Adopteer een Knuffelvarken...
nu ook als cadeaubon
Individuele Brainstormwandeling in de polder met coach Dafne Westerhof ter inspiratie voor wie iets anders wil met werk of leven. info
Familie Bofkont Workshop info
Workshop - Vrijgezellenfeestje - Teambuilding - Bedrijfsuitje - Familiebijeenkomst - Feestvarken foto's
Zaterdag 31 mei 2008
De Dag van Het Begin Van Swientie's Fotodagboek...
Zaterdag 31 mei.
Mooie dag en datum om het fotodagboek van Swientie te beginnen.
Ze komt uit Friesland, was een verjaarsdagscadeau.
Kon uiteraard niet in een burgerwoning blijven en woont sinds 17 mei op Het Beloofde Varkensland.
Bovenstaande foto komt uit Friesland, waarschijnlijk gemaakt op 11 mei.
Swientie is dan vemoedelijk 2 weken oud.
Dit is de foto van 17 mei - de aankomst op Het Beloofde Varkensland.
En dan begint nu het Fotodagboek op 31 mei.
Vrijdag 30 mei 2008
De Dag van Swientie.nl
Swientie groeit snel.
Dat doen alle roze biggetjes en als je ze niet opeet worden het hele grote varkens. Dat zou iedereen die overweegt om zo'n biggetje cadeau te geven op een bruiloft of een verjaardag zich moeten realiseren. Afgezien natuurlijk van het feit dat dieren niet cadeau gegeven mogen worden, want je zadelt de ontvanger met een groot probleem op. (En de dieren natuurlijk ook).
Gister hoorde ik weer dat er 2 biggetjes op een bruiloft cadeau waren gedaan aan een stel dat 2-hoog in Amsterdam woont...
Om een indruk te geven hoe hard zo'n biggie groeit, lijkt het me een goed idee om de groei van Swientie van dag tot dag te kunnen volgen.
Vanaf morgen komt er dus iedere dag een foto van haar op deze site. Of eigenlijk 2. Haar babyfoto - als constante - en de dagfoto, zodat heel goed te vergelijken valt, en te zien hoe razendsnel Swientie opgroeit.
Op termijn (nu geen tijd) komen haar dagelijkse foto's op een aparte website te staan: Swientie.nl Alleen maar foto's. Iedere dag 1. Net zo lang tot ze groot is. En dat is sneller dan je denkt.
Kijk maar naar Knor & Knorrie, daar staat iedereen nu ook met open mond naar te kijken. Zijn dat Knor & Knorrie? Die piepkleine biggetjes van toen op het feestje van Caesar? Niet te geloven!
Voorlopig dus als hekkensluiter van mijn dagelijkse weblog het opgroeien van Swientie.
Oei ik groei... Maak het mee.
Donderdag 29 mei 2008
De Dag van De Ideale Bed-Big...
Ik ben net Zwarte Prins.
's Nachts lig ik in het midden.
Juffrouw Loes aan de ene en Swientie aan de andere kant.
Ze liggen zo stijf tegen me aan dat ze niet onder doen voor minstens 10 warme kruiken.
Of ik de rest van m'n leven nu elke nacht zo wil doorbrengen weet ik niet,
maar voor nu is het toch wel erg zoet.
Swientie ligt altijd met haar smoeltje naast me op het kussen.
Als ik m'n ogen opendoe, kijk ik naar Babe.
Ze is de ideale bed-big. Werd ik door al haar voorgangers altijd bont en blauw gestompt, Swientie doet dat niet.
Wat slapen betreft lijkt ze het meest op een hond.
Ze ploft naast me neer en gaat slapen.
Dat heb ik zo eerder nooit meegemaakt.
Misschien komt het omdat ze een week met een hondje heeft geleefd?
Juffrouw Loes stompt nu ook niet meer, maar toen ze klein was wel.
Tot gek wordens toe.
Het gaat trouwens steeds beter tussen die twee.
Juffrouw Loes heeft Swientie geaccepteerd. Dat was een slimme zet van haar.
Want als het donker wordt heeft ze een duidelijk belang.
Ze bonst op de deur en wil erin.
Dan is er nog maar 1 ding belangrijk: Op bed!
En dat Swientie daar dan al prinsheerlijk ligt, dat zal ze op de koop toe moeten nemen.
En dat doet ze. Zonder mokken. Slim zwijntje...
Woensdag 28 mei 2008
De Dag van V & V (Vodafone & Varkens)
Verrassing:
Giel sprak een radiospotje in voor Vodafone.
Hij wilde dat zijn gage linea recta werd overgemaakt naar Het Beloofde Varkensland. Ik hoorde dit heugelijke nieuws van Vodafone, toen ze me belden om het gironummer van Familie Bofkont.
Met Giels' redactie sprak ik vervolgens af om een bedankje in te spreken, zodat hij dat als verrassing in zijn eigen uitzending zou horen. Ik dus om 5.30 uur in de ochtend een banaan aan Swientie gegeven zodat er ook wat geknor op de achtergrond zou zijn. Onderwijl de voicemail van 3FM ingesproken en ook vermeld dat Swientie er bij gekomen was en dat ik een paar foto's van haar op de site zou zetten, zodat hij haar kon bewonderen. Dat was allemaal afgelopen vrijdag.
'Giel, dit is ze!' stond er dus al heel vroeg op mijn site met een zwikje foto's van Swientie. Een beetje vreemd wel, want geen enkele Bofkont fan was nog op de hoogte van de komst van Swientie.
Enfin. Na een kwartier was de eerste felicitatie van een oplettende varkensvriendin al binnen, maar het ingesproken bedankje kwam door een misverstand niet in Giels' uitzending, dus die foto's van Swientie sloegen ook nergens meer op. Ik heb ze toen onmiddellijk weer verwijderd.
Inmiddels is alles opgelost. Swientie is afgelopen zondag officieel op mijn site geintroduceerd en ik was gister alsnog in Giel's uitzending te horen met mijn bedankje voor die megagift.
Dus:
Niets staat de foto's van Swientie meer in de weg, want ze hoort er nu helemaal bij.
Dag lieve Familie Bofkont en Beschermheilige Sint Dafne,
En ja hoor het lot heeft weer beslist: Swientie maakte haar intrede en wel als Bofkont nummer 36. Als dat geen LIEFDE is: 6x6=36!!!
Gefeliciteerd met deze snoezige nieuwkomer en wat ben ik blij met haar komst, weer een geluksvarken erbij!
En wat ben ik een Bofkont: Ik mag haar namelijk aanstaande zaterdag al zien en misschien zelfs knuffelen, wanneer ik voor mijn cursus Varkensmassage voor Gevorderden kom! Ik kan niet wachten! (Niet jaloers zijn Juffrouw Loes, ik vind jou niet minder lief en bijzonder!).
Tot gauw,
Erin
Dinsdag 27 mei 2008
De Dag van Knuffelvarkens & Hun Personeel...
;)
Staat er zomaar ineens een leuk stukje in de Echo.
Geplaatst in de rubriek Personeel.
Zouden de varkens soms achter mijn rug om personeel aan het werven zijn?
Zijn ze op zoek naar betere knuffelaars?
Maar nee. Het is een stukje van Marian Henderson.
De inspiratie haalde ze van de site van Het Beloofde Varkensland en ze vroeg of ik het goed vond dat ze dit naar de Echo zou sturen. Natuurlijk!
Het is goed geschreven. Juiste info en een goede toon.
Waarschijnlijk had de Echo alleen nog plaats in de personeelsrubriek, maar ach wat doet dat er toe? Wat wel gek is dat Marian Henderson helemaal niet genoemd wordt, maar de sophia veereniging het stukje afsluit. Verwarring ten top dus. Voor de lezer geen touw aan vast te knopen lijkt me.
Dus nogmaals een leuk stukje van Marian Henderson.
Ere wie ere toekomt.
Maandag 26 mei 2008
De Dag van Alles Is Anders...
Vandaag is alles anders. Het weer is helemaal omgeslagen.
Harde wind, grauwe lucht. Binnen is alles donker.
Er hangt een bedrukte stemming op het erf.
Alle dieren zijn bedroefd. Vooral Gieltje is somber.
"Giel en Marisa zijn uit elkaar" riep hij meteen toen ik mijn neus liet zien. "Waarom heb je dat niet eerder gezegd?"
De hele Familie Bofkont was ineens paraat.
"Dat kon niet, vent. Ik wist het inderdaad al wel een poosje, maar ik kon niks zeggen voor het in de krant zou komen."
"Komt Giel hier dan niet meer?"
"Tuurlijk wel. Giel zal altijd bij jullie blijven komen. En Marisa ook.
Ze heeft al gemaild dat ze jullie snel wil zien".
Maximiliaan keek op en gaf een diepe zucht.
He gelukkig. Marisa komt gauw weer.
"Toch kan ik het niet uitstaan", zei Gieltje.
"Die twee horen samen."
Ik kon niet anders dan hem gelijk geven...
Zondag 25 mei 2008
De Dag van Varkensverdriet & Varkensvreugd...
Nou. Zei ik gister dat het momenteel varkensnieuws regent, zie ik dat er vanavond ook nog een grote reportage komt over varkens: Karbonade uit de megastal.
Gaat dat allen zien. Het is van ZEMBLA, dus kritisch en goed onderbouwd. Ik kijk er naar uit. Niet omdat je er vrolijk van wordt, vast niet, maar het is goed om af en toe stil te staan waar het allemaal ook weer over gaat.
De beelden van de varkensboer uit Boer zoekt Vrouw, die zijn pasgeboren biggetjes op gewicht sorteert alsof het om aardappelen gaat, staan mij nog steeds op het netvlies. Daar haal ik dan weer heel veel motivatie-energie uit, om vooral door te gaan. Doorgaan. Vooral doorgaan.
Ik eindig dit logje dan ook positief. Net zoals in Goodies. Na de opsomming van veel varkensverdriet eindigt hun varkensspecial met Varkensvreugd op nummer 6. Het getal van de liefde (zie weblog van zaterdag 24 mei). En dan kan het niet anders of dan gaat het automatisch over Het Beloofde Varkensland.
Want:
Mag ik jullie voorstellen aan Swientie? Swientie hoort sinds een week bij Familie Bofkont. Een kleine roze meisjesbig, zonder staart. Door een stel leuke Friese knapen opgehaald bij een Friese varkensboer als verjaardagscadeau voor een leuk Fries meisje.
Goed bedoeld, maar o zo onverstandig...
Na een week sloeg de paniek toe. Het biggetje werd al erg sterk, bleek over een enorme wil te bezitten, en brak overal uit. En toen het onvermijdelijke besef: Deze meisjesbig wordt een megazeug van 300 kilo... Wat hebben we gedaan? Help! En toen bleek het biggetje natuurlijk nergens welkom te zijn.
Juffrouw Loes is razend jaloers, maar ook razend geïnteresseerd in dit roze asielzoekertje. Het zal niet lang meer duren, of deze twee uitersten - van frisling naar productiebiggetje - zijn de dikste vriendinnen.
Juffrouw Loes & Swientie. Onthou die namen. Daar gaan we nog veel van horen...
Zaterdag 24 mei 2008
De Dag van Varkens, Varkens en nog eens Varkens...
;)
Hoi Dafne,
Vol bewondering weer eens naar de site gekeken.
Onze dochter Maxime (9 jaar) werd door Giel wakker gebeld
om "Begin de dag met een dansje te zingen".
Hij belt eigenlijk geen kinderen meer, maar hij vindt haar wel speciaal
omdat ze gek van varkens is en de kleur roze, net als hij!
Hij vroeg haar of ze van Het Beloofde varkensland had gehoord en nodigde haar uit om daar eens heen te gaan.
Wij (inmiddels ook weg van varkens en allen vegetarier natuurlijk) zouden heel graag een bezoek aan jullie brengen.
We kunnen Maxime een varken laten adopteren.
Kunnen wij dan ook alle 4 (wij plus haar zus van 11) komen?
Wat een leuk mailtje kreeg ik van bovenstaande Varkensfanfamilie.
Giel is toch maar een geweldige ambassadeur van de varkens in het algemeen en Het Beloofde Varkensland in het bijzonder.
Het is deze week allemaal varkens wat de klok slaat.
Varkens in Nood heeft een tentoonstelling geopend op het plein voor de Stopera met de titel 'Je ziet ze niet, maar ze zijn er wel.' Over het lot van 10 miljoen consumptievarkens die ergens in ons land een weggestopt leven leiden, maar ook van gelukkige varkens in modderpoelen. Ik haalde de opening niet om 12.00 uur, teveel werk op het erf van Familie Bofkont. Al die berige zeugen hadden weer eens huisgehouden en voor de ravage was hersteld was het al te laat om nog naar Amsterdam te gaan.
Dat komt nog wel, want Jufrouw Loes heeft haar zinnen op die tentoonstelling gezet. Ze wil er per se naar toe. Vooruit dan maar, even een geschikte dag afwachten en dan gaan we naar Amsterdam.
NOVA had een item gisteravond over de Comfort Class stallen. Een nieuw systeeem voor de varkenshouderij met het oog op varkenswelzijn. Een wetenschapper van Wageningen vertelde heel trots dat de varkens ergens anders poepen en piesen, dan waar ze slapen. Gelukkig hebben ze daar dan nu ook de ruimte voor.
Annechien ten Have - voorzitter varkenshouderij van LTO - kwam ook aan bod. Zij had ook verbouwd voor haar 5000 varkens, maar met een tussenstap, geen Comfort Class, maar Economy Plus. Comfort Class is te duur voor haar, want de consument wil het niet betalen.
O dat eeuwige verhaal over die consument. Natuurlijk heeft ze gelijk, maar de consument koopt toch niet rechtstreeks van de varkensboer? De consument koopt bij slager of supermarkt. Kan ze dan niet veel beter zeggen dat de vleesinkopers niet meer willen betalen? Het eeuwige kip-ei verhaal. Kijk zelf maar, staat op de site van NOVA.
Je zag haar varkens in het nog oude systeem. Veel te veel op een veel te klein oppervlak. Onder hun eigen drek. Ze gleden voortdurend uit op de vloer, spekglad van hun eigen poep en pies. Een ontluisterende aanblik.
Gelukkig heeft Annechien wel een heel groot voordeel. Ze castreert niet! Al haar beren gaan naar Engeland, voor de bacon. En bacon schijnt juist van ongecastreerde beren weer lekkerder te zijn.
En dan nog Goodies, het milieu en diervriendelijke magazine. Dat heeft deze maand een varkensspecial. Het Beloofde Varkensland doet ook mee. Tenminste dat blijkt, want mijn Bofkonten worden omschreven in item 6 (getal van de liefde!) als gelukzoekers.
Op hun site kun je ook een en ander vinden onder Dossier Varken.
Er wordt een Amerikaanse varkenssite vermeld. Staan leuke wetenswaardigheden op, maar ook fabeltjes, zoals o.a. dat varkens nooit meer zullen eten dan goed voor ze is. En dat productievarkens dat misschien wel zouden doen als ze de kans kregen, maar dat komt omdat die niks natuurlijks meer hebben en sowieso de weg kwijt zijn. Maar bij wilde varkens zou dat nooit voorkomen. Mis! Wildeman en Juffrouw Loes zijn net zo erg. Als varkens de kans krijgen - gefokt of wild - dan vreten ze tot ze geen pap meer kunnen zeggen.
Zou Juffrouw Loes daarom naar die tentoonstelling willen? Eens een kijkje nemen bij haar gefokte collega's? En dan gaan klagen als ze weer terug is op Het Beloofde Varkensland, omdat die productievarkens veel dikker mogen zijn dan Familie Bofkont?
We wachten het rustig af...
Vrijdag 23 mei 2008
De Dag van Aagje & Miss Piggy & Repelsteeltje...
Midden in de nacht, 3.00 uur.
Een oorverdovend gekrijs.
Ik zat meteen rechtop. Help! Er is iets met de varkens!
Er op af!
En ja er was inderdaad iets met de varkens.
Aagje had Zeeman uit zijn woning verjaagd en stond bovenop Miss Piggy.
Opaatje helemaal over z'n toeren over dat tumult bij de buren.
Lamme Zus bleef natuurlijk liggen, maar blafte een partijtje mee.
Berige zeugen. Hoe vaak heb ik dat al niet meegemaakt?
Iedere keer trap ik er weer in. Als er ineens een varken begint te krijsen,
denk ik altijd dat er iets ergs gebeurd is.
Blijkt het om een berige zeug te zijn, die haar zin wil hebben en een collega bestijgt of op een andere manier belaagt.
Gister overdag.
Repelsteeltje deed ook mee. Ook berig.
Nu heb ik 3 berige zeugen op het erf lopen. Lekker.
Je moet zelf nog maken dat je wegkomt, want ze komen zo achter je aan.
Die Aagje. Al bijna 10 en nog zo berig als wat.
Ze is het laatste half jaar ook nog enorm in omvang toegenomen.
Een echte matrone is het nu.
Vrouw Vos laat het allemaal aan zich voorbijgaan. Die kon er ook wat van in haar jonge jaren. Als je niet uitkeek, sprong ze zo achter op je rug. Maar dat is bij haar verleden tijd. Ik denk dat ze in de overgang is. Ze slaapt veel. Zij zal haar nachtrust niet meer opofferen voor dat malle liefdesgedoe.
Gelijk heeft ze...
Donderdag 22 mei 2008
De Dag van Alles Doen Wat Moedertje Doet...
Cremekleurige donshaartjes.
Zwarte oogjes.
Zwarte snaveltjes.
Zwarte pootjes.
Het is me een raadsel waarom deze wonderschone wezentjes lelijke eendjes genoemd worden.
Moeder Zwaan laat me heel dichtbij komen.
Ze heeft niks te vrezen en dat weet ze.
Dat geldt niet voor Tantetje.
Zodra die in de buurt komt, verandert Moeder Zwaan in een furie.
De kleintjes imiteren hun moeder in alles.
Kopjes onder water, kroos bij elkaar snateren, veertjes poetsen,
vol ijver en toewijding.
Vader Zwaan scharrelt een eind verderop in de wei z'n kostje bij elkaar.
Vijf kinderen heeft ie.
Het zesde ei ligt nog steeds in het nest tussen wat schaalresten.
Maar het nest doet niet meer mee. Het is er te druk geworden met al die Zomerbuurvrouwen. Een van hen heeft een paar dagen geleden een kalfje gekregen in het weiland.
Kleiner dan klein en dat piepkleintje moest gister een paar oormerken in.
Daar komt ik nog op terug.
Dinsdag 20 mei 2008
De Dag van 100% Vertrouwen
Rosa deed van het weekend iets waar ze me echt mee verraste.
Tijdens het borstelen liet ze zich zakken en ging er bij liggen.
Dat zegt iets over de groep die om haar heen stond.
Het waren stuk voor stuk echte dierenliefhebbers.
Rosa heeft dit aangevoeld en zich aan ze overgegeven.
100% vertrouwen, over en weer. Mooier kan toch niet.
Daar doe je het toch allemaal voor.
Zondag 1 juni is er weer een workshop met open inschrijvingen.
Maandag 19 mei 2008
De Dag van Beertje & De Vrouwen
Beertje heeft de geneugten van de grote Varkensmassagesalon ontdekt.
Omringd door vele vrouwen laat hij zich graag verwennen.
Maar... hij heeft ook vele rivalen die hem daar helemaal niet willen hebben. De pret is dus meestal van korte duur, want zodra hij 'gesnapt' wordt, moet hij wegwezen. Ze jagen hem allemaal weg. Maar Beertje is een volhouder en probeert het iedere keer opnieuw.
Gister was hier een ontzettend leuke Bruidengroep.
De Bruid was vroeger lid van een meidendierenclubje, dat goed deed voor dieren. Dat meidendierenclubje was dus te gast bij Familie Bofkont. Nu is de Bruid psychiater-in-spe, maar haar liefde voor dieren had nog niks ingeboet. Overbodig te zeggen dat ze hier de middag van hun leven hadden.
Beertje had dat ook door. Toen we met z'n allen in de massagesalon lagen, zag hij zijn kans schoon. Keer op keer werd hij verjaagd door Brammetje, Wildeman en Mannetje Bromsnor. Maar keer op keer ook maakte hij zijn rentree.
Tot hij ineens toch midden tussen een groepje vrouwen lag. Dat smoeltje van hem! Het sprak boekdelen: Trots, triomf, ongeloof, lekker puh, wat heerlijk, gingen tegelijk door dat koppie heen.
Lang duurde dat niet, want Wildeman liep even langs om zich te laten gelden, maar toch. Beertje redt het wel, die zal zijn weg tot de vrouwen wel vinden...
En de Bruid en haar meidendierengroepje?
Die gaan later als ze groot zijn ook een boerderij beginnen om dieren op te vangen. Het Beloofde Varkensland heeft ze zodanig aangestoken, dat hun oude passie weer helemaal tot leven is gekomen. Ze kunnen niet wachten tot ze aan hun 'derde leeftijd' toe zijn. Jong geleerd is oud gedaan. Fijn voor de dieren dat er altijd weer oude vrouwtjes zullen zijn...
Zondag 18 mei 2008
De Dag van Nieuwe Hoop
Zo sta ik gistermiddag een wondermooie workshop af te sluiten,
zo sta ik 's avonds in het land van mijn vader en voorvaders: Friesland.
Waarom dat dan?
Wordt Vervolgd...
Zaterdag 17 mei 2008
De Dag van De Zwaantjes...
Al heel vroeg stond ik zo maar wat voor het raam te kijken.
Zie ik ineens Vader & Moeder Zwaan langszwemmen.
En wat zag ik nog meer?
Kleine zwaantjes!
Hoeveel weet ik nog niet, maar ik kon snel een foto nemen door het raam.
Een wonder!
Vrijdag 16 mei 2008
De Dag van Ander Weer...
Familie Bofkont is onrustig. Geen wonder.
De hele wereld ziet er anders uit.
De zon is weg.
De laatste dagen was het hier paradijselijk.
Een kuuroord voor varkens.
Gister werkte ik hier met businesslui. Ik had Moeke's Hangbuikenpaleis tijdelijk verbouwd tot Management-Trainingscentrum voor 1 dag.
Het zag er idyllisch uit. Werken aan een pay-off temidden van vers geurend stro, een flapover tegen de stalmuur en enthousiste feed-back van een paar haantjes, die voortdurend vanaf het halve staldeurtje commentaar gaven op onze inspanningen.
Maar het was moeilijk om de businesslui binnen te houden.
Ze wilden naar buiten! Het prachtige weer in.
"Waarom doen we dit niet buiten?"
Goeie vraag. Omdat het niet werkt.
Ik herinner me dat ik ooit hemel en aarde bewoog om een toneelrepetitie in de zonovergoten achtertuin van de regisseur te houden. Dat vond hij geen goed plan. Uiteindelijk zwichtte hij voor me.
Maar er kwam geen klap meer van het repeteren terecht. Overal was afleiding. De heerlijk warme zon, de vogeltjes, de lieveheerbeestjes, de geluiden overal. En het belangrijkste was: De ruimte was onbegrensd, dus er was geen focus meer, letterlijk niet, maar figuurlijk ook niet. De regisseur had gelijk. Het werkt niet.
Ik moest er onmiddellijk aan terugdenken, gister.
Een presentatietraining is precies hetzelfde als een toneelrepetitie.
Onderhevig aan dezelfde wetten. Dus ik was streng.
Niet naar buiten. Wel af en toe een pauzetje.
En als we dat deden, kwamen we in het varkenskuuroord terecht.
De Bofkonten lagen overal verspreid.
In de zon, in de schaduw, verscholen achter een muurtje, op een geheim plekje, in de sloot, ingegraven in de modder, alleen, met z'n tweetjes, in een groepje.
Een waar lustoord.
Waarom ben ik geen varken?
De foto's van Teamuitje Thermen Romana en Bruid Martine staan on-line
Donderdag 15 mei 2008
De Dag van Terroriste Tantetje...
Vandaag kreeg ik bericht dat Tantetje welkom is bij de directeur van Bont voor Dieren, Claudia Linssen. Claudia woont in Haarlem samen met Dirk-Jan.
Ik ken ze al jaren en kan Tantetje met een gerust hart naar ze toebrengen.Ze zal het daar goed krijgen en het zal haar aan niks ontbreken. Ik zou geen beter adres weten. Toch heb ik er een heel raar gevoel bij. Het gaat dwars tegen mijn natuur in om een dier 'weg te doen.'
Maar als ik dan weer naar Spook kijk, die hier geboren en getogen is en sinds de komst van Tantetje in 2005, niet of nauwelijks meer naar buiten is geweest omdat Terroriste Tantetje dat niet goed vindt, dan weet ik dat ik door de zure appel heen bijten.
Tanden op elkaar Westerhof. Doen!
PS
Tuurlijk was Tantetje niet bij me weg te slaan vandaag. Zul je net zien.
Ik had het Hangbuikenpaleis tijdelijk om moeten toveren tot Management-Trainingscentrum - Voor 1 Dag -, vanwege een dubbele boeking. Tantetje wierp zich onmiddellijk op als management-assistente, vleide zich in het stro en keek toe of alles goed ging. Ze weet precies hoe ze mijn schuldgevoel kan bespelen.
O wat is het toch een leuke kat...
Billie Bofkont uitverkoren door medium Sarina
Billie Bofkont...
Billie Bofkont - eerste bewoner van Het Beloofde Varkensland - en naamgever van Familie Bofkont, is uitverkoren door medium Sarina.
Moederdag...
Afgelopen Moederdag bracht medium Sarina (bekend van haar TV programma en Idols), een bezoek aan Het Beloofde Varkensland. Ze mocht van haar man een adoptievarkentje uitkiezen als Moederdagcadeau.
Medium Sarina...
Medium Sarina was onder de indruk van alle bewoners van Het Beloofde Varkensland en nam haar tijd om tot de juiste keuze te komen. Sarina: "Eigenlijk is het andersom. De varkens moeten kunnen kiezen door we ze geadopteerd willen worden. Sterker nog: Deze bofkonten bepalen welke mensen ZIJ willen adopteren. Wie krijgt toegang tot Het Beloofde Varkensland? Wie mag toetreden tot hun varkensparadijs? Het zijn uiteindelijk de varkens die ONS zullen kiezen."
Wijze woorden...
Na deze wijze woorden liep ze weer verder voor een volgende ontmoeting met Beertje, Zwarte Prins, Mannetje Bromsnor, Zeeman, Brutus, Juffrouw Loes, net zo lang tot ze met alle bofkonten kennis had gemaakt.
Allermooiste Moederdagcadeau...
Tot ze bij Billie Bofkont kwam. Hij lag half verscholen onder het stro, maar knorde haar ter begroeting vriendelijk toe. Het was liefde op het eerste gezicht. Van beide kanten. Medium Sarina ging meteen naast Billie Bofkont liggen. "Dit is het allermooiste Moederdagcadeau, dat ik ooit gekregen heb."
Trauma...
Billie Bofkont werd 11 jaar geleden in het wild geboren. (Zijn ouders werden gedumpt in het Midwolder bos - Groningen). Deze hangbuikfamilie werd een attractie voor de plaatselijke bevolking. Zij renden als gekken achter de biggetjes aan om ze te vangen. Varkens en biggen worden panisch als ze opgejaagd worden. Billie Bofkont heeft daardoor een trauma opgelopen. Nadat hij werd opgenomen op Het Beloofde Varkensland heeft het jaren geduurd voor hij zich een beetje op z'n gemak voelde bij vreemden. Nog steeds is hij in bepaalde situaties extreem schrikachtig.
Instinct...
Billie heeft een feilloos instinct voor mensen. Wie heeft het goed met hem voor? Wie is te vertrouwen? Wie neemt hem in de maling? Wie heeft een te harde stem? Wie is fijnbesnaard? Wie is onverschillig? Wie is liefdevol? Hij reageert bliksemsnel op positieve en negatieve energie. Niet zelden neemt hij de benen als iemand nog maar z'n neus heeft laten zien.
Soort zoekt soort...
Medium Sarina heeft de fijngevoeligheid van Billie Bofkont goed ingeschat en meteen de juiste snaar bij hem geraakt. Billie Bofkont en medium Sarina. Het verbaasde me niks. Eerlijk gezegd had ik niks anders verwacht. Je bent een medium of je bent het niet. Soort zoekt soort...
Dinsdag 13 mei 2008
De Dag van De Misstap van Brutus...
Brutus loopt weer een stuk beter.
Het dagje rust heeft hem goed gedaan.
De slimmerik was gisteravond toch ontsnapt uit zijn uitrustkliniek en ik vond hem bij zijn vriend Theo.
Een goed teken.
Dat wordt dus een dagje observeren om het verloop in de gaten te houden.
Geen straf met dit weer.
Zeker niet toen ik deze foto vandaag op Boerderij.nl zag staan. Er schijnen steeds meer biggen (grotere worpen per keer) geboren te worden. Nu is er een machine ontworpen, die een soort kunstmoeder moet voorstellen. De biggen krijgen dan naast de moedermelk nog extra bijvoeding in de vorm van een brij.
O, o o wat missen dat moedervarken, haar biggen, maar ook die varkenshouder veel. Gevangen - letterlijk en figuurlijk - in een systeem dat zijn weerga niet meer kent.
Nog maar eens even de troostfoto's erbij gepakt van hoe het er hier vroeger aan toe ging. Deze foto's kreeg ik van de boer die hier zijn leven lang geboerd heeft.
We zien de boer en boerin hun biggen bijvoeren met de fles. De 60'er jaren.
(nu wonen Lamme Zus en Opaatje in die zelfde ruimte).
Moeder Varken en kinders liepen buiten. De boer en boerin ook.
Toen nog heel gewoon. Nu een ongekende weelde.
(nu loopt de hele Familie Bofkont in datzelfde weiland).
Maandag 12 mei 2008
De Dag van Heel Veel Gedoe
Het leven met Familie Bofkont is net een achtbaan.
Hoe vaak ik dat wel niet gezegd en gedacht heb.
Er gaat geen dag voorbij of er gebeurt wel wat.
Rode Poes nauwelijks begraven, of we staan met een gigagroep achter in het land voor Rosa & Griet te zingen omdat die twee vandaag hun 11e verjaardag op Het Beloofde Varkensland vieren.
De dag begon al 'goed' in de vroege ochtend.
Brutus ging door z'n achterpoot tijdens het voeren.
Hij maakte een draai, gaf een gil en zat ineens zomaar op z'n gat.
Nu loopt hij kreupel. Een verstuikte poot? Een vliegensvlugge analyse, (want druk met de voorbereidingen voor het grote gezelschap) en gelukkig niks gebroken.
Snel uitgerekend hoeveel paracetamolletjes er in zo'n groot lichaam moeten en Brutus een dagje alleen met de deur dicht. Goed slapen, veel rust en de pijnstillers hun werk laten doen. Hopelijk is het niks ernstigs en ziet het er morgen weer wat beter uit...
Daarna kwam ik erachter dat ik mijn fotocamera een vol uur op 60 graden in de wasmachine heb laten meedraaien. Ook leuk.
Het teamuitje (saunabedrijf Thermen Romana) was geanimeerd en dynamisch en nauwelijks afgelopen, of daar stond ineens een aardige meneer (bleek de directeur van emro Aziatica te zijn) met zijn gezin op de stoep met een mega-spaarvarken onder z'n arm. Model hangbuikzwijn met Chinese oogjes. Heeft een bedrijf dat handel drijft met o.a. China en Thailand.
Lang verhaal kort: Nu woont hier dus zo'n enorme Chinese Billie Bofkont. Leuk om die helemaal vol met munten te sparen en daarna (hoelang zal dat wel niet duren?) met een hamer van zijn dikke buik te verlossen, want hij is van keramiek, dus daar zit dan niks anders op.
Over verlossen gesproken. Het is eindelijk gelukt om Beertje van zijn kreupele pootje te verlossen. Hij liet het alsmaar niet toe, maar is toch gezwicht voor veel flessen melk. Terwijl hij op z'n gat zat te drinken of zijn leven er vanaf hing, konden we zijn zere poot optillen en razendsnel met een pincet het steentje eruit grijpen. Nou ja steentje. Het was een behoorlijke steen. Vlijmscherp. Dat kreng had zich een weg geboord in het zachte kussentje onder zijn hoef. Het zal heel diep en had een fikse snee veroorzaakt.
En ondertussen heb ik nauwelijks echt aan Rode Poes kunnen denken, die een bos rode rozen op haar grafje heeft liggen, die ik zaterdagavond - na een fantastische eerste Knuffeldag - nog snel even in de handen gedrukt kreeg bij Albert Heijn. Niet omdat ze het van Rode Poes wisten, maar omdat ze die over hadden van moederdag.
Gister kwam er een enige bruid met aanhang - ze gaat trouwen met een dame van de politie-recherche, die een waanzinnig goed ontvoerings- scenario in elkaar had gedraaid - dus toen kwam het er ook niet echt van.
Maar ik wil nog wel stil kunnen staan bij het leven van Rode Poes. Alles even rustig overdenken. Hoe haar leven was, haar eigen gezinnetje dat hier geboren is, etc.
Gekke Goudoog is 1 van haar zonen. Hij heeft ineens allemaal dikke korsten op zijn rug. Dat zal wel zijn zoveelste allergie voor het een of ander zijn. Gekke Goudoog heeft altijd wel wat. Van huidallergieen tot diepe depressies tot uitgelaten dolle buien, bij Gekke Goudoog kijk ik nergens meer van op.
Dus morgen maar weer eens naar de Poezendokter.
Dan is er weer een nieuwe dag en wie weet wat er dan allemaal weer gaat gebeuren...
Zondag 11 mei 2008
De Dag van Moedertjesdag...
Vandaag is het Moedertjesdag voor Moeke en Missie.
En natuurlijk voor Rode Poes.
Helaas kan ze deze prachtige zomerse dag niet meer meemaken.
Rode Poes is deze week gestorven.
Later op de dag meer over Lieve Rode Poes...
Zaterdag 10 mei 2008
De Dag van De Eerste Varkensknuffeldag
Lamme Zus is er al echt voor gaan liggen.
Ze kan niet wachen, want vandaag is de de eerste Varkensknuffeldag.
Met dit weer. Het kon niet mooier.
Vrijdag 9 mei 2008
De Dag van Han & Lousje in Het Beloofde Varkensland...
;)
De 3 jaar jongere broer van Han Voskuil vertelde me gister hoe ingenomen Han was met zijn naamgenoot Vrouw Vos en dat hij zo enthousiast had verteld over Het Beloofde Varkensland. Broer glunderde net zoals Han dat kon doen: "Bent u dat! Ik heb u op de televisie gezien!"
De begrafenisbijeenkomst van Han Voskuil heeft indruk gemaakt.
Er werd mooi gesproken door beide broers, de uitgever, een huisvriend en een oud-collega. Alles wat er gezegd werd, over Han's werk en zijn leven, sneed hout en bracht mij van de ene gedachte op de andere.
Lousje, toch ook al 82 - onbegrijpelijk, het is nog steeds een kwiek en rechtop meisje - las de passage voor over het sterven van Jonas, hun lievelingskat, die Han op straat gevonden had. Ik kende Jonas al uit haar verhalen toen ik haar interviewde voor Levende Have. Het eerste - en waarschijnlijk tot nu toe ook het enige interview dat Lousje ooit wilde geven.
We dronken thee en aten taartjes en ze praatte honderduit. Daarna gingen we naar buiten. Daar werd ze onmiddellijk in haar knie gebeten door een berige Missie, maar dat kon haar allemaal niks schelen. Even later stond ze al achter op het land bij Vrouw Vos.
Dat was allemaal in 2004.
Ik heb het blad er nog even bij gezocht. Ja, kijk, daar staat het. Jonas.
Hoe is Lousje nu gister thuisgekomen, vraag ik me de hele tijd af. In die kamer met al die boeken, die oude schrijfmachine op de tafel voor het raam. Hoe zal het haar vergaan?
Donderdag 8 mei 2008
De Dag van Han Voskuil Begraven
Het Beloofde Varkensland, 17.00 uur.
Ik kom net terug van de begrafenis van Han Voskuil.
Indrukwekkend. Morgen meer.
De foto's van Bruid Tessa en de Familie Bofkont Workshop van 4 mei staan on-line
Woensdag 7 mei 2008
De Dag van De Zeeman & De Rat...
Eerst even wat familieberichten.
Caesar de Tweede heeft een nieuwe roepnaam: Zeeman.
De reden is een praktische. Het werd te verwarrend met twee Caesars op het erf die alle twee zo goed naar hun naam luisteren.
Als ik Caesar riep spitsten ze beiden hun oren en kwamen onmiddellijk naar me toe.
Aangezien 'Caesar de Tweede' roepen voor geen meter klinkt, ben ik dus overgestapt op Zeeman. Waarom is volkomen duidelijk - geen enkel varken nam ooit een duik in de Noordzee - en de klank is goed.
Varkens leven in een wereld van geuren en klanken, dus het komt goed uit dat Caesar en Zeeman qua klank dicht bij elkaar liggen, des te eerder is hij er aan gewend.
Nu ik zelf nog, want is het even overschakelen. Zeeman.
Een prachtige stoere naam voor het varken met zo'n bijzonder achtergrondverhaal.
Nu die rat. Vanochtend kreeg ik een rattenvraag van de varkensvriendin bij wie Zwartje en Witje (nu Bep en Toos, zo zie je maar met die namen...)nu wonen. Bep en Toos hebben een prachtleven en dat leek een stel ratten ook wel wat, zo'n goed leven met lekker veel voer.
Dat is natuurlijk niet de bedoeling, dus wat te doen, rattengif of iets anders? Wat ik daar aan doe, want ze zullen toch ook wel op Het Beloofde Varkensland wonen? Nou en of!
Ratten. Wat moet je daarmee? Ik weet het ook nooit zo goed. Ten eerste heb ik besloten om er niet hysterisch van te worden. Zodra het woord ratten valt, gebeurt dat immers maar al te vaak. Daar komt bij dat ik ratten interessante dieren vind, leuk ook. Maar liever niet teveel natuurlijk.
Vangen, vernietigen of vergiftigen is bij mij uit den boze, maar een soort van beleid en strategie is wel geboden. Het begint natuurlijk bij het goed opbergen van voer, zodat ze daar niet bijkunnen.
Toen Opaatje laatst zijn zijn intrek deed in het Varkensverpleeghuis, werd zijn voormalige aanleunwoning onmiddellijk gekraakt door een stel ratten. Gelijk hadden ze. Lekker veel warm stro, her en der nog restjes voer en een onderduikkelder in de grup. Die was wel afgesloten met planken, maar daar knaagden ze gewoon gaten in.
Binnen de kortste keren was er gezinsuitbreiding. Voor de duvel niet bang zaten die brutale aapjes gezellig mee te ontbijten met Moeke en de Biggen. Als ik er aan kwam, namen ze nauwelijks de benen. Wat te doen? Tom Poes verzin een list.
Zoals gezegd, rattenval en gif, die woorden bestaan niet op Het Beloofde Varkensland. Ook al omdat dergelijke gruwelmiddelen veel te riskant zijn voor de andere bewoners. Ik moet er niet aan denken wat er mis zou kunnen gaan met bijvoorbeeld Juffrouw Loes op haar hoge dartele danspootjes en haar spitse snoetje. Die schoonheid wil ik toch niet graag in een rattenval terugvinden...
Daar komt bij dat varkens graag een dood ratje verorberen. En stel je voor dat dat dan een vergiftigde rat is...
Knor en ik hebben de koppen bij mekaar gestoken en Opaatjes stal helemaal leeggestoken. Voor we daar aan begonnen hebben we een vluchtweg voor de ratten gemaakt. Alle deuren dicht, behalve het luik naar Opaatje's balkonnetje.
Daar hebben ze dankbaar gebruikt van gemaakt. Ze vlogen alle kanten op. Een heleboel naar buiten, maar een ander stel vloog zo onder een gaatje bij de deur de paardenstal in. Stom! Vergeten dat gaatje af te dichten! De grup hebben we vervolgens hermetisch afgesloten en nu verder maar weer afwachten...
Gelukkig heb ik twee uitstekende rattenvangers: Sneeuwwitje en Tantetje. Zij liggen hele nachten in de paardenstal te posten en ik vind regelmatig overblijfselen.
Maar Zeeman had afgelopen weekend de perfecte oplossing: Euthanasie!
Hij was even gaan buurten bij Missie en Zwarte Prins en lag lekker te dutten in een hoek van hun huisje. Toen we hem daar opzochten met de groep, zagen we iets bewegen vlakbij zijn kop. Bleek daar een stervend ratje bij hem in het stro te liggen. Nou ja, zeg maar rat, het was een flinke knaap. Dat beestje had het niet best meer, dat was aan alles te merken en te zien.
Het beste was om hem onmiddellijk uit zijn lijden te verlossen. Dat zijn geen leuke klusjes en zeker niet als je gasten hebt. Even wachten dus. Workshop afronden, iedereen uitzwaaien en toen terug naar de plek des onheils. Daar wachtte gelukkig een verrassing.
Zeeman had het al opgelost. Hij was op zijn andere zij gaan liggen. Boven op de stervende rat. Zijn 350 kilo hadden een snelle verlossing gebracht.
Zie je wel. Een echte Zeeman.
In spannende boeken wemelde het aan boord toch ook altijd van de ratten?
Maandag 5 mei 2008
De Dag van Han Voskuil - 1 juli 1926 - 1 mei 2008
Een droevig bericht. De schrijver J.J. Voskuil is overleden.
Zeldzaam aimabele man. We hadden het gister tijdens de workshop nog over hem toen ik Vrouw Vos aan de groep voorstelde en ik vertelde dat ze zichtbaar ouder wordt.
Vrouw Vos is naar J.J.Voskuil vernoemd. Voske. 10 jaar geleden. Daar was hij erg trots op. Vanaf die tijd moest ik hem ook Han noemen en zijn vrouw Lousje.
Voske werd later Vrouw Vos. Een varkensdame met zoveel pit en grandeur, daar paste het kinderlijke Voske niet meer bij.
'Wat moet Vrouw Vos nou zonder haar peetvader?' mailde varkensvriendin Channah net.
Vrouw Vos redt zich wel.
De laatste tijd ligt ze veel te mijmeren, dat brengt haar leeftijd ook met zich mee.
Zij zal als geen ander begrijpen dat het leven voor iedereen eindig is.
Aanstaande donderdag wordt Han Voskuil in Den Haag begraven.
De foto's van de Familie Bofkont privé-workshop van 2 mei staan on-line
Zondag 4 mei 2008
De Dag van Ondertussen...
Ondertussen zet Opaatje de bloemetjes buiten.
Wat wil je ook anders met dit mooie weer?
Zaterdag 3 mei 2008
De Dag van Koeien & Varkens...
Ik weet niet wie er nieuwsgieriger zijn, koeien of varkens. Heel leuk is om te zien hoe verschillend ze op nieuws en veranderingen reageren. Een koe ziet alles en een varken ruikt alles.
De Zomerbuurvrouwen zijn vol belangstelling voor Juffrouw Loes. Ze volgen alles wat ze doet op de voet. Wat is dat voor merkwaardig wezen, zie je ze denken. Zo'n grote hommel hebben we nog nooit gezien. Juffrouw Loes doet net of ze gek is, maar ruikt ondertussen alles.
De Zomerbuurvrouwen hebben Mevrouw Zwaan ook weer ontdekt. Ik heb ternauwernood kunnen voorkomen dat ze - net als vorig jaar - door hun nieuwsgierige gedrag voorgoed de benen heeft genomen. Ik moest snel handelen en het eerste wat voorhanden was, waren een paar klapstoelen, die ik als obtakels opwierp om ze de weg te versperren.
Alsof dat zou helpen...Moet je net koeien hebben. Ze moesten en zouden per se weten wat die zwarte dingen waren. Na een hoop gelik en gesnuif, stapten ze er gewoon overheen, hahaha. Ik er achteraan met een takje om ze vermanend toe te spreken en ze een tikje op de billen te geven. Daar hadden ze toch wel ontzag voor en ze maakten rechtsomkeert.
Even later zag ik dat Mevrouw Zwaan weer teruggekeerd was en opnieuw plaats genomen had op haar nest. Nu is de weg naar haar versperd d.m.v. een paar palen en forse planken. Stel je voor dat Mevrouw Zwaan straks heel trots met allemaal kleine zwaantjes rond de boerderij zwemt. Ik kan niet wachten...
Gistermiddag een workshop op speciaal verzoek voor 3 dames. Heel ontspannen en gezellig. Een paradijselijke middag, ook door het heerlijke weer. Een meisje dat hier al eerder was, nu met haar jarige zus en moeder. De moeder - een enig mens - vertelde over een sprekende parkiet. Met engelengeduld was dat gelukt, en de parkiet sprak hele volzinnen met een perfecte dictie en intonatie. Heel bijzonder.
Vrijdag 2 mei 2008
De Dag van de Wonderbaarlijke Vondst...
Ik moest even op het voormalig hooizoldertje zijn van Villa Varkensgeluk. Heel lang was ik daar niet geweest en er wachtte mij een grote verrassing. Het zoldertje blijkt betrokken te zijn door Familie Duif.
Aangevlogen postduiven, die hier kwamen uitrusten en kennelijk gedacht hebben 'Bekijk het verder allemaal maar. Wij blijven bij Familie Bofkont'.
Vader en moeder zaten gezellig naast elkaar op een oud bankje en even verderop zat zo te zien een tante. Een tante? Van wie dan?
Daar kwam ik al snel achter. In de bak van een oud aanrechtje zaten twee snoezige jonkies te koekeloeren. Een lichte en een donkere, met precies zo'n aftekening als vader en moeder.
Ze lagen tegen een lege colafles aan - en de hele bak lag vol duivenpoep.
Zo te zien zaten ze daar helemaal niet mee.
Even later vloog moeder door het zolderluik weg.
Toen ze terug kwam was het etenstijd. Gulzig staken de duivenbabys hun snaveltjes tot diep in haar krop en zo te horen was het een feestmaal.
Vanachtend zaten vader en moeder op het dak te zonnebaden.
Dat dak is hoognodig aan vernieuwing toe. Door de stormen van de afgelopen jaren is het dakbeschot bloot komen te liggen.
Maar dat komt voor Familie Duif heel goed uit, blijkt nu.
De panlatten fungeren als Duiven-dakterras, waar ze lekker op kunnen liggen.
Zo zie je maar weer. Keurige, gladde, steriele, industriele stallen is niks voor de beesten. Ze gedijen juist bij ouwe troep, want daar kunnen ze veel meer mee.
Ik ben blij dat de Familie Duif mij dit op deze manier heeft laten weten.
Nu kan ik daar rekening mee houden.
Als straks het golfplaten dak vernieuwd is, moeten er dus aan de buitenkant nog een paar houten riggels aangebracht worden. Dan heeft de Familie Duif hun zonneterras weer terug en is iedereen blij.
Donderdag 1 mei 2008
De Dag van Beertje
Arme Beertje. Hij loopt mank.
Nadere inspectie - na veel kunst, vlieg en massagwerk - leverde een klein rood puntje op. Een heel klein gemeen scherp steentje in het kussentje onder zijn linkervoorhoefje.
Wat te doen?
Pijnstiller en antibiotica maar vast voor de zekerheid.
En vandaag weer opnieuw proberen om hem te verleiden zich over te geven zodat een pincet het werk verder kan doen.
Maar of dat lukt?
naar vorige maand (april 2008)
| mail@familiebofkont.nl | www.familiebofkont.nl |