Wildeman
 gezwijnd

Denkt iemand nog wel eens aan Sneeuwvlokje? Het witte wilde zwijntje dat in mei 2005 heel Nederland op stelten zet? Als Giel Beelen op de radio zegt dat het beestje welkom is bij Familie Bofkont, om te voorkomen dat het doodgeschoten zal worden, is het hek van de dam. Iedereen bemoeit zich er mee, tot de politiek aan toe. Het is een komen en gaan van media op Het Beloofde Varkensland. Prem Radhakishun komt ook langs voor een reportage. ‘Wat ben jij nou? Zo’n vervelende dierenactivist of gewoon een prachtmens?’ In die tijd krijg ik ook een mailtje van iemand uit het hoge noorden. Of ik interesse heb in een vriendje voor Sneeuwvlokje?

Als Dappere Dodo hier nog niet zo lang is, schiet me die vraag weer te binnen. Ik merk dat hij te veel aan mijn rokken hangt. Soortgenoten genoeg bij Familie Bofkont, maar niet van zijn leeftijd. Ik heb het nog niet gedacht, of daar meldt de wildzwijnenman van Sneeuwvlokje zich weer. Hij is gestopt met fokken, maar nu zijn er onverwacht toch weer frislingen geboren. Iets voor jou? Ik begrijp er niet veel van. Wilde zwijnen fokken? Kan dat dan? Mijn nieuwsgierigheid is gewekt. Zou zo’n wild zwijntje goed gezelschap kunnen zijn voor Dappere Dodo?

Onderweg koop ik een Telegraaf bij de benzinepomp. Dappere Dodo staat er in. Als we aankomen heeft de wildzwijnenman de krant ook opengeslagen op de keukentafel liggen. ‘Dus dat wordt zijn nieuwe vriend?’ Ik glimlach. ‘Mogelijk.’ Hij heeft een heel hok vol everzwijnen. Keilers, baggen en frislingen, oftewel vaders, moeders en kleintjes. Ze zijn niet voor de poes, dat zie je zo. Ze maken een jachtige indruk en rennen voortdurend van binnen naar buiten en omgekeerd. Veel anders is er ook niet te doen. Ik hoor dat ze er voor het vlees zijn. De frislingen zijn niet piepjong meer, maar hebben nog wel hun streepjespyamaatjes aan. Zal zo’n zwijntje zich fijn voelen bij Familie Bofkont? Ik waag het erop. Als ik het niet doe, heeft Dappere Dodo geen vriendje en de frisling geen lang vrij leven.

Even later zit er een geschrokken zwijntje in de bus. Plus een jute zak met Groningse suikerbieten. Allebei cadeau gekregen. Voor de zekerheid zit het zwijntje in de grote bak met de lage wieltjes, die voor het vervoer van de Zangeres was gemaakt. De hoge wanden komen nu zeker goed van pas. Het zwijntje zal hier beslist niet uit kunnen komen.

Ik laat de nieuwkomer de eerste nacht maar in de bus slapen. Wel zo rustig voor hem. De volgende ochtend tuur ik nieuwsgierig door het raampje. Hoe zou het met hem zijn? De bak is leeg! Het zwijntje ligt ernaast. Vanuit stilstand heeft hij een onmogelijk hoge sprong gemaakt. Zo. Ik heb meteen kennis gemaakt met de vindingrijkheid van het wilde zwijn. Dit is een knaapje om rekening mee te houden. Aanvankelijk erg schuw en argwanend, slaapt hij binnen een week met zijn lange snoet onder mijn haar. Hij ruikt heel anders dan de andere varkens. Heel kruidig. Naar lavas, de maggi-plant. Dappere Dodo ligt naast hem. Wat is hij trots op zijn stoere vriend.

PS
En Sneeuwvlokje? Het heeft niet zo mogen zijn. Dat lag niet aan onze inzet. Vrij kort na die commotie werd ze afgeschoten. Hoe ik dat weet? Ik ging naar een vergadering van de jagersvereniging want Sneeuwvlokje was een van de agendapunten. En zo hoor je nog eens wat.