Ries
 had je wat?

Muk blijkt een zorgenkind. Ze is nog geen dag op Het Beloofde Varkensland of haar oren worden blauwzwart. Eén telefoonje naar Dierendokter Peter en we staan op scherp. Door verandering van huisbacterieën kunnen haar oren afsterven. Onmiddellijk begonnen met behandelen en hopen dat we nog op tijd zijn.

Het welkomstfeestje van de Grannies voor de Vrienden van Familie Bofkont kan helaas niet doorgaan. Er is nu geen reden tot feestvieren. Er volgen dagen tussen hoop en vrees. Arme Muk. Ze voelt zich beroerd, baalt van al die injecties en wordt er bepaald niet vriendelijker op.

Het nieuwe jaar begint al moeizaam en dan belt de Dierenpolitie ook nog eens met een verschrikkelijke mededeling. In de bossen bij Hilversum is een minivarkentje gevonden. Vastgebonden aan een boom. Amper een paar maanden oud. Het beestje is tijdelijk opgenomen bij een zorgboerderij maar kan daar niet blijven. Als hij daarna bij het hoofd van de dierenambulance onderdak krijgt, breekt hij de boel af. Onhoudbaar in huis. De dierenambulance begrijpt nu ook ineens waarom ze toch zoveel meldingen van gedumpte minivarkentjes krijgen…

De Dierenpolitie maakt er werk van. Met een officiële aangifte van dumping op zak gaan ze voortvarend op zoek naar de dader. Hoewel Facebook ontploft van meeleven en woede, levert het niks op aan bruikbare tips. Ik word voortdurend op de hoogte gehouden via mails en telefoontjes door de agent die erg begaan is met het lot van het kleine zwarte varkentje.

Inmiddels heeft Muk beide oren nog, op een heel klein afgestorven stukje van haar rechteroor na. We kunnen opgelucht ademhalen, maar moeten alert blijven, de strijd is nog niet geheel gestreden.

Maar voldoende hoop om de Dierenpolitie te vertellen dat het vastgebonden minivarkentje welkom is op Het Beloofde Varkensland. Mijn contactpersoon springt een gat in de lucht van blijdschap en we spreken af dat we contact houden over hun klopjacht op de dader.

Het pechvogeltje wordt op een vrijdagnamiddag gebracht midden in een teambuildingssessie. De managers staan met ingehouden adem te kijken als de bench naar binnen wordt gedragen door het opperhoofd van de Dierenambulance himself en zijn dochter.

Uit de opgewonden verhalen van het meisje op te maken, zijn het vooral de opspelende hormonen van het jonge, intacte beertje dat zijn verblijf in hun huis onmogelijk maakte.

Dat verbaast me niks. Zodra ze de bench uit de bus tilden, rook had ik het al. De reden van de dumping is dan ook overduidelijk. Een intact beertje in huis laat niks en niemand met rust. De hond niet, de baasjes niet en ook het bankstel niet. De managers staan met open mond te luisteren. Die hebben straks wat te vertellen thuis.

Het zwarte schatje kijkt met pientere oogjes de wereld in en als hij los mag stiefelt hij meteen op een verbaasde Zeeman & Co af. Blaffend en schuimbekkend presenteert hij zich: hier ben ik. Had je wat?