Compensatiebiggetjes Willy & Maxie hebben de grootste mazzel ter wereld. Ze kunnen zo aanschuiven bij de Moeder van Sjonnie. Dit ging aan hun komst vooraf; het ingezonden stuk dat ik voor Het Parool schreef:
‘Varkens een naam geven is vragen om moeilijkheden. Maar om die reuring was het de kunstenaars van de Tostifabriek ook te doen. Het proces inzichtelijk maken van hoe een tosti tot stand komt, inclusief verhitte discussies. Men neme een varken, een koe en een zak graan. En op 18 augustus is het dan tostifeest op de slachtbraderie. Maar wie moest dat allemaal betalen? Crowdfunding natuurlijk. Helemaal hip & happening. Het geld kwam er en de Tostifabriek was een feit. Afgelopen mei ontving ik de mensen van de Tostifabriek op Het Beloofde Varkensland. Ik vroeg ze na te willen denken over het volgende: als Wim en Max nu eens het graanveldje zelf mogen oogsten (proefondervinderlijk een waar varkens- festijn!), en de tosti’s geserveerd gaan worden met vegetarische ham? Tot het laatste moment kan de spanning er dan in blijven. En op de dag van de slacht komt niet de vrachtwagen voorrijden, maar de bus van Familie Bofkont. Zou dat nou niet echt des kunstenaars zijn? Niet destruc- tief, maar creatief. Vriend en vijand zullen verrast zijn. En Wim en Max zijn natuurlijk meer dan welkom op Het Beloofde Varkensland voor een vrij varkensleven tot ze omvallen van ouderdom. De kunstenaars zouden erover na gaan denken. Vandaag zijn de laatste uren van Wim en Max geteld. De afgelopen periode kreeg ik veel mails en telefoontjes van mensen die zich hun lot aantrekken. Over hun lieve oogjes, over hun leuke geluiden. “Heb je ze wel genoeg geld geboden?” schreeuwde een woedende mevrouw me toe. Ik vertelde haar dat Wim en Max oud had kunnen worden, maar dat het de Tostifabriek om het principe gaat. Mensen eten tosti’s, dus moeten daar varkens voor geslacht worden.
Maar zou dat wel zo zijn? Zouden de kunstenaars diep in hun hart ook niet liever willen dat hun Wim en Max blijven leven? Maar de crowd- funders staan zondag bij ze op de stoep. Kom op met die tosti’s! Daar hebben we een hoop geld voor betaald en die willen we nu wel eens proeven. Nou dat kan. Alstublieft. Met of zonder ketchup? Wat zou het een stunt zijn als dan ineens de Bofkontbus de hoek om komt. En wie stappen daar uit? Wim en Max! Ik kan me voorstellen dat nepham net een stap te ver is voor de kunstenaars. Maar er is nog een andere oplossing. Vera van de Tosti- fabriek mailde mij dat er een dame langskwam om gratie voor Wim en Max te vragen. Maar diezelfde dame vertelde haar ook dat ze ‘s ochtends nog een rookworst gegeten had. Laat de Tostifabriek dus niet de ham van Wim en Max, maar van anonieme varkens betrekken. Door de tosti’s op te dienen met ham van anonieme varkens, houden ze iedereen een spiegel voor. Het gaat ze immers om de bewustwording. Dan is de hamvraag: wat is het verschil tussen een varken zonder en een varken met naam? De consument mag het zeggen. Wim en Max leven dan nog lang & gelukkig en de Tostifabriek maakt zich onsterfelijk. Iedereen blij.’
Dafne Westerhof
Het Beloofde Varkensland
Copyright Dafne Westerhof / Het Beloofde Varkensland