Zeeuws Meisje
 schuilen bij lamme zus

Dit wil ik niet meer. Ik heb Het Beloofde Varkensland opgericht als voorlichtingscentrum over de productie van vlees met roze bio- industrielummels als hoofdrolspelers. Het gaat hier over ‘opeetvarkens’. En nu lijkt het hier verdorie wel een opvang voor gedumpte hangbuikzwijnen aan ‘t worden. Maar groot of klein, een varken in nood is een varken in nood. En hoe zwak het vlees is, blijkt alweer niet lang na de komst van LadyBoss. Want dan krijg ik de volgende mail:

‘Goedendag, wij van de Dierenbescherming hebben eind oktober een hangbuikzwijn gevangen dat door zijn eigenaar is achtergelaten. Het is een 80 tot 100 kg zwaar exemplaar uit een nest van zes, waarvan er vijf door een afschuwelijke hongerdood zijn gestorven. Dit zwijntje heeft het overleefd door te ontsnappen en heeft ongeveer een half jaar door het dorp gezworven. Wij hebben haar, door haar te veel en voor haar ongezond eten aan te bieden, zover kunnen krijgen dat ze in haar schuurtje overnachtte en konden haar daarna vangen. Ze zit nu tijdelijk bij een collega in de winterpaardenstalling, maar we willen zo graag een vast adres voor haar. Ze is een maand of tien oud, dus ze gaat nog lang mee. Wie helpt ons en dit zwijntje uit de nood? Dit bericht is bedoeld voor Dafne, die mijn collega al aan de telefoon gehad heeft. Met vriendelijke groet,’

Ik ben inderdaad al op de hoogte. Het is een gruwelijke geschiedenis. ‘De griezels gaan je over de grauwels’, zou mijn oma gezegd hebben.

Het is de eerste rit met de nieuwe bus. Door een gulle gever kunnen we weer grote varkens vervoeren. D. heeft een hele stapel afzetschotten gezaagd. Als we die aan elkaar koppelen, kan het schuwe zwijntje straks maar een kant op en dat is de bus in. We moeten helemaal naar ergens in Zeeland tegen de Belgische grens aan. De inspecteur van de Dierenbescherming staat ons op te wachten op de plek des onheils. Ik wil per se het schuurtje in. ‘Weet je zeker dat je naar binnen wilt?’ vraagt hij.

Achter het deurtje ligt een stapel botten. Zouden de varkens over elkaar heen geklommen zijn om er uit te komen? ‘De eigenaar heeft ze opgesloten en is verhuisd. Het huis bleef leegstaan. Toen de stank niet meer te harden was, sloegen de buren alarm,’ vervolgt de inspecteur. Ik raap een paar botten op en doe ze in een plastic tasje. Erger dan dit kan niet. Een ding snap ik niet. Als het ontsnapte varkentje terug gegaan is naar dit schuurtje, waarom zijn de overblijfselen van haar familie dan niet opgeruimd en haar daar gevoerd? Dat had een stressvolle vangactie gescheeld. Ik vraag het maar niet. De inspecteur is ook ontdaan. ‘Jullie gaan toch zeker wel achter die man aan?’ vraag ik. Maar dat schijnt niet te kunnen. Ook dat snap ik niet, het nieuwe adres moet toch te achterhalen zijn, lijkt me.

Het varkentje verbergt zich achterin een paardenbox. Ik zie meteen dat ze veel te dik is. Ze vliegt tegen de muren op als we haar voorzichtig benaderen. Uit alles blijkt dat we met een zeer getraumatiseerd beestje van doen hebben. De tunnel van schotten is een uitkomst, anders hadden we het kunnen vergeten. Op Het Beloofde Varkensland vindt het Zeeuws Meisje haar steun en toeverlaat in Lamme Zus. Wat heerlijk om te zien dat ze zich bij een ander varken weer veilig kan voelen. Er is dus nog hoop.