Madame Duroc
 atoombom

Vrijdag 9 maart 2007
De Dag van de Varkenskliniek…

‘De voormalige Varkensmassagesalon is omgetoverd tot Varkenskliniek. Dokter Peter en Dokter Cees, de twee varkenschirurgen, komen begin van de middag. Eerst gaan we de patiënt ophalen. Het wordt een spannende operatie, maar ik heb er alle vertrouwen in dat het goed gaat komen. We moeten een varken van tussen de 250 en 300 kilo op de operatietafel zien te krijgen. Die til je niet op met een paar man. Dus dat wordt takelen. Enfin, Dennis kon zijn hart weer eens ophalen en heeft nogmaals bewezen dat hij cum laude slaagde als werktuigbouwkundige. Morgen is het allemaal achter de rug en kan ik de patiënt aan jullie voorstellen. Nu met emmers en voer in de weer, daarna Radio Noord-Holland ontvangen over wat er straks gaat gebeuren en dan is het zover. Tot morgen.’

Sinds 2004 blog ik elke dag over het wel en wee van Familie Bofkont. Op 9 maart 2007 gaat het over Madame Duroc. Op de kinderboerderij heet ze nog Tara. Ik word gebeld om advies omdat de verzorgers bang voor haar geworden zijn. Niemand durft haar hok nog in, zeker niet als ze berig is. En nu wil het bestuur van de kinderboerderij haar met de handelaar meegeven. Dat betekent enkele reis slachthuis voor Tara.

Ik val met m’n neus in de boter; Tara is berig. Hallo zeg. Kruising tussen een Piëtrain en een Duroc. Twee van de meest felle varkensrassen. Een atoombom. Inderdaad verstandig om haar nu even met rust te laten. Maar wat een beauty! Chocoladebruin, hier en daar een zwarte vlek, hangoren en een waanzinnige uitstraling. Nog geen twee jaar. Wie heeft ‘t in z’n hoofd gehaald om dit ras aan te schaffen voor de kinderboerderij? Levensgevaarlijk. Er is toch ook helemaal geen ruimte voor zo’n joekel van een zeug? Geen wonder dat Tara de planken uit haar hok vreet en het hangbuikzwijntje molt. ‘Ja maar het was zo’n schattig biggetje.’ Maar kleine biggetjes worden groot. En Tara is nog lang niet uitgegroeid, dat zal pas over drie jaar zijn. ‘Er zit maar een ding op’, stel ik voor. ‘Steriliseren. Daar zal ze een stuk rustiger van worden.’ Maar dat vindt het bestuur zonde van het geld. Ze kiezen voor de handelaar, dan brengt Tara nog wat op.

Een paar vrijwilligers beginnen een actiegroepje: Tara moet naar Het Beloofde Varkensland! Maar Tara gaat hier ongetwijfeld alle varkens slopen. Ook dan is een sterilisatie noodzakelijk. En wie gaat dat betalen?

Het wordt een hectische week met een hoop geregel. Het gaat nog bijna mis ook. Op de dag van Tara’s vertrek naar Familie Bofkont staat de handelaar ‘s ochtends om 7 uur op de stoep van de kinderboerderij. Hij komt Tara halen. Vreemd. Miscommunicatie?

De operatie duurt lang en is zwaar. P. komt ‘s nachts nog terug (hij woont hier twee uur rijden vandaan). Madame Duroc komt moeizaam uit de narcose. Een extra terugkomprik, water in haar bek spuiten tegen uitdroging, instoppen met stro, nog een kopje koffie drinken en dan weer twee uur terugrijden. Met P. en D. kan ik de oorlog winnen. Altijd.