Pinokkio
 fabels en feiten

George Clooney is er mee begonnen. Een Vietnamees hangbuikzwijntje als huisdier. Amerikaanse soldaten brachten zwijntjes mee als souvenir van de Vietnamoorlog. Clooney heeft zijn Max tot zijn dood toe gehouden. Hij wel. Niet zo’n kunst als je een leven leidt met personeel. Toch geloof ik dat zijn liefde voor Max gemeend was. Ook toen zijn hangbuikzwijn wel 100 kilo woog. Al kun je je afvragen of Max wel zo gelukkig was zonder soortgenoten, met een langdurig afwezige Clooney, ergens in de wereld op een filmset. Hoe dan ook, Max is oud geworden.

De meeste mensen haken af als hun hangbuikzwijntje zo’n een à twee jaar is. Ze vallen met bosjes in mijn mailbox, wel tien per week. Veel groter geworden dan gedacht en onhoudbaar in huis. En ze krijgen steeds meer praatjes, dus worden ze knap lastig. Maar de klachten worden bijna altijd ‘vertaald’ in: geen tijd meer voor de verzorging. Die mensen kunnen nog wat verwachten. Hun hangbuikzwijntje is pas uitgegroeid op vijfjarige leeftijd. Fysiek en mentaal. Nog veel groter dus qua omvang én ego. Een normale en gezonde varkensontwikkeling, maar dat was niet de bedoeling. Klein, en dus schattig, moesten ze blijven. En als je de verhalen van de fokkers moet geloven, blijven ze dat ook. ‘Onze varkentjes blijven écht klein, alle andere niet, maar die van ons wel.’ En hup, daar gaan de ‘minivarkentjes’ weer als warme broodjes over de toonbank, nadat Paris Hilton er mee verscheen in de bladen. Al die fokkersverhalen – ze schrijven er ook honneponnerige prietpraatboekjes over – zijn fabeltjes. Maar het verkoopt.

De fokkers beconcurreren elkaar dat het een aard heeft. Ze adverteren op Marktplaats. Onder de noemer van ‘teacup’ biggetjes (‘ze passen in een theekopje!’) prijzen ze hun waar aan. En de mensen willen er in stinken. Wie smelt er nou niet voor zo’n snoezig biggetje?

Juli 2012. Ik krijg een wanhopige dame aan de lijn, als ze na de aanschaf van zo’n ‘teacupbiggetje’ in de problemen komt. Optillen? Ze gilt het hele huis bij elkaar! Een riempje omdoen om uit wandelen te gaan? Het biggetje krijst de longen uit haar lijfje. Zo leuk met honden? ‘Ze is panisch voor mijn keeshond!’ Wroeten? Dat zou ze niet doen. Maar ze gaat als een dolle in mijn tuintje tekeer! De verhalen worden nog gekker als ze het biggetje met pijn in het hart naar Het Beloofde Varkensland brengt. ‘Weet je wat die fokker zei, toen ik dit biggetje aanwees in het nest?’ ‘Oh, deze is 100 euro duurder, want deze krijgt een langer neusje!’

We ontdekken ook nog iets vreemds aan deze Pinokkio. Een gat in haar oortje. Aha, een oormerk. En waarom is dat er weer uitgehaald? Is dit biggetje soms een inruiler? Ging het al eerder mis bij een vorige eigenaar? We zullen het nooit weten. De fokker zal het niet zeggen.

Pinokkio is een betoverende terroriste. Ze gilt de hele dag om eten. Als dat niet lukt, scheurt ze een dekbed aan flarden. Kan heel venijnig uit de hoek komen en dan is ze weer poeslief. En iedereen trapt er in. ‘Wat een schoonheid!’ Gelukkig gaat ze ook uren de hort op. Zwart van de modder komt ze dan weer thuis. Toch nog een echt varken dus. En die horen op een boerderij. Niet in huis.

Goed. Pinokkio is de állerlaatste. Jarenlang heb ik gewaarschuwd, me suf geblogd en 27 arme ‘siervarkentjes’ opgenomen. We hebben ons best gedaan. Er zal nooit een eind aan komen. Het Beloofde Varkensland is opgericht voor ex-consumptiedieren. Ik ga terug naar de core-business.