hele verhaal volgt morgen wel.
Nu snel over naar de fotodagboeken van Swientie en Juffrouw Loes:
Maandag 9 juni 2008
De Dag van De Radio & Juffrouw Loes...
Moet ik al zo haasten, want ik moet zometeen naar de radiostudio,
hebben Juffrouw Loes & Swientie me toch een ruzie!
Dat moest natuurlijk eerst uitgepraat worden.
Blijkt dat Juffrouw Loes het geen stijl vindt dat Swientie een eigen fotodagboek heeft en zij niet. 'En ik was hier al veel eerder dan die stomme roze big!'
Juffrouw Loes heeft een punt. Hoewel het weer veel meer werk is,
heeft zij ook recht op een eigen fotodagboek.
Een goed moment om te beginnen, want ze is bijna haar oranje streepjes (schutkleur) kwijt. Juffrouw Loes ontwikkelt zich van hommel naar een gracieuze donkere schoonheid. En dat mag best gezien worden.
Eerst nog een foto uit haar babytijd. Wat was ze toen nog klein!
En nu moet ik er als een speer vandoor.
Van 9.30 uur tot 13.00 uur ben ik op de radio.
Alles vertellen over de Familie Bofkont...
En dan nu over naar de fotodagboeken van Swientie en Juffrouw Loes:
Zaterdag 7 juni en Zondag 8 juni 2008
De Dagen van Druk Maar Dat Is De Moeite Waard...
Zaterdag 7 juni was kennelijk een gewilde datum.
De eerste Bruid stond op om 11.00 uur al op de stoep met haar vriendinnen. Daarna een jarig Feestvarken met haar gasten en 's avonds nog een Bruid met aanhang.
Het waren stuk voor stuk geweldige bijeenkomsten. Allemaal gelukkige mensen. Iedereen was zo blij om bij de Bofkonten te zijn. Iemand van de avondgroep merkte op dat ik de Familie Bofkont verhalen zo vol vuur vertel, alsof ik dat voor de eerste keer in m'n leven doe, en niet voor de 1000-ste keer.
Zo hoort het ook. Al is het de 10.000ste groep, voor iedere nieuwe groep is het de 1-ste keer. Dat is nog steeds mijn theater-achtergrond. Die discipline blijft. Iedere besloten groep heeft de aandacht dan ook exclusief, ik organiseer het zo, dat ze elkaar niet zien aankomen of vertrekken. Daarbij komt dat het me geen enkele moeite kost om die energie op peil te houden. De Bofkonten hebben nu eenmaal mijn hart gestolen, en waar het hart vol van is...
Corrie van Gorp was er ook bij. Zij heeft geen heimwee meer naar Meneer en Mevrouw De Bok, vertelde ze. Ik wel. Die act van haar en Andre van Duin, als ik er alleen al aan denk kan ik me nog steeds tranen lachen. Wat waren die 2 goed!
Kortom, het waren 3 geweldige workshops. Vanaf 's ochtends 5 uur in touw tot 's avonds 10.00 uur, maar het was de moeite meer dan waard.
Gelukkig gaat het heel goed met Knor, dus dat is een hele zorg minder. Hij krijgt veel bezoek. Alle Bofkonten komen regelmatig even buurten.
Lamme Zus had van de week ook goede zin. Na overleg met Dierendokter Peter krijgt ze nu een poosje pijnstillers en Sasha's Blend om te kijken of dat verschil uitmaakt. Of dat zo snel al aansloeg weet ik niet, maar ze lag zowaar in de zon. Ze is dus naar buiten gehinkepinkt. Een goed teken, heerlijk genieten van het mooie weer.
Swientie en Juffrouw Loes zijn inmiddels onafscheidelijk. Juffrouw Loes is zichtbaar blij met zo'n vriendin van min of meer haar eigen generatie. En Swientie heeft veel aan haar. Ze laat zich lekker op sleeptouw nemen en volgt Juffrouw Loes in bijna alles. Die 2 boffen maar met elkaar. Een mooi stel. Iedereen smelt voor ze.
Over maar weer naar het fotodagboek van Swientie:
Vrijdag 6 juni 2008
De Dag van de Trouwe Knorrie...
Het gaat een stuk beter met Knor.
Hij ligt - slaapt - staat af en toe op - slaapt - eet wat - slaapt - drinkt wat - slaapt - en heeft al geplast. Alles nog heel voorzichtig aan dus, maar het gaat de goede kant op.
Slaap is op dit moment zijn grootste vriend. Zijn pillen - antibiotica en pijnstillers gaan er ook goed in. (tip voor andere varkenshoeders: de pillen blijven plakken in een boterham met pindakaas en ik ken geen varken dat daar niet van houdt).
Juffrouw Loes en Swientie zijn vanochtend zelfs al even op bezoek geweest.
En dan Knorrie! Hoewel ze het heerlijk vindt dat ze weer naar buiten mag, houdt ze Knor zo veel mogelijk gezelschap. Dat ze niet tegen hem aan mag liggen (te gevaarlijk, want dan gaat ze aan z'n buikwond liggen klooien), dat vindt ze maar gek. Nu ligt ze tegen het hekje aan, zo dicht mogelijk bij Knor. Het is aandoenlijk om die twee zo te zien.
Over een paar weken ziet het er allemaal gelukkig weer heel anders uit. Misschien mag Knor ook eerder naar buiten dan de voorgeschreven 5 weken huisarrest. Dokter Peter vermoedt dat zijn laatste bal onvruchtbaar was. Maar helemaal zeker weten doet ie dat niet.
Enfin, Knor moet eerst aansterken en dan zien we wel weer verder hoe we dat gaan oplossen. Komt tijd, komt raad.
En dan nu weer naar het fotodagboek van Swientie:
Donderdag 5 juni 2008
De Dag van Zelfs Knorrie Mocht Niet Meer Smakken...
Knor had het zwaar. Heel zwaar. Het slimme mannetje wist meteen hoe laat het was (het was immers de tweede keer) en hij verdomde het om zich te laten prikken. De ene na de andere poging mislukte. Peter kon de ene na de andere kromme naald weggooien.
Met gevolg dat Knor achter een schot klem gezet moest worden. Dat schot werd door Peter, Jaro en Dennis tegengehouden. Maar ook daaruit wist Knor te ontkomen. Alles bij elkaar leverde zoveel stress op, dat de narcose maar half aansloeg. Dat bleek bij de eerste incisie...
Wachten. Snijden. Bijspuiten. Wachten. Snijden. Bijspuiten. Wachten. Snijden. Bijspuiten. Er kwam geen eind aan. Knor weegt 55 kilo en heeft voor een varken van meer dan 140 kilo narcose moeten krijgen.
Toen varkens-chirurg Peter op strenge toon van iedereen opperste concentratie eiste, dat wil zeggen alles en iedereen moest zijn adem inhouden, niets of niemand mocht zich nog verroeren, en zelfs Knorrie niet meer mocht smakken, wist ik dat het er om spande.
En toen Knor's waarden (hartslag en zuurstof percentage in het bloed) flink terugvielen en Dennis en Peter hem longmassage moesten toedienen, hebben we de webcam uitgezet en heb ik 1000 schietgebedjes gedaan. Ik klampte me vast aan het feit dat Knor, vlak voor ie onder het mes ging, nog geadopteerd was door 2 meisjes, Maxime en Nikki. 'Kom Knor, hier blijven! Je moet die leuke meisjes nog ontvangen!'
Knor's binnenbal zat gelukkig op de plek waar we hem ook tijdens de echoscopie op de monitor zagen zitten. Pas toen die eruit was en Peter aan de laatste hechtingen begon, durfden we weer voorzichtig adem te halen. De operatie was gelukt. Nu moest de patient weer tot leven komen...
Intussen bleek zich op het erf een heel ander avontuur af te spelen:
Knorrie kon eindelijk weer eens naar buiten. Ze was de hoek nog niet om, of daar kwam Tantetje het pad oplopen met iets heel groots in haar bek.
Een jong haasje. Het kopje was er al af. Ze legde hem even neer en Knorrie zag haar kans onmiddellijk schoon. Een feestmaal! Tantetje des duivels. Daar ging haar buit. Maar daar kwam Juffrouw Loes al aan. En toen kon Knorrie alles weer inleveren...
Ondertussen zat Boy George alles van achter het stalraampje te bekijken. 'Waar maken jullie je toch druk om' zag je hem denken. 'Knor heeft de operatie overleefd. Dat is toch veel belangrijker dan gekift om een dode haas!'
Ik ben een poosje bij Knor gaan liggen, overwoog bij hem te slapen, maar ik had al zo'n rare korte nacht achter de rug. Hij lag lekker onder de warmtelamp en alles zag er goed uit. Hij ademde en bewoog af en toe een beetje. Vanochtend heeft hij heel voorzichtig wat gegeten, maar Knor behoort nog niet helemaal tot het land der levenden. Hij is nog zo suf als wat. Maar dat geeft niet. Het zal lang duren voor die narcose zijn varkenslijf weer uit is. Maar zover ik het nu kan zien, komt ie er weer helemaal bovenop.
En Juffrouw Loes heeft blijkbaar met haar haasje de smaak te pakken gekregen van een vrij varkensleven. Ze is tot diep in de nacht buiten gebleven. Swientie lag allang in m'n bed, maar waar was Juffrouw Loes toch? Op mijn roepen gaf ze geen gehoor. Ik ben maar eens gaan kijken en vond haar diep onder het stro bij Zeeman. Ze had niks geen zin om mee naar huis te gaan. Wat nu weer? Zouden Juffrouw Loes en Zeeman?... We zullen het spoedig weten. Morgen meer over de (hachelijke) avonturen van Familie Bofkont...
Met grote dank aan Peter, Dennis en Jaro!
(Dennis blijkt perfecte narcose-injecties te kunnen geven in de fijne adertjes van een varkens-oor en Jaro is de perfecte aanreiker van operatiematerialen. Dat is ook een kunst, want alles moet steriel blijven en voor je weet hebt je iets aangeraakt. Lijkt makkelijk, maar is veel moeilijker dan je denkt).
En dan nu eindelijk over naar het Fotodagboek van Swientie:
Woensdag 4 juni 2008
De Dag van Knor & Kippie
Vanmiddag is het zover.
Om 14.00 uur wordt Knor genarcotiseerd, we maken een scan, gaan op zoek naar de geheimzinnige binnenbal en hopelijk vinden we die. En als niet, dan moet Peter Knor's buik toch hoe dan ook openmaken.
Arme Knor. Hij heeft niet mogen eten vanochtend en dat is zo'n straf voor een varken, niet mogen eten. Knorrie trouwens ook niet, want het is onmogelijk haar eten te geven, met Knor in dezelfde ruimte. Gedwongen solidariteit dus. Vannacht om 3.00 uur heb ik ze nog een extra portie voer gebracht, later kon niet meer, want Knor moet nuchter zijn.
De operatie begint dus om 14.00 uur en is te volgen via de webcam. En als Knor weer bijkomt, zal hij merken dat hij niet meer samenwoont met Knorrie en dat zij z'n buurvrouw is geworden. Ook dat nog.
Ik moet ze wel scheiden, want Knorrie kan ieder moment berig worden.
Ze heeft er nu zo'n beetje de leeftijd voor. En kleintjes van Knor & Knorrie zou reuze leuk zijn natuurlijk, maar toch maar liever niet... (Knor blijft nog 5 weken vruchtbaar na de operatie)
Bovendien, 5 weken gedwongen huisarrest voor Knorrie is genoeg geweest. Nu Knor dus nog 5 extra weken binnen moet blijven, kan zij daar niet nog eens de dupe van worden. Er zijn grenzen in een varkensleven.
De hoop is nu op Swientie gevestigd. Als Knor haar accepteert, dan kan zij samen met Juffrouw Loes bij Knor gaan slapen en heeft hij in ieder geval 's nachts leuk gezelschap.
Nu Kippie. Dat slimme kippenwijffie heeft het 'em weer geflikt. Vanochtend zat ze trots breeduit op het erf. Ik zag het meteen. Daar zitten kuikentjes onder. En ja hoor, 5 prachtige beestjes.
Ze had een geheim nestje gemaakt in de akker aan de overkant van de dijk. Na veel speur- en spionnenwerk was ik daar achter gekomen. 's Ochtends kwam ze altijd even eten en daarna ging ze er snel weer vandoor.
Gister ben ik nog wezen kijken. Ik zag bijna niks, maar ze zat helemaal verstopt, met zo'n vastberaden koppie op haar eieren te broeden. Je moet wel een monster zijn om dat moedwillig te verijdelen. Dat had natuurlijk eigenlijk wel gemoeten, want straks lopen er weer meer kippies rond, die ook weer overal geheime nestjes gaan maken. Zo kom ik nooit van m'n hanenasiel af.
Maar ik kon het niet. En gisternacht moeten de kleintjes dus geboren zijn. Die hebben dus al een hele reis achter de rug op die kleine trippelpootjes. Over de akker, de wildbegroeide bermen, het dijkje over hun moeder achterna, helemaal naar Het Beloofde Varkensland.
5 eitjes zijn niet uitgekomen. Dat scheelt gelukkig weer. En nu loopt er hier een gelukkig gezinnetje rond te stappen en alle haantjes willen vadertje spelen. Ze wisselen elkaar om toerbeurt af en doen allemaal reuze hun best om Vader van het Jaar te worden. Kippie kijkt minzaam toe. Haar kan niks gebeuren. Voorlopig is zij de Koningin van Het Beloofde Varkensland...
En dan nu het Fotodagboek van Swientie:
Dinsdag 3 juni 2008
De Dag van Brutus, Zeeman En Cassatie...
Vandaag 3 juni. Spannende dag. Er komt een uitspraak op de cassatieschriftuur, die eind 2006 is ingediend door Gerard Spong wat betreft de oormerkenkwestie van Familie Bofkont. Duimen dus allemaal op een goede afloop...
Ik kreeg een foto opgestuurd van een schilderij. Daar loopt Brutus langs de vloedlijn achter de slager aan. Nellie Zwetsloot, het nichtje van de slager heeft dit geschilderd op een doek van 40 x 120 cm, naar een foto die destijds in de krant stond. Mooi gedaan! Brutus was toen duidelijk nog een stuk jonger, nog lang zo groot niet als hij nu is.
Gister heb ik beide 'Slagersjongens' eindelijk samen op de foto gekregen. Brutus en Zeeman. Ze lagen naast elkaar onder de hooikap. Onwetend van het feit dat ze allebei bij dezelfde slager hebben gewoond en beiden op het nippertje van de slacht zijn gered. Waarom zouden ze ook? Ze lagen te genieten van het warme weer, en dat lijkt me meer dan genoeg voor een tevreden varkensleven.
O ja en Knor heeft de ruit van de openslaande deur eruit gebeukt. Hij is het binnen zitten meer dan zat. Gelijk heeft hij. Afgelopen woensdag zat zijn huisarrest er officieel op. Na 5 weken had hij de wijde varkenswereld weer in gekund. Ware het niet dat...
Knor blijkt nu toch nog een bal te hebben, ergens diep verborgen in zijn buik. Aanstaande woensdag wordt hij opnieuw geopereerd. Dat wordt een zware buikoperatie. En daarna moet hij weer 5 weken binnen bljven. Arme Knor.
Eerst die operatie maar eens achter de rug. Ik zal blij zijn als het donderdag is.
En dan nu weer over naar het Fotodagboek van Swientie:
Maandag 2 juni 2008
De Dag van Uitbrekers, Inbrekers en Afbrekers...
;)
DE UITBREKER - Harry
Dat alle varkens uitbrekers zijn, is bekend.
Het kleinste gaatje, een slordig bevestigd stukje gaas, of een nieuw, maar te licht hekwerk, maakt niet uit, ze slopen het en gaan eens een kijkje nemen bij de buren.
Harry - een gedumpt hangbuikzwijn dat al een jaar aan de rand van Zwolle liep te zwerven - werd met bruut geweld overmeesterd door de politie. Werkelijk verschrikkelijk en volstrekt overbodig. Slecht vangwerk door leken (ik zag het filmpje op het Jeugd-Journaal en het was stuitend).
Harry werd naar een Kinderboerderij gebracht, maar brak uit.
Hij wilde terug naar 'zijn' paardenmanege, zwom door de sloot en was blij weer bij zijn paardenvrienden terug te zijn.
Opnieuw werd hij in z'n kraag gevat. Opnieuw brak hij uit, dat ging zo nog een poosje door. Uiteindelijk kwam hij terecht bij een fokker, kreeg eten en een onderkomen. Ik werd gebeld door een verontruste dame of ik Harry kon opnemen, maar bood haar mijn raad en daad aan ter ondersteuning en bemiddeling voor een nieuw, blijvend thuis voor dit geweldige, karaktervolle best. (Natuurlijk had ik deze held wel bij de Familie Bofkont willen hebben, ik wil alle varkens wel opnemen, maar dat is onmogelijk. Onmogelijk).
Het is goed afgelopen met Harry. Ik heb een adres voor hem kunnen regelen in Zeeuws Vlaanderen, op een boerderij met nog een ander hangbuikzwijn, ezels etc. Van Zwolle naar Zeeuws Vlaanderen, een hele reis, alles is goed gegaan. Nu adviseer ik zijn nieuwe baasje hoe Harry daar het best kan inburgeren en hoe de kennismaking met Pancho, het andere varkentje, moet gaan verlopen. Eind goed al goed voor Harry. Met dank aan Janny en Ria en Piet en Annemieke.
DE INBREKER - Miss Piggy
Inbreken kunnen varkens ook als de beste. Het is Miss Piggy afgelopen week 3 keer gelukt om de paardenstal in te komen, waar het voer is opgeslagen. Ze vrat zich te barsten en liet een spoor van vernieling achter.
Gister heb ik haar op heterdaad kunnen betrappen. Ze stak een stukje van haar neus onder een piepklein muizengaatje aan de onderkant van de deur, wipte die iets op, duwde hem open en ze stond binnen...
DE AFBREKER - Juffrouw Loes
En dan nu het afbreken. Waarschijnlijk nog het grootste talent van varkens. Juffrouw Loes heeft 4 van mijn mooiste taartborden van de tafel gekregen, uiteraard in gruzelementen, en smakte daarna een schaal vol slagroom tegen de vlakte. Ze had meteen een lekkere dikke witte jas aan. Stond haar goed, op die donkere haren.
DE AFBREKER - Knor
Gister na afloop van een meer dan GEWELDIGE workshop - zoveel interesse en goede vragen, ik raakte niet meer uitverteld - ineens een daverende klap. Knor had het snoer van de videorecorder te pakken gekregen. Daar vloog het apparaat al door de lucht. Einde van de videorecorder.
De beste vraag tijdens de workshop was: "Is Swientie een volwassen mini-varkentje?" (Swientie is een biggetje van 4 weken uit de bio-industrie...).
Zondag 15 juni weer een nieuwe workshop.
Kom maar gauw, want met varkens is er altijd wat te beleven.
En dan nu over naar het Fotodagboek van Swientie:
Zondag 1 juni 2008
De Dag van de Varkens Volgelingen...
Het begint hier steeds meer op een kuuroord te lijken.
Gister was zo'n dag.
Een hele lange prachtdag op Het Beloofde Varkensland inclusief lunch.
Heidi & Peter (ja echt ze heten zo) waren helemaal uit Westerbork gekomen.
Niet voor niks bleek.
Heidi bleek over een fijnzinnig gevoel voor de varkens te beschikken.
De eerste die dat door kreeg was Wildeman.
Heidi liep de polder in, kwam, zag en overwon.
Wildeman lag onmiddellijk aan haar voeten.
Dan is er iets bijzonders aan de hand, want Wildeman is kieskeurig.
Word je door hem 'uitgekozen' dan mag je je uitverkoren voelen.
Ook Billie Bofkont maakte direct contact met haar.
Het was de reis uit het verre Drenthe meer dan waard.
Juffrouw Loes & Swientie stalen de show.
Ze gaven een demonstratie hoe jonge biggen met elkaar tikkertje kunnen spelen.
Je hebt niet veel meer nodig om je een ontspannen, gelukkig mens te voelen.
Aan het einde van de middag lag iedereen met een varken te soezen of was zelfs in slaap gevallen...
Het was moelijk afscheid nemen, maar de plicht riep iedereen weer op huus an. Het ene stel kreeg eters, een ander moest een voorstelling halen, iemand moest de trein halen, kortom er stonden afspraken op ieders agenda's.
En daar gingen ze weer. Maar niet voor lang. Want zoals iedereen zei, de Bofkonten zijn verslavend, werken als een valiumpil, maken je verliefd en doen je iedere keer weer terugverlangen naar Het Beloofde Varkensland.
Dag!
Tot de volgende keer!
En dan nu weer het fotodagboek van Swientie:
naar vorige maand (mei 2008)
| mail@familiebofkont.nl | www.familiebofkont.nl |